PARATHANIE -
Skënder hushi
Gjatë studimeve në gjuhën italiane, për botimin e librit tem të parë “
Thoti i pavdekshëm na zbulon Atlantidën”,
lexoja fjalë dhe emna të vjetër, që pa asnji vështirësi, po të
ndaheshin, shifeshin se ishin të përbame nga fjalë që mernin kuptim me
anën e gjuhës shqipe të folun sot nga populli. Duke ndjekun mendimin e
shumë autorëve shqiptarë e të huej, se e gjithë Europa, Afrika Veriore,
Lindja e Mesme dhe India, në lashtësi, kanë qenë të banueme, të
drejtueme e të infuencueme nga popullsia pellasge, që unë i kam shtue
atlantidhease-pellazgo-ilire-shqiptare, jam i mendimit dhe i bindun se
shumica e emnave që janë të shpjegueshëm me anën e gjuhës shqipe të
sotme, janë me prejardhje atlantidhease. Unë kambëngul se gjuha shqipe
asht pasardhësja direkte e Atlantidës dhe trungu i gjithë gjuhëve
Europiane, e cila duhet të shifet me seriozitet nga studiuesit nëpër
botë.
Vendosja e emnave të fëmijëve në popullsinë shqipfolëse
ariane të Europës, ka qenë si nji dhanie titulli për fëmijën, që do ta
mbante me krenari për gjithë jetën dhe emni duhet të ishte i kuptueshëm
nga të gjithë si psh.: Rroks-ana, (kap hanën), Far-uk, (Rracë ujku, i
fortë si ujku), Ah-met (i fortë si pema e ahut), Die-nis ( Ditunia
nis), A-nd‟-rè (I naltë deri ke retë), Adil (asht Diell), As-an, Hasan
(asht Hanë) etj etj, emna që do i shifni në këtë libër, që jam mundue
ta çoj deri në fund.
Konstatoj se në lashtësi nuk kishte
randësi nëse emni mashkullor duhej të mbaronte pa tjetër me
bashkëtingëllore ose me zanoren “o” dhe emnat femnorë duhej të mbaronin
patjetër me zanoren “a” ose “e”. Po të kishte kuptimin e
duhun, fjalia me të cilën ishte ndërtue emni, mund të mbaronte me
çfardo germe që të ishte, psh: Thot ishte mreti i fundit i Atlantidës,
Mat ishte grueja e tij. Andre, Isa, Ilia, Thoma, Luka etj janë emna
mashkullorë. Olimpi, Aniki, Nikita, Kosta etj janë emna femnorë, por edhe mashkullorë. Afro, Haso, etj janë emna femnorë.
Sot nuk po i vihet ma randësi kuptimit të emnit, por mjafton të jetë i tingullueshëm, edhe pse pa kuptim. Shpesh herë kam ndigjue persona që duen të ndërrojne emnin, se i vjen turp nga emni i tyne.
Thanies
së studiuesve shqiptarë dhe të huej se Europa asht me origjinë
pellasge, gja të cilën edhe unë e kam përsëritë në librat e mij, tash
që po nis të shkruej këtë libër të katërt, e i thelluem në origjinën e
popullit tonë dhe të atyne të Europës, mendoj se duhet të ndryshohet
shprehja: -Europa asht me zanafillë pellasge, në shprehjen: -Europa
asht me zanafillë atlantidhease-ariano-albane, sepse me emnin “albanë”
njiheshin në lashtësi të gjithë popujt e bardhë në Europë e në Botë, që
flitnin gjuhën shqipe (albane).
Kam takue e takoj shpesh njerëz
të ndryshëm që flasin shqip në Itali e në vende të tjera të Europës.
Kur i pyes nëse janë shqiptarë më thonë: jo. Ata kanë të drejtë, sepse
edhe ata kanë krenarinë e tyne kombëtare, sepse kanë qenë dhe janë
autoktonë në truallin e tyne, prandaj të përgjigjen shqip: - “Jam
arbëresh, jam maqedon, jam arvanit, jam kroat, jam boshnjak, jam serb”
etj dhe kanë të drejtë, sepse kanë qenë brez mbas brezi dhe janë
banorët ma të vjetër të atyne trojeve që janë pjesë e tyne, por edhe
shumë nga ata të përgjigjen se janë shqiptarë ose skipëtarë. Edhe
popujt e vjetër të Europës kanë pasë folun shqip e nuk mund t‟i quajmë
të gjithë shqiptarë, por do ishte ma i drejtë emërtimi: Albanë ose
arianë. Fjala “Arianë” asht ma e përshtatëshme, sepse kështu i quenin
paraardhësit tanë në lashtësi, për sjelljen, karakterin dhe virtytin e
artë që kishin. Duke studiue “Pllakat prej Zmeraldi të Thotit”, shofim
se Europa ka qenë nji popull me qendër drejtuese Atlantidën, e cila
shtrihej nga Meksika dhe Peruja e deri në detet e Japonisë, me nji
gjuhë te vetme të përgjithshme të sajën që asht ruejtë mjaft mirë nga
albanofonët nëpër botë.
Pellasgët, Pelas-gii, Pellas-gji,
paraardhësit tanë direkt shqipfolës, unë e pranoj pa asnji diskutim, që
kanë qenë shqipfolës dhe paraardhësit tanë të drejtpërdrejtë, por
mbulonin vetëm Ballkanin gjeografik, që i ngjan gjiut të pelës në
hartën e botës. Në kufi me ta ishin popujt e Amazonisë, të Azisë së
Vogël, të Europës Qendrore, Veriore, Jugore, Lindore e Perëndimore, të
Afrikës Veriore, të Mesdheut, të Italisë, Azisë, Indisë etj etj, që
flisnin gjuhën shqipe, dmth atë albane, por që nuk njifeshin vetëm si
pellazgë ose ilirë, por njifeshin edhe me emna të tjerë, plotësisht e
lehtësisht të kuptimtë, me anën e gjuhës shqipe që ne flasim sot, si
psh: Etruskë, me tru, Japigi dmth: Ja-pi-gji, në kuptimin e vjetër
duhet të ketë pas kuptimin: Popull që të mirëpresin në gjinin e tyne.
Fri-gji, vend ku bagëtia frynte gjijtë me qumësht. Ama-zonjant
(Mama-zonjat, Kelti, e shkruejtun nga italianët Çeltik dhe e lexueme
nga shqitarët don të thotë: çel-ti-ik, ke bjondët, ti ik. Hindi, emni i
vjetër i Indisë, që në shqip dallohet lehtë si fjala gege: Hin-ti.
Emni i Damaskut, në italisht: Damasko, kuptohet e zbërthehet me anën e
gjuhës shqipe: Dam-as-ko, i Dham (i lindun) asht ko(këtu). Emni i
Ana-dollit në Turqi, kuptohet menjiherë me anën e shqipes me fjalët:
Hana doli. Emni i qytetit Na-za-ret, ku ka lind Krishti, nuk don
shpjegim se kuptohet menjiherë në gegënishten e sotme. Emnat e deteve:
Adria-ti-ik, Ball-ti-ik, Ar-ti-ik, At-lan-ti-ik, qytetet At-ika,
At-hina (Athina) duhet të jenë emna mbi 12 000 vjeçarë të kohës së
Atlantidës. Emni i vjetër i Selanikut në italisht shkruhet: Salonico,
(Saloniko) në shqip: Shaloni-ko, që don të thotë se ai qytet i fton
kalimtarët, që të ndalin e të shplodhen në atë qytet, si kambsorët që
ulen në shalën e kalit, pas nji udhëtimi të gjatë në kambë. E njajta
gja mund të thuhet edhe për qytetin Salomina: Shalo-mi-na. Ishulli i
Kretës, Kre-të-esht, na paraqitet edhe me emnin: Krita, kri-të-asht,
kokë të asht. Emnin Janina, nëse e shkruejmë në italisht: Gi-à-nin-à,
na del e kuptueshme në dialektin gegënisht me fjalinë shqipe:- Gjini
(jonë) à, (asht), nin, njishi, asht, dmth se ai qytet të mirëpret në
gjinin e tij dhe asht nishi, njishi, i pari në mikpritje. Kro-ati,
kuptohet menjiherë në shqip. Emnat: U-ene-ti dhe Vene-ti, kuptohen
menjiherë në shqip me fjalinë: U ende ti –dhe- vene ti, ankoroje ti
anijen këtu. Opitergina, emni i vjetër i Oderzos, ku banoj unë, i ndamë
në: O-pi-ter-gina, o-pit-er-gina, në shqip kuptohet qartë me fjalinë:
Osht pi e ter gjina, dmth se zona e Odersos ka qenë për ta pi në kupë
dhe e terme, e thame, nuk kishte këneta. Emni i Oderzos, i mavonshëm,
në të gjitha variantet e emnave që ka patun gjatë historisë së saj, ka
patun të pandryshueme fjalët:”er zo”, që në shqip kuptohen menjiherë
si: vendi ku fillon, nis të fryjë era. Shumë fjalë, emna vendesh dhe
krahinash të ndryshme, të shpjegueme nga zonja Elena Kocaqi, z.
Aristidh Kola, nga unë e nga mjaft autorë vendas e të huaj, shpjegohen
me anën e gjuhës shqipe, sikur të jenë duke u folun sot nga populli
shqiptar.
Shumë emna, që unë i kujtoja si emna me
prejardhje turke ose arapë mue më rezultojnë që të kenë qenë përdorë në
territoret shqipfolëse, kur nuk ishte krijue ala mbi tokë popullsia
turke e arape e të trashëgueme nëpërmjet librave të Homerit dhe të
autorëve të tjerë të lashtësisë. Nuk ka si të jetë ndryshe,
sepse shumë studiues vendas e të huej kambëngulin, që Kostandinopoli ka
qenë shqipfolës dhe asht pushtue nga nji grusht turqish, në shekullin e
XV. (Mendohet të kenë qenë rreth dy mijë persona), që edhe pse vunë
ligje që i shtynin popujt të përqafonin gjuhën, fenë dhe zakonet e
tyne, prapseprap infuenca e tabanit vendas shqipfolës ka ba punën e
vet, që edhe turqit të marrin shumë nga atlantidheas-albanët,
paraardhësit tanë direkt.
Figura të ndrituna për
kombin turk, me origjinë dhe gjak shqiptari, kanë punue shumë në
krijimin e identitetit kombëtar turk në dam të identitetit alban.
Sami Frashëri e largoi përfundimisht popullsinë shqipfolëse të Turqisë
nga gjuha albane, duke ndërtue gjuhën artificiale turke dhe Qemal
Ataturku, shqiptar puro, vuni në ligj të shtetit, që të përdorej ajo
gjuhë artificiale, duke ia ndalue shqipfolësve të kishin librat dhe
gjuhën e tyne. (Autori Patrick Kindoss, në librin e tij: “Ataturku”,
thotë se Mustafa Qemali, tentoi disa herë që të vendoste gjuhën e
pastër ariane (albane) në Turqi, por dështoi, sepse gjuha turke ishte e
tejmbushun me fjalë arape dhe perse) .
Këta dy burra, i hoqën
popullsisë shqipfolëse të Azisë së Vogël, kunorën e artë që i vishte
gjuha e yllorëve arianë dhe i vunë me zor çallmën e disa mijërave
turqish të stepave (s‟të-ep-a) aziatike, që e kishin pushtue ate vend. E
njajta gja ndodhi dhe në shtetet e tjera me origjinë
atlantidhease-albane të perandorisë turke, ku drejtonin dinastitë me
origjinë shqiptare, të cilët, në emën të largimit dhe të pamvarësisë nga
Turqia, stimuluen lëvizje popujsh dhe fisesh që nuk kishin lidhje me
popullsinë atlantidease-albane, që mbasi e kuptuan që ishin prej tjetër
rrace, i hangrën kokat edhe atyne që ishin nismëtarët e formimit të
tyne si kombe.
Nga interpretimet që po i baj emnave që deri tash
janë kujtue si emna turq e arapë, ashtu si dhe me emnat që janë mendue
që ishin me zanafillë nga Greqia dhe Rroma e lashtë, shof se gati të
gjithë marrin kuptim të plotë me anën e gjuhës shqipe. Këtë gja e
shpjegoj me faktin se këto shtete kanë pasë përdorë shkrim dhe këndim
dhe kanë dokumentue dhe regjistrue emnat ekzistues të qytetarëve të
tyne albanofonë dhe që provon se:
Në lashtësi, popullsia e Europës e të shumë vendeve të botës ishte njigjuhëshe dhe fliste gjuhën atlantideo-albane.
Në dokumentat dhe librat e shkruajtun nga lashtësia deri në shekullin XV, Ballkani ka qenë quejtë i gjithi:
ILIRIK (Il, Yll ir ik, Yll me hir ik, i ikun, i shëtitun, i ditun), me nji popullsi që kishte gjuhë, zakone e tradita të njajta.
Në
historitë që shkruhen për Aleksandrin e Madh të Maqedonisë, kur ai
pushtoi Indinë, asht shkruejtë se priftat atje i thanë që India ishte
pushtue dhe dy herë të tjera, para shumë mijëra vitesh nga luftëtarë që
flitnin të njajtën gjuhë me luftëtarët e tij, që flitnin gjuhën albane
dhe shumë fjalë tonat përdoren edhe sot në Indi. Thuhet se perandoria e
tij arriti deri në Kinë para 2 300 vjetëve. Pas vdekjes së tij, në
vendet e pushtueme qeverisën shqiptarë, të cilët edhe sot janë njerëz
me pushtete në vendet ku kanë ngelun. Duke qenë koka drejtuese të gati
gjithë botës së njohun në lashtësi, kanë qenë këta njerëz shqipfolës,
me familjet, ushtrinë dhe oborrtarët e vet, që kanë imponue emnat,
zakonet e fragmente emnash e fjalësh të tyne ke popujt që kishin nën
vete, kështu që shumë nga emnat dhe fjalët, të ashtuquejtun “turk” ose
“arap”, marrin ma kuptim me anën e gjuhës shqipe.
Duke punue në
përkthimin italisht të kapitullit ”ATLANTIDA”, të librit tem “Thoti i
pavdekshëm na zbulon Atlantidën” dhe me librin e zonjës Elena Kocaqi me
titull ”Gli Albani”, pashë se shumë fjalë dhe emna që përdoren në
Itali, janë lehtësisht të shpjegueshme me anën e gjuhës shqipe, nëse i
shkruejmë siç i shkruejnë italianët dhe t‟i lexojmë siç i lexojmë ne
shqiptarët. Emnin Xhuzepe, nëse e shkruejmë siç e shkruejnë italianet,
dmth: Giu-ze-ppe, na del fjalë e kuptueshme në shqip, si: Gjiu(rraca) ze
penj. Emnin Egjypt, po ta shkruejmë në italisht e ta lexojmë në shqip,
do të shohim me habi se kjo fjalë merr kuptim, sepse del: E-gjit-to,
dmth: e gjiut tonë, që mendoj se për paraardhësit tanë atlantidheas,
Egjypti ka qenë quajtë pjesë e Atlantidës, dmth “E gjiut tonë”, e rracës
tonë. Fjala”egjypt-janë”, në italisht shkruhet: E-giz-ian, ose
e-gjis-janë,
dmth e gjiut tonë janë, të nji familjeje janë. Emni Gjeorgjia, në
italisht e shkruajmë Gieorgia, merr kuptim në shqip me fjalinë: Gji è,
esht, or, gji à, dmth: Rracë, or, rracë asht, popullorçe, sikur të jetë
krijue sot nga populli ynë ky emën i shtetit të Gjeorgjisë. Emni i
shtetit Ar-men kuptohet menjiherë në shqip. Fjalën “origjina”, po ta
ndajmë në: ori-gjina, na del me kuptim në shqip dhe unë e kam shpjegue
në botimin e dytë të librit tem ”Thoti i pavdekshëm na zbulon
Atlantidën”, sepse ndjek rrugën femnore të zanafillës së ndonji sendi a
personi dhe ka ngelun qysh nga koha e matriarkatit, ku njohja e
prejardhjes ndiqej nëpërmjet linjës së nanave, gjysheve, stërgjysheve
etj që i kishin dhanë gji atij personi.
Ti thuash nji
italiani me emnin Pi-o, Serxhio ose Xhorxhio, se çfarë kuptimi kanë
emnat e tyne, ata të thonë se e kanë originën nga santët me të njajtin
emën, pa ia thanë kuptimin. Kur unë i them shpjegimin e emnave
të tyne, ngelin të habitun dhe u pëlqen shpjegimi i bamë nga unë, sepse
emni Serxhio në italisht shkruhet: Ser-gii-ò, në shqip: ser-gji-ò, që
don të thotë: I serës (gjinit familjar, rrangut), të naltë asht. Fjalën
“Ser” e përdorin anglezët, pikërisht për të tregue këte gja. Emni
Xhorxhio në italisht shkruhet: Giorgio, Gji-or-gji-ò, e ka po atë
kuptim që të parët tanë, kur lindte fëmija e urojshin njani-tjetrin siç
i themi ne sot: çun, or, çun ke ba, ku fjala “gji” ka pasë kuptimin e
rracës superiore, që në shqip përdoret si fjalët “fara” dhe “rraca”
(rraca, ne italisht rrazza,raz-za=rranz zaj=zaj rranje), e unë këtë
emën e interpretoj si: Rracë, or rracë asht. Grekët e transformojnë në
Jorgio, Jorgo dhe me zor i kapet kuptimi. Të njajtin shpjegim i baj dhe
fjalës Gjergji, që, e ndame simbas mënyrës së masipërme të të
shkruajtunit në italisht e të lexuemes në shqip, na del: Gji-er-gji,
dhe nuk ka qenë i rastësishëm fakti që në të kaluemen emni i heroit
tonë kombëtar, Gjergj Kastriotit, në dokumentat italiane të kohës së
tij, transformohej në Xhorxhio. E shkruejtun në italisht, Giorgio asht e
barabartë me fjalën Gji-or-gji-ò dhe ka të njajtin kuptim me fjalën:
Gji-er-gji.
Ne fjalen greke “Pegaso”, (kuaj qe fluturojne), shof
nji loje fjale me fjalen shqipe: Kal, kol. Nese fjalen pegaso e kuptoj
si: pe-gi-as-o (prej rrace asht); fjala kal, ka-al; kol= ko-ol, thote
te njajten gja ne shqip: Ka krahe fluturues dhe asht kuptimi i kesaj
fjale te vjeter qe ne mitologjine e vjeter, “pegasos” jane paraqit me
krahe fluturues, sepse nji kale prej races se mire te ban me krahe, te
ban te fluturosh. Ne italisht: Kavalo, ka-v-al, ka vu krah fluturues
osht.
Dialekti gegënisht i Shqipnisë veriore i afrohet shumë të
folmes në italisht edhe në kohët e foljeve, kur thonë psh: Jam kenë,
siç e thonë dhe italianët: (Sono stato)
Kur nuk e dija gjuhën
italiane e kur ndigjoja fjalën kollodok-à, nëse më pyeste ndonjani se
çfarë kuptimi ka kjo fjalë, unë ngreja supet e përgjigjesha siç ishte
shkruejtë në librat e mekanikës: asht emni i nji vegle të makinës, me
anën e të cilës ndryshohet lëvizja e pistonave nga nalt-poshtë në atë
rrethore. Kur mësova italisht e di tashti që kjo fjalë don të thotë:
colo-di-oca, (qafë pate), që në shqip shkruhet e lexohet: kollodok-a,
si nji fjalë e vetme emërtuese. E njajta gja ndodh dhe me italianët
sot, dhe popujt e tjerë të Europës, që i marrin fjalët e shpjegueme nga
gjuha shqipe thjesht si fjalë emërtuese dhe jo si fjali dëftuese, siç
janë shumica e fjalëve dhe emnave të gjuhës shqipe. Psh, shofim emnin
Mario, që e shpjegoj me anën e shqipes: I mari, i mbari, por të parët
tanë që banonin në Itali e Greqi i vunë dhe foljet à, as, ò, òs, që
duen të thonë: osht e asht, këshuqë emnat Mari-o, Mari-os ose Mari-a
kthehen ne fjali dëftore, që duen të thonë: i mari osht, e mbara, e
marja asht. Kështu ka ndodhë me shumicën e emnave të shpjeguem nga
shqipja dhe zanorja “A” dhe “O”, ashtu dhe “As”,”Os” etj, mbas emnave
nuk asht nji rastësi, por nji zgjuarsi natyrale për t‟i ba të
kuptueshëm dhe ma titullues emnat e fëmijëve të tyne. Ne shume emna
shof se asht perdor gjuha e simboleve dhe shume fjale jane thjeshtu qe
mos ia prishin bukurine e emnit. Keshtu shof qe germa “f” perfaqeson
fjalen shqipe: Flur, futurim, Germa “g” perfaqeson fjalen shqipe: gji,
rraca etj.
Latinët kanë pasë përdorë prapashtesën “us”, që në
dialekt duhet të ketë qenë: usht, dmth., asht. Francezët përdorin
mbrapashtesën”que”, qu-e, që-è, që asht e njillojtë me fjalën shqipe:
“që esht”. Në gjuhën greke vërej dhe ndryshimin e germës “dh” me germën
“ll”, gja që asht e shpeshtë dhe në dialektin gegënisht. Në popuj të
ndryshëm të Europës vërej mbrapashtesa emnash, që kuptohen shumë mirë
me anën e gjuhës shqipe, si psh.: Alesanroski, në shqip: Alesanër-os
ki, ose: Alesaner osht ki, ky. Aleksejeve, Andrejeve etj kanë
mbrapashtesën “Je-ve”, je vetë, shumë kuptimplotë në gjuhën shqipe.
Il-iç kuptohet menjiherë në shqip me fjalët: ili iç, ylli isht. Këto
tregojnë edhe lidhjet që ka pasun gjuha italiane e greke dhe gjuhët e
Europës, me gjuhën shqipe. Me kalimin e viteve, fjalët e ruejtuna nga
gjuha shqipe e të transformueme simbas mënyrës së të folunit të gjuhës
italiane, greke dhe të shteteve të tjera të Europës, sot na paraqiten si
fjalë të veçanta.
Italianët, grekët e popujt e tjerë të
Europës, me kalimin e shekujve e kanë ndryshue dhe harrue gjuhën e tyne
autoktone, të ngjashme me atë shqipe dhe sot nuk dijnë t‟ua japin
shpjegimin e t‟i zbërthejnë fjalët e gjuhës së tyne, por i thonë si
fjalë emërtuese dhe jo si fjali dëftuese, siç i shpjegon shqipja.
Në emnat në gjuhën greke shof që mbaresat “as”, ”es”, ”iç”, “iq”,
“is”, ”os”dhe “us” janë mbetje të foljeve shqipe: asht, esht, isht,
osht, usht, që ma të thjeshtueme ngelin: as, es, ës, iç, is, os,uç, us.
Kështu kemi: A-nd-re në shqip, A-nd-re-as në greqisht e A-nd-re-à në
italisht, dmth: Andre asht. -Or-est, Orë-është në shqip, (Orët, zanat e
malit ose or, ar, metal i çmueshëm, ku në dialekte
të ndryshme
fjala “ar” shpesh transformohet me fjalën “or”), në greqisht Or-est-es,
Orest-ò në italisht, dmth Oresti osht, asht. -Angel, Angjell (à në
çiel, në qiell) në shqip, Angel-ò në italisht, në greqisht: Angel-os,
që do të thotë: Angjel osht. Në shqip kemi emnin: -A-po-di, në greqisht
A-po-dis-is, dmth Apodis isht. Emni i Krishtit më rezulton: në shqip
asht: Kra, Kri, Kry, Kreu i drejtimit kristian, në greqisht bahet
Kri-ist, në italisht bahet: Krist-ò, Krist-os, Krist-osht. Në Shqipni
përdoren edhe sot fjalë të njivlefshme me fjalën: krisht, që janë:
krasta, kra-ast-a dhe kreshta, kre-esht-a. Këtu unë kambëngul të them
se studiuesit e gjuhëve duhet ta venë theksin në zbërthimin e fjalëve
dhe emnave italisht, greqisht e të gjuhëve të tjera europiane, që sot
na duken të panjohuna e që fillojnë e mbarojnë me “A” dhe “O”,”AS”,”OS”
dhe me mbrapashtesa të tjera, në fillim e në fund (aç, eç, iç, oç, uç,
ku ne dialekte te Kosoves germa “ç” zavendesohet me germen “q”;
iç=iq), sepse germat a, as; e,esht; i, isht; o, osht; u,usht etj, nuk
janë thjeshtë bashkëtingullore, por folje dëftuese, që dëftojnë,
zbërthejnë dhe kuptimin e emnit para e pas këtyne foljeve. Germa“E” për
mue asht shkurtim i foljes “esht, është” psh: Mari-è, që zbërthehet në
fjalinë: e marja esht, është. Ne italisht emni i zogut te vogel:
Ucello=Uç e llo, uç-el-lo,kuptohet si : Jeten e lo(ne toke, ku
uç=is=jeta)), ose: asht yll i lonum ne toke. Në zbërthimin e këtyne
emnave, do të ndodhemi para nji miniere thesaresh të çmueshëm
gjuhësore, të vlefshme për shqiptarët dhe për botën.
Fjalët
“arkaxhiu”, “hanxhiu”,”bakraxhiu” etj, nëse i zbërthejmë të shkruejtuna
në italisht, do të na shkruheshin: arka-giu, (arka-gjiu), han-giu
(han-gjiu), bakra-giu (bakra-gjiu) e, po t‟i lexojmë në gjuhën shqipe,
shofim se këto fjalë kanë shumë kuptim. Në të kaluemen, edhe sot,
profesionet trashëgohshin në bazë të familjeve, dmth të gjinit
familjar. Asht dhe nji fakt historik që e vërteton këte gja. Në
shekullin IV të erës sonë, Kostandini i Madh, perandori i perandorisë
së madhe rromake me origjinë nga Iliria, që të mos kishte rrëmujë në
mbledhjen e taksave, vuni ligjin me anën e të cilit detyronte çdo
familje të vazhdonte profesionin e gjinit familjar, kështuqë ai nuk
ishte i detyruem që herë pas here të ndryshonte regjistrimin e
popullsisë për mbledhjen e taksave. Fjala jabanxhi, zbërthehet në shqip
me fjalën: ja-ban-gji, dmth, i huaji ishte i mirëpritun në gjinin e
shqiptarëve, ashtu sic ndodh edhe sot me ligjin e mirëpritjes e të
“Besës” së mikut.
Me të njajtën mënyrë shpjegoj kuptimin e emnit
të lumit Tamixhi, Tami-gi, Thami-gji, që kalon mes për mes Londrës. Në
librin tem: “Thoti i pavdekshëm na zbulon Atlantidën” kam shpjegue, që
në lashtësi edhe sot, lumit, populli ynë, sidomos çamët, i thonin:
thami, sepse thante nga ujnat e tepërta zonat përreth. Londër populli
ynë i thotë lundrës, barkës, por në shkrimet e vjetra emni i Londrës
asht shkruejte: Londin, që shpjegohet me fjalën shqipe, lëndinë, sepse
terreni i Londrës asht fushor. Në lashtësi fjala “lon” njihet si
kombinim dhe me fjalët: Ap-lon dhe Nap-lon, të shpiegueme si fjala: jep
për të luejte, kështuqë, me këtë arësyetim, emni Lon-din, të luash
din, bahet i kuptueshëm për ne në shqip, sepse nëpër lëndina të vjen
dëshira të luesh e të kërcesh nga bukuritë e tyne.
Për shpjegimin
e fjalëve: ISA ose ISAI, duke shfrytëzue gjuhën shqipe si gjuha ma e
vjetër në botë, unë i shpjegoj me shqipen e folun sot, që na e ka
ruejtë të plotë këtë gjuhë të lashtë të yllorëve tanë:
-Kemi
emnin e vjetër IS-ide, që quhej edhe IS-is, që ishte emni i perëndeshës
së pjellorisë në Egjypt, (E-gjit-ton). Ma vonë na del emni IS-à dhe
IS-ai-à, si emni i Krishtit në Kuran dhe i nji njeriu të shenjtë ke
Bibla ose IS-aki, IS-a-ki. Në shqip kemi emnin IS-met e IS-lam, që nuk
duan shpjegim dhe: vise, v-IS-e, vë-IS-ësht. Në italisht asht ruejtë ma i
saktë kuptimi i kësaj fjale, pikërisht ke fjala: esiste, es-IS-të-e,
të esht, të ëshë, nji përsëritje triherëshe e të njajtës fjalë.
Shohim
në këta emna se rranja IS asht ke të gjitha këto fjalë dhe
mbrapashtesat janë puro shqipe. Duke analizue emnin e Isidës ose Isis më
dalin: IS i de, ose IS i dhe, për fjalën e parë, dhe IS-is, dmth IS
isht. Fjala IS-à, e zbërthyme në shqip, don te thotë IS asht. IS-ai-à,
dmth: IS, ai asht. Emni i Isakut në Italisht: IS-à-ki, në shqip
zbërtheht në: IS asht ki, ky dhe në fund kemi emnat shqip IS-met,
IS-lam, që nuk duen shpjegim. Fjala IS, simbas meje, duke parë dhe
pozitën e perëndeshës Iside që ishte perëndeshë e jetës dhe e
pjellorisë, më jep konkluzionin se “IS” në lashtësi nga atlantidheasit
duhet të jetë quejtë fjala shqipe: “Is”,”Ish”, ose “Asht”, që asht e
barabartë me fjalën ”Ekzistoj”, me ekzistencën, me jetën. Duke i bashkue
me fjalën “Jeta” në vend të fjalës ”IS”, do kemi fjalët plot kuptim në
gjuhën shqipe: Is-i-de = Jetë, (esistencë)-i dhe. Is-is = Jetë,
(esistencë)-isht. Is à=Jetë-à, jetë asht. Is ai à=Jetë-ai-à, ose Jetë ai
asht. Is-à-ki=jetë asht ki, ky, dhe Is-met=Jetë, (esistencë) met,
mbeti, ose: IS-lam = jetë lam (mrapa), vise, v-IS-è, vë IS é, ven jetën
esht. Në italisht, fjalën: esiste, es-IS-t‟e, e kuptoj me fjalët: Eshtë
jetë, të esht.
Ke emni Ismaili, IS-m‟a-ili, shifet qartë kuptimi dhe lidhja e këtij emni, ku unë kuptoj fjalët: Jetë (IS) më asht Ili, Ylli.
Me
anën e këtyne emnave, të kuptueshëm plotësisht në shqip, shofim
infuencën albane të mendjes së ndritun të njeriut të shenjtë Ben Kazi,
që i asht hangër haku e nuk e përmend njeri.
Në shqip asht edhe
fjala: vISare, që e kuptoj me fjalët: Ven jetën e arit, që më len të
kuptoj se kjo fjalë asht ma e naltë se fjala: thes-ar.
Edhe për
fjalët: “AS”, “OS”,”IQ”, “IS”, “Iç”,”Uç”, “US”, që i shof si pjesë të
shumë emnave në Europë, mendoj se janë shkurtime të foljeve “asht”,
“osht”, “isht”, ”usht”, dmth esistoj, jetoj. Ke emni: Osman, Os-ma-an,
shof fjalën: Jeta man Hanën, ose: Jetë më asht Hana. Emnat:
Taç=te-a-aç, Tuç=tu uç, Tish=ti ish,=ti je jeta, Uç etj provojne
thaniet e mia.
E përsëris se shumë emna që mbahen me origjinë
fetare: ebreje, kristiane, budiste, muslimane etj, nuk janë krijue nga
këto fe, që janë shumë ma të vonshme se origjina e popullit tonë dhe
atij atlantidheas, por kanë qenë emnat esistues të përdorun në kohën kur
u krijuen ato fe, nga njerëzit e shejtë që drejtuen fetë e tyne. Në
ditët e sotme, vetëm gjuha shqipe i jep përgjigjen e saktë këtyne
emnave. Kjo gja tregon shtrimjen dhe infuencën e madhe që kishte gjuha
shqipe-albane nëpër botë.
Nëse analizojmë formimin e emnit
Azot, librat e shkollës na thonë se asht emën i ardhun nga greqishtja e
vjetër, që don të thotë: -pa jetë, ndërsa simbas meje fjala Azot don
të thotë të kundërtën, dmth: ka jetë. Në gjuhën kimike shënohet me
germën N dhe quhet “Nitro”, por Lavuazieri, që ishte mason dhe dijmë që
masonët e vjetër kanë pasë përdorun gjuhën shqipe në ceremonitë e
tyne, ku edhe sot shumë nga formulat e tyne të ceremonive deshifrohen
vetëm me gjuhën shqipe, diçka duhet të ketë ditun nga sekretet e lashta
të librave atlantido-masone dhe vendosi ta quajë: à-Zot, asht Zot,
(Asht jetë). Duke pa se nitratet i japin jetë të gjitha bimëve
dhe përdoret me sukses në kombinime me barnat mjekuese në shërimin e
shumë sëmundjeve, atëhere shofim se emni “Azot” asht zgjedhë me shumë
saktësi si emërtim i këtij gazi kryesor në atmosferë. Simbas
gjuhëtarëve, “Zot” në greqishten e vjetër don të thotë jetë, kështu na
del fjala: - à-Zot, asht jetë.
Dijmë gjithashtu që greqishtja e vjetër ka qenë nji dialekt i shqipes.
Ama-zonjat,
(mama-zonjat) qysh në kohën e Homerit, na dokumentojnë këta emna,
sepse ishin bartëse të emnave Zot e Zonjë, të shpjegueme vetëm me
gjuhën shqipe të ditëve të sotme.
Këtu na jepet kuptimi dhe
lidhja e fjalës Zot, të barabartë me fjalën “Jetë”, sepse asht Zoti ai
që i jep jetën gjithë universit.
Në fe të ndryshme, emna ose fjalë
qe kanë në përbamje të tyne fjalën “IS” e interpretojnë ate me fjalën
“Zot”. Nga analiza e bame këtu ma sipër shofim se gjuha shqipe i jep
shpjegim kësaj lidhjeje sepse kemi: IS = jetë, esistencë = Zot.
Për shpjegimin e fjalës
“PIRAMIDA”,
studiues të ndryshëm mundohen të japin ndonji shpjegim të pabazuem,
duke u lodhun më kot t‟i krahasojnë me gjuhë të tjera, që vetëm kanë
huazue fjalë nga gjuha atlantido-albane. Unë po mundohem të jap
shpjegimin simbas mënyrës teme dhe e lidh gjithnji me origjinën
atlantidhease-albane të këtij emni.
Simbas studiuesve, në
lashtësi, piramidat kanë qenë quejtë PIREMIDE, pi-re-mi-dhe, pinë retë
përmi dhe, ashtu siç asht emni i maleve Pin-di, (pin dituninë), Pin-det
dhe Pi-re-nej (pinë retë ndenjun), emna mjaft me kuptim në gjuhën
shqipe gegënishte, që flasim sot. Njikohësisht, asht dhe emni tjetër
“PIRAMIDE”, në shqip : Pir-à-mi-dhe, pirë asht mbi dhe, që asht përdor
krahas atij emni. Në historinë e Ilirisë dhe të Epirit kanë qenë disa
mbretën me emnin Pir-i, Pi-ir-i (pin hir, nur), Pir-o, Pi-ir-o, Pi-rro.
Edhe sot, kur duen të vlerësojnë ndonjanin, thonë: -Asht i ngranë e
asht i pirë ai, që e thanë për të gjithë don të thotë se ai person asht
i pirë, asht i plotësuem me të gjitha virtytet, kështu që emni:
pir-a-mi-dhe don të thotë se ai konstruksion asht ma i për-sosuni
(pir-sosuni) mi dhe, (mbi dhe). Krahina në jug të Shqipnisë quhet prej
mijëra vjetësh: E-pir, Ep-ir, Ep-hir, (e përsosun, e-pir-sosun, ose:
jep hir, rrezaton bukuri).
Të dy emnat që i janë vu piramidës nga
popullsia shqipfolëse janë shumë shprehës në gjuhën shqipe të sotme,
sepse piramidat ishin ndërtesat ma të nalta të kohës, sa që arrinin
deri ke retë, por ishin edhe shumë të përsosuna.
Shumë studiues
po kërkojnë të gjejnë dokumente autoktone shqipe dhe i uroj t‟i gjejnë,
por unë shof se edhe gjuha italiane, dhe greke, ashtu si dhe gjuhët e
tjera të Europës, që kanë qenë të shkruejtuna, në shumicën e fjalëve
dhe emnave, nuk janë gja tjetër, veçse maga-za (maga-zi-na) visaresh me
emna dhe të dhanash për gjuhën shqipe-atlantidhease, që, po të dish
t‟i kërkosh e t‟i deshifrosh, do të zbulosh shumë gjajna të vlefshme
për të gjitha gjuhët e sotme europiane, që kanë qenë folun nga i njajti
popull: ai atlantidheo-albano.
Gjuha greke dhe italiane dhe ma
vonë të gjitha gjuhët europiane të shkruejtuna, janë zhvillue si gjuhë
letrare në truellin albano-fono-atlantidheas të Ballkanit dhe të
Europës e në gjithë territoret ku kanë qenë shtri, duke e lanë gjuhën e
folun nga populli i tyne, si gjuhë dialektore, që në shumicën e rasteve
u asimilue me vështirësi nga gjuha letrare, por në shkrimet e tyne, me
anën e gjuhës dialektore shqipe, të ruejtun mjaft mirë nga shqiptarët,
na bahen të kuptimta këto gjuhë europiane, që mësohen përmendsh,
ndërsa gjuha shqipe i jep kuptim e përmbajtje fjalëve të këtyne
gjuhëve.
Edhe sot gjuha letrare shqipe ka tendencë të
shkëputet nga gjuhët dialektore e për këtë arësye unë kambëngul që të
ruhen me xhelozi dialektet, sepse janë miniera thesaresh gjuhësore,
sepse në dialektet do gjejmë shpjegimin e mjaft fjalëve të vjetra, që
shumë vetave i duken të pakuptimta. Shkrimtarët dhe studiuesit
duhet t‟i rikthehen dialektit Gegënisht, sepse, në çdo studim që kam
ba, kam pa që ka pasë dominue në të gjitha territoret shqipfolëse të
Europës dhe ky dialekt ka ruejtë shumë thesare gjuhësore. Ky asht
mendimi edhe i shumë studiuesve të tjerë.
Nëse analizojmë
kuptimin e fjalës syu, në italisht shkruhet: ochio (okio), që në
dialeke italiane ruhet me emëtimin e vjetër, që na e lidh me shqipen e
që asht fjala: Oçi. Nëse i themi nji fëmije shqiptar kur asht 2-3 vjeç,
që të thotë fjalën sy, syu, ai do ta thote: ò çy, ò çi e nëse këtë
fjalë e vejme në gojën e venetëve, na del: ò çi-ò , që, e shkruejtun ma
gjatë mund të jetë: osht çi, osht si, osht sy ò. Edhe në gjuhët e
tjera të Europës emna dhe fjalë shqiptohen ashtu siç janë, pa ia ditun
shpjegimin.
Gjuhën italiane, për ta ba të kuptueshme për
popullsinë e shumëllojtë, që banonte në territorin e gjanë të
perandorisë rromake, e kanë thjeshtue e heqë shumë fjalë të alfabetit,
saqë nji italian e ka shumë të vështirë të shqiptojë germat e përbame
në shqip e në gjuhë të tjera, si psh; dh,ll,gj,th,shq,q etj, kombinime
bashkëtingëlloresh. Ndigjoj shumë persona sot në Shqipni, sidomos të
rij e të reja, që po i heqin fjalëve nga nji “L” e “r”, germën “th” e
“sh” po e zavendësojnë me “ç”. Fjalët teze, halla, daja e xhai (it.
Gji-ai) po e zavendësojnë me fjalët “teta” e “xio” etj, ndryshime e
heqje fjalësh që do sjellin zhdukjen e gjuhës shqipe, e cila asht pak
ma e vështirë për t‟u folun, por shumë ma e pasun, ma shprehëse e ma
preçise në shpjegimin e fjalëve. Prindërit dhe gjyshët e këtyne
fëmijëve duhet të kambëngulin, që fëmijët, nipat e mbesat e tyne t‟i
shqiptojnë tamam fjalët, edhe pse jane te veshtira per tu shqiptue, që
ta ruejmë këtë gjuhë të lashtë të Yllorëve Ilirë, që e përsëris:
Asht trungu kryesor dhe çelësi i gjithë gjuhëve të Europës e të botës e për këtë duhet të jemi krenarë.
(Fjala
Xhaxhi, në italisht shkruhet: gi-a-gi, gji-à-gji, del fjalë shumë e
vjetër dhe ka kuptimin e farefisit, ndërsa fjala xio asht transformim i
fjalës gi-ò, gji-ò.)
Zonja Elena Kocaqi ka ba nji punë të
admirueshme në librat e saj, duke i shpjegue bukur shumë fjalë që na
lidhin me kombet e tjera. Të njajtën gja ka ba dhe zoti Aristidh Kola me
studimet e tij, zoti Robert d‟Angely me librin”Enigma”, z.Mathieu
Aref, etj etj, autorë të nderuem, që kanë punue e po punojnë për
dhanien e meritës që i takon kombit tonë, që këto 200 vitet e fundit,
nga drejtuesit e shteteve të Europës, po i hahet haku e po e marrin
nëpër kambë, duke e kthye në mall për treg e për dhurata, për t‟i
plotësue dëshirat shteteve mike dhe simpatizantëve të tyne, edhe pse
ata nuk kishin e nuk kanë asnji lidhje gjaku me asnjanin nga popujt e
Europës, ndërsa populli shqiptar, i marrë nëpër kambë, janë
stërgjyshërit e tyne. Me këtë studim që po baj, duke i dhanë shpjegime
simbas mënyrës teme disa emnave që kanë pasë e kanë në përdorim popujt
nëpër botë, mendoj që do të ndihmoj në ecjen përpara të studimit të
lidhjeve që ka populli ynë dhe gjuha jonë me gjuhën e vjetër
atlantido-albane të përhapun në të gjithë popujt e botës.
Duke
studiue listat e emnave në gjuhen turk-isht, arap-isht, ata që i kanë
shkruejtë japin edhe shpjegimin për çdo emën. Shumë emna janë quejtë
turqisht ose arapisht, edhe pse shifet qartë kuptimi i tyne në gjuhën
shqipe. Në shumë emna që ata nuk i japin shpjegim në gjuhën e tyne asht
shkruejtë:-emën shumë i vjetër, dhe s‟ka si të jetë ndryshe, kur
studiues të ndryshëm insistojnë që në lashtësi infuenca e popullsisë
atlanto-albane ka qenë shtri në gjithë botën e njohun të lashtësisë.
Më
tërheq vëmendjen dhe lista me emna e nji gjuhe të quejtun “Yiddish”,
që po ta shifni vetë, që, nga emni i saj dhe shumë emna aty, janë puro
shqip, por ata që shkruejnë për historinë e këtij populli, nuk janë të
sigurtë për origjinën, që herë e quejnë “gotike”, herë “ebraike”, herë
”ukrainase” e herë të përzieme, por, thonë ata, asnji fjalë e kësaj
gjuhe nuk ka lidhje me gjuhët e vjetra dhe të reja të këtyne vendeve
dhe, po të thellohen në gjuhën shqipe, do të shofin se asht nji dialekt
i gjuhës tonë. Zonja Elena Kocaqi e ka paraqitun këtë popull, që banon
në zonat e Lituani-Estonise, si popullsi me origjinë ilire.
Shumë
emna të vjetër që unë i konsideroj me origjinë gjithë europiane dhe
shpjegohen me anën e gjuhës shqipe, kanë disa karakteristika të
përbashkëta e të dallueshme menjiherë, që janë:----->
Lexoni të plotë në PDF Librin e Skënder Hushit
http://www.skenderhushi.net/librat/emrat%20ilire.pdf
Qeveria
greke e Venizellosit ne kuadër te realizimit te ëndrrës te
Vorio-Epirit, krahas vrasjeve te popullsisë shqiptare ne krahinën e
Kolonjës, Përmetit, Korces etj, nëpërmjet ushtrisë se saj dhe te
andarteve greke te liruar nga burgu i Kretës, nga data 2 deri ne 10
korrik te vitit 1914, theri si bagëtia, me thika, sëpata e hanxharë 375
gra, burra, pleq dhe fëmijë, dogjën 150 shtëpi si dhe shkaktoi dëme te
tjera. Mizoria e këtij genocidi tërhoqi edhe vëmendjen e
fuqive te mëdha, saqë Lordi Lamington, me 28 korrik 1914, i bën thirrje
qeverise se Anglisë që të reagojë kundra masakrave greke, qe po kryen
ne Shqipërinë e Jugut. Po kete dite gazeta prestigjioze “Times” me
artikullin e saj “Vendasit e fshatrave te Shqipërisë se Jugut po shuhen
nga greket" dënon rende aktin barbar mesjetar te tyre. Ndërsa
deklarimet e andartit grek V.K. qe ka qene pjesëmarrës ne Masakrën e
Panaritit, jane te llahtarshme kur ai nder te tjera tregon ”nje nënë mbante në dorë një fëmijë me kokë të prerë dhe vazhdonte të kërkonte kokën e djalit. Grave shtatzëna u çahej barku dhe ua nxirrnin foshnjat të gjalla… Ju prisnim duart, ju ndanim kokën me dysh dhe ju nxirrnim trutë, disa gra u përdhunuan dhe pastaj i vranë”.
Me respekt dhe konsideratë të lartë
