SHPIRTI "i shenjtë"!

Kemi diskutuar shumë shpesh rreth konceptit "Shpirt", zakonisht nisur me natyrën e tij, kur ai krijohet, kur vdes nëse vdes dhe a ekziston realisht shpirti, apo është vetëm një term letrar për të shprehur ndërgjegjen njerëzore.
Pjesa më e madhe e njerëzve janë plotësisht të bindur që shpirti ekziston dhe pas vdekjes tonë fizike, ai largohet prej trupit tonë dhe shkon gjetiu, duke ekzistuar kështu përgjithmonë.
Natyrshëm, që pjesa më e madhe e atyre që besojnë se shpirti ekziston dhe pas vdekjes tonë ç'lirohet prej trupit, i lirë, e lidhin atë pashmangërisht me pasjetën, përjetësinë, ferrin, apo parajsën, ashtu siç mendohet se propogandojnë edhe vetë librat e shenjtë fetarë.
Sot, fare rastësisht më bie një libër fetar në duar, që citonte pikërisht nga Bibla Ezekiel 18:20, nga versioni i autorizuar i Mbretit Xhejms që i ka fillesat nga vitit 1604.
Shprehimisht Ezekiel 18:20 thotë: "Shpirti i mëkatarit do të vdesë".
http://www.biblegateway.com/passage/?search=Ezekiel+18%3A4%2CEzekiel+18%3A20&version=KJV

Tani, duke menduar se po sipas dogmave fetare thuhet shprehimisht se të gjithë njerëzit janë mëkatarë, atëherë rrjedhimisht shpirti i të gjithëve do të vdesë, e që detyrimisht, parajsa do të mbetej një vend i lulëzuar, por i shkretë.

Versioni zyrtar i Biblës nga Mbreti Xhejms, http://en.wikipedia.org/wiki/Authorized_King_James_Version ka qenë në fuqi deri në vitin 1970. Pikërisht pas këtij viti, Bibla vjen në një variant të ri, i cili quhet "Versioni i Ri Ndërkombëtar", e cili ka futur minimalisht 8 herë duart në shkrimet e Biblës, madje përpunimi i fundit ishte i vitit 2011.
http://en.wikipedia.org/wiki/New_International_Version

Dhe pikërisht në Versionin më të fundit, Ezekiel 18:20 nga "Shpirti i mëkatarit do të vdesë", kishte shkuar në formën "Ai që do të mëkatojë, është ai që do të vdesë".
http://www.biblegateway.com/passage/?search=Ezekiel+18%3A4%2CEzekiel+18%3A20&version=NIV

Së pari, nëse ne i trajtojmë shkrimet e shenjta si të shenjta, nuk ka asnjë arsye të shëndoshë që të na justifikojë ndërhyrjet e mëtejshme në to dhe së dyti edhe sipas rishikimit të këtij vargu, (i cili i ndryshon komplet idenë), përsëri nuk është shmangur absurdi logjik, pasi ne e dimë mirë që çdokush do mëkatojë, ashtu siç dimë që çdokush do të vdesë.

Vazhdimi i Ezekiel 18:20 thotë se fëmija nuk do të marrë fajin e prindit ashtu si as prindi nuk do ndëshkohet për fajin e fëmijës.

Dakord more zotërinj, shumë dakord, po përse vallë atëherë u dënua i gjithë njerëzimi, për atë të shkretë mollë që hëngri Adami mijëra vjet më parë?

Shkroi: Stop Injorancës !

Pse duhet të dhurojmë gjak ?

Të dhurosh gjak do të thotë të japësh shpresë, të shpëtosh jetë ! Nëse secili do të pyesë veten se cfarë po bën duke dhuruar gjak, do të kishte një përgjigje pa ekuivok :“Bëj atë që do të dëshiroja ta bënin të tjerët nëse vetë do të kisha nevojë për gjak”.

Gjaku është jetik. Gjaku nuk mjafton kurrë. Ai kërkohet në cdo kohë për përdorim të menjëhershëm.

-Në vendin tonë nevojat për gjak janë rreth 30.000 njësi gjak ndërkohë që mblidhen rreth 20.000 njësi.
-Janë rreth 300 pacientë me talasemi që marrin gjak çdo muaj, pa llogaritur të aksidentuarit që kanë nevojë urgjente për gjak apo pacientët që kanë nevojë për ndërhyrje kirurgjikale.

Një ditë mund të kemi të gjithë nevojë për gjak. Në cdo rast emergjence duhet të ketë gjak, asnjë lloj mjekimi nuk mund të zëvëndësojë transfuzionin e gjakut , kur ai është i nevojshëm. Gjaku për transfuzion merret vetëm nga njeriu. Ai nuk mund të prodhohet artificialisht.

Gjaku, lëngu i jetës

Gjaku përbën 7-8% të peshës së trupit. Në organizmin e njeriut të rritur ka gjithsej 5-6 litra gjak. Rreth 40-50% e gjakut perbëhet nga rruazat e kuqe që janë mbartës të oksigjenit. Pjesa që ngelet (55%-60%), është plazma që përmban një pjesë të vogël rruazash të bardha, faktorët e koagulimit dhe trombocitet.
Rruazat e kuqe të gjakut prodhohen në palcën e kuqe të kockës e dalin në qarkullim ku qëndrojnë 120 ditë, pastaj shkatërrohen kryesisht në shpretkë dhe zëvëndësohen me eritrocite të reja që prodhohen.
Rruazat e bardha luajnë rol mbrojtës.
Pllakëzat e gjakut luajnë rol në mpiksjen e gjakut e në ndalimin e rrjedhjes së gjakut.
Të gjithë komponentet e gjakut mund të përdoren dhe secili prej tyre luan një rol të rendësishëm në shpëtimin e jetës së individëve.

Për më tepër: http://www.kksh.org.al/index2.php?f=details&id=26&n=con&mnu=19

Dita kur në Shqipëri vdiq qytetaria

22 janar 2011-të!

Rrëfehet prostituta: Gratë duhet të ma dinë për nder

Rebecca Dakin, 37 vjeçare, nga Britania e Madhe, ka vendosur të shkruajë një libër për eksperiencat e saj si prostitutë.
Për nëntë vite me radhe ajo ka punuar si escort girl dhe tani thotë se gratë duhet t’ia dinë për nder.

© Rebecca Dakin

“Nëse burri juaj nuk po kërkon më seks nga ju, atëherë ai do e kërkojë atë diku tjetër. Ai nuk do e pranojë një martesë pa seks.Jam e sigurt se gratë e dinë se burri i tyre po i tradhton, por janë të lumtura sepse nuk duan që të bëjnë seks me të.
Ato ndoshta ndjehen të liruara dhe vendosin të bëjnë një sy qorr. Madje ka shumë gra që ndjehen mirë që ka prostituta vërdallë,” thotë ajo.
Ajo thotë se prindërit e dinin për karrierën e saj.
Gjithçka nisi kur ajo ishte 25 vjeç.
Madje ajo thotë se fitonte deri në 1400 sterlina për një sesion.
“Banka më dha direkt kredi sapo mori vesh që punoja si escort girl,” rrëfen ajo.
Sipas saj, arsyet se përse meshkujt tradhtojnë janë nga më të ndryshmet.
Gjatë karrierës së saj ajo ka shkuar me 900 meshkuj të ndryshëm dhe thekson se nuk duhet parë kurrë bardh e zi tradhtia e meshkujve.
Sipas saj, shumica e meshkujve me të cilët dilte, ishin të martuar ose kishin të dashura.
Për çudi, shumicën e punës e kishte ditëve të Shën Valentinit.
Madje njëherë ajo tregon se ishte duke bërë seks në hotel me një burrë të martuar. Pasi mbaruan, ai porositi shampanjë dhe çarçafë të pastër poshtë, pasi për 30 minuta do i vinte gruaja.
“Isha shumë e zemëruar,” thotë ajo.
Klienti i saj i preferuar ishte një 70- vjeçar. Ajo thotë se më shumë se seks, ata kishin një miqësi.
“Ai ishte i martuar, por nuk flinte me të shoqen, pasi ajo thoshte se ai gërhiste. Ai ishte pronar fabrike dhe shpenzonte mijëra sterlina për rroba e bizhuteri për mua. Më pëlqente se ishte shumë i dashur dhe i respektueshëm,” thotë ajo.
Prej tre vitesh ajo e ka lënë këtë zanat, edhe pse thotë se ndonjëherë ia ka nevojën parave të shpejta.
Por tani po shkruan libra dhe jep këshilla për marrëdhëniet.
“Disa gra e kanë problem që u jap këshilla, por kjo është puna që bëj sepse kam eksperiencë me 900 meshkuj. E di se si njerëzit mund të ruajnë një marrëdhënie”. G. Tema

Indiferentët

I urrej indiferentët e besoj, si Friedrich Hebbel, që « të jetosh, do të thotë të jesh partizan» e që njerëzit e ndarë nga qytetërimi nuk mund të ekzistojnë. Kush jeton me të vërtetë nuk mundet të mos ketë qytetari dhe as të veçohet. Indiferenca është plogështi, parazitizëm e mungesë burrërie. Indiferenca nuk është jetë e për këtë unë i përbuz indiferentët.
 Indiferenca është pesha e vdekur e Historisë, është goditje plumbi për novatorin, është materia inerte që fundos shpesh entuziazmet më të ndritura në moçalet  e kufomave të qytetërimit të vjetër, të cilin e ruan më mirë se sa muret e fortesave, më mirë se sa gjoksi i luftëtarëve të saj, mbasi ajo gëlltit trimat në thellësitë e tokës së etur, i dekurajon dhe ndonjeherë i bën edhe të  tërhiqen nga ndërmarrja e tyre heroike. Indiferenca vepron fuqishëm në Histori. Ajo vepron në mënyre pasive, por ajo vepron. Ajo është fataliteti. Ajo është e tillë që të lë pa mbështetje. Ajo është e tillë, që të ç' organizon programet, t’i përmbys planet e ndërtuara më së miri; është materia e papërpunuar që rebelohet me inteligjencën dhe e ndrydh atë. E keqja më e madhe që buron prej saj është se në vënd që të ketë përfitim nga një akt me vlera të mëdha për njerëzimin, ka humbje, për shkak të indiferencës së një grupi qe vepron me mospjesëmarrjen e tij, me mungesën e tij numerike …
 Ajo çfarë ndodh, nuk ndodh për shkak të një numri njerëzish që shpreson që kjo të ndodhë, por për shkak të kësaj mase që ligështohet e heq dorë nga vullneti, që veçohet e i lë gjërat në dorë të fatit, që tërhiqet dhe lejon të lidhen të tilla nyje, që vetëm shpata mund ti shbëjë, që lejon shpalljen e ligjeve që mund t’i shfuqizojë vetëm rebelimi, që lejon të mbrrijnë në pushtet  të tillë njerëz që vetëm një kryengritje mund t’i përmbysë. Fataliteti që duket sikur dominon Historinë, nuk është asgjë tjetër vetëm se pamja e gënjeshtërt e kësaj indiference, e kësaj mungese.
 Shumë prapaskena gatuhen në hije. Një numër i vogël njerëzish mund të veprojë jashtë normave të kontrollit, duke ndryshuar strukturën e jetës së komunitetit, në nje kohë që masa tjetër e injoron këtë veprim dhe as që e vret mëndjen të lodhet për një gjë të tillë. Fatet e një brezi mund të manipulohen për shkak të vizioneve dhe koncepteve të kufizuara, qëllimeve të çastit apo ambicieve dhe pasioneve vetiake të një grupi të vogël njerëzish, në një kohë që masa tjetër i injoron ato e as do t’ja dijë për pasojat. Por e keqja është se faktet dalin në skenë pasi janë pjekur dhe vetëm atëhere, kur pëlhura e endur në hije është përfunduar… e pastaj duket sikur është fataliteti ai që shkatërron gjithçka dhe të gjithë, duket sikur Historia  nuk është gjë tjetër përveç se një fenomen i jashtëzakonshëm natyror brënda të cilit ne jemi të gjithë viktima, dashje pa dashje, me ose pa dëshirën tonë, me ose pa dijeninë tonë, edhe nëse kemi vepruar apo kemi qënë indiferentë.
 Dhe së fundi, kjo masë njerëzish inatoset, dëshëron të shpëtojë nga pasojat, duke kërkuar se kush është fajtori e duke i larguar përgjegjësitë nga vetvetja.  Disa madje ankohen me devocion, të tjerë mallkojnë në mënyrë të turpshme, por asnjëri prej tyre nuk i bën pyetjen vetes: nëqoftëse do ta kisha kryer edhe unë detyrën time apo nëqoftëse do të kisha provuar ta pohoja dëshirën time, këshillën time, a do të kishte ndodhur vallë kjo që ndodhi ?
Por askush ose pak njerëz mund të fajësojnë veten se kjo ndodhi për shkak të indiferencës së tyre, skepticizmit të tyre, apo pse ata nuk ja dhanë ndihmën në kohën e duhur atij grupi me ndjenjë të lartë qytetarie që, me të drejtë, për të eviruar të keqen propozoi të luftonte për të fituar drejtësia.

 Pjesa më e madhe e tyre, përkundrazi, preferojnë të flasin për dështimin e idealeve, të programeve të shkatrruara përgjithmonë e banaliteteve të tjera të ngjashme me to. Ata rifillojnë kështu, t’i shmangen plotësisht përgjegjësisë. Dhe kjo nuk ndodh vetëm se ata nuk i shohin qartë gjërat ose nuk janë në gjendje të gjejnë zgjidhje për problemet më urgjente. Problemi është se këto zgjidhje mbesin gjithnjë shterpe dhe se kontributi i tyre në jetën e komunitetit nuk animohet nga asnjë ndjenjë morale ; ai është produkt i kuriozitetit intelektual dhe aspak një ndjenjë e fortë  përgjegjësije historike, e cila duhet të na përfshijë të gjithëve e që nuk pranon as agnosticizëm e as indiferencë, e cilitdo lloji qoftë.
 Unë i përbuz indiferentët edhe për arsyen se ankesat qaramane të këtyre « inocentëve të përjetshëm »  më bezdisin. I kërkoj llogari sejcilit prej tyre për mënyrën se si e ka kryer detyrën ndaj jetës për atë që ajo i ka falur e i fal çdo ditë, për atë që kanë bërë e për atë që nuk kanë bërë. Dhe e ndjej për detyrë të mos kem mëshirë për ta e të mos i ndaj lotët e mija me të tyret.
 Unë jam partizan ; jetoj e ndihem burrëror në ndërgjegjen time, mbasi luftoj për lumturinë e së ardhmes, të cilën e ndërton e gjithë qënia ime. Dhe brënda saj, zinxhiri social nuk bazohet në një numër të vogël elementesh; brënda saj, asgjë që ndodh nuk është rastësi apo fatalitetit, por është vepra inteligjente e një qytetari.
 Ndërgjegja ime nuk mund të pranojë asnjë njeri që qëndron në dritare e bën sehir gjatë kohës që një numër i vogël njerëzish sakrifikohen e derdhin gjakun në këtë sakrificë.  Atë që mbetet në dritare vetëm për të parë, që e ka mbushur jetën vetëm me atë pak gjë që mund t’i ketë ofruar aktiviteti i tij personal dhe që e zbraz zhgënjimin e tij duke poshtëruar të sakrifikuarin, atë që është përgjakur, vetëm pse sakrifica e tjetrit nuk ja ka përmbushur synimet e tij, - atë nuk mund ta pranoj. Unë jetoj. Unë jam një partizan, një mbështetës. Për këtë arsye, i përbuz të gjithë ata që nuk marrin pjesë. Pra, i urrej indiferentët.
"Bota e së ardhmes"

Antonio Gramshi

Tё mos kuptosh ndryshimet, ёshtё njё gjest antidemokratik

Njerezit në Shqipëri shpesh besojnë se gjithë politika është pis, të gjithë janë njësoj...

E kuptoj. Eshtё e natyrshme ta mendosh kёtё. E kam menduar edhe unё nё shumё faza tё jetёs sime. Por te mendosh keshtu , ёshtё njё mёnyrё pёr t'i dhёnё hapёsirё, politikёs mё tё keqe. Tё thuash se gjithçka ёshtё njёsoj, tё mos kuptosh ndryshimet, ёshtё njё gjest antidemokratik. Ka shume politikanё tё paaftё, por jo te gjithe. Tё arrish tё thuash se gjithçka ёshtё njё neveri, ёshtё njё mёnyrё pёr tё legjitimuar cilindo. Sepse nё atё pikё justifikon mё dinakun, mё tё pamёshirshmin, atё qё ka mё pak rregulla, atё qё ka mё pak skrupuj.  Roberto Saviano

Nacionalizmi dhe shqiptarët

Javët e fundit Shefi i Prezencës së OSBE-së në Shqipëri Wollfarth, Ambasadori amerikan në Tiranë, Arvizu, Ambasadorja gjermane, Carola Mueller Holtkemper, Parlamenti Evropian, Ambasadori i BE në vendin tonë, Etore Sequi, etj, në sinkron me njëri-tjetrin të gjithë kanë folur, këshilluar e tërhequr vëmendjen rreth nacionalizmit shqiptar, si një rrezik potencialisht i madh për të gjithë rajonin dhe të ardhmen e tij.

Së pari duhet të sqarojmë që nacionalizmi është dashuria ekstreme për vendin tënd, e cila kalon përmes urrejtjes së gjithçkaje të huaj.

Nacionalizmi është një tipar dallues i kombeve solide, ku zakonisht çdo qytetar ka ndjenja të mirëfillta atdhedashurie, të ngjizura këto prej mirëqenies, historisë, krenarisë, qytetarisë.

Duke hedhur një vështrim tek shqiptarët sot, ata jo vetëm që nuk janë nacionalistë, por mes tyre mungon tmerrshëm edhe ndjenja e frytshme dhe e shëndetshme, e atdhedashurisë. Dashuria për tënden, dashuria për veten, bashkëkombasin, kulturën e traditat e veta.

Një mungesë atdhedashurie që shprehet në të gjitha format e saj dhe akoma më pështirshëm në rastet kur në mes hyn "i huaji".

Shqiptarët, si popull që më tepër se gjysmën e tij e ka jashtë trojeve të veta, të emigruar, jo vetëm që nuk përbëjnë ndonjë rrezikshmëri, por janë vetë nën rrezikun ekzistencial të identitetit të tyre.

Asnjë rast ekstrem i shfaqjes së nacionalizmit nuk njihet kur shqiptarët të kenë sulmuar ndonjë kombas të huaj, vetëm për faktin pse është i huaj. Nga ana tjetër, shqiptarët sot të ndarë në 5 shtete dhe të emigruar kudo në Europë, diskriminohen, shtypen, përbuzen, publikisht në rrugë, zyrtarisht nëpër zyra, apo qoftë edhe nëpërmjet retorikash e aktesh shtetërore.

Asnjëherë ata krerët më sipër nuk e kanë ngritur zërin në kor kundra albanafobisë shqiptare, në Serbi, Greqi, Maqedoni, Itali, e gjetkë. Madje as vetë shteti shqiptar nuk iu ka dalë në krah. Dhe kështu jetimë, në tymnajë e në vorbull, janë pikërisht shqiptarët që marrin shuplakat, diskriminimin, racizmin, fyerjen, por jo rrallë herë dhe vdekjen, atë shpirtërore e fizike.

Ajo pjesë e shoqërisë tonë e cila mjerisht merr emrin "intelektuale", në vend që të ngre zërin rreth këtij përdhunimi në çdo hapësirë që i bëhet këtij populli, mbushin studiot televizive, nxijnë gazetat duke mbështetur thirrjet e huaja për të patur kujdes me retorikat nacionaliste.
Dhe kjo klasë intelektualësh ashtu si Kristo Papas me gjak shqiptari si vetë Napoelon Zerva, ashtu si vetë Millosheviçi apo si vetë Ataturku, e çdo antishqiptar tjetër i përbetuar, kthehet edhe më antishqiptare se antishqiptarët e huaj, ashtu si në çdo kohë janë kthyer më katolikë se Papa, më osmanë se turqit, më arabë se arabët, më amerikanë se amerikanët dhe më europianë se europianët, por asnjëherë shqiptarë, si ai shqiptari që e do veten e vet, e gjithçka i lanë trashëgimi të parët.

Shqiptar, askush nuk ka për të të vlerësuar më tepër sa e vlerëson ti veten, kudo dhe sido që ndodhesh. Mjaft u ktheve në një vegël që punon kundra vetes!

Shkroi: Stop Injorancës !

Detyrat e nxënësve në internet

Besoj se të gjithëve ju ka rënë rasti nëpërmjet nipërve, mbesave apo edhe fëmijëve tuaj, që këta të fundit t'iu kërkojnë materiale nga interneti, në gjuhë të huaj apo në shqip rreth tematikave të ndryshme. Thjeshtë kërkoni në motorrët e kërkimit dhe merrni informacione nga të tjerët, printojini dhe sillini në klasë si detyrën tuaj.
A ka ndokush prej jush idenë se ku konsiston kjo lloj detyre e kërkuar prej mësuesve?
Mesa jemi të informuar në çdo shkollë ekziston lënda e informatikës ku nxënësit mësojnë si të kërkojnë, kopjojnë e ngjitin informacione?

Atëherë ngrihet pyetja se ç'qëllim ka në vetvete kjo detyrë që ju ngarkohet nxënësve në pjesën më të madhe të lëndëve?
Ti edukojë si të kopjojnë e vjedhin punën e të tjerëve?

Shkroi: Stop Injorancës !

Një tryezë me aftësi të mbinatyrshme

Nëse do t'iu jepej mundësia të kishit njërën prej aftësive të mbinatyrshme të rradhitura më poshtë, ju cilën do të zgjidhnit dhe pse?

a.) Të ishit i padukshëm
b.) Të ishit i pavdekshëm.
c.) Të kishit aftësinë e të lexuarit të mendimeve.
d.) Të dinit të bënit t'iu dashuronte çdokush.
f.) Të kishit mundësi të prodhonit para pa kufij.
g.) Të manipulonit kohën.
h.) Të fluturonit.
j.) Tjetër.

Shkroi: Stop Injorancës !

Qytetarët përballë diktaturës e Diktatorit

Disa me të jetuar e ndoshta pjesa më e madhe me të dëgjuar, pothuajse të gjithë e dimë që gjatë periudhës diktatoriale mjaftonte të kishe një njeri në fis të burgosur dhe quheshe kulak, i deklasuar, me njollë në biografi. Kjo njollë të persekutonte gjatë gjithë jetës, të përndiqte në të gjitha fushat e saj.
Padyshim që sot jemi të gjithë të ndërgjegjshëm që është e palogjikshme që të dënohesh ti, për fajin (apo mos fajin) e një të afërmit tënd, qoftë ky edhe kushëriri yt i III-të. Gjithashtu jemi shumë dakord që vetëm një mendësi e trashë e prapanike mund të ndjekë këtë vijë logjikimi, që dënon përgjithmonë Hasanin, pse vodhi xhaxhai i tij Shpëtimi.
Po përse vallë duhet të na duket kaq e logjikshme që të dënohemi të gjithë si vdektarë, pse kushëriri ynë më i largët hëngri një dreq molle?!
Pse kjo jetë duhet të jetë për të gjithë një provë, kur në Parajsë kishte mjaftueshmërisht vende?

Shkroi: Stop Injorancës !