Kam vujatur deri në qelizen më të brishtë...teksa numëroj vitet që ikin pa ty pranë.
Ikin vitet apo vinë vite pa ty?
-Është nxirë qielli shpirt...ti mbret i diellit në perëndim. Perëndim i kuq, përgjakur qiellit tim të vetmuar. Gjashtë vite , gjashtë lule, gjashte lotë, gjashtë herë emrin tënd thërritur mes netësh. Gjashtë rrahje të një zemre të shkalluar nga vuajtja , për mos prezencen tënde aq jetike. Gjashtë kujtime me buzëqeshjen qëndisur e stolisur më mbajne gjallë sot, teksa të shkruaj këto fjalë:
Është nxirë qielli shpirt, o rreze dritë në vëgim ndriçomë!
-Të kam thënë që më mungon? Ti o ritual ndjesor i ditëve të mija. Ti o shok , vëlla i madh, prind...çati e lartë krenare...kulmi dhe themeli im. Më ndjen pranë, errësires pushtuese o shpirti im? Mos më thuaj që ke ftohte...Unë shpirtin kam djegur ndër vite veç ty të të ngroh...sado pak. Atje thellë nën tokën plakë , nën dheun e heshtur që mban mbretërit e vertetë. Mbreti im imzot...
-Të njome më le, ende më e vogel ndjehem sa herë nata zbret e ti mbreteron errësires se jetës muzg...Të mendoj kur shtrihem...e mbaj kokën larte, por shpirtin e ndrydhur zhys nën pëlhurat e shtratit të jetimes. Dramë!-Sa e vogël ndjehem, sa brishtë para gropës së humbjes tënde.
-Shpeshherë qëndroj në buzët e shqyera të kësaj grope thithëse, vë qënien mbi to dhe premtoj të vij tek ty...Ndjej zhurmën dhe britmat e humbjes të vijnë nga poshtë. Ndjej afshin e vetmise tënde mbi flokë të mi, por asgjë nuk ndodh...Asgjë! Shtrirë mbi gojë të shqyer të gropes vrastare, pres një shenjë tënden...Ti hesht...përsëri dhe une o shpirt hodha mbi të lulen e gjashtë...
Edhe sa kopshte për ty do ç'rrenjos? Ti rrënja e qënies timë fëmijë!
"Me shpirt të gjunjëzuar dhe me sy nga qielli, të pyes o Zot a vdes ëngjëlli?"
Për tim atë.
Shkroi: Argita Lleshi Red. Stop Injorancës
Ikin vitet apo vinë vite pa ty?
-Është nxirë qielli shpirt...ti mbret i diellit në perëndim. Perëndim i kuq, përgjakur qiellit tim të vetmuar. Gjashtë vite , gjashtë lule, gjashte lotë, gjashtë herë emrin tënd thërritur mes netësh. Gjashtë rrahje të një zemre të shkalluar nga vuajtja , për mos prezencen tënde aq jetike. Gjashtë kujtime me buzëqeshjen qëndisur e stolisur më mbajne gjallë sot, teksa të shkruaj këto fjalë:
Është nxirë qielli shpirt, o rreze dritë në vëgim ndriçomë!
-Të kam thënë që më mungon? Ti o ritual ndjesor i ditëve të mija. Ti o shok , vëlla i madh, prind...çati e lartë krenare...kulmi dhe themeli im. Më ndjen pranë, errësires pushtuese o shpirti im? Mos më thuaj që ke ftohte...Unë shpirtin kam djegur ndër vite veç ty të të ngroh...sado pak. Atje thellë nën tokën plakë , nën dheun e heshtur që mban mbretërit e vertetë. Mbreti im imzot...
-Të njome më le, ende më e vogel ndjehem sa herë nata zbret e ti mbreteron errësires se jetës muzg...Të mendoj kur shtrihem...e mbaj kokën larte, por shpirtin e ndrydhur zhys nën pëlhurat e shtratit të jetimes. Dramë!-Sa e vogël ndjehem, sa brishtë para gropës së humbjes tënde.
-Shpeshherë qëndroj në buzët e shqyera të kësaj grope thithëse, vë qënien mbi to dhe premtoj të vij tek ty...Ndjej zhurmën dhe britmat e humbjes të vijnë nga poshtë. Ndjej afshin e vetmise tënde mbi flokë të mi, por asgjë nuk ndodh...Asgjë! Shtrirë mbi gojë të shqyer të gropes vrastare, pres një shenjë tënden...Ti hesht...përsëri dhe une o shpirt hodha mbi të lulen e gjashtë...
Edhe sa kopshte për ty do ç'rrenjos? Ti rrënja e qënies timë fëmijë!
"Me shpirt të gjunjëzuar dhe me sy nga qielli, të pyes o Zot a vdes ëngjëlli?"
Për tim atë.
No comments:
Post a Comment