Ngjashmëri Mitesh

Në fillim krishterimi lindi si një fe e re, si një frymë e cila do të ndihmonte të varfrit dhe skllevërit.

Ishin kushtet më të mira, sepse nuk po i’u plotësoheshin nevojat nga besimet e vjetra pagane. Duke mos u premtuar asnjë rrugëdalje nga lutjet e kota, kjo fe e re i kishte të gjitha anët pozitive për ti bërë turmat të vinin pas saj. Ata më të rëndësishmit që më sa dukej ishin rekrutët e parë, së bashku me legjendat e tyre të vdekjes, nuk ishin gjë tjetër veçse predikuesit shtegtarë, të cilët njiheshin në atë kohë si profetë dhe apostolë.

Zeusi

Prandaj Marksi citon ne librin e tij Mbi Fenë, se kristianizmi lindi si një lëvizje masash, nga ku ëndërronin për një çlirim të mrekullueshëm nga robëria, për të gjetur shpëtim tek feja, në një rilindje mashtruese, ne rolin e narkotikes që topit dhimbjen.
Kështu, që sipas njërit nga dy vëllimet më të mira të Oksfordit, në librin Etërit e Parë të Krishterimit, përzgjedhur nga Henry S.Bettenson, vihet re se në popujt që merreshin me bujqësi, u krijuan tregime mbi lindjen, vdekjen dhe ngjalljen e perëndive. Njerëzit e dinin se çdo vit përsëriteshin të njëjtat fenomene, ditët e ftohta të dimrit zëvendësoheshin me pranverën, natyra e vdekur ringjallej, kurse pas verës dhe vjeshtës përsëri të gjitha zhdukeshin. Njerëzit mendonin se lulëzimi dhe tharja e bimëve, ndodh për shkak se perëndia e Diellit, lind dhe vdes. Ndërsa kur çdo gjë mbulohej nga dëbora dhe zhdukej, si në Egjipt, për shkak të erërave përvëluese të shkretëtirës, kjo do të thoshte se perëndia zemër mirë ishte vrarë, gozhduar, ose mbyllej në ndonjë burg nën tokë. Këto lloji perëndish pagane shpëtimtare, të çdo gjëje të gjallë në tokë, ishin paraqitur si të rinj e të bukur. Në bazë të tyre qëndronin mitet. Kjo do të thoshte se perëndesha dashuron djaloshin, perëndinë ose njeriun, pas vdekjes së tij, ajo gjen trupin, e qan atë dhe pastaj e ngjall.
-P.sh: në Egjipt që në kohët e lashta, miti më i populluar ishte mbi perëndinë Osiris, prej së cilit dita e parë ishte ditë zije, njerëzit të veshur me rroba të zeza i bënin atij thirrje të ngjallej, ditën e dytë po kështu, ndërsa ditën e tretë me anë të një mekanizmi të fshehur në të, ai ngjallej, dhe vajtimi shndërrohej në festë.
-Të ngjashme të tilla ka patur edhe ne Babiloni mbi Tammuze-Mardukun, ndërsa në Azinë e vogël organizohej për nder të vdekjes se Attisit.
-Në Finike dhe Siri festoheshin misteret e Adonisit, prej ku kremtohej java e zezë, mbahej kreshmë, në statujën e tij tregoheshin plagët e rënda që kishte marrë nga derri i egër. Ditën e shtatë varrosej, ditën tjetër fillonte ngjallja nën shprehjet ADONISI U NGJALL.
-Në Greqinë e vjetër ishte miti mbi perëndinë e vreshtave dhe pjellorisë Zagreje-Dionisin, për të cilin besonin se kur titanët kur vranë Zagrejin, në vend të tij u ngjall Dionisi perëndi, që ndër të tjera ishte zoti që shndërronte ujin në verë.
-Në Indinë e vjetër, Budën e quanin shpëtimtar, i ngjashëm me Krishtin, ai lindi nga vajza e virgjër Maja. Tek ai vinin për tu falur të diturit, ata çuditeshin me zgjuarsinë e tij. Budi kishte 12 shkencëtarë, njëri prej tyre e tradhtoi. Kur vdiq ai drita u zbeh dhe filloi tërmeti.

Pra nga kjo që lexuam, na shfaqet qartë se të “krishterët e parë” në një traditë na shfaqen më të hershëm, por sigurisht që të krishterët e mëvonshëm ditën të zgjidhnin mirë midis mitesh të para, të merrnin pjesë të ndryshme, për ti shfaqur në të njëjtën kohë, dhe për ti sjellë si bekim i jetës së re.

Të tjera të përbashkëta mbi mitin e Krishtit, ka në mitroizmin, fetë e persianëve të vjetër. Kjo fe quhet kështu sipas emrit të perëndisë së diellit Mitri.
-Besimtarët e Mitrit, besonin se ai lindi me 25 Dhjetor, në mënyrë të çuditshme në një shpellë, dhe nga një virgjëreshë e papërlyer. Ata që e panë për të parën herë, ishin barinjtë që ju afruan me dhurata. Në fund shpëtoi njerëzit nga të këqijat dhe vdiq i kryqëzuar në pemë, u varros në një shpellë, u vajtua nga dishepujt e tij, u ngjall, doli nga shpella, rrëzoj një shkëmb të madh dhe u ngjit në qiell. Mitroistët, ashtu si më vonë edhe te krishterët. prisnin riardhjen e tij, për të gjykuar dhe për të sjellë drejtësinë e lumturinë. Në fillim kulti i Mitrit ishte i fshehtë, edhe ata kishin pagëzimin, dhe në të njëjtën mënyrë edhe kungimin , kreshmën, dhe lutjet e përditshme. Besimtarët e quanin veten vëllezër, në të njëjtën mënyrë si tek Krishti. Si festë javore e Mitrit ka qenë dita e diel, pra dita e diellit, kurse shenja e tij ka qenë kryqi që personifikonte kryqëzimin e rrezeve të diellit.

Në veprën e dytë, Etërit e Mëvonshëm të Krishterimit, nga Henry S.Bettenson, shohim se ideja e shpëtimtarit të çuditshëm hyjnor, ide e cila zë një vend të rëndësishëm në fenë e krishterë, ka ekzistuar në popujt e ndryshëm shumë më përpara kristianizmit.

Ngjashmëria e miteve mbi shpëtimtarët shpjegohet nga fakti se në të gjithë popujt e vjetër besonin mbi lindjen vdekjen dhe ngjalljen e çuditshme të perëndisë, nga ku është krijuar nga paragjykime të gabuara krahasimi mbi vdekjen dhe ngjalljen e bimëve. Në parimin e këtyre kulteve qëndronte shenjtërimi i grurit, i cili futet në tokë dhe kalbet si grurë, kurse më vonë bima merr si të thuash një jetë të re, ndodh pra ngjallja e saj. Prandaj për të gjithë shpëtimtarët qe përsëritnin të njëjta veprime, e që bënin të njëjtat çudira, lindjen dhe vdekjen, në ngjalljen e tyre vendosnin të njëjtat stinë të vitit.

Ne pamë sa te ngjashme ishin edhe ritet fetare që lindin, vuanin, vdisnin dhe që ngjalleshin. Të gjitha kultet në fillim kishin karakter të fshehtë dhe ishin të kuptueshme vetëm për ata që ktheheshin në atë besim. Në krahasim me fenë prozaike të Romës, këto besime ishin tërheqëse. Sa e vërtetë është ajo që Osirisi jeton, po aq e vërtetë është që edhe besimtari do të jetojë. Sa e vërtetë është që Osirisi nuk u vra dhe nuk vdiq, aq e vërtetë do të jetë që edhe besimtari nuk do të vritet dhe nuk do të vdesë. Kështu mendonin masat e gjera të popullsisë që kishin nevojë për gjërat urgjente. Sepse kultet e vendeve të lindjes jepnin në një dozë më të madhe narkoze fetare për të cilën kishte aq shumë nevojë bota e vjetërsuar skllavo-pronare.
Kur filloi të përgatiteshe mesazhi se një ditë do të vinte mesia, pra në kohën kur ai erdhi, si materiale për këtë kanë shërbyer shprehjet e profetëve. P.sh: arratisja e Josifit dhe të Marisë me foshnjën Jezu në Egjipt, nga ku krijuesit e Ungjillit të mëvonshëm sipas Matheut e përpiluan në bazë të tekstit të librit të vjetër të Izraelit nga profeti Osii. Që nga Platoni, Filoni i Aleksandrisë, Lukiani, Seneka etj, gjejmë mendimet se ndërmjet njeriut dhe zotit duhet të ketë ndërmjetësi hyjnore.
Feja e re kristiane, nuk kërkonte rite të ndërlikuara, në fillim brenda mbledhjes së saj, nuk ka qenë e thirrur me emrin i “krishterë”, ose krishterim, thjesht ka ekzistuar më parë, për të qenë më e mbyllur dhe më e veçuar kundër shefit të madh, pra perandorit. Me të njëjtat predikime siç u quajt dhe u bë pas vdekjes së Krishtit, me doktrinën e përhapur të Palit, vihen re shumë ndryshime. Sepse Pali qe ndër të parët që u morën me doktrinën e krishterë, përhapjen e saj, dhe ne fund ndryshimin e asaj qe ka thënë Krishti në të vërtetë.
Jacques Douillet, në librin "Çfarë është një Shenjtor", në të njëjtën mënyrë me Biblën shpjegon edhe Kuranin, sepse myslimanët duke ardhur me një besim gati rreth 600 vjet pas Krishtit, me një libër Kuran, absolutisht i shkruar shumë mirë, të lë të mendosh se edhe Kurani mblodhi mbi shpinë fakte te vjetra, gati të njëjta me të krishterët.
Zhvilluar në të njëjtën mënyrë si tek të krishterët, por tu mbrojtur me fanatizëm sepse ishte më në kohë. Këtu shpjegohet fakti, që shkruesit e Kuranit, morën nga grekët e lashtë atomin, molekulën, universin e shumë të tjera të thëna para Biblës dhe Kuranit. Sepse të dyja besimet ditën të përvetësonin me sukses dhe të grumbullonin ndër vete të gjitha këto pikëpamje të rëndësishme fetare dhe filozofike të epokës së tyre, duke ju dhënë karakter më të përgjithshëm, të shkëputur në veçoritë lokale. Brenda të njëjtit mendim nuk janë larg edhe kontradiktat e ungjijve, dhe duke u parë se ato janë shkruar nga Ungjilli sipas Markut apo sipas Matheut etj. Por jo të shkruar ungjilli i Matheut, apo Ungjilli i Markut. Nga ku shfaqet që nuk janë shkruar nga vetë ata por vetëm sipas tyre. Ernest Renan, filolog i shquar francez, i cili u mor me historinë e popullit të izraelit, që me anë të shkrimeve të tij synonte të ndërthurte ndjenjën fetare me analizën shkencore, ndër të tjera për studimin e tij në librin Historia e Origjinës së Krishterimit, Libri V, pjesa Ungjijtë, mori për bazë vetëm Ungjillin sipas Gjonit, dhe ai vëren këto gabime të evangjelistëve:

Sipas Matheut kreu 27 vargu 37, Ky është Jezui mbreti i Judejve.

Sipas Markut kreu 15, vargu 26, Mreti i Judejve

Sipas Llukës kreu 23, vargu 38, Ky është mbreti i Judejve

Sipas Gjonit kreu 19, vargu 19, Jezu Nazaretini, Mbreti i Judejve.

Sa më e vjetër të jetë vepra kristiane, më fantastike është brenda saj figura e Krishtit, sepse veprat e lashta kristiane nuk e kanë përshkruar Krishtin njeri.
Në shkrimin e gjatë Apokalipsis, e gjejmë si një krijesë të mbinatyrshme, si një figurë e paqartë e mesianizmit, kryesisht nuk përshkruhet si njeri, që jetonte dhe predikonte në tokë, thekson Renan. Ndërsa në figurën mitike ai vëren se, Krishti paraqitet si qengj me shtatë palë sy dhe me shtatë palë brirë. Çka do të thotë se në fillim Krishtin nuk e kanë përshkruar me figurën e njeriut por me atë të qengjit, sepse dikur në ditët e pashkëve nxirrnin nëpër rrugë një qengj të gjallë, të zbukuruar me lule dhe me kordele, prej të cilit bënin prej sheqeri figurën e tij, që e hanin në darkën e pashkës. Traditë që është ende sot tek hebrenjtë, dhe në disa vende të lindjes së mesme.

Çfarë do të thotë në të vërtetë emri i Jezu Krishtit, përse duket kaq i veçantë?!

Jacques Douillet, në librin "Çfarë është një Shenjtor", thotë se emri i Krisht nuk është aspak një emër i veçantë, sepse kjo vjen nga një fjalë greke që do të thotë i krezmuar i dërguar. Kur Bibla u përkthye në gjuhën greke, fjalën e vjetër izraelite Mesia, i krezmuar i perëndisë, i dërguari i perëndisë, e përkthyen me fjalën greke kristos, i cili në fillim ka qenë emër i përgjithshëm. Përsa i përket emrit Jezu, kështu lloji emri ka patur në Palestinë, që 2 mijë vjet para lindjes se kristianizmit. Joshua, Jeshua, Osija. Kështu e ka quajtur në gjuhën izraelite popullsia vendase e Palestinës perëndinë e saj më të vjetër të bujqësisë, zotin e pjellorisë. Ky emër është ruajtur edhe tek çifutët për të përcaktuar kuptimin e zotit në përgjithësi, dhe gjithashtu kulti i këtij shpëtimtari ka qenë i ngjashëm me kultet e tjera të vendeve të lindjes për perënditë që lindnin dhe ngjalleshin përsëri. Çifutët që u vendosën në Palestinë nderonin Jeshunë, por këtij ja ndërruan fjalën duke ja zbutur në Jezu. Gjurmët e këtij emri kanë mbetur edhe në Bibël, p.sh: në figurën e heroit mitik Jezu Navivnit, profetit të Eliseit, ky emër ka dalë nga fjalët El Jeshua, që do të thotë Zoti Jezu.
Kulti i perëndisë së vjetër Jezu, është ruajtur për shumë kohë nga çifutët dhe ekzistoj deri në daljen e kristianizmit. Emri i tij duke u bashkuar me Krishtin, nxori emrin e plotë të heroit të mitit ungjillor. Prandaj sot, në shumë vende të lindjes së mesme, pra në ato myslimane, nuk lejohet të vendoset parashtesa EL, përpara një emri. Sepse konsiderohet një privilegj i madh, nëse e vendos këtë, rrënon një taksë të cilën vetëm një sheik me disa puse nafte mund ta paguaj.

Përse llogaritja e viteve bëhet nga data e lindjes së Krishtit?

Sepse edhe sipas figurave të tjera të ngjashme me Krishtin, çdo gjë ka filluar nga e para, për një jetë të re.

Ngjashmëria e lindjes së Krishtit me perënditë e tjera

Përsa i përket ditës së lindjes së Krishtit, pra 25 Dhjetorit, edhe këtë të krishterët e kanë marrë hua nga datat e festave të perëndive pagane.

Të gjithë popujt e kohës së vjetër, që merreshin me bujqësi festonin lindjen e perëndisë së diellit (Mitrit). Kulti Diellit që lind për një vit të ri punësh bujqësore. Festa e ngjalljes së zotit festohej në pranverë, në periudhën kur dita dhe nata janë njësoj, atëherë kur dita merrte nga nata, fillonte vapa dhe të korrurat.

Pra me 25 Dhjetor persianët festonin ditën e lindjes së Mitrit.
Sipas budistëve në këtë datë ka lindur edhe Buda.

Duke u përhapur në gjithë perandorinë romake, festa persiane e lindjes së zotit të diellit ngadhënjimtar, festohej më 25 Dhjetor. Të cilën kisha romake e futi në kalendarin e saj si ditën e lindjes së Krishtit.

Madje nuk duhet të harrojmë se edhe Zeusi ka lindur më 25 Dhjetor.

Por edhe pashkët kanë qenë festë e vjetër, e cila më tepër se 3 mijë vjet më parë ishte festa e çifuteve blegtore. Tradita e festës pranverore ku bëheshin fli apo kurban, qengja dhe keca për shpirtrat e këqij të shkretëtirës. Ata mendonin se do ti qetësonin shpirtrat e këqinj, që mos të dëmtonin më bagëtinë. Që para Krishtit, Renan na thotë se kjo festë quhej pashkë, dhe nga vetë gjuha izraelite do të thotë mëshirim. Krishterimi kësaj feste i dha një interpretim të ri, ngjalljen dhe fli për larjen e mëkateve. Për të cilën fli u bë një tjetër qengj, Jezu Krishti.

Por sa përralla të tjera do të përhapen mbi Krishtin, dhe shpërfytyrimin e figurës së tij?

Për sa kohë që do të ketë njerëz që do të përfitojnë dhe do të besojnë në të, asgjë nuk ka për të ndodhur. Sepse në botën e egjiptiane tre janë ngjyrat më kryesore të jetës, e verdha, që është përjetësia, jeta dhe më e rëndësishmja ngjyra e diellit, e gjelbërta jeta e fushave, e ujërave, frutave etj. Dhe e kuqja jeta e njeriut por edhe e gjallesave pranë tij. Për të gjitha besimet e lartë përmendura këto kanë shumë rëndësi, sidomos për krishterimin. Ndër të tjera, ajo që të bën përshtypje në paraqitjen e ikonave të Krishtit, është perëndia diell, pra ai vetë, ai vetë si qendra. Kopjim imazhi ky i marrë që 2 mijë vjet më parë tek persianët e Mitrit. Prandaj jo më kot në shfaqjen e pikturave të ikonave ai vjen nga e verdha e sipërme e diellit, me këmbët e tij në të gjelbërtën e poshtme të tokës, pra të jetës që ai shkel, apo shëron. Kështu që kleri, prej të cilit na lipset të besojmë në përrallat u ungjijve, praktikon ende sot përgatitjen e sendeve të shenjta, duke përdorur thuajse në çdo rresht shkrimet e shenjtërisë.

Kështu besimtarëve ju tregojnë ende tufën me kashtë nga atje ku u shtri Krishti, bukën me të cilën gjoja Krishti ushqeu 5 mijë njerëz, copat e petkave të bardha me të cilat e torturuan, mbeturinat e shtizës, me të cilën ashtu siç thuhet në Ungjill një ushtar e shpoj Krishtin në brinjë. Gjoja kurorën me gjemba që i ish vënë atij në kokë, apo edhe gozhdët me të cilat e kryqëzuan. Të tilla gozhdë ka ende në Evropë, dhe janë përhapur në më shumë se 200 manastire, kurse me copat e druve që qe mbërthyer Krishti, të cilat ruhen në epitafet apo jodhimat e Evropës, mund te ndërtohet një shtëpi e tërë. Madje edhe në Shqipëri ka patur të tilla, ku legjenda thotë se i dogji edhe vetë Enveri. Paraqitja e këtyre sendeve të rreme për kishën është dhe ishte burim të ardhurash.

Në ungjill thuhet se Krishti qau kur mori vesh për vdekjen e Llazarit. Lotët e Krishtit pas 1800 vjetësh u gjendën tek murgjërit francezë, dhe ata fituan nga ky mashtrim pasuri. Besimtarëve ju tregohen edhe gjurmët e Krishtit që ai ka lënë kur u ngrit në qiell. Kurse në një kishë në Gjenovë, ruhet ende bishti i gomarit me të cilin Krishti shkoi në Jeruzalem. Prandaj nuk mund të harrojmë fjalët e Bonafacit, se asnjë fabul nuk ka sjellë asnjëherë kaq të ardhura sa fabula mbi Krishtin.

Krishti u ngjall, Vërtet u Ngjall! Me parë ai duhet të ngjallet në zemrat tona, më pas në mendim, e më pas në lutje dhe veprime. Por ndodh e kundërta, gjë që bëhet sa për të thënë. Për sa kohë ne i kemi parë kohët e lashta si pagane, dhe një kohë më të afërt si më shumë fetare, ne përsëri do të vazhdojmë të besojmë. Por, për sa kohë nuk do të shpikim perëndi të reja, apo edhe kur ti shpikim, se nëse një ditë perëndia bëhet, nga emri i lakuar në gjininë mashkullore në perëndeshë, atëherë ata që do të vijnë, ndoshta edhe ata kanë për ta parë besimin tonë të tanishëm më paganë, seç i kemi parë ne të parët tanë. Kjo është ajo që mendimi bashkëkohor dyshon, sepse mesazhi i Krishtit nuk ka qenë ky qe njohim ne sot. Sepse njerëzit sot nuk besojnë, madje nuk kanë shumë interesa as për Krishtin e as për fenë, madje të gjitha këto i kanë si formalizma të kota, sa për të bërë një veprim të radhës. Por ata ende nuk ndjejnë gjë, dhe mesazhi i Krishtit ndoshta qe një tjetër, jo i atij të përfitimit. Po aq e rëndësishme sa është dita e diel në meshë, në katedralen e një stili dizajn, tek sa prifti predikon e thotë se kisha ka një armik të madh, Zhan Pol Sartrin. Ndoshta, kush ka sy le të shikojë, kush ka veshë le të dëgjojë...
Së këndejmi, ajo që të bën të mendosh është, nëse një ditë do të shkojmë në vende të tjera, nëse do krijojmë një jetë të re, diku në një planet tjetër, a do ta marrim me vete kishën, xhaminë, apo teqenë?

Për të vetmin njeri social të parë që vdiq në kryq...


Eljan Tanini

Shikoni ndërkohë edhe dokumentarin që tregon historinë më të bukur të treguar rreth historisë së miteve : http://www.youtube.com/watch?v=GIBmgByKjPA

NDAL PADITURISE !

Komandot ksenofobe, stërvitje në Sarandë

Forcat e Njësisë së Gardës Bregdetare të Greqisë, që kërcënuan shqiptarët nga bulevardi kryesor i Athinës me prerje kokash, rrjepje lëkure e deri me pirje gjaku, e kanë vizituar Shqipërinë 7 muaj më parë.

Parada e turpit

Të paktën 20 nga 36 komandot ksenofobë që u filmuan teksa klithnin: "Grek lind, nuk bëhesh kurrë, gjakun për ty do derdhim o derr shqiptar", kanë zbarkuar në portin e Sarandës në datën 15 shtator 2009. Pra, pikërisht në periudhën kur mbarë opinioni publik ishte përfshirë në debatin për marrëveshjen e përcaktimit të kufirit detar mes dy shteteve. "Gazeta Shqiptare" ka siguruar dje ekskluzivisht fotot e 20 marinsave dhe të të paktën tre anijeve të kësaj Njësie, që për 24 orë ka patrulluar brenda ujërave territoriale shqiptare me misionin e koduar "Albania 2009".

Vizita e tyre në Shqipëri konfirmohet edhe nga vetë Ministria e Mbrojtjes së Greqisë, e cila e ka bërë të ditur këtë lajm përmes një njoftimi për shtyp të shpërndarë në datën 18 shtator 2009. Referuar këtij njoftimi thuhet se, qëllimi i kësaj vizite ka qenë thjesht stërvitor me qëllim "familjaritetin, veprimin paralel dhe koordinimin e mjeteve operacionale me rojet bregdetare shqiptare". "Stërvitja ishte bazuar në një incident të supozuar mes dy anije pasagjerësh pranë Sarandës. Rezultat i përplasjes ishte zjarri në motorin e majtë kryesore hydrofoil, me pasagjerë, të cilët bien në det për shkak të panikut dhe traumave detare. Skenari përbëhej nga katër faza për të trajtuar dhe për të menaxhuar situatën, konkretisht: informacion fillestar për shërbimet e përfshira, mobilizimi i personelit dhe burimeve, shuarjen e zjarrit dhe shpëtimin e banorëve të zhytur në ujë, rehabilitimin dhe transferimin e një marinari të plagosur", - thuhet mes të tjerash në këtë njoftim. Në të sqarohet gjithashtu se, pjesë e ekuipazhit të forcave speciale greke kanë qenë respektivisht "Njësia e Gardës Bregdetare, Oficeri Ndërlidhës për Shqipërinë, Zyrtari i Drejtorisë së Sigurisë Detare të Ministrisë së Marinës tregtare, Egjeut dhe Politikës së Ishujve si edhe një Koordinator Rajonal".

Forcat shqiptare
Ndryshe nga sa pretendon njoftimi për shtyp i Ministrisë së Mbrojtjes së Greqisë, në këtë të ashtuquajturën "stërvitje të përbashkët" nuk ka marrë pjesë asnjë nga forcat shqiptare të rojes bregdetare.

Fakt për këtë është mungesa jo vetëm e një njoftimi nga ana e Ministrisë sonë të Mbrojtjes, por edhe mungesa e një vendimi të qeverisë shqiptare që e mundëson këtë. Organizimi i të tilla stërvitjeve të përbashkëta, por edhe kalimi transit brenda kufijve shtetërore të Shqipërisë të forcave të huaja ushtarake sikundër dihet, rregullohet në bazë të ligjit "Për mënyrën dhe procedurat e vendosjes dhe kalimit të forcave ushtarake të huaja në territorin e Republikës së Shqipërisë, si dhe për dërgimin e forcave ushtarake shqiptare jashtë vendit".
Ky ligj kërkon detyrimisht një vendim të Këshillit të Ministrave për organizimin e kësaj të ashtuquajture stërvitje. Por, një vendim i tillë që mundëson njësitë speciale të rojes bregdetare greke të patrullojnë brenda ujërave territoriale të Shqipërisë apo për të organizuar një stërvitjeje të përbashkët me forcat shqiptare e për më tepër që mundëson zbarkimin e trupave të ushtrisë greke në portin e Sarandës, nuk gjendet kurrkund.

Tedi Blushi, G. Shqiptare

Çdokush ka shifrën e tij...

Kam darkuar me rrënimin tim,
kam ngritur dolli për suksesin e tij.
Kam marrë dhe shumën ma kanë marrë,
më kanë dhënë pa patur nevojë.

Më kanë refuzuar pa më njohur,
e kam pranuar të pranoj ligësinë,
më kanë dënuar me vetmi
duke më ofruar shoqërinë.

O Diell të lutem mos shko,
ose më merr edhe mua,
ërrësira për disa është qetësi,
për të tjerë...gjyq,
të dënuar në liri.

Më mungon ajo që kam,
nuk mungoj atje ku, duhem, duhet,
gjithçka është kaq e bukur,
ne kaq të trishtë luajmë.

Lulja nuk është më e bukur,
ajo u quajt e çmuar, e shtrenjtë,
aroma veshi një çmim,
ndjenjat paguheshin me parapagim.

Lumturia jote ishte e dëmshme
edhe pse askënd nuk cënonte,
bota e tjetrit kishte rregulla,
me të cilat ti... s'përfaqsoheshe.

I ngjante tragjedisë së natyrës,
por ishte natyra e tragjedisë ku vuajmë,
gjithçka ish kaq e bukur,
ne, as të trishtë, as s'luajmë...

Shkroi: Stop Injorancës

Shoqëria civile dhe shoqëria servile

Zhvillimi i vendit në këto 20 vite prodhoi shumë realitete të reja, me përjashtim të një fushe: për shkak të lugës së zgjatur të donatorëve, vendi nuk arriti dot asnjëherë të kishte një shoqëri civile të vërtetë.
Programet e veprimit importoheshin nga jashtë, nevojat e vendit retushoheshin sipas plan-veprimit të donatorëve, rezultatet falsifikoheshin...

Sa herë që shoqërisë civile shqiptare iu ofrua nga politika një lugë më e madhe se ajo e donatorëve të huaj, përfaqësuesit e saj braktisën pozitat e të paangazhuarit duke veshur ngjyrat e lugës së zgjatur. Për këtë arsye, në shumë rangje të larta politike sot kemi njerëz që origjinën e suksesit e kanë në lozhën e shoqërisë servile, të cilën tani as ndërkombëtarët nuk kanë më atë vullnet të parë për ta ushqyer e mbajtur në këmbë.

Ne kemi sot shoqata çadra (ombrellë - sipas përkthimit anglisht të fjalës nga letrat e donatorëve), kemi shoqata aktive dhe pasive, kemi nisma dhe lëvizje, por nuk kemi asnjë aksion civil. Nuk kemi shpirt, as mbështetje publike për nisma që burojnë nga interesa komunitare, sado të vogla qofshin këto grupe interesi.

Në një cikël veskeq, ky fenomen ka penguar rikrijimin e komuniteteve si grupe të interesit - të cilët të mund të ndërtonin një mënyrë shprehjeje të ndryshme jashtë presionit korruptiv. Ky presion korruptiv detyrimisht duhet të bjerë mbi politikën, e cila absorbon kostot, e përbalt sistemin në shkëmbim të një grushti parash. Kaq.

Ka ardhur koha që kjo epokë të mbyllet në Shqipëri.

Si themelues i Unionit Shqiptar për Cilësinë e Jetës kam bindjen se grupimet civile në Shqipëri duhet të jenë gjithëpërfshirëse dhe jo përjashtuese, duhet të garantojnë autonominë e çdo qelize përbërëse brenda një optike të re etike, duhet të ushqejnë ndjesi të reja shumë më të larta për nevojat e vendit dhe të shpërfillin aksionet që nuk prodhojnë rezultate të matshme lokale. Çdo përpjekje e dështuar është një shans i pakthyeshëm.

I pari dhe kryesori partner yni në këtë përpjekje mbetet individi fundor, përfituesi i vogël qytetar, ai guri i çmuar i kurorës shoqërore që ndriçon arsyet e ekzistencës së të gjithëve ne - shtetit dhe institucioneve të tij - qendrore dhe lokale, shoqatave dhe mjedisit shumëngjyrësh të veprimtarëve socialë, sektorit publik e atij privat.

Edhe pse vetëm me 22 shoqata anëtare, Unioni synon t’i japë shoqërisë civile shqiptare një vizion të ri të ngritur mbi bashkëpunimin dhe sinergjinë, ku nuk ka mbivendosje programesh e fondesh dhe ku së pari nuk ka falsitet.

Pa kërkim sociologjik e shkencor, pa ekspertizë të vërtetë teknike në identifikimin e nevojave, nuk mund të ketë programe, as rezultate të matshme. Për mua rezultati më i vlerë është rindërtimi i vetëdijes shoqërore të grupeve përfituese, si dhe riorientimi i politikave që mundësojnë një zhvillim të qëndrueshëm.

Jetojmë në epokën e rrjeteve sociale, në epokën e komunikimit të shpejtë e të personalizuar, jetojmë në erën e individit të lire dhe dinjitar, i cili meriton më shumë sepse pranon të marrë më shumë përgjegjësi, duke kërkuar më shumë nga të gjitha palët dhe duke i garantuar të drejtat e tij me aftësinë për të prodhuar nga vetja vlerë të shtuar komunitare, në bashkëpunim.

Unë jam i bindur se në kushtet e reja të integrimit të vendit, beteja ndaj varfërisë, veçimit gjeopolitik dhe ekonomik të individit shqiptar do t’i lërë tani vendin një tjetër beteje: asaj kundër defaktorizimit social të bashkësive të krijuara në emër të interesit të përbashkët. Kjo kërkon rikthimin në përmasën komunitare të grupeve të interesit, kërkon rindërtimin e parakushtit bazë të zhvillimit të qëndrueshëm: gjenerimin e vetëdijes dhe kërkesës shoqërore për një cilësi të re dhe më të lartë jete, kjo kërkon modernizimin e vizioneve individuale, të cilat përbashkohen tek një e mirë publike dhe private me përfitueshmëri kolektive më të lartë, më të besueshme dhe jetëgjatë.

Është kjo qasje që e bën punën tonë një sfidë reale dhe të pandërprerë për të ruajtur ritmin e reformave pa deformuar vullnetin e shumicës, e cila duhet t’i përqafojë ato si kërkesa të brendshme kombëtare, jo si importe politike dhe kulturore - qoftë edhe evropiane.

Nëse ka një koncept që në kuptimin tërësor të fjalës i bashkon shqiptarët me Evropën e bashkuar, kjo është kërkesa legjitime për një cilësi të rritur të jetës.

Cilësia e jetës është produkt i ideve dhe aspiratave të reja, ku liria bën ligjin dhe ku përgjegjësitë realizohen të ndërthurura - si gurët e latuar në një mur solid, i cili duhet t’i qëndrojë kohës. Mosha e re e Shqipërisë dhe vizioni i saj euroatlantik janë garancia më e mirë se kemi zgjedhur objektivin e duhur për dekadat që vijnë.

*Kryetar i Unionit Shqiptar për Cilësinë e Jetës

Nga Edmond Stojku*, G. Standart

Në kërkim të emrave shqiptarë

Para disa kohësh, doli në qarkullim një broshurë me emra shqiptarë e ilirë, por shumë pak janë ata që e kanë shfletuar dhe përvetësuar këtë pasuri kombëtare.

Fjalori i pasur i gjuhës sonë përmban disa fjalë, që ende nuk njihen për nga origjina e tyre dhe nuk mund të zëvendësohen me ndonjë fjalë tjetër, si për shembull sheqeri. Emërtime të tilla janë ngulitur që prej Perandorisë Osmane, por nuk është ky objekti i këtij shkrimi, madje edhe sikur të përpiqeshim të analizonim origjinën e fjalëve i ëmbël ose mjaltë, të cilat kanë lidhje me fjalën thrake "amalusta" që do të thotë pikërisht sheqer. Edhe pse mbarë njerëzimi, që nga epoka e lashtësisë e deri më sot, ka ditur të vendosë emra me kuptim për fëmijët e tyre, madje emra me origjinë dhe prejardhje të vendit nga vijnë ose të personave që i përkasin brezave të mëparshëm, nuk e dimë pse sot përdoren kaq emra të huaj dhe fare pa kuptim.

Dikur emrat diktoheshin
Në komunizëm, për të regjistruar foshnjën në zyrën e gjendjes civile, të jepnin një fjalor me 6000 emra shqiptarë, ilirë dhe duhet të zgjidhje midis tyre. Ndaloheshin emra fetarë, por shiheshin me sy të mirë emrat ilirë. Nga vitet '50-'60 filloi vendosja e emrave rusë, për shkak se shumë shqiptarë të asaj kohe studiuan në Bashkimin Sovjetik. Edhe pse të frutuar, dikur shqiptarët ishin më të ndërgjegjshëm dhe më patriotë në zgjedhjen e emrave të fëmijëve të tyre. Patjetër, të vjen një mendim në kokë, në këtë kohë të shpejtë ndryshimesh se si prindërit shqiptarë po u vendosin emra të huaj fëmijëve të tyre, ndërsa kafshëve shtëpiake emra të origjinës. Emra arabisht, turqisht etj, janë "dhuratë" e pushtimeve të huaja, si Hasan, Hysen, Rexhep, Gjyle (me shpjegime etimologjike të huaja), ndërsa çuditërisht emrat e kafshëve shtëpiake janë dardhane, dredhëz, balushe, bardhane, etj, me kuptim e shpjegim shqip. Le të kujtojmë formulën e pagëzimit kur emri i fëmijës merrej me gëzim, por edhe me kuptim, sepse sot e kësaj dite arrijmë ta gjejmë kuptimin në shqip të atyre emrave të vjetër. E shkuara mbart një certifikim shqiptar, ndërsa emërtimet e reja, sidomos pas viteve "90 të shekullit të kaluar, kanë zbrazur shpirtin tonë nga thesaret e tij të vërteta.

Tragji-komedi gjuhësore

Me të drejtë, disa syresh mund të nervozohen nga kjo anomali, por ky është një realitet që duhet pasqyruar qoftë komedi, tragjedi gjuhësore apo të dyja të ndërthurura së bashku.

Po humbasin emrat shqiptarë dhe ky është një problem shumë serioz, që i përket të sotmes e sidomos të ardhmes.

Mos ndoshta duke u lakmuar nga e kaluara e hidhur e robërisë shekullore do të kthehemi sërish te antroponimia e robërisë tashmë moderne?!

Ka dy mundësi, ose emrat e fëmijëve të jenë të huaj, ose bashkim të emrave të prindërve pa pasur asnjë lidhje kuptimore dhe shpjegim gjuhësor. Ndërsa brezi i viteve "90-të ka vendosur emra të huaj, kryesisht të shteteve fqinj si Albertino, Bernadino, sot shumica e emrave merren nga emisionet televizive, kryesisht telenovelat si dhe nga emrat e lojtarëve të futbollit. Studiuesit kanë treguar se rilindja e shqiptarit modern parakuptonte përvetësimin masiv të historisë kombëtare dhe kjo hodhi në qarkullim një grup emrash që u përkisnin burrave dhe grave të shquara të kombit në të shkuarën, duke filluar me Lekën e Madh, e pastaj me radhë Pirron, Gjergjin, Kastriotin, Donikën, Gjinin, Vojsavën, etj. Duke riprodhuar në identitetet vetjake.

Kur nisi shekullarizimi...

Tek e fundit, vendosja e emrit është një akt dëshire dhe u përket prindërve. Emrat me prejardhje nga fjalë të shqipes, si Ylli, Drita, Agim, Luan, Lumturi, etj. kanë nisur të përdoren si shenjë e vullnetit për ta identifikuar shqiptarinë me gjuhën shqipe dhe jo si një ndjesi e brendshme dhe atdhetare e çdo shqiptari. Emrat ilirë, prej mbishkrimeve mbetur nga lashtësia ose vjelë nga tekstet klasike si Bardhyl, Agron, Genci dhe Tefta u hapën rrugë një vargu emrash të tjerë të çuditshëm, të panjohur...Ky proces të natyrshëm shekullarizimi dhe shqiptarizimi nëpërmjet shekullarizimit e përçudnoi historinë qoftë në aspektin estetik, por edhe atë kuptimor. Tashmë emra të tillë si: Fiorela, Xhoni, Samanta, Franc, etj. Kriza e Shqipërisë post-totalitare i shtyu shumë qytetarë shqiptarë t"u uronin fëmijëve një të ardhme si joshqiptarë, por si qytetarë "të botës".
Njerëzit nuk duan më që dëshirat e tyre, duke përfshirë aty emrat e fëmijëve, t’ua diktojnë të tjerët, por të konfirmohen me interesa dhe parapëlqime "demokratike", sepse po more emër të origjinës u bëre si kallaballëku...

Të ndjekësh modën

A do t’u kthehen shqiptarët emrave të vërtetë shqiptarë dhe ilirë?

Kjo është pyetja më "e lodhshme" dhe me më shumë përgjigje të paqarta. Kjo do të jetë një formë reale dhe e nevojshme që Shqipërisë t’i rikthehet sadopak dinjitet, brenda dhe jashtë vendit; sepse vetëm kështu do të mbeten të forta thesaret kulturore kombëtare. Ndërsa brezat e rinj kanë ardhur "në fronin" e trashëgimisë, përzgjedhja e emrave nga tradita kombëtare shekullore është një punë e lënë pas dore nga më të vjetrit, të cilët nuk e kanë kthyer në edukatë fisnore dhe familjare vendosjen e emrave shqiptarë.

Nga Isidor Koti, G. Tirana Observer

Në këtë lidhje mund të gjeni emra të ndryshëm shqiptarë :
http://www.parajsa.com/dossier/39-fjalor-emrash-shqip.html

O sa mir’ me ken’…i poshtëruar!

Sado mendje djallëzore te kesh, edhe sikur të jesh krye komandant i andarteve apo i venizëllove, nuk e sajon dot atë incident të pashembullt që ndodhi në të njëjtën ditë, rrezik edhe në të njëjtën orë: në historinë shekullore mes dy popujve “miq”, mes dy vendeve fqinjë, Greqisë dhe Shqipërisë, pikërisht në ditën e festës kombëtare greke, Kuvendi ynë demokratik mblidhet dhe vendos të legalizojë me ligj varrezat e ushtarëve grekë (pra politikisht, se realisht varrezat janë ngritur dhe bekuar me vakt e me kohë!), ndërsa në Athinë, në paradën zyrtare, komandot greke parakalonin dhe këndonin himne naziskinësh me vargje kriminale, antishqiptare.

Veshja kombëtare greke, e vjedhur nga tradita shqiptare.

Sigurisht kjo nuk ishte as hera e parë e me siguri që nuk do të jetë as e fundit, pavarësisht nga masat që medemek “do të marrë qeveria greke”, sipas “garancisë “ që na dha edhe ministri ynë i jashtëm, teksa na vuri në dijeni, pas incidentit, se…se fjalë më të qarta se ato të ministrit grek të mbrojtjes së qytetarit për këtë incident nuk mund të gjesh!…Pra, ministri grek, përgjegjës direkt për këtë ceremoni të ndyrë dhe raciste (e cila nuk ishte përgatitur nga repartet ilegale të “17 nëntorit”), na qenka shqetësuar më shumë edhe se autoritetet shqiptare!...

Kjo e bën poshtërimin shumë më të papërballueshëm, pasi tregon se si dhe pse komandohet klasa jonë politike, se sa pa personalitet dhe pa dinjitet kombëtar qenkemi katandisur ne shqiptarët e sotëm, se si po tërhiqet për hunde dhe po poshtërohet publikisht qeveria Berisha nga Athina zyrtare.

Sigurisht jo nga Athina demokratike, po nga Athina atavike e atyre megalomanëve ballkanikë që e bënë Greqinë të dalë për t’u shitur në ankand, të trokasë dyerve të botës për të lypur lëmoshë, gjë e padëgjuar as nga shtete që nuk janë shtete! E pra, një dhi e zgjebosur të vjen në derë e të bën pis, paçka se ti e ke nderuar!
Kjo është më e rëndë edhe se dhurimi e detit, të cilin për fat e anuloi Gjykata Kushtetuese. Ky incident bëhet edhe më i rëndë edhe pse dy deputetët çamë guxuan e mbajtën fjalime “prekëse” në Kuvend (duke iu lutur Greqisë të njohë çështjen çame!), por ama me qëndrimin e tyre, edhe ata lejuan të zhvillohej seanca, paçka se votuan kundër! Ndaj edhe fjalimet e tyre të nesërmen, para dyerve të ambasadës greke në Tiranë, nuk ngjallën asnjë shpresë apo entuziazëm se në Shqipëri ka një klasë politike apo ndonjë parti, sigurisht jo nacionaliste, po sadopak atdhetare që të ketë guximin e mjaftueshëm të dalë e të mbrojë në mos interesat kombëtare, të paktën dinjitetin kombëtar para qytetarëve e para botës!

Turp të tillë nuk gjen dot në histori!

Ne jemi katandisur, sigurisht jo për fajin tonë, si qytetarë, as se në Greqi kemi mbi gjysmë milion emigrantë, por të klasës së sotme lapërdhare politike, që është padyshim më e poshtëruara e Ballkanit, më me pak dinjitet, një klasë që për të mbetur në pushtet është gati jo vetëm të falë Shën Naumin, po edhe të gjithë Shqipërinë!
Këtë na provoi së fundi edhe incidenti i komandove grekë, bashkë me seancën e Kuvendit për varrezat e ushtarëve grekë, seancë që padyshim ishte gatuar qëllimisht që të jepej si një dhuratë në ditën e festës kombëtare greke, për të dëshmuar edhe me një provë tjetër servilizmin e pacak, pas dështimit të kufirit detar…
Kjo do t’i tregonte Athinës që ne, dmth qeveria Berisha, nuk e ka humbur “dashurinë” pa kushte për ju, edhe pas dështimit të dhurimit të kufirit detar, sigurisht “jo për faj të qeverisë”…
E pra kjo shëmti në marrëdhëniet dypalëshe mesa duket ka shkuar shumë larg…; por kjo nuk ka ndodhur vetëm me grekët, por edhe me serbët, edhe me maqedonasit, edhe me italianët (kujto psh plehrat e Italisë, centralin bërthamor, Otranton apo batutat e Berluskonit para syve e veshëve të Kryeministrit tonë lavdimadh!), edhe me çekët, të cilëve iu fal OSSH-ja kur Çekia kishte kryesimin e BE-së, vetëm e vetëm që para zgjedhjeve Berisha të shkonte në Pragë e t’i dorëzonte Kryeministrit çek një dosje ngjyrë blu, me kërkesën për vend anëtar të BE-së…
Dhe si rezultat, qeveria e këtij vendi të rraskapitur, që ka dalë të shitet për një euro, nuk bën as gëk as mëk as kur kjo ndërmarrje private çeke u vjedh për një muaj mbi një milion dollarë nga faturat e energjisë elektrike qytetarëve të varfër shqiptarë!…
Një qeveri që nuk demonstron dinjitet kombëtar para ndërkombëtarëve, nuk ka si të ketë dinjitet e nuk mund të punojë në të mirë të popullit të vet! Ne nuk e meritojmë këtë turp e këtë poshtërim që na vjen së pari nga brenda pastaj edhe nga jashtë!

E pra, edhe më një të tillë degradim, ne kemi guximin dhe shpresën të kërkojmë të bëhemi sa më shpejt anëtarë të BE-së!…

Por si mund të na respektojnë, si mund të na legalizojnë vizat, që të lëvizim në Evropë lirshëm kur qenkemi katandisur kaq faqezinj e kaq pa dinjitet?
A kanë faj ndërkombëtarët që na lanë të fundit, madje, së voni, edhe pas Bosnjës?!
***
Kush e njeh historinë mes dy popujve, e di që kjo që ndodhia me komandot naziskine greke nuk është një rastësi, as lajthitje, po një frymë që mesa duket në Greqi nuk është shuar as nga demokratizimi i Greqisë, as nga anëtarësimi i saj në NATO dhe në BE.

Greqia ka bindjen që është kryeqendra e Ballkanit të trazuar , ajka e këtij rajoni që me sa duklet fuçinë e barutit e ka zëvendësuar me qypet e folklorit, me buzuqet e shishet e uzove…
Por brenga jonë që vjen nga një varfëri e trashëguar të shtohet edhe më tepër kur vëren me trishtim se si një vend si Maqedonia, që është ende pa emër, që nuk ka një datë për festë kombëtare, si shtet i mëveçëm (nuk është shtet as një dhjetë vjeçar), që ka popullsi më të vogël se ne, që ka probleme etnike të pazgjidhura, por ama pakësh një klasë politike që ka guximin e mjaftueshëm e të admirueshëm t’i vërë kufirin te thana edhe Greqisë megalomane, duke sakrifikuar madje edhe anëtarësimin e saj në NATO, pa e bërë qejfin qeder!
E pra, pavarësisht presioneve të ndërkombëtarëve për t’u marrë vesh me Greqinë për emrin, Maqedonia, po edhe Mali i Zi, jo vetëm që fituan vizat, po janë shumë më pranë BE-së se ne!
Sepse ata drejtohen nga dinjiteti i shtetarëve të tyre, dinjitet që përcillet edhe te qytetarët e simbolet kombëtare!

Ja pra përse atë këngën “O sa mir’ me ken’ shqiptar”, ne, mbas sodit, duhet me e këndue, për qejf të grekëve: ‘O sa mir’ me ken’ i poshtëruar’!
Deri kur kështu? Besoj se grekët, sidomos me ne shqiptarët do ta kenë shumë shpejt të humbur davanë! Vetëm se kur të ndryshohen rolet, ne nuk do të këndojmë të tilla këngë raciste kundër tyre për shpagim!

Kiço Blushi, G. Shqiptare

Gërmime të mëtejshme mbi gjuhën etruske në lidhje me Shqipërinë

Nga tregimet e Homerit, Herodotiti, Tukudititi deri në studiuesit e sotëm, mbështetur në arkeologjinë, historinë dhe linguistikën del se Pellazgët, ilirët, etruskët, shqiptarët kanë gjuhët e tjera.

Ndërtime etruske

Nga burime arkeologjike të shekullit të XIII para erës sonë, të gjetura në Dodonë, në kryeselinë e pellazgo- ilirëve:
60 km në lindje të Konispolit dhe 22 km në jug perëndim i Janinës, dokumente të shpëtuara nga Dionizi i Halikarrnazit ( shek.i p.e.s.) faktohet se shumë pellazgë janë larguar nga vatrat stërgjyshore të tyre dhe kanë shtegtuar drejt Saturnisë: Italisë të asaj kohe. Këta refugjatë pellazgë janë quajtur etruskë. Këtë e fakton dhe dijetari romak Lus Mani, dijetari Plini etj. Të cilët kanë thënë se alfabetin në Lacium e sollën pellazgët në shekullin e VII p.e.s.

Simbas dijetares Nermin Vlora: " Antiche civilita mediterranea" faqe 154 ( vdekur në romë në 2007 dhe me kërkesën e saj varrosur në Vlorë): Një shumicë e madhe mbishkrimesh etruske interpretohen me anën e ilirishtes, që është shqipja e sotme, mbështetur në mënyrën të veçantë mbi linguistikën: Idioma është dëshmuese e pa kontestueshme.

Simbas kësaj dijetareje duhet të kemi parasysh këto fjalë themelore të gjuhës ilire, të cilat rrojnë akoma sot në shqipen moderne:

PELLG NË ITALISHT: Pelago, që do të thotë " det i thellë", nga vetë emri i pellazgëve, të cilët i quajnë dhe: " Popujt e detit".

Ilir dhe Iliria e kanë ruajtur domethënien e tyre " Njerëzit e lire, në vendin e ilirëve.

Jon: "Deti Jon" ishte deti i ilirëve.

Rezna e quanin veten e tyre etruskët, që do të thotë: " Rrezet e atdheut: ILIRI".

Ja pra: Tani ne mund të themi se: Pellazgët : " Janë popujt të detit. Ishin lundrues të mirë dhe të lirë në detin e tyre dhe autoktonë të vendeve kumë vonë erdhën grekët.

Ja çfarë populli i përparuar ka qenë para ardhësit tanë, si nga pikëpamja ekonomike ashtu dhe kulturore.

Nuk duhen harruar se personalitete të rëndësishme romake si për shembull : Giulio Cesari dhe perandori Auguato i perfeksionuan studimet e tyre në shkollat e mirënjohura të Ilirisë.

Kjo lëndë është shumë e madhe, thotë Nermin Vlora, por ne do të zhvillojmë, vetëm pjesët thelbësore, në mënyrë që lexuesi të përvetësojë pikat kryesore të së kaluarës sonë, rrënjët e së cilës humbasin në mjegullën e kohës:

Homeri: I cili rrojti në shekullin IX para erës sonë:

"Pellazgët ishin një popull autokton.

Spiro Konda: Shqiptarët dhe Problemi i pellazgëve" Ai mbështet tezën toponimia të tipit MALEA? MALIA? MALEIANON; rrjedhin nga fjala: MAL.

Kurse të tjerat të tipit GYRËS?
Gyropetra, a kanë rrënjën e tyre në fjalën Gur. Këto fjalë, thotë Konda, gjenden shpesh në veprat e Homerit etj. Një fjalë që takohet shpesh në ILIADËN e Homerit dhe që ruhet akoma në gjuhën shqipe është fjala " Pyll" . Në një ishull të Lezbos ku banonin pellazgët gjendet një, mal me pyll të dendur dhe që ka ruajtur emrin origjinal: Pyllon.

Fjalët: MAL, GUR, PYLL, përmenden shpesh në Odhisenë e Homerit.

Në kohërat e lashta, Deti Adriatik njihet si: "Deti Jonë", që do të thotë deti i ilirëve. Këtë lajm e kemi nga Tuqididi në veprën e tij madhështore

" Historia".

Të gjithë këta autorë të ndryshëm antikë vërtetojnë një zëri: në të mohuar një zëri: se Pellazgët ishin autoktonë dhe grekët emigrantë që nuk kanë asnjë afërsi gjenetike me njeri -tjetrin.

Herodoti: "Ati i historisë", na jep lajme shumë interesante. Ai jetoi në shekullin VI para Krishtit, ku shkrimi ishte konsoliduar, prandaj rrëfimet e tij janë interesante: " grekët mësuan nga pellazgët artin e punimit të bronzit, të themelimit të qyteteve e të fortifikimeve" . Akoma edhe sot muret e ngritur me masa të mëdha guri quhen: " Mure pellazgjikë".

Herodoti informon se Pellazgët ngritën murin rrethues të akropolit të Athinës dhe nga ata morën mitet e perënditë.

Studiuesi austriak Von Han që ishte konsull në Janinë, autor i librit: " Albanische Studien" shkruan: " shqiptarët janë autoktonë rrjedhin drejt prej ilirëve. Janë pasardhës të pellazgëve prehistorikë.

L Benloë : " La Grece avant les Grecs" ( Paris 1877 fq.10) shkruan: "shumë emra vendesh. Malesh, lumenjsh, personazhesh legjendarë, nuk mund të shpjegohen me etimologjinë greke. Vetëm një gjuhë ka qenë në gjendje deri tani të hedh dritë mbi emrat e këtyre vendeve. Kjo është gjuha shqipe.

Nobert Jokl, në " reallekxikon der vorgeschichte" ( 1924 fq 186) shkruan:

"Sidoqoftë, vërejmë se trashëgimet linguistike që vinë nga gjuhët e lashta të Ballkanit, si ajo e Ilirëve dhe e Thrakasve janë lidhur ngushtë me gjuhën shqipe".

Përsa i përket çështjes gjuhësore, shton Nermin Vlora, në lidhje me etruskët: pata një eksperiencë të mrekullueshme në Perugia të Italisë. Në hyrjen e universitetit mbi mur, në të djathtë dhe në të majtë janë vendosur si motiv zbukurues, tulla guri me mbishkrime etruske.

U ndala dhe i lexova ato, duke i kërkuar ndihmë njohjes shkollore të greqishtes së vjetër. Habitja dhe gëzimi u bënë të mëdha, kur kuptova se isha në gjendje të kuptoj, jo vetëm fjalë të izoluar, por fraza të përsosura, me anën e shqipes.

Këtu kemi disa nga mbishkrimet e Perugias:

Mbishkrim etrusk

Etruske - Shqipe

Arca zini tannia Arka zini (i)

Tannia (8)

La veti av. (avalli)

La fisi Fari La fisin faren la

Lan veti lane Lan vetin lan uria

uria

La vain la vain

Avle seli Avlli shkeli

Madnoia leve da Madhnia leje



Shënim : Lexo nga e djathta në të majtë.

Këto fjalë të mrekullueshme janë kaq të thella, kaq lakonike dhe kaq shqiptare jo vetëm në interpretimin e tyre por edhe në formën, mund të themi se sot shkruhet dhe flitet, pak a shumë në këtë mënyrë.

Greqishtja e vjetër dhe latinishtja u ndryshuan gjatë shekujve, kurse ilirishtja mbeti praktikisht njëlloj. Me të drejtë, glotologu i mirënjohur Gustav Meyer në : " Nuova antologjia" ( 1885, f.q: 535) shkruan: " Shqiptarët duhen të quhen " Ilirët e rinj" ashtu si grekët e sotëm quhen: "Grekët modernë".

Ku duhet kërkuar misteri i ruajtjes së gjuhës ilire?

Në të vërtetë ajo nuk u helenizua , megjithëse përdori shkrimin grek nuk u latinizma mbas zaptimit të Romës me 168 para Krishtit, nuk u sllavizma si tek fqinjët e tjerë, kur u turqizma gjatë pesë shekujve të zaptimit Otoman.

Arti etruskian

Këtë gjë të mrekullueshme e kreu dashuria e shqiptarit për kulturën, për traditat, për nevojat shpirtërore edhe me ndihmën e maleve vigane, që mbrojtën një popull me të kaluar vigane.

Nga Mexhit Kokalari, G. Ndryshe

KLSH: Administrata 7.3 miliardë lekë abuzime

Zbardhet raporti vjetor i KLSH-së. Dëmi total që administarata shtetërore i ka shkaktuar bushetit të shtetit vertitet në 7.3 mld lekë. Në vend të parë, keqadministrimi i pasurisë publike dhe tatimet.


Abuzimet e aparatit shtetëror i ka shkaktuar buxhetit të shtetit një dëm total prej 7.3 miliardë lekësh. Kontrolli i Lartë i Shtetit ka përgatitur raportin vjetor të vitit 2009 i cili pritet të shqyrtohet së shpejti në kuvend duke pasqyruar një serë shkeljesh të hasura gjatë kontrolleve të bëra përgjatë vitit të shkuar.

Abuzime me investimet publike, mosmbledhje e detyrimeve të të tretëve ndaj shtetit, rritje artificiale e fondeve të pagave dhe shpërblimeve, abuzime në procedurat tatimore e doganore, janë disa nga shkeljet më të mëdha që janë hasur nga KLSH gjatë 150 kontrolleve të kryera gjatë vitit 2009 të cilat kanë hapur një gropë prej 7.3 miliardë lekësh në buxhet. Krahas nëntemujorit të parë të vitit 2009 shkeljet përfshijnë edhe kontrolle të bëra gjatë viteve 2007, 2008 për të cilat KLSH ka kërkuar rimbursimin e shumës së humbur, por që nuk është marrë parasysh nga organet shtetërore.
Dëmi më i madh në arkën e shtetit është shkaktuar në sektorin e shitjes dhe lëshimit më qira të pasurisë shtetërore, investimeve publike me anë të granteve të huaja si dhe projekteve për mbrojtjen
E mjedisit me vlerë totale prej 3.3 miliardë lekësh. Brenda kësaj shume, plot 3.1 miliardë lekë dëm buxhetit të shtetit, i është shkaktuar nga neglizhenca e administratës për mbledhjen e detyrimeve që kompani apo subjekte të ndryshme i kanë shtetit për shkak të blerjes apo marrjes në përdorim të pasurive shtetërore.
Nga këto, dëmin më të madh e ka shkaktuar Ministria e Mjedisit, Pyjeve dhe Administrimit të Ujërave me 592 milionë lekë për shkak të mosarkëtimit të qirave dhe detyrimeve të tjera prej kompanive që kanë marrë sasi të konsiderueshme pyjesh në shfrytëzim.

Për sa i përket dëmi prej projekteve të me financim të huaj, kryesisht ai ka ardhur nga ritmet e ulëta të disburimeve e cila është shoqëruar me kosto shtesë në pagesën e përqindjes për kreditë e patërhequra. Po ashtu, KLSH raporton për raste të mosmbajtjes së garancisë bankare ndaj kompanive të kontraktuara për kryerjen e një investimi të cilat jo pak herë kanë nuk kanë përmbushur detyrimet e përcvaktuara në kontratë duke i kontribuar në rritjen e shumës së dëmit në buxhetin e shtetit.
Ajo që KLSH konsideron si rast flagrant ka të bëjë me mosaplikimin e sanksioneve ndaj kompanive që kanë kryer shkelje. Ajo që preket më shumë nga qytetarët ka të bëjë me shkeljen e afateve kohore në përfundimin e punimeve nga kompanitë ndërtuese, fakt i cili konsiderohet gjithashtu problematik. KLSH jep alarmin edhe për një serë projektesh që kanë të bëjnë kryesisht me rikonstruksionin e sistemit të ujësjellës-kanalizimeve në disa bashki të vendit. Përmendim këtu, bashkitë, Lushnje, Durrës, Fier, Sarandë, etj.

KLSH gjithashtu raporton për shifra të lartë abuzimesh në Drejtorinë e Përgjithshme të Rrugëve me 87. 1 milionë lekë. Një dëm prej 68 milionë është hasur në Institutin e Sigurimeve Shoqërore dhe 13.9 milionë lekë në Ministrinë e Punëve të Jashtme. Dëmi i shkaktuar në këtë ministri, më së shumti ka të bëje me dietat që u jepen punonjësve. Për t'u theksuar është dëmi i hasur në "Qendrën Spitalore Universitare Nënë Tereza". Janë plot 54.7 milionë lekë dëm të kapura në këtë qëndër, të cilat kryesisht kanë të bëjnë me investimet si dhe shpenzimet operative. Po ashtu, në listën e abuzuesve renditet edhe Drejtoria e Përgjithshme e Ujësjellës-Kanalizimeve, e cila raportohet se ka shkaktuar një dëm prej 11.2 milionë lekësh buxhetit të shtetit. Në Drejtorinë Rajonale Arsimore Durrës janë kapur rreth 10 milionë lekë dëme, ndërsa në Ministrinë e Arsimit 5.9 milionë.
Kontrolli i Lartë i Shtetit ka kërkuar subvencionimin në buxhtein e vitit pasardhës të të gjithë dëmit prej 7.3 miliardë lekësh të hasura gjatë kontrolleve të vitit 2009.

Autoriteti - Dëmi
Administrimi Pasurisë Shtetërorë 3.1 mld lekë
Tatimet 2.7 mld "
Doganat 300 mln "
Ministria e Mjedisit 592 "
Ministria Arsimit 5.9 "
Ministria e Jashtme 13.9 "
Ministria e Shëndetësisë 4.7 "
Drejtoria e Përgjithshme Rrugëve 87 "
Qëndra Spitalore "Nënë Tereza" 54.7 "
Ujesjellës-Kanalizime 11.2 "
Instituti Sigurimeve Shoqërore 68.2 "
Drejtoria Arsimore Durrës 10.7 "
Drejtoria Arsimore Fier 8 "
Shërbimi Pyjor Kavajë 255 "
Pushteti vendor 436 "



KLSH-Qeverisë: Harto rregullat për reklamat

Kërkesa ka të bëje me përcaktimin e rregullave për reklamat që bëhen nga administrata qëndrore

TIRANË- Organizimi i fushtave publicitare nga organet shtetërore gjatë vitit të shkuar janë cilësuar problematike nga Kontrolli i Lartë i Shtetit. Më shumë se me paratë e harxhuara për të vetëreklamuar veprimtamtaritë e qeverisë, Kontrolli i Lartë i Shtetit e lidhe shqetësimin e tij me mënyrën se si zhvillohen procedurat e përzgjedhjes së subjekteve nga të cilat do të merret ky shërbim. Nisur nga kjo, KLSH i ka sugjeruar qeverisë që të marrë një iniciativë ligjorë për të përcaktuar rregullat mbi të cilat do të kryhet veprimtaria e përzgjedhjes së organeve mediatike apo kompanive publicitare për prodhimin dhe publikimin e reklamave të qeverisë. "Nga kontrolli i ushtruar në Aparatin e Kryeministrisë dhe në disa institucione qëndrore dhe vendore, u konstatua gjatë një viti buxhetor se ato përdorin fonde të konsiderueshme për blerjen, zhvillimin prodhimin e programeve e të reklamave për transetime nga operatorët radio-televiziv apo për botim në mediat e shkuara. Në prokurimin e fondeve në Kryeministri apo dhe në administratën qëndore janë konstatuar mangësi kryesisht si pasojë e mosnxjerrjes të ndonjë udhëzimi për zbatimin e ligjit të reklamave", - citohet nga KLSH.


Sipas KLSH-së, ekzekutivi duhet të përcaktojë paraprakisht, kriteret që duhet të përmbushë ofertuesi pjesëmarrës në konkurim të vlerësuara me pikë të cilat duhet t'u bëhen të ditura palëve para pjesëmarrjes në garë. Po ashtu kriter vlerësimi duhet të jetë shtrirja gjeografike, numri i lexuesve apo i shikuesve, etj.

Emirjon Senja, Shekulli

Skandal në Greqi, Forcat Speciale në paradë zyrtare: Shqiptarëve do t’u derdhim gjakun, me lëkurën e tyre do qepim rrobat tona

Athinë, 26 Mars NOA – Skandal me përmasa të papranueshme në Greqi, Forcat Speciale të ushtrisë greke fyejnë rëndë shqiptarët duke kërcënuar madje me pirje gjaku.

“Grek lind, nuk bëhesh kurrë, gjakun tënd do të derdhim, mor derr shqiptar”, është thirrja në kor që kanë bërë, dje në paradën zyrtare të 25 Marsit 2010, jo anëtarë të ndonjë organizate ilegjitime, por pikërisht Forcat Speciale që parakaluan rreshtore në rrugët “Panepistimiu” (Rruga Universitare” dhe “Agjiu Konstandinu” (“Shën Konstandini”).

Parada e skandalit

Dhe sikundër komentoi sot “Elefterotipia”, gazeta më e madhe greke, thirrjet skandaloze erdhën dje në qendër të Athinës, jo nga anëtarët e demonstruesve Hrisi Avgji, por nga Forcat Speciale zhytëse në Universitetin e Shën Konstandinit në paradën zyrtare ushtarake të 25 marsit.

Gjithçka ka ndodhur dje në qendër të kryeqytetit grek, Athinë. Forcat Speciale të Ushtrisë greke, (ΟΥΚ), zhvilluan paradën zyrtare ushtarake të 25 marsit.

Ndërkohë që parakalonin sipas procedurës, ka shpërthyer mes tyre kënga ““Grek lind, nuk bëhesh kurrë, gjakun tënd do të derdhim, mor derr shqiptar”, që në greqisht, u këndua me rimë, kështu: “Elinas gjeniese, dhen gjinece pote, to ema su tha hisume, guruni Alvane”. (Versionin në greqisht të këtij lajmi dhe videos, e gjeni këtu: NOA Lajme ne greqisht.

Këto dhe të tjera thirrje rrënqethëse, të denja për filma horror, u dëgjuan dje në mes të Athinës, raporton korrespondenti i Agjencisë NOA.

Thirrjet e frikshme erdhën pikërisht kur Forcat Speciale sapo përshkuan zonën e Sintagma (Kushtetueses) dhe “trimat” dhe u afruan në rrugët “Panepistimiu” dhe “Agjios Konstandinos”, nisën të klithnin për kasaphanë ndaj fqinjëve të Greqisë, duke mos kursyer shqiptarët, turqit dhe shkupjanët, siç i njohin qytetarët e FYROM (Ish-Republika Jugosllave e Maqedonisë). Dhe duke vendosur kështu “mes vedi” se kush ka të drejtë të quhet grek dhe kush jo.

Thirrja tjetër e këngës horrore, ishte: “Do të bëhet kasaphanë, pastaj do të hakmerrem, kur të adhuroni kishën edhe kryqin”, që në greqisht, u dëgjua kështu: “Tha gjini makeljo, meta tha ekdhitho, otan tha proskinisete simea ke stavro”.


Më tej sikundër dëgjohet dhe shihet dhe në pamjet video që ju keni pranë këtij raporti nga Athina, vijuan dhe frazat për ne shqiptarët dhe për fqinjët e tjerë: “U thonë shkupjanë, u thonë shqiptarë, rronbat e mia do të qep me lëkurën e tyre”, që në greqisht, e klithën kështu: “Tus lene skopjanus, tus lene alvanus, ta ruha mu tha rapsod me dhermat’ap’aftus”.

Dëshmitarët treguan se thirrjet u përkrahën edhe nga njerëz të politikës greke të cilët ndoqën paradën ushtarake së bashku me qytetarët grekë. “Një prej burrave politikanë, madje u priu Forcave Speciale duke thirrur dhe ai së bashku me ta e duke i paraprirë atyre me thirrje i pari”, raportoi sot “Elefterotipia”.

E gjitha kjo ndodhi ndërkohë që parada ndiqej në rrugë nga familjarë emigrantë që ishin mbledhur me dhjetëra, pjesa më e madhe e tyre, shqiptarë, të cilët shumë prej tyre shtruan pyetjen: “Pse kaq urrejtje ndaj nesh”.

Këto incidente vijnë vetëm pak kohë pasi Parlamenti i Greqisë miratoi ligjin që jep më shumë të drejta për emigrantët dhe që i hap rrugën përfitimit të nënshtetësisë greke. Mesazhi i klithmave të Forcave Speciale, lë përshtypjen se ishte pikërisht kundër këtij ligji.

Në këtë pikë, shtrohet me të drejtë pyetja: “Si është e mundur që ushtria greke, duke zhvilluar parada zyrtare, në mes të Athinës, ne qendër të saj, të sfidojë njerëzillëkun duke përdorur gjuhë të rëndë urrejtjeje ndërsa jetojmë në vitin 2010?

Fotot dhe video: Nga çastet e thirrjeve raciste nga pjesëtarë të Forcave Speciale greke në paradën e 25 Marsit 2010 në Athinë.

Videoja e skandalit për ata që kuptojnë greqisht : http://www.youtube.com/watch?v=hslGF-0KRqI

n.s/e.r/NOA

Varrezat greke përçajnë grupin e PD-së

Partia Demokratike ka rifituar dje pëlqimin e qeverisë greke, teksa ka miratuar në Kuvend marrëveshjen për kërkimin dhe rivarrimin e ushtarëve grek të rënë gjatë Luftës së Dytë Botërore, por ka humbur në të njëjtën kohë edhe unitetin brenda saj.

Jo vetëm aleatët, por edhe vetë deputetë të Partisë Demokratike nuk i janë bindur vendimit të grupit parlamentar, duke votuar kundër ose abstenuar në seancën e djeshme plenare ndaj marrëveshjes, edhe pse numri i tyre nuk ka qenë i mjaftueshëm për ta rrëzuar atë.

Varrezat në Kosinë

Mazhoranca e djathtë ka ratifikuar marrëveshjen në fjalë, por duke mundur të marrë vetëm 66 vota pro, ndërsa 5 deputetë votuan kundër dhe njëri abstenoi.

Një deputet tjetër rezulton të ketë shprehur kundërshtimin e tij, duke mos marrë pjesë në votim, pasi nuk rezulton në listën e deputetëve votuan pavarësisht se gjatë matjes së prezencës ka qenë në sallë.

Debati
Që në çelje të diskutimit të marrëveshjes së bashkëpunimit ndërmjet Republikës së Shqipërisë dhe qeverisë së Greqisë për kërkimin, zhvarrimin, identifikimin dhe varrimin e ushtarëve grekë të rënë në Shqipëri gjatë luftës italo-greke, të viteve 1940-1941 dhe për ndërtimin e vendprehjes për ta brenda territorit shqiptar, dy deputetët çamë të Partisë për Demokraci dhe Unitet, Shpëtim Idrizi dhe Dashamir Tahiri kanë kërkuar prej pjesës tjetër të mazhorancës që të shtyhej ratifikimi i saj deri në një moment tjetër. Sipas deputetit Tahiri marrëveshja në fjalë duhet të kishte ardhur në Kuvend si shenjë e ndjenje respekti reciprok edhe nga ana e shtetit grek kundrejt kalvarit të vuajtjeve të çamëve. Për sa kohë ka theksuar ai që nga ana e shtetit grek nuk njihet genocidi i ushtruar ndaj popullsisë çame, por përkundrazi ai përçmohet duke mos lejuar banorët çam të vizitojnë vendbanimet e tyre në Greqi, shteti shqiptar nuk mund të bëjë një lëshim të tillë për ngritjen e këtyre varrezave në Shqipëri.

Kundra është shprehur edhe deputeti tjetër çam, Shpëtim Idrizi, i cili duket kërkuar që votimit i marrëveshjes në fjalë të shtyhej, ka theksuar se me këtë nismë shteti shqiptar po legalizon ngritjen e dy varrezave, të cilat deri më tani kanë qenë të paligjshme në Këlcyrë dhe në Gjirokastër.

Por, si kundërpeshë ndaj këtyre qëndrimeve mazhoranca përveç dy relatorëve të komisioneve ku dhe është diskutuar kjo marrëveshje, ka nxjerrë edhe deputetin Tritan Shehu, i cili, duke ftuar deputetët ta votojnë atë, ka theksuar se me këtë hap shteti shqiptar respekton të rënët në luftë. "Ne nuk duhet të ngatërrojmë gjerat, ndaj duhet të miratojmë marrëveshjen si shenjë respekti ndaj të vrarëve në luftë", - tha Shehu. Por, një qëndrim i tillë ka sjellë revoltimin e deputetit çam, Dashamir Tahiri, i cili duke folur nga vendi ka replikuar me Shehun. "Na dole në mbrojtje të marrëveshjes, dhe na fole për luftën, për anglezët, italianët, por nuk na the nëse ushtarët grek ranë këtu si pushtues apo si çlirimtar. Nuk the një fjalë për genocidin grek ndaj popullsisë çame", - tha Tahiri.
Pavarësisht debateve, marrëveshja ka kaluar në votim, duke marrë 66 vota pro, 5 kundër dhe 1 abstenim. Grupit të deputetëve që nuk e miratuan marrëveshjen, përveç Idrizit dhe Tahirit, iu bashkuan edhe deputetët demokrat Bedri Hoxha e Ardian Kollozi, si dhe Lefter Koka i LSI-së, ndërsa deputeti tjetër demokrat Lefter Maliqi abstenoi.

Marrëveshja
Marrëveshja për gjetjen dhe rivarrimin e eshtrave të ushtarëve grekë u nënshkrua më 19 nëntor të vitit 2008 në Tiranë. Por, pavarësisht se nënshkrimi i saj mes palëve është bërë që dy vjet më parë, vet reagimi i opinionit publik detyroi qeverinë shqiptare që ta zvarrisë ratifikimin e saj në Kuvend deri në këto momente. Në bazë të kësaj marrëveshje për rivarrimin e ushtarëve grek të rënë në periudhën 1940-1941 do të ngrihen dy varreza, njëra në Këlcyrë të Përmetit dhe tjetra në Bularat të Gjirokastrës. Ekzaminimet e eshtrave do të bëhen nga një grup ekspertësh të ngarkuar posaçërisht për kryerjen e kësaj procedure. Në to do të jenë numër i barabartë anëtarësh nga të dyja palët dhe do të kenë në përbërjen e tyre ekspertëve të mjekësisë ligjore, ushtarakë dhe historianë, që do të merren me administrimin e eshtrave, por edhe të elementëve të tjerë që kanë lidhje me zbardhjen e fakteve historike. Skeletet që do të nxirren do të fotografohen dhe dosja do të mbahet në dy kopje e protokolluar nga të dy palët. Një rol në këtë proces do të luajë edhe Kisha Ortodokse Shqiptare, e cila do të administrojë dy vendprehjet e reja të ushtarëve grek, por vetëm në aspektin humanitar të tyre. Po sipas marrëveshjes, pala greke do të mbulojë shpenzimet për kërkimin, zhvarrimin, identifikimin dhe varrimin si dhe do të sigurojë pajisjet e nevojshme teknike dhe infrastrukturën logjistike.

Në marrëveshje është parashikuar gjithashtu, që nëse hapësirat e zëna nga varrezat do të përdoren për interesa publike, atëherë pala shqiptare është e detyruar të vërë në dispozicion të palës greke një shesh tjetër të përshtatshëm, si dhe do të mbulojë të gjitha shpenzimet për rivarrimin e eshtrave dhe sistemin e varreve të reja. Gjithashtu, sipas marrëveshjes, është përcaktuar edhe data 28 tetor si dita përkujtimore e të rënëve grekë.

Fejzi Braushi, Shekulli