1 Maji, në Shkodër, i riu vetëlidhet me zinxhirë

Një i ri nga qyteti i Shkodrës ka vendosur të protestojë ndryshe 1 Majin.

Afrim Gërbeti, rreth 30 vjec është vetëlidhur me zinxhirë përpara memorialit të 2 Prillit në qendër të qytetit më të madh verior. Zinxhiri me të cilin kishte lidhur veten ishte vendosur në njërën nga shtyllat e memorialet.

“Protestoj për rininë shkodrane e cila cdo ditë është dhe më e papunë”- ka treguar i riu. Përreth tij ishin vendosur pankarta “1 maji jo festë por protestë”. Stop dhunës së fjalës”.

“Protestova për të kërkuar të drejtat tona. Ka rënë numri i të punësuarve, unë si qytetar i thjeshtë kam vendosur të ngre zërin duke kryer këtë veprim në sheshin ku u vranë “Dëshmorët e Demokracisë”.

Protesta është ndjekur me kureshtje nga qytetarë të ndryshëm.

Ballkan Web

Burra shteti, zgjohuni...

Eshtë më se e vërtetë ,
se s'kemi zgjedhur burra shteti,
por faji s'është shumë i tyre,
faji në xhep na mbeti.

Pse vëllezer kush na e ka ne fajin,
që ata bëjnë me ne çfarë duan,
kur ata s'janë burra shteti,
pse atëherë i votuam?

Mos u nxito ti o i krahut tjetër,
të thuash unë s'votova për ta,
se kanë kaluar shumë vite,
që burra shteti për ne s'ka.

Ne o vëllezer e kemi fajin,
ju vemë mbrapa nëpër tribuna,
pavaresisht ç'të krahu jemi.
ishim dhe mbesim thjesht 'turma'.

Pra fajin se ka politikani,
ne e dimë mirë se personalitet ai s'ka,
atëhere pse s'votojmë për BURRA shteti,
vërtete janë të pakët, por të tillë ka.

Ironia më e madhe e fatit,
kur ne zihemi si të majtë ose të djathtë,
ata me njëri tjetrin zgërdhihen,
thone me këtë popull kemi shumë fat.

Pra faji për mua s'është i tyre,
faji është i 'turmës"që i mbështet
dhe pastaj bërtasim me të madhe,
këtu tek ne nuk ka shtet.

C'shtet kërkon o fatzi.
kur ne krye vë këta politikanë,
këta s'mendojnë kurrë për ty ,
këta për para vrasin babanë.

Vallë kurrë kjo 'turmë'do të zgjohet
të mos mendojë kurrë për të majtë a të djathtë,
por të zgjedhë BURRA shteti,
që të shohim dhe ne një ditë të bardhë?!

Shkroi: Anila Dedaj
Sugjeroi: Engjell Zylyftari

Konfederata: Punonjësit në presion për të shkuar në festën e PD për 1 majin

Kreu i konfederatës Kol Nikollaj ka deklaruar sot se punonjësit e administratës po kërcënohen me pushim nga puna, nëse nuk marrin pjesë në festën e 1 majit, organizuar nesër nga PD-ja.

Sipas tij, punonjësit janë nën presion të madh, jo vetëm për të shkuar vetë, por edhe për të marrë të afërm e të njohur të tjerë me vete.

"Sindikalistet e konfederates kane njoftuar se jane paralajmeruar me largim nga puna ne rast se nuk do te marrin pjese ne festen qe organizon Partia Demokratike diten e shtune, ne 1 Maj"- thotë ai, duke shprehur shqetësim për zhvillimin e festës dhe protestës thuajse në të njëjtën kohë.

Nderkohe dje, deputetja e PS-së, Mimi Kodheli ka deklaruar se qeveria po detyron punonjësit e shtetit të dalin në shesh më 1 Maj. "Kjo është një përpjekje e dëshpëruar për t'u bërë karshillëk mijëra shqiptarëve që nesër do të fillojnë rezistencën e tyre paqësore ndaj këtij pushteti që në fillim vodhi zgjedhjet e tani po rrënon ekonominë", tha Kodheli.

Sipas saj, në zyrat e shtetit janë duke u përpiluar listat e janë duke mbledhur firmat e punonjësve të administratës civile, mësuesve e studentëve, për t'i thirrur me pahir në festën e 1 Majit.

Kodheli iu bëri thirrje të gjithë qytetarëve edhe atyre që punojnë në shtet, të gjithë atyre që vuajnë rrënimin ekonomik që buron nga një pushtet i dalë prej votës së vjedhur të protestojnë, paqësisht nesër.

Sipas saj edhe më 1 Maj shqiptarët do të jenë ende në rrugët e Tiranës për të vazhduar protestën e tyre paqësore, në ditën kur në mbarë botën demokratike organizohen protesta të sindikatave e të punëtorëve. "Ndërsa kjo qeveri t'i bashkohet atyre te Koresë së Veriut e Venezuelës, për të festuar 1 Majin", shtoi Kodheli.


Shekulli

Historiku i festës së 1 majit, si dhe kur lindi.

Festa e 1 Majit, apo dita ndërkombëtare e punëtorëve lindi nga lufta botërore e punëtorëve për të afirmuar të drejtat e tyre e për të përmirësuar kushtet e jetesës. Pavarësisht se kremtimi i saj lidhet ngushtë me protestën e punëtorëve të Çikagos, përfunduar me gjak, historia e festës së punëtorëve fillon më herët se sa viti 1886.

“8 orë punë, 8 orë dëfrim e 8 orë gjumë”, kjo ishte parrulla e hedhur për herë të parë në Australi më 1855 e pastaj e përqafuar nga krejt lëvizja sindikaliste botërore.

U hap kështu rruga për protesta të përgjithshme dhe u kërkua një ditë, pikërisht 1 maji, në të cilën të gjithë punëtorët të ushtronin presion për të drejtat e tyre. Nga kongresi i Internacionales së parë në Gjenevë, ku ishin mbledhur kryesisht socialistë dhe anarkistë, doli propozimi për ditën ligjore të punës prej 8 orësh, por ato që luftuan më tepër për realizimin e kësaj aspirate qenë pa dyshim organizatat e punëtorëve amerikanë. Në vitin 1866, shteti i Ilinoisit miratoi një ligj ku përcaktohej dita e punës prej 8 orësh, por kishte kaq kufizime, saqë ishte praktikisht i pazbatueshëm. Hyrja në fuqi e këtij ligji ishte caktuar për 1 Majin e vitit 1867, e pikërisht atë ditë, në Çikago u organizua një manifestim i madh. Rreth 10 mijë punëtorë morën pjesë në kortezhin më të madh të parë ndonjëherë nëpër rrugët e qyteteve amerikane.

Në tetorin e vitit 1884 Federata e Sindikatave të organizuara dhe e Bashkimit të Punëtorëve caktoi 1 Majin e 1886-ës si datë kufi, përtej së cilës punëtorët amerikanë do të refuzonin të punonin më shumë se tetë orë në ditë. 1 maji i vitit 1886 ra ditë shtunë, atëherë ditë pune, por në 12 mijë fabrika të SHBA-ve, rreth 400 mijë punëtorë bënë grevë. Vetëm në Çikago numri arriti 80 mijë vetë. Fillimisht manifestimet u zhvilluan paqësisht, por të hënën policia hapi zjarr, duke shkaktuar katër viktima. Një protestë tjetër e punëtorëve u lajmërua për të nesërmen, 4 maj. Policia hodhi një bombë kundër oratorëve, duke shkaktuar 8 të vdekur e shumë të plagosur. Të nesërmen, në Miluoki, policët qëlluan sërish kundër manifestuesve (punëtorë polakë), duke vrarë 9 prej tyre. Vala represive goditi ashpër organizatat sindikaliste dhe politike të punëtorëve. Selitë e tyre u mbyllën e drejtuesit u arrestuan. Për ngjarjet e Çikagos u dënuan me vdekje pa asnjë provë tetë eksponentë anarkikë. Dy vetëve dënimi iu shndërrua në burgim të përjetshëm, njëri prej tyre u gjet i vdekur në qeli, të tjerët u varën në burg më 11 nëntor 1887. Kështu 1 Maji, i caktuar që më parë si ditë për punëtorët, mori një kuptim të ri dhe u bë simbol i luftës për 8 orëshin e punës.

Më 20 korrik 1889 kongresi themelues i Internacionales së Dytë, i mbledhur në Paris, vendosi të organizojë pikërisht më 1 majin e 1890-ës manifestimin e parë botëror të punëtorëve. Ishte hera e parë që kjo ditë kremtohej njëkohësisht në të gjithë botën, por vazhdoi të shoqërohej me përleshje e viktima.
Vetëm në gusht të vitit 1891, kongresi tjetër i Internacionales, i mbledhur në Bruksel, mori vendimin që dita e 1 Majit do të kremtohej përgjithmonë e në të gjitha vendet si “festa e punëtorëve, në të cilën ata vetë do të manifestonin sëbashku për kërkesat dhe do të tregonin solidaritetin ndaj njëri-tjetrit”.

Burimi: storico.radiovaticana.org

Konkurs në SHBA, 2 të rinj shqiptarë fitojnë medaljen e argjendtë

Ergin Myftari dhe Klevis Rreshka kanë sfiduar 500 projekte ndërkombëtare në Shtetet e Bashkuara me punën e tyre , duke u shpërblyer me medaljen e argjendtë. Dhuntia për të punuar në fushën e fizikës ka kapërcyer kufijtë për dy shokët e shkollës së mesme në Cërrik.

Pjesëmarrja me punimin shkencor, “Boja që nuk lejon ndryshkjen e metaleve” ka rezultuar më se vlerësuese për dy adoleshentët shqiptarë, të cilët shprehen të lumtur që kanë përfaqësuar denjësisht jo vetëm shkollën por të gjithë Shqipërinë.

“Ne përfaqësuam shkollën tonë dhe Shqipërinë në një konkurs ndërkombëtar dhe fituam medaljen e argjendtë” shprehen djemtë.

Pas entuziazmit të cmimit, kthimi në atdhe ka qenë jo më pak emocionues për Erginin dhe Klevisin të cilët janë pritur në aeroport nga familjarët dhe miqtë.


Burimi: http://bw.balkanweb.com/metropol/konkurs-ne-shba-2-te-rinj-shqiptare-fitojne-medaljen-e-argjendte-10791.html

“Si krijova restorantin më të mirë në botë”

Rene Rexhepi, kuzhinieri me orgjinë shqiptare që posedon restorantin danez.

Barishtet dhe lulet e egra duket se tashmë kanë dalë në plan të parë dhe kjo ngaqë një restorant, Noma në Kopenhagë, është i specializuar në këtë drejtim duke marrë vendin e parë si restoranti më i mirë në botë. Ai ia kaloi edhe restorantit spanjoll El Bulli. Midis specialiteteve të Nomas janë eskallopë të tharë apo dhe lule shtogu. Dhe pas gjithë kësaj është shefi i kuzhinës, Rene Rexhepi i cili e mori çmimin në Londër.

Si keni arritur të krijoni restorantin më të mirë në botë?
Esenca e asaj që ne përpiqemi të bëjmë është se duam t'i japim klientëve një sens vendi dhe kohe. Në cilin vend të botës jeni, kur jeni duke ngrënë në një restorant dhe në cilën kohë të vitit jeni. Duket e lehtë të flasësh, por është shumë vështirë ta zbatosh këtë në një pjatë. Dhe për ta arritur këtë ne shohim se çfarë kemi si produkte natyrore. Për ne në rajonin tonë, jemi me fat që kemi një botë kaq të madhe natyrore të egër dhe të pasur, saqë ushqimi me barishte apo produkte të marra nga natyra, zë vend të madh në restorantin tonë dhe në pjatat tona.

Pra me fjalë të tjera është ushqim që ju dilni nga restoranti dhe e merrni në natyrë?
Po ashtu është. Gjëja unike e Kopenhagës është se ti je vetëm 10 minuta larg me makinë një vendi ku mund të gjesh qiqra dhe lule shtogu. Dhe dhjetë minuta më pas ia shërben këtë klientëve.
Më duket se kjo paraqet sfida të shumta për ju sidomos këtë dimër që ishte shumë i ashpër?
Po ky vit i ri ishte shumë i vështirë. Një nga më të vështirët që kam provuar si shef kuzhine në Kopenhagë. Fatmirësisht, një vit më parë ne kishim konservuar dhe ruajtur me kripë dhe si turshi më shumë produkte se zakonisht.

Nuk do të thotë kjo se po mashtroni?
Jo, jo. Ky nuk është mashtrim. Kjo është pjesë e historisë p.sh për të marrë trëndafila bregdeti dhe t'i futësh ato në uthull, 100 kg çdo vit dhe si rezultat mund të kesh aromë trëndafili gjatë gjithë dimrit. Unë mendoj se është fantastike të përdorësh produkte të tilla.

A mos fakti se restoranti juaj ka dalë në vend të parë tani në botë tregon se njerëzit duan diçka tjetër nga restorantet më të mira në botë?
Mendoj se restorantet korrespondojnë me shoqërinë. Ndoshta kjo është një nga arsyet se pse restoranti ynë konsiderohet të jetë një nga më të mirët në botë, të paktën për tani. Ndërsa bota po bëhet gjithmonë e më shumë eko maniake, ne duket se kemi një restorant që i përshtatet mjaft mirë kësaj gjëje.

Dhe natyrisht ju jetoni në një qytet që mbajti dhe samitin e madh për mjedisin?
Natyrisht. Kur udhëtoja në vende të ndryshme, po lodhesha gjithmonë e më shumë me restorantet bashkëkohore. Nuk e kuptoja se ku ishe më në këtë botë. Nëse ishe në San Paolo apo në Londër ishte e njëjta muzikë, e njëjta atmosferë, të njëjtat karrige. Çdo gjë ishte e njëjtë.

Shpallen 50 restorantet më mira në botë, vendin e parë e mban Danimarka.
Restoranti më i mirë me kuzhinierë shqiptarë

Në edicionin e 2010-ës të 50 restoranteve më të mirë në botë, “Noma” e Kopenhagenit, i drejtuar nga Renè Redzepi, është i pari në klasifikim. Është një revolucion pak a shumë i madh stilimi i këtij për 50 restorantet më të mira në botë, që bëhet çdo vit nga e famshmja revistë britanike “Restaurant Magazine”. Pas katër vitesh dominimi absolut, El Bulli” i kuzhinierit Ferran Adrià (që për karrierën e tij mori çmimin “Kuzhinieri i dekadës”), renditet i dyti në botë dhe në mënyrë surprizuese ia lë vendin e parë restorantit “Noma” të Kopenhagenit, që ka si kryekuzhinier 32-vjeçarin, Renè Redzepi, cili që kur ka hapur restorantet e tij ka ecur përpara me hapa gjigande. Në fillim, asnjë nuk do të vinte bast mbi restorantin danez, që kishte vendosur të përdorte ekskluzivisht ushqime skandinave, produkte lokale, që asnjë në botë nuk i njihte. Por anëtarët e jurisë e kanë vlerësuar guximin e tij (përveç talentit), por edhe kolegët ia njohin fuqinë e “ekspresionit artistik”. Italia ka pesë restorante në këtë klasifikim. “L'osteria Francescana di Modena” i kuzhinierit Massimo Bottura është i pari ndër restorantet italianë dhe i gjashti në botë (ishte i 13-ti vitin e kaluar. Ky klasifikim ka ardhur nëpërmjet një jurie speciale, votave të 800 kuzhinierëve më të mirë në botë, gazetarë që merren me restorantet. “Lista me shumë ndryshime e këtij e viti, tregon se lokalet e afirmuara dhe të famshme nuk janë më të mirët në botë” thotë Paul Wootton, kryeredaktori i revistës “Restauranta”, (revista që organizon çmimet).

“Kjo listë është një guidë për të gjithë ata njerëz që duan të ushqehen nga gjellë të veçanta dhe nga kuzhinierët më të talentuar në botë.

T. Observer

Katastrofë natyrore

Shtresa e naftës ka arritur bregdetin e Luizianës - Obama flet për katastrofë natyrore.

Jugun e SHBA-së e kërcënon katastrofa më e madhe ekologjike që prej disa dhjetëvjeçarësh. Shtresa e naftës në Gjirin e Meksikës ka arritur bregdetin e Luizianës.

Katastrofa e përhapjes së naftës në gjirin e Meksikës është me rëndësi kombëtare, thotë ministrja për Mbrojtjen e Mjedisit Janet Napolitano. Ndërkaq zëdhënësi i presidentit Barak Obama thekson, se
Në fakt ka mjaft shkak për t'u shqetësuar. Afro 800.000 litra naftë derdhen çdo ditë në Gjirin e Meksikës, pesë herë më shumë nga ç'supozohej deri tani. Dhe nëqoftëse nuk bie presioni i naftës, sasia e saj nuk do të ndryshojë as në javët, që vijnë. Askush nuk ka momentalisht mjetet teknike, për të mbyllur shpejt një shpim me thellësi 1.500 metra brenda në det. As shoqëria e nxjerrjes së naftës BP, që ka bërë shpimet, as presidenti amerikan. Por së paku në luftën kundër simptomave po arrihen përparime, thotë ministrja për Mbrojtjen e Mjedisit Janet Napolitano:
Presidenti ka shprehur edhe një herë shqetësim për këtë incident.

Ministrja për Mbrojtjen e Mjedisit, Janet NapolitanoBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Ministrja për Mbrojtjen e Mjedisit, Janet Napolitano"Në det janë lëshur disa barriera, për të mbrojtur brigjet nga nafta."

Ministrja për Mbrojtjen e Mjedisit mundohet t'u japë guxim amerikanëve.

"Janë thithur afro 2,4 milionë litër ujë deti me përmbajtje nafte. Në veprim janë 1.100 ndihmës si dhe 50 anije dhe avionë specialë."

Ata spërkasin shtresën e naftës me lëndë kimike me shpresë, që të neutralizojnë efektet e dëmshme të saj. Megjithatë shtresa e naftës vazhdon të shtrihet. Bazat e marinës amerikane në Mississippi por shndërrohen në qendra të luftimit të katastrofës. Që andej lëshohen në det sisteme thithëse dhe barriera lundruese.

Guvernatori i Luisiana, Bobby Jindal, ka shpallur gjendjen e jashtëzakonshme:

"Një gjë të tillë nuk e kemi përjetuar deri tani.“

Në foto presidenti amerikan, Barack Obama Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Në foto presidenti amerikan, Barack Obama Dhe Presidenti thekson edhe një herë për siguri që shoqëria e nxjerrjes së naftës BP, duhet të përgjigjet për të gjitha shpenzimet. Që vitin e kaluar koncerni kundërshtoi në SHBA ashpërsimin e kritereve të sigurisë. Sipas informacioneve të stacionit televiziv ABC në platformën "Deepwater Horizon" mungonte një buton emergjence.

"Deepwater Horizon nuk ishte i pajisur me një sistemi kontrolli të telekomanduar, me ndihmën e të cilit do të ishte mbyllur kanali i shpimit."

Ky sistem emergjent i telekomanduar është sot i pranishëm në shumë platforma. Por jo në SHBA, sepse këtu thjesht nuk përcaktohet me rregullore.

Autor: Ralph Sina / Angjelina Verbica

Redaktoi: Esat Ahmeti, www.dw-world.de

Iriqë dhe karrotreca në qytetin tonë

Epo ndoshta iriqët i kujtojnë gomat e makinës mollë, tha Olsi kur unë po i tregoja arsyen pse kam vendosur ta lë makinën.

Kam dëgjuar burrat që të paktën një herë në jetë thonë: Do ta lë duhanin, kurse unë do ta lë makinën, dhe jo pse jam femër. Qyteti është bërë një makth i vërtetë për këmbësorët, por edhe një ëndërr akoma më e kobshme për dikë që drejton një makinë të çdo lloji.
“Ku të ndaloj,
ku të parkoj,
apo mos duhet mjetin në krah ta ngarkoj?”

Gjithsesi një copë vend sa për të hedhur të shkretën makinë edhe gjendet, por puna ndryshon më pas: ajo zhduket, sikur e ka pirë dheu.
Shenjë e parë në trupin tënd është një hutim organik që shoqërohet nga një pabesueshmëri ftohëse: Mos jam në koordinatë të gabuar? Mos ndoshta sytë më janë verbuar? Ah, po kjo, kjo ishte rruga e uruar!”
Sheh dikë që po ta bën me dorë e ndërkohë të thërret: “Ej, tashti sa ta morën!” Dhe ti menjëherë e kupton se ata, rrëmbyesit krenarë të qytetit, karrotrecat, po e shoqërojnë në ndonjë destinacion shoqëruesen tënde të vjetër, makinën! Tek ajo e gjetën! - thua i dëshpëruar.
Ndërkohë rrangalla jote bashkë me ndonjë viktimë tjetër të radhës ende po lëkundet mbi kurrizin e grabitqarit për të shkuar drejt pikës së bllokimit. Një neveri e çuditshme të përhapet në fizik kur mendon manieren e racës sonë, por puna është se kjo neveri që të del nga trupi përlan edhe disa kalimtarë të pafajshëm dhe ata tundin kokat ndërsa të shohin, sikur ta njohin edhe prej të tjerësh këtë emetim nervues.
A dini si mund ta kërkoj, i thërras atij që më thirri.
Merr këtë numër më thotë ai e më jep një numër me pak shifra, tipik emergjence, pra policie.
Alo! A mund të di ku është makina ime, me targa kaq e aq, me ngjyrë kështu e ashtu?
Aaa! Janë tu e çu tek Unaza e Madhe, te pika e grumbullimit, andej nga shpia e Ilir Metës!
Si, si?
Por ndërkohë linja pritet.
Çfarë referencash që japin, them me vete, nejse ç’të bëj?
Duke u orientuar sipas referencës, e cila është kaq e ngatërruar, pasi është veçse e hamenduar dhe aspak e përcaktuar, e gjej më në fund bukuroshen time shëmtaraqe midis shumë e shumë simotrash që duken si shtazë në vathë, pa tagji!
I lutem policit të paguaj gjobën që është marshalla e të më lërë të shkoj.
Nuk mundem, më thotë, duhet të paguani në Kinostudio.
Po gjoba dhe makina ime janë këtu! - protestoj unë.
Atje, përsërit ai.
Ej, zotëri, thirri mendjes, i them, mos do të më çoni në Hollivud që të paguaj gjobën?
Në Kinostudio, përsërit ai.
Nisem në anën tjetër të qytetit. Aty më kërkojnë të gjitha pagesat që prej gjenealogjisë së makinës! Ndërkohë më thonë se po nuk pata pare, çdo natë shtohen 5000 lekë të vjetra për mbetjen e saj në pikën e grumbullimit.
I doni apo jo lekët, i them arkëtares, e cila më shikon me hezitim.
Jo kaq, thotë ajo, janë më shumë.
Shkund çantën, pastaj të gjithë xhepat e burrit tim. Megjithëse janë shumë para për të dhënë, jam katandisur që të kënaqem të m’i marrin e që puna mbaron me aq.
Në mbrëmje shoh Kryeministrin që thotë se buxheti është rregulluar!
E besoj, them me veten time. E besoj! Dhe pastaj më kujtohet prapë stili i mundimshëm i pagimit.
Betohem se nuk do ta lë makinën kurrkund ku ajo duket.
Për dreq, të nesërmen më thërrasin në një Konferencë. Tri herë i bie rrotull sheshit, por nuk ka vend të lirë. Tentoj të futem në një rrugicë, por ndërkohë dy djemka të rinj më tërbojnë me gjestet e tyre për të më bindur të parkoj midis oborrit dhe trotuarit mbrapa Muzeut. Nuk jam e bindur se duhet ta bëj, por ata sa nuk shqyhen për të më aksesuar vëmendjen. U bindem më në fund, duke menduar se, epo, kur brenda oborrit të Muzeut do ngrihet një bina e me aq kate, grataçiel, nuk mbeti puna te makina ime.
Por, jo! Nuk është e thënë!

Sa dal në pushimin e parë të konferencës shoh një iriq të kuq që ka kafshuar gomën time. Dhe kur afrohem, një fletë gjobe 30 mijë lekë të reja. Shikoj për djemtë e parkimit, por janë zhdukur. Një djalosh tjetër, i sapombërrirë më thotë:
Këtu çdo ditë i bën bashkia nja 300 mijë lekë, vetëm me këtë copë vend!
Po tani?!
Shoh një pusullë të verdhë dhe një numër telefoni në dritaren e krahut tim.
Alo! Më keni mbërthyer një iriq në rrotë!
Po. Eja paguaj e ta heqim menjëherë iriqin.
Hyj në sallën elegante të bashkisë! Këtu lartësia e arkitekturës mbretërore është përzier me dizanj dhe teknologji bashkëkohore.
Gjobë makine, i them njërës prej grave të arkave.
Në fund, thotë ajo.
I jap njëzetëshen, pastaj dhjetëshen zonjës në arkën e fundit.
Ajo i merr, por për çudi, i kontrollon me një pajisje që identifikon nëse lekët janë false apo jo. Epo as në bankë nuk kontrollojnë kështu! Stil tjetër ky!
Merri, m’i dreq, se qyl i ke, dua t’i them.
Ajo fut qylin në sirtar dhe më thotë të shkoj.
Po iriqi?
Do ta heqim.
Jam në stolin e lulishtes së muzeut. Nuk po pres dashnor. Pres të lirojnë makinën time nga kapësja e kuqe.
Telefonoj edhe një herë bashkinë.
Më në fund jo një, por tre burra vijnë. Jo për mua. Do marrin iriqin e tyre. Janë alamet trupash! Kanë alamet veture firmato, krejt të re. Përkulen të tre të heqin iriqin nga goma ime dhe duken aq absurdë!
Më në fund jam në makinën time, por ajo ecën kuturu. E shkreta, them me vete! Kushedi ç’i ka bërë dhëmbi i iriqit. Pale karrotreci.
Ndërkaq shoh sesi janë sulur përsëri në sheshin e Tiranës së Re fajkonjtë e karrotrecave. Krejt të pashpirt duke përlarë të parkuarat e rastit.
Oreksi ka arritur kulmin! Kanë bllokuar qafën e digës dhe do vazhdojnë deri në orët e vona gjuetinë, ndërsa viktimat pinë alkool dhe tym nëpër pabet e errëta.
Po pa skrupullësia nuk mungon deri të dielën, kur të rriturit kanë sjellë fëmijët dhe të afërmit për të marrë një gotë oksigjen nga pylli artificial!
Është akoma e premte. Nga ekrani, kryetari i bashkisë më bën një buzëqeshje fringo të re!
Ej, m’i more nja tridhjetë sot, i them unë për lekët e paguara të gjobës!
Por ai kthen kryet nga Çani dhe nuk e di pse po bërtet.
Dal të pi një kafe në periferi të qytetit, duke menduar se civilizimi është një rreng e kaq.
Por pa dalë te kthesa e Kombinatit më ndalon polici.
I keni paguar gjobat? - pyet ai!
Hej bela, them me vete.

Ndërsa polici më lë të shkoj, më kujtohen fjalët e një gruaje në radhën e dritave:
Të dyja palët pare duan. Ndryshojnë vetëm si t’i marrin! Dhe kësaj i thonë Politikë.


Mimoza Ahmeti, G. Shqip

Artikulli i Stop Injorancës mbi mafien shtetërore të karrotrecave http://stopinjorances.blogspot.com/2010/03/mafia-shteterore-e-karrotrecave.html

Isaleo, historia e fëmijës së braktisur mes mbeturinash

Isaleo është një fëmijë 2 vjeç, të cilin nëna e tij biologjike e "vrau", duke e hedhur pas lindjes në një kosh plehrash në Vlorë.

Po fati deshi që fëmija të mos asfiksohej nga mbeturinat e hedhura shkujdesur mbi të nga qytetarët. Ishte 21 gushti i 2008-ës, kur Leonard Xhemali e gjeti fëmijën thuajse pa jetë teksa mblidhte kanaçe për të siguruar bukën e dy fëmijëve të tij.
"Po mblidhja hekurishte dhe kanaçe në zonën e Ujit të Ftohtë. Isha duke kontrolluar kazanët në afërsi të shkollës së Marinës. Papritur, në fund të njërit shikoj diçka të mbështjellë me një rrobë të vjetër. E hapa dhe shtanga kur pashë se në këtë rrobë ishte mbështjellë një fëmijë. Ai ishte i mbuluar i tëri me mbeturina dhe gati i asfiksuar. E pastrova dhe nxitova për ta çuar në shtëpi. Nëna ime e lau me ujë të ngrohtë dhe ai erdhi në jetë", tregon Leonard Xhemali.

Ndonëse në kushte mjaft të rënda jetese, ai e mbajti djalin e sapolindur duke e regjistruar në gjendjen civile si fëmijën e tij. Tashmë në regjistrat e gjendjes civile, Isaleo është djali i tij, përderisa prindërit biologjikë të cilët nuk i përkasin komunitetit egjiptian, e braktisën atë.
Përveç prindërve që e "adaptuan", fëmija dy vjeç ka edhe një motër e një vëlla, por edhe gjyshër. Leonard Xhemali tregon se në punën e përditshme ai mbledh kanaçe si dhe hekurishte, si e vetmja mënyrë për të mbajtur familjen e tij.
"E pagëzova me emrin Isaleo, pasi kështu quhet një muzikant grek që unë e pëlqej shumë.

Dëshiroj që dhe djali im të bëhet muzikant si Isaleo i Greqisë. Edhe unë i bie klarinetës, por, nevoja familjare për t'u ushqyer është ajo e mbledhjes së mbeturinave dhe hekurishteve për të mbijetuar", u shpreh Leonard Xhemali. Fqinjët e tij e kanë përgëzuar për këtë gjest human që ai ka bërë. Madje vetë ai ndihet krenar që ka shpëtuar një jetë njeriu, ndërsa sot atij i ndan bukën e fëmijëve të tij.
E shoqja e Leonardit, Xhuljeta u shpreh se Isaleon e ka rritur njëlloj si dy fëmijët e saj. Familja Xhemali përbëhet nga shtatë anëtarë, dy prindërit e Leonardit, bashkëshortët si dhe tre fëmijët e vegjël. Ata jetojnë në një zonë periferike të Vlorës ku jeta çdo ditë bëhet më e vështirë, siç ndodh shpesh për komunitetin egjiptian në Shqipëri. Shtëpia e tyre është ndërtuar në një zonë ku kalon kanali i ujërave të zeza. E ndërtuar me blloqe betoni, në të ndodhen vetëm dy dhoma për të shtatë pjesëtarët e familjes. Në mes të oborrit ndodhet një bunker, i cili shërben për strehimin e kanaçeve si dhe të hekurishteve që mbledh në punën e përditshme Leonardi.

"Tashmë jam unë i ati i fëmijës, pasi e gjeta të braktisur. Po të mos isha unë, ai sot nuk do të ishte në jetë. Shpëtova një jetë, bëra një akt human", thotë Leonardi.
Sipas tij, askush nuk mund t'ia marrë fëmijën tani që ai e bëri dy vjeç. "Do ta rris si fëmijët e mi", shton ai për Isaleon të cilin e ka regjistruar në gjendjen civile të lagjes "Hajro Çakëri".
Ndonëse ai pranon varfërinë në të cilën ndodhet, ndjenja humane për këtë fëmijë vetëm sa i shtohet, duke i rritur më shumë përpjekjen për punën e përditshme, mbledhjen e kanaçeve në koshat e mbeturinave.

QEMAL BIRAKU, G. Panorama

Komplot vdekja e Presidentit polak? (video shokuese)

Konfirmohet vërtetësia e pamjeve shokuese që lidhen me aksidentin ajror, në të cilin humbën jetën 96 persona, në mesin e tyre dhe Presidenti polak, Lech Kaczynski së bashku me bashkëshorten e tij.
Prokuroria ushtarake e Polonisë konfirmoi vërtetësinë e pamjeve të filmuara me telefon menjëherë pas aksidentit të avionit. Në video shfaqen tre silueta, zhurma shpërthimi dhe shkrepje armësh, një burrë i cili kërcen nga avioni dhe thirrjet për ndihmë të pilotit.

Prokuroria ushtarakë ka shqyrtuar dokumentet e fluturimit si dhe ka marrë dëshmitë e 60 personave, por pranon se akoma nuk disponon të vërtetën për kohën e saktë të ndodhjes së aksidentit ajror.

Zëri i armëve bie si bombë mbi rendin e ditës në Poloni. Andriej Mendierej, rusi që filmoi dhe i ngarkoi në internet pamjet e sipërpërmendura, u sulmua me thike pak kohë më pas. Po ashtu, edhe në spitalin ku u shtrua atij iu fikën pajisjet ndihmëse që e mbanin në jetë.

Në anën tjetër, në avion gjendeshin 5 kuti. Kutitë e zeza njoftohet se iu dorëzuan autoriteteve polake ndërkohë që vetëm tre kuti u analizuan nga ekspertët.
Sekreti mbi dy kutitë e tjera nuk dihet.

Shikoni një video pas shpërthimit: http://www.youtube.com/watch?v=1h01IFwgdAk&feature=player_embedded

G. Start