Lamia Crusade - Poezi

Më rëndojnë testikujt e tu mbi vetulla,
nuk e prek dot hundën me gjuhë.
Gjithçka di të bëjë ishte në gjenet e mia:
Të ngre vetullen e majtë
dhe ti vesh emocione jo paraekzistente,

...meqë ra fjala.


Më rendojnë testikujt e tu mbi vetulla
si përsiatje pasionante
për të shtypur me kufij lirinë time,
si përpjekje poshtëruese
për tv zhvlersuar
bolet e mia metaforike
me bolet e tua biologjike,
pa e kuptuar
se meritë janë bolet e fituara.
Ato të trashëguara janë veçse
nje ypsilon i rastësishëm.

Pa e kuptuat
se pushtetin nuk e ke ti
sepse ke penis
por unë që kam pushtet mbi penisin tuaj
me shikimet e mia dinake
dhe butësite lakuese,
me fryrjet nën lëkurë...
Plagjaturë...
testikujsh!


Mi shtyp vetullat
për të vënë kufij
që ti dhunosh më vonë:
Kapërcimi i kufijve
shpëton nga tmerri që ngjall vdekja.


Sa ëmbel është
të rrish duke përkëdhelur dëshirën rrëmbyese
pa e rrëmbyer.


Kërkon në mua
thyerjen,
po aq sa përpiqesh për të kundërtën:
Ti shpëtosh asaj.

Luhatje e dykuptimtë
që nuk prehet asnjë çast.


E unë vazhdoj të mendoj
se testikujt mbi vetulla janë të negociueshëm,
se vetulla ime e majtë
nuk mund të jetë kurrë
një muskul më i fuqishëm se gjuha,
por kurrë më pak e rrezikshme.


E ngre testikulin tënd me vetull,
tjetri le të varet
në ditën kur i forti bëhet i dobët,
dhe mëson.


Me mirë teë vdes dëshira,
se të shuhemi ne vetë.

Shkroi: Lamia Crusade