Si do mundem t'a harroj
Atë natë 4-nëntori
Kur vetmia lëngoi
E nje klithmë mortore kumboi...
Si do mundem ti harroj duart e tua
Tentakula shpirtgllabëruese
Që një çast e përgjithmonë
Më joshën mua.
E buzët e tua që me aq ëndje i vëreja
Pranë tyre dridhesha i tëri
Por të ftohtin nuk e ndjeja.
Dhe te dy u perqafuam
Si dy trumcake te trembur
Te etur, te lire e te bashkuar.
Une tashme isha alkoolizuar
Ndersa ti droga ime,
Une rendja si i marre
Per tek ti, mberritja ime intime.
Si do mundem vallë
Të harroj natën tonë të parë
Përpëlitje hormonesh deri në agim
Kur buzët tona kishim çarë.
Si do mundem ti harroj
Lotet e pafajshem feminore te tua
Une isha shkaktari
E ato me druheshin mua
Si ti harroj netet kur ti
Rropateshe aq shume
Qe parajsa qe me ofroje
te mos me prehte ne gjume
harroje se ti ishe paqja
e paketuar ne nje doze valium
tejet emocion apokalipt
per nje djale si une
ndonese ndizeshim ne seks
sepse per njeri-tjetrin
kishim cmendurisht oreks
e une shkrihesha tek ty
dhe epshi rinor
na dehte qe te dy.
Si mund te harroj
sa eger ishe xheloze
pse une qeshja ne shoqeri vajzash
ty te bente fort nervoze
por valle harrohet
ajo aftesi qe kishe ti
kur une te pyesja i shqetesuar
ti zgjidhje te vuaje ne fshehtesi
edhe pse syte te tradhetonin
apo tregonin ciltersi
s'te bindej as zeri
qe dridhej gjithe kersheri
e pas cdo debati
gjeje kurajo ne ndonje mesazh te ri
nje akustike qe u shnderrua
ne miken e neteve-larg
te mallit, te pasionit.
Me një shqipe emocionalisht të gjymtuar
Më the : "TE DUA"
Kjo frazë që rend mes mijëvjeçarësh
Ndali botën për mua.
Kur ti ktheje goten e veres
te blere me para hua
Me aq delikatese
Keto caste nuk i zhduk dot
Nuk mund ti zhyt ne harrese
Hej, ti më bëre
Duhanin ta le
Dhe unë të bëra
Ta nisësh atë.
Te shtrire ne gjelberim
Prane insekteve qe kishe fobi
Yjet veshtronim
E kalimtaret jo perhere te rastesishem
Me xhelozi na shikonin
Se nga larg gjithcka duket magjike
Por nga prane me magjike
Ne te dy e jetonim
Kur ti prekje trupin tim
Bota rritej e tkurrej tek ne
Koha humbiste sens e logjike
Dhe si e marre nxitonte
Priste te ndaheshim per takimin e rradhes
E te c'lodhej te perfitonte.
Nje meteor une pashe
Dhe shpreha fshetaz per ty nje deshire
Je nje vajze fantastike
Meriton dicka me te mire
Dhe une ta urova
Kur ti quaje mekat
te shuhej kjo histori
une cuditshem mekatova
vrava lotet e mi
qe per here te pare
per ne te dy u derdhen
i injorova
dhe ata me urrejne
qetesi nuk gjejne
emocionet me rrembejne
kur kujtoj si ledhatoja
lekuren tend qe renqethej
e pushtoja
per buzeqeshjen tende
ne zemer renkoja
ti më do
dhe unë kam frikë të të dua
sepse të dua
e çdo gjë që dua më largohet
e imagjinoja
te dy te perqafuar me zerin qe na dridhej
jo nuk doja...
E lotet tona u bene zjarr
fjalet tona magjike
te putha dhe njehere
e kerkova te me mbetesh mike
se s'mund ta perballoj
te te humb plotesisht
ndaj dy fjale te mekura
le ti ndajme shoqerisht.
sepse une dua
ate qe me ben te vuaj
sepse lumturia deri me sot
per mua ka qene fjale e huaj
dhe unë jam një frikacak
që kam frikë të jem dy
që kam frikë të ta them në sy
që kam frikë që të dua
"Vetem ty"!
Kjo poezi është shkruar në vitin 2002, dedikuar datës 4 nëntor, kur një puthje e rrëmbyer pa rezistencë më dhuroi mikeshën e jetës, në krahë.
Uroj të gjithë njerëzit që me nëntorin i lidh diçka dhe të shpresojmë që pas 4 ditësh Europa do vendosë të lejojë qytetarë shqiptarë të lëvizin lirshëm në Europën e tyre.
Shkroi: Stop Injorancës - Ndal Paditurisë http://www.facebook.com/NdalPaditurise2
Atë natë 4-nëntori
Kur vetmia lëngoi
E nje klithmë mortore kumboi...
Si do mundem ti harroj duart e tua
Tentakula shpirtgllabëruese
Që një çast e përgjithmonë
Më joshën mua.
E buzët e tua që me aq ëndje i vëreja
Pranë tyre dridhesha i tëri
Por të ftohtin nuk e ndjeja.
Dhe te dy u perqafuam
Si dy trumcake te trembur
Te etur, te lire e te bashkuar.
Une tashme isha alkoolizuar
Ndersa ti droga ime,
Une rendja si i marre
Per tek ti, mberritja ime intime.
Si do mundem vallë
Të harroj natën tonë të parë
Përpëlitje hormonesh deri në agim
Kur buzët tona kishim çarë.
Si do mundem ti harroj
Lotet e pafajshem feminore te tua
Une isha shkaktari
E ato me druheshin mua
Si ti harroj netet kur ti
Rropateshe aq shume
Qe parajsa qe me ofroje
te mos me prehte ne gjume
harroje se ti ishe paqja
e paketuar ne nje doze valium
tejet emocion apokalipt
per nje djale si une
ndonese ndizeshim ne seks
sepse per njeri-tjetrin
kishim cmendurisht oreks
e une shkrihesha tek ty
dhe epshi rinor
na dehte qe te dy.
Si mund te harroj
sa eger ishe xheloze
pse une qeshja ne shoqeri vajzash
ty te bente fort nervoze
por valle harrohet
ajo aftesi qe kishe ti
kur une te pyesja i shqetesuar
ti zgjidhje te vuaje ne fshehtesi
edhe pse syte te tradhetonin
apo tregonin ciltersi
s'te bindej as zeri
qe dridhej gjithe kersheri
e pas cdo debati
gjeje kurajo ne ndonje mesazh te ri
nje akustike qe u shnderrua
ne miken e neteve-larg
te mallit, te pasionit.
Me një shqipe emocionalisht të gjymtuar
Më the : "TE DUA"
Kjo frazë që rend mes mijëvjeçarësh
Ndali botën për mua.
te blere me para hua
Me aq delikatese
Keto caste nuk i zhduk dot
Nuk mund ti zhyt ne harrese
Hej, ti më bëre
Duhanin ta le
Dhe unë të bëra
Ta nisësh atë.
Te shtrire ne gjelberim
Prane insekteve qe kishe fobi
Yjet veshtronim
E kalimtaret jo perhere te rastesishem
Me xhelozi na shikonin
Se nga larg gjithcka duket magjike
Por nga prane me magjike
Ne te dy e jetonim
Kur ti prekje trupin tim
Bota rritej e tkurrej tek ne
Koha humbiste sens e logjike
Dhe si e marre nxitonte
Priste te ndaheshim per takimin e rradhes
E te c'lodhej te perfitonte.
Nje meteor une pashe
Dhe shpreha fshetaz per ty nje deshire
Je nje vajze fantastike
Meriton dicka me te mire
Dhe une ta urova
Kur ti quaje mekat
te shuhej kjo histori
une cuditshem mekatova
vrava lotet e mi
qe per here te pare
per ne te dy u derdhen
i injorova
dhe ata me urrejne
qetesi nuk gjejne
emocionet me rrembejne
kur kujtoj si ledhatoja
lekuren tend qe renqethej
e pushtoja
per buzeqeshjen tende
ne zemer renkoja
ti më do
dhe unë kam frikë të të dua
sepse të dua
e çdo gjë që dua më largohet
e imagjinoja
te dy te perqafuar me zerin qe na dridhej
jo nuk doja...
E lotet tona u bene zjarr
fjalet tona magjike
te putha dhe njehere
e kerkova te me mbetesh mike
se s'mund ta perballoj
te te humb plotesisht
ndaj dy fjale te mekura
le ti ndajme shoqerisht.
sepse une dua
ate qe me ben te vuaj
sepse lumturia deri me sot
per mua ka qene fjale e huaj
dhe unë jam një frikacak
që kam frikë të jem dy
që kam frikë të ta them në sy
që kam frikë që të dua
"Vetem ty"!
Kjo poezi është shkruar në vitin 2002, dedikuar datës 4 nëntor, kur një puthje e rrëmbyer pa rezistencë më dhuroi mikeshën e jetës, në krahë.
Uroj të gjithë njerëzit që me nëntorin i lidh diçka dhe të shpresojmë që pas 4 ditësh Europa do vendosë të lejojë qytetarë shqiptarë të lëvizin lirshëm në Europën e tyre.
Shkroi: Stop Injorancës - Ndal Paditurisë http://www.facebook.com/NdalPaditurise2
No comments:
Post a Comment