Në kërkim të kujt!!!

 Dje u shfaq në televizionin e Top Channel-it një prodhim po i këtij kanali, një serial i vetëquajtur fiksion, me regji të Gjergj Xhuvanit me titull "Në kërkim të kujt!!!"

 Duke u nisur pikërisht nga titulli edhe pse pashë vetëm njërën prej këtyre 5 serive, besoj se e kuptova qartësisht fabulën e këtij filmi, ku marrin pjesë aktorë të mëdhenj të kategorisë së Ndriçim Xhepës, Reshat Arbanës, Luiza Xhuvanit, Niko Kangjerit dhe të tjerë.

 Titulli "Në kërkim të kujt!!!", nënkupton se regjizori i shquar Gj. Xhuvani, nuk ka kuptuar ende se çfarë teleshikuesish kërkon, apo se cilin realitet po trajton.

 Nuk është hera e parë dhe sigurisht që nuk do jetë as edhe e fundit, ku filma prodhim shqiptar, i kalojnë pranë realitetit shqiptar, po vetëm për pak milimetra, nuk e takojnë dot fare.

 Si fillim doja të trajtoja shqipen letrare që përcillet në dialogjet mes personazheve.
 E shtirë, e pajetë me asnjë pikë takimi me fjalorin e sotëm popullor. Po ashtu si banaliteti i përdor prej atyre nxënësve në film, shumë i rëndomtë për të qenë banal.

 Duke kaluar më pas tek ngjarjet e prekura, ku mjeku shikonte përmes syrit të pacientit, trurin e tij.

 A nuk e di Zoti regjisor realitetin e mjeksisë sonë, ku në Lushnjë para pak javësh një burrë vdiq i shtypur nga treni, 5 minuta larg spitalit pasi ambulanca erdhi pas 1 ore.
 Ku një grua e re shtatëzëna në Korçë vdiq si pasojë e ndërhyrjes së mjekut në efekt alkooli.
 Në cilin realitet e marrin frymëzimin këta regjizorë?
 Në kërkim të kujt audience i realizojnë këto filma?

 Pa folur pastaj për vjedhjen e asaj fotos në tabelën e nxënësve të dalluar të shkollës dhe me një drejtor që vjen në shkollë që në orën 7-të të mëngjesit, që ndjen mungesën e fotos dhe menjëherë lajmëron edhe policinë.

 Drejtori nuk dihet se cilën ditë shkon të vizitojë shkollën e tij, nxënësit nëpër shkolla kryejnë marrëdhënie seksuale nëpër banjo e pinë hashash në mes të orëve dhe kurrë një polic apo një drejtor nuk e ka kapur apo ngritur si shqetësim.

 Bindja ime ka qenë se një film duhet të bazohet mbi një realitet dhe të godasë anët negative të tij, për të dhënë në fund me anë të fabulës një moral, por filma të tillë, bëjnë mirë të titullohen të gjithë "Në kërkim të kujt!!!"

 Shkroi: Stop Injorancës!

Debati pro e kundra abortit...

Mendoj se debati pro apo kundra abortit është tërësisht i pavendtë, për aq kohë sa në të marrin pjesë vetëm fëmijët e paabortuar. Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Gazetari i BBC-së përfundon në çmendinë pasi mori vaksinën e etheve

Malcolm Brabant është një nga korrespondentët më të respektuar të rrjetit gjigant të lajmeve, BBC, i cili shpesh ka mbuluar raportimet e ngjarjeve nga Athina. Por gjatë ngjarjeve të fundit, ai nuk u shfaq më në televizion.
Gazeta britanike “Mail on Sunday” ka zbuluar se mungesa e tij nga ekrani gjatë këtij viti ishte nga një sëmundje ekstreme, e nisur pasi ai mori vaksinën e etheve të verdha, “Stamaril”.
Brenda pak orësh që kishte marrë injeksionin, temperatura e Brabant arriti kulmin dhe gjendja e tij ishte përkeqësuar me shpejtësi. Ai u bë psikotik dhe besonte se ishte Jezusi.

Familja e tij beson se injeksioni i “Stamaril” që ai ka marrë, ka qenë i kontaminuar. Brabant, 55 vjeç, një veteran i vlerësuar me çmime, u shtrua edhe në Kopenhagë, ku jeton edhe gruaja e tij, shkrimtarja e mirënjohur daneze, Trine Villeman. Injeksioni i tij u bë në qendrën e vaksinimit “Atika” në Athinë, ndërsa ai po përgatitej të nisej me punë në Afrikën Perëndimore, në Bregun e Fildishtë. Brenda pak orësh nga injeksioni, temperatura e tij u rrit në 40 gradë celsius dhe nuk ulej. Gazetari u shtrua në një spital privat në Athinë dhe nuk arrinte të ndante realitetin nga imagjinata.

Ai i kishte telefonuar të shoqes duke qarë, i bindur se ishte Jezusi.

Përshëndeste personalitetet që shfaqeshin në televizion, sikur të ishte duke dialoguar me ta. Në familjen e tij nuk kishte histori të sëmundjeve mendore. Pas Greqisë, ai u shtrua në spitalin psikiatrik në Britani e më pas edhe në Danimarkë. Gjatë dy muajve të fundit, ai ka pasur mpiksje gjaku në mushkëri.
Zonja Villeman javën e kaluar nisi një peticion online për të drejtën e marrjes së përfundimeve të hetimeve nga firma gjigante farmaceutike franceze, “Sanofi Pasteur”, e cila ka prodhuar “Stamaril”.
Ajo kërkoi shtimin e hetimeve mbi këtë rast.

(G. Panorama)

Okul Defteri, 4.

Profesori duke iu shpërndarë studentëve fletoret e provimit sëbashku me notat:
Mandi Laze 5, Erion Gashi 4, Mimoza Ibrahimi 6, Okul Defteri 4.
Nuk ka ardhur sot ky Okul Defteri, që nuk përgjigjet?!

Ngjarje e vërtetë, ndodhur në Fakultetin e Elektronikës 1998-ë!

Eshtë e tepërt të mallkosh një bir a bijë shqiptari pse ka harruar apo nuk ka mësuar shqipen, ai ka mallkuar veten...

Gazetari legjendar me origjinë shqiptare, Bill Kovaç, thotë se me daljen e mediave të reja, gazetaria është bërë edhe më e rëndësishme se më parë. Ai ka qenë shef i zyrës së gazetës Nju Jork Tajms për Uashingtonin dhe ka luajtur rol në zbulimin dhe publikimin e Dokumenteve të Pentagonit, ngjarje që bëri mjaft bujë në fillim të viteve 70. Zoti Kovaç është gjithashtu autor i librit “Elementë të Gazetarisë”, përkthyer në më shumë se 30 gjuhë dhe lexim i detyrueshëm në universitetet amerikane.

Cilat janë rrënjët tuaja shqiptare? Cilët ishin prindërit tuaj?

Babai im ishte një jetim nga fshati i vogël Kryekuq i Fierit. Ai erdhi në Amerikë në vitin 1916 dhe u vendos në Chester të Pensilvanisë me një grup shqiptarësh të tjerë. Ai shkoi pastaj në shtetin Tennesse po me këta shqiptarë për ndërtimin e një hekurudhe në malet e këtij shteti. Edhe nëna ime ishte jetime, nga Lekli i Gjirokastrës. Ajo jetonte në Florida por pastaj erdhi bashkë me vëllezërit në Chester. Pasi hekurudha mbaroi, babai hapi një restorant në Tennessee dhe shkoi në Chester për të gjetur një grua që ta ndihmonte për mbajtjen e restorantit. Dhe kështu u martua me nënën time, e cila në atë kohë ishte 15 vjeçe. Ajo kishte vetëm një vit në Amerikë dhe u martua një ditë të shtunë me një burrë që e kishte njohur të enjten. Të dielën ajo nisi udhëtimin për në Tennessee. Të dy kaluan një jetë të mirë. Në qytetin e vogël ku ata jetonin kishte shumë pak njerëz nga Evropa jugore, banorët ishin kryesisht irlandezë ose skocezë. Prandaj ne ishim të ndryshëm nga të tjerët. Më pëlqente ai qytet i vogël por unë desha të bëj gjëra më të mëdha, më të rëndësishme.

A u përpoqën prindërit t’ju mësonin shqipen kur ishit i vogël?

Prindërit përpiqeshin të më mësonin anglishten për të më dërguar në shkollë sepse në shtëpi flitej shqip. Por kur unë u largova nga shtëpia e harrova shqipen. Jam penduar që e bëra këtë sepse pas shumë vitesh, kur shkova për herë të parë në Shqipëri, u përpoqa ta rikujtoj gjuhën por nuk munda.
Më vjen keq për këtë që i bëra vetes.

Zamaleku, shqiptar?

Zamalek, ishulli në foto është një prej zonave më moderne dhe më të frekuentuara, e cila laget prej Nilit dhe ndan Kajron prej Gizës. Eshtë një qendër e madhe biznesesh e argëtimi dhe një pikë takimi që mbledh turistë nga e gjithë bota.

Shumë pak shqiptarë e dinë se emri i këtij ishulli i është vendosur prej Mbretiit të Egjiptit, Mehmet Ali Pashës (1769-1849), i cili ishte me origjinë nga Zëmblaku i Korçës.

Zamalek quhet gjithashtu edhe ekipi i futbollit.

Shkroi: Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Ndoshta po, ndoshta jo...

Një burrë i vjetër kishte një kalë hamshor, i cili e ndihmonte në të gjitha punët e shtëpisë. Një ditë prej ditësh, kali nuk kthehet më në shtëpi.
Atëherë komshinjtë të prekur nga kjo ngjarje, shkojnë për ta ngushëlluar plakun në shtëpinë e tij. "Nuk ka njeri më të pafat se ti" i thonë ata duke i qarë hallin dhe plaku i kthehet "Ndoshta po, ndoshta jo".

Pas disa ditësh hamshori kthehet me 20 pela të tjera nga pas. I gjithë fshati u gëzua për fatin e madh dhe shkon ta urojë plakun në shtëpi. "Nuk ka njeri me fat më të madh se ti" - i thonë dhe plaku i menduar sërisht ia kthen "Ndoshta po, ndoshta jo.

Pa kaluar shumë ditë, djali i tij i vetëm me të cilin jetonte, duke kalëruar mbi hamshorin e madh rrëzohet dhe shkelet prej disa pelave rrjesht, saqë përfundimisht humbi aftësinë për të lëvizur me këmbët e veta.
Të gjithë të njohurit e plakut u hidhëruan pa masë nga kjo gjëmë dhe iu gjendën pranë plakut të gjorë. "Nuk ka njeri më të pafat se ti" - thanë plakut të gjorë që qëndronte me kokën ulur e plaku ia kthen "Ndoshta po, ndoshta jo".

Pas pak kohësh fillon lufta dhe të gjithë djemtë e fshatit, me përjashtim të djalit të paralizuar të plakut, merren me forcë në ushtri dhe asnjëri prej tyre nuk kthehet më, i gjallë, prej luftës.

Të gjithë fshatarët i gëzohen fatit të plakut të mençur, i cili mbeti i vetmi që e kishte djalin gjallë dhe shkojnë për ti thënë fjalët e tyre të mira, por plaku sërish këmbëngul "Ndoshta po, ndoshta jo"...

Pavarësisht mënyrës, Jeta të gjithëve na çon diku. Çdo përballje e ka arsyen e saj përse duhet të ndodhë. E rëndësishme mbetet të dimë ta gëzojmë udhëtimin.

Stop Injorancës

Çfarë gjuhe hyjnore që është shqipja, çfarë filozofie fsheh brenda saj...!

Operatori M+I është një fjalë shumë e lashtë që gjithmonë ka nënkuptuar të voglën në shqip dhe me anë të së cilës formon dhjetra fjalë, duke ruajtur po të njëjtin kuptim si psh:
-Mi(u),
-mizë,
-milingonë,
-micë,
-mickë,
-i mitur,
-fëmi etj...

A mendoni vallë se është vërtetë rastësi që fjalët teknike të shkencës sot, që tregojnë të voglën, nisin pikërisht me parashtesën "mi".?!
Minus, Miop, Micro, Microne, Microb, Microskop etj, etj...


Stop Injorancës  http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Miti dhe e vërteta

B. Mustafai në moshën 13 vjeçare u ngrit në shkollë kundra shpalljes së Shqipërisë shtet ateist, S. Godo në moshën 13 vjeçare me bindje të theksuara antikomuniste braktisi shkollën për të luftuar maleve, L. Zogu I-rë mësonte dhe merrte pjesë ashtu i armatosur në mbledhjet patriotike në diasporë, E Hoxha në moshën 13 vjeçare falej në xhami, S. Berisha në moshën 13 vjeçare dëgjonte fshehurazi Bitëllsat, Jezusi në moshën 13 vjeçare jepte mësim dhe unë në moshën 13 vjeçare nuk dija asgjë rreth miteve e rimishërimit të tyre, por e kaloja gjithë kohën duke luajtur me karrocë me guzhineta.

Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Bashkimi Kombëtar dhe Mafia Kombëtare

S. Berisha, i pyetur nga studentë shqiptarë të Prishtinës, rreth Bashkimit Kombëtar përgjigjet: "Copëtimi i shqiptarëve është një nga aktet më të padrejtë që u është bërë shqiptarëve, por nuk mund të bashkohemi sepse kështu rrezikojmë të humbasim territoret".
U rreka në disa anë për ta kuptuar, por më në fund o dorëzova.

Nëse ndarja e shqiptarëve është e padrejtë, si mund të jetë e drejtë të pranojmë një padrejtësi?
Si mundet të humbasësh territorin, kur bashkon dy territore, që i përkasin të njëjtit popull?
Përse u dashka të presim për tu Bashkuar në BE-në (atje ku bashkohen e shkrihen kombe të ndryshme) që sot ndodhet vetë në një krizë ekzistence, kur mund të bashkohemi fare mirë, këtu ku jemi?

Me cilën logjikë ,për 2 vëllezër nuk është mirë të shembin muret e shtëpisë për të bashkuar e forcuar familjet e tyre, por duhet presin të shkojnë në Bruksel, për tu bashkuar?

Çfarë bëri ndryshe Hoxha, Toptani, apo Zogu nga Berisha, në lidhje me këtë çështje, të damkosur nën Preambulën e Kushtetutës Shqiptare?

Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2