Konsulli grek: Korçarët, janë popull helen...!!!

"Korça është Greqi, qytetarët e saj janë çliruar nga ushtarët grekë 70 vjet më parë".

Kjo është deklarata e bërë dje nga konsulli grek në qytetin e Korçës, në prani të zyrtarëve të shtetit shqiptar, të cilët nuk kanë marrë asnjë masë ndaj tij. Ata kanë qëndruar të ulur në vendet e tyre duke miratuar në heshtje këto deklarata provokuese nga ana e zyrtarit grek.


Në fjalën e tij, konsulli, e ka cilësuar çlirimin e qytetit juglindor të Shqipërisë nga fashizmi si të kryer në vitin 1940 në të njëjtin vit, të cilin Greqia e mban si vitin e çlirimit nga fashistët italianë. Deklarimet u bënë gjatë një takimi në qytetin e Korçës ku përkujtohet 70- vjetori i krijimit të organizatës greke OMONIA dhe çlirimi i Greqisë nga fashizmi.

 Në takimin e zhvilluar me këtë rast ishin pjesëmarrës edhe pushtetarë dhe drejtues të administratës lokale, si prefekti i Qarkut të Korçës, Andrea Mano, kreu i Këshillit të Qarkut, kryetari i bashkisë së Korçës, si dhe funksionarë të tjerë të administratës lokale. Këta të fundit ishin të pranishëm në sallë me ftesë të organizatës lokale OMONIA, e cila kishte organizuar edhe një takim dhe kokteil me rastin e 70- vjetorit të krijimit të saj.
Një deklaratë e tillë duket se është në përmasat e një incidenti diplomatik, por ajo nuk ka marrë asnjë përgjigje nga funksionarët lokalë dhe prefekti i qarkut si i dërguari i qeverisë shqiptare në Korçë. Madje ky i fundit ndodhej në podiumin e takimit, në momentin e deklarimit të konsullit grek. Thuajse asnjë nga pushtetarët e pranishëm nuk foli gjatë deklaratës së guximshme të konsullit grek, ndërsa shumë persona me shtetësi shqiptare që ndodheshin në sallë braktisën takimin.


Të pranishëm në takim pohuan për Shekullin se konsulli grek Teodoris Ikonomus tha mes të tjerash: Dua të përshëndes gjithë popullin helen në qytetin e Korçës me rastin e 70- vjetorit të çlirimit nga fashizmi dhe me rastin e përvjetorit të krijimit të organizatës OMONIA.
Deklarimi shkaktoi jo pak reagim tek pjesëmarrësit. Më tej përfaqësuesi i shtetit grek në qytetin e Korçës, vijoi fjalimin e tij: Dua të uroj veç festës së krijimit të OMONIAS dhe çlirimit të Greqisë edhe çlirimin e Korçës në vitin 1940 nga pushtuesit fashistë. Në këtë mënyrë konsulli grek Ikonomus, ka tentuar ta quajë çlirimin e qytetit të Korçës në të njëjtën kohë me Greqinë. Deklarimet e mësipërme, Ikonomus i dha ende pa përshëndetur as funksionarët e pushtetit lokal si përfaqësues të shtetit shqiptar, si dhe as përfaqësuesin e qeverisë në këtë qark.

Prefekti: Nuk dëgjova gjë se flitej greqisht

Prefekti i Korçës, Andrea Mano është një nga zyrtarët shtetërorë të pranishëm në mbledhjen e OMONIA-s ku konsulli grek e ka quajtur Korçën: Greqi. i kontaktuar dje nga "Shekulli", Mano pohoi se bëhej fjalë për një takim për 70-vjetorin e çlirimit të Greqisë nga fashizmi. Ai pranoi që ka qenë në takim, i ulur në podium, por tha se nuk e ka dëgjuar këtë pjesë pasi është folur greqisht. "Unë dëgjova përfaqësuesin e OMONIA-s por nuk dëgjova fjalën e konsullit grek. Ai foli greqisht dhe unë nuk e dëgjova",- deklaroi Mano. i pyetur nga "Shekulli" për prezencën apo jo të një përkthyesi në sallë, Mano tha se ndodhej një vajzë por që ai nuk e ka dëgjuar. "Ishte një vajzë që përkthente por mu duk sikur nuk përkthente mirë. Dëgjoja njerëz që qeshnin në sallë . Nuk di t'ju them më shumë në lidhje me këtë fakt që ju po më thoni", shpjegoi dje prefekti Andrea Mano.


Memoriali grek përçan Boboshticën

KORÇË- Pasaportat greke i kanë mbyllur gojën banorëve të Boboshticës, edhe pse po u dhunohen varret e të parëve. Mbi varrezën e vjetër po ndërtohet memoriali i një ushtari grek, i cili është vrarë në luftë me italianët 70 vjet më parë. Gjatë ndërtimit të memorialit kanë dalë në sipërfaqe eshtrat e 50 banorëve të Boboshticës të varrosur në këtë zonë por ato janë shortuar për t'i hapur vend përkujtimit të ushtarit grek. Ky memorial ka ndarë përgjysmë fshatin me afro 200 banorë. Një pjesë e banorëve kanë frikë të flasin për shkak se posedojnë pasaporta greke dhe trajtohen me pensione nga shteti fqinj, ndërkohë që të tjerët janë kundër këtij horrori që po ndodh me të parët e tyre. Madje në memorial nuk flitet për një ushtar të vetëm por për dhjetëra të tillë duke krijuar idenë se këta ushtarë kanë vdekur për të çliruar zonën e Korçës.

 Stop Injorancës- Ndal Paditurisë !

Ata që duhet të flasin për këtë çështje, pasardhësit e të zhvarrosurve, e kanë gojën e mbyllur nga pensionet dhe pasaportat greke. Për këto përfitime personale ata kanë harruar edhe eshtrat e të parëve të tyre që ndodhen aty prej 200 vjetësh. Albana Çakshiri

Shekulli

Hallouini, një ftesë drejt okultit, apo një mundësi për të dëshmuar ?

Jam i sigurt që secili prej nesh ka dëgjuar ose di sado pak në lidhje me festën e shtrigave apo të të vdekurve dhe gjithçkaje tjetër të frikshme që zakonisht njihet me emrin Hallouin (Halloween në anglisht).

Por a jemi të gjithë të vetëdijshëm për ekspozimin që kjo festë i bën okultit?

Hallouini festohet çdo vit me datë 31 tetor në shumë vende të botës perëndimore dhe popullariteti i saj vihet re zakonisht në numrin e filmave të huaj të cilët e përmbajnë kete feste si dhe ne festimet e tjera që kryhen. Gjate kesaj feste njerëzit vishen me kostume të ndryshme, shpesh herë të frikshme, dhe shkojnë që të vizitojnë njëri-tjetrin nëpër shtëpi, ose mblidhen sëbashku për të festuar, etj.

Fatmirësisht kjo festë nuk është shumë e përhapur mes shqiptarëve dhe kjo është diçka për të cilën mund ta falenderojmë Perëndinë. Por megjithë mungesën e popullaritetit të madh mes shqiptarëve, është e pamundur të mendosh me naivitet që ajo nuk po bëhet edhe më e njohur. Kjo falë edhe lokaleve apo bizneseve të ndryshme që përpiqen të përfitojnë nga kjo datë për të bërë një fitim shtesë nëpërmjet festimeve apo ofertave të ndryshme që ofrojnë për t’i tërhequr klientët e shumëdëshiruar.
Gjithsesi, ajo që është më shqetësuese nga këndvështrimi i krishterë, është fakti se shumë njerëz, qofshin këta edhe të krishterë, kanë shumë pak njohuri në lidhje me origjinën dhe ndikimin e vërtetë që ka kjo festë.
Natyra e kësaj feste dhe qëllimi i saj per të festuar gjërat e fshehta (okulte) duke përdorur sende, njerëz, apo mënyra të tjera të cilat i përkasin paganizmit, adhurimit të errësirës dhe satanit, etj; të gjitha keto bëhen me pas një derë, apo ftesë drejt okultit dhe gjithçkaje tjetër jo të perëndishme.

Origjina e Festës
Sipas shumicës së studiuesve, origjina e Hallouin-it vjen nga Irlanda dhe Skocia e lashtë në periudhën rreth kohës së Krishtit. Në 31 tetor të çdo viti, keltët e lashtë festonin fundin e verës, i cili nënkuptonte ndërrimin e stinëve. Në këtë periudhë barinjtë i çonin bagëtitë e tyre drejt stallave dhe vendeve të ngjashme ku kafshët dimëronin. Ishte njëkohësisht edhe periudha në të cilën mblidheshin të korrat dhe në të cilën ndodhnin edhe shumë ndryshime të tjera të cilat kishin ndikimin e tyre mbi njerëzit. Ky ndërrim i stinëve dhe i vetë jetesës së njerëzve shënohej me festivalin e Semhain (Samhain në anglisht), që do të thotë ‘fundi i verës’.

Për shkak të gjithë këtyre ndryshimeve, kjo periudhë shoqërohej edhe nga manifestimi i një sërë bestytnish, sic ishte besimi në manifestimin e zanave dhe i frymërave të të vdekurve të cilat shëtisnin kudo në kërkim të trupave ku te mund të banonin. Meqenëse të gjallët (njerëzit) nuk dëshironin që keto frymera te banonin ne ta, ata visheshin me kostume të ndryshme dhe dilnin nëpër rrugë duke bërë zhurmë, me qëllim që të frikësonin dhe ngatërronin frymërat që keto te fundit të largoheshin. Mendohej se këto frymëra ktheheshin për të vizituar të afërmit e tyre ose shtëpitë e tyre të vjetra, gjë që për të gjallët ishte sa pozitive aq edhe negative. Për këtë arsye, disa përgatisnin ushqime dhe gjëra të tjera për t’i mirëpritur dhe kënaqur frymërat e të afërmve, ndërsa të tjerë përpiqeshin që t’i trembnin këto frymëra me kostume, zhurma, apo figura të frikshme.
Ndërkohë, për shkak se viti i ri pagan për keltët fillonte me 1 nëntor, dita e Semhain-it (31 tetori) mendohej të ishte një ditë e cila nuk i përkiste as vitit të kaluar as atij në vijim, dhe si e tille njerëzit e perdornin per te bere shaka dhe per te tallur te tjeret.

Keto praktika dhe zakone të hershme kanë vazhduar duke frymëzuar shumë zakone, tradita dhe praktika të sotshme të ngjashme, të cilat edhe pse mund të jenë modernizuar disi ne paraqitje, vazhdojnë të përmbajnë në vetvete shumë prej nënkuptimeve dhe bestytnive të hershme, të cilat mund të bëhen një derë e hapur për të gjithë ata që duan të mësojnë më shumë apo të përfshihen në gjëra okulte.

Hallouini nga prespektiva biblike
Bibla nuk flet direkt për Hallouinin, por ajo na jep disa principe udhezuese duke u mbështetur ne praktikat okulte dhe pagane të popujve që përmenden ne te.
Në kohët e Dhjatës së Vjetër, Perëndia e kishte paralajmëruar popullin e Tij në lidhje me përfshirjen në praktikat dhe zakonet pagane, për të mos u bërë pjesë e tyre sepse kjo ishte e neveritshme dhe e dënueshme në sytë e Zotit.
Tek Ligji i Përtërirë thuhet: “Të mos gjendet midis teje ndonjë që e kalon birin ose bijën e vet nëpër zjarr, as ndonjë që praktikon shortarinë, bën parashikime, interpreton shenjat dhe merret me magji, as ai që përdor yshtje, as mediume që konsultojnë frymat, as magjistarë, as ai që ndjell të vdekurit, sepse të gjithë ata që merren me këtë punë neveriten nga Zoti” (Ligji i Përtërirë 18:10-12).

Burimi:
http://www.kuv-vlore.com/web/index.php?option=com_content&view=article&id=130%3Ahallouini-nje-ftese-drejt-okultit-apo-nje-mundesi-per-te-deshmuar-&catid=41%3Atop-headlines&lang=sq&Itemid

“Malet e Shqipërisë” Guida e parë turistike e viteve ‘40

Një udhëzues alpinistik dhe turistik i Shqipërisë së viteve ‘40 i botuar nga “Distaptur” vjen i shoqëruar me një studim për “Rapsoditë e maleve shqiptare” nga Nikola Lo Russo Attoma me foto historike.

Në vitin 1941 shtëpia botuese “Distaptur” në Tiranë publikon vëllimin “Montagne D’Albania”, me autor Piero Ghiglione, i cili është shtypur nga Instituti Gjeografik “De Agostini”.
Libri përfshin edhe një studim për “Rapsoditë e maleve shqiptare” nga Nicola Lo Russo Attoma, me 118 faqe dhe shoqërohet nga 60 ilustrime me foto bardhezi të vetë autorit.
Në mënyrë që libri të shpërndahej në të gjithë Shqipërinë, paralelisht ky vëllim u botua edhe në gjuhën shqipe, po nga shtëpia botuese “Distaptur” me titullin në shqip “Malet e Shqipërisë” dhe nëntitull “Me nji studim qi merret me rapsodët e malevet shqiptare”.

Revista “Drini” (Buletini mujor i turizmit shqiptar) i botuar në Tiranë nga Drejtoria e Turizmit, Shtypit dhe Propagandës në Kryesinë e Këshillit të Shqipërisë, e botoi librin në numrin 8, të saj, pikërisht me 1 tetor 1941.
Libri “Malet e Shqipërisë” mund të konsiderohet si dokumenti i parë shkencor për malet shqiptare dhe tani gjendet kudo në tregun e librarive. Hulumtimet tona tregojnë se ka ende kopje në bibliotekat e specializuara, madje edhe në Bibliotekën Kombëtare në Tiranë.
Ky udhëzues i inxhinier Ghigliones fokusohet veçanërisht në aspektin e alpinizmit dhe në të njëjtën kohë në turizmin malor shqiptar.
Ky vëllim ndahet në dy pjesë:
ashtu siç edhe përshkruhet brenda tij ai është një dokument shkencor, i cili është “një ftesë për të gjithë ata që i duan malet dhe vizitojnë Shqipërinë, ku do të zbulojnë me siguri bukuri panoramike dhe emocione alpine, për të cilat, deri tani udhëtohej vetëm në disa rajone të Evropës”. Kopertina e librit është një foto e piktorit Sante Bullo, i cili paraqet malet e Krujës, ndërsa në brendësi të librit paraqiten fotografi të realizuara nga vetë inxhinier Ghiglione. Kapitulli për “Rapsoditë e maleve shqiptare”, shoqërohet edhe me ilustrime të detajuara të disa prej instrumenteve kryesore muzikore më të përdorura në Shqipëri.

Ja dhe teksti që shoqëron recensionin e botuar nga revista “Drini”:
“Bordi Editorial “Distaptur”, i cili nuk ka më shumë se një vit që ka nisur iniciativën botuese në Shqipëri, ka bërë një punë të lavdërueshme (mjafton të kujtosh kartolinat e mrekullueshme artistike të cilat nuk mund të popullarizonin më mirë folklorin dhe bukuritë panoramike të Shqipërisë), duke pasur një meritë të çmuar në prezantimin e vëllimit të ri, të botuar kohët e fundit nga Instituti Gjeografik “De Agostini”, i cili do të çojë nëpër botë një ilustrim të prekshëm të një sektori të injoruar të territorit shqiptar: malet”.

Tre të tretat e territorit të Shqipërisë është malore: maja të paarritshme, vargmale madhështore, një ultësirë e thyer shkëmbore, pyje, lugina, borë dhe akullnaja, kasolle alpine të ndërtuara mbi shkëmbinj dhe kreshta dolomite të ngritura mbi opalin e kthjellët të qiellit. Kjo është një pjesë e panjohur e Shqipërisë: për shumë njerëz ajo ngjason një Shqipëri e largët, shpesh pa kurrfarë kurioziteti, por që falë botimit të “Distaptur”, thërret fort për të tërhequr vëmendjen e publikut.

As që do ta besoni se në “Malet e Shqipërisë” do të takoni përveçse një vëllimi në prozë me përshkrime, por edhe një guidë turistike, mjaft elegante dhe të ilustruar me të gjitha me rregullat e artit modern. Jo në çdo faqe do të ndjeni prani humane, por çdo luginë aty përshkruhet nga kënga e një bariu, në çdo majë mali jeton legjenda e tij prej mishi dhe gjaku, aq sa kur ata mbyllin punët, rreth e rrotull mbetet vetëm lavdia e hapësirës dhe heshtjes, por edhe shpirti i njeriut të pastruar e rafinuar nga era mijëvjeçare dhe bardhësia e përjetshme e dëborës.
Dhe ndoshta ky është fakti kryesor që libri hapet me një përshkrim rreth të shkruarës, në mënyrë që lexuesi të lidhet fort pas një strukture komplekse shpirtërore dhe të fuqishme: atë të malit shqiptar, i cili formësohet duke dëgjuar këngët e lindura në mënyrë spontane nga buzët e barinjve, instrumentet rudimentale, prej nga dalin detaje të thjeshta, të sugjeruara nga instinkti i jetës që e rrethon, i cili përbëhet vetëm nga dy elemente thelbësore të ciklit njerëzor : dashuria dhe vdekja.
I vendosur për të përmbushur këtë detyrë fisnike dhe i pajisur me një ekspertizë të thellë Nicola Lo Russo Attoma, i cili me studimin e tij mbi rapsoditë e maleve shqiptare, nuk mjaftohet vetëm me fjalë, por edhe me ilustrime fotografike, duke hapur një panoramë shpirtërore, e cila do të shoqërojë lexuesit në një udhëtim që nis nga një vargmal duke hyrë thellë në çdo luginë. Këtu, si në çdo gjë, mbizotëron elementi njerëzor. Aty e gjen njeriun me pasionet e tij, historinë, traditat, të metat dhe virtytet: ai përshtatet me ligjet misterioze të natyrës, duke shfaqur shpesh pa vetëdije gjithë fizionominë e tij, e cila përbëhet nga ngjyra dhe tinguj të mjedisit ku jeton.

Pjesa turistike e këtij vëllimi përshkruan malet shqiptare me një ilustrim teknik “të shtyllës kurrizore”, që përbën edhe gjithë kompleksin alpinistik të vendit, i cili është shkelur nga vetë Piero Ghiglione, një nga alpinistët më të njohur në botë. Mjafton të kujtosh se Ghiglione ka kryer eksplorime alpinizmi në Himalaje, Ande, masivet e Afrikës dhe natyrisht në të gjithë vargmalet e Evropës, çka të bën të kuptosh seriozitetin dhe përgjegjësinë që përmbajnë këto faqe libri. Madje
Ghigliones iu deshën disa muaj për të shkuar deri në thellësi të këtyre fshatrave shqiptare. Ai iu përkushtua me shumë dashuri këtij udhëtimi, për t’u përshtatur me njeriun, për të cilin mali përbën elementin më të rëndësishëm të jetës. Disa nga majat e maleve ishin tashmë të njohura për të, të tjerat i kaloi për herë të parë, por disa ngjitje ishin “një pushtim” i lakmuar apo një rekord. Ai përshkruan në faqet e librit çdo shkëmb të thepisur që të çon nëpër shtigje edhe më të ashpra, duke u ngjitur drejt lartësive ku të merret mendja.
Libri është i ndarë në gjashtë kapituj që mbulojnë gjashtë grupe ngjitje malore të sistemit alpinistik shqiptar, ku secila pjesë analizon malet me saktësinë e një dokumenti shkencor: saktësi për çdo masiv shkëmbor, si të ishte një produkt me formulë kimike ose shenja misterioze të shoqëruara me një radiolog të qartë spekto-analitik. Në çdo faqe të librit do ndieni frymëmarrjen e natyrës, pafundësinë e horizontit, madhështinë luftës mes njeriut të vogël dhe kokëfortë, i cili do të fitojë përballë një shkëmbi gjigand.
Piero Ghiglione u ndie mjaft entuziast për malet e Shqipërisë. Ai vlerëson punën e bërë për turizmit shqiptar, duke ndërtuar tashmë një strehë të rehatshme në rajonin e Thethit, (vargmal në veri), vend i cili ka një të ardhme të begatë turistike për Shqipërinë, si dhe zona të tjera malore, ku mund të shkohet për ski apo pushime. Madje inxhinieri Ghiglione, një alpinist me përvojë, do të donte të shoqëronte këtë libër edhe me një udhëzues “Paralajmërimesh” për vizitorët, ata që do të udhëtojnë në këto vende për qëllime alpinizmi.
“Mbani në mend, - shkruan ai, - sezoni më i mirë për shëtitur është gjatë stinës së verës, periudha nga muaji qershori deri në shtator. Deri në mes të qershorit moti është zakonisht shumë e paqëndrueshëm, aq sa dëborë mund të gjesh edhe në shkëmbinjtë më të afërt: ndërsa në shtator, sidomos pas mesit të muajit, mbrëmjet ftohen dhe netëve temperaturat ulen, sidomos në kampet në lartësi mbi 1500 metra. Malet shqiptare janë shumë të përshtatshme për ski, edhe sidomos në muajt e dimrit dhe pranverës”.

“Ju lutem vini re, - vazhdon autori, - që për alpinizëm zona më e mirë është pa dyshim ajo e veriut shqiptar mes Bogës, Thethit dhe Valbonës. Këtu shtrihen sipas rendit gjeografik rajoni i Majës së Madhe që kufizohet në Parnus, i cili përbëhet nga një vargmal që arrin në rreth 2000 metra.
Janë të njohura edhe zonat e Majës së Dejës, ndërsa në pjesën qendrore të Shqipërisë ngrihet mali i Korabit dhe Radomirës. Zona e Tomorit (Ultësira Qendrore) është gjithashtu shumë e rekomanduar, sidomos për udhëtarët që shkojnë aty me qëllime turistike. Vlen të përmendim si mjaft të rëndësishme edhe vargmalet e Ostrovicës, ndërsa në afërsi të zonës së Korçës në jug të vendit, ngrihet Nemërçka”.
Autori e përmbyll librin e tij me këshilla të vyera mbi pajisjet dhe furnizimet e nevojshme, mjaft të dobishme për alpinistët. Natyrisht, kjo pjesë i referohet viteve heroike të alpinizmit dhe tani ato janë zëvendësuar nga risi të vazhdueshme të teknologjisë.

Megjithatë, nga një ide e përgjithshme e përshkrimit ato vështirësi u tejkaluan nga eksploruesit e hershëm, alpinistët (mos harroni se shumë nga shqiptarët deri atëherë nuk i kishin shkelur ende ato maja) mund të përplasen me rrezikun: ujqër, derra të egër, pse jo edhe në ndonjë ari.

Vëllimi “Malet e Shqipërisë” është një libër mjaft interesant dhe i dokumentuar, i cili ka edhe sot vlera kulturore dhe shkencore.


Olsi Kalemi, G. Standart

Griset emri i Berishës nga parulla për vitin e Nënë Terezës, te Muzeu Kombëtar

Parulla e madhe në mes të Tiranës e vendosur disa muaj më parë dhe e shumëdiskutuar për shkak të përmasave të emrit të Sali Berishës në raport me emrin e Nënë Terezës është grisur gjatë orëve të natës midis të mërkurës dhe të enjtes.

 Dje, në orët e para të mëngjesit, është vënë re se dikush ka grisur emrin e Sali Berishës nga bezja e madhe që zinte gati të gjithë fasadën e Muzeut Kombëtar prej muajsh. 50 metra larg vendit, ku 20 vjet më parë u hoq zvarre statuja e Enver Hoxhës, dikush ka menduar për të zhdukur një tjetër simbol të madhështisë së rreme. Bezja ishte grisur vetëm në pjesën ku gjendej emri i S. Berishës.

 Disa punëtorë të dërguar me urgjencë në orët e para të mëngjesit për të ringjitur pjesën e grisur nuk kanë mundur ta bëjnë këtë gjë dhe pas disa orësh, parulla është hequr fare për të zhdukur çdo gjurmë të aktit simbolik vërtet shumë origjinal. Grisja ka qenë thuajse "kirurgjikale" dhe autori është përqendruar vetëm në emrin e Berishës. Megjithëse u veprua shpejt për ta zhdukur parullën e grisur nga Muzeu, ajo ishte fotografuar nga qytetarë të ndryshëm tiranas në mëngjes dhe fotoja ka bërë dje "xhiron" e internetit, duke u komentuar gjerësisht.


Komentet në blogje kanë qenë të shumta. "Me siguri do t'i ketë fry Nonë Tereza me largu erën e keqe, - shkruante një komentues i blogut "Peshku pa ujë", duke satirizuar me faktin që fotoja e Nënë Terezës në parullë ndodhej përbri emrit të Sali Berishës.

Si fotoja e Nënë Terezës, ashtu edhe emri i saj në këtë pankartë, ishin në "minorancë" me emrin e Sali Berishës shkruar me germa të mëdha mbizotëruese nga hartuesit e parullës vendosur muaj më parë nga Ministria e Kulturës.
Kjo parullë e shkruar në një beze të stërmadhe që zinte gjithë ballinën e Muzeut Kombëtar në qendër të Tiranës u bë objekt debati në opinionin publik. Në tekstin e saj lajmërohej se ky vit ishte Viti i Nënë Terezës dhe se po zhvillohej nën përkujdesjen e veçantë të Sali Berishës. Emri i këtij të fundit ishte shkruar me germa kapitale, aq të mëdha sa dukej sikur parulla ishte vendosur jo për të lajmëruar vitin e Nënë Terezës, por për të vënë në dukje emrin e Berishës.

 Ministria e Kulturës, e cila hoqi dje bezen e grisur, e zëvendësoi atë me shpejtësi me një parullë më të vogël, për sponsorët e rikonstruksionit të ballinës së Muzeut, për të fshehur disi gjurmët e "atentatit" ndaj emrit të Berishës, por fotot e mëngjesit kishin marrë me kohë "rrugën" drejt mediumeve publike online.
_____________


Nënë Tereza, në 6 njerëzit e vetëm në botë, që kanë pasaportë nderi të SHBA-së

Ndoshta pak njerëz e dinë që ekziston edhe një pasaportë amerikane, që i tejkalon të drejtat e pasaportës së qytetarëve normalë amerikanë. Bëhet fjalë për pasaportën e qytetarit të nderit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Kush mendon se bëhet fjalë për një formalitet, duhet të ndryshojë mendim. Qytetaria e Nderit e SHBA-së, u është dhënë vetëm 6 njerëzve në botë dhe një prej këtyre është shqiptare: Nënë Tereza. Procedura e marrjes së qytetarisë së nderit amerikane, është e nivelit më superior. Kandidati shpallet Qytetar Nderi i SHBA-së me një akt të Kongresit Amerikan ose me një deklaratë të posaçme të Presidentit Amerikan, të autorizuar gjithsesi nga Kongresi.

6 personat që kanë marrë këtë qytetari, deri në vitin 2008 janë:
1 Gjenerali Lafayette, një francez që shërbeu si oficer në Revolucionin Amerikan (1824); 2 Winston Churchill, Kryeministër britanik gjatë Luftës së Dytë Botërore (1963); 3 Raoul Wallenberg, diplomat suedez, që ndihmoi çifutët gjatë Holokaustit (1981); 4 William Penn, guvernator i Pensilvanisë (1984); 5 Hannah Callowhill Penn, gruaja e William Penn (1984); 6 Nënë Tereza (1996).

Shekulli

Shtuam edhe foton që paraqet origjinalin, për të gjithë që nuk e kanë parë këtë turp në mes të sheshit Skënderbej. STOP INJORANCES

n

Nga rruga me drita të kuqe te Amsterdami që lufton kundër prostitucionit ilegal

Për pjesën më të madhe të njerëzve që vizitojnë Amsterdamin, në program bën pjesë edhe një vizitë në lagjen e famshme me drita të kuqe.

Tërheqja i bën turistët që gjatë shëtitjes nëpër dyqane të hedhin një sy në vitrinat ku tregohen gra të veshura lehtë që ofrojnë shërbimet e tyre. Në Holandë prostitucioni është legal. Por krahas prostitucionit legal ka filluar të futet edhe prostitucioni ilegal me minorene.

Pa rënë nata, fillon gjallërimi i jetës nëpër rrugicat rreth kanaleve të Amsterdamit.
Tabelat me drita joshin klientët me show seksi dhe me të rejat e fundit nga bota e erotikës. Mes tyre gra me shumë pak veshje përsipër ofrohen në vitrina. Kjo është lagjja “De Wallen”, lagjja me drita të kuqe të Amsterdamit.

Në Holandë prostitucioni është i njohur si profesion.
Gratë që punojnë këtu, mund të fitojnë mirë, një pjesë deri në 10 mijë euro në muaj. Por për shumë prej tyre ardhja këtu nuk ka qenë me dëshirën e lirë. Ajo që ndodh pas vitrinave, në apartamentet private ose në makina ka më shumë të bëjë me shfrytëzimin sesa me kënaqësinë.
Samantha ka punuar në Amsterdam katër vjet në prostitucion. Sot ajo është 15 vjeç. Me 11, ende fëmijë ajo u detyrua për herë të parë të bënte seks, me një të ashtuquajtur Loverboy.
Loverboys janë djem në moshën rreth të 20 -ave dhe janë specializuar për të fituar minorenet. Ata u premtojnë vajzave të reja dashuri dhe pavarësi dhe i tërheqin gjithnjë e më shumë në llumin e prostitucionit, shpesh me ndihmën e drogave.
"Ty të krijohet përshtypja se nuk ke zgjidhje tjetër. Ai më jepte drogë dhe unë nuk isha më në gjendje të mendoja. Gjithnjë më thoshte se mua më pëlqen kjo që bëja. Unë rrija aty për shkak të Loverboy-it. Unë kisha frikë të isha vetëm",- thotë vajza sot.
Ajo ka ikur prej andej dhe jeton në një fshat të vogël në afërsi të Amsterdamit, në fondacionin “Stop Loverboys Nu“, që do të thotë “Ndalni Loverboys tani!“.
Themeluesja e fondacionit kujdeset prej tre vjetësh për vajza si Samantha. Edhe e bija e saj, u bë viktimë e një Loverboy dhe sot 20 vjeç, vazhdon të punojë në prostitucion.

Anita de Wit e di sa e vështirë është të çlirosh vajzat nga kthetrat e burrave. "Kjo është një punë që kërkon shumë ndjenja dhe shumë dashuri. Vajzave u mungon kujdesi dhe ngrohtësia. Burrat janë psikologë dhe e dinë shumë mirë si mund t`i bëjnë vajzat që të bëjnë atë që duan ata. Shpesh unë e krahasoj këtë me një bashkëshorte, që rrihet prej të shoqit. Kur burri i thotë gruas se e do gruan dhe nuk do që t`i shkaktojë dhimbje, atëherë gruaja nuk e denoncon. Edhe tek vajzat mekanizmi është i njëjtë".
Përveç kësaj, burrat i kërcënojnë vajzat se do t’u rrëmbejnë, për shembull, motrën ose vëllanë, ose se do tregojnë fotografitë ku ato duken lakuriq në shkollë.
Është e vështirë të thuash sa minorene bien viktimë. Tek Anita de Wit vijnë 20 vajza në vit që kërkojnë të largohen nga prostitucioni.
Edhe qyteti i Amsterdamit e ka kuptuar problemin e prostitucionit ilegal dhe kërkon të rrisë kufirin e moshës minimale për prostitutat nga 21 në 23 vjeç.
Sepse kur vajzat arrijnë moshën e rritur, as prindërit as Anita de Wit, as zyrat për të rinjtë nuk kanë të drejtë t`i ndajnë vajzat nga kodoshët. Anëtari i këshillit të qytetit, Lodwijk Asscher, kërkon që këtu të bëhen ndryshime: "Shumica e viktimave të tregtisë me mishin e bardhë janë më të reja se 23 vjeç. Prandaj ne duam të fusim këtë moshë, si kufi të moshës së rritur. Në Holandë duhet të kesh mbushur moshën 21 vjeç për t`i dhënë autobusit. Kurse për prostitucion nuk ka kufi të tillë, megjithëse gratë e reja janë delikate dhe e kanë të vështirë të mbrohen."
Në këtë mënyrë Asscher kërkon të përmirësojë edhe imazhin e qytetit. Kriminaliteti, thotë ai, është shumë i lartë në lagjen me drita të kuqe. Ndalim-qarkullimi natën mund të ndihmojë për uljen e tij. Përveç kësaj, ata që kanë marrë me qira vitrinat duhet të kontrollohen më shumë.
Për Samanthën këto masa janë të vonuara. Ajo e ka humbur rininë e saj në prostitucion. Edhe ndryshimet e ligjit i sheh me skepticizëm. "Klientët e dinin që unë nuk punoja vullnetarisht, që unë isha minorene. Por kjo nuk u interesonte. Sa më e vogël një vajzë aq më mirë."

Ajo nuk do të kthehet më kurrë në lagjen me drita të kuqe. Fondacioni ka gjetur për të një vend në jug të Francës, ku ajo mund të jetojë nën kujdestari. Atje ajo do të mbledhë forcat, në mënyrë që kur të kthehet në Holandë të mos kthehet sërish tek Loverboys.

G. Standart