pastaj ndjeva diçka:
thithkat e mia.
I lashë ato të shkruanin për mua.
Urrej të shkruaj,
por më pëlqen të kem shkruar.
Urrej meshkujt,
që guxojnë të ekzistojnë jashtë meje.
Së paku, mund ti zhvesh ata,
deri në deshpirtëzim!
Varri im, qoftë paqja ime!
Le të zhvishemi sa jemi gjallë!
Nuk kisha kurrë mjaftueshëm,
pastaj u mjaftova me diçka:
Pamjaftueshmëria është njësi
dhe etalon i përkohshmërisë sime.
Sakrilegji i vërtetë
jam unë dhe liria ime.
Kur shpirti është i lirë,
shënjestër bëhet trupi!
Së paku, mund te zhvishem.
Nuk mundesha t'a ngrohja zemrën
në cep të gjuhës,
pastaj ngroha diçka
dhe thitha shpirtin jashtë teje,
...me ngadhënjim!
Së paku atë!
Lamia Crusade
No comments:
Post a Comment