1 person në 4 familje, me çrregullime mendore

Stresi, lodhja, jeta sedentare por edhe problemet e herëpashershme janë shkaktarët kryesorë të depresionit dhe çrregullimeve mendore.

Por jo vetëm kaq, ndërsa depresioni më i madh shoqërohet në muajt e tjerë të vitit, stina e verës është periudha kur të gjithë kemi luhatje me humorin. Kjo edhe për shkak të temperaturave të larta e problemet që sjellin tre muajt e beharit.

Mjekët e Spitalit të Psikiatrisë pohojnë se gjatë viteve të fundit ka pasur rritje të ndërgjegjësimit të njerëzve për të kuruar sëmundjet me origjinë psikiatrike. Shefja e urgjencës në Spitalin Psikiatrik, Fatime Elezi, pohon se numri i rasteve të pacientëve ndryshon në varësi të stinëve.

“Fluksin më të madh të pacientëve me depresion e kemi në stinën e vjeshtës, dimrit apo në pranverë, apo siç janë tentativat incidare të cilat kanë numrin më të madh gjatë muajve prill apo maj dhe një pik tjetër në nëntor apo dhjetor. Ndërkohë, sëmundjet e tjera, siç është skizofrenia, janë në të njëjtat shifra gjatë gjithë vitit” ka nënvizuar Elezi. Ndërsa në periudhën e verës, sipas mjekës, më shumë hasen rastet e çrregullimit të humorit. “Ajo që dua të them është se nuk ka një ndarje mes gjinive, të dyja sekset preken nga këto sëmundje. Ndërsa depresioni anon më shumë nga gratë”, theksoi shefja e Urgjencës së Psikiatrisë.

Studimi i OBSH-së

Për sa i përket shpeshtësisë së sëmundshmërive të çrregullimeve psikiatrike në mosha madhore apo minore, ka të dhëna nga Organizata Botërore e Shëndetësisë që një person në katër familje mund të ketë gjatë gjithë jetës së tij. Kjo është një e dhënë nga OBSH, për sa i përket vendit tonë nuk ka studime të mirëfillta epidemiologjike, por nuk ka pse të jetë vendi ynë me rezultate ndryshe nga e gjithë bota, pasi të njëjtët faktorë janë ata që ndikojnë në lindjen e sëmundshmërisë.
Shkaktarët kryesorë të këtyre sëmundjeve janë të brendshëm dhe të jashtëm, që do të thotë të trashëguar, por edhe të fituar si stresi, lodhja, jeta sedentare.

“Pagëzimi” i psikiatrisë

Spitali i Psikiatrisë në qendrën spitalore universitare “Nënë Tereza” ka marrë emrin e profesorit të nderuar të kësaj fushe, prof. dr. Xhavit Gjata. Në ceremoni kanë marrë pjesë ministri i Shëndetësisë, Petrit Vasili, shefi i Shërbimit të Psikiatrisë Anastas Suli, si dhe mjekë, kolegë dhe të afërm të mjekut të nderuar.

Prof. dr. Xhavit Gjata ka qenë një nga themeluesit e shërbimit të psikiatrisë në vendin tonë, një mjek i shkolluar në Francë. Me ardhjen në Shqipëri, ai u përpoq të sillte copëza të kësaj kulture në shëndetësinë shqiptare, në spitale, në Fakultetin e Mjekësisë etj. “Spitali i Psikiatrisë, që sot kryen mbi 1150 shtrime në vit dhe 2500 konsulta, është zhvilluar falë punës së bërë nga mjeku prof. dr. Xhavit Gjata.

Kam qenë ndoshta i përkëdheluri i fatit, që isha ministri që firmosa pikërisht këto gjëra dhe do të mbetet një nga kënaqësitë e jashtëzakonshme të së gjithë punës sime si ministër, sepse mendoj që shumë gjëra vijnë e shkojnë, po këto përjetime që kemi këtu, do na shoqërojnë gjatë gjithë jetës sonë”, deklaroi në ceremoninë e vendosjes së emrit të shërbimit të psikiatrisë, ministri i Shëndetësisë, Petrit Vasili.

T. Channel

5 anarkitë

E para: Anarkia fetare:
Katër fe të ndryshme, që nuk kanë zënë rrënjë në zemrën e një populli pagan.

E dyta: Anarkia sociale: Këtu s’ka as klasë bejleresh, as klasë bujqësh, as klasë burzhuazie. Këtu bujku është me bej se beu dhe beu me bujk se bujku.
Kemi një shembull të bukur për partinë popullore, e cila sot mbahet në fuqi prej bejlereve nga oxhakët me te vjeter, kurse anetarët e saj lëvdohen se kanë shpëtuar prej bejlerëve.

E treta: Anarkia morale:
Këtu qeni nuk e njeh të zonë, këtu karakteret dobësohen, qullosen dhe ndërrojne formë e ngjyrë nga dita në dite si në kaleidoskop. Këtu ambicjet janë pa fre e pa kufi, këtu i padituri i di të gjitha dhe i pazoti është i zoti për te gjitha.

E katërta: Anarkia patriotike:
Këtu brenda një dite si për magji tradhëtori bëhet patriot dhe patrioti tradhëtor. Këtu shohim përpara syve tanë të kapërdisen si patriot të mëdhenj ata që kanë luftuar për harfet dhe për flamurin e babës, që kanë djegur Shqiperinë e Mesme ose që janë puthur me andartët e i kanë ndihmuar te shenjterojnë anë e mbanë Toskerinë. Këtu si më thoshte një mik është më mirë qe njëriu të jetë tradhëtar e të shikojë
interesat e tij sepse kështu do te jetë i sigurtë që të nesërmen do të proklamohet patriot i madh.

E pesta: Anarkia e idealeve:
Këtu idealet e shtrembëra, të errëta e të mumifikuara të Fanarit të Buhares përfyten e përleshen për jetë a vdekje me idealet e gjalla, me elegantë e më të ndritshme të Perëndimit. Na mungojnë vetem idealet e antropofageve. Po për të zënë vendin e tyre kemi kolltukofaget, krimba të verdhë me kokë të zezë, që rriten ne plagët e infektuara të Shqiperisë në lengim, këpusha që mund t’i copëtosh, por jo t’i cqitesh nga trupi qe kafshojne dhe thëthijnë. Herodi tregon se në betejën navale te Salaminës, një athinas kapi një anije persiane me dorën e djathtë e s’e lëshonte, gjersa ja prenë e atëherë e kapi me dorën e mëngjër, ja prenë dhe këtë, atëherë e kapi me dhëmbë e s’e lëshoi gjersa i prenë kokën.
Sikur të ngjallej Herodi, përsëri do të shikonte që kolltukofagët tanë janë më të fortë se ky trim legjendar i vjetersisë antike. Qe t’i çqitesh këta tanët nga kolltuku duhet t’i presësh jo vetëm duart e kokën, por edhe këmbët dhe trupin.

Fan Noli

Demokracia në shtëpi

" Atë që e dashuron, lëre të lirë, nëse kthehet, atëherë është e jotja për gjithmonë!" Konfuci

Diskriminimi i gruas shqiptare shumë herë mund të krahasohet me trajtimin e gruas, që i bëjnë emigrantët nga Lindja e Afërt grave të tyre në Gjermani. Gati nuk ka dallime as nga sjellja në shtëpi, as nga ajo në rrugë. Mbi të gjitha nënçmimi, mosmirënjohja dhe përbuzja janë identike. Nuk mungojnë edhe të ashtuquajtura “vrasje nderi!”

Një turk vret motrën në Berlin për dashuri, një shqiptar nga Kosova pret kokën kunatës. Kur të krahasohen këto mendësi, atëherë shtrohet pyetja:

Kush jemi ne? Jemi shqiptarë apo jo? 

- A na bën vetëm gjuha shqiptarë? 
Jo! Gjuhën shqipe mund ta flasë edhe një i huaj.

- A na bën pasaporta shqiptarë? 
Jo! Pasaportë shqiptare mund të ketë edhe një pjesëtar i një pakice kombëtare.

- A na bën emri shqiptarë? 
Jo! Kemi emra të huaj, madje edhe emra shqiptarë, por me bindje të huaja.

- A na bëjnë doket shqiptarë? 
Jo! Zakone tona i paska dikush tjetër, që i konsideron të vetat.

- Kush jemi ne?
Nuk e dimë. Kjo “nuk e dimë” duhet të na shërbej si bazë kërkimi, filtrimi dhe rikrijimi.

Kjo ishte në një far mënyre metoda e Sokratit mbi vetënjohjen. Nëse nuk kemi mendësi tonën, atëherë nuk dimë saktë se kush jemi, por nuk mund të mendohet se jemi ata që mendojmë se jemi.

Ne nuk jemi ne, por jemi ata. Bëjmë jetën e huaj, sipas rregullave të huaja. Ky mund të quhet asimilim zakonor. Ne nuk jemi si ishim ne, por u bëmë si deshën ata. Si ata, por me një emërtim tjetër duke u bazuar vetëm në gjuhë. Sa i përket trajtimit të gruas nuk kemi asgjë tonën, por vetëm ndikime. Qëndrim përbuzës gati armiqësor ndaj gjinisë tjetër në familje dhe antidashuri teatrale. Për të ndërtuar një shoqëri të shëndoshë, duhet të kemi burra racional. Perëndimi ka kaluar fazën e homo sapiensit dhe flitet për homo rationalis apo economicus dhe homo sentiens.
Sentiens sepse në krijimin e personaliteti vendosin edhe emocionet, thotë sociologu dhe psikologu social F. Dustdar. Në shoqëri primitive dhe patriarkale emocionaliteti përjashtohet, si edhe empatia ndaj grave, konsiderohen dobësi dhe zëvendësohen me trysninë. Me përjashtimin e emocionalitetit, përjashtohet edhe dashuria dhe ecuria më e mirë për krijimin e familjes.

Imponimi i mendësisë së huaj nuk është çudi, sepse në masë të madhe ajo është marrë pavetëdijshëm nga pushtimi i gjatë. Dhe, pas këtij pushtimi, zhvillimi jonë nuk ka qenë normal dhe nuk kemi pasur mundësi të merremi me vetveten.
Çudia nuk është pse është marrë ky modus vivendi, çmenduria qëndron në ruajtjen e saj me xhelozi, madje shpesh herë aq të ngatërruara, sa gabimisht, konsiderohet i joni. Pushtuesi nuk mund të akuzohet edhe 100 vite pas, radhën e kemi ne.

Këtyre imponimeve u kemi dhënë shtat dhe fuqi me dy fjalë të urta:
“ Gruaja ka futur djallin në shishe apo kuti”
“Gruaja ka mendje të shkurtër dhe flokë të gjata”. 

Këto mendime nuk dihet a janë përkthime apo zhgënjim i gjinisë mashkullore, çka duket shumë pak e besueshme kur njohim gruan shqiptare, mirëpo, kjo nuk është me rëndësi, me rëndësi është se këto mendime jetojnë dhe përmenden shpesh nëpër biseda, kur dëshirohet për ta nënvizuar apo për ta përforcuar bindjen për të keqen sipërore:Gruan!
Nga këto fjalë të urta krijohen edhe besime fikse, sepse ndërtojnë mendësinë në një familje, në një lagje, qytet, rrjedhimisht mendësinë e një kombi me të cilën dallohet nga kombi tjetër dhe ato paracaktojnë sjelljen e burrit ndaj gruas. Aty ku shtypet gruaja, zakonisht skenat politike është kaotike dhe demokracia është shumë e brishtë apo gjithmonë në rrezik. Në kacafytje e sipër me vetveten. Si edhe familja. Aty kanë sukses vetëm diktaturat. Te popujt ku shtypet gruaja, parapëlqehet autokrati në politikë, sepse është më i afërt me patriarkalizmin.

Disa fjalë të urta na orientojnë në jetë, na tregojnë ç’ duhet bërë apo ç’është e moralshme e çka jo. I quajmë “ të urta”, edhe pse disa prej tyre mund të konsiderohen “fjalë të çmendura”, perverse, fjalë të çurta. Burrat duke iu besuar atyre mendimeve, rregullojnë jetën e tyre të brendshme, sepse kjo u pëlqen dhe u garanton dominimin dhe shndërrohen në pronorë të gruas. Pronësia vret dashurinë. Kjo dihet, mirëpo përsëri ato mendime përkufizojnë besimin ndaj gruas, respektivisht dyshimin ndaj moralit të saj.
Ajo që mund të jetë krenari për një popull, është turp i madh te tjetri. Habi dhe rezignacion.

Me ato dy fjalë të urta nuk mund të krenohet asnjë komb, me përjashtim të atyre që linden nga epruveta. Nëse ka të tillë, por jo popujt, që linden nga gruaja. Popujt ndryshojnë aq shumë në mes vete, sa ndryshojnë këto mendime bazë, udhërrëfyese dhe drejtuese. Popujt nuk qytetërohen pse posedojnë shtëpi të reja, orendi të mira, rrugë të bukura, bulevarde, rrokaqiej, e as kur kanë kompjuterë e makina.
Popujt qytetërohen kur respektojnë lirinë dhe të drejtat e individit, pa dallim seksi, ku nuk ka luftë shtëpiake dhe dominim bazuar në gjini. Lufta dhe dominimi në shtëpi, edukon njeriun si të sillet nesër jashtë dhe zakonisht prodhohen prepotentë dhe njerëz të gatshëm për përdorimin e dhunës: Imploziv, eksploziv, xheloz, inferiorë, smirakë, kolerikë dhe me shumë komplekse tjera...

Besimet fikse nuk duhet ngatërruar me idetë apo bindjet fikse, që sipas disa studiuesve, është fjala për ide obsesionuese, që konsiderohen edhe si monomani, domethënë si pengesë e pjesshme”e izoluar” e funksioneve psikike. Disa psikologë i konsiderojnë edhe ide paranoike.
Disa fjalë të urta shqipe mund të quhen paranoike, sepse prodhojnë sëmundje.
Nuk dimë kur janë krijuar dhe kush i foli i pari, por i dinë gati të gjithë dhe janë aktuale apo rrezatojnë një mosbesim të tmerrshëm ndaj gjinisë fisnike, të sinqertë dhe të bukur. Për ta kultivuar edhe më këtë qëndrim përbuzës, zbatuesit e këtyre besimeve fikse veçojnë gruan nga nëna dhe në aspektin semantik, gruaja nënkupton vetëm bashkëshorten dhe herë-herë edhe motrën, por kurrë nënën. Nëna përjashtohet nga djallëzia, por kur flitet për gruan, atëherë edhe nëna duhet futur brenda, edhe pse interlokutori aludon vetëm në gruan në cilësi të bashkëshortes.

Ç'ka janë besimet fikse?
Besimet fikse nuk e kanë fuqinë e ideve obsesionuese, por respektohen si rregulla dhe marrin pjesë në ndërtimin e tërësive morale. Këto, ndoshta, kurrë nuk i përmendim, por i kemi si paterica, që na ndihmojmë të ecim para, të ecim drejt apo të kërrusur, të vendnumërojmë ose të mbetemi te artikuluesi i atij mendimi. Diku në mesjetë.

“Pika pika, mbushet pusi!” na ndihmon të kuptojmë se për të arritur diçka, duhet durim dhe punë. Kjo mund të vlejë përgjithmonë. “Gjarpri, që nuk më kafshon mua, jetoftë njëqind vjet”, është një besim fiks, që gati askush nuk e venë në dyshim dhe kjo thënie prodhon oportunizëm dhe oportunistë në çaste vendimtare për individin, familjen, rrjedhimisht kombin. Ky mendim ka ushtruar ndikim të madh në mendësinë shqiptare. Këtu shpjegohet edhe indiferenca ndaj devijimeve politike dhe shoqërore. Reagimi i njerëzve në kohë krize. Ai besim fiks bën thirrje i afërmi të lihet në rrezik dhe siç kemi mësuar, nga historia, në fund gjithmonë i vjen radha folësit të këtij mendimi. Kjo mund të dëshmohet edhe me ngjarjet në ish Jugosllavi: Një herë ndiqeshin vetëm patriotët e zëshëm, në fund u erdhi radha edhe fëmijëve, grave dhe pleqve. Këtu duhet kërkuar edhe arsyen pse gjendja jonë politike nuk është qëndrueshme dhe pse nuk ka pasoja për rrënuesit e shtetit. Ai që është larg gjarprit, soditë me indiferentizëm. Shtetet tona mund të rrëzohen lehtë, sepse ka shumë idhujtarë të gjarprit.

Parë në mënyrë empirike, mund të shtohet se popujt, që shtypin gratë, nuk kanë stabilitet politik. Gjendja e tyre në politikë është gati si në shtëpi: Ka ofendime, lëndime, përjashtime dhe ushtrohet dhuna fizike e shpirtërore. Mungon debati i barabartë dhe i mirëfilltë, si në shtëpi, ashtu edhe në politikë. Edukata, që merret në shtëpi dhe shoqëri, ndikon në përjashtimin e dialogut si proces për marrëveshje dhe kompromis. Në shtëpi nuk ka kompromis, por dekrete, kjo përjetohet pastaj edhe në politikë. Aty dominon urdhri, kërcënimi, shantazhi dhe dhuna. Ligji i të fortit. I shtazëve. Luani nuk ka nevojë të bëjë debat me prenë e as kompromis, jo. Mirëpo, ai është kafshë e egër. Atij i falet, sepse ai vret vetëm një kafshë dhe vetëm kur ka uri.

Në shoqëritë maskiliste fjalët, që dëgjohen tepër rrallë janë: “Më fal/ni, të/ju lutem dhe faleminderit!” 
Këto nuk dëgjohen sepse zakonisht shoqëritë primitive janë shumë krenare dhe përdorimi i atyre togfjalëshave përjetohet si nënshtrim, zhburrnim dhe mungesë dashurie, respekti ndaj vetes, shkurt e shqip: degradim i sedrës.

Nuk dihet a ka ndonjë komb tjetër në botë i cili gruan, nënën dhe motrën i krahason me më të keqen absolute. Me të keqen ekstreme. Maja e së keqes. Maja e dyshimit. Epiqendra e mashtrimit. E djallëzisë sipërore.

Barasvlerësimi, identifikimi dhe mishërim i gruas me një qenie të mbinatyrshme me thundra, brirë e bisht, është paragjykim satanik. Ndoshta te krijimi i kësaj bindje i ka gishtat brenda edhe Dhiata e Vjetër me mollën e famshme. Kjo, mirëpo, nuk mund të thuhet me siguri. Sido që të jetë, me besimin fiks tonin, në paragjykimet tona, gruaja ka mashtruar djallin dhe e ka mbyllur në shishe. Meqenëse se thuhet në shishe, mund përafërsisht të shenjëzohet edhe shekulli i lindjes së këtij mendimi. Po të rridhte nga ilirët, atëherë nuk do të thuhej “shishe”, por sigurisht qyp apo kanë. Kanë apo shishe do të sillte përfundimin e njëjtë: Gruaja është më e keqe se djalli dhe më e fuqishme se Perëndia, sepse Zoti nuk mundi ta zhdukë qoftëlargun, por ja që gruaja po, dhe, cila grua?
Gruaja shqiptare! Vetëm e jona. Gruaja, që i dhuroi botës një Nënë! Gruaja e mjerë e cila me shekuj as nuk falënderohet, as nuk i kërkohet ndjesë, as mendimi, as nuk i jepet mirënjohje, por urdhra dhe i kërkohet shërbim deri sa të lëvizet, deri në vdekje. Gruaja, që punonte në shtëpi dhe në ara, gjersa burri e vështronte nga hija. Gruaja, që lindjen e vet femërore e konsideronte mallkim dhe fajësi. Ne jemi populli, që kemi merituar romanin “Sikur t’ isha djalë” dhe nuk turpërohemi. As nuk çuditemi. Nëse burri thotë “sikur t’ isha grua”, atëherë plasë përleshja verbale dhe fizike te ne, sepse mbikëqyrësit e hipokrizisë, të moralit të dyfishtë, alarmohen. Edhe pse nuk janë të autorizuar. Ne kemi qindra këngë ku stigmatizohet gruaja, ku i këndohet tradhtisë dhe ku gjithmonë gruaja braktisë njërin dhe dashuron tjetrin. Në jetë këto gati nuk ndodhin, por u shërbejnë meshkujve për ta përforcuar dyshimin e tyre. Dhe, ne i duamë ato këngëtare e këngëtarë, që satanizojnë gruan shqiptare deri në kurvë të papërmirësueshme...Ka mirëpo edhe poetë, që satanizojnë gruan, kur vargëzojnë dashurinë e tyre të humbur...Kjo nuk nderon një letërsi. Shumë poetë tanë, i kushtojnë poezi nënës pas vdekjes, grave të veta, rrallë.

Gruaja shqiptare gjatë çdo krize bartë peshën kryesore të kombit, sepse ne meshkujt i kemi këmbët e shpejta, të gjata dhe ia mbathim para agimit. Gruaja që nga lindja konsiderohet me mëkate dhe i imponohet mania e mëkatit, e fajësisë, prandaj ajo duhet mbikëqyrur sepse mund të mëkatojë. Sapo të dalë jashtë! Djali duke u edukuar gabimisht, krijon bindjen se gruaja është mendjelehtë dhe e lehtë për mëkate.
Si pasojë e këtij besimi, ai sëmuret nga mania e xhelozisë dhe përligj kontrollin dhe shtypjen duke menduar se terrori i shërben të mirës së saj, nderit të familjes, duke shkatërruar dinjitetin e gruas dhe personalitetin e saj. Ai e sheh veten si rojtar të nderit. Pastaj vuan edhe nga mania e lidhjes bashkëshortore dhe kur lexon diçka të pamoralshme në gazetë, mendon se edhe atij mund t’ i ndodhë kjo. Jo rrallë vuajnë edhe nga mania e madhështisë: “Mua më duan të gjitha gratë”. Dhe, në fund, vuan nga mania e dinamikës, që ndikon edhe në gjendjen shpirtërore dhe motorikën e tij; përjeton dhe kultivon në mënyrë aktive manitë e tija të lartpërmendura. Këto në Perëndim konsiderohen sëmundje dhe mund të shërohen nga psikologu, te ne këto sëmundje konsiderohen krenari, virilitet dhe vigjilencë burrërore. Në Perëndim koha e nderit ka ikur, dinjitet mbrohet nga kushtetuta dhe është i pacenueshëm. Nderi ngërthen tërësitë morale të një shoqërie mesjetare primitive...

Gruaja sipas atyre bindjeve maskiliste, është jo vetëm personifikim real i djallit, por qëndron mbi djallin. Kryedjall! Burri viktimë! 
Sipas burrave të tillë, nëse ajo mashtron dreqin, si nuk më mashtron mua, burrin e gjorë, të mjerin, të mirin, të butin, që pati fat të lindet pa mëkate duke pasur një zorrë të vogël jashtë trupit për të urinuar dhe dy vezë të varura për t’ u krenuar! Dhe, sipas tyre, burrëria, morali dhe trimëria, banojnë aty poshtë, mu ndërmjet këmbëve! Nuk është turp nëse fëmijët i mbeten pa ushqim, me rëndësi t’ i ketë organet gjenitale, që sjellin përparësi.
Akoma më keq, edhe pse të gjithë dimë se gratë tona janë të sinqerta e shembullore, përsëri i besojmë atyre fjalëve të urta paranoike dhe ato përsëri trajtohen sikur të ishin të liga, mendjelehta dhe të lehta. Se a janë vërtetë gratë tona të sinqerta, mund të shikohen nënat tona. Kjo ndoshta mund të quhet mënyrë fashiste e trajtimit të gruas apo më qartë për neve, trajtim komunist, ku për disa disident, dënohet krejt populli me humbjen e lirisë. Këtu i afrohemi një proverbi turk i cili thotë : “ Rrahe gruan edhe pa arsye, ajo din se ka ndonjë arsye për të cilën meriton rrahjen”.

Gratë shqiptare kurrë nuk kanë lënë ndonjë shembull çoroditës të përdaljes, siç kanë lënë burrat për shembull në histori. Gratë nuk kanë dëmtuar njerëzimin sa dhe si burrat. Këta të fundit shpesh flasin me pasion për shkrimtarin dhe aventurierin italian Giacomo Casanova dhe, e perceptojnë disi si superfuqi mashkullore me dëshirë të flakët për ta imituar. Kurvë, kaq të madhe, si Casanova nuk ka në historinë shqiptare, as te burrat e as te gratë. Nga historia njohim edhe një grua të përdalë: Poppea, mbretëreshë e kurorëzuar nga Nero, por jo te ne. Edhe pse te ne nuk ka shembuj të tillë, për burrin tonë, kjo nuk është me rëndësi, me rëndësi është se ai posedon bindjen e vet se gruaja ka futur djallin në shishe. Shkurtpamësia e kësaj thënie është trishtuese dhe shkatërron cilësinë e jetës te një çift. Njeriu nuk mund të njihet duke u shtypur, por duke përjetuar lirinë. Shembulli i Casanova-së dhe Poppea-së nuk kanë ndikuar te italianët në përjetimin e dashurisë, paragjykimin e saj, si kanë ndikuar te ne fjalët e urta paranoike.

Nëse qenka e vërtet se gruaja paska aftësi më të madhe se djalli, më të madhe se Zoti, atëherë gruaja qenka Zoti. Nëse jo, atëherë besuesve të këtij aberracioni duhet shtruar një pyetje: kush dreqin na lindi neve dhe bijtë të kujt jemi ne?
Këta njerëz, që shtypin e keqtrajtojnë në shtëpi, zakonisht jashtë shtëpisë janë qengja apo të krisur. “Nuk i kanë të gjithë filxhanët në dollap”, thonë gjermanët në mënyrë tallëse.
Besimi tjetër fiks është “ flokëgjatë dhe mendjeshkurtër”. Edhe kjo fjalë e urtë ka lindur vonë, sepse dikur edhe burrat shqiptarë kishin flokë të gjata, prandaj mund të pohohet se kjo fjalë e urtë ka lindur pas pushtimit. Ky besim bie në kundërshtim me të parën. Nëse në të parën gruaja na shfaqet si kryeshefe e së keqes absolute dhe me mençuri gjeniale, mbidjallëzore, saqë mashtron edhe djallin, te e dyta kemi konstatimin se gruaja është mendërisht inferiore ndaj mashkullit. Shumë inferiore, gati e pa tru dhe prandaj i nevojitet përcjellja permanente.

Sipas burrave të tillë, mençuria e qenies njerëzore kuptohet nga jashtë: Mjafton t’ i shikohet koka dhe t’ i kuptohet IQ-ja. Ato dy fjalë të urta kanë ndikuar apo ndihmuar në keqtrajtimin e gruas sa sot kemi mundësi ta zëmë vendin e parë në Europë edhe në këtë disiplinë mashkullore: Me dhunë fizike dhe dhunë shpirtërore. Thua se na mungon imazhi i keq për kriminalitet, thua se na mungon imazhi keq për keqqeverisje dhe tani duhet të jemi në faqe të parë edhe me trimëri ndaj grave. Në dhjetë vitet e fundit shqiptarët jashtë, nga Shqipëria e Kosova, me vepra i treguan Perëndimit si trajton shqiptari gruan.

Vite më parë, në gazeta që lexohen nga miliona lexues në Gjermani, njëra madje nga 12 milion, u bë e ditur se shqiptari nga Kosova preu kunatës kokën dhe ka ecur me kokë në dorë nëpër qytet. 
Kur ishte kthyer burri i saj, kishte gjetur bijën e vet 16 muajshe para trupit të nënës pa kokë. E therur 35 herë me thikë. Gjykata e pat dënuar me dhjetë vjet burg. Nuk e konsideroi me aftësi të plot përgjegjshmërie, sepse kishte marrë pjesë në luftë dhe se paska humbur mundësinë e vlerësimit në mes të mirës dhe së keqes. Gjyqtari Gerd Nohl në arsyetimin e tij kishte përmendur edhe prapavijën etnokulturore si masë zbutëse të dënimit.

Shqiptari tjetër në Itali, në Teramo, prenë gruan në fyt dhe i telefonon karabinierëve për t’ u dorëzuar, lajmëronte ANSA dhe nuk përjashtohej xhelozia. Vrasësi 45 vjet, shoqja 33. Corriere della Sera: “Shqiptari vret gruan me kazmë, “raptus di follia”. Burri kishte mbetur pa punë raportonte gazeta dhe ishin ndryshuar rolet në familje dhe këtë burri nuk kishte mundur ta durojë. Dy fëmijë bonjak, 11 dhe 15 vjeçar.
Gazeta “La Reppubblica”, shqiptari vrau dy veta në gjykatë. Arsyeja: frikë se nga shkurorëzimi do t’ i merrte fëmijët gruaja. “Messagero Veneto”: Shqiptari masakroi gruan me lopatë, fëmijët qajnë, vrapojnë fqinjët”. Në polici arsyetohet: „Tallej me mua dhe nuk e duroja më“. Këto janë disa shembuj, me motive të ndryshme, jo të gjitha. Këto dëshmojnë se burri shqiptarë ka nevojë për vetëdijesim. Këto vepra kriminale mund të llogariten si britmë për riedukim. Nëse dikush mendon se vrasje të tilla ndodhin edhe te kombet tjera, atëherë pason kjo përgjigje: Të tjerët punojnë me përkushtim kundër këtyre perversioneve.

Zoti apo natyra nuk ka krijuar asnjë lloj gjallese në planetin Tokë, që duhet të jetojnë në kurriz të njëri tjetrit apo ta shndërrojnë në pronë njëri tjetrin.
Dy gjinitë janë krijuar për të plotësuar njëra tjetrën dhe për të mbajtur jetën gjallë. Mashkulli, vetëm te homo sapiensi, jo edhe te kafshët, as te majmuni jo, duke u bazuar në forcën e vet fizike, jo mendore, shndërroi gruan në qenie të dorës së dytë, sepse mundi. Nënnjeri e konsideron! Ndoshta diskriminuesve shtypja u shërben si erzac nga mungesa e virilitetit. As kafshët e egra, as kafshët e buta nuk keqtrajtojnë gjininë femërore dhe nuk e shndërrojnë në pronë. As peshqit, jo. As shpezët. Njeriu lindet i lirë, lindet në të njëjtën mënyrë, pa dallim gjinie, duhet të jetojë i lirë dhe vdesë të njëjtën mënyrë.
Liritë dhe të drejtat e njeriut duhet mësuar në shkollë që nga klasa e parë e deri në fakultet dhe kështu arrijmë ta qytetërojmë njeriun, fundi i fundit kemi dëshirë t’ i bashkëngjitemi këtij qytetërimi, ku gruaja jep kontribut në shoqëri, ekonominë e vendit dhe edukimin e fëmijëve.

Burri jonë ka kuptuar keq emancipimin.
Ai pretendon nga gruaja rrogën dhe punën në shtëpi. Edhe aty ku mendohet se ka emancipim e përparim, edhe aty shihet diskriminimi latent, sepse gruaja me fitimin e së drejtës për të punuar, vetëm sa i ka shtuar vetes punë më tepër. Tani jo vetëm në shtëpi punë, por edhe jashtë! Ne nuk kemi mundësi tani ta ndërtojmë shqiptarin e ri, me doke të reja, por kemi mundësi ta europianizojmë atë, sepse ky është fati dhe shansi jonë! Çka mendojnë të tjerët për neve, lehtë mund të kuptohet kur të kihen parasysh tri të ligat e mëdha: Kriminaliteti, politika dhe raportime për dhunën ndaj grave. Vetëm emancipimi i gruas, është rrugë pa krye, tani ka ardhur koha të emancipohet diskriminuesi i grave: Burri! Mungesa e demokracisë në shtëpi, krijon shtete jo solide demokratike dhe të pa baza: surrogate të demokracisë!
Sa i përket trajtimit të gruas nuk kemi trashëguar asgjë që vlen të ruhet sot, përkundrazi, të harrohet sa më shpejtë dhe të respektohen liritë dhe të drejtat e gruas dhe fëmijës, me një fjalë liritë e individit. Vetëm kjo garanton një shoqëri të ekuilibruar mirë me detyra dhe të drejta të barabarta. Vetëm mendësia europiane ndihmon dhe ruan identitetin shqiptar. Ruajtja me këmbëngulje e mentalitetit të vjetër na bën të veçantë dhe qesharak.

Po e mbyll këtë shkrim me mendimin e mikut tim, Vasil Qesarit, i cili për ta përkujtuar përvjetorin e humbjes së nënës, pranë fotografisë së saj, ndezi një qiri dhe shkroi këtë: “Zoti nuk mund t’ ishte i pranishëm kudo, prandaj krijoi Nënën!”

Naser Aliu

Italia, përse kjo 'fushatë për miqësinë' ?

Prej më se tre muajsh, Italia ka nisur një fushatë promovuese masive për të bindur shqiptarët mbi miqësinë e sinqertë që dy shtetet gëzojnë.
80 aktivitete të ndryshme kulturore, politike, ekonomike e sportive përfshirë këtu edhe vizita të zyrtarëve më të lartë italianë nën siglën "Dy popuj, një det, një miqësi" përbënin mekanizmat e kësaj fushate, që uzurpoi edhe mediat shqiptare.

Por, përse nevojitet një fushatë e tillë, me një buxhet kaq të madh?
Nëse do ta shikonim në lentet e komunikimit dhe marketingut duhet të dalin në pah disa çështje bazë.


Së pari, cili është qëllimi i fushatës?
Një fushatë promovuese bëhet për të krijuar një opinion publik të favorshëm për një çështje të caktuar, në rastin aktual për Italinë si investitor i sigurt.

Së dyti, kujt i drejtohet?
Mendohet se i drejtohet shqiptarëve (sigurisht, edhe politikanëve vendas, të cilët janë përgjegjës për vendimet strategjike).

Cili është mesazhi?
Mesazhi duket i qartë:"Italia e do Shqipërinë sepse..."

Aktualisht shqiptarët nuk kanë ndonjë paragjykim negativ për Italinë, pa dashur të hyjmë në detaje historike. Si rrjedhojë kjo fushatë synon të gjenerojë besim për të ardhmen për atë çka Italia si entitet do të bëjë në Shqipëri. Në të njëjtën kohë kjo fushatë është një mënyrë ideale për të ngopur gojët e uritura me reklama pa fund, duke bërë që zërat kritikë gjithmonë e më pak po dëgjohen në televizione e gazeta vendase.

Në anën tjetër qeveria shqiptare, e varfër e me autoritet të rrënuar, përpiqet të nxisë investimet e huaja duke u mundësuar "miqve" standarde të ulëta mjedisore, kosto të ulët të punës e fitime të majme (kujtojmë këtu fushatën "Shqipëria - 1 Euro").
Kjo praktikë është e njohur në vendet e pazhvilluara. Studiues të njohur si Chomsky dhe Herman analizojnë se si korporatat multinacionale "bëjnë ligjin" në vendet e botës së tretë. Duke u përpjekur të përfaqësohen si mbrojtëse të drejtat të njeriut, nevojave dhe aspiratave të tyre e në veçanti të grupeve vulnerabël, kompani e qeveri, gjenerojnë fitime marramendëse në kurriz të popullit dhe mjedisit. Kjo bëhet edhe më e rrezikshme kur politika dhe biznesi bëhen së bashku për përfitime të ndërsjella.

Jo rastësisht, "miqësia e fundit" nisi me projektin mjaft të kundërshtuar të përpunimit të plehrave në Kashar, ku nëpërmjet ndërtimit të një impianti përpunimi nga pala italiane me kosto 6 milionë euro do të bëhej asgjësimi i përbashkët i plehrave italiane e shqiptare. Më tej u pasua nga projekti "Petrolifera" që prej vitesh ka nisur aktivitetin në brigjet e Vlorës.

"Mbështetja për popullin shqiptar" vazhdoi me projektet për ndërtimin e impianteve energjetike të erës, ku mund të veçohet ai i Karaburunit. Por shumë shpejt ky projekt u anulua, paçka se ishte me miqësori me mjedisin e shpresojmë që për këtë mos të gjobitemi sërish nga ndonjë gjykatë ndërkombëtare. Ndërkohë kompania italiane ENEL hyri fuqishëm në lojë, duke kërkuar të luajë rolin dominues në zhvillimin e sektorit energjetik në vend.
Por ndryshe nga sa trumbetohet mbi nxitjen e zhvillimit të energjisë së rinovueshme, së shpejti në Porto-Romano pritet të ndërtohet një central energjetik me djegie qymyri, me fuqi 1300-1600 megavat.
Kjo tashmë është vulosur nga Ministri Ruli dhe Fluvio Konti, menaxher i përgjithshëm i ENEL, ndërkohë që një mbështetës i sigurt për këtë vepër është edhe konfidustria shqiptare.
Sipas një studimi të nxjerrë nga organizata EDEN në bashkëpunim me "Bankëatch Netëork", pritet që Shqipëria të rrisë me 2.5 herë shkarkimet e dioksidit të karbonit nga niveli aktual. Plani i ENEL do të thotë importimin drejt Italisë të 85% të energjisë së prodhuar në Shqipëri dhe eksportimin në vendin tonë të të gjithë ndotjes mjedisore që kjo vepër energjetike lë pas. Mendohet se ky central do të pengojë zhvillimin e industrisë së energjisë së ripërtërishme dhe industrinë e turizmit krahas dëmit të pashmangshëm mjedisor. Transferimi i industrisë së ENEL, e jo vetëm nuk është i rastësishëm, por i menduar gjatë e i gatuar prej kohësh nga Berisha e Berluskoni.
E njëjta kompani ka shprehur hapur ambiciet e saj për të ndërtuar një impiant energjetik nuklear në kushte të ngjashme, sapo Shqipëria të "bëjë gati letrat". Projektet e tilla duken se kanë marrë mbështetjen e lidershipit shqiptar që në asnjë moment nuk ka treguar vëmendje e interes ndaj efekteve negative të këtyre projekteve mjaft të diskutueshme. Gjithçka bëhet me konsensusin e plotë të qeveritarëve shqiptarë (për ironi vetëm pak javë më parë, dy ministrat respektivë të Mjedisit, Mediu dhe Prestigiacomo, treguan se si Roma do të "mbështesë" Tiranën në projektet mjedisore).
Kjo miqësi "e sinqertë" e ka një arsye. Italia ka probleme energjetike ashtu si Shqipëria. Sipas rregullave të reja të BE-së, Italia duhet që 20 % të energjisë elektrike ta prodhojë nëpërmjet burimeve të rinovueshme si era, uji, apo dielli. Në rast të kundërt, Italia duhet ta importojë energjinë, çka aktualisht po bën çdo vit. Sipas ekspertëve italianë, në vitin 2020, Italia do të jetë e aftë të prodhojë vetëm gjysmën e energjisë elektrike që i nevojitet.
Aktualisht, ajo është importuesi më i madh i energjisë elektrike në Europë. Në vitin 2007, importonte më shumë se 15 % të energjisë e si rrjedhojë çmimi i energjisë është ndër më të lartët në BE. Në anën tjetër puna për kompanitë energjetike është bërë edhe më e vështirë si pasojë e kostos së lartë mjedisore që ato duhet të përballojnë. Kështu Shqipëria është një mundësi ideale shpëtimi. Manovrat me Shqipërinë do të çlirojnë Italinë nga varësia që ka nga energjia e importuar (nukleare) nga Franca, por nëpërmjet fushatave sensibilizuese dhe favoreve politike do të marrë energji të lirë 100% të pastër për veten e saj.

Teksa fushatës "Një det, një miqësi" po i ka ardhur fundi, shumë shpejt pritet të nisë faza e dytë, ajo e vënies në jetë të aferave mes dy vendeve, ku politika dhe biznesi janë bërë bashkë në emër të një "miqësie të veçantë" që qëndron në përfitime dhe mjedis të ndotur. Por për këtë pak thuhet e reklamohet.

Besnik Baka, G. Shekulli

Islandë, kryeministrja lesbike, martohet me shoqen e saj

Kryeministrja e Islandës, Johanna Sigurdardottir ka zyrtarizuar martesën me shoqen Jonina Leosdottir.

Lajmi është bërë publik nga medias vendase.

Sipas tyre, martesa e kryeministres me një femër, shoqen e saj është krejt e ligjshme dhe me bazë ligjore. Kjo për shkak se kurorëzimi i dy grave me martesë, është kryer menjëherë pas hyrjes në fuqi të ligjit i cili legalizon celebrimin e martesave në të njëjtën gjini.

Më 12 qershor 2010, Parlamenti islandez, miratoi ligjin që lejon martesat brenda të njëjtës gjini.

Televizioni publik Ruv, ka transmetuar se kryeministrja Sigurdardottir e ka zhvilluar një ceremony të veçantë me rastin e martesës.

Ajo kishte ardhur në pushtet në 2009 dhe është një nga politikanet më të vlerësuara në vend!

Denisa Spaho, G. Tirana Observer