Fati i shqiptarëve çamë, një nga sekretet më të errëta të historisë bashkëkohore evropiane

Prej kohësh është ndjerë nevoja që opinioni botëror të njohë të vërtetën e dokumentuar mbi çështjen e Çamërisë dhe banorëve të saj. Libri “The Cham Albanians of Greece – A Documentary Story” (Shqiptarët Çamë të Greqisë – Një Tregim i Dokumentuar), i cili edhe nga titulli shihet qartazi se shpalos të dokumentuar tragjedinë çame, është përgjigje adekuate. 

Përmbajtja e librit e informon opinionin ndërkombëtar mbi krimet që ushtroi Greqia ndaj shqiptarëve të Çamërisë, mbi një shekull më parë e në vazhdim. Libri mbart një vlerë të madhe edhe për vetë opinionin shqiptar, pasi shërben për t’iu përkujtuar atyre të shkuarën e hidhur të kombit shqiptar dhe përcjell porosinë për të mos e harruar këtë tragjedi e cila nuk është mbyllur akoma, paçka asaj që pretendon Greqia.
Duke folur mbi tematikën e librit, historiani i njohur dhe anëtari i Akademisë Mbretërore Britanike, Dr. Noel Malcolm thekson se “fati i shqiptarëve çamë është një nga sekretet më të errëta të historisë bashkëkohore evropiane”. 
Ndërsa duke folur për rëndësinë e përmbajtjes, Malcolm bën me dije se libri është një koleksion i dokumenteve të rëndësishme, që hedhin dritën e nevojshme mbi temën e trajtuar.
Libri, është përmbledhje e dokumenteve të nxjerra nga arkivat e Ministrisë së Jashtme Britanike dhe arkiva të tjera. Material dokumentues janë korrespodencat e diplomatëve shqiptarë, britanikë dhe të tjerë, në lidhje me këtë çështje. Po ashtu, janë përmbledhur memorandume, raporte, shkrime nga shtypi, vlerësime apo kujtime të personaliteteve të ndryshme dhe dokumente të tjera relevante që vijnë nga anë të ndryshme të botës.
Libri ndahet në tre kapituj kryesorë, që përfshijnë periudhën e kohës së sundimit otoman, periudhën pas Marrëveshjes së Lozanës dhe periudhën e pas Luftës së Dytë Botërore. Libri ilustrohet me harta të ndryshme, ndërsa për të dokumentuar në mënyrë vizuale një pjesë të tragjedisë çame, janë dhënë edhe disa fotografi të nxjerra nga arkivi i UNRRA-s. (...)
Athina asnjëherë nuk është pajtuar që të hapë çështjen çame dhe të përgjigjet pse e privuan nga shtetësia greke këtë popullsi vendëse, me kombësi shqiptare. Asnjëherë grekët nuk dhanë përgjigje pse ua konfiskuan pasuritë këtyre njerëzve, të cilët ishin pronarë të shtëpive dhe tokave të mëdha, në njërën nga pjesët më të pasura dhe më të bukura të Greqisë. Athina vazhdimisht e ka injoruar ekzistimin e problemit çam dhe në anën tjetër ka shkaktuar probleme dhe komplikime politike e diplomatike, duke përdorur komunitetin grek në Shqipëri, i cili krahasuar me atë çam është inekzistent. Megjithëse përzënia e çamëve, ishte as më pak e as më shumë spastrim etnik, Greqia asnjëherë nuk u ballafaqua me ndonjë kritikë apo sanksion serioz ndërkombëtar. Një veprim i këtillë krijoi sinjale të gabuara, pasi la të kuptohej se ishte themeluar një presedan dhe mund të vazhdohej me përzënie të popujve edhe në situata të mëvonshme. Duke u bazuar në këtë shembull, por edhe në disa të tjerë, një veprim të tillë provoi edhe Serbia e Millosheviçit mbi popullsinë shqiptare të Kosovës një gjysmë shekulli më vonë. Për fat të mirë, në këtë rast nuk u përsërit “suksesi” i Greqisë, dhe imitimi serb i këtij krimi dështoi. Greqia nuk do të duhej ta injoronte këtë tragjedi, që e ka shkaktuar vetë dhe që është dokumentuar me profesionalizëm në këtë libër.  Libri “The Cham Albanians of Greece” nuk është vetëm libër i karakterit historik. Ky libër-dokument do të duhej të shërbente jo vetëm për ta kujtuar Greqinë për të keqen që ka bërë, por edhe për t’i dhënë rast që të fillojë të mendojë për të përmirësuar gabimin dhe të bëjë të mundur lejimin e kthimit të çamëve në shtëpitë e tyre dhe kompensimin e tyre për dëmet e shkaktuara.

Në anën tjetër, pas botimit të këtij libri, as shqiptarët dhe qeveritë e tyre nuk do të duhej të vazhdonin me të vjetrën, duke vajtuar impotencën që kanë treguar deri tani ndaj Greqisë.

Italianët e Shqipërisë: Emigrantët tani jemi ne

TIRANE- “Vendi që njëzet vjet më parë ngjallte dëshpërim, sot pret emigrantë italianë. Janë “të përjashtuarit” e sistemit produktiv italian, të shtresave të ndryshme sociale. Në fillim ishin sipërmarrës të etur për krah pune kosto të ulët, sot janë edhe punëtorë, artizanë, elektricistë, hidraulikë, saldatorë, mekanikë, punues mermeri. Por edhe avokatë, mjekë, arkitektë, studentë...”

Kështu shkruan e përditshmja italiane “La Repubblica” që i dedikon dukurisë së migrimit italian në Shqipëri një shkrim të të dërguarit të saj në Tiranë, Paolo Berizzi, në të cilin theksohet se Shqipëria është kthyer sot në tokën e premtuar të italianëve.

Shkrimi i plotë në “La Repubblica”
Roberto është kuzhinier e pronar restoranti. Vjen nga Viterbo dhe thotë se me një orë fluturim rilind. “Rrija në kuzhinë 16 orë në ditë për pak gjë. I mbytur nga taksat, i zhgënjyer. Atje isha një mes të shumtëve, këtu, një ndër të paktit”. Roberto Cannata, 49 vjeç, nga Torino, për njëzet vjet në Lazio deri në “zbarkimin në tokën që prodhonte dëshpërim e eksode masive”. Tani Roberto ka 40 vende në restorantin e tij “Basilico”, në mes të Tiranës, vetëm pesë minuta larg Bllokut. Klientë italianë dhe shqiptarë. Një fytyrë një racë? “Ndoshta po. Jemi dy popuj përballë njëri tjetrit”. Një hije mosbesimi, kryesisht nga pala italiane që shpërbëhet deri në ndëshkimin e drejtë më të pabesueshëm: shkëmbimin e migrimit. Ja migrantët në të kundërt. Njëzet vjet më pas. Janë italianët e Shqipërisë.

Ata për të cilët “në Itali, shpresa ka vdekur”. Të shtyrë përtej Adriatikut nga kriza e pamëshirshme, lëvizin drejt bregut tjetër në kërkim të një rroge. Të tjerët, shqiptarët e Italisë, ata të Amerikës së viteve ’90, udhëtojnë në të njëjtat rrugë (me anije apo avion). Por këta kthehen për pushime. Sjellin para e dhurata për të afërmit. I kanë fituar me thuajse një çerekshekulli pune rëndë.

Kush është italiani që emigron në Shqipëri? Mashkull, 25-50 vjeç, më shpesh nga veriu. Nga shtresat sociale më të ndryshme. “Të dëbuar” nga sistemi produktiv që marrin rrugët, e nuk e bëjnë për pushime. Në fillim ishin sipërmarrës të etur për krah pune me kosto të ulët.

Sot i ndjekin punëtorë, artizanë, elektricistë, saldatorë, mekanikë, punues mermeri. Por edhe avokatë, mjekë, arkitektë, studentë. Edhe operatorë të call center-ave. Një sektor më vete, me një pluton shoqërish që kanë transferuar në Shqipëri bateritë e personave që përgjigjen me pagesë (Gruppo Abramo, Teleperformance, Infocall, Teletu, Transcom, Grid di Marina Salamon, sa për të përmendur disa). Edhe e folura e telefonistëve vendas është italiane. Ngatërrohet me atë të studentëve tanë. Për të mbajtur veten në një prej pesëdhjetë universitetet private shqiptare, nuk lënë t’u shpëtojnë nga duart 200-300 euro në muaj. Është rroga mesatare. Por edhe jetesa këtu kushton sa një e katërta e asaj në Itali. “Më mirë pak se hiçgjë”. Është motoja e imigrantit të ri.

Dy vjet më parë, me të mbushur 26 vjeç, Davide Barzani bëri valixhet dhe nga Brescia, atdheu i hekurit të rrumbullakët për betonarme, ka eksportuar zanatin e tij në Tiranë. Saldator. E meqë gjërat i shkonin mirë nisi të jepte mësim. “Gjashtë nxënës, një tavolinë, një saldatriçe”, tregon në laboratorin “Mondo saldatura”.

“Tregu po zgjerohet e ka goxha punë. Si arrita këtu? Falë një miku. Shqiptar”. Lidhja me Shqipërinë, më klasikja. Me anë të mikut, kolegut, krushkut shqiptar. “Italianët ia ndiejnë erën Shqipërisë që para se të nisen”, është i mendimit Carlo.

Alberto Rossi, konsulent për një klinikë private të Romës. “Ka nga ata që vijnë këtu prej dëshpërimit, të tjerë për të marrë veten nga një falimentim. Të tjerë akoma sepse nuhasin mundësitë”. Burokraci e zhdërvjelltë, 10% taksa kundrejt 70 të Italisë; sektorë ku hapen fusha pa mbarim sepse niveli i specializimit është ai që është. “Dukuria e migrimit në të kundërt është e destinuar të dyfishohet në dy-tre vjetët e ardhshëm”.

Sa janë sot italianët e Shqipërisë? Ta nisim nga ndërmarrjet. Të dhënat e Dhomës së Tregtisë të çojnë në një kërkim Istat të vitit 2012 që regjistron 1.460 shoqëri me të paktën një ortak italian. Numri zvogëlohet në 600 po të merren në konsideratë vetëm shoqëritë me punë. Të shohim tani popullsinë. Janë 500 rezdentët italianë, 1.800 lejet e qëndrimit të vlefshme (në një popullsi prej 2,8 milionë banorësh). E së fundi, rreth 1.000 janë të rinjtë italianë që studiojnë mjekësi në universitetin e Zojës së Këshillit të Mirë, e binjakëzuar me Tor Vergata të Romës (por kronikat kujtojnë gjithnjë e vetëm rastin e “Troftës” Renzo Bossi dhe të diplomave me pagesë).

Po të bëjmë shumat: 3 mijë është shifra e komunitetit italian në hyrje të Ballkanit. Pak a shumë. “Asnjë nuk di me saktësi sa i madh është komuniteti italian” shpjegon Luigi Nidito, nënkryetar i Dhomës së Tregtisë. “Shumë lëvizin për llogari të vet e u drejtohen institucioneve vetëm kur ndeshin probleme. Italiani parapëlqen të jetë i pakapshëm...”. përflitet një batutë. Është e një politikani shqiptar të rangu të lartë. “Italianët? Janë shqiptarë të veshur me Versace”. Janë edhe elektricistë me tuta. Si Oscar Cappelletti, nga Bergamo. Pas një shërbimi e kuptoi që, të lidhësh telat elektrikë në Shqipëri, është me leverdi. “Nuk ekzistojnë shtrëngimet që kemi nga anët tona. Punohet më mirë, e më shumë”. Arrijnë me anije nga Ankona e Bari dhe me avion me 20 fluturimet e përditshme, 4 të Alitalia-s dhe 15 të Belle Air-it. Thuajse gjithnjë plot. Nga Bergamo, Pisa, Roma. Në çdo avion gjen mesatarisht 15 italianë. Michela Marucci, avokate praktikante nga Benevento. “Kam klientelë italiane. Sipërmarrësit tanë ose mbyllin ose vetëvriten, ose shkojnë jashtë. Shqipëria po kthehet në krahinën e njëzetenjëtë të Italisë”. Në vitin 1939 ishin trupat e ushtrisë sonë që e pushtuan. Sot e kanë radhën “valixhet e reja të kartonit”. Histori si ajo e Antonio Pane-s, emigranti i interpretuar nga Antonio Albanese në “L’Intrepido” të Gianni Amelios (19 vjet pas Lamerica). E shumë vetë ia dalin mbanë.

Emilio Garlatti është 60 vjeç e bën makarona të freskëta. “Në të katër anët dëgjon italisht. Këtu ndihesh vërtet në shtëpi”. Fluturimi Alitalia Pisa-Tirana, para një muaji. Një nënë italiane shkon të takojë të birin. “Ka ngritur një fermë për rritjen e kërmijve. E shoh të realizuar e jam e lumtur”. Ndal. Kthim mbrapsht. 8 gusht 1991. Vlora, një bizon i detit i mbingarkuar me 20 mijë shqiptarë, hyn në portin e Barit. Do të mbetet imazhi simbol i eksodeve të mëdha. Imigrantët mbyllen në stadiumin e Barit. Në fund, pjesa më e madhe e tyre do të riatdhesohen me mashtrimin e një transferimi në qytete të tjera italiane.

Aldo asokohe ishte dhjetë vjeç e luante në breg të liqenit të Shkodrës. 18 vjeç është në Anzio e lan pjatat në një restorant të famshëm. Kamarier, ndihmës kuzhinier e së fundi shef kuzhine. Sot është kthyer në atdhe ku ka hapur “Delicatezze di mare”, në Tiranë. “Të prodhosh vetëm një orë larg nga Italia, në një vend ku gjuha e dytë është italishtja e ku një punëtor kushton 200 euro, është një mundësi shumë tërheqëse”, thotë Massimo Gaiani, ambasadori italian në Shqipëri.

Tirana, shansi i dytë apo i tretë. Ose jeta e dytë. Edhe në futboll. Pas Torinos dhe Udinese-s, Gianni De Biasi ishte parkuar në Mediaset në rolin e komentuesit. Nga viti 2011 Federata shqiptare i ka besuar kombëtaren kuqezi, kontratë që ka përtërirë edhe për dy vjet të tjerë. E di që i takon një “kategorie të privilegjuarish”. “Gomonet që shqiptarët kanë lënë brigjeve të Italisë – bën shaka trajneri i kuqezinjve – i përdorin italianët për të ardhur këtu. E di sa nisen nga Veneto, nga vij edhe unë? Deri dje ajo krahinë ishte Eldorado. Punësonin shqiptarët. Sot janë ata që emigrojnë”. Na ishte njëherë Amerika. (marre nga ShqiptariItalise)

(er.nu/BalkanWeb)

Burimi : http://www.repubblica.it/cronaca/2013/11/01/news/italiani_d_albania_i_migranti_ora_siamo_noi-70018678/

Sokol Oldashi, dies in a car crash in Tirana Albania

Sokol Olldashi (December 17, 1972 - November 20, 2013) was an Albanian politician. A member of the Democratic Party of Albania, he was the Minister of Public Works, Transportation and Telecommunications in the cabinet of Sali Berisha.
After the conclusion of the defeat in the parliamentary elections of June 23, 2013, Sokol Olldashi ran for the office of the chairman of the Democratic Party, after the resignation of its leader Sali Berisha.

Tema: Ca pika shiu ranë mbi qelq, për ty unë befas ndjeva mall

"Ndjeja zemrën tënde

të rrihte në kraharorin tim,
ndjeja lotët e tu
të rridhnin mbi buzët e mia.

Gjithçka ndjeja,
por t'y stë shihja asgjëkundi.
Sa shpejt kësaj dashurie
i erdhi fundi...

I zhgënjyer në çdo anë
ku s'të kërkova, por më kot,
mbi xham shkrova emrin tënd,
por befas dhe ai lëshoi lot."


Ditët kalonin duke marrë me vete lojërat, shakatë, lotët e buzëqeshjet dhe koha si një lumë i rrëmbyer merrte me vete gjithçka të vyer.
Sado mundohesha ta ndalja, ajo edhe më shpejt nxitonte e ashtu nxitimthi përpiqej të gëlltiste edhe kujtimet e mia.

Kjo kohë, mos ndoshta mori shpirtin tënd?
Këto bulza shiu, mos vallë janë lotët e tua?

I njoh, ua di aromën, sot edhe më shumë të dua.

Në çastet kur edhe vetëm një fjalë e ngrohtë do më ngushëllonte, ti... më zgjate duart. Ashtu i stepur si ndodhesha në udhëkryq, më tregove rrugën e drejtë. E lashë mënjanë heshtjen time për të thyer vetminë tënde. I dhurove zemrës sime, pjesën që i mungonte... dashurinë e pastër, pa kushte.
Ishim vetëm ne të dy. I thyem hapat e para të akullta të dashurisë pa na treguar askush se si e çfarë. Gjithçka për ne ishte e re, ishte hera e parë dhe në çdo hap humbisnim mes emocioneve. Edhe pse shpesh, nuk mundnim të takoheshim fshehtësisht, çaste të mrekullueshme kaluam bashkë. Kishte ankth, frikë, rrezik, pasion e dashuri.
Si të gjithë edhe unë kisha folur shpesh rreth dashurisë, por kënaqësinë e lumturisë që më kishte marrë peng, as me imagjinatë nuk e kisha fantazuar.
Pse mos ta pranoj? Falë teje!
Më dehu, ndoshta më shumë se ç'duhej kjo dashuri. Ndonëse shpesh të kisha shprehur e premtuar dashuri të përjetshme dhe pse jo të imagjinoja si gruan time të ardhshme (që aq shpesh më ke qortuar këtu për nxitimin) unë fillova të ndjeja kuriozitet dhe siguri në vetvete që mund ta shuaja kudo atë uri. Ndoshta nuk isha asgjë tjetër veçse një gjarpër i ngrirë kallkan nga të ftohtët, që të parin që nxitoi ta shpëtonte duke e ngrohur pranë zjarrit, e pickoi, e helmatisi.
Ti më dukeshe si një gur i sigurt në xhepin tim, gjithmonë aty, gjithmonë për mua. Njëkohësisht filloi të më pëlqente të sfidoja vajza të tjera, të provoja aftësitë e mia, ku fshehurazi e ku në publik. Ndoshta kjo të lëndonte aq shumë, ndoshta po aq sa dhe mua kishte filluar të më pëlqente. Më mjaftonte që njëherë të bënim fjalë a ti të shprehje shenja xhelozie, që unë të këmbëngulja edhe më shumë në gjyetinë time të lirë. Dhe kështu pa e kuptuar erdhi një ditë kur unë mendova se do t'ia dilja mrekullisht edhe pa ty. Dy fjalë të ftohta, dy lot, një dashuri e humbur.
Dhe u ndamë ashtu pa puthje, pa dhënë as një shtrëngim duarsh. Të mbuluar pas disa nënqeshjes mospërfillëse, u ndamë si dy të huaj. Apo më keq, si dy njerëz që e urrenin njëri-tjetrin. Unë largohesha duke fishkëllyer, ti rrije e ngrehur me njërën këmbë përpara ,sikur doje të më thoje "Do më kujtosh një ditë..."
Në fillim u ndjeva kaq i lirë, kaq i çliruar. A thua se kisha hequr një barrë të rëndë nga trupi, apo kisha hequr gjembat nga shpina.
Kisha dëgjuar nga shoqet e tua se ti kishe kohë që ishe e hutuar, e trishtuar dhe kjo më përkëdhelte krenarinë sadopak.
Por ja që ashtu si kot, ashtu si pamenduar ditët e mia po fillonin përsëri ti ngjanin njëra-tjetrës. Madje edhe ato bukuroshet që më buzëqeshnin duke ulur e përplasur sytë, kishin filluar mos më shikonin më fare.
Monotoni, pothuajse çdo natë cigare, alkool me shokë deri vonë dhe në atë çastin kur avujt e alkoolit më pushtonin të tërin dhe bisedat bëheshin gjithmonë e më të nxehta, mendja niste e më shkonte tek ti. Shkundja kokën si për ti larguar këto mendime të mallkuara dhe sapo ndaloja më shfaqeshin çastet tona, buzëqeshja jote. Jo se nuk e dija se ç'ishte mungesa, por nuk doja ta besoja se kishte filluar të më mungonte diçka që vetë e kisha larguar. Situata filloi të bëhej gjithmonë e më e komplikuar sa filloja të mendoja edhe esëll edhe duke biseduar me të tjerë. Të kërkoja me shikim në çdo fytyrë. Dikush të ngjasonte me xhupin blu, dikush me prerjen presje të flokëve, dikush hidhte si parfumi yt, por sa herë që këto ndodhnin, zemra ime shtonte rrahjet fuqishëm, sa më merrej edhe fryma. Po çmendesha. Kisha filluar të përjetoja të njëjtat emocione si në fillimet tona. Do doja të të takoja e të kërkoja falje, por ti dukeshe kaq e lumtur pa mua. Dita-ditës zbukuroheshe dhe djemtë e gjimnazit që të viheshin si kandidatë, sa vinin e shtoheshin. Sa më shumë shtoheshin ata, aq më i shkretë ndjehesha unë. Të gjitha do të ti falja, por nuk e kuptoja dot se si aq lehtësisht më kishe harruar. Më duket se mallkimi yt paska funksionuar.
Ti ndoshta tani ke gjetur një zemër tjetër hapur, për të harruar sjelljen time apo edhe vetë mua personalisht, ndërkohë që unë çdo ditë e më tepër si një fiksim largimin tënd po e vuaj, i vetëm pa njeri.
E meritoj!

Faleminderit, më mësove të urrej e të dashuroj!

"Ky Hartim është shkruar nga një gjimnazist i Vitit të III-të dhe është vlerësuar nga profesori i Letërisë, me notën 8-të. "

Shkroi: Stop Injorancës !

Faqja ideatore Stop Injorancës, bie në opozitë

Anëtarët e Facebook-ut sapo votuan që faqja jonë të bjerë në opozitë. Edhe pse me vota të blera, ne do ta pranojmë rezultatin e zgjedhjeve dhe ju premtojmë se do jemi një opozitë  e fortë, por bashkëpunuese për çuarjen përpara të luftës ndaj padijes.

Shkroi: Stop Injorancës !

Hitleri nuk vdiq, por jetoi në Argjentinë ku lindi edhe 2 vajza

Adolf Hitler e ka sajuar vetëvrasjen e tij, ndërsa ka ikur në Argjentinë ku ka jetuar derisa ka ndërruar jetë. Kjo bëhet e ditur nga disa të dhëna të reja të publikuara në “Grey Wolf: The Escape Of Adolf”. Autorët besojnë se provat e vetëvrasjes së tiranit janë me të ‘meta’. Ata besojnë se ai në fakt është arratisur në vitin 1945 për të filluar një jetë të re me gruan e tij Eva Braun. Por, këto pretendime janë hedhur poshtë si “qesharake” nga historiani Guy Walters.
Fluturimi i Hitler dhe Braun nga Berlini është treguar nga autorët britanikë Williams Gerrard dhe Simon Dunstan në librin e tyre të ri. Ata refuzojnë teorinë që pranohet gjerësisht që ‘Fuhrer’ qëlloi veten në bunkerin e Berlinit më 30 prill 1945 dhe Braun kreu vetëvrasje duke marrë cianur. Në vend të këtij versioni, ata pohojnë se ka prova që sugjerojnë që çifti shpëtoi në fund të Luftës së Dytë Botërore, duke nisur një jetë të re në një enklavë naziste-fashiste të kontrolluar në Argjentinë. Madje ata shkojnë dhe më tej, kur thonë se çifti kishte dy vajza para se Hitleri të vdiste në vitin 1962 në moshën 73-vjeçare.
Williams, historian dhe gazetar që ka shkruar gjerësisht rreth Luftës së Dytë Botërore, tha për Sky News: “Ne nuk duam të rishkruajmë historinë, por të dhënat që kemi zbuluar në lidhje me arratisjen e Adolf Hitlerit janë shumë të mëdha për t’u injoruar”. “Nuk ka prova mjeko-ligjore për të, apo vdekjen e Eva Braun, ndërsa historitë nga dëshmitarët okularë për mbijetesën e tyre të vazhdueshme në Argjentinë janë bindëse”.


Libri gjithashtu thotë se, zyrtarët amerikanë të zbulimit pretendohet se ishin pjesëmarrës në ikjen e tyre, në këmbim të qasjes ndaj teknologjive të luftës të zhvilluara nga nazistët. Libri gjithashtu thotë se pjesët e kafkës që mendohet të jenë ato të Hitlerit dhe që mbahen aktualisht nga rusët në fakt janë ato të një gruaje të re nën moshën 40 vjeç. Hitleri ishte 56 vjeç kur ai vdiq.
Williams tha se ai dhe Dunstan, autor, krijues filmash dhe fotograf, i specializuar në historinë ushtarake, kanë kryer studimin e tyre në terren në Argjentinë, duke intervistuar dëshmitarët okularë për praninë e Hitlerit atje. “Vetëm tani që Argjentina është një demokraci e lulëzuar, historitë e vërteta kanë filluar të dalin në dritë”. Sipas tij, “dy dëshmitarë okularë kanë marrë kërcënime me vdekje nga persona të panjohur, pasi kanë punuar për këtë libër”.
Por, pretendimet e bujshme janë quajtur qesharake nga historianët, duke përfshirë Walters, i cili ka studiuar gjerësisht Gjermaninë naziste dhe ka shkruar një seri librash për luftën. Ai etiketoi idenë se Hitleri jetonte në Amerikën e Jugut deri në 1960, si “më të keqen” që u mbështetet në “burime sekondare të dyshimta”. Walters pranoi se autorët kanë të drejtë kur thonë se kafka e marrë nga rusët nuk ishte ajo e Hitlerit, kjo pasi në atë bunker kishte shumë njerëz. Por, ideja që Hitler kishte ikur në Argjentinë, sipas tij, nuk qëndron. Rochus Misch, 94 vjeç, ish-operator në radio i Hitlerit dhe i mbijetuari i fundit i bunkerit të Berlinit, thotë se pa trupat e “shefit” dhe Eva Braun me sytë e tij. “Unë isha në dhomën ngjitur, kur ai qëlloi veten. Unë nuk e dëgjova të shtënën, por pashë trupin e tij kur dera u hap. “Unë pashë Hitlerin ra me kokën mbi tryezë. Pashë Eva Braun të vdekur, ulur në cep të divanit, me kokën e saj të kthyer nga Hitleri dhe gjunjët e mbledhur deri në gjoks”. Historianët e mbajnë atë si një burim i besueshëm dhe ai është autor i një libri, i botuar disa vite më parë, i quajtur dëshmitari i fundit.
Por, Williams dhe Dunstan pretendojnë se një trup i një viktime tjetër zuri vendin e Hitlerit dhe një aktore zuri vendin e Eva Braun më 27 prill. Kështu, që të dy u larguan nga Berlini dhe udhëtuan për në Tonder në Danimarkë. Prej atje, ata fluturuan në një bazë ushtarake në Reus, në jug të Barcelonës, para se gjenerali Franko të furnizonte një avion për t’i marrë ata të Fuerteventura në ishujt Kanarie. Më pas në Mar de Plata. Libri përfshin gjithashtu dëshmi nga piloti që supozohet që çoi Hitlerin dhe Eva Braun nga Berlini për në Mar Del Plata në bregdetin argjentinas. Këtu thonë se jetonin në një shtëpi prej druri në një fshat të largët ku mbijetuan, falë arit të plaçkitur dhe stolive. Libri citon një numër burimesh, të tilla si kuzhinierët dhe mjekët.
Por kjo nuk është hera e parë që thuhet se Hitleri është larguar në Argjentinë. Autori Abel Basti pohoi të njëjtën gjë në vitin 2003 në librin e tij. Ai tha se Hitleri dhe Braun u larguan për në brigjet e Argjentinës në bordin e një nëndetëse dhe jetuan për shumë vite në afërsi të San Carlos de Bariloche, një vend turistik dhe vend skish rreth 1,000 kilometra në jugperëndim të Buenos Aires.

Ai pohoi se Ranch Incalco, i vendosur në Villa la Angostura në brigjet e liqenit Nahuel Huapi, ishte streha e zgjedhur nga nazistët argjentinas për të fshehur çiftin. I vendosur në mes të një pylli me pisha, vendi mund të arrihej vetëm me anije ose hidroplan, dhe i përkiste biznesmenit argjentinas Jorge Antonio, një nga miqtë më të besuar të president, Perón Juan Domingo.

Shqiptaro-fobia

Eshtë e pakuptueshme sesi sot, dy shekuj pas revolucionit grek, grekët vuajnë akoma nga shqiptaro-fobia.

Ashtu siç ka ndodhur pothuajse çdo vit edhe këtë vit në një shkollë në Hersonisos të Kretë, nxënësja më e mirë është shqiptare, çfarë ka ngjallur edhe reagime raciste tek nxënësit, mësuesit e prindërit, pasi sipas zakonit ajo duhet të valëvisë flamurin grek.

Por meqenëse grekët vuajnë kaq shumë nga suksesi i shqiptarëve, si vallë nderojnë krijimin e shtetit të tyre grek, kur në revolucionin e 1821-shit, 21 nga 23 heronjtë e tij janë arvanitas?

Shkroi: Stop Injorancës !

Shoqëria Kristiane e të Burgosurve e Shqipërisë"

Fare rastësisht një ditë më kapin sytë një makinë që në xhamin e përparmë kishte një tabelë ku shkruante:

"Shoqëria Kristiane e të Burgosurve e Shqipërisë"

Më bëri përshtypje, duke u nisur nga fakti i thjesht që të burgosurit dhe fetarët duhet t'i ndajë në mes një hendek i madh.
Një kristian nuk do mundej të përfundonte kurrë pas hekurave.
Por me një lundrim të thjeshtë në Internet, informohesh se kjo organizatë OJQ që punon me fonde dhe donacione, ka si qëllim arritjen e Ungjillin të Krishtit, tek të dënuarit.

Jezusi u flijua për mëkatet tona!
Pra, të përfitojmë nga situata e rënduar psiqike e të burgosurve dhe ti pagëzojmë në kristianë.

Mirëpo edhe në burg konkurenca është e fortë mes feve për të shtuar numrin e besimtarëve të tyre.

Shkroi: Stop Injorancës !

Në Angli edhe fshatarët janë qytetarë

Në Burton, një provincë e vogël e Britanisë së madhe, një hajdut ka grabitur një të moshuar 80-vjeçare që banonte vetëm, madje duke e goditur atë.
Banorët e fshatit, duke dëgjuar zhurmën, kanë lajmëruar njëri-tjetrin për ngjarjen dhe duke e rrethuar zonën, kanë mundur ta kapin dhe ta dorëzojnë vetë në Komisariatin e Policisë hajdutin 42 vjeçar.

Kjo temë ishte për të shkarkuar vrerin gojë-helmatisurit, sepse ngjarja realisht ka ndodhur në Kaçinar të Mirditës.
Shkroi: Stop Injorancës !

Moralistët hipokritë

“Youporn” është krijuar në vitin 2006. Në vitin 2012, faqja online ka arritur të regjistrojë 4 miliardë e 800 mijë vizitorë, të cilët kanë parë mesatarisht 8 video secili.

Kjo është shumë e rëndë për një botë si e jona, ku 88.69% e banorëve të saj janë besimtarë fetarë, predikues të zellshëm të virtytit e moralit.
Shkroi: Stop Injorancës !
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_religious_populations