Shkurtimi i fjalëve në rrjetet shqiptare

Koha sot vrapon më tepër se kurrë dhe njerëzit kanë filluar të bëhen "oportunistë" gjatë komunikimit virtual, për të folur sa më shumë duke shpenzuar sa më pak kohë.
Kështu kemi filluar ti shkurtojmë fjalët, shprehitë, përshëndetjet, madje jo vetëm zanores "ë", por të gjitha zanoreve me rradhë iu kemi shpallur luftë ballore. "Ckm, zmr, klb, etj".

E tillë është edhe gjetja e fundit e komunikimit në Facebook, ku njerëzit bëjnë një kërkim në Google, ruajnë një foto në desktop, e hapin foton me një program që i modifikon ato, pastaj e ruajnë sërish.
Rikthehen tek komenti, ngarkojnë foton e tyre, presin sa ajo të ngarkohet plotësisht dhe pastaj e dërgojnë në formën e komentit të tyre personal.
Dhe kjo, sepse përtojnë...

Mirëpo pavarësisht dëshirës tonë për të fituar kohë duke ia marrë atë borxh komunikimit në sasi e cilësi, ajo që me siguri fitojmë është një komunikim gjithmonë e më i pamenduar, i papeshuar, i pamatur, i papjekur, i pavlerë dhe i pafrytshëm sepse nuk mund ta ushqesh trurin duke u përpjekur mos ta lodhësh atë.

E megjithatë, ky është vetëm një reflektim i pafajshëm që nuk pretendon të ndryshojë gjë, madje madje me zor po pres ditën kur ne do të komunikojmë vetëm me foto.
Shkroi: Stop Injorancës !

Gjuha shqipe në Facebook

Nga 13 mijë anëtarë që ka faqja jonë, 50% e tyre e mbajnë Facebook-un në gjuhën shqipe.
Pra, gjysma e shqiptarëve e përdor Facebook-un në gjuhën e vet...

Po si u zhvilluar gjuha shqipe në Facebook?

Gjuha shqipe në Facebook, po ashtu si gjuhët e tjera duke përjashtuar anglishten, u përkthye dhe u zhvillua vullnetarisht.

Çdokush prej nesh kishe të drejtën për të përkthyer qoftë një fjali nga mijëra e dhjetra mijëra njoftimet e ndryshme të Facebook-ut.

Më pas kalohej në një fazë të dytë, ku shfaqen të gjitha variantet e ndryshme të përkthimeve dhe çdokush prej nesh votonte për variantin më të saktë, për variantin e duhur.

Rezultatin...shikojeni vetë!

Shkroi: Stop Injorancës !

Vendi më i pasur në botë...është vendi më i varfër.

Kjo është tragjedia e një vendi që ka qenë më i pasur nga sa mund ta përballonte vetë.

Historiani Dan Snow sjell për BBC-në një vështrim mbi historinë e Republikës Demokratike të Kongos, potencialisht një nga vendet më të pasura në botë, por që është kthyer në vendin më të varfër për shkak të kolonializmit, skllavërisë dhe korrupsionit.

“Është një vend i bekuar me çdo lloj minerali që ekziston, por i renditur në fund të Indeksit të Zhvillimit Njerëzor të OKB-së, ku edhe ata që kanë më shumë fat janë sërish shumë të varfër”.

Por pse kjo histori tragjike?

Historiani shkruan se gjithçka ndodhi në pesë shekujt e shkuar.
“Në fund të shekullit të 15-të, një perandori e njohur si Mbretëria e Kongos dominonte pjesën perëndimore të Kongos dhe pjesë të disa shteteve të tjera si Angola.
Ishte një mbretëri e sofistikuar, kishte aristokracinë e saj dhe një shërbim civil befasues.

Kur tregtarët portugezë mbërritën nga Europa në vitet 1480, ata e kuptuan se kishin përballë një pasuri gjigande, e mbushur me burime, veçanërisht me mish njerëzor.
Kongo ishte një burim i pashtershëm me skllevër pa sëmundje.
Portugezët e kuptuan shumë shpejt se ky furnizim do ishte më i lehtë për t’u përdorur nëse vendi do ishte në gjendje anarkie.
Ata bënë maksimumin e tyre për të shkatërruar çdo forcë politike indigjene, të aftë për të kufizuar skllavërinë.

Para dhe armë moderne u dërguan për rebelët, ushtritë kongoleze u mposhtën, mbretërit u vranë, elitat u therën dhe u nxit secesioni”.

E kështu shumë shpejt vendi rrëshqiti në një luftë civile të pafundme. Qytete të tëra në Europë pasuroheshin me burimet e Kongos. Qeveritë ishin të dobëta, kurse zbatimi i ligjit nuk njihej.
Kështu, një vend i madh, thuajse sa Europa Perëndimore në sipërfaqe, ishte kthyer në plaçkë.
Ishte një vend me burime të pafundme uji, me një klimë të mrekullueshme, me një tokë pjellore dhe me minerale si bakër, ar, diamante, kobalt, uranium, por edhe me naftë. Por thellë- thellë ishte vendi më i pashpresë në botë.
Në atë kohë vendi ra në duart e belgëve. Ishte periudha kur aty u zbulua goma, që kërkohej shumë për biçikleta dhe për makinat e para. Forcat e sigurisë belge ishin brutale. Miliona njerëz u vranë ose u zhdukën. Regjimi barbar belg nuk kishte asnjë interes për të zhvilluar këtë vend.
Në Luftën e Parë Botërore, ishin mineralet nga Kongo që vrisnin njerëz. Thuhej se 75 përqind e predhave bëheshin nga mineralet e Kongos.
Në Luftën e Dytë Botërore, uraniumi që u përdor në bombat që u hodhën në Hiroshima dhe Nagasaki, vinte nga një minierë në Kongo.

Pavarësia në vitin 1960 ishte katastrofë me vete.
Pjesë të tëra të vendit donin të shkëputeshin, kurse largimi i beftë i elitës belge e la vendin pa asnjë njeri me aftësitë për të drejtuar qeverinë ose ekonominë. Nga 5 mijë vende pune para pavarësisë, vetëm tre mbaheshin nga kongolezët. Nuk kishte asnjë avokat, inxhinier, mjek apo ekonomist kongolez.
Pasi nisën përplasjet e para, lideri kongolez Patrice Lumumba u rrah barbarisht dhe më pas u ekzekutua nga rebelët e mbështetur nga Perëndimi.
Në krye të shtetit erdhi Joseph- Desire Mobutu.
Mobutu u bë shpejt një tiran.
Ai e ndryshoi emrin në vitin 1972 në Mobutu Sese Seko Nkuku Ngbendu Wa Za Banga që do të thotë “luftëtari i plotfuqishëm, që nuk përkulet dhe vetëm shkon nga fitorja në fitore, duke lënë zjarr nga pas”.
Perëndimi e toleronte atë sa kohë që drejt tij vërshonin mineralet dhe sa kohë Kongo ishte jashtë orbitës sovjetike.
Miliarda dollarë pasuri doli nga vendi, kurse ai jetonte në një pallat 100 milion dollarësh, ndërtuar në mes të xhunglës. Pranë pallatit në xhungël kishte edhe një pistë ku mund të ulej avioni Concorde, që e çonte në udhëtime pazari në Paris.
Disidentët torturoheshin, ministrat vidhnin të gjithë buxhetin dhe qeveria nuk merrte frymë. Perëndimi e lejoi regjimin e tij të merrte borxh miliarda dollarë, që duhen paguar edhe sot e kësaj dite.
Në vitin 1997, Ruanda, e bindur se Mobutu fshihte njerëzit që kishin shkaktuar gjenocidin e vitit 1994, e pushtoi këtë vend me lehtësi.
Mobutu u largua duke futur në avion aq sa mundi nga pasuria e tij.
Në krye të shtetit erdhi Laurent Kabila, një kukull e Ruandës. Por kur mori detyrën, ai refuzoi të bindej ndaj Ruandës. Këtu nisi sërish një luftë tjetër, edhe më e tmerrshme. Miliona njerëz vdiqën.
E kështu miliardat e pasurisë që ka toka e këtij vendi i kanë sjellë vetëm mizerje.
Askujt, as belgëve, as portugezëve, as drejtuesve kongolezë nuk u ka interesuar që të ndërtojnë një shtet të fortë, një ushtri, gjyqësor dhe sistem arsimor të mirë.

U ka interesuar më së pari të bëjnë para nga ajo që kishte ky vend./ep

Uria seksuale në virtualitet

Ka disa femra që kanë një buzëqeshje aq të veçantë, sa shumë meshkuj dashurohen me tingujt e saj edhe nga pas ekranit.
Shkroi: Stop Injorancës !

Letërkëmbimi mes gjenive Athanas Tashko i kundrapërgjigjet Faik Konicës

F. Konica
"Po të më pyeste njeri ç'ndryshim ka në mes të popujve të egër dhe popujve të qytetëruar, edhe po të me lutej të përgjigjem shkurt e mirë, në katër a pesë fjalë me kuptim të plotë, - do t'i thosha: popuj të qytetëruar janë ata që kanë për themel Dekalogun (urdhëra të cilat gjenden edhe në Bibël edhe në Kur'an - I.B.), ose ndonjë kanun që zë vendin e Dekalogut: popuj të egër janë ata që s'njohin asnjë rregull të këtillë...
Do të ma presë njeri fjalën dhe do të më thotë: pse në Francë, në Angli, në Amerikë etj., që janë pa dyshim vende të qytetëruara, a nuk ka për ditë vrasje, vjedhje e njëqind të liga të tjera? -
Përgjigjem: padyshim ka dhe do të ketë kurdoherë, këtë s'e mohon njeri. Po vëni re një ndryshim me rëndësi shumë të madhe: në vende të shtruara e të qytetëruara krimineli shikohet me sy të keq, si një gjë e fëlliqur dhe e poshtër; secili i ndihmon policisë që ta zërë; edhe në qoftë se shpëton keqbërësi nga të mospaturit mjaft prova, dyshimi që e rrethon arrin për ta ftohur e për ta larguar botën. Po është një vend në faqe të dheut ku katilin e kanë për njeri të nderuar; hapen që t'i bëjnë udhë kur ik, e fshehin nga i vet-thëni gjyq, nëse i teket ndonjë të vetë-thëni polic sikur e kërkon; edhe në daltë ndonjë i 'mendur për të marrë anën e kanunit/ligjit, e shajnë dhe e fëlliqin me një zell të çuditshëm. Dhe prandaj ai vend ka fituar një famë shumë të shëmtuar në botë: kur i dëgjohet emri në një sallon a mbi udhë, njerëzve u ngjethet mishi dhe u vjen neveri; në qendrat e diturisë e shikojnë si një shpellë kafshësh të egra ku s'është dukur kurrë ndonjë shenjë njerëzie; në qarqet politike e diplomatike thonë se është për të qeshur të lihet i lirë një popull i cili s'ka ditur qe më tepër se dy mijë vjet vetëm se të derdhë gjak dhe s'njeh tjetër zanat veç vrasjes. Të tilla fjalë janë thënë mijëra vjet me gojë dhe me pendë...
Për cilin vend dhe për cilin popull flas do ta kuptoni menjëherë kur t'ju them që nuk ndodhet në mes të Afrikës, po në Evropë...
Kur m'u poq mendja më tepër, që pesëmbëdhjetë vjet e tëhu, kuptova se problemi i Shqipërisë më tepër se kombëtar ishte një problem moral.
Me fjalë të tjera, kuptova se ky popull që të shpëtojë ka nevojë, më parë se çdo gjë tjetër, t'i stërvitet e t'i lartësohet karakteri e t'i spastrohet zemra..."

A. Tashko
“Në orë të mira shkruan shumë bukur dhe i shërben çështjes sonë kombëtare, por në realitet zotrote një herë në mot shkruan për të gëzuar zemrat tona dhe nëntëdhjetë e nëndë për t’i ftohur. Zotrote, kërkon që të mos ketë në botë tjatrë shkrimtar, gazetar, politikan ose kryetar përveç teje. Mirëpo shqiptarët nuk duan kështu e në qoftë se ajo do të bënet nga një Faik, për një Faik e me një Faik... kurrë mos u bëftë!

Mblith mendjen, pra, o zotëri se na plase shpirtin.

Na plase zemrën sepse nuk ke lënë gjë pa sharë, të duruam shumë, por që tani e tutje, nuku do të durojmë se nuku durohesh.”

Kriminaliteti dhe tallavaja

Sipas kontrrolleve të ditëve të fundit në kryeqytet nga policia shqiptare në mbi 70 lokale nate të natyrës TALLAVA (70 copë, ëëë) janë arrestuar 11 persona të armatosur, mes tyre 5 të shpallur në kërkim nga policia.

Gjithashtu janë ndaluar disa prostituta dhe janë kapur sasi të mëdha drogërash të ndryshme.
Ka vërtetë një lidhje kaq  të fortë mes muzikës tallava dhe kontigjentit kriminal që e frekuenton atë...
Shkroi: Stop Injorancës !

KAPE ÇASTIN ose lëre të shkojë...

Thuhet se ka disa momente në jetë, të cilat diktojnë drejtëpërdrejtë fatin e jetës tuaj. Në rast se ju arrini të dilni triumfues dhe të kapni shancin që çasti ju dhuron, jeta juaj ndryshon katërcipërisht.

Po ashtu si ju edhe unë kam patur çastet e mia në jetë, të cilët nisur nga faktorë të ndryshëm, kam arritur ti humbas me sukses.

Kur isha në shkollë fillore kisha shumë qejf të vizatoja. Mund të them pa më të voglën mëdyshje se mes moshatarëve të mi isha më i miri. U hap një kurs pikture falas tek i cili u rregjistrova rrufe, bashkë me afro 40 fëmijë të tjerë. Nuk kalon as muaji i dytë dhe profesori ynë i talentuar niset për emigrim në Greqi dhe thuhej se ishte bërë një bojaxhi goxha i zoti.

Pas pikturës, u hap një kurs karateje. Pa kaluar shumë kohë u bëra nxënësi i preferuar i profesorit që mbante rripin e zi. Nuk kishim marrë ende rripin e tretë dhe profesorit tonë i del një punë e shkëlqyer si truprojë në Angli.
Atëherë u rregjistrova me para-para-të-rinjtë e klubit të qytetit tim dhe zuri direkt vend në formacionin bazë të ekipit.
Gjatë gjithë fëmijërisë sime kisha luajtur si sulmues, por trajneri më vendosi në fushën e madhe të gjelbër në pozicionin e qendërmbrojtësit, meqenëse askush tjetër në ekipin tonë nuk e godiste dot topin nga porta, më larg se zona 20 metërshe e mbrojtjes. Më pas kalova tek Para-Të-Rinjtë dhe më pas edhe tek Të Rinjtë. Por trajneri nuk e di pse më kishte halë në sy e madje jo vetëm që nuk më aktivizonte, por më linte të bëja në stërvitje vetëm xhunglime. Aty me xhunglime, bashkë me mua ishin edhe disa djem nga fshati që për hir të së vërtetës aty po preknin top futbolli për herë të parë. Mllefi sa vinte e më shtohej. Ishte koha kur prindërit nuk vinin ta kapnin për fyti trajnerin e ta detyronin t'iu aktivizonte fëmijën. Fillova njëkohësisht të bije shumë moralisht, sa fillova të dyshoj se realisht nuk dija të luaja. Mirëpo ishte fakt se goditje të fortë e të saktë sa timen, nuk kishte askush në ekip, e madje as qetësinë time me topin. E megjithatë pas disa muajsh të gjatë të lënë në harresë nga trajnieri im, trajnieri i të rriturve që më shikon në stol habitet dhe e pyet trajnierin tim, se pse nuk më kishte aktivizuar. Trajnieri im aty më mëson emrin.
Pastaj ma dha një shanc dhe më futi në lojë. Unë kisha gjithë ato muaj që shtrëngoja veten me dhëmbë nga inati, por isha shumë i edukuar për t'ia kërkuar me idhnim aktivizimin tim. Ky ishte çasti im. Më kapën emocionet sikur po luaja për herë të parë në jetën time e madje në ndonjë ndeshje kombëtare. Vendosem përsëri në mbrojtje, në pozicionin "stoper", ose shqip bllokues.
Dikush nga ekipi kundërshtar godet një top predhë drejt e për në portën tonë, top ndaj së cilit një futbollist i çfarëdoshëm do kthente kurrizin të mbrohej, ndërsa unë në atë moment nxjerr të gjithë mllefin tim dhe vendos ta kthej mbrapsh topin nga erdhi me të njëjtën forcë. Topi më fshikëllin tek këpuca e majtë dhe duke marrë një fallco të çuditshme, nis të bëjë një hark të plotë pas meje ku ndodhej edhe porta, për t'u ndalur kështu në rrjetë. Portieri ynë kishte shtangur. Dëgjohet ulërima e trajnierit tim i cili më nxjerr fishek jashtë, pa mbushur as një minut nga aktivizimi im. Heq fanellën, ia hedh tek këmbët dhe heq dorë përfundimisht nga futbolli.
Me disa shokë të mitë të apasionuar pas muzikës, krijojmë një grup kërcimi Hip-Hop dhe breckdance. Ishim të parët e të vetmit dhe jo pak herë na kanë përfolur e paragjykuar për veshjet e gjera, vëthët apo stilimet e flokëve, por ishte fakt se shumë shpejt u bëmë të famshëm dhe në ato diskotekat me pasqyra dhe me neonë blu që shkëlqenin ngjyrat e bardha, i linim të gjithë pa fjalë.
Duke qenë se të gjithë shokët e mi kishin nga një dell muzikor, kush kishte bërë shkollë muzikë, kush kishte prindërit artistë, kush njihte ndonjë instrument muzikor, i hymë bashkarisht kursit të kitarës që jepej falas nga një institucion i krishterë dhe krijuam kështu një grup muzikor. Nëse ju kujtohen "The Dream", ku Flori këndonte refrenin "Prapë më del në ëndër si një serenatë..", ne asokohe kishim përgatitur albimin tonë të parë. Dhe pikërisht në çastin kur gjithçka po shkonte për mrekulli, kur kishim aktivitet e ftesa nëpër koncerte nëpër qytete të ndryshme dhe kur puna jonë po nxirrte fryte e po prodhonte para, fillojnë grindjet brenda grupit, sa edhe sot e kësaj dite nuk flasim më me gojë.
Fundi i këtij investimi disa vjeçar që na kishte marrë aq mund e kohë, erdhi në të njëjtën kohë kur kishin filluar ethet e konkurimit për në Universitet.
Ishte koha kur konkuronin 2000 studentë për 100 vende të lira, kur ai që fitonte familja i organizonte një festë si të djalit kur vinte nga ushtria. Ishte një investim kolosal për familjet tona të thjeshta, të cilat gjysmat e shpenzimeve të tyre duhej ti ndanin për fëmijën që e kishin student. E kështu, pa kaluar as 4 vite nga Universiteti, filloi liberalizimi i arsimit, me Universitete në qytete të tjera, apo edhe me dhjetra e dhjetra Universitete të tjera private.
Atëherë kur pritej se kjo diplomë do të hapte një shanc real punësimi, diploma u kthye në një "kartë identiteti", që çdo i ri duhet ta kishte, madje pse jo të kishin nga dy a tre të tilla.
Si përfundim edhe ky investim kolosal për kohën kur u krye, u shumëzua me zero. Si fillim refuzova një ofertë pune në një Drejtori Arsimore pasi asokohe rrogat shtetërore ishin qesharake dhe kryeqyteti ofronte shumë mundësi joshëse.
Si përfundim pas disa tentativave me intervista pune, fillova punë kamarier duke qenë se njihja 2 gjuhë të huaja dhe isha ekspert në përdorimin e kopmjuterit. Më pas, me rritjen e ambicjes shitës ambulant me fugon, (siç quhen sot Agjentët e Marketingut) dhe në fund përfundova tek puna ku ndodhem, me qasje 8 orëshe në internet. Aty hapa një faqe në Facebook, e cila kishte 50 mijë anëtarë (ndër ta 35 mijë aktivë) 2 vite më parë dhe kjo faqe u vodh pak ditë para zgjedhjeve vendore, pikërisht në çastin kur koha e shpenzuar sapo kishte nisur të jepte frytet e veta. Ndoshta nuk do ju besohet, por shumë prej atyre që sot drejtojnë faqet më të famshme shqiptare në Facebook, në faqen tonë kuptuan se ç'ishte një faqe.
E megjithatë edhe tani pas kaq shumë vitesh eksperiencë në internet vjen çasti kur duhet të shkëputem e të nis gjithçka nga e para.

Po, është plotësisht e vërtetë që pothuajse asnjëherë nuk e kam kapur ÇASTIN e duhur, por kam shijuar gjithë çastet e tjerë.

Shkroi: Stop Injorancës !

Ndodhi të pashpjegueshme

Personalisht jam tip skeptiku, skeptik i lindur që nuk beson asgjë të mbinatyrshme, as Perëndi, magji e zezë, e bardhë apo lule-lule, as historira me fantazma, me hije, me shpirtra, as ndodhi paranormale, apo prapanormale. Nuk iu besoj mistereve apo enigmave, vizitave aliene, mallkimeve, falleve, leximit të filxhanit apo gjithçkaje tjetër fantazia njerëzore ka krijuar.
Mirëpo më ka ndodhur një ngjarje në jetën time që realisht më ka trembur dhe të cilën nuk kam mundur dot ta shpjegoj.

Ishte dhjetor, pak ditë para vitit të ri. Duke qenë se isha student, e shfrytëzoja këtë periudhë kur të gjithë studentët braktisnin dhomat e tyre në Qytetin Studenti për të shkuar tek familjet e tyre, për të shfrytëzuar për aventurat e mia, dhomën time.
U ula me një shoqen time në një lokal dhe gjithë atë pasdite folëm rreth këtyre historive të çuditshme. Ndër të tjera, ku me të thënë e ku me të dëgjuar më tregon një rast sesi kur një i afërmi i saj kishte ndërruar botë, një flutur i ishte ulur mbi sup dhe nuk largohej edhe kur shoqet e saj përpiqeshin ta trembnin. Sipas saj, 3 ditë pasi njeriu vdes, shpirti i tij shndërrohej në një flutur, si për të vrojtuar edhe një herë për herë të fundit njerëzit e dashur të tij.
Pasi filloi të erret, kisha planifikuar që ta merrja të kalonte natën me mua në dhomën time, në godinën e cila nuk kishte më tepër se 3-4 dritare ndezur.
Aty nga ora 10"00 e darkës gjejmë rastin të hyjmë në godinë në çastin kur roja nuk ndodhej aty (për të shmangur 200 lekshin që kërkonte ai si shpërblim për shkeljen) dhe futemi brenda. Sapo e rehatoj në dhomën time, vendos të dilja të blija diçka për të ngrënë e për të pirë aty afër. Në atë kohë dyert e dhomave mbylleshin me një shul e me një kyç të madh nga jashtë, ç'ka e bënte lehtësisht të dallueshme që aty s'kishte njeri brenda. Logjikisht askush nuk mund të mbyllë derën e tij nga jashtë.
Pa kaluar as 10 minuta që isha larguar, nga numri i saj më vijnë disa thirrje rrjesht. Kujtoj këtu që ishte koha kur për të bërë "zile", nuk kishe nevojë të kishe para në telefon. Madje asokohe njerëzit krijuan një kode me numrin e zileve që bënin, për të transmetuar mesazhe të ndryshme. Psh, 3 zile rrjesht donte të thoshte "Erdha".
Nxitoj hapat meqenëse nuk isha larg dhe sapo futem në derë e pyes se ç'kishte. Ajo më tregon që kishte dëgjuar hapa në drejtimin e derës, kishin trokitur 4-5 herë dhe më pas nuk ishin dëgjuar hapa të largohej dikush.
Nejse, nuk i kushtova rëndësi, fundja s'kishte ndonjë gjë për ti dhënë rëndësi.
Më pas një flutur që kishte hyrë në dhomën tonë, i rrihte krahët aq fort sipër tavanit, sa realisht po më bezdiste. Vendosa ta godas me një shapkë si për ta fluturuar jashtë nga dritarja, por ashtu si padashje e pikturova pas murit. Padyshim që nuk doja ta ngordhja, vetëm një budalla do mund të vriste një flutur.

Sapo u shtruam dalëngadalë të darkojmë, dëgjoj një zhurmë pas derës, të përsëritej 2-3 herë. Nisem drejt saj me idenë e plotë që dikush do kishte ndonjë problem, por kur hap derën dhe nuk gjej njeri, mbetem si i tufatur. Hap sytë nëpër koridor, as zhurmë, asnjë shenjë njeriu. Kthehem sërish brenda dhe sapo fus kafshatën e parë, zhurma nis e dëgjohet sërish. Tani që e kujtoj në fakt, e ndjej se kujtimi nuk qenka venitur ende...
Pasi ra disa herë të tjera përsëri, më dha idenë që ishte një tip zhurme e një tape metalike të një shishe birre, me majat e së cilës gërvishtej fort dera nga jashtë. Zhurma vinte nga fundi i derës, ndaj me vete mendova mos është ndonjë kotele e vogël që gërric me thonj.
Oreksi mu pre fare njëherë.
Vendosa ti shkoj deri në fund kësaj çështjeje, kështu që mora çekiçin që kisha mbi dollap dhe qëndrova ngjitur pas derës, me një dorë në dorezën e saj dhe tjetrën tek çekiçi i ngritur, gati për të goditur.
Më erdhi keq për panikun që shkaktonte ajo pamje tek shoqja ime, por sinqerisht që kisha vendosur ta ndëshkoja mirë atë që guxonte të bënte këtë shaka pa kripë.
Zhurma dëgjohet përsëri dhe unë hap derën në të qindëtën e sekondit. Pas dere nuk kishte asnjë. Vrapoj nëpër koridor, kontrrolloj një e nga një banjot, asnjë gjurmë njeriu. Kthehem sërish tek dera dhe përpiqem me thonjtë e mi të imitoja gërvishtjen pas dere, e godas derën, e shkul poshtë e lart, por nuk mundesha ta riprodhoja dot atë tingull.
Përse mos ta pranoj që për herë të parë në jetën time u zura ngushtë prej diçkaje që nuk e shihja, nuk e prekja dot, nuk e kuptoja se ç'ishte. Kjo më trondiste fort dhe e ndjeja se duhej të mblidhja veten mos më kapte paniku.
Futem sërish brenda dhe për një kohë të mirë nuk u dëgjua më asgjë.
Si për tu ç'tensionuar filluam të përqafohemi e puthemi, derisa u shtrimë në krevat. Gjatë kohës që sapo kishim nisur të bënim dashuri, dëgjohet sërish zhurma, e njëjta zhurmë, i njëjti tingull, që sërisht vinte nga pas dere.
Ajo nuk më pyeti nëse edhe unë e kisha dëgjuar zhurmën.
U kuptua...

Shkroi: Stop Injorancës !

Ç'ironi e hidhur!

Sipas disa zërave se një nga të arrestuarit e Agimit të Artë mund të dërgohet në qelinë e shqiptarit Alket Rizait në Greqi, Alketi ka filluar t'iu qepë disa fustane për ti garantuar se çdo agim në qeli i anëtarëve të Partisë Fashiste, të jetë i Artë.

Stop Injorancës !

Femra dhe qeni

Nga biseda që bëra para disa vitesh me një plak të moçëm gjatë një udhëtimi, ai mes të tjerash më tha një shprehje të kohës së tij që ishte:
"Vetëm kur i ndjek qeni, s'mendojnë gratë për seks".

Duke u nisur nga konstatimi i tij, në dy përfundime mund të arrihet Ose femrat e kohërave të shkuara ishin më pasionante se këto të sotmet, ose këto të sotmet po miqësohen me qentë, që ta shuajnë edhe atë frikë. (S.I)