Ciniku më i madh që ka ekzistuar ndonjëherë, është REALITETI.

Realiteti nuk e humb kurrë rastin të të dekonspirojë edhe përballë disa gënjeshtrave të bardha.

Kur ti krenohesh me arritjet e tua, ai të buzëqesh lehtë tek veshi. Një buzëqeshje që tërbon djallin...
Kur ti shpërndan komplimenta pa doganë, ai si shpërblim në ditët e tua të dobësisë, të godet me çok kokës, si një çmim i taksës së hipokrizisë.
Eshtë po ai që na përplas në fytyrë të vërtetat e hidhura, pikërisht kur kemi nevojë të dëshpëruar të përkëdhelemi mes gënjeshtrash simpatike.
Realiteti nuk është i mysët, por as i lugët. Ai është një pasqyrë e pafytyrë, që s'të ndryshon as emër, as ngjyrë. Të lë kohë të flesh sa të duash, ditën edhe natën, por në fund ti llogarit si ditë të jetuara. Orët e tij më të arta dhe të hareshme janë kur krahason veten me realitetin që krijon çdokush prej nesh. Sa më pak të përputhen këto realitete, aq më tepër realiteti gajaset.

Realiteti është ai që nuk ndjen kurrë mëshirë për ne dhe gjithë kërshëri ndërzen turma histerike të hidhen kundra nesh, për disa detaje të pafajshme të së shkuarës.
E në këtë valle ku realiteti i pari tund shaminë, të kapur përdore, të gjithë dredhojmë, kush e kush të vallëzojë më bukur...

Realitet, o cinik, të kam shok, më ke armik.

Shkroi: Stop Injorancës