E di Italia se shqiptarët e bënë atë të bashkuar?

“Të gjithë arbëreshët janë heronj. Ata që thonë të kundërtën nuk e njohin historinë”.
Xhuzepe Garibaldi (1807-1882)

Shqiptarët me pjesëmarrjen e tyre aktive e dhanë një kontribut të madh në lëvizjet kombëtare në Europën e shek.XIX-të ,pjesëmarrje e cila mund të quhet edhe fenomen historik i kohës i një rëndësije të veçantë që e rradhit atë në popujt më heroikë.
Të kthehemi tek Revolucioni i Greqisë -1821 , pastaj në luftën për pavarësinë e Rumanisë , formësimin e Serbisë dhe të Malit të Zi. Por sot e kemi fjalën për një çlirim dhe bashkimin tjetër të madh – të Italisë.
Pas Skënderbeut ,shek XV-të shqiptarët gjetën strehim në tokat e Italisë. Ata u shpërndanë nga Abruzio e deri në Siçili. Aty u gjenden edhe të parët, pasardhësit e Ilirëve.
Shqiptarët me Lëvizjen e Garibaldit të vitit 1860 e çuan Italinë në bashkimin dhe pavarësimin e saj. Atdheu i dytë i arbëreshëve në vitet 1844 dhe 1848 u ballafaqua me kryengritjet e mëdha, në të cilat shqiptarët ishin pjesë e rëndësishme e betejave të përgjakshme dhe si të tillë edhe u burgosën edhe u persekutuan, u pushkatuan dhe u varën me thirrjen në gojë : “Rroftë liria, rroftë Italia”.
Tirania e Burbonëve i nxiti në luftë kundër tyre eshe arbëreshët si Paskuale Bafa dhe Xhuzepe Albanezi, te cilët u ndodhën edhe në qeverinë e shpallur të Republikës së Napolit -1799.

* Gjatë luftës për mbrojtjen e Republikës së Romës, Garibaldit i shkoi mendja tek Anita, që e kishte lënë në Nicë. Mori penën dhe i shkroi këto rreshta:
“Anita ime e dashur… Ne luftojmë mbi Xhanikolo. Ky popull është i denjë për të kaluarën e tij të madhe. Këtu njeriu di të jetojë, di të vdesë, këtu njerëzit vriten me thirrjen “Rroftë Republika”. Vetëm një orë nga jeta jonë në Romë vlen sa një shekull. E lumtura nëna ime që më lindi në një epokë kaq të bukur për Italinë!…”
E shoqja, që ishte grua guximtare, e gjeti rrugën për të hyrë në qytetin e rrethuar. Dy ditë më vonë, mbi Xhanikolo u duk një grua që u ndal dhe po fliste me ushtarët. Njeri prej tyre i tregoi se ku ndodhej Garibaldi. Ky në këtë çast, ktheu kokën dhe, si në një ëndërr gëzimi u turr drejt së shoqes së adhuruar dhe e shtrëngoi në gjoks. Pastaj e mori për dore dhe u kthye nga shokët;
- Ja Anita ime, këtej e tutje do të kemi një ushtar më shumë. ( nga Arbëreshët dhe Bashkimi i Italisë) *
“Në vitin 1859 nisi lufta e dytë për çlirimin dhe bashkimin e Italisë.
Kësaj here doli në skenën e historisë Xhuzepe Garibaldi, udhëheqësi legjendar i luftërave për liri të popujve të robëruar. Ai erdhi në Itali pas një përvoje të pasur luftarake dhe u vu në shërbim të shtetit të Piemontit për të përgatitur fushatën kundër pushtuesve austriakë. Garibaldi, i kthyer tanimë në një figurë simbol, do të ngjallte shpresat e italianëve për çlirim e bashkim dhe qindra patriotë do të viheshin nën urdhrat e tij. Heroi legjendar zuri të përgatitej për luftën e madhe që e priste. Sipas strategjisë së tij, kjo do të ishte një luftë globale, që do të përfshinte gjithë Italinë e copëzuar. Për këtë, ai filloi të përgatitet duke ideuar një fushatë ushtarake, që do të niste me zbarkimin e një ekspedite në brigjet e Sicilisë. Në projektimin dhe realizimin e kësaj ndërmarrjeje të madhe historike do të luanin një rol të rëndësishëm revolucionari italian, Roselino Pilo dhe ai arbëresh, Françesko Krispi.” (Arjan Th. Kallço)
Në kronikën e kohës është regjistruar dhe një fakt tjetër kuptimplotë: vajza arbëreshe nga Piana, Xhovana Peta, do të shkonte në Palermo me flamurin italian fshehur në gji dhe do ta valëviste pas fitores së kryengritjes në qiellin e lirë të kryeqendrës së Sicilisë.
Siç dihet, me betejën e Kasertos, më 2 tetor 1860 mori fund fushata e lavdishme e Garibaldit, që hodhi themelet e pavarësisë dhe bashkimit të Italisë. S’ka dyshim se bilanci i kontributit arbëresh në këtë ngjarje të madhe historike për fatin e Italisë është i padiskutueshëm dhe i admirueshëm. Këta pasardhës të Skënderbeut, jo vetëm nderuan emrin e tij dhe të atdheut të origjinës, por treguan me prova dashurinë dhe besnikërinë e tyre proverbiale ndaj popullit dhe tokës mikpritëse. “Gjatë Risorxhimentos, – shkruan historiani Cezaro Lambrozo, – arbëreshët e Italisë dhanë luftëtarë trima, derdhën gjak, bënë sakrifica të panumërta, manifestuan virtyte të larta, u treguan qytetarë të denjë të atdheut të tyre të dytë”.
**Mungesa e delegacionit të Serbisë më rastin e festimeve për 150 vjetorin e Bashkimit të Italisë, sigurisht që nuk do të vihet re nga vetë italianët. Nga ana tjetër, prania e dy delegacioneve me zyrtarë të lartë nga Kosova dhe Shqipëria do të shihet si dicka e natyrshme jo vetëm se tani shqiptarët kanë dy shtete por sepse i natyrshëm ka qenë edhe kontributi i shqiptarëve ndër vite për Bashkimin e Italisë.**
(Kontributi i shqiptarëve në bashkimin e Italisë ,Ilirian Dahri2011 )
Vetë Heroi i dy botëve e kujton këtë fakt në kujtimet e tij: “Nga asnjë vend tjetër i botës nuk mund t’ia dilnim me sukses në marshimin tonë, përvecse nga Hora e Shqiptarëve”. Pra që në fillimet e tij Xhuzepe Garibaldi u mbështet tek arbëreshët të cilët më pas do ti cilësonte trima.
Xhuzepe Garibaldi u lind në Nicë më 4 korrik 1807, vdiq në ishullin Caprera më 2 qershor 1882, revolucionar dhe luftëtar për lirinë dhe bashkimin e Italisë.
** *Pas rënies së Republikës së Romës, Garibaldi me vullnetarët e tij filluan tërheqjen e tyre heroike. Ai me këtë rast iu tha ushtarëve:
- Luftëtarë, ja çfarë ju afroj atyre që duan të më ndjekin pas: uri, të ftohtë, mungesë strehe, mungesë municioni, por gjithnjë syhapur në beteja dhe pa gjumë, marshime të gjata dhe përleshje me bajoneta. Tani kush e do atdhenë le të më ndjekë pas. Kësaj thirrjeje iu drejtuan katër mijë vullnetarë, që ndoqën pas heroin e tyre. ***

Shkruan: Fahri Xharra

Burimi: http://preshevasot.info/2013/10/21/e-di-italia-se-shqiptaret-e-bene-ate-te-bashkuar/

Shkjau i Zi

Një urrejtje e madhe, e shprehur në të gjitha format e mundshme, ekziston mes shqiptarëve të Kosovës dhe të ashtëquajturve prej tyre, shkja, shkjau.

Po ç'janë këta shkja, apo shkije dhe pse quhen kështu?

Janë ata shqiptarë që banonin në viset e tyre autoktone, sot të Kosovës, Malit të Zi, Serbisë dhe Maqedonisë. Ata u quajtën shkije, falë shkizmës, pikërisht sepse u shkitën nga trungu amtar.

Pse zgjodhën këta shqiptarë të mbijetonin më mirë si ortodoksë sesa si shqiptarë?







Ky devijim u nxit me ardhjen e osmanëve sepse në një moment historik, gjate kohës së ‘çlirimtareve’ otomanë, popullata jonë ka pasur vetëm dy mundësi:
- të mbetet ortodoks, ose të sllavizohet
- të islamizohet, ‘turqizohet’, që të shpëtonte nga sllavizimi.
Por më pas lindi kjo marrëveshje e re në mes të Kishës Ortodokse të Konstantinopojës dhe të Osmanllinjëve:
“Ose Turk ose Ortodoks”.
Për katolikët nuk kishte vend.
Por edhe për shqiptarët në përgjithësi nuk kishte vend, në ato rrethana të reja.
Kështu filloi shkarja edhe më e madhe…

Shikoni pak sesi në motorrin e kërkimit Google, me kriterin "shkjau" na shfaqen vetëm shqiptarë.

Shkroi: Stop Injorancës !

Tërbohu!

Ka disa momente në jetë ku gjithçka të duket një mënxyrë. Gjithçka duket e errët, e zezë, e zymtë, e pistë dhe e pashpresë.
Padrejtësi, pamundësi.
Nuk mbushesh dot me frymë se çdo mendim që sjell të bën të ndjehesh më ligësht. Nuk ke më forcë, as shpresë kurrsesi. E kupton se në një situatë kaq të rëndë nuk je ndodhur kurrë më parë dhe e nesërmja do jetë edhe më keq.
Duhet të reagosh, kur në të vërtetë në këtë katrahure ke hyrë me vullnetin tënd të lirë.
Sa do doje të mbyllje sytë dhe kur ti hapje, gjithçka të ishte zgjidhur, si me magji. Por e di fort mirë se kjo është e pamundur, po aq sa dikush tjetër të të japë një dorë në këtë çast.
Në këtë mesele je zhytur vetë dalëngadalë, çdo ditë, përditë.
Tani ka ardhur rrufeshëm çasti të përballesh dhe kjo është pikërisht, ajo që ke shmangur gjatë gjithë kohës. Çmimi i saj tashmë është rritur rrezikshëm. Çdo problem ka amplifikuar vetveten dhe disa prej tyre janë shtrënguar prej duarsh. Ti ndodhesh vetëm, më i vetëm se asnjëherë, i pafuqishëm dhe më i demotivuar se kurrë. Mali i lartë po bëhet gati të të përpijë.

Mos vallë është më mirë të mos bësh asnjë tentativë, të dorëzohesh dhe kështu të marrësh ndëshkimin kapital për gjithçka ke katranosur? Por jo, është shumë, zor se do ta përballoje.
Po sikur të arratisesh? Po ku dhe si?
Ti je tashmë i marrë peng nga kthetrat e jetës, i burgosur nëpër spiralet e ngushta të saj. Çdo bësh? Do pish derisa të dehesh që kur të zgjohesh të mos mungojë as dhimbja e kokës?
Mbase ka ardhur momenti të përballesh, të tregosh atë që i thua vetes çdo ditë që je. Por ke njëkohësisht frikë që ajo që je, ka humbur brenda teje dhe pse shpesh të duhet ta besosh se është ende aty, për ty.
Thuhet se në situata të jashtëzakonshme, lindin njerëz të jashtëzakonshëm me aftësi të jashtëzakonshme.

Tërbohu!
Mbase ky është çasti yt.

Shkroi: Stop Injorancës !

Rob i vesit

Ptuh!
E urrej veten time. Paradoksale, por më duket se e urrej gjithçka që me kaq kënaqësi bëj, çdo ditë. E urrej atë që jam bërë. Urrej gjithçka me të cilën vras kohën, papjekurinë për të jetuar vetëm për të sotmen.
Nga dreqin mu ngjit si këpushë kjo papërgjegjshmëri që ndjek çdo ditë me korrektësi?!
Endërroj çdo ditë për një ditë të largët që do të jetë e bukur, e vizatuar sipas dëshirave të mia dhe pse akoma nuk e ndjej të jem përpjekur qoftë një çast, të luftoj për to.
A do të vijnë vetvetiu këto të mira,

që prej kohës me mungesën e tyre më kanë rrëmbyer harenë, optimizmin, energjinë?! E megjithatë njeriu duhet patjetër të gjej paqe me atë që do, me atë që është e kërkon nga vetja.
Jam rob i vesit, jam rob i qejfit, më duhet ta pranoj.
Çdo gjë që më pëlqen dua ta konsumoj pa fund. Nuk ngopem me atë që më pëlqen dhe nuk e gjej dot atë kufirin ku kënaqësia kthehet në abuzim.
Dhe meqenëse si çdo fajtor që kam aftësi të jashtëzakonshme për të gjetur justifikime, fajin për këtë ua kam hedhur prindërve, që duke na treguar gjithmonë ata se kur duhet ti jepnim fund një argëtimi, nuk na lanë të mësojmë kurrë ta gjenim vetë këtë kufi.
Abuzoj me gjumin, me regjimin, me pijen, me duhanin, me internetin, me lojërat e ndryshme e gjithçka tjetër më jep kënaqësi.
Nuk mundem ta imagjinoj dot një ditë të vetme pa kaluar kohë me një argëtim të caktuar. E kam kthyer si një dozë droge të domosdoshme. E kam plotësisht të pamundur të heq dorë nga kënaqësitë e të kthehem një kalë pune, i cili punon e sakrifikon për një ditë të largët, të sigurt e të mirë. Do doja, por nuk mundem.
Nuk e di pse, por më është krijuar ideja se njerëzit që punojnë kaq fort, duke sakrifikuar gjithçka nga jeta e tyre sociale, nuk i ka shtyrë në këtë vendim karakteri i tyre i fortë dhe ambicia, por fakti se ata nuk kanë ditur kurrë ta shijojnë jetën, ata nuk kanë patur kurrë një jetë të shëndetshme sociale. Nuk është e rastësishme që po këto njerëz pasi arrijnë të sigurojnë të ardhmen e tyre, me pasuri e mirëqenie, nuk dinë ta shijojnë atë. Nuk dinë të ndërtojnë marrëdhënie me vartësit e tyre. Madje as nuk e kuptojnë këtë mirëqenie që tashmë kanë dhe kënaqësia e tyre nis e mbyllet vetëm tek puna. Edhe kohën e lirë, e llogarisin si para që po i humbasin...
E padyshim që veset nuk mund të kapnin çdo njeri.
Sa njeri pa ndjenja duhet të jesh të heqësh dorë nga ajo kënaqësia që të dhuron ajo e mallkuara cigare? Të heqësh dorë nga dehja lozonjare e alkoolit? Të çohesh nga një tavolinë miqsh ku të gjithë po gajasen me lot, se u bë vonë dhe të nesërmen si çdo ditë, do duhet të zgjohesh në 5 të mëngjesit?
Si mund të jetosh pa e provuar njëherë adrenalinën e të fituarit një tufe të mëdha parash në kazino, për pesë minuta? Ose ti humbasësh të gjitha, po në ato pesë minuta?
Si mund të heqësh dorë nga një lojë futbolli me shokët? Apo nga një fundjavë me zgarë e birra në natyrë?
Jo, jo. Disa njerëz janë bërë për tu goditur nga veset, disa njerëz nuk e kuptojnë dot jetën pa vese. Nuk e kuptojnë dot jetën aq të përgjegjshme, aq të rregullt e të "mirë-kalkuluar".
Të gjithë nuk mund të jemi pasanikë, por as të gjithë nuk mund të jetojmë një jetë plot adrenalinë e aventura të papërsëritshme.

Nëse prindërit tuaj kanë kaluar një jetë të mrekullueshme, mos u bëni budallenj të prisni prej tyre edhe trashëgimi.

Në këtë jetë disa i duan paratë si mjet për të arritur kënaqësinë, disa të tjerë e ndjejnë kënaqësinë duke mbledhur paratë e këtyre më sipër.

Shkroi: Stop Injorancës !

Fund Marrëzisë

Nëse ka diçka super profesionale dhe super inteligjente në Policinë shqiptare, ajo është padyshim përzgjdhja e emrit të koduar që i vendoset një operacioni të caktuar të saj.
Operacioni mbarkombëtar i fundit, për kontrollin e lojërave të fatit dhe kazinove ishte titulluar "Fund Marrëzisë"!

Shkroi: Stop Injorancës !

Zoti dhe Vullneti ynë i lirë

Thuhet se Zoti e pajisi krijesën e tij me vullnetin e saj të lirë që njerëzit të ndërmarrin veprime të pavarura.

A mundet që Zoti të ndryshojë Vullnetin tonë të Lirë?

Nëse po, atëherë ai nuk mund të jetë më, vullnet i lirë.
Nëse jo, tregon që Zoti qenka i pafuqishëm ndaj tij.

Sekreti i jetëgjatësisë në martesë

Kur u pyetën sesi ia arritën t'ia dilnin të qëndronin bashkë për plot 65 vite martesë, gruaja u përgjigj:

"I përkisnim një kohe, kur diçka që thyhej ne e ndreqnim, nuk e hidhnim".

Kaos

Në Shqipëri shkëputet energjia,
në çdo qytet shpërthejnë protesta,
në Gjirokastrën tonë fisnike,
... s'ka të ndalur festa!

Një poezi e vitit 2003.

Shkurtimi i fjalëve në rrjetet shqiptare

Koha sot vrapon më tepër se kurrë dhe njerëzit kanë filluar të bëhen "oportunistë" gjatë komunikimit virtual, për të folur sa më shumë duke shpenzuar sa më pak kohë.
Kështu kemi filluar ti shkurtojmë fjalët, shprehitë, përshëndetjet, madje jo vetëm zanores "ë", por të gjitha zanoreve me rradhë iu kemi shpallur luftë ballore. "Ckm, zmr, klb, etj".

E tillë është edhe gjetja e fundit e komunikimit në Facebook, ku njerëzit bëjnë një kërkim në Google, ruajnë një foto në desktop, e hapin foton me një program që i modifikon ato, pastaj e ruajnë sërish.
Rikthehen tek komenti, ngarkojnë foton e tyre, presin sa ajo të ngarkohet plotësisht dhe pastaj e dërgojnë në formën e komentit të tyre personal.
Dhe kjo, sepse përtojnë...

Mirëpo pavarësisht dëshirës tonë për të fituar kohë duke ia marrë atë borxh komunikimit në sasi e cilësi, ajo që me siguri fitojmë është një komunikim gjithmonë e më i pamenduar, i papeshuar, i pamatur, i papjekur, i pavlerë dhe i pafrytshëm sepse nuk mund ta ushqesh trurin duke u përpjekur mos ta lodhësh atë.

E megjithatë, ky është vetëm një reflektim i pafajshëm që nuk pretendon të ndryshojë gjë, madje madje me zor po pres ditën kur ne do të komunikojmë vetëm me foto.
Shkroi: Stop Injorancës !

Gjuha shqipe në Facebook

Nga 13 mijë anëtarë që ka faqja jonë, 50% e tyre e mbajnë Facebook-un në gjuhën shqipe.
Pra, gjysma e shqiptarëve e përdor Facebook-un në gjuhën e vet...

Po si u zhvilluar gjuha shqipe në Facebook?

Gjuha shqipe në Facebook, po ashtu si gjuhët e tjera duke përjashtuar anglishten, u përkthye dhe u zhvillua vullnetarisht.

Çdokush prej nesh kishe të drejtën për të përkthyer qoftë një fjali nga mijëra e dhjetra mijëra njoftimet e ndryshme të Facebook-ut.

Më pas kalohej në një fazë të dytë, ku shfaqen të gjitha variantet e ndryshme të përkthimeve dhe çdokush prej nesh votonte për variantin më të saktë, për variantin e duhur.

Rezultatin...shikojeni vetë!

Shkroi: Stop Injorancës !