Recitali i Malësorit

Oh, si nuk kam një grusht të fortë
t'i bij mu në zemër malit që s'bëzanë,
ta dij dhe ai se ç'domethanë i dobët -
n'agoni të përdihet si vigan i vramë.


Unë lugat si hij' e trazueme,
trashigimtar i vuejtjes dhe i durimit,
endem mbi bark të malit me ujën e zgjueme
dhe me klithma të pakënaqura t'instinktit.


Mali hesht. Edhe pse përditë
mbi lëkurë të tij, në lojë varrimtare,
kërkoj me gjetë një kafshatë ma të mirë...
Por më rren shaka, shpresa gënjeshtare.


Mali hesht, dhe në heshtje qesh.
E unë vuej, dhe në vuejtje vdes.
Po unë, kur? heu! kur kam për t'u qesh?
Apo ndoshta duhet ma parë të vdes?


0, si nuk kam një grusht të fuqishëm!
Malit, që hesht, mu në zemër me ia njesh!
Ta shof si dridhet nga grusht' i paligjshëm...
E unë të kënaqem, të kënaqem tu' u qesh.
Migjeni

Lufta e Enver Hoxhës, si e shembëm institucionin e fesë

6 shkut 1967/ Flet prof. dr. Hulusi Hako: Unë, lektori që propagandova luftën kundër fesë. Guximi i shtetit të parë në botë, që kërkoi të instalonte ateizmin. Deklarata: “Po u përballa me Zotin, do t’i këpus kokën”-Sot, në moshën 83 vjeçare, Prof.Dr. Hulusi Hako thotë se as rënkon e as çalon fizikisht, madje shton se bën jetë të mirëfilltë intelektuale “sa për gjimnastikën e trurit”. Madje shprehet serbes se: “Veç ta gjeja Zotin, se do t’ia merrja shpirtin”. Sipas tij tendenca serioze për ta kthyer Shqipërinë një shtet ateist, buronin nga shkenca e filozofia marksiste-leniniste, që ushqeheshin dhe nga traditat solide kombëtare e popullore fetare dhe apatike ndaj klerit. Ai kujton, duke qeshur, disa “grimca”, me të cilat do të ndeshej në jetë. Sapo kishte vendosur që të bëhej propagandues i ateizmit, ndërsa reagimet e para do ta përkrahnin, e padyshim do ta urrenin. Ai kujton se, në vitet ´60, pasi, botoi në “Zëri i Popullit”, artikullin për problemet e edukimit ateist, i erdhi një kartolinë nga fshati Tale i Lezhës, ku shkruhej: “Kush je ti more, që guxon të shash fe e Shënando, që shqiptari i ka bash me Besë e Atdhe”.
Çfarë u kujton 6 shkurti 1967? 
Në atë kohë do të thoshim se na kujton fjalimin programatik të Enver Hoxhës, për lëvizjen revolucionare kundër fesë e zakoneve prapanike.
Sa fetarë janë shqiptarët? 
Shumë të huaj kanë pohuar, mbështetur në shkaqe e rrethana historike, se shqiptarët janë populli më pak fetar i botës. Është edhe kjo gjendje që kushtëzon e ka gjeneruar tolerancën ndërfetare midis shqiptarëve, ndryshe nga fanatizmi që ka atribut intolerancën e mbetet një premisë dhe terren për t´u keqpërdorur. Feja u rehabilitua në Shqipëri, sepse u restaurua kapitalizmi. Në rrjedhën e sotme të proceseve drejt BE-së, një afishim i prirjeve ateiste do të ishte ku e ku më i pëlqyer sesa gogoli shqiptar i ndonjë fundamentalizmi, me të cilin fqinjët tanë mashtrojnë veten, u hedhin dhe të tjerëve hi syve. Gjithashtu mund të them se Marksi ka shprehur idenë se “partia e klasës punëtore, duke lënë të lirë besimin fetar, synon çlirimin e ndërgjegjes së punonjësve nga prangat shpirtërore të opiumit fetar. Kjo është strategjia”. Lidhur me këtë vjen edhe një tjetër klasik i marksizmit, Frederik Engels, i cili shprehet se “shërbimi më i mirë që mund t´i bëhet idesë së Zotit është shpallja e ateizmit simbol i detyruar”. Ky konkluzion lidhej me disa veprime të nxituara e sektare të Komunës së Parisit më 1871, që mbylli 20 kisha. Megjithatë, komunarët kishin grumbulluar një duf kundër kishës katolike. Në këtë kontekst, ajo që e ekspozoi keq dhe e vuri në pozitë delikate Shqipërinë Socialiste, para Perëndimit ishte Kushtetuta e vitit 1976 ku thuhej: “Shteti nuk njeh asnjë fe, zhvillon dhe përhap propagandën ateiste”. Më keq akoma ishte formuluar neni 55 i Kodit të Procedurës Penale që vendoste dënimin “agjitacion dhe propagandë fetare” njëlloj si atë “propagandë fashiste luftënxitëse”.
Ku e ka pikënisjen formimi juaj si ateist?
Të veçantat, personalet, në këtë formim e në krejt procesin e akumulimit jetësor shkencor, kanë nisur që në fëmijëri. Në familje, nëna ime, atëherë me pesë fëmijë dhe në skamje, përkundrejt pyetjes sonë se ç´do të hanim në darkë, na përgjigjej: “Ç´të na japë perëndia”. Por dominues në gjykimet e saj ka qenë skepticizmi i shfaqur me arsyetimet: “Gjithë këto vuajtje, sëmuren dhe vdesin fëmijë, bëhen luftëra e padrejtësi; ku është ky Zoti, që nuk ndërhyn dhe nuk vë dorë?” Kështu, në ngarkesën time shpirtërore, emocionale, diktoi e dominoi jo mësimi i fesë në shkollën fillore, me formatet e kohës, por realizmi i nënës. Megjithatë, edhe qyteti i Delvinës, ku jam lindur dhe rritur, nuk dallohej për ndonjë jetë fetare të theksuar.
Sa ndikoi arsimimi në pikëpamjet tuaja?
Më takoi të v studjoja në Fakultetin e Filozofisë, në Universitetin “Lomonosov”, Moskë. Këtu u konsolidua edhe më botëkuptimi im shkencor-ateist. Ai u bë në të njëjtën kohë ndërgjegjja dhe mendimi im. Në planin mësimor të fakultetit, zhvillohej edhe lënda e ateizmit shkencor. Në qershor 1958 mbrojta përpara Komisionit Shtetëror diplomën me temë: “Roli reaksionar i Islamizmit në Shqipëri”. Tema përbënte një risi për komisionin, i cili e vlerësoi maksimalisht, duke e shoqëruar me fjalët: “Urime në punën në edukimin shkencor të masave punonjëse në Shqipëri”.
Çfarë bëtë pas kthimit në atdhe? 
Fakulteti, tema e diplomës dhe urimi i profesorëve sovjetikë, përbëjnë një premisë, mundësi reale, e cila u bë realitet dhe mori jetë, pasi u ktheva në atdhe, ku më emëruan pedagog të filozofisë marksisteleniniste në Universitetin e Tiranës. Materializmi dialektik ishte lënda e mendjes, ndërsa ateizmi shkencor u bë fusha kërkimore, tema e kualifikimeve të mëtejshme dhe lënda e militimit në frontin ideologjik. Pas kësaj do të botoja mjaft materiale në organe qendrore e lokale. Kam qenë lektor në takime e biseda me kolektiva nxënësish, punonjësish apo dhe ushtarë të reparteve ushtarake, në qytete, fshatra, në aktive dhe seminare.
Çfarë përmbanin leksionet tuaja? 
Fryma ideologjike dhe kulturore, sipas orientimeve të partisë në pushtet, bazohej në mësimet e Marksit. Partia e klasës punëtore, duke lënë të lirë ushtrimin e kultit fetar, synon çlirimin e masave punonjëse nga prangat shpirtërore të opiumit fetar. Anëtari i partisë, si rregull, nuk pajtohej me mbajtjen e besimeve fetare, besëtytnive e zakoneve prapanike. Ai duhej të ishte pararojë dhe të jepte shembullin e tij personal në familje e në proceset e emancipimit shpirtëror. Por, juridikisht, parimi demokratik i lirisë së ndërgjegjes ishte i sanksionuar në veprim. Po peshorja anonte nga ateizmi shkencor. Edhe komunitetet fetare ishin të lira. Besimtarët bënin jetën e tyre, por frekuentimi i faltoreve ishte në rënie. Të gjithë faktorët e jetës vepronin në disfavor të fesë. Përpjekje të mëdha politike u bënë nga qeveria në vitet e para të pushtetit popullor, për ta ndarë kishën katolike në Shqipëri nga “Selia e Shenjtë”, Vatikani. Pra, u bënë përpjekje që të shkëputej ajo organizativisht dhe të kishte statusin e vet. Por kjo ishte parimisht e pamundur. Nga Vatikani, si organizëm fetar ndërkombëtar, mund të shkëputesh vetëm si herezi fetare, siç u ndanë në Evropë format e protestantizmit. Rezistimi dhe deri-diku rezistenca e arkipeshkvit shqiptar ishte bindëse dhe e justifikueshme, nisur edhe nga zbatimi i parimit: “katolicizmi, ose me atin e shenjtë, ose hiç fare”.
Cili ishte roli i Enver Hoxhës në luftën kundër fesë?
Fushata për goditjen e fesë, bestytnive dhe zakoneve prapanike, u vunë në qendër të vëmendjes jo vetëm të udhëheqjes së partisë, sektorit të propagandës, por edhe të gjitha organizatave bazë të partisë, komunistëve, të veprimtarëve të organizatave të masave dhe të shtypit. Kuvendet dhe mbledhjet, anembanë Shqipërisë, nuk reshtnin atë pranverë të vitit 1967. Ishte një debat i fuqishëm ku, para gjyqit të arsyes, delte gjithë bagazhi negativ i të kaluarës. Vetë Enveri fliste për hapa të matura, për krijimin e bindjeve në çështjen e mbylljes së faltoreve. Ai orientonte punën e partisë edhe me idenë se të besuarit nuk është faj, por një fatkeqësi e njerëzve. Por, fakti është se edhe atë e përfshiu vrulli dhe entusiazmi masiv. Them se Enveri është nga të pakët personalitete shtetërore, pas klasikëve, që është prononcuar më shumë për problemet e fesë. Dhe jo vetëm kaq, por ka reaguar sistematikisht në rrjedhën praktike të lëvizjes kundër fesë. Sigurisht prononcimet e tij kanë qenë në rezonancë me veprimtarinë e masave dhe madje në amplifikim të aksioneve të tyre. Është i njohur pozicionimi i Hoxhës, si ateist që në kohën e Luftës NaÇl. Por partia në ato vite u bëri thirrje dhe komuniteteve fetare e klerikëve, që, duke u bazuar në ndjenjën atdhetare, të kontribuonin në kauzën e çlirimit. Pas çlirimit, ai do të afishonte botëkuptimin materialist, ateist- shkencor, ide e cila mishërohej në të gjithë jetën politike, arsimore të vendit.
“I dënuar me vdekje” nga Vatikani 
Rreth 30 vjet më parë, shumë qytetarë të Tiranës, teksa shihnin Hulusi Hakon të shëtiste në rrugë, apo të nxitonte për së auditor, shpreheshin me zë të ulët: “Ja ky që është dënuar me vdekje nga Vatikani!”. Hulusi Hako thotë “E gjitha ishte një thashetheme, që nisi në ambientet e studentëve. Për shkak të lëndës, kishte shumë thashetheme, ndërsa ajo e dënimit me vdekje ua kalonte të gjithave. Në fillim nuk u shqetësova nga kjo shaka. Por më vonë, thashetheme u përhap shumë, aq sa u krijua bindja se ishte e vërtetë. Shumë njerëz akoma kujtojnë se Vatikani më kishte dënuar me vdekje. Ndërsa unë them se kjo ishte një shaka e tepruar”.
“Për dashurinë, do t’i jepja perënditë”
Hulusi Hako thotë: “Mbasi u mbyll kapitulli i merakut të familjes, se mos sillja ndonjë ruse nga BS, nën presionin e familjes, vendosa ta përqendroj vëmendjen te një vajzë, të cilës i shkrova edhe një mesazh në një copë letër. Ajo më tha se i kishte pëlqyer kjo gjë, por ndër të tjera më përmendi se isha mysliman. Aty për aty mendova se ajo nuk e kishte kuptuar se për atë dashuri me shikim të parë, unë do të sakrifikoja të gjitha perënditë dhe shenjtorët. 
Hulusi Hako citon: Rehabilitimi i institucioneve fetare në tranzicion
Përjetimin po e shpreh me idenë lapidar të të paharruarit Sabri Godo se: " Në Shqipëri nga monizmi në tranzicion u kalua dhe nga njëri ekstrem në tjetrin, nga mohimi me dhunë i gjithçkaje që lidhej me fenë, në servilizmin banal të shtetit ndaj fesë."
Rreth Dramës “Shën Mëria e Beratit” të Namik Dokles 

As kanë për të vënë mend ndonjëherë klerikët përderisa janë të mbërthyer nga disa dogma arkaike, me tabutë që i diktojnë ato dogma dhe mjedisin politik që përkëdhel fenë. Një ide a subjekt para se të preket e shahet duhet të mos katandiset në këtë pikë. Në dramën e Namik Dokles nuk gjeta asnjë fjalë të tillë, ndërsa veprat më të mira artistike botërore pasqyrojnë një akuzë të fuqishme kundër klerikalizmit dogmave fetare dhe strumbullarit ku vërtiten të gjitha besimet monoteiste emrit me tre germa ZOT. Reagimi i Mitropolisë nuk më ngjan të jetë ‘Korçare e mirëfilltë’ është mbytje e obskurantizmit e fjalës së lirë e fyerje e rëndë e parimit të lirisë së ndërgjegjes”, thotë Hulusi Hako.


Leonard Veizi

Shekulli

Femrat dhe timoni

Ka disa momente që është shumë e vështirë mos qeshësh e mos paragjykosh.
Në një bllok më matanë nga rruga ku ndodhesha, më kujtohet se buzë trotuarit qëndronte gjithmonë një rulotë që shiste disa hamburgera të lezetshëm dhe ngaqë më kishte marrë keq uria, ndalova të merrja një.
E ndërsa prisja aty tek ruloja, dëgjoj një bori makine që sa vinte e bëhej më acaruese. Bëj disa hapa pas dhe shikoj një grua në timon, me një fytyrë të nxirë që shfrynte nga inati. Sa bëhem gati ta pyes se ç'problem kishte, ajo nxjerr kokën në dritare dhe më ulëret:

"Ç'dreqin ka që nuk lëviz ky idioti me këtë fugon, se kam çerek ore e bllokuar pas këtij?!"

Shkroi: Stop Injorancës !

LSI: Apliko për praktika pune...

Nuk ju dalin paratë as për kafe e cigare?
Doni një makinë më të bukur?
Dëshironi të ndiqni rregullisht jetën e natës në kryeqytet?
Ju pëlqen të kërceni Gangnam Style?
Jeni i diplomuar dhe keni nevojë për një vend pune?
Por edhe nëse nuk keni diplomë, ç'rëndësi ka?

Detyra juaj është të zgjidhni vetëm fushën ku doni të punësoheni:

Financë; Financë Bankë; Menaxhim; Menaxhim burimesh njerëzore; Teknologji Informacioni; Inxhinieri Informatike; Inxhinieri Elektronike/Telekom; Inxhinieri Ndërtimi; Arkitekturë; Design; Gazetari; Media; Drejtësi; Punë Sociale; Shkenca Politike; Mjekësi; Infermieri; Farmaci.

http://lsi.al/index.php?option=com_content&view=article&id=24&lang=AL

Me ne shkoni gjatë, se sa të ketë LSI s'ka Integrim!

Shkroi: Stop Injorancës !

Propozimi vdiq!

Edhe pse meshkuj me emrin Propozim ka ende në Shqipëri, ne sapo dëgjojmë fjalën "propozim", automatikisht e lidhim me propozimin për martesë, propozimin për të krijuar një marrëdhënie në çift.
E megjithatë nuk i kam kuptuar asnjëherë këto propozimet.

Shumë femra e ëndërrojnë dhe e shohin me zili një çast si ky i fragmentit të fotos, por ky është padyshim një indoktrinim mediatik që ka për bazë romanet, filmat dhe jo realitetin.

Në ndjesinë e parë të vjen vërtetë keq pse propozime të tilla thuajse janë zhdukur totalisht nga marrëdhëniet në çift, por le të përpiqemi të kuptojmë edhe pse-në.

- Së pari, nuk e kam kuptuar se pse një mashkulli i duhej të kryente një propozim formal, kur bënte "Muuuuu" që ajo i kishte rënë në kokë dhe ai i ishte vënë nga pas?! Dikur madje thuhej mes meshkujsh "Atë e gjuaj unë", a thua se bëhej fjalë për ndonjë proçes peshkimi!
- Së dyti, pse duhet të propozoje, kur fare mirë dihej se "vajzat e mira" nuk e pranonin kurrë propozimit të parë, akoma më pak kur e dëshironin vërtetë atë?!
- Së treti, si duhej formuluar ky propozim, kur ti atë femër e pëlqeje duke u nisur përgjithsisht vetëm nga pamja e saj e jashtme? Çfarë duhet ti premtoje asaj femre dhe pse në fund ajo do duhej të thoshte "Më mashtroi"?
- Së katërti, pse u dashka bërë një propozim për martesë, kur ti ke vendosur unazë që në fejesë apo keni disa muaj me rradhë që planifikoni se ku do merrni kredinë për të bërë dasmën tuaj?

Çfarë e ka zëvendësuar sot propozimin e dikurshëm dhe a janë metodat e sotme më efikase?

"Like", "Poke", "Friend Request", "Chat", "Skype", "Kafe", "Kinema", "Hotel".

Shkroi: Stop Injorancës !

Barsaleta e frymëzuar prej LRI-së

Duke parë këtë nismën simpatike të LRI-së (Të rinjve të LSI-së) për të shkruar në një tabelë të improvizuar si muri i facebook-ut dëshirat e tyre, m'u kujtua një barsaletë e tranzicionit shqiptar.

Kishte ardhur kryetari i një Partie Politike në takim me popullin për të dëgjuar ankesat e qytetarëve dhe për të zgjidhur hallet e tyre.
Ngrihet një qytetar që donte një vend pune dhe kryetari i Partisë i thotë sekretarit të tij t'ia shënonte emrin si dhe dëshirën. Ngrihet një qytetar tjetër që kërkonte një shtëpi më të madhe, pasi kishte 4 kalamaj për të mbajtur. Shënoja edhe këtij emrin vazhdon kryetari i Partisë. Më pas ngrihet një qeros dhe që kërkonte flokë. Të gjithë mbetën të habitur, kur kryetari tha shënojani emrin edhe këtij. Sekretari e pyet përsëri: Z. Kryetar, po si t'ia shënojmë emrin, ku t'ia gjejmë leshtë ne këtij?
Dhe Kryetari që i kthehet në zë: "Pse, këta të tjerët ç'kujton ti se do marrin"?

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.560002364013026.131892.379694588710472&type=1

Tani, ajo që nuk kuptohet fare nga kërkesat e këtyre të rinjve të LSI-së, janë pikërisht këto dëshirat për meritokraci, apo luftë ndaj mikut e korrupsionit.

Të gjitha çuditë e Botës ndodhin në Danimarkë

Të jesh shqiptar dhe të hipësh në trenin e metrosë në Kopenhagen, vetja të duket si në romanet fantastiko-shkencorë të Zhyl Vernit. Ngurojmë të hedhim hapin brenda në vagon dhe njëkohësisht kërkojmë makinistin. Sytë gati na dalin nga orbita. Makinisti nuk është as në fillim, as në fund dhe natyrisht as në mes. Kemi parë metro në Londrën që praktikoi për herë të parë trenin e nëndheshëm. Kemi parë në Boston e Nju Jork që përdorin nga 3 dhe 5 kate nën tokë. Por, këtë çudi kurrë s'na e kishin parë sytë. Pyesim një pasagjer: Where's the driver? Is he lost? (Mos ka humbur gjë shoferi?) Dhe djaloshi i gjatë, biond, me sy me ngjyrë, si shumica e njerëzve këtu, vë buzën në gaz. Plot krenari na shpjegon shpikjen e fundit, se drejtuesi i trenit, i kësaj shpikjeje të shekullit të 18-të, është zëvendësuar me një kompjuter qendror, shpikje kjo e shekullit të 21-të. Dyert mbyllen vetvetiu sapo futet pasagjeri i fundit, treni niset sapo është siguruar gjithçka. Rrit shpejtësinë dhe e zvogëlon atë kur duhet të marrë kthesë. Ndalon fiks në stacion, hap derën dhe lumi i njerëzve hipën e zbret duke hequr nga fjalori fjalët: "O shofer mbaje pak", "Prit një minutë se është duke ardhur një shoku im", "Ndaloje pak këtu se më doli një punë", e të tjera si këto. Dhe ne na mbetet të bëjmë analogjinë me Shqipërinë. Nuk dihet se ç'duhet të kenë menduar një duzinë makinistësh të Kopenhagenit kur u thanë se u shkurtohej vendi i punës. Së paku janë ndjerë të lehtësuar se në vend të tyre nuk do ishin kushërinjtë, çunat e xhajës, të dajës apo të iks ministri siç e kemi rregullin ne në Shqipëri. Që nga viti 2005 një kompjuter i regjistruar shërben si makinist për të gjithë trenat dhe ata danezë që mbetën pa punë, sot mund të jetë vetëm pasagjerë nostalgjikë. Kur tani ata hipin në këtë shpikje alla daneze vetëm mund të thonë: Eh, kur i drejtonim ne këta trena!

Shqiptarët e Danimarkës

Sapo lëmë aeroportin, kontaktin e parë e bëjmë me taksinë e parë. Nja 200 makina të vëna me radhë presin njëra-tjetrën. Ne na bie të futemi te ajo që është më afër. Një mesoburrë gjithë mirësjellje na merr bagazhet. Rehatohemi brenda dhe pa një pa dy shoferi ynë nis udhëtimin. Duhet të jetë nja 15 minuta kjo rrugë deri në hotel. Me Lutfiun dhe Almën shkëmbejmë po ato pyetje që mund të bëjë çdokush që futet për herë të parë në një qytet të pashkelur. Por shoferi na shtang: Mos jeni gjë shqiptarë ju? Ne qeshim dhe habitemi njëkohësisht. Të jesh në Athinë, në Londër, në Romë apo edhe deri në SHBA, e të kesh një koincidencë të tillë, nuk është ndonjë gjë e jashtëzakonshme. Por të vish në Danimarkë dhe njeriu i parë që të del është shqiptar, ky është kulmi. Xhelal Hasani është nga shqiptarët e Tetovës të ardhur në Kopenhagen që në vitin 1988. Është danizuar plotësisht. Madje, ka marrë edhe çehre prej vendaliu. Ka marrë pasaportë vendase, ka familjen aty dhe dy fëmijë, që sipas tij janë bërë krejt danezë. Por ky djalë punëtor dhe i mirë bëhet cicëroni ynë i parë. Na tregon se vetëm në Kopenhagen janë 10 mijë shqiptarë. Janë të Tetovës, por ka edhe nga Shqipëria nja 100 vetë. Madje, sipas tij, disa prej tyre janë edhe biznesmenë të rëndësishëm aty.

Dhe Xhelali vazhdon të na lërë pa mend kur na tregon një rrugë në kryeqytetin danez që ka emrin Shqipëri. Epo ky është kulmi. Në çdo rrethanë, në çdo situatë ne nuk kemi pasur e nuk mund të kemi rrugë me emër Danimarkë. Por nuk e kuptojmë kurrë të kundërtën. Është po Xhelali që si një mik i mirë na fton edhe ne të shikojmë ndeshjen e Kombëtares. Një klub që u ngjan atyre të çështjeve kombëtare se sa një vend për të shikuar një ndeshje futbolli. Dhe aty shqiptarët e Tetovës konfirmojnë se janë shumë më tifozë të Kombëtares se ne shqiptarët e Shqipërisë. Ndërsa Qani Jakupi është një tjetër zbulim i yni. Edhe ky një dashamirës dhe punëtor, na çudit teksa na tregon për vete, familjen, por mbi të gjitha për shqiptarët që ndonëse pak, janë me vlera shumë. Por çuditë e Danimarkës nuk mbarojnë.

Një kryeqytet në ishull

Mu kujtua se zysha e Gjeografisë që e mbante si ushtrim me yll pyetjen: Kush është ai shtet në botë që pjesën më të madhe e ka në gadishull dhe kryeqytetin në ishull. Shumica e klasës kruante kokën pas kësaj. Ndërsa pas kaq vjetësh një ish-nxënës i asaj klase është bash në ishullin kryeqytet Sjaelland ose Kopenhagen. Është 88 kilometra katrorë, ka një popullsi rreth 1 milion banorë dhe mund të quhet nga çuditë e botës. Peshkatarët e parë ndërtuan një fshat aty në 1200-n. Në 1300-n u bë qytet dhe në 1445-n u bë kryeqytet. Nja 100 vjet më parë danezët hapën një kanal të madh mes për mes ishullit. Uji i detit vërshoi brenda në qytet dhe që nga ajo kohë pamja e ishullit është më shumë se piktoreske. Është një lloj venecie, ku varkat dhe anijet e vogla prekin gjysmën e territorit të vendit. Ndërsa për turistët një guidë e tillë është nga më bukurat në botë. Është edhe zili të mendosh se ky popull në shekuj ka fituar betejën me detin. Dhe një popull që fiton betejën me detin, ka fituar për vete dhe për tërë brezat që do vijnë.

Gjysma mbi biçikleta

Çudia tjetër daneze na kalon përpara syve. Një tufë çiklistësh vërshojnë tek sa në semafor ndizet jeshilja. E habitshme akoma. Çdo rrugë këtu ka edhe korsinë e veçantë për biçikletat. Është pak më e ngritur se çdo korsi e makinistëve, por më e ulët se e trotuarit. Dhe i madh, i vogël aty shpejton jo duke vozitur makinën, por biçikletat. Si ia dalin me parkimin pyesim ne shqiptarët. Nëse do flasim me gjuhën tonë, ato i lënë si një mall pa zot. Nuk kanë kavo dhe kyç për t'i lidhur dhe mjafton të të shkojë në mendje se duhet të shkosh diku, merr një biçikletë dhe ikën. Mbaro punë, s'ka problem, parkoje në vendin më të afërt dhe stafeta daneze e biçikletave është e pafund. Është gati për tërë jetën.

Por kur pyesim pse kaq të varfër këta danezët, përgjigjja vjen nga një shqiptar. E para, na thotë ai, taksa për makinat aty është 52 për qind dhe askush nuk ka ndërmend të paguajë më shumë se gjysmën e të kapardiset në timon. Po ec e bëja këtë po deshe shqiptarëve. A e mendojmë për një çast, që shqiptarët të lënë X5-at, "Benz"-at dhe "Hummer"-at dhe të hipin në biçikleta? Gjë që s'bëhet. Ne jemi shumë të varfër. Dhe imagjinojmë që këtë e bën Danimarka, populli më i pasur në botë si individ. Po ana sociale. Fantastike. Shteti i siguron shtëpi çdo personi që mbush 18 vjeç. Lëre pastaj që kur dikush del në pension, mund të jetojë ku të dojë në qendra sociale shumë të përparuara.

Një popull i bukur

Danezët janë popull qytetar. 88 për qind e tyre jetojnë vetëm në qytet. Pjesa tjetër është që derdh djersën në ferma dhe pyje. Të rritur me një klimë të ftohtë dhe me sfidën e punës, danezët përherë kanë qenë popull i pashëm. Na krijohet shumë shpejt ideja se një djalë apo vajzë nga Danimarka janë së paku 1.80 centimetra, biondë, sy të kaltër ose jeshil, elegantë. Më së shumti ky është danezi që takojmë, shikojmë dhe bisedojmë. Të gjithë pothuajse kanë këtë portet. Nuk e teprojmë të themi se janë populli më i bukur në botë. Ç'duhet të ketë më shumë kjo cilësi për bukuri, që pothuajse në çdo konkurs bukurie ata janë finalistë të padiskutueshëm.

Dhuna ndaj fëmijëve

Ne e falënderojmë disa herë drejtorin e Institutit të Medias, zotin Remzi Lani, i cili na ftoi dhe na mundësoi këtë kontakt me kolegët e Danimarkës. Në fakt është një bashkëpunim edhe me zyrën e UNICEF-it në Tiranë dhe një gatishmëri plot politesë e ambasadës daneze në Tiranë, dhe konkretisht e ambasadorit Niels Severin Munk, që ne të shohim nga afër se si punojnë atje OJQ-të dhe media në raport me fëmijët. Personalisht bombardohesha me pyetje kur u thosha gazetarëve atje se "Tirana Observer" është e para gazetë në Shqipëri që ka një suplement për fëmijë. Në fakt më shumë se suplement dhe shkrime në gazeta, danezët kishin një shoqëri të tërë që merreshin me një edukim mjaft të kujdesshëm për fëmijët. Dhe kur i tregonim një danezi me shaka se në Shqipëri ka ekzistuar dikur një shprehje "kush të rreh, të do", ilariteti ishte me të vërtetë i madh.

Fëkenhagen-Kopenhagen

Eshtë një vend të Malit me Gropa prapa malit të Dajtit që quhet Fëken. Në komunizëm aty studentë dhe të rinj shqiptarë bënin zborin e famshëm, por edhe më të rrezikshmin e jetës. Prova duhej që zbori të zhvillohej në palcën e dimrit, në shkurt dhe dëbora aty ishte disa metra, ndërsa i ftohti shkonte edhe në minus 25 gradë. Kur një ortek i madh u rrëzua dhe vdiqën disa studentë, shokët jo vetëm u thurën një këngë, por për t'i dhënë sa më shumë kuptimin e një vendi të ftohtë e quajtën Fëkenhagen. Por, ditët e sotme prapashtesa Hagen nuk ka të njëjtën vlerë. Ngrohja globale ia ka hequr këtë vlerë kryeqytetit danez. Këtu është ngrohtë si në pranverë. Por çudia nuk është ky fenomen. Jemi në fillim të qershorit dhe këtu kanë nisur netët e bardha. Ora është 23:00 dhe në Kopenhagen është ditë. Gdhihet në orën 03:00 dhe dita nuk ka ndërmend të mbyllet. Por vendasit na tregojnë se e kundërta ndodh në dimër. Ka 18 orë natë dhe vetëm katër orë ditë. Jemi në veri dhe ky fenomen i çuditshëm për ne nuk është këtu. Rruga që përshkon dielli është e tillë që shkakton fenomene si netët polare apo netët e bardha.

Largimi

Hymë me mend dhe dolëm pa mend. Kjo shprehje shqiptare ka vend kur bëjmë check in-in në aeroportin e Kopenhagenit. Kemi mbledhur ca çudira nga ky vend që e dinim të ftohtë dhe ishte i ngrohtë. Që ka fituar betejën me detin dhe nja 300 vjet më parë hapte universitetin e parë. Që para dy vjetësh vuri në punë trenin me makinist dhe që vazhdon të shfrytëzojë detin njëlloj si shekuj dhe mijëra vjet më parë. Ne shqiptarëve na mbetet vetëm të konstatojmë, të mrekullohemi ç'na panë sytë dhe të ngulisim në mendje se për të arritur këtu këtij shteti i është dashur vetëm punë. Ne shqiptarët dimë që e kaluara jonë nuk ka qenë shumë e mirë, por me një shembull si Danimarka dimë se ç'duhet të bëjmë në të ardhmen.

http://www.tiranaobserver.com.al/al/...=234&Itemid=34
10-08-2007




Kjo është dhe arsyeja kryesore pse shteti i sotëm homoseksual Shqiptar duhet të marrë shembull nga shtetet Skandinave dhe jo nga palo-shtetet që e konsiderojnë veten pseudo-demokatike!!!
Personalisht do doja që Shqipëria të ndiqte shembujt e shteteve Skandinave dhe të sistemeve të tyre dhe jo të një kapitalizmi të egër dhe ekstremist siç po ndiqet sot e 20 vjet!!!
Shtetet model të demokracisë dhe të mbrojtjes së të drejtave të njeriut janë shtetet Skandinave si:  Norvegjia, Suedia, Finlanda, Danimarka...etj.

E gjithë Skandinavia dhe shtetet nordike janë kështu siç është përshkruar në këtë artikull.

Njerezit kanë vizione, punojnëe dhe jetojnë në të mirë të vetvetes dhe të shoqërisë me të drejta maksimale, barazi gjinore, arsimi falas, nxënesit nuk ngelin në klasë, por deri në klasën e VIII-të ndihmohen me më shumë kujdes që të përmirësohen në mësime, mjekësia falas, modernizimi i shoqërisë është prioritet kryesor etj ,etj. Në statistikat botërore për korrupsion, shtetet Skandinave rezultojnë se kane % më të ulët në të gjithë botën.
Në Suedi ka një transparencë të tillë që një qytetar suedez ka të drejtë të kontrollojë me anë të internetit të paktën 70% të punës (dokumenta dhe akriva zyrtare) që kryen një ministri e caktuar ose një ministër!! Dhe nëse ai qytetar mendon se puna e kryer (nga ministria ose ministri) nuk është konform ligjit, por është një shpërdorim i postit, qytetari ka të drejtë të kryej denoncim pa pësuar asnjë raprezalje ligjore!!!
KJO ESHTE DEMOKRACI!!


Mjafton një politike e njëjtë edhe në Shqipëri e brenda 10 vitesh maksimumi, Shqipëria ka për tu shndërruar në një shtet model për të gjithë!! NE SHQIPERI AKTUALISHT JETOJME NE NJE OLIGARKI TE EGER NEGATIVE E TE DEMSHME TE PAK PERSONAVE, DHE JO NE DEMOKRACI!! BILDERBERG

Sistemi i drejtësisë në Shqipëri

Nuk është e vërtetë që askush nuk ka besim tek sistemi i drejtësisë në Shqipëri.
Përkundrazi, shumë seanca delikate dhe me ndjeshmëri të lartë publike, mbyllen me duartrokitje!
Shkroi: Stop Injorancës !

Ngritu tash

I heshtur ndalem dhe shikoj se si dritën ma përpin një hije,
më duket vetja si spektator në një shfaqje tragji-komedie,
ku aktor jemi ne të gjithë edhe unë e ti,
por fatkeqësisht ky nuk është teater dhe as kjo këngë nuk është parodi.
Është jeta jonë, koha kur japin kahje fatit tonë
dhe të ardhmes sonë.
Por më trego, nga po e drejtojm? Cilën rrugë po e vazhdojmë?
Pas 100 vjet errësirë, nga duart i hoqa prangat e ndryshkura.
Kjo nuk mjafton,
se mes nesh ende ka shumë zemra të vyshkura.
E ç'po bëjmë ne për ata?
Ku mbeti nderimi i vëllaut për vëlla?
Më thuaj pra! Krejt kjo është një hata
që s'kam besuar që ndonjëherë kemi me e nda.

Ngritu tash
S'ka forcë që na rrëzon, kur jemi bashkë.

Gjendje kritike
e rënduar nga pretendime armike,
rrethuar me papërgjegjësi politike,
ngarkuar me tendenca paranoike,
pseudo-patriotike,
tingëllojnë disa faza arkaike,
që mendja e shëndoshë i refuzon.
Pse duhet të ekzistojë mes nesh kjo dreq frike,
që ndasitë na i forcon
dhe na çon drejt një rruge misterioze,
ende pa u zhdukur ky kundërmim tymi e bloze,
mund të gjendemi në një gjendje komatoze,
me komplimime tepër serioze.
Po kush është fajtor?
A thua, sa ka përgjigja rëndësi,
kur ndoshta, një pjesë të këtij faji e patëm edhe unë e ti
përndryshe, pse para hundeve tona
ndodhin gjëra që asnjëherë si miratojmë.
Ato s'do të zhduken vetëm duke i shikuar
Duhet bashkë që ti luftojmë.

Ngritu tash
S'ka forcë që na rrëzon, kur jemi bashkë.

Ndal, i them vetes
dhe shikoj botën time përreth meje.
Nëse je lodhur edhe ti
atëherë hapi sytë dhe shiko përreth teje,
gjeje, pozicionin tënd
dhe nëse do ndryshime vepro,
kryeje pjesën tënde të punës
për vete dhe për ata që i do.
Deri dje kisha një ankth të vjetër,
por nuk më zbrapsi asnjëherë,
ndërsa sot më mundon një tjetër
dhe s'do ta le as këtë të më dërgojë në humnerë,
se jeta na mësoi
që të mirat kurrë nuk vijnë vetë,
gjithmon më mirë kalon ai që mundohet,
se sa ai që pa u mërzitur pret,
ndërsa sot, të gjithë jemi pjesëmarrës në këtë kapitull të ri historie,
prej nesh varet se a do të shkruhet një faqe turpi, a një faqe lavdie.

Ngritu tash, s'ka forcë që na rrëzon.
Ngritu tash, s'ka forcë që na rrëzon, kur jemi bashkë!

Ritmi i Rrugës

Turp që huazojmë muzikën rome

Agim Poshka thotë se muzikantët shqiptarë duhet të ndjehen të turpëruar që huazojnë elemente nga muzika rome, duke pasur një folklor aq të pasur shqiptar.

Këto komente këngëtari nga Struga e Maqedonisë i ka bërë gjatë një interviste të dhënë për një të përditëshme, ku ka premtuar edhe se viti 2013 “do të jetë një vit dinamik”, për faktin se shënon 15-vjetorin e debutimit të tij në muzikë.

“Një popull me gjithë këtë folk të pasur, me gjithë ato variacione motivesh, që ndryshojnë nga jugu deri në veri, nuk ka nevoje fare për huazime. Pashko Vasa ka thënë ‘muzika shqiptare kaloi 3000 vite në robëri të ndryshme, por përsëri ruajti identitetin e saj’. Sot një pjesë e këtyre pseudo-muzikantëve e kanë më në zemër muzikën rome, se muzikën shqipe”.

“Për mua muzika rome është mjaft e bukur por njoh muzikën time shqipe në identitet. Muzikanti shqiptar nuk ka si bëhet modern dhe interesant me muzikën e një populli tjetër”.

“Muzika rome për hir të së vërtetës ka një muzikë dhe muzikantë të jashtëzakonshëm, por identiteti muzikor shqiptar duhet të pretendoje vlerat perëndimore siç bëjnë të gjitha fushat e tjera artistike si teatri, piktura, baleti dhe jo të pretendojë lindjen ose orientin”, ka thënë Poshka gjatë intervistës.

Këngëtari ka premtuar se këtë vit do të sjellë një koncert gala dhe një album të ri, por edhe një libër me poezi. (Balkanweb)