Një miku im hapi një nga sirtaret që i përkiste gruas së tij. Nga aty nxorri një kuti të mbështjellur në një letër të shndritshme dhe tha: “Kjo nuk është do çfarëdo, kjo është dicka speciale.”
E hapi paketën dhe hodhi tej letrën, e më pas shikimi i mbeti në mëndafshin e zgjedhur. Ajo e ka blerë këtë kur ishim për herë të parë në New York, para 8 apo 9 vitesh. Nuk e ka përdorur asnjëherë. E ka ruajtur për ndonjë “rast special”.
Mirë...Unë mendoj se tani është rasti i duhur për këtë. Iu afrua krevatit dhe e vendosi materialin prej mëndafshi pranë rrobave të tjera, të cilat do t'ia vishnin asaj ditën e varrimit. Gruaja e tij kishte vdekur. Ai u kthye nga unë dhe më tha: “Mos ruaj asnjëherë asgjë për disa raste speciale, çdo ditë e jetës tënde është speciale”.
Ende mendoj për fjalët e tij... Ato kanë ndryshuar jetën time. Lexoj më shumë, ndërsa pastroj më pak. Rri në ballkon dhe shijoj peisazhin, e nuk më pengon rrëmuja në kopësht.
Kaloj më shumë kohë me familjen, e më pak në pune. Kam kuptuar se jeta në përgjithësi është e mbushur me kënaqësi. Nuk ruaj më asgjë. I përdor gotat e kristalit çdo ditë. Nëse dua, vesh xhaketen time të re kur shkoj në supermarket. Unë nuk ruaj parfumin tim më të mirë për raste speciale, e përdor sa herë që dua.
Frazat... “një ditë”' dhe “një nga këto ditë” janë zhdukur nga fjalori im.
Nëse ia vlen të shoh, dëgjoj apo bëj dicka, atëhere une dua ta shoh, dëgjoj apo bëj atë...TANI.
Unë nuk jam i sigurtë se çfarë do të bënte gruaja e mikut tim, sikur ta dinte se nuk do të ishte këtu nesër. Unë mendoj se ajo do të kontaktonte më shume me familjen e saj, miqtë e saj.
Ndoshta ajo do të kishte thirrur miqtë e saj të vjetër dhe do t’i kishte lutur ta falnin për ndonjë keqkuptim të ndodhur dhe do të ishte pajtuar me to. Besoj se ajo do të kishte shkuar në restorant kinez për të ngrënë, sepse ishte ushqimi i saj i preferuar.
Pikërisht këto gjërat e vogla të pabëra më pengojnë nëse do ta dija se i kam orët e numëruara. Më pengon që nuk takoj më miqtë e mi të dashur, të cilët kam dashur ti kontaktoj “nje ditë”.
Më pengon që nuk shkruaj letrat, që kam dashur ti shkruaj në “një nga këto ditë”. Më pengon dhe më bën të ndihem keq që prindërve të mi, vëllezërve dhe fëmijëve nuk u kam thënë më shpesh se sa shumë i dua.
Tani mundohem të mos vonohem, nuk le menjanë apo ruaj gjerat që mund ta pasurojnë jetën tonë me buzëqeshje dhe gëzim.
Çdo ditë i them vehtes, se sot është një ditë speciale…Çdo ditë, çdo orë, çdo minutë…është special.
E hapi paketën dhe hodhi tej letrën, e më pas shikimi i mbeti në mëndafshin e zgjedhur. Ajo e ka blerë këtë kur ishim për herë të parë në New York, para 8 apo 9 vitesh. Nuk e ka përdorur asnjëherë. E ka ruajtur për ndonjë “rast special”.
Mirë...Unë mendoj se tani është rasti i duhur për këtë. Iu afrua krevatit dhe e vendosi materialin prej mëndafshi pranë rrobave të tjera, të cilat do t'ia vishnin asaj ditën e varrimit. Gruaja e tij kishte vdekur. Ai u kthye nga unë dhe më tha: “Mos ruaj asnjëherë asgjë për disa raste speciale, çdo ditë e jetës tënde është speciale”.
Ende mendoj për fjalët e tij... Ato kanë ndryshuar jetën time. Lexoj më shumë, ndërsa pastroj më pak. Rri në ballkon dhe shijoj peisazhin, e nuk më pengon rrëmuja në kopësht.
Kaloj më shumë kohë me familjen, e më pak në pune. Kam kuptuar se jeta në përgjithësi është e mbushur me kënaqësi. Nuk ruaj më asgjë. I përdor gotat e kristalit çdo ditë. Nëse dua, vesh xhaketen time të re kur shkoj në supermarket. Unë nuk ruaj parfumin tim më të mirë për raste speciale, e përdor sa herë që dua.
Frazat... “një ditë”' dhe “një nga këto ditë” janë zhdukur nga fjalori im.
Nëse ia vlen të shoh, dëgjoj apo bëj dicka, atëhere une dua ta shoh, dëgjoj apo bëj atë...TANI.
Unë nuk jam i sigurtë se çfarë do të bënte gruaja e mikut tim, sikur ta dinte se nuk do të ishte këtu nesër. Unë mendoj se ajo do të kontaktonte më shume me familjen e saj, miqtë e saj.
Ndoshta ajo do të kishte thirrur miqtë e saj të vjetër dhe do t’i kishte lutur ta falnin për ndonjë keqkuptim të ndodhur dhe do të ishte pajtuar me to. Besoj se ajo do të kishte shkuar në restorant kinez për të ngrënë, sepse ishte ushqimi i saj i preferuar.
Pikërisht këto gjërat e vogla të pabëra më pengojnë nëse do ta dija se i kam orët e numëruara. Më pengon që nuk takoj më miqtë e mi të dashur, të cilët kam dashur ti kontaktoj “nje ditë”.
Më pengon që nuk shkruaj letrat, që kam dashur ti shkruaj në “një nga këto ditë”. Më pengon dhe më bën të ndihem keq që prindërve të mi, vëllezërve dhe fëmijëve nuk u kam thënë më shpesh se sa shumë i dua.
Tani mundohem të mos vonohem, nuk le menjanë apo ruaj gjerat që mund ta pasurojnë jetën tonë me buzëqeshje dhe gëzim.
Çdo ditë i them vehtes, se sot është një ditë speciale…Çdo ditë, çdo orë, çdo minutë…është special.
Nëse ti e ke marrë këtë mesazh atëherë do të thotë se dikush të do dhe se ekzistojnë njerëz që ti do.
Nëse je tepër i zënë për ti’a dërguar këtë të tjerëve dhe thua me vehte se do ta dërgosh në “një nga këto ditë”... Kujdes! “Një nga këto ditë” ështe aq larg... nganjëherë nuk vjen kurrë më...
Sugjeruar nga Sidlir Shkëmbi
No comments:
Post a Comment