Thursday, October 3, 2013
Letër për QARAMANET
Dy ditë pas katastrofës që pësoi Kryeministri në ikje, z. Sali doli para disa fansave të tij dhe mbajti një palo fjalim. Në këtë moment shumë idhtarë të tij filluan të qajnë me oi. Më erdhi keq për disa të rinj, që janë thjesht të painformuar për shkak të moshës. Ata duhet të dinë që në vitet ’70, kur ishte sekretar i PPSH-së, në fakultetin e Shëndetësisë, shoku Sali djemtë nuk i linte të hynin në mësim se kishin flokë të gjata, i çonte vetë tek berberi, vajzat nuk i linte me funde të shkurtra mbi gju, i nxirrte jashtë nga klasa.
Në vitin
’78, babai i një zv. ministri të P. Brendshme pësoi një aksident të
lehtë dhe u shtrua në spital në pavionin e z. Sali. Sa e mori vesh se
kush ishte, për 23 ditë rresht fjeti në dhomën pranë tij për t’i
shërbyer. Shikoni çfarë servili.
Pastaj, ju keni votuar dhe po qani për kryeministrin që furnizoi me naftë Millosheviçin që vriste kosovarët që UÇK-në e ka quajtur Lëvizje Enveriste, etj, etj. Ju qatë me lotë për një njeri që shiti detin në Sarandë, që më parë i kishte shitur tokën Fazlliçit në Durrës, ashtu si Zogu shiti Shën Naumin dhe Vermoshin, sikur këto toka të ishin të baballarve të tyre dhe jo të shqiptarëve.
Z. Kryeministër në ikje ka dhe zullume të tjera, si vjedhja sistematike e votive, rrahja e opozitës, e të tjera. Mirë i paska thënë Dervish Luzha Ram Drag Berishës, që djali yt, Sala pa shkollë e bëri çorap Viçidolin, po u bë me shkollë do djegë dhe vjedhë gjithë Shqipërinë, ashtu si e dogji, vodhi dhe e vrau në 1967-n dhe së fundi në Gërdec e për 21 Janar. Kur vdiq Enveri dhe Kim Ir Seni, populli qau se u ndanë nga jeta dy ish-udhëheqës, me të mirat dhe të ligat që kishin bërë, por nuk qahet njeriu për së gjalli, sepse populli e hoqi nga karrikja.
Ai nuk arriti dot t’ja bënte fytyrën opozitës si këpucë, prokuroren zonjë grua ta bënte lavire, presidentin horr bulevardi, se këto janë fjalë që i thotë një shpellar e jo një njeri me edukatë. Edhe zgjedhja e kryetarit të ri të Partisë Çdemokratike është një farsë, përderisa e drejton këtë proçes një njeri që iku për lesh dhe Jozefinën që populli në mënyrë plebishitare kapi për zhelesh dhe hoqi si kryetare parlamenti. Ja pra, të dashur opozitarë (vllezër) për kë kenni votuar e po qani.
Së fundi kam dy sugjerime për ish-kryeministrin në ikje. E para – Që të bëhet e besueshme dorëheqja e tij dhe vërtet është i sinqertë duhet të japë dorëheqjen edhe si deputet. Dhe e dyta – Hajde ndonjë ditë me ne pensionistët të bësh një dorë domino që të kapim dopjo gjashtën në dorë. Unë e kam ortakun, Qamil quhet një njeri i nderuar, ndërsa ju mund të bëheni ortak me shoqëruesin që keni, ose me Bertin nga Skrapari, i cili është simpatik por ka një të metë: ka llafe shumë, fsheh gurët dhe bën shenja.
Letër e nënshkruar: Vasil Thanasi
G. Dita
Pastaj, ju keni votuar dhe po qani për kryeministrin që furnizoi me naftë Millosheviçin që vriste kosovarët që UÇK-në e ka quajtur Lëvizje Enveriste, etj, etj. Ju qatë me lotë për një njeri që shiti detin në Sarandë, që më parë i kishte shitur tokën Fazlliçit në Durrës, ashtu si Zogu shiti Shën Naumin dhe Vermoshin, sikur këto toka të ishin të baballarve të tyre dhe jo të shqiptarëve.
Z. Kryeministër në ikje ka dhe zullume të tjera, si vjedhja sistematike e votive, rrahja e opozitës, e të tjera. Mirë i paska thënë Dervish Luzha Ram Drag Berishës, që djali yt, Sala pa shkollë e bëri çorap Viçidolin, po u bë me shkollë do djegë dhe vjedhë gjithë Shqipërinë, ashtu si e dogji, vodhi dhe e vrau në 1967-n dhe së fundi në Gërdec e për 21 Janar. Kur vdiq Enveri dhe Kim Ir Seni, populli qau se u ndanë nga jeta dy ish-udhëheqës, me të mirat dhe të ligat që kishin bërë, por nuk qahet njeriu për së gjalli, sepse populli e hoqi nga karrikja.
Ai nuk arriti dot t’ja bënte fytyrën opozitës si këpucë, prokuroren zonjë grua ta bënte lavire, presidentin horr bulevardi, se këto janë fjalë që i thotë një shpellar e jo një njeri me edukatë. Edhe zgjedhja e kryetarit të ri të Partisë Çdemokratike është një farsë, përderisa e drejton këtë proçes një njeri që iku për lesh dhe Jozefinën që populli në mënyrë plebishitare kapi për zhelesh dhe hoqi si kryetare parlamenti. Ja pra, të dashur opozitarë (vllezër) për kë kenni votuar e po qani.
Së fundi kam dy sugjerime për ish-kryeministrin në ikje. E para – Që të bëhet e besueshme dorëheqja e tij dhe vërtet është i sinqertë duhet të japë dorëheqjen edhe si deputet. Dhe e dyta – Hajde ndonjë ditë me ne pensionistët të bësh një dorë domino që të kapim dopjo gjashtën në dorë. Unë e kam ortakun, Qamil quhet një njeri i nderuar, ndërsa ju mund të bëheni ortak me shoqëruesin që keni, ose me Bertin nga Skrapari, i cili është simpatik por ka një të metë: ka llafe shumë, fsheh gurët dhe bën shenja.
Letër e nënshkruar: Vasil Thanasi
G. Dita
Dhe Milena zbuloi .arin
Na
ishte njëherë një çupëlinë e quajtur Milena, një bukuroshe dhe shumë më
e zhvilluar se bashkëmoshataret e saj. Ajo ishte energjike, e qeshur,
lozonjare, çapkëne. Milena kishte plot ëndrra për jetën e saj. Ishte e
para pothuajse në çdo fushë që përballej dhe zhvillonte paralelisht
shumë pasion për violinën, pikturën, volejbollin, letërsinë, botën e modës e aktrimin.
Fati i saj i keq ishte se nuk mund të kishte asnjë shok të sinqertë pranë. Çdokush që qëndronte më tepër se dy ditë në shoqërinë e saj ishte i destinuar për tu dashuruar marrëzisht pas saj. Shumë të tjerë do mjaftoheshin qoftë me pamjen e saj të jashtme për t'u kthyer në gjuetarë besnikë të saj. E megjithatë Milena i kishte planet e qarta për jetën dhe ajo i refuzonte në mënyrë kategorike të gjitha ofertat. Por ja që një meso burrë që e përndiqte ngado ajo shkonte hipur mbi një mercedez sportiv gri të paparë deri asokohe, ia gërvishti kureshtjen dhe Milena pranoi ta takonte pas mësimit. Thuheshin shumë variante mbi atë takim jashtë qytetit, por më i përhapuri ishte versioni i dehjes me alkool dhe përdorimit të forcës ndaj rezistencës së saj. Gjithsesi, fakti ishte se Milena e la virgjërinë e saj mbi sediljet e atij Mercedezi. Ajo Milenë që fliste shpesh për perëndime në breg të detit, apo për qirinj mbushur në një dhomë plot zambakë të kuq flakë.
Atëherë kur të gjithë mendonim se Milena do të bënte kallzim penal në polici, ajo përkundrazi doli hapur me të dashurin e saj duke u puthur e përqafuar rrugëve e kudo. Një dashuri e madhe pushtoi qenien e saj, sa asgjë tjetër nuk kishte më tepër rëndësi për të. Në orët e mësimit filloi të mungonte rregullisht dhe ato pak orë që vinte i kalonte orët e mësimit duke bërë tualet e duke parë e hutuar nga dritarja e klasës. Në një kohë kur gjimnazi ishte në ditët e fundit të tij dhe shoqet e saj i kishin zënë ethet e provimeve të maturës, Milena tashmë ishte maturuar dhe vriste mendjen si të përgatiste pajën e saj. As në mbrëmjen e maturës nuk erdhi. Ishte kthyer shumë e lodhur nga Parisi.
Milena shijonte zbulimin e saj kudo mercedezi e dërgonte. Në një kohë kur shokët e shoqet e saj thartonin trutë të përgatiteshin për në Universitet, Milena shijonte dreka e darka në resorte nga më të bukurat, brenda e jashtë vendit. E mesoburri fatlum i Milenës duke punuar fort dhe për një kohë të gjatë jashtë shtetit me kushedi se çfarë, kishte ngritur edhe një supervilë 4 katshe në të dalë të qytetit për familjen e tyre të re që do të ndërtonin. Nuk vonoi dhe një shtatëzani e parakohshme shpejtoi dasmën e saj plot lule e fishekzjarre. Ishte e sigurt që Milena do të ishte një nënë e mrekullueshme dhe një grua besnike. Karakteri i saj i fortë ishte gjithmonë triumfues para të gjitha situatave. Milena shëmbëllente lumturi me atë fustan përrallor të bardhë dhe atë kurorë. Ishte femra më e bukur që mund të të shihnin sytë. Në pak njerëz brun natyra dhuron sy bojëqielli. Milenën e shikonin çdo ditë duke u përkujdesur për shtëpinë e saj gjigande edhe pse me barkun tek goja. E tillë ishte ajo. Asnjëherë nuk e mbante vendi. Me shoqërinë e saj lidhjet tashmë ishin shuar, por veç kësaj edhe babuçi i saj kishte filluar të mungonte gjithmonë e më shumë në shtratin e saj që tashmë e ndante me vajzën e saj të vogël. Mendime të kobta kishin filluar ti shqetësonin gjumin. Mos vallë babuçi punëtor kishte filluar të rendte pas ndonjë zoçke tjetër?! Pse netët e tyre kishte filluar të shuhej pasioni në përpjestim të zhdrejtë me oreksin e saj? Pse zbulimi i Milenës kishte rënë aq shumë në cilësi? Mos vallë Milena nuk magjepste e nuk ishte më ajo bukuroshja e parë?
Nga ana tjetër me siguri edhe babuçi me 3 faqe kishte filluar ti trembej zjarrit që nuk po mund ta shuante dot më. Një shtatëzani e dytë e njëpasnjëshme do ti shuante përkohësisht përplasjet dhe do ti jepte kohë të merrnin situatën në dorë. Mbase...
Milena ndjeu ti shembej toka nën këmbë. Me babuçin nuk e kishin lidhur as filmat e preferuar (babuçi s'kishte parë TV pas viteve 90'), as personazhet kinematografike, as rryma muzikore, grupi i preferuar apo kërcimet e ndryshme. As lojërat, botëkuptimi jo e jo. Ata i përksinin dy brezave të ndryshëm dhe i kishte lidhur pasioni i lindur mes një burri të sprovuar me një çupëlinë të paeksperiencë. Milena dalëngadalë filloi të shohë ndryshimet me burrin e saj dhe e vetmja pasuri që i kishte mbetur ishte një shtëpi e stërmadhe që e kishte kthyer në shërbëtoren e saj dhe që kishte burgosur ëndrrat e ambicjet e saj. Si të mos mjaftonin të gjitha këto shokët e shoqet e saj tashmë të diplomuar prej disa vitesh kishin zënë pozicione pune të vyera në administratë, në banka, e kudo, pavarësisht se askush prej tyre nuk ishte dalluar në gjimnaz sa Milena.
E një ditë prej ditësh teksa bëja pazar tek qyteti im i lindjes një grua me dy fëmijë më thërret në emër. Zëri mu duk familjar, por nuk e njoha. Ishte Milena. U zgjata ta takoja por një prej fëmijëve që i dergjej me të qara e zhgarravitej mbi dysheme thuajse e bëri të pamundur. Ngelëm pak çaste pa fjalë duke thënë ato formalitetet e zakonshme dhe pastaj u ndamë.
E fejuara ime më buzëqeshi e pastaj me tallje më tha - Mos ishte kjo ajo Milena e famshme? Dhe pas një të nënqeshure shton - Qenkam bërë xheloze kot. Ajo duket si nëna ime...
Ajo nuk e dinte se Milena kishte qenë femra më e bukur me të cilën natyra kishte treguar gjithë bujarinë e saj...
Histori e bazuar mbi një trillim të vërtetë!
Shkroi: Stop Injorancës !
Fati i saj i keq ishte se nuk mund të kishte asnjë shok të sinqertë pranë. Çdokush që qëndronte më tepër se dy ditë në shoqërinë e saj ishte i destinuar për tu dashuruar marrëzisht pas saj. Shumë të tjerë do mjaftoheshin qoftë me pamjen e saj të jashtme për t'u kthyer në gjuetarë besnikë të saj. E megjithatë Milena i kishte planet e qarta për jetën dhe ajo i refuzonte në mënyrë kategorike të gjitha ofertat. Por ja që një meso burrë që e përndiqte ngado ajo shkonte hipur mbi një mercedez sportiv gri të paparë deri asokohe, ia gërvishti kureshtjen dhe Milena pranoi ta takonte pas mësimit. Thuheshin shumë variante mbi atë takim jashtë qytetit, por më i përhapuri ishte versioni i dehjes me alkool dhe përdorimit të forcës ndaj rezistencës së saj. Gjithsesi, fakti ishte se Milena e la virgjërinë e saj mbi sediljet e atij Mercedezi. Ajo Milenë që fliste shpesh për perëndime në breg të detit, apo për qirinj mbushur në një dhomë plot zambakë të kuq flakë.
Atëherë kur të gjithë mendonim se Milena do të bënte kallzim penal në polici, ajo përkundrazi doli hapur me të dashurin e saj duke u puthur e përqafuar rrugëve e kudo. Një dashuri e madhe pushtoi qenien e saj, sa asgjë tjetër nuk kishte më tepër rëndësi për të. Në orët e mësimit filloi të mungonte rregullisht dhe ato pak orë që vinte i kalonte orët e mësimit duke bërë tualet e duke parë e hutuar nga dritarja e klasës. Në një kohë kur gjimnazi ishte në ditët e fundit të tij dhe shoqet e saj i kishin zënë ethet e provimeve të maturës, Milena tashmë ishte maturuar dhe vriste mendjen si të përgatiste pajën e saj. As në mbrëmjen e maturës nuk erdhi. Ishte kthyer shumë e lodhur nga Parisi.
Milena shijonte zbulimin e saj kudo mercedezi e dërgonte. Në një kohë kur shokët e shoqet e saj thartonin trutë të përgatiteshin për në Universitet, Milena shijonte dreka e darka në resorte nga më të bukurat, brenda e jashtë vendit. E mesoburri fatlum i Milenës duke punuar fort dhe për një kohë të gjatë jashtë shtetit me kushedi se çfarë, kishte ngritur edhe një supervilë 4 katshe në të dalë të qytetit për familjen e tyre të re që do të ndërtonin. Nuk vonoi dhe një shtatëzani e parakohshme shpejtoi dasmën e saj plot lule e fishekzjarre. Ishte e sigurt që Milena do të ishte një nënë e mrekullueshme dhe një grua besnike. Karakteri i saj i fortë ishte gjithmonë triumfues para të gjitha situatave. Milena shëmbëllente lumturi me atë fustan përrallor të bardhë dhe atë kurorë. Ishte femra më e bukur që mund të të shihnin sytë. Në pak njerëz brun natyra dhuron sy bojëqielli. Milenën e shikonin çdo ditë duke u përkujdesur për shtëpinë e saj gjigande edhe pse me barkun tek goja. E tillë ishte ajo. Asnjëherë nuk e mbante vendi. Me shoqërinë e saj lidhjet tashmë ishin shuar, por veç kësaj edhe babuçi i saj kishte filluar të mungonte gjithmonë e më shumë në shtratin e saj që tashmë e ndante me vajzën e saj të vogël. Mendime të kobta kishin filluar ti shqetësonin gjumin. Mos vallë babuçi punëtor kishte filluar të rendte pas ndonjë zoçke tjetër?! Pse netët e tyre kishte filluar të shuhej pasioni në përpjestim të zhdrejtë me oreksin e saj? Pse zbulimi i Milenës kishte rënë aq shumë në cilësi? Mos vallë Milena nuk magjepste e nuk ishte më ajo bukuroshja e parë?
Nga ana tjetër me siguri edhe babuçi me 3 faqe kishte filluar ti trembej zjarrit që nuk po mund ta shuante dot më. Një shtatëzani e dytë e njëpasnjëshme do ti shuante përkohësisht përplasjet dhe do ti jepte kohë të merrnin situatën në dorë. Mbase...
Milena ndjeu ti shembej toka nën këmbë. Me babuçin nuk e kishin lidhur as filmat e preferuar (babuçi s'kishte parë TV pas viteve 90'), as personazhet kinematografike, as rryma muzikore, grupi i preferuar apo kërcimet e ndryshme. As lojërat, botëkuptimi jo e jo. Ata i përksinin dy brezave të ndryshëm dhe i kishte lidhur pasioni i lindur mes një burri të sprovuar me një çupëlinë të paeksperiencë. Milena dalëngadalë filloi të shohë ndryshimet me burrin e saj dhe e vetmja pasuri që i kishte mbetur ishte një shtëpi e stërmadhe që e kishte kthyer në shërbëtoren e saj dhe që kishte burgosur ëndrrat e ambicjet e saj. Si të mos mjaftonin të gjitha këto shokët e shoqet e saj tashmë të diplomuar prej disa vitesh kishin zënë pozicione pune të vyera në administratë, në banka, e kudo, pavarësisht se askush prej tyre nuk ishte dalluar në gjimnaz sa Milena.
E një ditë prej ditësh teksa bëja pazar tek qyteti im i lindjes një grua me dy fëmijë më thërret në emër. Zëri mu duk familjar, por nuk e njoha. Ishte Milena. U zgjata ta takoja por një prej fëmijëve që i dergjej me të qara e zhgarravitej mbi dysheme thuajse e bëri të pamundur. Ngelëm pak çaste pa fjalë duke thënë ato formalitetet e zakonshme dhe pastaj u ndamë.
E fejuara ime më buzëqeshi e pastaj me tallje më tha - Mos ishte kjo ajo Milena e famshme? Dhe pas një të nënqeshure shton - Qenkam bërë xheloze kot. Ajo duket si nëna ime...
Ajo nuk e dinte se Milena kishte qenë femra më e bukur me të cilën natyra kishte treguar gjithë bujarinë e saj...
Histori e bazuar mbi një trillim të vërtetë!
Shkroi: Stop Injorancës !
Shqipëria dhjeu
Të
dhjesësh është një proçes tejet natyral, proçes i domosdoshëm për
trupin e njeriut dhe një proçes i tillë nuk mund të përbëjë kurrsesi
lajm, veçse kur bëhet fjalë rreth një trupi të sëmurë rëndë prej
kapsllëkut.
Shqipëria nxorri jashtë trupit të saj jashtëqitjen e rrezikshme që prej dekadash e kishte paralizuar në aktivitetin e saj normal. Jashtëqitjen që e kishte dobësuar, që i kishte prerë oreksin dhe të shtrirë atje në shtrat i kishte ndotur edhe ëndrrat.
Atëherë kur të gjithë menduan se gjithçka kishte marrë fund, atëherë kur nuk kishte mbetur më shpresë e fjalë të këqija pa ia adresuar këtij trupi, nën një heshje fisnike, me një qetësi filozofi, ky trup i drobitur kreu një fitore heroike e të lavdishme.
E padyshim që nxjerrja e kësaj jashtëqitjeje ishte një proçes i vështirë, i shoqëruar me dhimbje të tmerrshme e gjakderdhje, por më në fund të gjitha pjesët e trupit ranë dakord ta nxirrnin jashtë këtë masë të rrezikshme, për t'u çliruar përfundimisht prej saj.
E si mund të ndjehet një trup që sapo është çliruar?
Pikërisht i Rilindur!
I dlirë, çapkën si një kaproll, i lehtë si një flutur, i emocionuar që më në fund mund të vrapojë lirisht dhe të garojë i barabartë përkrah fqinjve.
E kështu dje jashtëqitja mbajti një fjalim të gjatë rreth kohës së ndritur kur kishte qenë një frut dhe gjithë aktivitetit të saj të gjatë, në zorrën e trashë. Një fjalim që preku mijëra mikrobe, mikrobe të parrezikshme e mikrobe që kishin kontribuar fuqimisht në shndërrimin e ushqimit në kakë.
Padyshim që bashkëjetesa e gjatë me një sëmundje krijon edhe vartësi ndaj saj dhe kështu nuk kishin si të mungonin as zërat që nën kujë deklaronin se ishin të gatshëm ta ripërtypnin edhe njëherë jashtëqitjen e trashë. Disave që ishin përzjerë më tepër me të, iu duk se trupi nuk do të prodhojë më moot. E quajtën mbret, legjendë, bishë, hero, ëngjëll, Skënderbe i dytë e i parë, madje u thurën edhe poezi për të. As mallkimet për pjesët e trupit që vendosën ta nxjerrin jashtë nuk ishin të paktë.
Nuk kuptohet sesi pikërisht në çastin solemn të shfryrjes prej kësaj të keqe u harruan të gjitha vuajtjet e kaluara gjatë këtij kapsllëku të gjatë, por edhe kjo është plotësisht natyrale. U harrua sesi trupin filluan ta gllabërojnë viruset nga koka tek këmbët e madje edhe në zemrën e tij, ku u përhap klisheja se antitrupat janë të dalë mode, se të duash vetveten është e rrezikshme, se të përpiqesh për një shëndet më të mirë është donkishoteske, se të besosh për një ringritje është naivitet.
Një trupi që sapo ka kaluar një sëmundje të tillë do ti duhet të vuajë padyshim disa pasoja dhe do ti duhet kohë për të marrë veten e për të mundur dyshimin mbi çdo ushqim që do të tresë, por ajo që ka rëndësi është fakti se një epokë e re po lind, për çdo qelizë nga ne. Një epokë e re lirie, një fazë maturie ku asnjë ushqim nuk do guxojë të qëndrojë forcërisht në trupin e këtij organizmi.
Shqipëria më në fund dhjeu, kapsllëku kaloi dhe ne i urojmë me gjithë zemër mbi të gjitha shëndet e më pas, tretje të mbarë!
Shkroi: Stop Injorancës !
Shqipëria nxorri jashtë trupit të saj jashtëqitjen e rrezikshme që prej dekadash e kishte paralizuar në aktivitetin e saj normal. Jashtëqitjen që e kishte dobësuar, që i kishte prerë oreksin dhe të shtrirë atje në shtrat i kishte ndotur edhe ëndrrat.
Atëherë kur të gjithë menduan se gjithçka kishte marrë fund, atëherë kur nuk kishte mbetur më shpresë e fjalë të këqija pa ia adresuar këtij trupi, nën një heshje fisnike, me një qetësi filozofi, ky trup i drobitur kreu një fitore heroike e të lavdishme.
E padyshim që nxjerrja e kësaj jashtëqitjeje ishte një proçes i vështirë, i shoqëruar me dhimbje të tmerrshme e gjakderdhje, por më në fund të gjitha pjesët e trupit ranë dakord ta nxirrnin jashtë këtë masë të rrezikshme, për t'u çliruar përfundimisht prej saj.
E si mund të ndjehet një trup që sapo është çliruar?
Pikërisht i Rilindur!
I dlirë, çapkën si një kaproll, i lehtë si një flutur, i emocionuar që më në fund mund të vrapojë lirisht dhe të garojë i barabartë përkrah fqinjve.
E kështu dje jashtëqitja mbajti një fjalim të gjatë rreth kohës së ndritur kur kishte qenë një frut dhe gjithë aktivitetit të saj të gjatë, në zorrën e trashë. Një fjalim që preku mijëra mikrobe, mikrobe të parrezikshme e mikrobe që kishin kontribuar fuqimisht në shndërrimin e ushqimit në kakë.
Padyshim që bashkëjetesa e gjatë me një sëmundje krijon edhe vartësi ndaj saj dhe kështu nuk kishin si të mungonin as zërat që nën kujë deklaronin se ishin të gatshëm ta ripërtypnin edhe njëherë jashtëqitjen e trashë. Disave që ishin përzjerë më tepër me të, iu duk se trupi nuk do të prodhojë më moot. E quajtën mbret, legjendë, bishë, hero, ëngjëll, Skënderbe i dytë e i parë, madje u thurën edhe poezi për të. As mallkimet për pjesët e trupit që vendosën ta nxjerrin jashtë nuk ishin të paktë.
Nuk kuptohet sesi pikërisht në çastin solemn të shfryrjes prej kësaj të keqe u harruan të gjitha vuajtjet e kaluara gjatë këtij kapsllëku të gjatë, por edhe kjo është plotësisht natyrale. U harrua sesi trupin filluan ta gllabërojnë viruset nga koka tek këmbët e madje edhe në zemrën e tij, ku u përhap klisheja se antitrupat janë të dalë mode, se të duash vetveten është e rrezikshme, se të përpiqesh për një shëndet më të mirë është donkishoteske, se të besosh për një ringritje është naivitet.
Një trupi që sapo ka kaluar një sëmundje të tillë do ti duhet të vuajë padyshim disa pasoja dhe do ti duhet kohë për të marrë veten e për të mundur dyshimin mbi çdo ushqim që do të tresë, por ajo që ka rëndësi është fakti se një epokë e re po lind, për çdo qelizë nga ne. Një epokë e re lirie, një fazë maturie ku asnjë ushqim nuk do guxojë të qëndrojë forcërisht në trupin e këtij organizmi.
Shqipëria më në fund dhjeu, kapsllëku kaloi dhe ne i urojmë me gjithë zemër mbi të gjitha shëndet e më pas, tretje të mbarë!
Shkroi: Stop Injorancës !
Wednesday, September 25, 2013
Bisede Gjenish: Ajnshtajn & Tagora I
Kjo bisede midis Albert Ajnshtajnit dhe Rabidranat TAGORAs eshte zhvilluar me 14 qershor te vitit 1930 ne shtepine e Ajnshtajnit ne Kaputh,ne rrethinat e Berlinit dhe eshte botuar fillimisht ne The Religion of Man, Londer.
TAGORA-Sot po bisedoja me Dr Mendel ne lidhje me zbulimet e reja ne matematike sipas te cilave ne boten e madhesive pambarimisht te vogla sjellja e atomeve i bindet rastesise; me sa duket drama e egzistences nuk eshte aspak e paracaktuar ne karakter.
AJNSHTAJN: Faktet qe e bejne shkencen te tentoje ndaj kesaj pikpamjeje nuk do te thote t'i leme lamtumiren parimit te shkakesise.
TAGORA: Ndoshta jo, megjithate duket sikur ideja e shkakesise nuk eshte ne grimcat elementare por qe disa forca te tjera ndertojne me keto grimca nje gjithesi te organizuar
AJNSHTAJN: Duhet perpjekur te kuptohet rregulli ne nje plan me te larte. Rregulli eshte atje ku elementet e medha kombinohen dhe drejtojne egzistencen, por ne grimcat shume te vogla ky rregull nuk eshte i perceptueshem.
TAGORA: Keshtu pra dualiteti eshte ne thelb te egzistences, dmth eshte kontradikta e impulsit te lire dhe vullnetit drejtues qe realizon nje skeme te rregullt te sendeve.
AJNSHTAJN: Fizika moderne nuk do t'i quante qe jane kontradiktore.Rete kur shihen nga larg duken si nje objekt i vetem por kur i vrojton nga afer ato shfaqen si nje grumbull i crregullt pikash uji.
TAGORA: Une i gjej kesaj nje paralele ne psikologjine njerezore. Pasionet dhe deshirat tona jane te crregullta, por karakteri yne i nenshtron keto elemente ne nje te tere te harmonishme.A ka dicka te ngjashme me kete ne boten fizike? A nuk jane grimcat e vogla rebele,dinamike me nje impuls individual? Dhe a ka nje parim ne boten fizike qe i nenshtron ato duke i vendosur nen nje organizim te rregullt?
AJNSHTAJN: Edhe vete grimcat elementare nuk jane pa nje rregull statistikor; grimcat e radiumit do te ruajne nje rregull specifik te tyren, tani dhe pergjithmone ne te ardhmen ashtu sic ka qene vazhdimisht deri me sot.Ka pra nje rregull statistikor per grimcat elementare.
TAGORA: Perndryshe drama e egzistences do te ishte mjaft e paqellimte.Eshte harmonia e vazhdueshme e rastesise dhe percaktueshmerise e cila e ben ate perjetesisht te re dhe jetesore.
AJNSHTAJN: Une besoj se cfaredo qe behet me ne ose bejme ka shkakesine e vet;eshte gje e mire sidoqofte qe ne nuk e perceptojme dot.
TAGORA: Ka nje elasticitet gjithashtu ne veprimet njerezore ,nje fare lirie ne rende te ulta qe eshte per te shprehur personalitetin tone. Eshte dicka e ngjashme me sistemin muzikor ne Indi,i cili nuk eshte aq i ngurte sa c'eshte ne muziken perendimore. Kompozitoret tane japin nje linje te percaktuar muzikore,nje sistem melodik dhe arranxhim ritmik dhe egzekutuesi i saj brenda disa kufijve mund te improvizoje mbi te.Ai duhet te ndjeke me besnikeri pjesen muzikore, por dhe te jape shprehje spontane te ndjeshmerise se vet muzikore sipas disa rregullave te paracaktuara.Ne admirojme kompozitorin per talentin e tij ne krijimin e bazes dhe superstruktures se melodise por nderkaq presim nga interpretuesi te shprehe aftesite e tij duke krijuar variacione me zbukurime melodike.Ne krijimin ne ndjekim ligjin themelor te egzistences por nese lejojme edhe nje shmangje nga ai, atehere kemi nje liri te mjaftueshme brenda kufijve te personalitetit tone per shprehjen me te plote te vetvetes.
AJNSHTAJN: Kjo eshte e mundur vetem kur ka nje tradite muzikore te fuqishme qe mund te orientoje njerezit.Ne Europe muzika ka shkuar teper larg nga arti dhe ndjeshmeria popullore dhe eshte bere si nje fare arti i fshehte me konvencionet dhe traditat e veta.
TAGORA: Duhet te jesh absolutisht i bindur ndaj kesaj muzike kaq te komplikuar.Ne Indi masa e lirise se kengetarit eshte ne personalitetit e vet krijues.Ai mund ta interpretoje kengen e kompozitorit ne menyren e vet nese ka fuqine krijuese te afirmoje vetveten ne interpretimin e ligjit te pergjithshem te melodise qe i eshte besuar.
AJNSHTAJN: Kerkohet nje nivel shume i larte artistik per te realizuar plotesisht idene e madhe te muzikes origjinale keshtu qe mund te behen edhe variacione mbi te.Tek ne variacionet shpesh jane te paravendosura.
TAGORA: Nese ne sjelljen tone ndjekim ligjin e virtytit atehere do te kemi nje liri reale per shprehjen e vetvetes.Vertete eshte parimi i sjelljes por karakteri qe e ben ate te vertete dhe individual eshte ne krijimin tone.Ne muziken tone ka nje dualitet te lirise dhe rregullit te paracaktuar.
AJNSHTAJN: Po fjalet e kenges a jane gjithashtu te lira? Dua te them a eshte i lire kengetari te shtoje fjale te tijat ne tekstin e kenges qe kendon?
TAGORA: Po.Ne Bengal kemi nje soj kenge-kirtan e quajme,e cila i jep liri kengetarit te nderfuse komente ndermjetese, fraza qe nuk jane ne kengen origjinale.Kjo shkakton entusiazem te madh sepse degjuesit jane vazhdimisht te emocionuar nga sentimente spontane te mrekullueshme te bera nga kengetari.
AJNSHTAJN: A eshte metrika teper strikte?
TAGORA: Po, krejt.Nuk mund te kalohen kufijte e vjersherimit; kengetari ne gjithe variacionet e veta duhet te mbaje ritmin dhe kohen, te cilat jane te fiksuara.Ne muziken europiane ju keni nje liri te krahasueshme per kohen por jo per melodine.
AJNSHTAJN: Mund te egzekutohet muzika indiane pa fjale? Mund te kuptohet nje kenge pa fjale?
TAGORA: Po , ne kemi kenge me fjale te pakuptimta, tinguj qe thjesht ndihmojne ne mbajtjen e notave.Ne Indine Veriore,muzika eshte nje art i pavarur,jo nje interpretim I fjaleve dhe mendimeve si ne Bengal.Muzika eshte shume e perpunuar dhe sugjestive dhe eshte nje bote e tere ne vete melodine.
AJNSHTAJN: Nuk eshte polifonike?
TAGORA: Instrumentat perdoren, por jo per harmonine, vetem per te mbajtur kohen dhe per te shtuar volumin e thellesine.A ka vuajtur melodia ne muziken tuaj nga imponimi i harmonise?
AJNSHTAJN: Ndodh nganjehere qe vuan vertete teper.Nganjehere harmonia gelltit edhe vete melodine.
TAGORA: Melodia dhe harmonia jane si linjat dhe ngjyrat ne pikture.Nje vizatim mund te jete i mrekullueshem nderkohe qe duke i shtuar edhe ngjyrat mund te behet i vaget dhe humbet forcen.Por ngjyra ne kombinim me linjat krijon piktura te medha sa kohe qe nuk shvlereson apo shkaterron vleren e vizatimit.
AJNSHTAJN: Eshte nje krahasim i bukur; vizatimi eshte gjithashtu shume me i vjeter se ngjyra. Duket se melodia juaj eshte shume me e pasur ne strukture se e jona. Muzika japoneze gjithashtu duket e tille.
TAGORA: Eshte e veshtire te anlizosh efektin e muzikes te Lindjes dhe te Perendimit ne mendjet tona.Une jam shume i prekur nga muzika perendimore; ndjej qe eshte e larte,e gjere ne strukture dhe e madhe ne kompozicion. Muzika jone me prek me thelle prej vokacionit te vet lirik themelor.Muzika europiane eshte epike ne karakter, ka nje sfond te gjere dhe eshte gotike ne strukture.
AJNSHTAJN: Eshte nje pyetje qe ne europianet nuk i pergjigjemi dot qarte, ne jemi shume te perdorur nga muzika e jone. Ne duam te dijme nese muzika jone eshte nje ndjenje konvencionale apo fondamentale, nese eshte natyrale te ndjesh konsonancen dhe disonancen apo nje konvencion qe ne e pranojme.
TAGORA: S'di se si por piano me ngaterron.Violina me pelqen shume me teper.
AJNSHTAJN: Do te ishte interesante te studjoheshin efektet e muzikes europiane ne nje indian qe nuk e ka degjuar kurre ate qekurse ka qene i ri.
TAGORA: Une njehere i kerkova nje muzikanti anglez te me anlizonte disa pjese te muzikes klasike dhe te me shpjegonte se cfare elementesh e bejne te bukur nje pjese muzikore.
AJNSHTAJN: Veshtiresia eshte se muziken vertete te bukur , lindore apo perendimore qofte, nuk mund ta anlizosh dot.
TAGORA: Po dhe ajo cka e prek thelle degjuesin eshte dicka shume personale per cdo individ.
AJNSHTAJN: E njejta pasiguri mbetet rreth cdo gjeje themelore ne pervojen tone , ne reagimin tone ndaj artit ,kudo qofte ne Europe apo Azi.Bile edhe kjo lule e kuqe qe shoh ne tavolinen tuaj mund te mos jete e njejte per ty dhe mua.
TAGORA: E megjithate eshte i pranishem gjithmone nje process pajtimi midis tyre,shija individuale qe tenton te perputhet me standartin e pergjithshem
Perktheu Avocados & Endive
Gjithësia në shifra
Gjithësia
lindi para rreth 15 miliardë vjetësh. Nëse këtë distancë kohore do ta
rillogaritnim sikur të ishte një vit, atëherë njeriu modern do të
shfaqej për herë të parë natën e fundit të vitit në orën 23:53.
Që prej atëherë ai ëndërron mbi një udhëtim për tek yjet, por kjo nuk është e lehtë.
Një anijeje kozmike që të mposhtë forcën tërheqëse të Tokës i duhet të fluturojë me të paktën një shpejtësi prej 11 kilometrash në sekondë. Kjo është arrirë tashmë.
Por kjo shpejtësi është tepër e vogël për largësitë e papërfytyrueshme të Gjithësisë; nëse njeriu do të kishte madhësinë e një atomi dhe Toka jonë të një qershie (me një diametër prej 1,3 cm), atëherë deri në planetin Mars do të ishin 230 metra, për tek Plutoni i cili do të kishte madhësinë e një kokrre piperi do të ishin 6 kilometra. Dhe deri tek qendra e Udhës sonë Qumështore do të ishin 280 kilometra të pakapërcyeshme.
Edhe sikur anije kozmike të fluturonte me një shpejtësi pranë asaj të dritës prej 300 000 kilometrash në sekondë, një astronauti do t’i duheshin 13 vjet për të shkuar tek ylli më pranë nesh Proxima Centauri e kthyer.
Por atëherë do të ndjehej shumë i vetmuar: Ndërkohë do të kishin kaluar 60 vjet në Tokë.
Por ndoshta ai do të gjente miq të rinj rrugës. Vlerësimet e matura shkencore flasin mbi rreth 100 miliardë planetë të banuar në tërë Gjithësinë. Rruzulli.net
Që prej atëherë ai ëndërron mbi një udhëtim për tek yjet, por kjo nuk është e lehtë.
Një anijeje kozmike që të mposhtë forcën tërheqëse të Tokës i duhet të fluturojë me të paktën një shpejtësi prej 11 kilometrash në sekondë. Kjo është arrirë tashmë.
Por kjo shpejtësi është tepër e vogël për largësitë e papërfytyrueshme të Gjithësisë; nëse njeriu do të kishte madhësinë e një atomi dhe Toka jonë të një qershie (me një diametër prej 1,3 cm), atëherë deri në planetin Mars do të ishin 230 metra, për tek Plutoni i cili do të kishte madhësinë e një kokrre piperi do të ishin 6 kilometra. Dhe deri tek qendra e Udhës sonë Qumështore do të ishin 280 kilometra të pakapërcyeshme.
Edhe sikur anije kozmike të fluturonte me një shpejtësi pranë asaj të dritës prej 300 000 kilometrash në sekondë, një astronauti do t’i duheshin 13 vjet për të shkuar tek ylli më pranë nesh Proxima Centauri e kthyer.
Por atëherë do të ndjehej shumë i vetmuar: Ndërkohë do të kishin kaluar 60 vjet në Tokë.
Por ndoshta ai do të gjente miq të rinj rrugës. Vlerësimet e matura shkencore flasin mbi rreth 100 miliardë planetë të banuar në tërë Gjithësinë. Rruzulli.net
Ky është Dhespot Foti, Shqiptarët e bënë të puthte dhenë më 1906
Gjatë revolucionit kulturor të shqiptarëve për hapjen e shkollave shqipe nga fundi i shek.XIX dhe fillimet e shek.XX janë vrarë nga turqit dhe grekët shumë mësues që hapën mësonjëtoret e para në gjuhën shqipe. Një nga këta mësues që u masakruan nga grekët ishte edhe Papa Kristo Negovani, i cili lindi në vitin 1875 në fshatin Negovan që ndodhet afër Kosturit (Kastoria) rrugës për në Edesa. Sot ky fshat quhet Flamuria. Gjatë një vizite që bëra në vitin 2003 bisedova shqip me pleqtë e fshatit që ende e flisnin gjuhën e të parëve. Pra, nga ky katund ishte atdhetari Kristo Negovani (Harallambi).
Në fshatin e lindje Papa Kristo mbaroi shkollën fillore në gjuhën greke duke vazhduar më tej gjimnazin në Athinë. Pas tre viteve studimesh në Athinë ai i braktis ato për arsye sepse një çetë kusarësh gjatë grabitjes së shtëpisë së tyre i vranë babanë. Pasi u kthye në vendlindje papa Kristo filloi punë në shkollën greke të fshatit. Vitet shkonin dhe mësues Kristo Negovani shikonte se si brezi i ri në fshat po edukohej me kulturë dhe gjuhë greke duke humbur traditat dhe gjuhën e mëmës, shqipen. Në ato vite greqizimi i shqiptarëve po shtrihej në të gjitha trevat që banoheshin nga popullsia shqiptare. Ky greqizim përhapej në forma të ndryshme si në arsim, në kishë dhe politikë administrative.
Edhe pse Papa Kristo ishte i edukuar në shkollat greke, edhe pse paguhej nga shteti grek për mësimin që jepte në shkollën e fshatit, të tëra këto nuk kishin ndikuar në zemrën e tij për të dashuruar kulturën dhe gjuhën e huaj greke. Gjatë mësimit të gjuhës greke në shkollën e katundit të tij ai u thoshte nxënësve: “Për mbi çdo gjë gjuha shqipe ishte ajo që duhej mësuar, sa më parë”.
Me një vullnet dhe guxim djalërie ai vendosi të hapte shkollat e para në disa fshatra që banoheshin nga shqiptarët për rreth Kosturit dhe Follorinës. Shkrimin e gjuhës shqipe me Alfabetin e Stambollit Kristo Negovani e kishte mësuar në Rumani ku kishte punuar marangoz për tre vite. Ato vite ishte lidhur edhe me shoqatën “DRITA” dhe me disa anëtarë të shoqatës “DJALËRI” të Stambollit.
Më 1897 u shugurua prift në fshatin e tij. Ky dalë i ri që për hir të çështjes kombëtare u bë prift do jetë pararendësi i frymëzimit për themelimin e Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare. Kisha dhe shtëpia e papa Kristos u bënë vatrat e para ku mësohej gjuha shqipe, por kjo gjë nuk u pëlqeu grekëve të cilën e kërcënuan disa herë.
Ishte një natë e errët e 12 Shkurtit të vitit 1905. Mësonjësi Kristo Negovani po shpërndante naforën në kishë, një grup njerëzish të panjohur e rrëmbyen dhe e shpunë jashtë fshatit. Në errësirë të dërguarit e Dhespot Fotit filluan ta masakronin Papa Kriston me sopata e thika. Pasi e copëtuan trupin, i prenë kokën për t’ia dërguar porositësit të kësaj vrasje. Por kriminelët e dërguar nga Athina nuk u ndalën me kaq, po atë natë ata i vranë dhe të vëllanë, Theodhos Negovanin i cili edhe ky përhapte shkollën në gjuhën shqipe.
Atdhetarët shqiptarë kudo që ishin u prekën shumë nga këto dy vrasje që ndodhën. Për këtë çeta e Bajo Topullit mori vendim për tu hakmarrë.
Më 9 shtator 1906 kjo çetë vrau Mitropolitin (Dhespot) e Korçës Fotis Kallpidhis për të marrë gjakun e dy vëllezërve Kristo dhe Theodhos Negovani.
Kush u akuzua për vrasjen e Dhespot (mitropolit) Fotit
Vrasjen e Dhespot Fotit e kreu çeta e Bajo Topullit, por asnjëherë nuk u mësua kush qëlloi mbi të. Qeveritë greke dhe Kisha e tyre gjithnjë janë interesuar se kush e vrau Dhespotin e tyre. Si u vra Dhespoti Foti, Qeveria greke i kërkoji qeverisë së Turqisë që qeveriste edhe trojet shqiptare të ndiqte dhe të kapte vrasësit e Dhespot Fotit. U kapën shumë atdhetarë shqiptarë dhe u dënuan ndër ta Jovan Kosturi bashkë me fëmijën, Salih Butka, Grigor Cilka, Ohran Pojani, Ibrahim Qesaraku, Lazo Progri etj. Por asnjëri nuk pranoi të tregonte atentatorët e vërtetë të kësaj vrasje të bujshme për kohën. Më 1914 në Prongji të Gjirokastrës vijnë 200 ushtarë grekë dhe gjënë e parë që bënë arrestuan Bajramin Ligun i njohur për atentatin që kishte kryer me Hito Lekdushin mbi Bimbashin e Gjirokastrës më shkurt apo mars të 1908 (për mua është vrarë më 25 shkurt, ndarsa pllakata shkruan 13 mars). Nga torturat në burg grekët i thyen disa brinjë dhe i prenë njërin vesh pasi e akuzonin për vrasjen e Dhespotit të Korçës Foti Kallpidhis. Kjo akuzë bëhej sepse Bajram Ligu njihej për trimëri. Pas thyerjeve të brinjëve dhe prerjen e veshit, fshati Prongji mblodhi monedha floriri dhe ia dërguan komandës greke me anë të Majko Llurit për lirimin e tij. Pasi u pranua shuma e florinjve komandanti grek dha urdhër që Bajrami i sakatuar të lirohet. Por nuk u mësua nëse Bajrami kishte qëlluar vërtetë mbi Dhespotin grek Fotis dhe asnjëherë lexuesi dhe histografia shqiptare nuk e pa fytyrën e Dhespotit që shqiptarët e bënë të puthte dhenë më 1906. Pas shumë kërkimesh në arkivën e Athinës më në fund e gjetëm një foto të këtij prifti grek që nënpetkun e Mitropolitit të Korçës bënte veprimtari antishqiptare, asimiluese, deri tek dhënia e urdhërave për vrasjet e atdhetarëve shqiptarë.
G.Sh
Grekët dhe Serbët në planet e tyre të spastrimeve etnike
Ndiqini me vemendje kete dokumentar ne ndare ne 3 video ne YT.
Ato deshmojne hapur per dashurine e grekeve ndaj krimeve makabre te serbeve ne Bosnje apo ne Kosove. Gjithashtu deshmojne per lidhjen dhe ndihmen qe Greqia i ka dhene Serbise ne keto krime dhe Genocide te panjohura ne histori. E ka ndihmuar me ushtare vullnetare, me stresim, me mbeshtjetje financiare apo mjekesore, Greqia ky armik i perbetuar Amerikan, anetar i BE-se qe shkel me te dyja kembet te drejtat e lirive.
Ndiqini keto video te sjella nga Bilderberg !
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=YjtBNL29_gk&feature=channel_page]YouTube - Greek and Serbian Ethnic Cleansing Projects - Part 1[/ame]
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=JssFY6n5jC8&feature=channel]YouTube - Greek and Serbian Ethnic Cleansing Projects - Part 2[/ame]
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=Kul3F3FLqkI&feature=channel]YouTube - Greek and Serbian Ethnic Cleansing Projects - Part 3 !![/ame]
Ato deshmojne hapur per dashurine e grekeve ndaj krimeve makabre te serbeve ne Bosnje apo ne Kosove. Gjithashtu deshmojne per lidhjen dhe ndihmen qe Greqia i ka dhene Serbise ne keto krime dhe Genocide te panjohura ne histori. E ka ndihmuar me ushtare vullnetare, me stresim, me mbeshtjetje financiare apo mjekesore, Greqia ky armik i perbetuar Amerikan, anetar i BE-se qe shkel me te dyja kembet te drejtat e lirive.
Ndiqini keto video te sjella nga Bilderberg !
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=YjtBNL29_gk&feature=channel_page]YouTube - Greek and Serbian Ethnic Cleansing Projects - Part 1[/ame]
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=JssFY6n5jC8&feature=channel]YouTube - Greek and Serbian Ethnic Cleansing Projects - Part 2[/ame]
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=Kul3F3FLqkI&feature=channel]YouTube - Greek and Serbian Ethnic Cleansing Projects - Part 3 !![/ame]
Marrëveshja Nikolla Pashiç - Ahmet Zogu e gushtit 1924
Gjatë
rrjedhave të historisë së njerëzimit dhe historisë sonë kombëtare
njihen disa marrëveshje të fshehta, të cilat për publikun e gjerë janë
marrë vesh pas shumë kohësh. Një prej marrëveshjeve të fshehta me pasoja
të rënda kombëtare për shqiptarët është marrëveshja Pashiç-Ahmet Zog e
lidhur në gusht të vitit 1924. Njoftimet publike për këtë marrëveshje pa
dhënë detajat e saj, fillimisht u botuan në faqet e shtypit të
diasporës shqiptare në Gazetën "Dielli". Më e shpejtë për të siguruar
tekstin e kësaj marrëveshje u tregua pala italiane, e cila brenda një
kohe relativisht të shkurtër siguroi tekstin në dy kopje. Kopjen e parë e
siguroi atasheu ushtarak italian në Beograd, në nëntor të vitit 1925
dhe të dytën e përcolli për në Romë më 9 janar 1926, i ngarkuari me punë
në Tiranë Tomas Asereto. Historiografia shqiptare megjithëse ka patur
dieni këtë marrëveshje, nuk e ka publikuar për ta bërë prezente.
Pas viteve nëntëdhjetë, marrëveshja është botuar e plotë nga studiuesit Marenglen Verli dhe Shyqyri Hysi. Studiuesi Marenglen Verli (drejtor i HI), në mars të vitit 2007, prezantoi faktin në punimin "Kosova, sfida shqiptare në historinë e një shekulli" (faqe 126-140 me titull "Rreth një marrëveshje të A.Zogut të vitit 1924" ). Po të njëjtin fakt në muajin shkurt, të po atij viti, pedagogu i universitetit të Gjirokastrës, Shyqyri Hysi, e botoi në monografinë "Rauf Fico shtetar dhe diplomat i shquar" (faqe 74-78, me titull "Marrëveshja Pashiç-Ahmet Zogu e gushtit 1924" ).
Dokumenti i zbuluar nga studiuesi Marenglen Verli është në gjuhën italiane, ndërsa dokumenti i bërë prezent nga Sh. Hysi, është në gjuhën shqipe. E përmendim këtë fakt për të theksuar prezencën e dokumentit në dy forma. Pala greke që ishte në sinkron me Beogradin për çështjen e Shqipërisë, pasi u njoh me marrëveshjen, nxitoi dhe mori premtimet përkatëse prej Zogut. Për dijeninë e palës geke me këtë marrveshje, na njofton M. Frashëri (Ministër fuqiplotë i Shqipërisë) në vitin 1925, me anë të një telegrami të dërguar nga Athina në Tiranë, në të cilin theksonte: "Kollokotroni ...më bëri fjalë për do premtime që paska bërë z. Ahmet Zogu kur ishte në Beograd ".
I pari shqiptar që u njoh me këtë dokument ishte diplomati gjirokastrit Rauf Fico, i cili më 1928 ishte ministër fuqiplotë i Shqipërisë në Beograd . Rauf Ficua gjatë bisedës me ish-Ministrin e Punëve të Jashtme Jugosllave, Ninçiç, do të dëgjonte për herë të parë se "Zogu ishte kthyer në Shqipëri në bashkëpunim dhe me ndihmën e Qeverisë së Beogradit....se Zogu kishte firmosur me Qeverinë e Beogradit një akord të vërtetë politik, duke premtuar në shkëmbimin e Shën Naumit". Pas afro dhjetë vjetësh në vitin 1937 kur Ficua ishte ministër fuqiplotë në Athinë, gjatë debatit me palën greke, për hapjen e shkollave private greke në Himarë dhe shkollave publike në gjuhën shqipe në Çamëri, i përmendet edhe fakti se midis Zogut dhe palës greke kishte një marrëveshje si ajo me jugosllavët. Megjithatë deri më sot një marrëveshje e tillë nuk është publikuar, duke mbetur në potencë çështje për zbardhje.
Sutudiuesi i parë që e ka trajtuar këtë marrëveshje në mënyrë të plotë ishte italiani P. Pastoreli. Dokumenti me 16 pika i marrëveshjes Pashiç-Ahmet Zogu, që ai ka analizuar, gjendet në AQSH në gjuhën italiane dhe konsiderohet një tekst i plotë sikurse edhe ai në gjuhën shqipe, që gjendet në arkivin e MPJ. Pas tij edhe Avramovski përmend këtë marrëveshje, por thekson se nuk ka asnjë dokument të shkruar, çka nuk është e vërtetë. Mesa duket atëhere ai nuk e kishte mundësinë për ta njohur këtë dokument tepër sekret.
Marrëveshja theksonte
"1.Shqipëria impenjohet t'i bashkohet Jugosllavisë me bashkim personal.
2.Kryetar i shtetit shqiptar do të jetë Ahmet Zogu, që më vonë do të njohi dinastinë Caragiorgvitch.
3.Qeveria Jugosllave, me gjithë mjetet diplomatike dhe ushtarake, do të njohi Ahmet Zogun si kryetar shteti ...dhe i atribuon me një herë një kontribut vjetor të shtetit.
4. Ministria e Luftës Shqiptare do të anullohet dhe Shqipëria heq dorë që të ketë një ushtri Kombëtare.
5.Shqipëria do të mbajë një gjindarmëri aq të fortë sa të mbaj qetësinë e brendshme të vendit për të ndaluar e çfarosur çdo lëvizje të ngritur kundëra Ahmet Zogut dhe kundra regjimit të vendosur prej tij.
6.Në këtë gjindarmëri do të bëjnë pjesë edhe oficera rus të ish ushtrisë të Gjeneralit Ërangel që tashti ndodhet në Jugosllavi. Qeveria Jugosllave do të mbajë atë gjandarmëri me mjete financiare dhe armë.
7.Në gjandarmëri mund të hyjnë për të shërbyer edhe oficerat jugosllavë dhe të tjerë që qeveria Jugosllave do të pranoi në interes të dy vendeve.
8.Midis Shqipërisë dhe Jugosllavisë do të stabilizohet një bashkim doganal në bazë të së cilës akordohet liri e plotë e importimeve dhe eksportimeve të mallrave të dy vendeve. Edhe transiti nëpëmjet kufijve të dy vendeve do të jetë i lirë për ushtarët e dy vendeve.
9.Përfaqësuesit e jashtëm Jugosllav do të ngarkohen edhe për interesat e Shqipërisë, e cila heq dorë që të mbajë zyra diplomatike dhe konsullata të saja jashtë shtetit.
10.Qeveria shqiptare duhet të deklarojë pranë Konferencës të Ambasadorëve në Paris që tërheq pretendimin e saj për sovranitetin mbi Manastirin e Shën Naumit dhe Lokalitetet e Vermoshit e Klementit që mbeten në zotrimin e Jugosllavisë.
11.Kisha Ortodokse Shqiptare do të tërhiqet nga Patriarku i Kostandinopulit dhe të bashkohet gjerarkisë Ortodokse të Beligradit, kështu dhe Myftinia Myslimane Shqiptare, do të varet nga ajo Jugosllave.
12.Qeveria shqiptare do të heqë dorë nga një politikë ngushtësishtë kombëtare dhe nuk do të interesohet për elementin shqiptar jashtë kufijve të veta. Ajo impenjohet veç kësaj që të mos pranoi në tokën e saj kosovarët dhe elemente të ditur dhe të dyshimtë dhe segmentet e tyre kundërshtare të politikës jugosllave.
13.Për çdo konçesion që Shqipëria do të bëjë vendeve të tjera ajo është e detyruar të marrë pëlqimin nga Jugosllavia.
14.Në qoftëse Jugosllavia është në luftë me Bullgarinë dhe Greqinë, Qeveria Jugosllave, do të ketë të drejtën të rekrutojë në Shqipëri një ushtri prej 25 mijë vullnetarësh me qëllim për t´i përdorur në frontin bullgaro-grek. Në rast gjendje lufte midis Italisë dhe të Greqisë kundrejt Shqipërisë, ushtria, jugosllave do të ketë të drejtë të okupojë gjithë tokën shqiptare për t'i siguruar kështu Shqipërisë gjithë tokën e saj nga invadimi eventual italian ose grek.
15.Qeveria Shqiptare nuk mund t´i deklarojë luftë asnjë shteti pa pëlqimin preventiv të Jugosllavisë.
16.Ky traktat është sekret dhe nuk mund të zbulohet e të shtypet pa pëlqimin e dy anëve".
Vlen të përmendim se kjo marrveshje është kontestuar prej disa studiuesëve. Pas vitit 1990 në disa shkrime mbrohet ideja e hedhur nga Foreign Office, se kjo marrëveshje është hedhur për konsum diplomatik prej MPJ Jugosllave për ta vënë Zogun në pozita. Gjithësesi mbetet një dokument arkivor që kërkon një angazhim të veçantë, sikurse është fakt që disa pika të saj Zogu i zbatoi me përpikmëri.
Duke e dërguar për herë të parë në faqet e shtypit shqiptar këtë marrëveshje, të padekonspiruar për publikun e gjerë më parë, nuk synohet as denigrimi as rivlerësimi i figurës së Zogut, por informimi objektiv, i diplomacisë, politikanëve dhe publikut të gjerë shqiptar. Le të shpresojmë se dokumenta të tilla origjinale, të pabotuara më parë, do t'u shërbejnë sadopak studjuesve të kësaj periudhe.
Pas viteve nëntëdhjetë, marrëveshja është botuar e plotë nga studiuesit Marenglen Verli dhe Shyqyri Hysi. Studiuesi Marenglen Verli (drejtor i HI), në mars të vitit 2007, prezantoi faktin në punimin "Kosova, sfida shqiptare në historinë e një shekulli" (faqe 126-140 me titull "Rreth një marrëveshje të A.Zogut të vitit 1924" ). Po të njëjtin fakt në muajin shkurt, të po atij viti, pedagogu i universitetit të Gjirokastrës, Shyqyri Hysi, e botoi në monografinë "Rauf Fico shtetar dhe diplomat i shquar" (faqe 74-78, me titull "Marrëveshja Pashiç-Ahmet Zogu e gushtit 1924" ).
Dokumenti i zbuluar nga studiuesi Marenglen Verli është në gjuhën italiane, ndërsa dokumenti i bërë prezent nga Sh. Hysi, është në gjuhën shqipe. E përmendim këtë fakt për të theksuar prezencën e dokumentit në dy forma. Pala greke që ishte në sinkron me Beogradin për çështjen e Shqipërisë, pasi u njoh me marrëveshjen, nxitoi dhe mori premtimet përkatëse prej Zogut. Për dijeninë e palës geke me këtë marrveshje, na njofton M. Frashëri (Ministër fuqiplotë i Shqipërisë) në vitin 1925, me anë të një telegrami të dërguar nga Athina në Tiranë, në të cilin theksonte: "Kollokotroni ...më bëri fjalë për do premtime që paska bërë z. Ahmet Zogu kur ishte në Beograd ".
I pari shqiptar që u njoh me këtë dokument ishte diplomati gjirokastrit Rauf Fico, i cili më 1928 ishte ministër fuqiplotë i Shqipërisë në Beograd . Rauf Ficua gjatë bisedës me ish-Ministrin e Punëve të Jashtme Jugosllave, Ninçiç, do të dëgjonte për herë të parë se "Zogu ishte kthyer në Shqipëri në bashkëpunim dhe me ndihmën e Qeverisë së Beogradit....se Zogu kishte firmosur me Qeverinë e Beogradit një akord të vërtetë politik, duke premtuar në shkëmbimin e Shën Naumit". Pas afro dhjetë vjetësh në vitin 1937 kur Ficua ishte ministër fuqiplotë në Athinë, gjatë debatit me palën greke, për hapjen e shkollave private greke në Himarë dhe shkollave publike në gjuhën shqipe në Çamëri, i përmendet edhe fakti se midis Zogut dhe palës greke kishte një marrëveshje si ajo me jugosllavët. Megjithatë deri më sot një marrëveshje e tillë nuk është publikuar, duke mbetur në potencë çështje për zbardhje.
Sutudiuesi i parë që e ka trajtuar këtë marrëveshje në mënyrë të plotë ishte italiani P. Pastoreli. Dokumenti me 16 pika i marrëveshjes Pashiç-Ahmet Zogu, që ai ka analizuar, gjendet në AQSH në gjuhën italiane dhe konsiderohet një tekst i plotë sikurse edhe ai në gjuhën shqipe, që gjendet në arkivin e MPJ. Pas tij edhe Avramovski përmend këtë marrëveshje, por thekson se nuk ka asnjë dokument të shkruar, çka nuk është e vërtetë. Mesa duket atëhere ai nuk e kishte mundësinë për ta njohur këtë dokument tepër sekret.
Marrëveshja theksonte
"1.Shqipëria impenjohet t'i bashkohet Jugosllavisë me bashkim personal.
2.Kryetar i shtetit shqiptar do të jetë Ahmet Zogu, që më vonë do të njohi dinastinë Caragiorgvitch.
3.Qeveria Jugosllave, me gjithë mjetet diplomatike dhe ushtarake, do të njohi Ahmet Zogun si kryetar shteti ...dhe i atribuon me një herë një kontribut vjetor të shtetit.
4. Ministria e Luftës Shqiptare do të anullohet dhe Shqipëria heq dorë që të ketë një ushtri Kombëtare.
5.Shqipëria do të mbajë një gjindarmëri aq të fortë sa të mbaj qetësinë e brendshme të vendit për të ndaluar e çfarosur çdo lëvizje të ngritur kundëra Ahmet Zogut dhe kundra regjimit të vendosur prej tij.
6.Në këtë gjindarmëri do të bëjnë pjesë edhe oficera rus të ish ushtrisë të Gjeneralit Ërangel që tashti ndodhet në Jugosllavi. Qeveria Jugosllave do të mbajë atë gjandarmëri me mjete financiare dhe armë.
7.Në gjandarmëri mund të hyjnë për të shërbyer edhe oficerat jugosllavë dhe të tjerë që qeveria Jugosllave do të pranoi në interes të dy vendeve.
8.Midis Shqipërisë dhe Jugosllavisë do të stabilizohet një bashkim doganal në bazë të së cilës akordohet liri e plotë e importimeve dhe eksportimeve të mallrave të dy vendeve. Edhe transiti nëpëmjet kufijve të dy vendeve do të jetë i lirë për ushtarët e dy vendeve.
9.Përfaqësuesit e jashtëm Jugosllav do të ngarkohen edhe për interesat e Shqipërisë, e cila heq dorë që të mbajë zyra diplomatike dhe konsullata të saja jashtë shtetit.
10.Qeveria shqiptare duhet të deklarojë pranë Konferencës të Ambasadorëve në Paris që tërheq pretendimin e saj për sovranitetin mbi Manastirin e Shën Naumit dhe Lokalitetet e Vermoshit e Klementit që mbeten në zotrimin e Jugosllavisë.
11.Kisha Ortodokse Shqiptare do të tërhiqet nga Patriarku i Kostandinopulit dhe të bashkohet gjerarkisë Ortodokse të Beligradit, kështu dhe Myftinia Myslimane Shqiptare, do të varet nga ajo Jugosllave.
12.Qeveria shqiptare do të heqë dorë nga një politikë ngushtësishtë kombëtare dhe nuk do të interesohet për elementin shqiptar jashtë kufijve të veta. Ajo impenjohet veç kësaj që të mos pranoi në tokën e saj kosovarët dhe elemente të ditur dhe të dyshimtë dhe segmentet e tyre kundërshtare të politikës jugosllave.
13.Për çdo konçesion që Shqipëria do të bëjë vendeve të tjera ajo është e detyruar të marrë pëlqimin nga Jugosllavia.
14.Në qoftëse Jugosllavia është në luftë me Bullgarinë dhe Greqinë, Qeveria Jugosllave, do të ketë të drejtën të rekrutojë në Shqipëri një ushtri prej 25 mijë vullnetarësh me qëllim për t´i përdorur në frontin bullgaro-grek. Në rast gjendje lufte midis Italisë dhe të Greqisë kundrejt Shqipërisë, ushtria, jugosllave do të ketë të drejtë të okupojë gjithë tokën shqiptare për t'i siguruar kështu Shqipërisë gjithë tokën e saj nga invadimi eventual italian ose grek.
15.Qeveria Shqiptare nuk mund t´i deklarojë luftë asnjë shteti pa pëlqimin preventiv të Jugosllavisë.
16.Ky traktat është sekret dhe nuk mund të zbulohet e të shtypet pa pëlqimin e dy anëve".
Vlen të përmendim se kjo marrveshje është kontestuar prej disa studiuesëve. Pas vitit 1990 në disa shkrime mbrohet ideja e hedhur nga Foreign Office, se kjo marrëveshje është hedhur për konsum diplomatik prej MPJ Jugosllave për ta vënë Zogun në pozita. Gjithësesi mbetet një dokument arkivor që kërkon një angazhim të veçantë, sikurse është fakt që disa pika të saj Zogu i zbatoi me përpikmëri.
Duke e dërguar për herë të parë në faqet e shtypit shqiptar këtë marrëveshje, të padekonspiruar për publikun e gjerë më parë, nuk synohet as denigrimi as rivlerësimi i figurës së Zogut, por informimi objektiv, i diplomacisë, politikanëve dhe publikut të gjerë shqiptar. Le të shpresojmë se dokumenta të tilla origjinale, të pabotuara më parë, do t'u shërbejnë sadopak studjuesve të kësaj periudhe.
Feja dhe statistikat fetare në Shqipëri
Pjesa më e madhe shqiptarëve sot në Shqipëri i përkasin një konglomerati jo-fetar dhe ateist që kap rreth 75% të popullsisë.
Historiku i shkurtër
Në lashtësi duke filluar që me pellazgët e mes ilirëve deri në krijimin e Bizantit nga Konstandini i Madh, dy kultet kryesore të adhurimit të natyrës kanë qenë Kulti i Gjarprit dhe Kulti i Diellit. Me vendosjen dhunshme të kristianizmit si fe të regjimit arrijmë në mesjetë, vitet 1300-1400, kur gjysma e popullsisë së Arbrit ishte ende pagane, ndërsa gjysma tjetër ndahej, sipas terminologjisë venedikase, mes latinëve (katolikëve) dhe skizmatikëve (ortodoksëve).
Paganizmi burimor dhe kristianizmi i importuar u gjendën atëbotë përballë zëvendësimit të udhëheqjes kristiane armenosiriane të Bizantit, me udhëheqjen dhe fenë e re myslimane turko-arabe që vinte të zgjaste sundimin e Azisë në Ballkan dhe 500 vjet të tjera. Jo më kot dhe populli e quajti ushtrinë turke si ushtri bizantine, pasi nuk shihej ndonjë dallim mes tyre.
Vlen të theksohet dhe se në mesjetë myslimanizmi konsiderohej nga bizantinët si herezi kristiane.
Sundimi fetar bizantino-osman do të përfundojë zyrtarisht për ne në vitin 1912 me shpalljen e pavarësisë duke sjellë në pah një popullsi pagane, kristiane e myslimane në Shqipëri. Këtu fillon dhe puna e shtetit modern shqiptar, që jo rastësisht, duke nisur që me përpjekjet e Rilindjes mishëruar në shprehjen e mirënjohur të Pashko Vasës, që prej 1912 ka punuar për
dobësimin e feve dhe shfetarizimin e vendit duke i identifikuar fetë aziatike si importe të padëshiruara kulturore.
Qëndrimet e Nolit me jehonën e shumë intelektualëve të tjerë për pavarësimin e institucioneve fetare nga Stambolli, Fanari e Vatikani, me ngritjen e shtetit modern do të bëhen realitet.
Programi i qeverisë së Zogut është ai që për herë të parë mes të tjerash bënte fjalë dhe për "reforma fetare".
Por ç'ishin këto reforma?
Në 1923 me drejtimin e qeverisë mblidhet në Tiranë Kongresi i Myslimanëve Shqiptarë ku vendoset asgjë më pak se: shkëputja nga Kalifati, heqja e ferexhesë, kryerja e lutjes në këmbë dhe abrogimi i poligamisë, pra një çmyslimanizim i myslimanizmit, zhveshje nga thelbi i vet ritual. Në vazhdim më 1929 qeveria e shpall Kishën Ortodokse Shqiptare si autoqefale, gjë që ratifikohet nga Patriarkana vetëm pas 8 vjet mallkimesh e anatemash, në vitin 1937. Ndërkohë, po në këtë periudhë, do të kryhet dhe i vetmi census mbi përkatësinë fetare të popullsisë në Shqipëri. Është viti 1930, kur, duke ripohuar "statistikat" e administratës turke, me vetëm tre opsione të mundshme në mënyrë konvencionale popullsia e asaj kohe do të caktohet si 70% myslimane (sunitë dhe bektashinj) dhe 30% kristiane (ortodoksë 20% dhe katolikë 10%), duke kapur një numër 100% besimtarësh! Këto numra janë dhe numrat përgjegjëse për propagandën e sotme fetare.
Në shtetin e Zogut do të shënohen dhe përplasjet e para midis dëshirës për pushtet të klerit dhe fuqisë së vetë shtetit që për ballafaqim do të zbatojë kombëtarizimin e tyre.
Rruga e shkelur nga qeveria e Zogut do të arrijë në ekstrem me vendosjen e diktaturës duke dhënë sot një shumicë dërrmuese jo-fetare brenda shtetit shqiptar. Reforma agrare e gushtit 1945, shtetëzon krejt 2'169 kishat, xhamitë e teqetë e vendit duke i kthyer në qendra kulture për rininë. Priftërinjtë dhe hoxhallarët shtrëngohen të braktisin të "kaluarën e tyre parazitare", dhe rreth 200 prej tyre do të burgosen e internohen madje dhjetëra do të vriten. Ateizmi militant i shfytyruar nga totalitarizmi komunist arrin në antiteizmën ekstrem shtetëror për herë të parë në histori. Në vitin 1967 nga radhët e rinisë nis shembja e objekteve të kultit, duke lënë në këmbë vetëm ato me vlerë historike, dhe Shqipëria shpallet zyrtarisht shteti i parë ateist në botë. Që prej atij çasti ushtrimi i fesë do të ndalohet me ligj.
Me zhbërjen e feve semite, kjo diktaturë ndihmoi jo pak dhe në zhdukjen e disa pjesëve të traditës burimore pagane shqiptare, pasi fetë, me përjashtim të sunitëve, në pamundësi për të çrrënjosur paganizmin, kishin trupëzuar mjaft elemente të theksuara pagane në ritet e tyre, si festat, praktikat, apo p.sh. dhe pelegrinazhi drejt vendeve ku më parë zhvillohej Kulti pagan i Diellit, mbi apo në të cilat ishin ndërtuar qëllimisht kisha e teqe. Popullsia vazhdon të këmbëngulë dhe sot në vizitën e këtyre vendeve të stërlashta të kultit diellor, që qoftë nga injoranca, qoftë nga synime të tjera kanë nisur sërish të keqinterpretohen nga neofetarët. Sidoqoftë vlen këtu të përmendet rrethi i Elbasanit për ruajtjen e vendosur të festivalit pagan të Ditës së Verës, më datë 14 mars, që tashmë është shpallur dhe festë kombëtare në Shqipëri.
Gjendja sot
Sot Shqipëria është shtet pa fe zyrtare dhe me liri besimi të garantuar me kushtetutë. Dy besimet semite (myslimanizmi dhe kristianizmi) me katër sektet e tyre (bektashizmin, sunizmin, ortodoksizmin dhe katolicizmin) kanë festa fetare të caktuara si festa kombëtare për shkak të prezencës historike në vend. Arsimi publik është jofetar dhe indoktrinimi fetar në to ndalohet me ligj. Në dallim nga shumë vende të tjera feja në Shqipëri nuk përfshihet si lëndë mësimore. Sipas të dhënave të Departamentit Amerikan të Shtetit në vend ka 14 shkolla private fetare me 2'600 studentë. Që prej 1991 shënohet një ardhje e madhe misionarësh kristianë nga SHBA e cila filloi të dobësohej pas trazirave në vend në 1997. Bashkë me ta vijnë dhe misionarë myslimanë nga Arabia Saudite. Në vitin 2002 do të shënohen 31 shoqata kristiane, që përfaqësojnë 45 organizma të ndryshme dhe 17 shoqata e grupe islamike. Qershia në tortën fetare janë dhe 500-600 misionarë të pavarur fesh të ndryshme.
Pas 50 vjet ateizmi formal dhe informal në vitin 1992 të dhënat japin një pamje popullsie me 74% jo-fetarë. 2 Pas vitit 1993 e deri në 2004 sipas sondazheve të të huajve në vend rreth 50-65% e shqiptarëve deklarohen po ashtu jo-fetarë. 3 Në vitet 2005-2006 vlerësimet konkretizohen sërish tek 72%-75% jo-fetarë. 1 4
Propaganda fetare
Institucionet fetare në Shqipëri dhe vegla të ndryshme të tyre në instanca shtetërore, gjatë këtyre dy dhjetëvjeçarëve kanë propaganduar majtas e djathtas statistikat e vitit 1930 duke i marrë si të mirëqena me marrëveshje, saqë është kthyer në shabllon deklarimi i rremë se Shqipëria ka 70% myslimanë (qëllimshëm pa caktuar dhe përqindjen në bektashinj dhe sunitë) dhe 30% kristianë (20% ortodoksë, 10% katolikë). Problemi kryesor i karakterit matematik me këto "statistika" është se tregojnë dhe popullsi 100% besimtare, gjë që është të paktën komike. Neomyslimanë të caktuar, në pozicione kyçe shtetërore, pa marrë pëlqimin e popullit, e radhitën Shqipërinë në Konferencën Islamike në vitin 1992, një lajm që ra si bombë atyre ditëve në Shqipëri, por që u hesht e ëmbëlsua me subvencionime të majme arabo-saudite.
Që prej vitit 1993 në Shqipëri veprojnë dy fraksione të rrezikshme asimilimi, fraksioni ortodoks nga Greqia dhe fraksioni islamik nga Arabia Saudite i cili në Kosovë dhe Maqedoni ka marrë dhe variantin ekstrem vehabist. Duke shfrytëzuar varfërinë në zona të ndryshme të vendit janë ndërtuar pa kriter kisha ortodokse dhe xhami sunite në vende ku rëndom nuk ka as besimtarë dhe të cilat as nuk frekuentohen as nuk pasqyrojnë realitetin. Për shkak të këtyre lëvizjeve të njëanshme dhe tendencioze ka patur dhe incidente kundër bektashinjve nga shtetas jo-shqiptarë. Zonat rurale u pushtuan për rreth 6
vjet me program të hollësishëm për larjen e trurit të fëmijve parashkollorë dhe indoktrinimin e tyre në myslimanizëm.
Të gjitha këto lejoheshin nga shteti, por fatkeqësisht dhe nga prindërit injorantë të këtyre fëmijëve. Megjithatë për shkaqe të mirënjohura dhe për arsye pragmatizmi numri i ateistëve dhe jofetarëve ndonëse pati një rënie sidomos në vitet e para pas diktaturës është normalizuar sërish pak a shumë në të njëjtat nivele.
Vlerësimet sot janë se rreth 25% e popullsisë janë fetarë prej të cilëve myslimanët dhe kristianët ndajnë afërsisht të njëjtat përqindje, me numër "fetarësh të vërtetë" tek 4-5%, por ku janë më të dukshëm kristianët ortodoksë dhe myslimanët sunitë.
Duhet përmendur fakti se ky realitet i cili mund të konstatohet mjaft lehtë nëse jeton në Shqipëri, luftohet nga dy degëzimet e mësipërme asimiluese po aq fort sa dhe serbët e grekët nëpër shtyp dhe internet. Qëllimi për të dy palët është i një karakteri të ndryshëm propagandistik, por me zbatim të njëjtë. Për përhapjen e mitit ka ndihmuar fuqishëm dhe injoranca dhe papërgjegjësia e gazetarëve vendas dhe atyre të huaj, ku këta të fundit sa herë që përmendin Shqipërinë i bashkëngjisin pa të keq dhe epitetin "myslimane" apo togun "shumicë myslimane". Këto ndodhin kur Ministria e Jashtme dhe përfaqësitë e shtetit shqiptar në dhé të huaj nuk ndërmarrin asnjë veprim për ruajtjen dhe paraqitjen e saktë të imazhit të vendit, saqë gjithsecili mund të thotë ç'të dojë pa asnjë lloj pasoje.
Ilustrim të kësaj dukurie përbën dhe një hollësi me vizitën e presidentit Bush. Dy ditë përpara vizitës Xhorxh Bushi do të shprehet në shtyp për Shqipërinë si "vend mysliman", por gjatë dhe pas vizitës togu në fjalë u zëvendësua shprehimisht me "vend me tolerancë fetare". Gjasat janë që dikush paska ndërmarrë hapa saktësimi, por problemi qëndron se shtypi i huaj e riprodhoi masivisht rastin e parë sidomos për të theksuar idenë se ja "një vend mysliman që e do Perëndimin". Rasti më flagrant syresh i ditëve të fundit ishte dhe ky gazetar që e çon myslimanizmin në Shqipëri në cakun e 95%-it. Vetëm se ka një problem, Shqipëria jo vetëm që nuk është vend mysliman, jo vetëm që nuk ka shumicë myslimane, por nuk është as vend me shumicë fetare!
ateistet.org
Subscribe to:
Posts (Atom)