Foto Strakosha, kandidat i PASOK-ut për zgjedhjet vendore

Zgjedhjet në Greqi, sprovë për qeverinë e Jorgo Papandreut

Të dielën në Greqi zhvillohen zgjedhjet për pushtetin lokal, ku për herë të parë do të votojnë edhe emigrantët. Por emigrantët marrin pjesë edhe si kandidatë për këshilltarë në listat e partive më të mëdha greke. Ndërkaq, ndonëse të drejtën për të votuar e përfitonin më shumë se 150 mijë emigrantë, vetëm një numër i vogël,i tyre është regjistruar në listat e zgjedhësve. “Emigrantët... për herë të parë do të kenë zë, prezencë, do të na shohin ne grekëve në sy, në kushte të barabarta,” tha Andreas Takis, sekretar i përgjithshëm i emigracionit në ministrinë e Brendshme greke. Në listën e PASOK-ut është edhe ish-portieri legjendar i kombëtares shqiptare, Foto Strakosha. 

“Sprovë për Papandreun”

Zgjedhjet kanë dalë tashmë jashtë problematikës së pushtetit lokal dhe po konsiderohen si një test i rëndësishëm për qeverinë Papandreu dhe politikat ekonomike për daljen nga kriza e thellë. Kryeministri, gjatë gjithë ditëve të fundit ka theksuar se fati i përpjekjeve të Greqisë për daljen nga kriza varet pikërisht nga zgjedhjet. “Vota jonë në zgjedhjet e 7 nëntorit është votë e një përgjegjësie të madhe ndaj atdheut dhe të ardhmes,” tha ai. “Qytetarët e vendit, të gjithë ne, do të votojmë e do të vendosim nëse atdheu do të realizojë përpjekjen e madhe për shpëtimin dhe transformimin e vendit, apo këtë përpjekje do ta lemë në mes”. Mirëpo, përtej karakterit vendimtar për të ardhmen e vendit që i atribuuan këtyre zgjedhjeve liderët e dy forcave më të mëdha politike, më 7 nëntor do të shënohet një risi që për kushtet e Greqisë. Në këto zgjedhje do të votojnë për herë të parë edhe emigrantët. Për më tepër, ata kanë fituar edhe të drejtën e kandidimit, deri në nivelin e këshilltarit bashkiak, apo të periferisë. 

Kandidatë shqiptarë
 Në gjithë zonat e mëdha zgjedhore të Greqisë kandidatët për kryetarë bashkie apo periferie kanë vendosur edhe emigrantë shqiptarë në listat e tyre. Në listën e PASOK-ut në pushtet për periferinë e Atikës, që përfshin 4 milionë banorë, është edhe ish portieri i kombëtares shqiptare, Foto Strakosha. Ndërkohë, nga rreth 150 mijë emigrantë që e përfitonin këtë të drejtë, të dielën do të drejtohen në kutitë e votimit rreth 13 mijë emigrantë. Ky numër i pakët ndoshta mund të shpjegohet me vonesat në përmbushjen e të gjitha procedurave burokratike të nevojshme në kohë për t'u përfshirë në listat e votuesve. Fakti se në këto zgjedhje vota e emigrantëve nuk do të jetë përcaktuese, ngase ata nuk u regjistruan masivisht në listat e zgjedhësve, megjithatë duket se ka evidentuar një element të rëndësishëm. Emigrantët po konsiderohen si partnerë të respektueshëm në shoqërinë greke, gjë që para disa vjetësh as që mund të imagjinohej.


“Kushte të barabarta”
Sekretari i përgjithshëm i emigracionit në ministrinë e brendshme greke, Andreas Takis, megjithatë, nuk brengoset nga numri i vogël i emigrantëve votues. Ai shprehet optimist se edhe ata që nuk arritën të regjistroheshin tani, do ta bëjnë këtë në zgjedhjet e tjera, pra pas katër vjetësh. Zoti Takis thotë se rëndësia e pjesëmarrjes në emigrantëve në votime qëndron tek filozofia pas vendimit të qeverisë. “Do ta konsideroja të pakonceptueshme nga pikëpamja e të drejtave të njeriut dhe Kushtetutës tonë, që dikush, që jeton ligjërisht për një kohë të gjatë në Greqi, të privohet nga shprehja e zërit të tij për çështjet që kanë të bëjnë me të, ashtu si dhe me të tjerët,” tha ai. “Prandaj mendoj se emigrantët që fitojnë të drejtën e votës në këto zgjedhje, për herë të parë do të kenë zë, prezencë, do të na shohin ne grekëve në sy, në kushte të barabarta. Dhe do të jenë një auditor i cili jo vetëm dëgjon autoritetet lokale, por edhe i vlerëson, i gjykon dhe ndikon me votën e tij në zgjedhjen e tyre”, tha ai. 

Robert Goro  “BBC, Athinë” 

Rritet çmimi i pasaportave biometrike

Pasaporta në kohë rekord, tri herë më shtrenjtë se viza Shengen



Rritet çmimi i pasaportave biometrike. Që prej 8 nëntorit 2010, në këmbim të 15 mijë lekëve, pasaportat biometrike për qytetarët do të jenë gati brenda 48 orëve.
Ministria e Brendshme dhe kompania “Aleat” e prodhimit të dokumenteve biometrike ka bërë publike dje procedura të reja për marrjen e pasaportës në kohë rekord. Kuponët e ‘vjetër’, me vlerë 6 mijë lekë do të vazhdojnë të shiten për qytetarët në postën qendrore, por strategjia e re e qeverisë u ka kushtuar prioritet shërbimit ekspres për nxjerrjen e dokumenteve biometrike të identitetit. Në rast se qytetarët do të aplikojnë me procedurën e vjetër, pra me kuponin 6 mijë lekësh, atëherë pasaporta e tyre biometrike do të jetë gati për 15-30 ditë. Në rast se qytetarët do të tërheqin kuponin pranë postës qendrore prej 15 mijë lekësh, atëherë ata do të kenë në duar pasaportën biometrike brenda 48 orëve.

Procedura e aplikimit

Vetëm çmimi dhe ngjyra e kuponit ka ndryshuar dhe asgjë nga modalitetet e përcaktuara më parë nga Ministria e Brendshme dhe kompania “Aleat”. Kuponi me vlerë 15 mijë lekë ka ngjyrë portokalli dhe që prej ditës së hënë do të gjendet në filialin e Postës Qendrore të Tiranës dhe në zyrën postare të njësisë bashkiake nr. 3 në Tiranë. Aplikimi do t’u mundësohet të gjithë shtetasve shqiptarë pa asnjë përjashtim, por do të aplikohet dhe kryhet vetëm pranë zyrave të “Aleat” në tri njësi bashkiake të Tiranës. Njësia bashkiake nr:3, nr:4 dhe nr:10 në Tiranë do të pranojnë aplikimet e qytetarëve shqiptarë me kuponët portokalli me vlerë 15 mijë lekë. Në rast se shtetasi aplikon deri në orën 11.00, atëherë pasaporta do të jetë gati brenda dy ditëve. Ndërsa në rast se shtetasi do të aplikojë pas orës 11.00, atëherë pasaporta do të prodhohet për tri ditë. Pasaportat e prodhuara në mënyrë të përshpejtuar do të mund të tërhiqen nga qytetarët çdo ditë në orën 16:00 në Drejtorinë e Policisë së Qarkut Tiranë. Kuponi jeshil me vlerë 6 mijë lekë do të vazhdojë të jetë në qarkullim për pasaportat biometrike, por afati ligjor i parashikuar për tërheqjen e pasaportave është minimalisht 15 ditë dhe maksimalisht 30 ditë që nga momenti i aplikimit.
Ndërkohë, vlen të theksohet se fushata për aplikimin e pasaportave ka nisur që prej vitit të kaluar. Në mars 2009, qytetarët shqiptarë kanë pasur mundësinë për të aplikuar dhe për të tërhequr pasaportën biometrike me vlerë 6 mijë lekë. Për shkak të fluksit të madh të aplikimeve dhe njerëzve që duan të kalojnë Krishtlindjet jashtë Shqipërisë, marrja e pasaportës me kuponin 6 mijë lekë që pas momentit të aplikimit mund të tejkalojë edhe afatin maksimal të 30 ditëve.

Kostoja e një vize
35 euro është tarifa për vizën. 10 euro maksimumi siguracioni. Nëse me pak fat nuk të refuzohet viza, ateherë me 45 euro shkon drejt vendeve të Bashkimit Europian. Pra, në rast se më parë viza kishte një kosto prej 45 eurosh, këtë herë do të ketë një kosto pothuajse trefish për të marrë pasaportën biometrike si faturë për të udhëtuar jashtë Shqipërisë. Qytetarët shqiptarë nuk do të përballen më me ambasadat dhe më frikën e rrezikimit të mosmarrjes së vizës, por me pasaportën biometrike do ta kenë të sigurt udhëtimin në zonën Shengen. Përpos kësaj, problemet për shqiptarët nuk kanë të sosur, pasi këtë herë ata nuk do të përballen me refuzimin e vizës, por me koston e lartë që ka marrja e vizës në kohë rekord.

Në pamje të parë, duket se kjo më tepër se një favor nga qeveria shqiptare për qytetarët është kthyer në një biznes fitimprurës.


Erjon Ajazi, Shqip

Brezi i djegur dhe piramida teatrale

Këtaaa, këta janë brez i shthurur! Gjithmonë këto fjalë dëgjoj për brezin tim, por ja që në të vërtetë nuk jemi ashtu siç na thonë. Dhe pse qenkemi ne të tillë, se nuk dinë se çfarë të bëjnë me ne?

Pse qenkemi ne brez i shthurur, kur baballarët tanë, nuk lanë gjë pa prishur, hekur pa shitur, art pa fyer dhe veprime shëmtie në pa dashuri të pa menduar. Dhe kur e fyejnë artin nuk është se dinë ata ta bëjnë më mirë…

Pse qenkemi një brez i shthurur?
Se ju ngjajmë juve që nuk dilni rrugëve të protestoni? Se dilni vetëm sa herë që e kërkon politika e njërës anë? Apo se edhe ne jemi si ju, pasi as ne të rinjve nuk është se na shkon ndërmend të protestojmë ndonjëherë!Sa ngjajmë!
Çfarë kërkoni?
Ata na lanë kështu, ata dhe brezi i djegur i baballarëve të tyre. Edhe brezi im e ka një lidhje mendore me komunizmin sepse mamatë dhe baballarët tanë atë lloj ere kanë thithur. A duan të bëjnë një dhuratë për shqiptaret për 100 vjetorin e Pavarësisë? Shumë mirë, le të bëjnë stadiumin e ri, dhe si dhuratë për shqiptarët të restaurojnë atë ndërtesë dhe të merren më shumë me trashëgiminë kulturore. Pse të mos hapin një muze të ri? Pse të mos u shkojë në mendje xhanëm për të ndërtuar vetëm një teatër të ri?!

Meqë Tirana e ka humbur fatin të ketë një Kuvend të ri rrethuar me një park të madh, sot për sot është idea për të ndërtuar një ndërtesë të re që të ketë një funksion për të gjithë qytetarët. Ka ende plot vende ku mund të ndërtojnë një Kuvend të ri, dhe nëse duan të zënë parqet ashtu siç i kanë zënë nuk është ndonjë problem i madh. Kam shumë kujtime buzë Piramidës. Aty më çonin prindërit e mi kur isha i vogël veshur me paliçeta, aty haja në verë bukë me gjalpë, aty kam mësuar edhe biçikletën, kam rrëshqitur buzë saj dhe sa e sa herë kam ndrydhur këmbën, aty bëja edhe patina, aty shkoja edhe kur isha në Lice për të lënë orët e mësimit. Herët e fundit pasditeve, mbushja edhe ujë për zonjën Pa, aty kam pirë edhe disa herë... Nëse prishja e “varrit të Piramidës”, është lëvizje e radhës në këtë REPUBLIKË GJITHËSHKATËRRIMESH, (nga ku të gjithë e dimë lukun dhe përpjekjet e reja të kësaj qeverrie, për t'i bërë gjërat më mirë), nuk është se ndjell ndonjë pakënaqësi, por veç një fytyrë të re që nga dita në ditë, gati të gjithë po fillojmë ta pëlqejmë. Një shije qeverrie e munguar, një përpjekje që më shumë shëmton!

Çfarë duhet të tregohet me prishjen e Piramidës?
As që nuk e kuptoj, por edhe nuk arrij të mendoj, se me shembjen e saj, pushteti do të thotë se po bën një vepër tjetër.Aq ide e mire është, që do të ndërtohet një Kuvend i ri për këtë vend, një figurë e re qytetarie, sa të duket çudi e bukur! Por puna është pse duhet prishur ajo vepër? Si mund të ketë kaq pak ndjeshmëri mendore dhe estetike për prishjen e një ndjesie të tillë?! Madje po më çudisin shumë edhe grushtakët, që nuk po reagojnë, sepse ndoshta u heq vëmendjen nga Sheshi Skënderbej, që një zot e di se çfarë po bëhet me të!
Dy vendime për të njëjtën çështje? Pse e lanë Piramidën në atë farë mënyre, duke i zhgërryer të gjitha pllakat, që të shtronin edhe pllaka çimentosh më pas?!  
Çfarë është gjithë ky kompleks për betonin, mos është një frustrim seksual?
Ajo që të çudit me hapat e radhës, është se pse duhet të prishet një ndërtesë e tillë? Është fiks një veprim si ato të kohës së Enverit, është njësoj sikur ta hedhin në erë atë ndërtesë, është njësoj si të prishin një vepër që ka lidhje me jetën e gjatë publike! Përveç të tjerash, është më shumë se një veprim si ato të kohës së diktaturës, për të shkatërruar çdo gjë të kohës së Zogut dhe të Italisë. Gjej vend të prishim, dhe të ndërtojmë gjërat tona, sepse ajo nuk është një gërmadhë, apo një banjo publike, apo qerpiç me kallama! Megjithëse edhe këta të fundit nuk janë më në Tiranë!
Një problem tjetër është fakti se nuk kemi një Teatër Kombëtar, pse mos bëhej aty? Është më i bukur veprimi, që kur një ndërtesë që ka një funksion alla varri monumental të kthehet në shumë veprime për artin. Është pothuaj njësoj me Kombinatin Tekstil në Tiranë, vend i shkëlqyer që mund të bëhej shumë mirë si një qytet arti, për çdo gjë që mund të duan të rinjtë…

Mos vallë pas prishjes së Piramidës, duhet të merremi edhe me Muzeun Historik Kombëtar, me Pallatin e madh të Kulturës, apo me pallatin jo edhe aq të bukur të Kongreseve?

Janë ndërtesa jo edhe aq të bukura, që nuk më pëlqejnë, por që nuk duhen prishur! Po Presidencën, a duhet ta prishim? Edhe ajo u restaurua shumë shëmtuar, dhe madje nuk është edhe aq e bukur, madje i bënë një restaurim me një suva që ditën ngjan shumë e pisët!
Duket dëshira për të bërë lukun e ri të këtyre vendimeve!Një anë tjetër më thotë, se nuk ka për të ndodhur asgjë me Piramidën sepse është një nga lojërat e radhës së qeverisë dhe babait të madh, për të hequr vëmendjen. Por ndoshta nuk është një sharlatanizëm, sepse ai vetë do të tregojë që njerëzit kujtojnë se është heqja nga vemendja e rradhës, dhe për këtë këmbëngulje do të çojë fjalën e tij siç do ai vetë.
Por nga se?
Duket sikur gjërat po shkojnë mirë?! Një sharlatanizëm si ky që do ndërtohet, i munguar për teatrin e vërtetë që të bën të mendosh më shumë.Më shumë po e shkruaj këtë shkrim, si një i ri i këtij vendi, si me dëshirën ndaj atyre pak gjërave të bukura të mbetura në këtë qytet. Si metoda të vjetra të këtyre vendimeve, apo si një heqje larg mendimeve të përditshme politike, njerëzit duhet ta marrin seriozisht trashëgiminë e qytetit të tyre. Pse duhet shkatërruar dhe ndërtuar një objekt tjetër? Mos duhet të vijë ajo ditë që të shohim pamjet e një ndërtese qe hidhet ne ere me dinamit, dhe te fillojmë të kujtojmë po ato xhirime kur hodhën në erë ish ndërtesën e Bashkisë. Herë-herë ngjan edhe si një lëvizje e menduar mirë që të harxhojmë apo të vjedhim disa para më shumë, dhe në fund ta lëmë për një kohë të gjatë atë ndërtesë ashtu gërmadhë nga jashtë, ta zhveshim nga mermeri. Pra qëllimit ia arritën, objektin e shkatërruan!
Po sikur t'i çojnë këta qeveritarët tanë andej nga periferia se shumë zhurmë bëjnë?
Si ka mundësi që e kemi me kaq shumë dëshirë këtë idenë se çfarë kanë bërë të tjerët para nesh, edhe ne duhet ta prishim? Ta heqim qafe, ta zhdukim, të mos ketë më asgjë. Në vend që Tiranës t’i shtohen vepra të rëndësishme, më shumë i pakësohen. Si ndërtimi që është më prodhues në kohën e Enverit, dhe më cilësori, nuk është aspak bindëse që të kërkohet prishja e saj, sepse po të qe kështu, do të na duhet të prishim disa dhe të lëmë disa të tjera. Puna është se të ndërtosh një Kuvend të ri në ditët tona, është më shumë mbetëse historike, dhe jo aq ndërtuese. Nëse ajo ndërtesë ka baza për kohën e shkollës së arkitekturës në Shqipëri, atëherë le të lihet ashtu, dhe të tregohet se çfarë dinim të bënim mirë apo keq.

Më kujtohet shumë mirë koha kur filluan të zhvishnin nga pllakat e mermerit në atë vepër, dhe mendoja se çfarë po bëjnë me këto blloqe të mëdha pllakash? Pse duan t’i heqin në këtë mënyrë dhe ku do t’i çojnë xhanën? Mos vallë edhe Hotel Dajti do ketë një fund të tillë si Piramida?

Nipi, nuk mund ta prishë varrin e gjyshit dhe të babait, sepse ndryshe nuk mund ta dije nga ka ardhur dhe si ka qënë…

Eljan Tanini Për Gazetën TIRANA OBSERVER 5 Nëntor 2010. 

Kultura e Vinçës - hieroglifet ilire

Artifaktet ilire të gjetura në Vinçë datojnë nga mijëvjeçari VII deri IV p.e.s, ndërsa ato të shkruara me hieroglife dhe shenja datojnë nga 6000 deri 4500 p.e.s.

Siç shihet ky shkrim është më i vjetër se shkrimi sumer dhe ai egjiptas.

Artifakte të tilla janë gjetur në Vinçë afër Beogradit, Greqi, Bullgari, Rumani, Panoni lindore, Moldavi, Ukrainë jugore.
 Burimi: http://www.omniglot.com/writing/vinca.htm
Qendra ku lulëzoi dhe arriti zhvillimin kulmor kultura Vinçës shihet në këtë hartë:

Në pamjen e parë të bien në sy:
1. Svastika (kryqi gremç), simbol i ilirëve, si dhe shenja tjera të kultit të diellit, fakt i pakundërshtueshëm se ata që shkruanin me këto shkronja ishin paraardhësit e pellazgëve/ilirëve të mëvonshëm.

2. Sistemi i numërimit, nga një deri në pesë me anë shenjash, që flet për një zhvillim jo të vogël të diturisë, në atë kohë.

Hieroglife tjera dhe një shenjë e përdorur si nuskë (amulet):

Shtrirja e kulturës së Vinçës në Dardani Mysi dhe një pjesë të Panonisë. Krahinat tjera nuk janë përfshirë, në hartë.

Këtu shohim një figurë shpeze dhe dy figura kafshësh nga Vinça:

Ja çfarë thuhet këtu:
Citim:
Mbasi religjioni ilir i periudhës pararomake asht nji sektor ma pak i njohtun dhe pak i hulumtuem deri tash, simbolet e shumta diellore (kryqi gremç dhe rrathët koncentrikë), varëset e ndryshme në forma kuajsh të vegjël ... shpezësh të ujit si dhe antropomorfe, dokumentojnë nji mendim religjioz mjaft primitiv.Mbeturinat e këtij religjioni primitiv gjinden me shumicë edhe në epokën historike. P.sh. Maksimi i Tiritvërteton se Peonët e adhurojshin diellin, të paraqitun në formë rrethi.

Nga vepra ilirët e Aleksandër Stipqeviç.

http://vargmal.org/

"Lufta e karagjozëve..."

Duhet një memorial ku të jenë të shkruar të gjithë emrat e të vrarëve të 1997-ës.

Pse nuk propozohet të ngrihet një memorial për këtë, në krah të Piramidës?

Këtë pyetje unë po ia bëj dhe zotit E. Rama. Një memorial ku të jenë emrat e gjithë të vrarëve nga shteti që u shkërmoq në duart e kryeministrit aktual.

Me çfarë kuraje diskutoni të nderuar parlamentarë për E. Hoxhën kur keni një mori ngjarjesh në këto 20 vitet e fundit që i kanë bërë "konkurrencë" tronditëse asaj periudhe?

Ku është sot vendi im, në cilën rrugë është drejtuar? Cili nga ju e jep këtë përgjigje?

Asnjë, sepse ju jeni të mpirë, të deformuar disa nga paraja, disa nga frika dhe disa nga dreqi e di se çfarë. Kur shoh që kërkojnë të shembin Piramidën në emër të antikomunizmit më vjen për të qeshur e për të qarë.

Aty ishte ajo godinë e bukur prej 20 vjetësh, pse pikërisht tani?

Dhe si mund ta kuptojmë që vetë përfaqësuesit e diktaturës u dënuan me ca muaj burg për teprimet me disa kg kafe, kurse Piramida na qenka kaq fajtore sa duhet shembur?

A e dini që tingëllon marrëzi vetëm duke e menduar?

Seriozisht e keni që shkoni pas kësaj ideje të çmendur? Mjaft! Mjaft, ju injorantë që rrini në pushtet. Mjaft dhe ju të tjerët që i mbani iso kësaj qeverie që tallet me gjithçka të gjallë që ka ky vend.
Unë përmenda 1997-ën për faktin e thjeshtë se banoj në një lagje (Çole) (që ishte e lidhur ngushtë me ngjarjet e 1997-ës).

Asnjë qeveritar, asnjë politikan, asnjë vendimmarrës nuk është dënuar për atë çka ndodhi në atë periudhë.
Kjo të tmerron! Ai ishte viti i tmerrit dhe sot nuk ka përgjegjës. Dhe sot kërkojnë të merren ende me Enver Hoxhën. Turp!

Kjo është një luftë karagjozësh, të cilën ne po e duartrokasim për hir të përkatësisë politike.


Dorian Hitaj Shekulli

Deklarata e Athinës zyrtare: Duam të miratoni marrëveshjen e ujërave

Teksa situata mes Shqipërisë dhe Greqisë po tensionohet nga incidenti i varrezave, shteti helen shfrytëzon rastin të rikthejë edhe një herë për diskutim paktin detar.

Marrëveshja e ratifikuar me shumë zell nga qeveria shqiptare i hiqte vendit tonë një sipërfaqe shumë të madhe ujore. Për këtë arsye, kjo marrëveshje u rrëzua me unanimitet nga Gjykata Kushtetuese. Por Greqia duket se nuk është dorëzuar dhe dje i ka kërkuar sërish Tiranës zyrtare që të zgjidhë çështjen e kufijve detarë. Zëdhënësi i ministrisë së Jashtme greke, Gregoris Delavekuras, deklaroi dje në Athinë se ratifikimi i marrëveshjes do t'i hapë rrugë shfrytëzimit të pasurive natyrore.


"Nga ana jonë dihet tashmë se marrëveshja e nënshkruar nga të dyja qeveritë në përputhje me dispozitat e ligjit të detit është për të mirën e të dy vendeve. Siç dihet, çështja është komplikuar pas vendimit të Gjykatës Kushtetuese shqiptare, por ne mendojmë se i takon Tiranës të gjejë zgjidhje për ratifikimin e kësaj marrëveshje në parlamentin e saj. Ne mendojmë se ratifikimi i kësaj marrëveshje i hap rrugë shfrytëzimit prej dy vendeve të pasurive natyrore që ndodhen në zonë. Ashtu siç e ka pohuar edhe vetë ministri i Jashtëm shqiptar, ratifikimi i kësaj marrëveshje ndikon për mirë në rrugën europiane të Shqipërisë", - tha Delavekuras.

Gjatë negocimit të parë, dy vjet më parë, grekët nuk përmendën në asnjë rast pasuritë natyrore dhe faktin që në këtë zonë ndodhen vendburime nafte, ndërsa dje e pranuan zyrtarisht këtë gjë. Pak kohë më parë, ministri i Jashtëm, Haxhinasto, pohoi se marrëveshja me Greqinë është në fazë rinegocimi dhe se shumë shpejt do të ketë një zgjidhje. Por i pyetur për këtë gjë, Delavekuras pohoi të kundërtën. Sipas tij, nuk do të ketë asnjë rinegocim të marrëveshjes dhe se ndarja është bërë një herë dhe nuk ka ndarje të dytë. Ky pretendim i Greqisë është pothuajse i pamundur, pasi Gjykata Kushtetuese ka rrëzuar si ndarjen e kufijve, ashtu edhe të gjithë procesin e negocimit.


Pak kohe me pare, Komisioni i Sigurisë i ka dërguar Ministrit të Jashtëm Edmond Haxhinasto një kërkesë ku i kërkon sqarime për marrëveshjen e ujërave. Letra. sipas rregullores së Kuvendit i është dërguar më parë kryetares Jozefina Topalli. e cila më pas ja ka paraqitur Ministrisë së Jashtme. Letra mban datën 5 tetor dhe nuk është kthyer ende asnjë përgjigje. Nënkryetari i Komisionit të Sigurisë Ilir Gjoni e ka bazuar kërkesën e tij në rregullore, sipas së cilës, çdo deputet ka të drejtë t'i bëjë pyetje Kryeministrit ose çdo anëtari tjetër të Këshillit të Ministrave.

Pas rrezimit te paktit me Greqine si antikushtetues nga ana e Gjykates Kushtetuese, Ilir Meta, atehere ne krye te diplomacise, deklaroi se "Pavarësisht pretendimeve dhe rezervave, qeveria do të respektojë vendimin e Gjykatës Kushtetuese, e cila rrëzoi Paktin detar me Greqinë".

Sa për marrëdhëniet me Greqinë, Meta u shpreh i bindur se ato do të ecin përpara. 

Shekulli

...atë natë 4 nëntori

Si do mundem t'a harroj
Atë natë 4-nëntori
Kur vetmia lëngoi

E nje klithmë mortore kumboi...

Si do mundem ti harroj duart e tua

Tentakula shpirtgllabëruese

Që një çast e përgjithmonë

Më joshën mua.

E buzët e tua që me aq ëndje i vëreja

Pranë tyre dridhesha i tëri

Por të ftohtin nuk e ndjeja.

Dhe te dy u perqafuam

Si dy trumcake te trembur

Te etur, te lire e te bashkuar.

Une tashme isha alkoolizuar

Ndersa ti droga ime,

Une rendja si i marre

Per tek ti, mberritja ime intime.

Si do mundem vallë

Të harroj natën tonë të parë

Përpëlitje hormonesh deri në agim

Kur buzët tona kishim çarë.


Si do mundem ti harroj

Lotet e pafajshem feminore te tua

Une isha shkaktari

E ato me druheshin mua

Si ti harroj netet kur ti

Rropateshe aq shume

Qe parajsa qe me ofroje

te mos me prehte ne gjume

harroje se ti ishe paqja

e paketuar ne nje doze valium

tejet emocion apokalipt

per nje djale si une

ndonese ndizeshim ne seks

sepse per njeri-tjetrin

kishim cmendurisht oreks

e une shkrihesha tek ty

dhe epshi rinor

na dehte qe te dy.


Si mund te harroj

sa eger ishe xheloze

pse une qeshja ne shoqeri vajzash

ty te bente fort nervoze

por valle harrohet

ajo aftesi qe kishe ti

kur une te pyesja i shqetesuar

ti zgjidhje te vuaje ne fshehtesi

edhe pse syte te tradhetonin

apo tregonin ciltersi

s'te bindej as zeri

qe dridhej gjithe kersheri

e pas cdo debati

gjeje kurajo ne ndonje mesazh te ri

nje akustike qe u shnderrua

ne miken e neteve-larg

te mallit, te pasionit.



Me një shqipe emocionalisht të gjymtuar

Më the : "TE DUA"

Kjo frazë që rend mes mijëvjeçarësh

Ndali botën për mua.

Kur ti ktheje goten e veres

te blere me para hua

Me aq delikatese

Keto caste nuk i zhduk dot

Nuk mund ti zhyt ne harrese


Hej, ti më bëre

Duhanin ta le

Dhe unë të bëra

Ta nisësh atë.
 

Te shtrire ne gjelberim

Prane insekteve qe kishe fobi

Yjet veshtronim

E kalimtaret jo perhere te rastesishem

Me xhelozi na shikonin

Se nga larg gjithcka duket magjike

Por nga prane me magjike

Ne te dy e jetonim

Kur ti prekje trupin tim

Bota rritej e tkurrej tek ne

Koha humbiste sens e logjike

Dhe si e marre nxitonte

Priste te ndaheshim per takimin e rradhes

E te c'lodhej te perfitonte.


Nje meteor une pashe

Dhe shpreha fshetaz per ty nje deshire

Je nje vajze fantastike

Meriton dicka me te mire

Dhe une ta urova

Kur ti quaje mekat

te shuhej kjo histori

une cuditshem mekatova

vrava lotet e mi

qe per here te pare

per ne te dy u derdhen

i injorova

dhe ata me urrejne

qetesi nuk gjejne

emocionet me rrembejne

kur kujtoj si ledhatoja

lekuren tend qe renqethej

e pushtoja

per buzeqeshjen tende

ne zemer renkoja

ti më do

dhe unë kam frikë të të dua

sepse të dua

e çdo gjë që dua më largohet

e imagjinoja

te dy te perqafuar me zerin qe na dridhej

jo nuk doja...

E lotet tona u bene zjarr

fjalet tona magjike

te putha dhe njehere

e kerkova te me mbetesh mike

se s'mund ta perballoj

te te humb plotesisht

ndaj dy fjale te mekura

le ti ndajme shoqerisht.

sepse une dua

ate qe me ben te vuaj

sepse lumturia deri me sot

per mua ka qene fjale e huaj

dhe unë jam një frikacak

që kam frikë të jem dy

që kam frikë të ta them në sy

që kam frikë që të dua

"Vetem ty"!

Kjo poezi është shkruar në vitin 2002, dedikuar datës 4 nëntor, kur një puthje e rrëmbyer pa rezistencë më dhuroi mikeshën e jetës, në krahë.
Uroj të gjithë njerëzit që me nëntorin i lidh diçka dhe të shpresojmë që pas 4 ditësh Europa do vendosë të lejojë qytetarë shqiptarë të lëvizin lirshëm në Europën e tyre.

Shkroi: Stop Injorancës - Ndal Paditurisë http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Kur gratë shqiptare 'mbyllin njërin sy..'

Shqiptaret gjithnjë e më shumë po i tolerojnë burrat që divorcojnë gratë e tyre për t'u martuar përkohësisht me të huaja që të marrin status rezident në Perëndim. Prishtinë, Pejë, Skënderaj, Beograd dhe Shtutgart

Sa herë që shkon të flejë, Valbona 35-vjeçare sheh foton e saj të martesës marrë 13 vjet më parë. Përbri vetes sheh burrin e buzëqeshur. Sot, ai moment i përket historisë. Dy vjet më parë i shoqi u martua me një grua gjermane. J
o vetëm që Valbona, nëna e katër fëmijëve të tij me moshë nga 4 në 11 vjeç, e dinte planin e tij, por edhe e miratoi. Kjo sepse Valbona nuk është e ndarë me të vërtetë në sytë e familjes së saj apo bashkësisë së gjerë. Shumë shqiptarë të Kosovës i ndajnë gratë e para me pajtim të përbashkët, duke u larguar për në Evropën Perëndimore ku gjejnë nuse të reja që ua mundësojnë marrjen e letrave rezidenciale. Ata i lënë fëmijët në Kosovë që të hiqen si beqarë dhe të martohen shpejt. Sapo të kenë rezidencë të përhershme në Gjermani apo shtetet tjera të BE-së, ata i ndajnë gratë e dyta, kthehen tek e para dhe e marrin familjen me vete në Perëndim. Gjermania është destinacion popullor për kosovarët që kërkojnë gra të huaja dhe me gjasë një pasaportë evropiane, sepse aty jeton një popullsi e madhe shqiptare. Gratë, me të cilat martohen këta shqiptarë të Kosovës besojnë se kanë gjetur bashkëshortin ideal e besnik. Gjithsesi, sapo fitojnë rezidencë të përhershme në vendin pritës, pas pesë vjetësh martesë me një qytetare gjermane, ata shpesh kërkojnë divorcin. Valbona ka besim se i shoqi do të bëjë të njëjtën gjë: ta braktisë gruan e re mbas tre vitesh dhe të kthehet në Kosovë që ta marrë atë dhe fëmijët për t'i çuar në Perëndimin e pasur. "Ishte i vështirë 'divorci', por ngaqë të dy e dinim qëllimin e tij, u bë disi më i lehtë", - shpjegon Valbona, e cila jeton te dera ngjitur me vëllezërit e të shoqit bashkë me fëmijët. "Është sakrificë e madhe por po e bëj për hatër të një të ardhme më të mirë për mua e fëmijët", - shton ajo. Pa dijeninë e gruas gjermane, Valbona ka kaluar një pushim veror me ish të shoqin në Kosovë.


Përfitimet mposhtin tabunë
Në të kaluarën, familjet shqiptare nuk e pranonin divorcin kaq lehtë. Por tabuja është harruar tashti që shqiptarët e Kosovës kanë zbuluar dobinë e divorcit dhe martesës me të huaja për të marrë letrat që të jetojnë në Evropën Perëndimore. Sigurisht që jo të gjitha bashkëshortet e huaja janë njëlloj të pranueshme. Një martesë e dytë me një jo-shqiptare shihet e pavlerë në mos pastë nusja e re shtetësi të Bashkimit Evropian. Por, nëse burrat i ndajnë gratë kosovare për atë arsye, shoqëria mbyll njërin sy. Çdo muaj ish-burri i nis Valbonës para për fëmijët. Dërgesa të tilla vlejnë shumë në një vend të varfër si Kosova, ku 40 për qind e popullsisë është e papunë dhe paga mesatare mujore e atyre që punojnë është rreth 200 euro. Kosovarët që janë zhvendosur në vendet e Evropës Perëndimore sjellin në shtëpi 530 milionë euro çdo vit. Këto remitenca llogariten si rreth 13 për qind e PPB-së së vendit, sipas Bankës Qendrore të Kosovës. Sokol Havolli, zyrtar i lartë në këtë bankë, thotë se 30 për qind e ekonomive shtëpiake kosovare marrin rregullisht para nga të afërmit që jetojnë jashtë. Në sfondin e vështirësive të tilla ekonomike, shumë njerëz kërkojnë me dëshpërim të kenë të drejtën të jetojnë e të punojnë në Evropën Perëndimore. Por marrja e një vize për të hyrë në BE është e vështirë. Ndryshe nga fqinjët e tyre ballkanikë, kosovarët nuk gëzojnë të drejtën e udhëtimit pa viza brenda zonës Shengen të BE-së. Nuk shihet në horizont ndonjë zbutje e afërt e regjimit të vizave. Është pothuajse e pamundur që kosovarët të marrin shtetësi gjermane në mos të kenë lindur aty apo të kenë hyrë të vegjël dhe të kenë ndjekur shkollën aty. Por, kosovarët e rritur, si të huajt e tjerë në BE, mund të kërkojnë status rezident në Gjermani, apo Niederlassungserlaubnis, nëse kanë qëndruar legalisht në Gjermani për më se pesë vjet, arsyet për të cilën normalisht janë ose studimet e arsimit të lartë apo martesa me një shtetas gjerman.


Rritje e përqindjes së divorceve
Në kryeqytetin kosovar të Prishtinës, një qytet me popullsi rreth 600.000 banorë, zyrtarët regjistruan 127 divorce në 2007-ën. Ky numër mund të duket i ulët sipas standardeve evropiane, por është i lartë për kosovarët. Zyrtarët komunalë në Prishtinë regjistruan vetëm 36 divorce në vitin 2003. Paralelisht me numrin në rritje të divorceve, martesat me shtetas të huaj janë rritur, kryesisht me rezidentë në vendet perëndimore. Në 2009-ën, zyrtarët në Prishtinë regjistruan 98 martesa të tilla mes kosovarëve dhe grave nga Perëndimi. Shefqet Buqaj, zyrtar i komunës, pranon që di raste ku kosovarët janë rimartuar me gratë e tyre, pasi janë divorcuar nga gratë e huaja. Aftësia e zyrtarëve të monitorojnë motivet pas martesave me të huaj është e dobët, pranon ai. Kur kosovarët duan të rimartohen me gratë e para, çifti thjesht duhet të deklarojë se janë pajtuar. Por Buqaj këmbëngul që kur ata dyshojnë në motivet pas martesës së një kosovari me një grua të huaj, ata bëjnë pyetje. Një rast veçanërisht i dyshimtë përfshinte një burrë që po martohej me një të huaj e cila ishte 15 vjet më e madhe se ai, kujton ky zyrtar. Bashkime të tilla janë praktikisht të panjohura në Kosovën patriarkale, ku martesa me një grua më se një dekadë më të madhe i dhunon të gjitha traditat. Por Buqaj thotë se nuk mundën të gjenin asnjë arsye bindëse për ta penguar martesën. "Folëm me ta dhe u bindëm që nuk ishte martesë e trilluar", - thotë ai.


Gra të vetmuara perëndimore
Sonja, gjermane nga Shtutgarti, ishte cak i një shqiptari të Kosovës që kërkonte rezidencë të përhershme në Gjermani. Tashti në moshë të hershme tridhjetëvjeçare, ajo u martua me një shqiptar nga Mitrovica e veriut të Kosovës 13 vjet më parë. E papunë dhe paksa e vetmuar në atë kohë, ajo u mrekullua kur një burrë i pashëm, zijosh, pak vjet më i madh se ajo, iu afrua në një kafene në Shtutgart dhe i tha: "tung". Ajo nuk ia kishte idenë që ky burrë me gjasë beqar, në fakt, ishte martuar në moshën 18-vjeçare në Kosovë dhe ishte divorcuar para se të vinte në Shtutgart. Ajo, gjithashtu, nuk e dinte se ai kishte dalë në kërkim të një gruaje gjermane për arsye që pak kishin të bënin me dashurinë. Ata së shpejti bënë martesën, pas së cilës Sonja u zhyt në mësimin e shqipes dhe në përvetësimin e mënyrës modeste të jetesës së një shtëpiakeje kosovare, duke mos dalë më nga banesa për të takuar shoqet për kafe. "U bëra më shqiptare se një grua shqiptare", - kujton ajo. Në mënyrë të pazakontë, burri i Sonjës nuk kërkoi divorc pas pesë vitesh. Me sa duket për arsye se atëherë kishin një djalë të vogël, i cili i ndërlikonte punët. Burri i Sonjës donte të sigurohej që ai do të gëzonte kujdestarinë e plotë të të birit para se të largohej. Ata më në fund u ndanë dy vjet më parë, mbasi Sonja u pajtua t'ia linte djalin, atëherë dy vjeç të shoqit. Ai u rimartua shpejt me të shoqen e parë dhe tashti jeton jashtë Shtutgartit me të dhe djalin që ka bërë me Sonjën. Sonja nuk e di krejt historinë e martesës së saj, por disa shqiptarë të Kosovës që jetojnë në lagje i dinë mirë sekretet e ish-të shoqit të saj. Ajo di vetëm që ish-bashkëshorti i saj u martua me "një grua shqiptare që nuk kishte letra". Ajo ende beson se ajo grua u martua për dashuri dhe nuk e kupton se çka shkoi gabim.


Tradita e mënjanuar
Shumë shqiptarë të Kosovës e mbrojnë praktikën e burrave që shkojnë jashtë për të kërkuar gra të huaja të përkohshme për të përmirësuar perspektivën e tyre. Valdrin Hoxha, 23-vjeçar i papunë nga Prishtina, tha se do të bënte të njëjtën gjë po të mundte. "Do t'ia shpjegoja familjes se pasi të merrja dokumentet (e BE-së) do ta divorcoja gruan e huaj dhe do të martohesha me një vajzë kosovare", - thotë ai me vetëbesim. Vite më parë, vetëm steriliteti mund të legjitimonte ndarjen e çifteve, thotë 71-vjeçari Hamdi Veliu, nga Polaci, fshat në Kosovën qendrore. "Nëse gruaja s'mund të lindte fëmijë ajo kishte dy alternativa, të divorcohej ose të rrinte", - shpjegon ai. "Por, nëse vendoste të rrinte, duhej ta pranonte faktin se bashkëshortit i duhej një grua e dytë". "Nëse pranonte se të shoqit i duhej një grua tjetër dhe qëndronte në të njëjtën shtëpi, ajo mund ta mbante rolin kryesor në shtëpi", - thotë ai. "Sot gjendja është shumë e keqe", - thotë Veliu, duke folur me keqardhje për një kosovar që njeh, familja e gruas së parë të të cilit i bëri presion ta merrte bashkëshorten para se të ishte divorcuar nga gruaja e dytë gjermane. Ai thotë se di raste të tjera të ngjashme ku bashkëshortet kosovare jetojnë diku në Gjermani ndërsa burrat e tyre janë diku tjetër me gratë e dyta gjermane. "Situata të tilla nuk bazohen në traditën tonë", - ankohet ai. Veliu thotë se zotërimi i letrave të rezidencës në BE i jep burrave prestigj të paparë në Kosovën moderne. Me to, një burrë në të dyzetat mund të zgjedhë vajzën që do edhe nëse është 20 vjet më e re se ai. Burra të tillë shpesh përdorin mesitët për të gjetur një nuse të re. Smajl Shatraj, 60-vjeçar nga Llausha, e ka bërë këtë detyrë shpesh në të kaluarën. "Tani që shumica e vajzave duan të jetojnë jashtë, është shumë më e lehtë të bëhet [kur burri ka letra të BE-së]", - thotë ai. Në kohët e vjetra, shton Shatraj, zgjidhnin çifte që ishin pak a shumë në të njëjtën moshë dhe që dukeshin të përshtatshëm për njëri-tjetrin. Sot faktori më i rëndësishëm është nëse burri i ardhshëm i ka dokumentet e duhura. "Po e mënjanojnë traditën në favor të interesave", - psherëtin ai. Në fakt, martesat e përziera dhe veçanërisht martesat për të përmirësuar perspektivën shoqërore dhe ekonomike të burrave nuk janë krejtësisht të reja në mesin e kosovarëve. Më parë, këto martesa prireshin të bëheshin brenda kornizës së shtetit të vjetër jugosllav. Ato zakonisht ishin në formën e kosovarëve që martoheshin me serbe, të para si pjesëtare të bashkësisë më të fuqishme etnike në ish-Jugosllavi. "Përmes një martese në ish-Jugosllavi, mund të fitoje prestigj shoqëror", - shpjegon Anton Berishaj, profesor sociologjie në Universitetin e Prishtinës. Disa njerëz i hynë këtyre martesave edhe për të provuar besnikërinë e tyre ndaj idesë multietnike jugosllave, kujdeset të shtojë ai. Një dallim i rëndësishëm mes këtyre martesave dhe atyre që po bëhen me gjermanet sot, është që burrat nuk kishin shtysë të divorconin gratë pas një periudhe të caktuar. Mbesnin bashkë, shpesh duke u zhvendosur në kryeqytetin jugosllav, Beograd. Disa, si Selimët, ende jetojnë bashkë. Por, ndërsa martesa shqiptaro-serbe ishte lëvizje me përfitim shoqëror në vitet 1960 - 1970, për të cilën as që bëhet fjalë sot, pas shpërbërjes së Jugosllavisë, shpalljes së pavarësisë së Kosovës dhe rënies së marrëdhënieve serbo-shqiptare në përgjithësi. "Sot këta çifte jetojnë të stigmatizuar", - thotë profesoreshë Nada Raduski e Qendrës së Kërkimeve Demografike në Beograd.


"As morale, as të sakta"
Anton Berishaj, profesor sociologjie në Universitetin e Prishtinës, i dënon ashpër kosovarët që martohen me gra të huaja, me qëllim të marrjes së rezidencës së përhershme në Perëndim. "Një martesë 'e dyfishtë', ku njëra palë nuk e di situatën e plotë dhe ku familjet pretendojnë se s'po ndodh asgjë nuk është njerëzore, as morale e as e saktë", - shprehet ai. Drejtuesit e të gjitha besimeve kryesore në Kosovë gjithashtu e dënuan me forcë këtë prirje. Shumica e shqiptarëve të Kosovës janë myslimanë, por ka edhe një pakicë të vogël katolike. Kleri i të dy besimeve e sheh martesën si të shenjtë. "Martesa është e përhershme dhe nuk ka kufij kohorë, ajo është e përjetshme", - thotë Bedri Syla, imam nga Skënderaj. Imami i quan të ashtuquajturit "të divorcuar", të lidhur kryesisht për të marrë letra, si tallje dhe sakrilegj. "Këto janë lojëra që shpërbëjnë familjet dhe moralin", - thotë ai, duke cituar vargje nga Kurani. Punë të tilla nuk mund të justifikohen kurrë në Islam, shton, pavarësisht nga përfitimet potenciale. Pikëpamjeve të tij i bën jehonë plotësisht Don Shan Zefi, prift katolik në Prishtinë. "Martesat si këto nuk janë të lejueshme moralisht, psikologjikisht apo ligjërisht", - thotë ai.


"Sakrifica ia vlen"
Megjithatë, Agroni 40-vjeçar thotë se ia vlen kompromisi për moralin dhe traditat me qëllim të arritjes së ëndrrës evropiane. Gdhendës i gurëve të varreve, ai tashti jeton me të shoqen në një fshat rreth 30 km larg Shtutgartit, duke pas kaluar një proces të gjatë e të vështirë të divorcimit të gruas së tij të dytë gjermane me qëllim të rimartesës me gruan e parë kosovare. Agroni përpiqet ta harrojë faktin se i është dashur ta lërë gruan e parë dhe fëmijët në Kosovë për pesë vjet ndërsa ishte i martuar me një grua gjermane. "Sakrifica ia vlen për sa kohë që nuk e harron gruan [e parë] dhe fëmijët në Kosovë", - shprehet Agroni. "Për mua, të jetosh këtu është si në parajsë", - shton ai, duke iu referuar fshatit të vogël gjerman që tashti është shtëpia e tij. Me qëllim të arritjes së një "parajse" të ngjashme, Valbona dhe katër fëmijët e saj duhet të presin edhe të paktën tre vjet të tjerë.

Duke shpresuar për një jetë të re jashtë, ajo nuk shqetësohet për kombësinë e të huajës, me të cilën është martuar burri i asaj, për sa kohë që përfundimisht ajo të shkojë në Perëndim. "Për mua, thjesht nuk më intereson", - thotë ajo. "Kushtet e mjera ekonomike na detyruan ta bëjmë këtë." 


Shekulli, Jeton Musliu

Prefekti: Mos na prishni me grekët...

Boboshtica

Andrea Mano dënon djegien e kurorave. Bën të paditurin për dhunimin e varreve
Prefekti i Korçës, i cili qëndroi gojëmbyllur kur banorët e Boboshticës denonconin dhunimin e varreve të të parëve, ka reaguar fort dje kundër djegies së disa kurorave me lule në memorialin e një ushtari grek, që është ngritur mbi varre shqiptarësh.

Andrea Mano kërkoi dje një takim me mediat për të dënuar aktin e djegies së kurorave. Ai e konsideroi ngjarjen e dy ditëve më parë si veprim të nxituar të një grupi individësh të caktuar, ndërsa dhunimin e varrezave për ngritjen e memorialit grek e konsideroi një produkt të medias.

Prefekti Mano tha se nuk kishte dijeni për daljen e eshtrave nga varret dhe për dhunimin e varrezës së Boboshticës, duke u shprehur se nuk ka asnjë konfirmim zyrtar për këtë çështje. Mano tha se prefektura po ndjek nga afër këtë situatë, por sipas tij, nuk ka të dhëna që të në pjesën e betonuar të ketë eshtra të banorëve të zonës.
Ai e cilësoi skandalin e tjetërsimit të varrezave të fshatit, shpikje të mediave, edhe pse Komuna e Drenovës deklaroi zyrtarisht se dhjetë varre të vjetra ishin betonuar. Të njëjtin fakt e pranoi publikisht edhe prifti i Boboshticës, Atë Jani Trebicka, por as kjo nuk i ka mjaftuar prefektit.

“Çështja e varrezave të Boboshticës është një produkt i disa mediave për të ngritur në mënyrë artificiale pretendime për dhunim. Ndërtimi i atij objekti ka qenë i vitit 1996 dhe nuk e kuptoj pse tani pas 14 vjetësh në mënyrë artificiale hapet kjo çështje për të qenë titull i disa gazetave. Ne jemi duke hulumtuar çështjen dhe nuk kemi asnjë informacion që të ketë një dhunim në këto varreza, por ne do të zbatojmë ligjin. Kam qenë në kontakt me kryetarin e komunës dhe banorë, të cilët nuk më kanë konfirmuar të jenë dhunuar varret siç thuhet në media, por në momentin përfundimtar kur të bëjmë të gjitha verifikimet tona do të mbajmë një qëndrim”, tha prefekti.

Ai theksoi më pas se “institucioni i prefektit dënon veprimet e nxituara të disa përfaqësuesve, të cilët janë anonimë, për djegien e disa kurorave që janë vendosur në këtë monument, veprime të cilat janë të nxituara, spontane, nga njerëz që unë kam kërkuar të identifikohen nga policia se çfarë përfaqësojnë.
Këto janë veprime të veçuara nga individë të veçantë dhe unë garantoj se nuk mund të cenojnë marrëdhëniet shumë të mira që populli shqiptar ka me popullin grek dhe që qeveria shqiptare ka me qeverinë greke”.

I pyetur nga gazetarët për deklaratat e zyrtarëve të Komunës së Drenovës, prefekti Mano tha se “Nuk kemi dokumente që të vërtetojnë se aty ka eshtra. Me të marrë informacion do të mbajmë një qëndrim. Në këto moment qëndrimi im ka të bëjë me djegien në mënyrë të dhunshme të disa kurorave dhe kam kërkuar informacion dhe nga policia për këtë çështje dhe jam në pritje të përfundimit të hetimit për këtë rast. Nuk kam informacion të ketë eshtra në vendin ku është hedhur betoni apo që të ketë varreza”.

Prefekti i Korçës doli në mbrojtje edhe të deklaratave të bëra nga ana e organizatës së minoritetit grek, “Omonia” dhe konsullatës greke. Mano i konsideroi të drejta edhe deklaratat e konsullit grek të bëra pak ditë më parë për popullsinë greke në Korçë, gjatë ceremonive të zhvilluar për festën e çlirimit të Greqisë. Sipas tij konsulli grek u është referuar grekëve që jetojnë dhe punojnë në këtë qytet kur ka uruar “popullsinë greke të Korçës”. “Nuk shoh asnjë problem në deklaratat e konsullit grek. Fakti që ai i drejtohet popullsisë greke nuk ka asgjë të keqe, pasi këtu jetojnë dhe punojnë mësues grekë dhe ka dhe një sërë biznesmenësh grekë që kanë aktivitete e tyre këtu”, tha Mano.

Sakaq, ai nuk harroi të kritikojë mediat se interesohen më shumë për kurorat dhe varrezat e Boboshticës sesa për rrugët e qytetit dhe qendrën e tij, edhe pse në deklaratat e veta është shprehur se është interesuar për informacion për djegien e kurorave, por s’ka informacion për ekzistencën e varrezës dhe të punimeve që janë bërë rishtas mbi të.

Reagimi i prefektit ka ardhur pas tensionimit të situatës së dy ditëve në parë në fshatin Boboshticë.

Ceremonia e organizuar për nder të ushtarëve grekë nga organizata “Omonia” dhe konsullata greke, është shoqëruar me përplasje mes banorëve të fshatit, që ishin ndarë në dy grupe pro dhe kundër grekëve.


Pamje nga zhvarrimet e eshtrave të të vdekurve në Përmet, të falsifikuara si ushtarë grekë

Juliana Dhimitri, Shqip

Sarandë, gjykata konverton një shqiptar në grek çdo dy javë

Kombësia

Në Sarandë, të paktën 1 person çdo 15 ditë zyrtarizon ndryshimin e kombësisë nga shqiptare në greke, edhe në rrugë gjyqësore.

Në Gjykatën e Sarandës dhe në gjendjen civile të bashkisë, pohojnë se këto kërkesa vijnë nga shtetas që njërin prej prindërve e kanë me kombësi jo shqiptare, sikurse pranon edhe ligji.
Kryetari i Gjykatës së Sarandës, Alltun Çela, thotë se kjo praktikë mbështetet mbi ligjin e Parlamentit shqiptar, nr. 10129 të vitit 2009 “Për gjendjen civile”, që ka përfshirë edhe rubrikën e kombësisë, e cila nuk ka ekzistuar më parë. Në interpretim të këtij ligji, kreu i Gjykatës së Sarandës shpjegon se ndryshimi i kombësisë kërkohet dhe pranohet për ata fëmijë, që vijnë nga prindër me kombësi të ndryshme dhe ai ka të drejtën të zgjedhë kombësinë e njërit prej tyre, kur arrin në moshë madhore. Më tej kreu i gjykatës sqaron se deri sa të arrihet mosha e pjekurisë, këtë të drejtë e kanë prindërit me marrëveshje të përbashkët. Në rastet ku prindërit nuk janë marrë vesh për kombësinë e fëmijës së tyre, ligji i njeh atij të drejtën e ndryshimit dhe të marrjes së kombësisë që dëshiron të njërit prej prindërve, me të arritur moshën madhore. Me këtë argument dhe interpretim të ligjit, zoti Çela shpjegon kërkesat që i drejtohen Gjykatës së Sarandës për ndryshim kombësie. I pyetur në se ka ndodhur që edhe shtetas madhorë e kërkojnë ndryshimin e kombësisë së tyre nga shqiptare në greke, zoti Çela shprehet: “Po, ligji e parashikon, madje ka edhe fuqi paravepruese, pasi është e drejtë personale jo pasurore, por vetjake e tij dhe ka të drejtë të kërkojë kombësinë që ai dëshiron”.

Më tej Çela shton se ky qëndrim është mbajtur edhe nga Gjykata e Lartë në disa raste. “Por, nëse nuk ke një prind me kombësinë që kërkon, ligji nuk të favorizon. Nuk parashikon ligj që kur ke prindërit me kombësi të njëjtë, të kërkosh kombësi të ndryshme nga ajo e tyre”, sqaron kreu i Gjykatës së Sarandës. Ndërkaq, Çela ka mohuar që t’i jenë drejtuar gjykatës me kërkesë për marrje të kombësisë greke shtetas me prindër shqiptarë. Edhe pse pranohet se sistemi i mëparshëm ka bërë edhe tjetërsime të qëllimshme të kombësisë së disa njerëzve, Çela thotë se njihen zonat e minoritetit dhe veç kësaj, si bazë përdoren regjistrat e vjetër.

Sipas Çelës, çdokush që provon me dokumente se një nga prindërit ose të dy kanë qenë me kombësi greke, ligji ia jep edhe atij atë. “Po nuk pati dokument të trungut familjar, që janë regjistrat e vitit 1930, me të cilin ta provojë këtë, pretendimi rrëzohet nga ligji dhe gjykata”, thotë Çela, duke shtuar se meqë në regjimin e Zogut kombësia ka qenë element i gjendjes civile, regjistrat e asaj kohe kanë vlerë burimore. Çela përjashton çdo mundësi dhe hapësirë abuzimi apo manipulimi të së vërtetës përmes avokatësh.

Ndërsa drejtoresha e gjendjes civile në Bashkinë e Sarandës, Rajmonda Zholi, thotë se “vendime gjykate për ndryshim kombësie nga shqiptare në greke kanë ardhur dhe vijnë në këtë drejtori, por të rralla”.

G. Shqip