I heshtur ndalem dhe shikoj se si dritën ma përpin një hije,
më duket vetja si spektator në një shfaqje tragji-komedie,
ku aktor jemi ne të gjithë edhe unë e ti,
por fatkeqësisht ky nuk është teater dhe as kjo këngë nuk është parodi.
Është jeta jonë, koha kur japin kahje fatit tonë
dhe të ardhmes sonë.
Por më trego, nga po e drejtojm? Cilën rrugë po e vazhdojmë?
Pas 100 vjet errësirë, nga duart i hoqa prangat e ndryshkura.
Kjo nuk mjafton,
se mes nesh ende ka shumë zemra të vyshkura.
E ç'po bëjmë ne për ata?
Ku mbeti nderimi i vëllaut për vëlla?
Më thuaj pra! Krejt kjo është një hata
që s'kam besuar që ndonjëherë kemi me e nda.
Ngritu tash
S'ka forcë që na rrëzon, kur jemi bashkë.
Gjendje kritike
e rënduar nga pretendime armike,
rrethuar me papërgjegjësi politike,
ngarkuar me tendenca paranoike,
pseudo-patriotike,
tingëllojnë disa faza arkaike,
që mendja e shëndoshë i refuzon.
Pse duhet të ekzistojë mes nesh kjo dreq frike,
që ndasitë na i forcon
dhe na çon drejt një rruge misterioze,
ende pa u zhdukur ky kundërmim tymi e bloze,
mund të gjendemi në një gjendje komatoze,
me komplimime tepër serioze.
Po kush është fajtor?
A thua, sa ka përgjigja rëndësi,
kur ndoshta, një pjesë të këtij faji e patëm edhe unë e ti
përndryshe, pse para hundeve tona
ndodhin gjëra që asnjëherë si miratojmë.
Ato s'do të zhduken vetëm duke i shikuar
Duhet bashkë që ti luftojmë.
Ngritu tash
S'ka forcë që na rrëzon, kur jemi bashkë.
Ndal, i them vetes
dhe shikoj botën time përreth meje.
Nëse je lodhur edhe ti
atëherë hapi sytë dhe shiko përreth teje,
gjeje, pozicionin tënd
dhe nëse do ndryshime vepro,
kryeje pjesën tënde të punës
për vete dhe për ata që i do.
Deri dje kisha një ankth të vjetër,
por nuk më zbrapsi asnjëherë,
ndërsa sot më mundon një tjetër
dhe s'do ta le as këtë të më dërgojë në humnerë,
se jeta na mësoi
që të mirat kurrë nuk vijnë vetë,
gjithmon më mirë kalon ai që mundohet,
se sa ai që pa u mërzitur pret,
ndërsa sot, të gjithë jemi pjesëmarrës në këtë kapitull të ri historie,
prej nesh varet se a do të shkruhet një faqe turpi, a një faqe lavdie.
Ngritu tash, s'ka forcë që na rrëzon.
Ngritu tash, s'ka forcë që na rrëzon, kur jemi bashkë!
Ritmi i Rrugës
më duket vetja si spektator në një shfaqje tragji-komedie,
ku aktor jemi ne të gjithë edhe unë e ti,
por fatkeqësisht ky nuk është teater dhe as kjo këngë nuk është parodi.
Është jeta jonë, koha kur japin kahje fatit tonë
dhe të ardhmes sonë.
Por më trego, nga po e drejtojm? Cilën rrugë po e vazhdojmë?
Pas 100 vjet errësirë, nga duart i hoqa prangat e ndryshkura.
Kjo nuk mjafton,
se mes nesh ende ka shumë zemra të vyshkura.
E ç'po bëjmë ne për ata?
Ku mbeti nderimi i vëllaut për vëlla?
Më thuaj pra! Krejt kjo është një hata
që s'kam besuar që ndonjëherë kemi me e nda.
Ngritu tash
S'ka forcë që na rrëzon, kur jemi bashkë.
Gjendje kritike
e rënduar nga pretendime armike,
rrethuar me papërgjegjësi politike,
ngarkuar me tendenca paranoike,
pseudo-patriotike,
tingëllojnë disa faza arkaike,
që mendja e shëndoshë i refuzon.
Pse duhet të ekzistojë mes nesh kjo dreq frike,
që ndasitë na i forcon
dhe na çon drejt një rruge misterioze,
ende pa u zhdukur ky kundërmim tymi e bloze,
mund të gjendemi në një gjendje komatoze,
me komplimime tepër serioze.
Po kush është fajtor?
A thua, sa ka përgjigja rëndësi,
kur ndoshta, një pjesë të këtij faji e patëm edhe unë e ti
përndryshe, pse para hundeve tona
ndodhin gjëra që asnjëherë si miratojmë.
Ato s'do të zhduken vetëm duke i shikuar
Duhet bashkë që ti luftojmë.
Ngritu tash
S'ka forcë që na rrëzon, kur jemi bashkë.
Ndal, i them vetes
dhe shikoj botën time përreth meje.
Nëse je lodhur edhe ti
atëherë hapi sytë dhe shiko përreth teje,
gjeje, pozicionin tënd
dhe nëse do ndryshime vepro,
kryeje pjesën tënde të punës
për vete dhe për ata që i do.
Deri dje kisha një ankth të vjetër,
por nuk më zbrapsi asnjëherë,
ndërsa sot më mundon një tjetër
dhe s'do ta le as këtë të më dërgojë në humnerë,
se jeta na mësoi
që të mirat kurrë nuk vijnë vetë,
gjithmon më mirë kalon ai që mundohet,
se sa ai që pa u mërzitur pret,
ndërsa sot, të gjithë jemi pjesëmarrës në këtë kapitull të ri historie,
prej nesh varet se a do të shkruhet një faqe turpi, a një faqe lavdie.
Ngritu tash, s'ka forcë që na rrëzon.
Ngritu tash, s'ka forcë që na rrëzon, kur jemi bashkë!
Ritmi i Rrugës
No comments:
Post a Comment