Hera e parë

Më kujtohet si sot hera e parë kur zbulova seksualitetin tim.
Duhet të kem qenë diçka më pak se 10 vjeç.
Kishim shkuar për t'u larë me shokët në lumë. Paradite laheshim me brekë se kishte mbipopullim me fëmijë, gra e pleq, ndërsa pasdite pa brekë, se plazhi ishte yni komplet. Pastaj kush do rrinte të priste sa të thaheshin brekët vendosur mbi ndonjë gur.

Sa për flokët, thaheshin kollaj duke i krehur me ndonjë cingël druri.
Pasditeve uji ishte më i ngrohtë dhe temperatura e ajrit më e ftohtë, kështu që sapo dola prej ujit u hodha mbi rërën e ngrohtë barkaz, duke e pushtuar e përqafuar me krahë.
Kështu, fare padashur, duke u dridhur barkazi mbi rërë, fillova të ndjeja se po më pëlqente fërkimi aty poshtë, ku duhej të ishin brekët. Ndalova një çast, si kur ndeshesh me diçka të re dhe më pas nisa të fërkohesha përsëri pas rërës. Oh, çfarë qejfi, e ç'kënaqësie.
Nuk mund ta mbaja për vete këtë zbulim të madh dhe sensacional, kështu që iu tregova edhe shokëve që në fillim u treguan disi dyshues. Por me pak këmbëngulje, të katërt si ishim ashtu të shtrirë, formuam një gropëz të vogël në rërë dhe filluam të fërkoheshim aty plot dëshirë.
Menjëherë na shkoi mendja tek vajzat.
Me to luanim përditë, me litar, volejboll, me pemë, me hapa-dollapa, komando e madje edhe mundje ku shpeshherë edhe na mundnin, por kurrë nuk na kishte shkuar mendja më parë tek kjo lloj kënaqësie, e fshehur në trupin tonë.
Por as vetë nuk e mbaj mend sesi pas këtij çasti u hutuam sërish në lojërat tona, luajtëm dhe u hargalisëm edhe me shoqet tona, duke harruar zbulimin e ri. Ishim ende fëmijë.
Nuk na kishte folur askush rreth seksit, nuk kishim parë kurrë dy njerëz të bënin marrëdhënie as në televizion dhe as nëpër foto. Nuk dinim se si e ç'bëhej me këtë akt si dhe as pse.

Ishte shumë e bukur që seksualitetin ta zbuloje vetë, si një sekret, atëherë kur ai të lindte në trupin tënd.
Pikërisht këtë ua kemi vjedhur fëmijëve sot, që mësojnë fjalët, mësojnë zonat erogjene kur atyre nuk iu ka lindur ai funksion. Mësojnë aktin, pa ndjerë në trupin e tyre, as më të voglin ngacmim.

Shkroi: Stop Injorancës !

Ka vetëm dy mënyra për ta shuar një ndjenjë; ta konsumosh atë... ose ma t'a konsumosh. (S.I)

1. Liria e qytetarit është vlera supreme e shoqërisë. Të parët në botë ligj për qasje publike të informacionit, festohet sot si dita kombëtare e Suedisë. Cdo qytetar mund t'i kërkojë të dhënat nga amza e nga enti tatimor për cdo qytetar, përfshirë të hyrat vjetore, kursimet bankare, patundshmëritë, e letrat me vlerë, prej mbretit e teposhtë.



2. Siguria në tregun e punës, e ndërtuar rreth sindikatave. Sindikatat janë të sanksionuara me ligj si pala që negocion kontratat kolektive. Punëdhënësit privatë të obliguar me ligj të respektojnë kontratat kolektive. Punëdhënësit publike të obliguar me ligj të negociojnë me sindikatat nëse ndryshojnë konditat në punë, apo në rast të shkurtimeve. Sindikatat kanë të drejtë ligjore dhe procedura të saktësuara ligjërisht për greva, përfshirë grevat e simpatisë kundër të gjithë punëdhënësve të një sektori. Por, për arsye të vetëkuptueshme, suedezët s'kanë nevojë për greva aq shpesh. Shteti e merr përsipër vetëm një detyrë, të ofrojë ndërmjetësim nëse negociatat ngelin. Ekspertët mendojnë që ky sistem unik i fuqizmit ligjor të sindikatave dhe negociimit direkt ka siguruar qetësi në tregun e punës, duke ia shtuar efektivitetin dhe produktivitetin ekonomisë suedeze.

3. Shoqëri e solidaritetit institucional: qytetarët kujdesen për njëri tjetrin institucionalisht, ashtu që askush të mos ketë nevojë t'ia shtrojë dorën askujt privatisht. Taksa progresive. Sistem i përgjithësuar i sigurisë sociale, arsim e shëndetësi falas për të gjithë, shtesa për fëmijë njësoj të gjthë prindërve, prej ciftit mbretëror e teposhtë. Suedezët mendojnë se kushtëzimi i tepërt i rritë servilizmin ndaj autoriteteve, e koston e administrimit publik.

4. Barazia gjinore. Të gjitha partitë parlamentare - pos nacionalistëve - vetëquhen feministe. Pothuaj të gjitha partitë kuotojnë gra me vetëdëshirë, qeveria aktuale e djathtë i është kërcënuar madje edhe ekonomisë private me kuotim të detyrueshëm. Të gjitha sistemet e sigurisë sociale janë individualizuar, meqë suporti ndaj "famljes" e saboton clirimin e gruas. Fëmijët edukohen e stimulohen në shkolla për barazi gjinore, në lëndën e amvisnisë djemtë mësojnë të gatuajnë, e vajzat të merren me zdrukthtari.

5. Pushimi prindor i përbashkët. Një vit pushim me 80 përqind të rrogës, që mund të ndahet përgjysëm mes babait e nënës. Një pjesë e pushimit me pagesë ndërpritet nëse nuk e merr babai. Arka e sigurimit social kontrollon që babai të mos ketë të ardhura nga puna gjatë kohës së pushimit: nëse zbulohet se ka të ardhura tjera, ndiqet ligjërisht. Shteti kërkon ta forcojë rolin prindor të baballarëve, e ta dobësojë skajimin e grave në tregun e punës.

6. Toleranca epike. Bashkëjetesa dashururore, me pak dallime, e barazuar ligjërisht me statusin martesor. LGBT mund të martohen, të fertilizohen falas brenda sistemit shëndetësor, e të adoptojnë. Madje edhe kisha nacionale suedeze pranon t'i kurorëzojë LGBT. (Fëmijët e tyre ndihen shuuumë mirë, falemnderit.)

7. Pavarësia e pashembullt e komunave. Komunat suedeze janë shtet në veti, me të drejta largvatëse për të administruar - konform ligjit, kuptohet - shkollimin, shëndetësinë, banimin e qytetarëve, kulturën lokale, ndihmat sociale etj. Me fjalët e një miku suedez, i vetmi vend në botë që ka autonomi më të lartë të komunave se Suedia është - Kosova! Sepse aty, ligji Ahtisaari u ofron komunave etnike serbe të drejta më largvajtëse se komunave suedeze.

8. Niveli i lartë i kulturës. Suedezët janë populli që lexojnë së shumti në botë, sipas OKB-së. Poashtu, janë vendi ku ka më së shumti biblioteka publike. Sistemi i bibliotekave publike është kapilar, pothuaj që s'ka lagje pa një bibliotekë. Në biblioteka mund të porositen, pa pagesë nga qytetari, gazeta nga të pesë kontinentet, si dhe libra në të gjithë gjuhët e botës. Karta e bibliotekës është falas dhe e pakushtëzuar. Kush ka kartë anëtarësimi, mund të kërkojë cfarëdo materiali të dojë. Bibliotekat ofrojnë edhe facilitete të relaksit me fëmijë, disqe CD, si dhe materiale për lexim të lehtë, për imigrantë e dislektikë (persona me sfida neurologjike në lexim).

9. E drejta e kalimit të lirë nëpër natyrë, allemansrätten: shqip tekstualisht "e drejta e cdo njeriu". Pronarët e tokave nuk kanë të drejtë t'ia ndalojnë kalimin e lirë, ndalimin, apo qëndrimin e përkohshëm në tenda, asnjë qytetari që nuk ndote e nuk e trazon ambientin. Suedezët janë fetishistë të natyrës, në cdo stinë të vitet hasë njerëz që enden pyjeve, lundrojnë me barka liqeneve, ngritin tenda nëpër lëndina. Friluftsföreningen, përafërsisht Shoqata për aktivitete në natyrë, është ndër shoqatat më masive suedeze me qindramijëra anëtarë. Nëse zombiet e pushtojnë botën, Suedia do të jetë sigurisht vendi ku do të ketë më së shumti mbijetues të paprekur prej tyre.

10. Modestia suedeze. Ndonëse i ka të gjitha këto, suedezi nuk e lavdëron tej mase vendin e vet, as kombin e vet. Madje shikohet pak si vulgare, të fryhesh kështu për veten: unë personalisht do të ngurroja ta hedh këtë tekst në suedisht. Qytetarët e emancipuar të këtij vendi kanë frikë të rrahin gjoks, meqë nuk duan zhvillime fashistoide në vendin e vet, tëhuajësim të pakicave, e shkatërrim të kësaj ndjenjës së bashkësisë dhe solidaritetit institucional që e ka ndërtuar këtë vend nga themeli. Fjala patriotizëm është fjalë e shëmtuar në Suedi, ka konotacion kolektivist e pothuaj fashist. Pyet pse? Shiko edhe një herë në krye të këtij statusi, fjalinë e parë te pika nr 1.

Ka mënyra e mënyra për ta dashur vendin e vet. Suedezët thjesht e përbuzin dashurinë që cirret, ndërsa e cmojnë dashurinë që shprehet me respekt për lirinë, e mirëqenien, e ndjenjën e përkatësisë së përbashkët.

Shqiptar Oseku

Kush është Nikollas Gejxh?

Kush është Nikollas Gejxh, të cilit i ishte rezervuar në Shenjtërimin e Kishës, një vend përbri Vasil Bollanos?
Nikollas Gjexh ka qenë këshilltari i kryeministrit grek Kostandin Miçotaqis dhe hartuesi i planit me 6 pika për shkëputjen e Jugut të Shqipërisë. Ai gjithashtu ishte financuesi kryesor i grupit terrorist “MAVI”, që më 10 prill të 1994-ës hyri në territorin shqiptar, në afërsi të fshatit Peshkëpi pranë një reparti ushtarak duke vrarë në befasi ushtarin Arsen Gjini, kapitenin Fatmir Shehu dhe duke plagosor tre shqiptarë të tjerë, me deklaratën: “Këto i keni për Vorio Epirin”.
Nikolas Gejxh është një kundërshtar tepër i njohur i interesave shqiptare në Ballkan. Eshtë fakt i njohur publikisht se Federata Panepiriote e Amerikës, Kanadasë dhe Australisë, organizata që përfaqëson z. Gejxh, i referohet Shqipërisë Jugore si “Epiri Verior” dhe e konsideron atë të pushtuar nga Shqipëria. Ky është një provokim i hapur dhe një mohim i drejtpërdrejtë i sovranitetit të Shqipërisë.
Nikolas Gejxh është i njohur për drejtimin e lobit grek në Amerikë dhe njihet ndryshe me emrin Nikolas Gaxojani. Ai është shpallur person “non grata” në vitin 1994 nga ish-presidenti i asaj kohe, Sali Berisha. Si shkak për këtë, shërbeu incidenti i ndodhur në fshatin Peshkëpi të Gjirokastrës, ku mbeti i vrarë një ushtar shqiptar në territorin e një reparti ushtarak.
Gejxh, nga autoritetet shqiptare në atë kohë, u shpall person “non grata”, ndërsa u arrestuan 6 minoritarë grekë, të cilët edhe u dënuan gjatë procesit që njihet si “Procesi i të gjashtëve”.
Rikthimi tij në Shqipëri ndodhi vite më vonë, vetëm pas ardhjes së socialistëve në pushtet. Madje në vitet e qëndrimit të socialistëve në pushtet, Gejxh arriti të krijonte marrëdhënie miqësore me ish-kryetarin e PS-së e ish-kryeministrin Fatos Nano.
Por edhe marrëdhëniet e ngrira me Sali Berishën, pasi ishte shpallur “non grata” në 1994-ën, morën një kthesë të dukshme në takimin që ai zhvilloi kokë më kokë me të në selinë e PD-së, në fund të vitit 2002. Afrimi i relatave ndërmjet Berishës dhe Gejxh u dalluan kur në vitet e para të qeverisë “Berisha 1” u mor vendimi për hapjen e një shkolle në gjuhën greke në Himarë, vendim i cili solli edhe shumë reagime në atë kohë. Krahas kësaj, burime nga OMONIA bëjnë me dije se Gejxh vjen në Shqipëri çdo vit dhe zhvillon takime të shumta në zonën e Himarës.
Gejxh gjithashtu kundërshtoi publikisht ndërhyrjen e SHBA-së dhe NATO-s në Kosovë ndërkohë që mijëra qytetarë të pafajshëm të Kosovës po masakroheshin, duke përfshirë edhe qytetarë amerikanë me prejardhje shqiptare.
Përveç kësaj, jo më larg se 22 maji 2001, ai deklaroi në gazetën e njohur “Washington Post” se mijëra grekë në Shqipëri duhet të trajtohen në të njëjtën mënyrë si rreth 2 milionë shqiptarët e Kosovës, duke nënkuptuar qartë se kur Kosova të fitojë pavarësinë, edhe Shqipëria Jugore duhet të shkëputet dhe të ndjekë të njëjtën rrugë.
Ai sot është i lirë të hyjë e të dalë si dhe kur të dojë në Shqipëri, në një kohë kur shqiptarët me origjinë çame nuk lejohen të vizitojnë tokat e tyre.
Përgatiti: Stop Injorancës !

Eshtë Amerika e viteve 50', apo Shqipëria e vitit 2013-të?

Në shumë aspekte të ndryshme, Shqipëria është si një Amerikë e vogël... 50 vjet më parë.
Kështu pra, nisni të kujtoni atë kohë për të cilën prindërit ju flisnin rreth historive, psh sesi shkonin për në shkollë duke rrugëtuar përmes dëborës të hapur në të dyja krahët.
Për ato ditë kur ju mund të luanit me shokët tuaj në rrugë gjithë ditën dhe të ktheheni në kohë mrekullisht, pa u përplasur me qortimet e njëpasnjëshme të nënës tuaj të shqetësuar.
I keni parasysh ato kohët kur njerëzit i besonin njëri-tjetrit, kur komshinjtë ju thërrisnin në emër apo kur shitësit tek ju shihnin duke ecur përbri lokalit të tyre ju pyesnin për shëndetin e prindërive, në vend që në mënyrë të dyshimtë të hedhin sytë tek kamera e sigurisë, siç bëjnë sot?

Ka plot arsye pse unë e dashuroj marrëzisht këtë vend, por më kryesorja është që njerëzit e këtushëm, janë të mirë.
Vërtetësisht të mirë!
Nuk kërkojnë forcërisht t'iu imponojnë mendimin e tyre, apo t'iu bindin se jeni gabim.
Në të vërtetë, është plotësisht e kundërta.
Ata duan të flasin dhe ju lejojnë ti tregoni çdo detaj të mundshëm rreth jetës, apo familjes tuaj. Dhe për habinë time, është diçka e cila më pëlqen.

Kur erdha për herë të parë në Shqipëri, qartësisht shqipen, nuk e njihja mirë. Por s'kishte rëndësi, u kapërdita gjithë kohës duke u përpjekur të blija gjëra e të mbijetoja me shqipen time të çalë. Por shitësit e dyqaneve ma shuan frikën e numrave që më kishte persekutuar gjithë jetënkur në shumë raste tufatesha para tyre duke i vështruar me një habi të plotë. Kështu që zgjodha zakonin të hapja portofolin dhe ti lejoja ata të merrnin në të, aq lekë sa kushtonte ajo që sapo kisha blerë. Ata do të fusnin duart e tyre mbi kartën time të kreditit, përmes lekëve të mia prerje prej 50 eurosh dhe duke tërhequr vetëm një qindarkë 20 lekëshe, do më buzëqeshnin dhe do më përshëndesnin duke thënë "Mirupafshim".

E kështu sot, pata një tjetër përvojë mbresëlënëse, e cila më kujtoi sesa shumë do më duhej mua të përshtatesha përsëri me SHBA-në. Atje pas në vendin tim, tim, tim, atje ku njerëzit janë përfshirë në teknologji aq shumë, sa me të cilët nuk mund të shkëmbesh një buzëqeshje teksa shkëmbehesh në rrugë.
Mos më keqkuptoni, jam amerikane dhe plotësisht krenare për këtë. Dhe unë jam sjellë pikërisht kështu si ata më sipër, kur jetoja në Uashington (dhe pse më vjen kaq turp, tani ta pranoj).

Kështu gjithsesi, historia ime nisi këtë mëngjes, kur mora biçikletën time në dyqanin ku riparohen ato. Biçikleta ime kishte një gomë të shpuar dhe një veshje të ndryshkur dhe me ardhjen e sezonit të ri shkollor do më duhej detyrimisht ta rregulloja. Por kur mbërrita për tek dyqani, ai ishte i mbyllur. As nuk e çoja fare nëpër mend që në atë gjendje ta merrja edhe njëherë biçikletën për në shtëpi pas. (Nuk mund ta tërhiqja dot as prej gomës së saj të çarë)

Po atëherë ç'bëra?
Thjesht e lashë aty. Fiks kështu.

E mbështeta pas derës, me bindjen e plotë që do ta gjeja pikërisht atje, kur të kthehesha më vonë. Pas 8 orësh shëtitje nëpër qytet, takimesh me miq e gjithçka kisha për të bërë, u ktheva përsëri për tek dyqani.
Hodha një sy përreth këndit dhe nuk po e shihja biçikletën time. Më kapi frika. Biçikleta kushton afro 100 euro dhe momentalisht nuk mund ta përballoja një biçikletë të re. Duke u afruar gradualisht për tek dyqani vura re se ai ishte hapur. Fillova të shpresoj që biçikleta ime të mos ishte vjedhur. Futa kokën brenda dhe me mirësjellje fillova t'iu shpjegoja situatën duke pyetur nëse biçikleta ime ishte aty. Ai më dha një buzëqeshje të madhe dhe në shqip ma ktheu "Po, sigurisht. Më kujtohet biçikleta juaj, e kam riparuar edhe njëherë tjetër, mos gaboj. (Kjo kishte ndodhur para 8 muajsh dhe ai e mbante mend)
Ai e kishte futur biçikletën time brenda dyqanin të tij, e kish rregulluar dhe e kishte vendosur diku në kënd, gati për mua kur të kthehesha.

A mund ta imagjinoni që qoftë edhe për një milion vite kjo mund të ndodhë në ndonjë vend tjetër të botës moderne?

Jo vetëm që riparuesi nuk përfitoi nga një biçikletë e palidhur, por atij as që iu duk e çuditshme të gjente një biçikletë pas derës së dyqanit të tij. Ai mundej lehtësisht ta linte aty dhe të vazhdonte punët e tij. Përkundrazi, e pa biçikletën, e ndreqi dhe vazhdoi punën e tij pa çuar asgjë tjetër ndërmend.
Hej Dreqin, sa e dua këtë vend!

Jam kaq shumë mirënjohëse që jetoj në një vend ku ti ke kaq shumë besim tek njerëzit, të cilët s'ta vjedhin biçikletën edhe kur e gjejnë të palidhur.
E gjithashtu mirënjohëse të jetoj në një vend ku njerëzit të njohin ty, ku komshinjtë interesohen për ty. (Komshiu i riparuesit të biçikletës, i kishte thënë se një bjonde e kishte lënë biçikletën aty)
Jam kaq mirënjohëse që jetoj në një vend ku njerëzit janë vërtetësisht të mirë dhe kujdesen ndaj njëri-tjetrit.

Ky vend në të cilin ju mund të hyni nëpër dyqane dhe të blini me kredit. Nuk po nënkuptoj kartën e kreditit. Dua të them që ju merrni gjërat që dëshironi edhe pse nuk i keni momentalisht lekët dhe ktheheni një tjetër ditë për ti paguar. Dhe nëse ke mbetur 5 cent mangët në një market, s'ka problem. Jep sa të kesh në xhep.
Zakonisht kam gjithmonë leksione për të fotokopjuar dhe nuk paguaj asnjëherë kur jam vonë për në shkollë. Por zonja e dyqanit nuk e prish terezinë aspak. Përkundrazi, iu kërkon leje të tjerëve që të më fusë edhe pa rradhë, në rastet kur jam me vonesë. Pastaj më shtyn të nxitoj duke më thënë se lekët t'ia jap, kur ti kem.
Eshtë një gjë e mrekullueshme.

Më kujton ato kohë, të cilat prindërit i kujtonin shpeshherë mes tyre me frazën:
"A të kujtohet atëherë..."?

S'është më mirë, s'është më keq.
Eshtë thjesht ndryshe.

Danine Smith, një punonjëse amerikane e Korpusit të Paqes http://daninesmith.wordpress.com/2013/09/26/is-it-1950s-america-or-2013-albania/

Përktheu: Stop Injorancës !

Pas në Fshat

Kalojmë urën e vjetër prej dërrasash keqazi arnuar, mbi lumin që e ka zbehur trishtueshëm gurgullimën.
Pak metra më tutje, atje ku buzë përroit ngrihej fortesa e mullixhiut, gjithçka dukej pa jetë. Xhamat ishit të thyera e të zëvendësuara vende-vende me copëza plasmasësh të shqyer, ku vareshin rrjeta të shumta merimangash.

Një grua në moshë që shiste çokollata, karamele e biskota aty përbri na tregon se mulliri i vjetër është mbyllur prej vitesh dhe vetë familja e mullixhiut të famshëm ishte shpërngulur në kënetën e Durrësit.
Nisëm këtu tatëpjetën për në fshatin malor që numëronte mbi 350 shtëpi. Rrugës gjarpërushe i ishin prerë ferrat që verës mbusheshin përplot me manaferra, por edhe bimësia dukej e rrallë, toka e gërryer, e shkretë.
Ndalesën e parë për t'u shplodhur e kishim planifikuar tek burimi, por ec e ec dhe burimit nuk po i dukej as nam as nishan.
Një ndjesi e athët nisi të na kaplojë, ndjesi, që si për të na dhënë pak shpresë, na e ndërpreu një zhapik jeshil që na preu rrugën, si për të treguar se këtu ka akoma jetë.
Duke biseduar me rreth kujtimeve të mbetura nga disa pushime verore gjatë fëmijërisë, si pa kuptuar kishim arritur në qendrën e fshatit.
Gjëja e parë ku të shkonin sytë ishte shkolla 8 vjeçare, e cila kishte mbetur një rrënojë, si të vinte prek epokës së gurit.
Oh, sa trishtim ndjeva!
As me fjalë nuk do mundja ta përshkruaja. Në atë shkollë ku kisha festuar me nxënësit e klasës së 8, me ata djem e vajza të mrekullueshëm, energjikë, këngëtarë e kërcimtarë të pashoq, sot gumëzhonte vetëm një dallëndyshe.
Kisha mbi 10 vjet pa shkelur në atë vend dhe të gjitha kujtimet e mia të mrekullueshme u zhubrosën kaq pa mëshirë.
Ishte si një boshllëk në stomak që ti këput forcat e ti pakuptuar mbetesh pa frymë, për ta psherëtirë zhurmshëm.
Gjithçka ishte transformuar sikur kurrë të mos kishte ekzistuar.
Nuk gjendej më fusha e Volejbollit, lokali ku pleqërohej, dyqani i rrobave mungonte, zejtarët, tregu artizanal, kapanoni ku mblidhej e thahej duhani, mungonin tringëllingat e këmborave, të lehurat e qenve, mungonin njerëzit.
Aty jeta, kishte ndalur. Asgjë nuk pipëtinte në 360 gradë rrotullim veç gjetheve që i lëkundte era. Diku përballë një shtëpi që kishte nisur rikonstruksionin, e braktisur. Një makinë zazstava fshehur mes ferrash, një parabolë satelitore mbi çati si dëshmitare e mijëvjeçarit të ri. Gërmadhë në vendin ku dikur vlonte jeta.
Mu zhubrosën kujtimet e mbrysura të fëmijërisë, kur neve të qytetit na shikonin me zili mbi rrobat, paraqitjen tonë të jashtme dhe ne i shikonim ata me zili për zhdërvjellësinë, paqen që ata kishin krijuar me natyrën.
Çdo verë vinin në këtë fshat dhjetra e dhjetra fëmijë nga qytete të ndryshme. Vinim e qëndronim një muaj, mbase edhe më shumë dhe gjithmonë ndaheshim me mall për njëri-tjetrin.
Domosdo, liria për të vrapuar, për tu kacavjerrë pemëve, për të vjedhur e pjekur misra, për të luajtur deri vonë sa në errësirë sa shfaqeshin lakuriqët, ajo sofra ku hahej në një sahan, oxhaku i miqve, bujaria e atyre njerëzve të thjeshtë, kultura për t'u përshëndetur në rrugë të njohur e të panjohur, hareja që i karakterizonte, bisedat e pleqve të urtë me kujtimet e tyre, që na dukeshin si përralla si mund të mos na i rrëmbenin zemrat?!

Fshati vdiq e bashkë me të edhe trashëgimia shekullore e atyre njerëzve të mirë!

Shkroi: Stop Injorancës !

Unë nuk jam Intelektual

55 Intelektualë shqiptarë, peticion kundër gay-ve

Nuk di që ndonjë vend tjetër të botës që intelektualët të firmosin peticion kundra të drejtave të homoseksualëve.
Zakonisht, ndodh që të ashtëquajturit intelektualë dalin në mbrojtje të të drejtave njerëzore dhe jo kundra tyre.

E çfarë rrezikojnë, sipas këtyre intelektualëve, homoseksualët?
Familjen...që sipas tyre qenka e shenjtë, e paprekshme.

Po këta homoseksualët, a nuk lindën dhe u rritën në familje vallë?

Zotërinj të nderuar, që nuk e di me ç'kurajo keni firmosur një peticion kaq qesharak, meqenëse nuk ndjehem intelektual si ju doja t'iu thoja që mendoj se familja shqiptare nuk është, nuk ka qenë dhe nuk do të jetë ndonjëherë e rrezikuar prej homoseksualitetit.

Për të mos thënë që homoseksualiteti është natyror, edhe më i lashtë se vetë institucioni i familjes. Historia është e mbushur plot me njerëz me prirje (dhe të drejta) të ndryshme seksuale, që kanë dhënë kaq shumë për njerëzimin. Ata kanë bashkëjetuar gjithmonë në harmoni bashkë, derisa institucionet fetare i shpallën luftë ballore homoseksualitetit, me gjasa se iu binin fitimet nga dasmat...
Institucione fetare, që marrin kurajon të dalin kundra vullnetit të Zotit, që dikujt i dha prirje heteroseksuale, dikujt homoseksuale e dikujt edhe të dyja.
Fetë, që dalin kundra homoseksualitetit dhe në librat e tyre të shenjta nuk mungojnë pedofilitë, inçestet e orgjitë. Murgj që japin leksione mbi familjen...

Përveç faktit se të ashtëquajturit intelektualë duhet të shqetësohen fillimisht për familjen shqiptare në një krizë të thellë ku martesat po shkojnë paralelisht me divorcet, dashur padashur kanë ngritur një çështje tjetër shumë të rëndësishme për t'u debatuar:

"Kush janë intelektualët"?

Me shumë gjasa, intelektualë janë ata njerëz që me formimin e tyre i paraprijnë të ardhmes, kanë vizion dhe do të kujtohen e nderohen për veprat e tyre edhe në të ardhmen.

Këta intelektualë (shumicë të përdalë moralisht) që kanë firmosur këtë peticion, sapo i kanë vendosur vetes tyre në ballë, një njollë të madhe turpi, që zor se do të shlyhet.

Dhe nuk kuptohet pse qenkan intelektualë muzikantët e humoristët dhe nuk janë intelektualë psh furrxhinjtë që na japin bukën??? (S.I)

Lista e INTELEKTUALEVE

1. Prof. Adem Demaçi

2. Prof. Milazim Krasniqi

3. Kim Mehmeti

4. Prof. Dr. Xhevat Lloshi

5. Prof. Dr. Muharrem Dezhgiu

6. Prof. Dr. Hasan Çipuri

7. Prof. dr. Murat Gecaj

8. Prof. dr. Pajtim Ribaj

9. Prof. dr. Aleksander Kocani

10. Prof. dr. Shyqyri Rreli

11. Prof. dr. Josif Papagjoni

12. Prof. dr. Stefan Çapaliku

13. Prof. dr. Ahmet Osja

14. Prof. Dr. Jashar Demiri

15. Prof. Dr. Ejub Çota

16. Dr. Agron Tufa

17. Dr. Faruk Borova

18. Dr. Baki Dervishi

19. Dr. Zef Gjeta

20. Dr. Angjelin Shtjefni

21. Dr. Fabian Zhilla

22. Dr. Arian Galdini

23. Dr. Agim Baçi

24. Dr. Çelo Hoxha

25. Alush Saraçi

26. Lefter Çipa

27. Sidrit Bejleri

28. Shpëtim Saraçi

29. Julian Deda

30. Albano Bogdo

31. Jonida Maliqi

32. Luljeta Lleshanaku

33. Vedat Ademi

34. Rexhep Çeliku

35. Armand Bora

36. Petrit Ruka

37. Frrok Çupi

38. Lazër Stani

39. Aleksandër Çipa

40. Agim Doçi

41. Ilir Kulla

42. Vladimir Beja

43. Salvador Kaçaj

44. Patrik Sadikaj

45. Roland Zili

46. Fitim Zekthi

47. Bardhyl Fico

48. Dr. Rezart Ajazi

49. Frano Kulli

50. Jozefina Traboini

51. Migena Barolli

52. Redi Shehu

53. Afrim Bilali

54. Bardhyl Selimi

55. Ramush Lekaj.

Le të mbetemi njerëz...

Shpesh të kapin sytë thirrje të njëpasnjëshme për njerëzit në nevojë.
"Ju lutem kontribuoni për 'Filan Fistekun', që vuan nga një sëmundje e rëndë dhe kurimi i tij kushton shumë shtrenjtë.

Ndihmoni me sa të mundni këtë familje të gjorë që rrezikon jetesën në këtë shtëpi që pret ti zërë brenda. Hidhni para për jetimët. Kontribuoni për të ndihmuar të pastrehët. Solidarizohuni me njerëzit e sëmurë prej patologjive të ndryshme. Dhuroni gjak për talesemikët. Hapni vende pune për të verbrit, apo tetraplegjikët. Ndihmoni komunitetin rom. Merrni pjesë vullnetarisht në pastrimin e ambjentit. Denonconi aktet e korrupsionit.
E nga ana tjetër përplot me njerëz që të kapin në rrugë për lëmoshë, zotërinj që lypin para për ilaçe, dikush tjetër vetëm 30 lekë për të ngrënë bukë. Pseudoshitësa orbitësh, manikotash, lajthish etj, etj, që blejnë keqardhjen tonë njerëzore, çdo ditë.

Dhe nuk ka asgjë të keqe të jesh i dhimbsur, të ndjesh keqardhje, e të ndihmosh të tjerë.
Kjo është pikërisht të qenit njeri.

Mirëpo ne kemi pranuar të bëhemi pjesë e një sistemi i cili të jep mundësinë të kapësh majat e botës dhe t'ua shtrish kurrizin të tjerët të punojnë për ty. E pranuam këtë sistem sepse të gjithë besuam se i kishim aftësitë për të qëndruar atje lart në majë, për të jetuar në mes të luksit, për të shfrytëzuar të tjerët. Por ja që matematika është shkencë ekzakte dhe duke iu referuar asaj, në këtë sistem një pjesë e madhe njerëzish do rrezikojnë mbijetesën dhe me shumë gjasa tek ajo kategori njerëzish, mund të jesh edhe ti.
Nëse ke shëndet, do të punosh gjithë jetën që nëse ke sukses, atje pas të 50-ave të arrish të sigurosh një strehë. Dhe kështu ti nuk ke kohë të marrësh pjesë në edukimin e fëmijës tënd sepse të duhet të punosh fort, me orare të tejzgjatura, apo me dy punë që të mundësh të përballosh kreditë, që ti garantosh familjes ushqimin, që në rast sëmundjeje të kesh një mundësi të siguroshsh edhe për shëndetin një kredi.
Jeta vrapon dhe ti duhet të ndjekësh ritmin e saj për të mbijetuar, prandaj nuk ke kohë të ndalosh e ndihmosh në rrugë një fatkeq, se ti nuk preferon t'ia japësh ndihmën e parë një të lënduari pasi kjo është detyra për të cilët paguhen të tjerë njerëz, se ti nuk mund të dëshmosh mbi një ngjarje kriminale sepse janë të tjerë njerëz që për të zbardhur krimet paguhen. E kështu pa kuptuar nuk të bën më përshtypje se këmba e një futbollisti po vlen aq para sa do duhej për të rimëkëmbur një qytet. Nuk e sheh si problem që i vetmi që po troket në derë, është administratori i pallatit që për mirëmbajtjen të kërkon lekë.
Dhe ai punëdhënësi (pronari yt) që të gjithë e shohin si perëndinë që iu fal ekzistencat, nuk ta rrit rrogën dhe të hedh në rrugë sipas oreksit të vet. Ai ka edhe pafytyrësinë që për protagonizëm të merret me politikë apo të bëjë bamirësi.

Hero merr titullin ai që guxon.

Çfarë guxon?
Thjeshtë të mbetet njeri.

Domosdo çdo ditë e më tepër do kthehesh në njeri indiferent. Ngadalë do të lodhesh duke etiketuar bashkëgjallesat e tua si kafshë, që zgjedhim ta filmojmë një situatë sesa ta zgjidhin atë. Ajo cipë e reagimit, e moralit, e solidaritetit do të humbasë e do të humbasë derisa të gjithë të kemi harruar plotësisht se ç'kishim dashur e ç'kishim qenë.

Prandaj ju lutem, boll më kapët me kapje mëngësh për lëmoshë, boll me thirrjet për keqardhje, me birtmat për ndihmesë!
Ne kemi pranuar të jemi pjesë e një sistemi ku i pastrehuari duhet agimi ... shpirtin t'ia tresë, ku i paafti që s'ka para për ndërhyrje kirurgjikale ashtu si vemje duhet të mbesë.
Nuk ka kuptim keqardhja në një sistem që për jetët njerëzore nuk shpreh mëshirë e pendesë! Në një sistem ku paraja qëndron si tutore, në hierkinë e të gjitha vlerave njerëzore.

Ose ose, kam një tjetër ide. Pse mos të përpiqemi kështu bashkarisht të ndërtojmë një tjetër rregull, për një tjetër botë ku do të kishte më tepër drejtësi, barazi për e meritokraci, për çdo krijesë?!

Le të mbetemi njerëz...

Shkroi: Stop Injorancës !

Përmes dallgëve…

Unë jam një vajzë tashmë 29 vjeçare.

Historia ime fillon në vitin 2000 kur ende kishte armë kudo në Shqipëri ! Isha 15 vjeç atëhere dhe jetoja me mamin, vëllain e vogël dhe gjyshërit e sëmurë. Babi kishte ikur ilegal në Itali.
Jetonim të qetë edhe pse ishim të varfer, derisa një ditë na marrin në telefon dhe na thonë se babi im, që punonte në ndertim kishte rënë nga skela dhe meqë punonte në të zezë, pronari thjesht e kishte çuar në spital dhe e kishte lënë aty.

Duhej të shkonte dikush e të kujdesej për të dhe ta identifikonte sepse nëse nuk shkonte asnjë, spitali e nxirrte dhe e linte në mëshirën e kryqit të kuq dhe shoqatave të emigrantëve. Mami nuk shkonte dot për shkak të vëllait. Asnjë kushëri nuk e mori përsipër. I thashë mamit se do ikja unë, por nuk me lejoi.
Kështu ika pa lejen e saj. Takova vetëm gjyshen, e cila më dha disa para. Preva floket si djemtë (zero) dhe ika në Durrrës.
Në port hipa në disa tragetë, por më nxorrën disa herë me të shtyrë. Kur më nxorrën nga trageti i fundit, një grua me 3 fëmijë të vegjël më tha “ik biro se nuk të lënë qenë të kalosh. Të ishte për mua ikja andej nga moli dhe hipja me gomone, po kam hall se më vdesin fëmijët”. E pyeta ku ishte moli dhe u nisa….
Po errësohej... Eca përgjatë bregut afro dy kilometra duke fshirë lotët dhe duke pëshpëritur “do vij babi, ke për të parë, do vij dhe do të gjej, gjallë a vdekur .... !
Nga larg pashë zjarre, u afrova. Ishin rreth 50 vetë dhe 4 gomone. Iu afrova njërit prej pronarëve më të vjetër në moshë dhe iu luta të më merrte, po ai më tha "ik", se nuk hyj në gjynah me fëmijë. Duke qarë ia thashë hallin tim. Më në fund, pas shumë lutjesh të mijat më tha "hip se nuk je dhe aq e rëndë, por me kusht që çantën mos e merrja me vete. Mora vetëm qesen e bukës dhe hipa. Në gomone ishim 12 vetë. Në det të hapur bënte ftohtë.
Dridhesha...
Një djalë rreth 18 vjeç më tha të mbështillesha nën xhaketën e tij… Hapa bukën dhe i dhashë atij gjysmën. Ai u hutua, por e mori. Gjumi më zuri në kraharorin e tij. U zgjova nga të thirrurat. Kishte dallgë dhe gomonia po rëndohej, Ai që e drejtonte tha që njërin do ta hidhte në det, që të shpëtonin të tjerët.
Unë isha aty pa paguar, por ai nuk më hodhi mua. Gjeti atë që ishte më i shëndoshë dhe e hodhi.
U tmerrova. E pashë me sytë e mi tek mbytej ai thirri ,por nuk foli dot më tepër...
U shokova, por nuk nxorra zë. Më zuri gjumi dhe kur u zgjova dukej toka italjane.
Njerëzit nga gëzimi harruan se ishim në gomone dhe po kërcenin. Nuk kuptova mirë si, sepse isha dhe përgjumësh, por gomonia po fundosej dhe kësaj rradhe po vdisnim të gjithë ..
Ishim 1 km larg bregut. Po mbytesha, not nuk dija. Në momentin e fundit, një dorë më kap nga bel, ishte ai djali. Më bërtiti “Nuk ke të drejtë të vdesësh. Më dëgjove? Do jetosh se s'bën. ME DEGJON???”
3 metra më andej ishte një gomë makine. Nëse e kapnim atë, edhe mund të shpëtonim, por ne po fundoseshim të dy.
Ik - i thashë. Shpëto veten, por ai nuk më lëshoi. Arritëm të dalim deri në breg me ndihmën e atij objekti. Ishim të lodhur, të vdekur. Në Bari kisha një kushuri të mamit, e kisha shënuar nr. e tij të tel. Ai do më merrte dhe do më niste në Gjenovë tek babi, në spitalin ku na thanë, por në breg kur më thanë të lija çantën, unë e kisha harruar nr. aty. Nuk e gjeja dot me atë të afërm në gjithë atë Bari, duke i ditur vetëm emrin. Ai djali që më shpëtoi quhej Gjergj, ishte nga Puka dhe kur e pyeta pse më shpëtoi tha: "Sepse ti ndave bukën me mua, duke e ditur që në Itali do vdisje urie. Ti je njeri i mirë". Ai vendosi të më ndihmonte të gjeja babin, pastaj secili do shkonte në punën e vet. Në Bari blemë një kove e dy sfungjerë dhe lanim makina, por askush nuk ndalonte sepse ne ishim shumë të pisët. Më kujtohet një grua që më dha lekë, vetëm që të mos ia prekja xhamin... Na u mbushën të dyve sytë me lot nga veprimi i saj. Sa të bënim lekët e biletave, nuk do punonim më aty, por një mbrëmje na rrahën bullgarët sepse ne pa e ditur, po punonim në territorin e tyre. Na bënë të vdekur. Kur u përmenda, e gjeta veten afër kazanit të plehrave, të gjakosur, sepse ata nuk e kishin kuptuar që isha femer. Gjergji ishte pak më tej. Ai nuk lëvizte, ishte me keq se mua i gjakosur. Na i kishin marrë dhe ato pak para..Qava mbi fytyrën e tij dhe nuk e di sa qëndrova ashtu. Gjergji lëvizi, ishte gjallë!
Faleminderit o zot! Kërkoi ujë. Aty na ndihmuan disa marokenë që na morën në një kapanon ku jetonin më shumë se 300 emigrantë Për ne nuk kishte vend, pradaj na çuan në një dhomë të vogël në fund. Sollën vetëm një copë sfungjer dhe një copë bukë. Aty e ula Gjergjin që ishte më keq se mua. Bukën e ruajta për të. Nuk doja të vdiste.
Të nesërmen njoha dy shqiptarë. Ia tregova historinë dhe ata na sollën bukë. Pastaj menduan të bëja një punë. Ata ishin të punësuar në një fabrikë që bënte lëng frutash. Më sollen 9 arka me portokalle e një shtrydhëse mekanike. Në mbrëmje erdhën morën lëngun dhe kështu vazhdova një jave. Duart m'u enjtën dhe m'u bënë me puçrra. Bukë haja pak, sepse pjesën më të madhe e ruaja për Gjergjin. Udhëtoja çdo ditë 3 km për të blerë qumësht dhe bukë për të. Flija përtokë, që të shërohej ai. Shumë netë trembesha në gjumë. Shumë netë na zinte gjumi duke qarë. Një natë i thashë: "Gjergj kam dëgjuar se nëse ia shpëton jetën dikujt, ajo jetë të përket ty". Ai qeshi dhe tha: "Mes nesh nuk ekziston asnjë borxh, rri e qete…".
Pasi kaloi një javë, shkoj të marr lekët që më takonin nga puna ime. Pronari më pyeti nga isha. I thashë të vërtetën dhe gjithçka tjetër që pyeti. U prek nga historia ime dhe vendosi të na i paguante ai biletat për në Gjenova. Të nesërmen u nisëm. Sapo zbritëm bleva një kartë telefonike dhe mora mamin në telefonin e një komshies tonë. Babi ishte ende gjallë, në të njëjtin spital. Shkuam atje dhe gjetëm 6 emigrantë shqiptarë, me të njëjtin dëmtim, I parafundit ishte babai im. E gjeta të shtrire aty. Ishte rrënuar shumë, por qau nga gëzimi. Kaluan disa ditë dhe unë e Gjergji në Gjenove, flinim në hyrjen e një pallati. Drejtori i spitalit na thirri për të paguar faturën. Shkuam dhe i thashë se nuk kisha gjë tjetër veç shpirtit. Nëse lajmëronte policinë, thjesht do na kthenin në Shqipëri, ku kishim vetëm një shtëpi që po ta tundje me dorë binte. Ai nuk na bëri keq, përkundrazi na gjeti një vend në lavanteri dhe një punë, të hekurosnim çarçafë. Ishte një mrekulli për ne. Do të kishim një strehë dhe do ishim në spital afër babit tim. Por kjo normalisht ishte një veprim ilegal. Pas 3 muajsh babi doli nga spitali. Aty u bë i gjallë një kushëri i tij dhe i gjeti punë në një karburant. U kthyem në dhomën ku kishte jetuar babi më parë, bashkë me ne dhe Gjergji. Filloi punë dhe ai, por pas disa muajsh atë e merr në tel. daja i vet që jetonte në Parma dhe kështu ai iku.. Kur e përcolla në stacion, gjysma ime vdiq me të. Do më mugonte tmerrësisht shumë miku im i mirë, që më shpëtoi jetën e që më respektoi si një motër.
Pas një viti morëm dhe familjen dhe u rregulluam mirë. Unë mësova gjuhën dhe u futa në shkollë. Kaluan 5 vjet dhe çdo ditë e kujtoja malësorin e ndershem që më ndihmoi. Eh, sikur ta takoja një ditë, mendoja…
Por një pasdite në sallën e leksioneve vjen një djalë që kërkonte çantën e prof. Luigit. E njoha nga zëri. Tashmë një djalë i bukur, i pastër. Ishte ai… GJERGJI! U përqafuam. Ai ishte shoferi i pedagogut tim. Sa shumë mall kisha për të. Pas 5 vitesh ai ishte përsëri këtu. U ritakuam.
Gjergji kishte 2 vite që më kishte kërkuar kudo nëpër Gjenove. Kishte shkuar dhe tek shtëpia ku kishim jetuar të tre, por ne nuk jetonim më aty që kur morëm në Itali dhe mamin e vëllain. Më kishte kërkuar kudo ku kishim qenë bashkë dhe kurrë nuk i kishte humbur shpresat. Pas disa muajsh ai më tha se më donte, por jo per tu lidhur, por për t'u fejuar. Ishte i bindur që më donte. Tashmë ishim të rritur - më tha. Kur ndjeja si përpëliteshe në kraharorin tim, e kuptoja që të doja, por ishte mëkat. Ti ishe fëmijë. Isha unë që të zgjoja e të përqafoja kur shikoje makthe e thërrisje: "BABA BABA, PO VIJ PRIT TE LUTEM". Isha unë që ndjeja lotët e tu. Të kisha pranë kur ti ruajë bukën tënde për mua, kur flije përtokë për mua. Kjo është dashuri, dashuri, dashuri dhe tani që të rigjeta ti je po e njëjta, përsëri e brishtë… dhe unë dua të martohem me ty. Të lutem më prano. Kjo është dashuri e vërtetë”.
Unë po qaja. U fejuam me dëshirën e të gjithëve. Babi im e dinte shumë mire kush ishte djali me emrin Gjergj…
Tashmë kemi një djalë. NOA e quajnë. Jemi të lumtur, unë nga Elbasani, ai nga Puka …
Një ditë Noa më pyeti: "Ku e ke njohur babin"?!
Dhë unë iu përgjigja : “ PERMES DALLGEVE” !

Redaktoi: Stop Injorancës !

Pediatria në QSUT

Pediatria në QSUT, Kabineti i Pneumoalergologjisë, atje ku kurohen fëmijët, që janë alergjikë edhe prej kafshëve shtëpiake.

Stop Injorancës !

Së shpejti çdo dhomë me pamje nga Deti

Sot u hodh në erë një pallat 9 katësh, i ndërtuar pa leje në Golem.

A thua vallë se ata përbri tij kanë patur leje...?! 

Shpërthimi kësaj rradhe ka qenë i suksesshëm dhe ka shkatërruar e thyer xhama në një rreze prej 150 metrash.

Sipas legjislacionit shqiptar, nuk duhet të ketë asnjë ngrehinë betoni, së paku 200 metra larg bregut të detit.
Se që thoni ju ne e kemi pak fiksim që kur të dalim në ballkon, të zgjasim dorën dhe të provojmë sa është ngrohur uji i detit...

Çadrat, ngjitur bythë më bythë, sa duket se ke vajtur për t'u qetësuar, në një miting elektoral.

Megjithatë, atë që nuk e zhbëjmë dot ne njerëzit, patjetër do ta zhbëjë vetë natyra.

S'do jetë kohë e gjatë kur të gjitha hotelet në breg të detit, do ti kenë të gjitha dhomat, me pamje nga deti...

Shkroi: Stop Injorancës

Ndryshon Ligji për Duhanin, por jo Idiotsia e tij

Dëgjova që në ndryshim nga Ligji i shkuar, (i dështuar në mënyrë spektakolare), tani kanë vendosur të gjobisin vetë duhanpirësin me 5000 lekë (të reja, duhet theksuar akoma) në rast se kapet duke tymosur në ambjente të ndaluara.
Më në fund - thashë me vete, e bën diçka me mend, ç'faj ka psh. Pronari i Lokalit të gjobitet se dikush tymos.
Por jo, pavarësisht gjobës ndaj duhanpirësit, në ligjin e ri jo vetëm që e kishin lënë në fuqi gjobën ndaj Pronarit të ambjentit publik, por e kishin çuar në 300 000 lekë.
Veç kësaj, çmenduria tjetër ishte edhe një gjobë prej 50 000 lekësh për Administratorin e ambjentit.

Epo pika e zezë, o njerëz me tru!

Po ç'faj ka pronari apo administruesi nëse dikush tymos në ambjentin e tij? Ata nuk janë as policë dhe as pjesë e strukturave të shëndetit publik të përballen e të ndalojnë duhanpirjen.

Në analogji, nëse dikush në ambjentet e Kryeministrisë ndez një cigare, ushtari i gardës do duhet të dënohet me 50000 lekë dhe vetë Kryeministri shqiptar me 300 000 lekë gjobë.

Si fillim ore zotërinj ju duhet ti thërrisnin mendjes dhe të diskutoni ligjet tuaja me grupet e interesit, apo ndryshe duhanxhinjtë.

Duhanin e keni lejuar si të ligjshëm, madje taksat që vilni prej tij ju pëlqejnë shumë, por ama po shpallni të paligjshëm konsumin e tij. Po ku imagjinohet të hash një darkë të mrekullueshme dhe mos e ndezësh në fund një cigare, qoftë për tym?

Pse i merrni botës çdo ligj të gatshëm dhe nuk e adoptoni për kulturën shqiptare?
Kaq e vështirë është ta kuptoni se duhanpirësit janë njerëz të kësaj shoqërie dhe jo krijesa imagjinare?
Kaq e vështirë është që çdo lokal, apo ambjent publik të ruajë një kënd të veçantë për duhanpirësit?

Por kur shpallni të jashtëligjshëm konsumin e duhanit, pse e keni lejuar shitjen e tij?
Pse nuk ligjëroni edhe shitjen e Hashashit, mqs sidoqoftë konsumi i tij do ishte i ndaluar?
A thua vërtetë se ju iu dhimbset kaq shumë shëndeti i qytetarit?
E?
Po ato 40 kg pluhur që i thithim çdo vit, duhanpirës apo jo rrugëve të kryeqytetit, si i bëhet?
Po ajo buka që nuk dihet me ç'miell bëhet e ku shkelin e kundrojnë furrtaret, ç'efekt ka?
Po ai uji i pakontrolluar që me altoparlant shitet lagje më lagje, nuk ua vret sytë?

E keni çuar paketën e duhanit 250 lekë. Një duhanxhi shqiptar sipas kanarit tuaj 1/3 e rrogës duhet ta shpenzojë vetëm për duhan. Turp e faqe zezë, goxha burra blejnë ende cigare të hapura...

Ore, po sikur këta duhanpirësit të krijojnë një komunitet dhe t'iu hedhin në gjyq duke ju kërkuar dëmshpërblime marramendëse, sepse pikërisht sepse ju e keni lejuar shitjen e duhanit, ata vuajnë pasojat e tij?

Eshtë e vërtetë që duhani është i dëmshëm dhe ka plot mënyra ndërgjegjësimi për të minimizuar konsumin e tij, por ju po e kapni veshin e majtë me dorën e djathtë.
Jeni ende në kohë ta ndryshoni ligjin dhe mos dilni përsëri bllof, sepse j'ua them unë çfarë do ndodhë. Tani që ngrohet koha njerëzit do ta pijnë duhanin në ambjentet e jashtme, veranda. Kur të ftohet koha do turreni të vendosni ligjin, do këpusni dhjetra gjoba, do rrihen dhjetra punonjës së shtetit apo do burgosen dhjetra biznesmenë dhe kaq.

Po aq mrekullisht, do dështoni përsëri!

Shkroi: Stop Injorancës !

Ç'liri fetare kërkon të inkurajojë Papa Françesku në Shqipëri?

Më 21 shtator 2014-të, në Shqipëri do të vij Papa Françesku, me misionin për të inkurajuar lirinë fetare në vendin tonë.

U bëjmë me dije shqiptarëve, që të paktën deri në vitin 2009, sipas një raporti të DASH (Departamenti Amerikan i Shtetit), në Shqipëri operojnë 245 shoqatave abrahamike, ku bëjnë pjesë grupet e ndryshme fetare ku bëjnë pjesë 4 grupet tradicionale fetare, muslimanët (Sunni), bektashinjtë, (a form of Shia Sufism), të krishterët Ortodoksë (the Autocephalous Orthodox Church of Albania), katolikët romanë. Veç këtyre, ka edhe fe të tjera protestante si dhe grupe të ndryshme fetare duke përfshirë Besimin Bahai, dëshmitarët e Jehovait, Mormonët, etj, etj... Burimi: http://www.state.gov/documents/organization/192989.pdf
Por gjithashtu në Shqipëri operojnë mbi 230 grupe fetare të ndryshme, organizata, fondacione dhe 102 institucione edukative fetare.

Ne në Shqipëri sot', për çdo 10 mijë banorë kemi nga një fe të ndryshme.

Çfarë lirie fetare doni të inkurajoni more Papë Françesku?
Të ketë çdo shqiptar Fenë personale të vetë? (S.I)

E keni të kotë me popullin shqiptar, zotërinj miliarderë që rroni me lëmosha budallenjsh!
Sado i drobitur, i varfër, i shkelur në shekuj, ky popull kurrë nuk është gjynjëzuar para feve abrahamike që në një gjuhë të huaj kërkojnë ta drogojnë, ta përçajnë e ta ç'kombtarizojnë.

Le t'u kujtojmë se si kanë shkruar për ju të parët tanë:

"Blasfemi "
Notojnë xhamiat dhe kishat nëpër kujtime tona,
e lutjet pa kuptim e shije përplasen për muret e tyne
dhe nga këto lutje zemra zotit ende s'iu thye,
por vazhdoi të rrahi ndër lodra dhe kumbona.
Xhamiat dhe kishat madhshtore ndër vende të mjerueme...
Kumbonaret dhe minaret e nalta mbi shtëpia tona përdhecke...
Zani i hoxhës dhe i priftit në një kangë të degjenerueme...
0 pikturë ideale, e vjetër një mijë vjeçe!
(Migjeni)

"Pesë Anarkitë "
Katër fe të ndryshme, që nuk kanë zënë rrënjë në zemrën e një populli pagan.
(Fan Noli)

Pas shpalljes së Pavarsisë, më 1912, një gazetar anglez e pyeti Heroin e Popullit Ismail Qemali:
- Si do t'i bashkoni në një shtet katolikët e Veriut me myslimanët e Shqipërisë së Mesme me ortodoksët e Jugut?
Dhe Ismail Qemali ia priti:
- Mos kini frikë, zotëri. Ata janë bashkuar e bërë njësh prej kohësh, përmes kultit të të njëjtit atdhe, të cilin e kanë në zemër prej shekujsh përpara se t'i sillnin të huajt këto besime! (I. Qemali)

S'na duhet gjâ feja.
Na duhet qytetnija, policija, xhandarmërija. Mos i besoni priftit! Mos i zeni besë hoxhës! Hoxha ju rren; prifti ju shet.
(Gjergj Fishta 1921)

"Ç'është Liria?"
Unë them: ata janë të lirë të kenë fe, janë të lirë të thonë që kanë fe, janë të lirë të shkruajnë që feja është e mirë, janë të lirë të bëjnë ç’urdhëron feja dhe kur më dërgojnë artikuj për të lavdëruar fetë, unë i shtyp pa besuar, sepse nuk kam të drejtë t’u pres lirinë e fjalës.
Po kur unë besoj, them, shkruaj që më vjen të vjell nga çdo fe, ata, shpirtërobërit ulërasin: s’të lejojmë të shash fetë! S’më lejoni të shaj fetë?! Po unë, shpirtërobër, pse iu lejoj t’i lavdëroni fetë? A kini, në mos filozofi, pak mend të kuptoni që fjala juaj është fjalë gomari?
(Faik Konica, Gazeta “Albania”, 1897)

“Kundër mallkimit të gjuhës shqipe”
Thonë s‘ditka Krishti shqip
Dhe shqip - fjale s‘pret prej nesh,
Vetëm në gjuhë greqisht
Të dëgjon e të mban vesh.

Po dhe Krishti ndë na thëntë
Se- “Jam grek, jakni pas meje”,
Do t‘I themi: - Pa mblidh mëntë,
Se Shqiptari s‘vjen pas teje!
(Petro Nini Luarasi)

"Atdheu dhe Dashuria"
Të dy trimat hapnë gjitë
dhe shikonin hajmalitë
qepur me pe të florinjtë,
si njëra, si tjetëra,
të dya të vjetëra;
përbrenda, pshelur' me kartë, (mbështjellë)
gjetën nga një kryq të artë!
Mbetën të mahniturë
dhe si të goditurë!
të tillë punë, kur panë,
u pushtuan dhe ranë,
Dhe të dy një fjalë thanë:
"Të kam vëlla, mor i mjerë,
nga një bark paskemi lerë!
Jemi një fis e n'jë farë,
jemi të dy shqipëtarë,
po besa na paska ndarë,
Sa na bëri për të vrarë!
(A. Z. Çajupi)

"O Moj Shqypni"
Shqyptar', me vllazën jeni tuj u vra,
Ndër nji qind ceta jeni shpërnda;
Ca thone kam fè ca thonë kam din;
Njeni:"jam turk", tjetri:"latin"
Do thonë: "Jam grek", "shkje"-disa tjerë,
Por jemi vllazën t'gjith more t'mjerë!
Priftnit e hoxhët ju kanë hutue,
Për me ju damun me ju vorfnue!
Vjen njeri i huej e ju rri n'votër,
Me ju turpnue me grue e motër,

Me pushkë n'dorë le t'desë trimnia!
Coniu, shqyptarë, prej gjumit çoniu,
Të gjithë si vllazën n'nji besë shtërngoniu,
E mos shikoni kisha e xhamia:
Feja e shqyptarit asht shqyptaria!
Qysh prej Tivarit deri n'Prevezë,
Gjithkund lshon dielli vap'edhe rrezë,
Asht tok' e jona, prind na e kanë lanë
Kush mos na e preki, se desim t'tanë
Të desim si burrat që vdiqnë motit
Edhe mos marrohna përpara zotit.
(Pashko Vasa)

Nëse ka një aspekt ku lemë pas të gjitha vendet e rajonit dhe renditemi me shtetet më të zhvilluara botërore, është pikërisht indiferenca fetare.
Pikërisht aty duan të na dëmtojnë...

Shkroi: Stop Injorancës !

Biblioteka e qytetit tim

Në atë qytet të vogël, ku çdokush njihte çdokënd, kishte jetë. Kishte sport, art, e kishte kulturë plot.
Pasditeve qyteti shndërrohej në një shëtitore të ngrohtë ku mund të shkëmbeheshe 20 herë në xhiro me të njëjtat fytyra miqësore dhe çdo herë të përshëndeteshe formalisht, pa ndjerë bezdi. Kishte qetësi, kishte siguri e mirësi. 

Dyert e hyrjeve rrinin hapur në çdo pallat. Gratë ishin bashkë, fëmijët e pleqtë po ashtu. Tregoheshin e ndaheshin shumë kujtime e histori, ato më të bukurat mbrëmjeve zakonisht.
Nuk kishte konflikte sepse përplasja më e parë amortizohej në çast. Dikë e kishe kushëri, dikë shok, shok të shokut të ngushtë, me dikë të lidhte shoqëria e prindërve, etj, etj zinxhirë.
Ishte një qytet, ku çdo i huaj ditor o sezonal, do ndjehej në qendër të vëmendjes duke marrë respekt e bujari. Një qytet ku jetonte një familje e madhe, me njerëz që ëndërronin e dashuronin.
Dhe pikërisht këtu qëndronte e njolla e madhe, e të voglit qytetit tim. Të dashuruarit mund të shkëmbenin shikime, letra, mund të shkëmbenin telefonata, por ishte shumë e vështirë për ta, të takoheshin në ndonjë vend intim. Eksursione nuk organizoheshin më tepër se dy në vit...
Edhe ato 2-3 vende intime të qytetit, kamufluara mirë prej gjelbërimit, njiheshin me rrënjë e dhëmballë nga të gjithë dhe çdo ditë aty nguliteshin sy kuriozë, fëmijësh çapkënë.
Kështu, biblioteka mbetej vendi më intim i qytetit tim. Atje ku me një libër të hapur në dorë, pa bërë zhurmë, dy të rinj putheshin, për orë e orë.

Po sot shumë gjëra kanë ndryshuar në qytetin tim, që tashmë me qindra banesa pa formë e plan, e kanë çuar në një zgjerim malinj.
Në lumin ku laheshin çdo verë nuk lundrojnë më peshq, por tonelata plehrash. Stadiumit i doli pronari. Edhe pse popullsia është 2-3 fishuar Spitali po rresht së funksionuari. Fabrikat u mbyllën të gjitha një e nga një, por u mbinë, bingot, kazinotë e lojërat e fatit e parukeritë. Muzeu u bastis. Shtëpia e Kulturës është nën privatizim. Çerdhet e Kopshtet po përgatisin dramën e rradhës dhe tek Këndi i Lojërave një ngrehinë fetare bën hije tani.
Ndërsa biblioteka, ajo biblioteka ime nuk është më intime, por një ambjent i ngrohtë mbushur sot me të rinj plot e përplot.
Makiato njëri, bëji birra tjetri thotë ...

Shkroi: Stop Injorancës

Në emër të jetës

Një vajzë e re vrau veten, mijëra të tjerë treguan që edhe ata frymonin kot.

Vetëvrasja nuk është akt trimërie, që ndokush të ndjehesh xheloz.
Vetëvrasja nuk është një akt krenarie, që ndokush të ndjehet i ofenduar.
Vetëvrasja nuk është akt egoizmi, është akt dobësie.
Një njeri i dobët është i sëmurë dhe një njeriu të sëmurë i jepet ndihma, jo gjyqi për dobësinë e tij.
Kura që i shpëton jetën këtyre njerëzve quhet shoqëri, afrimitet. Nëse as kaq nuk mund t'i japim njëri-tjetrit, tregon se sëmundja paska përparuar vërtetë.
Asnjë Vetëvrasje nuk tenton ti thotë Botës se jeta s'vlen, sa ju në emër të dashurisë për jetën të ngriheni dhe të hidhni vrer mbi një njeri të pajetë.
Dhe të gjithë ju karakteret "e forta", që nuk ndjeni një notë keqardhjeje apo një notë trishtimi për një jetë të shuar aq pa kuptim, nuk tregoni kurrsesi respekt ndaj jetës. Ju tregoni pikërisht arsye pse sot, e nesër edhe më shumë njerëz do ta ndjejnë të pamundur të përballojnë uniken, të mrekullueshmen jetë, që ndodh vetëm një herë.
Një vajzë e re vrau veten, mijëra të tjerë, padashje treguan edhe pse-në edhe se kjo dramë e shoqërisë tonë sa vjen e i afrohet skenës finale.

Të ndalim qoftë për një sekondë dhe ta shohim tjetrin që kemi përbri. Mbase, mund të jetë, e fundit herë...

Shkroi: Stop Injorancës !

Irisi ishte vetëm

Irisi ishte shoqja jonë, studente e Fakultetit Ekonomik. Nuk ishim mikesha dhe as në shoqërinë e njëra- tjetrës. Fatkeqësisht ajo u bë e afërt për ne, kur bëri gjëmën ndaj vetes.

Pasi ndodhi, të gjithë filluam të kujtojmë si e njihnim, me kë rrinte, çfarë bënte?

Ajo ishte studente si ne, kishte provime si ne, kishte drama të vogla dhe probleme të zgjidhshme dhe të pazgjidhshme si ne. Por të gjitha këto ne i marrim tani me mend, pasi ato i dinte vetëm ajo.

E sigurt është se ishte nën një presion psikologjik, dhe në një moment të errët, në një akt revoltues ndaj veshëve që nuk e dëgjonin dhe syve që nuk e shikonin, ajo zgjodhi një vend të famshëm në Tiranë, për t’i dhënë fund jetës, me shpresë se do të mbahej mend së paku nga akti dhe vendi që zgjodhi.

Dikush thotë se e bëri për shkak të provimeve, dikush për probleme familjare, shumë thonë për ‘të dashurin’. Ka edhe nga ata që hiqen si më të afërm me të dhe thonë që iu mblodhën të gjitha bashkë.

Kush jane këta ‘të afërm’? Ku ishin atë ditë, ku kanë qenë gjithmonë? Ku ishim ne atë ditë? Irisi nuk kishte ‘të afërm’. Irisi ishte vetëm.

Të gjithë po e kërkojnë fajtorin këto ditë. Me vrap tek prindërit, shokët e shkollës, profesorët. Me vrap të lëshojnë mesazhe sensibilizuese. Me vrap të anatemojne fajtorin (i cili akoma s’ka emër).

Të gjithë jemi fajtorë, jam Unë, je Ti, jemi të gjithe ne shokët e saj studentë. Të gjithë ia dhame një të shtyrë nga kati i fundit i ndërtesës. Donim ‘ne’ qe ajo të hidhej. Ajo thjesht donte të fluturonte pa destinacion, të largohej.

Ky vend e ka kthyer në një tumor vrasës vetminë e njerëzve në nevojë. Këtu rrethohesh çdo ditë nga dhjetëra shokë e shoqe, po je vetëm, rri me meshkuj, por s’ke të dashur, rri me vajza, por s’ke shoqe, shkon në shkollë, por nuk është se kulturohesh, takohesh me pushtetarët, por nuk është se zgjidh ndonjë hall… Në jetën tonë të përditëshme shoqëria po bëhet gjithnjë e më e largët, aq e largët se ne nuk e ndjejmë as kur jemi brenda saj.

Irisi së paku nuk e ndjente prej kohësh. Çdo njeri në këtë vend ndjen më pak solidaritet, më pak vëmendje, më pak përgjegjësi pushteti, më pak deyrim për të të kulturuar, më pak vemendje për të të bërë të mos ndjehesh vetëm.

Kjo ishte dhe kriza e Irisit. Nuk ishte një i dashur i ikur pa kthim, një provim i marrë keq, një shoqe e mërzitur me të, apo një prind i rreptë. Ishim të gjithë të pavëmendshëm ndaj saj, siç jemi ndaj njëri- tjetrit, duke prodhuar një shoqëri depresive dhe një rini pa shpresë. Ajo donte të bënte diçka si të gjithë ne që të binte në sy, donte të merrte dy fakultete, donte të jepte një shenjë, se ishte këtu jo si një shifër apo numur, por në e mbajtëm të gjithë kokën mënjanë, për të mos e parë e dëgjuar. Dhe ajo zgjodhi “Sky Tower” për të na kujtuar të gjithëve që kur të vdiste, ne do të ngrinim një moment sytë nga qielli. Kishte shkuar me shumë vendosmëri drejt atij akti. Kishte ndërruar rrobat që i kishte në çantën që mbajti për herë të fundit në dorë, kishte veshur një fustan blu si qielli të cilit iu dorëzua dhe na detyroi të kthenim sytë nga ajo, vetëm kur vdiq. Me një çmim aq të lartë, sa e meritojmë!

Nga Albertina Jaçe*
*Autorja është studente në vitin e fundit, Fakulteti Ekonomik

Mamaja Perfekte?

Gruaja që bën TRE punë për t’i blerë vajzës rroba firmato

Lacashire, Britani - “Unë kam shumë këpucë”, thotë 15-vjeçarja, Lauren Walsh. “I jam lutur mamit për këto”, vazhdon ajo, “dhe mami më ka thënë që mund t’i vesh gjatë gjithë kohës. Këto këtu (tregon një palë çizme) ishin të shtrenjta, por nuk i kam veshur asnjëherë. Shumicën nuk i vesh fare.”

Lauren shpenzon 600 dollarë në muaj për garderobën e saj të madhe. Ajo që paguan për këto veshje dhe sende të shtrenjta është e ëma e saj, Jackie, e cila është detyruar të bëjë tre punë, si pastruese.

“Tregohem e butë me vajzat”, thotë ajo, “E di se jam e butë, aq e butë sa të tjerët do të thoshin ‘thuaji jo’, por unë nuk mundem”. Sipas saj, “nëse i ke, pse mos ta shpenzosh”?
Për të vlen më tepër fakti që i bën vajzat e saj të lumtura.

Lauren, nga ana e saj nuk ndihet fajtore, pasi ajo i quan “si para të humbura”. Madje, nuk e di as sa i kushtojnë këpucët, pasi është e ëma ajo që ia blen.

“Ajo m’i blen dhe unë nuk e pyes. Thjesht i them faleminderit. E di që mamaja ime është njeri i butë dhe bie dakord me shumicën e gjërave”, shprehet ajo.

G. Shekulli

“Hakmarrja", tani janë italianët ata që kërkojnë punë në Shqipëri

Kanë kaluar më shumë se 20 vite nga zbarkimi i emigrantëve prej Shqipërisë. Kriza ka shkaktuar ndërrimin e brigjeve, në një atmosferë si në Italinë e viteve gjashtëdhjetë.

Kanë kaluar pak më shumë se 20 vite, por duken si ngjarje të një shekulli më parë. Ishte vera e vitit 1991 kur anija “Vlora”, e mbushur me shqiptarë të dëshpëruar, u ankorua në Portin e Barit. Sot nuk vijnë më ngarkesa të tilla nga bregu tjetër i Adriatikut, emigrantët shqiptarë ndjekin rrugë të rregullta. Dhe janë pothuajse gjysmë milionë në Itali. Megjithatë, si kompensim, tani ndodh gjithnjë e më shpesh që edhe italianët kalojnë Adriatikun në drejtimin e kundërt, në kërkim të një pune dhe një jete të re. Nuk e bëjnë me anije të dëmtuara, por me avion, një orë fluturim. Italianët tani shkojnë në Shqipëri në kërkim të fatit.
Të dhënat zyrtare të qeverisë shqiptare thonë se janë 19 mijë italianë që kanë një lejë qëndrimi për të punuar apo për studime. Një shifër domethënëse në një vend më pak më shumë se 3 milionë banorë.
Nga universitetet tek call center-at, restoranet, sipërmarrjet e vogla, italianët janë shumëfishuar. “Eshtë një bum i vërtetë”, komenton Rando Devole, sociolog shqiptar dhe bashkëpunëtor i Observatori i Ballkanit, “që flet shumë për krizën italiane, por edhe për rritjen e Shqipërisë përmes imigrantëve të saj. Kushedi se sa shqiptarë që punojnë në Itali, ndoshta në një piceri, kanë bërë ndërmjetësin dhe kanë bindur sipërmarrësin e vogël italian që të hapë një biznes edhe në anën tjetër të Adriatikut”. Në Tiranë pothuajse të gjithë flasin italisht, dhe në televizion mund të gjesh edhe një ish fytyrë shumë të njohur të Mediasetit, Alessio Vincin, që sot është yll i talk show-ve në Shqipëri.
Pensionistë dhe studentë
Janë afro 500-600 kompani italiane që janë krijuar përtej Adriatikut. “Ka një lëvizje të madhe mes dy vendeve”, thotë Luigi Nidito, zëvendës president i Dhomës Italiane të Tregtisë në Shqipëri, “restorantet janë gjithmonë të mbushur me italianë. Shumë prej tyre vijnë të shohin për kuriozitet, por janë edhe të mbushur me paragjykime. Por, me të mbërritur këtu, mbeten të befasuar pozitivisht. Dhe po fillojnë të vijnë edhe pensionistë, sepse kostoja e jetesës është e ulët”.
Pastaj janë studentët e Mjekësisë, ata që nuk kanë arritur të marrin provimin e vitit të parë dhe që nuk duan të humbasin kohë: rregjistrohen në Universitetin Zonja e Këshillit të Mirë në Tiranë, i lidhur me universitete italianë (mes të cilëve Tor Vergata në Romë) dhe ku shumica e profesorëve janë italianë.
Vite ‘60
Por ka edhe shumë punëtorë italianë, që ndodhen në Shqipëri për arsye nga më të ndryshmet: për faj të krizës, prej dashurisë (shumë prej tyre kanë një bashkëshorte apo bashkëshort shqiptar), për shkak të simpatisë ndaj një vendi që, sipas shumëkujt i ngjan Italisë së viteve gjashtëdhjetë. “Shqiptarët në këtë moment janë më optimistë se sa italianët – thotë ambasadori shqiptar në Romë, Neritan Ceka – pikërisht ashtu si ishit ju në vitet gjashtëdhjetë. Sigurisht, ka probleme, por nuk ka krizë psikologjike. Dhe GDP është me rritje”.
Për vitin 2014, Fondi Monetar Ndërkombëtar sheh vështirësi në tregun e brendshëm, por vlerëson që rritja ekonomike do të jetë më shumë se 2%. “Dhe nuk ka burokraci”, shton ambasadori, “mund të hapësh një biznes brenda një dite pa kufizime”. Veç kësaj, Shqipëria dëshiron të hyjë në BE, dhe pikërisht dje ka festuar PO-në e parë nga Brukseli. Një klimë shumë e ndryshme nga ajo e kryeqyteteve të Bashkimit Europian. (Bota.al)
Lidhja e artikullit: http://www.ilmessaggero.it/primopiano/cronaca/albania_italiani_lavoro_rivincita/notizie/728230.shtml

Çfarë i eksiton vërtetë gratë?

1. LIBIDO FEMËRORE
Libido femërore shqetëson. Ende më keq: ia kanë frikën.
Përse? 
Një burrë përgjigjet: «Përse e mbajmë të shtypur në heshtje dëshirën e grave ? Burrat kanë frikë: nëse hapet kjo kuti Pandore, nëse e humbasim kontrollin, të gjithëve do të na tradhëtojnë. Na frikëson ajo çka brenda në kuti.»
Megjithatë, James Pfaus është mjaft i informuar, një kërkues i shquar në neurobiologjinë e sjelljes seksuale në Universitetin Concordia, në Montreal, kjo sa për të thënë deri ku ka shkuar angështia…
Në këtë terren zhvillohen e begatojnë sipas dëshirës mitet dështake dhe diktatet shoqërore të patundshme prej shekujsh, duke bërë të besojmë se libido femërore do të ishte një curril uji i vakët, më tepër i butë se vullkanik, që ngrohet me thjesht zjarret e dashurisë. Në pavetëdijen kolektive, lidhja është e bërë shpejt : seksualitet femëror i lirë dhe i çliruar = grishje, madje rrëmujë sociale.
Në fakt, janë gratë që i mbartin fëmijët dhe pra « sjellin rrezikun » e një biri kopil.
Po, më 2014, jemi ende këtu, ndonëse shumë vetë e mohojnë. Stop ! Ka ardhur koha që t’ua përdredhim qafën këtyre ideve klishe të gabuara. Gazetari amerikan Daniel Bergner është marrë me këtë problem, në «Çfarë duan gratë? » (botimet Hugo Doc), duke përmbledhur tetë vjet kërkime mbi seksualitetin femëror. Ja e vërteta.

2. EKSITIMET E SHUMËFISHTA
 Po sikur të hidheshim në një eksperiencë lëshimi të plotë seksual, pa tabu e pa turp, me qëllim që të heqim vellon e filluesit të vërtetë të eksitimit femëror? Në timon, Meredith Chivers, profesore psikologjie në Queen’s University të Kingstonit (Kanada). Ajo ka ftuar ca gra që të shohin shtatë filma erotikë në 90 sekonda. Ndërsa rrinë ashtu të ulura në një kolltuk, në vaginën e tyre është vendosur një sondë e vogël 5 cm e gjatë. Misioni : të masë vërshimin e gjakut në vaginë, i cili përshpejtohet në përpjesëtim me eksitimin seksual. Gjë që shkakton lubrifikimin e mukozave. « Në këtë mënyrë, kapim nga më afër atë që, fillimisht, i eksiton gratë, sepse barrierat mendore janë të shmangura këtu », thotë specialistja.
Le t’i shohim filmat në fjalë. I pari tregon një grua lakuriq të shtrirë në një pyll. Dashnori i saj, me muskuj të fryrë dhe flokë të qethur shkurt, e penetron me forcë. Është ushtarak. Për ta përshpejtuar vajtjen-ardhjen brenda saj, ai mbështetet mbi krahët e vet, dhe kamera vonohet mbi vithet e tij të tendosura nga veprimi. Gruaja i lidh këmbët rreth belit të tij dhe i kacaviret pas krahëve në kënaqësi. Fund i sekuencës. Për ta rivënë në zero shigjetën e eksitimit të mundshëm para projeksionit të radhës, në ekran shfaqen imazhe asnjanëse malesh. Filmi i dytë : një burrë lakuriq me plastikë skulturale – le të themi Bradley Cooper ose Teddy Riner – ecën në një plazh. Seksi i tij, në prehje, luhatet nga një kofshë në tjetrën. Gjesti i flakjes së guriçkave ia nxjerr në pah muskujt. Zmadhim imazhi mbi fundbarkun e tij kur, duke e sfiduar rrezikun, ai ecën me hap të shpejtë në kreshtën e një humnere. Filmi i tretë : një grua është ulur e zhveshur në buzë të një vaske.
Plane të ngushta mbi gjinj, të bukur e të rëndë, me aureola të errëta. Nga vaska del një grua e dytë, me flokë e trup që kullojnë. Menjëherë, ajo e fut fytyrën mes kofshëve të së parës dhe lëshohet në një kunilingus epshor. Kështu vijnë njëri-pas tjetrit një felacion mes burrash, ca skena masturbimi femërore dhe mashkullore, një sodomi gay, një penetrim lezbik… Piperi i shfaqjes, filmi i shtatë : një çift majmunësh bonobo luan në një lëndinë. Befas, femra shtrihet në shpinë dhe ngre këmbët, mashkulli e penetron me një ritëm të shfrenuar. Femra ia hedh krahët në qafë.
Përfundimet e eksperiencës ? Të gjitha gratë ishin lagur në çast nga secili prej skenarëve, përfshirë bonobotë… Me një përjashtim : burri lakuriq në plazh ka ngjallur një eksitim më të paktë se majmunët në fazë. Tek lezbiket, vërshimi i tyre i gjakut në vaginë ka njohur një inflacion të madh përpara skenave të felacionit dhe sodomive mashkullore. Përkthim : «Eksitimi seksual femëror është tërësisht anarkik dhe paraqet prirje gjithëngrënëse. Gjë që tregon kafshërinë e një pulsioni primitiv në dëshirën femërore. »
Aty ku gjërat ndërlikohen, është se të gjitha « kaviet » kanë deklaruar në një tabletë numerike që iu ishte dhënë më përpara, se nuk ishin eksituar fare. Një përjetim intim krejt i kundërt me të dhënat fiziologjike të treguara nga aparati. Psikologia Terri Fischer, nga Ohio State University, në Mansfield, sheh këtu provën e një censure të brendshme nga gratë, pas shekujsh të tërë ndrydhjeje të kënaqësisë së tyre : « Të jesh një njeri seksual, të cilit i lejohet të jetë seksualisht aktiv, është një liri që shoqëria ia jep më lehtë burrave se grave. Shtypja që iu është imponuar grave ka lënë gjurmë. »

3. S’KA NEVOJË PËR DASHURI
Janë ca klishe që ngjiten e s’shkulen si një gaforre pas shkëmbit: osmoza emocionale, vetësiguria, besimi dhe ndjenjat si afrodiziakë të domosdoshëm, bëjnë pjesë në këto klishe. Po, këto kanë rëndësi. Nganjëherë. Por jo gjithmonë… Kësaj here, eksperienca kalon në porno me zë. Mes skenarëve për të fantazmuar: Ryan Gosling apo Idris Elba, në rolin e një agjenti imobiliar me një fuqi të gjallë mashkullore, ju bën të vizitoni një apartament; ju nuk rezistoni dhe parketi bëhet terren përpëlitjesh kërleshëse. Një e panjohur, e mbështjellë në një fustan epshor, ju ndjek në shtëpi dhe e mbyll derën me çelës. Një tjetër, në dhomat e zhveshjes të sallës suaj të sportit, fshin trupin duke dalë nga dushi me sytë të ngulur mbi ju. Një shok, që ka kaluar aty për fundjavë, shfaqet lakuriq në shtëpi. Dashnori(ja) juaj zyrtar(e) kthehet me një buqetë lulesh. Shoqja juaj më e mirë provon ca të brendshme që ia theksojnë kurbat.
Përfundimi: ideja e një kapërthimi të përflakur me një burrë apo grua krejt të panjohur, në një situatë të paparashikuar, vjen në krye të dëshirës së ngutshme dhe e shfrenon keq libidon femërore. Duke pasur këtu parasysh se mashkulli i panjohur del tetë herë më eksitues se të tjerët. Në vend të tretë vijnë lojërat seksuale me një mikeshë të panjohur. Dashnori zyrtar është shumë prapa ; sa për shokun e vjetër, ai nuk ngjall asnjë tërheqje seksuale. « Erotizmi funksionon më mirë në befasi dhe me të panjohur », përmbledh prof. Chivers.

4. T’IU GËZOHESH SYVE
Jo, gratë nuk janë thjesht emocionale që shkojnë vetëm me ndjenja, e që do t’ua linin vetëm burrave kënaqësinë e të shijuarit të asaj që e shohin në kapërthimet e tyre seksuale, siç e thotë këtë Nathalie, 47 vjeçe : «Kur ia zbërthej rripin, më pëlqen ta përfytyroj seksin e tij të ngrehur poshtë mbathjeve, dhe përgjoj atë çastin kur ai do të dalë për mua, me damarin kryesor që rreh fort nga dëshira. Ai s’është asnjëherë i njëjti, e prek, e puth, më pëlqen të mendoj se ky bronz i fuqishëm i mbështjellë me mëndafsh të brishtë, që e kam aty para syve, do të m’i përmbysë shqisat. »
Një oreks pamor të cilin e ripohon dhe Kim Wallen, kërkues në neuropsikologji në Emory University, në Atlanta, i pajisur me softe neuromatematike, ka matur kohën dhe shkallën e vëzhgimit të burrave dhe grave që shohin foto erotike, me qëllim që të përcaktojë interesin që këto të fundit ngjallin tek ta. Përfundimi : gratë i kanë vëzhguar me më shumë guxim dhe afsh se burrat.
Nga ana tjetër, Prof. Chivers ka paraqitur ca imazhe të mëdha penisi në prehje dhe në ereksion, si dhe vagina pjesërisht të fshehura nga kofshët, pastaj të hapura gjerësisht për femra heteroseksuale. Efekti i menjëhershëm i vënë re : vërshimi rekord i gjakut në mukozat vaginale, dhe pra eksitimi optimal, është përpara seksit të ngrehur. Një ultra-reagim pamor që sjell « edhe njëherë provën se, në thelb, dëshira femërore është nga më kafshëroret »…

5. TË JESH OBJEKT DËSHIRE
« Në zemër të libidos femërore, gjejmë nevojën për të qenë objekt i të gjitha dëshirave, për të dëshiruar pastaj vetë. Narcisizmi është shkëndija e dëshirës femërore. Orgazma e vërtetë, është të jesh e dëshiruar», thotë Marta Meana, ish-presidente e Shoqërisë për kërkime dhe terapi seksuale, doktore në psikologji në Universitetin e Nevadas, në Las Vegas. Për të arritur në këto përfundime, ajo ka bërë ca eksperimente me një aparat thuajse oftalmologjik. Gratë prehin aty mjekrën, dhe aparati regjistron me një saktësi milisekonde çdo luhatje të syrit, domethënë mënyrën me të cilën ky sy shikon imazhet e një filmi X apo ca foto ku tregohen disa nxehje seksuale paraprake. Përfundimi : gratë ndalen më shumë mbi fytyrën dhe trupin e grave, por shumë më me ngulm tek shprehjet e dukshme dhe domethënëse të dëshirës së burrit për partneren e vet.
« Narcisizmi ndez libidon, pa këtë ajo shuhet. Kjo është ç’i ka ndodhur Eileenit, njërës prej pacienteve të mia… I dashuri i tij fliste gjatë seksit duke e pyetur : «Je mirë ? Gjithçka mirë ?» Sigurisht, ai ishte i vëmendshëm, por nuk ishte më ai vrulli që të pret frymën, s’kishte më vrap të pakontrolluar, s’kishte më sulm shtazor… shkurt, asnjë shenjë që dëshira e tij për të dashurën ta rrëmbente si një dallgë e papërmbajtshme. Ëndrra për një harmoni dhe shkrirje totale me partneren, është një ide e rreme, si për gratë dhe për burrat. »
Paulina, 41 vjeçe, ka bërë lojën e kundërt : «Kam pasur dëshirë t’i jap gjithçka kur kam parë se ai më donte aq shumë sa mezi e përmbante dëshirën. E kishte frymën të prerë, një padurim thuajse shtazor. S’jam menduar fare, ka qenë si një pulsim-reagim, një lloj pilotimi automatik primitiv, jam ndjerë femër si asnjëherë më parë, i mbërthyer pas seksit të tij. »
Në fakt, fakti që narcisizmi e prek kaq fuqishëm dëshirën femërore, vjen dhe ngaqë « ai futet në një formë rikthimi tek lidhja primitive dhe arkaike të grave me nënën e tyre. Gratë e mbartin pa vetëdije dëshirën e pamundur që ato e kanë ndjerë një ditë për trupin e nënës së tyre. Duke qenë objekt i të gjitha dëshirave, ato fitojnë plotfuqinë erotike të nënës së tyre », zbërthen Dr. Meana.

6. SHKRIRJA, ANTILIBIDO
«Libido zihet fryme nën një intimitet tepër të plotë, si zjarri nën hi. Për të ekzistuar, dëshira ka nevojë për njëfarë largësie me tjetrin, ngulmon Dr. Meana. Ëndrra për një harmoni dhe shkrirje të plotë me partnerin, është një ide e rreme. Të shkrihesh në tjetrin do të thotë se nuk ka më terren për të pushtuar, as mister të mjaftueshëm për të ndezur flakën pulsionale të dëshirës. Kjo vlen si për gratë dhe për burrat : gratë nuk janë më të “lidhura” se burrat për intimitetin. »
Siç dëshmon dhe Rania : « E dua Eruanin, jam e lidhur me të, jemi një, por kjo është si të ma kishin vjedhur libidon. Ish-i dashuri im, Kaderi, nuk ishte kurrë aty ku e prisja, në kuptimin e mirëfilltë dhe atë figurativ të fjalës, dhe fundbarku im i është përgjigjur gjithmonë flakë për flakë. Vinte pa më njoftuar, në mes të natës, më ngjiste pas murit, m’a kafshonte gjoksin duke m’i hequr mbathjet brutalisht e duke më penetruar. Kishte diçka instinktive që më lidhte me të. Me Eruanin, jemi shumë të afërt. » Gjë që Dr. Meana e përfundon me një : «Që të ketë erotizim, duhet të ketë një “tjetër”.»

7. SHIJA E TRADHTISË
 
«Monogamia e grave është një nga idealet më të rrënjosura në kulturën tonë, rikujton Daniel Bergner. Kjo ka bërë që breza të tërë burrash ta qetësojnë angështinë e tyre se mos janë të tradhtuar.» Dhe të gjithë kërkuesit janë në një mendje të thonë se libido femërore nuk është më e «programuar» se ajo e burrit për besnikërinë.
Në mbështetje të këtij mendimi të përbashkët, në mungesë të studimeve shkencore, vijnë vëzhgimet e tyre klinike. Prirja për lule-më-lule është e vërtetuar tek femra e shimpanzesë dhe tek miu femër, por t’i përcjellësh menjëherë këto rezultate tek gratë, i bën tejet ngurues edhe kërkuesit më të guximshëm. Dr. Meana përmend sidoqoftë një studim gjerman që thotë se dëshira femërore shuhet më shumë se ajo e burrave dhe se mjaft gra mërziten në shtrat pas disa vitesh bashkë : « Brenda gardheve të besnikërisë, nevoja xixëlluese për të qenë e dëshiruar e humbet vazhdimisht forcën e vet. Sepse gruaja e kupton që partneri i saj është i kapur në kurth dhe se dëshira e tij mashkullore nuk ka zgjedhje për të zgjedhur, porse atij i “duhet” ta zgjedhë. » Shkrimtarja Françoise Simpère, autore e « Udhërrëfyese dashurish në shumës » (bot. Pocket), thotë : « Të duash, nuk do të thotë të zotërosh, nëse burri është fluturak dhe gruaja besnike, apo e kundërta, herët a vonë do të shpërthejë.
Lorraine Dennerstein, psikiatre në Universitetin e Melburnit (Australi), shkon ende më tej : a ka monogamia një efekt të dëmshëm mbi libidon femërore ? Për t’iu përgjigjur kësaj, ajo ka marrë në shqyrtim historitë e qindra grave të moshuara ndërmjet 40 dhe 55 vjeçe, dhe përfundimi i saj është i prerë : « Në kohën kur tangoja hormonale femërore fillon të lodhet, gjë që tek disa mund të sjellë një ulje të libidos, del e qartë se emocionet seksuale të ndjera nga ato gra që jetojnë një marrëdhënie të re, i fshijnë plotësisht faktorët hormonalë që mendoheshin si frenues për libidon. »
Përfundimi : teoritë evolucioniste mund të shkojnë nëpër shtëpia të veta ! Këto teori që mbajnë gjallë idenë se burri – mashkulli – për shkak të shtazërisë zanafillore, do të kishte nevojë për një numër të madh partneresh që të përhapë farën e tij dhe të përjetësojë genet, ndërkohë që gruaja – femra – do të kishte nevojë vetëm për një mashkull mbrojtës që ta shoqërojë në edukimin e pjellës së vet. E dinim se kjo ishte e rreme, por tani kemi dhe provën. Kur eksitohet trupi femëror, e bën këtë me tërë shtazërinë e vet.

G. Mapo
Përshtati : Silvi Bakiri/ Urim Nerguti