Hera e parë

Më kujtohet si sot hera e parë kur zbulova seksualitetin tim.
Duhet të kem qenë diçka më pak se 10 vjeç.
Kishim shkuar për t'u larë me shokët në lumë. Paradite laheshim me brekë se kishte mbipopullim me fëmijë, gra e pleq, ndërsa pasdite pa brekë, se plazhi ishte yni komplet. Pastaj kush do rrinte të priste sa të thaheshin brekët vendosur mbi ndonjë gur.

Sa për flokët, thaheshin kollaj duke i krehur me ndonjë cingël druri.
Pasditeve uji ishte më i ngrohtë dhe temperatura e ajrit më e ftohtë, kështu që sapo dola prej ujit u hodha mbi rërën e ngrohtë barkaz, duke e pushtuar e përqafuar me krahë.
Kështu, fare padashur, duke u dridhur barkazi mbi rërë, fillova të ndjeja se po më pëlqente fërkimi aty poshtë, ku duhej të ishin brekët. Ndalova një çast, si kur ndeshesh me diçka të re dhe më pas nisa të fërkohesha përsëri pas rërës. Oh, çfarë qejfi, e ç'kënaqësie.
Nuk mund ta mbaja për vete këtë zbulim të madh dhe sensacional, kështu që iu tregova edhe shokëve që në fillim u treguan disi dyshues. Por me pak këmbëngulje, të katërt si ishim ashtu të shtrirë, formuam një gropëz të vogël në rërë dhe filluam të fërkoheshim aty plot dëshirë.
Menjëherë na shkoi mendja tek vajzat.
Me to luanim përditë, me litar, volejboll, me pemë, me hapa-dollapa, komando e madje edhe mundje ku shpeshherë edhe na mundnin, por kurrë nuk na kishte shkuar mendja më parë tek kjo lloj kënaqësie, e fshehur në trupin tonë.
Por as vetë nuk e mbaj mend sesi pas këtij çasti u hutuam sërish në lojërat tona, luajtëm dhe u hargalisëm edhe me shoqet tona, duke harruar zbulimin e ri. Ishim ende fëmijë.
Nuk na kishte folur askush rreth seksit, nuk kishim parë kurrë dy njerëz të bënin marrëdhënie as në televizion dhe as nëpër foto. Nuk dinim se si e ç'bëhej me këtë akt si dhe as pse.

Ishte shumë e bukur që seksualitetin ta zbuloje vetë, si një sekret, atëherë kur ai të lindte në trupin tënd.
Pikërisht këtë ua kemi vjedhur fëmijëve sot, që mësojnë fjalët, mësojnë zonat erogjene kur atyre nuk iu ka lindur ai funksion. Mësojnë aktin, pa ndjerë në trupin e tyre, as më të voglin ngacmim.

Shkroi: Stop Injorancës !

Ka vetëm dy mënyra për ta shuar një ndjenjë; ta konsumosh atë... ose ma t'a konsumosh. (S.I)

1. Liria e qytetarit është vlera supreme e shoqërisë. Të parët në botë ligj për qasje publike të informacionit, festohet sot si dita kombëtare e Suedisë. Cdo qytetar mund t'i kërkojë të dhënat nga amza e nga enti tatimor për cdo qytetar, përfshirë të hyrat vjetore, kursimet bankare, patundshmëritë, e letrat me vlerë, prej mbretit e teposhtë.



2. Siguria në tregun e punës, e ndërtuar rreth sindikatave. Sindikatat janë të sanksionuara me ligj si pala që negocion kontratat kolektive. Punëdhënësit privatë të obliguar me ligj të respektojnë kontratat kolektive. Punëdhënësit publike të obliguar me ligj të negociojnë me sindikatat nëse ndryshojnë konditat në punë, apo në rast të shkurtimeve. Sindikatat kanë të drejtë ligjore dhe procedura të saktësuara ligjërisht për greva, përfshirë grevat e simpatisë kundër të gjithë punëdhënësve të një sektori. Por, për arsye të vetëkuptueshme, suedezët s'kanë nevojë për greva aq shpesh. Shteti e merr përsipër vetëm një detyrë, të ofrojë ndërmjetësim nëse negociatat ngelin. Ekspertët mendojnë që ky sistem unik i fuqizmit ligjor të sindikatave dhe negociimit direkt ka siguruar qetësi në tregun e punës, duke ia shtuar efektivitetin dhe produktivitetin ekonomisë suedeze.

3. Shoqëri e solidaritetit institucional: qytetarët kujdesen për njëri tjetrin institucionalisht, ashtu që askush të mos ketë nevojë t'ia shtrojë dorën askujt privatisht. Taksa progresive. Sistem i përgjithësuar i sigurisë sociale, arsim e shëndetësi falas për të gjithë, shtesa për fëmijë njësoj të gjthë prindërve, prej ciftit mbretëror e teposhtë. Suedezët mendojnë se kushtëzimi i tepërt i rritë servilizmin ndaj autoriteteve, e koston e administrimit publik.

4. Barazia gjinore. Të gjitha partitë parlamentare - pos nacionalistëve - vetëquhen feministe. Pothuaj të gjitha partitë kuotojnë gra me vetëdëshirë, qeveria aktuale e djathtë i është kërcënuar madje edhe ekonomisë private me kuotim të detyrueshëm. Të gjitha sistemet e sigurisë sociale janë individualizuar, meqë suporti ndaj "famljes" e saboton clirimin e gruas. Fëmijët edukohen e stimulohen në shkolla për barazi gjinore, në lëndën e amvisnisë djemtë mësojnë të gatuajnë, e vajzat të merren me zdrukthtari.

5. Pushimi prindor i përbashkët. Një vit pushim me 80 përqind të rrogës, që mund të ndahet përgjysëm mes babait e nënës. Një pjesë e pushimit me pagesë ndërpritet nëse nuk e merr babai. Arka e sigurimit social kontrollon që babai të mos ketë të ardhura nga puna gjatë kohës së pushimit: nëse zbulohet se ka të ardhura tjera, ndiqet ligjërisht. Shteti kërkon ta forcojë rolin prindor të baballarëve, e ta dobësojë skajimin e grave në tregun e punës.

6. Toleranca epike. Bashkëjetesa dashururore, me pak dallime, e barazuar ligjërisht me statusin martesor. LGBT mund të martohen, të fertilizohen falas brenda sistemit shëndetësor, e të adoptojnë. Madje edhe kisha nacionale suedeze pranon t'i kurorëzojë LGBT. (Fëmijët e tyre ndihen shuuumë mirë, falemnderit.)

7. Pavarësia e pashembullt e komunave. Komunat suedeze janë shtet në veti, me të drejta largvatëse për të administruar - konform ligjit, kuptohet - shkollimin, shëndetësinë, banimin e qytetarëve, kulturën lokale, ndihmat sociale etj. Me fjalët e një miku suedez, i vetmi vend në botë që ka autonomi më të lartë të komunave se Suedia është - Kosova! Sepse aty, ligji Ahtisaari u ofron komunave etnike serbe të drejta më largvajtëse se komunave suedeze.

8. Niveli i lartë i kulturës. Suedezët janë populli që lexojnë së shumti në botë, sipas OKB-së. Poashtu, janë vendi ku ka më së shumti biblioteka publike. Sistemi i bibliotekave publike është kapilar, pothuaj që s'ka lagje pa një bibliotekë. Në biblioteka mund të porositen, pa pagesë nga qytetari, gazeta nga të pesë kontinentet, si dhe libra në të gjithë gjuhët e botës. Karta e bibliotekës është falas dhe e pakushtëzuar. Kush ka kartë anëtarësimi, mund të kërkojë cfarëdo materiali të dojë. Bibliotekat ofrojnë edhe facilitete të relaksit me fëmijë, disqe CD, si dhe materiale për lexim të lehtë, për imigrantë e dislektikë (persona me sfida neurologjike në lexim).

9. E drejta e kalimit të lirë nëpër natyrë, allemansrätten: shqip tekstualisht "e drejta e cdo njeriu". Pronarët e tokave nuk kanë të drejtë t'ia ndalojnë kalimin e lirë, ndalimin, apo qëndrimin e përkohshëm në tenda, asnjë qytetari që nuk ndote e nuk e trazon ambientin. Suedezët janë fetishistë të natyrës, në cdo stinë të vitet hasë njerëz që enden pyjeve, lundrojnë me barka liqeneve, ngritin tenda nëpër lëndina. Friluftsföreningen, përafërsisht Shoqata për aktivitete në natyrë, është ndër shoqatat më masive suedeze me qindramijëra anëtarë. Nëse zombiet e pushtojnë botën, Suedia do të jetë sigurisht vendi ku do të ketë më së shumti mbijetues të paprekur prej tyre.

10. Modestia suedeze. Ndonëse i ka të gjitha këto, suedezi nuk e lavdëron tej mase vendin e vet, as kombin e vet. Madje shikohet pak si vulgare, të fryhesh kështu për veten: unë personalisht do të ngurroja ta hedh këtë tekst në suedisht. Qytetarët e emancipuar të këtij vendi kanë frikë të rrahin gjoks, meqë nuk duan zhvillime fashistoide në vendin e vet, tëhuajësim të pakicave, e shkatërrim të kësaj ndjenjës së bashkësisë dhe solidaritetit institucional që e ka ndërtuar këtë vend nga themeli. Fjala patriotizëm është fjalë e shëmtuar në Suedi, ka konotacion kolektivist e pothuaj fashist. Pyet pse? Shiko edhe një herë në krye të këtij statusi, fjalinë e parë te pika nr 1.

Ka mënyra e mënyra për ta dashur vendin e vet. Suedezët thjesht e përbuzin dashurinë që cirret, ndërsa e cmojnë dashurinë që shprehet me respekt për lirinë, e mirëqenien, e ndjenjën e përkatësisë së përbashkët.

Shqiptar Oseku

Kush është Nikollas Gejxh?

Kush është Nikollas Gejxh, të cilit i ishte rezervuar në Shenjtërimin e Kishës, një vend përbri Vasil Bollanos?
Nikollas Gjexh ka qenë këshilltari i kryeministrit grek Kostandin Miçotaqis dhe hartuesi i planit me 6 pika për shkëputjen e Jugut të Shqipërisë. Ai gjithashtu ishte financuesi kryesor i grupit terrorist “MAVI”, që më 10 prill të 1994-ës hyri në territorin shqiptar, në afërsi të fshatit Peshkëpi pranë një reparti ushtarak duke vrarë në befasi ushtarin Arsen Gjini, kapitenin Fatmir Shehu dhe duke plagosor tre shqiptarë të tjerë, me deklaratën: “Këto i keni për Vorio Epirin”.
Nikolas Gejxh është një kundërshtar tepër i njohur i interesave shqiptare në Ballkan. Eshtë fakt i njohur publikisht se Federata Panepiriote e Amerikës, Kanadasë dhe Australisë, organizata që përfaqëson z. Gejxh, i referohet Shqipërisë Jugore si “Epiri Verior” dhe e konsideron atë të pushtuar nga Shqipëria. Ky është një provokim i hapur dhe një mohim i drejtpërdrejtë i sovranitetit të Shqipërisë.
Nikolas Gejxh është i njohur për drejtimin e lobit grek në Amerikë dhe njihet ndryshe me emrin Nikolas Gaxojani. Ai është shpallur person “non grata” në vitin 1994 nga ish-presidenti i asaj kohe, Sali Berisha. Si shkak për këtë, shërbeu incidenti i ndodhur në fshatin Peshkëpi të Gjirokastrës, ku mbeti i vrarë një ushtar shqiptar në territorin e një reparti ushtarak.
Gejxh, nga autoritetet shqiptare në atë kohë, u shpall person “non grata”, ndërsa u arrestuan 6 minoritarë grekë, të cilët edhe u dënuan gjatë procesit që njihet si “Procesi i të gjashtëve”.
Rikthimi tij në Shqipëri ndodhi vite më vonë, vetëm pas ardhjes së socialistëve në pushtet. Madje në vitet e qëndrimit të socialistëve në pushtet, Gejxh arriti të krijonte marrëdhënie miqësore me ish-kryetarin e PS-së e ish-kryeministrin Fatos Nano.
Por edhe marrëdhëniet e ngrira me Sali Berishën, pasi ishte shpallur “non grata” në 1994-ën, morën një kthesë të dukshme në takimin që ai zhvilloi kokë më kokë me të në selinë e PD-së, në fund të vitit 2002. Afrimi i relatave ndërmjet Berishës dhe Gejxh u dalluan kur në vitet e para të qeverisë “Berisha 1” u mor vendimi për hapjen e një shkolle në gjuhën greke në Himarë, vendim i cili solli edhe shumë reagime në atë kohë. Krahas kësaj, burime nga OMONIA bëjnë me dije se Gejxh vjen në Shqipëri çdo vit dhe zhvillon takime të shumta në zonën e Himarës.
Gejxh gjithashtu kundërshtoi publikisht ndërhyrjen e SHBA-së dhe NATO-s në Kosovë ndërkohë që mijëra qytetarë të pafajshëm të Kosovës po masakroheshin, duke përfshirë edhe qytetarë amerikanë me prejardhje shqiptare.
Përveç kësaj, jo më larg se 22 maji 2001, ai deklaroi në gazetën e njohur “Washington Post” se mijëra grekë në Shqipëri duhet të trajtohen në të njëjtën mënyrë si rreth 2 milionë shqiptarët e Kosovës, duke nënkuptuar qartë se kur Kosova të fitojë pavarësinë, edhe Shqipëria Jugore duhet të shkëputet dhe të ndjekë të njëjtën rrugë.
Ai sot është i lirë të hyjë e të dalë si dhe kur të dojë në Shqipëri, në një kohë kur shqiptarët me origjinë çame nuk lejohen të vizitojnë tokat e tyre.
Përgatiti: Stop Injorancës !

Eshtë Amerika e viteve 50', apo Shqipëria e vitit 2013-të?

Në shumë aspekte të ndryshme, Shqipëria është si një Amerikë e vogël... 50 vjet më parë.
Kështu pra, nisni të kujtoni atë kohë për të cilën prindërit ju flisnin rreth historive, psh sesi shkonin për në shkollë duke rrugëtuar përmes dëborës të hapur në të dyja krahët.
Për ato ditë kur ju mund të luanit me shokët tuaj në rrugë gjithë ditën dhe të ktheheni në kohë mrekullisht, pa u përplasur me qortimet e njëpasnjëshme të nënës tuaj të shqetësuar.
I keni parasysh ato kohët kur njerëzit i besonin njëri-tjetrit, kur komshinjtë ju thërrisnin në emër apo kur shitësit tek ju shihnin duke ecur përbri lokalit të tyre ju pyesnin për shëndetin e prindërive, në vend që në mënyrë të dyshimtë të hedhin sytë tek kamera e sigurisë, siç bëjnë sot?

Ka plot arsye pse unë e dashuroj marrëzisht këtë vend, por më kryesorja është që njerëzit e këtushëm, janë të mirë.
Vërtetësisht të mirë!
Nuk kërkojnë forcërisht t'iu imponojnë mendimin e tyre, apo t'iu bindin se jeni gabim.
Në të vërtetë, është plotësisht e kundërta.
Ata duan të flasin dhe ju lejojnë ti tregoni çdo detaj të mundshëm rreth jetës, apo familjes tuaj. Dhe për habinë time, është diçka e cila më pëlqen.

Kur erdha për herë të parë në Shqipëri, qartësisht shqipen, nuk e njihja mirë. Por s'kishte rëndësi, u kapërdita gjithë kohës duke u përpjekur të blija gjëra e të mbijetoja me shqipen time të çalë. Por shitësit e dyqaneve ma shuan frikën e numrave që më kishte persekutuar gjithë jetënkur në shumë raste tufatesha para tyre duke i vështruar me një habi të plotë. Kështu që zgjodha zakonin të hapja portofolin dhe ti lejoja ata të merrnin në të, aq lekë sa kushtonte ajo që sapo kisha blerë. Ata do të fusnin duart e tyre mbi kartën time të kreditit, përmes lekëve të mia prerje prej 50 eurosh dhe duke tërhequr vetëm një qindarkë 20 lekëshe, do më buzëqeshnin dhe do më përshëndesnin duke thënë "Mirupafshim".

E kështu sot, pata një tjetër përvojë mbresëlënëse, e cila më kujtoi sesa shumë do më duhej mua të përshtatesha përsëri me SHBA-në. Atje pas në vendin tim, tim, tim, atje ku njerëzit janë përfshirë në teknologji aq shumë, sa me të cilët nuk mund të shkëmbesh një buzëqeshje teksa shkëmbehesh në rrugë.
Mos më keqkuptoni, jam amerikane dhe plotësisht krenare për këtë. Dhe unë jam sjellë pikërisht kështu si ata më sipër, kur jetoja në Uashington (dhe pse më vjen kaq turp, tani ta pranoj).

Kështu gjithsesi, historia ime nisi këtë mëngjes, kur mora biçikletën time në dyqanin ku riparohen ato. Biçikleta ime kishte një gomë të shpuar dhe një veshje të ndryshkur dhe me ardhjen e sezonit të ri shkollor do më duhej detyrimisht ta rregulloja. Por kur mbërrita për tek dyqani, ai ishte i mbyllur. As nuk e çoja fare nëpër mend që në atë gjendje ta merrja edhe njëherë biçikletën për në shtëpi pas. (Nuk mund ta tërhiqja dot as prej gomës së saj të çarë)

Po atëherë ç'bëra?
Thjesht e lashë aty. Fiks kështu.

E mbështeta pas derës, me bindjen e plotë që do ta gjeja pikërisht atje, kur të kthehesha më vonë. Pas 8 orësh shëtitje nëpër qytet, takimesh me miq e gjithçka kisha për të bërë, u ktheva përsëri për tek dyqani.
Hodha një sy përreth këndit dhe nuk po e shihja biçikletën time. Më kapi frika. Biçikleta kushton afro 100 euro dhe momentalisht nuk mund ta përballoja një biçikletë të re. Duke u afruar gradualisht për tek dyqani vura re se ai ishte hapur. Fillova të shpresoj që biçikleta ime të mos ishte vjedhur. Futa kokën brenda dhe me mirësjellje fillova t'iu shpjegoja situatën duke pyetur nëse biçikleta ime ishte aty. Ai më dha një buzëqeshje të madhe dhe në shqip ma ktheu "Po, sigurisht. Më kujtohet biçikleta juaj, e kam riparuar edhe njëherë tjetër, mos gaboj. (Kjo kishte ndodhur para 8 muajsh dhe ai e mbante mend)
Ai e kishte futur biçikletën time brenda dyqanin të tij, e kish rregulluar dhe e kishte vendosur diku në kënd, gati për mua kur të kthehesha.

A mund ta imagjinoni që qoftë edhe për një milion vite kjo mund të ndodhë në ndonjë vend tjetër të botës moderne?

Jo vetëm që riparuesi nuk përfitoi nga një biçikletë e palidhur, por atij as që iu duk e çuditshme të gjente një biçikletë pas derës së dyqanit të tij. Ai mundej lehtësisht ta linte aty dhe të vazhdonte punët e tij. Përkundrazi, e pa biçikletën, e ndreqi dhe vazhdoi punën e tij pa çuar asgjë tjetër ndërmend.
Hej Dreqin, sa e dua këtë vend!

Jam kaq shumë mirënjohëse që jetoj në një vend ku ti ke kaq shumë besim tek njerëzit, të cilët s'ta vjedhin biçikletën edhe kur e gjejnë të palidhur.
E gjithashtu mirënjohëse të jetoj në një vend ku njerëzit të njohin ty, ku komshinjtë interesohen për ty. (Komshiu i riparuesit të biçikletës, i kishte thënë se një bjonde e kishte lënë biçikletën aty)
Jam kaq mirënjohëse që jetoj në një vend ku njerëzit janë vërtetësisht të mirë dhe kujdesen ndaj njëri-tjetrit.

Ky vend në të cilin ju mund të hyni nëpër dyqane dhe të blini me kredit. Nuk po nënkuptoj kartën e kreditit. Dua të them që ju merrni gjërat që dëshironi edhe pse nuk i keni momentalisht lekët dhe ktheheni një tjetër ditë për ti paguar. Dhe nëse ke mbetur 5 cent mangët në një market, s'ka problem. Jep sa të kesh në xhep.
Zakonisht kam gjithmonë leksione për të fotokopjuar dhe nuk paguaj asnjëherë kur jam vonë për në shkollë. Por zonja e dyqanit nuk e prish terezinë aspak. Përkundrazi, iu kërkon leje të tjerëve që të më fusë edhe pa rradhë, në rastet kur jam me vonesë. Pastaj më shtyn të nxitoj duke më thënë se lekët t'ia jap, kur ti kem.
Eshtë një gjë e mrekullueshme.

Më kujton ato kohë, të cilat prindërit i kujtonin shpeshherë mes tyre me frazën:
"A të kujtohet atëherë..."?

S'është më mirë, s'është më keq.
Eshtë thjesht ndryshe.

Danine Smith, një punonjëse amerikane e Korpusit të Paqes http://daninesmith.wordpress.com/2013/09/26/is-it-1950s-america-or-2013-albania/

Përktheu: Stop Injorancës !

Pas në Fshat

Kalojmë urën e vjetër prej dërrasash keqazi arnuar, mbi lumin që e ka zbehur trishtueshëm gurgullimën.
Pak metra më tutje, atje ku buzë përroit ngrihej fortesa e mullixhiut, gjithçka dukej pa jetë. Xhamat ishit të thyera e të zëvendësuara vende-vende me copëza plasmasësh të shqyer, ku vareshin rrjeta të shumta merimangash.

Një grua në moshë që shiste çokollata, karamele e biskota aty përbri na tregon se mulliri i vjetër është mbyllur prej vitesh dhe vetë familja e mullixhiut të famshëm ishte shpërngulur në kënetën e Durrësit.
Nisëm këtu tatëpjetën për në fshatin malor që numëronte mbi 350 shtëpi. Rrugës gjarpërushe i ishin prerë ferrat që verës mbusheshin përplot me manaferra, por edhe bimësia dukej e rrallë, toka e gërryer, e shkretë.
Ndalesën e parë për t'u shplodhur e kishim planifikuar tek burimi, por ec e ec dhe burimit nuk po i dukej as nam as nishan.
Një ndjesi e athët nisi të na kaplojë, ndjesi, që si për të na dhënë pak shpresë, na e ndërpreu një zhapik jeshil që na preu rrugën, si për të treguar se këtu ka akoma jetë.
Duke biseduar me rreth kujtimeve të mbetura nga disa pushime verore gjatë fëmijërisë, si pa kuptuar kishim arritur në qendrën e fshatit.
Gjëja e parë ku të shkonin sytë ishte shkolla 8 vjeçare, e cila kishte mbetur një rrënojë, si të vinte prek epokës së gurit.
Oh, sa trishtim ndjeva!
As me fjalë nuk do mundja ta përshkruaja. Në atë shkollë ku kisha festuar me nxënësit e klasës së 8, me ata djem e vajza të mrekullueshëm, energjikë, këngëtarë e kërcimtarë të pashoq, sot gumëzhonte vetëm një dallëndyshe.
Kisha mbi 10 vjet pa shkelur në atë vend dhe të gjitha kujtimet e mia të mrekullueshme u zhubrosën kaq pa mëshirë.
Ishte si një boshllëk në stomak që ti këput forcat e ti pakuptuar mbetesh pa frymë, për ta psherëtirë zhurmshëm.
Gjithçka ishte transformuar sikur kurrë të mos kishte ekzistuar.
Nuk gjendej më fusha e Volejbollit, lokali ku pleqërohej, dyqani i rrobave mungonte, zejtarët, tregu artizanal, kapanoni ku mblidhej e thahej duhani, mungonin tringëllingat e këmborave, të lehurat e qenve, mungonin njerëzit.
Aty jeta, kishte ndalur. Asgjë nuk pipëtinte në 360 gradë rrotullim veç gjetheve që i lëkundte era. Diku përballë një shtëpi që kishte nisur rikonstruksionin, e braktisur. Një makinë zazstava fshehur mes ferrash, një parabolë satelitore mbi çati si dëshmitare e mijëvjeçarit të ri. Gërmadhë në vendin ku dikur vlonte jeta.
Mu zhubrosën kujtimet e mbrysura të fëmijërisë, kur neve të qytetit na shikonin me zili mbi rrobat, paraqitjen tonë të jashtme dhe ne i shikonim ata me zili për zhdërvjellësinë, paqen që ata kishin krijuar me natyrën.
Çdo verë vinin në këtë fshat dhjetra e dhjetra fëmijë nga qytete të ndryshme. Vinim e qëndronim një muaj, mbase edhe më shumë dhe gjithmonë ndaheshim me mall për njëri-tjetrin.
Domosdo, liria për të vrapuar, për tu kacavjerrë pemëve, për të vjedhur e pjekur misra, për të luajtur deri vonë sa në errësirë sa shfaqeshin lakuriqët, ajo sofra ku hahej në një sahan, oxhaku i miqve, bujaria e atyre njerëzve të thjeshtë, kultura për t'u përshëndetur në rrugë të njohur e të panjohur, hareja që i karakterizonte, bisedat e pleqve të urtë me kujtimet e tyre, që na dukeshin si përralla si mund të mos na i rrëmbenin zemrat?!

Fshati vdiq e bashkë me të edhe trashëgimia shekullore e atyre njerëzve të mirë!

Shkroi: Stop Injorancës !

Unë nuk jam Intelektual

55 Intelektualë shqiptarë, peticion kundër gay-ve

Nuk di që ndonjë vend tjetër të botës që intelektualët të firmosin peticion kundra të drejtave të homoseksualëve.
Zakonisht, ndodh që të ashtëquajturit intelektualë dalin në mbrojtje të të drejtave njerëzore dhe jo kundra tyre.

E çfarë rrezikojnë, sipas këtyre intelektualëve, homoseksualët?
Familjen...që sipas tyre qenka e shenjtë, e paprekshme.

Po këta homoseksualët, a nuk lindën dhe u rritën në familje vallë?

Zotërinj të nderuar, që nuk e di me ç'kurajo keni firmosur një peticion kaq qesharak, meqenëse nuk ndjehem intelektual si ju doja t'iu thoja që mendoj se familja shqiptare nuk është, nuk ka qenë dhe nuk do të jetë ndonjëherë e rrezikuar prej homoseksualitetit.

Për të mos thënë që homoseksualiteti është natyror, edhe më i lashtë se vetë institucioni i familjes. Historia është e mbushur plot me njerëz me prirje (dhe të drejta) të ndryshme seksuale, që kanë dhënë kaq shumë për njerëzimin. Ata kanë bashkëjetuar gjithmonë në harmoni bashkë, derisa institucionet fetare i shpallën luftë ballore homoseksualitetit, me gjasa se iu binin fitimet nga dasmat...
Institucione fetare, që marrin kurajon të dalin kundra vullnetit të Zotit, që dikujt i dha prirje heteroseksuale, dikujt homoseksuale e dikujt edhe të dyja.
Fetë, që dalin kundra homoseksualitetit dhe në librat e tyre të shenjta nuk mungojnë pedofilitë, inçestet e orgjitë. Murgj që japin leksione mbi familjen...

Përveç faktit se të ashtëquajturit intelektualë duhet të shqetësohen fillimisht për familjen shqiptare në një krizë të thellë ku martesat po shkojnë paralelisht me divorcet, dashur padashur kanë ngritur një çështje tjetër shumë të rëndësishme për t'u debatuar:

"Kush janë intelektualët"?

Me shumë gjasa, intelektualë janë ata njerëz që me formimin e tyre i paraprijnë të ardhmes, kanë vizion dhe do të kujtohen e nderohen për veprat e tyre edhe në të ardhmen.

Këta intelektualë (shumicë të përdalë moralisht) që kanë firmosur këtë peticion, sapo i kanë vendosur vetes tyre në ballë, një njollë të madhe turpi, që zor se do të shlyhet.

Dhe nuk kuptohet pse qenkan intelektualë muzikantët e humoristët dhe nuk janë intelektualë psh furrxhinjtë që na japin bukën??? (S.I)

Lista e INTELEKTUALEVE

1. Prof. Adem Demaçi

2. Prof. Milazim Krasniqi

3. Kim Mehmeti

4. Prof. Dr. Xhevat Lloshi

5. Prof. Dr. Muharrem Dezhgiu

6. Prof. Dr. Hasan Çipuri

7. Prof. dr. Murat Gecaj

8. Prof. dr. Pajtim Ribaj

9. Prof. dr. Aleksander Kocani

10. Prof. dr. Shyqyri Rreli

11. Prof. dr. Josif Papagjoni

12. Prof. dr. Stefan Çapaliku

13. Prof. dr. Ahmet Osja

14. Prof. Dr. Jashar Demiri

15. Prof. Dr. Ejub Çota

16. Dr. Agron Tufa

17. Dr. Faruk Borova

18. Dr. Baki Dervishi

19. Dr. Zef Gjeta

20. Dr. Angjelin Shtjefni

21. Dr. Fabian Zhilla

22. Dr. Arian Galdini

23. Dr. Agim Baçi

24. Dr. Çelo Hoxha

25. Alush Saraçi

26. Lefter Çipa

27. Sidrit Bejleri

28. Shpëtim Saraçi

29. Julian Deda

30. Albano Bogdo

31. Jonida Maliqi

32. Luljeta Lleshanaku

33. Vedat Ademi

34. Rexhep Çeliku

35. Armand Bora

36. Petrit Ruka

37. Frrok Çupi

38. Lazër Stani

39. Aleksandër Çipa

40. Agim Doçi

41. Ilir Kulla

42. Vladimir Beja

43. Salvador Kaçaj

44. Patrik Sadikaj

45. Roland Zili

46. Fitim Zekthi

47. Bardhyl Fico

48. Dr. Rezart Ajazi

49. Frano Kulli

50. Jozefina Traboini

51. Migena Barolli

52. Redi Shehu

53. Afrim Bilali

54. Bardhyl Selimi

55. Ramush Lekaj.

Le të mbetemi njerëz...

Shpesh të kapin sytë thirrje të njëpasnjëshme për njerëzit në nevojë.
"Ju lutem kontribuoni për 'Filan Fistekun', që vuan nga një sëmundje e rëndë dhe kurimi i tij kushton shumë shtrenjtë.

Ndihmoni me sa të mundni këtë familje të gjorë që rrezikon jetesën në këtë shtëpi që pret ti zërë brenda. Hidhni para për jetimët. Kontribuoni për të ndihmuar të pastrehët. Solidarizohuni me njerëzit e sëmurë prej patologjive të ndryshme. Dhuroni gjak për talesemikët. Hapni vende pune për të verbrit, apo tetraplegjikët. Ndihmoni komunitetin rom. Merrni pjesë vullnetarisht në pastrimin e ambjentit. Denonconi aktet e korrupsionit.
E nga ana tjetër përplot me njerëz që të kapin në rrugë për lëmoshë, zotërinj që lypin para për ilaçe, dikush tjetër vetëm 30 lekë për të ngrënë bukë. Pseudoshitësa orbitësh, manikotash, lajthish etj, etj, që blejnë keqardhjen tonë njerëzore, çdo ditë.

Dhe nuk ka asgjë të keqe të jesh i dhimbsur, të ndjesh keqardhje, e të ndihmosh të tjerë.
Kjo është pikërisht të qenit njeri.

Mirëpo ne kemi pranuar të bëhemi pjesë e një sistemi i cili të jep mundësinë të kapësh majat e botës dhe t'ua shtrish kurrizin të tjerët të punojnë për ty. E pranuam këtë sistem sepse të gjithë besuam se i kishim aftësitë për të qëndruar atje lart në majë, për të jetuar në mes të luksit, për të shfrytëzuar të tjerët. Por ja që matematika është shkencë ekzakte dhe duke iu referuar asaj, në këtë sistem një pjesë e madhe njerëzish do rrezikojnë mbijetesën dhe me shumë gjasa tek ajo kategori njerëzish, mund të jesh edhe ti.
Nëse ke shëndet, do të punosh gjithë jetën që nëse ke sukses, atje pas të 50-ave të arrish të sigurosh një strehë. Dhe kështu ti nuk ke kohë të marrësh pjesë në edukimin e fëmijës tënd sepse të duhet të punosh fort, me orare të tejzgjatura, apo me dy punë që të mundësh të përballosh kreditë, që ti garantosh familjes ushqimin, që në rast sëmundjeje të kesh një mundësi të siguroshsh edhe për shëndetin një kredi.
Jeta vrapon dhe ti duhet të ndjekësh ritmin e saj për të mbijetuar, prandaj nuk ke kohë të ndalosh e ndihmosh në rrugë një fatkeq, se ti nuk preferon t'ia japësh ndihmën e parë një të lënduari pasi kjo është detyra për të cilët paguhen të tjerë njerëz, se ti nuk mund të dëshmosh mbi një ngjarje kriminale sepse janë të tjerë njerëz që për të zbardhur krimet paguhen. E kështu pa kuptuar nuk të bën më përshtypje se këmba e një futbollisti po vlen aq para sa do duhej për të rimëkëmbur një qytet. Nuk e sheh si problem që i vetmi që po troket në derë, është administratori i pallatit që për mirëmbajtjen të kërkon lekë.
Dhe ai punëdhënësi (pronari yt) që të gjithë e shohin si perëndinë që iu fal ekzistencat, nuk ta rrit rrogën dhe të hedh në rrugë sipas oreksit të vet. Ai ka edhe pafytyrësinë që për protagonizëm të merret me politikë apo të bëjë bamirësi.

Hero merr titullin ai që guxon.

Çfarë guxon?
Thjeshtë të mbetet njeri.

Domosdo çdo ditë e më tepër do kthehesh në njeri indiferent. Ngadalë do të lodhesh duke etiketuar bashkëgjallesat e tua si kafshë, që zgjedhim ta filmojmë një situatë sesa ta zgjidhin atë. Ajo cipë e reagimit, e moralit, e solidaritetit do të humbasë e do të humbasë derisa të gjithë të kemi harruar plotësisht se ç'kishim dashur e ç'kishim qenë.

Prandaj ju lutem, boll më kapët me kapje mëngësh për lëmoshë, boll me thirrjet për keqardhje, me birtmat për ndihmesë!
Ne kemi pranuar të jemi pjesë e një sistemi ku i pastrehuari duhet agimi ... shpirtin t'ia tresë, ku i paafti që s'ka para për ndërhyrje kirurgjikale ashtu si vemje duhet të mbesë.
Nuk ka kuptim keqardhja në një sistem që për jetët njerëzore nuk shpreh mëshirë e pendesë! Në një sistem ku paraja qëndron si tutore, në hierkinë e të gjitha vlerave njerëzore.

Ose ose, kam një tjetër ide. Pse mos të përpiqemi kështu bashkarisht të ndërtojmë një tjetër rregull, për një tjetër botë ku do të kishte më tepër drejtësi, barazi për e meritokraci, për çdo krijesë?!

Le të mbetemi njerëz...

Shkroi: Stop Injorancës !

Përmes dallgëve…

Unë jam një vajzë tashmë 29 vjeçare.

Historia ime fillon në vitin 2000 kur ende kishte armë kudo në Shqipëri ! Isha 15 vjeç atëhere dhe jetoja me mamin, vëllain e vogël dhe gjyshërit e sëmurë. Babi kishte ikur ilegal në Itali.
Jetonim të qetë edhe pse ishim të varfer, derisa një ditë na marrin në telefon dhe na thonë se babi im, që punonte në ndertim kishte rënë nga skela dhe meqë punonte në të zezë, pronari thjesht e kishte çuar në spital dhe e kishte lënë aty.

Duhej të shkonte dikush e të kujdesej për të dhe ta identifikonte sepse nëse nuk shkonte asnjë, spitali e nxirrte dhe e linte në mëshirën e kryqit të kuq dhe shoqatave të emigrantëve. Mami nuk shkonte dot për shkak të vëllait. Asnjë kushëri nuk e mori përsipër. I thashë mamit se do ikja unë, por nuk me lejoi.
Kështu ika pa lejen e saj. Takova vetëm gjyshen, e cila më dha disa para. Preva floket si djemtë (zero) dhe ika në Durrrës.
Në port hipa në disa tragetë, por më nxorrën disa herë me të shtyrë. Kur më nxorrën nga trageti i fundit, një grua me 3 fëmijë të vegjël më tha “ik biro se nuk të lënë qenë të kalosh. Të ishte për mua ikja andej nga moli dhe hipja me gomone, po kam hall se më vdesin fëmijët”. E pyeta ku ishte moli dhe u nisa….
Po errësohej... Eca përgjatë bregut afro dy kilometra duke fshirë lotët dhe duke pëshpëritur “do vij babi, ke për të parë, do vij dhe do të gjej, gjallë a vdekur .... !
Nga larg pashë zjarre, u afrova. Ishin rreth 50 vetë dhe 4 gomone. Iu afrova njërit prej pronarëve më të vjetër në moshë dhe iu luta të më merrte, po ai më tha "ik", se nuk hyj në gjynah me fëmijë. Duke qarë ia thashë hallin tim. Më në fund, pas shumë lutjesh të mijat më tha "hip se nuk je dhe aq e rëndë, por me kusht që çantën mos e merrja me vete. Mora vetëm qesen e bukës dhe hipa. Në gomone ishim 12 vetë. Në det të hapur bënte ftohtë.
Dridhesha...
Një djalë rreth 18 vjeç më tha të mbështillesha nën xhaketën e tij… Hapa bukën dhe i dhashë atij gjysmën. Ai u hutua, por e mori. Gjumi më zuri në kraharorin e tij. U zgjova nga të thirrurat. Kishte dallgë dhe gomonia po rëndohej, Ai që e drejtonte tha që njërin do ta hidhte në det, që të shpëtonin të tjerët.
Unë isha aty pa paguar, por ai nuk më hodhi mua. Gjeti atë që ishte më i shëndoshë dhe e hodhi.
U tmerrova. E pashë me sytë e mi tek mbytej ai thirri ,por nuk foli dot më tepër...
U shokova, por nuk nxorra zë. Më zuri gjumi dhe kur u zgjova dukej toka italjane.
Njerëzit nga gëzimi harruan se ishim në gomone dhe po kërcenin. Nuk kuptova mirë si, sepse isha dhe përgjumësh, por gomonia po fundosej dhe kësaj rradhe po vdisnim të gjithë ..
Ishim 1 km larg bregut. Po mbytesha, not nuk dija. Në momentin e fundit, një dorë më kap nga bel, ishte ai djali. Më bërtiti “Nuk ke të drejtë të vdesësh. Më dëgjove? Do jetosh se s'bën. ME DEGJON???”
3 metra më andej ishte një gomë makine. Nëse e kapnim atë, edhe mund të shpëtonim, por ne po fundoseshim të dy.
Ik - i thashë. Shpëto veten, por ai nuk më lëshoi. Arritëm të dalim deri në breg me ndihmën e atij objekti. Ishim të lodhur, të vdekur. Në Bari kisha një kushuri të mamit, e kisha shënuar nr. e tij të tel. Ai do më merrte dhe do më niste në Gjenovë tek babi, në spitalin ku na thanë, por në breg kur më thanë të lija çantën, unë e kisha harruar nr. aty. Nuk e gjeja dot me atë të afërm në gjithë atë Bari, duke i ditur vetëm emrin. Ai djali që më shpëtoi quhej Gjergj, ishte nga Puka dhe kur e pyeta pse më shpëtoi tha: "Sepse ti ndave bukën me mua, duke e ditur që në Itali do vdisje urie. Ti je njeri i mirë". Ai vendosi të më ndihmonte të gjeja babin, pastaj secili do shkonte në punën e vet. Në Bari blemë një kove e dy sfungjerë dhe lanim makina, por askush nuk ndalonte sepse ne ishim shumë të pisët. Më kujtohet një grua që më dha lekë, vetëm që të mos ia prekja xhamin... Na u mbushën të dyve sytë me lot nga veprimi i saj. Sa të bënim lekët e biletave, nuk do punonim më aty, por një mbrëmje na rrahën bullgarët sepse ne pa e ditur, po punonim në territorin e tyre. Na bënë të vdekur. Kur u përmenda, e gjeta veten afër kazanit të plehrave, të gjakosur, sepse ata nuk e kishin kuptuar që isha femer. Gjergji ishte pak më tej. Ai nuk lëvizte, ishte me keq se mua i gjakosur. Na i kishin marrë dhe ato pak para..Qava mbi fytyrën e tij dhe nuk e di sa qëndrova ashtu. Gjergji lëvizi, ishte gjallë!
Faleminderit o zot! Kërkoi ujë. Aty na ndihmuan disa marokenë që na morën në një kapanon ku jetonin më shumë se 300 emigrantë Për ne nuk kishte vend, pradaj na çuan në një dhomë të vogël në fund. Sollën vetëm një copë sfungjer dhe një copë bukë. Aty e ula Gjergjin që ishte më keq se mua. Bukën e ruajta për të. Nuk doja të vdiste.
Të nesërmen njoha dy shqiptarë. Ia tregova historinë dhe ata na sollën bukë. Pastaj menduan të bëja një punë. Ata ishin të punësuar në një fabrikë që bënte lëng frutash. Më sollen 9 arka me portokalle e një shtrydhëse mekanike. Në mbrëmje erdhën morën lëngun dhe kështu vazhdova një jave. Duart m'u enjtën dhe m'u bënë me puçrra. Bukë haja pak, sepse pjesën më të madhe e ruaja për Gjergjin. Udhëtoja çdo ditë 3 km për të blerë qumësht dhe bukë për të. Flija përtokë, që të shërohej ai. Shumë netë trembesha në gjumë. Shumë netë na zinte gjumi duke qarë. Një natë i thashë: "Gjergj kam dëgjuar se nëse ia shpëton jetën dikujt, ajo jetë të përket ty". Ai qeshi dhe tha: "Mes nesh nuk ekziston asnjë borxh, rri e qete…".
Pasi kaloi një javë, shkoj të marr lekët që më takonin nga puna ime. Pronari më pyeti nga isha. I thashë të vërtetën dhe gjithçka tjetër që pyeti. U prek nga historia ime dhe vendosi të na i paguante ai biletat për në Gjenova. Të nesërmen u nisëm. Sapo zbritëm bleva një kartë telefonike dhe mora mamin në telefonin e një komshies tonë. Babi ishte ende gjallë, në të njëjtin spital. Shkuam atje dhe gjetëm 6 emigrantë shqiptarë, me të njëjtin dëmtim, I parafundit ishte babai im. E gjeta të shtrire aty. Ishte rrënuar shumë, por qau nga gëzimi. Kaluan disa ditë dhe unë e Gjergji në Gjenove, flinim në hyrjen e një pallati. Drejtori i spitalit na thirri për të paguar faturën. Shkuam dhe i thashë se nuk kisha gjë tjetër veç shpirtit. Nëse lajmëronte policinë, thjesht do na kthenin në Shqipëri, ku kishim vetëm një shtëpi që po ta tundje me dorë binte. Ai nuk na bëri keq, përkundrazi na gjeti një vend në lavanteri dhe një punë, të hekurosnim çarçafë. Ishte një mrekulli për ne. Do të kishim një strehë dhe do ishim në spital afër babit tim. Por kjo normalisht ishte një veprim ilegal. Pas 3 muajsh babi doli nga spitali. Aty u bë i gjallë një kushëri i tij dhe i gjeti punë në një karburant. U kthyem në dhomën ku kishte jetuar babi më parë, bashkë me ne dhe Gjergji. Filloi punë dhe ai, por pas disa muajsh atë e merr në tel. daja i vet që jetonte në Parma dhe kështu ai iku.. Kur e përcolla në stacion, gjysma ime vdiq me të. Do më mugonte tmerrësisht shumë miku im i mirë, që më shpëtoi jetën e që më respektoi si një motër.
Pas një viti morëm dhe familjen dhe u rregulluam mirë. Unë mësova gjuhën dhe u futa në shkollë. Kaluan 5 vjet dhe çdo ditë e kujtoja malësorin e ndershem që më ndihmoi. Eh, sikur ta takoja një ditë, mendoja…
Por një pasdite në sallën e leksioneve vjen një djalë që kërkonte çantën e prof. Luigit. E njoha nga zëri. Tashmë një djalë i bukur, i pastër. Ishte ai… GJERGJI! U përqafuam. Ai ishte shoferi i pedagogut tim. Sa shumë mall kisha për të. Pas 5 vitesh ai ishte përsëri këtu. U ritakuam.
Gjergji kishte 2 vite që më kishte kërkuar kudo nëpër Gjenove. Kishte shkuar dhe tek shtëpia ku kishim jetuar të tre, por ne nuk jetonim më aty që kur morëm në Itali dhe mamin e vëllain. Më kishte kërkuar kudo ku kishim qenë bashkë dhe kurrë nuk i kishte humbur shpresat. Pas disa muajsh ai më tha se më donte, por jo per tu lidhur, por për t'u fejuar. Ishte i bindur që më donte. Tashmë ishim të rritur - më tha. Kur ndjeja si përpëliteshe në kraharorin tim, e kuptoja që të doja, por ishte mëkat. Ti ishe fëmijë. Isha unë që të zgjoja e të përqafoja kur shikoje makthe e thërrisje: "BABA BABA, PO VIJ PRIT TE LUTEM". Isha unë që ndjeja lotët e tu. Të kisha pranë kur ti ruajë bukën tënde për mua, kur flije përtokë për mua. Kjo është dashuri, dashuri, dashuri dhe tani që të rigjeta ti je po e njëjta, përsëri e brishtë… dhe unë dua të martohem me ty. Të lutem më prano. Kjo është dashuri e vërtetë”.
Unë po qaja. U fejuam me dëshirën e të gjithëve. Babi im e dinte shumë mire kush ishte djali me emrin Gjergj…
Tashmë kemi një djalë. NOA e quajnë. Jemi të lumtur, unë nga Elbasani, ai nga Puka …
Një ditë Noa më pyeti: "Ku e ke njohur babin"?!
Dhë unë iu përgjigja : “ PERMES DALLGEVE” !

Redaktoi: Stop Injorancës !

Pediatria në QSUT

Pediatria në QSUT, Kabineti i Pneumoalergologjisë, atje ku kurohen fëmijët, që janë alergjikë edhe prej kafshëve shtëpiake.

Stop Injorancës !

Së shpejti çdo dhomë me pamje nga Deti

Sot u hodh në erë një pallat 9 katësh, i ndërtuar pa leje në Golem.

A thua vallë se ata përbri tij kanë patur leje...?! 

Shpërthimi kësaj rradhe ka qenë i suksesshëm dhe ka shkatërruar e thyer xhama në një rreze prej 150 metrash.

Sipas legjislacionit shqiptar, nuk duhet të ketë asnjë ngrehinë betoni, së paku 200 metra larg bregut të detit.
Se që thoni ju ne e kemi pak fiksim që kur të dalim në ballkon, të zgjasim dorën dhe të provojmë sa është ngrohur uji i detit...

Çadrat, ngjitur bythë më bythë, sa duket se ke vajtur për t'u qetësuar, në një miting elektoral.

Megjithatë, atë që nuk e zhbëjmë dot ne njerëzit, patjetër do ta zhbëjë vetë natyra.

S'do jetë kohë e gjatë kur të gjitha hotelet në breg të detit, do ti kenë të gjitha dhomat, me pamje nga deti...

Shkroi: Stop Injorancës