Berisha thyen çdo rekord botërorë, 34 truproja e ruajnë atë, pse vallë…?!!!

Padyshim që çdo kryeministër në botë ka truprojat e tij, për sigurinë fizike dhe jo vetëm!
Por, deri pak kohë më parë, kryeministri i parë në botë për siguri me truprojat më të shumtë ishte kryeministri turk, Rexhep Tayp Erdogan, me 25 të tillë. E megjithatë, kryeministri ynë mesa duket ka vendosur t’ia kaloje dhe Erdoganit, kështu atë e ruajnë jo pak, por plotë 34 truproja personale!!!
Dhe normalisht lind pyetja, pse kryeministri ynë duhet të ruhmet kaq shumë?, pse kryeministri ynë qarkullon jelek plumbi?, kur kryeministri ynë ka ngritur ekonominë e këtij vendi në majat më të larta, e ka bërë vendin “baçe me lule” –siç thotë ai-, ka një rritje ekonomike që ia kalon Gjermanisë, rrugë të nivelit më të lartë që ia kalojnë edhe Norvegjisë etj.
Fotografia u realizua nga një “simpatizant” i Berishës më 22 prill 2013, ndërsa përurohej  kompleksi i rehabilituar i një-sisë bashkiake nr.4, në Tiranë./alb-observer.com/

Komisioni, shkulja e veshit dhe futja e gishtit..!

Nje komedi e zakonshme e Saliut kjo per ne Shqiptaret, qe si zakonisht trajtohet me humorin shpotites te gazetareve, FB-ksave, kafexhinjve, ketij varjanti modern te mejhonaxhinjve te dikurshem.

Neritani shkruan leter.!
Veshi i shkulur i djalit te tij,(sipas tij) qenka i lidhur pazgjithmesisht me veshin e figurave me te ndritura te kombit.
Qe natyrisht sjell nje reaksion dritherues, kur mendon se ai mund te kish qene edhe ndonje shkelm mes kembeve..dhe dashje pa dashje figurat e ikonave...marin nje pamje paksa qesharake dhe te dhimbshme, me ate shtrembim te natyrshem qe mer fytyra e nje burri qofte edhe me mustaqe, nga nje goditje e tille.

Cilin vesh i kapi.?
"Te majtin" thote Mane..dhe tall trapin ne menyren me fine, duke gershetuar humorin popullor, me nje trajtim modern te gazetarise, ndihmuar natyrshem nga vet karagjozlleku ne dukje i gjithcka ka ndodhur dhe ndodh..

Ndersa Merua pak me ndryshe..Na jep nje tjeter varjant se kush ne fakt ka qene "incidenti diplomatik" i vertet.
Dhe fajtori u gjet.!

Por gabimi rendom qe bejme ne njerzit, eshte se kemi nje mani te lem menjane dhe te injorojme ato qe thone e shkruajn Gazetaret dhe Opinionistat "Pozitare" ose me sakt, personat te cilet sa here "Nje vesh shkulet, nje gisht ju ngulet"
Dicka qe me dicitalizimin e Sales..duhet me patjeter te ket opsionin "Gisht" ne I-Pad-in e tij, i lidhur me mekanizmin "Gisht", te montuar diku ne mes te karrikeve te tyre..Dhe..?!

"Je i rrevoltuar po sdi se c'te besh..?..Fillo lexo dhe degjo kundershtaret e tu."

Kjo eshte nje formule e cila kurre nuk duhet anashkaluar, nenvleftesuar dhe ne asnje menyre, lene pas dore.

Dhe ja Artan Hoxha.
Ish-kandidat per president dhe nje nga te pervuajturit sistematik te "Gishtit te Sales"...dhe lista vazhdon.
Pra ishte pikerisht shkrimi i tij, me i rendesishmi dhe me i detajuari per problemin "Veshi". Kur e fillova ta lexoj ate shkrim, me solli ndermend nje bisede qe kam pasur dikur me nje polic.
"Ata qe na duhet ti arrestojme naten..tha ai..I rrahim vence dhe jo sepse kane thyer ligjin, por se na prishin rehatin dhe gjumin."
Sic thash, kete ndjesi te jep edhe urrejtja patologjike e Artanit simpatik..ndaj Rames se Gjate..dhe keshtu kuptohet fare mire efekti i "Gishtit te Sales ".
Por cfar doja te ndaja me ju nga ky shkrim eshte dicka tjeter, akoma me e rendesishme se "Veshi" apo "Gishti"..akoma me e thelle dhe me dritheruese..qe ne fakt ta premjer shakan dhe humorin dhe te ben ti veme gishtin kokes.

Ai fliste per thyerje hundesh dhe dhembesh, fliste sinqerisht si edhe polici i nxehur..dhe pertej asaj qe dukej si nje "inat personal diletant"..fshihej ogurri i zi qe kemi pare per 23-vjet nga Sala, pozite apo opozite..DHUNA.
Dhune ndaj kujdo qe guxon ti preke "ushtaret" e tij..dhune ndaj gjithckaje qe e pengon..dhune kanibale qe te kujton ushtrine Mongole ne dyert e bibliotekes Persiane. Dhune "psikopati", luajtur aq bukur nga nje njeri te cilin s'eshte e veshtir t'ja shikosh karakterin e zvarranikut ne cdo foto te tij, me njerez qe kane gje ne dore..Nga ish-byroja dhe deri tek zonja Klinton, apo me Obamen dhe me e turpshmja dhe deskritusja per c'do komb qe do te kish nje karagjoz te tille per kryeminister..me zonjen Merkel ne Rome, me diciture "Hej jam une Sala prej Vicidoli...Si i keni pas punt anej nga Gjermania " dhe fytyra e zonjes Merkel qe bente sikur se shikonte i vinte kapakun "pusetes".

Kjo eshte edhe ky "Komosion Parlamentar"..
Nje shenje e qarte dhune, nje sinjal i perseritur sistematikisht per te fituar cdo betej sa do te vogel apo te parendesishme ne dukje..ndihmuar sistematikisht me dashje ose jo..nga Ambasador medioker, apo te korruptuar..nisur qe nga 1991-shi.

Eshte koha te "dhunojm" pikerisht ndihmuesit..me pyetje direkte apo me shkrime..me letra apo edhe me protesta..
Eshte koha te zgjohemi dhe te mendojme..Shqiperin e bejne vetem Shqiptaret..
"Miqt" jane vetem bisnesmene te mire te vendeve mike..per kete paguhen.!

Amarildo Pregapuca

Kalërim andrrimesh

Imend!
N'kalërim n'rrugtimet me ré
t'u 'j pá pyjet
me ngjyrat e aventurave.
T'u 'j ndí
aromen e limfes t'pemve
ku bân qi gjakun t'ém t'a mbushin me forc'.
Imend,
kja limf' âsht tamli i Zânave t'pyjeve
qi kan' zhurmen e degve si psherëtima n'dashuni errsinet.
E kur kalëraj mâ shum'
shof ujt
me kristalt e maleve
qi m'vezullon udhen e dëshirave.
Ulem me pí
por nalem
n'pasqyrimin t'ém.
Shof at q' s'shof
e m'andaj nalem
qi freskia e kti ujit t'djamant
mas t'm'çojn' pri andrres
t'jets t'éme.
Po mir',
po çohem n'kalërim prap
me kalin e ylbert'
dhe po shkaj te yjet e ndjenjave t'dashunis t'éme.
Sa bukur duken malet me driten e Hánes!
Po sat
Hána
paska msheh gjysen e trupit!
Se's'bân
prej turpit
knaqsis t'éme q' un po e shaf.
Po shif
barin si vallzon prej ndjenjave qi i nep era.
Po era ça ka sat!
Apo po dan me m'përqaf
mue!
Pa pa,
aja e dín shum' mir',
aja vetë dhe un
kena gjâna t'përbashkta qi n'a pëlqejn',
sepse ku shkan era
edhe un kisha me shkue.
Sa ngjajm',
sa duhena!
E ulem
e ulem,
kadal'-kadal'
si puplat e zogjve
qi bijn' t'u 'j fluturue.
E nj'ashtu ulem
i but'
te dhéja nan'
që leu kët' andërr.
E ulem
e ulem
aty
si pupla,
e rri aty
si rrezja,
sepse e dí
se sa shum' duhet Dielli.
E nj'ashtu
si Dielli si Era si Réja si Shiu si Hána si Bari si Péma si Gjethja si Uji,
si Dhéja,
si Toka due me kén',
me kén' k'shtu si dashnija e zémnes.....................
Oh sa t'due o kalërimi i andrrave t'mija...!

Mirsad Basha

Ku serbët...?

.. Ne vitin 1934, historiani dhe teologu serb, Radoslav Grujic, zbuloi dhe botoi nje doreshkrim te rralle.. Ishte nje doreshkrim, i teper i vjeter, i cili datonte rreth viteve 1000-1018, pra mbi 900 vjecar.. Ishte hartuar ne kohen e perandorit bullgar, Samuelit.. dhe ne te shpjegohej origjina e popujve dhe e gjuheve..

.. Ky doreshkrim bullgar, e ndante boten e njohur prej tyre deri atehere, ne 72 gjuhe dhe 3 besime fetare.. Besimet ishin;
1-Ortodokset
2-Gjysem-ortodokset (te krishteret jo-ortodokse)
3-Jo besimtaret (jo-te krishteret)

.. Dokumenti thote.. "Ne bote ka nje numer te madh gjuhesh. Prej tyre, 5 jane gjuhe ortodokse, bullgarishtja, greqishtja, sirishtja, gjeorgjishtja dhe rusishtja.. Prej ketyre, 3 gjuhe perdorin alfabetin ortodoks.. dhe keto jane greqishtja, bullgarishtja dhe gjeorgjishtja.. Ka 12 gjuhe gjysem-besimtaresh, qe jane.. Alamanet, Franket, Hungarezet, Indianet, Jakobitet, Armenet, Saksonet, Polaket, Shqiptaret (Arbanasi), Kroatet, Hizi dhe Gjermanet"

.. Ajo qe u beri cudi studiuesve, ishte se permendeshin si popullsi Shqiptaret.. por jo serbet.. Pra nje dokument i shkruar prej bullgareve, ne vitet e Perandorit Samuel, i cili pushtoi gati gjithe Ballkanin, nuk i permend serbet si popull.. Pra, ku ishin serbet ne vitin 1000 ???.. Si eshte e mundur qe vete fqinjet e tyre, bullgaret, nuk i njohin serbet ne ate kohe??.. Per cfare historie flasin ata, kur vete nje popullsi sllav-folese, si bullgaret, nuk i permendin serbet, por ama permendin shqiptare si popullsi ??..

.. Ky dokument bullgar, eshte edhe dokumenti me i vjeter i njohur ne bote, ku shqiptaret permenden si popullsi dhe grupim gjuhesor.. Ne nje periudhe ku serbet nuk i permend askund dhe nuk figurojne as si popullsi e as si gjuhe.. Pas botimit te vitit 1934, ky dokument ka qendruar ne erresire.. Deri kur albanologu kanadez Robert Elsie, e rinxorri ne botim ne vitin 2003.. Nje shuplake historike per "historine" serbe..

Aurej Metaj

Ismail Kadare: Intrigat që fshihen pas sulmit ndaj Gjergj Kastriotit

*  *  *
Që Mithat Frashëri e hodhi për herë të parë e, me sa duket, të fundit, këtë dëshirë të tij teatrore, në vitet tridhjetë, dëshmonte se dy çështjet që do të përcaktonin fatin e mëtejshëm të kombit: shkollat shqipe dhe emancipimi i gruas shqiptare (të dyja të zhytura në terr prej osmanllisë) ishin ende probleme të ditës, madje do të vazhdonin të ishin të tilla në të ardhmen.
Mithat Frashëri, i fajësuar me gjithë koleksionin e akuzave, të cilat njeriu shqiptar, për fat të keq, i përdor aq bujarisht, i himnizuar me koleksionin tjetër, të kundërtin, si “gjeni i kombit”, që njeriu shqiptar, përsëri për fat të keq, i përdor aq koprracisht kur duhet, e aq pa vend kur nuk duhet, ka shfaqur disa herë parashikime me të vërtetë profetike. Sikur ta ndiente nga do t‘i vinte jo vetëm fatkeqësia e re kombit shqiptar, por atij vetë, vdekja, ishte i pari njeri në botë që gjeti një fill bashkues midis ngjarjeve të 1917-ës në Rusi dhe rebelimit proturk të Haxhi Qamilit në Shqipëri, katër vite më parë, më 1913!
Si një paralajmërim ndëshkimi për atë profeci, dy vite përpara vrasjes në Nju-Jork, armiku numër një i Frashërit, shefi i komunistëve shqiptarë, shkroi të vetmen sprovë historike, kushtuar Haxhi Qamilit, ku, në kundërshtim të plotë me gjithë mendimin shqiptar, e himnizonte të çmendurin mizor nga Sharra, që nën zhurmën e daulleve dhe ulërimave “Dum Babën!” (lexo Sulltanin) kërkonte kthimin e Shqipërisë nën sundimin osman.
Kjo kundërvënie e dy personazheve rrotull psikopatit turkofil ishte kuptimplotë. Ajo dëshmonte se sundimi osman në Shqipëri ishte më keq se një sundim ushtarak. Ajo dëshmonte synimin osman, jo thjesht për ta mbajtur të sunduar Shqipërinë, por për ta zhbërë si të tillë.
Turqizmi i popullit shqiptar ishte projekti më i lemerishëm me të cilin atij i ra fati të ndeshet. Për fat të keq, mekanizmat mbrojtës të tij nuk u treguan të aftë për të shmangur plotësisht të keqen. Për vizionin otoman, ndër popujt e Ballkanit, populli shqiptar ishte ai që ndërkaq kishte vdekur.
Ai përftohej si turk, trajtohej si i tillë, me fjalë të tjera favorizohej si turk, por, ndërkaq, nëse kërkonte identitetin e vet, ndëshkohej egërsisht si turk i pabesë.
Një pjesë e tragjedisë shqiptare ishte pikërisht interpretimi i keq i statusit të tij.
Në vjershën e dëgjuar “Jam turk, elham-dulila”, poeti Esad Mekuli e shpallte me dëshpërim këtë nyjëtim dramatik ku kishte ngecur ende si në kurth njeriu shqiptar. Shumë njerëz bënin pyetjet: përse Shqipërisë i shkojnë punët mbrapsht? Përse për të tjerët po zbardhte liria, e për Shqipërinë jo?
Rilindja shqiptare, bashkë me pararendësit dhe pasrendësit e saj, e kapi hijen e vdekjes që po i vërtitej kombit. Robëria e gjatë po pillte filozofinë e robërisë, ngadhënjimi i së cilës do të ishte shumë herë më fatal se robëria vetë. Shkrimtarët veriorë, Budi, Bardhi, Bogdani, më pas arbëreshët me De Radën në krye, e fill pas tyre vargu i vetë rilindësve, të herët a të vonë, si Naimi, Mjeda, Çajupi, Fishta e deri te Noli, u ranë gjithë kambanave që duhej të zgjonin shqiptarët, për t‘i ngritur kundër robërisë, por sidomos kundër filozofisë së saj.
Për aksionin e saj, dëshpërimisht solemn, Rilindja shqiptare solli në Shqipëri fantazmën e dëbuar, Gjergj Kastriotin, të cilin Europa, për fatin tonë, na e ruajti, jo vetëm në sheshet dhe rrugët e pagëzuara me emrin e tij, por edhe në kujtesën e saj.
Mithat Frashëri ishte njëri nga rilindësit që i jetoi të tria kohët, atë të sundimit osman, të Shqipërisë së pavarur dhe fillimin e komunizmit, asgjësuesin e tij. Koha e republikës së Nolit dhe ajo e mbretërisë së Zogut, e para mjaft e shkurtër, e dyta jo aq e gjatë sa ç‘do të duhej, ndonëse në kundërshtim me njëra-tjetrën në shumë gjëra, u bashkuan në një pikë themelore, njëmendësimin e ideve të Rilindjes shqiptare, dhe testamentin e Gjergj Kastriotit, thënë ndryshe, nxjerrjen e tyre nga statusi idealist e romantik dhe vënien në themel të institucioneve, të filozofisë, të politikës e të strategjisë shqiptare.
Për fat të keq, koha e pavarësisë ishte e shkurtër për t‘ia lënë vendin periudhës groteske të varfërisë, terrorit dhe izolimit komunist. Pyetjet: përse Shqipëria vazhdon të jetë e pafat, përse të tjerët ecin e ajo ngec, bëheshin tani, me të njëjtin pezm fatalist, ndonëse për një tjetër fatkeqësi.
Ato pyetje do të përsëriteshin më pas, atëherë ku s‘do të duhej, pas rënies së komunizmit. Ato vazhdojnë të bëhen sot, jo vetëm nga mendjet elitare, por nga shumica e shqiptarëve, gjithkund ku ata ndodhen. Përgjigjet për to janë të ndryshme dhe kjo është e kuptueshme. Pas dy robërive, aq pranë njëra-tjetrës, vizioni shqiptar i botës mbetet ende i turbullt e kaotik.
Midis përgjigjeve është njëra që gjithmonë e më shpesh përsëritet, në mënyrë ogurzezë: në Shqipëri punët do të shkojnë gjithmonë e më mbrapsht, përderisa në qendër të Tiranës nuk do të hiqet shtatorja e Skënderbeut për t‘u zëvendësuar me atë të Sulltan Muratit.
Ngjan e pabesueshme, por këto fjalë të një rimohuesi nga Shqipëria, hulumtuesit mund t‘i gjejnë jo më larg se tre muaj më parë.
Një tjetër rimohues, këtë herë nga Kosova, shkruan, e zezë mbi të bardhë, se “antishqiptari Gjergj Kastrioti Skënderbeu, është protagonist kryesor i historiografisë komuniste, i futur në tekstet e historisë prej komunistëve”.
Emri i këtij rimohuesi është H. Ferraj dhe sa ç‘është e madhe habia për mashtrime të tilla, po aq, në mos më shumë, është habia tjetër se ky rimohues paska përkrahje në rrethet universitare e gjysmëzyrtare në Shqipëri. Ky, e të tjerë si ky, duke abuzuar me lirinë kaotike, shpesh karikatureske shqiptare, guxojnë të hedhin mendimin se regjimi i egër komunist shqiptar, ishte i tillë ngaqë u projektua në bazë të orientimit të rilindësve shqiptarë!
Për të mos u zgjatur me këtë barbari shembujsh, po e mbyllim me fjalët e një tjetër rimohuesi, prapë nga Kosova, që bën paralajmërimin se të kesh qëndrim mohues ndaj Perandorisë Osmane sot është njëlloj si të sulmosh miqtë tanë amerikanë, që çliruan Kosovën!
Ç‘të thuash për këtë nostalgji të ringjallur befas një shekull pas ikjes së osmanëve?
Ta quash groteske, tragjike, komike nuk mjafton. Të thuash se po t‘i përmbahej programit të Rilindjes, Shqipëria jo që s‘do të bëhej kurrë komuniste, por do të ishte prej kohësh një shtet model në Bashkimin Europian, është prapë pak.
Të thuash se i ashtuquajturi “mit” i Skënderbeut, u ngjiz shekuj më parë kur komunizmi nuk ekzistonte askund, se u sublimua prej Rilindjes dhe pastaj prej kohës së pavarësisë, prej Nolit dhe Zogut, se komunizmi jo vetëm ishte i huaj për të, por në vitet e flirtit me jugosllavët 1946-1947, emri i heroit pothuajse u zhduk nga shtypi shqiptar.
Të vazhdosh me kronikën e asaj që mund të quhet “lufta e shtatoreve”, kur më 1968, qeveria shqiptare bëri çmos që pagëzimi i sheshit “Skënderbe” në Paris, bashkë me shtatoren midis, të mos lejohej prej qeverisë franceze dhe bashkisë së Parisit?
Të vazhdosh me ngritjen e shtatores së shefit të komunistëve shqiptarë, njëzet hapa pranë shtatores së heroit, paralajmërimi i hapur, se Kastrioti do të zhvendosej së shpejti dhe sheshi i parë i Shqipërisë do t‘i përkiste këndej e tutje, patronit të ri komunist? (Brenda tre viteve, historia do të jepte një nga mësimet madhështore të saj, kur princi mesjetar do ta shihte rivalin jetëshkurtër të tij t‘i zvarritej mu përpara syve, krejtësisht në stilin e Mesjetës.)
Shumëkujt mund t‘i duket se të ngresh çështje të tilla, pra të polemizosh me të çmendurit, është kohë e humbur. Ndërkaq, të çmendurit (që në këtë rast do t‘i përligjnim po të ishin thjesht të tillë), vazhdojnë veprën shkatërruese mu në sytë tanë. Në kohën që po shkruhen këto radhë, metropoli shqiptar vlon nga polemika: ta ruajmë apo ta rrëzojmë Skënderbeun!
Vetë shtrimi i çështjes është njollë e zezë për Shqipërinë. Dihet se kush do ta fitojë këtë polemikë, por vetë fakti që ajo ndodhi, që populli shqiptar, një shekull pas osmanllisë, ende guxoi ta lejojë një pyetje të tillë, është një turp për të.
Nën këtë ndriçim të keq, do të zbulohet ndoshta më qartë ai cen që e ka shtyrë disa herë nga gabimi në gabim. Polemika vulgare dhe imorale për rilindësit dhe Skënderbeun është shenja e një sëmundjeje më të thellë, prej së cilës kombi shqiptar, nëse kërkon një të ardhme në këtë botë, duhet të shërohet.
Intelektualët që nismëtuan baltën kundër Skënderbeut dhe Rilindjes nuk janë katundarë me shallvare që i bien daulles e klithin “Dum Babën!”. E ndërkaq, mund të thuhet se janë jo vetëm më të rrezikshëm, por më vulgarë e më pa moral se ata.
Duket fyerje, natyrisht, të merresh me ta. Dhe ashtu është. Por kur ujërat e zeza vërshojnë befas, dikush duhet të merret me to. Të mësuar të nderojmë personazhe të shquar, artistë, politikanë e gra të bukura, në çastin kur ujërat e zeza shpërthejnë, ne kujtohemi për ata që përveshin mëngët e zbresin të punojnë mes tubave, veglave e territ, atje ku nuk guxon të zbresë kush.
Duke kujtuar se po ia hedhin publikut, intelektualët gjysmakë, ata që ushqehen kryesisht nga “Google”, merren me raportet mit-histori, pa kuptuar asgjë prej tyre. Pa e ditur se nocionet mit, histori, mitizim e çmitizim janë shumë më të ndërlikuara se ç‘i di mendja e tyre e ngushtë. Me nocione të tilla zakonisht, e sidomos me raportet mit-histori, është e lehtë të bëhen spekulime. Përpara se të jenë kundërthënëse, ato janë plotësuese, dy vizione të botës, njëri i dendësuar jashtë mase, e tjetri, po ashtu, jashtë mase i faktuar, që mëtojnë të njëjtën gjë: të rrëfejnë botën dhe njerëzimin.
Seriozë nuk janë provokatorët e këtij diskutimi, por serioz është, ndërkaq, problemi. Në kohën kur Shqipërisë së sotme, familja e popujve europianë i kërkon zbardhjen e së vërtetës për regjimin e saj të turpshëm, prej të cilit nuk ka as njëzet vite që ka dalë, një aksion thellësisht çoroditës kërkon ta kthejë energjinë dhe vëmendjen gjashtë shekuj pas, në një hulumtim krejtësisht të kotë.
A ka alibi për këtë çoroditje? A ka vërtet diçka serioze për të qortuar e ndrequr në atë që është quajtur “moti i madh” i shqiptarëve? Ajo epokë, si asnjë tjetër, është zbardhur e dëshmuar në mijëra libra e studime, nga Uashingtoni në Tokio, nga Tirana, Venediku e Roma në Londër, Stokholm e Shën Petërburg. Nga kjo mizëri botimesh e faktesh del një dëshmi përgjithësisht unanime: një luftë për jetë a vdekje e shqiptarëve dhe gjithë ballkanasve kundër Perandorisë Osmane.
Një thyerje me pasoja fatale: shkatërrim fizik, kulturor, moral. Për ironi të fatit, populli shqiptar, ai që besoi se po favorizohej, pësoi goditjen më të rëndë.
Ajo ishte në logjikën osmane: popullit që iu vu shenjë për t‘u turqizuar, pikërisht ai, në rast kundërshtimi, do të ndëshkohej më rëndë. U shestuan, kështu, dy projekte paralele: shkombëtarizimi, që do të ndodhte në truallin shqiptar, shpërngulja masive, gjenocidi i fshehtë, që do të përfundonte në rrafshinat e Anadollit.
Akti i fundit i kësaj shpërnguljeje do të ndodhte në shekullin XX, si rrjedhojë e pakteve të fshehta turko-jugosllave për të zbrazur një pjesë të Kosovës.
Ajo që më së shumti vërteton jo favorizimin, por diskriminimin shqiptar, është ndalimi i gjuhës së shkruar shqipe dhe ndalimi i shkollave shqiptare.
Asnjë gjuhë tjetër dhe asnjë shkollim në Europë nuk kanë pasur një martirizim të tillë: pesë shekuj dënim. Për të mos u zgjatur, mjafton një statistikë tmerruese nxjerrë nga “Historia e shqiptarëve”, e francezit Serge Metais, botuar në vitin 2006, Paris. Tabloja e shkollimit është e pabesueshme.
Më 1887, në Shqipëri kishte tre mijë shkolla. Prej të cilave një mijë e dyqind shkolla publike turke, po aq shkolla private greke, treqind shkolla bullgare, serbe dhe vllahe, shkollë shqipe vetëm një, me drejtor Pandeli Sotirin!
Pra, gati çdo gjuhë lejohej të mësohej në “perandorinë tolerante”, përveç njërës: gjuhës shqipe! Dhe historia s‘mbaron me kaq. Katër vite më pas, Pandeli Sotiri vritet, shkolla shqipe mbyllet! Kjo është e vërteta, që ende nuk është shpalosur qartë përpara popullit shqiptar.
Por rimohuesit nuk e duan këtë të vërtetë. Në vend të saj, ata duan të vendosin një tjetër histori. Siç u pa më lart, për ata pushtimi, pra, sundimi osman nuk ka qenë i keq. E keqe dhe kundërproduktive ka qenë qëndresa e Gjergj Kastriotit. Duke e sulmuar Kastriotin, më shumë se njeriun e shpatës, ata sulmojnë vizionarin e madh, princin, që, ndryshe nga të tjerët, e ktheu vështrimin drejt Europës. Në këtë mënyrë, bashkë me doktrinën e lirisë, ai nismëtoi programin më europianist shqiptar, më modernin program të këtij populli.
Është e qartë tani përse rimohuesit shqiptarë janë kundër testamentit të tij. Teza e tyre se sundimi osman s‘ka qenë i keq, e keqe ka qenë qëndresa, mund të përkthehet fare saktë: e mirë për Shqipërinë nuk është Europa, por Azia. Andej, pra, të kthehemi!
Nga ky këndvështrim, mendimi gjenial i Mithat Frashërit kur e përqasi mizorinë haxhiqamiliste me atë bolshevike, e ruan ende të plotë vlerën e vet. Rrënimi i Skënderbeut, natyrshëm shfaqet këtu si synim i përbashkët i dy armiqve kryesorë të Europës, otomanizmit dhe bolshevizmit. Rrënimi i Skënderbeut është i pandarë nga rrënimi i Shqipërisë. Gjergj Kastrioti është vënë kështu në një rrethim të dyfishtë: nëse përbaltet, siç ëndërrojnë rimohuesit, problemi mbyllet thjesht. Nëse mbetet në këmbë, siç ka ndodhur e do të ndodhë përsëri, të mbetet i tillë jo si shqiptar, por me tjetër kombësi.
Kjo do të ishte nga njëra anë zbrazja më e madhe e Shqipërisë, e nga ana tjetër mbyllja e një cikli të zi për Kosovën, kur kjo e fundit, provincë e përjetshme serbe dhe djep i Serbisë, siç ëndërrohet prej sllavëve, do ta kishte të natyrshëm, sipas tyre, një kryezot serb.
Nostalgjia e kohëve të fundit për osmanizmin, nostalgji që vetë Turqia e sotme, moderne dhe kemaliste do ta dënonte, është më shumë se shqetësuese. Çdo vonesë në zbehjen e pastaj shuarjen e saj e bën më të zezë njollën që ajo po i vë kësaj shoqërie. Raportet e një populli me lirinë janë shenja e parë identifikuese e tij. Ato janë karta e parë kredenciale, e fisme apo e pafisme, me të cilën ai shfaqet përpara familjes së popujve.
Flirtet e turbullta me robërinë dëshmojnë, as më pak, as më shumë, raportet e turbullta me lirinë. Një dëshmi e munguar për këtë të fundit, do ta vinte kombin shqiptar në bankën e turpit, si i vetmi popull në kontinent, që, duke shkelur më të epërmin ligj moral të njerëzimit, e modifikoi identitetin e vet, për t‘ia përshtatur atë robërisë.

Historia e kthyer në mit (dhe jo miti në histori) e Kastriotit ka qenë dhe mbetet një histori fund e krye pozitive, shqiptare dhe europiane. Është pjella e parë e përbashkët e Shqipërisë me Europën dhe, si e tillë, përveç që na nderon, na jep shpresë.

Burimi: http://www.revistadrini.com/?p=33407

Raporti TRONDITES i BB: 57% e 15- vjeçarëve në Shqipëri janë analfabetë funksionalë

Dihet se gjendja e arsimit në vendin tonë është në mjerim të plotë, por një raport i Bankës Botërore lëshon alarmin, duke theksuar se të rinjtë në Shqipëri nuk po marrin dot as aftësitë më minimale.

Siç raporton TCH, në raport del një e dhënë tronditëse. 57 përqind e 15- vjeçarëve në Shqipëri janë analfabetë funksionalë, që nuk kanë aftësinë për të kuptuar dhe zbatuar njohuritë e marra përmes leximit.
Me fjalë të tjera, dinë të lexojnë, por nuk kuptojnë se çfarë kanë lexuar.
Të dhënat bazohen në të famshmin test të Pizës. Shqipëria mban rekordin negativ në Ballkan.
Në raport thuhet se arsimi në Shqipëri është i keqfinancuar në raport me vendet e tjera.
Po ashtu një problem shumë i madh është fakti se shumica e të paarsimuarve nuk kanë mundësi për të gjetur një vend pune.

T. Channel
http://www.top-channel.tv/artikull.php?id=256025&ref=ml

Agim Hamiti: Fajtorë super të aftë dhe të pafajshëm naivë

Si s'të lodhi robëria, Shqiptar!
Çajupi
Ajo që pritej, ndodhi. Veriu i Kosovës ka marrë rrugën t'i bashkohet fondit në rritje të ish-trojeve shqiptare. Aktualisht ai nuk është serbizuar akoma, por tjetërsimi i tij është thjesht çështje kohe e procedurash të parashikuara mirë nga vendimmarrësit e politikës. Asociacioni i Komunave Serbe në Veri të Kosovës do të thotë Vetadministrim i tyre dhe ky i fundit s'është gjë tjetër, veçse paradhoma e Autonomisë. Për të mbërritur tek autonomia, Asociacionit serb do t'i duhet të organizojë një referendum në të ardhmen, në rrethana të favorshme.
Fillimi i negociatave të Serbisë me Brukselin për anëtarësim në BE, ishte dhurata e dytë që iu bë Beogradit, me rastin e nënshkrimit të marrëveshjes me Prishtinën.
Kur fiton njëra palë, vetëkuptohet që pala tjetër ka humbur.
Megjithëse ky realitet i hidhur do të mbetet i pandryshueshëm, ia vlen shumë që Shqiptarët, duke përfituar nga ky rast i përjetuar në ditët tona, të krijojnë një ide sesi i hartojnë planet me qitje të largët të Mëdhenjtë e politikës dhe si i sajojnë paraprakisht koniukturat e duhura politike, me qëllim që projektet e tyre të rrëshqasin si në gjalpë, kur vjen faza e zbatimit. Një veprim i tillë nuk duhet bërë thjesht për të shuar kureshtjen, por për të nxjerrë mësimin e duhur prej asaj që ndodhi dhe për t'u orientuar më mirë në të ardhmen, mbasi rajoni i Ballkanit po i nënshtrohet një procesi transformimi herë të heshtur e herë të shpallur. Kjo vlen si për Kosovën edhe për Shqipërinë, si edhe për trojet e tjerë të banuar nga Shqiptarë.
Është gabim i madh të mendohet se Kosova sot e tutje mund të mbushet e qetë me frymë të paktën deri tek ura e Ibrit, pas nënshkrimit të marrëveshjes me Serbinë. Jo, mushkëritë e Kosovës janë të prekura nga njollat e zeza të manastireve serbe me goxha sipërfaqe toke brenda territorit të saj, të cilët përfitojnë së tepërmi nga parimi administrativ i ekstra-territorialitetit, në dëm të pavarësisë së Kosovës. Ata janë çibanë helmatisës në trupin e dobësuar të Kosovës, që mund ta infektojnë rëndë atë një ditë.
Pasi e mbyllën me fitore kapitullin e Veriut, Serbët në të ardhmen do t'i përqëndrojnë bateritë e tyre pikërisht tek zgjerimi i territorit të manastireve me blerje tokash, apo forma të tjera abuzive (oreksi vjen duke ngrënë). Kur t'ua dojë puna (apo kur t'iu japin sinjal rusët), Serbët do t'i kthejnë manastiret në mollë sherri me Kosovën, me psikologjinë e ujkut që akuzonte qengjin se i turbullonte ujin, ndonëse uji rridhte poshtë e jo lart nga ishte ujku. A nuk ishte një provokim arrogant vizita në Mitrovicë e ambasadorit rus në Beograd, pa lejen e qeverisë së Kosovës? Pse heshtën forcat e NATO-s në Kosovë dhe BE?
Që të qartësohet më mirë përgjigjja e kësaj pyetjeje, duhet shqyrtuar problemi që në zanafillë:
Qyshkur SHBA e shpalli UÇK-ën forcë çlirimtare (jo terroriste, siç përflitej nga armiqtë e saj), kjo e fitoi davanë në planin moral dhe politik. Mirëpo një Superfuqi nuk investon asgjë symbyllas, për bamirësi, apo për miqësi, siç mendojnë shumica e Shqiptarëve. Sipas kushtetutës, qeveria e SHBA duhet t'i justifikojë në Kongres, në emër të interesave të ardhshme amerikane, të gjitha shpenzimet që parashikon të bëjë në një vend të caktuar e për një çështje të caktuar, përndryshe ato shpenzime nuk aprovohen nga Kongresi. Në politikë fjala miqësi tingëllon qesharake, absurde, dhe është e pranueshme vetëm si sheqerosje në fjalimet e një politikani profesionist, por krejt e papranueshme për psikologjinë dhe veprimtarinë e tij. Vetë Kosovarët mund të krijojnë një ide sesa miqësore është politika në esencën e saj, po të kenë parasysh karikaturën fyese për ta që publikoi kohët e fundit Kristofer Dell në facebook. Dhe Dell nuk ka qenë asgjë më pak sesa përfaqësuesi i SHBA në Prishtinë për mjaft kohë.
Në politikë funksionojnë vetëm aleancat me interes reciprok. Madje historianët më cilësorë dhe politologët më të hollë pranojnë njëzëri se «aleanca e një shteti shumë të fortë me një të dobët nuk është kurrë e sigurt për këtë të fundit».
Forma më e lartë e një aleance politike është «aleanca strategjike». SHBA kanë vetëm dy aleatë strategjikë: Anglinë dhe Izraelin. Një sërë gazetarësh të paformuar shqiptarë, apo intelektualë të cekët, e klasifikojnë gabimisht Shqipërinë si aleate strategjike të Amerikës.
Qysh nga çasti që Shtëpia e Bardhë shpall publikisht interesimin e saj për zhvillimet politike apo ushtarake në një vend të caktuar (siç ishte rasti i UÇK-ës), CIA-s i caktohen detyrat në terren konform objektivave që synon të arrijë në të ardhmen politika amerikane në atë rajon. Fjala vjen, në qoftë se në rastin e UÇK-ës, SHBA parashikonin se, pas çlirimit të Kosovës, do t'iu duhej një lidership i fortë për të marrë përsipër një ditë përgjegjësitë e marrëveshjes së vështirë me Serbinë (sipas ujdisë paraprake midis tyre e Rusisë), një nga detyrat parësore të shërbimeve sekrete amerikane në terren ka qenë përcaktimi i rrethit të individëve që mund ta luanin atë rol aspak të lehtë, duke i arsyetuar me hollësi propozimet e tyre. Pas miratimit nga Washingtoni të liderit të ardhshëm dhe rrethit të tij të ngushtë, shërbimet sekrete amerikane kanë bërë gjithë investimet e nevojshëm në terren, në format e tyre të kamufluara, për afirmimin e këtij grupi njerëzish si koka drejtuese e asaj veprimtarie ushtarako-politike. Në rastin e UÇK-ës, kjo ishte një detyrë e lehtë për CIA-n, mbasi ndihma amerikane shërbente si oksigjen i fitores në Kosovë.
Pasi merr formë në terren udhëheqja e luftës (që një ditë do të bëhej doemos udhëheqje e Kosovës, po me ndihmën e Atyre), kalohet në fazën tjetër të rëndësishme, që është garancia e plotë për kryerjen pa mëdyshje të çdo misioni politik që do t'i ngarkohet në të ardhmen. Në këtë pikë të spirales së formimit të misionarit të ardhshëm politik mbahet gjithmonë parasysh parimi i madh i Napoleonit:
«Vetëm dy forca mund ta robërojnë njeriun: interesi dhe frika».
Mirëpo shërbimet sekrete nuk mjaftohen vetëm me aplikimin e njërës prej këtyre dy forcave misterioze (interesit ose frikës), por i përdorin të dyja bashkë ato, paralel, kur bëhet fjalë për përgatitjen e një misionari politik. Interesi është problem automatikisht i zgjidhur në rastin në fjalë, mbasi misionari politik e ka karrierën të siguruar për interesin e të dy palëve.
Pika e dytë mbetet detyrë e ardhshme e shërbimeve sekrete, të cilët bëjnë çmos që të sigurojnë material kompromentues të argumentuar me prova të pakundërshtueshme, lidhur me veprime ilegale në terrenin e luftës të misionarit të ardhshëm politik. Këto përbëjnë garancinë më të madhe të bindjes së tij në të ardhmen, ndërsa karriera e blinduar politike mbetet qershia mbi tortë.
Ekspertët përkatës i marrin paraprakisht të gjitha masat e domosdoshme, që plani i tyre të funksionojë normalisht në çdo tregues në momentin e duhur. Në rastin e Kosovës, ata i kanë pasur shumë të qarta vështirësitë që do të haste z. Thaçi për të gjetur mbështetje në parlament nga pjesa tjetër e spektrit politik, për miratimin në parim të bisedimeve me Serbinë (pa zgjidhur të paktën problemin e Kosovarëve të zhdukur nga shkjahu gjatë luftës) dhe, veçanërisht, miratimin e statusit të Veriut të Kosovës (Asociacioni i komunave serbe, si fazë embrionale e tij). Për këtë arsye, ata ua kanë përgatitur dosjet e korrupsionit krerëve të LDK dhe aleatëve të saj gjatë viteve që ata kanë qeverisur. I vini re se çfarë ndodh me Isa Mustafën, sa herë që ai vendos të «tregohet burrë» dhe t'i kundërvihet kryeministrit. Mjafton një takim kokë më kokë me këtë fundit dhe Isa bëhet qëngj: lëpin me një buzëqeshje tartufiane atë që kishte pështyrë pak më parë. Edhe Ramushi u vetëdeklarua para kohe kryeministër, kur u lirua për herë të dytë nga Haga, pastaj i ranë pendët dhe pranoi ta mbështeste pa kushte Shefin e vërtetë, se s'kishte rrugë tjetër.
Me qëllim që marrëveshja serbo-kosovare të mos kundërshtohej dot as në Beograd e as në Prishtinë, të Mëdhenjtë e politikës i organizuan bisedimet midis kampeve më radikalë të të dy palëve: vëllezërit idealistë të Sheshelit u vendosën përballë Heronjve të UÇK-ës. Kush mund t'i akuzonte për mungesë nacionalizmi radikalët shovinistë serbë në Beograd dhe kush mund ta vinte në dyshim atdhedashurinë e Heronjve të UÇK-ës në Prishtinë?
Pikërisht kur bisedimet u duk se mund të dështonin (ishte çasti kur baronesha angleze kishte shtruar në tavolinë diskutimin e statusit të Veriut) ndodhi diçka sinjifikative, që në përgjithësi i ka shpëtuar vëmendjes së publikut. Për ta ngjyrosur disi në rozë situatën në favor të palës së humbur, që kjo ta gëlltiste më me lehtësi pilulën e ofruar nga baronesha, dolën në skenë, si rastësisht, ata që kishin gatuar gjithçka në hije: CIA dhe shërbimet sekrete ruse. Si rrallë ndonjëherë me veprime publike aq të akorduara mes tyre, këta shërbime sekrete, sa prestigjiozë edhe rivalë, botuan një hartë të «Shqipërisë së Madhe», ku shpreheshin me të njëjtat fjalë: trojet shqiptare do të bashkohen deri në vitin 2035. Ky njoftim, bashkë me hartën, u publikua edhe nga disa gazeta shqiptare. Një lloj narkoze para operacionit, për të mos ndier shumë dhimbje, kur bisturia e tyre do të priste Veriun e Kosovës nga trungu kombëtar.
Realitetet e dhimbshëm që po përjetohen në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Mal të Zi dhe në Luginën e Preshevës kanë në themel të tyre të njëjtin shkak: zgjidhjen e çështjes së komplikuar të Ballkanit në dëm të trojeve shqiptare dhe të të drejtave jetike të popullsisë albanofone në këtë rajon. Kjo nuk është një praktikë e re; përkundrazi, begatia e fqinjëve tanë të Veriut e të Jugut është ngritur prej shekujsh mbi fatkeqësinë shqiptare. Të njëjtën gjë po e përjetojmë qartazi edhe sot, si një problem të pazgjidhshëm shekullor. Mirëpo asnjë problem nuk mund të zgjidhet kurrë, po nuk e njohe shumë mirë atë. Aq më tepër problemet politikë, të cilët koklaviten dhe vështirësohen në vijimësi prej atyre që i krijojnë me qëllime të paramenduara.
Qëllimi i koklavitjes së problemeve shqiptare prej të Mëdhenjve të politikës ka qenë dhe është pikërisht krijimi i koniukturave të nevojshme, për të mundësuar zgjidhjen e problemeve ballkanese me shpenzime shqiptare, si gjithmonë. Parë nga ky këndvështrim, politikanët tanë janë të privuar nga e drejta e vendimmarrrjes dhe janë të detyruar të zbatojnë udhëzimet që u jepen në kuadër të projekteve të gatshëm të evolucionit politik të Ballkanit. Pikërisht pse janë të domosdoshëm për një rol të tillë në drejtimin e pushtetit qendror, të Mëdhenjtë e politikës ua lejojnë atyre pa mëdyshje manipulimin e zgjedhjeve (në mos edhe i autorizojnë për këtë), korrupsionin, nepotizmin gangrenizues të pushtetit, paaftësinë qeverisëse dhe mëkate të tjerë. Në këto rrethana, të presësh ndryshim kursi politik prej tyre, do të thotë t'iu kërkosh të pamundurën.
Zgjidhja e vërtetë e çdo problemi nënkupton eliminimin e shkakut, që ka sjellë pasojën e padëshirueshme. Nuk mund të akuzohet gozhda pse ngulet në dërrasë, por sqepari që e godit gozhdën për t'u ngulur patjetër. Në qoftë se populli shqiptar i Kosovës apo i Shqipërisë janë dërrasa, politikanët e Tiranës e të Prishtinës janë gozhdët që ngulen në të, por jo dora që godit gozhdën me sqepar. Kjo e fundit është shkaku i vërtetë i problemit tonë dhe, pa u ballafaquar me të, nuk ka e nuk do të ketë kurrë zgjidhje të problemit shqiptar, veçse koklavitje të tij.
«Rruga më e mirë për t'i çarë vështirësitë është që t'iu biesh atyre mes për mes», ka thënë Leonidas i Spartës.
Pikërisht këtë duhet të bëjmë ne si Shqiptarë, nëse e duam vërtet lirinë dhe begatinë tonë dhe jemi të gatshëm të përpiqemi për to.
Dy vjet më parë, unë kam publikuar në disa gazeta elektronike në Internet një «letër të hapur» drejtuar gjithë Shqiptarëve, politikanëve të Tiranës e të Prishtinës dhe ambasadorit amerikan në Shqipëri. Atë e shoqëroja me dy vëllimet e një libri («Odiseja e një detektivi») me ngjarje të jetuara e personazhe realë, të cilin ua postoja falas të interesuarve, ose ata mund ta shkarkonin direkt në disa organe elektronike. Megjithëse vërtetësia e disa prej informacioneve, që jepen përmbledhtas në «letrën e hapur» dhe hollësisht në dy vëllimet e librit, mund të verifikohet pa mundim nga çdo i interesuar, indiferentizmi klasik i Shqiptarëve qe pothuajse i plotë. Nuk bëhet fjalë thjesht për gazetat e Tiranës e të Prishtinës, që nuk e botonin «letrën e hapur». Por i tillë qe reagimi publik në tërësi: reagim varrezash.
Pata shpresë tek z. Agron Tufa, i cili m'u drejtua me cilësinë e Drejtorit të Institutit të Zbulimit të Krimeve të Komunizmit dhe me premtimin se nuk do të trembej përballë çdo të vërtete, meqenëse kishte edhe tagret ligjorë të hapjes së çdo arkivi sekret, pa kufizim. Iu përgjigja në mënyrë të detajuar pyetjeve që më shtronte z. Tufa (i ruaj e-mailet), duke i premtuar se do të isha gjithmonë i gatshëm e i hapur të bashkëpunoja me të për këtë çështje madhore. Për fat të keq, ndryshe nga ç'kishte premtuar, z. Tufa u tërhoq nga sipërmarrja e tij në heshtje, për arsye që i di ai vetë.
Kisha krijuar simpati për lëvizjen Vetëvendosje dhe shpresoja se ata djem e vajza, kurajozë e të zgjuar, nuk do të qëndronin indiferentë ndaj përmbajtjes së «letrës së hapur» dhe asaj të librit. Ua postova me e-maile të veçantë e me diferencë kohe «letrën e hapur» dhe librin. Asnjë lloj reagimi nga ana e tyre. Unë e di që ata janë intelektualë të edukuar dhe nuk do të hezitonin kurrë të kthenin një përgjigje lakonike, qoftë edhe për mirësjellje, sikur heshtja të mos ishte një zgjedhje taktike: si e vetmja rrugë për të evituar angazhimin e tyre në një «affaire épineuse» («çështje me gjemba»), siç i quajnë francezët çështjet delikate.
Aksionet e mëvonshëm të VV më janë dukur krejt formalë, për bujë e jo për bukë, sa për të justifikuar ekzistencën e tyre si forcë opozitare. Nuk e kuptoja dot se çfarë kërkonin veprimtarët e asaj lëvizjeje të bënte Hashim Thaçi si kryeministër kundër orientimeve të SHBA për bisedime me Serbinë, ndërkohë që ata vetë, si forca e tretë politike kosovare dhe pjesa më aktive e opozitës, preferonin të mbyllnin sytë për të mos parë një të vërtetë tronditëse, që denonconte veprimtarinë ilegale prej dekadash të po asaj Superfuqie në dëm të çështjes shqiptare. Një opozitë e vërtetë evropiane (jo shqiptare) do ta kapte fluturimthi një kauzë të tillë, e cila do të përbënte një kredibilitet të madh politik dhe krenari për një forcë politike serioze e të vendosur. «Kush nuk rrezikon asgjë, s'fiton asgjë», thonë francezët.
Katër muaj pas publikimit në Internet të «letrës së hapur» dhe të librit tim, «demokracia» shqiptare më prishi shtëpinë në Dukat (për fat, e kisha shitur apartamentin në Vlorë), gjë që e mësova me vonesë. Një ndëshkim të tillë nuk m'a kishte bërë as diktatura, kur më kishte internuar e burgosur. Me qëllim që ta shikoni me sytë tuaj hakmarrjen primitive të «demokracisë moderne» shqiptare, po publikoj një film të shkurtër.
Gjithsesi unë vetë kam marrë parasysh shumë më tepër sesa kaq, por shpreh keqardhjen për kërcënimin që i është bërë të vetmit gazetar shqiptar që vendosi të hidhte dritë mbi të vërtetën e «letrës së hapur» dhe të librit tim. http://www.youtube.com/watch?v=WCQjZtU-iww
Pas publikimit të videos së parë (që ishte më pak e rëndësishmja), ai u bllokua për më tej, duke ju privuar edhe juve, si sehirxhinj shembullorë, nga shikimi i disa gjërave që nuk do t'ju fshiheshin kollaj nga kujtesa... http://youtu.be/LX1zmrBY4EY

Nguliteni një herë e përgjithmonë në mendje, Shqiptarë: për sa kohë do t'i kërkoni të drejtat tuaja tek poltikanët që u kanë vënë mbi krye (tek gozhda), nuk do të gjeni kurrë derman, veç telashe pa bereqet do të keni. Është shumë më premtuese, më pak e mundimshme dhe pa sakrifica, t'i kërkoni ato tek dora që godit gozhdën me sqepar. Vetëm zgjidhjet rrënjësore janë zgjidhjet e vërteta e të përhershme.
Rreziku është pothuajse zero dhe mundësia e zgjidhjes shumë më e lartë e shumë më cilësore, po qe se një protestë drejtohet kundër Miqve tanë të Mëdhenj dhe jo kundër politikanëve shqiptarë (urdhërzbatuesve të atyre), për këtë arsye: ATA lejojnë të bëhen shkelje të çfardoshme ligji (qoftë edhe krime, siç ka ndodhur), kur këto prapësi u faturohen direkt politikanëve shqiptarë, por kurrsesi nuk e lejojnë një gjë të tillë, kur objekt i protestës janë ATA vetë. Në këtë rast, ATA tregohen tejet të kujdesshëm, mbasi jo vetëm që janë shtet i mirëfilltë juridik e demokratik, por edhe BE nuk është gjithmonë e për çdo gjë në unitet mendimi e veprimi me ta, dhe ATA e dinë më së miri një gjë të tillë.
Në qoftë se nuk jeni të gatshëm të bëni gjë për veten tuaj dhe për fëmijët tuaj atje ku duhet bërë, do të ishte më pragmatiste t'i lini të qetë politikanët shqiptarë, mbasi ata nuk bëjnë dot asgjë të mirë për ju, edhe sikur të duan. Për ta bërë diçka të tillë, ata duhet të ndryshojnë patjetër kursin politik (kush i lë?), që do të thotë të dalin kundër dirigjentëve të tyre, të cilët kanë investuar shumë për të ndodhur ajo që po ndodh sot dhe ajo që është parashikuar të ndodhë në të ardhmen (me përjashtim të rastit kur populli zgjohet nga gjumi dhe ATA detyrohen të aplikojnë planin B, që e kanë gjithmonë rezervë).
Zgjedhjet e afërta në Shqipëri dhe ato më vonë në Kosovë do të jenë spektakle mësimdhënës, që do t'ju sqarojnë shumë më mirë se ky shkrim i imi. Gjersa Saliu 70 vjeçar është zotuar se do ta sundojë Shqipërinë deri në vitin 2035 (unë e besoj plotësisht, mbasi mumjet mund t'i sundosh sa të duash), e bie puna që Hashimi i ri dhe në formë të shkëlqyer fizike duhet të sundojë në Kosovë deri në vitin 2050, të paktën. Ju uroj përzemërsisht që t'i gëzoni të dy! Vazhdoni të vegjetoni të qetë, se kush zvarritet, nuk rrëzohet.

Faqja e Agim Hamitit në Facebook:
http://www.facebook.com/pages/Agim-Hamiti/174353345957127

Pa koment...

Çifti i moshuar faturohet nga CEZ me 11 milion lekë për një muaj

Ky është një nga rastet e shumta se si CEZ mbifaturon qytetarët. Një çift pleqsh në Shkodër, të cilët jetojnë vetëm dhe përdorin gazin për të gatuar, janë faturuar për një muaj plot 11 milion e gjysëm lekë.

Kjo faturë ka ardhur në shtëpinë e Zef dhe Lula Bregu për muajin dhjetor, ndërkohë që një muaj më parë atij i kishte ardhur një tjetër faturë e fryrë prej 4 milionë lekësh. Aktualisht, CEZ pretendon nga çifti i moshuar që t’i paguajë 17 milionë lekë.

Duke folur në një intervistë për “Shqip”, Zef Bregu thotë se CEZ, në vend që të verifikojë gabimin, kërkon nga ai pagimin e këtyre faturave stratosferike, ndërsa ato do të kontrollohen më pas, nëse ka pasur mbifaturim.

Prokuroria ka nisur një hetim për mbifaturimet e CEZ dhe deri më tani rezulton se rreth 15 mijë abonentë janë mbifaturuar.

Shqip

Aleanca Kuq e Zi, Sorrë apo Shqiponjë?

Menjëherë sapo Aleanca Kuq e Zi në afatin e fundit deklaroi se do të garojë e vetme në këto zgjedhje, prej kryetarit të Partisë Socialiste, prej deputeti Saimir Tahiri si dhe disa analistëve të tjerë të pavarur i cilësua si një sorrë, e cila nuk ishte asgjë tjetër veçse një patericë e Saliut.

Pra, mqs Aleanca Kuq e Zi nuk u fut në kualicionin opozitar, ku hyri edhe vetë LSI-ja si pjesë e Qeverisë Berisha, shqiponja na u bë sorrë dhe e gjithë fryma atdhetare e shprehur këto kohë u cilësua si sharlatanizëm spektakolar!

Nuk e di se me cilin pasion patriotik u hidhka baltë nga AK-së, kur Partia Socialiste merr në kualicion armiqtë e përbetuar të Rezolutës Çame?

Në fakt, në rast se Aleanca Kuq e Zi do bëhej pjesë e një kualicioni të caktuar, ajo do të humbiste moralin e saj. Atë moral që nuk e ka as partia në pushtet, as LSI-ja që bredh si zog sa majtas e djathas dhe as Partia Socialiste që do dënojë 21 janarin tani që shkaktarin e saj e ktheu aleat.

Dhe kur e quajnë Aleancën Kuq e Zi si një vegël të Berishës, me cilin standart nisen të gjykojnë, me atë të LSI-së që fushatën e bëri kundra Berishës, por që më pas u bë paterica e tij?
Shkroi: Stop Injorancës !