Showing posts with label Ese. Show all posts
Showing posts with label Ese. Show all posts

Tuesday, June 17, 2014

Hera e parë




Më kujtohet si sot hera e parë kur zbulova seksualitetin tim.
Duhet të kem qenë diçka më pak se 10 vjeç.
Kishim shkuar për t'u larë me shokët në lumë. Paradite laheshim me brekë se kishte mbipopullim me fëmijë, gra e pleq, ndërsa pasdite pa brekë, se plazhi ishte yni komplet. Pastaj kush do rrinte të priste sa të thaheshin brekët vendosur mbi ndonjë gur.

Sa për flokët, thaheshin kollaj duke i krehur me ndonjë cingël druri.
Pasditeve uji ishte më i ngrohtë dhe temperatura e ajrit më e ftohtë, kështu që sapo dola prej ujit u hodha mbi rërën e ngrohtë barkaz, duke e pushtuar e përqafuar me krahë.
Kështu, fare padashur, duke u dridhur barkazi mbi rërë, fillova të ndjeja se po më pëlqente fërkimi aty poshtë, ku duhej të ishin brekët. Ndalova një çast, si kur ndeshesh me diçka të re dhe më pas nisa të fërkohesha përsëri pas rërës. Oh, çfarë qejfi, e ç'kënaqësie.
Nuk mund ta mbaja për vete këtë zbulim të madh dhe sensacional, kështu që iu tregova edhe shokëve që në fillim u treguan disi dyshues. Por me pak këmbëngulje, të katërt si ishim ashtu të shtrirë, formuam një gropëz të vogël në rërë dhe filluam të fërkoheshim aty plot dëshirë.
Menjëherë na shkoi mendja tek vajzat.
Me to luanim përditë, me litar, volejboll, me pemë, me hapa-dollapa, komando e madje edhe mundje ku shpeshherë edhe na mundnin, por kurrë nuk na kishte shkuar mendja më parë tek kjo lloj kënaqësie, e fshehur në trupin tonë.
Por as vetë nuk e mbaj mend sesi pas këtij çasti u hutuam sërish në lojërat tona, luajtëm dhe u hargalisëm edhe me shoqet tona, duke harruar zbulimin e ri. Ishim ende fëmijë.
Nuk na kishte folur askush rreth seksit, nuk kishim parë kurrë dy njerëz të bënin marrëdhënie as në televizion dhe as nëpër foto. Nuk dinim se si e ç'bëhej me këtë akt si dhe as pse.

Ishte shumë e bukur që seksualitetin ta zbuloje vetë, si një sekret, atëherë kur ai të lindte në trupin tënd.
Pikërisht këtë ua kemi vjedhur fëmijëve sot, që mësojnë fjalët, mësojnë zonat erogjene kur atyre nuk iu ka lindur ai funksion. Mësojnë aktin, pa ndjerë në trupin e tyre, as më të voglin ngacmim.

Shkroi: Stop Injorancës !

Le të mbetemi njerëz...

Shpesh të kapin sytë thirrje të njëpasnjëshme për njerëzit në nevojë.
"Ju lutem kontribuoni për 'Filan Fistekun', që vuan nga një sëmundje e rëndë dhe kurimi i tij kushton shumë shtrenjtë.

Ndihmoni me sa të mundni këtë familje të gjorë që rrezikon jetesën në këtë shtëpi që pret ti zërë brenda. Hidhni para për jetimët. Kontribuoni për të ndihmuar të pastrehët. Solidarizohuni me njerëzit e sëmurë prej patologjive të ndryshme. Dhuroni gjak për talesemikët. Hapni vende pune për të verbrit, apo tetraplegjikët. Ndihmoni komunitetin rom. Merrni pjesë vullnetarisht në pastrimin e ambjentit. Denonconi aktet e korrupsionit.
E nga ana tjetër përplot me njerëz që të kapin në rrugë për lëmoshë, zotërinj që lypin para për ilaçe, dikush tjetër vetëm 30 lekë për të ngrënë bukë. Pseudoshitësa orbitësh, manikotash, lajthish etj, etj, që blejnë keqardhjen tonë njerëzore, çdo ditë.

Dhe nuk ka asgjë të keqe të jesh i dhimbsur, të ndjesh keqardhje, e të ndihmosh të tjerë.
Kjo është pikërisht të qenit njeri.

Mirëpo ne kemi pranuar të bëhemi pjesë e një sistemi i cili të jep mundësinë të kapësh majat e botës dhe t'ua shtrish kurrizin të tjerët të punojnë për ty. E pranuam këtë sistem sepse të gjithë besuam se i kishim aftësitë për të qëndruar atje lart në majë, për të jetuar në mes të luksit, për të shfrytëzuar të tjerët. Por ja që matematika është shkencë ekzakte dhe duke iu referuar asaj, në këtë sistem një pjesë e madhe njerëzish do rrezikojnë mbijetesën dhe me shumë gjasa tek ajo kategori njerëzish, mund të jesh edhe ti.
Nëse ke shëndet, do të punosh gjithë jetën që nëse ke sukses, atje pas të 50-ave të arrish të sigurosh një strehë. Dhe kështu ti nuk ke kohë të marrësh pjesë në edukimin e fëmijës tënd sepse të duhet të punosh fort, me orare të tejzgjatura, apo me dy punë që të mundësh të përballosh kreditë, që ti garantosh familjes ushqimin, që në rast sëmundjeje të kesh një mundësi të siguroshsh edhe për shëndetin një kredi.
Jeta vrapon dhe ti duhet të ndjekësh ritmin e saj për të mbijetuar, prandaj nuk ke kohë të ndalosh e ndihmosh në rrugë një fatkeq, se ti nuk preferon t'ia japësh ndihmën e parë një të lënduari pasi kjo është detyra për të cilët paguhen të tjerë njerëz, se ti nuk mund të dëshmosh mbi një ngjarje kriminale sepse janë të tjerë njerëz që për të zbardhur krimet paguhen. E kështu pa kuptuar nuk të bën më përshtypje se këmba e një futbollisti po vlen aq para sa do duhej për të rimëkëmbur një qytet. Nuk e sheh si problem që i vetmi që po troket në derë, është administratori i pallatit që për mirëmbajtjen të kërkon lekë.
Dhe ai punëdhënësi (pronari yt) që të gjithë e shohin si perëndinë që iu fal ekzistencat, nuk ta rrit rrogën dhe të hedh në rrugë sipas oreksit të vet. Ai ka edhe pafytyrësinë që për protagonizëm të merret me politikë apo të bëjë bamirësi.

Hero merr titullin ai që guxon.

Çfarë guxon?
Thjeshtë të mbetet njeri.

Domosdo çdo ditë e më tepër do kthehesh në njeri indiferent. Ngadalë do të lodhesh duke etiketuar bashkëgjallesat e tua si kafshë, që zgjedhim ta filmojmë një situatë sesa ta zgjidhin atë. Ajo cipë e reagimit, e moralit, e solidaritetit do të humbasë e do të humbasë derisa të gjithë të kemi harruar plotësisht se ç'kishim dashur e ç'kishim qenë.

Prandaj ju lutem, boll më kapët me kapje mëngësh për lëmoshë, boll me thirrjet për keqardhje, me birtmat për ndihmesë!
Ne kemi pranuar të jemi pjesë e një sistemi ku i pastrehuari duhet agimi ... shpirtin t'ia tresë, ku i paafti që s'ka para për ndërhyrje kirurgjikale ashtu si vemje duhet të mbesë.
Nuk ka kuptim keqardhja në një sistem që për jetët njerëzore nuk shpreh mëshirë e pendesë! Në një sistem ku paraja qëndron si tutore, në hierkinë e të gjitha vlerave njerëzore.

Ose ose, kam një tjetër ide. Pse mos të përpiqemi kështu bashkarisht të ndërtojmë një tjetër rregull, për një tjetër botë ku do të kishte më tepër drejtësi, barazi për e meritokraci, për çdo krijesë?!

Le të mbetemi njerëz...

Shkroi: Stop Injorancës !

Përmes dallgëve…

Unë jam një vajzë tashmë 29 vjeçare.

Historia ime fillon në vitin 2000 kur ende kishte armë kudo në Shqipëri ! Isha 15 vjeç atëhere dhe jetoja me mamin, vëllain e vogël dhe gjyshërit e sëmurë. Babi kishte ikur ilegal në Itali.
Jetonim të qetë edhe pse ishim të varfer, derisa një ditë na marrin në telefon dhe na thonë se babi im, që punonte në ndertim kishte rënë nga skela dhe meqë punonte në të zezë, pronari thjesht e kishte çuar në spital dhe e kishte lënë aty.

Duhej të shkonte dikush e të kujdesej për të dhe ta identifikonte sepse nëse nuk shkonte asnjë, spitali e nxirrte dhe e linte në mëshirën e kryqit të kuq dhe shoqatave të emigrantëve. Mami nuk shkonte dot për shkak të vëllait. Asnjë kushëri nuk e mori përsipër. I thashë mamit se do ikja unë, por nuk me lejoi.
Kështu ika pa lejen e saj. Takova vetëm gjyshen, e cila më dha disa para. Preva floket si djemtë (zero) dhe ika në Durrrës.
Në port hipa në disa tragetë, por më nxorrën disa herë me të shtyrë. Kur më nxorrën nga trageti i fundit, një grua me 3 fëmijë të vegjël më tha “ik biro se nuk të lënë qenë të kalosh. Të ishte për mua ikja andej nga moli dhe hipja me gomone, po kam hall se më vdesin fëmijët”. E pyeta ku ishte moli dhe u nisa….
Po errësohej... Eca përgjatë bregut afro dy kilometra duke fshirë lotët dhe duke pëshpëritur “do vij babi, ke për të parë, do vij dhe do të gjej, gjallë a vdekur .... !
Nga larg pashë zjarre, u afrova. Ishin rreth 50 vetë dhe 4 gomone. Iu afrova njërit prej pronarëve më të vjetër në moshë dhe iu luta të më merrte, po ai më tha "ik", se nuk hyj në gjynah me fëmijë. Duke qarë ia thashë hallin tim. Më në fund, pas shumë lutjesh të mijat më tha "hip se nuk je dhe aq e rëndë, por me kusht që çantën mos e merrja me vete. Mora vetëm qesen e bukës dhe hipa. Në gomone ishim 12 vetë. Në det të hapur bënte ftohtë.
Dridhesha...
Një djalë rreth 18 vjeç më tha të mbështillesha nën xhaketën e tij… Hapa bukën dhe i dhashë atij gjysmën. Ai u hutua, por e mori. Gjumi më zuri në kraharorin e tij. U zgjova nga të thirrurat. Kishte dallgë dhe gomonia po rëndohej, Ai që e drejtonte tha që njërin do ta hidhte në det, që të shpëtonin të tjerët.
Unë isha aty pa paguar, por ai nuk më hodhi mua. Gjeti atë që ishte më i shëndoshë dhe e hodhi.
U tmerrova. E pashë me sytë e mi tek mbytej ai thirri ,por nuk foli dot më tepër...
U shokova, por nuk nxorra zë. Më zuri gjumi dhe kur u zgjova dukej toka italjane.
Njerëzit nga gëzimi harruan se ishim në gomone dhe po kërcenin. Nuk kuptova mirë si, sepse isha dhe përgjumësh, por gomonia po fundosej dhe kësaj rradhe po vdisnim të gjithë ..
Ishim 1 km larg bregut. Po mbytesha, not nuk dija. Në momentin e fundit, një dorë më kap nga bel, ishte ai djali. Më bërtiti “Nuk ke të drejtë të vdesësh. Më dëgjove? Do jetosh se s'bën. ME DEGJON???”
3 metra më andej ishte një gomë makine. Nëse e kapnim atë, edhe mund të shpëtonim, por ne po fundoseshim të dy.
Ik - i thashë. Shpëto veten, por ai nuk më lëshoi. Arritëm të dalim deri në breg me ndihmën e atij objekti. Ishim të lodhur, të vdekur. Në Bari kisha një kushuri të mamit, e kisha shënuar nr. e tij të tel. Ai do më merrte dhe do më niste në Gjenovë tek babi, në spitalin ku na thanë, por në breg kur më thanë të lija çantën, unë e kisha harruar nr. aty. Nuk e gjeja dot me atë të afërm në gjithë atë Bari, duke i ditur vetëm emrin. Ai djali që më shpëtoi quhej Gjergj, ishte nga Puka dhe kur e pyeta pse më shpëtoi tha: "Sepse ti ndave bukën me mua, duke e ditur që në Itali do vdisje urie. Ti je njeri i mirë". Ai vendosi të më ndihmonte të gjeja babin, pastaj secili do shkonte në punën e vet. Në Bari blemë një kove e dy sfungjerë dhe lanim makina, por askush nuk ndalonte sepse ne ishim shumë të pisët. Më kujtohet një grua që më dha lekë, vetëm që të mos ia prekja xhamin... Na u mbushën të dyve sytë me lot nga veprimi i saj. Sa të bënim lekët e biletave, nuk do punonim më aty, por një mbrëmje na rrahën bullgarët sepse ne pa e ditur, po punonim në territorin e tyre. Na bënë të vdekur. Kur u përmenda, e gjeta veten afër kazanit të plehrave, të gjakosur, sepse ata nuk e kishin kuptuar që isha femer. Gjergji ishte pak më tej. Ai nuk lëvizte, ishte me keq se mua i gjakosur. Na i kishin marrë dhe ato pak para..Qava mbi fytyrën e tij dhe nuk e di sa qëndrova ashtu. Gjergji lëvizi, ishte gjallë!
Faleminderit o zot! Kërkoi ujë. Aty na ndihmuan disa marokenë që na morën në një kapanon ku jetonin më shumë se 300 emigrantë Për ne nuk kishte vend, pradaj na çuan në një dhomë të vogël në fund. Sollën vetëm një copë sfungjer dhe një copë bukë. Aty e ula Gjergjin që ishte më keq se mua. Bukën e ruajta për të. Nuk doja të vdiste.
Të nesërmen njoha dy shqiptarë. Ia tregova historinë dhe ata na sollën bukë. Pastaj menduan të bëja një punë. Ata ishin të punësuar në një fabrikë që bënte lëng frutash. Më sollen 9 arka me portokalle e një shtrydhëse mekanike. Në mbrëmje erdhën morën lëngun dhe kështu vazhdova një jave. Duart m'u enjtën dhe m'u bënë me puçrra. Bukë haja pak, sepse pjesën më të madhe e ruaja për Gjergjin. Udhëtoja çdo ditë 3 km për të blerë qumësht dhe bukë për të. Flija përtokë, që të shërohej ai. Shumë netë trembesha në gjumë. Shumë netë na zinte gjumi duke qarë. Një natë i thashë: "Gjergj kam dëgjuar se nëse ia shpëton jetën dikujt, ajo jetë të përket ty". Ai qeshi dhe tha: "Mes nesh nuk ekziston asnjë borxh, rri e qete…".
Pasi kaloi një javë, shkoj të marr lekët që më takonin nga puna ime. Pronari më pyeti nga isha. I thashë të vërtetën dhe gjithçka tjetër që pyeti. U prek nga historia ime dhe vendosi të na i paguante ai biletat për në Gjenova. Të nesërmen u nisëm. Sapo zbritëm bleva një kartë telefonike dhe mora mamin në telefonin e një komshies tonë. Babi ishte ende gjallë, në të njëjtin spital. Shkuam atje dhe gjetëm 6 emigrantë shqiptarë, me të njëjtin dëmtim, I parafundit ishte babai im. E gjeta të shtrire aty. Ishte rrënuar shumë, por qau nga gëzimi. Kaluan disa ditë dhe unë e Gjergji në Gjenove, flinim në hyrjen e një pallati. Drejtori i spitalit na thirri për të paguar faturën. Shkuam dhe i thashë se nuk kisha gjë tjetër veç shpirtit. Nëse lajmëronte policinë, thjesht do na kthenin në Shqipëri, ku kishim vetëm një shtëpi që po ta tundje me dorë binte. Ai nuk na bëri keq, përkundrazi na gjeti një vend në lavanteri dhe një punë, të hekurosnim çarçafë. Ishte një mrekulli për ne. Do të kishim një strehë dhe do ishim në spital afër babit tim. Por kjo normalisht ishte një veprim ilegal. Pas 3 muajsh babi doli nga spitali. Aty u bë i gjallë një kushëri i tij dhe i gjeti punë në një karburant. U kthyem në dhomën ku kishte jetuar babi më parë, bashkë me ne dhe Gjergji. Filloi punë dhe ai, por pas disa muajsh atë e merr në tel. daja i vet që jetonte në Parma dhe kështu ai iku.. Kur e përcolla në stacion, gjysma ime vdiq me të. Do më mugonte tmerrësisht shumë miku im i mirë, që më shpëtoi jetën e që më respektoi si një motër.
Pas një viti morëm dhe familjen dhe u rregulluam mirë. Unë mësova gjuhën dhe u futa në shkollë. Kaluan 5 vjet dhe çdo ditë e kujtoja malësorin e ndershem që më ndihmoi. Eh, sikur ta takoja një ditë, mendoja…
Por një pasdite në sallën e leksioneve vjen një djalë që kërkonte çantën e prof. Luigit. E njoha nga zëri. Tashmë një djalë i bukur, i pastër. Ishte ai… GJERGJI! U përqafuam. Ai ishte shoferi i pedagogut tim. Sa shumë mall kisha për të. Pas 5 vitesh ai ishte përsëri këtu. U ritakuam.
Gjergji kishte 2 vite që më kishte kërkuar kudo nëpër Gjenove. Kishte shkuar dhe tek shtëpia ku kishim jetuar të tre, por ne nuk jetonim më aty që kur morëm në Itali dhe mamin e vëllain. Më kishte kërkuar kudo ku kishim qenë bashkë dhe kurrë nuk i kishte humbur shpresat. Pas disa muajsh ai më tha se më donte, por jo per tu lidhur, por për t'u fejuar. Ishte i bindur që më donte. Tashmë ishim të rritur - më tha. Kur ndjeja si përpëliteshe në kraharorin tim, e kuptoja që të doja, por ishte mëkat. Ti ishe fëmijë. Isha unë që të zgjoja e të përqafoja kur shikoje makthe e thërrisje: "BABA BABA, PO VIJ PRIT TE LUTEM". Isha unë që ndjeja lotët e tu. Të kisha pranë kur ti ruajë bukën tënde për mua, kur flije përtokë për mua. Kjo është dashuri, dashuri, dashuri dhe tani që të rigjeta ti je po e njëjta, përsëri e brishtë… dhe unë dua të martohem me ty. Të lutem më prano. Kjo është dashuri e vërtetë”.
Unë po qaja. U fejuam me dëshirën e të gjithëve. Babi im e dinte shumë mire kush ishte djali me emrin Gjergj…
Tashmë kemi një djalë. NOA e quajnë. Jemi të lumtur, unë nga Elbasani, ai nga Puka …
Një ditë Noa më pyeti: "Ku e ke njohur babin"?!
Dhë unë iu përgjigja : “ PERMES DALLGEVE” !

Redaktoi: Stop Injorancës !

Ç'liri fetare kërkon të inkurajojë Papa Françesku në Shqipëri?

Më 21 shtator 2014-të, në Shqipëri do të vij Papa Françesku, me misionin për të inkurajuar lirinë fetare në vendin tonë.

U bëjmë me dije shqiptarëve, që të paktën deri në vitin 2009, sipas një raporti të DASH (Departamenti Amerikan i Shtetit), në Shqipëri operojnë 245 shoqatave abrahamike, ku bëjnë pjesë grupet e ndryshme fetare ku bëjnë pjesë 4 grupet tradicionale fetare, muslimanët (Sunni), bektashinjtë, (a form of Shia Sufism), të krishterët Ortodoksë (the Autocephalous Orthodox Church of Albania), katolikët romanë. Veç këtyre, ka edhe fe të tjera protestante si dhe grupe të ndryshme fetare duke përfshirë Besimin Bahai, dëshmitarët e Jehovait, Mormonët, etj, etj... Burimi: http://www.state.gov/documents/organization/192989.pdf
Por gjithashtu në Shqipëri operojnë mbi 230 grupe fetare të ndryshme, organizata, fondacione dhe 102 institucione edukative fetare.

Ne në Shqipëri sot', për çdo 10 mijë banorë kemi nga një fe të ndryshme.

Çfarë lirie fetare doni të inkurajoni more Papë Françesku?
Të ketë çdo shqiptar Fenë personale të vetë? (S.I)

E keni të kotë me popullin shqiptar, zotërinj miliarderë që rroni me lëmosha budallenjsh!
Sado i drobitur, i varfër, i shkelur në shekuj, ky popull kurrë nuk është gjynjëzuar para feve abrahamike që në një gjuhë të huaj kërkojnë ta drogojnë, ta përçajnë e ta ç'kombtarizojnë.

Le t'u kujtojmë se si kanë shkruar për ju të parët tanë:

"Blasfemi "
Notojnë xhamiat dhe kishat nëpër kujtime tona,
e lutjet pa kuptim e shije përplasen për muret e tyne
dhe nga këto lutje zemra zotit ende s'iu thye,
por vazhdoi të rrahi ndër lodra dhe kumbona.
Xhamiat dhe kishat madhshtore ndër vende të mjerueme...
Kumbonaret dhe minaret e nalta mbi shtëpia tona përdhecke...
Zani i hoxhës dhe i priftit në një kangë të degjenerueme...
0 pikturë ideale, e vjetër një mijë vjeçe!
(Migjeni)

"Pesë Anarkitë "
Katër fe të ndryshme, që nuk kanë zënë rrënjë në zemrën e një populli pagan.
(Fan Noli)

Pas shpalljes së Pavarsisë, më 1912, një gazetar anglez e pyeti Heroin e Popullit Ismail Qemali:
- Si do t'i bashkoni në një shtet katolikët e Veriut me myslimanët e Shqipërisë së Mesme me ortodoksët e Jugut?
Dhe Ismail Qemali ia priti:
- Mos kini frikë, zotëri. Ata janë bashkuar e bërë njësh prej kohësh, përmes kultit të të njëjtit atdhe, të cilin e kanë në zemër prej shekujsh përpara se t'i sillnin të huajt këto besime! (I. Qemali)

S'na duhet gjâ feja.
Na duhet qytetnija, policija, xhandarmërija. Mos i besoni priftit! Mos i zeni besë hoxhës! Hoxha ju rren; prifti ju shet.
(Gjergj Fishta 1921)

"Ç'është Liria?"
Unë them: ata janë të lirë të kenë fe, janë të lirë të thonë që kanë fe, janë të lirë të shkruajnë që feja është e mirë, janë të lirë të bëjnë ç’urdhëron feja dhe kur më dërgojnë artikuj për të lavdëruar fetë, unë i shtyp pa besuar, sepse nuk kam të drejtë t’u pres lirinë e fjalës.
Po kur unë besoj, them, shkruaj që më vjen të vjell nga çdo fe, ata, shpirtërobërit ulërasin: s’të lejojmë të shash fetë! S’më lejoni të shaj fetë?! Po unë, shpirtërobër, pse iu lejoj t’i lavdëroni fetë? A kini, në mos filozofi, pak mend të kuptoni që fjala juaj është fjalë gomari?
(Faik Konica, Gazeta “Albania”, 1897)

“Kundër mallkimit të gjuhës shqipe”
Thonë s‘ditka Krishti shqip
Dhe shqip - fjale s‘pret prej nesh,
Vetëm në gjuhë greqisht
Të dëgjon e të mban vesh.

Po dhe Krishti ndë na thëntë
Se- “Jam grek, jakni pas meje”,
Do t‘I themi: - Pa mblidh mëntë,
Se Shqiptari s‘vjen pas teje!
(Petro Nini Luarasi)

"Atdheu dhe Dashuria"
Të dy trimat hapnë gjitë
dhe shikonin hajmalitë
qepur me pe të florinjtë,
si njëra, si tjetëra,
të dya të vjetëra;
përbrenda, pshelur' me kartë, (mbështjellë)
gjetën nga një kryq të artë!
Mbetën të mahniturë
dhe si të goditurë!
të tillë punë, kur panë,
u pushtuan dhe ranë,
Dhe të dy një fjalë thanë:
"Të kam vëlla, mor i mjerë,
nga një bark paskemi lerë!
Jemi një fis e n'jë farë,
jemi të dy shqipëtarë,
po besa na paska ndarë,
Sa na bëri për të vrarë!
(A. Z. Çajupi)

"O Moj Shqypni"
Shqyptar', me vllazën jeni tuj u vra,
Ndër nji qind ceta jeni shpërnda;
Ca thone kam fè ca thonë kam din;
Njeni:"jam turk", tjetri:"latin"
Do thonë: "Jam grek", "shkje"-disa tjerë,
Por jemi vllazën t'gjith more t'mjerë!
Priftnit e hoxhët ju kanë hutue,
Për me ju damun me ju vorfnue!
Vjen njeri i huej e ju rri n'votër,
Me ju turpnue me grue e motër,

Me pushkë n'dorë le t'desë trimnia!
Coniu, shqyptarë, prej gjumit çoniu,
Të gjithë si vllazën n'nji besë shtërngoniu,
E mos shikoni kisha e xhamia:
Feja e shqyptarit asht shqyptaria!
Qysh prej Tivarit deri n'Prevezë,
Gjithkund lshon dielli vap'edhe rrezë,
Asht tok' e jona, prind na e kanë lanë
Kush mos na e preki, se desim t'tanë
Të desim si burrat që vdiqnë motit
Edhe mos marrohna përpara zotit.
(Pashko Vasa)

Nëse ka një aspekt ku lemë pas të gjitha vendet e rajonit dhe renditemi me shtetet më të zhvilluara botërore, është pikërisht indiferenca fetare.
Pikërisht aty duan të na dëmtojnë...

Shkroi: Stop Injorancës !

Biblioteka e qytetit tim

Në atë qytet të vogël, ku çdokush njihte çdokënd, kishte jetë. Kishte sport, art, e kishte kulturë plot.
Pasditeve qyteti shndërrohej në një shëtitore të ngrohtë ku mund të shkëmbeheshe 20 herë në xhiro me të njëjtat fytyra miqësore dhe çdo herë të përshëndeteshe formalisht, pa ndjerë bezdi. Kishte qetësi, kishte siguri e mirësi. 


Dyert e hyrjeve rrinin hapur në çdo pallat. Gratë ishin bashkë, fëmijët e pleqtë po ashtu. Tregoheshin e ndaheshin shumë kujtime e histori, ato më të bukurat mbrëmjeve zakonisht.
Nuk kishte konflikte sepse përplasja më e parë amortizohej në çast. Dikë e kishe kushëri, dikë shok, shok të shokut të ngushtë, me dikë të lidhte shoqëria e prindërve, etj, etj zinxhirë.
Ishte një qytet, ku çdo i huaj ditor o sezonal, do ndjehej në qendër të vëmendjes duke marrë respekt e bujari. Një qytet ku jetonte një familje e madhe, me njerëz që ëndërronin e dashuronin.
Dhe pikërisht këtu qëndronte e njolla e madhe, e të voglit qytetit tim. Të dashuruarit mund të shkëmbenin shikime, letra, mund të shkëmbenin telefonata, por ishte shumë e vështirë për ta, të takoheshin në ndonjë vend intim. Eksursione nuk organizoheshin më tepër se dy në vit...
Edhe ato 2-3 vende intime të qytetit, kamufluara mirë prej gjelbërimit, njiheshin me rrënjë e dhëmballë nga të gjithë dhe çdo ditë aty nguliteshin sy kuriozë, fëmijësh çapkënë.
Kështu, biblioteka mbetej vendi më intim i qytetit tim. Atje ku me një libër të hapur në dorë, pa bërë zhurmë, dy të rinj putheshin, për orë e orë.

Po sot shumë gjëra kanë ndryshuar në qytetin tim, që tashmë me qindra banesa pa formë e plan, e kanë çuar në një zgjerim malinj.
Në lumin ku laheshin çdo verë nuk lundrojnë më peshq, por tonelata plehrash. Stadiumit i doli pronari. Edhe pse popullsia është 2-3 fishuar Spitali po rresht së funksionuari. Fabrikat u mbyllën të gjitha një e nga një, por u mbinë, bingot, kazinotë e lojërat e fatit e parukeritë. Muzeu u bastis. Shtëpia e Kulturës është nën privatizim. Çerdhet e Kopshtet po përgatisin dramën e rradhës dhe tek Këndi i Lojërave një ngrehinë fetare bën hije tani.
Ndërsa biblioteka, ajo biblioteka ime nuk është më intime, por një ambjent i ngrohtë mbushur sot me të rinj plot e përplot.
Makiato njëri, bëji birra tjetri thotë ...

Shkroi: Stop Injorancës

Në emër të jetës

Një vajzë e re vrau veten, mijëra të tjerë treguan që edhe ata frymonin kot.

Vetëvrasja nuk është akt trimërie, që ndokush të ndjehesh xheloz.
Vetëvrasja nuk është një akt krenarie, që ndokush të ndjehet i ofenduar.
Vetëvrasja nuk është akt egoizmi, është akt dobësie.
Një njeri i dobët është i sëmurë dhe një njeriu të sëmurë i jepet ndihma, jo gjyqi për dobësinë e tij.
Kura që i shpëton jetën këtyre njerëzve quhet shoqëri, afrimitet. Nëse as kaq nuk mund t'i japim njëri-tjetrit, tregon se sëmundja paska përparuar vërtetë.
Asnjë Vetëvrasje nuk tenton ti thotë Botës se jeta s'vlen, sa ju në emër të dashurisë për jetën të ngriheni dhe të hidhni vrer mbi një njeri të pajetë.
Dhe të gjithë ju karakteret "e forta", që nuk ndjeni një notë keqardhjeje apo një notë trishtimi për një jetë të shuar aq pa kuptim, nuk tregoni kurrsesi respekt ndaj jetës. Ju tregoni pikërisht arsye pse sot, e nesër edhe më shumë njerëz do ta ndjejnë të pamundur të përballojnë uniken, të mrekullueshmen jetë, që ndodh vetëm një herë.
Një vajzë e re vrau veten, mijëra të tjerë, padashje treguan edhe pse-në edhe se kjo dramë e shoqërisë tonë sa vjen e i afrohet skenës finale.

Të ndalim qoftë për një sekondë dhe ta shohim tjetrin që kemi përbri. Mbase, mund të jetë, e fundit herë...

Shkroi: Stop Injorancës !

Na ishte se ç'na ishte

Na ishte njëherë e një kohë kur nuk e njihnim dhe nuk na interesonte politika. Nuk na interesonte pamja e ngjyra e tjetrit. Përkatësia fetare dhe asgjë tjetër që na ndante s'përbënte temë diskutimi.
Ishim bashkë, vajza e djem, gjithë kohës, qëndronim përkrahu dhe ndjeheshim motra e vëllezër. Ziheshim dhe me një të lidhur gishtash pajtoheshim sikur të mos ishim zënë asnjëherë.
Rrinim gjithë kohës jashtë dhe nuk kishim nevojë për lekë e madje as për lodra. Ato do ti krijonim vetë.
Gjëja më e mërzitshme në televizor ishin lajmet apo parashikimi i motit, sepse nuk na interesonte në ishte diell apo shi, ftohtë apo vapë.
Ishte kjo kohë kur gjumi na zinte duke u hedhur mbi krevat dopio e duke qeshur. Koha kur zgjimi vinte prej puthjesh.



Lojërat, ishin ngjarjet tona më serioze.

Ishte një kohë kur hidhje dhëmbin e vjetër e sorra nuk harronte të të sillte të riun.
Ishte koha kur gjumi i pasdites ishte një humbje kohe sa ishe i gatshëm edhe të shtireshe sikur po flije. Ishte koha kur dikush ishte më i madh, vetëm pse me të kishe një vit diferencë dhe ata që banonin në pallatin përbri, i përksinin një lagjeje tjetër.

Ishte koha kur në ditaret njëri-tjetrit shkruan fjalët më të bukura e premtimet për shoqërinë e përjetshme. Ishte koha kur kishe shokë shumë të ngushtë, madje disa në klasë e disa në lagje. Ishte koha kur koncerti organizohej në pak orë, të gjithë ishin artistë dhe të gjithë duartrokitës. Ishte koha kur ngopeshe, ndërsa bukën e ndaje me të tjerët.
Ishte koha kur pushimet verore ishin vertetë pushime dhe ti i lumturoheshe veshjes për herë të parë të rrobave të verës.

Ishte koha kur kërkoje probleme, për ti zgjidhur.

Ishte koha kur jeta ishte e bukur dhe ti kërkoje të rriteshe sa më shpejt. Ishte koha kur "Na ishte se ç'na ishte", ishte një përrallë e vërtetë.

Shkroi: Stop Injorancës !

Wednesday, June 4, 2014

Bashkë

Ai çift që kishin shkëmbyer bashkë qindra mijëra mesazhe, orëve të vona.
Ai çift që puthej pa u shkëputur për orë të tëra dhe që nuk linte rast ti shpëtonte pa i bërë çmendurirat edhe mes natyrës, në banjo shkollash e tavolina lokalesh. Ai çift që nuk humbiste rastin të shfrytëzonte një shtëpi bosh, apo që edhe 2 herë në javë shtrëngonte shpenzimet për të zbardhur netët hoteleve, ku zente gjithmonë dhomën me vaskë.
Ai çift që ecnin gjithmonë përdore dhe dushin e bënin përherë bashkë.
Po, po.
Ky është çifti që nëse nesër do nisin të jetojnë në të njëjtën çati duke ndarë të njëjtin shtrat, s'do të ndajnë më të njëjtat ëndrra.
S'do të zgjohen më duke u puthur dhe puthjet gjithmonë e më shumë do t'ua lënë vendin fjalëve. Do të zihen, shahen e do të mbajnë edhe mëri gjatë.
Mbi dashurinë, që i solli në ngritjen e folesë së përbashkët, do ti kushtohet rëndësi gjendjes së tyre financiare. Se e tillë është jeta me vështirësitë e saj.
Dhe ky është një cikël, që sido dhe sado herë që ta nisësh, do arrish përsëri në të njëjtin rezultat. Se emocionet kanë grafikët e tyre, me një pikënisje, një pikë kulminante dhe duke vazhduar me luhatje në një rënie konstante. Ashtu si edhe ne, kemi grafikët tanë të predispozitës për të provuar këtë lloj emocioni.
Me këdo të jeni në krahë e sado të dashuruar marrëzisht pas njëri-tjetrit të jeni, do të kaloni në të njëjtën rrugë dhe nuk është mjaftueshmërisht e arsyeshme të ndaheni, në çastin kur duhet të ndani përgjegjësitë.
Nëse do jeni me fat, dalëngadalë do të ndjeheni si vëlla e motër. E nëse nuk do arrini ta krijojni atë fat, si dy shokë trazovaçë..
Po ç'rëndësi ka?!
Natyra e ka bërë gjithçka të konsumueshme dhe ne na mbetet të kryejmë një përjashtim; respektin ndaj njëri-tjetrin.
Për respekt të asaj dashurisë së zjarrtë, për respekt të folesë së ngritur dhe sfidave të përballuara. Për respekt të ngritjes së një familjeje si qelizë e shoqërisë dhe edukimin e pjestarëve, si një pjesë integrale e saj.
Njeriu nga natyra është një poligam i lindur dhe implementimi me sukses i një monogamie, me të gjitha kundërshtitë e saj, është patjetër një sukses.
Jeto, rritu e plaku, bashkë!
Shkroi: Stop Injorancës !

Friday, March 28, 2014

Sipas teje, deri kur?!

Sipas moshës, ata ishin të dy shumë të rinj.
Sipas të dhënave djali ishte 24 vjeç dhe vajza diçka më pak.
Sipas vajzës, ai ishte çun mamaje që dëgjonte prindërit.
Sipas djalit, ajo nuk i donte prindërit e tij.
Sipas prindërve të djalit, ajo duhet të zgjidhte të jetonte me prindërit e djalit, ose të rikthehej të jetonte me prindërit e saj.
Sipas babait të vajzës, krushqit për prishjen e martesës meritonin të rriheshin.
Sipas nënës së vajzës, ata meritonin edhe plumbat e kallashit.


Dhe sipas gjasave kështu ndodhi.
Sipas hetimeve të Policisë, një divorc 2 javë para dasmës, përfundoi me vrasjen e krushkut si dhe plagosjen e dhëndrit dhe të një kalimtareje të rastit.

Sipas qytetarëve, kjo është kafshëri.
Sipas kafshëve, këto janë punë njerëzish.


Sipas shqiptaro-fobëve, këto janë vepra shqiptarësh.
Sipas gazetave, këto janë ngjarje interesante.
Sipas politikanëve, këto janë fajet e kundërshtarit.
Sipas ushtarakëve, këto janë pasojat e pajisjes së qytetarëve me armë, pas rënies së shtetit në vitin 1997.
Sipas sociologëve këto tregojnë dramën e familjes shqiptare.
Sipas ekonomistëve, këto janë efektet e krizës ekonomike.
Sipas arsimtarëve, këto janë efektet e mungesës së dijes e kulturës.
Sipas kohës, dramat e tragjeditë shqiptare përbëjnë ngjarje të rëndomta.

Sipas teje, deri kur?!

Shkroi: Stop Injorancës !

Friday, January 24, 2014

2013-a po shkon

Edhe pothuajse dy ditë të plota i mbeten 2013-ës.

I keni ende urimet në mesazhet e vjetshme në celularë, të gatshëm për ti ridërguar gjatë ndërrimit të festave?
I keni mbushur frigoriferët plot, apo e keni lënë për nesër pazarin?
Po ju meshkujt, po ndihmoni ndopak në pastrimin gjeneral të shtëpive këto ditë?
Thonë se shtëpitë pastrohen që Viti i Ri të fillojë me mbarësi. Gjithashtu, kush ka borxhe bën mirë t'i lajë për të mos ia përcjellë 2014-ës.


Po fishekzjarret i keni blerë, apo keni ndonjë kallashnikov për kësi rasti?
Sa prej jush e kanë vendosur që fill pas vitit të Ri do të lenë duhanin, apo ndonjë huq tjetër?
Ndonjë shpërblim morët, po dhurata do dërgoni apo do merrni?
Apo do jeni në punë deri në 31 dhe të nesërmen gjithashtu?
Si ka qenë ky vit për ju?
Ju ka mbetur ndonjë gjë peng që do donit t'ua plotësonte 2014-a?
Ku do ta kaloni natën e Vitit të Ri? Apo si gjithmonë në shtëpi me prindërit ku pjatat pastrohen pa shkuar ora 10 dhe aty para mesnate të gjithë janë rrokullisur nëpër divanë duke përpëlitur sytë.
Keni prenotuar gjëkundi, apo do shkoni rastësisht t'iu peshkojë ndonjë lokal mbushur plot me të dëshpëruar?
Jemi mësuar që netët e vitit të Ri ti ndanim me humorin shqiptar nga të gjitha sofrat shqiptare, po tani ç'të shohësh në Tv?!

E keni vënë re sikur kjo festa e Vitit të Ri nuk e ka më atë magjinë e dikurshme?
Epo atëherë jeni rritur... (S.I)

P.s Dini gjë deri në ç'datë mbahet ajo pema e Vitit të Ri, se njëherë mbaj mend që e mbajta deri në fund të shkurtit?!

Shkroi: Stop Injorancës

Për herë të parë

Për herë të parë në Shqipëri proteston shoqëria civile. Për herë të parë dalin në protesta fëmijë e nxënës. Për herë të parë shoqëria civile zmbraps tentativat për ta politizuar kauzën e saj. Për herë të parë qeveria, dëgjon zërin e shoqërisë civile.

Po, po, duhet thënë gjithashtu se kjo shoqëri nuk i meritonte lëndët kimike.
Qeveria u detyrua ta meritonte popullin e saj, por fatkeqësisht për herë të parë ishte shoqëria që nuk e meritoi dot, qeverinë e vet.

Disinformimi shkoi në një vijë të drejtë me panikun e histerinë. U krijua dhe u jetësua ideja se disa njerëz në Shqipëri janë pro vdekjes së tyre, ndërsa disa të tjerë pro jetës.
Madje u desh edhe bindja e nxënësve të tregonin se ata e donin jetën.
Jam prekur realisht prej intervistave të sinqertave të protestuesve që mbushën sheshet e të gjitha qyteteve shqiptare, apo kudo shqiptarët sot jetojnë. Por në çastin kur kryeministri i Shqipërisë pas një fjalimi të gjatë e dukshëm emocional, që përmes aq shumë argumentash, shpeshherë edhe më të shkoqitura se duhet, u duk se do ta mbyllte duke deklaruar që Shqipëria do ta ndërmerrte nismën e shkatërrimit të këtyre lëndëve kimike, ai me kokë ulur deklaroi të kundërtën duke u larguar me shpejtësi, ndjeva trishtim.
Ndjeva trishtim, një trishtim që nuk ma shuajtën dot as ulërimat e brohoritjet e gëzuara mes fishekzjarresh të mijërave protestuesve. Ndjeva trishtim për herë të parë, me gëzimin e popullit ku jam pjesë. http://youtu.be/D4BuUql1JSU
Për herë të parë në historinë e shqiptarëve, shqiptarët zgjodhën të tregohen egoistë. I treguam botës se nuk jemi të vegjël, vetëm gjeografikisht. Mosmirënjohës, madje edhe karshi një shteti të fuqishëm si SHBA-të që kanë qenë ambasadorët e krijimit të shtetit shqiptar. Për herë të parë në historinë tonë ne treguam se jemi bërë si e gjithë bota. Ne, ai popull që kurrë nuk e kemi goditur armikun pas shpine. Ai popull që kurrë nuk e ka lënë agresorin të tretet mbi dhe. Ne që ndryshe nga gjithë bota strehuam çifutët kur Vatikani i shiste, ne që strehuam ushtarët italianë që na kishin pushtuar. Ne që iu hapëm dyert vëllezërve tanë të Kosovës në pastrimin etnik që po kryhej ndaj tyre. Ne, nuk jemi sot, po ata.
Nuk jemi po ata para atij shteti të madh e të fuqishëm që ndërmerr misione fisnike e humanitare anembanë botës. Atij shteti falë së cilit Kosova prej 1 shekulli e pushtuar, fitoi pavarësinë.

Dhe duke nisur nga nesër të fillojmë të merremi me 31 zonat e helmosura me radioaktivitet, brenda vendit për të cilat as nuk flitet dhe as nuk protestohet nga askush. Pastaj të fillojmë të pastrojmë plazhet, qendrat kulturore nga plehrat, lagjet, rrugët se për këto nuk kemi cilit populli tjetër t'ia lëmë fajin. Mos ndalemi me kaq, por të fillojmë të mos hedhim më plehrat ku të mundemi dhe ti denoncojmë këto akte, pa kaluar indiferente si deri më sot.
Por sot le të gëzojmë.
Tani nuk na mbetet gjë tjetër veçse të shohim se cila do të jetë toka që do të mbjellë "vdekjen" e saj, për të marrë pjesë në misionin humanitar të shpërbërjes së këtyre lëndëve të vdekjes.

Shkroi: Stop Injorancës !

Ata do të humbin. Ne do të fitojmë!

Politikanët e partive tjera shikojnë shikimin e ndërkombëtarëve. Ne dëgjojmë zërin e qytetarëve.

Ata bëjnë pazare. Ne bëjmë demonstrata.
Ata kanë klientë. Ne jemi qytetarë.
Ata janë pronarë. Ne jemi prodhues.
Ata janë zaptues. Ne jemi çlirues.
Ata janë imitues. Ne jemi krijues.
Ata kanë lojëra fati. Ne jemi fati që nuk luan.
Ata duan feude. Ne duam Komunë.
Ata duan principatë. Ne duam Republikë.
Ata duan ndarje. Ne duam bashkim.
Ata duan më shumë prona. Ne duam më shumë vende pune.
Ata duan privaten. Ne duam publiken.
Ata janë materialistë. Ne jemi idealistë.
Ata janë të korruptuar. Ne jemi të pakorruptueshëm.
Ata duan të sundojnë. Ne duam të qeverisim.
Ata janë sundimi pa alternativë. Ne kemi alternativë qeverisëse.
Ata e keqpërdorin buxhetin. Ne do ta rrisim buxhetin.
Ata duan ta ndajnë buxhetin. Ne duam ta ndajmë mirëqenien.
Ata shpenzojnë. Ne do të investojmë.
Ata janë përfaqësimi formal me vendimmarrje informale. Ne jemi pjesëmarrja përmbajtësore me vendimmarrje demokratike.
Ata kanë xhipa. Ne duam trotuare.
Ata kanë vëllezër e kushërinj. Ne kemi shoqe dhe shokë.
Ata kanë gurthyes. Ne kemi libra.
Ata duan heshtje. Ne jemi zëri.
Ata kanë parti që ngecin. Ne jemi lëvizja që ecën.
Ata duan të frikësojnë. Ne gjithmonë guxojmë.

Ata do të humbin. Ne do të fitojmë!

Albin Kurti
1 Nëntor 2013 - Lëvizja VETËVENDOSJE!

Mos hesht!


Flasim dhe vetëm flasim.
Dhe pastaj fjalët i merr era, sepse sado të rënda, sado prekëse, sado goditëse, megjithatë ato janë vetëm fjalë. Atëherë kur fjalët ngelin vetëm fjalë, do të thotë se ato janë hije e zbehtë e çfarëdo mendimi, synimi apo revolte që i ka nxitur. Prandaj nuk duhet habitur pse pakkush ato i merr seriozisht, sepse sot as fëmijët nuk tremben më nga hijet.
Çfarë ndodhë me ata që tërë kohën vetëm flasin për gjërat që i mundojnë?
Pas një kohe, pa asnjë konsideratë dhe shumë troç, akuzohen se tërë kohën po i përsërisin gjërat e njëjta. Kjo është një mënyrë e butë për t'ju thënë se janë bërë të mërzitshëm, ndërsa ankesat e tyre janë diçka bajate. Po aq sa është komike, në të vërtetë, ky zhvillim është diçka shumë e trishtë. Pavarësisht dhembjes, telasheve, vështirësive dhe të tjera që ta trazojnë jetën, për ironi dhe pa e vënë re, e gjen veten në një situatë ku duhet të turpërohesh për atë se vazhdimisht je duke u shprehur për gjërat që të trazojnë. Kësaj i thonë: Në hall të durosh dhe në hall të flasësh.

Nuk ia vlen ta bëjmë pyetjen "Pse ndodhë kështu?", sepse kjo është një nga ato pyetjet përgjigjen e të cilës e dimë të gjithë. E vërteta është se problemet tona, pavarësisht fjalëve që përdoren sot, që janë përdorur dje dhe që do të përdoren nesër, në thelb janë përherë të njëjta. Kjo është arsyeja pse, pavarësisht elokuencës, tonit, revoltës apo çfarëdo tjetër, në fund, ato gjithnjë tingëllojnë thuajse përherë po përsëriten. Prandaj, ata që janë mbi ne, të gjithëpushtetshmit që e shohin veten patricë të kohëve të reja, shpejt mërziten dhe, ndonjëherë, nuk ngurrojnë edhe ta shprehin pështirosjen. Nëse ndalesh dhe mendon më thellë është lehtësisht e kuptueshme se, në të vërtetë, ata po pështirosen nga hallet tona.
Patricët e kohëve të reja: klasa politike, që për njerëzit kujtohet vetëm para zgjedhjeve; biznesmenët e pasuruar shpejt, që besojnë se paraja u jep pushtet edhe mbi dinjitetin dhe jetën e të tjerëve; analistët mediokër, që veten e shohin elitë, ndërkaq për jetën tonë flasin thuajse ne jemi jashtëtokësorë; ndihen të sigurt. Siguria e tyre fuqizohet nga bindja se ata që tërë kohën vetëm flasin, pavarësisht çfarë ndodhë, gjithnjë do të vazhdojnë vetëm të flasin dhe me kohën do të heshtin. Madje, kjo ndjenjë e sigurisë, ua jep komoditetin që të kundër-ankohen për ankesat e vazhdueshme dhe, me fuqinë e injorimit dhe pështirosjes, të na detyrojnë ta zbehim edhe tonin e ankesës.
Kështu, fjalët e se djeshmes zëvendësohen me ato të sotshmes, këto të sotshmes do të zëvendësohen me ato të së nesërmes dhe, pavarësisht sa me kujdes t'i zgjedhim fjalët, problemet vazhdojnë të jenë të njëjta. Ironia është se edhe ata, drejt kujt drejtohemi për zgjidhje, vazhdojnë të jenë po të njëjtit që përherë shtirren thuajse po na dëgjojnë. Në të vërtetë, këta janë po ata që edhe dje janë mërzitur nga fjalët tona dhe që do të vazhdojnë të mërziten edhe nesër. Mërzinë e tyre me ne, nuk do të ngurrojnë të na shprehin kohë pas kohe, ndërkaq, atëherë kur nuk i shohim, në mes vete, do ta shprehin edhe pështirosjen e tyre. Mos u habit, sepse në botën e patricëve të kohëve të reja, hallet tona janë gjëra të shpifura.
Nuk besoj në atë se në shekullin 21 ka ngelur hapësirë për revolucione, sepse, pavarësisht mllefit që mund ta ndiejmë, bota nuk mund të rikrijohet vazhdimisht nga fillimi. Revolucionet e hallexhinjve rrallëherë i kanë zgjidhur problemet e atyre që janë ngritur në revolucion, por vetëm e kanë krijuar një brez të rinj të patricëve. Ndonjëherë edhe më mizor se ata para tyre. Por kjo nuk do të thotë se duhet të dekurajohemi dhe të heqim dorë. Përkundrazi, duhet ta bëjmë atë që më së shumti i bezdis dhe i mërzit patricët tanë të kohëve të reja. Nuk duhet të heshtim! Duhet të flasim dhe të vazhdojmë të flasim për gjërat e njëjta, ato që në realitet edhe na zënë frymën, derisa t'i shurdhojmë aq shumë saqë do të detyrohen të na marrin seriozisht.

Ky shkrim është dedikim për vendosmërinë dhe syçeltësinë e të gjithë atyre grupeve qytetare që nuk heqin dorë nga qëllimi për t'i vetëdijesuar të përgjumurit. Një heqje e kapelës për "Thirrjet e nënave", që me vendosmërinë e tyre në Gjakovë i treguan botës se krimet nuk guxojnë të harrohen; për të rinjtë nga REAGO dhe të tjerë përreth tyre, që, me vendosmërinë e tyre, e bashkuan Shqipërinë përtej dallimeve partiake; për gratë e guximshme nga "Në dobi të gruas shqiptare", që vazhdimisht na përkujtojnë për qyqarllëkun e disa prej burrave shqiptarë, për vizionarët e MJAFT dhe shumë të tjerë të ngjashëm, që vazhdimisht i përsëritin të njëjtat gjëra. Një himn për ta, në mënyrë që mos të heqin dorë dhe të vazhdojnë të na shurdhojnë.
Fjalët tona nuk guxon t'i merr era.
Nga: Albatros Rexhaj

Thursday, October 31, 2013

Tema: Ca pika shiu ranë mbi qelq, për ty unë befas ndjeva mall

"Ndjeja zemrën tënde

të rrihte në kraharorin tim,

ndjeja lotët e tu
të rridhnin mbi buzët e mia.

Gjithçka ndjeja,
por t'y stë shihja asgjëkundi.
Sa shpejt kësaj dashurie
i erdhi fundi...

I zhgënjyer në çdo anë
ku s'të kërkova, por më kot,
mbi xham shkrova emrin tënd,
por befas dhe ai lëshoi lot."



Ditët kalonin duke marrë me vete lojërat, shakatë, lotët e buzëqeshjet dhe koha si një lumë i rrëmbyer merrte me vete gjithçka të vyer.
Sado mundohesha ta ndalja, ajo edhe më shpejt nxitonte e ashtu nxitimthi përpiqej të gëlltiste edhe kujtimet e mia.

Kjo kohë, mos ndoshta mori shpirtin tënd?
Këto bulza shiu, mos vallë janë lotët e tua?


I njoh, ua di aromën, sot edhe më shumë të dua.

Në çastet kur edhe vetëm një fjalë e ngrohtë do më ngushëllonte, ti... më zgjate duart. Ashtu i stepur si ndodhesha në udhëkryq, më tregove rrugën e drejtë. E lashë mënjanë heshtjen time për të thyer vetminë tënde. I dhurove zemrës sime, pjesën që i mungonte... dashurinë e pastër, pa kushte.
Ishim vetëm ne të dy. I thyem hapat e para të akullta të dashurisë pa na treguar askush se si e çfarë. Gjithçka për ne ishte e re, ishte hera e parë dhe në çdo hap humbisnim mes emocioneve. Edhe pse shpesh, nuk mundnim të takoheshim fshehtësisht, çaste të mrekullueshme kaluam bashkë. Kishte ankth, frikë, rrezik, pasion e dashuri.
Si të gjithë edhe unë kisha folur shpesh rreth dashurisë, por kënaqësinë e lumturisë që më kishte marrë peng, as me imagjinatë nuk e kisha fantazuar.
Pse mos ta pranoj? Falë teje!
Më dehu, ndoshta më shumë se ç'duhej kjo dashuri. Ndonëse shpesh të kisha shprehur e premtuar dashuri të përjetshme dhe pse jo të imagjinoja si gruan time të ardhshme (që aq shpesh më ke qortuar këtu për nxitimin) unë fillova të ndjeja kuriozitet dhe siguri në vetvete që mund ta shuaja kudo atë uri. Ndoshta nuk isha asgjë tjetër veçse një gjarpër i ngrirë kallkan nga të ftohtët, që të parin që nxitoi ta shpëtonte duke e ngrohur pranë zjarrit, e pickoi, e helmatisi.
Ti më dukeshe si një gur i sigurt në xhepin tim, gjithmonë aty, gjithmonë për mua. Njëkohësisht filloi të më pëlqente të sfidoja vajza të tjera, të provoja aftësitë e mia, ku fshehurazi e ku në publik. Ndoshta kjo të lëndonte aq shumë, ndoshta po aq sa dhe mua kishte filluar të më pëlqente. Më mjaftonte që njëherë të bënim fjalë a ti të shprehje shenja xhelozie, që unë të këmbëngulja edhe më shumë në gjyetinë time të lirë. Dhe kështu pa e kuptuar erdhi një ditë kur unë mendova se do t'ia dilja mrekullisht edhe pa ty. Dy fjalë të ftohta, dy lot, një dashuri e humbur.
Dhe u ndamë ashtu pa puthje, pa dhënë as një shtrëngim duarsh. Të mbuluar pas disa nënqeshjes mospërfillëse, u ndamë si dy të huaj. Apo më keq, si dy njerëz që e urrenin njëri-tjetrin. Unë largohesha duke fishkëllyer, ti rrije e ngrehur me njërën këmbë përpara ,sikur doje të më thoje "Do më kujtosh një ditë..."
Në fillim u ndjeva kaq i lirë, kaq i çliruar. A thua se kisha hequr një barrë të rëndë nga trupi, apo kisha hequr gjembat nga shpina.
Kisha dëgjuar nga shoqet e tua se ti kishe kohë që ishe e hutuar, e trishtuar dhe kjo më përkëdhelte krenarinë sadopak.
Por ja që ashtu si kot, ashtu si pamenduar ditët e mia po fillonin përsëri ti ngjanin njëra-tjetrës. Madje edhe ato bukuroshet që më buzëqeshnin duke ulur e përplasur sytë, kishin filluar mos më shikonin më fare.
Monotoni, pothuajse çdo natë cigare, alkool me shokë deri vonë dhe në atë çastin kur avujt e alkoolit më pushtonin të tërin dhe bisedat bëheshin gjithmonë e më të nxehta, mendja niste e më shkonte tek ti. Shkundja kokën si për ti larguar këto mendime të mallkuara dhe sapo ndaloja më shfaqeshin çastet tona, buzëqeshja jote. Jo se nuk e dija se ç'ishte mungesa, por nuk doja ta besoja se kishte filluar të më mungonte diçka që vetë e kisha larguar. Situata filloi të bëhej gjithmonë e më e komplikuar sa filloja të mendoja edhe esëll edhe duke biseduar me të tjerë. Të kërkoja me shikim në çdo fytyrë. Dikush të ngjasonte me xhupin blu, dikush me prerjen presje të flokëve, dikush hidhte si parfumi yt, por sa herë që këto ndodhnin, zemra ime shtonte rrahjet fuqishëm, sa më merrej edhe fryma. Po çmendesha. Kisha filluar të përjetoja të njëjtat emocione si në fillimet tona. Do doja të të takoja e të kërkoja falje, por ti dukeshe kaq e lumtur pa mua. Dita-ditës zbukuroheshe dhe djemtë e gjimnazit që të viheshin si kandidatë, sa vinin e shtoheshin. Sa më shumë shtoheshin ata, aq më i shkretë ndjehesha unë. Të gjitha do të ti falja, por nuk e kuptoja dot se si aq lehtësisht më kishe harruar. Më duket se mallkimi yt paska funksionuar.
Ti ndoshta tani ke gjetur një zemër tjetër hapur, për të harruar sjelljen time apo edhe vetë mua personalisht, ndërkohë që unë çdo ditë e më tepër si një fiksim largimin tënd po e vuaj, i vetëm pa njeri.
E meritoj!

Faleminderit, më mësove të urrej e të dashuroj!

"Ky Hartim është shkruar nga një gjimnazist i Vitit të III-të dhe është vlerësuar nga profesori i Letërisë, me notën 8-të. "

Shkroi: Stop Injorancës !

Thursday, October 17, 2013

Tërbohu!

Ka disa momente në jetë ku gjithçka të duket një mënxyrë. Gjithçka duket e errët, e zezë, e zymtë, e pistë dhe e pashpresë.
Padrejtësi, pamundësi.
Nuk mbushesh dot me frymë se çdo mendim që sjell të bën të ndjehesh më ligësht. Nuk ke më forcë, as shpresë kurrsesi. E kupton se në një situatë kaq të rëndë nuk je ndodhur kurrë më parë dhe e nesërmja do jetë edhe më keq.
Duhet të reagosh, kur në të vërtetë në këtë katrahure ke hyrë me vullnetin tënd të lirë.
Sa do doje të mbyllje sytë dhe kur ti hapje, gjithçka të ishte zgjidhur, si me magji. Por e di fort mirë se kjo është e pamundur, po aq sa dikush tjetër të të japë një dorë në këtë çast.
Në këtë mesele je zhytur vetë dalëngadalë, çdo ditë, përditë.
Tani ka ardhur rrufeshëm çasti të përballesh dhe kjo është pikërisht, ajo që ke shmangur gjatë gjithë kohës. Çmimi i saj tashmë është rritur rrezikshëm. Çdo problem ka amplifikuar vetveten dhe disa prej tyre janë shtrënguar prej duarsh. Ti ndodhesh vetëm, më i vetëm se asnjëherë, i pafuqishëm dhe më i demotivuar se kurrë. Mali i lartë po bëhet gati të të përpijë.

Mos vallë është më mirë të mos bësh asnjë tentativë, të dorëzohesh dhe kështu të marrësh ndëshkimin kapital për gjithçka ke katranosur? Por jo, është shumë, zor se do ta përballoje.
Po sikur të arratisesh? Po ku dhe si?
Ti je tashmë i marrë peng nga kthetrat e jetës, i burgosur nëpër spiralet e ngushta të saj. Çdo bësh? Do pish derisa të dehesh që kur të zgjohesh të mos mungojë as dhimbja e kokës?
Mbase ka ardhur momenti të përballesh, të tregosh atë që i thua vetes çdo ditë që je. Por ke njëkohësisht frikë që ajo që je, ka humbur brenda teje dhe pse shpesh të duhet ta besosh se është ende aty, për ty.
Thuhet se në situata të jashtëzakonshme, lindin njerëz të jashtëzakonshëm me aftësi të jashtëzakonshme.

Tërbohu!

Mbase ky është çasti yt.

Shkroi:
Stop Injorancës !

Rob i vesit

Ptuh!
E urrej veten time. Paradoksale, por më duket se e urrej gjithçka që me kaq kënaqësi bëj, çdo ditë. E urrej atë që jam bërë. Urrej gjithçka me të cilën vras kohën, papjekurinë për të jetuar vetëm për të sotmen.
Nga dreqin mu ngjit si këpushë kjo papërgjegjshmëri që ndjek çdo ditë me korrektësi?!
Endërroj çdo ditë për një ditë të largët që do të jetë e bukur, e vizatuar sipas dëshirave të mia dhe pse akoma nuk e ndjej të jem përpjekur qoftë një çast, të luftoj për to.
A do të vijnë vetvetiu këto të mira,

që prej kohës me mungesën e tyre më kanë rrëmbyer harenë, optimizmin, energjinë?! E megjithatë njeriu duhet patjetër të gjej paqe me atë që do, me atë që është e kërkon nga vetja.
Jam rob i vesit, jam rob i qejfit, më duhet ta pranoj.
Çdo gjë që më pëlqen dua ta konsumoj pa fund. Nuk ngopem me atë që më pëlqen dhe nuk e gjej dot atë kufirin ku kënaqësia kthehet në abuzim.
Dhe meqenëse si çdo fajtor që kam aftësi të jashtëzakonshme për të gjetur justifikime, fajin për këtë ua kam hedhur prindërve, që duke na treguar gjithmonë ata se kur duhet ti jepnim fund një argëtimi, nuk na lanë të mësojmë kurrë ta gjenim vetë këtë kufi.
Abuzoj me gjumin, me regjimin, me pijen, me duhanin, me internetin, me lojërat e ndryshme e gjithçka tjetër më jep kënaqësi.
Nuk mundem ta imagjinoj dot një ditë të vetme pa kaluar kohë me një argëtim të caktuar. E kam kthyer si një dozë droge të domosdoshme. E kam plotësisht të pamundur të heq dorë nga kënaqësitë e të kthehem një kalë pune, i cili punon e sakrifikon për një ditë të largët, të sigurt e të mirë. Do doja, por nuk mundem.
Nuk e di pse, por më është krijuar ideja se njerëzit që punojnë kaq fort, duke sakrifikuar gjithçka nga jeta e tyre sociale, nuk i ka shtyrë në këtë vendim karakteri i tyre i fortë dhe ambicia, por fakti se ata nuk kanë ditur kurrë ta shijojnë jetën, ata nuk kanë patur kurrë një jetë të shëndetshme sociale. Nuk është e rastësishme që po këto njerëz pasi arrijnë të sigurojnë të ardhmen e tyre, me pasuri e mirëqenie, nuk dinë ta shijojnë atë. Nuk dinë të ndërtojnë marrëdhënie me vartësit e tyre. Madje as nuk e kuptojnë këtë mirëqenie që tashmë kanë dhe kënaqësia e tyre nis e mbyllet vetëm tek puna. Edhe kohën e lirë, e llogarisin si para që po i humbasin...
E padyshim që veset nuk mund të kapnin çdo njeri.
Sa njeri pa ndjenja duhet të jesh të heqësh dorë nga ajo kënaqësia që të dhuron ajo e mallkuara cigare? Të heqësh dorë nga dehja lozonjare e alkoolit? Të çohesh nga një tavolinë miqsh ku të gjithë po gajasen me lot, se u bë vonë dhe të nesërmen si çdo ditë, do duhet të zgjohesh në 5 të mëngjesit?
Si mund të jetosh pa e provuar njëherë adrenalinën e të fituarit një tufe të mëdha parash në kazino, për pesë minuta? Ose ti humbasësh të gjitha, po në ato pesë minuta?
Si mund të heqësh dorë nga një lojë futbolli me shokët? Apo nga një fundjavë me zgarë e birra në natyrë?
Jo, jo. Disa njerëz janë bërë për tu goditur nga veset, disa njerëz nuk e kuptojnë dot jetën pa vese. Nuk e kuptojnë dot jetën aq të përgjegjshme, aq të rregullt e të "mirë-kalkuluar".
Të gjithë nuk mund të jemi pasanikë, por as të gjithë nuk mund të jetojmë një jetë plot adrenalinë e aventura të papërsëritshme.

Nëse prindërit tuaj kanë kaluar një jetë të mrekullueshme, mos u bëni budallenj të prisni prej tyre edhe trashëgimi.


Në këtë jetë disa i duan paratë si mjet për të arritur kënaqësinë, disa të tjerë e ndjejnë kënaqësinë duke mbledhur paratë e këtyre më sipër.

Shkroi: Stop Injorancës !

Thursday, October 3, 2013

KAPE ÇASTIN ose lëre të shkojë...

Thuhet se ka disa momente në jetë, të cilat diktojnë drejtëpërdrejtë fatin e jetës tuaj. Në rast se ju arrini të dilni triumfues dhe të kapni shancin që çasti ju dhuron, jeta juaj ndryshon katërcipërisht.

Po ashtu si ju edhe unë kam patur çastet e mia në jetë, të cilët nisur nga faktorë të ndryshëm, kam arritur ti humbas me sukses.
Kur isha në shkollë fillore kisha shumë qejf të vizatoja. Mund të them pa më të voglën mëdyshje se mes moshatarëve të mi isha më i miri. U hap një kurs pikture falas tek i cili u rregjistrova rrufe, bashkë me afro 40 fëmijë të tjerë. Nuk kalon as muaji i dytë dhe profesori ynë i talentuar niset për emigrim në Greqi dhe thuhej se ishte bërë një bojaxhi goxha i zoti.

Pas pikturës, u hap një kurs karateje. Pa kaluar shumë kohë u bëra nxënësi i preferuar i profesorit që mbante rripin e zi. Nuk kishim marrë ende rripin e tretë dhe profesorit tonë i del një punë e shkëlqyer si truprojë në Angli.
Atëherë u rregjistrova me para-para-të-rinjtë e klubit të qytetit tim dhe zuri direkt vend në formacionin bazë të ekipit.
Gjatë gjithë fëmijërisë sime kisha luajtur si sulmues, por trajneri më vendosi në fushën e madhe të gjelbër në pozicionin e qendërmbrojtësit, meqenëse askush tjetër në ekipin tonë nuk e godiste dot topin nga porta, më larg se zona 20 metërshe e mbrojtjes. Më pas kalova tek Para-Të-Rinjtë dhe më pas edhe tek Të Rinjtë. Por trajneri nuk e di pse më kishte halë në sy e madje jo vetëm që nuk më aktivizonte, por më linte të bëja në stërvitje vetëm xhunglime. Aty me xhunglime, bashkë me mua ishin edhe disa djem nga fshati që për hir të së vërtetës aty po preknin top futbolli për herë të parë. Mllefi sa vinte e më shtohej. Ishte koha kur prindërit nuk vinin ta kapnin për fyti trajnerin e ta detyronin t'iu aktivizonte fëmijën. Fillova njëkohësisht të bije shumë moralisht, sa fillova të dyshoj se realisht nuk dija të luaja. Mirëpo ishte fakt se goditje të fortë e të saktë sa timen, nuk kishte askush në ekip, e madje as qetësinë time me topin. E megjithatë pas disa muajsh të gjatë të lënë në harresë nga trajnieri im, trajnieri i të rriturve që më shikon në stol habitet dhe e pyet trajnierin tim, se pse nuk më kishte aktivizuar. Trajnieri im aty më mëson emrin.
Pastaj ma dha një shanc dhe më futi në lojë. Unë kisha gjithë ato muaj që shtrëngoja veten me dhëmbë nga inati, por isha shumë i edukuar për t'ia kërkuar me idhnim aktivizimin tim. Ky ishte çasti im. Më kapën emocionet sikur po luaja për herë të parë në jetën time e madje në ndonjë ndeshje kombëtare. Vendosem përsëri në mbrojtje, në pozicionin "stoper", ose shqip bllokues.
Dikush nga ekipi kundërshtar godet një top predhë drejt e për në portën tonë, top ndaj së cilit një futbollist i çfarëdoshëm do kthente kurrizin të mbrohej, ndërsa unë në atë moment nxjerr të gjithë mllefin tim dhe vendos ta kthej mbrapsh topin nga erdhi me të njëjtën forcë. Topi më fshikëllin tek këpuca e majtë dhe duke marrë një fallco të çuditshme, nis të bëjë një hark të plotë pas meje ku ndodhej edhe porta, për t'u ndalur kështu në rrjetë. Portieri ynë kishte shtangur. Dëgjohet ulërima e trajnierit tim i cili më nxjerr fishek jashtë, pa mbushur as një minut nga aktivizimi im. Heq fanellën, ia hedh tek këmbët dhe heq dorë përfundimisht nga futbolli.
Me disa shokë të mitë të apasionuar pas muzikës, krijojmë një grup kërcimi Hip-Hop dhe breckdance. Ishim të parët e të vetmit dhe jo pak herë na kanë përfolur e paragjykuar për veshjet e gjera, vëthët apo stilimet e flokëve, por ishte fakt se shumë shpejt u bëmë të famshëm dhe në ato diskotekat me pasqyra dhe me neonë blu që shkëlqenin ngjyrat e bardha, i linim të gjithë pa fjalë.
Duke qenë se të gjithë shokët e mi kishin nga një dell muzikor, kush kishte bërë shkollë muzikë, kush kishte prindërit artistë, kush njihte ndonjë instrument muzikor, i hymë bashkarisht kursit të kitarës që jepej falas nga një institucion i krishterë dhe krijuam kështu një grup muzikor. Nëse ju kujtohen "The Dream", ku Flori këndonte refrenin "Prapë më del në ëndër si një serenatë..", ne asokohe kishim përgatitur albimin tonë të parë. Dhe pikërisht në çastin kur gjithçka po shkonte për mrekulli, kur kishim aktivitet e ftesa nëpër koncerte nëpër qytete të ndryshme dhe kur puna jonë po nxirrte fryte e po prodhonte para, fillojnë grindjet brenda grupit, sa edhe sot e kësaj dite nuk flasim më me gojë.
Fundi i këtij investimi disa vjeçar që na kishte marrë aq mund e kohë, erdhi në të njëjtën kohë kur kishin filluar ethet e konkurimit për në Universitet.
Ishte koha kur konkuronin 2000 studentë për 100 vende të lira, kur ai që fitonte familja i organizonte një festë si të djalit kur vinte nga ushtria. Ishte një investim kolosal për familjet tona të thjeshta, të cilat gjysmat e shpenzimeve të tyre duhej ti ndanin për fëmijën që e kishin student. E kështu, pa kaluar as 4 vite nga Universiteti, filloi liberalizimi i arsimit, me Universitete në qytete të tjera, apo edhe me dhjetra e dhjetra Universitete të tjera private.
Atëherë kur pritej se kjo diplomë do të hapte një shanc real punësimi, diploma u kthye në një "kartë identiteti", që çdo i ri duhet ta kishte, madje pse jo të kishin nga dy a tre të tilla.
Si përfundim edhe ky investim kolosal për kohën kur u krye, u shumëzua me zero. Si fillim refuzova një ofertë pune në një Drejtori Arsimore pasi asokohe rrogat shtetërore ishin qesharake dhe kryeqyteti ofronte shumë mundësi joshëse.
Si përfundim pas disa tentativave me intervista pune, fillova punë kamarier duke qenë se njihja 2 gjuhë të huaja dhe isha ekspert në përdorimin e kopmjuterit. Më pas, me rritjen e ambicjes shitës ambulant me fugon, (siç quhen sot Agjentët e Marketingut) dhe në fund përfundova tek puna ku ndodhem, me qasje 8 orëshe në internet. Aty hapa një faqe në Facebook, e cila kishte 50 mijë anëtarë (ndër ta 35 mijë aktivë) 2 vite më parë dhe kjo faqe u vodh pak ditë para zgjedhjeve vendore, pikërisht në çastin kur koha e shpenzuar sapo kishte nisur të jepte frytet e veta. Ndoshta nuk do ju besohet, por shumë prej atyre që sot drejtojnë faqet më të famshme shqiptare në Facebook, në faqen tonë kuptuan se ç'ishte një faqe.
E megjithatë edhe tani pas kaq shumë vitesh eksperiencë në internet vjen çasti kur duhet të shkëputem e të nis gjithçka nga e para.

Po, është plotësisht e vërtetë që pothuajse asnjëherë nuk e kam kapur ÇASTIN e duhur, por kam shijuar gjithë çastet e tjerë.

Shkroi: Stop Injorancës !

Letër për QARAMANET


Dy ditë pas katastrofës që pësoi Kryeministri në ikje, z. Sali doli para disa fansave të tij dhe mbajti një palo fjalim. Në këtë moment shumë idhtarë të tij filluan të qajnë me oi. Më erdhi keq për disa të rinj, që janë thjesht të painformuar për shkak të moshës. Ata duhet të dinë që në vitet ’70, kur ishte sekretar i PPSH-së, në fakultetin e Shëndetësisë, shoku Sali djemtë nuk i linte të hynin në mësim se kishin flokë të gjata, i çonte vetë tek berberi, vajzat nuk i linte me funde të shkurtra mbi gju, i nxirrte jashtë nga klasa.
Në vitin ’78, babai i një zv. ministri të P. Brendshme pësoi një aksident të lehtë dhe u shtrua në spital në pavionin e z. Sali. Sa e mori vesh se kush ishte, për 23 ditë rresht fjeti në dhomën pranë tij për t’i shërbyer. Shikoni çfarë servili.
Pastaj, ju keni votuar dhe po qani për kryeministrin që furnizoi me naftë Millosheviçin që vriste kosovarët që UÇK-në e ka quajtur Lëvizje Enveriste, etj, etj. Ju qatë me lotë për një njeri që shiti detin në Sarandë, që më parë i kishte shitur tokën Fazlliçit në Durrës, ashtu si Zogu shiti Shën Naumin dhe Vermoshin, sikur këto toka të ishin të baballarve të tyre dhe jo të shqiptarëve.
Z. Kryeministër në ikje ka dhe zullume të tjera, si vjedhja sistematike e votive, rrahja e opozitës, e të tjera. Mirë i paska thënë Dervish Luzha Ram Drag Berishës, që djali yt, Sala pa shkollë e bëri çorap Viçidolin, po u bë me shkollë do djegë dhe vjedhë gjithë Shqipërinë, ashtu si e dogji, vodhi dhe e vrau në 1967-n dhe së fundi në Gërdec e për 21 Janar. Kur vdiq Enveri dhe Kim Ir Seni, populli qau se u ndanë nga jeta dy ish-udhëheqës, me të mirat dhe të ligat që kishin bërë, por nuk qahet njeriu për së gjalli, sepse populli e hoqi nga karrikja.
Ai nuk arriti dot t’ja bënte fytyrën opozitës si këpucë, prokuroren zonjë grua ta bënte lavire, presidentin horr bulevardi, se këto janë fjalë që i thotë një shpellar e jo një njeri me edukatë. Edhe zgjedhja e kryetarit të ri të Partisë Çdemokratike është një farsë, përderisa e drejton këtë proçes një njeri që iku për lesh dhe Jozefinën që populli në mënyrë plebishitare kapi për zhelesh dhe hoqi si kryetare parlamenti. Ja pra, të dashur opozitarë (vllezër) për kë kenni votuar e po qani.
Së fundi kam dy sugjerime për ish-kryeministrin në ikje. E para – Që të bëhet e besueshme dorëheqja e tij dhe vërtet është i sinqertë duhet të japë dorëheqjen edhe si deputet. Dhe e dyta – Hajde ndonjë ditë me ne pensionistët të bësh një dorë domino që të kapim dopjo gjashtën në dorë. Unë e kam ortakun, Qamil quhet një njeri i nderuar, ndërsa ju mund të bëheni ortak me shoqëruesin që keni, ose me Bertin nga Skrapari, i cili është simpatik por ka një të metë: ka llafe shumë, fsheh gurët dhe bën shenja.
Letër e nënshkruar: Vasil Thanasi
G. Dita

Sunday, May 19, 2013

Rrudhat!

Herën e parë dhe të vetme kur kam diskutuar me një vajzë amerikane më tha diçka që më mbeti në mendje.

Shiko njerëzit - më tha. Atyre që i dalin rrudhat në dy cepat e buzëve janë të mrekullueshëm që e kalojnë jetën me buzëqeshje, ndërsa atyre që rrudhat iu dalin mes vetullave janë njerëz nevrikë që do bëje mirë ti mbaje larg.



Foto ilustruese

Shkroi: Stop Injorancës !

A ka të rinj në Shqipëri?


Unë përgjigjem se jo.

Të riut i ndizet mendja me ëndrra fisnike; i riu është gati të vazhdojë mendime të bukura pa interes vetiak, është i zoti të vuajë për ideale, dridhet nga padrejtësia dhe mbrapset nga dinakëritë porsi nga murtaja; i riu di edhe gëzimin e zémrave të pastra; të riut i qesh shpirti dhe i qesh buza.
Në Shqipëri përkundër shohim djem të ngrysur me sy të turbulluara nga djallëzitë, të krrusur nga barra e mendimeve hesapesh dhe ngatërresash. Edhe çiliminjtë në djep duken të mvrojtur dhe të thartë. Shqipëtari lind plak. Nuk ka shqiptarë të rinj, po vetëm ca shqiptarë të lindur më parë, ca të lindur më pastaj - të gjithë pleq, të thatë nga zemra e tyre, e cila s ka njohur kurrë entuziazëm për gjësendi."

Faik Konica