Monday, May 23, 2011

Më shumë se 100 vajza nga Shqipëria janë martuar në Serbi

Momir Kovaçeviq, përfaqësues i shoqatës “Stara Rashka”, ka theksuar se më shumë se 100 vajza nga Shqipëria katër vitet e fundit janë martuar në Serbi, në Novi Pazar, Sjenicë, Tutin dhe Nova Varosh, transmeton njoftimin e medieve INA.

“Ky aksion mund të vlerësohet si shumë i suksesshëm, pasi kemi të bëjmë me martesa të lumtura, është parandaluar vdekja e shumë fshatrave” ka thënë Kovaçeviq, i cili shton se vajzat nga Shqipëria nuk hezitojnë të martohen me djemtë e kësaj ane.

Me djelmoshat e pamartuar në vendet fshatare të këtyre vendeve martohen kryesisht vajza që vijnë nga veriu i Shqipërisë, kryesisht nga rrethi i Shkodrës.

Sanxhaku është rajoni në jugperëndim të vendit, në kufi me Bosnjë-Hercegovinën, Malin e Zi dhe Kosovën, me popullsi prej 420 mijë banorësh, dhe që dominohet nga shumica boshnjake dhe pikërisht sepse nuk janë serbë kanë katandisur ndër zonat më të varfra dhe më të prapambetura ekonomikisht të Serbisë.

Monday, May 16, 2011

Vidhet faqja Stop Injorancës

Më datë 13.05.2011 kanë vjedhur fjalëkalimin e profilit Ndal Paditurisë, i cili ishte edhe drejtuesi që krijoi dhe administronte faqen Stop Injorancës në facebook, e cila në prag të 2-vjetorit nga krijimi i saj (18.05.2009) sapo kishte kaluar 50 mijë anëtarë të rregjistruar, prej të cilëve mbi 30 mijë ishin çdo ditë aktivë.

Ndërkohë që jemi ende duke punuar për të rikthyer atë faqe tek i zoti i saj, me anë të ndihmës së anëtarëve, por edhe sipas kallëzimit penal që kemi bërë, i lutemi anëtarëve të rregjistrohen paraprakisht tek faqja jonë e re http://www.facebook.com/NdalPaditurise2 derisa të marrim një vendim përfundimtar.

Ju kërkojmë ndjesë për këtë amulli dhe ju sigurojmë që do ta vazhdojmë edhe më fort nismën tonë. Të vjedhësh punën, mundin, identitetin e dikujt tjetër, nuk është veçse një krim moral, por edhe ligjor dhe hajduti që zotëron ende atë faqe, duke e bastarduar nivelin e saj me mënyrën e paskrupullt siç shkruan, duhet të dijë shumë mirë që herët a vonë do të zbulohet dhe do të marrë dënimin e merituar.

Pistat e arsyes të sulmit janë të ndryshme dhe lidhen pashmangërisht me çështje bindjesh politiko-fetare.


Faleminderit për mbështetjen, të gjithë anëtarëve tanë të nderuar! Me respekt: Stafi i Stop Injorancës!
 http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Wednesday, May 11, 2011

Reja



Unë jam reja,
pikturoj qiellin,
mjegulloj hënën
e maskoj diellin.


Vërtitem mbi ju

atje lart
pluhurin tuaj


mbi vete mbart


shpirtrat e lirë përqafoj
...dëshmitare në paranojë.




Në ngjyrë të purpurt valëvitem,
në pafundësi formash venitem,
nënë të ngrohtin e të ftohtin baba
motër rrufenë e rrebeshin vëlla.


Konturet e tua të brishta njom
e aromën në ajër të ndjell
e trishtë, e vetme s'je kurrë
kur lotët e mia në faqe të sjell.


Më urre, më duaj
më krijo, më shuaj
m'u afro e mos u druaj
bashkë me mua luaj.

Edhe pse s'mund të më prekësh
nuk jam e huaj.....

Shkroi: Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Thursday, May 5, 2011

Perëndia im, nuk perëndon...

E kujtoj si sot muzgun e asaj pasdite, kur vështroja përmes xhamit të dritares shokët e mi, të luanin plot gaz e gumëzhima në lulishten poshtë palltatit.
T'u luta të bashkohesha me ta, por këpucët e vogla i kisha lidhur pisk, siç dhe i kisha hequr prej këmbëve dhe nuk po mundja ti vishja.
Do të dalësh vetëm nëse i zgidh, por mos u vono, sepse po u err nuk ke më ku të dalësh - më the.
Nxitoja ti zgidhja e jashtë errësira dukej sikur nxitonte më tepër se unë. Po djersija nga marazi, që lidhëset e këpucës ngatërroheshin edhe më keq e nuk pranonin ti dorëzoheshin doçkave të pasprovuara. Isha gati të qaja, kur ti more këpucët e mia duke i zgidhur ato lidhëse "të mallkuara" me një lëvizje vetëtimthi të dorës dhe me tjerën më godite të pasmet duke më thënë : "Shko tani e luaj me shokët".

Ka kaluar shumë kohë, afro një çerek shekulli prej kësaj dite dhe yt bir tashmë është bërë burrë, e fiton vetë jetesën, larg teje, i gatshëm për të qenë dhe vetë baba, e përpara teje ende ndjehem ai fëmija i vogël dhe i pafuqishëm.

Gjithmonë, e akoma më shumë sot, kam e kam patur nevojë për përkrahje.
Kam nevojë të më mbështesësh, të më udhëzosh ende në rrugën e drejtë, të më qortosh kur gaboj dhe të më japësh kurajo kur dorëzohem.
Kam nevojë të më hapësh shtigje të reja, të më ndezësh dritën kur befas ndodhem i humbur në errësirë. Kam nevojë të më godasësh tek shpatullat kur pëpiqem, kam nevojë për atë fjalën tënde të mirë.

Në këtë botë prerjesh drejtëzash të padrejta, kam nevojë ende për ty babai im.
U linda dhe u rrita me baba, ky nuk është faji im, por sot po të shoh ty, të dorëzuar para jetës. Rrudhat të kanë mbuluar fytyrën, ato pak flokë që nga mbetur nga kaçurrelat e tua tashmë pothuajse janë zbardhur. Nuk lexon dot më pa syze, ushqimin nuk e shijon më me dhëmbët e tua. Lëvizjet të bëhen gjithmonë e më të ngadalta dhe gjumi yt, gjithmonë dhe më i shkurtër.
Dhe sikur të mos mjaftonte as mplakja e parakohshme e qindra mijërave betejave të guximshme që ke përballuar, presioni i lartë i gjakut, shkaktuar nga qindra shqetësime që ende mban mbi supe, ta goditi fort zemrën bujare dhe një pjesë të trurit, duke e vdekur përfundimisht atë.

Zemrën tënde nuk mundi të ta mposhtë dot ai tension i lartë, por zemrën time e theri aq fort, sa ndjeva botën të më shkërmoqej para syve. Djersë të ftohta më mbuluan.

Si mund të ishte goditur kështjella ime, si mund të rrëzohej im atë?
Përse kaq fuqishëm e papritur ky tërmet?



Nuk e di si e mbajta veten kur neurologu me një ftohtësi vrasësi profesionist fliste rreth babait tim, se truri i ishte atrofizuar nga stresi, se gjysma e trupit mund ti paralizohej dhe kjo ishte vetëm një minë me sahat e pa ç'montueshme, për të cilën duhej të përgatisnim veten nga çasti në çast, të dëgjonim shpërthimin.
Ndoshta ishte shpresa e pavetëdijshme se kjo ishte gjithçka një gabim. Kurrë një njeri i maturuar nuk mund të flasë për dhimbjen e dikujt tjetër në rolin e një mospërfillsi gaztor. Ndoshta ishte pafuqia ime, ndoshta ishte ideja se po ai doktor mund të ishte shpëtimi im, e gjithsesi ia doli mbanë të dalë i pashpërfytyruar nga ajo bisedë vrastare, madje duke marrë edhe paratë që kërkoi.

Nuk isha më unë.
Mes meje dhe botës u kris arsyeja, u zhubros jeta.
Si i marrë i dhashë makinës të të gjendesha me një frymë, sa më parë tek ti. Sapo më pe tek dera e reanimacionit, buzëqeshe forcërisht, por nuk munde të fshihje dot atë shikimin e trembur e të trishtë, atë shikimin e atyre syve që më kanë shpjeguar shkëlqimin, që më shumë se kurrë ishin fshehur përmes fytyrës tënde të bërë zjarr. U orvate të çoheshe në këmbë, me tubat e serumit varur nëpër krahë.

Ti kishe nevojë të më gënjeje, unë akoma më shumë të të besoja, por zëri yt kishte humbur atë kumtimin krenar, dora forcën për atë shtrëngimin unik at-bir.
Unë, borxhliu i përjetshëm, larg teje, një skllav metropoli, që puna për të fituar bukën e gojës e ka burgosur dhe nuk më lejon të të jem pranë, ti lidh e zgidh këpucët, babait tim....

Ti ishe, je dhe do të jesh gjithmonë.
PERENDIA IM, NUK PERENDON...!

Shkroi: Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Tuesday, May 3, 2011

Bukuroshes së bukuroshes sime!

Po te presim...

Dukesh e lumtur!
Ti si një peshk në botën magjike ujore, bën kollotumba në barkun e nënës tënde. Kur të flas e të pyes nëse të pëlqen emri që do të të vemë, ti shkelmon me këmbë apo duartroket me duar , sikur do të më thuash: "Babi, mos u tall me mua..."

Numërojmë ditët e orët që kanë mbetur, orë e çast. Jemi lidhur aq shumë pas teje, saqë çdo bisedë përfundon gjithmonë tek ti. Të kemi ruajtur edhe testin e shtatëzanisë, çdo fotografi ekoje dhe kemi filmuar çdo seancë gjinekologjike, ku duket sikur me doçka na përshëndet. Nuk kisha parë kurrë kaq nëna shtatëzëna e fëmijë në karroca më parë. Gjithçka në televizor e radio duket sikur flet vetëm për fëmijët.

Nuk e përfytyrojmë dot si do të jesh. Cilit do ti marrësh buzët, e cilit syrin.
Të duam pa e ditur si do të jesh, si do të bëhesh. Ti je kurorëzim i dashurisë sonë dhe duhet të na besosh që je ngjizur në një prej netëve më të pasionante që kemi kaluar.

Nëna jote nuk ndërmerr më udhëtime të gjata. Në hidhërime nuk ka shkuar e në gëzime shumë pak ka kërcyer. Në banjë e nëpër shkallë, kalon gjithmonë me kujdes. Gjithë dyqanet e Tiranës kemi kërkuar për qershi në dimër dhe akoma sillemi rrotull për gjithçka nënës tënde i shkon ndërmend.
Ajo nuk po pi më as kafe në ato pasditet tona të përkushtimit ndaj njëri-tjetrit dhe as një cigare për qejf nuk po e ndez. As darkave gotën e verës, që ka ndezur shpeshherë netët tona, nuk po e troket. Pasditeve bën apelin e të gjitha familjeve të pallatit, çfarë ka gatuar njëra e çfarë ka gatuar tjetra.


Ndoshta shumë netë do të na lësh pa gjumë, ndoshta shumë herë zemrën sa majtas-djathtas do të na e rrotullosh, por ajo e qara jote do të jetë sigurisht tingulli më i ëmbël në këtë botë.
Një tingull i ri, fryt i dashurisë sonë.
Je ti në qendër dhe ne të dy që të rrotullohemi si satelitë.

Eh...! Sa do të donte babai yt që të të priste me gjithë të mirat e botës! Të të rregullonte një krevat princesash, në një shtëpi plot diell...

Por ja që jeta është kaq e padrejtë, kaq e vështirë dhe kjo bota jashtë e egër, bukuroshja ime e pafajshme. Aq e egër sa dhe pjesa më e madhe e prindërve nuk mbushen plot gëzim, kur sjellin në jetë vajza, në botën djallëzore të profetëve-meshkuj.

Nuk do të të edukoj për një botë ideale e të përfundosh thjeshtë një viktimë e njerëzve të pakulturuar, ashtu si u edukuam dhe e pësuam ne. Jo, asnjëherë. Ti do të jesh tmerri i hipokritëve, pseudomoralistëve e gjithçkaje të pështirë mban kjo botë gri. ngjyra ime...

Jemi zotuar të bëjmë çmos që edhe ti të rritesh si gjithë fëmijët e tjerë. Nuk e dimë sa të aftë do jemi, por do jemi bashkë të tre.

Ne si të marrosur po të presim, ti vetëm hajde shëndoshë e mirë.
Shkroi : Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2