Homo - Sapiensi dhe Homoseksualizmi

Rekapitullim – kush hynë në Evropë?

Evropa si bartëse e civilizimit dhe kulturës futet në vendet tjera. Ballkani, sot, nuk është prodhues i civilizimit, por konsumues, mirëpo homosapiensi ka vështirësi ta pranojë botën, që është në kundërshtim me bindjet e tija tradicionale, mijëvjeçare.

Sipas tij botë morale është vetëm ajo që njehë ai. Nuk pranon atë që ekziston botërisht, me shekuj, edhe pse e dinë se nuk është një paraqitje sporadike. Sipas tij homoseksuali duhet ta dashurojë një grua. Ky pretendim është i njëjtë, si, kur kërkohet nga heteroseksuali të dashurojë një burrë. Sipas tij vlerë kanë vetëm njerëzit që riprodhohen, vetëm ata që kryejnë detyrat e evolucionit, kontributi në shoqëri nuk është me rëndësi. Ai din shumë mirë, sigurisht njeh njerëz të tillë, që do të kishte qenë më mirë të mos ishin riprodhuar fare.

Natyra nuk funksionon sipas rregullave të shumicës

Sipas botëkuptimit të tij natyra prodhon vetëm përsosmëri: as nuk linden fëmijë me sëmundje, as siamez me dy koka, as bineq të ngjitur, as gra me organe gjenitale mashkullore, por me gjinj; as me dymbëdhjetë e më shumë gishta në dorë apo në këmbë, as të verbër, as të shurdhër, as me të meta fizike e psikike, as imbecil, por linden vetëm burra dhe vetëm gra!!! Sipas homofobit natyra ka parashikuar orientimin seksual kategorik. Kjo, mirëpo, nuk është e vërtetë, sepse homoseksualizmi ekziston edhe te kafshët e padjallëzuara!

Homo sapiensi me qëndrim homofob ka, mirëpo, vetëm një problem të madh perceptimi: ai kërkon nga natyra perfeksion vetëm te orientimit seksual. Teket tjera të qelizave dhe gjeneve nuk janë të rëndësishme. Sipas shkencës çdo njeri ka 100-200 defekte gjenetike, mutacione. Kjo është arsyeja pse nuk jemi të përsosur dhe pse me ligj nuk mund të penalizohet preferencat seksuale në mes të rriturve…dhe jemi ashtu si jemi me shumë gjini dhe ka ardhur koha ta pranojmë realitetin!

Homofobi është pajtuar me deformimet fizike që mund të shkaktojë natyra dhe nuk revoltohet, respektivisht nuk mund t´i ndalë, ndoshta fajëson të pafajshmin: Zotin, por në anën tjetër, në aspektin shpirtëror, mendon se preferenca seksuale e njeriut mund të mbikëqyret ose me ligj ose të ndryshohet me dhunë! Ai qysh si fëmijë ka parë dhe mësuar se dhuna nënshtron, dreson, sipas tij riedukon njeriun dhe mendon se kështu zgjidhen problemet e jetës.

Ka mijëra vjet që ky problem nuk u zgjodh as nga religjioni, as nga politika! Sepse në fakt nuk ishte problem, por shumica konsideron perversion çdo gjë që nuk është sipas shijes, normës së saj.

Ai është i bindur se njeriu me dëshirë përcakton preferencën seksuale, e nuk lindet me të ose nuk shpërthen më vonë, në moshë të pubertetit për shembull. Thua se kur ai kishte katër vjet, pesë apo gjashtë dinte se çfarë preferencë seksuale kishte!!!

Homofobi ka edhe një problemë tjetër të madh: orientimin objektiv dhe pranimin e realitetit:

ai është i bindur se njerëzit devijojnë. Me dëshirë! Ai don t´i tregojë tjetrit se si duhet të jetojë, përndryshe ai pezmatohet, revoltohet dhe bëhet i rrezikshëm! Homofobi thotë me mburrje, në vend se të skuqet nga turpi: “nuk jam i gatshëm ta toleroj jetën tënde sipas dëshirës tënde! Trupi jot është edhe imi!” Kush është këtu homoseksual, ai i vërteti apo ky që dëshiron të posedoj dhe të kontrollojë trupin e tjetrit!? E liria individuale? Në shoqëri jo moderne vlen vetëm për shumicën! Shoqëria moderne dëshmohet me trajtimin e pakicave, të çdo lloji: kombëtar, fetar apo të orientimit seksual…

Ngjasimet

Kur djali i përngjan nënës fizikisht, nuk konsiderohet perversion. As kur bija i përngjan t´atit. Edhe nëse ata marrin shijen e prindit të gjinisë së njëjtë, nuk është perversion, por nëse natyra siç nuk na pëlqen neve, shumicës, transferon preferencën seksuale të nënës te djali apo t’ atit te bija, atëherë këtë përfundon racionaliteti i homo-sapiensit! Ai pranon se natyra mund të devijojë njeriun vetëm fizikisht, por sipas tij, natyra nuk shkakton kurrë një ndryshim te preferenca seksuale! Natyra apo Zoti gabon vetëm fizikisht, por jo shpirtërisht!

Sipas tij është tragjike dhe amorale nëse dikush flenë me atë që dëshiron, të moshës madhore, kuptohet, e jo me atë që dëshiron patrioti imagjinar. Edhe sulltanët kanë pasur hareme me djem, mirëpo kjo nuk ishte homoseksualizëm, por pedofili, e cila duhet luftuar në mënyrë konsekuente. Në Arabinë Saudite martohet plaku 80 vj. me një vogëlushe 10 vjeçe se me ligjet e këtij shteti nuk parashihet mosha minimale për martesë, pra pedofilia lejohet, por edhe atje ndalohet homoseksualiteti. Shkurt e shqip, ndalohet dashuria ne mes të rriturve të së njëjtës gjini, por jo me fëmijët! E Vatikani? Një ditë do të kemi një papë homoseksual, siç është normale të ketë edhe priftërinj homoseksual…

Nëse moralisht kjo botë nuk është e çmendur, atëherë është e perverse tej për tej, prej vendi në vend, prej shteti në shtet, sepse perverse konsiderohen veprat e tjetrit, jo të vetat!

A jemi gati ne ta pranojmë homoseksualizmin?

Nëse shtrohet pyetja në këtë mënyrë, atëherë kjo tregon se ne jemi të egër!

Nuk është me rëndësi a jemi ne gati të pranojmë atë që ekziston në ilegalitet, ( ku e kemi dëbuar ne me paragjykimet ataviste) sepse në këtë rast do të flitej për primitivizmin dhe mostolerancën tonë, por pyetja kryesore është, në mjedisin tonë, ballkanik, a janë të gatshëm bashkëqytetarët tanë homoseksual ta jetojnë jetën pa komplekse dhe të japin kontributin e tyre në shoqëri?

Nëse ata kanë frikë të madhe, dëshmon për agresivitetin tonë dhe tregon se ne shumë pak kemi lëvizur nga vendi!

Vendnumërimi

Ne punojmë me kompjuter, ngasim makina, fluturojmë me aeroplan, përdorim mikroskop, studiojmë teket e gjeneve dhe qelizave, por të gjykuarit duhet ta ruajmë ashtu siç e kemi mësuar nga analfabetët, kur mjet i vetëm i komunikacionit ishte gomari! Pra, homo sapiensi shfrytëzon çdo komoditet të kohës moderne, por me xhelozi ruan botëkuptime primitive, madje me këto edhe krenohet dhe e vështron si detyre patriotike! E kush e autorizoi?

Emancipimi dhe autorizimi

Kuvendet shqiptare janë të autorizuara për emancipimin e kombit. Shteti shqiptar nuk ka për detyrë t´u tregojë njerëzve se ç´ka duhet t´u pëlqejë atyre, por pakicës t´i garantojë të drejtën individuale dhe lirinë e ekzistencës.

Niveli i civilizimit sot tregohet me kushtetutë. A jemi gati ta pranojmë atë që ekziston apo të jetojmë në hipokrizi? A jemi gati të tolerojmë atë që nuk është si ne? Demokracia për shumicën dhe përjashtime i pakicës, nuk është demokraci, por diskriminim! Kombi shqiptar ka përvojë dhe din sa i keq është diskriminimi!

Hipokrizia

Ne nuk mund të bëhemi hipokrit dhe ta ndalojmë vetëm “perversionin”, por duhet t´i ndalojmë edhe ata që ishin të tillë dhe “helmojnë” rininë tonë. Si mund të kuptohet intelektuali që krenohet me homoseksualët, biseksualët e lesbiket e vdekura?

Ai lexon dhe jep mësime e krenohet me këta homoseksualët, biseksual apo lesbike, si: Leka i Madh, Julius Gaius Cesar, Aristoteli, Sokrati, Platoni, Demosteni , Luigji i XIII Francë, Lord Byron dhe Ali Pashë Tepelena, Frederiku i Madh, Frederiku i II, Haroun Al Rashid, kalif i Bagdadit (750- 800), Khair ed-Din, vdiq në Algjeri në vitin 1546 , Omar Kajami Persi, vdiq më 1122… Elisabeta I e Anglisë, Atatyrk e shumë të tjerë…

Homofobi dëgjon muzikë kënduar nga homoseksualët, lesbiket apo biseksualët apo shikon filma të aktorëve homoseksual, biseksual apo lesbike, si psh:

David Bowie, James Dean, Marlene Dietrich, Cary Grant, Rock Hudson, Peter Çajkovski, Frédéric Chopin, Franz Schubert, Richard Wagner, Johannes Brahms, George Michael, Edith Piaf, Madona, Samantha Fox, Elton John, Greta Garbo, Jodie Foster, Gianna Nannini…e shumë të tjerë…

Homo sapiensi lexon librat, krenohet me autoritetet homoseksuale e biseksuale, citon ata dhe mburret se i ka lexuar: Ai mburret me këta homoseksual, lesbike apo biseksual, si psh.: Safo, poete greke 600 vjet para Krishtit, Madame de Stael, Françoise Sagan, Simone de Beauvoir, Johan W. von Goethe, Miguel de Cervantes, Wilhelm von Humboldt, Leonardo da Vinci, Voltaire , Frederico Garcia Lorca, Thomas Mann, Michelangelo, Botticelli, Eugène Delacroix, Honoré de Balzac ,Salvador Dali, Francis Bacon, Louis Aragon, Jules Verne, François Mauriac, Arthur Rimbaud, Bertolt Brecht, Tenessee Williams, Michel Foucault, Paul Verlaine , Gustave Flaubert, Francis Bacon, Roland Barthes, Oscar Wilde, Thomas Mann, Marcel Proust, Jean-Jacque Rousseau, Jean-Paul Sartre, Oscar Wilde, Shakespeare, James Cook, Buffalo Bill… Cornelia Scheel, bija e ish presidentit gjerman e shumë të tjerë…

Hipokrizia e homofobit nuk përfundon këtu: ai vishet edhe me rrobe, natyrisht nëse ka mundësi, të qepura nga homoseksualët, si : Wolfgang Joop, Giorgio Armani, Yves Saint-Laurent, Jean-Paul Gaultier, Dolce & Gabanna, Calvin Klein etj.etj.etj…

Homofobi, që vuan nga hipokrizia radikale, sillet si paraardhësi i homo sapiensit: si homo erectus. Pra si intelektual i kalibrit të madh çmon, respekton, adhuron, mrekullohet dhe çmendet me veprat e homoseksualëve e biseksualëve të vdekur apo me homoseksualët e biseksualët e kombeve tjera, por i urren deri në vdekje homoseksualet e gjallë në kombin e vet dhe, kjo quhet hipokrizi radikale, e pafytyrë!

Kush ka këtu probleme dhe për çfarë devijimi të homo sapiensit mund të flitet, kur ai dashuron, adhuron të vdekurit? A mund të konsiderohet kjo nekrofili?

Si të zhduken homoseksualizmi?

Homoseksualët mund të zhduken, nëse meshkujt lindin djem dhe gratë lindin vajza, pa u pas përzier kromozomet e tyre, derisa fekondimi ndodh në këtë mënyrë klasike, do të ketë edhe befasi dhe përzierje të tilla gjinore! Çdo njeri le ta “kultivojë kopshtin e vet”, ky është stacioni i civilizimit të sotëm…Ne nuk mund ta ndryshojmë Evropën, por Evropa na ndryshon neve…

Aty ku akoma mendojnë se fuqia e intelektit është në “drejtpërdorimin” e organeve gjenitale, emrat e autoriteteve të lartpërmendur flasin për diçka tjetër dhe shtrohet pyetja: pse Zoti apo natyra stolis, shpërblen me inteligjencë gjeniale pikërisht ata që nuk janë si ne shumica?

Sepse gjenet dhe qelizat nuk funksionojnë sipas dëshirës së mazhorancës!

Për personalitetet tjera homoseksuale, biseksuale dhe lesbike mund të konsultohet libri i: Michel Larivière : Dictionnaire des homosexuels et bisexuels célèbres (éditions Delétraz)

Naser Aliu, Floart Press

Meta kundër historianëve: Ka ekzistuar gjithnjë minoriteti serb në Shqipëri

Zëvendëskryeministri dhe njëherësh ministri i Jashtëm Ilir Meta, deklaroi dje se ekzistenca ose jo e minoritetit serb në Shqipëri do të provohet nëpërmjet regjistrimit të popullsisë, ku secili mund të shprehë besimin e tij fetar dhe përkatësinë etnike.

Megjithëse pretendimi i shfaqur nga qeveria e Serbisë, gjatë vizitës së ministrit shqiptar në Beograd, për ekzistencën e një minoriteti serb në vendin tonë, është hedhur poshtë nga historianët shqiptarë me argumente historike, se as në të kaluarën nuk ka ekzistuar një pakicë e tillë etnike, kreu i diplomacisë shqiptare artikuloi se në të shkuarën ka ekzistuar ky minoritet.

Gjatë një pronocimi për shtyp, Meta vuri në dukje se nëpërmjet regjistrimit të popullsisë, do të qartësohet edhe identiteti kombëtar i minoriteteve. Sipas Metës, gjithmonë ka pasur probleme përsa i takon pakicave etnike dhe mënyrës sesi janë cilësuar ato, për shkak të ndryshimit të emërtimit të shetit serb gjatë gjithë periudhës së shndërrimit të tij, që nga një shtet shumëkombësh e deri në Serbinë e sotme. "Lidhur me çështjen e pakicave ju e dini që ka patur disa probleme përsa i takon mënyrës se si janë quajtur ato, për arsye se në të kaluarën kishim Jugosllavinë, më pas kemi pasur Serbinë dhe Malin e Zi si subjekt pasues dhe sot janë disa vende të ndara. Ne, pa marrë përsipër për t'u shprehur në emër të cilitdo jemi treguar të hapur dhe jemi të hapur për të realizuar regjistrimin e përgjithshëm të popullsisë, për ti dhënë mundësinë çdo qytetari të shqiptar, që jeton në Shqipëri që të shprehë edhe përkatësinë e tij etnike",- tha dje Meta.

Pavarësisht zërave të historianëve se në vend nuk ka ekzistuar një minoritet serb, as edhe në periudhën e viteve 1944-1948 kur Shqipëria kishte marrëdhënie shumë të mira me Ish-Jugosllavinë, Meta theksoi se ka ekzistuar një minoritet i tillë, por që emërtimi i tij është transformuar me kalimin e viteve.

"Kjo është një gjë që është bërë shumë e qartë, sepse në të kaluarën kemi pasur një pakicë që është quajtur jugosllave, më pas është quajtur pakicë serbo-malazeze dhe më pas malazeze", - u shpreh ai. Megjithatë, sipas ministrit të Jashtëm askush nuk ka të drejtë të përcaktojë identitetin kombëtar të çfarëdo lloj minoriteti, ndërsa shtoi se ky përcaktim do të bëhet nëpërmjet regjistrimit të popullsisë. "Nuk është e drejta ime dhe e askujt që të përcaktojë identitetin kombëtar të çdo lloj pakice. Kjo do të bëhet përmes regjistrimit të përgjithshëm të popullsisë. Ne jemi të hapur në këtë drejtim dhe nuk mendoj se ky standard që Shqipëria ka vendosur, që është detyrim i stadit në të cilin ndodhet vendi ynë, të përbëjë ndonjë problem apo ndonjë shqetësim për cilindo",- nënvizoi Meta.

Ai shtoi se, pavarësisht qëndrimit diametralisht të kundërt për çështjen e Kosovës, Shqipëria dhe Serbia do të vijojnë bashkëpunimin e tyre rajonal.

Shekulli

Ç'ti mësoj nesër fëmijës tim...?!

Prindërit më edukuan të jem i urtë dhe i sjellshëm. Ky edukim ndoshta ka kërkuar edhe disa dacka të mira, për të frenuar çapkënien fëminore ndaj një bote të paeksploruar.

Madje kujtoj që edhe kur shkëmbenim vizita, isha i detyruar të luaja pjesën "Ngriva", të lojës "Ngriva-shkriva", në një cep të divanit të komshiut.
U edukova të respektoj të madhin, më të vjetrin. Kam patur përherë më të drejtë se im vëlla, pikërisht sepse kisha parë diellin pak vite më parë.
Më kujtohet një plak në shtëpinë tonë, që më pyeste rreth shëndetit, të babait, të mamasë, motrës apo vëllait, të cilët sapo i kishte pyetur personalisht pak më parë dhe unë që e kisha mësuar përmendësh ritualin, përgjigjesha vetëm duke thënë "Mirë, mirë". Pastaj më tërhoqi vëmendjen një pyetje e tij e përsëritur - "Miri", të cilës i kthehesha "Mirë". Ai - Miri?, unë - mirë. Ai - Miri?, unë - mirë. Më kishte pyetur për emrin...

Kyr hymë në klasë të parë, çuditërisht të gjithë e njihnim mrekullisht të ashtëquajturin shkrimpule, por pas disa fletëve të grisura të fletores së bukurshkrimit, të cilat të merrnin ditë të tëra për ti mbushur, duart filluan të miqësohen me stilolapsin.
Dhe kështu duke dalë tek këndi i nxënësve të dalluar, ndjeheshe i suksesshëm.

Edhe kur rriheshim, kishim apo jo faj, godisnim apo na godisnim, përherë dënoheshim nga prindërit, mësuesit, të cilët respektin ndaj të tjerëve, e konvertonin në dënime ndaj nesh.
Na mësuan të flasim më pak dhe të dëgjojmë më tepër. Na edukuan të tolerojmë, të durojmë. I duruari i fituari thuhej...
E ndërkohë fëmijët e paedukuar, të paduruar, rrjedhimisht duhej të ishin të humburit.

E sot bëj një retrospektivë duke kujtuar e peshuar.
Luani, la 8-vjeçaren në mes, e ndërpreu investimin e tij për të ardhmen... Sot jeton në Romë, është i martuar me një italiane dhe ka një vajzë të mrekullueshme me emrin Sara. Edi, kishte mbetur 2-vjet në 8-vjeçare dhe kurrë nuk mësoi të lexojë. Sot jeton në Gjermani dhe merret me shitje makinash. Gimi, me zor përfundoi 8-vjeçaren. Sot jeton në Athinë. Drejton biznesin e tij, një piceri të madhe dhe është shumë i suksesshëm. E kështu vazhdon kjo listë e gjatë emrash të njohurish, të cilëve u uroj me gjithë shpirt mirësi, dashuri dhe sukses në jetën e tyre.

Problemi qëndron diku tjetër. E gjithë kultura që morëm dhe e besuam, duket vërtetë si për një botë ideale. Në realitetin e sotëm shohim sesi shumë nga ato virtyte e vlera me të cilat u rritëm, po na kthehen kundra, në armë kundra vetes. Na bëjnë të ndjehemi inferiorë, të humbasim shance, të hedhim hapa të vegjël.

-Tolerojmë të tjerët duke u lënë të kuptojnë se po gabojnë. Dhe një njeri i mirëedukuar, duhet ta kuptojë dhe ta vlerësojë tolerancën, jo të përfitojë prej saj duke rritur dozën e të sjellurit gabim. Përkundrazi, ndaj personit që nuk toleron, shfaqet respekt dhe akoma më pak doza abuzimi.

-Njerëzit e edukuar, që kanë sedër dhe moral, kurrë nuk do tentonin të punësoheshin në një pozicion pune, ndaj së cilit nuk do kishin pregatitjen e duhur për ta ushtruar. E kundërta ndodh me njerëzit e quajtur "të paedukuar". Ata nuk ngurojnë. Tentojnë përherë dhe po aq herë dalin të fituar.

-Njerëzit e edukuar e përshëndesin policin kur ai bën kontrrollin rutinë të dokumentave. Këtu polici, roja, nënpunësi, drejtori, menaxheri a kushdoqoftë në cilëndo rrethanë, gjëja e parë që nuhasin, është fakti që kanë të bëjnë me një njeri të dobët, që nuk flet rëndë, që nuk shan, nuk ulëret, që nuk kërcënon, që nuk merr njerëz "të fortë" në telefon dhe mjafton kjo etikë, që polici, roja, nënpunësi, drejtori apo menaxheri të ofrojnë pikërisht sjelljen e atij të vrenjturit që flet rëndë, që shan e kërcënon.

E të tilla krahasime mund të bëjmë pa fund duke parë sesi njeriu i edukuar, në rrethana të ndryshme më tepër humbet sesa fiton...

A është ky realiteti, a është kjo normale për natyrën njerëzore ?

A është e drejtë që kultura qytetare të përkthehet publikisht, si dobësi ?

Nëse natyra njerëzore është e tillë, që e mira abuzohet dhe e keqja respektohet, atëherë me çfarë logjike prindërit duhet të edukojnë fëmijët e tyre ? Për ti kthyer në viktima të njerëzve të paedukuar?

Të dashur miq më ndihmoni. Si ta edukoj nesër fëmijën tim, të bëhet një dështak i kulturuar apo një rrugaç i sukseshëm ?


Shkroi dhe përgatiti: Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

LETËR ZOTIT

Sqarim paraprak: Unë jam protestant. Unë protestoj kundër çdo gjëje që lëvizet, sepse lëvizin shpejt dhe kundër të gjitha gjërave që nuk lëvizin, pikërisht sepse nuk lëvizin. Megjithëkëtë, unë protestoj edhe kundër gjërave që lëvizen shumë ngadalë, pikërisht se lëvizen tepër ngadalë përpara. Unë kam shumë arsye të bëhem protestant akoma më i madh.

Ka vite që përpiqem ta gjejë të vërtetën absolute, mirëpo nuk ia dola dhe kështu zbulova përrallat absolute. Madje përralla absolute të cilave nuk guxon t´u thuash se janë përralla! Njerëzit të vrasin këtu për mohimin Tënd Zot i dashur, sepse besojnë se Ti personalisht nuk ke fuqi ekzekutive…Dhe, me pushkë në dorë vrapojnë e të të ndihmojnë. Mirëpo, nuk kam frikë, Zoti ka dëshmuar se në këtë planet adhuron të fortin! Guximtarin!

Për ta gjetur atë që unë kërkoja duhej kompetencë hyjnore dhe durim. Nga nevoja dhe nga pasioni për të vërtetën i nisa këtë letër Zotit; po e quaj vazhdimisht Zot, se po t´ishte femër, pra Perëndi-a, atëherë femrat do t´ishin trajtuar më mirë në planetin tonë Tokë. Për t´i shkruar më duhej edhe adresa e Zotit dhe këtu nisi aventura ime gati e pafund.
I telefonova një murgu të Dalai Lamës dhe e pyeta për adresën e Zotit. Ai gati u mek nga të qeshurat e forta dhe më përplasi telefonin. Dreq o punë! Nisi keq, thash me vete. E mora rabinin në telefon dhe ai më kumtoi se Zoti gjendet kudo! Adresë nuk ka, tha ai. Thirra në telefon Vatikanin dhe pyeta për adresën e Zotit. Më thanë se Zoti nuk posedon adresë dhe nuk ka “www” dhe “@.com”. Edhe ata deklaruan se Zoti gjendet kudo! Në çdo vend. Atëherë thirra një kryeimam. Përgjigja ishte e njëjtë. “ Allahu Egber nuk ka adresë dhe Ai gjendet kudo, si ajri”, më tha ai.
Se Zoti mund të gjendej kudo nuk më pëlqeu fare. Madje edhe unë kisha pasur dyshime të tilla. Tani e kuptova se për ç´arsye po dëgjoja, lëvizje, zhurmë apo fëshfërima në dhomën e fjetjes. Ndonjëherë kisha përshtypjen se këto shushurima po vinin nga lartë, ndonjëherë se po vini nga poshtë. Madje shumë herë duhej curruar veshët mirë, sepse nuk mundej lehtë të lokalizohej vendi. Madje këto fëshfëritje dëgjoheshin në çast jo të këndshme! Diçka e tillë, edhe kur vjen prej Zotit, pengon dhe kurrsesi nuk kuptoja se ç´kërkonte Ai në dhomën time të fjetjes! Pse kaq shumë përgjim: “më mirë mos më krijo fare, se sa të më kontrollosh pa pra!”, thash me vete.
” Ç´është kjo punë kështu!?- thash gati me zë të lartë. Në dhomën time të fjetjes nuk bëj as kundërvajtje, e as vepra penale, as mëkate… Kështu është kjo botë! Aty bëjmë detyrat e evolucionit, që na caktove Ti. Dhe, që nga këto telefonata po ndjehem edhe më i përndjekur dhe më i mbikëqyrur. Pse ky kontroll permanent, këtë duhet ta marrë vesh një herë e për gjithmonë, thashë me vete. Mirëpo, meqenëse nuk munda ta marr adresën prej atyre që duhet ta posedonin, atëherë vendosa ta thërras informacionin.
“ Telekomi gjerman mirëdita, çka mund të bëj për ju ?”
“ Adresën e Zotit ju lutem!”-
“ Si e ka mbiemrin?”
Shikova rreth meje, gafrrova flokët me dorën e djathtë dhe thash: “Nuk e di! “
“ Në cilin qytet banon ai?- pyeti zëri.
“ Ai bano kudo”, thash unë. “ Ndoshta edhe në planet tjetër.“
“ Më vjen keq, ne nuk posedojmë adresa nga kudo, kemi vetëm të këtij planeti. Për ta gjetur këtë adrese duhet t´i pyesni të vdekurit.
Nuk mund të kuptoja se pse të vdekurit posedojnë një adresë kaq të rëndësishme, por jo të gjallët. Madje, nuk e dinte as Vatikani, as kryemami, as rabini, as murgu i Lamës, por ja që të vdekurit dinë më shumë se të gjallët. Dhe gati gati ndjehesha i cytur për të marrë lopatën në dorë dhe të vrapoja drejt e te varret! Ta nxjerr një përjashta, mendova. Ta kap për skeleti dhe t´i bërtas: adresën!
I vdekuri e din adresën e Zotit, por jo i gjalli. Shikoni çfarë diskriminimi?! Të vdekurit dinë më shumë se të gjallët, çudi mbi çudira! Dhe vetëm tani unë po kuptoj se pse fundamentalistët bëjnë vetëvrasje. Ata dëshirojnë ta mësojnë kryeadresën të parët. Dhe kjo kryeadresë, nuk mësohet dot së gjalli.
Kjo botë është çmendur, thash me vete. I dëshpëruar mbylla telefonin dhe nisa kërkimet krye në vete. Do të provoj me e-mail.
Të parën e dërgova gott@t-online.de dhe mora këtë përgjigje:” gott@t-online.de> … unknown user / Teilnehmer existiert nicht, përdoruesi nuk ekziston” .
Gjermanët nuk janë shumë fetarë. Mirë, të provoj me Vatikanin dhe me adresën vijuese: deus@vatican.org.” Pas disa minutave mora një e-mail me këtë shkrim:” utente non esiste!
Kjo nuk më gëzoi, por me dha shpresë të vazhdoj me kërkimet e mia. Dikush u përgjigj, kjo mjaftonte, për fillimin dhe shkrova tjetrën adresë: gott@hi.net.com , gott, për Zotin , hi –per himmel ( qiell ), nett ( i ndershëm gjermanisht ) ne menyre që Zoti të jete i ndershëm me mua. Dhe tak, shtypa: dërgo! Përgjigjja nuk zgjati shumë:” ” unknown user / Damon delivri massage.” O dreq i mallkuar! Demoni po kontrolluaka korrespondencën në drejtimi të qiellit. Në fund nënshkrimi dhe adresa e tij: luzifer@666.kom.hier (luzifer@666.eja.ketu )
I trishtuar dhe i hutuar u ngrita dhe dola në kopsht. Po dridhesha si thupër nga frika. U ktheva për ta çkyçur internetin, mos më futet brenda në sistem dhe më kushton një djall i mallkuar për ta nxjerrë, thash me vete dhe dola përsëri jashtë. Qielli gjerë e gjatë blu, askund dreq.
Aha, e zura Luciferin, ai bythec, mendova dhe tunda kokën i hutuar.
Pas një shëtitje të vogël më lindi ideja t´i drejtohem Nënë Terezës. Ajo është shqiptare dhe mund të ma jap adresën. Nëse nuk e din ajo, askush nuk e din, dhe shkrova këtë adresë: nënëtereza@qielli.pa “pa” për- parajsë. “Pa” për parajsën u desh ta vejë domosdoshmërish se kështu mund t´i ikja sferës kontrolluese të Luciferit. Pas dy minutave mora përgjigjen me këtë adresë: Zoti@.uni “uni” sigurisht për Universin. Unë iu falënderova Nënë Terezës për kujdesin e saj duke i dëshiruar qëndrim të këndshëm në parajsë dhe dërgova këtë letër me këtë përmbajtje drejt Gjithësisë.
Shumë i dashur dhe i nderuar Kryeshkëlqesi Zot,
Shume të nderuar Engjëj (nuk dimë se a e lexon Zoti personalisht korrespondencën )
Unë dua ta di te vërtetën dhe të lutem ke durim me mua, me këtë dua të them, mos vepro të lutem si njerëzit në tokë, përndryshe derisa nuk marr përgjigje të prerë unë do të mbetem protestant, dhe do të protestoj kundër të gjitha librave që mendojnë se janë të shenjta, sepse ato libra tallen me neve dhe me Ty, kryesisht ambasadorët dhe konsujt tu këtu në tokë. Madje janë shkaktarë të shumë luftërave: vrasjeve, dhunimeve, shkatërrimeve!
Ti krijove njeriun nga balta, kështu shkruan aty. Mirëpo unë kam ardhur në përfundim se kjo nuk është e mundur, prishet sapo të rrëzohet, sepse nuk ishte pjekur si tullat. Dhe, kur të vështrohet mirë e mirë, kryesisht ndonjë burrë, nuk mund të pohohet me siguri se ai u krijua nga kjo baltë, nga kjo materie e mire, por nga një pleh, llum, lloç si e quajmë ne jashtë vendit mëmë që na e copëtuan në gjashtë copa dhe Ti nuk reagove kurrë, edhe pse ne kërcyem me plot shpresa prej feje në fe! Kot! Na copëtuan tutje edhe pse të përqafuam dhe të përqafojmë në disa versione…

E dyta: kur Ti krijove njeriun i fryve në hundë dhe kështu i dhurove të gjitha informacionet gjenetike mashkullore. Kjo ishte me mend e me vend. Deri këtu rrodhi krejt sipas planeve të Tua dhe nuk kam asnjë vërejtje. Adami t´u duk i mërzitur dhe të erdhi ideja të krijosh një grua. Ti nuk more përsëri baltë, si edhe herën e parë për të krijuar një grua, mirëpo i shkule Adamit një brinjë dhe prej kësaj brinje krijove gruan. Edhe pse në fakt kishte me shumë baltë në tokë, se sa brinjë.
Problemet tona gjenden pikërisht këtu të gardhuara dhe shpresoj se së bashku mund t´i krahishtojmë : prej Adami u klonua Eva – doktor Antinori në Itali bën edhe ai diçka të tillë duke i bërë plakat shtatzënë- pra prej brinjës u bë Eva dhe kështu Adami martoi vetveten! Super incest!
Mozomakeq! Dhe me këtë klonim u krijua këtu një kaos i gjinive. Brinja e Adamit ngërthente informacionet gjenetike të mashkullit dhe nuk ishte produkt në vete origjinal dhe kështu krijove pluralitet gjinish: Meshkuj që ndjehen femra, femra që ndjehen meshkuj. Deri para pak viteve njerëz të tillë i kemi vrarë, sepse mendonim se ata kanë devijuar…Dhe, në librat që t´i mveshin Ty, thuhet se ndalohet të ndjehesh ashtu si të ka krijuar Zoti.

E treta : Pse krijove vetëm dy veta?
Pse u solle sikur nuk ishte gjë kur i vëllai martonte motrën. Nuk kishte më baltë? Nuk kishte brinjë të tjerë? Ku ishte problemi? Këtu mëtoj një sqarim shterues! Dhe me shpjegoni se pse njerëzimi duhet të jetë një produkt i një incesti tragjik…

E katërta: Në librin Tuaj shkruan se Ti krijove Adamin( në hebraishte: dhé) dhe Evën ( në hebraishte: jetë), kjo ishte ide e mire. Mirëpo unë kam një vërejtje të madhe: pse krijove njeriun si një kafshë? Ai nuk e dinte se ISHTE njeri, madje i gjori nuk e dinte se ishte lakuriq në parajsë! I mungon mundësia e Dekartit: Cogito ergo sum! Dhe çudia në planetin tonë: këtu ndalohet të ecet lakuriq, edhe pse kjo ishte traditë në parajsë! Pse të ndalohen të ne gjërat që janë të lejuara në parajsë!?
Dhe këtu i nderuar dhe i dashur Zot, nuk përfundon dëshpërimi dhe dyshimi im. Ti i more ato dy krijesa të mjera dhe i mashtrove. I dërgove në parajsë në kopshtin Eden dhe u tha: “ Këto fruta nuk duhet t´i hani, sepse ju bëjnë të dijshëm!” Pra, Ti ndalove ngrënien e frutave, por jo lakuriqësinë. Dhe këtu konfrontohemi ne me atë që ne e duamë dhe e dashurojmë: të ndaluarën! Jo pse ne kështu dëshironim, mirëpo pse Ti na dhe këtë kod gjenetik me vete. Pra që ta duamë të ndaluarën!

Më beso zoti Zot se unë mollët nuk mund t´i shoh me sy, i urrej sepse për një mollë u ndryshua jeta dhe nuk kuptoj pse ndalove derrin e pafajshëm, por nuk ndalove dhe mallkove mollët e fajshme?

Këtë nuk kuptoj se mungon koherenca. Kur shoh mollë në treg, iki si Drakula i Transilvanisë nga hudhra…
Ambasadorët tu në tokë thonë se ju e dini ardhmërinë, nëse është kështu, pse na mashtrove atëherë dhe na dërgove te molla e ndaluar edhe pse e dije se ne do ta hamë? Pse na dërgove aty ku duhet të dënohemi?
Dhe më shpjego të lutem se pse në parajsë edhe kafshët flasin? Me çfarë truri vinin në lëvizje ato gjuhën e tyre dhe si artikuloheshin ato? Pse sot nuk munden? Pastaj erdhe ngadalë, me hapa te rëndë dhe pyete me vendosmëri dhe qortueshëm: ” Pse jeni mbuluar para?”
Kjo pyetje mua do të më kishte bërë të skuqem rënd, madje te bëhem edhe i kuqërremtë. Sepse në përkthim d.m.th.: ku janë organet gjenitale? Pse nuk shihen?
Po të kisha qenë unë Adami këtë pyetje nuk do ta kisha kuptuar dhe nuk do t´isha përgjigjur. Përveç kësaj për Adamin dhe Evën ishte tragjike qëndrimi në parajsë. Ata ishin si dy kafshë. Nuk dinin gjë! Nuk dinin të bënin dashuri, nuk dinin se ishin lakuriq, po edhe të dinin të bënin dashuri, nuk do të kishin mundur, sepse Ti ishe vazhdimisht atypari. E po të kishim pasur fëmijë atëherë parajsa do t´ishte shndërruar në vend nudistësh, sepse Ti pate ndaluar edhe gjethin para!
Këtu në tokën tonë nëse dalim lakuriq na dënojnë në mënyre simbolike ose me një gjobë, jo më shumë. Edhe pse sipas librave tu lakuriqësia duhej t´ ishte hyjnore dhe dhurate e parajsës…
E pastaj për një mollë dreqi ta hajë nuk bëhet aq potere qiellore sa të na dënosh në mënyrë kolektive me vdekje! Këtu në tokën tonë nuk dënohet kurrë një njeri aq ashpër, për kaq pak! Madje edhe kriminelet e mëdhenj që kanë të njohshëm në politikë dhe për vepra penale dënohen me kusht. Pse nuk njeh Ti një shkallëzim të tille juridik: me kusht p.sh.? Për një mollë na dëbove nga parajsa. Merre me mend Ti një herë këtë punë! Ne, shqiptarët, jemi aq bujar dhe ta kishim dhuruar një thes me molla. Futu lirisht në shtëpinë e shqiptarit se nuk të lënë duarthatë! Nuk themi kot:” shtëpia është e Zotit dhe mikut” !Mirë! Çfarë mirë, në fakt shumë keq. Na bëre të vdekshëm, për një mollë! Dhe ka vite që po përpiqemi ta rizbulojmë parajsën. Atë parajsë ku nuk ka vdekje, ku jetohet me miliarda vite…
Unë nuk dua, nuk dua të jem i pavdekshëm! Ti mendove se neve na ke bërë te vdekshëm, por ne e zbuluam një parajsë me të cilën përsëri i ikim vdekjes, sepse ne do të ringjallemi. Unë heq dorë, këtu,me këtë shkrim, publikisht nga ky parajsë. Motive mund t´i marrish me poshtë!

I dashur Zot,
Të falënderoj nga zemra për këtë jetë të rëndë, por këtu dua t´i shpreh mirënjohjen edhe gruas. Ajo ishte fantastike qe vodhi mollën. Ha, ha, unë i dua hajdutet, intriguese janë ato! Pse mendoj unë kështu? Po të mos kishte ngrënë Eva mollën, atëherë Eva dhe Adami do të kishin mbetur banorët e vetëm në këtë planet. Ose akoma më keq, meqenëse ata nuk duhej të vdisnin, sot do t´ishte mbushur bota me njerëz dhe do te kishin vdekur nga uria, nga etja, do t´kishte pasur biliarda njerëz! E pastaj, nuk ke lënë afër një planet tjetër ku mund të vazhdohet jeta, p.sh. nëse këtu harxhohen patatet kishim mundur te fluturojmë në hënë apo mars dhe kishim marrë disa thasë me vete. Nuk ka!Asgjë!

E pesta: Ne mund edhe ta harrojmë gjithë atë qe thamë deri tani, mirëpo më trego të lutem, pse bëre që ne të jemi pasardhës të kriminelit, jo vetëm të incestit, por edhe të kriminelit. Pse tolerove qe Kaini të vrasë Abelin. Këtu vërtet dua një sqarim shterrrues, përndryshe besimi im e pat!

E gjashta: Pse na duhen kaq shumë fe dhe sekte ? Pse shkruan aq shumë libra, dhe pse përsëri po i korrigjon ato, madje librat i ke shkruar pa vokale, dhe kujt dëshiron t´ia shesësh sot ato libra? Ne planetin tënd gjendja është shumë serioze, shumë delikate, shumë tragjike, shumë qesharake…

Askush nuk dyshon se ka blerë librin e gabuar. Askush nuk ka dyshime dhe askush nuk ndalet të mendojë. Dhe kur askush nuk ven gjërat në dyshim, dhe kur askush nuk mendon, por kapërdinë gjërat e gatshme, atëherë unë kam frikë! Frikë të madhe, Zot i dashur! Këtu shumë njerëz besojnë që ti shkruan libra apo poezi, unë nuk besoj se të tregova që në fillim se jam protestant kronik! Këtu të konsiderojnë shkrimtar e poet.

Madje nuk kane marre të thonë se ke ndërtuar universin për 6 dite, kurse për të shkruar libra të janë dashur vite të tëra, dekada, shekuj!

Disa madje besojnë se Ti je i dobët dhe vrasin për Ty.

Këtu besojnë se Ti ke ndërtua mikro-universin që ne po e zbulojmë me mikroskop dhe makro-universin, që ne po e vështrojmë me teleskop, por edhe pse me këtë fuqi hyjnore, edhe pse ndërton çdo gjë vet, për të shkruar një libër fetar të duhet njeriu dhe nuk e shkruan vet!? Te ne në Tokë, edhe në shkollë nëse shkruan për shokun, të dënojnë…

E din?
Ndoshta dhe ke parë, që kur po na dërgon Ti libra, ne po vritemi si kafshë të egra, dhe të gjitha tërmetet dhe cunamet së bashku nuk kanë vrarë aq shumë njerëz sa njerëzit që lexojnë librat e tua dhe luftojnë duke menduar se kanë të drejtën absolute dhe licencën për të vrarë. Dhe, me beso, qysh kur kanë ardhur këtu librat e tua, i shtypim gratë. Madje shumë besojnë se keqtrajtimi dhe nënshtrimi janë gjëra hyjnore. Për Zotin po, kështu besojnë! Dhe vetëm në këtë shekull u desh të ndërrohen dhe korrigjohen kushtetuat dhe veprojnë në kundërshtim me dispozitat Tua. Këtu ambasadoret e tu thonë se Zotit i pëlqen diskriminimi! Merre me mend këtë një herë !
Nejse, pastaj na tha se atje ne parajsë ka shumë gra të bukura dhe se mua si mashkull më presin shumë bukuroshe. Këtu, në tokë, mezi mund ta mbajë një si duhet, e ç´më duhet atje një duzinë grash! Nuk dua të ndjehem si në shtëpi publike!
Me ketë e-mail sot unë heq dorë publikisht nga parajsa dhe të pyes se a ka në qiell një vend më neutral, kështu si Zvicra te ne, jo ferr , jo parajsë, por diçka ndërmjet, ku ka argëtim tokësor. Disi si purgatori i Dantes… Shikuar mirë e drejtë grave nuk u konvenon të vdesin, por neve meshkujve, po, bile shumë! Ato nuk i pret askush në parajsë…

Në librin tënd thua se në parajsë qumështi rrjedh si lumë, po kush donë të pijë qumësht sot? Pastaj thua se ka mjaltë, e kush donë ta hajë këtë mjaltë që kushton 2 euro një kg? Kush do t´i pijë dhe kush do t´i haje ato gjëra nuk kam idenë. Për mua parajsa është diçka tjetër: konjak shqiptar, tavë Elbasani, Campari me lëng portokalli sapo të shtrydhur; birrë Peje, verë të kuqe nga Toskana, nga Burgonja, Shamapanjë, proshutë parme, franceze apo serrano spanjolle, suxhuk Prizreni për t´i mos numëruar te gjitha, madje parajsë për mua është edhe ritakimi me ish-dashnoret që kisha dikur, jo tjera.

Për ato më ka marrë malli, dhe këtu në tokë nuk guxoj as t´i shkruaj një e-mail se menjëherë ma mësojnë adresën tënde dhe unë më mirë nuk po ngutem. E keqja është se i kam larg vetëm dy klikime në facebook, por ec e merr guximin…

E shtata : Me teleskop po i përcjellim kantieret Tua në Gjithësi dhe po shoh se Ti vazhdimisht po ndërton…A nuk mendon se ka ardhur koha për reforma ne ferr, në parajsë dhe në tokë? Dhe një pyetje personale: a është e mundur që pas vdekjes të marrë unë rrugën e qumështit kurse njerëzit që nuk i dua atë të kosit? Një gjë harrova: si i ka punët Fridrih Niçe që tha se keni vdekur dhe si po kalon xhaxhi Enver?

Duke pritur përgjigjen Tuaj, ju lutem pranoni përshëndetjet e mia më të sinqerta
Me rekomandimet më të veçanta dhe respektin më miqësor
Me plot besim dhe respekt për besimin cilësor
Shumë ngrohtësisht i Juaji përgjithmonë, vertikalisht, N.Aliu

Naser Aliu

Letër Hoxhës

Hyje në odën e mbushur me tym dhe ngriheshin nga vendi së paku njëzet veta. Si zakonisht, vije i fundit; sigurisht të bënte përshtypje respekti kolektiv; ngritja e tyre e përbashkët dhe ulja jo harmonike, njëri pas tjetrit, sipas pozitës sociale. Ata më të varfëritë uleshin të fundit. Ata edhe të shtronin më shumë pyetje, nga respekti. Ti, trupmadh, me zë të trashë, flisje me një ton imponues; herë ship, herë arabisht, por kurrë shqip.

Uleshe në krye të odës dhe rrëfeje me krenari të theksuar: “ në fshatin tim asnjë vajzë nuk është bërë shkinë!” në përkthim: asnjë vogëlushe shqiptare nuk mëson shkrim-lexim.

Njerëzit të dëgjonin të trishtuar nga frika se kjo epidemi e shkollës do t´i godiste edhe ata. Ti fole dhe nuk pushove dhe deri në fillim të viteve 70 mbajte gjendjen nën kontroll. Në fshatin tënd asnjë shqiptare në shkollë! Të gjitha analfabete. Kur ktheheshin burrat në shtëpi, ktheheshin të mbushur me urrejtje ndaj grave dhe bijave. T´i përligjje keqtrajtimin, abuzimin me lirinë dhe nga gruaja pate krijuar përbindëshin: duhet mbikëqyrë se nga natyra është e pasigurt. Duhet t´orientohet, riedukohet, sepse ka flokë të gjata dhje mendje të shkurtër, dhe se ajo, në përkthim, nëna jonë, edhe e jotja, kishte mashtruar edhe dreqin.

- “E kur mashtron dreqin, sa i duhet për ta mashtruar një burrë“!? bërtisje me zë të lartë. Dikush kruante kokën, tjetri dridhte mustaqet, tjetri tundte kokën...

Ti ishe institucioni i vetëm në fshat dhe për rreth, që fliste ship. Te ti vinin njerëzit me telashet e tyre: ti shkruaje hajmali kur ishin lopët të sëmura, kur sëmureshin kuajt, kur vuanin gomarët; kur sëmureshin njerëzit, kur burrat e gratë vuanin nga steriliteti, kryesisht gratë; kur dikush vuante nga skizofrenia, tjetri nga paranoja apo i treti nga trauma e depresione dhe ndërtove shtëpinë më të madhe në fshat.

Ti nuk ishe vetëm hoxhë, por edhe veterinar, gjinekolog, psikiatër, neurolog, androlog dhe kirurg. Kirurg sepse bëje synet edhe fëmijët, domethënë shkurtoje luca. Madje nuk pushoje me përsëritjet se nënat nuk duhet të lindin në spital, se pa spital kishin lindur të gjithë, edhe profetët...

Gratë lindnin në shtëpi, aty këtu vdisnin dhe ti thoshe se Zoti e mori, se këtë fat e kemi të gjithë. Dhe, me çdo varrim, rritej edhe pasuria jote...

Gjithmonë frikësove burrat dhe gjithmonë u mundove që nëna të jetë e padijshme se kështu rriteshin edhe fëmijët. Sa më e madhe injoranca, aq më absolute vlera jote! Ti ishe ai që edukoi popullin jo me dashuri, por me konflikt brenda në familje dhe me hierarki ushtarake: sundues dhe të sunduar. Nënshtrues dhe të nënshtruar! Dhe, kurrë nuk i quaje familjen si familje, por si rob. U përpoqe me mish e shpirt të mbjellësh diskriminim brenda në familje dhe martesa si në pazar, pa fije dashurie.

“Gruaja donë kontroll ”, përsërisje madje rikujtoje knusin (gjelin) në ligjëratat tua, “shiko knusi si i komandon dhjetë pula, e ti çfarë burri je që nuk komandon një grua! Shkop donë ajo, disiplinë donë ajo. Rrahja ka dalë nga xheneti.”

Dhe, çdo ditë dëgjoheshin vajet, të grave, të nënave, të motrave dhe piskamat e fëmijëve. Dhimbja fizike si mjet edukativ, nënshtrimi dhe thyerja e personit si edukatë e drejtë propagandohej pre teje ditë e natë. Në fakt ishte dresim dhe, ti këtë ligjëroje pa pushim. Çdo javë. Çdo ditë!

Sot po e bën djali yt! Si ti! I forti, pra burri, ka të drejtë t´i rrahë gruan dhe fëmijët, djali madh kishte të drejtë t´i rrahë vëllezërit e motrat. Piskama e britma çdo ditë në lagje...Edhe sot...

Kur pa se vashat tona po shkonin në shkollë dhe ligjëratat tua po zvetënoheshin dërguat djalin në Arabi, ku u shkollua falas. Në fund të viteve të 70 para fshatarëve humbët respektin dhe autoriteti yt po vuante një rënie dramatike, atëherë u shpërngulët në qytet. Motivi: shërimin nga steriliteti nuk e bëje me hajmali, por fizikisht, me trup e shpirt dhe me pasion të madh sa ofshama u dëgjua në oborr. Fshati u gëzua kur ike. Ofshani i çliruar! Asnjë nuk u përshëndet me ty. Ike vet, ashtu edhe si kishe ardhur në fshat.

Djali mbaroi shkollën e mesme fetare dhe u kthye me titull besimtar profesional, me profesion Zotin dhe detyrat e tija. Si ti. Pune nuk kishte. Pas një viti ridërgove në fakultetin teologjik, ku përsëri studioi falas dhe u kthye me tru të shpëlarë.

Nuk e donë kombin e vet si është, por donë ta bëjë si i pëlqen atij dhe bindjeve të tija. Ka ndërmend ta ndryshojë edhe historinë, edhe gjuhën!

Edhe ky gati si ti, me një fjalor si ti, disa fjalë ship, ndonjë shqip dhe shumë arabisht e turqisht...Nejse, djali u kthye dhe duhej një vend pune, shkurt e shqip duhej ndërtuar vendi i punës: një xhami.

Ti dole përsëri në skenë, tash në qytet. Iu drejtove pleqve që kishin bijtë e bijat jashtë shtetit: i frikove, i tmerrove nga vdekja dhe mblodhe nga një njëmijë euro për shtëpi, jo për të ndërtuar një shkollë, një kabinet, një laborator, por një xhami ku do te punësohej biri yt. Dhe ashtu u bë. 250.000 € u mblodhën dhe u ndërtua vendi i punës. Shumë njerëz punuan falas...Me ato mjete kanë mundur të financohen dhjetëra studentë të mjekësisë...

Biri yt shkon çdo te premte në xhami, pas tij pesë a gjashtë pleq, që mezi mbahen në këmbë dhe fiton pesëqind euro në muaj, pa llogaritur martesa, varrimet, mevludet. Ti, si edhe djali yt, fitoni para pse i besoni Zotit!!!!Unë i besoj Zotit falas!

Populli mbijetonte nga puna në perëndim dhe ti nuk pushoje duke folur kundër perëndimit. Urreje kryqin, por kartëmonedhat zvicerane me kryq, të eksitonin e ngazëllenin!

Në ligjëratat tua gjysma e fjalëve ishin arabisht. Burrat të dëgjonin dhe tymosnin, herë të brengosur, herë të shqetësuar, herë në dilemë herë të kënaqur: “shyqyr Zotit nuk kuptuam gjë!”

Populli drejt perëndimit, ti drejt lindjes. Kurrë nuk u poqët as me ide nacionale, as me ato fetare. Kudo në Ballkan klerikët ishin të lidhur me kombin, te ne jo! Ne drejt Evropës, ti drejt Azisë. Ne drejt Tiranës, ti drejt Beogradit. Ne djathtas, ti majtas. Ne majtas, ti djathtas.

Me kombin nuk ece së bashku, si te kombet tjera në Ballkan, as paralelisht në drejtime të ndryshme, por në drejtime krejtësisht të kundërta. Dhe kjo na kushtoi shumë. Gjithmonë në konflikt me kombin, që i predikon dhe nga i cili jeton, pa kuptuar se po predikon në një komb që ka një tjetër histori, një autobiografi shumë të pasur, pranë dy civilizimeve antike, greke dhe romake dhe me një tjetër ndërtim psikologjik. Dhe, me një kanun, që ndalon martesën në fis, në gjak dhe i cili rregullonte jetën e shqiptarit...

Në çaste më dramatike për kombin dole me konkluzione të reja: “ këtë që po bën NATO sot, nuk është asgjë e re, e ka bërë Turqia para disa shekujve dhe na ka shpëtuar nga Serbia. Allahu ka dërguar NATO-n në Kosovë!”

Edhe pse në moshë të shtyrë, akoma po llapon. Edhe pse tanimë me sy të verbër, akoma po sheh prapësht...

Pse po ta shkruaj këtë letër?
Për të dhënë një këshillë para se Zoti ta shtyp tastin enter dhe të nis download-in tënd. Kërkoi ndjesë fshatit tënd për prapambetje dhe mashtrimin. Ndoshta kështu i ndalet turri djalit tënd që po shkreton nëpër disa shtete në perëndim.

Kërko ndjesë si Vatikani! Bëhu burrë! Ja motivet:

gjyshet gati qind për qind analfabete, nënat me katër vjet shkollë ( kishte nisur rënia e ndikimit tënd) dhe me nuse me shkollë të mesme ( ti ike në qytet) tregojnë për humbjen kronologjike të ndikimit... ky shkallëzim i injorancës mban vulën dhe nënshkrimin tënd, prandaj merr guxim para vdekjes dhe përballohu me rezultatin që ke prodhuar dhe kërko ndjesë popullit.

Kërkoi të falur kombit shqiptar kështu:

“ Komb i dashur, më fal se me dashje apo pa të ndihmova armiqtë e shqiptarëve. Më falni se mbolla diskriminim në shtëpi: mes burrit dhe gruas, vëllait dhe motrës. Vjehrrës dhe nuses. Më falni se në vend të edukatës predikova dresimin! Lavdërova paditurinë dhe mallkova mençurinë. Më fal o komb i dashur dhe lutu për mua! Më fal se nuk predikova në gjuhën që krijoi Zoti personalisht, në gjuhën shqipe, që e krijoi Zoti para se të krijonte shumë profetë !”

Dhe, ky komb, ka falur edhe shumë tragjedi tjera në histori dhe të falë edhe këtë gabim të madh, me rëndësi është djali yt të këndellet dhe nuk do ta quajë më Nënë Terezën shkinë e bijë shkine!...

Edhe një pyetje: për 500 vjet nuk nxore pesë hoxhallarë me të cilët mund të krenohet kombi shqiptar: shqiptari me fe myslimane, shqiptari me fe ortodokse, shqiptari me fe katolike, shqiptari me fe bektashiane dhe shqiptari që beson në etikë ( ateisti).

Pse nuk prodhove së paku një hoxhë për 500 vjet i cili do të renditej në Tomor, krah për krah me Skënderbeun, Gjergj Fishtën e Nënë Terezën?

Nga Naser Aliu

Letër burrave

“Laju se po të vjen era djersë!”, Sherifi pas orës njëzetedy, dekada e parë e shekullit XXI

Djali parë lindi kur Sherifi ishte anëtarë i LDK-së dhe e pagëzuam: Ibrahim
Djali i dytë lindi kur Sherifi u bë anëtarë i PDK-së dhe e pagëzuam: Hashim
Vajza e parë lindi kur fituam statusin e refugjatit në Gjermani dhe e pagëzuam: Angela
Vajza e dytë lindi kur Clinton erdhi në Kosovë dhe e pagëzuam: Hillari
I tretë lindi kur Sherifi u anëtarësua në partinë Aleanca Kosova e Re dhe e pagëzuam: Pacoll

Gati çdo ditë përplaset dera te ne. Gati çdo ditë në këmbë, herë para vjehrre, herë para kunatave, herë para kunatit, herë para shokëve të tij, herë para kushërinjve, kushërinj të kushërinjve, gjithmonë duhet të jem e buzëqeshur, mikpritëse...Dhe, askush nuk paralajmëron ardhjen, shumica janë të papunë, zyrtarisht të papunë...Si edhe burri im personal: Sherifi.
Nëse më dhemb koka duhet të shtirem se jam shëndoshë e mirë, sepse mysafirët dhembjen e kokës e shpjegojnë si qëllim i fshehtë për t´i dëbuar. Ata nuk e konsiderojnë vetëm kështu, por edhe analizojnë qëndrimin tim, dhimbjet e mia dhe gjendjen time shpirtërore. Ata shkoqisin dhe shtjellojnë tundjen e kokës, rrudhjen e buzëve apo edhe lëvizjen e duarve dhe të gishtave. Shtrirjen e këmbëve, lëvizjen e gishtave të këmbës dhe ngritjen e vetullave. As në banjo nuk duhet shkuar kur ke mysafir, thonë është marre!
Për shembull, nëse ngre vetullat, kunata thotë se po i shikoj mysafirët me dyshim, nëse i ngrys vetullat, thonë se po i shikoj me habi. Nëse shtrij këmbët e shpjegojnë si indiferencë ndaj mysafirëve. Këtë gjest mirëpo vjehrra e shpjegon ndryshe: mosrespektim ndaj saj dhe mysafirëve.
Kur lëvizi gishtat e këmbës thonë se jam nervoze. Nëse lëvizi gishtat e duarve, thonë se jam e paqejf. Çdo lëvizje imja ka interpretues dhe analizues. Madje këto shpjegime mbështeten sipas tyre edhe me fakte shkencore, sepse shume here vijat e karakterit tim ravijëzohen në filxhanin e kafes. Kunata e madhe është eksperte për interpretimin e filxhanit.
Para dy javëve më ranë gotat e çajit nga dora mu para vjehrrës, ( thënë sinqerisht gëzohem kur bëj çaj, sepse gotat e çajit nuk lexohen, për fat!). Aty brofi Sherifi, burri im personal, më qëlloi me grusht në hundë dhe unë u përplasa pranë dritares, në prehër të kunatës. Ajo u largua anash duke më vështruar me një shikim përbuzës dhe qortues. Vjehrrës i ra vetëm pak çaj në gishtat e këmbës, ( po ata gishta që kur lëvizi unë, shpjegohen si nervozizëm i theksuar) por ajo u ngrit duke kuisur, duke hekur çorapen me forcë dhe duke gjëmuar, sikur t´i kishte rënë një bombë serbe. Sherifi më qortoi me zë të ashpër për mungesë koncentrimi, se ku e di se ku i kisha pasur mendtë dhe se kisha tentuar t´ia përvëlojë nanushin. Kur pa se më rridhte gjaku nga hunda, për ta arsyetuar dënim apo për të krijuar një ekuilibër mes veprës dhe dënimit shtoi: “ Ti provove ta vrasësh nanushin!”
Atë ditë pata menstruacionet, i kam çdo muaj, por askush nuk duhet ta dijë; më dhembte koka, por njerëzit e mi kishin nevojë për shërbim; ata nuk ishin të sëmurë, mirëpo në familjen tonë gratë e sëmura quhen shtirake. Edhe serbet kur na helmonin, thoshin se po shtireshim. Mozomakeq, nuk dua të them se burri im është si serbët! Assesi!
Ka dhjetë vite që jetoj në Gjermani, që kur na dëbuan nga katundi jonë. Këtu jetohet ndryshe dhe femra trajtohet me respekt, por në shtëpinë time nuk ka ndryshuar gjë. Gati po ato orendi, po ato ushqime dhe kursejmë shumë. Kemi mundësi fantastike të vdesim të pasur, sepse jetojmë tepër varfërisht. Shumë njerëz kanë ndërtuar shtëpi në vendlindje, Sherifi ka ndërmend ta bëjë më të madhe se kushërinjtë e tij, me katër kate. Tre kate për djemtë dhe në të katërtin duhet të banojmë ne. Sherifi preferon katin e fundit për t´i mbikëqyrë hyrjet dhe daljet nga ballkoni.

Në mëngjes bëj gati fëmijët për shkollë. Pak para orës tetë nisen. Janë shumë të zellshëm dhe i dua shumë. Në orën tetë shkoj unë në punë. Sherifi flenë. Në orën katërmbëdhjetë e gjysmë e mbaroj dhe nxitoj në shtëpi për të gatuar drekën. Sherifi në kompjuter. Fëmijët kthehen pak para meje. Dy orë pasdite i kaloj me fëmijët duke i bërë detyrat. Sherifi në divan apo duke telefonuar ose duke ndërruar kanalet televizive të planetit tonë. Sapo t´i mbarojmë detyrat, nis të përgatis darkën dhe dëgjohet Sherifi: “Ku mbeti ajo dreq darkë?
Darkojmë. Unë laj pjatat, pastroj tryezën. Sherifi tash lexon gazetën dhe hedh faqet një pas një në dysheme. I përcjell fëmijët në shtrat. Grumbulloj faqet e gazetës që kanë dëshpëruar Sherifin. Sherifi shikon lajmet; televizionin gjerman, nëse nuk kemi mysafirë. Unë nis me hekurosje, Sherifi shikon lajme RTK, edhe nëse kemi mysafirë. Unë pastroj shtëpinë, Sherifi shikon lajmet në Alsat.
Kërkon një gotë ujë edhe pse ka shishen me gotë para vete. Sherifi telefonon me shokët dhe flasin për lirinë dhe robërinë, për kombet e shtypur në botë.... Pas orës dhjetë Sherifi shkon në krevat dhe bërtet: “ Eja moj loçkomane t´i bëjmë detyrat e shtëpisë...Laju se po të vjen era djersë!” Herë pas here thotë se nuk i bëri detyrat mirë dhe se duhet korrigjuar!

Sherifi nuk më ndihmon në punët e shtëpisë. As fëmijët. Djemtë nuk i lejon , sepse sipas tij kjo është punë grash. Vajzat janë të vogla. Ai thotë se kur djemtë ndihmojnë nënën, atëherë feminizohen dhe ka rrezik për orientimin e tyre të mëvonshëm dhe mund devijojnë... Ata duhet të mbeten burra me karakter mashkullor edhe atë si burri im personal, Sherifi.
Më pret ulur mbi krevat, cullak, si zakonisht. I pëlqen të ekspozohet, thotë se ka trup atleti. Ofshan nja dy a tri herë, kthehet në anën tjetër dhe flenë i kënaqur duke gërhitur. Unë shikoj drejt tavanit me sy të zgurdulluar. Aty nga ora një pas mesnate më vjen gjumi dhe zgjohem në orën pesë e dyzetepesë. Në orën gjashtë e gjysmë bëj mëngjesin gati. Zgjoj fëmijët, hanë mëngjes dhe në orën shtatë e gjysmë ikin në shkollë. Në një pjatë lë mëngjesin gati për Sherifin kur të zgjohet, edhe kafen. Pesëmbëdhjetë minuta pas fëmijëve, vrapoj edhe unë shkallëve te poshtë për në punë.
Sherifi është i kënaqur me mua, mirëpo ai ka edhe një cen: sa herë nervozohet, shqetësohet apo dëshpërohet, ai dëshiron seks. Të shtunën Sherifi kalon ditën duke luajtur shah në klubin shqiptar, duke pirë çaj dhe duke analizuar politikën e shqiptarëve të Kosovës, politikën e Shqipërisë dhe atë ndërkombëtare. Këtë javë ndjehet shumë i preokupuar për Rripin e Gazës. Të dielën Sherifi luan top me shokë. Një herë në javë shkon në palestër.
Unë në fund të javës zakonisht rregulloj shtëpinë dhe shërbej nanushin që vjen me tri bijat te ne. Mirëpo, në klubin shqiptar më merr edhe mua rregullisht: çdo 28 nëntor dhe tani edhe për 17 shkurtin. Çdo 9 mars më blen një lule, pasi të ketë marrë vesh se dje kishte qenë tetë marsi.

Kështu shtatë ditë në javë, kështu çdo muaj, kështu me vite. Nëse refuzoj bëhet potere e madhe dhe kërcënime duke m´u kanosur, se do të shkojë në shtëpi publike. Ndjehem një shportë hedhurinash ku zbrazet për ta fituar ekuilibrin e vet. Unë jam një qoshe e rrugicës ku ndalet qeni për të bërë shurrën. Seksin nuk e dua. Ai është për mua dhunim dhe nënshtrim, nënshtrim deri në asgjësim, Sherifi është i kënaqur me mua, edhe rrethi familjar, po!
Një gjë harrova: që kur Sherifi është bërë anëtarë i Aleanca Kosova e Re, keqtrajton
Ibrahimin dhe Hashimin...

Epilog
Në shoqëri me struktura fisnore statusi superior fitohet jo në bazë të aftësive, por në bazë të
organeve gjenitale...

Naser Aliu

Letër grave...

Zoti që kur krijoi njeriun parashikoi rregulla të përkufizuara mirë. Nuk i krijova unë, por Zoti. Detyra jonë është t´i praktikojmë ato. Gruaja ime është e imja, siç janë të miat: makina, banesa dhe veshmbathjet e mia. Nëse më gërvisht dikush makinën, unë acarohem dhe denoncoj, nëse dikush prek edhe pa dashje gruan time, e dërgoj në spital, sepse ka prekur pronën time private.

Asaj i kam falur mbiemrin tim. Duke i dhënë mbiemrin kam treguar pushtetin dhe rregullat e lojës për këtë jetë. Nëse nuk donë, mund të detyrohet, nëse jo me fjalë, atëherë dhuna e riedukon. Për të mirën e saj, nesër më falënderohet. Së paku një herë në ditë ajo duhet ta ndjejë peshën e dominimit tim, qoftë fizik, qoftë verbal, varet se ç´kërkon situata...

Mbiemrin ia kam huazuar për përdorim, derisa t´i nënshtrohet rregullave morale të mia. Në familjen tonë në dyqind vitet e fundit ( ndoshta edhe më shumë) nuk ka pasur shkurorëzime dhe, nuk mund të ketë. Edhe nëse ndodhë, atëherë fëmijët mbeten tek unë. Ajo mund ta marrë një trastë në dorë dhe përjashta...Shkurorëzim mund të bëhet nëse vdes ajo, jo nëse vdes unë, sepse edhe pas vdekjes sime, në supet e saja rëndon mbiemri im: mbiemri disiplinues, rikujtues dhe qortues. Pas vdekjes sime, ajo duhet të kujdeset për fëmijët dhe nuk guxon të martohet. Të ecë kokulur dhe e mërzitur. Pas vdekjes së saj unë duhet të martohem sa më shpejt që është e mundur, brenda jave, sepse fëmijët kanë nevojë për përkujdesje dhe unë duhet ta vazhdojë jetën time. Të mos bëhem rezil, sepse martesa e burrit pas vdekjes së gruas, është vepër preventive...

Pse duhet trajtuar gruaja si një gurë i çmueshëm? Zoti e ka pllakosur me bukuri të jashtëzakonshme, bukuri që e bën tunduese për rrethin dhe për ta mbrojtur këtë është detyrë e imja.

Nëse shikoni gruan nga prapa është e bukur dhe ngashënjyese. I shikoni flokët e saja, të mrekullojnë. E ktheni pak anash dhe shikoni vithet, t´i merr mendtë. E rrotulloni në anën tjetër, po ato përshtypje marramendëse. E shihni nga para shquhen sytë e saj të mëdhenj, faqet e bukura engjëllore, buzët e kuqe, qafa e gjatë, gjoksin e fryrë e të mrekullueshëm, belin e ngushtë dhe këmbët e gjata që duket se nuk mbarojnë kurrë.

Çdo gjymtyrë e saj është e përkryer dhe marramendëse: ajo rrezaton një mori dëshirash, provokon edhe kur qan, edhe kur qesh. Ajo rrezaton dalldi dhe shkakton turbullim të brendshëm!

Është një koncert dëshirash dhe instrument qetësues. Ajo është një diamant dhe po e la në liri, ta vjedhin. Ta vjedhin sepse ajo është cak i gjuetarit. Si nuk lejohet lopa të shkojë vet në treg, edhe gruaja nuk mund ta posedoj këtë liri. Bukuria e saj duhet fshehur, se ngacmon rrethin, dalldis ambientin... Prandaj jashtë shtëpisë një bisht pas, një pasanik...Koka saj, nën këmbën time, si e gjarprit!

Mashkulli që në kohën e gurit ishte gjuetar dhe i lejohet, por një burrë i vërtetë nuk toleron që gruaja e tij të dalë e bukur në qytet. E bukur dhe pushtuese vetëm në shtratin tim. Kurrë jashtë. Unë si Sherif kam frikë nga konkurrenca dhe shumë herë besoj se të tjerët janë më të mirë se unë, prandaj burri i vërtetë dominon për ta evituar konkurrencën! Burri me brinjë, sjellë konkurrencën në shtëpi!

Burri edhe nëse bëhet i përdalë, është mashkull i vërtetë, por nëse bëhet zonja e shtëpisë, atëherë ajo bëhet kurvë dhe fëmijët bëhen bijë të kurvës.

Detyra e Sherifit është t´i parashikojë situatat, t´i analizojë mirë dhe t´vlerësojë drejtë e burrërisht. Edhe pse Sherifi jeton në Gjermani, nuk është gjerman. Ai ka ardhur me software të instaluar këtu dhe nuk ka birë nëne që mund ta ndryshojë. Edukatën time të pastër dhe burrërore e përfitova nga babushi, dhe ky nga gjyshi im, sa i përket grave, mësimet e nanushit janë të pazëvendësueshme!

Kur futem në shtëpi bashkëshortja duhet të ngrihet, të më përshëndesë dhe pyes: a jam i lodhur, a kam uri, a dua kafe dhe të mos ulet kurrë para se të ulem unë. Pa marrë parasysh a vij nga puna apo nga argëtimi. Duhet të më marrë pallton apo të ma japë kur dal jashtë. Të m´i pastroj këpucët dhe të më përcjell deri te dera.

Këto janë rregullat elementare që duhet´i respektojë një grua e mirë, grua me moral. Për të qenë e dashur dhe e respektuar: ajo duhet të jetë: nënë, edukatore, grua trasgresive, dashnore, kuzhiniere e mirë, kameriere e përkryer dhe e gatshme për dëshirat e mia. Në çdo çast! Nëse mungon diçka nga ato, atëherë, ajo grua nuk meriton burrë të vërtetë dhe nuk shkon në parajsë.

Ajo nuk mund të ketë dëshira, sepse dëshirat dhe planet e mia janë ligj. Këtë nuk po e zbuloj unë, por kështu është kodifikuar. Detyra e saj nuk është të mendojë, por të veprojë, të menduarit është obligim mashkullor. Pa lejen time ajo nuk futet as në parajsë.

Para nanushit ajo duhet të rrijë gatitu, se e ka për detyrë, edhe para mysafirëve, përndryshe lëndon dhe dëmton virilitetin tim. Nanushi i ka falur asaj djalin dhe ajo duhet ta falënderoj çdo ditë! Kur kemi miq, ajo duhet të jetë shërbëtore e përkryer, të flasë me zë të ulët, të mos përzihet në bisedë (ashtu ashtu nuk din gjë dhe mund të gabojë diçka, prandaj detyrë imja është t´ia ndalojë dhe shpëtoj nderin), të duket si viktimë e vërtetë, sepse sa më shumë që len përshtypje te mysafirët, aq më shumë më rritet mua vlera, para nanushit dhe para miqve. Para nanushit dhe motrave të mia është me rëndësi të jashtëzakonshme...

Këto rregulla ia kam treguar ditën e parë të martesës. Ajo që atë ditë pat provuar ta marrë timonin në dorë dhe e zura: nanushi më pat tërhequr vërejtjen se gratë që tentojnë ta sundojnë burrin, hedhin rrobet mbi ato të burrit mu natën e parë. Pikërisht atë natë. Dhe, e zura me presh në dorë, e kapa për flokë si burrë i vërtetë dhe pastaj ajo futi vullnetarisht të vetat ndër të miat, sikur kishte bërë nanushi në kohën e vetë, mirëpo pa qenë e detyruar. Si nanushi, nuk ka grua në botë!

Barazi në bashkëshortësi nuk ka. Nëse jap asaj më shumë të drejta, zvogëlohen të mia dhe humbi pushtetin dhe kjo nuk është mashkullore; këtë e bëjnë burrat që nuk kanë bole! Ai që ka forcën, i cakton rregullat jetësore. Dispozitat jetësore nuk përcaktohen nga bukuria, por nga fuqia reale...

Sherifi, d.v. , Gjermani

Naser Aliu

Kur ta "shpifin" puthjet në publik...

Pasi u ula në një bar kafe të pija diçka, dhe të shijoja ditët e fundit të pushimeve, po mendoja se ça duhet të bëja me Veten time kur të vija në Tiranë. Kur papritur, ulen aty, fare pranë meje, një djalë dhe një vajzë, që filluan të flisnin e stërflisnin për punë dashurie. Ja krisën puthjeve; ashtu kot si pa të keq.

Mirë bënë! I pashë një herë! Më pas seç më kapi edhe mua një acarim dëshire, që edhe unë desha të përqafoja dhe të puthja ndonjë vajzë në atë moment. Ata ndaluan dhe vazhduan disa herë. Nuk është se mua nuk më vinte keq kur i shikoja, po edhe me bezdisnin, jo për faktin se unë isha një i vetëm me Veten dhe nuk e kisha shtrëngimin apo puthjen time në atë moment, por për faktin se puthjet e tyre ishin aq idiote, aq shpifëse për veshin dhe të ndjerin. Aq herë sa puthëtinin në tingull puthjeje, po aq herë më dukeshin sikur i gjuanin me shpulla në faqe njëri tjetrit, nga tingujt e puthjeve. Përveç pjesës që më bezdisën, e që duhet të putheshin më mirë, u ngrita për të bërë një xhiro. E kam vënë re, së të rinjtë shpeshherë duan ta shfaqin dashurinë e tyre, dhe për këtë mirë bëjnë, por jo kur janë pranë shumë të tjerëve: por edhe të ruajnë edhe një farë mase. Ata mund të largohen dhe të bëjnë ç’të duan. Nuk është snobizëm të puthesh në publik kur ke pranë teje edhe shumë të tjerë që nuk po bëjnë të njëjtën gjë si ty, por që shohin momentin e tyre. Është ndryshe koha kur të gjithë puthen rrugëve, bareve, stolave, cepave, apo edhe në shumicë për Shën Valentin. Ajo është dita e lirshmërisë së puthjeve ndërkombëtare. I “bukur” është edhe rasti kur puthjet bëhen sa për të thënë e për të rënë në sy tek të tjerët se shikoni se si po puthemi ne…!

Puthja duhet bërë në vendin dhe në kohën e duhur. Tu thuash më falni, a ka mundësi të putheni pak me më edukatë, ose të largoheni pak më tutje, nuk shkon. Ça të bësh, të kruash zërin kur i ke pranë dhe të picërrosh sytë për tu thënë: Eh, pak më andej! Është rasti kur e bukura dhe ndjenja bëhen edhe të bezdisshme. Duhet ta kuptosh, sa herë që kamerieri vjen disa herë në tavolinë për të marrë diçka kur po stërputhesh, kjo do të thotë se, kujdes, puthja juaj po shqetëson të tjerët.. Nëse je në autobus, dhe të pëlqen e dashura jote, mirë bën që të pëlqejnë buzët e saj, ti mund ta puthësh, por jo aq marrëzisht sikur ke kohë që nuk e ke parë. Prit të zbresësh, ndoshta ka të tjerë që i fyen ose i erekton keq. Përmbaju! Më kujtohet një herë kur udhëtova me avion. Kur puthjet e një çifti shumë të kundshëm vunë në siklet një prift katolik, që e kishin aty pranë tyre. Pastaj jo më kot bëhen baret e errtë dhe me cepa pranë universiteteve ose më shumë pranë gjimnazeve. Unë nuk po them që ti mos të puthësh kur je në shkallët e ndonjë universiteti, apo në stol, por jo aq rëndshëm kur ke të tjerë pranë teje. Por ti mund të thuash, të vijë njëri këtu pranë meje e të më thotë të mos puthem? -Puthu, puthu, por jo kur pllaqpuritjet e tua shqetësojnë edhe të tjerët. Ka edhe nga ato më të fundit, “PUÇ-PUÇ”. Që janë ajrore, dhe më pak problematike; por jo se shprehin ndonjë dashuri të madhe nga të dyja gjinitë. Nuk e di, por mua më çudit mënyra se si mendojnë të rinjtë kur janë të dashuruar. Ata thonë: e dashura dhe i dashuri, dashnorja e dashnori, ma ka marrë ai, me ka dhënë ajo dhe deri këtu nuk ka asgjë të keqe; por më shumë kur thonë: sot do takoj burrin apo sot do takoj “grun”...Ta trajtosh partnerin tënd ose partneren tënde si grua dhe burrë, në një moshë kur mund të mendosh se do kesh edhe të dashur apo të dashura të tjera, të bën të thuash, se e gjitha kjo është shumë baritore.
Kur dy njerëz dashurohen, në sensin e romantizmit, e gjithë bota u duket se është e tyre, madje edhe bari ku ata vete gjenden, apo bota për rreth tyre nuk u intereson ose u duket sikur nuk ekziston. Problemi nuk është puthja por ajo mbas puthjes. Në Shqipëri, në Tiranë, sot puthja nuk është problem, por baret e Tiranës edhe e kanë problem mbas-puthjen, dhe nuk duan që puthja të degjenerohet. Kur puthja është më e gjatë në një ambient publik, ajo sigurisht do të tërheqë vëmendjen dhe është shumë e vështirë të mos ta kapi syri; e të rrish indiferent, sepse të gjithë dinë të puthin, edhe ata që nuk e kanë për momentin puthjen e tyre apo të dashurën e tyre. Puthja është konfirmim dashurie, dhe kur e konfirmon atë në publik bëhet disi e ligjshme. Për mbas-puthjen, ka motele apo vende të tjera, dhe nuk është etike që kur mungojnë këto, të zëvendësohen nga baret, kur shqetësojnë edhe të tjerët... Jetojmë një botë që gjërat po bëhen kështu sa për qejf, dhe jo me qëllim. Shkrimin tim, nëse do ta lexonte një francez apo një italian, do çuditej shumë me trajtesën time. Kjo nuk do të thotë se çdo gjë e huaj është edukative për kulturën e vendit tonë. Por ende jam në bindjen time se puthjet duhen bërë në vendin dhe kohën e duhur. Shija, prekja, aroma, e intensifikojnë dhe e shndërrojnë në një përvojë të fortë ndjesie. Nga më i ëmbli te më i zjarrti, plot pasion, dëshira dhe pasioni në gojë provon, kafshon, lëpin, gëlltit, thith. I gjithë trupi humbet në kënaqësitë dhe përkëdheljet orale të gjuhës dhe buzëve, që shijohen nga njëri tek tjetri. Puthja mes partnerëve seksualë ose romantikë ndodh në 90 për qind të rasteve në kulturën njerëzore.

Edhe në kulturat ku puthja nuk është e pranishme ose është e ndaluar, partnerët e seksit mund të fryjnë në fytyrat e njëri-tjetrit, të lëpijnë, thithin, ose prekin fytyrat përpara penetrimit. Puthja është madhësia më jetësore e seksualizmit njerëzor, gjë që kurrë nuk rresht së mbaruari. Të gjithë gabohemi duke menduar se puthja është hyrja e një takimi seksual, por në të vërtetë është një akt seksual më vete. Ajo të rrit eksitimin, kur është e gjatë dhe e thellë. Por çfarë rëndësie ka, rëndësi ka që bëhet. Prandaj them që, seksi oral në publik nuk mund të bëhet kudo. Ose të duhet të thuash: - Më fal, oralizma para meje e gjete të bësh?! Prandaj, poeti lidhur me puthjen shkruan:

Sharjet, fyerjet, zënkat

gjithçka e keqe në këtë botë

bëhet hapur në rrugë të madhe

më e madhërishmja, më hyjnorja

puthja, ka mbetur ilegale.

Mirë e ka poeti, çdo gjë që është ilegale shijohet më shumë. Përsëri në një ditë tjetër, në një bar serioz, u ula me mamanë time për të pritur një shoqe të sajën. Një çift, e gjetëm aty pranë nesh dhe dukeshin shumë të qetë në fillim. Ndërsa një çift tjetër, erdhën më pas, dhe u ulën. Këta të fundit filluan të putheshin sikur nuk ishin takuar kurrë më parë. Ndërsa ata që ishin aty para nesh, i shikonin dhe më pas filluan edhe ata. Unë dhe mamaja ime ishim gati në mes të këtyre dy tavolinave dhe i shikonim shumë mirë që të dyja anët. Ndërkohë e pashë se mamaja u vu pak si në siklet, dhe për të bërë pak shaka i thashë: - Ma, të të puth edhe unë ty tani?! Dashuria është e pandërgjegjshme, për më shumë puthjet.

Një proverb i vjetër kinez thotë: Të puthësh është sikur të pish ujë të kripur. Sa më shumë të pish, aq më i etur je.

Eljan Tanini

Këtu më poshtë eshtë edhe qëndrimi, që stafi i Stop Injorancës mban rreth puthjes në publik, duke e quajtur të tepërt madje edhe diskutimin rreth saj... ----> http://stopinjorances.blogspot.com/2009/10/puthjet-ne-publik.html

Fotot e ndaluara të natës së 8 Marsit

Zbulohen fotot e ndaluara të nates se 8 Marsit, ditës së gruas në Tiranë. Një festë në një lokal të njohur, kur meshkuj e femra ishin thuajse nudo në lokal. Në FOTO , shihni çfarë ndodhi atë natë...

Tamam ashtu siç u kishim premtuar, në numrin e datës 9 mars, po sjellim fotot e vijimit të festës së 8 marsit tek ai lokali i natës ku nuk lejoheshin burrat.

Ju kujtohet që e lamë tek rripi i pantallonave? Epo ne dhe ju paskemi qenë pak naivë. Shikoni fotot dhe kuptojeni ç'është bërë më pas.

Hajde harbim, hajde.

Kjo festa ishte Funny Party apo Nami Party? Besojmë arrini të bëni dallimin mes fotove që ju sollëm në Mini Sh2 në mëngjesin e 9 Marsit, dhe këtyre të sotmeve.

Atë natë, për shkak se donim t'u sillnim lajmin, ne u shkëputëm herët nga festa, por lamë "porosi" që të na dërgoheshin fotot e vijimit të festës. Dhe ja... këto janë fotot e asaj që ka ndodhur gjatë natës. Duket qartë që atmosfera është nxehur së tepërmi...

Mund të ketë dhe nga ata burra që pasi të shohin këto foto do jenë bërë pishman që i kanë lënë gratë të shkonin vetëm në atë festë :) Mirë t'ju bëhet o burra. Herë tjetër mos besoni kaq kollaj që aty brenda pihet vetëm... Coca Cola! :)

Shekulli

Këtu gjeni artikullin e parë : ---> http://stopinjorances.blogspot.com/2010/03/nate-e-nxehte-ne-tirane-kete-here.html

Dita e Verës, nga Ilirët në lashtësi, te tempulli Elbasan

Dita e Verës njihet si festa e gjithë shqiptarëve, por Elbasani dhe ballokumja është zemra e saj.

Një festë pagane, që e ka origjinën në kohën kur njerëzit i faleshin perëndive. Tempulli ka qenë në zonën e Çermenikës, në afërsi të Librazhdit të sotëm.

Pamje nga festimet e vjetshme të ditës së verës në Tiranë

Ne kalendarin e vjeter, njerezia orientohej ne diellin, henen dhe gjelberimin. Ndersa sot eshte fiksuar 14 marsi, dite e festes se lashte, qe shenon ndryshe fundin e dimrit te acarte dhe hyrjen e pranveres se celjes se luleve. Ne kohen antike, te paret tane, Iliret, udhetonin nga te kater anet per t'ju falur perendise se riperteritjes dhe gjithesise, Diana Candieviensis. Dita e Veres eshte feste e te gjitheve, e te pasurve dhe te varferve, eshte feste mbarepopullore ku te gjithe gezojne. As feja, as ideologjia dhe së fundi as politika, nuk munden ta kenë të tyre. Kohet shkuan dhe tempulli i festes qendroi ne Elbasan, ne qytetin e luleve dhe kenges, te dashurise dhe begatise.

Konica

Faik Konica, shkrimtari yne i ndjenjës, arriti të shpjegojë shpirtin e Dites se Veres. Ai e perkufizonte keshtu kete feste: "Dita e Veres eshte dita ne te cilen stergjysherit tane, kur s'kish lindur Krishterimi, kremtonin bashke me romaket dhe grekerit e vjeter perendite e luleve, te shelgjeve. Kur shkrin dimri, kur qaset vera e buzeqeshur, e holle dhe e gjate si ne pikture te Boticelit, zemra e njeriut shkarkohet nga nje barre, shijon nje qetesi, nje lumturi te embel. Ne kete gezim stergjysherit tane ndjenin nje detyre, tu faleshin perendive qe sillnin keto miresira. Dhe ashtu leu festa hiroshe qe e quajne Dita e Veres....".

Sipas shkrimtarit, kjo eshte nje feste e vjeter e races sone. "Nuk i bejne dem njeriu, sjellin gezim te kulluar ne shtepi. Ne nje vend ku jeta e te vegjelve eshte aq e trishtuar, djelmuria dhe vajzat kane nje rast te rralle per t'u defryer. Per me te medhenjte, Dita e Veres ka nje shije poetike, te holle e te rralle....", shkruan Konica.

Ballokumja

Ballakume

Eshtë ëmbëlsirë karakteristike vetem ne Elbasan. Ka qene dhe eshte sinonim i Dites se Veres. Ka nje formule te vecante gatimi, e njohur vetem ne kete qytet. Ne vija te pergjithshme, nje ballokume pergatitet si vijon:
Ne nje ene te posacme prej bakri futen sipas radhes gjalpe i fresket, sheqer, veze, maje miell misri dhe pak finje zjarri. Te gjitha asortimentet perzgjidhen ne kushte natyrale. Gjalpi duhet te jete prodhuar ne fshat dhe te kete nje ngjyre te vecante. Gjalpi i fresket tretet dhe vendoset ne enen e ballokumes. Mbi gjalp hidhet pak e nga pak sheqer dhe te dyja rrihen gjate nga nje luge druri. Me pas hidhen vezet nje e nga nje nderkohe qe rrahja me luge vazhdon. Pastaj e ka radhen hedhja e majes se miellit te misrit. Maja e miellit hidhet me ngadale dhe perzihet vazhdimisht me lugen e drunjte. Ne masen e formuar hidhet pak finje zjarri. Rrahja duhet te behet me dore. Brumi i formuar nga kjo perzierje merret me luge druri dhe vendoset ne topa ne tepsi dhe futet ne furren me dru zjarri. Piqet dhe sherbehet ne formen e kulaceve.

Rituali i Ditës së Verës, katër fazat e festës

Festa pagane ka ritualin e saj. Ritet jane trasheguar brez pas brezi ndoshta per 24 shekuj me radhe. Dikur dedikimet i kushtohen perendise Diane, sot ato praktikohen per nje jete me te mire te mbushur me gezim, dashuri dhe begati. Studiuesi dhe muzikologu i njohur Thanas Meksi e ndan ne kater faza Festen e Dites se Veres.
-Faza e pare eshte faza pergatitore qe nis me grumbullimin e zaireteve qe jane te nevojshme per Diten e Veres.
-Faza e dyte eshte nata e Veres qe nis me 13 mars me zjarrin,
-faza e trete mengjesi i Dites se Veres qe nis me 14 mars
-dhe se fundi pikniku i Dites se Veres ne mesditen e 14 marsit.

Ne vigjilje te nates se Dites se Veres, cdo shtepi e ketij qyteti eshte e mbushur me nje gezim te vecante, eshte nje ndjesi qe i pushton njerezit fare pa e kuptuar. Ndoshta nga ndikimi i diellit, gjelberimit apo shperthimit te fares dhe sytheve qe jane shprehje e begatise dhe vazhdimesise. Shtepia mbushet plot me gjera te mira dhe me bollek. Porta zbukurohet me lule dhe lastare te gjelber, te cilet simbolizojne futjen e miresise dhe natyres. Gjate kesaj nate te afermit, por edhe shoke e miq te ardhur nga viset e tjera, kendojne kenge te vjetra te shoqeruar me kuzhinen me nam te Elbasanit. Disa nga gjellet, qe nuk i gjen ne vend tjeter, jane tava me pistil, tava e kosit, kabunia, comleku, gjeli i detit etj. Gjate kesaj nate fillon te ndahet edhe hiseja e neserme per njerezit me te aferm. Mengjesi eshte i gezuar dhe festiv. Elbasanasit zgjohen heret me 14 mars dhe me nje perkushtim te vecante hapin deren qe te futet e mira dhe të dalë e liga.

Buka e derrit

Syte lahen me lulet e veres, me manushaqe dhe me karakafte (lloj luleje) dhe me pas pihet uje ne "buken e derrit", qe eshte nje zhardhok qe gjendet nen toke ne zonat me pyje dhe gjelberim. Uji ne "buken e derrit" simbolizon nje vit te shendetshem dhe te begate.


Vizitat

Mengjesi i 14 marsit nis me vizitat tek te afermit, ku djali me i vogel i familjes nxiton te dergoje hisen e ndare. Pikniku nis ne oren 10:00. Por vitet e fundit aktivitetet per rastin e festes nisin nje ore me pare. Ne piknikun e Dites se veres elbasanasit lene qytetin dhe u drejtohen pikave turistike ne Byshek, Gjinar, Gurren e Labinotit, Ullirit te Qefit, Kroit te Kalit, Cezmes se Lepurit, Ujit te Ftohte ne Labinot etj.


Kopshtarët e luleve dhe këngët e traditës

Dita e Veres nuk ka kuptim pa lulet dhe kenget. Prej kohesh elbasanasit njihen si kopshtare me nam dhe kengetare te shpirtit. Lulet me karakteristike ne Elbasan jane: jasemini, karafili, trendafili, zymbyli, karakaftet etj. Kultivuesit kujdesen per lulet ne menyre qe ato te shperthejne Diten e Veres. Vitet e fundit ansambli i luleve eshte pasuruar me trendafila dhe karafila te ardhur nga disa vende te botes, nga Egjipti deri ne Hollande. Gjate nates dhe Diten e Veres kendohen me pasion te vecante kenget e mjeshtrit te muzikes popullore qytetare Isuf Myzyrit. Kenge te tilla si; "Nje lulishte me trendafila", "C'u deshiruesh me te pa", "Ma mire n'pyll se sa n'qytet, "Si bilbili ne pranvere" etj., kendohen jo vetem nga elbasanasit, por ne mbare trojet shqiptare.

Koha dhe ritet sot, cfare ka ndryshuar

Nga viti ne vit, festa pasurohet me gjerat qe burojne nga shpirti i vete njerezve. Me 14 mars, Elbasani kthehet ne epiqendren e pelegrinazhit. Festa ka nje ndikim te cuditshem tek te gjithe. Jo vetem shtepite, por i gjithe qyteti vishet me dekor shumengjyresh, ashtu si lulet e pranveres. Ne vigjilje te festes, ndermarrja e dekorit zbukuron rruget dhe sheshet kryesore te qytetit. Ndersa ndermarrja e gjelberimit mbjell lule dhe siperfaqe te gjelberuara. Per cdo vit bashkia Elbasan akordon nje fond te vecante per festen. Ne pikat turistike dhe ne parqe jane programuar te organizohen koncerte, lojera popullore, pjese humori etj.

Fatos Salliu, Koha jonë