F A L M Ë !

Diku në humbëtirë
marrëdhënia jonë ka ngrirë,
gjithçka ishte e pastër, e bardhë,
sot, pëlhurë e nxirë.

Ndoshta unë, ndoshta hormonet
më bënë pak rebel e shumë teveqel,
por krejt i pandreqshëm
gjithmonë nuk dot të ngel...

Nuk janë më përkëdheljet,
përqafimet kanë shkuar,
një shtrëngim akullnajor duarsh
shuan mallin, në të takuar.

Nuk di ku, sa kam gabuar,
nuk e di sa, si të kam trazuar,
nuk e di si lejuam të shkretën kohë,
...për të na transformuar.

Dua të di a të mungon
i pafajshmi me sytë plot dritë,
dritë që e humbet shkëlqimin
çdo orë, çdo ditë...

Po qeshjet, hargalisjet, zhurmat
e vonesat e orëve të vona,
shqetësimet që të kam dhuruar
a nuk të kanë munguar?

A të kujtohet kur përdore dilnim bashkë
e hapat e tu nuk i arrija dot
të detyrohem atë që jam
e nuk di sa me krenari e sheh sot.

Jam ndjerë i huaj
hipur mbi shtratin tim
në shtëpinë ku hodha hapat,
ku ia mësova, zogjve melodinë.

Zemra më pikëllohet
se ende ju dua sot,
ju, e gjithçka ka shkuar,
aq fort, më fort se fort.

Dua të ulëras, të tërbohem
të shqyej gjithçka kam
por s'më lejon ky frikacaku
që fshihet pas letrash, gam-gam.

Pas letrash ku bën shenjtorin
e djallit syrin i shkel,
pas një bote të marrë,
që vëmendjen prej teje i merr.

Shikoj dorën time
e sa shumë çdo ditë me tënden
më ngjason,  dorë babaxhane,
që dikur flokët më pushpuriste.

Unë nuk e dija që kjo largësi,
kaq shumë do më vriste.

Jepja një dackë djalit,
atë dackë që në vite
në fjalë ia ke këmbyer
ndoshta kështu kthjellohet
të rishohë ç'ka është e vyer.

Të kuptojë se jeta juaj,
më tepër se kurrë,
tani ka nevojë për të,
sot që është bërë burrë.

E ty, gjysh, si të ka shndërruar,
dhe me lodhjen, mundimet,
në vitet kur ka qenë i mitur,
sot ka kuptuar çdo gjë që s'ka ditur.

"Tani që ndjej se as fëmija im
s'do të më dojë dot, sa e dua,
pranojeni faljen time,
nuk JU kisha kuptuar...!"

Shkroi: Stop Injorancës !
http://www.facebook.com/NdalPaditurise2