Ka vetëm dy mënyra për ta shuar një ndjenjë; ta konsumosh atë... ose ma t'a konsumosh. (S.I)

1. Liria e qytetarit është vlera supreme e shoqërisë. Të parët në botë ligj për qasje publike të informacionit, festohet sot si dita kombëtare e Suedisë. Cdo qytetar mund t'i kërkojë të dhënat nga amza e nga enti tatimor për cdo qytetar, përfshirë të hyrat vjetore, kursimet bankare, patundshmëritë, e letrat me vlerë, prej mbretit e teposhtë.



2. Siguria në tregun e punës, e ndërtuar rreth sindikatave. Sindikatat janë të sanksionuara me ligj si pala që negocion kontratat kolektive. Punëdhënësit privatë të obliguar me ligj të respektojnë kontratat kolektive. Punëdhënësit publike të obliguar me ligj të negociojnë me sindikatat nëse ndryshojnë konditat në punë, apo në rast të shkurtimeve. Sindikatat kanë të drejtë ligjore dhe procedura të saktësuara ligjërisht për greva, përfshirë grevat e simpatisë kundër të gjithë punëdhënësve të një sektori. Por, për arsye të vetëkuptueshme, suedezët s'kanë nevojë për greva aq shpesh. Shteti e merr përsipër vetëm një detyrë, të ofrojë ndërmjetësim nëse negociatat ngelin. Ekspertët mendojnë që ky sistem unik i fuqizmit ligjor të sindikatave dhe negociimit direkt ka siguruar qetësi në tregun e punës, duke ia shtuar efektivitetin dhe produktivitetin ekonomisë suedeze.

3. Shoqëri e solidaritetit institucional: qytetarët kujdesen për njëri tjetrin institucionalisht, ashtu që askush të mos ketë nevojë t'ia shtrojë dorën askujt privatisht. Taksa progresive. Sistem i përgjithësuar i sigurisë sociale, arsim e shëndetësi falas për të gjithë, shtesa për fëmijë njësoj të gjthë prindërve, prej ciftit mbretëror e teposhtë. Suedezët mendojnë se kushtëzimi i tepërt i rritë servilizmin ndaj autoriteteve, e koston e administrimit publik.

4. Barazia gjinore. Të gjitha partitë parlamentare - pos nacionalistëve - vetëquhen feministe. Pothuaj të gjitha partitë kuotojnë gra me vetëdëshirë, qeveria aktuale e djathtë i është kërcënuar madje edhe ekonomisë private me kuotim të detyrueshëm. Të gjitha sistemet e sigurisë sociale janë individualizuar, meqë suporti ndaj "famljes" e saboton clirimin e gruas. Fëmijët edukohen e stimulohen në shkolla për barazi gjinore, në lëndën e amvisnisë djemtë mësojnë të gatuajnë, e vajzat të merren me zdrukthtari.

5. Pushimi prindor i përbashkët. Një vit pushim me 80 përqind të rrogës, që mund të ndahet përgjysëm mes babait e nënës. Një pjesë e pushimit me pagesë ndërpritet nëse nuk e merr babai. Arka e sigurimit social kontrollon që babai të mos ketë të ardhura nga puna gjatë kohës së pushimit: nëse zbulohet se ka të ardhura tjera, ndiqet ligjërisht. Shteti kërkon ta forcojë rolin prindor të baballarëve, e ta dobësojë skajimin e grave në tregun e punës.

6. Toleranca epike. Bashkëjetesa dashururore, me pak dallime, e barazuar ligjërisht me statusin martesor. LGBT mund të martohen, të fertilizohen falas brenda sistemit shëndetësor, e të adoptojnë. Madje edhe kisha nacionale suedeze pranon t'i kurorëzojë LGBT. (Fëmijët e tyre ndihen shuuumë mirë, falemnderit.)

7. Pavarësia e pashembullt e komunave. Komunat suedeze janë shtet në veti, me të drejta largvatëse për të administruar - konform ligjit, kuptohet - shkollimin, shëndetësinë, banimin e qytetarëve, kulturën lokale, ndihmat sociale etj. Me fjalët e një miku suedez, i vetmi vend në botë që ka autonomi më të lartë të komunave se Suedia është - Kosova! Sepse aty, ligji Ahtisaari u ofron komunave etnike serbe të drejta më largvajtëse se komunave suedeze.

8. Niveli i lartë i kulturës. Suedezët janë populli që lexojnë së shumti në botë, sipas OKB-së. Poashtu, janë vendi ku ka më së shumti biblioteka publike. Sistemi i bibliotekave publike është kapilar, pothuaj që s'ka lagje pa një bibliotekë. Në biblioteka mund të porositen, pa pagesë nga qytetari, gazeta nga të pesë kontinentet, si dhe libra në të gjithë gjuhët e botës. Karta e bibliotekës është falas dhe e pakushtëzuar. Kush ka kartë anëtarësimi, mund të kërkojë cfarëdo materiali të dojë. Bibliotekat ofrojnë edhe facilitete të relaksit me fëmijë, disqe CD, si dhe materiale për lexim të lehtë, për imigrantë e dislektikë (persona me sfida neurologjike në lexim).

9. E drejta e kalimit të lirë nëpër natyrë, allemansrätten: shqip tekstualisht "e drejta e cdo njeriu". Pronarët e tokave nuk kanë të drejtë t'ia ndalojnë kalimin e lirë, ndalimin, apo qëndrimin e përkohshëm në tenda, asnjë qytetari që nuk ndote e nuk e trazon ambientin. Suedezët janë fetishistë të natyrës, në cdo stinë të vitet hasë njerëz që enden pyjeve, lundrojnë me barka liqeneve, ngritin tenda nëpër lëndina. Friluftsföreningen, përafërsisht Shoqata për aktivitete në natyrë, është ndër shoqatat më masive suedeze me qindramijëra anëtarë. Nëse zombiet e pushtojnë botën, Suedia do të jetë sigurisht vendi ku do të ketë më së shumti mbijetues të paprekur prej tyre.

10. Modestia suedeze. Ndonëse i ka të gjitha këto, suedezi nuk e lavdëron tej mase vendin e vet, as kombin e vet. Madje shikohet pak si vulgare, të fryhesh kështu për veten: unë personalisht do të ngurroja ta hedh këtë tekst në suedisht. Qytetarët e emancipuar të këtij vendi kanë frikë të rrahin gjoks, meqë nuk duan zhvillime fashistoide në vendin e vet, tëhuajësim të pakicave, e shkatërrim të kësaj ndjenjës së bashkësisë dhe solidaritetit institucional që e ka ndërtuar këtë vend nga themeli. Fjala patriotizëm është fjalë e shëmtuar në Suedi, ka konotacion kolektivist e pothuaj fashist. Pyet pse? Shiko edhe një herë në krye të këtij statusi, fjalinë e parë te pika nr 1.

Ka mënyra e mënyra për ta dashur vendin e vet. Suedezët thjesht e përbuzin dashurinë që cirret, ndërsa e cmojnë dashurinë që shprehet me respekt për lirinë, e mirëqenien, e ndjenjën e përkatësisë së përbashkët.

Shqiptar Oseku

Përshëndetje, unë jam Kapitalizmi!

I rrita vajzat tuaja të vogla me kukulla Barbi, pse çuditeni sot kur ju kërkojne para për operacion estetik?
Krijova një industri të pafund për interesat e mia...
E arrita atë që doja, tashmë shumica e vajzave 17-vjeçare nuk jane të kënaquara me pamjen e tyre të jashtme.
Unë jam Kapitalizmi!
Mjafton që një grua të shfletojë vetëm 15 minuta një revistë mode, që të mos e pëlqejë më trupin e saj.
Unë jam Kapitalizmi dhe e kam ndryshuar aq shumë këndvështrimin tuaj saqë historia e jetës së një CEO-je hajdut, mund t'iu duket një “histori suksesi dhe vullneti”.
Unë jam Kapitalizmi dhe s’kam aspak frikë të mundem në një botë ku mesatarja e njerëzve shikon Televizor rreth 5.5 orë në ditë, nuk lexon libra, shkon shumë pak në teatër dhe kinema.
Unë jam Kapitalizmi dhe patjetër që Steve Xhobs ishte dikush shumë i rëndësishëm, në fakt ishte shumë i zoti për të bërë punëtorët me pagë të ulët në vendet e Botës së Tretë, të prodhonin makineri që i nevojiten vetëm 1%-shit.
Patjetër që të gjithë kapitalistët do të flasin si të ishin “shenjtorë”, fiks si Bill Gejtsi, një shenjtor që jeton në një shtëpi 66.000 m2, 150 milion dollarëhe.
Unë jam Kapitalizmi dhe për shkakun tim anembanë gëlojnë kushurinjtë që marrin gjak për sherre trashëgimie.
Ndërkohë që çdo vit vdesin 20 milion fëmijë nga uria, ju derdhni djersë për të shkrirë dhjamërat mbi shiritat e vrapit.
Unë jam Kapitalizmi dhe falë meje në botë ekzistojnë 600 milion obezë dhe 1.4 miliard njerëz të uritur!
Unë jam Kapitalizmi dhe një bujk që prodhon kafe për Starbucks për të blerë një gotë kafe nga aty, duhet të punojë tre ditë!
Unë jam kapitalizmi dhe “ekonomia e tregut të lirë” është gënjeshtra më e madhe në botë.
Unë jam Kapitalizmi dhe 24% e amerikanëve thonë se janë gati të mohojnë familjet e tyre, nëse do t'iu duhej për t’u bërë miliarderë.
Unë jam Kapitalizmi dhë u bëj thirrje grave:
"Ju lutem vraponi për tek Victoria Secret, pa e sjellë ndërmend se jeni kthyer në një objekt, ju garantoj se do të bëheni shumë të lumtura kur të blini 80 dollarë një palë të brendshme sa një pëllëmbë!
Unë jam Kapitalizmi dhe kalova në ekstazë nga kënaqesia kur dëgjova se një fëmijë 15 vjeçar shiti veshkën, për të blerë iPad.
Unë jam Kapitalizmi dhe Madonna vetëm në Londër ka 8 shtëpi, në madhësi për të strehuar 600 të pastrehë.
Unë jam Kapitalizmi dhe ju vdisni për xhevahire, në İndi 1 milion veta i prodhojne ato xhevaire duke marrë 1.2 dollarë në ditë.
E bëra botën të besojë se bjondet janë më të bukura, prandaj në kontinentin e Azisë 300 milion gra përdorin rregullisht shampo zbardhuese.
Unë jam Kapitalizmi dhe 64% e atyre yjeve të Hollivudit, të cilit ju i keni idhuj, janë të varura nga kokaina.
Unë jam Kapitalizmi dhe ndërkohë që 20 milionë fëmijë vdesin nga uria në vit, juve ju vjen turp të vishni të njëjtën këmishë dy herë në javë.
Unë jam Kapitalizmi dhe për cilin Zot e keni fjalën, kuptoheni tashmë që e vetmja perëndi qëadhuroni, jam unë!
Unë jam Kapitalizmi dhe për cilin Zot e keni fjalën, kur myslimanët falen në hotolet me 5 yje, me pamje nga Kabe-ja.
Unë jam Kapitalizmi dhe për cilin Zot e keni fjalën, kur gjithë bota e “feston” festën e Krishterë të Krishtlindjeve, thjesht për të bërë shoping e për t'u argëtuar mes shpenzimesh?
Unë jam Kapitalizmi dhe përsëri ia arrita!
I bëra gratë të besojnë se s’kanë asgjë për të veshur, pavarësisht se i kane dollapet deri në grykë me rroba, lloj e soj.
50% e popullsise së botës, zotëron vetëm 1% të burimeve dhe pasurive.
1% e popullsisë së botës zotëron 50% të burimeve dhe pasurive botërore.
Unë jam Kapitalizmi dhe bankieret janë bijtë e mi.
Edhe diçka të fundit, shtetet ku ju jetoni janë komiteti ekzekutiv i punëve të mia

Sinqerisht, juaji, K A P I T A L I Z M I


Marrë nga faqja Kuriozitete & Enigma
Redaktoi: Stop Injorancës !

14 shkurti

14 shkurti është dita kur shumë adoleshentë bëjnë propozimin e parë të tyre. Shumë prej tyre marrin puthjen e parë e të tjerë, atë refuzimin e madh shkatërrues.
14 shkurti është dita kur zakonisht adoleshentët zgjedhin të humbasin virgjërinë.
14 shkurti është dita kur ndahen ato dhurata të përgatitura e mirëmenduara, prej shumë kohësh më parë.
14 shkurti është dita e luleve, jo më kot pikërisht atë ditë trefishohet çmimi i një trëndafili.
Por 14 shkurti gjithashtu është dita kur parukeritë nuk kanë orare të lira, dita kur restorantet janë të gjitha të prenotuara.
14 shkurti është dita më e trishtuar për ata që edhe ky vit i gjeti beqarë. 14 shkurti i vetmisë së madhe...
14 shkurti është dita edhe e atyre njerëz që nuk e kanë mundësinë ta shëtisin dhe argëtojnë partneren e tyre çdo ditë. Dita kur ata sakrifikojnë dhe qoftë për një ditë, i përkushtohen njeriut të tyre të jetës.
14 shkurti është dita e vetme kur dashuria trajtohet si virtyt rural. E megjithatë duken shumë më bukur ata njerëz që festojnë qoftë me një shëtitje nga liqeni, sesa këta tallësit bashkëkohor që si çdo ditë, sot i gjen përsëri të ulur aty tavolina e lotos.
14 shkurti është dita që shqiptarët pas viteve 90' e kanë festuar gjithmonë me të njëjtin intensitet, prandaj edhe të ashtëquajturit muslimanë shqiptarë të sapozgjuarkanë filluar aksionin e gjithanshëm propogandistik kundra kësaj feste që gabimisht ende trajtohet si ritual i krishterë. Por kjo është qesharake po aq sa e rrezikshme, pasi shqiptarët kanë festuar çdo festë bashkë, fetare apo jo fetare qoftë. Sepse ajo që vetëm shqipja sot e shpjegon, fjala "festë", nuk tregon asgjë tjetër që vetë festa është fe (fe+este), sepse feja dikur shërbente për të festuar dhe jo për të ndarë.
14 shkurti është një ditë e dedikuar dashurisë, të dashuruarëve.

Shkroi: Stop Injorancës !


P.s Fotoja vjen nga nxënës të Indisë Hindu, si thirrje për më tepër dashuri.

"Mos i detyroni fëmijët të puthin gjyshërit e tyre"

"Mos i detyroni fëmijët të puthin gjyshërit e tyre"
Kjo u bën dëm...

Fëmijët duhet të mësojnë rëndësinë e konsensusit dhe faktin që trupi i tyre është i tyre.

Duke i detyruar fëmijët të puthin të tjerët, ju i bëni më lehtësisht të prekur nga abuzimi, në të ardhmen.

(Lucy Emmerson)
Forumi për Edukimin Seksual, Britania e Madhe

Mene mene xhuxhumene

"Mene mene xhuxhumene
karafil mustafil
xhomodan kokodan
merre une tine pish"

E tillë është një lojë që kemi luajtur fëmijë duke nxjerrë 10 gishtat e duarve dhe në fund të recitimit njëri prej gishtave eleminohet dhe fiton ai që reziston dhe mbetet deri në fund.



Një ditë në tavolinë me disa miq, të tre treguam versione të ndryshme të fjalëve të kësaj loje që nuk i dihet as origjina dhe as autori.

Cili është versioni juaj?

Shkroi: Stop Injorancës

Bota shqiptare në sytë e një Mormoni

Tirana më ka trajtuar shumë mirë deri tani. Filiali është vërtetë interesant.
Shumë njerëz të moshuar si dhe 5 të rinj, po përpiqem që ti ndryshoj, por fëmijët këtu në Tiranë janë të gjithë zënë me shkollën (mesa duket kur konvertojnë një fëmijë, në fenë e tyre marrin bonus ekstra shën. im), ose më quajnë "Jehovait" dhe nuk pranojnë të më flasin me gojë. Zakonisht na ngatërrojnë edhe me Dëshmitarët e Jehovait.





Ushqimi vazhdon të jetë i mirë dhe unë kam qenë shumë i zënë duke u përpjekur të kap njerëz në rrugë. Ka shumë njerëz këtu që kanë disa mënyra sjelljeje shumë të çmendura. Një djalë në moshë erdhi një ditë dhe na tha neve se ishte "Profeti i Fundit" dhe na kërkoi të ktheheshim në shtëpi, tek Barak Obama. Na ka ndaluar edhe disa herë të tjera duke na thënë se ne jemi plot me m**.
Por gjithashtu këtu ka edhe shumë njerëz të mrekullueshëm me të cilët mund të shoqërohesh.
Por ka gjithashtu edhe snakes (gjarpërinj) dhe këtu i referohem femrave që flirtojnë me ne misionarët, apo me djemtë amerikanë.
Ato na shohin se jemi të bukur, na përpëlisin sytë dhe përpiqen të na ftojnë të pijmë kafe me to.
Ne mirësisht i refuzojmë kërkesat e tyre dhe i pyesim nëse ato duan të dinë më tepër rreth Jezus Krishtit. Kështu zakonisht shpëtojmë prej tyre. (Kjo pjesa këtu ishte e fortë në fakt)
Puna ka shkuar mirë. Po punoj me 3 fëmijë në një shtëpi.
Më pas flet për punën e tij në kohën e lirë dhe e mbyll letrën dërguar prindërve të tij, me fjalinë:
http://clawsonscalledtoserve.blogspot.com/2013/11/i-love-being-here-in-albania.html

"Më pëlqen shumë qëndrimi në Shqipëri!!!"

Facebook-u ndërgjegjson lexuesit shqiptarë...

E keni vënë re ndërgjegjsimin e shqiptarëve kohët e fundit në Facebook?

Kur hasin ndonjë shkrim interesant gjetiu dhe e shpërndajnë në profilin e tyre nuk e shoqërojnë me ndonjë pjesë intriguese të shkrimit, por bëjnë një farë lutjeje deri në përgjërim të tipit:

"Eshtë pak e gjatë, por ia vlen ta lexoni".

Dhe .. .nuk bëhet fjalë për më tepër se 20 rrjeshta shkrim, në rregull?

Shkroi: Stop Injorancës

Kalendarët sot, vazhdues të atyre pellazgë

Dihet që njeriut prej kohësh i është dashur të orientohet me ditët e caktuara të vitit a të motmoteve, apo me fillimin e hënëzës së plotë e atë të mangët, deri në atë të ndikimeve të planetëve. Ndaj dhe më parë se të ndërtonte marrëveshjet njerëzore me motet, kohën, muajt, javën, ditën etj., ai studioi për mijëvjeçarë sistemin tonë diellor dhe jo vetëm për ata që besojnë në evoluimin shkencor, por ndoshta dhe i erdhi për pak vite, i gatshëm nga njerëz jotokësorë për ata që besojnë te UFO-t.Rezultantja ishte se njeriu qysh në vitet 6000-5000 para Krishtit kishte një sistem matës të kohës tepër të saktë, i quajtur ndryshe kalendar (me anë të shqipes shpjegohet edhe etimologjia e saj, si kohë e lindur), ku viti ndahej në 12 muaj, muaji në javë me 7 ditë 24-orëshe, ku gjithçka përcaktohej perfekt në kohë e në hapësirë dhe në emërtime, sikundër pothuaj ashtu si thirren edhe sot. Kësisoj, u përcaktuan planetët dhe jo pak, 11 prej tyre, dhe të 12-tin e kanë lënë të nënkuptohej (ylli Sirius), ku shkenca po rreket aq shumë sot.

Pse 12 planetë shëtitës rreth diellit ose anëtarë të sistemit tonë diellor, pse 12 muaj, pse 12 orë, pse 12 shenja të zodiakut, pse 12 anëtarë të familjes magjike të Krishtit, pse 12 dishepuj të Muhamedit, pse duzinë kompletesh, pse ky numër 12 magjik dhe 13-ta numër ters?
Kjo kërkon shpjegimin e saj sa mistik, sa shkencor, sa fetar, por, mbi të gjitha, kërkon një nge tjetër. Sikundër dhe shtata, që përbën një numër tjetër magjik, si shtatë mrekulli, çerek cikli hënor, 7 ditë jave, ku njeriu i atëhershëm iu gjeti edhe emrat përkatës për nder të planetëve, që ndikonin në jetën e përditshme, si dhe në shëndetin mjedisor dhe atë njerëzor. Si për çudi, ky dokumentim i parë, na vjen sot sipas dy mënyrave. Ose nga ndërtimi i shkallëve dhe hieroglifëve nëpër piramida, ose sipas shkrimeve të tipit kuiniform nëpër gurët e lënë si testament nga S(h)umerët e Babilonisë, ose sipas gjuhës së kënduar e të përcjellë në mijëvjeçarë të shqipes.
Dihet se ditët e javës kanë pas filluar me atë të më të madhit të të mëdhenjve, pra ati i tyre, ose Shën ati – Saturni – e shtuna, për të kaluar te mishërimi i planetit qendër, i Diellit – e diela, (që lidhet me shqipen dije, dritë, djalë, ditë, del), kollaj fare i lihet vendi planetit satelit që ndikon më shumë në jetën në Tokë, kuptohet Hana-e han, e hëna (që lidhet me shqipen si diçka që hahet), për të vajtur te planeti pas saj Mars-e marta (që lidhet me shqipen si një planet me shtrëngata, si i marrë), për të kaluar te planeti tjetër Mërkuri–e mërkurë. Deri këtu kalendarët pellazgë, ilir apo shqiptarë ranë dakord ose dhanë e morën me kalendarët e shoqërive të civilizuara, duke mbajtur emra të përbashkët për pesë ditët e sipërpërmendura të javës. Ndërkohë, si mësuesi me nxënësin spurdhjak që pas disa mësimeve i duket vetja i ditur, mbajti për vete, me emrat e parahistorisë njerëzore dy ditë të javës, si ditën e zjarrit, e anjit-e entur, e enjte, dhe ditën e premte, venera për vendra (e bukur si venera, shën e vertë) më vonë e premta. Pra, është i vetmi popull që i thërret ata, një pas një, si 6500 vjet më parë, kur kombet e tjera përreth e anembanë i thërrasin ditët e javës sipas numrave rreshtorë. 
Por jo vetëm kaq. Edhe muajt ky popull i ka pas thirr me emër, sikundër edhe sot, si p.sh. mars, me të cilin fillonte viti i pellazgëve, ilirëve apo shqiptarëve për të uruar mbarësi (të qoftë udha e m(b)ar-mar); prill – që viti të prij-ë me ushure, sepse hapet dita; maj – sepse është muaj i madh ditë dritë; qershor – sepse lidhet me vjeljen e qershisë ose kur bie shi; korrik – sepse korr drithëra; gusht – zagushi, gunë, ngushtohet dita-ngusht; shtator, tetor – vjeshta e parë, e dytë ose vjelja e parë, e dytë; nëntori – thirrej brumeri për shkak të brymës, brumës që është fjalë tipike shqipe; dhjetori – quhesh dimën-ditë të mënuara, ditë të zemëruara, të ngrysura; janari thirrej kalnue nga të qenit kalkan; dhe shkurti thirrej farori sepse hidhej fara e të lashtave, vonë kur Perandori August i mori një ditë për gushtin, u quajt prapë me emërtim shqip ngaqë ngeli i shkurtër.
Pra, kjo na bën të mendojmë se ky popull ka pas qenë i orientuar me kalendar qysh në kohët e para lashtësisë. Ndërkohë që popujt e tjerë, si sumerët, babilonasit, asirët, egjiptianët, më vonë grekët, e më vonë latinët, kujtonin se secili nga ata, mbasi e “vidhte” kalendarin nga gojëdhënat dhe nga ato shkrime të mbijetuara, e bënin si të tyren. P.sh., sumerët e matnin me daljen mbretit të parë në skenën e historisë së tyre (me nfilimet), egjiptianet e matnin me kohën e ndërtimeve të mumieve për personifikimin e përjetshëm të faraonëve (kujdes – fara jonë), grekët e matnin me lojërat e para olimpike të tyre të kryera në Spartë më 780 para Krishtit, romakët i matnin datat me pushtimet e Cezarit, por të gjithë së bashku, në kalkulimet e tyre kishin në mendje ato të pellazgëve, që janë ruajtur në pllakat sumere, etruske, mot a mot, në malet Pindus, në zemrën e maleve të Labërisë, Çamërisë dhe në bjeshkët e Veriut-Gegënisë (popuj mbetës të pellazgëve të rrudhur apo të shtrydhur).
Gjithsesi, kalendari i parë zyrtar mbahet ai i kohës së Jul Cezarit, ku një mesap kalabrez (fis prej ilirësh, prapë racë shqiptare), avokat për nga zanati, Lilius e thërrisnin, i propozon Perandorit kalendarin e vet, me bazë egjiptiane, më saktë me bazë shumeriane, i ndërtuar si kalendar i pastër diellor, pothuajse ai që kemi sot, por me gabime (një ditë në 128 vjet), që u korrigjuan me dekret të Papës Gregoriani XIII, më 1582. Vetë Perandori Cezar hoqi emërtimin e muajit korrik të mbërritur deri në kohë të vet prej perandorëve etruskë (që sunduan Romën nga vitet 770 deri në ato 350 para Krishtit), dhe e quajti Jul, ndërsa pas tij qe Perandori tjetër, i nipi, Oktavian Augusti, që pasoi me ambicien e të ungjit, duke hequr emrin e gushtit dhe e quajti augusto, madje guxoi më tepër se i pari, duke marrë dhe një ditë nga shkurti dhe e vendosi te ky muaj, ndaj dhe kemi qysh atëherë korrikun e gushtin me 31 ditë.
Ky kalendar ndoqi shekujt e mëpastajmë, ku kombet, një nga një, fillimisht ata katolikë pastaj ata protestantë, pasuan dakordësinë e tyre me këtë tip, derisa edhe ortodoksët grekë e rusë në fillim të shekullit 20 arritën dhe e morën për kohëtregues. Prandaj dhe Revolucioni i Tetorit i Leninit, i ndodhur më 17 tetor sipas kalendarit rus, sot quhet si i 7 tetorit, sepse kalendari gregorian hoqi 10 ditë nga ai i Cezarit për të përputhur saktësisht kohën diellore me atë kalendarike.
Veç kalendarit diellor ekzistojnë edhe kalendarë tipikisht të pastër hënorë, me të cilët përputhen llogaritjet e kalendarit mysliman për të kryer ritet e festave të Ramazanit, e Kurbanit të Madh apo të Kurbanit të Vogël. Pastaj kemi dhe kalendar diellor hënor, si ai shumerian, dhe hënor diellor si ai kinez e izraelit, dhe/ose kalendar si ai i fiseve Maya, që përshtat ciklet e diellit me ato të hënës. Por, klasifikimet e kalendarëve nuk kanë të sosur. P.sh., një tip është ai që bazohet në rregulla (si ai i Maya-ve apo ai gregorian dhe ai cezarian). Ka kalendarë që bazohen në observime astronomike, si ai mysliman, që llogarit saktë momentin e sekondave të para të shfaqjes së draprit të hënës, që iu duhet për festimet, siç shpjeguam më lart. Por, ka edhe nga ata kalendarë që bazohen në llogaritje astronomike, si ai kinez dhe izraelit.
Gjithsesi, kalendari bazë mbetet ai i hartuar nga pellazgët nëpër pllaka shumere, por i ruajtur nga shqiptarët, që bazohet tipikisht në fillimin e një viti të ri, sipas ciklit diellor, që përmbushet pikërisht më 25 dhjetor dhe konvecionalisht apo me marrëveshje dëftehet më 1 janar.
Pse më 25 dhjetor? Dihet se data 22 dhjetor përfaqëson solsticin dimëror, ku nata pushon së rrituri dhe/ose dita pushon së ngrëni. Dita e parë dhe e dytë pas kësaj, pra, 23 dhe 24 dhjetori, përfaqësojnë pushimin (stillstand), ose ekuilibrin, ose marrjen e forcave të ditës, ose gjenerimin, ose lindjen e ditës, që realisht fillon të marrë e të mund t’i maten sekondat e para pikërisht më datë 25 dhjetor. Pra, këto sekonda përbëjnë realisht sekondat e para të një dite të re, të një jave të re, të një muaji të ri apo të një viti të ri, por jo vetëm ditë, por edhe dritë më shumë, por edhe fotosintezë më shumë, por edhe oksigjen më shumë. Pikërisht në këtë moment, uji fillon të pjellë ujë, ose të gjenerojë vetveten, që në kuadrin e dy javëve apo gjysmë cikli hënor, duke i hedhur dhe kryqin më 6 janar me nitrat argjendi si katalizator, ai arrin të shpërndahet në gjithë ujërat e botës dhe kushdo mund të marrë nga ky ujë në çdo pikë të globit dhe të të mos i prishet, prandaj dhe ai në këtë ditë quhet ujë i bekuar. Po në këtë moment fillon zgjimi, avash-avash, i kafshëve, shkundja nga letargjia, përgatitja për një jete të re e botës së gjallë, çelja e sythave të shumë bimëve, si mimozat etj.
Pra, jeta, gjithandej lind, por mbi të gjitha njeriu.
Dhe pikërisht këto ditë, duke filluar qysh nga data 17 dhjetor deri më 24 dhjetor, festoheshin saturnalet, ditët e at-it të planetëve, me hare e gëzim të madh, me të pira e të ngrëna, me dhurata për një vit të mirë e të ri për të hedhur dertet pas, dhe më 25, njerëzia i kthehej punës nga e para. Këto festa, që ndryshe quheshin pagane, festa të mirëfillta natyrore, po aq shkencore sa as sumerët, as babilonasit e as asirët, as egjiptianët e as grekët më vonë, e as romakët më vonë akoma, nuk mundën t’i përçudnonin, përkundrazi, i zhvillonin po aq, e mos më tepër, vetëm me ndryshimin se gjoja i kishin shpikur vetë për nder të perëndeshës së bujqësisë me emrat e vet, por që vetëm ky komb i ruajti si në fillimet apo origjinalin e vet.
Vonë-vonë, më 385 të erës sonë, ky rit u zyrtarizua për të krishterët, se në këtë datë paskësh lindur edhe i madhi Krisht, që në fakt, sipas Biblës, ishte lindur pa zbritur barinj nga mali që i bie diku nga ditët e shën Mitrit ose fundi i tetorit, por me që festa pagane (lindja e vitit sipas kalendarit pellazg) ishte më e fortë në memorien e njerëzve, e çuan lindjen e Krishtit më 25 dhjetor. 
Pra, festat, datat, muajt, ritet, javët e kalendarët ishin shpikur njëherë, ku një popull si shumerët i ruajti në gur dhe një popull si pellazgët, më vonë shqiptarët, i ruajtën në lahutë. Prandaj dhe ne shqiptarët nuk kemi asnjë lidhje me festën e Vitit të Ri më 01 janar, përveç asaj kohe të diktaturës ose kur të tjerët na e kanë detyruar, dhe ne si popull i vogël, për të ruajtur fjalën e parë të dhënë Zotit ose natyrës për ata që nuk besojnë, gjoja i kemi respektuar, por jo besuar. Kësisoj, festa për t’u festuar ndër ne shqiptarët, sot është ajo e të parëve tanë – 25 dhjetori, që as përhapja e kulturës greke, as pushtimi romak, as sundimi bizantin, as dyndja turke e as ateizmi i kuq nuk mundën të prishnin këtë datë, si në fillimet e veta.  

Sazan Guri - G. Mapo

Si u shndërruan liberalët shqiptarë në konservatorë?

Ja kaq habitshëm e kaq shpejt erdhi dita ku ne brezi që thyem barrierat, ne që të parët veshëm xhinse apo i bëmë ato me theka e i zbardhëm me açe, ne që veshëm pantallona të gjera rrepistësh, apo vajzat e para që veshën minifundet, prenë vetullat, ngjyen flokët apo lyen sytë në orët e mësimit. Të parët që vunë vathët buzë rrugës, pircing apo bënë tatuazhe, sot ndjehemi konservatorë ndaj pamjeve të tilla, në mënyrën si zgjedhin të festojnë 8 marsin, disa femra shqiptare. (S.I)


Foto të marra nga një lokal në kryeqytetit shqiptar, më 8 mars 2013!

Shkroi: Stop Injorancës !

Shqipëria njëmijë e një

Çështja është se kultura më e madhe mund të bashkëjetojë me një analfabetizëm të përhapur … Popuj si Suedia, që edhe pse dinë të lexojnë dhe të shkruajnë nga qytetari i parë (nënkupto mbreti) deri tek i fundit, prapë mbeteshin, e do të vazhdojnë të mbeten pa kulturë, barbarë të pashërueshëm.
Fakti është ky:
shqiptari, si përkufizim, është një njeri me kulturë, le të jetë një kulturë primitive, por ama është kulturë ….
Përballë shumë malësorëve, që firmosin me gishtin e madh të dorës të ngjyer me bojë, kam provuar një ndjenjë inferioriteti që s'ma ka ngjallur asnjë dykëmbësh i qytetëruar i perëndimit."

(Indro Montanelli, Libri : "Shqipëria njëmijë e një", botimi shqip, faqe 164)

Shqiptarët, serbët e lapidarët

Shqiptarët gjithmonë i kanë trajtuar me respekt të kapurit rob në luftë, të rënët duke i varrosur dhe të varrosurit duke mos ia përçudnuar varrin.

Nga ana tjetër njihen mizoritë serbe ndaj robërve shqiptarë, përdhunimet e bajonetat tek gratë shtatëzëna, dëmtimi i varrezave jo vetëm të shqiptarëve, por edhe të varrezave të tyre (skenari i vitit 1981) për të manipuluar opinionin ndërkombëtar dhe për të ndezur gjakrat mes popujve. Pa harruar këtu ç'ka pamë para disa ditësh, heqjen e përmendores së heronjve shqiptarë në Preshevë.

Në foto: 5 heronjtë e Vigut tek sheshi i plehrave në Shkodër.

Shkroi: Stop Injorancës !

Ku shkuan 1 milion eurot e dhëna për muzeun?

TIRANE - Mozaiku më i madh në Shqipëri, realizuar në fasadën e Muzeut Kombëtar, vepër unikale e artistëve shqiptarë, filloi të rrëzohet dy ditë më parë. Shiu i dendur zbuloi papritmas faktin që ky mozaik ishte lënë në mëshirë të fatit edhe pse gjendej në mesin e Tiranës. I mbani mend skelat me banderolën e fytyrës së qeshur të kryeministrit tonë? E pra, poshtë banderolës që mbulonte fasadën për muaj me radhë, skelat ishin ngritur për të restauruar mozaikun.

Ca fonde donatorësh ishin lëvruar, por me sa duket askush nuk vuri dorë në këtë mozaik. Një tjetër vepër e trashëgimisë së shqiptarëve po dëmtohet rëndë. Kësaj radhe nuk ishin hajdutët që hynë për ta prishur. Mozaiku kishte edhe rojë, po kishte edhe drejtor që paguhet për ta mbrojtur. Mozaiku po prishet nga indiferenca dhe kusaria e pushtetit tonë, i cili nuk po lë gjë pa vjedhur. E mbani mend Ministrin, i cili do të flasë vetëm në datën 23 qershor? Ministri na tha se kisha në Shpat ishte në një vend të humbur.                                                   Po tani z.Ministër, çfarë mund të thoni? Z.Ministër, a mund të na thoni se ku shkuan paratë e restaurimit të mozaikut? Po fondi prej 1 milion eurosh që ka dhënë UNDP për këtë muze? UNDP-ja, sigurisht që duhet të flasë publikisht se ku shkuan paratë e qeverisë spanjolle për Muzeun Kombëtar, pasi nuk është normale që, paratë e donatorëve shkojnë për rrush e kumbulla dhe askush të mos mbajë përgjegjësi.

(er.nu/GSH/BalkanWeb)

Të jetosh në Manhattan apo me Berluskonin, privilegj i Kamzës së varfër

-Të jetosh në rrugë me baltë, por me emra plot ngjyra si “Silvio Berluskoni”, “Nikolas Sarkozi” ose “Moxart” dhe të punosh në “Manhattan”, “Coca Cola”, “Paris”, “Meksikë” ose “Dubai”, është një privilegj që e kanë vetëm njërëzit e varfër të qytetit të Kamzës në Shqipëri, shkruan sot spanjollja e famshme ‘El Mundo’.

Në një reportazh të saj nga Kamza, 7 kilometra nga qendra e Tiranës, ‘El Mundo’ shkruan se Kamza befason emërtimin e rrugëve të saj, një ide që ka ardhur nga kreu i Bashkisë, Xhelal Mziu dhe anëtarët e tjerë të Këshillit Bashkiak, për të krijuar një qytet modern.

El Mundo thekson se Kamza nga 6.000 banorë që kishte para viteve ‘90, tashmë numëron 100.000 banorë duke e bërë qytetin e gjashtë më të madh në Shqipëri.

Gazeta thekson se ky qytet njihet si një bastion i Partisë Demokratike, aq sa edhe bulevardi kryesor i qyteti ka marrë emrin “Bulevardi Blu.”

“Në “Manhattan” fshatarët shesin presh, qepë, portokalle, mjaltë dhe pula të gjalla të rritura në oborr, ndërkohë në “Neë York” është tregu i veshjeve të përdorura. Në rrugën e pagëzuar me emrin “Londër” duhet të mbash mirë ekuilibrin, se ndryshe rrezikon të biesh në gropa të shumta me ujë dhe baltë, që në verë kthehen në re pluhuri.”- shkruan gazeta.

Më tej, ata që jetojnë në “Bruksel” “Uashington”, “Berlin” dhe “Milano” janë më me fat se banorët që jetojnë në rrugën “Silvio Berluskoni” që ngjan më shumë me një shteg fshati.

 Një banor i zonës është shprehur se emrat e rrugëve janë të qyteteve madhështore, por gjendja e tyre është si në Afrikë, ndërsa një student thotë se emrat duhet të jenë shqiptarë, por askush nuk i ka pyetur banorët për këtë.

Popullsia e Kamzës, theksohen në këtë reportazh, ka një moshë mesatare 27 vjeç, por vuajnë nga papunësia, margjinalizimi social, shërbimet joefikase shoqërore, dhe të ardhurat e familjes janë të bazuara kryesisht në disa dërgesa të emigrantëve shqiptarë, që po vijnë e po pakësohen për shkak të krizës, kryesisht në Greqi.

(d.b/BalkanWeb)

Respekti ndaj varreve

Duke ndjekur para disa ditësh filmin legjendar "Shpëtoni ushtarin Rajan" të 1998-ës më bëri shumë përshtypje skena e fundit e filmit që pasqyrohet nëpërmjet fotos tek varrezat e ushtarëve amerikanë, të rënë gjatë luftës së II-të botërore.

Ajo që më bëri përshtypje ishte pikërisht ecja mbi varre, duke shkelur mbi to dhe duke e fokusuar respektin tek Kryqi ku shënohen gjeneralitetet e të ndjerit.

Ne shqiptarët kemi komplet tjetër standart në nderimin e njerëzve që ndërrojnë jetë. Një standart që tregon një kulturë shumë fisnike, të lashtë e të vyer.
Mjafton të përmendim këtu një pasuri të çmuar nga folklori ynë, vajet, këndimin gjatë ceremonive mortore në nder të të ndjerit.
Ndahen në dhoma të ndryshme gratë nga burrat dhe trupi i të ndjerit që rri 24 orë në shtëpi, qëndron në dhomën e burrave.

Pastaj kemi edhe përkujtimoret të quajtura: të shtatat, të dyzetat (data e mbylljes së vizitave), 6 mujori, 1 vjetori etj.
Megjithatë, ritualet e mortit janë të shumëllojshme nga zona në zonë e krahina në krahinë dhe kështu do doja që në këtë temë secili prej jush të mundohet e të na sjellë karakteristika të ritualeve mortore që ju kanë mbetur në mendje dhe vlejnë ti mbajmë bashkarisht, qoftë për ti memorizuar në kujtesën tonë, në këto kohë kur globalizimi po përpin vrullshëm kultura të tëra.

Shkroi: Stop Injorancës !

A. Gjebrea: Shkoni e futjani gjumit dhe çohuni pas 2 ditësh

"Shkoni e futjani gjumit dhe çohuni pas 2 ditësh.
Më erdhi turp kur pashë sesi Juliana Pasha (të cilës këngët ia kompozon ai vetë shën. imi), Aleksandër Gjoka apo edhe Eli Fara ishin me zero vota.
Si mund të lini pa votuar këngëtarët tanë më të mrekullueshëm?!"

Kjo ishte deklarata shokuese e prezantuesit Ardit Gjebrea në mbyllje të natës finale të Këngës Magjike.

Në të njëjtën kohë kur ua kanë lënë vetë në dorë këngëtarëve pjesëmarrës (si në Big Brother) të votojnë dhe përzgjedhin artistin më të mirë, në të njëjtën kohë gjen kurajo të gjykojë mbi zgjedhjet, kualocionet apo gjykimet e tyre e kësaj "jurie".

Nëse Z. A. Gjebrea "Këngën Magjike" e ka pronë private me të cilën duhet ta përzgjedhë me shkopin e tij magjik, fituesin e saj, atëherë mos ta quajë festival, por biznes privat!

Shkroi: Stop Injorancës !

Detajet bëjnë ndryshimin

Thonë që mënyra më e mirë për të nisur ndryshimin pozitiv në mënyrën e të parit të jetës, është t'ia nisni që nga detajet më të vogla... 

22 prilli, Dita e Tokës

Dita e Tokës bashkon sot 114 vende, të udhëhequra nga SHBA-ja dhe Idia. Në të njëjtën ditë të vitit 1970, 20 milionë qytetarë amerikanë iu përgjigjën apelit të senatorit demokrat Gaylord Nelson, duke u mbledhur në një manifestim në mbrojtje të planetit. 

Sivjet për organizimin e këtij eventi ka menduar Earth Day Network, i cili për edicionin e 2011-s ka caktuar një objektiv ambicioz: mbledhjen e një milliard "veprimeve ambientale" para samitit të OKB-së të parashikuar për vitin e ardhshëm në Rio de Janeiro.

 Për të arritur këtë objektiv, disa kanë vendosur të mos përdorin ujin që blihet me shishe, ndërsa të tjerë kanë braktisur makinën për biçikletën. Për të gjithë, parulla është e njëjtë: Një veprim në dobi të shëndetit të planetit.

shekullio

Filmi “Ballkan Bazar”, reagime të forta në Greqi

ATHINE- Reagimet e para kanë lindur në Greqi nga filmi i ri i Edmond Budinës “Ballkan Bazar”.
Ndërkohë që filmi po shfaqet në kinematë shqiptare, menjeherë u cilësua në mediat greke si “një tjetër sfidë të turpshme kundër helenizmit dhe komunitetit ortodoks”.

Sipas një shkrimi të botuar në disa agjenci mediatike, filmi që është produksion shqiptaro-italian, jo rastësisht po shfaqet në prag të festës ortodokse të Pashkëve.

Autorët e shkrimit, thonë se “filmi bazohet në trillimet e medias shqiptare dhe qendrave të tjera që lidhen me zhvarrosjen e eshtrave në Kosinë, për t’u paraqitur më pas si eshtrat e ushtarëve grekë të rënë gjatë luftës italo-greke 1940-41”.

Po sipas tyre, “qëllimi i këtij filmi është zhvlerësimi dhe tallja e njërës prej faqeve më të ndritura historisë së Greqisë moderne dhe rezistencës së gjithë popujve të Evropës kundër fashizmit”.

Shkrimi denoncon faktin që filmi në pjesën më të madhe është xhiruar brenda Kulteve Ortodokse duke bërë në këtë mënyrë sakrilegj, ndërkohë që shumë prej skenave cilësohen të pahijshme.

Shkrimi thekson se “është i gabuar përdorimi i Kishës së Labovës së Kryqit, i cili është një monument, dhe jo vetëm për arsye shpirtërore, është e ndaluar të përdoret për qëllime të tjera”.

“Instituti i Monumenteve të Shqipërisë është i detyruar të japë një shpjegim për faktin që lehtësitë që iu ka krijuar autorëve të filmit” – thuhet në shkrim.
Mënyra se si ky film trajton personalitetin e një prifti ortodoks cilësohet si një “imitim i keq i propagandës ateiste në vitet e persekutimit komunist të besimit, një kopje e keqe e metodës, të cilën regjimi e përdorte për të kthyer opinionin publik kundër Klerit dhe Kishës”.

Sipas shkrimit, “filmi në thelb ushqen urrejtjen fetare dhe racizmit në një kohë që arti duhet të shërbejë për të kundërtën”. Edhe perpjekja e mediave shqiptare për të reklamuar filmin, futet në kuadër të kësaj klime.

I njohur me këto komente regjisori i filmit tha për News24 se “filmi nuk është sfidë kundër ortodoksisë, por ndaj abuzimit që bëhet nga njerëz të vecantë me të dhe sigurisht që është sfidë kundër gjithë nacionalizmave të vogla që përcajnë njerëzit! Në film mesazhi më i fortë është ai i bashkëjetesës në harmoni dhe respekt për njëri-tjetrin!”

Balkanweb

Sindroma “PARTY”!!! Ja arsyet që i pengojnë nxënësit të marrin pjesë në festa

Hej!! Bëhesh për party të premten?
-Jo. Do iki të shtunën. Më kanë thënë se do bëhet bukur.
-Ok atëherë. Do vij edhe unë me ty. Do mendosh ti për tavolinën?
-Pa merak.

Kam shok njërin nga organizatorët.
Nuk është një bisedë që nxënësit e 'Qemal Stafës' bëjnë çdo ditë, por sigurisht, nuk është as e pamundur për t'u hasur në korridoret e shkollës. Cilësohet me të drejtë si një shkollë me potencial të lartë në arritjet mësimore falë një numri të madh nxënësish, të cilët kanë njohuri të shumta.

Po siç e përmendëm edhe në fillim, medalja jonë ka dy anë. Po sa i pranishëm është aspekti "Party" në jetën e gjimnazistëve? A mundet që dikush të jetë pjesë e këtyre dy anëve të medaljes? 

Vlen për t'u përmendur fakti që organizime të tilla e bëjnë më të bukur jetën e një gjimnazisti. Ai në një 'party' ndihet më i lirë, ka mundësinë për të qenë me njerëzit që do, e të kërcejë nën ritmin e muzikës më të fundit. Është një nga opsionet që ofron në fundjavë Tirana e zhurmshme për të shkarkuar të gjithë stresin e akumuluar në një javë të ngjeshur shkollë. Është senati ai që merret kryesisht me organizimin e këtyre festive, por ndodh që të jenë vetë gjimnazistët organizatorë të një 'party'.

Të gjithë janë të ftuar. Mjafton të blesh biletën dhe pastaj...vetëm argëtim. Por ndoshta nuk janë të shumtë ata që e kanë 'party'-n një ritual të përjavshëm, por gjithsesi mund të themi se të rinjtë e sotëm kanë pak elemente të një "Addicted to Party" ose të paktën, kështu duan të jenë.

Kjo ndodh pasi për momentin nuk u është dhënë një alternativë tjetër më e mirë. 
Por kjo nuk do të thotë që në shkollë ka një ndarje të prerë: nxënësit që mësojnë dhe "Party-stët". Janë të shumtë ata që i plotësojnë këto dy karakteristika më së miri pa ndonjë vështirësi. Dinë të ndajnë prioritetet dhe kohën e tyre në një mënyrë që, përveç arritjeve mësimore të kenë edhe një hapësirë të konsiderueshme për argëtimin dhe kënaqësinë e tyre.

Ka nxënës, të cilët me ose pa dëshirën e tyre i shmangin të tilla evente. Arsye për këtë, përveç frikës së prindërve, bëhet edhe fakti që ata besojnë se aty nuk do të gjejnë vetveten apo se rrëmuja do të jetë e madhe dhe e papërshtatshme. Gjithashtu ekziston edhe frika e konsumimit të alkoolit apo substancave të tjera të dëmshme. Megjithatë, konsumimi apo jo i alkoolit varet nga i riu dhe zgjedhjet e tij personale. Është plotësisht në dorën e tij vendimi për të konsumuar apo jo një pije me përmbajtje alkoolike.

Ekziston mundësia për të porositur një pije energjike apo një koktejl me fruta. Së fundi mund të themi se efekti "Party" nuk përfundon domosdoshmërisht me përfundimin e eventit. Një pjesë e vazhdojnë festimin diku tjetër me shoqërinë e tyre, ndërsa të tjerë zgjedhin të largohen të lodhur në shtëpi. Ndodh që të fillojnë hedhjen e fotove të 'party'-t në profilin e tyre në 'Facebook'. Atëherë vërshojnë komentet në "Facebook" për fotot e hedhura.

Mbetet vetëm që të planifikohet 'party' i ardhshëm dhe të presësh nëse do ia kalosh bukur edhe atje. 

Xhuljana Xhika/ Klasa XI-2:gazeta shqiptare

Kur shqiptarët shesin eshtrat për para

Një pazar ballkanik që ngërthen të kaluarën, ngërthen historinë, tokat e shtrirjen e shteteve.

Disa, jo pse në puthadoras apo servilë, por thjeshtë të pangopur nga babëzia janë të gatshëm të shesin edhe kockat e veta a të të parëve thjesht për të marrë ca para më shumë.

Duket se mbi këtë temë, Edmond Budina ka ngritur një film të tërë. "Ballkan Pazar", është një film historia e të cilit zë fill e merr jetë në një ngjarje të vërtetë.
Në kohën kur ndodhi u quajt skandal dhe qe një ndodhi që tërhoqi vëmendjen e shqiptarëve e grekëve për një kohë të gjatë: skandali i zhvarrimeve në Kosinë të Përmetit.
Ndodhia që ngërtheu opinionin publik dhe "ndezi gjakrat" plot katër vite më parë, pati në qendër të saj zhvarrosjen e eshtrave të vdekurve të fshatit Kosinë.  
Këto kocka u shitën si eshtra të ushtarëve grekë.
Por Budina, teksa e sheh atë me sytë e artit, e ka veshur ngjarjen me tisin e kinemasë. "Ballkan Pazar", pasi ka marrë jetë ndikuar nga ai skandal vjen i parë me një tjetër sy dhe pikërisht përmes humorit. Filmi, i xhiruar në Gjirokastër, me një kastë të zgjedhur aktorësh. Regjisori Edmond Budina ka marrë në filmin e tij aktorë nga Shqipëria, Greqia apo Maqedonia, por nuk është ndalur këtu, pasi i ka kërkuar ata edhe në perëndim si në Francë e Itali. Në mediat shqiptare ai është shprehur se "Ballkan Pazar" është një film tragjikomik, që në fakt nuk ka një qëndrim të caktuar për sa i përket mesazhit që përcjell. Filmi do të shfaqet që nga data 14 prill në rrjetin e kinemave 'Imperial', qendra 'Kristal' dhe kinema 'Agimi'. "Ballkan Pazar" është një prodhim i 'Erafilm Productions' me regji të Edmond Budinës. Premiera e tij jepet në Kinema Kristal, ditën e enjte, ora 20:30

"Kosinë - Varrezat greke me eshtra shqiptarësh"

Tema
A do t'i shisnit eshtrat e babait apo gjyshit, nëse ky do të ishte një biznes shumë fitimprurës?
Kjo është pyetja që shtron Budina në trailerin e filmit. Jolie franceze dhe Orsola italiane, nënë e bijë pas aventurës së humbjes së eshtrave të babait dhe gjyshit të tyre, dhe dërgimit gabimisht në një fshat në jug të Shqipërisë, zbulojnë mbase pazarin më të çuditshëm, atë të eshtrave me anë të të cilave mund të blihet dhe shitet historia në Ballkan. Pse të mos përfitonin dhe ato duke i shitur eshtrat e babait dhe gjyshit të tyre në këmbim të një dashurie të vërtetë

Historia jonë mbështetet në fakte të vërteta të ndodhura disa vjet më parë në jug të Shqipërisë, është një histori e ngatërruar mes kombesh të vjetra që e dinë mirë proverbin ballkanik: Aty ku kohës i ka mbijetuar varri i një bashkëkombësi tënd do të thotë se është një tokë për të cilën ja vlen të vdesësh.
Vetë Budina interpreton njërin prej roleve të filmit, e pikërisht priftin e Kosinës që ka parë të arsyeshme të bëjë biznes duke shitur eshtrat në varrezat e fshatit. Teksa dy gra (nënë dhe bijë), kërkojnë eshtrat e gjyshit dhe babait, gjejnë dhe dashurinë në fshatin e humbur në jug të Shqipërisë. Pa e ditur fare se çfarë gjëje e madhe po ndodh në atë fshat të humbur, vajza dashurohet me një gazetar një shqiptar po ndjek ngjarjen e rëndë. Ndërkaq, as nëna nuk mbetet pas. Ajo dashurohet me një grek, që ndodh të jetë biznesmeni i eshtrave. Kjo është një tjetër pikë e fortë e filmit, ku shohim realitetin ballkanas dhe shitblerjet e tij, dhe një realitet tjetër europian.

Filmi
Në prononcimet e tij mbi filmin, Budina është shprehur se kishte menduar si titull për të "Vallja e flamujve". Më tej i erdhi ideja e titullit aktual dhe kjo sipas Budinës ka një shpjegim të thjeshtë. Ai e titullon "Ballkan pazar" sepse i shkon më shumë për shtat absurditetit të këtij gadishulli, ku sipas regjisorit çdo gjë shitet e blihet, nga kockat tek idetë, nga pasuritë e deri te historia. Teksa e konsideron një fenomen më së shumti ballkanik, Budina thotë se "ne e njohim më mirë këtë realitet, por besoj që kudo ndodh pak a shumë e njëjta gjë, përgjithësisht në vendet ku ka konflikte, po pse jo edhe në vendet e qytetëruara, sigurisht në një formë më të lehtë". Në opinionin e tij, në Ballkan ky realitet është më i dukshëm, sepse edhe marrëzia është më e madhe. "Nuk e di në ç'zonë tjetër do të zhvarroseshin të vdekurit e viteve tetëqind për t'i paraqitur si ushtarë të vrarë më 1940, e të ndërtohej edhe një varrezë monumentale që prej vitesh është bosh" - është shprehur Budina, teksa flet për realizimin e tij më të fundit kinematografik.

G. Shqiptare, Fatmira Nikolli


Këtu mund të ndiqni trajlerin e këtij filmi: http://www.youtube.com/watch?v=1Llr4oasHwY
Stop Injorancës