Që nga koha e njeriut teolitik deri në kohët tona (nomadët tashmë të transformuar në homo sapiens dhe post-modern) eksperimentojnë me trurin e tyre, eksperimente tashmë të kopjuara nga shoqëri “më” të “civilizuara”; dhe që sikurse duket qartë janë dy grupacione mjaft evidente: Publiku vs. Kaviet.
Kavie s’është asgjë më tepër se sa miu i biologut, mjekut apo biokimistit në laborator. Aty ky homo erectus vëzhgon se si bashkimet e tij kimike do reagojnë në organizmin e këtyre kavjeve. Po e quaj homo erectus këtë specie sepse ende nuk ka mësuar që shkencat ekzakte kanë edhe mënyra të tjera për të ekperimentuar këto aliazhe kimike. Por ky subjekt, dmth se si mund të eksperimentohet ndryshe në laborator do të jetë temë e një diskursi tjetër mediatik. Kështu, të quash specien tonë në këtë stad të zhvillimit psikoanalitike, homo sapiens, pra njeri rracional, do të ishte nderi më i madh. Prandaj, po e quaj homo erectus dhe po i bëj nderin më të madh në krahasim me speciet e tjera mbi tokë. Asgjë më tepër s’është kjo specie sesa një qënie që ecën në këmbë. Kësaj specie, i ka dhënë natyra tokë tru, por kjo specie për fat të keq, nuk di t’a vendos në funksion, këtë organ natyral.
Kavie s’është asgjë më tepër se sa miu i biologut, mjekut apo biokimistit në laborator. Aty ky homo erectus vëzhgon se si bashkimet e tij kimike do reagojnë në organizmin e këtyre kavjeve. Po e quaj homo erectus këtë specie sepse ende nuk ka mësuar që shkencat ekzakte kanë edhe mënyra të tjera për të ekperimentuar këto aliazhe kimike. Por ky subjekt, dmth se si mund të eksperimentohet ndryshe në laborator do të jetë temë e një diskursi tjetër mediatik. Kështu, të quash specien tonë në këtë stad të zhvillimit psikoanalitike, homo sapiens, pra njeri rracional, do të ishte nderi më i madh. Prandaj, po e quaj homo erectus dhe po i bëj nderin më të madh në krahasim me speciet e tjera mbi tokë. Asgjë më tepër s’është kjo specie sesa një qënie që ecën në këmbë. Kësaj specie, i ka dhënë natyra tokë tru, por kjo specie për fat të keq, nuk di t’a vendos në funksion, këtë organ natyral.
Të vësh në funksion trurin tënd do të thotë të jesh vigjilent gjithnjë, kundrejtë regjizurave apo sajesave televizive, radionfonike dhe shkrimore. Këtë vigjilencë truri jonë e ka humbur, sepse tashmë atë e bombardojnë me fundërrina sociale. Ky tru tashmë, ashtu sikurse vihet re, që nga koha e ithtarëve pozitivistë, të cilët shekullin e kalur detajuan këto ekperimente dhe dhanë rezultatet e mundshme, është kthyer sot në trurin më të fëlliqur, më frustrant dhe shpifës që ka parë donjë herë pseudo-historia globale. Shtetet totalitare sikurse janë këto të sotmet, duke filluar që nga «plutokratia amerikane» deri te pushteti totalitar kinez, i cili promovon totalitaritetin ndërgjegjësor, si eksperimentin më të mirë të mundshëm, eksperiment ky, i detajuar nga vetë Marksi, pra ideologji totalitare, i cili rivendikonte normativitet global, pra ideologji globale, kanë rënë në degradimin më të madh ndërgjegjësor; ku, gjithë ky degradim, shpaloset përpara pushteve të vetë-quajtur rracional, por që ende nuk dinë se kur (!) individi ruan ndërgjegjen e tij; në cilën situatë; në cilin kontekst; në cilat rrathana!? Dhe si rrjedhojë, këta pushtete, sot, luajnë me një kavie më të madhe sociale: Big brother dhe gjithë mbeturinën e tyre mendore dhe ndërgjegjësore.
Në këtë kontekst, pjesëmarrësit, në këtë ekperiment social, pra vetë kavjes, i thonë: Se po të promovohesh në këto dhoma sociale do të gjesh një punë më të mirë, apo do të fitosh shumën e parave të shumë kërkuar, shumë kjo, si triumf ndaj aftësive të tua frustrante apo aktoreske. Pra, nëse ti paraqitesh aty, fiton jo vetëm famë, por kthehesh automatikisht edhe në VIP, term ky i sajuar në kulturat amerikane që kanë për vizion social të ashtu quajturën «melting pot», dogmë kjo e huazuar nga simotra e saj, Anglia, e cila thotë, se: Sa më shumë t’a përçash një shoqëri, pra nga homogjeniteti i saj, aq më mirë e komandon atë. Kjo dogmë tashmë e lashtë, që nga koha helenistike, e quajtur herë si «divide ut regnes» dhe herë si «diairei kai vasileue», nuk i “shqitet” planetit tokë dhe species së saj, që me krenari kërkon t’a quaj veten, homo sapiens. Kështu, kjo dogmë tashmë eksperimentohet në doza më të mëdha: Në Big “Bordellë”.
Këtë Big-Bordellë, gjithë shoqëria civile, që nga ithtarët e «moralitetit social» deri te ithtarët e «moralitetit familjar», e duartrokisin dhe e lakmojnë me të madhe. Rradhët janë të pafund: Pa asnjë dyshim, nga këto laborator social, nesër do shohim edhe njerëz të cilët do promovojnë bindjet e tyre politike, nëpërmjet imoralitetit social. Ky impas logjikë dhe frustrantë, automatikisht kthehet në dëshirë sociale, dhe kjo dëshirë sociale kthehet në imoralitet themeltar të një shoqërie civile. Aty do të promovohet imoraliteti si moralitet, aktori, pra gënjeshtari artistik si i vërtet, pseudo-zejtari si zejtar i vërtet, pseudo-vallëtari si vallëtar’ i vërtet etj,. Pra kjo pseudo-akademi, televizive, e sajuar dhe e eksperimantuar nga shoqëri gjoja më të përparuara mëndërisht, themelon për herë të parë në pseudo-historinë globale, imoralitetin e pseudo virtytit. Kjo gjenealogji imoraliteti do të përbëj në pseudo-historinë globale edhe «fundin e virtytit».
Akademitë globale sot, këtë gjenealogji imoraliteti institucional, e promovojnë me prepotencë: Sa më mashtrues të jesh aq më i admirueshëm do të kthehesh nga shoqëria civile. Këtë art, e praktikojnë për ditë, çdo minutë, çdo sekond, pseudo-leaderër, mbrojtësit e virtytit, ligjit, moralit, shoqërisë civile dhe shohin rezulatet e gënjeshtrave të tyre. Vetëm në këtë mënyrë, parafabrikohet imagjinata sociale, pseudo-shkenca, pseudo-virtyti, pseudo-psikika individuale; kontrollohet ndërgjegjja dhe kthehet në produkt të pastër të institucioneve sociale; ku një nomad apo më shumë se kaq, parafabrikojnë pseudo-psikikën sociale, duke përbër më vonë pseudo-kushtetutën ndërgjegjësore individuale dhe institucionale, duke kalbur dhe duke degraduar mëndjen e njeriut social, duke i thënë atij se individualizmi ka rëndësi te veçantë në shoqërinë tonë, dhe kështu — e lënë njeriun vetëm, ashtu të degraduar, të humbur mes shoqërsë civile; ku asnjë nuk e prek, dhe kjo ndodh sepse shoqëria civile promovon individualizmin si komponent bazë, përmes dogmave të «melting pot», pra aliazh social,«divide ut regnes» apo «diairei kai vasileue».
Kjo pseudo-kushtetutë i ka rrënjët thellë te këta nomadë, që mundohen të skllavërojnë apo parafabrikojnë virtytin natyral me atë artificial. Ky virtyt mekanistik, i akademive vizuale, do të përbëj në këtë mënyrë bazën e abstraktes dhe do të hedh poshtë konkreten, pra natyralen. Kjo do të jetë lufta më ashpër e sistemit nomadë: Pra lufta midis natyrës dhe abstraktes, midis pseudo-artit dhe natyrales, midis virtytit natyral dhe pseudo-virtytit; midis homogjenitetit dhe heterogjenitetit, midis ligjit natyral dhe ligjit normativ, midis kohezionit dhe inkohezionit, midis demos dhe kracisë, midis demos dhe universalizmit, midis dogmave dhe ndërgjegjes, midis pseudo-shkencës dhe konkretes.
Kjo luftë truri, e species njeri, do të vazhdoi të hedh poshtë ligjet natyral dhe do të themeloi nëpërmjet delegatëve të saj shoqërinë e kushtetutës globale, e cila nuk do të jetë vetëm «fundi i virtytit» por do të jetë dhe «fundi’ human».
Nga Ylli Përmeti
