PARATHANIE - Skënder hushi Gjatë studimeve në gjuhën italiane, për botimin e librit tem të parë “Thoti i pavdekshëm na zbulon Atlantidën”, lexoja fjalë dhe emna të vjetër, që pa asnji vështirësi, po të ndaheshin, shifeshin se ishin të përbame nga fjalë që mernin kuptim me anën e gjuhës shqipe të folun sot nga populli. Duke ndjekun mendimin e shumë autorëve shqiptarë e të huej, se e gjithë Europa, Afrika Veriore, Lindja e Mesme dhe India, në lashtësi, kanë qenë të banueme, të drejtueme e të infuencueme nga popullsia pellasge, që unë i kam shtue atlantidhease-pellazgo-ilire-shqiptare, jam i mendimit dhe i bindun se shumica e emnave që janë të shpjegueshëm me anën e gjuhës shqipe të sotme, janë me prejardhje atlantidhease. Unë kambëngul se gjuha shqipe asht pasardhësja direkte e Atlantidës dhe trungu i gjithë gjuhëve Europiane, e cila duhet të shifet me seriozitet nga studiuesit nëpër botë.
Vendosja e emnave të fëmijëve në popullsinë shqipfolëse ariane të Europës, ka qenë si nji dhanie titulli për fëmijën, që do ta mbante me krenari për gjithë jetën dhe emni duhet të ishte i kuptueshëm nga të gjithë si psh.: Rroks-ana, (kap hanën), Far-uk, (Rracë ujku, i fortë si ujku), Ah-met (i fortë si pema e ahut), Die-nis ( Ditunia nis), A-nd‟-rè (I naltë deri ke retë), Adil (asht Diell), As-an, Hasan (asht Hanë) etj etj, emna që do i shifni në këtë libër, që jam mundue ta çoj deri në fund.
Konstatoj se në lashtësi nuk kishte randësi nëse emni mashkullor duhej të mbaronte pa tjetër me bashkëtingëllore ose me zanoren “o” dhe emnat femnorë duhej të mbaronin patjetër me zanoren “a” ose “e”. Po të kishte kuptimin e duhun, fjalia me të cilën ishte ndërtue emni, mund të mbaronte me çfardo germe që të ishte, psh: Thot ishte mreti i fundit i Atlantidës, Mat ishte grueja e tij. Andre, Isa, Ilia, Thoma, Luka etj janë emna
mashkullorë. Olimpi, Aniki, Nikita, Kosta etj janë emna femnorë, por edhe mashkullorë. Afro, Haso, etj janë emna femnorë.
Sot nuk po i vihet ma randësi kuptimit të emnit, por mjafton të jetë i tingullueshëm, edhe pse pa kuptim. Shpesh herë kam ndigjue persona që duen të ndërrojne emnin, se i vjen turp nga emni i tyne.
Thanies së studiuesve shqiptarë dhe të huej se Europa asht me origjinë pellasge, gja të cilën edhe unë e kam përsëritë në librat e mij, tash që po nis të shkruej këtë libër të katërt, e i thelluem në origjinën e popullit tonë dhe të atyne të Europës, mendoj se duhet të ndryshohet shprehja: -Europa asht me zanafillë pellasge, në shprehjen: -Europa asht me zanafillë atlantidhease-ariano-albane, sepse me emnin “albanë” njiheshin në lashtësi të gjithë popujt e bardhë në Europë e në Botë, që flitnin gjuhën shqipe (albane).
Kam takue e takoj shpesh njerëz të ndryshëm që flasin shqip në Itali e në vende të tjera të Europës. Kur i pyes nëse janë shqiptarë më thonë: jo. Ata kanë të drejtë, sepse edhe ata kanë krenarinë e tyne kombëtare, sepse kanë qenë dhe janë autoktonë në truallin e tyne, prandaj të përgjigjen shqip: - “Jam arbëresh, jam maqedon, jam arvanit, jam kroat, jam boshnjak, jam serb” etj dhe kanë të drejtë, sepse kanë qenë brez mbas brezi dhe janë banorët ma të vjetër të atyne trojeve që janë pjesë e tyne, por edhe shumë nga ata të përgjigjen se janë shqiptarë ose skipëtarë. Edhe popujt e vjetër të Europës kanë pasë folun shqip e nuk mund t‟i quajmë të gjithë shqiptarë, por do ishte ma i drejtë emërtimi: Albanë ose arianë. Fjala “Arianë” asht ma e përshtatëshme, sepse kështu i quenin paraardhësit tanë në lashtësi, për sjelljen, karakterin dhe virtytin e artë që kishin. Duke studiue “Pllakat prej Zmeraldi të Thotit”, shofim se Europa ka qenë nji popull me qendër drejtuese Atlantidën, e cila shtrihej nga Meksika dhe Peruja e deri në detet e Japonisë, me nji gjuhë te vetme të përgjithshme të sajën që asht ruejtë mjaft mirë nga albanofonët nëpër botë.
Pellasgët, Pelas-gii, Pellas-gji, paraardhësit tanë direkt shqipfolës, unë e pranoj pa asnji diskutim, që kanë qenë shqipfolës dhe paraardhësit tanë të drejtpërdrejtë, por mbulonin vetëm Ballkanin gjeografik, që i ngjan gjiut të pelës në hartën e botës. Në kufi me ta ishin popujt e Amazonisë, të Azisë së Vogël, të Europës Qendrore, Veriore, Jugore, Lindore e Perëndimore, të Afrikës Veriore, të Mesdheut, të Italisë, Azisë, Indisë etj etj, që flisnin gjuhën shqipe, dmth atë albane, por që nuk njifeshin vetëm si pellazgë ose ilirë, por njifeshin edhe me emna të tjerë, plotësisht e lehtësisht të kuptimtë, me anën e gjuhës shqipe që ne flasim sot, si psh: Etruskë, me tru, Japigi dmth: Ja-pi-gji, në kuptimin e vjetër duhet të ketë pas kuptimin: Popull që të mirëpresin në gjinin e tyne. Fri-gji, vend ku bagëtia frynte gjijtë me qumësht. Ama-zonjant (Mama-zonjat, Kelti, e shkruejtun nga italianët Çeltik dhe e lexueme nga shqitarët don të thotë: çel-ti-ik, ke bjondët, ti ik. Hindi, emni i vjetër i Indisë, që në shqip dallohet lehtë si fjala gege: Hin-ti. Emni i Damaskut, në italisht: Damasko, kuptohet e zbërthehet me anën e gjuhës shqipe: Dam-as-ko, i Dham (i lindun) asht ko(këtu). Emni i Ana-dollit në Turqi, kuptohet menjiherë me anën e shqipes me fjalët: Hana doli. Emni i qytetit Na-za-ret, ku ka lind Krishti, nuk don shpjegim se kuptohet menjiherë në gegënishten e sotme. Emnat e deteve: Adria-ti-ik, Ball-ti-ik, Ar-ti-ik, At-lan-ti-ik, qytetet At-ika, At-hina (Athina) duhet të jenë emna mbi 12 000 vjeçarë të kohës së Atlantidës. Emni i vjetër i Selanikut në italisht shkruhet: Salonico, (Saloniko) në shqip: Shaloni-ko, që don të thotë se ai qytet i fton kalimtarët, që të ndalin e të shplodhen në atë qytet, si kambsorët që ulen në shalën e kalit, pas nji udhëtimi të gjatë në kambë. E njajta gja mund të thuhet edhe për qytetin Salomina: Shalo-mi-na. Ishulli i Kretës, Kre-të-esht, na paraqitet edhe me emnin: Krita, kri-të-asht, kokë të asht. Emnin Janina, nëse e shkruejmë në italisht: Gi-à-nin-à, na del e kuptueshme në dialektin gegënisht me fjalinë shqipe:- Gjini (jonë) à, (asht), nin, njishi, asht, dmth se ai qytet të mirëpret në gjinin e tij dhe asht nishi, njishi, i pari në mikpritje. Kro-ati, kuptohet menjiherë në shqip. Emnat: U-ene-ti dhe Vene-ti, kuptohen menjiherë në shqip me fjalinë: U ende ti –dhe- vene ti, ankoroje ti anijen këtu. Opitergina, emni i vjetër i Oderzos, ku banoj unë, i ndamë në: O-pi-ter-gina, o-pit-er-gina, në shqip kuptohet qartë me fjalinë: Osht pi e ter gjina, dmth se zona e Odersos ka qenë për ta pi në kupë dhe e terme, e thame, nuk kishte këneta. Emni i Oderzos, i mavonshëm, në të gjitha variantet e emnave që ka patun gjatë historisë së saj, ka patun të pandryshueme fjalët:”er zo”, që në shqip kuptohen menjiherë si: vendi ku fillon, nis të fryjë era. Shumë fjalë, emna vendesh dhe krahinash të ndryshme, të shpjegueme nga zonja Elena Kocaqi, z. Aristidh Kola, nga unë e nga mjaft autorë vendas e të huaj, shpjegohen me anën e gjuhës shqipe, sikur të jenë duke u folun sot nga populli shqiptar.
Shumë emna, që unë i kujtoja si emna me prejardhje turke ose arapë mue më rezultojnë që të kenë qenë përdorë në territoret shqipfolëse, kur nuk ishte krijue ala mbi tokë popullsia turke e arape e të trashëgueme nëpërmjet librave të Homerit dhe të autorëve të tjerë të lashtësisë. Nuk ka si të jetë ndryshe, sepse shumë studiues vendas e të huej kambëngulin, që Kostandinopoli ka qenë shqipfolës dhe asht pushtue nga nji grusht turqish, në shekullin e XV. (Mendohet të kenë qenë rreth dy mijë persona), që edhe pse vunë ligje që i shtynin popujt të përqafonin gjuhën, fenë dhe zakonet e tyne, prapseprap infuenca e tabanit vendas shqipfolës ka ba punën e vet, që edhe turqit të marrin shumë nga atlantidheas-albanët, paraardhësit tanë direkt.
Figura të ndrituna për kombin turk, me origjinë dhe gjak shqiptari, kanë punue shumë në krijimin e identitetit kombëtar turk në dam të identitetit alban. Sami Frashëri e largoi përfundimisht popullsinë shqipfolëse të Turqisë nga gjuha albane, duke ndërtue gjuhën artificiale turke dhe Qemal Ataturku, shqiptar puro, vuni në ligj të shtetit, që të përdorej ajo gjuhë artificiale, duke ia ndalue shqipfolësve të kishin librat dhe gjuhën e tyne. (Autori Patrick Kindoss, në librin e tij: “Ataturku”, thotë se Mustafa Qemali, tentoi disa herë që të vendoste gjuhën e pastër ariane (albane) në Turqi, por dështoi, sepse gjuha turke ishte e tejmbushun me fjalë arape dhe perse) .
Këta dy burra, i hoqën popullsisë shqipfolëse të Azisë së Vogël, kunorën e artë që i vishte gjuha e yllorëve arianë dhe i vunë me zor çallmën e disa mijërave turqish të stepave (s‟të-ep-a) aziatike, që e kishin pushtue ate vend. E njajta gja ndodhi dhe në shtetet e tjera me origjinë atlantidhease-albane të perandorisë turke, ku drejtonin dinastitë me origjinë shqiptare, të cilët, në emën të largimit dhe të pamvarësisë nga Turqia, stimuluen lëvizje popujsh dhe fisesh që nuk kishin lidhje me popullsinë atlantidease-albane, që mbasi e kuptuan që ishin prej tjetër rrace, i hangrën kokat edhe atyne që ishin nismëtarët e formimit të tyne si kombe.
Nga interpretimet që po i baj emnave që deri tash janë kujtue si emna turq e arapë, ashtu si dhe me emnat që janë mendue që ishin me zanafillë nga Greqia dhe Rroma e lashtë, shof se gati të gjithë marrin kuptim të plotë me anën e gjuhës shqipe. Këtë gja e shpjegoj me faktin se këto shtete kanë pasë përdorë shkrim dhe këndim dhe kanë dokumentue dhe regjistrue emnat ekzistues të qytetarëve të tyne albanofonë dhe që provon se:
Në lashtësi, popullsia e Europës e të shumë vendeve të botës ishte njigjuhëshe dhe fliste gjuhën atlantideo-albane.
Në dokumentat dhe librat e shkruajtun nga lashtësia deri në shekullin XV, Ballkani ka qenë quejtë i gjithi: ILIRIK (Il, Yll ir ik, Yll me hir ik, i ikun, i shëtitun, i ditun), me nji popullsi që kishte gjuhë, zakone e tradita të njajta.
Në historitë që shkruhen për Aleksandrin e Madh të Maqedonisë, kur ai pushtoi Indinë, asht shkruejtë se priftat atje i thanë që India ishte pushtue dhe dy herë të tjera, para shumë mijëra vitesh nga luftëtarë që flitnin të njajtën gjuhë me luftëtarët e tij, që flitnin gjuhën albane dhe shumë fjalë tonat përdoren edhe sot në Indi. Thuhet se perandoria e tij arriti deri në Kinë para 2 300 vjetëve. Pas vdekjes së tij, në vendet e pushtueme qeverisën shqiptarë, të cilët edhe sot janë njerëz me pushtete në vendet ku kanë ngelun. Duke qenë koka drejtuese të gati gjithë botës së njohun në lashtësi, kanë qenë këta njerëz shqipfolës, me familjet, ushtrinë dhe oborrtarët e vet, që kanë imponue emnat, zakonet e fragmente emnash e fjalësh të tyne ke popujt që kishin nën vete, kështu që shumë nga emnat dhe fjalët, të ashtuquejtun “turk” ose “arap”, marrin ma kuptim me anën e gjuhës shqipe.
Duke punue në përkthimin italisht të kapitullit ”ATLANTIDA”, të librit tem “Thoti i pavdekshëm na zbulon Atlantidën” dhe me librin e zonjës Elena Kocaqi me titull ”Gli Albani”, pashë se shumë fjalë dhe emna që përdoren në Itali, janë lehtësisht të shpjegueshme me anën e gjuhës shqipe, nëse i shkruejmë siç i shkruejnë italianët dhe t‟i lexojmë siç i lexojmë ne shqiptarët. Emnin Xhuzepe, nëse e shkruejmë siç e shkruejnë italianet, dmth: Giu-ze-ppe, na del fjalë e kuptueshme në shqip, si: Gjiu(rraca) ze penj. Emnin Egjypt, po ta shkruejmë në italisht e ta lexojmë në shqip, do të shohim me habi se kjo fjalë merr kuptim, sepse del: E-gjit-to, dmth: e gjiut tonë, që mendoj se për paraardhësit tanë atlantidheas, Egjypti ka qenë quajtë pjesë e Atlantidës, dmth “E gjiut tonë”, e rracës tonë. Fjala”egjypt-janë”, në italisht shkruhet: E-giz-ian, ose e-gjis-janë, dmth e gjiut tonë janë, të nji familjeje janë. Emni Gjeorgjia, në italisht e shkruajmë Gieorgia, merr kuptim në shqip me fjalinë: Gji è, esht, or, gji à, dmth: Rracë, or, rracë asht, popullorçe, sikur të jetë krijue sot nga populli ynë ky emën i shtetit të Gjeorgjisë. Emni i shtetit Ar-men kuptohet menjiherë në shqip. Fjalën “origjina”, po ta ndajmë në: ori-gjina, na del me kuptim në shqip dhe unë e kam shpjegue në botimin e dytë të librit tem ”Thoti i pavdekshëm na zbulon Atlantidën”, sepse ndjek rrugën femnore të zanafillës së ndonji sendi a personi dhe ka ngelun qysh nga koha e matriarkatit, ku njohja e prejardhjes ndiqej nëpërmjet linjës së nanave, gjysheve, stërgjysheve etj që i kishin dhanë gji atij personi.
Ti thuash nji italiani me emnin Pi-o, Serxhio ose Xhorxhio, se çfarë kuptimi kanë emnat e tyne, ata të thonë se e kanë originën nga santët me të njajtin emën, pa ia thanë kuptimin. Kur unë i them shpjegimin e emnave të tyne, ngelin të habitun dhe u pëlqen shpjegimi i bamë nga unë, sepse emni Serxhio në italisht shkruhet: Ser-gii-ò, në shqip: ser-gji-ò, që don të thotë: I serës (gjinit familjar, rrangut), të naltë asht. Fjalën “Ser” e përdorin anglezët, pikërisht për të tregue këte gja. Emni Xhorxhio në italisht shkruhet: Giorgio, Gji-or-gji-ò, e ka po atë kuptim që të parët tanë, kur lindte fëmija e urojshin njani-tjetrin siç i themi ne sot: çun, or, çun ke ba, ku fjala “gji” ka pasë kuptimin e rracës superiore, që në shqip përdoret si fjalët “fara” dhe “rraca” (rraca, ne italisht rrazza,raz-za=rranz zaj=zaj rranje), e unë këtë emën e interpretoj si: Rracë, or rracë asht. Grekët e transformojnë në Jorgio, Jorgo dhe me zor i kapet kuptimi. Të njajtin shpjegim i baj dhe fjalës Gjergji, që, e ndame simbas mënyrës së masipërme të të shkruajtunit në italisht e të lexuemes në shqip, na del: Gji-er-gji, dhe nuk ka qenë i rastësishëm fakti që në të kaluemen emni i heroit tonë kombëtar, Gjergj Kastriotit, në dokumentat italiane të kohës së tij, transformohej në Xhorxhio. E shkruejtun në italisht, Giorgio asht e barabartë me fjalën Gji-or-gji-ò dhe ka të njajtin kuptim me fjalën: Gji-er-gji.
Ne fjalen greke “Pegaso”, (kuaj qe fluturojne), shof nji loje fjale me fjalen shqipe: Kal, kol. Nese fjalen pegaso e kuptoj si: pe-gi-as-o (prej rrace asht); fjala kal, ka-al; kol= ko-ol, thote te njajten gja ne shqip: Ka krahe fluturues dhe asht kuptimi i kesaj fjale te vjeter qe ne mitologjine e vjeter, “pegasos” jane paraqit me krahe fluturues, sepse nji kale prej races se mire te ban me krahe, te ban te fluturosh. Ne italisht: Kavalo, ka-v-al, ka vu krah fluturues osht.
Dialekti gegënisht i Shqipnisë veriore i afrohet shumë të folmes në italisht edhe në kohët e foljeve, kur thonë psh: Jam kenë, siç e thonë dhe italianët: (Sono stato)
Kur nuk e dija gjuhën italiane e kur ndigjoja fjalën kollodok-à, nëse më pyeste ndonjani se çfarë kuptimi ka kjo fjalë, unë ngreja supet e përgjigjesha siç ishte shkruejtë në librat e mekanikës: asht emni i nji vegle të makinës, me anën e të cilës ndryshohet lëvizja e pistonave nga nalt-poshtë në atë rrethore. Kur mësova italisht e di tashti që kjo fjalë don të thotë: colo-di-oca, (qafë pate), që në shqip shkruhet e lexohet: kollodok-a, si nji fjalë e vetme emërtuese. E njajta gja ndodh dhe me italianët sot, dhe popujt e tjerë të Europës, që i marrin fjalët e shpjegueme nga gjuha shqipe thjesht si fjalë emërtuese dhe jo si fjali dëftuese, siç janë shumica e fjalëve dhe emnave të gjuhës shqipe. Psh, shofim emnin Mario, që e shpjegoj me anën e shqipes: I mari, i mbari, por të parët tanë që banonin në Itali e Greqi i vunë dhe foljet à, as, ò, òs, që duen të thonë: osht e asht, këshuqë emnat Mari-o, Mari-os ose Mari-a kthehen ne fjali dëftore, që duen të thonë: i mari osht, e mbara, e marja asht. Kështu ka ndodhë me shumicën e emnave të shpjeguem nga shqipja dhe zanorja “A” dhe “O”, ashtu dhe “As”,”Os” etj, mbas emnave nuk asht nji rastësi, por nji zgjuarsi natyrale për t‟i ba të kuptueshëm dhe ma titullues emnat e fëmijëve të tyne. Ne shume emna shof se asht perdor gjuha e simboleve dhe shume fjale jane thjeshtu qe mos ia prishin bukurine e emnit. Keshtu shof qe germa “f” perfaqeson fjalen shqipe: Flur, futurim, Germa “g” perfaqeson fjalen shqipe: gji, rraca etj.
Latinët kanë pasë përdorë prapashtesën “us”, që në dialekt duhet të ketë qenë: usht, dmth., asht. Francezët përdorin mbrapashtesën”que”, qu-e, që-è, që asht e njillojtë me fjalën shqipe: “që esht”. Në gjuhën greke vërej dhe ndryshimin e germës “dh” me germën “ll”, gja që asht e shpeshtë dhe në dialektin gegënisht. Në popuj të ndryshëm të Europës vërej mbrapashtesa emnash, që kuptohen shumë mirë me anën e gjuhës shqipe, si psh.: Alesanroski, në shqip: Alesanër-os ki, ose: Alesaner osht ki, ky. Aleksejeve, Andrejeve etj kanë mbrapashtesën “Je-ve”, je vetë, shumë kuptimplotë në gjuhën shqipe. Il-iç kuptohet menjiherë në shqip me fjalët: ili iç, ylli isht. Këto tregojnë edhe lidhjet që ka pasun gjuha italiane e greke dhe gjuhët e Europës, me gjuhën shqipe. Me kalimin e viteve, fjalët e ruejtuna nga gjuha shqipe e të transformueme simbas mënyrës së të folunit të gjuhës italiane, greke dhe të shteteve të tjera të Europës, sot na paraqiten si fjalë të veçanta. Italianët, grekët e popujt e tjerë të Europës, me kalimin e shekujve e kanë ndryshue dhe harrue gjuhën e tyne autoktone, të ngjashme me atë shqipe dhe sot nuk dijnë t‟ua japin shpjegimin e t‟i zbërthejnë fjalët e gjuhës së tyne, por i thonë si fjalë emërtuese dhe jo si fjali dëftuese, siç i shpjegon shqipja. Në emnat në gjuhën greke shof që mbaresat “as”, ”es”, ”iç”, “iq”, “is”, ”os”dhe “us” janë mbetje të foljeve shqipe: asht, esht, isht, osht, usht, që ma të thjeshtueme ngelin: as, es, ës, iç, is, os,uç, us. Kështu kemi: A-nd-re në shqip, A-nd-re-as në greqisht e A-nd-re-à në italisht, dmth: Andre asht. -Or-est, Orë-është në shqip, (Orët, zanat e malit ose or, ar, metal i çmueshëm, ku në dialekte
të ndryshme fjala “ar” shpesh transformohet me fjalën “or”), në greqisht Or-est-es, Orest-ò në italisht, dmth Oresti osht, asht. -Angel, Angjell (à në çiel, në qiell) në shqip, Angel-ò në italisht, në greqisht: Angel-os, që do të thotë: Angjel osht. Në shqip kemi emnin: -A-po-di, në greqisht A-po-dis-is, dmth Apodis isht. Emni i Krishtit më rezulton: në shqip asht: Kra, Kri, Kry, Kreu i drejtimit kristian, në greqisht bahet Kri-ist, në italisht bahet: Krist-ò, Krist-os, Krist-osht. Në Shqipni përdoren edhe sot fjalë të njivlefshme me fjalën: krisht, që janë: krasta, kra-ast-a dhe kreshta, kre-esht-a. Këtu unë kambëngul të them se studiuesit e gjuhëve duhet ta venë theksin në zbërthimin e fjalëve dhe emnave italisht, greqisht e të gjuhëve të tjera europiane, që sot na duken të panjohuna e që fillojnë e mbarojnë me “A” dhe “O”,”AS”,”OS” dhe me mbrapashtesa të tjera, në fillim e në fund (aç, eç, iç, oç, uç, ku ne dialekte te Kosoves germa “ç” zavendesohet me germen “q”; iç=iq), sepse germat a, as; e,esht; i, isht; o, osht; u,usht etj, nuk janë thjeshtë bashkëtingullore, por folje dëftuese, që dëftojnë, zbërthejnë dhe kuptimin e emnit para e pas këtyne foljeve. Germa“E” për mue asht shkurtim i foljes “esht, është” psh: Mari-è, që zbërthehet në fjalinë: e marja esht, është. Ne italisht emni i zogut te vogel: Ucello=Uç e llo, uç-el-lo,kuptohet si : Jeten e lo(ne toke, ku uç=is=jeta)), ose: asht yll i lonum ne toke. Në zbërthimin e këtyne emnave, do të ndodhemi para nji miniere thesaresh të çmueshëm gjuhësore, të vlefshme për shqiptarët dhe për botën.
Fjalët “arkaxhiu”, “hanxhiu”,”bakraxhiu” etj, nëse i zbërthejmë të shkruejtuna në italisht, do të na shkruheshin: arka-giu, (arka-gjiu), han-giu (han-gjiu), bakra-giu (bakra-gjiu) e, po t‟i lexojmë në gjuhën shqipe, shofim se këto fjalë kanë shumë kuptim. Në të kaluemen, edhe sot, profesionet trashëgohshin në bazë të familjeve, dmth të gjinit familjar. Asht dhe nji fakt historik që e vërteton këte gja. Në shekullin IV të erës sonë, Kostandini i Madh, perandori i perandorisë së madhe rromake me origjinë nga Iliria, që të mos kishte rrëmujë në mbledhjen e taksave, vuni ligjin me anën e të cilit detyronte çdo familje të vazhdonte profesionin e gjinit familjar, kështuqë ai nuk ishte i detyruem që herë pas here të ndryshonte regjistrimin e popullsisë për mbledhjen e taksave. Fjala jabanxhi, zbërthehet në shqip me fjalën: ja-ban-gji, dmth, i huaji ishte i mirëpritun në gjinin e shqiptarëve, ashtu sic ndodh edhe sot me ligjin e mirëpritjes e të “Besës” së mikut.
Me të njajtën mënyrë shpjegoj kuptimin e emnit të lumit Tamixhi, Tami-gi, Thami-gji, që kalon mes për mes Londrës. Në librin tem: “Thoti i pavdekshëm na zbulon Atlantidën” kam shpjegue, që në lashtësi edhe sot, lumit, populli ynë, sidomos çamët, i thonin: thami, sepse thante nga ujnat e tepërta zonat përreth. Londër populli ynë i thotë lundrës, barkës, por në shkrimet e vjetra emni i Londrës asht shkruejte: Londin, që shpjegohet me fjalën shqipe, lëndinë, sepse terreni i Londrës asht fushor. Në lashtësi fjala “lon” njihet si kombinim dhe me fjalët: Ap-lon dhe Nap-lon, të shpiegueme si fjala: jep për të luejte, kështuqë, me këtë arësyetim, emni Lon-din, të luash din, bahet i kuptueshëm për ne në shqip, sepse nëpër lëndina të vjen dëshira të luesh e të kërcesh nga bukuritë e tyne.
Për shpjegimin e fjalëve: ISA ose ISAI, duke shfrytëzue gjuhën shqipe si gjuha ma e vjetër në botë, unë i shpjegoj me shqipen e folun sot, që na e ka ruejtë të plotë këtë gjuhë të lashtë të yllorëve tanë:
-Kemi emnin e vjetër IS-ide, që quhej edhe IS-is, që ishte emni i perëndeshës së pjellorisë në Egjypt, (E-gjit-ton). Ma vonë na del emni IS-à dhe IS-ai-à, si emni i Krishtit në Kuran dhe i nji njeriu të shenjtë ke Bibla ose IS-aki, IS-a-ki. Në shqip kemi emnin IS-met e IS-lam, që nuk duan shpjegim dhe: vise, v-IS-e, vë-IS-ësht. Në italisht asht ruejtë ma i saktë kuptimi i kësaj fjale, pikërisht ke fjala: esiste, es-IS-të-e, të esht, të ëshë, nji përsëritje triherëshe e të njajtës fjalë.
Shohim në këta emna se rranja IS asht ke të gjitha këto fjalë dhe mbrapashtesat janë puro shqipe. Duke analizue emnin e Isidës ose Isis më dalin: IS i de, ose IS i dhe, për fjalën e parë, dhe IS-is, dmth IS isht. Fjala IS-à, e zbërthyme në shqip, don te thotë IS asht. IS-ai-à, dmth: IS, ai asht. Emni i Isakut në Italisht: IS-à-ki, në shqip zbërtheht në: IS asht ki, ky dhe në fund kemi emnat shqip IS-met, IS-lam, që nuk duen shpjegim. Fjala IS, simbas meje, duke parë dhe pozitën e perëndeshës Iside që ishte perëndeshë e jetës dhe e pjellorisë, më jep konkluzionin se “IS” në lashtësi nga atlantidheasit duhet të jetë quejtë fjala shqipe: “Is”,”Ish”, ose “Asht”, që asht e barabartë me fjalën ”Ekzistoj”, me ekzistencën, me jetën. Duke i bashkue me fjalën “Jeta” në vend të fjalës ”IS”, do kemi fjalët plot kuptim në gjuhën shqipe: Is-i-de = Jetë, (esistencë)-i dhe. Is-is = Jetë, (esistencë)-isht. Is à=Jetë-à, jetë asht. Is ai à=Jetë-ai-à, ose Jetë ai asht. Is-à-ki=jetë asht ki, ky, dhe Is-met=Jetë, (esistencë) met, mbeti, ose: IS-lam = jetë lam (mrapa), vise, v-IS-è, vë IS é, ven jetën esht. Në italisht, fjalën: esiste, es-IS-t‟e, e kuptoj me fjalët: Eshtë jetë, të esht.
Ke emni Ismaili, IS-m‟a-ili, shifet qartë kuptimi dhe lidhja e këtij emni, ku unë kuptoj fjalët: Jetë (IS) më asht Ili, Ylli.
Me anën e këtyne emnave, të kuptueshëm plotësisht në shqip, shofim infuencën albane të mendjes së ndritun të njeriut të shenjtë Ben Kazi, që i asht hangër haku e nuk e përmend njeri.
Në shqip asht edhe fjala: vISare, që e kuptoj me fjalët: Ven jetën e arit, që më len të kuptoj se kjo fjalë asht ma e naltë se fjala: thes-ar.
Edhe për fjalët: “AS”, “OS”,”IQ”, “IS”, “Iç”,”Uç”, “US”, që i shof si pjesë të shumë emnave në Europë, mendoj se janë shkurtime të foljeve “asht”, “osht”, “isht”, ”usht”, dmth esistoj, jetoj. Ke emni: Osman, Os-ma-an, shof fjalën: Jeta man Hanën, ose: Jetë më asht Hana. Emnat: Taç=te-a-aç, Tuç=tu uç, Tish=ti ish,=ti je jeta, Uç etj provojne thaniet e mia.
E përsëris se shumë emna që mbahen me origjinë fetare: ebreje, kristiane, budiste, muslimane etj, nuk janë krijue nga këto fe, që janë shumë ma të vonshme se origjina e popullit tonë dhe atij atlantidheas, por kanë qenë emnat esistues të përdorun në kohën kur u krijuen ato fe, nga njerëzit e shejtë që drejtuen fetë e tyne. Në ditët e sotme, vetëm gjuha shqipe i jep përgjigjen e saktë këtyne emnave. Kjo gja tregon shtrimjen dhe infuencën e madhe që kishte gjuha shqipe-albane nëpër botë.
Nëse analizojmë formimin e emnit Azot, librat e shkollës na thonë se asht emën i ardhun nga greqishtja e vjetër, që don të thotë: -pa jetë, ndërsa simbas meje fjala Azot don të thotë të kundërtën, dmth: ka jetë. Në gjuhën kimike shënohet me germën N dhe quhet “Nitro”, por Lavuazieri, që ishte mason dhe dijmë që masonët e vjetër kanë pasë përdorun gjuhën shqipe në ceremonitë e tyne, ku edhe sot shumë nga formulat e tyne të ceremonive deshifrohen vetëm me gjuhën shqipe, diçka duhet të ketë ditun nga sekretet e lashta të librave atlantido-masone dhe vendosi ta quajë: à-Zot, asht Zot, (Asht jetë). Duke pa se nitratet i japin jetë të gjitha bimëve dhe përdoret me sukses në kombinime me barnat mjekuese në shërimin e shumë sëmundjeve, atëhere shofim se emni “Azot” asht zgjedhë me shumë saktësi si emërtim i këtij gazi kryesor në atmosferë. Simbas gjuhëtarëve, “Zot” në greqishten e vjetër don të thotë jetë, kështu na del fjala: - à-Zot, asht jetë. Dijmë gjithashtu që greqishtja e vjetër ka qenë nji dialekt i shqipes.
Ama-zonjat, (mama-zonjat) qysh në kohën e Homerit, na dokumentojnë këta emna, sepse ishin bartëse të emnave Zot e Zonjë, të shpjegueme vetëm me gjuhën shqipe të ditëve të sotme.
Këtu na jepet kuptimi dhe lidhja e fjalës Zot, të barabartë me fjalën “Jetë”, sepse asht Zoti ai që i jep jetën gjithë universit.
Në fe të ndryshme, emna ose fjalë qe kanë në përbamje të tyne fjalën “IS” e interpretojnë ate me fjalën “Zot”. Nga analiza e bame këtu ma sipër shofim se gjuha shqipe i jep shpjegim kësaj lidhjeje sepse kemi: IS = jetë, esistencë = Zot.
Për shpjegimin e fjalës “PIRAMIDA”, studiues të ndryshëm mundohen të japin ndonji shpjegim të pabazuem, duke u lodhun më kot t‟i krahasojnë me gjuhë të tjera, që vetëm kanë huazue fjalë nga gjuha atlantido-albane. Unë po mundohem të jap shpjegimin simbas mënyrës teme dhe e lidh gjithnji me origjinën atlantidhease-albane të këtij emni.
Simbas studiuesve, në lashtësi, piramidat kanë qenë quejtë PIREMIDE, pi-re-mi-dhe, pinë retë përmi dhe, ashtu siç asht emni i maleve Pin-di, (pin dituninë), Pin-det dhe Pi-re-nej (pinë retë ndenjun), emna mjaft me kuptim në gjuhën shqipe gegënishte, që flasim sot. Njikohësisht, asht dhe emni tjetër “PIRAMIDE”, në shqip : Pir-à-mi-dhe, pirë asht mbi dhe, që asht përdor krahas atij emni. Në historinë e Ilirisë dhe të Epirit kanë qenë disa mbretën me emnin Pir-i, Pi-ir-i (pin hir, nur), Pir-o, Pi-ir-o, Pi-rro. Edhe sot, kur duen të vlerësojnë ndonjanin, thonë: -Asht i ngranë e asht i pirë ai, që e thanë për të gjithë don të thotë se ai person asht i pirë, asht i plotësuem me të gjitha virtytet, kështu që emni: pir-a-mi-dhe don të thotë se ai konstruksion asht ma i për-sosuni (pir-sosuni) mi dhe, (mbi dhe). Krahina në jug të Shqipnisë quhet prej mijëra vjetësh: E-pir, Ep-ir, Ep-hir, (e përsosun, e-pir-sosun, ose: jep hir, rrezaton bukuri).
Të dy emnat që i janë vu piramidës nga popullsia shqipfolëse janë shumë shprehës në gjuhën shqipe të sotme, sepse piramidat ishin ndërtesat ma të nalta të kohës, sa që arrinin deri ke retë, por ishin edhe shumë të përsosuna.
Shumë studiues po kërkojnë të gjejnë dokumente autoktone shqipe dhe i uroj t‟i gjejnë, por unë shof se edhe gjuha italiane, dhe greke, ashtu si dhe gjuhët e tjera të Europës, që kanë qenë të shkruejtuna, në shumicën e fjalëve dhe emnave, nuk janë gja tjetër, veçse maga-za (maga-zi-na) visaresh me emna dhe të dhanash për gjuhën shqipe-atlantidhease, që, po të dish t‟i kërkosh e t‟i deshifrosh, do të zbulosh shumë gjajna të vlefshme për të gjitha gjuhët e sotme europiane, që kanë qenë folun nga i njajti popull: ai atlantidheo-albano.
Gjuha greke dhe italiane dhe ma vonë të gjitha gjuhët europiane të shkruejtuna, janë zhvillue si gjuhë letrare në truellin albano-fono-atlantidheas të Ballkanit dhe të Europës e në gjithë territoret ku kanë qenë shtri, duke e lanë gjuhën e folun nga populli i tyne, si gjuhë dialektore, që në shumicën e rasteve u asimilue me vështirësi nga gjuha letrare, por në shkrimet e tyne, me anën e gjuhës dialektore shqipe, të ruejtun mjaft mirë nga shqiptarët, na bahen të kuptimta këto gjuhë europiane, që mësohen përmendsh, ndërsa gjuha shqipe i jep kuptim e përmbajtje fjalëve të këtyne gjuhëve.
Edhe sot gjuha letrare shqipe ka tendencë të shkëputet nga gjuhët dialektore e për këtë arësye unë kambëngul që të ruhen me xhelozi dialektet, sepse janë miniera thesaresh gjuhësore, sepse në dialektet do gjejmë shpjegimin e mjaft fjalëve të vjetra, që shumë vetave i duken të pakuptimta. Shkrimtarët dhe studiuesit duhet t‟i rikthehen dialektit Gegënisht, sepse, në çdo studim që kam ba, kam pa që ka pasë dominue në të gjitha territoret shqipfolëse të Europës dhe ky dialekt ka ruejtë shumë thesare gjuhësore. Ky asht mendimi edhe i shumë studiuesve të tjerë.
Nëse analizojmë kuptimin e fjalës syu, në italisht shkruhet: ochio (okio), që në dialeke italiane ruhet me emëtimin e vjetër, që na e lidh me shqipen e që asht fjala: Oçi. Nëse i themi nji fëmije shqiptar kur asht 2-3 vjeç, që të thotë fjalën sy, syu, ai do ta thote: ò çy, ò çi e nëse këtë fjalë e vejme në gojën e venetëve, na del: ò çi-ò , që, e shkruejtun ma gjatë mund të jetë: osht çi, osht si, osht sy ò. Edhe në gjuhët e tjera të Europës emna dhe fjalë shqiptohen ashtu siç janë, pa ia ditun shpjegimin.
Gjuhën italiane, për ta ba të kuptueshme për popullsinë e shumëllojtë, që banonte në territorin e gjanë të perandorisë rromake, e kanë thjeshtue e heqë shumë fjalë të alfabetit, saqë nji italian e ka shumë të vështirë të shqiptojë germat e përbame në shqip e në gjuhë të tjera, si psh; dh,ll,gj,th,shq,q etj, kombinime bashkëtingëlloresh. Ndigjoj shumë persona sot në Shqipni, sidomos të rij e të reja, që po i heqin fjalëve nga nji “L” e “r”, germën “th” e “sh” po e zavendësojnë me “ç”. Fjalët teze, halla, daja e xhai (it. Gji-ai) po e zavendësojnë me fjalët “teta” e “xio” etj, ndryshime e heqje fjalësh që do sjellin zhdukjen e gjuhës shqipe, e cila asht pak ma e vështirë për t‟u folun, por shumë ma e pasun, ma shprehëse e ma preçise në shpjegimin e fjalëve. Prindërit dhe gjyshët e këtyne fëmijëve duhet të kambëngulin, që fëmijët, nipat e mbesat e tyne t‟i shqiptojnë tamam fjalët, edhe pse jane te veshtira per tu shqiptue, që ta ruejmë këtë gjuhë të lashtë të Yllorëve Ilirë, që e përsëris:
Asht trungu kryesor dhe çelësi i gjithë gjuhëve të Europës e të botës e për këtë duhet të jemi krenarë.
(Fjala Xhaxhi, në italisht shkruhet: gi-a-gi, gji-à-gji, del fjalë shumë e vjetër dhe ka kuptimin e farefisit, ndërsa fjala xio asht transformim i fjalës gi-ò, gji-ò.)
Zonja Elena Kocaqi ka ba nji punë të admirueshme në librat e saj, duke i shpjegue bukur shumë fjalë që na lidhin me kombet e tjera. Të njajtën gja ka ba dhe zoti Aristidh Kola me studimet e tij, zoti Robert d‟Angely me librin”Enigma”, z.Mathieu Aref, etj etj, autorë të nderuem, që kanë punue e po punojnë për dhanien e meritës që i takon kombit tonë, që këto 200 vitet e fundit, nga drejtuesit e shteteve të Europës, po i hahet haku e po e marrin nëpër kambë, duke e kthye në mall për treg e për dhurata, për t‟i plotësue dëshirat shteteve mike dhe simpatizantëve të tyne, edhe pse ata nuk kishin e nuk kanë asnji lidhje gjaku me asnjanin nga popujt e Europës, ndërsa populli shqiptar, i marrë nëpër kambë, janë stërgjyshërit e tyne. Me këtë studim që po baj, duke i dhanë shpjegime simbas mënyrës teme disa emnave që kanë pasë e kanë në përdorim popujt nëpër botë, mendoj që do të ndihmoj në ecjen përpara të studimit të lidhjeve që ka populli ynë dhe gjuha jonë me gjuhën e vjetër atlantido-albane të përhapun në të gjithë popujt e botës.
Duke studiue listat e emnave në gjuhen turk-isht, arap-isht, ata që i kanë shkruejtë japin edhe shpjegimin për çdo emën. Shumë emna janë quejtë turqisht ose arapisht, edhe pse shifet qartë kuptimi i tyne në gjuhën shqipe. Në shumë emna që ata nuk i japin shpjegim në gjuhën e tyne asht shkruejtë:-emën shumë i vjetër, dhe s‟ka si të jetë ndryshe, kur studiues të ndryshëm insistojnë që në lashtësi infuenca e popullsisë atlanto-albane ka qenë shtri në gjithë botën e njohun të lashtësisë.
Më tërheq vëmendjen dhe lista me emna e nji gjuhe të quejtun “Yiddish”, që po ta shifni vetë, që, nga emni i saj dhe shumë emna aty, janë puro shqip, por ata që shkruejnë për historinë e këtij populli, nuk janë të sigurtë për origjinën, që herë e quejnë “gotike”, herë “ebraike”, herë ”ukrainase” e herë të përzieme, por, thonë ata, asnji fjalë e kësaj gjuhe nuk ka lidhje me gjuhët e vjetra dhe të reja të këtyne vendeve dhe, po të thellohen në gjuhën shqipe, do të shofin se asht nji dialekt i gjuhës tonë. Zonja Elena Kocaqi e ka paraqitun këtë popull, që banon në zonat e Lituani-Estonise, si popullsi me origjinë ilire.
Shumë emna të vjetër që unë i konsideroj me origjinë gjithë europiane dhe shpjegohen me anën e gjuhës shqipe, kanë disa karakteristika të përbashkëta e të dallueshme menjiherë, që janë:----->
Lexoni të plotë në PDF Librin e Skënder Hushit
http://www.skenderhushi.net/librat/emrat%20ilire.pdf
No comments:
Post a Comment