Sindroma “PARTY”!!! Ja arsyet që i pengojnë nxënësit të marrin pjesë në festa

Hej!! Bëhesh për party të premten?
-Jo. Do iki të shtunën. Më kanë thënë se do bëhet bukur.
-Ok atëherë. Do vij edhe unë me ty. Do mendosh ti për tavolinën?
-Pa merak.

Kam shok njërin nga organizatorët.
Nuk është një bisedë që nxënësit e 'Qemal Stafës' bëjnë çdo ditë, por sigurisht, nuk është as e pamundur për t'u hasur në korridoret e shkollës. Cilësohet me të drejtë si një shkollë me potencial të lartë në arritjet mësimore falë një numri të madh nxënësish, të cilët kanë njohuri të shumta.

Po siç e përmendëm edhe në fillim, medalja jonë ka dy anë. Po sa i pranishëm është aspekti "Party" në jetën e gjimnazistëve? A mundet që dikush të jetë pjesë e këtyre dy anëve të medaljes? 

Vlen për t'u përmendur fakti që organizime të tilla e bëjnë më të bukur jetën e një gjimnazisti. Ai në një 'party' ndihet më i lirë, ka mundësinë për të qenë me njerëzit që do, e të kërcejë nën ritmin e muzikës më të fundit. Është një nga opsionet që ofron në fundjavë Tirana e zhurmshme për të shkarkuar të gjithë stresin e akumuluar në një javë të ngjeshur shkollë. Është senati ai që merret kryesisht me organizimin e këtyre festive, por ndodh që të jenë vetë gjimnazistët organizatorë të një 'party'.

Të gjithë janë të ftuar. Mjafton të blesh biletën dhe pastaj...vetëm argëtim. Por ndoshta nuk janë të shumtë ata që e kanë 'party'-n një ritual të përjavshëm, por gjithsesi mund të themi se të rinjtë e sotëm kanë pak elemente të një "Addicted to Party" ose të paktën, kështu duan të jenë.

Kjo ndodh pasi për momentin nuk u është dhënë një alternativë tjetër më e mirë. 
Por kjo nuk do të thotë që në shkollë ka një ndarje të prerë: nxënësit që mësojnë dhe "Party-stët". Janë të shumtë ata që i plotësojnë këto dy karakteristika më së miri pa ndonjë vështirësi. Dinë të ndajnë prioritetet dhe kohën e tyre në një mënyrë që, përveç arritjeve mësimore të kenë edhe një hapësirë të konsiderueshme për argëtimin dhe kënaqësinë e tyre.

Ka nxënës, të cilët me ose pa dëshirën e tyre i shmangin të tilla evente. Arsye për këtë, përveç frikës së prindërve, bëhet edhe fakti që ata besojnë se aty nuk do të gjejnë vetveten apo se rrëmuja do të jetë e madhe dhe e papërshtatshme. Gjithashtu ekziston edhe frika e konsumimit të alkoolit apo substancave të tjera të dëmshme. Megjithatë, konsumimi apo jo i alkoolit varet nga i riu dhe zgjedhjet e tij personale. Është plotësisht në dorën e tij vendimi për të konsumuar apo jo një pije me përmbajtje alkoolike.

Ekziston mundësia për të porositur një pije energjike apo një koktejl me fruta. Së fundi mund të themi se efekti "Party" nuk përfundon domosdoshmërisht me përfundimin e eventit. Një pjesë e vazhdojnë festimin diku tjetër me shoqërinë e tyre, ndërsa të tjerë zgjedhin të largohen të lodhur në shtëpi. Ndodh që të fillojnë hedhjen e fotove të 'party'-t në profilin e tyre në 'Facebook'. Atëherë vërshojnë komentet në "Facebook" për fotot e hedhura.

Mbetet vetëm që të planifikohet 'party' i ardhshëm dhe të presësh nëse do ia kalosh bukur edhe atje. 

Xhuljana Xhika/ Klasa XI-2:gazeta shqiptare

Wikileaks, zbulohet dokumenti i klasifikuar i Ambasadës Amerikane

Wikilekas zbulon atë që mund të quhet si kabllogrami i parë me rëndësi që ka të bëjë me Ambasadën Amerikane në Tiranë. Kabllogrami mban datën shtator 2009 dhe i referohet emaileve mes Ambasadorit Uithers dhe Ndihmëssekretarit Stjuart. 


Dokumenti i klasifikuar mund të hapej vetëm pas vitit 2019. Në komunikimin mes Ambasadës së Tiranës dhe DASH-it, ky i fundit kërkon që të kontaktohet urgjent qeveria shqiptare dhe ti thuhet të mos pranojë dy marrëveshje që sapo i janë propozuar qeverisë shqiptare nga ajo iraniane, nëpërmjet një takimi mes ambasadorit iranian në Tiranë dhe zv.kryeministrit dhe ministrit të jashtëm Meta.

Interesant është që sapo ka ndodhur takimi, zv.ministrja Harxhi ka shkuar ka dhënë informacion në Ambasadën Amerikane mbi atë që ambasadori iranian i ka kërkuar ministrit shqiptar. Pas këtij informacioni ka patur me sa kuptohet shkëmbim e-mailesh mes ambasadorit Uithers dhe z.Stjuart. Pas kësaj, ka ardhur udhëzimi i mëposhtëm i DASH-it për Ambasadën ku i thuhet çfarë duhet t'i kërkohet në mënyrë të menjëhershme qeverisë shqiptare.

Në udhëzim pika e parë është kujdesi që të ketë një falënderim që Ambasadës iu kaluan paraprakisht të dhënat për takimin Meta-Ambasador Iranian dhe më pas jepen qëndrimet që duhen mbajtur, që marrëveshja të mos realizohet. 

Përkthimi i plotë i kabllogramit dërguar nga DASH, Ambasadës Amerikane në Tiranë



E.O. 12958: DECL: 11/09/2019 (data kur mund te hapej si dokument)
TAGS: PGOV PREL PM EAIR IR AL
SUBJECT: DEMARCHE URGING GOA NOT TO SIGN IRAN AGREEMENTS 
REF: ËITHERS-JONES 11-9-09 EMAIL
"E klasifikuar" - Nga akti i ndihmës-sekretarit Stuart Jones për arsyet 1.4 (b) dhe (d)

Departamenti i kërkon Ambasadës së Tiranës të protestojë tek zyrtarët e GOA (Qeveria e Shqipërisë) në mënyrë urgjente, duke i kërkuar fuqimisht qeverisë shqiptare që të refuzojë propozimet e qeverisë iraniane për të nënshkruar marrëveshjen e tregtisë së lirë dhe shkëmbimit kulturor sipas marrëveshjes me Iranin dhe vendosjen e një qendre ajrore iraniane në Shqipëri. Ju lutem shikoni paragrafin 4 për pikat kyçe.


Sfondi
Departamenti kupton se zëvendësministrja e Jashtme Edith Harxhi i ka thënë Post-it se "ambasadori iranian në Tiranë, kohët e fundit i ka dorëzuar dy draft marrëveshje ministrit të Jashtëm Meta gjatë një bisede kortezie.

Meta është habitur kur ambasadori iranian i ka dorëzuar marrëveshjen e tregtisë së lirë dhe një dokument tjetër që do të vendosë një marrëveshje kulturore dhe një program shkëmbimi studentësh mes këtyre dy vendeve. Në një kohë kur interesi iranian për të diskutuar këto dy çështje duket të jetë afatgjatë, Haxhi tha se iranianët po insistojnë në nënshkrimin e marrëveshjeve.

Përveç kësaj, Departamenti kupton se sipas Harxhit, Agjencisë së Aviacionit Civil Shqiptar i është kërkuar nga Albanian Airlines të lehtësojë fluturimet nga Teherani për në Tiranë.

Harxhi ka thënë se drejtori i Albania Airlines ka programuar një udhëtim për në Tehran, në të ardhmen e afërt, për t'u takuar me homologët e tij në Iran. Harxhi tha se Teherani kërkon të përdorë qendrën ajrore shqiptare si një linjë për charterë privatë në mënyrë që të shmangë Gjirin.


Pikat:
Departamenti është dakord me mendimet e Post-it se propozimet e qeverisë iraniane janë të motivuara shumë më pak nga arsye ekonomike dhe më shumë nga dëshira e Teheranit për të ndërtuar lidhje politike me Shqipërinë. Post-it i kërkohet të nxjerrë në protestën e tij pikat e mëposhtme:

- Të falënderojë qeverinë e Shqipërisë për faktin që ia dha të dhënat SHBA-së për marrëveshjet e propozuara nga Irani. (informacioni i Harxhit - shën red.)

- Propozimet e Iranit për Shqipërinë janë përpjekje për të krijuar përshtypjen e bashkëpunimit politik dhe ekonomik në mënyrë që të tërheqin vëmendjen e komunitetit ndërkombëtar nga shqetësimet rreth programit bërthamor të Iranit.

- Zgjerimi i bashkëpunimit ekonomik duke vendosur linja direkt fluturimi Tiranë-Teheran dhe anasjelltas, do të forconte besimin e Iranit se rruga e tanishme është e pranueshme nga komuniteti ndërkombëtar dhe se Irani nuk ka asnjë arsye që të rregullojë sjelljen e tij për të përmbushur detyrimet ndërkombëtare.

- Forcimi i lidhjeve të Shqipërisë me Iranin do të ishte në kundërshtim me dëshirën shqiptare për integrim Euro-Atlantik. Teksa vendet e tjera kanë marrëdhënie tregtare me Iranin, tregu relativisht i vogël i Shqipërisë do të japë përshtypjen se ato pak fluturime që nisen ose përfundojnë në Tiranë, kanë një impakt shumë të madh në Shqipëri, veçanërisht nëse Shqipëria do të niste një zgjerim dramatik të lidhjeve të saj ajrore në këto kohë.

- Irani po përpiqet në mënyrë aktive që ti shmanget sanksioneve që i ka vendosur komuniteti ndërkombëtar, gjë të cilën e ka bërë prej dekadash. Këto përpjekje përfshijnë gjetjen e vendeve të reja për të bërë biznes. Shqipëria duhet të shmangë riskun e prodhuar nga hapja e saj për ti shërbyer një linje të tillë biznesi.

Për më tepër, nisja e udhëtimeve direkt mes Tiranës dhe Tehranit dhe përdorja e Tiranës si një linjë iraniane, do ta ekspozojë Shqipërinë ndaj rrezikut të kontributit të padëshiruar të shtimit dhe/ose mbështetjes së aktiviteteve terroriste.


Më specifikisht:
Irani ka treguar në mënyrë të përsëritur se është i gatshëm të përdorë rrjetet e transportit ndërkombëtar ajror, tokësor dhe detar për të transportuar dërgesa që janë në thyerje të rregullores të Këshillit të Sigurisë të Kombeve të Bashkuara 1737, 1747 dhe 1803. (rregullore që kanë të bëjnë me tregtinë e armëve dhe materialeve radioaktive që përdoren në industrinë bërthamore. Shën.red)

Në vitin 2007, në kohën kur Këshilli i Sigurisë i Kombeve të Bashkuara po vinte në zbatim rregulloren 1747, Irani tentoi të eksportonte ngarkesa me municione në Siri duke kaluar përmes Turqisë. Ngarkesa e ndaluar u zbulua vetëm kur treni u nxor nga shinat nga një sulm terrorist.

Në vitin 2008, Rezoluta 1803 e Këshillit të Sigurisë të Kombeve të Bashkuara vendosi se "Iran Air Cargo" dhe Linjat e Transportit të Republikës Islamike të Iranit (IRISL ang.) janë subjekte, ngarkesat e të cilave "nga" dhe "për në" Iran duhet të jenë subjekt inspektimi nga vendet anëtare, portet dhe aeroportet kanë baza të forta për të besuar se po transportohen të mira të ndaluara. Rregullorja e Këshillit të Sigurisë të Kombeve të Bashkuara u krijua pas njohjes me rreziqet serioze se Irani po përdorte transportin tregtar për të shtuar ngarkesat shqetësuese.

Vetëm këtë vit, tre ngarkesa të ndaluara eksportesh iraniane armësh, ose materialesh të lidhura me to, të vendosura në anije tregtare të shteteve të tjera (me flamur qipriot M/V ONCHEGORSK, flamur gjerman M/V HANSA INDIA dhe flamur nga Antigua M/V FRANCOP) janë ndaluar vetëm në sajë të vigjilencës së shteteve ndaj tentativave të dyshimta iraniane të transportit.

Çdo lloj zgjerimi i linjave ajrore shqiptare me Iranin sjell rrezikun që ngarkesat që mbajnë flamurin territorial shqiptar të përdoren për eksporte të paligjshme iraniane. Irani ka treguar në mënyrë të përsëritur dëshirën për të përdorur transportuese që mbajnë flamuj të shteteve të tjera, përveç atyre me flamurin e vet, për të transportuar ngarkesa të ndaluara.
- Ju lutem përcillni rezultatet e protestës në Departament.
CLINTON                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             Shekulli

GABOHESH, ZOTI AMBASADOR!

Një përgjigje që nuk do të desha kurrë ta shkruaja



Në jetë ka shumë pak raste kur ti ndjehesh i mbërthyer nga emocione të kundërta, nga trishtimi i thellë dhe optimizmi gjithashtu, nga pakënaqësia e madhe dhe nga ndjenja e pasigurt e entuziazmit. Kështu jam ndier pas letrës që Ambasada e ShBA-ve në Tiranë, i drejtoi z. Koço Kokëdhima, themelues i gazetës «Shekulli», me anë të së cilës e njoftonte se ndërpriste të gjitha marrëdhëniet me gazetën më të madhe në Shqipëri.                                                          

Shkak për këtë kishte shërbyer një opinioni i imi me titull «Intelektualët dhe një ambasador i vogël i një vendi të madh», botuar më 9.04.2011.                                      http://www.shekulli.com.al/2011/04/17/ambasada-amerikane-nderpret-marredheniet-me-gazeten-shekulli.html  

Në radhë të parë, dua të falënderoj z. A. Thano, kryeredaktorin e gazetës "Shekulli", i cili, në emër të gazetës, në përgjigjen që i jepte Letrës së Ambasadës së SHBA-ve, u shfaq si mbrojtës i lirisë së shtypit dhe fjalës së lirë.

Ndërsa unë i kërkoj ndjesë qoftë botuesit të "Shekulli"-t, qoftë stafit të saj për andrallën e radhës që ju shkaktova duke u bërë shkas i një konflikti të ri që kjo gazetë do të duhet të shtojë në listën e gjatë të konflikteve që ajo ka me shumë anë të pushteteve në Shqipërinë tonë, e cila vuan shumë e shumë plagë që vijnë nga dhunimi i fjalës së lirë, i iniciativës së lirë, që vijnë, më në fund, nga instalimi në këtë vend i një qeverie që mbron interesat e ngushta dhe klienteliste të një grupi të caktuar dhe që dhunon e deri edhe vret kundërshtarët e regjimit.

Në letrën e Ambasadës Amerikane thuhet hapur se «Ambasada e ka marrë këtë vendim në përgjigje të një opinioni nga Ilir Yzeiri, botuar në gazetën tuaj më datën 9 prill, me titull «Intelektualët dhe Ambasadori i vogël i një vendi të madh». Më pas, në letër thuhet se «Ambasada nuk kundërshton në asnjë mënyrë faktin që z. Yzeiri nuk është në një mendje me disa prej pikëpamjeve të Ambasadorit Arvizu, apo politikën e SHBA-ve» dhe deri këtu nuk ka asgjë të keqe. Mirëpo, më pas, letra vijon kështu: «Megjithatë, artikulli i z. Yzeiri shkoi shumë përtej gazetarisë profesionale dhe opinioneve. Përkundrazi, kapërceu kufirin dhe u shndërrua në një sulm personal të papërshtatshëm dhe ad-hominem ndaj Ambasadorit Arvizu dhe Shteteve të Bashkuara.Përgojimet e lidhura me racën dhe etninë veçanërisht ishin të pavend për një gazetë që pretendon të përfaqësojë opinionin kryesor».

Jo e dashur zonja Leëis! Jo! Këto fjalë kthejini mbrapsht dhe më lejoni t'ju përsëris, e nderuar zonjë, se, në rrethana të tjera, unë do t'i drejtohesha Gjykatës dhe do të kërkoja dëmshpërblim nga ana juaj për deformim të qëllimshëm ose jo, që ju u bëni fjalëve të mia dhe tekstit tim. Në fakt, një gjë të tillë po e bëj së bashku me mikun tim gazetarin e "NEË YORK TIMES", Dan Bilefsky, me të cilin po përkthej në anglisht këtë shkrim dhe një kopje do t'ia çoj gazetës "NYT" dhe një tjetër Departamentit të Shtetit dhe do të pres prej tyre të më shpjegojnë se në ç'vend unë kam sulmuar në mënyrë të papërshtatshme SHBA-në dhe Ambasadorin Arvizu. Jo, e nderuar zonjë! Unë e mirëkuptoj faktin që ju nuk dini shqip ose edhe në qoftë se dini nuk e kuptoni mirë tekstin në shqip. Më lejoni t'ju shpjegoj se çfarë kam shkruar unë. Unë jam frymëzuar nga figura e Barak Obamës, Presidentit Tuaj të nderuar, i cili para ardhjes në pushtet, pranoi se politika e SHBA-ve në Irak ishte një dështim, këtë them edhe unë, se edhe në Afganistan kjo politikë po dështon, këtë them edhe unë, se kriza e rëndë e dështimit dhe falimentimit të Bankave në SHBA e kanë vënë në vështirësi politikën amerikane dhe ekonominë e saj.

Më thoni ju lutem, e nderuara Zonjë, çfarë sulmi ka këtu ndaj SHBA-ve? Me ç'të drejtë ju më akuzoni për gjëra që jo vetëm nuk i kam thënë, por as nuk i kam shkuar ndër mend? Po ju vë në dijeni se unë jam pjesëmarrës i «Blogue Planàtaire, TV5 Monde». Aty, me rastin e zgjedhjes së Presidentit Obama, unë kam botuar disa komente, së bashku me 25 shkrimtarë e gazetarë nga të katër cepat e planetit. Në ato komente, unë e kam mbrojtur, e kam himnizuar dhe e kam mirëpritur zgjedhjen e presidentit Obama më shumë se edhe ndonjë amerikan.

Me këtë vetëdije kam shkruar edhe për vështirësitë që ka sot politika e jashtme amerikane, vështirësi që i pranon edhe vetë Presidenti Obama. Po ju, zonjë, me ç'të drejtë më akuzoni dhe mendimet e mia të lira dhe opinionin tim të lirë për politikën e jashtme të SHBA-ve e quani sulm personal mbi SHBA-të?! Më falni zonja Leëis, dua t'ju pyes, këtej e tutje, a kam të drejtë të shpreh ndonjë qortim për politikën e jashtme të SHBA-ve? Nëse ju mendoni se shqiptarët nuk kanë të drejtë të shprehin apo të konstatojnë dobësitë që po shfaq Amerika, gaboheni.

Kjo më duket mua nuk është demokraci. Kjo, ne shqiptarëve, na kujton një periudhë të largët, atëherë kur fjalët dhe tekstet deformoheshin dhe artikullshkruesi edhe mund të përfundonte në burg. Nuk besoj, e nderuar zonjë, se ju mund të dëshironit edhe për mua një gjë të tillë.


Dhe tani le të vijmë tek akuza tjetër që më bëni mua. Ju shkruani: «Përgojimet e lidhura me racën dhe etninë veçanërisht ishin pa të vend për një gazetë e cila pretendon të përfaqësojë opinionin kryesor». Po jua përsërit edhe njëherë, e nderuar zonjë, se për një akuzë të tillë, në rrethana të tjera, unë do t'i drejtohesha Gjykatës dhe do të kërkoja prej saj që të zbardhte këtë akuzë. Por, edhe në këtë rast, ashtu si edhe për akuzën tjetër që më bëni, ju lutem kthejini mbrapsht se nuk më përkasin mua dhe nuk janë thënë dhe as menduar nga unë. Unë e di që gjithë kjo ka ardhur për shkak se unë, një sjellje të ambasadorit Arvizu, e kam quajtur «kinezëri». 

Nuk e di se si e kanë përkthyer këtë fjalë ndihmësit tuaj shqiptarë, por më lejoni t'ju them se kjo fjalë nuk ka asnjë ngarkesë ofensive, ajo është një shenjë që karakterizon një mënyrë të sjelli dhe ka hyrë në gjuhën shqipe nga koha e marrëdhënieve tona me kinezët. Ju duhet ta dini, e nderuar zonjë, se ne kemi qenë për 20 vjet të lidhur me Kinën komuniste dhe, nën shembullin e Kinës, u bart edhe këtu te ne Revolucioni famëkeq Kulturor dhe u nxit ndërtimi i njeriut të ri. Këtu te ne botoheshin si libra xhepi, citatet e Kryetarit Mao që ishin tekste propagandistike pa asnjë vlerë dhe shpeshherë qesharake. Ato thoshin p.sh., se «njeriu duhet ta dojë partinë», «partia mbi të gjitha», apo lloj-lloj citatesh që shpeshherë shkaktonin të qeshura. Kulmin p.sh., e pati arritur një kinezëri që ishte një amalgamë e Konfucit dhe e thënieve të Maos që thoshte: «Koha më e mirë për të larë enët është pas buke».

Brezi im është rritur, si me anën dramatike të kinezërive, si edhe me anën komike të tyre. Kështu që në ligjërimin shqiptar fjala «kinezëri» ka hyrë si një shenjë që shënjon një sjellje populiste, propagandistike dhe pa asnjë vlerë si lajm, apo si ngjarje. Mua m'u duk se historia që tregoi ambasadori me atë gruan që i përkëdheli fëmijën, pra përpjekja e tij për t'u shfaqur popullor ishte e shtrënguar dhe ngjante me kinezëritë e kohës së Mao Ce Dunit. Unë do të prisja që për këtë përdorim të kishte reaguar Ambasada e Republikës së Kinës, por jo ajo e SHBA-ve. Megjithatë, në qoftë se ju këtë interpretim timin e kini përjetuar si tepër ofensiv, unë e tërheq dhe në asnjë rast tjetër nuk do ta përdor më.


E nderuar zonjë ! Në shkencat e komunikimit thuhet se ne njerëzit e jetojmë jetën duke luajtur secili nga një rol, se jeta i ngjan një teatri dhe se ne jemi personazhe. Ka edhe një përcaktim tjetër më të zymtë akoma. Vdekja ekziston, ajo është reale, jeta jo, jeta është një shfaqje, është një imazh, jo thjesht pse jeta është më e shkurtër dhe vdekja e përjetshme.
Ne vijmë të gjithë në këtë jetë dhe largohemi duke lënë pas nesh personazhin apo rolin që kemi luajtur.

Në këtë kuptim edhe Ambasadori i SHBA-ve në Tiranë ka ardhur që të luajë këtë rol. Dhe unë, e nderuar zonjë, kam të drejtë që të gjykoj rolin e këtij personazhi. Unë analizova dhe komentova personazhin Arvizu në rolin e Ambasadorit të SHBA-ve në Tiranë. Këtë e bëra në emër të shumë personazheve që luaj unë.

Në fillim këtë e bëra si profesor në katër Universitete, "A. Xhuvani", "M. Barleti", "Filozofi-Shkenca Politike" Tiranë dhe "La Sapienca - Gjuhët e Huaja", si gazetar, konkretisht si redaktor i programit "HAPUR" dhe si bashkëpunëtor i "TV5 Monde". Në emër të të gjithë këtyre personazheve që unë luaj, i dhashë të drejtën vetes të interpretoj rolin që luan në Shqipëri Ambasadori i SHBA-ve.  
Ju vë në dijeni, e nderuar zonjë, se letrën tuaj e kam dërguar në të gjitha institucionet mediatike dhe universitare, brenda e jashtë vendit, në të cilat unë bëj pjesë.                                                                                                                                                                                                                                  
Nga Ilir Yzeiri:Doktor i Shkencave Filologjike-Shekulli              

Pëllumb Xhufi: Greqia synon helenizimin e jugut të Shqipërisë

Historiani i njohur Pëllumb Xhufi, deklaron se gjithë politika greke gjatë këtyre viteve të fundit, synon helenizimin e jugut të Shqipërisë. Sipas tij, kjo përpjekje synohet së fundmi që të arrihet me anë të regjistrimit të popullsisë, me anë të së cilës Greqia kërkon që të rrisë në mënyrë artificiale numrin e minoritarëve në Shqipëri. Ai shprehet se qeveria shqiptare tashmë i është nënshtruar Greqisë dhe nuk po mbron dhe kërkon të drejtat e popullit shqiptar, siç është çështja çame.

Shkrimtari i njohur, Ismail Kadare, pohonte pak ditë më parë në një interviste se marrëdhëniet Shqipëri-Greqi nuk kanë qenë kurrë të mira. Sa e vërtetë është kjo dhe nëse është, çfarë ka ndikuar në këtë raport?

Kadareja ka thënë një të vërtetë, ka bërë një konstatim, i cili i përgjigjet realitetit. Natyrisht, do pritej nga Kadareja, por dhe nga intelektualë të tjerë të shquar shqiptarë, që janë referenca të qarta për popullin shqiptar, të flitej dhe të diskutohej për tema të tilla, siç janë marrëdhëniet e Shqipërisë me Greqinë.  Thashë se është një konstatim i vërtetë, sepse për fat të keq, që nga viti 1991, kur filloi ndryshimi i sistemit në Shqipëri, Greqia zyrtare dhe jo zyrtare, është paraqitur në vendin tonë në format e Greqisë së vjetër, të nacionalizmit, me të njëtat platforma, me të njëtat dosje të pluhurosura, duke zhgënjyer shpresat e shqiptarëve, të cilët kishin shpresa se Greqia mund të ishte një mbështetje dhe një fqinj i mirë, një pikë referimi për rrugën e re të Shqipërisë drejt Europës. Greqia është bazuar në marrëdhëniet me Shqipërinë mbi bazën e nacionalizmit dhe skemave të vjetra. Ajo ka injoruar gamën e problemeve që ekzistojnë midis dy vendeve, që nga koha e themelimit të shtetit shqiptar. I tillë është problemi i njohjes së kufijve, të caktuar dhe të njohur ndërkombëtarisht në Konferencën e Paqes.  Pra, sot e kësaj dite, Greqia nuk i njeh këto kufij. I tillë është pastaj edhe ligji i luftës nga Greqia, i vendosur gjatë vitit 1940, i cili në mënyrë absurde mbahet në fuqi ende për qëllime të qarta. Një prej këtyre qëllimeve është për të mbajtur akoma të sekuestruara pasuritë e qytetarëve shqiptarë në Greqi, pasuri, e cila sipas vlerësimit që është bërë disa dekada më parë, arrin në miliarda dollarë.

Këtu e keni fjalën për pasuritë dhe pronat e çamëve?

Jo, këtu nuk bëhet fjalë për pasuritë e çamëve. Ky është një problem tjetër, i cili ka lindur para çështjes çame, që në vitin 1940 me shpalljen e ligjit të luftës nga ana e mbretit të Greqisë. Ky ligj u shoqërua me ngrirjen e pasurive të qytetarëve shqiptarë. Këtu bëhet fjalë për pasuri të mëdha tokësore, pyje, kullota, magazina, dyqane etj, të cilat shtrihen në zonën e Thesalisë dhe Maqedonisë, por dhe në trevat e tjera të Greqisë.

Një nga çështjet më të ndjeshme me Greqinë është ajo e çamëve. Ministri i Jashtëm grek, vetëm pak ditë më parë deklaroi se kjo çështje nuk ekziston..

Ky është një nga problemet më të mëdha të marrëdhënieve me Greqinë dhe po injorohet plotësisht. Në fillim të viteve 90 në fakt, kjo çështje ishte pranuar nga ana e Greqisë si një problem. Çamëria, pas pushtimit në vitin 1913 nga ana e Greqisë, është njohur si minoritet. Greqia u detyrua që ta bënte një gjë të tillë, pasi u njoh si i tillë nga Lidhja e Kombeve. Sot për çudi, pala greke, pas masakrimit dhe dëbimit të tyre me dhunë në dimrin e vitit 1944-45, nuk e njeh këtë si problem dhe thotë se nuk ekziston. Ndërkohë, këtu në Shqipëri ka 200-300 mijë çam nga ata të shpërngulurit, të cilët janë duke u shuar vit pas viti, megjithëse tashmë kanë lënë fëmijë dhe nipërit e tyre pas.

Sa kanë bërë qeveritë shqiptare për problemin çam dhe a duhet të këmbëngulet kaq shumë për këtë çështje?

Problemi është shtruar, biles është shtruar edhe nga shteti komunist në vitet e fundit të qeverisjes, kur pati kontaktet e para me Greqinë. Dihet që marrëdhëniet diplomatike me Greqinë u rivendosën në vitin 1971, por pala greke evitoi për vite me radhë kontaktet politike. Jam i bindur se kjo gjë ka ndodhur pikërisht për faktin se Greqia kërkonte që të shmangte ngritjen e problemeve të vjetra që Greqia kishte me Shqipërinë. Në vitin 1990 dhe 1991, gjatë takimeve të kryeministrit grek, Micotaqis me drejtuesit e fundit të qeverisë komuniste, Adil Çarçanin dhe Ramiz Alinë, pala shqiptare ka ngritur çështjen çame. Dhe kjo që ka ndodhur edhe me qeverinë e parë shqiptare demokratike, qeverinë “Meksi”. Kjo çështje është ngritur në mënyrë të përsëritur dhe pala greke, jo vetëm e ka njohur këtë si problem, por ka rënë dakord për ngritjen e një komisioni miks, për të trajtuar aspekte të ndryshme të çështjes çame. Por, tashmë ne kemi një kthim prapa. Sot pushtetarët grekë pretendojnë që nuk ka një çështje të tillë dhe thonë se çështja çame nuk ekziston. Të gjithëve besoj u kujtohet se si në vitin 2005, presidenti grek, Papulias, anuloi një takim me homologun e tij shqiptar në Sarandë, Alfred Moisiu, madje u kthye në mes të rrugës, sepse mori veësh që në vendin e takimit ishte mbledhur një grup paqësor çamësh, të cilët paraqisnin problemet e tyre me një frymë paqësore dhe aspak agresive apo nacionaliste. E gjithë Greqia zyrtare e përshëndeti këtë akt të paprecedentë dhe të turpshëm të presidentit Papulias, i cili shkaktoi një skandal diplomatik, për t’i qëndruar besnik një stereotipi që është krijuar nga politika greke, ajo e injorimit të çështjes çame. Problemi është se ky regres në çështjen çame, ka ardhur për faktin se qeveria shqiptare është tërhequr nga kjo çështje. E thashë edhe më sipër që, deri në vitiet 90, problemi çam, madje edhe problemi i kufijve dhe pronave të qytetarëve shqiptarë, të cilat po përdoren nga shteti grek, kanë qenë shtruar në tryezën e bisedimeve. Në këtë tryezë kanë qenë të shtruara edhe diskutimet për ndarjen e ujërave të brendshme, lumenjve, për të cilat ka pasur diskutime edhe para viteve ’90, në mënyrë që të arrihej një marrëveshje. Pra, ka një sërë çështjes, të cilat duhet të përbëjnë axhendën e qeverisë shqiptare. Kjo e fundit, në mënyrë të hapur, ka deklaruar se ka hequr dorë nga kjo axhendë. Këtë gjë e ka thënë kryeministri Berisha gjatë takimit të tij me ish-homologun grek Karamalisin pak kohë më parë. Berisha deklaroi se Shqipëria nuk ka asnjë problem me Greqinë, gjë që nuk është e vërtetë, gjë që është një kapitullim i politikës shqiptare ndaj interesave të vendit dhe popullit shqiptar. Unë gjykoj se një shtet me dinjitet dhe që ka sensin e sovranitetit, nuk duhet të heshtë, kur një shtet tjetër, qoftë edhe më i fuqishëm, i kërkon që të heshtë. Për çështjen çame, autoritetet greke kanë kërkuar që mos të diskutohet dhe mos të shtrohet më. Këtë gjë e kanë kërkuar në mënyrë laksative. Për fat të keq, qeveritarët shqiptarë kanë lëshuar përballë kësaj kërkese dhe gjatë viteve të fundit, në takimet e nivele të larta, kjo çështje nuk është ngritur. Politika shqiptare, duke braktisur axhendën dhe interesat e vendit, është vënë në zbatim të axhendës dhe interesave greke. Dhe çfarë ka ndodhur këto vite në Shqipëri? Është përmbysur Kisha Autoqefale Ortodokse, duke vënë në krye të saj zotin Janullatos, një prelad grek, por duke përmysur njëkohësisht edhe sinodin e kishës, i cili përbëhet kryesisht nga qytetarë grekë. Ne kemi parë që të hapen shkolla në gjuhën greke në Himarë dhe në Korçë, me një folklor dhe simbolikë të qartë nacionaliste, për të treguar që këto vende janë greke. Këtë e kanë thënë qartë zyrtarë të lartë të qeverisë greke, si ministri i Arsimit aoi zëvendësministri i Jashtëm grek, të cilët kanë ardhur për inaugurimin e këtyre shkollave. Është lejuar që të ngrihen simbole helene, siç janë varrezat e famshme apo komplekset monumentale në vijën virtuale të Vorio-Epirit, që nga Korça deri në Gjirokastër, siç janë varrezat e Këlcyrës, të cilat u shoqëruan me skandale dhe shkelje të rënda të ligjit. Përmendim këtu dhunimin e varreve të fshtarëve të Kosinës, të cilat u trafikuan dhe u tentuan që të paraqiteshin si eshtra të ushtarëve grekë. Shteti shqiptar dhe prokuroria shqiptare këtë çështje e lanë, në vend që të dënonin fajtorët, të cilët tashmë janë gtë identifikuar. Kanë ndodhur ndërkohë edhe ngjarje të tjera shumë të rënda.

E keni fjalën për paktin mbi ujërat detarë?

Por, pikërisht për marrëveshjen e ndarjes së ujërave territoriale, një marrëveshje e cila nuk ka qenë fare në axhendën e marrëdhënieve greko-shqiptare. Ajo është futur në mënyrë kontrabande dhe shkelte ligjet dhe Konventën Ndërkombëtare të Ujërave. Kjo çështje nuk ka ekzistuar asnjëherë dhe deri tre-katër vjet më parë, pala greke nuk e ka ngritur këtë si çështje. Pala greke nuk mund ta ngrinte çështjen e kufijve detarë, në një kohë që ajo nuk njeh kufijtë tokësorë. Greqia e ka ndërgjegjien e prishur, pasi nuk është në rregull me ligjet dhe konventat ndërkombëtare, nuk është në rregull me partnerin e saj, Shqipërinë, përsa i përket kufirit të vendosur 100 vjet më përpara dhe të njohur nga forumet më të larta ndërkombëtare, siç ishte Lidhja e Kombeve dhe Konferenca e Ambasadorëve. Kjo kërkesë është shtruar tre-katër vitet e fundit në mënyrë ultimative nga ana e qeverisë greke dhe qeveria shqiptare, skllave e veseve dhe korrupsionit të saj, që nuk është vetëm korrupsion politik, u vu në zbatim të kësaj marrëveshje, duke i hequr shtetit shqiptar mbri 300 km katror det, në një zonë ku kufiri detar mes Shqipërisë dhe Greqisë është vetëm 4 km në kanalin e Korfuzit. Kufiri grek vinte deri afër bregdeit shqiptar, të Ksamilit dhe Sarandës. Bëhet fjalë deri 700 metra afër kufirit shqiptar. Me të drejtë, Gjykata Kushtetuese e hodhi poshtë këtë marrëveshje në mënyrë kategorikë dhe me një votim të paprecedentë. Kjo marrëveshje ishte antikombëtare, pasi ishte një shitje e territoreve në favor të një shteti të dytë.

Vorio-Epiri është një axhendë reale e qeverisë greke apo është më shumë një frikë e shqiptarëve?

Unë besoj që po, pasi konsulli grek në Korçë, e deklaroi në mënyrë të hapur kauzën e Vorio-Epirit dhe madje shpalli të hapur luftën për Vorio-Epirin.  Ky nuk është i vetmi, pasi ka edhe zyrtarë të tjerë të lartë grekë, sidomos pas vitit 1990, të cilët e kanë artikuluar gjithmonë e më shpesh kauzën e Vorio-Epirit. Unë mund të them me kompetencë dhe me bindje të plotë se gjashtë pikat që kryeministri Mitocaqis, ia paraqiti në mënyrë ultimative qeverisë shqiptare në vitin 1993, kanë të bëjnë me kauzën e Vorio-Epirit dhe me helenizimin e jugut të Shqipërisë. Lëvizjet e fundit, në një radhë lëvizjesh, që nga hapja e shkollave greke, që nga ngritja e simboleve greke gjithandej në jugun e Shqipërisë, duke përfshirë edhe varrezat monumentale që përmenda më sipër, që nga dhënia e pensioneve qytetarëve shqiptarë jo vetëm me kombësi greke, por edhe atyre me kombësi shqiptare, promovimi dhe mbështetja e bizneseve të caktuara, depërtimi i tyre në jugun e Shqipërisë, mosnjohja e kufirit etj, vijnë dhe përfundojnë tek hapi tjetër i turpshëm, regjistrimi i popullsisë.

Kjo puna e regjistrimit mos është një frikë e pabazë?

Fakti që qeveria greke ka reaguar me shqetësim të madh pas lëvizjeve të fundit dhe debatit që ka lindur në Shqipëri kundër këtij ligji, debat vërtet i shëndetshëm, shumë qytetar, civil dhe evropian, tregon se ka qenë pikërisht qeveria greke ajo e cila ka ushtruar presion mbi qeverinë shqiptare, për të bërë një regjistrim të popullsisë mbi bazën e etnisë dhe besimit fetar. Ky regjistrim është në kundërshtim me kartën e OKB-së dhe Kopenhagenit dhe me atë të Këshillit të Europës për mbrojtjen e minoriteteve, sepse asnjë nga këto dokumente nuk bën fjalë për përcaktime etnish.

Ata që janë pro këti regjistrimi thonë se kjo do të shërbente për të identifikuar numrin real të minoritarëve në Shqipëri. Ku qendron e keqja këtu?

Shqipëria është një shtet i vjetër tashmë, nuk është një shtet që ka lindur nga shpërbërja e ish-Jugosllavisë apo Bashkimit Sovjetik. Shqipëria është një shtet që ka lindur që në vitin 1912 dhe në vitin 1921, Shqipëria ka hyrë në Lidhjen e Kombeve, duke nënshkruar një traktat me komunitetet e shteteve. Me këtë traktat, Shqipëria njihte minoritetet në vendin tonë, në radhë të parë minoritetin grek, ashtu si atë malazez dhe maqedonas dhe mori përsipër të mbronte të drejtat e minoriteteve, duke filluar nga minoriteti grek. Çdo vit, Shqipëria ka paraqitur raporte të rregullta në Lidhjen e Kombeve, që nga viti 1922, kur ka deklaruar sa shkolla ka hapur në fshatrat minoritare. Zona minoritare është përcaktuar nga Lidhja e Kombeve dhe është pranuar edhe nga vetë Greqia. Kjo e fundit nuk pretendonte më pas vitit 1921 se Korça ishte greke, siç thotë sot konsulli grek në Korçë, i cili përfaqëson shtetin dhe qëndrimin e Greqisë. Absolutisht nuk pretendonte që Përmeti dhe Gjirokastra ishin greke. Madje atëherë nuk pretendonin që as Himara nuk ishte greke. Himara nuk figuronte në listën e fshatrave minoritare. Pra, minoritetet janë njohur në Shqipëri dhe u janë njohur të drejtat bazë, siç është p.sh arsimimi në gjuhën e tyre, që në fillimet e shekullit XX. Këtu Shqipëria nuk bën përjashtim nga vende të tjera, si Rumania, Jugosllavia, Polonia, Sllovakia, të cilat u detyruan që të njohin komunitetet minoritare.  Kështu që, nuk mund të pretendohet sot për Shqipërinë se ç’popullsi minoritare ka. Shqipëria i ka një për një minoritarët të regjistruar në Regjistrin Themeltar dhe nëse dikush do të mësojë numrin e saktë të minoritarëve, mund të shkojë dhe të shohë tek ky Regjistër. Mund ta marrë vesh brenda ditës se sa është numri i minoritarëve në Shqipëri. Problemi është se qëllimi i regjistrimit të popullsisë është bërë i qartë. Këtë e tha qartë konsulli grek në Korçë, i cili pohoi se dëshiron që të regjistrojë ortodoksët shqiptarë në Korçë dhe popullsinë me origjinë arumune, si grekë, duke ngjalur edhe reagimin e ashpër të komunitetit arumun. Pra, qëllimi është të ndryshohet raporti i minoriteteve mbi një kriter jo objektiv, si është ai i regjistrimit të popullsisë mbi bazën e etnisë, ku gjithkush mund të deklarojë sipas dëshirës kombësinë.

A rrezikohet jugu i Shqipërisë që një ditë të helenizohet?

Gjithë kjo politikë që është zhvilluar këto 20 vitet e fundit nga shteti grek, për fat të keq edhe nga përfaqësues politikë të minoritetit grek në Shqipëri, që unë jam i bindur nuk përfaqësojnë interesat reale të komunitetit grek, ka pikërisht këtë qëllim. Qëllim që deri tani nuk është arritur, madje as në Himarë. Greqia, me presion të shumta, të cilat nuk janë vetëm politike, por ekonomike në radhë të parë, kërkon që të fryjë numrin e minoritarëve në Shqipëri. Në vitin 1922, minoriteti grek rezultonte në 16 mijë vetë. Ky numër, me kalimin e viteve është rritur, por këtu nuk bëhet fjalë për shuifrën e 400 mijë personave, siç pretendojnë qarqet e zellshme ekstremiste greke, as për 300 mijë, siç është shprehur ndonjë qeveritar i lartë grek dhe as për 100 mijë vetë. Ne e dimë se për shumë arsye, një pjesë e madhe e tyre janë vendosur tashmë në Greqi dhe numri i minoritarëve në Shqipëri është akoma shumë i vogël. Gjithsesi, edhe ata që kanë ikur dhe kanë marrë pasaportën greke, ne i konsiderojmë si qytetarë shqiptarë. Por, nëse në vitin 1989 rezultonte që në Shqipëri të ishin 60 mijë minoritarë grekë, megjithë dëshirën e mirë, absolutisht që ky numër nuk mund të shkojë më shumë se 100 mijë. Ky numër megjithatë mund të verifikohet shumë lehtë në bazë të Regjistrit Themeltar. Rëndësi ka që komuniteti grek i ka gëzuar të drejtat themeltare që në fillim të shekullit XX. Këto të drejta janë zgjeruar me kalimin e viteve. Pra, në Shqipëri nuk ka asnjë problem me minoritetet. I vetmi problem është qëllimi i qarqeve zyrtare dhe jozyrtare greke, që kërkojnë të vënë në zbatim planin e pluhurosur të aneksimit të jugut të Shqipërisë.

Bisedoi: Bledar Lumani, Tema

Gabimi në përkthim sikletos Vatikanin

Një gabim në përkthimin e një libri të ri të katekizmit u shndërrua në problem të madh për Vatikanin, raportuan sot disa media ndërkombëtare.

Libri i sapobotuar synon të edukojë të rinjtë katolikë në të gjithë botën dhe atje përfshihen të dhëna të rëndësishme edhe rreth edukatës seksuale.

Midis 527 pyetjeve dhe përgjigjeve, ishte përfshirë edhe një pikë ku argumentohej nëse mund të përdoreshin kontraceptivë për të penguar shtatzanitë e padëshiruara.

Për befasinë e të gjithë katolikëve në libër thuhej po, ndërsa dihet se qëndrimi i Vatikanit është tërësisht kundër përdorimit të mjeteve që mund të pengojnë krijimin e jetës.

Reagimi që ngjalli gabimi detyroi Selinë e Shenjtë të dilte në një sqarim publik dhe të theksonte se ishte bërë një gabim përkthimi në 13 gjuhët që ai ishte botuar.

Si rrjedhojë, Vatikani vendosi që të hiqte të gjithë publikimet nga tregu.

T. Channel

Vajzat denoncojnë babanë-tutor

Shfrytëzonte të bijat e mitura si prostituta duke i detyruar të kryenin marrëdhënie seksuale me shtetas të ndryshëm përkundrejt pagesës.

Burimet zyrtare të policisë së Korçës bënë të ditur se u arrestua 52-vjeçari P.M., banor i qytetit të Korçës, ndërkohë që u vendos masa e arrestit "burg pa afat" për 62-vjeçarin Andrea Nameti dhe për Skënder Korollarin, 35 vjeç.


Gjithashtu u vendos masa e sigurisë "arrest shtëpie" për shtetasin Nevrus Kollani, 79 vjeç. Të tre këta shtetas, sipas policisë akuzohen se për "kryerje të marrëdhënieve seksuale apo homoseksuale me të mitur".


Burimet zyrtare të policisë njoftuan se hetimet për ngjarjen nisën tre muaj më pare, kohë në të cilën mësohet se është bërë denoncimi edhe nga vajzat e mitura. 52-vjeçari P.M, banor i qytetit të Korçës, i ndarë nga bashkëshortja shfrytëzonte të bijat e mitura për qëllime prostitucioni.

Policia deklaron se vajzat janë shfrytëzuar në vitet 2004, 2005 dhe 2006, periudhë në të cilën ato ishin në moshën rreth 8 dhe 10 vjeçe. Për të bijat, babai gjente klientë, për dy prej të cilëve gjykata ka dhënë masën e sigurisë "arrest në burg". Të dhënat zyrtare tregojnë se 62-vjeçari Andrea Nameti, banor i fshatit Mborje të Korçës, ishte dënuar edhe më parë për pedofili. E njëjta masë është dhënë edhe për 35-vjeçarin Skënder Korollari, banor i po këtij fshati.


Nga ana tjetër u vendos ndalimi edhe i një 79-vjeçari, për të cilin u vendos masa "arrest shtëpie". Të tre këta persona akuzohen se kryenin marrëdhënie me të miturat kundrejt pagesës që i bënin babait të vajzave. Mësohet se një gjë e tillë ka ndodhur në mënyrë sistematike përgjatë viteve 2004, 2005 dhe 2006.


"Hetimet për zbardhjen e këtij krimi nisën rreth 3 muaj më parë, ku në bashkëpunim me Prokurorinë e Rrethit Gjyqësor Korçë, nëpërmjet aplikimit të metodave speciale të hetimit dhe veprimeve të tjera proceduriale, kanë bërë të mundur dokumentimin ligjor të aktivitetit kriminal të këtyre shtetasve. Materialet e përpiluara për këtë rast i kaluan Prokurorisë së Rrethit Gjyqësor Korçë për hetime të mëtejshme", thuhet në deklaratën për shtyp të policisë.


Ndërkohë dy vajzat janë marrë nga policia dhe po i nënshtrohen pyetjeve në praninë e psikologut. Ato janë strehuar në një klinikë private. Nga ana e policisë po kërkohet për të tjerë persona që kanë kryer marrëdhënie seksuale me dy vajzat e mitura.


Nëna e të miturave: Vajzat mashtrojnë
E pyetur lidhur me ngjarjen, nëna e dy vajzave të mitura thotë se denoncimi që ato kanë bërë në polici për ish-bashkëshortin nuk është i vërtetë. "Burri im nuk është i përfshirë në një gjë të tillë", deklaron ajo. Madje nëna akuzon të bijat duke u shprehur se ato shkonin vetë tek 79-vjeçari, i cili u jepte para për të blerë çokollata.

Ambasada Amerikane ‘ndërpret marrëdhëniet’ me gazetën “Shekulli”

Teksti i letrës së Ambasadës Amerikane dërguar dje në redaksinë e “Shekulli”-t:

“…Po ju shkruaj për t’ju informuar që Ambasada e SHBA ka vendosur të ndërpresë marrëdhënien e saj profesionale me gazetën ‘Shekulli’ deri në një njoftim të mëtejshëm. Duke hyrë në fuqi menjëherë, Ambasada do të anulojë të gjitha pajtimet e saj me gazetën ‘Shekulli’, dhe stafi i gazetës nuk do të ftohet më për të marrë pjesë në aktivitete, apo trajnime, të sponsorizuara nga Ambasada. Gjithashtu, Ambasada nuk do t’i dërgojë më gazetës ‘Shekulli’ njoftime për shtyp, apo deklarata të Ambasadës.

Ambasada e ka marrë këtë vendim në përgjigje të një opinioni nga Ilir Yzeiri, botuar në gazetën tuaj më datën 9 prill, me titull, “Intelektualët dhe Ambasadori i Vogël i një vendi të Madh.”
Më lejoni të jem shumë i qartë. Ambasada nuk kundërshton në asnjë mënyrë faktin që Z. Yzeiri nuk është në një mendje me disa prej pikëpamjeve të Ambasadorit Arvizu, apo politikën e SHBA. Në fakt, javën e kaluar Ambasadori Arvizu u takua me disa prej kritikëve të tij më të njohur në media për të diskutuar politikën e SHBA në Shqipëri. Megjithatë, artikulli i Z. Yzeiri shkoi shumë përtej kufijve të gazetarisë profesionale dhe opinioneve. Përkundrazi, kapërceu kufirin dhe u shndërrua në një sulm personal të papërshtatshëm dhe ad-hominem ndaj Ambasadorit Arvizu dhe Shteteve të Bashkuara. Përgojimet e lidhura me racën dhe etninë veçanërisht ishin të pavend për një gazetë, e cila pretendon të përfaqësojë opinionin kryesor.
Jam në dijeni se në faqet e gazetës për editorialet dhe opinionet ka një shënim të redaksisë për pikëpamjet e shprehura. Megjithatë, nuk ka asnjë shënim redaksional që mund ta shfajësojë këtë botim nga përgjegjësia për të mos lejuar artikuj opinioni që qartazi sulmojnë individët mbi bazat e prejardhjes së tyre racore etnike.
Gjatë njëzet viteve të kaluara, Shtetet e Bashkuara kanë punuar me organet e mediave shqiptare të të gjitha llojeve për të mbështetur krijimin e mediave të pavarura e profesionale në Shqipëri, sepse dimë që një media e lirë, e përgjegjshme, dhe e pavarur është me rëndësi kritike për funksionimin e një shteti demokratik. Përgjegjësia juaj është e madhe, sepse me gazetën tuaj keni fuqinë të ndikoni debatin dhe të informoni qytetarët. Shpresoj që në të ardhmen gazeta ‘Shekulli’ do të marrë këtë detyre më seriozisht dhe do të ribashkohet me radhët e gazetarisë së përgjegjshme…”

* * * * *
Përgjigje për letrën e Ambasadës


I nderuar Ambasador Arvizu!
Së pari konsideroni që kjo përgjigje ndaj letrës së Ambasadës Amerikane që ka mbërritur dje pasdite në redaksinë e “Shekulli”-t, është një detyrim ndaj lexuesve tanë, jo ndaj jush.
Nëpërmjet letrës në fjalë u njohëm me vendimin tuaj për të ndërprerë, siç shkruani ju, “marrëdhëniet” me gazetën “Shekulli”.
Besoj jua kanë thënë edhe këshilltarët tuaj që ky vendim është i paprecedentë; është fare pa kuptim në sensin juridik, por megjithatë shumë i rëndësishëm për publikun shqiptar, i cili ka nevojë të njohë pikëpamjet tuaja mbi demokracinë dhe rolin e medias.
Ky “vendim”, siç ju e quani në letrën tuaj, me gjasa është i pari i këtij lloji në historinë e gazetarisë; sigurisht i pari që aplikohet në Shqipëri, (ndoshta në botë) nga një ambasadë drejt një gazete dhe të kujton kohë krejt të tjera, por pak rëndësi ka kjo.
Ju keni zgjedhur një rrugë ekstreme që jua keni shkëshilluar më forcë të tjerëve: bojkotin.
Ju mund të zgjidhnit një formë reagimi publik normal ndaj opinionit që kontestoni, pra një replikë, apo diçka të ngjashme dhe ne do ta botonim atë. Kurse reagimi në një formë të tillë dëshmon nervozizëm, që ndoshta ju vjen nga performanca shumë e kritikueshme publike që ju zoti ambasador keni konsumuar këto muaj të qëndrimit tuaj në Shqipëri.
Nëse nuk është nervozizëm, dhe ka arsye të tjera, atëherë thuajani publikut shqiptar arsyet e vërteta; është e sigurt që do të dëgjoheni me vëmendje.
Për sa i përket opinionit, ndaj të cilit ju keni rezerva, pra ai me titull “Ambasadori i vogël i një vendi të madh”, me autor z. Ilir Yzeiri, merrni në konsideratë sa më poshtë vijon:
Ne i respektojmë opinionet dhe kontributin e bashkëpunëtorëve tanë, dhe jemi shumë të vëmendshëm ndaj etikës. Me kuptimin që i keni dhënë një fjalie të këtij artikulli, thjesht keni rikonfirmuar që ju, i nderuar, nuk e njihni as Shqipërinë, as shqiptarët. Por nuk po zgjatemi në këtë pikë, përgjigjen mund ta merrni nga vetë autori i artikullit të botuar në faqet e opinioneve të “Shekulli”-t. Ajo është një faqe e lirë me të gjitha vijëzimet e nevojshme për publikimet.
Në respekt të lexuesit, që ndoshta nuk e ka në kujtesë opinionin në fjalë, ne po e ribotojmë sot atë me lejen e autorit dhe po ia lëmë lexuesit të gjykojë, nëse aty ka “përgojime të lidhura me racën dhe etninë”, siç shkruhet në letrën tuaj.

Së fundmi, më lejoni t’ju përgjigjem drejtpërdrejt për disa rreshta që i konsideroj krejt të panevojshëm në këtë letër:
- Ju shkruani se keni marrë vendim që (citoj): “stafi i ‘Shekulli’-t nuk do të ftohet më për të marrë pjesë në aktivitete, apo trajnime, të sponsorizuara nga Ambasada”.
I nderuar mik! Po ju njoftoj paraprakisht që edhe pasi ju të “rilidhni marrëdhëniet” me “Shekulli”-n, stafi refuzon çdo trajnim të sponsorizuar nga ju, apo institucione të tjera.
Veç të tjerash, kjo është e ndaluar për gazetarët tanë.

Ju shkruani më tej: “Gjithashtu, Ambasada nuk do t’i dërgojë më gazetës ‘Shekulli’ njoftime për shtyp, apo deklarata të Ambasadës…”.
Ju kujtojmë që në çdo rrethanë jemi ne që vendosim, nëse do të botojmë një njoftim për shtyp dhe jo anasjelltas.
Në fund të letrës, ju shkruani diçka fyese. Citoj: “Shpresoj që në të ardhmen gazeta ‘Shekulli’ do të marrë këtë detyrë më seriozisht dhe do të ribashkohet me radhët e gazetarisë së përgjegjshme”.

I nderuar ambasador! Është e dyta herë që merrni përsipër të fusni “Shekulli”-n nëpër klasifikime. Ndoshta është rasti t’ju themi që gazeta “Shekulli” ka 15 vjet që është në opozitë. Ju jeni i ri në Shqipëri, u lini radhë të tjerëve, të gjykojnë, nëse opozicioni ynë për të cilin kemi paguar dhe vijojmë të paguajmë kosto të larta, është “i përgjegjshëm”, apo jo.
Ushqejmë si gjithë populli shqiptar ndjenjat më miqësore ndaj popullit amerikan. Mos e mbivlerësoni veten dhe mos përfitoni nga kjo ndjenjë.
Siç ju kam shkruar edhe në një redaksionale të mëparshme, si kryeredaktor i gazetës, në emër të lexuesve tanë, ju them se jemi thellësisht të shqetësuar për qëndrimet tuaja pas 21 janarit. Për herë të parë në histori, në komentet dhe reagimet e shqiptarëve mbi deklaratat tuaja, kanë nisur të hasen ndjenja shqetësuese antiamerikane.

Pranoni një sugjerim, ashtu si ne pranojmë përditë sugjerimet tuaja: Nuk ia vlen barra qeranë që për një qeveri gangsterësh, të mbillni në zemrën e një prej popujve më filoamerikanë në botë, ndjesi të tilla.
Adrian Thano
Kryeredaktor i “Shekulli”-t

* * *
Opinioni i kontestuar nga Ambasada Amerikane.
Intelektualët dhe ambasadori i vogël i një vendi të madh
Nga dr. Ilir Yzeiri
Java që lamë pas u shënjua nga skandali i madh i akuzës publike që Hysen Shoshori, një hero i rezistencës antikomuniste, i bëri kryeministrit S.Berisha përmes transmetimit të një interviste regjistruar disa vjet më parë nga vetë i dëmtuari.
Një vend jo të vogël, megjithëse të shtërzuar, mori edhe lajmi se disa intelektualë kërkonin një ballafaqim me dy kandidatët për kryetar bashkie të Tiranës, ballafaqim që u realizua në një panel ku rrinin të ngjitur njëri bri tjetrit disa nëpunës të lartë të administratës publike e private shqiptare dhe profesionistë të njohur gjithashtu dhe kandidati Basha që ngjante më shumë si një student province që po mbronte temën e diplomës përpara një jurie që nxirrte veçanërisht në dritë portretin e Rektorit të Universitetit të Tiranës, Dhori Kule, akuzuar kohë më parë nga shoqata e ambientalistëve pse doli në krah të qeverisë dhe mbështeti projektin për prishjen e një pjese të Kopshtit Botanik në emër të ndërtimit të Unazës së Madhe.
Përdorja e termit intelektual dhe e rolit që duhet të luajë ai në jetën publike, u bë edhe njëherë temë e ditës nga disa komentatorë të shtypit, të cilët, herë me të drejtë e herë të nervozuar, u shprehën se përdorimi në këtë mënyrë i nëpunësve të lartë është një fyerje për ta, se përpjekja që po bënte qeveria që të përdorte edhe këtë armë ndaj kundërshtarit të vështirë Edi Rama, vetëm sa e zhvlerësonte rolin dhe emrin e intelektualit.
Në fakt, cili mund të jetë roli i intelektualit në shoqërinë pluraliste, në një shoqëri thellësisht të politizuar, ku palët e ndara si me thikë, kanë polarizuar gjithçka. Shqipëria ka dhjetëra universitete publike e private, por ka pak intelektualë që e drejtojnë mendimin publik, që thirren sa herë që shoqëria gjendet në udhëkryq. Këto ditë m’u kujtuan dy shembuj.
Po e nis nga ai më i freskëti. Bernard Henri Lévi është një filozof me plotë kuptimin e fjalës dhe një intelektual i shquar francez me një ndikim të madh, jo vetëm në jetën e vendit të tij, por edhe më gjerë. Në një intervistë dhënë “TV5 Monde” disa ditë pasi filloi bombardimi në Libi, ai u pyet nga gazetari, i cili i tha se a nuk të duket se ju po dubloni ministrin e Jashtëm francez se me mbështetjen që po i jepni Presidentit për të sulmuar Gedafin kini krijuar përshtypjen se luftën e kini filluar ju?
Dhe ai u përgjigj pak a shumë kështu. Unë nuk po zëvendësoj ministrin e Jashtëm. Unë isha në Benghazi me miq të mi profesorë universiteti në kohën kur Ghedafi po sulmonte këtë qytet dhe pashë se si po vriteshin njerëz të pafajshëm. Atëherë, ngrita telefonin dhe i telefonova presidentit të vendit tim duke i thënë se Europa nuk duhet të lërë një gangster që të vrasë popullin e tij.
Pas kësaj, Franca nisi të lëvizë dhe ndodhi ajo që të gjithë e dimë. Ky është një model i intelektualit që mund të jetë i kritikueshëm nga një tjetër pikëpamje. Në Shqipëri u vranë katër njerëz të pafajshëm dhe unë nuk pashë asnjë nga ata intelektualë që merrnin në provim kandidatin Basha të ngrinte zërin. Të gjithë ata që merren me shkencën e komunikimit e dinë se roli i intelektualit në hapësirën e opinionit publik nis e përvijohet me artikullin e Emil Zola-së «J’accuse – Unë akuzoj».
Në shoqërinë pluraliste ky njihet si një nga kontributet e para të zgjerimit të hapësirës publike edhe me ndërhyrjen e intelektualëve. Është fjala për atë që, më vonë, në literaturën publicistike hyri me emrin «Çështja Drajfus». Në origjinë të kësaj çështjeje është dënimi i kapitenit Drajfus i akuzuar se i kishte dorëzuar Perandorisë gjermane dokumente sekrete.

Më pas u zbulua se kjo akuzë nuk ishte e vërtetë dhe se ishte bërë një gabim juridik.
Në sfond të kësaj akuze ishte spiunazhi dhe një frymë antisemite, meqenëse kapiteni ishte me origjinë hebre. E gjithë kjo ndodhte në kontekstin social të aneksimit të Alzasës dhe një pjesë të Lorrainës prej gjermanëve. Historia është e gjatë, por ajo ka mbetur në kujtesën kolektive si rasti ideal ku u përleshën ajo që quhet «raison d’etat» dhe opinioni publik i përfaqësuar nga një intelektual i kalibrit të Emil Zola-së.

Mjaft të themi që në vitin 1906 Gjykata e Kasacionit e shpall të pafajshëm kapitenin Drajfus.
Natyrisht, këto janë shembuj që tani rrinë nëpër almanakë dhe tekste universitetesh dhe u përsëriten studentëve nëpër leksione. Intelektualët e postdiktaturës në Shqipëri janë rralluar dhe ata të paktët si prof. Qosja ndoshta nuk mjaftojnë për të deligjitimuar krimet që kryhen në Shqipëri në emër të antikomunizmit.
Fat i madh është se shtypi ka krijuar një grup të qëndrueshëm gazetarësh me integritet moral që gjenden gjithmonë në opozitë me çdo qeveri që hyn e del në këtë vend. Ndërsa teatri banal me intelektualë të emëruar e të përdorur nuk është ndonjë shfaqje e re. Kjo është norma e jetës sonë publike, është dëshmia e prapambetjes sonë tragjike.


Ambasadori i vogël i një vendi të madh
Ambasadori Arvizu ishte i ftuar në një emision televiziv dhe paraqiti edhe njëherë performancën e tij si një ambasador i vogël, (jo për nga shtati, por për nga statura), i një vendi të madh.
Zhgënjimi kur e dëgjon dhe e sheh këtë ambasador nuk është vetëm mënyra se si ai flet, por është mënyra se si na trajton ne shqiptarëve. Zoti ambasador ka zgjedhur të heshtë dhe të mos fajësojë qeverinë shqiptare pse ajo sillet si një qeveri autokratike, që është e pleksur me krimin e organizuar, që ka mbytur tregun dhe që e kontrollon atë me klientët e vet, që ka mbytur median dhe që e ka kthyer Televizionin Publik Shqiptar në një qendër zëri të shëmtuar të reparteve ushtarake të kohës së komunizmit.
Por, ajo që është më flagrantja, ky ambasador ka zgjedhur të mbrojë dhe të justifikojë një kryeministër që ka në biografinë e tij njëherë mbi 3000 të vrarë në krizën e vitit 1997 dhe 30 të vrarë të tjerë në ngjarjet e Gërdecit dhe 21 janarit.
Ambasadori i vogël i vendit të madh përmendi me cinizëm se edhe në Amerikë Garda ka vrarë në vitet ’70. Po është e vërtetë dhe shqiptarët e dinë se në Amerikë është vrarë edhe presidenti Kenedi, edhe Martin Luter Kingu, por askush në Amerikë nuk ka qenë në krah të vrasësve dhe askush në Amerikë nuk ka menduar qoftë edhe një ditë të vetme që të përkrahë vrasësit dhe të dënojë viktimat siç bëni ju, zoti Ambasador. Nga ana tjetër, nuk është e gjetur përpjekja që bëni ju për t’u treguar se jeni një njeri i dashur me popullin. Këtyre në shqip ne u themi “kinezërira”.
Ju e njihni mirë psikologjinë e kinezëve të Maos dhe heroin Lej Fen. Ju mund të lexoni edhe romanin “Koncert në fund të dimrit” të shkrimtarit tonë të madh Kadare. Atje vizatohet bukur ajo që ne i themi “kinezëri”. Në fakt, historia që treguat mbrëmë me atë që ju bëtë kur shkuat të darkoni me zotin Kantrimen te “Tajvani”, pra historia që treguat ju me atë gruan me fëmijën që ju e takuat dhe përkëdhelët edhe fëmijën, të më ndjeni, po nuk ishte e gjetur. Ky lloj populizmi në Shqipëri nuk ngjit, përkundrazi bën efekt të kundërt.
Ne shqiptarët e kuptojmë shumë mirë vështirësinë që ka sot diplomacia amerikane për të ndikuar në botë. Pas dështimit në Irak e Afganistan, pas krizës së tmerrshme ekonomike, Amerika nuk e ka më atë fuqi që kishte dikur.
Natyrisht, ne e dimë shumë mirë se Amerika nuk mund të vihej në krye të revolucioneve arabe, se ajo u tregua e matur qoftë me Mubarakun, qoftë me Ben Alinë, se për të ndërhyrë në Libi, u desh që iniciativën ta marrë Franca.
Pra, të gjitha këto ne i mirëkuptojmë dhe jemi të vetëdijshëm se Amerika nuk mund të na shpëtojë nga autokracizmi dhe nga mafia që na qeveris. Ne e kuptojmë shumë mirë se për ju është i shenjtë stabilizimi, se demokracia do kohë të mësohet, ndaj edhe ju me cinizëm na kujtoni shembujt me vrasje të viteve ’70 që kanë ndodhur në Amerikë.

Të gjitha këto ne i mirëkuptojmë, ashti siç edhe ju duhet ta dini se ndjenjat tona proamerikane nuk kanë të bëjnë me asnjë ambasador të përkohshëm që vjen në Tiranë.
Vetëm se ju duhet ta dini i dashur ambasador se me sjelljet tuaja dhe me mbështetjen që i bëni qeverisë në emër të stabilitetit, po i dëmtoni ndjenjat proamerikane të shqiptarëve.
Në atë intervistë ju do të duhet të përgjigjeshit edhe për një letër të hapur që ju ka dërguar një shqiptaro-amerikan i njohur me emrin Geri Kokalari, por ju zgjodhët të flisni me një gjuhë konspirative duke thënë shpesh e më shpesh se më kanë ardhur disa njerëz e më kanë thënë kështu, më kanë ardhur ca të tjerë e më kanë thënë ashtu.
Cilët janë këta njerëz që vijnë e ju raportojnë zoti Ambasador? Uroj të mos jenë “të pakënaqurit nga opozita”.
Do të ishte mirë që ju të mos i dekonspironit këta dashnorë të stabilitetit. Nuk kam ndërmend të analizoj me detaje intervistën dhe sjelljet tuaja, zoti Ambasador. Ajo që më shqetëson është perceptimi dhe imazhi që ju po krijoni me shpejtësi në këtë vend. Dhe një pyetje të fundit, a e kini parë portretin e Anës, vajzës së Ziverit që u vra më 21 janar?
Në një shkrim timin atë e kam quajtur “Perëndesha e dhimbjes sonë”. Ajo dhimbje që ndjeva atëherë për atë vajzë me buzë të mbledhura dhe me dy pika lot në sy, nuk më është fshitur ende.

Por kur të pashë e të dëgjova në atë emision televiziv m’u shtua indiferenca ndaj jush dhe ndjeva dhimbje pse Amerika e madhe zgjodhi një ambasador të vogël në vendin tim gjithashtu të vogël.

Tema

Termi ‘kosovar’ të përdoret vetëm si krahinë e Shqipërisë

Ish-presidenti i Shqipërisë, Alfred Moisiu ka kërkuar që termi “kosovar” mos të përdoret për t’i dhënë kuptim tjetër, por vetëm atë kuptim që ka, si krahinë e Shqipërisë, ashtu siç është Labëria, ose Mirdita.

Këto komente Moisiu i ka bërë në akademinë përkujtimore me rastin e 12-vjetorit të rënies së Agim Ramadanit dhe dëshmorëve të Betejës së Koshares.

“Sigurisht Kosovën e quaj krahinë të Shqipërisë, sepse ashtu është, siç është Labëria, siç është Mirdita, e siç janë viset tjera të Shqipërisë. Pra mirditorët janë mirditorë, labët janë labë dhe kosovarët janë kosovarë, por shqiptarë janë të gjithë. Pra pikërisht ne duhet të mësohemi, jo ne se ne këtë e dimë, por gjithë të tjerët duhet të mësohen, që jemi një komb që padrejtësisht na ndanë, në mënyrë shumë grabitqare na ndanë, por edhe sot mos të flemë gjumë, sepse një fjalë e popullit thotë `uji fle, por hasmi nuk fle’”, ka thënë Moisiu.

Ish-kreu i shtetit shqiptar, ka shprehur kundërshtimet e tij për tendencën për të bërë ndarje mes kombit shqiptar, duke nxjerrë termin kosovar si komb të ri.
Ndërrkohë, Moisiu ka thënë se Beteja e Koshares është ndjekur me interesim më të veçantë se betejat tjera të Kosovës, të cilat po ashtu kanë qenë të lavdishme, por kjo betejë kishte një rëndësi strategjike për faktin se kishte të bënte me komunikimin direkt ndërmjet Shqipërisë dhe pjesës së çliruar të Kosovës.

Në këtë akademi u tha se Agim Ramadani ishte jo vetëm luftëtar dhe komandant i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, por ishte edhe vizionar dhe faktor unifikues i luftës së Kosovës.

Infosot

Nuk kam frikë nga gjykimi i popullit tim

A mundet ndonjë përfaqësues i politikës shqiptare të dalë para popullit e të thotë me guxim, se "nuk kam frikë nga gjykimi i popullit", siç tha Nikolas Sarkozi para zgjedhësve të vet?

Në ajrin e politikës shqiptare dhe në zërin e medias, si përherë zhurmojnë makinacionet partiake, dhe s'dëgjohet a shkruhet gjëkundi për ndonjë pyetësor, shtab specialistësh (profesionistë dhe jo më emocione partiake) apo, ndonjë program konkret për të zgjidhur problemet e shumta që ka vendi.
Shqiptarët, indiferentë ndaj pazarllëqeve partiake, vazhdojnë ritin migjenian, shtëpi-punë e anasjelltas, ata që e kanë atë fat, të tjerët, e kush pyet për të tjerët!
Franca e Iluminizmit dhe e ideve të Revolucionit, me shembullin e saj gjatë kësaj fushate zgjedhore, vazhdon edhe sot të na ndriçojë rrugën që duhet të ndjekë politika shqiptare, që nuk duhet të bëjë të paditurin për nivelin e ulët të saj.

Duke hapur faqen e internetit të Z. Sarkozy shikojmë krahas biografisë së jetës, punës dhe aktivitetit politik të tij, ndodhet edhe ajo e vlerave ku shkruhet: "Besoj, para së gjithash tek Franca dhe francezët. Besoj tek respekti i ndërsjellët i gjithë secilit. Besoj tek puna dhe shpërblimi i saj. Besoj tek solidariteti me më të dobëtin. Besoj në forcën e së vërtetës. Besoj në ndryshimin. Besoj në një Francë të nderuar (të respektuar) në botë. Besoj se gjithë çka është e mundur".
Në praktikën e politikës shqiptare, meritat partiake dhe të funksioneve në parti, herë të diskredituara e të dyshimta për nga vlerat, janë treguesit e vetëm që iu serviren zgjedhësve tanë për t'i bindur. Megjithatë, kureshtja më shtyu të rrëmoj në internet për të gjetur ndonjë faqe, të zërit të vetëm të vetëshpallur (Fatos Nano). Një mundim i kotë.

Kaq pak vlerë ka zgjedhësi shqiptar për politikën tonë?
Për të gjykuar mbi nivelin e ideve dhe veprimtarisë të politikës së sotme shqiptare, duhet që ato të krahasohen me idetë dhe veprimtarinë e politikanëve të shteteve të përparuara perëndimore.
A nuk e ka vënë shteti ynë, hyrjen në familjen evropiane të Shqipërisë, si parësore të politikës dhe veprimtarisë së tij?
Shumë fjalime të nivelit u mbajtën nga pretendentët francezë për postin e Presidentit, por për një shqiptare si unë, me emocionoi ai i mbajtur me 24 prill 2007 në Rouen, nga Nicola Sarkozy ditën që u shpall fitues i turit të parë. Franca është një nga fuqitë ekonomike me peshë në Evropë dhe në Botë e, sigurisht, problemet e saj do të duken të largëta për zgjedhësin shqiptar. Por çuditërisht ky fjalim mu duk shumë i afërt për problemet që shqetësojnë shqiptarët. "Qëllimi i politikës është mirëqenia e popullit, jo ajo e administratës. Qëllimi i politikës është t'i shërbejë vendit të tij, dhe jo t'i shërbejë partisë së saj?

Franca nuk ka nevojë për sektarizëm. Sektarizmi është e kundërta e Republikës.
Republika është tolerancë?
Mendoj se në politikë gjithashtu ka një moral, fjala "moral" nuk më frikëson dhe kriza e sotme e politikës shkaktohet nga kriza morale në politikë. Kur nuk ka më moral, nuk ka më një politikë të vërtetë. Mendoj se Francezët presin të tjera gjëra nga politika se sa goditjet e pamoralshme personale? Zgjedhja e presidentit nuk është një komedi.

Nuk është një teatër hijesh. Është një zgjedhje e vështirë, e rëndësishme.
Dua t'i respektoj Francezët. Dua t'iu flas për idetë e mija, për bindjet e mija, për projektin tim. Dëshiroj të shkoj në takimet e tyre. Dëshiroj t'i dëgjoj. Dëshiroj të ndaj me ta gëzimet, vështirësitë dhe vuajtjet e tyre. Dëshiroj të kuptoj frikën dhe ankthet e tyre. Dëshiroj t'iu jap përvojën time.
Si mund të japësh përvojën kur nuk i kupton ?
Në rast se fitoj, dua të fitoj vetëm në saj të popullit, që është gjëja e vetme që më intereson, të jem kuptuar nga populli francez. Jo nga partitë, jo nga elitat, jo nga klasat politike, por nga populli i Francës. Ky është projekti im politik"...

Një komunikim i tillë, i bërë me sinqeritet e i bazuar në rezultatet e punës konkrete të mëparshme, do të ngrohte dhe do t'ua kthente besimin në zemrat e çdo shqiptari.
Por a mundet ndonjë përfaqësues i politikës shqiptare të dalë para popullit e të thotë me guxim se "nuk kam frikë nga gjykimi i popullit" siç tha Nicola Sarkozy para zgjedhësve të vet ?

Këta guximtarë, mund t'i numërojmë me gishta.

Krahina e Rouenit, ku u zhvillua takimi, është e përmendur për figurat e shquara në historinë e Francës dhe të botës, si Corneille, Horace, Cid, e sidomos për figurën legjendare të Jeanne d'Arc-es që në moshën 19 vjeçare, drejtoi ushtrinë mbretërore në luftën çlirimtare kundër pushtuesve të atdheut të saj, e për të cilin edhe u dogj në turrën e druve (30 maj 1431).
Përmendja e vlerave të historisë së shkuar të Francës zinte një vend qendror në fjalimin e tij;
"Në rast se një kandidat për president të Republikës franceze nuk flet për Francën, për kë duhet të flasë?
Dhe kur ai flet për Francën dhe nuk flet për historinë e saj sepse nuk di gjë për vendin e tij, pra, nuk është i përgatitur për ta përfaqësuar. Kjo është e vërteta?
Kjo kulturë është pjesë e vetes sonë dhe nuk kemi të drejtë ta mohojmë, ne e kemi për detyrë t'ua përcjellim fëmijëve tanë. Dëshiroj që shkollat të bëhen vendi i transmetimit të kulturës. Atyre të cilëve kjo nuk ju pëlqen, nuk janë të detyruar të qëndrojnë në territorin e Republikës franceze."

Dua t'iu bëj një pyetje shqiptarëve, në se kanë dëgjuar këto 20 vjet të flitet me respekt e përkushtim ndaj Shqipërisë, shqiptarëve dhe HISTORISË sonë, nga ana e politikanëve të të gjitha ngjyrave?

Ka 20 vjet që patriotizmi, në punën dhe fjalimet e politikanëve, ka dalë jashtë mode. Se sot në modë është vetëm fjalëkryqi "integrim në Evropë"?

A nuk duhet që të jenë politikanët të parët që të përmendin vlerat dhe historinë e vendit që përfaqësojnë brenda dhe jashtë Shqipërisë?
Në rast se Presidenti i Francës kujton, me të drejtë, vlerat 2000 vjeçare të katolicizmit në vendin e tij, a nuk duhet me po atë të drejtë, ta përmendin edhe shtetarët tanë faktin se kur Evropa Perëndimore dhe ajo Lindore ishin pagane, në tokat e Ilirëve (ku sot bën pjesë edhe shteti Shqiptar) praktikohej me kohë kristianizmi dhe jo të identifikohet Shqipëria me islamizmin, siç është bërë e zakonshme sot?

Përse në shkollat tona vazhdon të bëhet një histori e shplarë nga shumë fakte të rëndësishme jo vetëm për kombin tonë por edhe për historinë botërore?
Përse atashetë kulturore në Ambasadat tona në botë nuk gjurmojnë çdo botim që bëhet për Shqipërinë dhe shqiptarët, apo çdo botim të kësaj natyre tu bëhet i njohur bashkatdhetarëve tanë kudo që gjenden, por çdo gjë mbetet në duart e rastësisë dhe të iniciativave private?
Përse nuk përmenden kurrë në përvjetorët dhe takimet e shteteve të huaja, kontributi shumë i madh, që ata kanë pasur nga bijtë e popullit shqiptar për ndërtimin, modernizimin e shtetit të tyre, kulturës, mbrojtjes dhe në fushat e tjera?
Është e paimagjinueshme për çdo shtet në botë, që të mohojë e të mos ua mësojë brezave të rinj të popullit të tij, se nga e kanë prejardhjen, tashmë të provuar katërcipërisht nga studiuesit jashtë dhe brenda vendit.
Është një turp për Institucione të tilla si Akademia e Shkencave, Ministria e Arsimit dhe Kulturës, me gjithë institucionet që varen prej tyre të cilat mohojnë me kokëfortësi periudhën PELLAZGE dhe vlerat e rolin e gjuhës shqipe në historinë botërore, duke bërë një krim për brezat e ardhshëm që nuk arrijnë të njohin veten e tyre.

Dëshiroj të rivendos Francën në zemër të politikës, sepse kriza e identitetit francez po bëhet shqetësuese. Dëshiroj ta vendos Francën në piedestalin e nderimit nga politika, sepse nuk mund të integrohet asnjeri, po nuk e di ai vetë, se kush është. Nuk mund t'i bësh të tjerët të të duan, pa mësuar të duash veten tende. Dua të mbroj industrinë tonë, artizanatin tonë, bujqësinë tonë kundër vizionit teologjik të konkurrencës. Fjala mbrojtje nuk më frikëson. Pohoj se detyra e një Presidenti të Republikës është të mbrojë popullin që e ka zgjedhur, sepse kur uzinat do te jenë larguar (në vende të tjera), në se bujqësia do te zhduket, në rast se artizanët nuk do të mund të mbijetojnë, çfarë do të mbetet, do të zhduket gjithashtu?
Po të mos bëjmë asgjë, e të vazhdojmë të pranojmë presionet sociale, ekologjike, monetare, fiskale dhe në rast se do të vazhdojmë të tolerojmë konkurrencën e pandershme, Evropa, para se të katandiset në një shkretëtirë ekonomike, do të bëhet një shkretëtirë industriale dhe një shkretëtirë bujqësore. Mos më llogarisni mua për të pranuar këtë logjikë. Do të luftoj me të gjitha forcat e mija".
E ç'mund t'u themi ne, politikanëve tanë që luftojnë me heroizëm të paparë për të formuar qeveritë e tyre (sigurisht me mbështetjen e fondeve të mëdha monetare), e që i humbasin forcat, zërin dhe të gjitha financat e që i ngrijnë në akullin polar ligjet, që duhet të mbrojnë dhe zhvillojnë biznesin, bujqësinë, artizanatin e kulturën shqiptare?
Në ç'vend të botës hajdutët e lashtësisë rrëmbejnë pasurinë historike në mes të ditës dhe zhduket pjesa më e madhe e ujërave të një lumi të tërë, siç qe rasti i lumit Vjosa nga shteti grek?

Nga informacioni që ka mbërritur tek gazetat, vetëm për reklamat elektorale janë shpenzuar nga partitë 24 milion dollarë për zgjedhjet e 18 shkurtit 2007 ("Tirana Observer" 1.03.2007), pa llogaritur shifrat marramendëse, që partitë nuk i kanë zbardhur. Ndërkohë që si specialistët shqiptarë ashtu edhe ata të huaj, e kanë ngritur zërin me forcë, për nevojën urgjente për të restauruar, mirëmbajtur dhe mbrojtur pasurinë arkeologjike, ndërtimore dhe natyrore të vendit tonë, e cila nuk mund të zëvendësohet (siç është p.sh. kompleksi i Voskopojës, Linit e shumë të tjerë në të gjithë vendin) e që janë lënë pas dore për shkak të mungesës së fondeve.
Me çfarë do t'i tërheqë turistët e huaj shteti shqiptar?
Mos vallë me gërmadhat e gërmadhave që do të mbeten?! Reklama më e mirë për çdo parti dhe politikan është të tregojë se sa PATRIOT është ai në idetë dhe punën e tij, ndaj popullit dhe vendit të tij.
"Dua të jem një President që do t'i japë moral kapitalizmit financiar, dua t'i japë përparësi logjikës së prodhimit mbi logjikën e spekulimit ?
Ai që fiton shumë para dhe sjell begati, shkëlqyeshëm. Kush fiton shumë para kur drejton biznesin e vet me sukses, në rregull. Kush fiton shumë para kur investon dhe ndihmon në shtimin e punësimit, shumë mirë. Por të fitosh shumë para kur drejton një biznes me humbje, nuk mund ta pranoj sepse besoj tek puna, meritat, shpërblimi por nuk besoj tek spekulimi. Kjo është Franca ku ne duam të jetojmë."

Kështu duam edhe ne të bëhet Shqipëria ku të jetojmë, e nderuar, e mbrojtur e krenare për historinë, kulturën ,natyrën dhe shtetin e politikën tonë. "Ju keni vetëm një vend, vetëm një Atdhe. Juve ju takon të zgjidhni, jeni Ju, që do të bëni që 6 maj të jetë zëri i së ardhmes, apo ai i ngecjes në vend. Kam nevojë për ju, jo si shikues (për dekor), por si aktorë" Ky ishte mësimi që mora unë nga zgjedhjet franceze të 2007, kur dëgjova atë fjalim të mrekullueshëm të Presidentit francez Nicola Sarkozy.

Një fjalim që me kujtoi patriotizmin e Rilindasve dhe të politikanëve tanë të para luftës. Është në dorën tonë që t'ua japim votën jo Partive, por Programeve, që do të na shtrohen përpara.

Në të kundërt, s'kemi pse t'ua hedhim fajin të zgjedhurve tanë (politikanë) që nuk bëjnë gjë tjetër, veçse atë që dinë të bëjnë më mirë, d.m.th. të mendojnë vetëm për pasurimin e tyre personal, pavarësisht çmimit që paguan populli dhe Shqipëria.

Fatbardha Demi

Është nxirë qielli shpirt.

Kam vujatur deri në qelizen më të brishtë...teksa numëroj vitet që ikin pa ty pranë.

Ikin vitet apo vinë vite pa ty?

-Është nxirë qielli shpirt...ti mbret i diellit në perëndim. Perëndim i kuq, përgjakur qiellit tim të vetmuar. Gjashtë vite , gjashtë lule, gjashte lotë, gjashtë herë emrin tënd thërritur mes netësh. Gjashtë rrahje të një zemre të shkalluar nga vuajtja , për mos prezencen tënde aq jetike. Gjashtë kujtime me buzëqeshjen qëndisur e stolisur më mbajne gjallë sot, teksa të shkruaj këto fjalë:

Është nxirë qielli shpirt, o rreze dritë në vëgim ndriçomë!

-Të kam thënë që më mungon? Ti o ritual ndjesor i ditëve të mija. Ti o shok , vëlla i madh, prind...çati e lartë krenare...kulmi dhe themeli im. Më ndjen pranë, errësires pushtuese o shpirti im? Mos më thuaj që ke ftohte...Unë shpirtin kam djegur ndër vite veç ty të të ngroh...sado pak. Atje thellë nën tokën plakë , nën dheun e heshtur që mban mbretërit e vertetë. Mbreti im imzot...

-Të njome më le, ende më e vogel ndjehem sa herë nata zbret e ti mbreteron errësires se jetës muzg...Të mendoj kur shtrihem...e mbaj kokën larte, por shpirtin e ndrydhur zhys nën pëlhurat e shtratit të jetimes. Dramë!-Sa e vogël ndjehem, sa brishtë para gropës së humbjes tënde.

-Shpeshherë qëndroj në buzët e shqyera të kësaj grope thithëse, vë qënien mbi to dhe premtoj të vij tek ty...Ndjej zhurmën dhe britmat e humbjes të vijnë nga poshtë. Ndjej afshin e vetmise tënde mbi flokë të mi, por asgjë nuk ndodh...Asgjë! Shtrirë mbi gojë të shqyer të gropes vrastare, pres një shenjë tënden...Ti hesht...përsëri dhe une o shpirt hodha mbi të lulen e gjashtë...

Edhe sa kopshte për ty do ç'rrenjos? Ti rrënja e qënies timë fëmijë!

"Me shpirt të gjunjëzuar dhe me sy nga qielli, të pyes o Zot a vdes ëngjëlli?"
                                                                                                                                                                               Për tim atë.                                                                                                                                                            

                                                                                                                                                              Shkroi: Argita Lleshi                                                                                             Red. Stop Injorancës