PD ka organizuar dje protestën më të madhe në këto 23 vite.
(Gazeta Rilindja Demokratike)
(Gazeta Rilindja Demokratike)
Wednesday, March 5, 2014
"Dështon me sukses skenari ukrahinas në Shqipëri"
Përshëndetje, unë jam Kapitalizmi!
I rrita vajzat tuaja të vogla me kukulla Barbi, pse çuditeni sot kur ju kërkojne para për operacion estetik?
Krijova një industri të pafund për interesat e mia...
E arrita atë që doja, tashmë shumica e vajzave 17-vjeçare nuk jane të kënaquara me pamjen e tyre të jashtme.
Unë jam Kapitalizmi!
Mjafton që një grua të shfletojë vetëm 15 minuta një revistë mode, që të mos e pëlqejë më trupin e saj.
Unë jam Kapitalizmi dhe e kam ndryshuar aq shumë këndvështrimin tuaj saqë historia e jetës së një CEO-je hajdut, mund t'iu duket një “histori suksesi dhe vullneti”.
Unë jam Kapitalizmi dhe s’kam aspak frikë të mundem në një botë ku mesatarja e njerëzve shikon Televizor rreth 5.5 orë në ditë, nuk lexon libra, shkon shumë pak në teatër dhe kinema.
Unë jam Kapitalizmi dhe patjetër që Steve Xhobs ishte dikush shumë i rëndësishëm, në fakt ishte shumë i zoti për të bërë punëtorët me pagë të ulët në vendet e Botës së Tretë, të prodhonin makineri që i nevojiten vetëm 1%-shit.
Patjetër që të gjithë kapitalistët do të flasin si të ishin “shenjtorë”, fiks si Bill Gejtsi, një shenjtor që jeton në një shtëpi 66.000 m2, 150 milion dollarëhe.
Unë jam Kapitalizmi dhe për shkakun tim anembanë gëlojnë kushurinjtë që marrin gjak për sherre trashëgimie.
Ndërkohë që çdo vit vdesin 20 milion fëmijë nga uria, ju derdhni djersë për të shkrirë dhjamërat mbi shiritat e vrapit.
Unë jam Kapitalizmi dhe falë meje në botë ekzistojnë 600 milion obezë dhe 1.4 miliard njerëz të uritur!
Unë jam Kapitalizmi dhe një bujk që prodhon kafe për Starbucks për të blerë një gotë kafe nga aty, duhet të punojë tre ditë!
Unë jam kapitalizmi dhe “ekonomia e tregut të lirë” është gënjeshtra më e madhe në botë.
Unë jam Kapitalizmi dhe 24% e amerikanëve thonë se janë gati të mohojnë familjet e tyre, nëse do t'iu duhej për t’u bërë miliarderë.
Unë jam Kapitalizmi dhë u bëj thirrje grave:
"Ju lutem vraponi për tek Victoria Secret, pa e sjellë ndërmend se jeni kthyer në një objekt, ju garantoj se do të bëheni shumë të lumtura kur të blini 80 dollarë një palë të brendshme sa një pëllëmbë!
Unë jam Kapitalizmi dhe kalova në ekstazë nga kënaqesia kur dëgjova se një fëmijë 15 vjeçar shiti veshkën, për të blerë iPad.
Unë jam Kapitalizmi dhe Madonna vetëm në Londër ka 8 shtëpi, në madhësi për të strehuar 600 të pastrehë.
Unë jam Kapitalizmi dhe ju vdisni për xhevahire, në İndi 1 milion veta i prodhojne ato xhevaire duke marrë 1.2 dollarë në ditë.
E bëra botën të besojë se bjondet janë më të bukura, prandaj në kontinentin e Azisë 300 milion gra përdorin rregullisht shampo zbardhuese.
Unë jam Kapitalizmi dhe 64% e atyre yjeve të Hollivudit, të cilit ju i keni idhuj, janë të varura nga kokaina.
Unë jam Kapitalizmi dhe ndërkohë që 20 milionë fëmijë vdesin nga uria në vit, juve ju vjen turp të vishni të njëjtën këmishë dy herë në javë.
Unë jam Kapitalizmi dhe për cilin Zot e keni fjalën, kuptoheni tashmë që e vetmja perëndi qëadhuroni, jam unë!
Unë jam Kapitalizmi dhe për cilin Zot e keni fjalën, kur myslimanët falen në hotolet me 5 yje, me pamje nga Kabe-ja.
Unë jam Kapitalizmi dhe për cilin Zot e keni fjalën, kur gjithë bota e “feston” festën e Krishterë të Krishtlindjeve, thjesht për të bërë shoping e për t'u argëtuar mes shpenzimesh?
Unë jam Kapitalizmi dhe përsëri ia arrita!
I bëra gratë të besojnë se s’kanë asgjë për të veshur, pavarësisht se i kane dollapet deri në grykë me rroba, lloj e soj.
50% e popullsise së botës, zotëron vetëm 1% të burimeve dhe pasurive.
1% e popullsisë së botës zotëron 50% të burimeve dhe pasurive botërore.
Unë jam Kapitalizmi dhe bankieret janë bijtë e mi.
Edhe diçka të fundit, shtetet ku ju jetoni janë komiteti ekzekutiv i punëve të mia
Sinqerisht, juaji, K A P I T A L I Z M I
Marrë nga faqja Kuriozitete & Enigma
Redaktoi: Stop Injorancës !
Krijova një industri të pafund për interesat e mia...
E arrita atë që doja, tashmë shumica e vajzave 17-vjeçare nuk jane të kënaquara me pamjen e tyre të jashtme.
Unë jam Kapitalizmi!
Mjafton që një grua të shfletojë vetëm 15 minuta një revistë mode, që të mos e pëlqejë më trupin e saj.
Unë jam Kapitalizmi dhe e kam ndryshuar aq shumë këndvështrimin tuaj saqë historia e jetës së një CEO-je hajdut, mund t'iu duket një “histori suksesi dhe vullneti”.
Unë jam Kapitalizmi dhe s’kam aspak frikë të mundem në një botë ku mesatarja e njerëzve shikon Televizor rreth 5.5 orë në ditë, nuk lexon libra, shkon shumë pak në teatër dhe kinema.
Unë jam Kapitalizmi dhe patjetër që Steve Xhobs ishte dikush shumë i rëndësishëm, në fakt ishte shumë i zoti për të bërë punëtorët me pagë të ulët në vendet e Botës së Tretë, të prodhonin makineri që i nevojiten vetëm 1%-shit.
Patjetër që të gjithë kapitalistët do të flasin si të ishin “shenjtorë”, fiks si Bill Gejtsi, një shenjtor që jeton në një shtëpi 66.000 m2, 150 milion dollarëhe.
Unë jam Kapitalizmi dhe për shkakun tim anembanë gëlojnë kushurinjtë që marrin gjak për sherre trashëgimie.
Ndërkohë që çdo vit vdesin 20 milion fëmijë nga uria, ju derdhni djersë për të shkrirë dhjamërat mbi shiritat e vrapit.
Unë jam Kapitalizmi dhe falë meje në botë ekzistojnë 600 milion obezë dhe 1.4 miliard njerëz të uritur!
Unë jam Kapitalizmi dhe një bujk që prodhon kafe për Starbucks për të blerë një gotë kafe nga aty, duhet të punojë tre ditë!
Unë jam kapitalizmi dhe “ekonomia e tregut të lirë” është gënjeshtra më e madhe në botë.
Unë jam Kapitalizmi dhe 24% e amerikanëve thonë se janë gati të mohojnë familjet e tyre, nëse do t'iu duhej për t’u bërë miliarderë.
Unë jam Kapitalizmi dhë u bëj thirrje grave:
"Ju lutem vraponi për tek Victoria Secret, pa e sjellë ndërmend se jeni kthyer në një objekt, ju garantoj se do të bëheni shumë të lumtura kur të blini 80 dollarë një palë të brendshme sa një pëllëmbë!
Unë jam Kapitalizmi dhe kalova në ekstazë nga kënaqesia kur dëgjova se një fëmijë 15 vjeçar shiti veshkën, për të blerë iPad.
Unë jam Kapitalizmi dhe Madonna vetëm në Londër ka 8 shtëpi, në madhësi për të strehuar 600 të pastrehë.
Unë jam Kapitalizmi dhe ju vdisni për xhevahire, në İndi 1 milion veta i prodhojne ato xhevaire duke marrë 1.2 dollarë në ditë.
E bëra botën të besojë se bjondet janë më të bukura, prandaj në kontinentin e Azisë 300 milion gra përdorin rregullisht shampo zbardhuese.
Unë jam Kapitalizmi dhe 64% e atyre yjeve të Hollivudit, të cilit ju i keni idhuj, janë të varura nga kokaina.
Unë jam Kapitalizmi dhe ndërkohë që 20 milionë fëmijë vdesin nga uria në vit, juve ju vjen turp të vishni të njëjtën këmishë dy herë në javë.
Unë jam Kapitalizmi dhe për cilin Zot e keni fjalën, kuptoheni tashmë që e vetmja perëndi qëadhuroni, jam unë!
Unë jam Kapitalizmi dhe për cilin Zot e keni fjalën, kur myslimanët falen në hotolet me 5 yje, me pamje nga Kabe-ja.
Unë jam Kapitalizmi dhe për cilin Zot e keni fjalën, kur gjithë bota e “feston” festën e Krishterë të Krishtlindjeve, thjesht për të bërë shoping e për t'u argëtuar mes shpenzimesh?
Unë jam Kapitalizmi dhe përsëri ia arrita!
I bëra gratë të besojnë se s’kanë asgjë për të veshur, pavarësisht se i kane dollapet deri në grykë me rroba, lloj e soj.
50% e popullsise së botës, zotëron vetëm 1% të burimeve dhe pasurive.
1% e popullsisë së botës zotëron 50% të burimeve dhe pasurive botërore.
Unë jam Kapitalizmi dhe bankieret janë bijtë e mi.
Edhe diçka të fundit, shtetet ku ju jetoni janë komiteti ekzekutiv i punëve të mia
Sinqerisht, juaji, K A P I T A L I Z M I
Marrë nga faqja Kuriozitete & Enigma
Redaktoi: Stop Injorancës !
Urgjentisht të gjithë qentë e zinj lyeni me ngjyra
Ja, shikojeni këtë Shejtan në foto, a s'është për t'ia këputur kokën?!
Shkroi: Stop Injorancës !
Deklarata e marrëzisë: http://youtu.be/
14 shkurti
14
shkurti është dita kur shumë adoleshentë bëjnë propozimin e parë të
tyre. Shumë prej tyre marrin puthjen e parë e të tjerë, atë refuzimin e
madh shkatërrues.
14 shkurti është dita kur zakonisht adoleshentët zgjedhin të humbasin virgjërinë.
14 shkurti është dita kur ndahen ato dhurata të përgatitura e mirëmenduara, prej shumë kohësh më parë.
14 shkurti është dita e luleve, jo më kot pikërisht atë ditë trefishohet çmimi i një trëndafili.
Por 14 shkurti gjithashtu është dita kur parukeritë nuk kanë orare të lira, dita kur restorantet janë të gjitha të prenotuara.
14 shkurti është dita më e trishtuar për ata që edhe ky vit i gjeti beqarë. 14 shkurti i vetmisë së madhe...
14 shkurti është dita edhe e atyre njerëz që nuk e kanë mundësinë ta shëtisin dhe argëtojnë partneren e tyre çdo ditë. Dita kur ata sakrifikojnë dhe qoftë për një ditë, i përkushtohen njeriut të tyre të jetës.
14 shkurti është dita e vetme kur dashuria trajtohet si virtyt rural. E megjithatë duken shumë më bukur ata njerëz që festojnë qoftë me një shëtitje nga liqeni, sesa këta tallësit bashkëkohor që si çdo ditë, sot i gjen përsëri të ulur aty tavolina e lotos.
14 shkurti është dita që shqiptarët pas viteve 90' e kanë festuar gjithmonë me të njëjtin intensitet, prandaj edhe të ashtëquajturit muslimanë shqiptarë të sapozgjuarkanë filluar aksionin e gjithanshëm propogandistik kundra kësaj feste që gabimisht ende trajtohet si ritual i krishterë. Por kjo është qesharake po aq sa e rrezikshme, pasi shqiptarët kanë festuar çdo festë bashkë, fetare apo jo fetare qoftë. Sepse ajo që vetëm shqipja sot e shpjegon, fjala "festë", nuk tregon asgjë tjetër që vetë festa është fe (fe+este), sepse feja dikur shërbente për të festuar dhe jo për të ndarë.
14 shkurti është një ditë e dedikuar dashurisë, të dashuruarëve.
Shkroi: Stop Injorancës !
P.s Fotoja vjen nga nxënës të Indisë Hindu, si thirrje për më tepër dashuri.
14 shkurti është dita kur zakonisht adoleshentët zgjedhin të humbasin virgjërinë.
14 shkurti është dita kur ndahen ato dhurata të përgatitura e mirëmenduara, prej shumë kohësh më parë.
14 shkurti është dita e luleve, jo më kot pikërisht atë ditë trefishohet çmimi i një trëndafili.
Por 14 shkurti gjithashtu është dita kur parukeritë nuk kanë orare të lira, dita kur restorantet janë të gjitha të prenotuara.
14 shkurti është dita më e trishtuar për ata që edhe ky vit i gjeti beqarë. 14 shkurti i vetmisë së madhe...
14 shkurti është dita edhe e atyre njerëz që nuk e kanë mundësinë ta shëtisin dhe argëtojnë partneren e tyre çdo ditë. Dita kur ata sakrifikojnë dhe qoftë për një ditë, i përkushtohen njeriut të tyre të jetës.
14 shkurti është dita e vetme kur dashuria trajtohet si virtyt rural. E megjithatë duken shumë më bukur ata njerëz që festojnë qoftë me një shëtitje nga liqeni, sesa këta tallësit bashkëkohor që si çdo ditë, sot i gjen përsëri të ulur aty tavolina e lotos.
14 shkurti është dita që shqiptarët pas viteve 90' e kanë festuar gjithmonë me të njëjtin intensitet, prandaj edhe të ashtëquajturit muslimanë shqiptarë të sapozgjuarkanë filluar aksionin e gjithanshëm propogandistik kundra kësaj feste që gabimisht ende trajtohet si ritual i krishterë. Por kjo është qesharake po aq sa e rrezikshme, pasi shqiptarët kanë festuar çdo festë bashkë, fetare apo jo fetare qoftë. Sepse ajo që vetëm shqipja sot e shpjegon, fjala "festë", nuk tregon asgjë tjetër që vetë festa është fe (fe+este), sepse feja dikur shërbente për të festuar dhe jo për të ndarë.
14 shkurti është një ditë e dedikuar dashurisë, të dashuruarëve.
Shkroi: Stop Injorancës !
P.s Fotoja vjen nga nxënës të Indisë Hindu, si thirrje për më tepër dashuri.
Prindërit e sotëm dhe prindërit e djeshëm
Nuk na linin as të luanim apo të bënim zhurmë e madje mund të na mbyllnin në një dhomë tjetër duke na injoruar plotësisht.
Ndërsa sot që jam bërë vetë prind, me gjithë respektin ndaj miqve, duket se askush nuk ma tërheq dot vëmendjen më tepër se fëmija im.
Dhe mjafton të shikosh prindërit e sotëm (qoftë edhe në këtë rrjet social) se si i gëzohen ardhjes së një fëmije në jetën e tyre, duke iu përkushtuar në të gjitha format.
Jo rrallë ndodh që njerëzit në moshë të thyer të shohin me habi sesi babai del e shëtit fëmijën, e ushqen dhe e ndërron. Një grua plakë një ditë më thotë "Ah more qyq, ju kanë vënë brirët këto gratë e sotme që ju kanë vajtur 2 dynym vithet".
Sepse i tillë ka qenë mentaliteti, burri nuk duhej ti përkëdhelte fëmijët. Madje një shitëse këtu poshtë punës time më tregonte sesi djali i vogël i afrohej burrit të saj dhe ai i vënë në siklet, e shtynte atë me këmbë. Sigurisht, panorama nuk ka qenë e tillë kudo, por ky mentalitet ka ekzistuar.
Nisur nga konstatimi i mësipërm, besoj se gjenerata e re do të krijojë breza gjithmonë e më të denjë për këtë vend, të edukuar e arsimuar që para të gjithave të vlerësojnë si pasuri njeriun dhe jetën!
Dhe mjafton ti shikosh fëmijët e sotëm sa të dashur e të zgjuar janë, për të ndjerë në vetvete, shpresë!
Shkroi: Stop Injorancës !
Historia tronditëse e Ilir Kupës, të arratisurit të mbijetuar nga burgjet greke
Më kanë rrahur për orë të tëra, më kanë lidhur me zinxhirë këmbë e
duar dhe më linin varur sa më iknin ndjenjat. Më përmendnin me ujë të
ftohtë, më kanë goditur edhe në organet gjenitale, aq sa më vjen turp
t’i tregoj”.
Kështu e ka nisur rrëfimin e tij Ilir Kupa, i cili u arrestua pak ditë më parë në Tiranë. Në një intervistë të gjatë dhënë dje për “Gazeta Shqiptare”, 27-vjeçari, i arratisur nga burgjet greke, deklaron se vetëm i vdekur mund të kthehet sërish atje. Në këtë intervistë, Kupa rrëfen planin e arratisjes nga burgu bashkë me shokët e tij, vrasjen e shokëve, fjalët e fundit të Marian Kolës, fshehjen në malet greke, i mbuluar me gjethe të thata, mënyrën si i fut në kufirin shqiptar, ditët e tij të lirisë, momentin e arrestimit nga policia, si dhe apelin që ka për shtetin shqiptar.
Për çfarë akuzoheni në shtetin grek dhe sa ju kanë dënuar atje?
Unë në Greqi akuzohem për grabitje. Në mënyrë të paligjshme jam dënuar me 57 vjet+10 vjet, kur për këtë vepër penale, në bazë të ligjit grek, është 5-6 vjet maksimumi.
Si ju lindi ideja për t’u arratisur, pse vendosët që të rrezikonit jetën duke u arratisur? Sa kohë kishit që e përgatisnit planin e arratisjes? Ideja për t’u arratisur më lindi mua, së bashku me shokët e mi, pasi pamë që na u bë një padrejtësi shumë e madhe ligjore dhe njerëzore. Marian Kola, unë dhe shokët e mi, kishim të paktën dy muaj që flinim me këtë ëndërr, për të shijuar lirinë pranë familjeve tona në Shqipëri. Gjithashtu, ne u arratisëm, sepse mua personalisht gjatë kohës që kam qenë në burg, policia greke padrejtësisht më futi edhe babain në burg, meqenëse babai im ishte gjysmë i paralizuar dhe shumë i sëmurë (mund ta verifikoni, se tashmë ndodhet në Shqipëri). Pas katër muajsh, kur ai mori pafajësinë, me një laps alla të Asfalisë greke, u tha: “Kemi ngatërruar emrin tënd me emrin e babait”. Në mënyrë të padrejtë dhe pasi fitoi pafajësinë, e kthyen në Shqipëri me impuls, ku për 5 vjet të mos shkelë në zonën Shengen. Pasi babai im doli nga burgu, menjëherë në mënyrë krejtësisht të padrejtë futën edhe vëllanë tim të vogël në burg, i quajtur Zyber Kupa. Ai sot pret të dalë në gjyq (Apel) për të marrë pafajësinë, pasi akuzohet për një vepër penale që ai nuk e ka kryer, pasi Zyberi në momentin e ngjarjes, për të cilën akuzohet, ndodhej në vendin e punës me dokumente të rregullta dhe 200 km larg ngjarjes, gjë për të cilën dëshmoi ligjërisht edhe pronari i tij përpara organeve kompetente. Për këtë akuzë të vëllait tim është i njëjti akuzues i vetëm që më akuzoi edhe mua, “policia greke”, Asfalia (i njëjti person, polic grek), i të njëjtit rajon për të tre ne familjarisht. Kjo verifikohet fare lehtë nga drejtësia shqiptare. Pra, është e kuptueshme fare lehtë që ne ishim piketuar për t’u dënuar dhe dëbuar me një plan të mirëkurdisur nga qarqet më ekstremiste antishqiptare që, edhe në këtë moment që po flas, vetëm për shqiptarët kryejnë gjueti shtrigash, duke i vrarë dhe përdhunuar pa iu dridhur dora.
Shteti grek ju akuzon për një grabitje të bujshme në atë vend, si dhe për akuzën e vrasjes. Ju keni marrë pjesë në grabitje dhe si do iu përgjigjeshit këtyre akuzave?
Pikë së pari, për akuzën e vrasjes nuk jam unë autori, gjë e cila vërtetohet edhe nga ekspertiza greke. Ndërsa për akuzën e grabitjes, gjithçka është e lidhur me mbijetesën, pasi forca të shumta speciale (ekzekutore), helikopterë, deri edhe forca të Ushtrisë, na ndiqnin ditë e natë për të na vrarë dhe jo për të na arrestuar dhe fakt për këtë është që shokun tim Marian Kola, qeveria greke e kishte shpallur “armik publik”, domethënë ai njeri që ekzekutonte këtë njeri, merrte shpërblim nga shteti grek. Dhe sa herë që ai është arrestuar, policia greke ka pasur qëllim për ta ekzekutuar, siç ka ndodhur edhe në Virona-Atikis, kur e arrestuan. Policia greke ka vrarë edhe një shqiptar tjetër në këtë operacion, i cili punonte hidraulik, babai i një fëmije, krejtësisht i pafajshëm, pasi e ngatërruan me Marian Kolën. Dhe asnjë polic grek nuk u akuzua për këtë krim, përkundrazi, polici grek që kreu këtë vrasje thërriste në greqisht “To e faga enan”, që do të thotë “E hëngra njërin, e hëngra njërin”, dhe kjo është e regjistruar në kamerat greke (shikohen edhe në internet).
Pas arratisjes u vranë tre nga shokët tuaj, mes të cilëve edhe Marian Kola. Mund të më përshkruani momentin e ekzekutimeve të tyre dhe veçanërisht të Marianit, i cili thuhet se është vrarë në duart tuaja?
Pas arratisjes, në datën 2 korrik të vitit 2013, u ekzekutuan dhe masakruan me mbi 300 plumba në trup (sipas ekspertizës) nga forcat speciale greke dhe Ushtria, shoku im Flamur Sinani, me 300 plumba në trup dhe veçanërisht në kokë, si dhe shoku im tjetër dhe nipi i Flamurit, Ermir Sinani, 27 vjeç. Edhe ky i masakruar nga të njëjtat forca me mbi 300 plumba në trup (sipas ekspertizës). Vrasja e tyre ka ndodhur pa asnjë lloj paralajmërimi. Masakër kjo që as nazistët gjermanë nuk kanë kryer në Luftën e Dytë Botërore. Skena ishte e lemerishme dhe e paimagjinueshme, me këtë lloj kasaphane, që asnjë regjisor i filmave të Hollivudit nuk mund të krijojë e mendojë. Në datën 21 korrik, unë dhe Marian Kola, teksa po tentonim të kalonim në kufirin shqiptar, pikërisht në afërsi të lumit Kalamas, në fshatin Vrasina, në orën 04.10 të mëngjesit kemi rënë në pritë nga forcat komando “E.K.M”. Kemi qenë të rrethuar nga të gjitha anët dhe pa asnjë lloj paralajmërimi. Mbrapa shpine është hapur zjarr nga dhjetëra gryka zjarri në drejtim të shpinave tona. Në këtë moment, fjala e fundit që dëgjova nga shoku im, Marian Kola, ishte: “Ilir, ec se na vranë”. Kemi ecur duke vrapuar afërsisht 10 metra mes breshërisë së plumbave të dhjetëra automatikëve. Në një moment unë jam rrëzuar, me sekonda jam ngritur duke ecur mbas shokut tim Marianit, i cili është rrëzuar më pas nga një plumb që ka marrë pas shpine. Është ngritur përsëri, e kam thirrur katër herë Marianin, i jam afruar një metër dhe të shtënat e qindra plumbave nuk kishin pushim. Në atë moment e pashë që shoku im më shikonte me sytë gjysmë të përlotur, sikur donte të më thoshte diçka, dhe i gjithë trupi i lëshohet duke dhënë shpirt në duart e mia, me plumbin e marrë në krah të majtë, pas shpine, afër zemrës (sipas ekspertizës).
Si arritët t’u shpëtonit plumbave të policisë greke, duke qenë se ju ishit në të njëjtin vend me Marianin? Ku u fshehët?
Edhe sot e kësaj dite, nuk e di se si jam gjallë nga e gjithë ajo breshëri plumbash. Një Zot i madh e di se si kam shpëtuar; edhe Mariani, nga gjithë ata plumba ka marrë vetëm një pas shpine. Në momentin e ngjarjes, pasi shoku im ndërroi jetë, jam zhytur në lumë, kam ecur 300-400 metra drejt lumit dhe më pas kam ndaluar, pasi isha i terrorizuar nga humbja e shokut tim. Kam hequr çantën nga trupi, antiplumbin që u kishim marrë policëve grekë, kam qëndruar rreth pesë minuta për të ardhur në vete dhe më pas kam vënë re se forcat speciale po afroheshin drejt meje duke qëlluar. Atëherë kam marrë drejtimin e maleve, nga ora 04.20 deri në orën 06:00 të mëngjesit, kur zbardhi drita. Në këtë kohë u ngritën 3-4 helikopterë të forcave speciale, ku nga këta dallohej një helikopter që ishte vetëm me snajpera. Gjatë gjithë këtij operacioni, gjatë ditës deri në orën 22:00 kam qenë i mbuluar me degë të prera e gjethe të thara, sepse në terren u shtuan dhe dhjetëra forca policore këmbësore, të shoqëruar edhe me shumë qen. Kur u errësua, në orën 22:00, kam filluar të lëviz me shumë kujdes, pasi isha në ndjekje edhe nga shumë forca speciale me kamera termike. Kështu kam arritur të fshihem ditën e parë.
Sa kohë ke qëndruar në male para se të futeshe në Shqipëri?
Pas vrasjes së shokut tim Marian Kola, unë kam qëndruar në tokën greke në pritje për të ardhur në Shqipëri, deri më datë 27 korrik 2013, ndërsa më datë 28 korrik të vitit 2013, në mëngjes, unë kam hyrë në tokën shqiptare në Sarandë.
Shteti grek të konsideron si një nga kriminelët më të rrezikshëm. Por, në fakt kush është Ilir Kupa? Mund të na tregosh shkurtimisht për jetën tënde?
Ilir Kupa është një shqiptar si gjithë të tjerët, që së bashku me familjen e tij që në moshën 12-vjeçare emigroi në shtetin fqinj Greqi, për një jetë më të mirë, pas gjithë diktaturës që kaloi shteti shqiptar. Nga mosha 12 vjeç deri në moshën 15-vjeçare, duke parë se familja ime kishte nevojë për të ardhura, se në fund të fundit ne për ato lekë shkuam në Greqi, sepse edhe mundësitë e shkollimit, jo vetëm për mua, po për gjithë shqiptarët nuk ishin të tilla që ne të mund të kishim mundësi shkollimi (jo se na mungonte angazhimi dhe përkujdesja e familjes).Prandaj, u detyrova që në këtë moshë të bëja punë nga më të vështirat, si në ndërtim, ose punë të ndryshme krahu. Punën unë dhe familja ime nuk e quanim turp, por nder. Ndërsa, për atë që Greqia mua më quan kriminel, dua të theksoj që njeriu asnjëherë nuk lind kriminel, por ai rritet dhe edukohet në familje, në rrethin e tij shoqëror. Unë deri në momentet që shkova dhe jetova në Greqi kam punuar me nder dhe respekt, edhe për vetë faktin se prejardhja ime familjare përbëhej nga njerëz shumë punëtorë, të ndershëm dhe të respektuar, mbi të gjitha. As unë e as shumë shqiptarë të tjerë që qarqe të caktuara në Greqi na quajnë kriminelë, nuk jemi të tillë. Gabime edhe kemi bërë, por vlera e një shoqërie të civilizuar është që këta njerëz të rehabilitohen e të bëhen të vlefshëm për shoqërinë, aq më shumë në një vend demokratik, me një kulturë demokratike mbi 2000-vjeçare. Unë jam martuar që në moshën 20-vjeçare. Kam pasur një ëndërr për boksin, e cila ishte një ëndërr shumë e madhe, të cilën e ndoqa mbi 3-4 vjet radhazi me shumë pasion, pasi ëndërroja që të bëhesha një kampion i suksesshëm. Kam qenë në Kategorinë A, ku kam arritur rezultate shumë të mira për moshën që unë përfaqësoja, gjë që e vërteton edhe marrja e shumë diplomave dhe kupave për këtë lloj aktiviteti, si dhe shumë medalje. Në një moment, nevoja për më shumë të ardhura në familja bëri që unë në vitin 2006, ta braktis sportin. Jeta ime nuk ka qenë shumë e lehtë. Unë larg familjes kam qëndruar me të vetmen ëndërr dhe dëshirë, që, shumë shpejt të bashkohesha me ta dhe të filloja një jetë të re, normale, si çdo familje tjetër, dhe akoma shpresoj dhe e pres me padurim që të ndodhë kjo gjë. Pasi ëndrra ime është që fëmijët e mi të shkollohen dhe të edukohen me vlerat e një shoqërie të civilizuar demokratike, si e vetmja mënyrë që edhe atyre, kur të rriten, të mos iu ndodhin gjëra të paparashikuara në jetë, por t’i bëjnë ballë jetës me kulturë dhe dinjitet njerëzor dhe shoqëror.
Ilir, të vjen keq që nuk ke arritur të qëndrosh pranë fëmijëve teksa ata rriten? Cila është periudha më e gjatë që ke qëndruar larg familjes tënde?
Po, më vjen keq, madje shumë. Detyra e një prindi është që ai të rrisë dhe të shijojë kohën me fëmijët e tij, aq më shumë që unë gjithë jetën kam ëndërruar që të kem një grua, një nënë të mirë, që të më rrisë dhe të më edukojë fëmijët, për të cilët të krenohem. Aq më shumë unë, që nuk kam arritur t’i shijoj këta fëmijë në një moshë që ata kishin nevojë më shumë për përkujdesjen atërore. Po të mos ishte krijimi i familjes që unë me sa më shumë dinjitet t’i shërbeja shoqërisë, unë sot në mundësinë më të madhe do të isha i vrarë si shokët e mi, Flamur dhe Ermir Sinani, dhe Marian Kola. Periudha më e gjatë që kam qëndruar më larg familjes sime, ka qenë 3-4 vjet.
Të kthehemi tek dita kur hyre në Shqipëri; si munde të futeshe pa të vënë re askush?
Përkujdesja ime maksimale ka bërë që unë t’i shpëtoja ruajtjes së kufirit nga forcat speciale greke, të pajisura me mjetet më të sofistikuara të zbulimit.
Natën e arrestimit, me kë ishe në makinë? Është e vërtetë se ke qenë me dy persona të tjerë, njëri prej të cilëve është konsideruar edhe si person i rrezikshëm?
Unë Ilir Kupa, deklaroj nën përgjegjësinë time se njëri prej personave që ishte në makinë atë natë, ishte njeri shumë i rregullt me ligjet e shtetit shqiptar, aspak i rrezikshëm. Ndërsa me personin tjetër nuk kam njohje të madhe që të them shkallën e rrezikshmërisë së tij; unë nuk e besoj, se nuk kam dijeni.
A është e vërtetë se ke deklaruar që ke marrë pjesë në grabitjen e një qendre tregtare? Ke qenë apo jo babagjysh?
Edhe njëherë deklaroj në mënyrë publike, si dhe nën përgjegjësinë time ligjore, se nuk kam deklaruar ose nënshkruar në asnjë dokument, i cili të më akuzojë për këtë lloj akuze. Unë jam shumë i indinjuar për këtë, pasi në Shqipëri nuk kam asnjë vepër penale përveç dy armëmbajtje pa leje, një armë që ia kam marrë policit grek dhe një tjetër “Beretë”, të cilën ma ka dhënë shoku im, për të vetmen arsye që të vetëmbrohesha nga Interpoli grek, sepse isha shumë i sigurt se do më qëllonin në mënyrë të pabesë si shokët e mi. Për këtë ka edhe fakte, se ato armë asnjëherë nuk janë përdorur në Shqipëri gjatë kohës që unë kam qëndruar për një periudhë 6-mujore, as edhe në momentin gjatë arrestimit nga policia shqiptare. Nuk kam qenë asnjëherë babagjysh i vjedhjes së qendrës tregtare.
Të kthehemi tek policia greke; mund të më tregosh se si i torturon ajo shqiptarët?
Fillimisht dua të them se Greqia, si një shtet europian, me kulturë 2000-vjeçare, qëndron larg standardeve evropiane dhe konventave ndërkombëtare për mbrojtjen e të drejtave të njeriut, sipas Komitetit të Helsinkit, nënshkruese në të cilin ajo është nga të parat. Aktualisht në atë shtet mbizotëron, gati për të gjithë emigrantët dhe sidomos në mënyrë të veçantë për emigrantët shqiptarë. Ka trajtime, përndjekje, poshtërime, masakrime jashtë çdo imagjinate njerëzore. Këto, unë dhe shumë shqiptarë të tjerë i kemi parë dhe i kemi vuajtur në kurriz për gati 23 vjet. Konkretisht, po flas vetëm për një rast që e kam jetuar personalisht. Në moshën 13-vjeçare, në vitin 1999, gjatë një aksioni, si në qytetin e skllevërve të shek.18-19, të ndërmarrë nga policia greke kundër shqiptarëve, mua personalisht, pasi më vendosën prangat, filluan të më godasin nga më të ndryshmet, në të gjitha pjesët e trupit, me shkopinj gome, shpulla, shkelma, sharje nga nënat, deri edhe sharjen e shtetit shqiptar. E gjitha kjo, vetëm se nuk kisha dokumentet e mjaftueshme. Kjo është diçka e vogël, që besoj se e ka jetuar çdo shqiptar në Greqi që ka qenë dhe është emigrant.
Mund të më tregosh disa nga torturat që policia greke të ka bërë gjatë kohës që ke qenë në burg?
Mua personalisht, Ilir Kupës, policia greke më ka bërë tortura nga më çnjerëzoret, sa edhe imagjinata njerëzore nuk mund t’i imagjinojë. Fillimisht po tregoj një rast të thjeshtë. Në rajonin Tmima-Vopio-Anatoliku-Atikis në Nea-Ionias, mua personalisht më kanë vendosur prangat mbrapa. Forcat speciale më kanë tërhequr zvarrë. Më pas, në një dhomë më kanë lidhur njërën dorë në hekura varur. Nuk kisha mundësi të ulesha; goditesha, barbarisht në të gjitha pjesët e trupit me shkopinj gome dhe shkop druri, shkelma, grushte, pështyma, sharje nga atdheu, familja ime. Kam qëndruar mbi 7 ditë i lidhur me pranga në këmbë, pa u shtrirë ose ulur. Mbas 20-30 orëve i lidhur, trupi im këputej dhe varej dhe në këtë moment, policët grekë më hidhnin ujë të ftohtë. Kjo ka vazhduar 7 ditë rresht. Në çdo ndërrim turni, policët grekë kishin urdhër që ne të rriheshim barbarisht. Më pas vazhdonte sharja edhe me shokët e mi; duke na zhveshur lakuriq dhe duke na goditur në organet gjenitale, na hidhnin përsëri ujë të ftohtë. Kjo ishte një torturë shumë e thjeshtë, se kishte tortura shumë të rënda, të cilat më vjen frikë dhe turp që t’i zë në gojë. Torturat në qelitë greke për mua dhe shokët e tjerë ishin të njëjta si ato të Guantanamos, në mos edhe më të rënda. Ndërsa, për disa shqiptarë të tjerë ka edhe tortura më të forta, deri edhe tek përdorimi i rrymës elektrike. Pas arratisjes së 22 marsit të vitit 2013, në të gjitha burgjet greke, policia dhe forca të trajnuara për tortura të specifikuara, fillonin me masakrimin dhe thyerjen e kyçeve të këmbës, duarve, klavikulës, gishtërinjve të duarve dhe këmbëve. Kjo është më shumë e theksuar në burguan e Trikalasë (ata që nuk u arratisën). Por, shqiptarët keqtrajtohen mbi të gjitha edhe për faktin se janë myslimanë. Kur na rrihnin, na thoshin dhe thonë akoma, “Do t’ju bëjmë mish për derra”.
Cila është e vërteta e arrestimit të vëllait tuaj?
E vërteta e vëllait tim të quajtur Zyber Kupa, pikë për pikë është kështu: Në vitin 2009, muaji tetor, në vendin e quajtur Kalkidha, ka ndodhur një vepër penale. Në vitin 2011, pas dy vitesh, policia greke më arrestoi vëllain, sepse policia greke e të njëjtit rajon që më kishte arrestuar edhe mua, thoshin, pas dy vitesh që kishte ndodhur ngjarja, se i kishin dhënë foton e vëllait tim të dëmtuarit dhe ai kishte pretenduar se autori i ngjante me vëllain tim. Deklaratat e tij në fillim ishin krejtësisht të kundërta, gjë që mund të vërtetohet nëse shihen deklaratat e tij. Pas 6 muajsh burg, vëllai im doli në gjykatë në vitin 2012, pasi ishte lënë i lirë për një periudhë njëvjeçare. Në gjykatë u paraqitën shumë dokumente, deklarata dhe fakte që vërtetuan pafajësinë e tij, siç ishin edhe vetë deklaratat e pronarit të tij. Edhe prokurori ishte i të njëjtit mendim, se vëllai im ishte i pafajshëm. Kur të gjithë ne prisnim lirimin e tij të menjëhershëm, një gjykatës hidhet dhe thotë: “Çështjen tënde shumë shpejt do e zgjidhim në Apel, prandaj mos u mërzit”. Vëllai im, theksoj se është dënuar padrejtësisht, me të vetmen arsye se ishte vëllai i Ilir Kupës. Ai nuk ka bërë asnjëherë asnjë gabim, por ka qenë shumë korrekt me ligjet e shtetit grek. Kërkojmë nga drejtësia shqiptare që ta verifikojë këtë çështje. Si rasti i vëllait tim të dënuar padrejtësisht në burgjet greke mund të jenë të dënuar mbi 60 për qind e të burgosurve shqiptarë.
Pasi u fute në Shqipëri, sa kohë kishe që jetoje në Tiranë? Gjatë kësaj kohe, nuk mendove që të largoheshe jashtë Shqipërisë?
Unë në Tiranë kam qëndruar për një periudhë shumë të gjatë, rreth 2-3 muaj. Por, asnjëherë nuk më ka shkuar ndër mend që të shkoja në një vend tjetër, pasi të gjitha sakrificat e emigrimit tim në shtetin grek ishin me të vetmin synim dhe qëllim, që unë të krijoja një shumë minimale financash që të krijoja familje, ashtu siç e krijova, dhe më pas të vija dhe të punoja në vendin tim, Shqipërinë, pasi unë këtu kam lindur dhe këtu do vdes. Unë kam qenë gjithmonë një njeri që nuk kam pasur frikë që të gjykohem nga drejtësia, e aq më shumë nga drejtësia greke, e cila punon me dy standarde, duke i paragjykuar shqiptarët dhe jo sikur të ishin njerëz që bëjnë pjesë në Evropën demokratike, por sikur të ishin kafshë. Unë dua të gjykohem nga një drejtësi me parime dhe qëllime të drejta, sidomos nga ajo shqiptare.
Ilir, si ishin ditët e tua të lirisë? A kishe frikë ditët që jetove në Tiranë, apo ishe i lumtur që ishe pranë familjes tënde?
Ditët e lirisë nuk ishin ditë lirie për mua, pasi me vete mbaja në kurriz një barrë shumë të rëndë, akuza të padrejta, nga një shtet që shqiptarët e mua personalisht na shikonin si njerëz që vetëm duhen vrarë dhe jo duhen gjykuar e dënuar mbi bazën e ligjeve. Unë nuk kisha ditë lirie në Shqipëri, pasi në ndërgjegjen time si shqiptar më ka lënë gjurmë në memorie një përgjegjësi: si nuk bëra më shumë, që të shpëtoja shokët e mi të vrarë, të masakruar e të hequr zvarrë barbarisht nga policia greke, për t’i kthyer ata në Shqipëri, për të shkuar pranë familjeve të tyre, dëshirë dhe fjalë që ua prenë në buzë të automatikëve dhe qindra mijë fishekë të derdhur mbi trupat e tyre mbrapa shpine. Unë i lirë ndihesha në Shqipëri vetëm me të vetmen bindje, se, sido që të vinte puna për gabimet e mia, do dënohesha nga njerëzit e një gjaku. Unë i lirë ndihesha në Shqipëri, se në fund të fundit thithja ajrin e vendit tim, që më lindi dhe më rriti, dhe nuk thithja ajrin e një shteti, i cili më shumë ka tymin e grykave të zjarrit, sesa oksigjen për të jetuar njeriu.
Ilir, cili është apeli që ke për shtetin shqiptar?
Apeli im për shtetin shqiptar, por jo vetëm i imi, por edhe i qindra-mijëra shqiptarëve të tjerë që jetojnë dhe punojnë në shtetin grek, është që të interesohet shumë më shumë për të drejtat dhe liritë e bashkëkombësve të vet të cilët jetojnë në Greqi, e jo të bëjë pazar në kurriz të tyre, siç është edhe rasti im aktualisht, ku jashtë çdo ligji dhe norme e konvente ndërkombëtare për ekstradimin me Greqinë, disa qeveritarë të lartë, po bëjnë pazare për të më ekstraduar në Greqi, në kundërshtim me ligjet (nuk dihet shuma, se do i paguajë Greqia). Unë Ilir Kupa, i them “Stop” kësaj masakrade të kurdisur me kujdes në zyrat më antishqiptare në Athinë e në pritje për t’u zbatuar nga disa punonjës të Ministrisë së Brendshme, që çdo gjë mund të jenë, vetëm shqiptarë nuk janë, të cilët, në qoftë se ndërmarrin një veprim të tillë, shumë shpejt do përballen me ligjin. Dhe apeli im më kryesor për shtetin shqiptar është që, në mënyrë të menjëhershme, Ministria e Drejtësisë, Ministria e Brendshme dhe veçanërisht Prokurori i Përgjithshëm, Adriatik Llalla, të ngrenë një grup ekspertësh dhe të studiojnë me themel çështjen time dhe shokëve të mi, të vrarë e masakruar pabesisht nga bandat e posaçme të policisë greke, që janë ngritur posaçërisht, me të vetmin synim, që të eliminojnë shqiptarët fizikisht. Ky grup pune duhet të hapë të gjitha dosjet që ndodhen në Greqi dhe Shqipëri dhe të më bëhet një hetim i drejtë dhe i pavarur, për gabimet dhe fajet që unë kam bërë, dhe mbi bazën e tyre të më bëhet një rigjykim i drejtë, sipas ligjeve dhe konventave kombëtare dhe ndërkombëtare për të drejtat e njeriut. Theksoj dhe e kërkoj këtë gjë, sepse nuk është vetëm rast i imi dhe i shokëve të mi të vrarë, por edhe problemi se policia greke vitet e fundit ka vrarë dhe masakruar shumë shqiptarë pa arsye, ashtu siç ishte edhe në fund vrasja e 2 vëllezërve shqiptarë, pa arsye, nga zona e Korçës. Shteti shqiptar, ka ardhur koha që me një politikë dhe strategji të mirëmenduar duhet t’i thotë “Ndal” njëherë e mirë kësaj masakrade të grekëve ndaj shqiptarëve të pafajshëm, që punojnë dhe jetojnë me nder dhe dinjitet në Greqi, por se vriten se janë shqiptarë. Unë i vdekur shkoj në Greqi! Më mirë vdes këtu në Shqipëri, se të shkoj dhe të masakrohem në Greqi! Apel u bëj të reagojnë, edhe trupit diplomatik të akredituar në Shqipëri, Avokatit të Popullit, Komitetit Shqiptar për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut dhe, veçanërisht, Ambasadës Amerikane në Tiranë.
Balkanweb
Kështu e ka nisur rrëfimin e tij Ilir Kupa, i cili u arrestua pak ditë më parë në Tiranë. Në një intervistë të gjatë dhënë dje për “Gazeta Shqiptare”, 27-vjeçari, i arratisur nga burgjet greke, deklaron se vetëm i vdekur mund të kthehet sërish atje. Në këtë intervistë, Kupa rrëfen planin e arratisjes nga burgu bashkë me shokët e tij, vrasjen e shokëve, fjalët e fundit të Marian Kolës, fshehjen në malet greke, i mbuluar me gjethe të thata, mënyrën si i fut në kufirin shqiptar, ditët e tij të lirisë, momentin e arrestimit nga policia, si dhe apelin që ka për shtetin shqiptar.
Për çfarë akuzoheni në shtetin grek dhe sa ju kanë dënuar atje?
Unë në Greqi akuzohem për grabitje. Në mënyrë të paligjshme jam dënuar me 57 vjet+10 vjet, kur për këtë vepër penale, në bazë të ligjit grek, është 5-6 vjet maksimumi.
Si ju lindi ideja për t’u arratisur, pse vendosët që të rrezikonit jetën duke u arratisur? Sa kohë kishit që e përgatisnit planin e arratisjes? Ideja për t’u arratisur më lindi mua, së bashku me shokët e mi, pasi pamë që na u bë një padrejtësi shumë e madhe ligjore dhe njerëzore. Marian Kola, unë dhe shokët e mi, kishim të paktën dy muaj që flinim me këtë ëndërr, për të shijuar lirinë pranë familjeve tona në Shqipëri. Gjithashtu, ne u arratisëm, sepse mua personalisht gjatë kohës që kam qenë në burg, policia greke padrejtësisht më futi edhe babain në burg, meqenëse babai im ishte gjysmë i paralizuar dhe shumë i sëmurë (mund ta verifikoni, se tashmë ndodhet në Shqipëri). Pas katër muajsh, kur ai mori pafajësinë, me një laps alla të Asfalisë greke, u tha: “Kemi ngatërruar emrin tënd me emrin e babait”. Në mënyrë të padrejtë dhe pasi fitoi pafajësinë, e kthyen në Shqipëri me impuls, ku për 5 vjet të mos shkelë në zonën Shengen. Pasi babai im doli nga burgu, menjëherë në mënyrë krejtësisht të padrejtë futën edhe vëllanë tim të vogël në burg, i quajtur Zyber Kupa. Ai sot pret të dalë në gjyq (Apel) për të marrë pafajësinë, pasi akuzohet për një vepër penale që ai nuk e ka kryer, pasi Zyberi në momentin e ngjarjes, për të cilën akuzohet, ndodhej në vendin e punës me dokumente të rregullta dhe 200 km larg ngjarjes, gjë për të cilën dëshmoi ligjërisht edhe pronari i tij përpara organeve kompetente. Për këtë akuzë të vëllait tim është i njëjti akuzues i vetëm që më akuzoi edhe mua, “policia greke”, Asfalia (i njëjti person, polic grek), i të njëjtit rajon për të tre ne familjarisht. Kjo verifikohet fare lehtë nga drejtësia shqiptare. Pra, është e kuptueshme fare lehtë që ne ishim piketuar për t’u dënuar dhe dëbuar me një plan të mirëkurdisur nga qarqet më ekstremiste antishqiptare që, edhe në këtë moment që po flas, vetëm për shqiptarët kryejnë gjueti shtrigash, duke i vrarë dhe përdhunuar pa iu dridhur dora.
Shteti grek ju akuzon për një grabitje të bujshme në atë vend, si dhe për akuzën e vrasjes. Ju keni marrë pjesë në grabitje dhe si do iu përgjigjeshit këtyre akuzave?
Pikë së pari, për akuzën e vrasjes nuk jam unë autori, gjë e cila vërtetohet edhe nga ekspertiza greke. Ndërsa për akuzën e grabitjes, gjithçka është e lidhur me mbijetesën, pasi forca të shumta speciale (ekzekutore), helikopterë, deri edhe forca të Ushtrisë, na ndiqnin ditë e natë për të na vrarë dhe jo për të na arrestuar dhe fakt për këtë është që shokun tim Marian Kola, qeveria greke e kishte shpallur “armik publik”, domethënë ai njeri që ekzekutonte këtë njeri, merrte shpërblim nga shteti grek. Dhe sa herë që ai është arrestuar, policia greke ka pasur qëllim për ta ekzekutuar, siç ka ndodhur edhe në Virona-Atikis, kur e arrestuan. Policia greke ka vrarë edhe një shqiptar tjetër në këtë operacion, i cili punonte hidraulik, babai i një fëmije, krejtësisht i pafajshëm, pasi e ngatërruan me Marian Kolën. Dhe asnjë polic grek nuk u akuzua për këtë krim, përkundrazi, polici grek që kreu këtë vrasje thërriste në greqisht “To e faga enan”, që do të thotë “E hëngra njërin, e hëngra njërin”, dhe kjo është e regjistruar në kamerat greke (shikohen edhe në internet).
Pas arratisjes u vranë tre nga shokët tuaj, mes të cilëve edhe Marian Kola. Mund të më përshkruani momentin e ekzekutimeve të tyre dhe veçanërisht të Marianit, i cili thuhet se është vrarë në duart tuaja?
Pas arratisjes, në datën 2 korrik të vitit 2013, u ekzekutuan dhe masakruan me mbi 300 plumba në trup (sipas ekspertizës) nga forcat speciale greke dhe Ushtria, shoku im Flamur Sinani, me 300 plumba në trup dhe veçanërisht në kokë, si dhe shoku im tjetër dhe nipi i Flamurit, Ermir Sinani, 27 vjeç. Edhe ky i masakruar nga të njëjtat forca me mbi 300 plumba në trup (sipas ekspertizës). Vrasja e tyre ka ndodhur pa asnjë lloj paralajmërimi. Masakër kjo që as nazistët gjermanë nuk kanë kryer në Luftën e Dytë Botërore. Skena ishte e lemerishme dhe e paimagjinueshme, me këtë lloj kasaphane, që asnjë regjisor i filmave të Hollivudit nuk mund të krijojë e mendojë. Në datën 21 korrik, unë dhe Marian Kola, teksa po tentonim të kalonim në kufirin shqiptar, pikërisht në afërsi të lumit Kalamas, në fshatin Vrasina, në orën 04.10 të mëngjesit kemi rënë në pritë nga forcat komando “E.K.M”. Kemi qenë të rrethuar nga të gjitha anët dhe pa asnjë lloj paralajmërimi. Mbrapa shpine është hapur zjarr nga dhjetëra gryka zjarri në drejtim të shpinave tona. Në këtë moment, fjala e fundit që dëgjova nga shoku im, Marian Kola, ishte: “Ilir, ec se na vranë”. Kemi ecur duke vrapuar afërsisht 10 metra mes breshërisë së plumbave të dhjetëra automatikëve. Në një moment unë jam rrëzuar, me sekonda jam ngritur duke ecur mbas shokut tim Marianit, i cili është rrëzuar më pas nga një plumb që ka marrë pas shpine. Është ngritur përsëri, e kam thirrur katër herë Marianin, i jam afruar një metër dhe të shtënat e qindra plumbave nuk kishin pushim. Në atë moment e pashë që shoku im më shikonte me sytë gjysmë të përlotur, sikur donte të më thoshte diçka, dhe i gjithë trupi i lëshohet duke dhënë shpirt në duart e mia, me plumbin e marrë në krah të majtë, pas shpine, afër zemrës (sipas ekspertizës).
Si arritët t’u shpëtonit plumbave të policisë greke, duke qenë se ju ishit në të njëjtin vend me Marianin? Ku u fshehët?
Edhe sot e kësaj dite, nuk e di se si jam gjallë nga e gjithë ajo breshëri plumbash. Një Zot i madh e di se si kam shpëtuar; edhe Mariani, nga gjithë ata plumba ka marrë vetëm një pas shpine. Në momentin e ngjarjes, pasi shoku im ndërroi jetë, jam zhytur në lumë, kam ecur 300-400 metra drejt lumit dhe më pas kam ndaluar, pasi isha i terrorizuar nga humbja e shokut tim. Kam hequr çantën nga trupi, antiplumbin që u kishim marrë policëve grekë, kam qëndruar rreth pesë minuta për të ardhur në vete dhe më pas kam vënë re se forcat speciale po afroheshin drejt meje duke qëlluar. Atëherë kam marrë drejtimin e maleve, nga ora 04.20 deri në orën 06:00 të mëngjesit, kur zbardhi drita. Në këtë kohë u ngritën 3-4 helikopterë të forcave speciale, ku nga këta dallohej një helikopter që ishte vetëm me snajpera. Gjatë gjithë këtij operacioni, gjatë ditës deri në orën 22:00 kam qenë i mbuluar me degë të prera e gjethe të thara, sepse në terren u shtuan dhe dhjetëra forca policore këmbësore, të shoqëruar edhe me shumë qen. Kur u errësua, në orën 22:00, kam filluar të lëviz me shumë kujdes, pasi isha në ndjekje edhe nga shumë forca speciale me kamera termike. Kështu kam arritur të fshihem ditën e parë.
Sa kohë ke qëndruar në male para se të futeshe në Shqipëri?
Pas vrasjes së shokut tim Marian Kola, unë kam qëndruar në tokën greke në pritje për të ardhur në Shqipëri, deri më datë 27 korrik 2013, ndërsa më datë 28 korrik të vitit 2013, në mëngjes, unë kam hyrë në tokën shqiptare në Sarandë.
Shteti grek të konsideron si një nga kriminelët më të rrezikshëm. Por, në fakt kush është Ilir Kupa? Mund të na tregosh shkurtimisht për jetën tënde?
Ilir Kupa është një shqiptar si gjithë të tjerët, që së bashku me familjen e tij që në moshën 12-vjeçare emigroi në shtetin fqinj Greqi, për një jetë më të mirë, pas gjithë diktaturës që kaloi shteti shqiptar. Nga mosha 12 vjeç deri në moshën 15-vjeçare, duke parë se familja ime kishte nevojë për të ardhura, se në fund të fundit ne për ato lekë shkuam në Greqi, sepse edhe mundësitë e shkollimit, jo vetëm për mua, po për gjithë shqiptarët nuk ishin të tilla që ne të mund të kishim mundësi shkollimi (jo se na mungonte angazhimi dhe përkujdesja e familjes).Prandaj, u detyrova që në këtë moshë të bëja punë nga më të vështirat, si në ndërtim, ose punë të ndryshme krahu. Punën unë dhe familja ime nuk e quanim turp, por nder. Ndërsa, për atë që Greqia mua më quan kriminel, dua të theksoj që njeriu asnjëherë nuk lind kriminel, por ai rritet dhe edukohet në familje, në rrethin e tij shoqëror. Unë deri në momentet që shkova dhe jetova në Greqi kam punuar me nder dhe respekt, edhe për vetë faktin se prejardhja ime familjare përbëhej nga njerëz shumë punëtorë, të ndershëm dhe të respektuar, mbi të gjitha. As unë e as shumë shqiptarë të tjerë që qarqe të caktuara në Greqi na quajnë kriminelë, nuk jemi të tillë. Gabime edhe kemi bërë, por vlera e një shoqërie të civilizuar është që këta njerëz të rehabilitohen e të bëhen të vlefshëm për shoqërinë, aq më shumë në një vend demokratik, me një kulturë demokratike mbi 2000-vjeçare. Unë jam martuar që në moshën 20-vjeçare. Kam pasur një ëndërr për boksin, e cila ishte një ëndërr shumë e madhe, të cilën e ndoqa mbi 3-4 vjet radhazi me shumë pasion, pasi ëndërroja që të bëhesha një kampion i suksesshëm. Kam qenë në Kategorinë A, ku kam arritur rezultate shumë të mira për moshën që unë përfaqësoja, gjë që e vërteton edhe marrja e shumë diplomave dhe kupave për këtë lloj aktiviteti, si dhe shumë medalje. Në një moment, nevoja për më shumë të ardhura në familja bëri që unë në vitin 2006, ta braktis sportin. Jeta ime nuk ka qenë shumë e lehtë. Unë larg familjes kam qëndruar me të vetmen ëndërr dhe dëshirë, që, shumë shpejt të bashkohesha me ta dhe të filloja një jetë të re, normale, si çdo familje tjetër, dhe akoma shpresoj dhe e pres me padurim që të ndodhë kjo gjë. Pasi ëndrra ime është që fëmijët e mi të shkollohen dhe të edukohen me vlerat e një shoqërie të civilizuar demokratike, si e vetmja mënyrë që edhe atyre, kur të rriten, të mos iu ndodhin gjëra të paparashikuara në jetë, por t’i bëjnë ballë jetës me kulturë dhe dinjitet njerëzor dhe shoqëror.
Ilir, të vjen keq që nuk ke arritur të qëndrosh pranë fëmijëve teksa ata rriten? Cila është periudha më e gjatë që ke qëndruar larg familjes tënde?
Po, më vjen keq, madje shumë. Detyra e një prindi është që ai të rrisë dhe të shijojë kohën me fëmijët e tij, aq më shumë që unë gjithë jetën kam ëndërruar që të kem një grua, një nënë të mirë, që të më rrisë dhe të më edukojë fëmijët, për të cilët të krenohem. Aq më shumë unë, që nuk kam arritur t’i shijoj këta fëmijë në një moshë që ata kishin nevojë më shumë për përkujdesjen atërore. Po të mos ishte krijimi i familjes që unë me sa më shumë dinjitet t’i shërbeja shoqërisë, unë sot në mundësinë më të madhe do të isha i vrarë si shokët e mi, Flamur dhe Ermir Sinani, dhe Marian Kola. Periudha më e gjatë që kam qëndruar më larg familjes sime, ka qenë 3-4 vjet.
Të kthehemi tek dita kur hyre në Shqipëri; si munde të futeshe pa të vënë re askush?
Përkujdesja ime maksimale ka bërë që unë t’i shpëtoja ruajtjes së kufirit nga forcat speciale greke, të pajisura me mjetet më të sofistikuara të zbulimit.
Natën e arrestimit, me kë ishe në makinë? Është e vërtetë se ke qenë me dy persona të tjerë, njëri prej të cilëve është konsideruar edhe si person i rrezikshëm?
Unë Ilir Kupa, deklaroj nën përgjegjësinë time se njëri prej personave që ishte në makinë atë natë, ishte njeri shumë i rregullt me ligjet e shtetit shqiptar, aspak i rrezikshëm. Ndërsa me personin tjetër nuk kam njohje të madhe që të them shkallën e rrezikshmërisë së tij; unë nuk e besoj, se nuk kam dijeni.
A është e vërtetë se ke deklaruar që ke marrë pjesë në grabitjen e një qendre tregtare? Ke qenë apo jo babagjysh?
Edhe njëherë deklaroj në mënyrë publike, si dhe nën përgjegjësinë time ligjore, se nuk kam deklaruar ose nënshkruar në asnjë dokument, i cili të më akuzojë për këtë lloj akuze. Unë jam shumë i indinjuar për këtë, pasi në Shqipëri nuk kam asnjë vepër penale përveç dy armëmbajtje pa leje, një armë që ia kam marrë policit grek dhe një tjetër “Beretë”, të cilën ma ka dhënë shoku im, për të vetmen arsye që të vetëmbrohesha nga Interpoli grek, sepse isha shumë i sigurt se do më qëllonin në mënyrë të pabesë si shokët e mi. Për këtë ka edhe fakte, se ato armë asnjëherë nuk janë përdorur në Shqipëri gjatë kohës që unë kam qëndruar për një periudhë 6-mujore, as edhe në momentin gjatë arrestimit nga policia shqiptare. Nuk kam qenë asnjëherë babagjysh i vjedhjes së qendrës tregtare.
Të kthehemi tek policia greke; mund të më tregosh se si i torturon ajo shqiptarët?
Fillimisht dua të them se Greqia, si një shtet europian, me kulturë 2000-vjeçare, qëndron larg standardeve evropiane dhe konventave ndërkombëtare për mbrojtjen e të drejtave të njeriut, sipas Komitetit të Helsinkit, nënshkruese në të cilin ajo është nga të parat. Aktualisht në atë shtet mbizotëron, gati për të gjithë emigrantët dhe sidomos në mënyrë të veçantë për emigrantët shqiptarë. Ka trajtime, përndjekje, poshtërime, masakrime jashtë çdo imagjinate njerëzore. Këto, unë dhe shumë shqiptarë të tjerë i kemi parë dhe i kemi vuajtur në kurriz për gati 23 vjet. Konkretisht, po flas vetëm për një rast që e kam jetuar personalisht. Në moshën 13-vjeçare, në vitin 1999, gjatë një aksioni, si në qytetin e skllevërve të shek.18-19, të ndërmarrë nga policia greke kundër shqiptarëve, mua personalisht, pasi më vendosën prangat, filluan të më godasin nga më të ndryshmet, në të gjitha pjesët e trupit, me shkopinj gome, shpulla, shkelma, sharje nga nënat, deri edhe sharjen e shtetit shqiptar. E gjitha kjo, vetëm se nuk kisha dokumentet e mjaftueshme. Kjo është diçka e vogël, që besoj se e ka jetuar çdo shqiptar në Greqi që ka qenë dhe është emigrant.
Mund të më tregosh disa nga torturat që policia greke të ka bërë gjatë kohës që ke qenë në burg?
Mua personalisht, Ilir Kupës, policia greke më ka bërë tortura nga më çnjerëzoret, sa edhe imagjinata njerëzore nuk mund t’i imagjinojë. Fillimisht po tregoj një rast të thjeshtë. Në rajonin Tmima-Vopio-Anatoliku-Atikis në Nea-Ionias, mua personalisht më kanë vendosur prangat mbrapa. Forcat speciale më kanë tërhequr zvarrë. Më pas, në një dhomë më kanë lidhur njërën dorë në hekura varur. Nuk kisha mundësi të ulesha; goditesha, barbarisht në të gjitha pjesët e trupit me shkopinj gome dhe shkop druri, shkelma, grushte, pështyma, sharje nga atdheu, familja ime. Kam qëndruar mbi 7 ditë i lidhur me pranga në këmbë, pa u shtrirë ose ulur. Mbas 20-30 orëve i lidhur, trupi im këputej dhe varej dhe në këtë moment, policët grekë më hidhnin ujë të ftohtë. Kjo ka vazhduar 7 ditë rresht. Në çdo ndërrim turni, policët grekë kishin urdhër që ne të rriheshim barbarisht. Më pas vazhdonte sharja edhe me shokët e mi; duke na zhveshur lakuriq dhe duke na goditur në organet gjenitale, na hidhnin përsëri ujë të ftohtë. Kjo ishte një torturë shumë e thjeshtë, se kishte tortura shumë të rënda, të cilat më vjen frikë dhe turp që t’i zë në gojë. Torturat në qelitë greke për mua dhe shokët e tjerë ishin të njëjta si ato të Guantanamos, në mos edhe më të rënda. Ndërsa, për disa shqiptarë të tjerë ka edhe tortura më të forta, deri edhe tek përdorimi i rrymës elektrike. Pas arratisjes së 22 marsit të vitit 2013, në të gjitha burgjet greke, policia dhe forca të trajnuara për tortura të specifikuara, fillonin me masakrimin dhe thyerjen e kyçeve të këmbës, duarve, klavikulës, gishtërinjve të duarve dhe këmbëve. Kjo është më shumë e theksuar në burguan e Trikalasë (ata që nuk u arratisën). Por, shqiptarët keqtrajtohen mbi të gjitha edhe për faktin se janë myslimanë. Kur na rrihnin, na thoshin dhe thonë akoma, “Do t’ju bëjmë mish për derra”.
Cila është e vërteta e arrestimit të vëllait tuaj?
E vërteta e vëllait tim të quajtur Zyber Kupa, pikë për pikë është kështu: Në vitin 2009, muaji tetor, në vendin e quajtur Kalkidha, ka ndodhur një vepër penale. Në vitin 2011, pas dy vitesh, policia greke më arrestoi vëllain, sepse policia greke e të njëjtit rajon që më kishte arrestuar edhe mua, thoshin, pas dy vitesh që kishte ndodhur ngjarja, se i kishin dhënë foton e vëllait tim të dëmtuarit dhe ai kishte pretenduar se autori i ngjante me vëllain tim. Deklaratat e tij në fillim ishin krejtësisht të kundërta, gjë që mund të vërtetohet nëse shihen deklaratat e tij. Pas 6 muajsh burg, vëllai im doli në gjykatë në vitin 2012, pasi ishte lënë i lirë për një periudhë njëvjeçare. Në gjykatë u paraqitën shumë dokumente, deklarata dhe fakte që vërtetuan pafajësinë e tij, siç ishin edhe vetë deklaratat e pronarit të tij. Edhe prokurori ishte i të njëjtit mendim, se vëllai im ishte i pafajshëm. Kur të gjithë ne prisnim lirimin e tij të menjëhershëm, një gjykatës hidhet dhe thotë: “Çështjen tënde shumë shpejt do e zgjidhim në Apel, prandaj mos u mërzit”. Vëllai im, theksoj se është dënuar padrejtësisht, me të vetmen arsye se ishte vëllai i Ilir Kupës. Ai nuk ka bërë asnjëherë asnjë gabim, por ka qenë shumë korrekt me ligjet e shtetit grek. Kërkojmë nga drejtësia shqiptare që ta verifikojë këtë çështje. Si rasti i vëllait tim të dënuar padrejtësisht në burgjet greke mund të jenë të dënuar mbi 60 për qind e të burgosurve shqiptarë.
Pasi u fute në Shqipëri, sa kohë kishe që jetoje në Tiranë? Gjatë kësaj kohe, nuk mendove që të largoheshe jashtë Shqipërisë?
Unë në Tiranë kam qëndruar për një periudhë shumë të gjatë, rreth 2-3 muaj. Por, asnjëherë nuk më ka shkuar ndër mend që të shkoja në një vend tjetër, pasi të gjitha sakrificat e emigrimit tim në shtetin grek ishin me të vetmin synim dhe qëllim, që unë të krijoja një shumë minimale financash që të krijoja familje, ashtu siç e krijova, dhe më pas të vija dhe të punoja në vendin tim, Shqipërinë, pasi unë këtu kam lindur dhe këtu do vdes. Unë kam qenë gjithmonë një njeri që nuk kam pasur frikë që të gjykohem nga drejtësia, e aq më shumë nga drejtësia greke, e cila punon me dy standarde, duke i paragjykuar shqiptarët dhe jo sikur të ishin njerëz që bëjnë pjesë në Evropën demokratike, por sikur të ishin kafshë. Unë dua të gjykohem nga një drejtësi me parime dhe qëllime të drejta, sidomos nga ajo shqiptare.
Ilir, si ishin ditët e tua të lirisë? A kishe frikë ditët që jetove në Tiranë, apo ishe i lumtur që ishe pranë familjes tënde?
Ditët e lirisë nuk ishin ditë lirie për mua, pasi me vete mbaja në kurriz një barrë shumë të rëndë, akuza të padrejta, nga një shtet që shqiptarët e mua personalisht na shikonin si njerëz që vetëm duhen vrarë dhe jo duhen gjykuar e dënuar mbi bazën e ligjeve. Unë nuk kisha ditë lirie në Shqipëri, pasi në ndërgjegjen time si shqiptar më ka lënë gjurmë në memorie një përgjegjësi: si nuk bëra më shumë, që të shpëtoja shokët e mi të vrarë, të masakruar e të hequr zvarrë barbarisht nga policia greke, për t’i kthyer ata në Shqipëri, për të shkuar pranë familjeve të tyre, dëshirë dhe fjalë që ua prenë në buzë të automatikëve dhe qindra mijë fishekë të derdhur mbi trupat e tyre mbrapa shpine. Unë i lirë ndihesha në Shqipëri vetëm me të vetmen bindje, se, sido që të vinte puna për gabimet e mia, do dënohesha nga njerëzit e një gjaku. Unë i lirë ndihesha në Shqipëri, se në fund të fundit thithja ajrin e vendit tim, që më lindi dhe më rriti, dhe nuk thithja ajrin e një shteti, i cili më shumë ka tymin e grykave të zjarrit, sesa oksigjen për të jetuar njeriu.
Ilir, cili është apeli që ke për shtetin shqiptar?
Apeli im për shtetin shqiptar, por jo vetëm i imi, por edhe i qindra-mijëra shqiptarëve të tjerë që jetojnë dhe punojnë në shtetin grek, është që të interesohet shumë më shumë për të drejtat dhe liritë e bashkëkombësve të vet të cilët jetojnë në Greqi, e jo të bëjë pazar në kurriz të tyre, siç është edhe rasti im aktualisht, ku jashtë çdo ligji dhe norme e konvente ndërkombëtare për ekstradimin me Greqinë, disa qeveritarë të lartë, po bëjnë pazare për të më ekstraduar në Greqi, në kundërshtim me ligjet (nuk dihet shuma, se do i paguajë Greqia). Unë Ilir Kupa, i them “Stop” kësaj masakrade të kurdisur me kujdes në zyrat më antishqiptare në Athinë e në pritje për t’u zbatuar nga disa punonjës të Ministrisë së Brendshme, që çdo gjë mund të jenë, vetëm shqiptarë nuk janë, të cilët, në qoftë se ndërmarrin një veprim të tillë, shumë shpejt do përballen me ligjin. Dhe apeli im më kryesor për shtetin shqiptar është që, në mënyrë të menjëhershme, Ministria e Drejtësisë, Ministria e Brendshme dhe veçanërisht Prokurori i Përgjithshëm, Adriatik Llalla, të ngrenë një grup ekspertësh dhe të studiojnë me themel çështjen time dhe shokëve të mi, të vrarë e masakruar pabesisht nga bandat e posaçme të policisë greke, që janë ngritur posaçërisht, me të vetmin synim, që të eliminojnë shqiptarët fizikisht. Ky grup pune duhet të hapë të gjitha dosjet që ndodhen në Greqi dhe Shqipëri dhe të më bëhet një hetim i drejtë dhe i pavarur, për gabimet dhe fajet që unë kam bërë, dhe mbi bazën e tyre të më bëhet një rigjykim i drejtë, sipas ligjeve dhe konventave kombëtare dhe ndërkombëtare për të drejtat e njeriut. Theksoj dhe e kërkoj këtë gjë, sepse nuk është vetëm rast i imi dhe i shokëve të mi të vrarë, por edhe problemi se policia greke vitet e fundit ka vrarë dhe masakruar shumë shqiptarë pa arsye, ashtu siç ishte edhe në fund vrasja e 2 vëllezërve shqiptarë, pa arsye, nga zona e Korçës. Shteti shqiptar, ka ardhur koha që me një politikë dhe strategji të mirëmenduar duhet t’i thotë “Ndal” njëherë e mirë kësaj masakrade të grekëve ndaj shqiptarëve të pafajshëm, që punojnë dhe jetojnë me nder dhe dinjitet në Greqi, por se vriten se janë shqiptarë. Unë i vdekur shkoj në Greqi! Më mirë vdes këtu në Shqipëri, se të shkoj dhe të masakrohem në Greqi! Apel u bëj të reagojnë, edhe trupit diplomatik të akredituar në Shqipëri, Avokatit të Popullit, Komitetit Shqiptar për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut dhe, veçanërisht, Ambasadës Amerikane në Tiranë.
Balkanweb
Monday, February 10, 2014
Për Perëndinë? Edhe bar do hamë ...
Një Predikues i krishterë në Afrikën e Jugut i bëri besimtarët që të
ulen e të hanë bar, pasi u tha se kështu do të jenë më pranë Zotit.Pas udhëzimeve të Pastorit Lesego Daniel, dhjetra besimtarë u ulën për të ngrënë bar në veri të Pretorias. Edhe pse metodat e tij kontraverse janë kritikuar shpesh, mijëra besimtarë thonë se ai i ka shpëtuar. Pastori thotë se njerëzit mund të hanë gjithçka dhe të mbijetojnë.
Një studente e juridikut, e cila kishte një vit që vuante nga dhimbjet në fyt, tha se u shërua pasi hëngri bar. Megjithatë, shumë nga besimtarët vrapuan për në banjë për të vjellë pasi konsumuan barin.
"Nëse s'keni një buzëqeshje, merrni timen"
"Nëse s'keni një buzëqeshje, merrni timen"
|
Subscribe to:
Posts (Atom)