Nga kamerier në Rinas, miliarder në Holandë

Nga kamerier në Rinas dhe përkthyes në Kosovë, në milioner me pasuri përrallore, me vilë në Holandë, ndërtim pallatesh në Vlorë, me disa apartamente në Tiranë, me vila në bregdet, me vila në Farkë, me kredi qindra mijëra euro, me unaza diamanti, me orë sheikësh, me piktura prej mijëra eurosh, servise porcelani, aksione në NASDAQ, disa depozita bankare, makina luksoze etj.




Gazeta “Sot” bën sot një përshkrim të trajektores së pasurimit të shpejtë të Lulzim Bashës. Duket se pasurimi i shpejtë i Bashës (një ngritje për të cilën njerëz të thjeshtë mund të punojnë gjithë jetën dhe nuk e arrijnë) ka një sekret: bashkëpunimi me vajzën e ish-kryeministrit Berisha, Argita. Basha është kthyer në milioner që kur punoi bashkë me vajzën e Sali Berishës, Argita Berishën në shërbim të UNMIK-ut në Kosovë. Njohja me të i garantoi Bashës një karrierë të shpejtë dhe të shkëlqyer në qeverisje, ndërsa i hapi edhe rrugën për t’u katapultuar në krye të PD si i besuar i familjes.

“Kur shumica e moshatarëve të tij nuk e shihnin as në ëndërr Holandën, Lulzim Basha arrin të marrë një kredi prej rreth 200 mijë eurosh për të blerë shtëpi në Holandë, pa asnjë të ardhur të deklaruar. Në një hark relativisht të shkurtër kohor, deklaron depozita të majme bankare, Mercedes Benz 72 mijë euro, pikturë 6500 euro, orë dore 5200 euro, ore dore 4500 euro, unazë diamanti 11.500 euro, servis porcelani 6800 euro.
Ndërsa një familje e thjeshtë duhet të punojë gjithë jetën për të siguruar një apartament në Tiranë, Basha befas deklaron shtëpi në Utrecht, Holandë, 510 mijë gulden / 231.500 euro, apartament ne Tiranë 205 mijë USD, apartament në Durrës 33 mijë euro, apartament në Tiranë, apartament tjetër në Tiranë 62 mijë USD/52 mijë euro etj.
Dhe kjo është vetëm pasuria e deklaruar e Lulzim Bashës.

Basha, sot kryetar i opozitës shqiptare dhe pretendent për kryeministër pas disa vitesh, është modeli i njeriut të pasuruar në mënyrë të dyshimtë.
Ka pasur disa tentativa për të hetuar pasurinë e Bashës dhe transaksionet e tij bankare, por gjithçka ka dështuar”.

Gazeta SOT

Letra e Ajnshtajnit sfidon idenë e Zotit

Fjala “Zot” për mua nuk është gjë tjetër veçse shprehje dhe produkt i dobësisë njerëzore (A. Anjshtajn)

Letra e Ajnshtajnit sfidon idenë e Zotit
Një letër, në të cilën Albert Ajnshtajni e quante idenë e ekzistencës së Zotit si produkt të dobësisë njerëzore, është nxjerrë në ankand me një çmim fillestar prej 3 milion dollarësh. Dokumenti i shkruar me dorë, i njohur si “Letra e Zotit”, ishte pjesë e një korrespondence mes Ajnshtajnit dhe fizikanit Eric Gut-kind.

Letra mban datën 3 janar 1954, një vit para vdekjes së Ajnshtajnit, dhe u dërgua si përgjigje për librin e Gut-kindit me titull “Zgjidhni jetën – Thirrja biblike për revoltë”.

Letra është e shkruar në gjermanisht dhe mban logon e Universitetit Princeton. Ajo u ble nga një koleksionist anonim në vitin 2008 dhe u nxorr për shitje në faqen e ankandeve e-bay.

Përmbajtja e letrës

Princeton, 3.1.1954

I dashuri Zoti Gutkind,

I nxitur nga sugjerimi i vazhdueshëm i Brouwerit, arrita të lexoj mjaft prej librit tuaj dhe gjej rastin t’u falenderoj që ma dhatë hua. Ajo që më bëri shumë përshtypje ishte kjo:

Përsa i takon qasjes konkrete ndaj jetës dhe shoqërisë njerëzore, ne kemi shumë të përbashkëta: Idealin tuaj personal me këmbënguljen për çlirim prej dëshirave egoiste, që të bëjë jetën të bukur e të fisme, duke u përqëndruar vetëm në elementin njerëzor.

Kjo na bashkon në atë qe kemi një “sjellje jo tipike amerikane”.

Megjithatë, pa sugjerimin e Brouwerit, unë nuk do të isha përfshire intensivisht në librin tuaj sepse është i shkruar në një gjuhë të pakapshme për mua.

Fjala “Zot” për mua nuk është gjë tjetër veçse shprehje dhe produkt i dobësisë njerëzore; Bibla një grumbull legjendash fisnike edhe pse krejt primitive, mbeten megjithatë shumë naive. Asnjë interpretim, sado i kujdesshëm nuk mund ta ndryshojë këtë qëndrim timin.
Për mua, feja hebraike, sikurse të gjitha fetë e tjera, është një mishërim i bestytnive tejet fëminore. Dhe kombi hebre, të cilit jam i lumtur që i përkas, e për botëkuptimin e te cilit kam një simpati të thellë, nuk ndryshon shumë për mua nga kombet e tjerë. E me aq sa kam parë, hebrenjte nuk janë më të mirë sesa bashkësitë e tjera njerëzore, edhe pse janë të mbrojtur ndaj kancereve më të këqinj falë mungesës së autoritetit. Përndryshe unë nuk mund të dalloj asnjë “përzgjedhje” të tyre ndër të tjerë.

Përgjithsisht, më rëndon fakti që ju pretendoni të keni një pozicion të privilegjuar dhe mundoheni ta mbroni këtë përmes dy mureve të krenarisë, atij të jashtëm si njeri dhe atij të brendshëm, si hebre. Si njeri, pretendoni, - ta themi kështu,- një përjashtim nga rregulli i shkak-pasojës së pranuar në përgjithësi, ndërsa si një hebre, i njihni vetes privilegjin e monoteizmit. Por një shkak-pasojë e kufizuar nuk mund të jetë aspak më një shkak-pasojë, sikurse e pranoi me vendosmëri, mbase si i pari fare Spinoza ynë i mrekullueshëm. Dhe interpretimet shpirtërore të feve të natyres nuk zhbëhen në thelb prej monopolizimit. Përkundrazi.

Tani që i bëra krejt te ditura dallimet në bindjet tona intelektuale, ngelet ende e qartë për mua se ne jemi shumë pranë njëri-tjetrit në gjëra thelbësore si psh. në vlerësimet tona për sjelljen njerëzore. Ç'ka na ndan janë vetëm “skelat” e qëndrimeve tona intelektuale dhe “justifikimet”, thënë me gjuhën e Frojdit. Ndaj mendoj se do ta kuptonim mjaft mirë njëri-tjetrin nqs do të flisnim për gjëra konkrete.

Me falenderime miqësore dhe urimet më të mira,

Juaji, A. Einstein.

Angelina Joli: Serbët janë torturues e kriminelë!

Si mundet njerëzit të jenë aq të pamëshirshëm ndaj grave? Si mundet dikush t’ua kthejë shpinën atyre krimeve të bëra në Bosnje? - ka thënë Jolie.

Filmi “Në vendin e gjakut dhe të mjaltit” të aktores hollivudiane Angelina Jolie në të cilën serbët janë paraqitur si kriminel, ndërsa muslimanët si viktima të pafajëshme, për regjisoren nuk ka treguar sa duhet për atë që kanë përjetuar boshnjakët.

Në një intervistë për gazetën britanike “SAN” ajo flet për pikpamjet e saj për atë që ka ndodhur në Bosnje, frikën e luftës, përdhunuesit dhe torturat të cilat i kanë kryer serbët.

“Në prag të fillimit të xhirimeve të filmit shkova në shtëpi dhe fillova të qaja sepse mu shfaq frika dhe pse jam person që qaj shumë radhë. Pamëshirshmëria e luftës në ish-Jugosllavinë për këdo mund të sjellë një gjëndje prekëse dhe emocionale.

Sa më tepër lexoja për luftërat në Jugosllavi as më shumë turpërohesha nga vetja që kam ditur kaq shumë pak për atë që kishte ndodhur atje.

Kur i mësova këto fillova të mendoja:”Si është e mundur që njerëzit të jenë kaq tq pa mëshirshëm ndaj grave? Si është që njerëzit i vrasin fqinjët e tyre me të cilët kanë jetuar me vite? - ka theksuar Jolie.

Ajo ka shtuar se:”Ndjen se nuk ka bërë aq sa duhet për drejtësinë dhe se nuk ka arritur të pasqyrojë në kupt

Uinston Çërçill dhe Lejdi Astor

Replikat midis Winston Churchill dhe politikanes angleze me origjinë amerikane, Lady Astor (me fytyrë jo tërheqëse) kanë hyrë në dhjetë më interesantet.
E revoltuar në një rast nga fjalët e Çërçillit, Lady Astor i tha:
- Uinston, ju jeni i dehur.
- Kurse ju, Zonjë, jeni e shëmtuar... Unë nesër do të jem përsëri esëll, ndërsa ju...!

Në një rast tjetër, gjatë një vizite në pallatin Blenheim (shtëpi e moçme e familjes Çërçill), Lady Astor, aktiviste e të drejtave të grave, po diskutonte me Çërçillin rreth kësaj teme, që nuk i pëlqente dhe aq këtij të fundit. Në kulmin e mosmarrëveshjeve midis tyre, Lady Astor e humbi durimin dhe thirri:
- Uinston, sikur të isha gruaja juaj, do t'ju hidhja helm në gotë.
Eksprese kundërpërgjigjja e Çërçillit:
- Ju siguroj, Nensi, se sikur unë të isha burri juaj, do ta pija me kënaqësi atë gotë!

Përktheu: Agim Hamiti

Çërçilli dh Lady Astor

Replikat midis Winston Churchill dhe politikanes angleze me origjinë amerikane, Lady Astor (me fytyrë jo tërheqëse) kanë hyrë në dhjetë më interesantet.
E revoltuar në një rast nga fjalët e Çërçillit, Lady Astor i tha:
- Uinston, ju jeni i dehur.
- Kurse ju, Zonjë, jeni e shëmtuar... Unë nesër do të jem përsëri esëll, ndërsa ju...!

Në një rast tjetër, gjatë një vizite në pallatin Blenheim (shtëpi e moçme e familjes Çërçill), Lady Astor, aktiviste e të drejtave të grave, po diskutonte me Çërçillin rreth kësaj teme, që nuk i pëlqente dhe aq këtij të fundit. Në kulmin e mosmarrëveshjeve midis tyre, Lady Astor e humbi durimin dhe thirri:
- Uinston, sikur të isha gruaja juaj, do t'ju hidhja helm në gotë.
Eksprese kundërpërgjigjja e Çërçillit:
- Ju siguroj, Nensi, se sikur unë të isha burri juaj, do ta pija me kënaqësi atë gotë!

Përktheu: Agim Hamiti

Gandi i shkruan Hitlerit

Në historinë e njerëzimit janë të panumërta letrat e shkëmbyera në gjithë botën. Por në këtë rrjedhë të pafundme korrespondence, ka edhe letra të jashtëzakonshme që, natyrisht, nuk shkruhen nga njerëz të zakonshëm. Letra që do të lexoni më poshtë është vlerësuar si një nga më të çuditshmet dhe më të pamundshmet e Luftës së Dytë Botërore. Në vigjilje të Krishtlindjeve të vitit 1941, Mahatma Gandi i shkruan ... Adolf Hitlerit. Përse? Për të... ndaluar luftën dhe të bëhej aleat i Gandit në aplikimin e strategjisë së tij për mposhtjen e së keqes me mjete jo të dhunshme! Shumëkush do të vinte duart në kokë, duke e quajtur naivitet apo çmenduri këtë veprim. Mirëpo përmbajtja e letrës, vendosmëria e të shprehurit dhe solemniteti i afirmimit të bindjeve frymëzojnë respekt dhe admirim tek lexuesi.
Ndofta edhe për shkak të kësaj letre, midis meritave të shumta të Gandit, Ajnshtajni është shprehur:
«Brezat e ardhshëm do të krenohen që jetojnë në një planet, ku dikur ka ecur Gandi»

24 dhjetor 1941.

I Dashur Mik,

Nëse ju quaj mik, ky nuk është një formalizëm. Unë nuk kam armiq. Qysh prej 33 vjetësh, qëllimi i veprimtarisë sime në jetë ka qenë sigurimi i miqësisë së gjithë njerëzimit, pa dallim race, ngjyre apo besimi.
Shpresoj se ju do të keni kohë dhe dëshirë të dini sesi i konsideron veprimet tuaja një pjesë e rëndësishme e njerëzimit, që jeton nën ndikimin e doktrinës së miqësisë universale. Ne nuk dyshojmë në kurajon dhe dashurinë tuaj për atdheun dhe ne nuk besojmë se ju jeni përbindshi që përshkruajnë kundërshtarët tuaj. Mirëpo shkrimet dhe deklaratat tuaja, si edhe ato të miqve dhe admiruesve tuaj, lejojnë të dyshosh se një numër i madh i veprimeve tuaja janë vrastarë të dinjitetit njerëzor, sidomos në gjykimin e gjithë atyre që, si unë, besojnë në miqësinë universale. I tillë është poshtërimi i Çekosllovakisë, dhunimi i Polonisë dhe aneksimi i Danimarkës. Jam i ndërgjegjshëm se, sipas konceptimit tuaj të jetës, këto zhvatje janë të lavdërueshme. Por ne kemi mësuar qysh fëmijë t'i vlerësojmë veprime të tilla si poshtëruese për njerëzimin. Për këtë arsye, ne nuk mund t'iu urojmë sukses armëve tuaja.
Por pozicioni ynë është unik. Ne i bëjmë rezistencë imperializmit britanik dhe nazizmit njëherësh. Në qoftë se ka ndonjë diferencë midis tyre, kjo është thjesht diferencë shkalle. Një e pesta e racës njerëzore u vunë nën çizmen britanike nëpërmjet metodash aspak njerëzore.
Rezistenca jonë ndaj shtypjes angleze nuk do të thotë se ne jemi kundër popullit britanik. Ne synojmë t'i bindim ata të përqafojnë doktrinën tonë të jo-dhunës, jo t'i thyejmë në fushë të betejës. Revolta jonë kundër dominimit britanik është e çarmatosur. Por, si t'i bindim edhe të mos arrijmë t'i bindim Britanikët të përqafojnë doktrinën tonë paqësore, ne jemi të vendosur t'ua bëjmë atyre të pamundur dominimin, nëpërmjet mosbashkëpunimit të padhunshëm. Nga vetë natyra e saj, kjo është një metodë e pamposhtur. Ajo është e bazuar në faktin se asnjë zhvatës nuk mund t'ia arrijë dot qëllimit pa një minimum bashkëpunimi, vullnetar apo të detyruar, nga ana e viktimës së tij.
Sunduesit tanë mund të kenë tokat tona dhe trupat tanë, por jo shpirtrat tanë. Ata nuk do t'i kenë kurrë këta të fundit, pa shfarosur të gjithë Indianët, burra, gra e fëmijë. Është e vërtetë se gjithë një popull nuk mund të ngrihet në këtë shkallë heroizmi dhe se forca mund ta thyej revoltën, por kjo nuk përbën problem. Sepse, në qoftë se mund të gjenden në Indi një numër i mjaftueshëm burrash e grash të gatshëm të sakrifikojnë jetën, pa asnjë mllef ndaj zhvatësve, në vend që të përthyejnë gjurin para këtyre, ata do të kenë përvijuar kështu rrugën e padhunshme të çlirimit nga tirania e dhunshme. Ju lutem të më besoni kur pohoj se ju do të gjeni një numër impresionant grash e burrash të tillë në Indi. Ata janë formuar qysh prej njëzet vjetësh.
Sikundër ju thashë, në teknikën e padhunshme disfata nuk ekziston. Motoja e saj është «vepro ose vdis», pa vrarë as plagosur. Ajo mund të ushtrohet praktikisht pa shpenzime dhe pa ndihmën e shkencës së shkatërrimit, që ju e keni përparuar në shkallë aq të lartë perfeksionimi. Unë habitem sesi ju nuk e kuptoni se ajo nuk është ekskluziviteti i askujt. Në qoftë se jo Britanikët, ndonjë fuqi tjetër do të arrijë ta përmirësojë më tej cilësinë e armatimit tuaj dhe do t'ju mundë me armët tuaja. Ju nuk do t'i lini vendit tuaj një trashëgim për të cilin ata do të ndiejnë krenari. Gjermania nuk do të mundë të krenohet në të ardhmen me tregimin e akteve tuaj mizorë, sado me aftësi të përpunohen ata. Unë ju kërkoj, pra, në emër të njerëzimit, ta pushoni luftën (...).
Gjatë këtij sezoni të trishtë, kur zemrat e plagosura të popujve të sfilitur të Evropës po luten për paqen, ne kemi pezulluar edhe luftën tonë paqësore. Nuk është tepër t'ju kërkoj të bëni një përpjekje për paqen që për ju nuk ka ndonjë domethënie ndoshta, por që do të thotë shumë për milionat e Evropianëve, thirrjet e heshtura për paqe të të cilëve unë i dëgjoj, sepse veshët e mi janë mësuar të dëgjojnë masat memece e vullnetndrydhura nga dhuna. Kisha si qëllim t'ju drejtoja një thirrje të përbashkët juve dhe Zotit Musolini, të cilin kam pasur nderin ta takoja gjatë udhëtimit në Angli si i deleguar në konferencën e tavolinës së rrumbullakët. Shpresoj që ai do të ketë mirësinë ta konsiderojë këtë thirrje sikur i është adresuar edhe atij vetë, me modifikimet përkatëse.
Firmosur prej autorit. (përkthim i Agim Hamitit)

Marrë nga faqja e Agim Hamitit
http://www.facebook.com/pages/Agim-Hamiti/174353345957127

Historia e trishte e nje gjenerali te humbur

.Ballaban Bardhi ( i njohur edhe si Ballaban Pasha).. Ishte nje nder gjeneralet me te famshem te ushtrise osmane, ne periudhen e lufterave kunder Skenderbeut..

U lind ne Baterr ne Matit.. Qe ne moshe te vogel, u rrembye prej turqve, se bashku me vellane e tij.. dhe u dergua ne Adrinopoje.. Aty i nderrojne fene, nga katolik ne musliman dhe e fusin ne shkollen e jenicereve.. Shkelqeu si ushtar kurajoz dhe filloi te ngjise shkallet e karrieres shpejte.. Njihet me Skenderbeun, gjate kohes qe ky i fundit sherbente ne oborrin osman, por megjithe perpjekjet e tij per t’u afruar me Skenderbeun, ai mbante distance prej tij.. Sipas historianeve, Skenderbeu e trajtonte ftohte, jo vetem prej faktit qe ishte bir princi, jo vetem se ishte me lart si grade ushtarake, por edhe sepse ai e shihte qe Ballabani ishte teper i perkushtuar ndaj Perandorise Osmane, ne te njejten kohe kur Skenderbeu mbante lidhje te fshehta me Vatikanin, Venedikun dhe Hungarine..

.. Pas dezertimit te Skenderbeut ne 1443, Ballabani pati nje karriere edhe me te shkelqyer.. Dhjete vjete me vone, ne 1453, gjate rrethimit perfundimtar te Konstandinopojes, Ballabani ishte luftetari i pare qe u ngjit ne muret e qytetit dhe u fut brenda duke luftuar trimerisht.. Ai udhehiqte nje kompani, e cila ishte pjese e garnizonit shqiptar qe udhehiqej nga gjenerali shqiptar Iljaz Koja Korcari.. Per kete trimeri te madhe, sulltan Mehmeti II e ngre Ballabanin me graden gjeneral dhe i cakton nje ushtri me te madhe..

.. Rreth 10 vjete me vone, ai caktohet si sanxhakbej i Sanxhakut te Ohrit.. Duke qene me afer trojeve te pavarura shqiptare, ai merr persiper lufterat kunder Skenderbeut.. Inati, smira, kokefortesia, ndjenja e hakmarrjes, kryenecesia dhe admirimi i fshehte qe ai kishte ndaj Skenderbeut, e bene Ballabanin kundershtarin me te forte te Skenderbeut, aq sa i solli edhe rrezik per jeten ne beteje.. Ne te gjithe historine e lufterave midis Lidhjes se Lezhes dhe Perandorise Osmane, kapitulli i lufterave me Ballabanin ishte kapitulli me i pergjakshem dhe mizor, nga te dyja palet..

.. Ne 1465, te dy gjeneralet perplasen afer Ohrit.. Beteja mbyllet me fitoren e Skenderbeut, por ne terheqje e siper, Ballabani rrethon dhe kap te gjalle nje pjese te elites ushtarake te Skenderbeut, duke perfshire edhe Moisi Golemin, zevendesin e Skenderbeut.. Kjo toge elitare, ishte nisur per te kapur Ballabanin rob, por bien ne kurthin e tij.. Megjithe lutjet e medha te Skenderbeut, dhuratat dhe shperblimet qe ai i dergoi Ballabanit per lirimin e tyre.. Ballabani i dergon ata ne Gjirokaster, e me vone ne Stamboll, ku ata do jene edhe viktimat e hakmarrjes se tmerrshme te Sulltan Mehmetit II, ne ate qe u quajt “Masakra e Konstandinopojes”.. Qe nga ky moment, nuk kishte me meshire midis te dy paleve.. dhe ligjet e luftes u shemben.. Shqiptaret u betuan te mos mbanin me rober turq..

.. Ballabani dhe Skenderbeu vazhduan me perplasje te pergjakshme.. Me 1466, Ballabani themelon qytetin e Elbasanit, mbi rrenojat e vjetra dhe e ben kryeqytet te Sanxhakut te Elbasanit..
.. Nje vit me vone vjen edhe perplasja e tyre perfundimtare..

.. Gjate Rrethimit te Dyte te Krujes, Ballabani filloi nje fushate e pergjakshme, me masakra te shumta ndaj civileve.. Ai kishte vendosur edhe vellane e tij si komandant forcash osmane.. Mes disa betejave te pameshirme nga te dyja anet, Skenderbeu kapi te gjalle vellane e Ballabanit, se bashku me nipin e tij.. Pas lutjeve dhe dhuratave te shumta qe Ballabani i dergoi Skenderbeut per jeten e tyre, pas dy ditesh, Skenderbeu i dergon Ballabanit si dhurate dy kosha, ku brenda te cileve ndodheshin kokat e tyre.. Ballabani, ne terbim e siper mobilizon ushtrine dhe niset per hakmarrje.. Skenderbeu, i cili, duke ditur temperamentin gjaknxehte te Ballabanit, pas provokimit me kokat e prera, per ta bere te humbte gjakftohtesine.. ishte pergatitur per reagimin e Ballabanit dhe kishte ngritur kurth.. Nje betejen qe pasoi, u krye edhe nje nga masakrat me te medha mbi ushtaret turq.. Vete Ballabani u godit ne qafe me mushqete, prej mushqetarit shqiptar Gjergj Aleksi.. Ai u terhoq prej besnikeve te tij, por nuk i rezistoi dot plages vdekjeprurese dhe vdiq me vone ne cadren e tij.. Turqit ia varrosen trupin ne keshtjellen e Petreles, afer Tiranes..

Ky ishte edhe fundi i ketij luftetari.. I cili nga skllav shqiptar, u shnderrua ne nje gjeneral te fuqishem dhe hero te Perandorise Osmane, duke luftuar kunder vete gjakut te tij.. Emri i tij, ka hyre ne histori si emri i nje heroi te turpshem.. qe u mund nga vete gjeniu te cilin adhuronte.. Dhe vdiq duke mbledhur rreth vetes urrejtjen e vete popullit te gjakut te tij dhe harresen e popullit te huaj, te cilit i sherbeu..
Shkroi: Aurel Metaj

Indiferentët

I urrej indiferentët e besoj, si Friedrich Hebbel, që « të jetosh, do të thotë të jesh partizan» e që njerëzit e ndarë nga qytetërimi nuk mund të ekzistojnë. Kush jeton me të vërtetë nuk mundet të mos ketë qytetari dhe as të veçohet. Indiferenca është plogështi, parazitizëm e mungesë burrërie. Indiferenca nuk është jetë e për këtë unë i përbuz indiferentët.
 Indiferenca është pesha e vdekur e Historisë, është goditje plumbi për novatorin, është materia inerte që fundos shpesh entuziazmet më të ndritura në moçalet  e kufomave të qytetërimit të vjetër, të cilin e ruan më mirë se sa muret e fortesave, më mirë se sa gjoksi i luftëtarëve të saj, mbasi ajo gëlltit trimat në thellësitë e tokës së etur, i dekurajon dhe ndonjeherë i bën edhe të  tërhiqen nga ndërmarrja e tyre heroike. Indiferenca vepron fuqishëm në Histori. Ajo vepron në mënyre pasive, por ajo vepron. Ajo është fataliteti. Ajo është e tillë që të lë pa mbështetje. Ajo është e tillë, që të ç' organizon programet, t’i përmbys planet e ndërtuara më së miri; është materia e papërpunuar që rebelohet me inteligjencën dhe e ndrydh atë. E keqja më e madhe që buron prej saj është se në vënd që të ketë përfitim nga një akt me vlera të mëdha për njerëzimin, ka humbje, për shkak të indiferencës së një grupi qe vepron me mospjesëmarrjen e tij, me mungesën e tij numerike …
 Ajo çfarë ndodh, nuk ndodh për shkak të një numri njerëzish që shpreson që kjo të ndodhë, por për shkak të kësaj mase që ligështohet e heq dorë nga vullneti, që veçohet e i lë gjërat në dorë të fatit, që tërhiqet dhe lejon të lidhen të tilla nyje, që vetëm shpata mund ti shbëjë, që lejon shpalljen e ligjeve që mund t’i shfuqizojë vetëm rebelimi, që lejon të mbrrijnë në pushtet  të tillë njerëz që vetëm një kryengritje mund t’i përmbysë. Fataliteti që duket sikur dominon Historinë, nuk është asgjë tjetër vetëm se pamja e gënjeshtërt e kësaj indiference, e kësaj mungese.
 Shumë prapaskena gatuhen në hije. Një numër i vogël njerëzish mund të veprojë jashtë normave të kontrollit, duke ndryshuar strukturën e jetës së komunitetit, në nje kohë që masa tjetër e injoron këtë veprim dhe as që e vret mëndjen të lodhet për një gjë të tillë. Fatet e një brezi mund të manipulohen për shkak të vizioneve dhe koncepteve të kufizuara, qëllimeve të çastit apo ambicieve dhe pasioneve vetiake të një grupi të vogël njerëzish, në një kohë që masa tjetër i injoron ato e as do t’ja dijë për pasojat. Por e keqja është se faktet dalin në skenë pasi janë pjekur dhe vetëm atëhere, kur pëlhura e endur në hije është përfunduar… e pastaj duket sikur është fataliteti ai që shkatërron gjithçka dhe të gjithë, duket sikur Historia  nuk është gjë tjetër përveç se një fenomen i jashtëzakonshëm natyror brënda të cilit ne jemi të gjithë viktima, dashje pa dashje, me ose pa dëshirën tonë, me ose pa dijeninë tonë, edhe nëse kemi vepruar apo kemi qënë indiferentë.
 Dhe së fundi, kjo masë njerëzish inatoset, dëshëron të shpëtojë nga pasojat, duke kërkuar se kush është fajtori e duke i larguar përgjegjësitë nga vetvetja.  Disa madje ankohen me devocion, të tjerë mallkojnë në mënyrë të turpshme, por asnjëri prej tyre nuk i bën pyetjen vetes: nëqoftëse do ta kisha kryer edhe unë detyrën time apo nëqoftëse do të kisha provuar ta pohoja dëshirën time, këshillën time, a do të kishte ndodhur vallë kjo që ndodhi ?
Por askush ose pak njerëz mund të fajësojnë veten se kjo ndodhi për shkak të indiferencës së tyre, skepticizmit të tyre, apo pse ata nuk ja dhanë ndihmën në kohën e duhur atij grupi me ndjenjë të lartë qytetarie që, me të drejtë, për të eviruar të keqen propozoi të luftonte për të fituar drejtësia.

 Pjesa më e madhe e tyre, përkundrazi, preferojnë të flasin për dështimin e idealeve, të programeve të shkatrruara përgjithmonë e banaliteteve të tjera të ngjashme me to. Ata rifillojnë kështu, t’i shmangen plotësisht përgjegjësisë. Dhe kjo nuk ndodh vetëm se ata nuk i shohin qartë gjërat ose nuk janë në gjendje të gjejnë zgjidhje për problemet më urgjente. Problemi është se këto zgjidhje mbesin gjithnjë shterpe dhe se kontributi i tyre në jetën e komunitetit nuk animohet nga asnjë ndjenjë morale ; ai është produkt i kuriozitetit intelektual dhe aspak një ndjenjë e fortë  përgjegjësije historike, e cila duhet të na përfshijë të gjithëve e që nuk pranon as agnosticizëm e as indiferencë, e cilitdo lloji qoftë.
 Unë i përbuz indiferentët edhe për arsyen se ankesat qaramane të këtyre « inocentëve të përjetshëm »  më bezdisin. I kërkoj llogari sejcilit prej tyre për mënyrën se si e ka kryer detyrën ndaj jetës për atë që ajo i ka falur e i fal çdo ditë, për atë që kanë bërë e për atë që nuk kanë bërë. Dhe e ndjej për detyrë të mos kem mëshirë për ta e të mos i ndaj lotët e mija me të tyret.
 Unë jam partizan ; jetoj e ndihem burrëror në ndërgjegjen time, mbasi luftoj për lumturinë e së ardhmes, të cilën e ndërton e gjithë qënia ime. Dhe brënda saj, zinxhiri social nuk bazohet në një numër të vogël elementesh; brënda saj, asgjë që ndodh nuk është rastësi apo fatalitetit, por është vepra inteligjente e një qytetari.
 Ndërgjegja ime nuk mund të pranojë asnjë njeri që qëndron në dritare e bën sehir gjatë kohës që një numër i vogël njerëzish sakrifikohen e derdhin gjakun në këtë sakrificë.  Atë që mbetet në dritare vetëm për të parë, që e ka mbushur jetën vetëm me atë pak gjë që mund t’i ketë ofruar aktiviteti i tij personal dhe që e zbraz zhgënjimin e tij duke poshtëruar të sakrifikuarin, atë që është përgjakur, vetëm pse sakrifica e tjetrit nuk ja ka përmbushur synimet e tij, - atë nuk mund ta pranoj. Unë jetoj. Unë jam një partizan, një mbështetës. Për këtë arsye, i përbuz të gjithë ata që nuk marrin pjesë. Pra, i urrej indiferentët.
"Bota e së ardhmes"

Antonio Gramshi

Jeta

Gjëja më e padrejtë në jetë është pikërisht mënyra sesi ajo mbyllet. Dua të them, jeta është e vështirë dhe të merr shumë nga koha jote...
Dhe çfarë marrim ne si shpërblim në fund të saj?
Një vdekje!
E ç'është kjo, një bonus?!
Unë mendoj se cikli i jetës është konceptuar shumë së prapthi.

Në fillim ne do duhej të vdesnim. Pastaj të na mbyllnin të jetonim në ndonjë azil, nga ku më pas do na përzinin jashtë për faktin se jemi më të rinj se ç'duhet. Të na bënin dhuratë nga një orë floriri dhe të na dërgojnin të punojmë.
Dhe punojmë kështu për 40 vite rrjesht derisa të jemi të rinj mjaftueshëm për të gëzuar pensionin tonë.
Drogohemi, alkoolizohemi, flirtojmë e shkojmë nëpër mbrëmje të ndryshme festive dhe përgatitemi dalëngadalë për të hyrë në gjimnaz.
Pas gjimnazit rregjistrohemi për të ndjekur filloren, bëhemi fëmijë, luajmë e argëtohemi pa fund e pa përgjegjshmëri, kthehemi në foshnje, futemi në barkun e nënës dhe shpenzojmë 9 muajt tonë të fundit duke lundruar...

... dhe në fund përfundojmë jashtë si një orgazëm.

Xhorxh Karlin

Përshtati: Stop Injorancës !

Mendimi dhe veprimi

Eshtë e tmerrshme kur çdo nismë mbetet tek fjalët, por më tragjikja vjen kur as fjalë nuk gjen dot më.

Stop Injorancës !

Ciu-ciu në Twiter dhe ham-ham në Facebook

Të dy liderët e Partive Politike më të mëdha në Shqipëri, duke parë se elektorati i tyre është arrratisur, (përjashtojmë këtu militantët apo qytetarët që detyrohen t'i ndjekin nga pas çdo miting për të ruajtur apo fituar një vend pune), zgjodhën që të shpërngulin vetveten dhe propagandën e tyre pikërisht në zemrën e rrjeteve sociale, atje ku të rinjtë humbasin kohën e mendjen, larg politikës.
Nëse në shumë vende me demokraci të njomë si kjo e jona, rrjetet sociale u kthyen në mjete që i shërbyen krijimit të tubimeve, protestave të dhunshme, organizatave e grupimeve që çuan deri në rrëzimin e qeverive një e nga një, në Shqipëri edhe rrjetet sociale virtuale janë kthyer në makineri propagandistike që rekrutojnë militantë e viktima të retorikës politike.

Ndryshe nga qytetarët, këta liderë e paguajnë marketingun në Facebook për të përhapur sa më shumë mizerjen e tyre .
Po si?
Me lekët e tua o popull...

Shkroi: Stop Injorancës !

Ndahet nga jeta Gëzim Uruçi

Besoj se disave prej jush ju kujtohet ëndrra ime me 3 dhëmballët e rëna.
E pra, gjëma ndodhi dhe ashtu siç u tham nuk ishte prej rrethit familjar, por prej rrethit të miqve.
Më 17 dhjetor 2012 pas një sëmundjeje të gjatë që e la invalid, u nda nga jeta në moshën 63-vjeçare miku ynë etnolog, gjeograf, historian, Speleolog, alpinist, Prof. Gëzim Uruçi Prof. Gezim Uruci - Arkeolog


Ndarja e tij nga jeta në mënyrën më të tmerrshme nuk u pasqyrua nga shtypi shqiptar, me përjashtim të ndonjë shtypi lokal.

E për shumë shqiptarë që nuk e njohën Profesor Gëzimin dhe nuk kanë dëgjuar për veprat e tij kam sjellë materialin e mëposhtëm marrë prej një interviste të tij.

Jam etnolog, gjeograf, historian, Speleolog, alpinist. Kam lindur në Shkodër në një familje të aristokracisë së lartë.

Në vitin 1992 kam mbaruar Universitetein “Luigj Gurakuqi” të Shkodrës, Fakultetin Histori-Gjeografi.

Jam alpinist që kam bërë shumë ngjitje alpinistike, ku kam zbuluar edhe shumë shpella të pa njohura, brenda dhe jashtë vendit.

Kam zbuluar vendbanimin prehistorik të Gajtanit në qytetin e Shkodrës, mbishkrime të lashta të Jeshnicës, i inventarit më të vjetër të instrumentave kirurgjikal dhe stomatologjik, të një mjekje empirike të shek. II – I p.e.s., si dhe të shumë shpellave e vlerave të tjera, akeologjike, antropologjike, folklorike, etnografike etj.

Ne vitin 1984 kam zbuluar në Krye – Bushat te Shkodrës, një varr të një gruaje ilire, me një xhubletë në gjendje shumë të mirë 2200 vjeçare.

Jam shqiptari i parë, që me 14 tetor 1994, për herë të parë në historinë e eksplorimeve shqiptare kam vendosur në Polin e Veriut, flamurin Shqiptar.

Nga viti 1972-2009, isha trajner i alpinizmit, pranë Klubit “Vllaznia”.

Kam dhënë kontribut edhe në disa fusha të tjera , si autor i tekstesh i disa këngëve, ku duhet veçuar bashkpunimi me kompozitorin e shquar Pjetër Gaci, tek kënga “Ky Merak”, autor i kënges me muzikë e tekst “Dasëm Shkodrane” kënduar nga këngetari i mirënjohur ulqinak Shaban Gjeka etj.

Si etnograf ku kam kryer specializime në Gjermani, Bullgari etj, duke sjellur në Festivalin Folklorik Kombëtare të Gjirokastrës (2004) me vallen me rite pagane tepër të vjetër “Kcimi (Vallja) i Ujkut”.

Për kontribute te ndryshme në fushat e artit prehistorik, etnografie dhe te folklorit mbaj titullin profesional “Euroetnolog”.
Ne fushën e arkitekturës është Laureat i “Cmimit të Republikës për projektimin dhe zbatimin e Shatërvanit te madh tëShkodrës në bashkëautorsi me arkitektin e shquar Dervish Bilalin në vitin 1988.

Kam me një bibliotekë të pasur prej 6877 vëllime të ndryshme, në 27 gjuhë të ndryshme të botës, si dhe një fond arkivor prej 12,500 dokumenta të ndryshëm në disa gjuhë të botë.

Ne arkivin e tim, kam mbi një milion plan filma, negativa, diapozitiva, bardh e zi dhe me ngjyra, të digjitalizuar.

Vetëm letërkëmbimi i familjes dhe time përmban rreth 13.000 letra në 18 gjuhë të ndryshme të botës, ku nuk mungojnë ato me 70 universitete të huaja dhe 30 akademi.

Kam referuar ne 57 Konferenca ndërkombetare, pothuajse në të gjitha vendet e Europës, por edhe ne Marok, Kenia te Afrikës etj.

Në fushat e Arkeologjise, Zhytjes nënujore, Alpinizmit, Speleologjisë, Kulturës Popullore, Folklorit, Etnografise, Prehistorisë, Kulturës empirike, Stomatologjisë dhe të Kirurgjise, Fotografisë Artistiko – Shkencore, Swastikës.

Kam te botuara në shtypin periodik shqiptar dhe të huaj mbi njëmije shkrime të ndryshme, si edhe shumë punime shkencore.

Kam marrë titullin Profesor Honoris Casa në shkencat e speleologjisë nga U.I.G.S. Jam president i Qëndrës Kombëtare të Speleo-Alpineve të Shqipërisë, si dhe President i Forumit Intelektual Shqiptarë.

Kam marrë titullin “Mjeshtër i merituar sporti” (2005), “Mjeshtër në profesion”(1988), Lauret i Çmimit të Republikës në arkitekturë”(1988); titullin “Juri Gagarin” në astronomi, Medaljen e Artë dhe Bronxit nga Federata Bullgare e Speleologjise, për kontribut të shquar në zhvillimin e speleologjisë në Bullgari, 1994 – 2006.

Jam shqiptari i vetëm qe me një biçiklete invalidi, i jam rrotolluar të gjithë Ballkanit dhe Europës.
Jam futur, ndër 2000 figurat më të shquara të shekullit, në fushën e shkencës nga Qëndra Ndërkombëtare e Biografive në Kembrixh (2000) në vitin 2008, nga (ABI) American Biographical Institute, jam zgjidhur ndër figurat më të shquara të shekullit, në fushën e shkencës dhe të kulturës botërore etj.

Jam përfshirë në shumë Enciklopedi të shquara të botës.

http://stopinjorances.blogspot.com/2010/06/gezim-uruci-eksploratori-me-i-madh.html

E me të gjitha këto tituj e këto vepra të mëdhaja nuk mjaftuan që ndarja nga jeta e prof. Gëzimit të kishte jehonën që ajo meritonte.
Ngushëllime familjes së tij, miqve, Shkodrës, Shqipërisë dhe vetë Shkencave, Arteve e Sporteve ku ai dha kontributin e tij të vyer.

Nëse do të hapni profilin e tij në Facebook ku ka mbi 5000 shokë që vajtojnë humbjen e tij, tek të dhënat do të gjeni disa shprehje që tregojnë indinjatën e tij të thellë

"FUNDI DALTE HAJER"
"NJE DITE EDHE ATO QE NA VJEDHIN PENSIONET, GJAKUN E SHPIRTIT etj, DO TE FLUTUROJNE, SI NE. ME NJE ARKIVOL, KU VETE DO TE JENE PASAGJER dhe PILOT. PA BUSULL dhe ALTIMETER drejt ERRESIRES ne GALAKTIKEN E PERJETESHME te MOS KTHIMIT !
SA BUKUR QE DO TE JETE........ !
UNE e NDJEJ. PO JU O VAMPIRE TE POLITIKES. NUK E DUA PERGJIGJEN TANI, SE DO TE KEMI KOHE , KUR TE BISEDOJME ATJE, NE SALLONET e PALLATEVE TE KRITALTA, NE SHOQERINE E PRESIDETIT PURGATORI dhe te KRYEMINISTRIT OMER KHAJAM. MOS U SHQETESONI ! KA VENDE PER TE GJITHE, BILES EDHE NE SALLE E FOSILEVE, ME SHEF DEPARTAMENTIT Prof. Dr. AFRIKANO PITECUS.
MOS HARRONI THASET E MBUSHUR ME KUJTIMET dhe POSHTESITE QE BETE NE KETE BOTE.

QE E DHUNUAT PIKERISHT JU me POLITIKEN TUAJ TE DHJERE."
http://www.facebook.com/guruci

Ç'është relativiteti?

Presidenti grek është me origjinë çame nga Preveza

Presidenti grek Papulias është me origjinë çame nga Preveza. Sipas librit të autorit grek, Panajotis Aravadinos, ‘Kronografia e Epirit, ngjarje dhe të dhëna mbi krahinat greke dhe ilire’, i vitit 1856, në një nga kapitujt i referohet sunduesit çam nga Preveza dhe komandantit të regjimentit të kësaj zone, Taip Papulias, i cili është stërgjyshi i parë i Karol Papuliasit.




Origjinën e Papuliasit e pohon në një nga librat e vet edhe shkrimtari arvanitas Aristidh Kola, i cili botoi një shkrim në gusht të vitit 1995 ku thuhej se: “Karolos Papulias është me origjinë të pastër shqiptare. Babagjyshi i toj quhej Sulejman dhe i përkiste fesë islame dhe ishte nga fshati Voshtina”, citohet autori në gazetën Shekulli.

Presidenti Papulias është betuar si president i Greqisë më vitin 2005, por origjina e tij shqiptare e ka vënë në shënjestër të ekstremistëve dhe nacionalistëve, të cilët i drejtohen me pyetjen: Zoti President i Republikës, çfarë lidhje keni ju me Taip Papulian, beun sundimtar shqiptaro-turk të Epirit? Kjo pyetje i është parashtruar edhe nga një gazetare, por presidenti e ka anashkaluar pa përgjigje.
(Tema)

Hilari Klinton në Tiranë të takojë "perëndimorët"

Me rastin e 100-vjetorit të Pavarësisë së shtetit shqiptar, sekretarja amerikane e shtetit, Hilari Klinton, do të vizitojë Algjerinë, Bosnje-Hercegovinën, Serbinë, Kosovën, Kroacinë dhe Shqipërinë.

Shqiptarët (pavarësisht se për interesa të tjera, trajtohen si popull musliman) janë ndër popujt më proamerikanë në botë, duke konkuruar rrezikshëm edhe vetë amerikanët, për dashurinë ndaj atdheut të t

yre.
E megjithatë kjo dashuri jonë, si e të verbrit ndaj dritës, përsëri nuk ka mjaftuar për të lehtësuar sadopak masat e sigurisë që do të ndërmerren për këtë vizitë disa orëshe në kryeqytetin shqiptar.
Madje duke marrë parasysh spastrimet e automjeteve të parkuara, që po bëhen me karrotrecat tanë të uritur, tek 2 hyrjet kryesore perëndimore të Tiranës si dhe bllokimi total i tyre për qytetarët shqiptarë, nga ora 10 e mëngjesit e deri në orën 5 të pasdites, të krijohet ideja se Hilari po vjen në Shqipëri vetëm për të takuar Berishën, Nishanin e Ramën, (të cilët fare mirë mund ti takonte kudo e kurdoherë) dhe do të jetë kështu një portë e mbyllur hermetikisht për qytetarët shqiptarë.

Pavarësisht se janë pikërisht këta të fundit ata që e përcjellin dhe e mbajnë lart frymën properëndimore edhe pse të ndrydhur forcërisht me qeverisje të njëpasnjëshme antiperëndimore, antidemokratike, antiqytetare.

Qeveria shqiptare për ti ofruar mirëseardhjen Znj. Klinton ka shpenzuar plot para për 50 mijë flamuj amerikanë. Në Tiranë gjithashtu po ngrihet (brenda natës së sotme) busti i Uillsonit.

E megjithatë, ka zëra jo fort të besueshëm por edhe jo fort absurdë, që thonë se Zonja Hilari Klinton do realizojë një ndalesë të rastësishme në Bathore, pa orë dore.


Deklarata e Ministrit të ekonomisë:
http://www.gazetatema.net/web/2012/11/01/haxhinasto-marredheniet-me-greqine-nuk-duhet-te-ndikohen-nga-pickime-ekstremiste/
Shkroi: Stop Injorancës !

Gonxhe Bojaxhiu, 40 vite në krizë besimi

Letra e dërguar prej Gonxhe Bojaxhiut, bishopit Lawrence Picachy në shtator të 1962-it
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2007/aug/24/wasmotherteresaanatheist
"Unë thërras, unë kapem, unë dua ... dhe nuk ka ASNJE të më përgjigjet ... Askush në të cilin unë mund të kapem ... Jo, ASKUSH. Vetëm ...

Ku është besimi im?

Thellë-thellë... nuk ka tjetër veç zbrazëti e errësirë...
Nëse ka zot - lutem të më falë.
Kur përpiqem të ngre mendimin tim drejt qiellit, ka një zbrazëti aq dënuese sa vetë këto mendime më kthehen si thika të mprehta dhe më lëndojnë vetë shpirtin...

Sa e dhimbshme është kjo dhimbje e panjohur! Nuk kam besim.

Krupë, zbrazëti, pa besim, pa dashuri, pa vullnet...

Për çfarë punoj?

Nëse nuk ka zot, nuk mund të ketë as shpirt. Nëse nuk ka shpirt, atëherë Jezus as ti nuk je i vërtetë."


Letra dërguar Rev Michael Van Der Peet në shtator të 1979-ës, pak javë para se të merrte çmimin NOBEL në bamirësi
http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/1561247/Mother-Teresas-40-year-faith-crisis.html
"Jezusi ka një dashuri speciale për ju. Sa për mua, heshtja dhe zbrazëtia janë kaq të mrekullueshme sa unë hedh vështrimin por nuk shoh, hap veshët por nuk dëgjoj, lëviz gjuhën (në lutje) por nuk flas"
Më tepër se Nënë Terezës i duhej Vatikani, i duhej Vatikanit Nënë Tereza.

Dhe po i mbyll këto letra të Nënë Terezës me citatin e saj të fuqishëm:
Nëse nuk kemi paqe, kjo është sepse ne kemi harruar që i përkasim njëri-tjetrit.
http://en.wikiquote.org/wiki/Mother_Teresa

Përktheu dhe përmblodhi: Stop Injorancës !

Niko Stylos: NJE POEZI SHQIPE të paktën 3.600 vjet e vjetër

Të egrit ujk, të drobitur e të uritur
iu zgjidh kërthiza duke pyetur
kur lihte egërsisht

dhe kur angullinte pa përfillur kohën.

Cjap i lartë me lesh të rrallë
gjuhën duke kthyer, me të kënduar si egërsirë
i thirri atij: ç'dashke tjetër, ndale ulërimën
dhe përmbaje zemërimin.

Si kërcimtar gjuhë kërce
zgjidhu dhe thirr tingëllimat
ato që zbuloi i egri
i bërë i madh.

Kjo poezi është shkruar në njërën anë të diskut të njohur me emrin Disku i Festos ose Faistos.
Ky disk, që sot ndodhet në Muzeun Arkeologjik të Heraklionit të Kretës, u gjet nga arkeologu italian Luigi Pernier, më 3.7.1908, gjatë gërmimeve në pallatin e vjetër të Festos, i cili llogaritet se ishte në përdorim në periudhën kohore 1850 - 1600 p.e.s. Është një disk qeramike me diametër 158-165 dhe trashësi 16-21 milimetra dhe konsiderohet, nga vendi ku u gjet, se ruhej në arkivin e këtij pallati.

Për Feston, shkurt do të them, se ishte një nga qytetet më të rëndësishme të Kretës minoike gjatë mijëvjeçarit të dytë p.e.s. dhe sot është qendër (hapësirë) e shkëlqyer arkeologjike.

Për emrin e tij, që konsiderohet paragrek dhe nuk ekziston asnjë shpjegim. Unë besoj se e ka marrë nga hyu Ifestos (Ιfaistos, Ήφαιστος) me lënien jashtë (rënien) të germës nistore I (Η).
Historiani Diodor Siqelioti apo Diodori nga Sicilia (5,78), themelues të Festos konsideron Minosin dhe te Homeri emrin e tij e gjejmë te Iliada (Kënga 2, vargu 648) dhe te Odisea (Kënga 3, vargu 296).

Sipas arkeologëve, epoka minoike fillon më 2.600 p.e.s. dhe pallati parë i Festos u ndërtua rreth vitit 2.000 p.e.s. me argolitodomi (αργολιθοδομή1), siç e quajnë, domethënë me ndërtim muresh prej gurësh pa asnjë përpunim.

Niko Stillo Gazeta Shqip

Lexoni këtu të plotë materialin në formatin PDF
http://gazeta-shqip.com/lajme/wp-content/uploads/2012/10/Nje-poezi-shqipe-Niko-Stylos.pdf

Shën Floriani

Shën Floriani ka qenë një komandant i Perandorisë Romake, që ka vdekur në vitin 304 të erës sonë.
Ai përgjigjej për sigurinë ushtarake në Austrisë veriore të sotme si dhe për shuarjen e zjarreve. Kur Perandoria Romake kërkoi zhdukjen e krishtërimit, ai e kundërshtoi këtë vendim derisa e mbytën në lumin Ens, me një gur të lidhur rreth qafës së tij.

4 maji është dita përkushtuar figurës së tij.

Në nder të Florianit, gjithashtu një qytet ka marrë emrin e tij.
http://en.wikipedia.org/wiki/Sankt_Florian

Emri i tij është trashëguar të paktën tek njëri prej meshkujve të familjeve në Bavari dhe Austri si dhe sot forcat zjarrëfikëse me fjalën Florian nënkuptojnë sinjalin për urgjencë.
http://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Florian

Veçse ka një problem. Floriani i mitizuar e mistifikuar prej kishës na ka mbetur pa përkatësi etnike dhe emri i tij sot po nënkupton luftën ndaj zjarrit...

Shkroi dhe përgatiti: Stop Injorancës !

Po na vjedhin dhe Kostandinin e Madh!!!

Kostandini i Madh shkoi në Bizant me flamur e simbol të ilirëve, shqiponjën me dy krerë

Tanimë e di gjithë bota se Kostandini i Madh kish tre shekuj që kish vdekur kur erdhën sllavët aty ku janë mes shqiptarëve dardano- ilirë.
Hollivudi po bën filmin e bujshëm për Kostandinin e Madh që e jep si serb. Ekranizohet sipas romanit «Udhëkryqi i Kostandinit» të shkrimtarit serb Dejan Stojkoviç, me nxitjen e Universitetit serb mbi 100 milionë dollarë. A e dinë serbët se Kostandini i Madh qe shqiptar (ilir)!? Sigurisht kanë aq mënd sa ta dinë të paktën ata me kulturë, sadoqë kultura u ka zënë myk të pashërueshëm manastiresh ortodokse (s’është dëshmi kryesore, megjithatë s’di nëse serbët kanë emër ‘Kostandin’)?!


Paradokset e kosntatimeve serbe!
Tanimë e di gjithë bota se Kostandini i Madh kish tre shekuj që kish vdekur kur erdhën sllavët aty ku janë mes shqiptarëve dardano- ilirë. Mirëpo, sipas prejardhjes së tyre, grabitësit i ngjajnë ariut të Uralit që thotë për gorricat në dimër: «Janë pjekur se më hahen mua»! I ngjajnë po ashtu luanit grabitës në ndarjen e gjërave: «Kjo më takon mua se unë jam luani»! Tani ky ari e luan serb doli dhe majë Hollivudit të legalizojë botërisht orekset jashtë çdo të vërtete dhe etike qytetërimi. Sllavët si vëllezërit ortodoksë të tyre, grekët e dinë që edhe pse kanë shpërbërë shumë te e drejta etnike e shqiptarëve, i shuan e i dëbuan nga shtëpitë e veta, pushtimi i trojeve sidoqoftë mbetet i lëvizëshëm nga e drejta historike (izraelitët u kthyen në vatrat e tyre pas mëse 2000 vjetësh dhe nga Shtetet e Bashkuara shteti i tyre u njoh brënda 20 minutash). Historia ka çudirat e paradokset e saj. Athina ngul këmbë që Shkupi zyrtar ta heqë emërtimin ‘Maqedoni’ pasi në një të ardhme që mund ta sjellë befas historia, i rrezikohet Maqedonia e saj!
Këtu qëndrojnë dhe pushtuesit shembullorë sllavë. Ata duan ta sigurojnë dhe të drejtën historike kinse është me ta qoftë për trojet e pushtuara, qoftë për ëndërat që të pushtojnë pjesë të tjera nga fqinji më i dobët (gjeografinë e pushtuar ta betonojnë me historinë e tjetërsuar).
Skenaristët serbë e dinë se s’ka asnjë dokument bindës a gjykim dijetarësh të çdo kohe që Kostandinin e Madh ta quajnë serb. Këtë ngushtësi argumentimi e shprehin saktë qoftë dhe pa dashje te gazeta Blic: «Ky Perandor lindi në qytetin Nish e kjo është një mundësi e shkëlqyer për të promovuar trashëgiminë kulturore serbe në mbarë botën». Pra, vetëm pse lindi në Nish të cilin sot e kanë serbët, Perandori i Madh është serb(!) Mirëpo me këtë logjikë do bëhej kërdia në transferimin e personaliteteve të historisë nga një komb në tjetrin. Filozofi gjenial, Kanti lindi në Konigsberg, qytet historikisht gjerman (duke parë synimin e Carëve drejt Bosforit, Bismarku tha: «Rusinë, po zuri Stambollin nesër prite në Konigsberg»! Megjithatë edhe pse s’e mori dot Stambollin, ajo doli aty dhe qyteti sot quhet Kaliningrad). Me logjikën serbe të filmit, Kanti është rus! Don Kishoti nuk do kish guxuar të bënte këtë marrëzi arsyetimi!
Në vazhdim të kësaj logjike ne do na përmbyseshin maja historie: De Rada që lindi në Itali s’do quajtur shqiptar! Mirëpo La Martini i thotë me vlerësim të lartë si poet dhe shqiptar se ‘poezia ka lindur në brigjet tuaja (Shqipëri) dhe atje duhet të kthehet’. Papa Klement Albani lindi në Itali, por ai e pohon veten arbër, siç mban dhe zyrtarisht e apostolik mbiemrin ‘Albani’ dhe emrin ‘Kelmendi’. Po ashtu e mbante veten kryeministri i Italisë, Francesko Krispi. Mid’hat Frashëri lindi në Stamboll, por kush guxon të thotë se ai nuk është ndër të mëdhenjtë e shqiptarëve!..Vëndlindja e Konicës sot ndodhet në Greqi, por kush mund ta bëjë grek dijetarin e madh shqiptar?!

Nishi ka qenë vatër ilire
Nishi ka qënë vatër ilire e banuar nga ilirë që në kohët që s’mbahen mënd. Kostandini i Madh qe nga ky qytet e sadoqë qe Perandor në Romë, për të mendoi si bir i pashkëputur prej tij. Si bëri guximin e madh duke zyrtarizuar Krishterimin, në rjetin e intrigave pa fund sa vrau birin e pafaj, pastaj të shoqen e re fajtore, vendosi të largohej, të krijonte një Romë të Dytë. Me këtë bënte dhe aktin e madh human në histori, ndante fenë nga shteti (qendra e fesë rrinte në Romë, shteti me atë përfaqësues shkonte gjetkë). Në fillim Perandorinë e Re deshi ta themelonte në vëndlindjen e tij, Naissus (Nish). Por gjykoi si vizionar i madh se ngulimi i ri perandorak duhej të qe në një pikë strategjike nga të gjitha kërkesat për qytetërimin botëror. Dhe zgjodhi Bizantin në udhëkryqin më të çmuar mesdhetar.
Perandorët e parë të Romës mbanin për flamur shqiponjën me një kokë. Perandorët ilirë e zëvendësuan me shqiponjën me dy kokë, zëdhënësen e kryeperëndisë së tyre, Zeusit (me kohë, nga simbol fetar shqiponja u bë simbol kombëtar i shqiptarëve). Kostandini i Madh kur shkoi në Bizant me vete mori si flamur dhe simbolin e ilirëve, Shqiponjën me dy krerë. Ky fakt domethënës s’i shpëton as Dante Aligherit që te «Parajsa» e Komedisë Hyjnore thotë: «Shqiponjën Kostantini e riktheu/ kundër rymës së Qiellit (nga lindja në perëndim-a.sh)…Shpendi hyjnor (shkoi)/ pranë malesh nga kish dalë në fillim». Noli Kostantinin e Madh e jep si të lindur nga shqiponja e këtij Flamuri kur shkruan për të: «Flamur, që lind Shën Kostantinë/ bashkon Islamnë me Krishterimnë…». Të parët e serbëve veshur në lëkurë kafshësh vazhdonin gjuajtjet me kallamë në moçalet e stepave lindore. Kurse Nishi qytetar Birit të madh i ngrinte statujën bronz (ajo u gjënd më 1898 nga arkeologu sllav Vasiç dhe ndodhet në Muzeun e Beogradit tok me thesare e dokumente pa fund të Kosovës). Tani duan të vjedhin dhe historinë, mirëpo për të huajin historia është si magjia, ndjehet po nuk kapet dot.

Nishi i sotëm dikur quhej Naissus
Sllavët erdhën në sh. 6 e lart, në fillim si shërbëtorë të barbarëve, pastaj vetë si barbarë, pa asnjë ngjashmëri me Perandorët humanë ilirë të Romës. Historiani R. Jenkin te «Bizanti e bizantinizmi» thotë: «Sllavët e uritur për tokë e me sy nga Iliria qenë grumbulluar gjatë disa 10 vjeçarëve në mizëri të panumurueshme përtej Danubit». Tunman shkruan: «Sllavët më 548 dogjën e përvëluan Ilirinë gjer në Dyrrachium». Pr. Fromer: «Trysnia sllave solli një ndrydhje të ilirëve me çvendosje drejt jugut…Hapsira dalmate ilire u rrezikua shumë…Aty gjëndej njëlloj parku kombëtar ilir ku u ruajtën të paprekura prej shekujsh zakonet e doket e lashta të tyre». E famëshmja Enciklopedia Didero-D’Alamber më 1778 përcakton shtrirjen historike të Shqipërisë: «Në Perëndim nga gjiri i Venecias, në veri nga Dalmacia e Bosnja, në lindje nga Maqedonia…» (gjëkundi për sllavët, as «Nish» as copë me mish»)!
Në Perandorinë Osmane me regjistra tepër të sakta siç ua donte qeverisja, Nishi hynte në Vilajetin e Kosovës. Sot Nishin në Vojvodinë e ka Serbia e cila për të ka të ‘drejtën’ pushtuese por jo të drejtën historike. Dijetari N. Syme thotë se «Naissus qe një nga tri kryeqëndrat e qytetëruara të Dardanisë paraantike dhe antike». Dijetari hungarez Jeno Fitz shton se «Mezia Qendrore merret si vëndlindja e atit të Kostandinit të Madh, Konstanciu Klori (Verdhani), e kjo banohej nga ilirë dardanë kurse vetëm pjesa veriore kish fise trakase si dhe ‘mesët’». Te «Historia e Romës» historiani francez Viktor Dyruit thotë për pelazgo-ilirët se «Këta shtriheshin nga Azia Perëndimore në Sardenjë e mbase më larg, në Spanjë…». Laruss e v. 1993 thotë për Perandorinë e Romës së vonë: «Dinastia e re Perandorake u themelua nga bijtë e ‘Danubit, ilirët e Dalmacisë e të Paonisë, njerëz tër ashpër, të papërshtatur sa duhet me përdredhjet e Romës, por luftëtarë si ata, të mbrujtur me një atdhetarizëm të zjarrtë». Historiani anglez R. Makmulen, Aurelianin, Perandori i ndritur ilir, e fut në ‘Shtëpinë Dardano-Kostandiniene’ dhe zgjerohet: «Tërë vija e familjes së Kostantinit të Madh dhe Valentienit pas tij i përkiste grupit kulmor - personalitete ilirë ardhur nga hapsira e sotme e ish Jugosllavisë dhe Hungarisë e po të përdorim emërtimin e lashtë, atdheu i tyre qe Iliria…Ilirianët e shkrinë talentin e tyre të vrazhdë dhe vitalitetin gjigand fizik të tyre për shpëtimin e Romës».

Serbët duke vjedhur Kostantinin e Madh duan të lartësojnë shtatin liliput
I ati i Kostantinit të Madh, Kostanc Klori shkoi si Perandor gjer në Angli ku luftoi grabitësit pushtues të saj. Aty i takoi të japë shpirt para të birit të madh të cilit i dha dhe porositë e fundit prej Perandori. Populli anglez e varrosi si shpëtimtar në një shpellë që ruhej e i ndizej qiri gjer vonë. Nisur dhe nga kjo sigurisht, Çurçilli thotë me vlerësim se «Perandorët nga më të aftët e Romës qenë ilirë» (hollësi të shumta të gjera jep dhe libri shumë i çmuar «Perandorët e Romës» të studjuesit Qazim Lleshi).
Bashkautorët ushtarakë Bishop e Kulston flasin për «vise danubiane e transdanubiane si Iliri » (Pushkini kur shkoi në Vllahi tha se «ishte në Iliri»). Historiani i lashtësisë, U. Sestonin thotë: «Një numur i madh senatorësh qenë me prejardhje ilire e duke nisur nga gjysma e dytë e sh. 3 Perandori qe gjithmonë nga Iliria». Studjuesi S. Uiliams thotë: «Komandantët ilirë vërshuan vrullshëm gjer në majat më të larta të pushtetit perandorak kështuqë kurora e Perandorisë mbeti pothuaj ‘pasuri’ në duart e kësaj kaste». Jozef Bidez, jetëshkruesi i shquar i Perandorit ilir, Julienit, në Hyrjen e veprës për të shkruan se «15 shekuj më parë arbërorët kishin themeluar bërthamën e legjioneve të Danubit, e brez pas brezi këta bij barinjsh e bujqish mbronin kufinjtë e Perandorisë duke i dhënë kësaj dhe komandantë me famë». Studjuesi Zh. Zeiller shkruan se raca e herët ilire përfaqësues më të saktë sot ka ‘albanët apo skipetarët’ e shton: «Kur Perandorisë (së Romës) i dukej fundi i pashmangshëm pas 30 vjet tiranie të fundit, ajo u mbajt, fitoi dhe gjallëri të re me një rimëkëmbje të fuqishme për mëse një shekull, pikërisht se mori përtëritje iliriane të shtetit perandorak». Historiani danez E. Kristiensen duke folur për Historinë e Romës shkruan: «Trashëgimia thuajse në vijimësi e fronit perandorak nga ana e prijësve të shquar ushtarakë ilirë, si në gjysmën II të sh. 3 e pothuaj në tërë sh. 4 qe kushtëzuar nga një gjëndje e padurueshme rrokopuje, e krizës më të thellë nëpër të cilën po kalonte Perandoria e Romës që prej krijimit të saj në agimin e Mijëvjeçarit të I të Erës së Re». Studjuesi anglez Kris Skarr thotë: «Kundër çdo parashikimi, Perandoria dalëngadalë u rifreskua falë sundimit të njëpasnjëshëm të perandorëve ushtarakë me prejardhje nga Ballkani, perandorëve ilirë. Klodi II mundi gotët (e u mbiquajt «Goticus»); Aureliani mposhti mbretërit e Galisë e Palmirës e u u bë Reformator i Madh i Unitetit të Perandorisë. Karusi mposhti dallgët barbare të persëve»…Historiani i shquar Vasiliev duke shkruar për Perandorët ilirë të Bizantit (familjes Justinian) përmënd «listën e gjatë të Perandorëve romakë që lindi Siujdhesa e Europës Juglindore e që falë energjisë së tyre të tejzakontë në çastin më kritik të historisë së Romës, u shfaqën të aftë t’i rikthejnë asaj paqen dhe njëshmërinë si Perandori». Nobelisti T. Momsen shkruan: «Shqiptarët luajtën një rol të veçantë e të gjatë në Perandorinë Osmane, ashtu si të parët e tyre të lashtë (ilirët) për Perandorinë e Romës kur kjo u ndodh në të njejtën gjëndje të shthurjes e barbarisë». Perandorët ilirë qenë sa trima po aq të zgjuar e atdhetarë të kombit të vet. Andre Piganjol, historian i lashtësisë, thotë: «Perandorët ilirë e adhuronin Romën duke qënë të bindur se tek mbronin atë, mbronin njëkohësisht Atdheun e tyre ballkanik kundër vërshimeve të paprera barbare».
Nga vetë të huaj asnjanës mund të sillen argumente pa fund mbi përkatësinë iliro-shqiptare të Kostandinit të Madh. Pushtuesit serbë për shekuj me radhë kanë shumë gjak shqiptarësh në duar e këtë kërkojnë ta lajnë me emra të shquar shqiptarësh duke i përvetësuar. 400 vjet më parë historiani sllav Tomas Maranoviç e bënte Skënderbeun sllav e Frang Bardhi iu përgjigj me studimin shkatërrues «Apologjia e Skënderbeut». Figurat e shquara janë piedestali mbi të cilin ngrihet lartësia e vetë popullit. Dante thotë: «O rrënja ime që aq lart arrin»! Serbët duke vjedhur Kostantinin e Madh duan të lartësojnë shtatin liliput të së shkuarës së largët të tyre.
Lartësia gjeografike e një vëndi matet te majat e maleve. Lartësitë e historisë - te figurat e shquara. Çabej gjykon: «Historia e një vëndi është historia e personaliteteve». E shkuara me figura të shquara është «çek» banke me të cilën nxirren fitime të ditës nga historia. Jo kot gazeta greke Nea Ellas shkruante: «Jemi popull i zgjedhur i botës, jemi të zotët t’u bëjmë ballë gjithë kombeve të vegjël se kemi volumin dhe nderin e emrit»! Këtë logjikë e mbështet fjala që deputeti italian Laurenziano tha në Parlament më 1904: «Francezët që në Paris mendojnë se Epiri i duhet dhënë Greqisë për hir të Sokratit a e dinë se Diokleciani, babai i sistemit juridik botëror qe shqiptar»!? Profesori amerikan Bollduin thotë bukur se «Heronjtë janë majat më të larta ku janë drejtuar sytë e popujve. Tregoni heronjtë e një kombi t’ju them se me ç’komb ke të bësh»! Është e njohur ngjarja: Përfaqësuesi i një vëndi të padëgjuar e pyet Margaret Thaçer se si të dëgjohej dhe vëndi i tij, e ajo iu përgjegj: «Nxirrni një gjeni, ndiqeni pas dhe dëgjojani këshillat»!

Shqipëria, një vend i vogël ku mund të takosh njerëz të mëdhenj
Shqipëria është komb i ngushtuar, por personalitetet e pakundërshtueshëm të tij ngrënë ballin sipër mjegullës dhe mbi trojet e pushtuara duke pohuar të vërtetën e kombit të tyre. Ata pohojnë gjykimin e Hygoit se madhështia e një vëndi nuk matet me sasinë e popullsisë por me vlerat e tij, e Carmen Moier thotë për Shqipërinë: «Një vënd i vogël ku mund të takosh njerëz të mëdhenj».
Serbët i kanë vënë syrin grabitës jo pak, por Perandorit-Shenjtor të njerëzimit, Kostantinit të Madh. Përmëndim Revistën Europa siç e citon Kamarda më 1884: «Një komb që ka nxjerrë atë kryevepër të gjallë si Princeshën Dora D’Istria, ai komb nuk mund të quhet i vdekur, as të dënohet me çdukje». E më tej për shqiptarët: «Dhe ju, të cilëve me të drejtë ju takojnë këto fjalë keni nxjerrë në çdo kohë, edhe pas të pavdekshmit Skënderbe, njerëz shumë të shquar të cilët Europa, me padrejtësi jo të zakontë i kalon pothuaj në heshtje, ose i vuri pak në dukje»!
Është mbresëlënës gjykimi në një vijë i Dora D’Istries për Kostantinin e Madh, siç i shkruante De Radës: «Do vijë koha kur populli do t’i ngrerë lirisht Monumentin birit të Madh të tij». Barleti te Historia e Skënderbeut, duke u dalë përpara dhe mashtruesve të historisë shkruan në Parathënie: «Të hesht për të vërtetën e Atdheut do bëja tradhëti ndaj tij».
Ka kohë që shovenët fqinjë janë vënë në garë duke na vjedhur hapur si ‘mall’ pa zot figurat e shquara si Aleksandrin e Madh, Pirron e Epirit, Skënderbeun, Kukuzelin, Nënë Terezën…e tani së fundi dhe Kostantinin e Madh. Mirë shteti, por si hesht Akademia! Çfarë emri ka ahere kjo ‘heshtje’ e tyre! Paradoksi - Akademitë sllave e greke s’kanë turp që të shpifin e grabisin, tanët s’kanë turp që heshtin! Sami Frashëri porosiste «Gjënë e tjetrit s’e duam, por as tonën s’e japim».
Akademia jonë tek hesht në vijëmësi për kaq raste, duke shitur historinë shet atdheun. Çdo Akademi dinjitoze rastin e filmit përsllav të Hollivudit do ta quante dhunim të Atdheut përmes vjedhjes së historisë, e do njoftonte së pari autorët e filmit. Më tej dhe gjykimin ndërkombëtar. «Qui tacet, consentire videtur» (kush hesht e miraton të keqen) thonë latinët.

Agim Shehu
E hënë, 24 tetor 2011
ereniku.net /New York/

Burimi: http://www.ereniku.net/agimshehu.html

Ai e urren Shqipërinë

Prej 22 vitesh jetën politike të Shqipërisë po e dominon një njëri, i cili quhet Sali Berisha. Përveç emrit dhe mbiemrit të tij, shqiptarët dhe opinioni i huaj kurrë nuk mësuan diçka më shumë. Ai ka  preferuar të heshtë.

Për 22 vite ai kurrë nuk foli për prindërit e tij, origjinën, arsimin, traditat, punësimin e tij, madje për më shumë, kurrë nuk e dëgjuam të flasë asgjë për familjen ku u lind dhe u rrit, gjyshërit, hallat, xhajat, vëllezërit dhe fisin e tij. Ne kurrë nuk arritëm të njohim shtëpinë ku u lind dhe u edukua, shkollën dhe fëmijërinë e tij. 22 vite ne i mësuam emrin dhe mbiemrin dhe asgjë më shumë. Para tij Shqipërinë e sundoi për disa vite Ramiz Alia, Enver Hoxha, Ahmet Zogu…
Në këndvështrimin kohor, por edhe në hapësirë, çdo lider shqiptar apo botëror është objekt diskutimi, reklame, promovimi, krenarie tek vendlindja, shtëpia dhe familja e liderit të çdo vendi. Në çdo vend të botës populli njeh “me dhëmbë dhe dhëmballë” prindërit e njeriut që drejton shtetin, origjinën dhe shkollimin e tyre, pasi ato janë pjesa e krenarisë së një kombi, i cili zgjedh prijësin e vet. Në çdo vend të botës dihet dhe katragjyshi i të parit të shtetit. Në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Britani të madhe, Itali, Francë, Gjermani apo Belgjikë të gjithë krenohen me historinë e kryeministrit, presidentit, mbretit, etj, etj, madje në shumë shtete sapo autostrada kur hyn në kufirin e qytetit apo shtetit të kryeministrit do të gjesh parullën “Welcome to home of…” (Mirësevini në shtëpinë e … x).
Të gjithë do dëshironim të ishte kështu edhe në Shqipëri, ashtu siç Mati është krenuar me Ahmet Zogun apo Gjirokastra me Enver Hoxhën, të gjithë do dëshironim që të ndodhte edhe këto 22 vite, por ai nuk foli kurrë për origjinën e tij, prindërit dhe familjarët për shtëpinë e tij. Ai duhet ta bënte atë pavarësisht nga punësimi, arsimimi apo niveli ekonomik, pasi varfëria dhe mjerimi nuk janë turp, dhe të gjithë duhet të jemi krenarë për prindërit tanë që na lindën, rritën dhe edukuan. Ai duhet të kujdesej për shtëpinë ku u lind dhe u rrit se këtë e ka detyrim çdo njeri, por askush sot nuk di si ku ndodhet. Askush nuk do e paragjykonte sepse ata mund të kenë qenë njerëz të nderuar dhe të respektuar, por ai preferoi të fliste për “soj e sorollop” të çdo politikani shqiptar apo të huaj.
Realisht shumë nga të afërmit e tij janë njerëz të respektuar dhe shumë miqësor, por ai kurrë nuk foli për ta. Ai u mor me biografinë e çdo kundërshtari apo kolegu dhe kurrë nuk e bëri për veten e tij. Mjeti kryesor i tij ishte denigrimi familjar dhe i jetës private të çdokujt, të cilën e kishte strategji për të frikësuar dhe eliminuar çdo rival politik.
Pas 22 vitesh mbi supet e këtij njeriu rëndojnë një mal me akuza për vrasje, korrupsion, trafiqe armësh, vjedhje, mashtrime publike dhe deri tek dorëzimi i pjesshëm i territorit të Republikës së Shqipërisë. Ai nuk hezitoi të bëhej edhe pjesë e planit më ogurzi për shqiptarët, në skenarin e Athinës për asimilimin e jugut të Shqipërisë dhe konvertimin e mijëra shqiptarëve në grekë. Një vit më parë ai do të mbronte dhe votonte me aleatët e tij censusin famëkeq, i cili falë ndërgjegjësimit të lartë popullor, u bojkotua masivisht.
Ai tashmë nuk ndalet në asnjë marrëzi, por që në të vërtetë janë pjesë e një strategjie anti shqiptare për të rrënuar pasuritë kombëtare nëpërmjet shitjes me procedura privatizimi të gjithë burimeve nëntokësore të Shqipërisë. Me qindra burime nafte, gazi dhe burime të tjera minerare anembanë Shqipërisë lindën dhe i trashëguan me miliona vite nga krijimi i këtij planeti dhe askush nuk guxoi t’i tjetërsonte. Atdheu ka kaluar me mijëra sundimtarë, ashtu siç po kapërcen edhe këtë sundimtar barbar, por askush më parë nuk guxoi të tjetërsonte dhe të shiste diku larg dhe eskluzivisht nëntokën shqiptare, sepse ajo nuk është pronë e qeverisë, por e kombit etnik shqiptar.
Qeveritë ndryshojnë dhe ato nuk janë pronare të aseteve, të tokës dhe nëntokës, ato janë pjesë e pronësisë së publikut, që përkohësisht zgjedh qeveri të ndryshme. Ai ka mundur të krijojë një Kuvend nga më të turpshmit, duke i bërë pjesë të bashkëfajësisë dhe përgjegjësisë kolektive, sepse ai ka frikë nga e nesërmja.
Çuditërisht ai në Kuvend mban edhe opozitën e sotme, ku shpesh siguron edhe konsensus për vendime jetike si zgjedhjet apo përjashtimi i votës së shqiptarëve në emigrim. Ky pushtet nuk meriton jo që të bashkëpunosh, por ai ka humbur legjitimitetin e popullit që e ka votuar, sepse ka shitur integritetin dhe sovranitetin e Atdheut. Ky kuvend dhe kjo qeveri nuk duhet njohur më, sepse kërkon të qëndrojë në pushtet duke pastruar paratë dhe tjetërsuar pasuritë kombëtare. Ai nuk është më për ne Kryeministri Berisha, por shtetasi Sali Berisha, që duhet të ketë statusin e të pandehurit. Mjerë ai që nuk e kupton fundin e kësaj historie të turpshme.
Me të drejtë ka shumë që pyesin se si arriti në këtë ditë tragjike njeriu, i cili na qeverisi këto 22 vite? Përgjigjja është e thjeshtë, ai nuk ka mëshirë dhe dashuri për askënd, ashtu siç fshehu prindërit, gjyshërit, fisin, arsimimin, traditat, kulturën dhe shtëpinë ku lindi dhe u rrit, te e cila në këto 22 vite nuk ka shkuar as 2 herë për ta vizituar, atëherë pse u dashka të na dojë ne, popullin apo Shqipërinë? Të jetë frikë nga fëmijëria? Të jetë mungesë dhembshurie për çdokënd?
JO!
Ai thjesht e urren Shqipërinë dhe shqiptarët.
Nga Kreshnik Spahiu