Ç'liri fetare kërkon të inkurajojë Papa Françesku në Shqipëri?

Më 21 shtator 2014-të, në Shqipëri do të vij Papa Françesku, me misionin për të inkurajuar lirinë fetare në vendin tonë.

U bëjmë me dije shqiptarëve, që të paktën deri në vitin 2009, sipas një raporti të DASH (Departamenti Amerikan i Shtetit), në Shqipëri operojnë 245 shoqatave abrahamike, ku bëjnë pjesë grupet e ndryshme fetare ku bëjnë pjesë 4 grupet tradicionale fetare, muslimanët (Sunni), bektashinjtë, (a form of Shia Sufism), të krishterët Ortodoksë (the Autocephalous Orthodox Church of Albania), katolikët romanë. Veç këtyre, ka edhe fe të tjera protestante si dhe grupe të ndryshme fetare duke përfshirë Besimin Bahai, dëshmitarët e Jehovait, Mormonët, etj, etj... Burimi: http://www.state.gov/documents/organization/192989.pdf
Por gjithashtu në Shqipëri operojnë mbi 230 grupe fetare të ndryshme, organizata, fondacione dhe 102 institucione edukative fetare.

Ne në Shqipëri sot', për çdo 10 mijë banorë kemi nga një fe të ndryshme.

Çfarë lirie fetare doni të inkurajoni more Papë Françesku?
Të ketë çdo shqiptar Fenë personale të vetë? (S.I)

E keni të kotë me popullin shqiptar, zotërinj miliarderë që rroni me lëmosha budallenjsh!
Sado i drobitur, i varfër, i shkelur në shekuj, ky popull kurrë nuk është gjynjëzuar para feve abrahamike që në një gjuhë të huaj kërkojnë ta drogojnë, ta përçajnë e ta ç'kombtarizojnë.

Le t'u kujtojmë se si kanë shkruar për ju të parët tanë:

"Blasfemi "
Notojnë xhamiat dhe kishat nëpër kujtime tona,
e lutjet pa kuptim e shije përplasen për muret e tyne
dhe nga këto lutje zemra zotit ende s'iu thye,
por vazhdoi të rrahi ndër lodra dhe kumbona.
Xhamiat dhe kishat madhshtore ndër vende të mjerueme...
Kumbonaret dhe minaret e nalta mbi shtëpia tona përdhecke...
Zani i hoxhës dhe i priftit në një kangë të degjenerueme...
0 pikturë ideale, e vjetër një mijë vjeçe!
(Migjeni)

"Pesë Anarkitë "
Katër fe të ndryshme, që nuk kanë zënë rrënjë në zemrën e një populli pagan.
(Fan Noli)

Pas shpalljes së Pavarsisë, më 1912, një gazetar anglez e pyeti Heroin e Popullit Ismail Qemali:
- Si do t'i bashkoni në një shtet katolikët e Veriut me myslimanët e Shqipërisë së Mesme me ortodoksët e Jugut?
Dhe Ismail Qemali ia priti:
- Mos kini frikë, zotëri. Ata janë bashkuar e bërë njësh prej kohësh, përmes kultit të të njëjtit atdhe, të cilin e kanë në zemër prej shekujsh përpara se t'i sillnin të huajt këto besime! (I. Qemali)

S'na duhet gjâ feja.
Na duhet qytetnija, policija, xhandarmërija. Mos i besoni priftit! Mos i zeni besë hoxhës! Hoxha ju rren; prifti ju shet.
(Gjergj Fishta 1921)

"Ç'është Liria?"
Unë them: ata janë të lirë të kenë fe, janë të lirë të thonë që kanë fe, janë të lirë të shkruajnë që feja është e mirë, janë të lirë të bëjnë ç’urdhëron feja dhe kur më dërgojnë artikuj për të lavdëruar fetë, unë i shtyp pa besuar, sepse nuk kam të drejtë t’u pres lirinë e fjalës.
Po kur unë besoj, them, shkruaj që më vjen të vjell nga çdo fe, ata, shpirtërobërit ulërasin: s’të lejojmë të shash fetë! S’më lejoni të shaj fetë?! Po unë, shpirtërobër, pse iu lejoj t’i lavdëroni fetë? A kini, në mos filozofi, pak mend të kuptoni që fjala juaj është fjalë gomari?
(Faik Konica, Gazeta “Albania”, 1897)

“Kundër mallkimit të gjuhës shqipe”
Thonë s‘ditka Krishti shqip
Dhe shqip - fjale s‘pret prej nesh,
Vetëm në gjuhë greqisht
Të dëgjon e të mban vesh.

Po dhe Krishti ndë na thëntë
Se- “Jam grek, jakni pas meje”,
Do t‘I themi: - Pa mblidh mëntë,
Se Shqiptari s‘vjen pas teje!
(Petro Nini Luarasi)

"Atdheu dhe Dashuria"
Të dy trimat hapnë gjitë
dhe shikonin hajmalitë
qepur me pe të florinjtë,
si njëra, si tjetëra,
të dya të vjetëra;
përbrenda, pshelur' me kartë, (mbështjellë)
gjetën nga një kryq të artë!
Mbetën të mahniturë
dhe si të goditurë!
të tillë punë, kur panë,
u pushtuan dhe ranë,
Dhe të dy një fjalë thanë:
"Të kam vëlla, mor i mjerë,
nga një bark paskemi lerë!
Jemi një fis e n'jë farë,
jemi të dy shqipëtarë,
po besa na paska ndarë,
Sa na bëri për të vrarë!
(A. Z. Çajupi)

"O Moj Shqypni"
Shqyptar', me vllazën jeni tuj u vra,
Ndër nji qind ceta jeni shpërnda;
Ca thone kam fè ca thonë kam din;
Njeni:"jam turk", tjetri:"latin"
Do thonë: "Jam grek", "shkje"-disa tjerë,
Por jemi vllazën t'gjith more t'mjerë!
Priftnit e hoxhët ju kanë hutue,
Për me ju damun me ju vorfnue!
Vjen njeri i huej e ju rri n'votër,
Me ju turpnue me grue e motër,

Me pushkë n'dorë le t'desë trimnia!
Coniu, shqyptarë, prej gjumit çoniu,
Të gjithë si vllazën n'nji besë shtërngoniu,
E mos shikoni kisha e xhamia:
Feja e shqyptarit asht shqyptaria!
Qysh prej Tivarit deri n'Prevezë,
Gjithkund lshon dielli vap'edhe rrezë,
Asht tok' e jona, prind na e kanë lanë
Kush mos na e preki, se desim t'tanë
Të desim si burrat që vdiqnë motit
Edhe mos marrohna përpara zotit.
(Pashko Vasa)

Nëse ka një aspekt ku lemë pas të gjitha vendet e rajonit dhe renditemi me shtetet më të zhvilluara botërore, është pikërisht indiferenca fetare.
Pikërisht aty duan të na dëmtojnë...

Shkroi: Stop Injorancës !

Biblioteka e qytetit tim

Në atë qytet të vogël, ku çdokush njihte çdokënd, kishte jetë. Kishte sport, art, e kishte kulturë plot.
Pasditeve qyteti shndërrohej në një shëtitore të ngrohtë ku mund të shkëmbeheshe 20 herë në xhiro me të njëjtat fytyra miqësore dhe çdo herë të përshëndeteshe formalisht, pa ndjerë bezdi. Kishte qetësi, kishte siguri e mirësi. 

Dyert e hyrjeve rrinin hapur në çdo pallat. Gratë ishin bashkë, fëmijët e pleqtë po ashtu. Tregoheshin e ndaheshin shumë kujtime e histori, ato më të bukurat mbrëmjeve zakonisht.
Nuk kishte konflikte sepse përplasja më e parë amortizohej në çast. Dikë e kishe kushëri, dikë shok, shok të shokut të ngushtë, me dikë të lidhte shoqëria e prindërve, etj, etj zinxhirë.
Ishte një qytet, ku çdo i huaj ditor o sezonal, do ndjehej në qendër të vëmendjes duke marrë respekt e bujari. Një qytet ku jetonte një familje e madhe, me njerëz që ëndërronin e dashuronin.
Dhe pikërisht këtu qëndronte e njolla e madhe, e të voglit qytetit tim. Të dashuruarit mund të shkëmbenin shikime, letra, mund të shkëmbenin telefonata, por ishte shumë e vështirë për ta, të takoheshin në ndonjë vend intim. Eksursione nuk organizoheshin më tepër se dy në vit...
Edhe ato 2-3 vende intime të qytetit, kamufluara mirë prej gjelbërimit, njiheshin me rrënjë e dhëmballë nga të gjithë dhe çdo ditë aty nguliteshin sy kuriozë, fëmijësh çapkënë.
Kështu, biblioteka mbetej vendi më intim i qytetit tim. Atje ku me një libër të hapur në dorë, pa bërë zhurmë, dy të rinj putheshin, për orë e orë.

Po sot shumë gjëra kanë ndryshuar në qytetin tim, që tashmë me qindra banesa pa formë e plan, e kanë çuar në një zgjerim malinj.
Në lumin ku laheshin çdo verë nuk lundrojnë më peshq, por tonelata plehrash. Stadiumit i doli pronari. Edhe pse popullsia është 2-3 fishuar Spitali po rresht së funksionuari. Fabrikat u mbyllën të gjitha një e nga një, por u mbinë, bingot, kazinotë e lojërat e fatit e parukeritë. Muzeu u bastis. Shtëpia e Kulturës është nën privatizim. Çerdhet e Kopshtet po përgatisin dramën e rradhës dhe tek Këndi i Lojërave një ngrehinë fetare bën hije tani.
Ndërsa biblioteka, ajo biblioteka ime nuk është më intime, por një ambjent i ngrohtë mbushur sot me të rinj plot e përplot.
Makiato njëri, bëji birra tjetri thotë ...

Shkroi: Stop Injorancës

Në emër të jetës

Një vajzë e re vrau veten, mijëra të tjerë treguan që edhe ata frymonin kot.

Vetëvrasja nuk është akt trimërie, që ndokush të ndjehesh xheloz.
Vetëvrasja nuk është një akt krenarie, që ndokush të ndjehet i ofenduar.
Vetëvrasja nuk është akt egoizmi, është akt dobësie.
Një njeri i dobët është i sëmurë dhe një njeriu të sëmurë i jepet ndihma, jo gjyqi për dobësinë e tij.
Kura që i shpëton jetën këtyre njerëzve quhet shoqëri, afrimitet. Nëse as kaq nuk mund t'i japim njëri-tjetrit, tregon se sëmundja paska përparuar vërtetë.
Asnjë Vetëvrasje nuk tenton ti thotë Botës se jeta s'vlen, sa ju në emër të dashurisë për jetën të ngriheni dhe të hidhni vrer mbi një njeri të pajetë.
Dhe të gjithë ju karakteret "e forta", që nuk ndjeni një notë keqardhjeje apo një notë trishtimi për një jetë të shuar aq pa kuptim, nuk tregoni kurrsesi respekt ndaj jetës. Ju tregoni pikërisht arsye pse sot, e nesër edhe më shumë njerëz do ta ndjejnë të pamundur të përballojnë uniken, të mrekullueshmen jetë, që ndodh vetëm një herë.
Një vajzë e re vrau veten, mijëra të tjerë, padashje treguan edhe pse-në edhe se kjo dramë e shoqërisë tonë sa vjen e i afrohet skenës finale.

Të ndalim qoftë për një sekondë dhe ta shohim tjetrin që kemi përbri. Mbase, mund të jetë, e fundit herë...

Shkroi: Stop Injorancës !

Irisi ishte vetëm

Irisi ishte shoqja jonë, studente e Fakultetit Ekonomik. Nuk ishim mikesha dhe as në shoqërinë e njëra- tjetrës. Fatkeqësisht ajo u bë e afërt për ne, kur bëri gjëmën ndaj vetes.

Pasi ndodhi, të gjithë filluam të kujtojmë si e njihnim, me kë rrinte, çfarë bënte?

Ajo ishte studente si ne, kishte provime si ne, kishte drama të vogla dhe probleme të zgjidhshme dhe të pazgjidhshme si ne. Por të gjitha këto ne i marrim tani me mend, pasi ato i dinte vetëm ajo.

E sigurt është se ishte nën një presion psikologjik, dhe në një moment të errët, në një akt revoltues ndaj veshëve që nuk e dëgjonin dhe syve që nuk e shikonin, ajo zgjodhi një vend të famshëm në Tiranë, për t’i dhënë fund jetës, me shpresë se do të mbahej mend së paku nga akti dhe vendi që zgjodhi.

Dikush thotë se e bëri për shkak të provimeve, dikush për probleme familjare, shumë thonë për ‘të dashurin’. Ka edhe nga ata që hiqen si më të afërm me të dhe thonë që iu mblodhën të gjitha bashkë.

Kush jane këta ‘të afërm’? Ku ishin atë ditë, ku kanë qenë gjithmonë? Ku ishim ne atë ditë? Irisi nuk kishte ‘të afërm’. Irisi ishte vetëm.

Të gjithë po e kërkojnë fajtorin këto ditë. Me vrap tek prindërit, shokët e shkollës, profesorët. Me vrap të lëshojnë mesazhe sensibilizuese. Me vrap të anatemojne fajtorin (i cili akoma s’ka emër).

Të gjithë jemi fajtorë, jam Unë, je Ti, jemi të gjithe ne shokët e saj studentë. Të gjithë ia dhame një të shtyrë nga kati i fundit i ndërtesës. Donim ‘ne’ qe ajo të hidhej. Ajo thjesht donte të fluturonte pa destinacion, të largohej.

Ky vend e ka kthyer në një tumor vrasës vetminë e njerëzve në nevojë. Këtu rrethohesh çdo ditë nga dhjetëra shokë e shoqe, po je vetëm, rri me meshkuj, por s’ke të dashur, rri me vajza, por s’ke shoqe, shkon në shkollë, por nuk është se kulturohesh, takohesh me pushtetarët, por nuk është se zgjidh ndonjë hall… Në jetën tonë të përditëshme shoqëria po bëhet gjithnjë e më e largët, aq e largët se ne nuk e ndjejmë as kur jemi brenda saj.

Irisi së paku nuk e ndjente prej kohësh. Çdo njeri në këtë vend ndjen më pak solidaritet, më pak vëmendje, më pak përgjegjësi pushteti, më pak deyrim për të të kulturuar, më pak vemendje për të të bërë të mos ndjehesh vetëm.

Kjo ishte dhe kriza e Irisit. Nuk ishte një i dashur i ikur pa kthim, një provim i marrë keq, një shoqe e mërzitur me të, apo një prind i rreptë. Ishim të gjithë të pavëmendshëm ndaj saj, siç jemi ndaj njëri- tjetrit, duke prodhuar një shoqëri depresive dhe një rini pa shpresë. Ajo donte të bënte diçka si të gjithë ne që të binte në sy, donte të merrte dy fakultete, donte të jepte një shenjë, se ishte këtu jo si një shifër apo numur, por në e mbajtëm të gjithë kokën mënjanë, për të mos e parë e dëgjuar. Dhe ajo zgjodhi “Sky Tower” për të na kujtuar të gjithëve që kur të vdiste, ne do të ngrinim një moment sytë nga qielli. Kishte shkuar me shumë vendosmëri drejt atij akti. Kishte ndërruar rrobat që i kishte në çantën që mbajti për herë të fundit në dorë, kishte veshur një fustan blu si qielli të cilit iu dorëzua dhe na detyroi të kthenim sytë nga ajo, vetëm kur vdiq. Me një çmim aq të lartë, sa e meritojmë!

Nga Albertina Jaçe*
*Autorja është studente në vitin e fundit, Fakulteti Ekonomik

Mamaja Perfekte?

Gruaja që bën TRE punë për t’i blerë vajzës rroba firmato

Lacashire, Britani - “Unë kam shumë këpucë”, thotë 15-vjeçarja, Lauren Walsh. “I jam lutur mamit për këto”, vazhdon ajo, “dhe mami më ka thënë që mund t’i vesh gjatë gjithë kohës. Këto këtu (tregon një palë çizme) ishin të shtrenjta, por nuk i kam veshur asnjëherë. Shumicën nuk i vesh fare.”

Lauren shpenzon 600 dollarë në muaj për garderobën e saj të madhe. Ajo që paguan për këto veshje dhe sende të shtrenjta është e ëma e saj, Jackie, e cila është detyruar të bëjë tre punë, si pastruese.

“Tregohem e butë me vajzat”, thotë ajo, “E di se jam e butë, aq e butë sa të tjerët do të thoshin ‘thuaji jo’, por unë nuk mundem”. Sipas saj, “nëse i ke, pse mos ta shpenzosh”?
Për të vlen më tepër fakti që i bën vajzat e saj të lumtura.

Lauren, nga ana e saj nuk ndihet fajtore, pasi ajo i quan “si para të humbura”. Madje, nuk e di as sa i kushtojnë këpucët, pasi është e ëma ajo që ia blen.

“Ajo m’i blen dhe unë nuk e pyes. Thjesht i them faleminderit. E di që mamaja ime është njeri i butë dhe bie dakord me shumicën e gjërave”, shprehet ajo.

G. Shekulli