Showing posts with label Fabula. Show all posts
Showing posts with label Fabula. Show all posts

Thursday, October 3, 2013

2050


Kishte kohë që nuk po merreshim dot më vesh me njëri-tjetrin dhe kështu për të shpëtuar marrëdhënien tonë iu drejtuam për ndihmë psikologëve.
Këta të fundit, pas shumë e shumë përpjekjesh të pashpresa, na këshilluan një metodë të re teknologjike që u kishte dhënë zgjidhje mjaft konflikteve të natyrave të ndryshme.
Natyrisht që pranuam.
Specialistët si zgjedhjen më ideale na parashtruan klonimin e trurit.
Sipas dëshirës së saj, provuam të më klononin trurin e saj, por truri im e njihte vazhdimisht si virus dhe kështu proçesi u abortua.

Më pas pamë ç'pamë mbeti si mundësi që trurin tim t'ia klononin asaj, por pa shkuar proçesi i implimentimit as 15%, temperatura e trupit të saj filloi të rritej rrezikshëm dhe mbi ekran u shfaq një tabelë që thoshte se nuk kishte më hapësirë të mjaftueshme për të përfunduar me sukses klonimin e trurit.

Më në fund e vetmja mënyrë për t'u marrë vesh ne të dy njëherë e përgjithmonë, mbeti ti vidhja asaj trupin dhe kështu bëmë.
Që prej asaj dite jemi shumë të lumtur.
Dalim bashkë për kafe apo birra, shohim bashkë ndeshjet e futbollit dhe madje edhe luajmë bashkë futboll. Nuk zihemi më kurrë, por veç kësaj, dashurohemi gjithmonë me të njëjtit persona.

Shkroi: Stop Injorancës !

Thursday, January 19, 2012

Ndoshta po, ndoshta jo...



Një burrë i vjetër kishte një kalë hamshor, i cili e ndihmonte në të gjitha punët e shtëpisë. Një ditë prej ditësh, kali nuk kthehet më në shtëpi.
Atëherë komshinjtë të prekur nga kjo ngjarje, shkojnë për ta ngushëlluar plakun në shtëpinë e tij. "Nuk ka njeri më të pafat se ti" i thonë ata duke i qarë hallin dhe plaku i kthehet "Ndoshta po, ndoshta jo".

Pas disa ditësh hamshori kthehet me 20 pela të tjera nga pas. I gjithë fshati u gëzua për fatin e madh dhe shkon ta urojë plakun në shtëpi. "Nuk ka njeri me fat më të madh se ti" - i thonë dhe plaku i menduar sërisht ia kthen "Ndoshta po, ndoshta jo.

Pa kaluar shumë ditë, djali i tij i vetëm me të cilin jetonte, duke kalëruar mbi hamshorin e madh rrëzohet dhe shkelet prej disa pelave rrjesht, saqë përfundimisht humbi aftësinë për të lëvizur me këmbët e veta.
Të gjithë të njohurit e plakut u hidhëruan pa masë nga kjo gjëmë dhe iu gjendën pranë plakut të gjorë. "Nuk ka njeri më të pafat se ti" - thanë plakut të gjorë që qëndronte me kokën ulur e plaku ia kthen "Ndoshta po, ndoshta jo".

Pas pak kohësh fillon lufta dhe të gjithë djemtë e fshatit, me përjashtim të djalit të paralizuar të plakut, merren me forcë në ushtri dhe asnjëri prej tyre nuk kthehet më, i gjallë, prej luftës.

Të gjithë fshatarët i gëzohen fatit të plakut të mençur, i cili mbeti i vetmi që e kishte djalin gjallë dhe shkojnë për ti thënë fjalët e tyre të mira, por plaku sërish këmbëngul "Ndoshta po, ndoshta jo"...

Pavarësisht mënyrës, Jeta të gjithëve na çon diku. Çdo përballje e ka arsyen e saj përse duhet të ndodhë. E rëndësishme mbetet të dimë ta gëzojmë udhëtimin.

Stop Injorancës