Showing posts with label Rajoni. Show all posts
Showing posts with label Rajoni. Show all posts

Tuesday, June 17, 2014

“Hakmarrja", tani janë italianët ata që kërkojnë punë në Shqipëri

Kanë kaluar më shumë se 20 vite nga zbarkimi i emigrantëve prej Shqipërisë. Kriza ka shkaktuar ndërrimin e brigjeve, në një atmosferë si në Italinë e viteve gjashtëdhjetë.

Kanë kaluar pak më shumë se 20 vite, por duken si ngjarje të një shekulli më parë. Ishte vera e vitit 1991 kur anija “Vlora”, e mbushur me shqiptarë të dëshpëruar, u ankorua në Portin e Barit. Sot nuk vijnë më ngarkesa të tilla nga bregu tjetër i Adriatikut, emigrantët shqiptarë ndjekin rrugë të rregullta. Dhe janë pothuajse gjysmë milionë në Itali. Megjithatë, si kompensim, tani ndodh gjithnjë e më shpesh që edhe italianët kalojnë Adriatikun në drejtimin e kundërt, në kërkim të një pune dhe një jete të re. Nuk e bëjnë me anije të dëmtuara, por me avion, një orë fluturim. Italianët tani shkojnë në Shqipëri në kërkim të fatit.
Të dhënat zyrtare të qeverisë shqiptare thonë se janë 19 mijë italianë që kanë një lejë qëndrimi për të punuar apo për studime. Një shifër domethënëse në një vend më pak më shumë se 3 milionë banorë.
Nga universitetet tek call center-at, restoranet, sipërmarrjet e vogla, italianët janë shumëfishuar. “Eshtë një bum i vërtetë”, komenton Rando Devole, sociolog shqiptar dhe bashkëpunëtor i Observatori i Ballkanit, “që flet shumë për krizën italiane, por edhe për rritjen e Shqipërisë përmes imigrantëve të saj. Kushedi se sa shqiptarë që punojnë në Itali, ndoshta në një piceri, kanë bërë ndërmjetësin dhe kanë bindur sipërmarrësin e vogël italian që të hapë një biznes edhe në anën tjetër të Adriatikut”. Në Tiranë pothuajse të gjithë flasin italisht, dhe në televizion mund të gjesh edhe një ish fytyrë shumë të njohur të Mediasetit, Alessio Vincin, që sot është yll i talk show-ve në Shqipëri.
Pensionistë dhe studentë
Janë afro 500-600 kompani italiane që janë krijuar përtej Adriatikut. “Ka një lëvizje të madhe mes dy vendeve”, thotë Luigi Nidito, zëvendës president i Dhomës Italiane të Tregtisë në Shqipëri, “restorantet janë gjithmonë të mbushur me italianë. Shumë prej tyre vijnë të shohin për kuriozitet, por janë edhe të mbushur me paragjykime. Por, me të mbërritur këtu, mbeten të befasuar pozitivisht. Dhe po fillojnë të vijnë edhe pensionistë, sepse kostoja e jetesës është e ulët”.
Pastaj janë studentët e Mjekësisë, ata që nuk kanë arritur të marrin provimin e vitit të parë dhe që nuk duan të humbasin kohë: rregjistrohen në Universitetin Zonja e Këshillit të Mirë në Tiranë, i lidhur me universitete italianë (mes të cilëve Tor Vergata në Romë) dhe ku shumica e profesorëve janë italianë.
Vite ‘60
Por ka edhe shumë punëtorë italianë, që ndodhen në Shqipëri për arsye nga më të ndryshmet: për faj të krizës, prej dashurisë (shumë prej tyre kanë një bashkëshorte apo bashkëshort shqiptar), për shkak të simpatisë ndaj një vendi që, sipas shumëkujt i ngjan Italisë së viteve gjashtëdhjetë. “Shqiptarët në këtë moment janë më optimistë se sa italianët – thotë ambasadori shqiptar në Romë, Neritan Ceka – pikërisht ashtu si ishit ju në vitet gjashtëdhjetë. Sigurisht, ka probleme, por nuk ka krizë psikologjike. Dhe GDP është me rritje”.
Për vitin 2014, Fondi Monetar Ndërkombëtar sheh vështirësi në tregun e brendshëm, por vlerëson që rritja ekonomike do të jetë më shumë se 2%. “Dhe nuk ka burokraci”, shton ambasadori, “mund të hapësh një biznes brenda një dite pa kufizime”. Veç kësaj, Shqipëria dëshiron të hyjë në BE, dhe pikërisht dje ka festuar PO-në e parë nga Brukseli. Një klimë shumë e ndryshme nga ajo e kryeqyteteve të Bashkimit Europian. (Bota.al)
Lidhja e artikullit: http://www.ilmessaggero.it/primopiano/cronaca/albania_italiani_lavoro_rivincita/notizie/728230.shtml

Wednesday, March 5, 2014

Historia tronditëse e Ilir Kupës, të arratisurit të mbijetuar nga burgjet greke

Më kanë rrahur për orë të tëra, më kanë lidhur me zinxhirë këmbë e duar dhe më linin varur sa më iknin ndjenjat. Më përmendnin me ujë të ftohtë, më kanë goditur edhe në organet gjenitale, aq sa më vjen turp t’i tregoj”.


Kështu e ka nisur rrëfimin e tij Ilir Kupa, i cili u arrestua pak ditë më parë në Tiranë. Në një intervistë të gjatë dhënë dje për “Gazeta Shqiptare”, 27-vjeçari, i arratisur nga burgjet greke, deklaron se vetëm i vdekur mund të kthehet sërish atje. Në këtë intervistë, Kupa rrëfen planin e arratisjes nga burgu bashkë me shokët e tij, vrasjen e shokëve, fjalët e fundit të Marian Kolës, fshehjen në malet greke, i mbuluar me gjethe të thata, mënyrën si i fut në kufirin shqiptar, ditët e tij të lirisë, momentin e arrestimit nga policia, si dhe apelin që ka për shtetin shqiptar.
Për çfarë akuzoheni në shtetin grek dhe sa ju kanë dënuar atje?
Unë në Greqi akuzohem për grabitje. Në mënyrë të paligjshme jam dënuar me 57 vjet+10 vjet, kur për këtë vepër penale, në bazë të ligjit grek, është 5-6 vjet maksimumi.
Si ju lindi ideja për t’u arratisur, pse vendosët që të rrezikonit jetën duke u arratisur? Sa kohë kishit që e përgatisnit planin e arratisjes? Ideja për t’u arratisur më lindi mua, së bashku me shokët e mi, pasi pamë që na u bë një padrejtësi shumë e madhe ligjore dhe njerëzore. Marian Kola, unë dhe shokët e mi, kishim të paktën dy muaj që flinim me këtë ëndërr, për të shijuar lirinë pranë familjeve tona në Shqipëri. Gjithashtu, ne u arratisëm, sepse mua personalisht gjatë kohës që kam qenë në burg, policia greke padrejtësisht më futi edhe babain në burg, meqenëse babai im ishte gjysmë i paralizuar dhe shumë i sëmurë (mund ta verifikoni, se tashmë ndodhet në Shqipëri). Pas katër muajsh, kur ai mori pafajësinë, me një laps alla të Asfalisë greke, u tha: “Kemi ngatërruar emrin tënd me emrin e babait”. Në mënyrë të padrejtë dhe pasi fitoi pafajësinë, e kthyen në Shqipëri me impuls, ku për 5 vjet të mos shkelë në zonën Shengen. Pasi babai im doli nga burgu, menjëherë në mënyrë krejtësisht të padrejtë futën edhe vëllanë tim të vogël në burg, i quajtur Zyber Kupa. Ai sot pret të dalë në gjyq (Apel) për të marrë pafajësinë, pasi akuzohet për një vepër penale që ai nuk e ka kryer, pasi Zyberi në momentin e ngjarjes, për të cilën akuzohet, ndodhej në vendin e punës me dokumente të rregullta dhe 200 km larg ngjarjes, gjë për të cilën dëshmoi ligjërisht edhe pronari i tij përpara organeve kompetente. Për këtë akuzë të vëllait tim është i njëjti akuzues i vetëm që më akuzoi edhe mua, “policia greke”, Asfalia (i njëjti person, polic grek), i të njëjtit rajon për të tre ne familjarisht. Kjo verifikohet fare lehtë nga drejtësia shqiptare. Pra, është e kuptueshme fare lehtë që ne ishim piketuar për t’u dënuar dhe dëbuar me një plan të mirëkurdisur nga qarqet më ekstremiste antishqiptare që, edhe në këtë moment që po flas, vetëm për shqiptarët kryejnë gjueti shtrigash, duke i vrarë dhe përdhunuar pa iu dridhur dora.
Shteti grek ju akuzon për një grabitje të bujshme në atë vend, si dhe për akuzën e vrasjes. Ju keni marrë pjesë në grabitje dhe si do iu përgjigjeshit këtyre akuzave?
Pikë së pari, për akuzën e vrasjes nuk jam unë autori, gjë e cila vërtetohet edhe nga ekspertiza greke. Ndërsa për akuzën e grabitjes, gjithçka është e lidhur me mbijetesën, pasi forca të shumta speciale (ekzekutore), helikopterë, deri edhe forca të Ushtrisë, na ndiqnin ditë e natë për të na vrarë dhe jo për të na arrestuar dhe fakt për këtë është që shokun tim Marian Kola, qeveria greke e kishte shpallur “armik publik”, domethënë ai njeri që ekzekutonte këtë njeri, merrte shpërblim nga shteti grek. Dhe sa herë që ai është arrestuar, policia greke ka pasur qëllim për ta ekzekutuar, siç ka ndodhur edhe në Virona-Atikis, kur e arrestuan. Policia greke ka vrarë edhe një shqiptar tjetër në këtë operacion, i cili punonte hidraulik, babai i një fëmije, krejtësisht i pafajshëm, pasi e ngatërruan me Marian Kolën. Dhe asnjë polic grek nuk u akuzua për këtë krim, përkundrazi, polici grek që kreu këtë vrasje thërriste në greqisht “To e faga enan”, që do të thotë “E hëngra njërin, e hëngra njërin”, dhe kjo është e regjistruar në kamerat greke (shikohen edhe në internet).
Pas arratisjes u vranë tre nga shokët tuaj, mes të cilëve edhe Marian Kola. Mund të më përshkruani momentin e ekzekutimeve të tyre dhe veçanërisht të Marianit, i cili thuhet se është vrarë në duart tuaja?
Pas arratisjes, në datën 2 korrik të vitit 2013, u ekzekutuan dhe masakruan me mbi 300 plumba në trup (sipas ekspertizës) nga forcat speciale greke dhe Ushtria, shoku im Flamur Sinani, me 300 plumba në trup dhe veçanërisht në kokë, si dhe shoku im tjetër dhe nipi i Flamurit, Ermir Sinani, 27 vjeç. Edhe ky i masakruar nga të njëjtat forca me mbi 300 plumba në trup (sipas ekspertizës). Vrasja e tyre ka ndodhur pa asnjë lloj paralajmërimi. Masakër kjo që as nazistët gjermanë nuk kanë kryer në Luftën e Dytë Botërore. Skena ishte e lemerishme dhe e paimagjinueshme, me këtë lloj kasaphane, që asnjë regjisor i filmave të Hollivudit nuk mund të krijojë e mendojë. Në datën 21 korrik, unë dhe Marian Kola, teksa po tentonim të kalonim në kufirin shqiptar, pikërisht në afërsi të lumit Kalamas, në fshatin Vrasina, në orën 04.10 të mëngjesit kemi rënë në pritë nga forcat komando “E.K.M”. Kemi qenë të rrethuar nga të gjitha anët dhe pa asnjë lloj paralajmërimi. Mbrapa shpine është hapur zjarr nga dhjetëra gryka zjarri në drejtim të shpinave tona. Në këtë moment, fjala e fundit që dëgjova nga shoku im, Marian Kola, ishte: “Ilir, ec se na vranë”. Kemi ecur duke vrapuar afërsisht 10 metra mes breshërisë së plumbave të dhjetëra automatikëve. Në një moment unë jam rrëzuar, me sekonda jam ngritur duke ecur mbas shokut tim Marianit, i cili është rrëzuar më pas nga një plumb që ka marrë pas shpine. Është ngritur përsëri, e kam thirrur katër herë Marianin, i jam afruar një metër dhe të shtënat e qindra plumbave nuk kishin pushim. Në atë moment e pashë që shoku im më shikonte me sytë gjysmë të përlotur, sikur donte të më thoshte diçka, dhe i gjithë trupi i lëshohet duke dhënë shpirt në duart e mia, me plumbin e marrë në krah të majtë, pas shpine, afër zemrës (sipas ekspertizës).
Si arritët t’u shpëtonit plumbave të policisë greke, duke qenë se ju ishit në të njëjtin vend me Marianin? Ku u fshehët? 
Edhe sot e kësaj dite, nuk e di se si jam gjallë nga e gjithë ajo breshëri plumbash. Një Zot i madh e di se si kam shpëtuar; edhe Mariani, nga gjithë ata plumba ka marrë vetëm një pas shpine. Në momentin e ngjarjes, pasi shoku im ndërroi jetë, jam zhytur në lumë, kam ecur 300-400 metra drejt lumit dhe më pas kam ndaluar, pasi isha i terrorizuar nga humbja e shokut tim. Kam hequr çantën nga trupi, antiplumbin që u kishim marrë policëve grekë, kam qëndruar rreth pesë minuta për të ardhur në vete dhe më pas kam vënë re se forcat speciale po afroheshin drejt meje duke qëlluar. Atëherë kam marrë drejtimin e maleve, nga ora 04.20 deri në orën 06:00 të mëngjesit, kur zbardhi drita. Në këtë kohë u ngritën 3-4 helikopterë të forcave speciale, ku nga këta dallohej një helikopter që ishte vetëm me snajpera. Gjatë gjithë këtij operacioni, gjatë ditës deri në orën 22:00 kam qenë i mbuluar me degë të prera e gjethe të thara, sepse në terren u shtuan dhe dhjetëra forca policore këmbësore, të shoqëruar edhe me shumë qen. Kur u errësua, në orën 22:00, kam filluar të lëviz me shumë kujdes, pasi isha në ndjekje edhe nga shumë forca speciale me kamera termike. Kështu kam arritur të fshihem ditën e parë.
Sa kohë ke qëndruar në male para se të futeshe në Shqipëri?
Pas vrasjes së shokut tim Marian Kola, unë kam qëndruar në tokën greke në pritje për të ardhur në Shqipëri, deri më datë 27 korrik 2013, ndërsa më datë 28 korrik të vitit 2013, në mëngjes, unë kam hyrë në tokën shqiptare në Sarandë.
Shteti grek të konsideron si një nga kriminelët më të rrezikshëm. Por, në fakt kush është Ilir Kupa? Mund të na tregosh shkurtimisht për jetën tënde?
Ilir Kupa është një shqiptar si gjithë të tjerët, që së bashku me familjen e tij që në moshën 12-vjeçare emigroi në shtetin fqinj Greqi, për një jetë më të mirë, pas gjithë diktaturës që kaloi shteti shqiptar. Nga mosha 12 vjeç deri në moshën 15-vjeçare, duke parë se familja ime kishte nevojë për të ardhura, se në fund të fundit ne për ato lekë shkuam në Greqi, sepse edhe mundësitë e shkollimit, jo vetëm për mua, po për gjithë shqiptarët nuk ishin të tilla që ne të mund të kishim mundësi shkollimi (jo se na mungonte angazhimi dhe përkujdesja e familjes).Prandaj, u detyrova që në këtë moshë të bëja punë nga më të vështirat, si në ndërtim, ose punë të ndryshme krahu. Punën unë dhe familja ime nuk e quanim turp, por nder. Ndërsa, për atë që Greqia mua më quan kriminel, dua të theksoj që njeriu asnjëherë nuk lind kriminel, por ai rritet dhe edukohet në familje, në rrethin e tij shoqëror. Unë deri në momentet që shkova dhe jetova në Greqi kam punuar me nder dhe respekt, edhe për vetë faktin se prejardhja ime familjare përbëhej nga njerëz shumë punëtorë, të ndershëm dhe të respektuar, mbi të gjitha. As unë e as shumë shqiptarë të tjerë që qarqe të caktuara në Greqi na quajnë kriminelë, nuk jemi të tillë. Gabime edhe kemi bërë, por vlera e një shoqërie të civilizuar është që këta njerëz të rehabilitohen e të bëhen të vlefshëm për shoqërinë, aq më shumë në një vend demokratik, me një kulturë demokratike mbi 2000-vjeçare. Unë jam martuar që në moshën 20-vjeçare. Kam pasur një ëndërr për boksin, e cila ishte një ëndërr shumë e madhe, të cilën e ndoqa mbi 3-4 vjet radhazi me shumë pasion, pasi ëndërroja që të bëhesha një kampion i suksesshëm. Kam qenë në Kategorinë A, ku kam arritur rezultate shumë të mira për moshën që unë përfaqësoja, gjë që e vërteton edhe marrja e shumë diplomave dhe kupave për këtë lloj aktiviteti, si dhe shumë medalje. Në një moment, nevoja për më shumë të ardhura në familja bëri që unë në vitin 2006, ta braktis sportin. Jeta ime nuk ka qenë shumë e lehtë. Unë larg familjes kam qëndruar me të vetmen ëndërr dhe dëshirë, që, shumë shpejt të bashkohesha me ta dhe të filloja një jetë të re, normale, si çdo familje tjetër, dhe akoma shpresoj dhe e pres me padurim që të ndodhë kjo gjë. Pasi ëndrra ime është që fëmijët e mi të shkollohen dhe të edukohen me vlerat e një shoqërie të civilizuar demokratike, si e vetmja mënyrë që edhe atyre, kur të rriten, të mos iu ndodhin gjëra të paparashikuara në jetë, por t’i bëjnë ballë jetës me kulturë dhe dinjitet njerëzor dhe shoqëror.
Ilir, të vjen keq që nuk ke arritur të qëndrosh pranë fëmijëve teksa ata rriten? Cila është periudha më e gjatë që ke qëndruar larg familjes tënde?
Po, më vjen keq, madje shumë. Detyra e një prindi është që ai të rrisë dhe të shijojë kohën me fëmijët e tij, aq më shumë që unë gjithë jetën kam ëndërruar që të kem një grua, një nënë të mirë, që të më rrisë dhe të më edukojë fëmijët, për të cilët të krenohem. Aq më shumë unë, që nuk kam arritur t’i shijoj këta fëmijë në një moshë që ata kishin nevojë më shumë për përkujdesjen atërore. Po të mos ishte krijimi i familjes që unë me sa më shumë dinjitet t’i shërbeja shoqërisë, unë sot në mundësinë më të madhe do të isha i vrarë si shokët e mi, Flamur dhe Ermir Sinani, dhe Marian Kola. Periudha më e gjatë që kam qëndruar më larg familjes sime, ka qenë 3-4 vjet.
Të kthehemi tek dita kur hyre në Shqipëri; si munde të futeshe pa të vënë re askush?
Përkujdesja ime maksimale ka bërë që unë t’i shpëtoja ruajtjes së kufirit nga forcat speciale greke, të pajisura me mjetet më të sofistikuara të zbulimit.
Natën e arrestimit, me kë ishe në makinë? Është e vërtetë se ke qenë me dy persona të tjerë, njëri prej të cilëve është konsideruar edhe si person i rrezikshëm?
Unë Ilir Kupa, deklaroj nën përgjegjësinë time se njëri prej personave që ishte në makinë atë natë, ishte njeri shumë i rregullt me ligjet e shtetit shqiptar, aspak i rrezikshëm. Ndërsa me personin tjetër nuk kam njohje të madhe që të them shkallën e rrezikshmërisë së tij; unë nuk e besoj, se nuk kam dijeni.
A është e vërtetë se ke deklaruar që ke marrë pjesë në grabitjen e një qendre tregtare? Ke qenë apo jo babagjysh?
Edhe njëherë deklaroj në mënyrë publike, si dhe nën përgjegjësinë time ligjore, se nuk kam deklaruar ose nënshkruar në asnjë dokument, i cili të më akuzojë për këtë lloj akuze. Unë jam shumë i indinjuar për këtë, pasi në Shqipëri nuk kam asnjë vepër penale përveç dy armëmbajtje pa leje, një armë që ia kam marrë policit grek dhe një tjetër “Beretë”, të cilën ma ka dhënë shoku im, për të vetmen arsye që të vetëmbrohesha nga Interpoli grek, sepse isha shumë i sigurt se do më qëllonin në mënyrë të pabesë si shokët e mi. Për këtë ka edhe fakte, se ato armë asnjëherë nuk janë përdorur në Shqipëri gjatë kohës që unë kam qëndruar për një periudhë 6-mujore, as edhe në momentin gjatë arrestimit nga policia shqiptare. Nuk kam qenë asnjëherë babagjysh i vjedhjes së qendrës tregtare.
Të kthehemi tek policia greke; mund të më tregosh se si i torturon ajo shqiptarët?
Fillimisht dua të them se Greqia, si një shtet europian, me kulturë 2000-vjeçare, qëndron larg standardeve evropiane dhe konventave ndërkombëtare për mbrojtjen e të drejtave të njeriut, sipas Komitetit të Helsinkit, nënshkruese në të cilin ajo është nga të parat. Aktualisht në atë shtet mbizotëron, gati për të gjithë emigrantët dhe sidomos në mënyrë të veçantë për emigrantët shqiptarë. Ka trajtime, përndjekje, poshtërime, masakrime jashtë çdo imagjinate njerëzore. Këto, unë dhe shumë shqiptarë të tjerë i kemi parë dhe i kemi vuajtur në kurriz për gati 23 vjet. Konkretisht, po flas vetëm për një rast që e kam jetuar personalisht. Në moshën 13-vjeçare, në vitin 1999, gjatë një aksioni, si në qytetin e skllevërve të shek.18-19, të ndërmarrë nga policia greke kundër shqiptarëve, mua personalisht, pasi më vendosën prangat, filluan të më godasin nga më të ndryshmet, në të gjitha pjesët e trupit, me shkopinj gome, shpulla, shkelma, sharje nga nënat, deri edhe sharjen e shtetit shqiptar. E gjitha kjo, vetëm se nuk kisha dokumentet e mjaftueshme. Kjo është diçka e vogël, që besoj se e ka jetuar çdo shqiptar në Greqi që ka qenë dhe është emigrant.
Mund të më tregosh disa nga torturat që policia greke të ka bërë gjatë kohës që ke qenë në burg?
Mua personalisht, Ilir Kupës, policia greke më ka bërë tortura nga më çnjerëzoret, sa edhe imagjinata njerëzore nuk mund t’i imagjinojë. Fillimisht po tregoj një rast të thjeshtë. Në rajonin Tmima-Vopio-Anatoliku-Atikis në Nea-Ionias, mua personalisht më kanë vendosur prangat mbrapa. Forcat speciale më kanë tërhequr zvarrë. Më pas, në një dhomë më kanë lidhur njërën dorë në hekura varur. Nuk kisha mundësi të ulesha; goditesha, barbarisht në të gjitha pjesët e trupit me shkopinj gome dhe shkop druri, shkelma, grushte, pështyma, sharje nga atdheu, familja ime. Kam qëndruar mbi 7 ditë i lidhur me pranga në këmbë, pa u shtrirë ose ulur. Mbas 20-30 orëve i lidhur, trupi im këputej dhe varej dhe në këtë moment, policët grekë më hidhnin ujë të ftohtë. Kjo ka vazhduar 7 ditë rresht. Në çdo ndërrim turni, policët grekë kishin urdhër që ne të rriheshim barbarisht. Më pas vazhdonte sharja edhe me shokët e mi; duke na zhveshur lakuriq dhe duke na goditur në organet gjenitale, na hidhnin përsëri ujë të ftohtë. Kjo ishte një torturë shumë e thjeshtë, se kishte tortura shumë të rënda, të cilat më vjen frikë dhe turp që t’i zë në gojë. Torturat në qelitë greke për mua dhe shokët e tjerë ishin të njëjta si ato të Guantanamos, në mos edhe më të rënda. Ndërsa, për disa shqiptarë të tjerë ka edhe tortura më të forta, deri edhe tek përdorimi i rrymës elektrike. Pas arratisjes së 22 marsit të vitit 2013, në të gjitha burgjet greke, policia dhe forca të trajnuara për tortura të specifikuara, fillonin me masakrimin dhe thyerjen e kyçeve të këmbës, duarve, klavikulës, gishtërinjve të duarve dhe këmbëve. Kjo është më shumë e theksuar në burguan e Trikalasë (ata që nuk u arratisën). Por, shqiptarët keqtrajtohen mbi të gjitha edhe për faktin se janë myslimanë. Kur na rrihnin, na thoshin dhe thonë akoma, “Do t’ju bëjmë mish për derra”.
Cila është e vërteta e arrestimit të vëllait tuaj?
E vërteta e vëllait tim të quajtur Zyber Kupa, pikë për pikë është kështu: Në vitin 2009, muaji tetor, në vendin e quajtur Kalkidha, ka ndodhur një vepër penale. Në vitin 2011, pas dy vitesh, policia greke më arrestoi vëllain, sepse policia greke e të njëjtit rajon që më kishte arrestuar edhe mua, thoshin, pas dy vitesh që kishte ndodhur ngjarja, se i kishin dhënë foton e vëllait tim të dëmtuarit dhe ai kishte pretenduar se autori i ngjante me vëllain tim. Deklaratat e tij në fillim ishin krejtësisht të kundërta, gjë që mund të vërtetohet nëse shihen deklaratat e tij. Pas 6 muajsh burg, vëllai im doli në gjykatë në vitin 2012, pasi ishte lënë i lirë për një periudhë njëvjeçare. Në gjykatë u paraqitën shumë dokumente, deklarata dhe fakte që vërtetuan pafajësinë e tij, siç ishin edhe vetë deklaratat e pronarit të tij. Edhe prokurori ishte i të njëjtit mendim, se vëllai im ishte i pafajshëm. Kur të gjithë ne prisnim lirimin e tij të menjëhershëm, një gjykatës hidhet dhe thotë: “Çështjen tënde shumë shpejt do e zgjidhim në Apel, prandaj mos u mërzit”. Vëllai im, theksoj se është dënuar padrejtësisht, me të vetmen arsye se ishte vëllai i Ilir Kupës. Ai nuk ka bërë asnjëherë asnjë gabim, por ka qenë shumë korrekt me ligjet e shtetit grek. Kërkojmë nga drejtësia shqiptare që ta verifikojë këtë çështje. Si rasti i vëllait tim të dënuar padrejtësisht në burgjet greke mund të jenë të dënuar mbi 60 për qind e të burgosurve shqiptarë.
Pasi u fute në Shqipëri, sa kohë kishe që jetoje në Tiranë? Gjatë kësaj kohe, nuk mendove që të largoheshe jashtë Shqipërisë?
Unë në Tiranë kam qëndruar për një periudhë shumë të gjatë, rreth 2-3 muaj. Por, asnjëherë nuk më ka shkuar ndër mend që të shkoja në një vend tjetër, pasi të gjitha sakrificat e emigrimit tim në shtetin grek ishin me të vetmin synim dhe qëllim, që unë të krijoja një shumë minimale financash që të krijoja familje, ashtu siç e krijova, dhe më pas të vija dhe të punoja në vendin tim, Shqipërinë, pasi unë këtu kam lindur dhe këtu do vdes. Unë kam qenë gjithmonë një njeri që nuk kam pasur frikë që të gjykohem nga drejtësia, e aq më shumë nga drejtësia greke, e cila punon me dy standarde, duke i paragjykuar shqiptarët dhe jo sikur të ishin njerëz që bëjnë pjesë në Evropën demokratike, por sikur të ishin kafshë. Unë dua të gjykohem nga një drejtësi me parime dhe qëllime të drejta, sidomos nga ajo shqiptare.
Ilir, si ishin ditët e tua të lirisë? A kishe frikë ditët që jetove në Tiranë, apo ishe i lumtur që ishe pranë familjes tënde?
Ditët e lirisë nuk ishin ditë lirie për mua, pasi me vete mbaja në kurriz një barrë shumë të rëndë, akuza të padrejta, nga një shtet që shqiptarët e mua personalisht na shikonin si njerëz që vetëm duhen vrarë dhe jo duhen gjykuar e dënuar mbi bazën e ligjeve. Unë nuk kisha ditë lirie në Shqipëri, pasi në ndërgjegjen time si shqiptar më ka lënë gjurmë në memorie një përgjegjësi: si nuk bëra më shumë, që të shpëtoja shokët e mi të vrarë, të masakruar e të hequr zvarrë barbarisht nga policia greke, për t’i kthyer ata në Shqipëri, për të shkuar pranë familjeve të tyre, dëshirë dhe fjalë që ua prenë në buzë të automatikëve dhe qindra mijë fishekë të derdhur mbi trupat e tyre mbrapa shpine. Unë i lirë ndihesha në Shqipëri vetëm me të vetmen bindje, se, sido që të vinte puna për gabimet e mia, do dënohesha nga njerëzit e një gjaku. Unë i lirë ndihesha në Shqipëri, se në fund të fundit thithja ajrin e vendit tim, që më lindi dhe më rriti, dhe nuk thithja ajrin e një shteti, i cili më shumë ka tymin e grykave të zjarrit, sesa oksigjen për të jetuar njeriu.
Ilir, cili është apeli që ke për shtetin shqiptar?
Apeli im për shtetin shqiptar, por jo vetëm i imi, por edhe i qindra-mijëra shqiptarëve të tjerë që jetojnë dhe punojnë në shtetin grek, është që të interesohet shumë më shumë për të drejtat dhe liritë e bashkëkombësve të vet të cilët jetojnë në Greqi, e jo të bëjë pazar në kurriz të tyre, siç është edhe rasti im aktualisht, ku jashtë çdo ligji dhe norme e konvente ndërkombëtare për ekstradimin me Greqinë, disa qeveritarë të lartë, po bëjnë pazare për të më ekstraduar në Greqi, në kundërshtim me ligjet (nuk dihet shuma, se do i paguajë Greqia). Unë Ilir Kupa, i them “Stop” kësaj masakrade të kurdisur me kujdes në zyrat më antishqiptare në Athinë e në pritje për t’u zbatuar nga disa punonjës të Ministrisë së Brendshme, që çdo gjë mund të jenë, vetëm shqiptarë nuk janë, të cilët, në qoftë se ndërmarrin një veprim të tillë, shumë shpejt do përballen me ligjin. Dhe apeli im më kryesor për shtetin shqiptar është që, në mënyrë të menjëhershme, Ministria e Drejtësisë, Ministria e Brendshme dhe veçanërisht Prokurori i Përgjithshëm, Adriatik Llalla, të ngrenë një grup ekspertësh dhe të studiojnë me themel çështjen time dhe shokëve të mi, të vrarë e masakruar pabesisht nga bandat e posaçme të policisë greke, që janë ngritur posaçërisht, me të vetmin synim, që të eliminojnë shqiptarët fizikisht. Ky grup pune duhet të hapë të gjitha dosjet që ndodhen në Greqi dhe Shqipëri dhe të më bëhet një hetim i drejtë dhe i pavarur, për gabimet dhe fajet që unë kam bërë, dhe mbi bazën e tyre të më bëhet një rigjykim i drejtë, sipas ligjeve dhe konventave kombëtare dhe ndërkombëtare për të drejtat e njeriut. Theksoj dhe e kërkoj këtë gjë, sepse nuk është vetëm rast i imi dhe i shokëve të mi të vrarë, por edhe problemi se policia greke vitet e fundit ka vrarë dhe masakruar shumë shqiptarë pa arsye, ashtu siç ishte edhe në fund vrasja e 2 vëllezërve shqiptarë, pa arsye, nga zona e Korçës. Shteti shqiptar, ka ardhur koha që me një politikë dhe strategji të mirëmenduar duhet t’i thotë “Ndal” njëherë e mirë kësaj masakrade të grekëve ndaj shqiptarëve të pafajshëm, që punojnë dhe jetojnë me nder dhe dinjitet në Greqi, por se vriten se janë shqiptarë. Unë i vdekur shkoj në Greqi! Më mirë vdes këtu në Shqipëri, se të shkoj dhe të masakrohem në Greqi! Apel u bëj të reagojnë, edhe trupit diplomatik të akredituar në Shqipëri, Avokatit të Popullit, Komitetit Shqiptar për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut dhe, veçanërisht, Ambasadës Amerikane në Tiranë.

Balkanweb

Friday, January 24, 2014

Grekët emigrojnë në Shqipëri. Paguhen nga 7 euro deri në 40 euro në ditë!

Disa vjet më parë, shqiptarët erdhën për të punuar dhe për të ndërtuar një jetë më të mirë në disa qytete të ndryshme të Greqisë. Sot, qytetarë të papunë të Volosit dhe qyteteve të tjera greke, emigrojnë në Shqipëri, për të punuar atje, madje me një pagë mujore 400 deri në 500 euro. Kështu shkruan në një reportazh të një ditë më parë revista “Tahidromos”

Shumica prej tyre janë të papunë prej kohësh dhe në Shqipëri punojnë në ndërtim dhe si teknikë të ndryshëm. Tani, ata kanë zgjedhur të kalojnë kufirin dhe të punojnë për 7 deri në 20 euro në ditë. Megjithatë, ka edhe zgjedhje më të mirë, siç është të punosh kamarier, ku pagesa shkon deri në 40 euro në ditë në rajonet e Vlorës dhe Durrësit gjatë sezonit të verës. Në vendin fqinj turizmi është industri në zhvillim, shkruan revista.

Presidenti i Shoqatës së Shqiptarevë ” Iliria “, Eduard Tafa ka konfirmuar në një intervistë për revistën “Tahidromos”, se numri i emigrantëve nga vendi fqinj është rritur gjatë muajve të verës. Ai gjithashtu ka pohuar se shumë shqiptarë po kthehen në shtëpitë e tyre, por jo përgjithmonë. Shumë shpejt, sipas tij, ata pritet të kthehen, me të dalë Greqi nga kriza.

Revista tregon rastin e një banori nga Nea Ionia, i cili për tri vitesh kishte qenë i papunë, ndërsa muajin e kaluar ai erdhi në Shqipëri, dhe filloi punë në tavernën e një shoku.

Atje, ai punon si kamarier dhe fiton deri në 35 euro në ditë, dhe akomodimin falas. Sipas familjarëve të tij, mjedisi ishte më të vërtetë i mirë në Shqipëri, për shkak se kultura e shqiptarë ka shumë ngjashmëri me atë greke.

Revista citon po ashtu edhe statistika zyrtare të ministrisë së Punës, Çështjeve Sociale dhe Shansave të Barabarta që konfirmojnë se Shqipëria po bëhet një destinacion tërheqës për punësimin e të huajve në qytete të mëdha. (Panorama)

Të riut nga Patra, në bordello i del përpara motra.

Një shtetas grek përjetoi surprizën më të keqe që mund t'i ndodhë dikujt nëse frekuenton një shtëpi publike, raportoi të premten "La Stampa".

I riu nga Patra, i cili vendosi të frekuentonte këtë vend në kërkim të një raporti seksual, pagoi për të pasur në dhomë një vajzë.

Pas një pritje të shkurtër, në dhomë ia behu e motra...

I shokuar, i riu nuk mundi të përmbahej dhe nisi të dhunonte fizikisht të motrën, duke e goditur me grushta në fytyrë dhe shkelmuar në trup, pavarësisht ndërhyrjes së disa miqve të tij dhe vajzave të tjera të punësuara për ta ndaluar.

Pasi arriti të shpëtonte nga dhuna e të vëllait, e reja mes lotëve pranoi se kishte disa vite që punonte në atë bordello, pasi kishte mbetur e papunë për shkak të krizës greke.

Megjithatë, ajo shfry ndaj të vëllait dhe familjes së saj se e kishin braktisur, pasi pretendoi se askush prej tyre nuk ishte interesuar ndonjëherë se si mund të jetonte, edhe pse pa pasur asnjë punë.
http://www.lastampa.it/2013/11/15/esteri/va-al-bordello-e-vi-trova-sua-sorella-MIunccCbRiHp7vPlbD6B5I/pagina.html


Cittadella

Citadela është një qytet prej afro 20 mijë banorësh në provincën e Padovës, të rajonit të Venecias, e krijuar nga Venetët në shekullin e XIII-të (Sitadèa)
Po të shikoni formën e qytezës ajo ka një formë të rregullt me 4 porta hyrjeje si të matura me kompas, që të çojnë drejt e në qendër.
Sot italianët akoma nuk e dinë prejardhjen e saktë të këtij emri dhe me gjasa mendojnë se ka të bëjë me shkëmbin apo gurin.
http://www.etimo.it/?term=cittadella

Venetët ishin fis ilir http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_ancient_tribes_in_Illyria#Venetic dhe gjuha e tyre besohet se ka pashmangërisht lidhje me ilirishten, nga e cila dukshëm sot ka mbijetuar vetëm tek shqiptarët. http://it.wikipedia.org/wiki/Lingua_venetica

Sipas jush, cili është realisht kuptimi i emrit Cittadella, veç kuptimit që i jep shqipja, Qyteti i Yllit?
Shkroi: Stop Injorancës



Itali: Tashmë prostitutat janë edhe meshkuj me taka

Policia në Rimini të Italisë ka shoqëruar 33 meshkuj, mes të cilëve edhe djem të rinj të veshur me taka e geta, që dilnin në rrugë për të ofruar marrëdhënie homoseksuale në këmbim të parave.

Sipas mediave italiane, prej gati një viti, nga rruga “Fantoni” deri në parkimin e Gjykatës në Rimini, djem të rinj kryesisht rumunë, prostituohen për pak para.



Tarifat që ata u vendosin klientëve i përshtaten kohës së krizës, nga 20 deri në 30 euro maksimumi dhe pranojnë të kryejnë gjithçka në makinë, madje edhe në rrugë.

Sipas policisë, të rinjtë që dalin në rrugë për tu ofruar meshkujve raporte seksuale janë kryesisht rumunë të pastrehë, ose të dënuar më parë për vjedhje. Nëse i pyet përse shesin veten për 20 euro, ata shprehen: “Nuk gjejmë dot punë dhe nuk kemi me çfarë të ushqehemi”. (er.nu/BalkanWeb)

Burimi: http://www.ilrestodelcarlino.it/rimini/cronaca/2013/11/11/980130-prostituzione-gay-clienti-tacchi.shtml

Fuad Ramiqi, ai që shtyn axhendat islamike në Kosovë, i dërguari i shërbimeve serbe

“Besohet se Fuad Ramiqi është rekrutuar nga KOS-i qysh në fillim të viteve të 90-ta...personeli që i ka mundësuar veprimtarinë ushtarake Ramiqit nga KOS ishin: Zdravko Tolimir, Dragan Stojmenovic (Mlekce) dhe Simon Tomanov, zëvendës i eprorit të KOS-it Aleksadër Vasiljeviq”, thuhet në disa dokumente analitike për figurën e Ramiqit të cilat i ka siguruar Gazeta Express.

“Besohet që edhe sot Ramiqi vazhdon të jetë i lidhur me strukturat ushtarake të Serbisë që trashëguan KOS-in; si VBA apo VOA.... Ramiq është imazhi i Partisë Islamike Kosovare, LISBA Partia e tij po përgatitet të hyjë në zgjedhjet e ardhshme partare. Inteligjenca kosovare beson se Ramiq vazhdon që të mbajë lidhje të fuqishme edhe me iranianët.

G. Ekspres

ZOTI është mërzitur me muslimanët

Nuk ka si shpjegohet ndryshe një goditje e fortë rrufeje mbi Xhaminë E Detarëve në Ulqin, e cila ka dëmtuar pjesën e sipërme të minares.
Dëmet mund të ishin më të mëdha nëse nuk do të kishte qenë i instaluar sistemi rrufepritës.


Po them vetëm që një kishë/xhami me rrufepritës mbi çatinë e saj, tregon një mungesë të madhe besimi. (Doug McLeod)

Diçka për Papuliasin

Zoti Papulias: është bashkëkombësi ynë, çam ortodoks, dhe vetëm ai s’duhet të tregonte frikë prej nesh, sipas kompleksit të Makbethit që tregoi. Ai është dëshmitar i gjallë i gjenocidit që është bërë mbi vëllezërit e tij të një gjaku. Ai e di mirë se ne nuk kemi bashkëpunuar si komunitet me pushtuesit.
Ai e di, sepse ka luftuar krah për krah me batalionin “Çamëria”. Ai e di, sepse ka pasur mes komunitetit tonë miq dhe shokë të fëmijërisë, që janë vrarë, ose janë detyruar të ikin.
Vallë, pse miku i tij i fëmijërisë, Fuat Boçi, do të kishte ardhur në Shqipëri nëse në Greqi nuk do të kishte gjenocid? Pse ne çamët do të largoheshim nga tokat tona, nga vatrat tona, nga pasuritë tona, nga varret e të parëve tanë? Pse fshati i tij do ndërronte emrin nga Voshtina në Pogonian, nëse Greqia s’do të përpiqej të fshinte gjurmët e ekzistencës sonë në ato vise? Pse emri i tij është pak i ndryshëm nga emrat grekë? Po a mund të fshihen gjurmët tona në ato vise? A mund të fshihet lufta jonë kundër pushtuese, kundër gjenocidit?
A mund të shkulen rrënjët e një populli? A mund të mohohet një popull thjesht dhe vetëm duke i vjedhur këngët e vallet?
Zoti Papulias u deklarua si një mik për të hapur një epokë të re! Po pyetja ime është se deri tani çfarë epoke kishim? Çfarë është ky mik që vjen në shtëpinë tonë dhe i tregon të zotit të shtëpisë se çfarë duhet dhe çfarë nuk duhet të bëjë?
Zoti Papulias ka premtuar 20 vjet më parë se çështja çame do trajtohej kur të mbylleshin plagët e së kaluarës. Por cilat plagë? Ne nuk dimë që komuniteti ynë të ketë krijuar plagë. E kundërta është e vërtetë: 5000 të vrarë, gra dhe fëmijë, 20 për qind e popullsisë e shfarosur, 35 mijë të zhdukur, miliarda pasuri e grabitur, objekte kulti të shkatërruara. Për më tepër donim t’i thoshim z. Papulias se mbi shqiptarët e Çamërisë po vazhdon diskriminimi edhe sot dhe nuk mund të bëjnë sikur nuk e shohin, me bllokimet në kufi etj. Nuk mund të jetë më kështu, nuk mund të vazhdojë më kështu.
Ne donim që z. Papulias ta mbante fjalën e dhënë para 20 vjetësh. Që ai të bëhej autor i një zgjidhjeje historike. Ajo do ta qetësonte ndërgjegjen e vrarë të popullit grek dhe të Presidentit Papulias që ndihet grek. Nuk duhet të kalonte ylberin. Zgjidhja për çështjen çame është shumë e thjeshtë në pikëpamje ligjore. Duhet të shfuqizohet Ligji i Luftës sepse ne nuk kemi bërë luftë me askënd. Do duhej që ligji grek i vitit 1981 për refugjatët e luftës të zbatohej pa dallim, edhe për ata shtetas grekë me origjinë jo greke. Kjo do të na jepte mundësinë të ktheheshim në tokat tona, të rifitonim shtetësinë, të drejtat e mohuara njëlloj si refugjatët e tjerë të luftës, të majtë apo të djathtë qofshin.
Zoti Papulias duhet të ketë frikë nga këlyshët e Agimit të Artë që vendi i tij mbajti në Parlament. Janë ata këlyshët e Zervës ndaj të cilit zoti Papulias luftoi në Luftën e Dytë Botërore, këlyshët që politika greke i mbajti shumë gjatë në gji, megjithëse sot do t’i këpusë kokën. Komuniteti çam ka përqafuar vlerat e demokracisë europiane dhe jo nazizmin dhe fashizmin, si pasardhësit gjenetikë dhe politikë të kasapit Zervas. Nga sheshi ku ne u mblodhëm, nga të gjitha sheshet e Shqipërisë dhe kudo ku jetojnë shqiptarët, ne i bëmë një thirrje zotit Papulias:
Luaj rolin e pajtuesit midis dy kombeve, për shkak të gjakut tënd. Bëj një vepër drejtësie për moshën që ke dhe historinë personale që përfaqëson. Mos u bëj bartës i kërkesave anakronike të segmenteve ekstremiste të shoqërisë ku sot je prijës, për të na marrë detin, për të rishikuar kufijtë tokësorë, për gjoja të drejta të pronësisë së minoritetit grek, për varre ushtarësh.
Si mund ta pranosh këtë detyrë dhe në këtë moshë, zoti Papulias, kur bashkëmoshatarët e tu çamë, që nuk hoqën dorë nga kombësia e tyre, sot dergjen pa varr në tokën ku ti linde?
Nuk ka për ata as monumente, as banesë të fundit, as kujtesë kolektive të shtetit grek.

Zoti Papulias, keni rastin historik t’u bëni shërbimin më të madh dy kombeve të cilave i përkisni. Duhet të bëni pajtimin e tyre që kalon nga zgjidhja e çështjes çame. Njeriu në moshën tuaj afrohet me Zotin. I kthehet së vërtetës dhe nuk i shmanget asaj. Ne nuk të kërkojmë më shumë, z. President. Kujto Zotin e vërtetë dhe ktheju së vërtetës. Kujto fëmijërinë tënde, vrite mendjen: a e meritojnë bashkëkombësit e tu çamë fatin që i rezervoi armiku yt politik Zerva? A është europiane të mohohet gjenocidi, masakra, feja, kombësia, pasuria, nderi i bashkëkombësve të tu?
Nuk e dimë nëse do të vish prapë, zoti Papulias. Por mendo për këtë që ne po të kërkojmë, mendo për gjyqin e historisë. Mendo për Gjykimin e Zotit. Mos ki frikë nga ne! Ne do të lutemi për ty: Zoti të mëshiroftë!
Çështja çame ekziston në varret tona, në kishat dhe xhamitë tona, në pasuritë tona, në këngët dhe vallet tona, në miqësinë tuaj me Fuatin dhe bashkëfshatarët e tjerë të Voshtinës, në luftën tuaj të përbashkët me batalionin “Çamëria”.
Ndaj mos u bëni i padrejtë në moshën tuaj, zoti President. Mos i ktheni shpinën Zotit dhe së vërtetës! Zoti është një për shqiptarë dhe grekë, për myslimanë dhe të krishterë!
Ne i bëjmë thirrje Presidentit, Kryeministrit, kryetarit të Parlamentit, kryetarit të opozitës që të kuptojnë se në ofiqet që kanë me sa duket nuk mund t’u ofrojnë shqiptarëve shumë gjëra.

Por ata duhet të paktën t’u japin dinjitet kombëtar përballë kujtdo!
Sh. Idrizi

Ata do të humbin. Ne do të fitojmë!

Politikanët e partive tjera shikojnë shikimin e ndërkombëtarëve. Ne dëgjojmë zërin e qytetarëve.

Ata bëjnë pazare. Ne bëjmë demonstrata.
Ata kanë klientë. Ne jemi qytetarë.
Ata janë pronarë. Ne jemi prodhues.
Ata janë zaptues. Ne jemi çlirues.
Ata janë imitues. Ne jemi krijues.
Ata kanë lojëra fati. Ne jemi fati që nuk luan.
Ata duan feude. Ne duam Komunë.
Ata duan principatë. Ne duam Republikë.
Ata duan ndarje. Ne duam bashkim.
Ata duan më shumë prona. Ne duam më shumë vende pune.
Ata duan privaten. Ne duam publiken.
Ata janë materialistë. Ne jemi idealistë.
Ata janë të korruptuar. Ne jemi të pakorruptueshëm.
Ata duan të sundojnë. Ne duam të qeverisim.
Ata janë sundimi pa alternativë. Ne kemi alternativë qeverisëse.
Ata e keqpërdorin buxhetin. Ne do ta rrisim buxhetin.
Ata duan ta ndajnë buxhetin. Ne duam ta ndajmë mirëqenien.
Ata shpenzojnë. Ne do të investojmë.
Ata janë përfaqësimi formal me vendimmarrje informale. Ne jemi pjesëmarrja përmbajtësore me vendimmarrje demokratike.
Ata kanë xhipa. Ne duam trotuare.
Ata kanë vëllezër e kushërinj. Ne kemi shoqe dhe shokë.
Ata kanë gurthyes. Ne kemi libra.
Ata duan heshtje. Ne jemi zëri.
Ata kanë parti që ngecin. Ne jemi lëvizja që ecën.
Ata duan të frikësojnë. Ne gjithmonë guxojmë.

Ata do të humbin. Ne do të fitojmë!

Albin Kurti
1 Nëntor 2013 - Lëvizja VETËVENDOSJE!

Roma fa schifo


Italiani di merda, che vogliono distruggere la nostra Roma


Roma fa schifo
Qenka një faqe në Facebook me emrin "Roma fa schifo", që gjasme do të thotë se "Roma ta shpif" dhe ku postohen papushim foto të paimagjinueshme nga Roma, të cilat të japin më tepër idenë se janë shkrepur në Bathore, Babrru apo Kamëz, para se Bashkinë e Tiranës ta merrte në dorë Luli.
Ju lutemi të gjithë emigrantëve shqiptarë në Itali e gjetkë, ta raportojnë masivisht këtë faqe me qëllime dashakeqase. Roma është kryeqendra e Botës, Roma është një qytet i magjishëm që nuk ka lidhje me ato fotot e tmerrshme që postohen aty. Ne jo vetëm duam ta bëjmë Tiranën si Roma, por madje kur kthehemi nga Italia duke shfryrë uf-puf, me zor shtyjmë ditët në mëmëdheun tonë të pistë.
Në emër të të gjithë shqiptarëve që gjysmat e fjalëve i kanë italisht, raportojeni këtë faqe që padrejtësisht kërkon të na prishë imazhin hyjnor që kemi për Romën dhe Italinë në përgjithësi.
Nuk mund të jetë kurrsesi e vërtetë që Roma të jetë kaq e ndyrë dhe nëse gjen ndonjë pisllëk, atë padyshim e kemi hedhur ne shqiptarët.

Në foto një çast i shkëputur nga metroja e Romës, asaj Rome që e ëndërruam aq shumë para dy dekadash dhe me aq forcë duam ti ngjajmë sot .

Shkroi: Stop Injorancës

Përleshje në kufi, vriten 2 vëllezër shqiptarë dhe një polic grek


Një ngjarje e rëndë ndodhi natën e kaluar pas mesnate në kufirin shqiptaro-grek, në fshatin Vrontero pranë Follorinës, kur një grup prej tre oficerësh të Policisë greke janë përleshur me 2 persona të armatosur.

Ngjarja ka ndodhur në piramidën 1920, pranë liqenit të Prespës, në orën 00:45, kur patrulla e policisë që merrej me kontrollin e peshkimit të paligjshëm, ushtroi një patrullim, pasi kishte informacion se ishin vjedhur rrjetat e peshkatarëve në liqen.

Patrulla e la automjetin në rrugë dhe përshkoi në këmbë për rreth 30 minuta, derisa vuri re një kasolle rreth 2 km larg liqenit të Prespës, kasolle që shpesh sipas policisë, përdoret nga trafikantët e emigrantëve të paligjshëm apo trafikantët e drogës.

Dy nga policët shkuan për të kontrolluar kasollen, ndërsa i treti qëndroi më pas, për t’iu mbuluar atyre krahët.

Kur u afruan, policët kanë bërtitur në gjuhën shqipe “Policia, policia!”, ndërsa një nga shqiptarët ka hapur zjarr me kallashnikov.

Plumbat kanë plagosur policin 43 vjecar Ilia Kosteni dhe pas kësaj polici tretë që ndodhej jashtë kasolles hapi zjarr mbi njërin nga shqiptarët duke e plagosur per vdekje. Tjetri mori armën e të vëllait dhe vijoi të qëllojë mbi policinë, por nga shkëmbimi i zjarrit edhe ai mbeti i vdekur.

Sipas mediave greke që i referohen informacioneve të policisë, gjithcka ndodhi në rreth 2 minuta, ndërkohë që temperatura në zonë ishte -15 gradë celcius.

Polici i plagosur nuk iu mbijetoi dot plagëve dhe vdiq rrugës për tek makina e patrullës së policisë, e cila ishte larg zonës ku ndodhi ngjarja.

Në foto polici grek i vrarë, Ilia Kosteni

Nga kontrolli në kasolle nuk u gjet drogë apo armë dhe hetimet përqëndrohen në faktin që shqiptarët kishin hyrë në tokën greke për peshkim të paligjshëm në liqenin e Prespës.

Presidenti i Federatës Panhelenike të rojeve kufitare tha për gazetën “To Vima”, se përgjegjësia per këtë ngjarje të rëndë është e drejtimit politik të policisë greke. Sipas tij, prej dy vjetësh është kërkuar përforcimi i shërbimeve kufitare. Ai shtoi se në qoftë se do të kishte patur staf në operacionin e kërkimit të trafikantëve duhet të ishin 10 dhe jo tre policë, gjë që mund të shmangte humbjet e jetëve.

Vetëm pak orë pas ngjarjes policia e Korcës, bëri të ditur se viktimat janë vëllezërit Melsi dhe Elvis Çollaku nga fshati Shuec i Devollit, ndërkohë që viktimat nuk kishin asnjë mjet identifikimi me vete. 

(a.n/Balkanweb)

Janullatos valëvit flamurin e Vorio-Epirit, aktivitet për aneksimin e Shqipërisë

Zbardhen fakte që kompromentojnë rëndë pozitat e kryepeshkopit të Shqipërisë, z. Anastas Janullatos, i cili duket se fshihet pas shumë aktivitetesh antishqiptare në territorin tonë, me qëllim aneksimin e Shqipërisë së Jugut. Historiani Arben Lalla, dëshmon me fotografi praninë e Anastas Janullatosit në aktivitete antishqiptare, ku është valëvitur flamuri i aneksimit të Jugut të Shqipërisë, ndërsa janë bërë plane për Vorio-Epirin.

“Kur ofrova për lexuesit të dhëna rreth origjinës nga Çamëria të kryepeshkopit të Shqipërisë, z. Anastas Janullatosit, kisha parasysh rrënjët e tij të gjakut shqiptar, por jo ndërgjegjen e tij kombëtare. Sot do të sjellim fotografitë ku shihen qartë ngritja e flamurit për aneksimin e Jugut të Shqipërisë
(Autonomisë së Vorio Epriti) në Derviçan më 15 Gusht 2013, në festën e Zonjës së Madhe (Panagias) ku i pranishëm ishte edhe kryepeshkopi i Shqipërisë, z. Anastasios.

Besoj se hirësia e tij Anastasios nuk do të mohojë pjesëmarrjen e tij gjatë shpalosjeve të simboleve antishqiptare që provokojnë ndjenjat kombëtare të shqiptarëve dhe integritetin e Republikës së Shqipërisë.  Më 15 gusht 2013 në sheshin e fshatit Derviçan gjatë festës fetare dhjetëra të rinj kishin veshur bluze me simbole të ushtrisë së andartëve grekë, që kanë kryer masakra mbi popullsinë shqiptare në vitin 1914 dhe shpallën shkëputjen e Jugut të Shqipërisë duke krijuar një qeveri fantazmë me ministra të ardhur nga Athina”, shkruan Arben Llalla. Tolerimi i shtetit shqiptar ka bërë që në fshatrat ku jeton minoriteti grek të zhvillohen aktivitete antishqiptare që bien ndesh me Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë dhe nëse ne reagojmë, grekët do na  ngrenë akuza pa argumenta si nacionalistë. Kjo është metodë klasike për t’u kyçur gojën atyre që thonë dhe mbrojnë të vërtetën. Siç duket, afrimi i 100 vjetorit të shpalljes së autonomisë së Vorio Epirit (17 Shkurt 19142014), ka ndezur zemrat dhe shpirtrat e disa minoritarëve grekë që nuk duan fqinjësinë e dy vendeve, por acarimin e tyre duke zhvilluar aktivitete të ndryshme antishqiptare në territorin e Shqipërisë. Nuk është hera e parë që grekët e sotëm i çojnë të vdekurit e mëdhenj prej varrit që t’i shfrytëzojnë për nevojat e veta, duke i treguar kështu në versione në të cilat nuk kanë qenë kurrë. Sëmundja greke për një aneksim të Jugut të Shqipërisë, për një autonomi politike, nuk janë ndjenjat anë të jashtme të tyre. Ato i kanë rrënjët në vetëdije dhe në nënvetëdije, në mentalitet, në dëshira e pasione, ku të shprehura, ku të pashprehura, të realizueshme e të parealizueshme, ato vijnë prej thellësive të historisë njerëzore për të dalë në sipërfaqe në momente të caktuara.
Arben Llalla
Historiani Arben Llalla, ka komentuar edhe reagimin e shtypit grek pas publikimit të studimit për origjinën e Janullatosit. “Pas botimeve të dy studimeve të mia në lidhje për origjinën shqiptare të kryetarit të Greqisë, z. Karlos Papulia dhe të kryepeshkopit të Shqipërisë, z.Anastas Janullatosit, ka patur disa reagime të publicistëve grekë në gazetat e printuara dhe elektronike, por unë do t’i këshilloja që të reagonin me kundër argumenta dy personalitetet me ndërgjegje kombëtare greke, z.Papulia dhe z.Janullatos, për origjinat e tyre shqiptare, pra atë të gjakut dhe jo të reagojnë disa papagaj që vetëm çirren me akuza politike”, shkruan Llalla.
Aktivitetet antishqiptare
Në një kohë kur Presidenti i Greqisë, Karolos Papulias, artikulonte mesazhe për fqinjësinë e mirë në Tiranë, kisha greke organizonte aktivitete për fantazmën e Vorio-Epirit. Më tre nëntor, kisha greke ka organizuar në Lamia një aktivitet për aneksimin e Jugut të Shqipërisë, për ta bërë pjesë të Greqisë, siç bënë trojet shqiptare deri në Prevezë pas konferencës famëkeqe të Londrës në vitin 1913. Duke se të gjitha deklaratat dhe përpjekjet e Athinës për fqinjësi të mirë, janë thjeshtë një maskë, pas të cilit fshihen qëllimet e artikuluara qartë nga neonazistët e Agimit të Artë. Aktiviteti është fotografuar dhe në foto duket qartë të rinj grekë, për tundin simbolet greke dhe bëjnë plane për Vorio Epirin. Ky aktivitet është organizuar nga kisha greke, e cila shpeshherë ka ndërhyrë në punët politike. Gjithçka ka ndodhur kur në Shqipëri kishte zbarkuar presidenti grek, për t’i dhënë një zgjidhje ngërçit të krijuar mes Shqipërisë dhe Greqisë, për probleme të kaluara, por edhe për probleme të reja, të krijuara kryesisht nga shteti grek. Ndërkaq, aktivitete të tilla për ankesimin e Shqipërisë së Jugut janë bërë të zakonshme në Greqi. Aktivitete të tilla janë zhvilluar edhe në Shqipëri, ku kanë marrë pjesë krerët e minoritetit grek si dhe përfaqësues të lartë të shovinizmit grek.
Përmendoret e ushtarëve grekë
Historiani dhe njohësi i mirë i çështjeve greko-shqiptare, Arben Llalla, ka reaguar edhe për vendosjen e disa përmendoreve të andartëve grekë në territoret shqiptare, të cilët kanë luftuar dhe luftojnë për aneksimin e Jugut të Shqipërisë. Po përmendore të tilla ka në çdo fshat ku banon minoriteti grek dhe strukturat shtetërore shqiptare nuk kanë fare qasje në këto fshatra, bile gjuha shqipe nuk është zyrtare dhe anashkalohet. “Është e vërtetë se më 15 Gusht 2013 sheshi qendror i  fshati Sopik në Gjirokastër u pagëzua me emrin e Mihal Zerva. Mihal Zerva ka lindur në Janinë, ai është njëri nga aktivistët e flaktë të lobit grek në SHBA që promovojnë greqizmin e jugut të Shqipërisë. Ai ka qenë disa vite kryetar i Federatës së Epiriotasve në SHBA dhe sot është kryetar i Fondacionit grek në SHBA. Është financuesi i aktiviteteve të ndryshme në aspektin propagandistik për aneksimin e jugut të Shqipërisë ose siç i thonë grekët Autonomisë së Vorio Epirit. Por nuk është vetëm sheshi i Sopikut me përmendore të grekëve që punojnë dhe luftojnë për aneksimin e Jugut të Shqipërisë”, ka deklaruar Lalla. Ai ka shtuar se në shumë fshatra shqiptare, ku jeton minoriteti grek, janë ngritur përmendore për figurat kombëtare greke, të cilët kanë masakruar popullsinë shqiptare. Adriatik Doçi

http://sot.com.al/politike/anastas-janullatos-val%C3%ABvit-flamurin-e-vorio-epirit-aktivitet-p%C3%ABr-aneksimin-e-shqip%C3%ABris%C3%AB-s%C3%AB#sthash.IneDTDvm.dpuf

Cilët janë akademikët grekë me origjinë shqiptarë?

Për krijimin e shtetit të ri grek, shqiptarët ose arvanitët kanë kontribuar në të gjitha drejtimet për ecurinë përpara të Greqisë.


Arvanitet ishin profesoret e pare qe themeluan Akademine e Athines. Dhe investuesi i nderteses se Akademise se Athines ishte shqiptar.
Qe ne vitet e para te Revolucionit te 1821, luftetaret e lirise kishin deshire te themelonin Akademine, sepse besonin se arma me e fuqishme nder te gjitha ishte ndricimi i trurit, pra Universiteti, Akademia, me pak fjale arsimimi.
U bene shume perpjekje per te hapur Akademine, por deshtuan. Vetem ne vitin 1926 ministri i atehershem i arsimit Dhimiter Egjiniti, arvanitas nga Egjina, raportoi dhe u botuan Urdheresat Kryesore me 18 mars 1925 ku behej realitet Akademia e Athines me pamjen e brendeshme dhe misionin e sotem.

Ndertesa ku strehohet Akademia ka nje histori interesante sepse u financua nga nje shqiptar prej Voskopoje.
Me 1856 tregtari teper i pasur nga Voskopoja e Korces ne Vjene te Austrise, Simon Sina, deshironte t/i bente nje dhurate te madhe Greqise, brenda ne Athine. Simon Sina ishte djali i Gjergj Sines, ish-Konsull i Pergjithshem ne vitin 1834 i qeverise greke ne Austri. Familja Sina ishte me origjine nga Vithkuqi (sot Vithkuq) i Korces, por qe andej ishin ngulur ne Voskopoje dhe me vone u vendosen ne Vjene. Sinajt u moren ne fillim me zhvillimin e tregtise midis Austrise dhe Perandorise Otomane. Me vone themeluan fabriken e penjeve dhe te stofrave te pambukta.

Themeluan Banken Kombetare te Austrise. Familja Sina bene shume dhurata bamirese, midis se cilave uren e varur te Budapestit e cila kushtoi atehere 500 mije sterlina angleze. Gjergj Sina ishte nenpresident i Bankes Austriake, president i shoqerise se hekurudhave ne Austri, pronar tokash ne Austri, Bohem, Moldavi, Rumani, Serbi etj. Sinajt jane dekoruar nga qeverite Ruse, Turke, Greke per bamiresite e tyre ne keto vende. Gjergj Sina vdiq me 18 maj 1856.

Djali tij, Simon Sina, ndoqi gjurmet e te atit, duke bere edhe ky dhurata te medha bamirese. Sinajt nuk harruan kurre atdheun e tyre, Shqiperine. Ata derguan shume bije shqiptaresh me bursa ne Universitetet e Europes.
Me 1859 filluan punimet e para. Me 15 prill 1876 Simon Sina vdes, duke lene trashegimtar vetem dy vajza dhe, ne baze te testamentit te tij, e vazhdoi dhe e mbaroi vepren gruaja e tij Ifigjenia Sina, me 1885.

Keshtu hapja e Akademise se Athines u dedikohet, pra, dy arvanitasve te vertete, Teodor Pangallo, qe ishte atehere ne brendesi te punimeve, dhe arvanitasi tjeter Dhimitri Egjiniti, qe ishte atehere minister i Arsimit.
Disa nga akademiket me origjine aravanitase  jane: Dhimiter Egjiniti, Angjelo Gjini, Sotiri Shqipi, Spiridon Doda, Vasil Egjiniti, Gjergj Sotiriu, Kostandin Horemi, Aleksander Diomidhi, Maksim Micopulos, Vasil Malamo, Dhimitri Kaburoglu, Teofil Vorea etj.


Kontributi i arvanitasve ne kulturen artistike greke

Menyra e jeteses dhe veshja arvanitase ka terhequr vemendjen e shume studiuesve te huaj, qe kane vizituar ballkanin ne shekujt e mepareshem.
Shume piktore te huaj, te frymezuar nga lloji i menyres se jeteses dhe veshjes arvanitase ose shqiptare, mbushen tablote e tyre me keto tema.
Shume tablo me portretin e luftetarit arvanit gjenden neper muzete e medha te Europes dhe kane terhequr vemendjes e vizitoreve te shumte.

Por nuk ishin vetem piktoret e huaj qe u frymezuan nga menyra e jeteses, veshja dhe figura e luftetarit arvanitas ose shqiptar.
Nga fara arvanitase dolen shume piktore dhe disa prej tyre u bene me fame boterore. Temat frymezuese te ketyre piktoreve te medhenj arvanitas ishin betejat fitimtare te princit te Arberise dhe Epirit, Skenderbeut, i njohur nga Papa Piu i 2-te, mbret i Albanise dhe Maqedonise me 1458. Lufta shekullore e kombit te Arberit per liri, shpernguljet me dhune nga trojet tona shekullore etj.

Disa nga keta piktore me fame boterore jane: Polikron Lebeshi, Eleni Bukura, Jani Altamura Bukura, Niko Voko, Niko Engonopulos, Alqi Gjini, Jani Kuci, Taso Haxhi, Stamati Lazeru, Thanasi Cinko, Andrea Kryezi, Niko (Gjika)Haxhiqiriako, Buzani, Gizi, Biskini etj. Te gjithe keta piktore te medhenj me fame boterore jane me prejardhje shqiptare, kane deklaruar vete qe jane arvanitas nga zonat e banuara me shumice derrmuese me arvanite, si ishulli i Hidres, Eubea, Atikia, etj. qe jane zemra e Greqise se lashte, dhe jane banuar dhe banohen edhe sot nga kjo race.

Arvanitasit kane ndertuar dhe teatrin e pare prej guri te Greqise. Pas revolucionit te 1821, arvanitasi Jani Bukura ndertoi teatrin e pare prej guri te Greqise se Re ne Athine. Jani Bukura ishte nje detar, luftetar i zoti, por mbi te gjitha  kishte nje shpirt te pasur prej artisti.
Jani Bukura eshte babai i piktores se madhe greke Eleni Bukura-Altamura dhe djali i kryeplakut te fundit te ishullit te Specas, Gjergj Bukura.

Detari Jani Bukura, nje luftetar i guximshem, kishte edhe nje dashuri te vecante per artin, per arsimin. Vdiq me 1861, ne krahet e vajzes se tij Eleni Bukura, piktores se pare femer ne Greqi, e cila krijoi parakushtet per emancipimin e gruas.


Zhdukja e gjuhes, kultures dhe elementit arvanitas ne Greqi

Me kalimin e dhjetravjecareve arvanitasit u ‘’binden’’ ose u detyruan te binden se duhet te braktisin gjuhen e tyre, nese deshiroheshin te beheshin qytetare te denje te shtetit te ri grek.
Numri i sakte i arvanitasve ose shqiptareve ne Greqi nuk dihet, por nga biseda fundit qe kam pasur me studiuesin, historianin dhe shkrimtarin e njohur arvanitas Aristidh Kolia, qe vdiq ne vitin 2000, kam mesuar se ‘’Ne Greqi pak njeres nuk e kane gjyshen apo gjyshin arvanitas’’.

Sot burimet historike, gjuhesore, muzikore jane shume te kufizuara, ose mungojne plotesisht, ne drejtim te arvanitasve te Greqise.

Ne vitin 1983 arvanitasi Jorgo Maruga do formonte ‘’Lidhja e Arvanitasve te Greqise’’. Por ne kete vit, Jorgo Maruga vdes, duke u zgjedhur studiuesi i njohur Aristidh Kola kryetar, qe me punen e tij madhore, mund te quhet me te drejte, “De Rada” i arvanitasve te Greqise.

“Lidhja e Arvanitasve te Greqise”, me ne krye Aristidhin dhe pasuesit e tij, Jorgo Miha dhe Jorgo Gjeru, do te ngrinte ne nje fare menyre larte figuren e arvanitit qe luftoi dhe krijoi shtetin e ri Grek.
Lidhja do te botonte revisten “Besa” dhe broshura te ndryshme per historine shqiptare. Ne vitin 1986, do te behej koncerti i pare me kenge dhe valle arvanitase.
Kenga arvanitase ka terhequr vemendjen e shume studiuesve dhe muzikologeve greke dhe te te huajve te tjere.

Kenget arvanite i perkasin teksteve te kengeve dhe poezise te lirikave te vjetra arvanitase. Kenge per lirine, dashurine dhe te tipit kacak, pra te njeriut te lire prej nje shpirti te pathyeshem dhe te ndjenjes popullore. Kenget arberore jane ruajtur me fanatizem nga populli arvanit deri me sot dhe kendohen shpesh neper dasma.

Menyra se si eshte ruajtur kenga arvanitase eshte interesante, per faktin se gjuha arvanitase, ose shqipe, nuk shkruhej me pare, nuk e lane te tjeret qe te shkruhej!
Keshtu populli arvanit zgjodhi rrugen e te kenduarit per te ruajtur gjuhen e tij arvanitase. Menyre tjeter nuk kishte, kur osmanet turq te pritnin koken po te flisje shqip, ndersa injorantet prifterinj te helmonin edhe me buke po te degjonin te kuvendoje ne gjuhen e memes shqipe.

Nje deshmi qe kemi nga P.Joti, i cili shkruajti ”Historine e Shtate Ishujve” te vitit 1866, na verteton se “Suljotet qe ishin ne Korfuz, kur pastronin armet e tyre, kendonin kenget arvanitase te heronjve te tyre.
Ne kenget arvanitase te Suljoteve nuk kishte asnje fjale greke.
Dy kenge qe kendoheshin nga arvanitet Suljote, gjenden ne librin me titull “Bleta Shqiptare“, me autor Thimi Mitko, botuar ne vitin 1878 ne Aleksandri.

Ne vitin 1891, gjermani Arthur Milchkofer, ne vepren e tij me titull “Attika und seine Heutigen”, nder te tjera shkruan.
“Nga c’di une, kenget popullore greke, i jane pershtatur kengeve te vjetra arvanite te dashurise, lirise dhe kacake”.

Pergjegjesia e institucioneve mbareshqiptare

Shume kenge arvanite jane shkruajtur ne gjuhen greke, keshtu kane humbur indentitetin e tyre te vertete shqiptar.
Keto 15 vjetet e fundit, fale vullnetit dhe ambicjes te studiuesit arvanitas Aristidh Kolia, Dhimitri Leka dhe kengetarit Thanasi Moraiti, u be e mundur qe te prodhohen dy CD me kenget arvanitase, me titull “Kenget Arvanitase” dhe “Trendafilat e Shkembit”, qe kane permbledhjen e disa kengeve arbereshe te Italise se jugut dhe te arvanitasve te Greqise. Keto dy CD jane te vetmit qe jane prodhuar ne historine mbareshqiptare ne gjuhen tone arbereshe.

Orkestra qe shoqeron Thanasi Moraitin mbeshtetet tek instrumentet e tradites se lashte arbereshe, qe krijon nje bote interesante dhe te kendeshme muzikale. Veglat kryesore qe perdorin muzikantet arvanitas jane, pipeza, daullja, fyelli, zilja, lahuta, mandolina etj.
Vitet kalojne, gjuha shqipe qe flasin arvanitasit e Greqise, traditat, zakonet dhe doket e bukura shqiptare po harrohen dhe humbasin.

Ndoshta, brezi i fundit qe flet gjuhen dhe ruan karakteristikat e arvanitasve sa vjen e zhduket. Eshte, pra, pergjegjesi e madhe qe institucionet kulturore mbareshqiptare, te ruajne dhe te regjistrojne te dhenat kulturore te arberesheve, kudo qe ndodhen ata sot, larg zemres te memes Shqipni.

Ne menyre qe brezat qe vijne te njohin qytetrimin e gjere dhe kontributin e races shqiptare per formimin dhe zhvillimin e shteteve te popujve te tjere ku raca shqiptare jetonte dhe jeton bashke me ta.

Te gjithe, dashamire dhe dashakeqinje, duhet ta kuptojne se asnje e keqe nuk vjen ndokujt nga vetenjohja dhe krenaria e ligjeshme per ruajtjen e vlerave tradicionale te kultures dhe gjuhes shqipe te arvaniteve.

Pa arvanitet Greqia mbetet pa histori

Shteti grek duhet te kujdeset me shume per ruajtjen e gjuhes dhe kultures te arvaniteve ne Greqi, sepse pa ruajtjen e elementit arvanitas, Greqia nuk munde te kete histori te re. Arvanitasit ne Greqi jane nje baze e forte dhe e patundme, qe tregon per lidhjen e ngushte qe ka ekzistuar, ekziston dhe duhet te ekzistoje midis Greqise dhe Shqiperise. Ata jane nje tregues i vlerave te larta dhe te pasterta qe ka shqiptari te ruajtur me fanatizem ndershekuj.

Shqiptaret dhe greket i lidhin shume gjera te perbashketa, traditat dhe zakonet, i nderlidhin ngushte dy popujt me te lashte te Europes, prandaj sot nuk duhet te mendojme se si mund te ngreme pengesa dhe kurthe njeri-tjetrit, por se si mund te ndihmojme njeri-tjetrin per kapercimin e veshtiresive qe sjellin vitet.

Per kete studim jane shfrytezuar revista “Besa” dhe arkivi i shoqates “Lidhja e Arvanitasve te Greqise”. Revista “Arvanon” dhe librat “Arvanitasit dhe prejardhja e grekeve”, “Gjuha e Zotit”, te autorit Aristidh Kolia. Librat “Fjalori dy gjuhesh i Marko Bocarit” dhe “Arvaniti dhe arvanitica e ishullit te Andros”, te autorit Tito Johala.

Libri “Enigma” i autorit francez Robert D’Angly. Libri “Shqiptaret” i autorit Edwin E. Jacquen. Libri “Arvanitet”, i autorit Irakli Kocollari. Libri “Revolucioni grek 1821 dhe kontributi shqiptar“, i autorit Koli Xoxi. Biblioteka dhe revista greko-italiane-shqiptare “Lidhja”, e priftit arberesh Antonio Bellushi. “Problemi i ndergjegjies se arvanatisve”, i Tolke Xhillari.


http://www.kombetare.al
http://www.albanians.gr/lajme/sociale/7827-cilet-jane-akademiket-greke-me-origjine-shqiptare-.html

Italianët e Shqipërisë: Emigrantët tani jemi ne

TIRANE- “Vendi që njëzet vjet më parë ngjallte dëshpërim, sot pret emigrantë italianë. Janë “të përjashtuarit” e sistemit produktiv italian, të shtresave të ndryshme sociale. Në fillim ishin sipërmarrës të etur për krah pune kosto të ulët, sot janë edhe punëtorë, artizanë, elektricistë, hidraulikë, saldatorë, mekanikë, punues mermeri. Por edhe avokatë, mjekë, arkitektë, studentë...”

Kështu shkruan e përditshmja italiane “La Repubblica” që i dedikon dukurisë së migrimit italian në Shqipëri një shkrim të të dërguarit të saj në Tiranë, Paolo Berizzi, në të cilin theksohet se Shqipëria është kthyer sot në tokën e premtuar të italianëve.

Shkrimi i plotë në “La Repubblica”
Roberto është kuzhinier e pronar restoranti. Vjen nga Viterbo dhe thotë se me një orë fluturim rilind. “Rrija në kuzhinë 16 orë në ditë për pak gjë. I mbytur nga taksat, i zhgënjyer. Atje isha një mes të shumtëve, këtu, një ndër të paktit”. Roberto Cannata, 49 vjeç, nga Torino, për njëzet vjet në Lazio deri në “zbarkimin në tokën që prodhonte dëshpërim e eksode masive”. Tani Roberto ka 40 vende në restorantin e tij “Basilico”, në mes të Tiranës, vetëm pesë minuta larg Bllokut. Klientë italianë dhe shqiptarë. Një fytyrë një racë? “Ndoshta po. Jemi dy popuj përballë njëri tjetrit”. Një hije mosbesimi, kryesisht nga pala italiane që shpërbëhet deri në ndëshkimin e drejtë më të pabesueshëm: shkëmbimin e migrimit. Ja migrantët në të kundërt. Njëzet vjet më pas. Janë italianët e Shqipërisë.

Ata për të cilët “në Itali, shpresa ka vdekur”. Të shtyrë përtej Adriatikut nga kriza e pamëshirshme, lëvizin drejt bregut tjetër në kërkim të një rroge. Të tjerët, shqiptarët e Italisë, ata të Amerikës së viteve ’90, udhëtojnë në të njëjtat rrugë (me anije apo avion). Por këta kthehen për pushime. Sjellin para e dhurata për të afërmit. I kanë fituar me thuajse një çerekshekulli pune rëndë.

Kush është italiani që emigron në Shqipëri? Mashkull, 25-50 vjeç, më shpesh nga veriu. Nga shtresat sociale më të ndryshme. “Të dëbuar” nga sistemi produktiv që marrin rrugët, e nuk e bëjnë për pushime. Në fillim ishin sipërmarrës të etur për krah pune me kosto të ulët.

Sot i ndjekin punëtorë, artizanë, elektricistë, saldatorë, mekanikë, punues mermeri. Por edhe avokatë, mjekë, arkitektë, studentë. Edhe operatorë të call center-ave. Një sektor më vete, me një pluton shoqërish që kanë transferuar në Shqipëri bateritë e personave që përgjigjen me pagesë (Gruppo Abramo, Teleperformance, Infocall, Teletu, Transcom, Grid di Marina Salamon, sa për të përmendur disa). Edhe e folura e telefonistëve vendas është italiane. Ngatërrohet me atë të studentëve tanë. Për të mbajtur veten në një prej pesëdhjetë universitetet private shqiptare, nuk lënë t’u shpëtojnë nga duart 200-300 euro në muaj. Është rroga mesatare. Por edhe jetesa këtu kushton sa një e katërta e asaj në Itali. “Më mirë pak se hiçgjë”. Është motoja e imigrantit të ri.

Dy vjet më parë, me të mbushur 26 vjeç, Davide Barzani bëri valixhet dhe nga Brescia, atdheu i hekurit të rrumbullakët për betonarme, ka eksportuar zanatin e tij në Tiranë. Saldator. E meqë gjërat i shkonin mirë nisi të jepte mësim. “Gjashtë nxënës, një tavolinë, një saldatriçe”, tregon në laboratorin “Mondo saldatura”.

“Tregu po zgjerohet e ka goxha punë. Si arrita këtu? Falë një miku. Shqiptar”. Lidhja me Shqipërinë, më klasikja. Me anë të mikut, kolegut, krushkut shqiptar. “Italianët ia ndiejnë erën Shqipërisë që para se të nisen”, është i mendimit Carlo.

Alberto Rossi, konsulent për një klinikë private të Romës. “Ka nga ata që vijnë këtu prej dëshpërimit, të tjerë për të marrë veten nga një falimentim. Të tjerë akoma sepse nuhasin mundësitë”. Burokraci e zhdërvjelltë, 10% taksa kundrejt 70 të Italisë; sektorë ku hapen fusha pa mbarim sepse niveli i specializimit është ai që është. “Dukuria e migrimit në të kundërt është e destinuar të dyfishohet në dy-tre vjetët e ardhshëm”.

Sa janë sot italianët e Shqipërisë? Ta nisim nga ndërmarrjet. Të dhënat e Dhomës së Tregtisë të çojnë në një kërkim Istat të vitit 2012 që regjistron 1.460 shoqëri me të paktën një ortak italian. Numri zvogëlohet në 600 po të merren në konsideratë vetëm shoqëritë me punë. Të shohim tani popullsinë. Janë 500 rezdentët italianë, 1.800 lejet e qëndrimit të vlefshme (në një popullsi prej 2,8 milionë banorësh). E së fundi, rreth 1.000 janë të rinjtë italianë që studiojnë mjekësi në universitetin e Zojës së Këshillit të Mirë, e binjakëzuar me Tor Vergata të Romës (por kronikat kujtojnë gjithnjë e vetëm rastin e “Troftës” Renzo Bossi dhe të diplomave me pagesë).

Po të bëjmë shumat: 3 mijë është shifra e komunitetit italian në hyrje të Ballkanit. Pak a shumë. “Asnjë nuk di me saktësi sa i madh është komuniteti italian” shpjegon Luigi Nidito, nënkryetar i Dhomës së Tregtisë. “Shumë lëvizin për llogari të vet e u drejtohen institucioneve vetëm kur ndeshin probleme. Italiani parapëlqen të jetë i pakapshëm...”. përflitet një batutë. Është e një politikani shqiptar të rangu të lartë. “Italianët? Janë shqiptarë të veshur me Versace”. Janë edhe elektricistë me tuta. Si Oscar Cappelletti, nga Bergamo. Pas një shërbimi e kuptoi që, të lidhësh telat elektrikë në Shqipëri, është me leverdi. “Nuk ekzistojnë shtrëngimet që kemi nga anët tona. Punohet më mirë, e më shumë”. Arrijnë me anije nga Ankona e Bari dhe me avion me 20 fluturimet e përditshme, 4 të Alitalia-s dhe 15 të Belle Air-it. Thuajse gjithnjë plot. Nga Bergamo, Pisa, Roma. Në çdo avion gjen mesatarisht 15 italianë. Michela Marucci, avokate praktikante nga Benevento. “Kam klientelë italiane. Sipërmarrësit tanë ose mbyllin ose vetëvriten, ose shkojnë jashtë. Shqipëria po kthehet në krahinën e njëzetenjëtë të Italisë”. Në vitin 1939 ishin trupat e ushtrisë sonë që e pushtuan. Sot e kanë radhën “valixhet e reja të kartonit”. Histori si ajo e Antonio Pane-s, emigranti i interpretuar nga Antonio Albanese në “L’Intrepido” të Gianni Amelios (19 vjet pas Lamerica). E shumë vetë ia dalin mbanë.

Emilio Garlatti është 60 vjeç e bën makarona të freskëta. “Në të katër anët dëgjon italisht. Këtu ndihesh vërtet në shtëpi”. Fluturimi Alitalia Pisa-Tirana, para një muaji. Një nënë italiane shkon të takojë të birin. “Ka ngritur një fermë për rritjen e kërmijve. E shoh të realizuar e jam e lumtur”. Ndal. Kthim mbrapsht. 8 gusht 1991. Vlora, një bizon i detit i mbingarkuar me 20 mijë shqiptarë, hyn në portin e Barit. Do të mbetet imazhi simbol i eksodeve të mëdha. Imigrantët mbyllen në stadiumin e Barit. Në fund, pjesa më e madhe e tyre do të riatdhesohen me mashtrimin e një transferimi në qytete të tjera italiane.

Aldo asokohe ishte dhjetë vjeç e luante në breg të liqenit të Shkodrës. 18 vjeç është në Anzio e lan pjatat në një restorant të famshëm. Kamarier, ndihmës kuzhinier e së fundi shef kuzhine. Sot është kthyer në atdhe ku ka hapur “Delicatezze di mare”, në Tiranë. “Të prodhosh vetëm një orë larg nga Italia, në një vend ku gjuha e dytë është italishtja e ku një punëtor kushton 200 euro, është një mundësi shumë tërheqëse”, thotë Massimo Gaiani, ambasadori italian në Shqipëri.

Tirana, shansi i dytë apo i tretë. Ose jeta e dytë. Edhe në futboll. Pas Torinos dhe Udinese-s, Gianni De Biasi ishte parkuar në Mediaset në rolin e komentuesit. Nga viti 2011 Federata shqiptare i ka besuar kombëtaren kuqezi, kontratë që ka përtërirë edhe për dy vjet të tjerë. E di që i takon një “kategorie të privilegjuarish”. “Gomonet që shqiptarët kanë lënë brigjeve të Italisë – bën shaka trajneri i kuqezinjve – i përdorin italianët për të ardhur këtu. E di sa nisen nga Veneto, nga vij edhe unë? Deri dje ajo krahinë ishte Eldorado. Punësonin shqiptarët. Sot janë ata që emigrojnë”. Na ishte njëherë Amerika. (marre nga ShqiptariItalise)

(er.nu/BalkanWeb)

Burimi : http://www.repubblica.it/cronaca/2013/11/01/news/italiani_d_albania_i_migranti_ora_siamo_noi-70018678/

Thursday, October 31, 2013

Shqiptaro-fobia

Eshtë e pakuptueshme sesi sot, dy shekuj pas revolucionit grek, grekët vuajnë akoma nga shqiptaro-fobia.

Ashtu siç ka ndodhur pothuajse çdo vit edhe këtë vit në një shkollë në Hersonisos të Kretë, nxënësja më e mirë është shqiptare, çfarë ka ngjallur edhe reagime raciste tek nxënësit, mësuesit e prindërit, pasi sipas zakonit ajo duhet të valëvisë flamurin grek.

Por meqenëse grekët vuajnë kaq shumë nga suksesi i shqiptarëve, si vallë nderojnë krijimin e shtetit të tyre grek, kur në revolucionin e 1821-shit, 21 nga 23 heronjtë e tij janë arvanitas?

Shkroi: Stop Injorancës !

E di Italia se shqiptarët e bënë atë të bashkuar?


“Të gjithë arbëreshët janë heronj. Ata që thonë të kundërtën nuk e njohin historinë”.
Xhuzepe Garibaldi (1807-1882)

Shqiptarët me pjesëmarrjen e tyre aktive e dhanë një kontribut të madh në lëvizjet kombëtare në Europën e shek.XIX-të ,pjesëmarrje e cila mund të quhet edhe fenomen historik i kohës i një rëndësije të veçantë që e rradhit atë në popujt më heroikë.
Të kthehemi tek Revolucioni i Greqisë -1821 , pastaj në luftën për pavarësinë e Rumanisë , formësimin e Serbisë dhe të Malit të Zi. Por sot e kemi fjalën për një çlirim dhe bashkimin tjetër të madh – të Italisë.
Pas Skënderbeut ,shek XV-të shqiptarët gjetën strehim në tokat e Italisë. Ata u shpërndanë nga Abruzio e deri në Siçili. Aty u gjenden edhe të parët, pasardhësit e Ilirëve.
Shqiptarët me Lëvizjen e Garibaldit të vitit 1860 e çuan Italinë në bashkimin dhe pavarësimin e saj. Atdheu i dytë i arbëreshëve në vitet 1844 dhe 1848 u ballafaqua me kryengritjet e mëdha, në të cilat shqiptarët ishin pjesë e rëndësishme e betejave të përgjakshme dhe si të tillë edhe u burgosën edhe u persekutuan, u pushkatuan dhe u varën me thirrjen në gojë : “Rroftë liria, rroftë Italia”.
Tirania e Burbonëve i nxiti në luftë kundër tyre eshe arbëreshët si Paskuale Bafa dhe Xhuzepe Albanezi, te cilët u ndodhën edhe në qeverinë e shpallur të Republikës së Napolit -1799.


* Gjatë luftës për mbrojtjen e Republikës së Romës, Garibaldit i shkoi mendja tek Anita, që e kishte lënë në Nicë. Mori penën dhe i shkroi këto rreshta:
Anita ime e dashur… Ne luftojmë mbi Xhanikolo. Ky popull është i denjë për të kaluarën e tij të madhe. Këtu njeriu di të jetojë, di të vdesë, këtu njerëzit vriten me thirrjen “Rroftë Republika”. Vetëm një orë nga jeta jonë në Romë vlen sa një shekull. E lumtura nëna ime që më lindi në një epokë kaq të bukur për Italinë!…
E shoqja, që ishte grua guximtare, e gjeti rrugën për të hyrë në qytetin e rrethuar. Dy ditë më vonë, mbi Xhanikolo u duk një grua që u ndal dhe po fliste me ushtarët. Njeri prej tyre i tregoi se ku ndodhej Garibaldi. Ky në këtë çast, ktheu kokën dhe, si në një ëndërr gëzimi u turr drejt së shoqes së adhuruar dhe e shtrëngoi në gjoks. Pastaj e mori për dore dhe u kthye nga shokët;
- Ja Anita ime, këtej e tutje do të kemi një ushtar më shumë. ( nga Arbëreshët dhe Bashkimi i Italisë) *
“Në vitin 1859 nisi lufta e dytë për çlirimin dhe bashkimin e Italisë.
Kësaj here doli në skenën e historisë Xhuzepe Garibaldi, udhëheqësi legjendar i luftërave për liri të popujve të robëruar. Ai erdhi në Itali pas një përvoje të pasur luftarake dhe u vu në shërbim të shtetit të Piemontit për të përgatitur fushatën kundër pushtuesve austriakë. Garibaldi, i kthyer tanimë në një figurë simbol, do të ngjallte shpresat e italianëve për çlirim e bashkim dhe qindra patriotë do të viheshin nën urdhrat e tij. Heroi legjendar zuri të përgatitej për luftën e madhe që e priste. Sipas strategjisë së tij, kjo do të ishte një luftë globale, që do të përfshinte gjithë Italinë e copëzuar. Për këtë, ai filloi të përgatitet duke ideuar një fushatë ushtarake, që do të niste me zbarkimin e një ekspedite në brigjet e Sicilisë. Në projektimin dhe realizimin e kësaj ndërmarrjeje të madhe historike do të luanin një rol të rëndësishëm revolucionari italian, Roselino Pilo dhe ai arbëresh, Françesko Krispi.” (Arjan Th. Kallço)
Në kronikën e kohës është regjistruar dhe një fakt tjetër kuptimplotë: vajza arbëreshe nga Piana, Xhovana Peta, do të shkonte në Palermo me flamurin italian fshehur në gji dhe do ta valëviste pas fitores së kryengritjes në qiellin e lirë të kryeqendrës së Sicilisë.
Siç dihet, me betejën e Kasertos, më 2 tetor 1860 mori fund fushata e lavdishme e Garibaldit, që hodhi themelet e pavarësisë dhe bashkimit të Italisë. S’ka dyshim se bilanci i kontributit arbëresh në këtë ngjarje të madhe historike për fatin e Italisë është i padiskutueshëm dhe i admirueshëm. Këta pasardhës të Skënderbeut, jo vetëm nderuan emrin e tij dhe të atdheut të origjinës, por treguan me prova dashurinë dhe besnikërinë e tyre proverbiale ndaj popullit dhe tokës mikpritëse. “Gjatë Risorxhimentos, – shkruan historiani Cezaro Lambrozo, – arbëreshët e Italisë dhanë luftëtarë trima, derdhën gjak, bënë sakrifica të panumërta, manifestuan virtyte të larta, u treguan qytetarë të denjë të atdheut të tyre të dytë”.
**Mungesa e delegacionit të Serbisë më rastin e festimeve për 150 vjetorin e Bashkimit të Italisë, sigurisht që nuk do të vihet re nga vetë italianët. Nga ana tjetër, prania e dy delegacioneve me zyrtarë të lartë nga Kosova dhe Shqipëria do të shihet si dicka e natyrshme jo vetëm se tani shqiptarët kanë dy shtete por sepse i natyrshëm ka qenë edhe kontributi i shqiptarëve ndër vite për Bashkimin e Italisë.**
(Kontributi i shqiptarëve në bashkimin e Italisë ,Ilirian Dahri2011 )
Vetë Heroi i dy botëve e kujton këtë fakt në kujtimet e tij: “Nga asnjë vend tjetër i botës nuk mund t’ia dilnim me sukses në marshimin tonë, përvecse nga Hora e Shqiptarëve”. Pra që në fillimet e tij Xhuzepe Garibaldi u mbështet tek arbëreshët të cilët më pas do ti cilësonte trima.
Xhuzepe Garibaldi u lind në Nicë më 4 korrik 1807, vdiq në ishullin Caprera më 2 qershor 1882, revolucionar dhe luftëtar për lirinë dhe bashkimin e Italisë.
** *Pas rënies së Republikës së Romës, Garibaldi me vullnetarët e tij filluan tërheqjen e tyre heroike. Ai me këtë rast iu tha ushtarëve:
- Luftëtarë, ja çfarë ju afroj atyre që duan të më ndjekin pas: uri, të ftohtë, mungesë strehe, mungesë municioni, por gjithnjë syhapur në beteja dhe pa gjumë, marshime të gjata dhe përleshje me bajoneta. Tani kush e do atdhenë le të më ndjekë pas. Kësaj thirrjeje iu drejtuan katër mijë vullnetarë, që ndoqën pas heroin e tyre. ***

Shkruan: Fahri Xharra

Burimi: http://preshevasot.info/2013/10/21/e-di-italia-se-shqiptaret-e-bene-ate-te-bashkuar/

Shkjau i Zi

Një urrejtje e madhe, e shprehur në të gjitha format e mundshme, ekziston mes shqiptarëve të Kosovës dhe të ashtëquajturve prej tyre, shkja, shkjau.

Po ç'janë këta shkja, apo shkije dhe pse quhen kështu?

Janë ata shqiptarë që banonin në viset e tyre autoktone, sot të Kosovës, Malit të Zi, Serbisë dhe Maqedonisë. Ata u quajtën shkije, falë shkizmës, pikërisht sepse u shkitën nga trungu amtar.

Pse zgjodhën këta shqiptarë të mbijetonin më mirë si ortodoksë sesa si shqiptarë?







Ky devijim u nxit me ardhjen e osmanëve sepse në një moment historik, gjate kohës së ‘çlirimtareve’ otomanë, popullata jonë ka pasur vetëm dy mundësi:
- të mbetet ortodoks, ose të sllavizohet
- të islamizohet, ‘turqizohet’, që të shpëtonte nga sllavizimi.
Por më pas lindi kjo marrëveshje e re në mes të Kishës Ortodokse të Konstantinopojës dhe të Osmanllinjëve:
“Ose Turk ose Ortodoks”.
Për katolikët nuk kishte vend.
Por edhe për shqiptarët në përgjithësi nuk kishte vend, në ato rrethana të reja.
Kështu filloi shkarja edhe më e madhe…

Shikoni pak sesi në motorrin e kërkimit Google, me kriterin "shkjau" na shfaqen vetëm shqiptarë.

Shkroi: Stop Injorancës !

Thursday, October 3, 2013

Ç'ironi e hidhur!

Sipas disa zërave se një nga të arrestuarit e Agimit të Artë mund të dërgohet në qelinë e shqiptarit Alket Rizait në Greqi, Alketi ka filluar t'iu qepë disa fustane për ti garantuar se çdo agim në qeli i anëtarëve të Partisë Fashiste, të jetë i Artë.

Stop Injorancës !

Ramush Haradinaj kallzim penal Fatos Lubonjës - e quajti vrasës



KOSOVE - Lideri i Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës, Ramush Haradinaj, ka reaguar ndaj shkrimit të Fatos Lubonjës të publikuar në revistën “Sudosteuropa Mittelungen”, në të cilin Lubonja e ka cilësuar Ramush Haradinajn një vrasës, që u lirua nga Haga pas zhdukjes dhe ekzekutimit të dëshmitarëve.

Sipas RTK'së Haradinaj është shprehur i befasuar me komentet e Lubonjës duke i quajtur ato shpifje. Ai ka paralajmëruar se do t’i përdorë të gjitha mjetet ligjore për të mbrojtur imazhin e tij dhe të Kosovës. Haradinaj ka vlerësuar se qëllimi kryesor i deklaratave të Fatos Lubonjës ka qenë dëmtimi i imazhit të Kosovës.

Marrë nga Gazeta Ekspres