Një copë kaltërsie, që mendimet përlyen,
një strumbull i athtë, për zbrazëtinë e pa shuar,
një brisk i mprehtë drite, për sytë e lidhur,
muzikë pa nota, për veshë mbyllur me duar.
Na u shfaq papritur, si vizatim i një fëmije,
një dëshirë e pafajshme, ngjizur s'di prej kujt,
kërkon me thonj të çjerrë horizonte,
prej leckash zhvesh, idealistë-imoralë
të gjithëkujt.
Shkund avokatë, të djallit plak,
e miq fals, të diturisë së re,
pa tentuar vetë, kurrgjë të fitojë,
në emrin tim e nën emrin tënd, për të demaskuar
ata që gjakun, na kthyen në bojë.
Si një pikë elektriciteti, për mendje të errëta,
bën lumin të rrjedhë, në syrin e një gjilpëre,
gurë i një mozaiku, të shpërndarë s'di se ku.
Copëzat fluturojnë bashkë, copëzat mblidhen,
mozaiku bëhet i dukshëm, këtu bashkë me ju.
Pasaportë e mbushur, me vula drite,
e ashpër për oborrin e mendjeve plot tabu.
Të jesh mirënjohës!
Të jesh mirënjohëse!
Ta dha urinë e së vërtetës,
cifël e ndarë nga një sharrë që s'pret dru.
Drita rritet, ndrit e ngroh ngadalë, si flokët tanë,
e injoranca, si thonjtë e duarve të ngjyera pret.
S'ka botë të mbrojtur që ta gëzojmë!
Merrni virtytet e këtij vizatimi fëminor,
E ata që mund të marrin, së dhëni nuk do pushojnë !
Shkroi: Pranvera Prendi
një brisk i mprehtë drite, për sytë e lidhur,
muzikë pa nota, për veshë mbyllur me duar.
Na u shfaq papritur, si vizatim i një fëmije,
një dëshirë e pafajshme, ngjizur s'di prej kujt,
kërkon me thonj të çjerrë horizonte,
prej leckash zhvesh, idealistë-imoralë
të gjithëkujt.
Shkund avokatë, të djallit plak,
e miq fals, të diturisë së re,
pa tentuar vetë, kurrgjë të fitojë,
në emrin tim e nën emrin tënd, për të demaskuar
ata që gjakun, na kthyen në bojë.
Si një pikë elektriciteti, për mendje të errëta,
bën lumin të rrjedhë, në syrin e një gjilpëre,
gurë i një mozaiku, të shpërndarë s'di se ku.
Copëzat fluturojnë bashkë, copëzat mblidhen,
mozaiku bëhet i dukshëm, këtu bashkë me ju.
Pasaportë e mbushur, me vula drite,
e ashpër për oborrin e mendjeve plot tabu.
Të jesh mirënjohës!
Të jesh mirënjohëse!
Ta dha urinë e së vërtetës,
cifël e ndarë nga një sharrë që s'pret dru.
Drita rritet, ndrit e ngroh ngadalë, si flokët tanë,
e injoranca, si thonjtë e duarve të ngjyera pret.
S'ka botë të mbrojtur që ta gëzojmë!
Merrni virtytet e këtij vizatimi fëminor,
E ata që mund të marrin, së dhëni nuk do pushojnë !
Shkroi: Pranvera Prendi
