...atë natë 4 nëntori

Si do mundem t'a harroj
Atë natë 4-nëntori
Kur vetmia lëngoi

E nje klithmë mortore kumboi...

Si do mundem ti harroj duart e tua

Tentakula shpirtgllabëruese

Që një çast e përgjithmonë

Më joshën mua.

E buzët e tua që me aq ëndje i vëreja

Pranë tyre dridhesha i tëri

Por të ftohtin nuk e ndjeja.

Dhe te dy u perqafuam

Si dy trumcake te trembur

Te etur, te lire e te bashkuar.

Une tashme isha alkoolizuar

Ndersa ti droga ime,

Une rendja si i marre

Per tek ti, mberritja ime intime.

Si do mundem vallë

Të harroj natën tonë të parë

Përpëlitje hormonesh deri në agim

Kur buzët tona kishim çarë.


Si do mundem ti harroj

Lotet e pafajshem feminore te tua

Une isha shkaktari

E ato me druheshin mua

Si ti harroj netet kur ti

Rropateshe aq shume

Qe parajsa qe me ofroje

te mos me prehte ne gjume

harroje se ti ishe paqja

e paketuar ne nje doze valium

tejet emocion apokalipt

per nje djale si une

ndonese ndizeshim ne seks

sepse per njeri-tjetrin

kishim cmendurisht oreks

e une shkrihesha tek ty

dhe epshi rinor

na dehte qe te dy.


Si mund te harroj

sa eger ishe xheloze

pse une qeshja ne shoqeri vajzash

ty te bente fort nervoze

por valle harrohet

ajo aftesi qe kishe ti

kur une te pyesja i shqetesuar

ti zgjidhje te vuaje ne fshehtesi

edhe pse syte te tradhetonin

apo tregonin ciltersi

s'te bindej as zeri

qe dridhej gjithe kersheri

e pas cdo debati

gjeje kurajo ne ndonje mesazh te ri

nje akustike qe u shnderrua

ne miken e neteve-larg

te mallit, te pasionit.



Me një shqipe emocionalisht të gjymtuar

Më the : "TE DUA"

Kjo frazë që rend mes mijëvjeçarësh

Ndali botën për mua.

Kur ti ktheje goten e veres

te blere me para hua

Me aq delikatese

Keto caste nuk i zhduk dot

Nuk mund ti zhyt ne harrese


Hej, ti më bëre

Duhanin ta le

Dhe unë të bëra

Ta nisësh atë.
 

Te shtrire ne gjelberim

Prane insekteve qe kishe fobi

Yjet veshtronim

E kalimtaret jo perhere te rastesishem

Me xhelozi na shikonin

Se nga larg gjithcka duket magjike

Por nga prane me magjike

Ne te dy e jetonim

Kur ti prekje trupin tim

Bota rritej e tkurrej tek ne

Koha humbiste sens e logjike

Dhe si e marre nxitonte

Priste te ndaheshim per takimin e rradhes

E te c'lodhej te perfitonte.


Nje meteor une pashe

Dhe shpreha fshetaz per ty nje deshire

Je nje vajze fantastike

Meriton dicka me te mire

Dhe une ta urova

Kur ti quaje mekat

te shuhej kjo histori

une cuditshem mekatova

vrava lotet e mi

qe per here te pare

per ne te dy u derdhen

i injorova

dhe ata me urrejne

qetesi nuk gjejne

emocionet me rrembejne

kur kujtoj si ledhatoja

lekuren tend qe renqethej

e pushtoja

per buzeqeshjen tende

ne zemer renkoja

ti më do

dhe unë kam frikë të të dua

sepse të dua

e çdo gjë që dua më largohet

e imagjinoja

te dy te perqafuar me zerin qe na dridhej

jo nuk doja...

E lotet tona u bene zjarr

fjalet tona magjike

te putha dhe njehere

e kerkova te me mbetesh mike

se s'mund ta perballoj

te te humb plotesisht

ndaj dy fjale te mekura

le ti ndajme shoqerisht.

sepse une dua

ate qe me ben te vuaj

sepse lumturia deri me sot

per mua ka qene fjale e huaj

dhe unë jam një frikacak

që kam frikë të jem dy

që kam frikë të ta them në sy

që kam frikë që të dua

"Vetem ty"!

Kjo poezi është shkruar në vitin 2002, dedikuar datës 4 nëntor, kur një puthje e rrëmbyer pa rezistencë më dhuroi mikeshën e jetës, në krahë.
Uroj të gjithë njerëzit që me nëntorin i lidh diçka dhe të shpresojmë që pas 4 ditësh Europa do vendosë të lejojë qytetarë shqiptarë të lëvizin lirshëm në Europën e tyre.

Shkroi: Stop Injorancës - Ndal Paditurisë http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Kur gratë shqiptare 'mbyllin njërin sy..'

Shqiptaret gjithnjë e më shumë po i tolerojnë burrat që divorcojnë gratë e tyre për t'u martuar përkohësisht me të huaja që të marrin status rezident në Perëndim. Prishtinë, Pejë, Skënderaj, Beograd dhe Shtutgart

Sa herë që shkon të flejë, Valbona 35-vjeçare sheh foton e saj të martesës marrë 13 vjet më parë. Përbri vetes sheh burrin e buzëqeshur. Sot, ai moment i përket historisë. Dy vjet më parë i shoqi u martua me një grua gjermane. J
o vetëm që Valbona, nëna e katër fëmijëve të tij me moshë nga 4 në 11 vjeç, e dinte planin e tij, por edhe e miratoi. Kjo sepse Valbona nuk është e ndarë me të vërtetë në sytë e familjes së saj apo bashkësisë së gjerë. Shumë shqiptarë të Kosovës i ndajnë gratë e para me pajtim të përbashkët, duke u larguar për në Evropën Perëndimore ku gjejnë nuse të reja që ua mundësojnë marrjen e letrave rezidenciale. Ata i lënë fëmijët në Kosovë që të hiqen si beqarë dhe të martohen shpejt. Sapo të kenë rezidencë të përhershme në Gjermani apo shtetet tjera të BE-së, ata i ndajnë gratë e dyta, kthehen tek e para dhe e marrin familjen me vete në Perëndim. Gjermania është destinacion popullor për kosovarët që kërkojnë gra të huaja dhe me gjasë një pasaportë evropiane, sepse aty jeton një popullsi e madhe shqiptare. Gratë, me të cilat martohen këta shqiptarë të Kosovës besojnë se kanë gjetur bashkëshortin ideal e besnik. Gjithsesi, sapo fitojnë rezidencë të përhershme në vendin pritës, pas pesë vjetësh martesë me një qytetare gjermane, ata shpesh kërkojnë divorcin. Valbona ka besim se i shoqi do të bëjë të njëjtën gjë: ta braktisë gruan e re mbas tre vitesh dhe të kthehet në Kosovë që ta marrë atë dhe fëmijët për t'i çuar në Perëndimin e pasur. "Ishte i vështirë 'divorci', por ngaqë të dy e dinim qëllimin e tij, u bë disi më i lehtë", - shpjegon Valbona, e cila jeton te dera ngjitur me vëllezërit e të shoqit bashkë me fëmijët. "Është sakrificë e madhe por po e bëj për hatër të një të ardhme më të mirë për mua e fëmijët", - shton ajo. Pa dijeninë e gruas gjermane, Valbona ka kaluar një pushim veror me ish të shoqin në Kosovë.


Përfitimet mposhtin tabunë
Në të kaluarën, familjet shqiptare nuk e pranonin divorcin kaq lehtë. Por tabuja është harruar tashti që shqiptarët e Kosovës kanë zbuluar dobinë e divorcit dhe martesës me të huaja për të marrë letrat që të jetojnë në Evropën Perëndimore. Sigurisht që jo të gjitha bashkëshortet e huaja janë njëlloj të pranueshme. Një martesë e dytë me një jo-shqiptare shihet e pavlerë në mos pastë nusja e re shtetësi të Bashkimit Evropian. Por, nëse burrat i ndajnë gratë kosovare për atë arsye, shoqëria mbyll njërin sy. Çdo muaj ish-burri i nis Valbonës para për fëmijët. Dërgesa të tilla vlejnë shumë në një vend të varfër si Kosova, ku 40 për qind e popullsisë është e papunë dhe paga mesatare mujore e atyre që punojnë është rreth 200 euro. Kosovarët që janë zhvendosur në vendet e Evropës Perëndimore sjellin në shtëpi 530 milionë euro çdo vit. Këto remitenca llogariten si rreth 13 për qind e PPB-së së vendit, sipas Bankës Qendrore të Kosovës. Sokol Havolli, zyrtar i lartë në këtë bankë, thotë se 30 për qind e ekonomive shtëpiake kosovare marrin rregullisht para nga të afërmit që jetojnë jashtë. Në sfondin e vështirësive të tilla ekonomike, shumë njerëz kërkojnë me dëshpërim të kenë të drejtën të jetojnë e të punojnë në Evropën Perëndimore. Por marrja e një vize për të hyrë në BE është e vështirë. Ndryshe nga fqinjët e tyre ballkanikë, kosovarët nuk gëzojnë të drejtën e udhëtimit pa viza brenda zonës Shengen të BE-së. Nuk shihet në horizont ndonjë zbutje e afërt e regjimit të vizave. Është pothuajse e pamundur që kosovarët të marrin shtetësi gjermane në mos të kenë lindur aty apo të kenë hyrë të vegjël dhe të kenë ndjekur shkollën aty. Por, kosovarët e rritur, si të huajt e tjerë në BE, mund të kërkojnë status rezident në Gjermani, apo Niederlassungserlaubnis, nëse kanë qëndruar legalisht në Gjermani për më se pesë vjet, arsyet për të cilën normalisht janë ose studimet e arsimit të lartë apo martesa me një shtetas gjerman.


Rritje e përqindjes së divorceve
Në kryeqytetin kosovar të Prishtinës, një qytet me popullsi rreth 600.000 banorë, zyrtarët regjistruan 127 divorce në 2007-ën. Ky numër mund të duket i ulët sipas standardeve evropiane, por është i lartë për kosovarët. Zyrtarët komunalë në Prishtinë regjistruan vetëm 36 divorce në vitin 2003. Paralelisht me numrin në rritje të divorceve, martesat me shtetas të huaj janë rritur, kryesisht me rezidentë në vendet perëndimore. Në 2009-ën, zyrtarët në Prishtinë regjistruan 98 martesa të tilla mes kosovarëve dhe grave nga Perëndimi. Shefqet Buqaj, zyrtar i komunës, pranon që di raste ku kosovarët janë rimartuar me gratë e tyre, pasi janë divorcuar nga gratë e huaja. Aftësia e zyrtarëve të monitorojnë motivet pas martesave me të huaj është e dobët, pranon ai. Kur kosovarët duan të rimartohen me gratë e para, çifti thjesht duhet të deklarojë se janë pajtuar. Por Buqaj këmbëngul që kur ata dyshojnë në motivet pas martesës së një kosovari me një grua të huaj, ata bëjnë pyetje. Një rast veçanërisht i dyshimtë përfshinte një burrë që po martohej me një të huaj e cila ishte 15 vjet më e madhe se ai, kujton ky zyrtar. Bashkime të tilla janë praktikisht të panjohura në Kosovën patriarkale, ku martesa me një grua më se një dekadë më të madhe i dhunon të gjitha traditat. Por Buqaj thotë se nuk mundën të gjenin asnjë arsye bindëse për ta penguar martesën. "Folëm me ta dhe u bindëm që nuk ishte martesë e trilluar", - thotë ai.


Gra të vetmuara perëndimore
Sonja, gjermane nga Shtutgarti, ishte cak i një shqiptari të Kosovës që kërkonte rezidencë të përhershme në Gjermani. Tashti në moshë të hershme tridhjetëvjeçare, ajo u martua me një shqiptar nga Mitrovica e veriut të Kosovës 13 vjet më parë. E papunë dhe paksa e vetmuar në atë kohë, ajo u mrekullua kur një burrë i pashëm, zijosh, pak vjet më i madh se ajo, iu afrua në një kafene në Shtutgart dhe i tha: "tung". Ajo nuk ia kishte idenë që ky burrë me gjasë beqar, në fakt, ishte martuar në moshën 18-vjeçare në Kosovë dhe ishte divorcuar para se të vinte në Shtutgart. Ajo, gjithashtu, nuk e dinte se ai kishte dalë në kërkim të një gruaje gjermane për arsye që pak kishin të bënin me dashurinë. Ata së shpejti bënë martesën, pas së cilës Sonja u zhyt në mësimin e shqipes dhe në përvetësimin e mënyrës modeste të jetesës së një shtëpiakeje kosovare, duke mos dalë më nga banesa për të takuar shoqet për kafe. "U bëra më shqiptare se një grua shqiptare", - kujton ajo. Në mënyrë të pazakontë, burri i Sonjës nuk kërkoi divorc pas pesë vitesh. Me sa duket për arsye se atëherë kishin një djalë të vogël, i cili i ndërlikonte punët. Burri i Sonjës donte të sigurohej që ai do të gëzonte kujdestarinë e plotë të të birit para se të largohej. Ata më në fund u ndanë dy vjet më parë, mbasi Sonja u pajtua t'ia linte djalin, atëherë dy vjeç të shoqit. Ai u rimartua shpejt me të shoqen e parë dhe tashti jeton jashtë Shtutgartit me të dhe djalin që ka bërë me Sonjën. Sonja nuk e di krejt historinë e martesës së saj, por disa shqiptarë të Kosovës që jetojnë në lagje i dinë mirë sekretet e ish-të shoqit të saj. Ajo di vetëm që ish-bashkëshorti i saj u martua me "një grua shqiptare që nuk kishte letra". Ajo ende beson se ajo grua u martua për dashuri dhe nuk e kupton se çka shkoi gabim.


Tradita e mënjanuar
Shumë shqiptarë të Kosovës e mbrojnë praktikën e burrave që shkojnë jashtë për të kërkuar gra të huaja të përkohshme për të përmirësuar perspektivën e tyre. Valdrin Hoxha, 23-vjeçar i papunë nga Prishtina, tha se do të bënte të njëjtën gjë po të mundte. "Do t'ia shpjegoja familjes se pasi të merrja dokumentet (e BE-së) do ta divorcoja gruan e huaj dhe do të martohesha me një vajzë kosovare", - thotë ai me vetëbesim. Vite më parë, vetëm steriliteti mund të legjitimonte ndarjen e çifteve, thotë 71-vjeçari Hamdi Veliu, nga Polaci, fshat në Kosovën qendrore. "Nëse gruaja s'mund të lindte fëmijë ajo kishte dy alternativa, të divorcohej ose të rrinte", - shpjegon ai. "Por, nëse vendoste të rrinte, duhej ta pranonte faktin se bashkëshortit i duhej një grua e dytë". "Nëse pranonte se të shoqit i duhej një grua tjetër dhe qëndronte në të njëjtën shtëpi, ajo mund ta mbante rolin kryesor në shtëpi", - thotë ai. "Sot gjendja është shumë e keqe", - thotë Veliu, duke folur me keqardhje për një kosovar që njeh, familja e gruas së parë të të cilit i bëri presion ta merrte bashkëshorten para se të ishte divorcuar nga gruaja e dytë gjermane. Ai thotë se di raste të tjera të ngjashme ku bashkëshortet kosovare jetojnë diku në Gjermani ndërsa burrat e tyre janë diku tjetër me gratë e dyta gjermane. "Situata të tilla nuk bazohen në traditën tonë", - ankohet ai. Veliu thotë se zotërimi i letrave të rezidencës në BE i jep burrave prestigj të paparë në Kosovën moderne. Me to, një burrë në të dyzetat mund të zgjedhë vajzën që do edhe nëse është 20 vjet më e re se ai. Burra të tillë shpesh përdorin mesitët për të gjetur një nuse të re. Smajl Shatraj, 60-vjeçar nga Llausha, e ka bërë këtë detyrë shpesh në të kaluarën. "Tani që shumica e vajzave duan të jetojnë jashtë, është shumë më e lehtë të bëhet [kur burri ka letra të BE-së]", - thotë ai. Në kohët e vjetra, shton Shatraj, zgjidhnin çifte që ishin pak a shumë në të njëjtën moshë dhe që dukeshin të përshtatshëm për njëri-tjetrin. Sot faktori më i rëndësishëm është nëse burri i ardhshëm i ka dokumentet e duhura. "Po e mënjanojnë traditën në favor të interesave", - psherëtin ai. Në fakt, martesat e përziera dhe veçanërisht martesat për të përmirësuar perspektivën shoqërore dhe ekonomike të burrave nuk janë krejtësisht të reja në mesin e kosovarëve. Më parë, këto martesa prireshin të bëheshin brenda kornizës së shtetit të vjetër jugosllav. Ato zakonisht ishin në formën e kosovarëve që martoheshin me serbe, të para si pjesëtare të bashkësisë më të fuqishme etnike në ish-Jugosllavi. "Përmes një martese në ish-Jugosllavi, mund të fitoje prestigj shoqëror", - shpjegon Anton Berishaj, profesor sociologjie në Universitetin e Prishtinës. Disa njerëz i hynë këtyre martesave edhe për të provuar besnikërinë e tyre ndaj idesë multietnike jugosllave, kujdeset të shtojë ai. Një dallim i rëndësishëm mes këtyre martesave dhe atyre që po bëhen me gjermanet sot, është që burrat nuk kishin shtysë të divorconin gratë pas një periudhe të caktuar. Mbesnin bashkë, shpesh duke u zhvendosur në kryeqytetin jugosllav, Beograd. Disa, si Selimët, ende jetojnë bashkë. Por, ndërsa martesa shqiptaro-serbe ishte lëvizje me përfitim shoqëror në vitet 1960 - 1970, për të cilën as që bëhet fjalë sot, pas shpërbërjes së Jugosllavisë, shpalljes së pavarësisë së Kosovës dhe rënies së marrëdhënieve serbo-shqiptare në përgjithësi. "Sot këta çifte jetojnë të stigmatizuar", - thotë profesoreshë Nada Raduski e Qendrës së Kërkimeve Demografike në Beograd.


"As morale, as të sakta"
Anton Berishaj, profesor sociologjie në Universitetin e Prishtinës, i dënon ashpër kosovarët që martohen me gra të huaja, me qëllim të marrjes së rezidencës së përhershme në Perëndim. "Një martesë 'e dyfishtë', ku njëra palë nuk e di situatën e plotë dhe ku familjet pretendojnë se s'po ndodh asgjë nuk është njerëzore, as morale e as e saktë", - shprehet ai. Drejtuesit e të gjitha besimeve kryesore në Kosovë gjithashtu e dënuan me forcë këtë prirje. Shumica e shqiptarëve të Kosovës janë myslimanë, por ka edhe një pakicë të vogël katolike. Kleri i të dy besimeve e sheh martesën si të shenjtë. "Martesa është e përhershme dhe nuk ka kufij kohorë, ajo është e përjetshme", - thotë Bedri Syla, imam nga Skënderaj. Imami i quan të ashtuquajturit "të divorcuar", të lidhur kryesisht për të marrë letra, si tallje dhe sakrilegj. "Këto janë lojëra që shpërbëjnë familjet dhe moralin", - thotë ai, duke cituar vargje nga Kurani. Punë të tilla nuk mund të justifikohen kurrë në Islam, shton, pavarësisht nga përfitimet potenciale. Pikëpamjeve të tij i bën jehonë plotësisht Don Shan Zefi, prift katolik në Prishtinë. "Martesat si këto nuk janë të lejueshme moralisht, psikologjikisht apo ligjërisht", - thotë ai.


"Sakrifica ia vlen"
Megjithatë, Agroni 40-vjeçar thotë se ia vlen kompromisi për moralin dhe traditat me qëllim të arritjes së ëndrrës evropiane. Gdhendës i gurëve të varreve, ai tashti jeton me të shoqen në një fshat rreth 30 km larg Shtutgartit, duke pas kaluar një proces të gjatë e të vështirë të divorcimit të gruas së tij të dytë gjermane me qëllim të rimartesës me gruan e parë kosovare. Agroni përpiqet ta harrojë faktin se i është dashur ta lërë gruan e parë dhe fëmijët në Kosovë për pesë vjet ndërsa ishte i martuar me një grua gjermane. "Sakrifica ia vlen për sa kohë që nuk e harron gruan [e parë] dhe fëmijët në Kosovë", - shprehet Agroni. "Për mua, të jetosh këtu është si në parajsë", - shton ai, duke iu referuar fshatit të vogël gjerman që tashti është shtëpia e tij. Me qëllim të arritjes së një "parajse" të ngjashme, Valbona dhe katër fëmijët e saj duhet të presin edhe të paktën tre vjet të tjerë.

Duke shpresuar për një jetë të re jashtë, ajo nuk shqetësohet për kombësinë e të huajës, me të cilën është martuar burri i asaj, për sa kohë që përfundimisht ajo të shkojë në Perëndim. "Për mua, thjesht nuk më intereson", - thotë ajo. "Kushtet e mjera ekonomike na detyruan ta bëjmë këtë." 


Shekulli, Jeton Musliu

Prefekti: Mos na prishni me grekët...

Boboshtica

Andrea Mano dënon djegien e kurorave. Bën të paditurin për dhunimin e varreve
Prefekti i Korçës, i cili qëndroi gojëmbyllur kur banorët e Boboshticës denonconin dhunimin e varreve të të parëve, ka reaguar fort dje kundër djegies së disa kurorave me lule në memorialin e një ushtari grek, që është ngritur mbi varre shqiptarësh.

Andrea Mano kërkoi dje një takim me mediat për të dënuar aktin e djegies së kurorave. Ai e konsideroi ngjarjen e dy ditëve më parë si veprim të nxituar të një grupi individësh të caktuar, ndërsa dhunimin e varrezave për ngritjen e memorialit grek e konsideroi një produkt të medias.

Prefekti Mano tha se nuk kishte dijeni për daljen e eshtrave nga varret dhe për dhunimin e varrezës së Boboshticës, duke u shprehur se nuk ka asnjë konfirmim zyrtar për këtë çështje. Mano tha se prefektura po ndjek nga afër këtë situatë, por sipas tij, nuk ka të dhëna që të në pjesën e betonuar të ketë eshtra të banorëve të zonës.
Ai e cilësoi skandalin e tjetërsimit të varrezave të fshatit, shpikje të mediave, edhe pse Komuna e Drenovës deklaroi zyrtarisht se dhjetë varre të vjetra ishin betonuar. Të njëjtin fakt e pranoi publikisht edhe prifti i Boboshticës, Atë Jani Trebicka, por as kjo nuk i ka mjaftuar prefektit.

“Çështja e varrezave të Boboshticës është një produkt i disa mediave për të ngritur në mënyrë artificiale pretendime për dhunim. Ndërtimi i atij objekti ka qenë i vitit 1996 dhe nuk e kuptoj pse tani pas 14 vjetësh në mënyrë artificiale hapet kjo çështje për të qenë titull i disa gazetave. Ne jemi duke hulumtuar çështjen dhe nuk kemi asnjë informacion që të ketë një dhunim në këto varreza, por ne do të zbatojmë ligjin. Kam qenë në kontakt me kryetarin e komunës dhe banorë, të cilët nuk më kanë konfirmuar të jenë dhunuar varret siç thuhet në media, por në momentin përfundimtar kur të bëjmë të gjitha verifikimet tona do të mbajmë një qëndrim”, tha prefekti.

Ai theksoi më pas se “institucioni i prefektit dënon veprimet e nxituara të disa përfaqësuesve, të cilët janë anonimë, për djegien e disa kurorave që janë vendosur në këtë monument, veprime të cilat janë të nxituara, spontane, nga njerëz që unë kam kërkuar të identifikohen nga policia se çfarë përfaqësojnë.
Këto janë veprime të veçuara nga individë të veçantë dhe unë garantoj se nuk mund të cenojnë marrëdhëniet shumë të mira që populli shqiptar ka me popullin grek dhe që qeveria shqiptare ka me qeverinë greke”.

I pyetur nga gazetarët për deklaratat e zyrtarëve të Komunës së Drenovës, prefekti Mano tha se “Nuk kemi dokumente që të vërtetojnë se aty ka eshtra. Me të marrë informacion do të mbajmë një qëndrim. Në këto moment qëndrimi im ka të bëjë me djegien në mënyrë të dhunshme të disa kurorave dhe kam kërkuar informacion dhe nga policia për këtë çështje dhe jam në pritje të përfundimit të hetimit për këtë rast. Nuk kam informacion të ketë eshtra në vendin ku është hedhur betoni apo që të ketë varreza”.

Prefekti i Korçës doli në mbrojtje edhe të deklaratave të bëra nga ana e organizatës së minoritetit grek, “Omonia” dhe konsullatës greke. Mano i konsideroi të drejta edhe deklaratat e konsullit grek të bëra pak ditë më parë për popullsinë greke në Korçë, gjatë ceremonive të zhvilluar për festën e çlirimit të Greqisë. Sipas tij konsulli grek u është referuar grekëve që jetojnë dhe punojnë në këtë qytet kur ka uruar “popullsinë greke të Korçës”. “Nuk shoh asnjë problem në deklaratat e konsullit grek. Fakti që ai i drejtohet popullsisë greke nuk ka asgjë të keqe, pasi këtu jetojnë dhe punojnë mësues grekë dhe ka dhe një sërë biznesmenësh grekë që kanë aktivitete e tyre këtu”, tha Mano.

Sakaq, ai nuk harroi të kritikojë mediat se interesohen më shumë për kurorat dhe varrezat e Boboshticës sesa për rrugët e qytetit dhe qendrën e tij, edhe pse në deklaratat e veta është shprehur se është interesuar për informacion për djegien e kurorave, por s’ka informacion për ekzistencën e varrezës dhe të punimeve që janë bërë rishtas mbi të.

Reagimi i prefektit ka ardhur pas tensionimit të situatës së dy ditëve në parë në fshatin Boboshticë.

Ceremonia e organizuar për nder të ushtarëve grekë nga organizata “Omonia” dhe konsullata greke, është shoqëruar me përplasje mes banorëve të fshatit, që ishin ndarë në dy grupe pro dhe kundër grekëve.


Pamje nga zhvarrimet e eshtrave të të vdekurve në Përmet, të falsifikuara si ushtarë grekë

Juliana Dhimitri, Shqip

Sarandë, gjykata konverton një shqiptar në grek çdo dy javë

Kombësia

Në Sarandë, të paktën 1 person çdo 15 ditë zyrtarizon ndryshimin e kombësisë nga shqiptare në greke, edhe në rrugë gjyqësore.

Në Gjykatën e Sarandës dhe në gjendjen civile të bashkisë, pohojnë se këto kërkesa vijnë nga shtetas që njërin prej prindërve e kanë me kombësi jo shqiptare, sikurse pranon edhe ligji.
Kryetari i Gjykatës së Sarandës, Alltun Çela, thotë se kjo praktikë mbështetet mbi ligjin e Parlamentit shqiptar, nr. 10129 të vitit 2009 “Për gjendjen civile”, që ka përfshirë edhe rubrikën e kombësisë, e cila nuk ka ekzistuar më parë. Në interpretim të këtij ligji, kreu i Gjykatës së Sarandës shpjegon se ndryshimi i kombësisë kërkohet dhe pranohet për ata fëmijë, që vijnë nga prindër me kombësi të ndryshme dhe ai ka të drejtën të zgjedhë kombësinë e njërit prej tyre, kur arrin në moshë madhore. Më tej kreu i gjykatës sqaron se deri sa të arrihet mosha e pjekurisë, këtë të drejtë e kanë prindërit me marrëveshje të përbashkët. Në rastet ku prindërit nuk janë marrë vesh për kombësinë e fëmijës së tyre, ligji i njeh atij të drejtën e ndryshimit dhe të marrjes së kombësisë që dëshiron të njërit prej prindërve, me të arritur moshën madhore. Me këtë argument dhe interpretim të ligjit, zoti Çela shpjegon kërkesat që i drejtohen Gjykatës së Sarandës për ndryshim kombësie. I pyetur në se ka ndodhur që edhe shtetas madhorë e kërkojnë ndryshimin e kombësisë së tyre nga shqiptare në greke, zoti Çela shprehet: “Po, ligji e parashikon, madje ka edhe fuqi paravepruese, pasi është e drejtë personale jo pasurore, por vetjake e tij dhe ka të drejtë të kërkojë kombësinë që ai dëshiron”.

Më tej Çela shton se ky qëndrim është mbajtur edhe nga Gjykata e Lartë në disa raste. “Por, nëse nuk ke një prind me kombësinë që kërkon, ligji nuk të favorizon. Nuk parashikon ligj që kur ke prindërit me kombësi të njëjtë, të kërkosh kombësi të ndryshme nga ajo e tyre”, sqaron kreu i Gjykatës së Sarandës. Ndërkaq, Çela ka mohuar që t’i jenë drejtuar gjykatës me kërkesë për marrje të kombësisë greke shtetas me prindër shqiptarë. Edhe pse pranohet se sistemi i mëparshëm ka bërë edhe tjetërsime të qëllimshme të kombësisë së disa njerëzve, Çela thotë se njihen zonat e minoritetit dhe veç kësaj, si bazë përdoren regjistrat e vjetër.

Sipas Çelës, çdokush që provon me dokumente se një nga prindërit ose të dy kanë qenë me kombësi greke, ligji ia jep edhe atij atë. “Po nuk pati dokument të trungut familjar, që janë regjistrat e vitit 1930, me të cilin ta provojë këtë, pretendimi rrëzohet nga ligji dhe gjykata”, thotë Çela, duke shtuar se meqë në regjimin e Zogut kombësia ka qenë element i gjendjes civile, regjistrat e asaj kohe kanë vlerë burimore. Çela përjashton çdo mundësi dhe hapësirë abuzimi apo manipulimi të së vërtetës përmes avokatësh.

Ndërsa drejtoresha e gjendjes civile në Bashkinë e Sarandës, Rajmonda Zholi, thotë se “vendime gjykate për ndryshim kombësie nga shqiptare në greke kanë ardhur dhe vijnë në këtë drejtori, por të rralla”.

G. Shqip

Intervistë me S.I

Përshëndetje! T'iu drejtohem me Stop, S.I apo dëshironi të tregoni emrin tuaj të vërtetë?

Përshëndetje! Do të ndalem pakëz gjatë tek kjo pikë për të sqaruar njëherë e mirë këtë çështje. Shpeshherë më kanë akuzuar rreth anonimatit e përgjithsisht anëtarët që pasi janë përjashtuar për thyerje rregullash, e nuk kanë patur guximin të rifuten me emrin e tyre të vërtetë.

Duke ditur pozicionin që kam në këtë faqe, e cila po arrin në 40 mijë anëtarë, por me 55 mijë njerëz realisht vëzhgues (sipas statistikave që u përditësohen drejtuesve) dhënie e identitetit mund të përbënte vërtetë një shqetësim dhe mund të krijonte shumë situata të pakëndshme.
Formati i Faqeve në rrjetin social FB, drejtuesi i faqes komenton nën emrin e faqes. Psh nëse kemi 10 faqe të ndryshme me emër Gjergj Fishta, kur drejtuesit e këtyre faqeve të komentojnë, ne do na jepet ideja sikur të ishte Fishta ende gjallë, veçse ka harruar gegërishten...

Pra dhënia e këtij identiteti është një zgjedhje e lirë për këdo. Duke parë aktivizimin, gjallërinë dhe shpërhapjen e faqes, larminë e temave që preken, nga temat më të nxehta e tabu, e duke përfunduar  tek aktualiteti nga vendi e bota, shfaqja e identitetit nuk është një zgjedhje e zgjuar. Anëtarët që qëndrojnë më tepër aktivë në faqe, pothuajse janë në dijeni të këtij identiteti. Para disa muajsh, disa prej tyre më raportuan profilin tim personal duke e mbyllur atë. Rrjeti Fb, mbyll një profil vetëm duke u nisur nga numri i raportimeve dhe jo arsyeja e raportimit, jo nga shkelja reale, por merr të mirëqenë raportimet pa i analizuar praktikisht shqetësimet. Pra, nëse I. Kadare do të hapë një profil këtu, me shumë gjasa ne shqiptarët mendjendritur, do ia kishim mbyllur. Ky është serioziteti i FB-së.

Faqja shpëtoi pa u zhdukur, pasi aksidentalisht kisha shtuar një profil të dytë inaktiv si drejtues (administrator).

Megjithatë, jo padashje janë lënë disa shtigje të ngushta informacioni, që kush realisht kërkon fort e është i dehur në kuriozitet, mund t'a gjejë emrin e drejtuesit të saj.
Ermi është thjeshtë një bashkim shkronjash dhe është njeriu me tiparet e virtytet e tij që i jep peshë dhe kuptim, jo e anasjellta.
Pra këto tipare, kjo botë shpirtërore, ky formim intelektual, shprehet shumë qartë përmes këtij komunikimi.

Për të shuar aq sa mundem atë kuriozitet që natyrshëm mund të krijohet, dua të them veçse se jam një qytetar i thjeshtë, i panjohur si shumica e qytetarëve shqiptarë, pa asnjë funksion publik. Kam bindjet e idetë e mia të cilat i përball çdo ditë, për t'i përmirësuar, jo për të mbetur peng i tyre, e për të humbur njerëz për të ruajtur ato, siç ndodh rëndomtë.
Anëtarët janë të detyruar të pranojnë e mirëkuptojnë zgjidhjen time. Tek e fundit pse mos t'a pranojmë që anonimati i drejtuesit të faqes, në mënyrë të tërthortë apo të drejtëpërdrejtë, rrit më tepër interesin dhe i mirëdrejton debatet nga individi, për tek bindjet e tij.

Po për sa i përket anëtarëve me nofka, çfarë qëndrimi keni mbajtur dhe çfarë qëndrimi do të mbani?


Anonimati ul seriozitetin e diskutimeve. Si mund të citosh dikë, ku ai mban një emër qesharak, të huaj etj?!
Përgjithsisht anëtarët me nofka janë ata më problematikët. Zakonisht janë anëtarë të përjashtuar më parë dhe që aktivizohen në faqe vetëm për të shfryrë mllefin e tyre.
Disa nga këta anonimë, kanë treguar se dinë të përshtaten mirë me diskutimin në komunitet dhe e kanë fituar vetë imunitetitn, ashtu si disa të tjerëve nuk u mjafton identiteti për të qëndruar në këtë faqe.
Anëtarët e tillë do të përjashtohen pa përjashtim, pasi është bërë e papërballueshme vendosja e rregullit në faqe, pikërisht prej tyre dhe kjo bezdis edhe anëtarët e tjerë.

(vazhdon) http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Intervistë me S.I (II)

Si lindi ideja e kësaj nisme?

Faqja u hap afro një vit e gjysëm më parë, duke gërmuar nëpër aplikimet e Fb-së. Puna që bëj prej afro 5 vitesh, ku paguhem mesatarisht mirë, më mban 8 orë të lidhur pas internetit. Eshtë një punë mekanike, që nuk ka asnjë pikë takimi me pasionet e mia, por e shfrytëzoj për të gërmuar në minierën e pafund të internetit.
Fillimisht jam aktivizuar në disa forume shqiptare, ku hasa për herë të parë botën shqiptare të virtualitetit. Ishte një botë e re plot kuriozitete, plot befasira, ku mund të kishe kontakt me të gjitha nivelet e ndryshme, të hasura në një odë të përbashkët, ku diskutohej nga çështjet më madhore dhe deri tek "chit-chatet" e adoloshentëve që çdo ambjent ku ka femra, e shohin si zonë gjyetie, ku banaliteti mban armën në dorë.
Mesa duket spikata ndër anëtarë dhe në dy prej forumeve më të mëdhaja shqiptare kam patur poste drejtuese e moderuese të diskutimeve.
Kështu, duke u ndeshur me këtë botë virtuale, që të përbashkët me realitetin ka zhgënjimin, mendova të krijoj një odë, ku anëtarët e saj të ishin të përzgjedhur dhe të diskutohej në formën e një ore mësimi të përbashkët, ku dëshira e të gjithëve të ishte nxënia, e cila bëhet më e thjeshtë kur njerëzit zotërojnë kulturën e debatit, ç'ka mbi të gjitha përkufizohet me respekt ndaj njëri-tjetrit dhe respektim të tematikave që diskutohen.

I lodhur dhe i zhgënjyer nga intelektualët dhe intelektdashësit që kishin pranuar t'i dorëzoheshin fatit të tyre, të cilin e diskutonin vetëm në rangun e kafeneve, vetëm si kuriozitet dhe mbytur në zhgënjim, mendova se mund të mblidheshim një e nga një bashkë me kalimin e kohës, për të formuar një grup kompakt, solidë në ide dhe qëllime, për të REAGUAR dhe dhënë kontribut real në shoqërinë shqiptare, aty ku 1000 sindikata ende ekzistojnë vetëm si emra.

Kjo ishte edhe arsyeja përse e titullova STOP INJORANCES!, pasi në vendin tonë injoranca ka marrë frenat e shoqërisë. Injoranca prodhon realitetin tonë të përditshëm që kaq dhimbshëm çdo ditë konsumojmë, ushqen venitjen tonë, përgjumjen. Akoma edhe më keq, kur janë edhe vetë institutet e shenjta arsimore që e prodhojnë dhe e infektojnë tek të gjitha brezat këtë injorancë, që sigurisht po na kushton e dominon. Pra është një çështje mbarëshqiptare, është revolucion mendimi, një revolucion që ka shekuj që thërret për ekzistencë, me një zë që sa vjen dhe i mbytet.

M.q.s jemi tek emri i faqes, përse keni zgjedhur të përfaqësoni një nismë kombëtare me emrin Stop Injorancës dhe jo psh. Ndal Paditurisë, Ndal Padijes, Pro Dijes etj. Me pak fjalë një emër tipik shqiptar?!

Kur kërkova të vendosja emrin e faqes, FB më sugjeroi si më të suksesshëm fjalën STOP, e cila përdoret gjerësisht në mbrojtje të kauzave të ndryshme në mbarë botën.


Nga ana tjetër fjala injorancë ka më tepër peshë se fjala padituri. Të paditur jemi të gjithë një fushë apo në disa, ndërsa injorant në shqip, i thuhet njerëve me padije të përgjithshme, apo dije të keqmësuar, me sjellje arrogante dhe me një mendësi sa sipërfaqësore edhe jo produktive.

Por gjithsesi, ky emër mbetet jo shqip?

E dua shqipen më tepër se shqiptarët sot, duke përfshirë këtu edhe veten. Nga dashuria për shqipen dhe hulumtimi rreth saj, kuptojmë se shumë nga fjalët mbarëkombëtare që rifuten tek shqipja, nuk bëjnë gjë tjetër veçse i rikthehen gjuhës mëmë, pasi është shqipja ajo që i zbërthen dhe u jep kuptimin logjik edhe sot. Nëse do hyjmë t'a zbërthejmë fjalën Stop apo edhe fjalën injorancë, nuk është e vështirë të gjejmë rrënjët shqip të saj. Por duke mos u zgjatur këtu, për çdo patriot që lind kur debatojmë rreth lashtësisë e fisnikërisë së shqipes që të imponon respekt absolut, kemi shkruar tek fotoja e profilit emrin NDAL PADITURISE, pasi emri i faqes nuk ndryshohet dot më. Gjithashtu kemi krijuar një profil me emrin Ndal Paditurisë http://www.facebook.com/NdalPadijes ku anëtarët mund të kontaktojnë drejtëpërdrejtë me drejtuesin e faqes për sugjerime, ankesa e këshilla të ndryshme. Gjithashtu kemi vënë në dispozicion edhe postën elektronike stopinjorances@gmail.com për këtë qëllim, e cila shumë pak është kontaktuar.

Ndal Paditurisë, sikur ka edhe faqe të tjera me këtë emër..?!

Po, ka faqe të tjera, të hapura nga anëtarë të faqes tonë, anëtarë përgjithsisht problematikë, që kanë vështirësi në të përshtaturit në hapësira ku respektohen anëtarët dhe sigurisht edhe drejtuesi i faqes.
Kopjet asnjëherë nuk dalin më të arrira si origjinale. Maksimumi që mund të bëjnë është ngatërrimi dhe hamullia që krijojnë tek anëtarët, që në fund fare, sigurisht do t'i zhgënjejnë duke prishur kështu edhe imazhin e faqes tonë.

Ç'janë këto përjashtime? Ato që shpesh i lexojmë të quhen çensurë?

Kjo është qesharake. Nuk mund të quhet çensurë rregulli. Të tillë njerëz që çensurohen, janë po ata që pas pezullimit të përkohshëm rikthehen në faqen tonë duke e nxirë murin me të shara nga më të ultat. Kjo kategori njerëzish, nga e cila zor se shpëton dot, përqafohet e mbështet edhe nga anëtarët e tjerë.
Me aktivitetin që faqja Stop Injorancës ka, me 2-3 statuse në ditë, 3-4 artikuj nga më të përzgjedhurit, 1-2 foto për diskutim, nëse drejtuesi i faqes do shfaqte keqmenaxhim, asnjëherë nuk do mblidhte anëtarë, por vetëm do të dëbonte, me çdo përditësim.

Nëse një faqe lihet pa moderim, siç ka ndodhur, rruga e saj e vetme është degradimi dhe degjenerimi total. Ashtu si parazitët thajnë frutat ku kapen, ashtu edhe ky nivel rruge do të kthente shterp çdo mund e djersë të harxhuar.

Pra edhe njëherë. Faqja është publike, por nuk është pronë publike. Kujt nuk i pëlqen, nuk është i detyruar të qëndrojë, por nëse qëndron është i detyruar të zbatojë rregullat e shtëpisë.

(Vazhdon) http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Intervistë me S.I (III)

Pra, mund të themi se ju keni njohuri të mjaftueshme për të bërë dallimet mes realitetit nga realiteti virtual. Çfarë ju ka bërë përshtypje nga realiteti virtual, cilat janë pikat e takimit me realitetin dhe diferencat mes tyre?

Po të dalësh të shohësh në ballkon, (është e njëjta fjalë me Ballkan) do shohësh një realitet monoton, ku njerëzit përgjithsisht duken të qetë, moskokëçarës, monotonë. Në virtualitet ka një dinamikë shumë më energjike. Njerëzit duke qëndruar pas një monitori, kanë mundësinë të shprehen më lirisht, por kjo mundësi ua lehtëson gjithashtu që të shfaqin dhe derdhin të gjithë mllefin që mbledhin në jetën reale. Në komunikimin virtual, kemi mundësi të lexohemi dhe të lexojmë edhe mijëra njerëz në ditë, ç'ka në jetën reale nuk është e imagjinueshme.

Në virtualitet lepuri kthehet ari, injoranti në pedagog.

Ajo që arrij të kuptoj përmes këtij komunikimi dhe që për mendimin tim përbën një situatë dramatike është drejtshkrimi i shqipes. Nga 1200 artikuj që kam postuar deri tani, një pjesë e mirë e tyre lidhet me shqipen. Nuk e kam fjalën për rregullat e drejtshkrimit, paçka se edhe këtë e kemi trajtuar, por për një të vërtetë të madhe të shqipes, me të cilët shqiptarët janë pak apo aspak të njohur. Për këtë do flasim më vonë, pasi drejtshkrimi i shqipes është një alarm më i madh dhe një problem shumë më i mprehtë.

Në diskutimin virtual, ne krijojmë ura komunikimi me njëri-tjetrit vetëm nëpërmjet shkrimit tonë. Një individ, dallohet lehtë nga terminologjia, pasuria dhe rrjedhshmëria e fjalëve që përdor për t'u shprehur. Me anë të këtij komunikimi ne depërtojmë drejt e në botën e njëri-tjetrit dhe më besoni që me aq sa njoh çdo ditë nga ky realitet, përfundimi është shumë tragjik.
Shqiptarët, në një përqindje rreth 80% nuk njohin alfabetin shqip, nuk dinë ende të shkruajnë gjuhën e tyre. Nuk njohin letërsinë shqipe, historinë shqiptare, figurat historike.
Në shkrimet e tyre gjejnë fjalë të shkruajtur saktë të të gjitha gjuhëve, veçse shqipen e gjen të çalë. Nuk u pëlqen më të flasin shqip, të mendojnë shqip, të jetojnë shqip. Gjithçka shqip le për të dëshiruar dhe gjithçka joshqiptare i josh.

Kjo injorancë e edukuar, i ka shndërruar në njerëz që dyshojnë për gjithçka dhe nuk besojnë në asgjë, ose në atë që e besojnë, t'a besojnë më verbërisht se njeriu i cili ia predikoi. Në realitet nuk vihen re kaq lehtë, por me atë që virtualiteti shfaq, e ardhmja lë fare pak për të dëshiruar.

Ju akuzojnë se ju shkruani nga selia rozë e Ps-së. Sa të vërteta janë këto?

Në këtë 1-2 vjet që postoj, kam shkruar rreth 80 analiza për të cilat falenderoj lexuesit që më kanë shtyrë. Ndër analizat e mia, shpesh theksi bie pikërisht mbi krijimin e shoqërisë civile, krijimin e ndërgjegjes qytetare, krijimin e ndërgjegjes kolektive rreth gjithçkaje që na takon bashkarisht, rizgjimin.

Çdo artikull që shkruhet kundra Qeverisë Shqiptare, e cila është e të gjithë shqiptarëve bashkë, të majtë, të djathtë, qendër apo majë, nga milituesit e Partisë në pushtet përkthehet si sulm ndaj tyre.

E kam theksuar disa herë që ekstremistët e të gjitha formave të shtypjes, nuk janë të mirëpritur, pasi do ndjehen gjithmonë të goditur nga kjo faqe. Sipas meje militantët partiakë, besimtarët fetarë që vetëm propogandojnë fenë, janë pikërisht një arsye e fortë pse kjo faqe u krijua.

Çdokush, ashtu si unë, ka të drejtë të krijojë bindjet e tij, por fakti se ne merremi më tepër me qeverinë dhe drejtimin e vendit, nuk do të thotë se jemi anëtarë të Partisë Socialiste. Shkurt, jemi shqiptarë dhe merremi pikërisht me atë ku varen drejtëpërdrejtë fatet tona. Jemi opozitë e çdo pozite, jemi pozitë e qytetarit dhe mbrojmë interesin e tij kundra çdo lloj tiranie, qeveritare apo e huaj qoftë.

Ju që nuk e kritikoni Qeverinë Shqiptare, nuk e doni më tepër se ata që e kritikojnë, por edhe nëse e doni e doni në formën më perverse, sepse i shërbeni shthurjes së saj. Kush është më i rrezikshëm, një qëndrim opozitar ndaj qeverisë, apo një qëndrim që i bën fresk qeverisë (lexo TVSH në kohën e monizmit dhe sot)?!

Ju të dashur militantë heshtni kur qeveria tentoi shitjen e ujërave detare të Jonit. Ne krijuam një peticion kundra marrëveshjes detare që pati jehonë edhe në shtyp, i cili nuk arriti më tepër se 3000 nënshkrime. http://www.gopetition.com/petition/31143.html

Dhjetra e qindra materiale kam postuar periodikisht për problemet që hasen në kryeqytetin shqiptar, sepse në qendër mbetet qytetari shqiptar, ashtu siç ndjehem edhe vetë. Por nuk e shoh të arsueshme ti bëjmë opozitë opozitës, për këtë mendon më shumë se ç'duhet Qeveria Shqiptare.

E njëjta gjë vlen me besimtarët fetarë, që ankohen pse postojmë më shpesh kritika ndaj fesë islame? Na akuzojnë si të krishterë, serbë, grekë, antishqiptarë etj etj marrina nga më të paimagjinueshmet. E njëjta gjë kur postojmë artikuj kundra një besimi tjetër.

Edhe ju të dashur besimtarë fetarë nuk e doni vërtetë besimin, ose e doni në mënyrën më të gabuar, sa heshtni para skandaleve më të tmerrshme që bien ndesh dhe shkelin të drejtat e njeriut. Ju e ujisni institucionet fetare me mjerim dhe ai mjerim sa vjen e bëhet më i dukshëm. (Për këtë do flas më gjatë njëherë tjetër)

Pra, arsyeja që godasim më shpesh njërin krah, nënkupton thjeshtë se tek ai krah shohim ekstremizëm më të madh dhe rrezik real për shoqërinë.


Pra, ju mbështesni Partinë Socialiste?

Qoftë e majta shqiptare, qoftë e djathta të vijë në pushtet, unë shoh se pushteti nuk i takon atyre. Pushteti i takon disa duarve të huaja që e kanë blerë politikën shqiptare. Kështu shqiptarët dhe veten e shoh jetim.

Mjafton të kujtojmë provokimet e hapura në Himarë, ngritjen e varreve të ushtarëve imagjinarë grekë, blerjen e njerëzve me viza greke, djegiet e flamurit shqiptar, hapjen e shkollave greke e serbe, krijimin e minoriteteve nga hiçi, dhe heshtjen stoike të shtetit shqiptar për të kuptuar se pasi ra sistemi komunist në Shqipëri, Shqipëria gradualisht nisi shitjen e saj, e cila është sot në fazat finale të proçesit të saj.

(Vazhdon) http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Intervistë me S.I (IV)

Pardje keni nxjerrë një status ku lajmëroni mbylljen e murin për një kohë të pacaktuar. Ka të bëjë kjo masë me disa ofendime që keni marrë në murin e faqes tuaj, nga anëtarë të ndryshëm?

Ofendimet e atij tipit ishin vërtetë një masë, që më shtynë të marr një hap që kisha prej kohësh që e mendoja.

Jo se u ndjeva i ofenduar nga ai halabaku me 10 profile, të cilat FB, refuzonte ti bllokonte. Nuk është hera e parë, por me siguri nuk do të jetë as hera e fundit. Duhet të jesh shumë i ulët që të prekesh nga ofendime të tilla, të njerëzve që për të mbrojtur besimin e tyre fanatik fetar, arrijnë deri aty sa të shfaqin paturpësisht nivelin e tyre rrugaçëror.
Nuk më vjen fare çudi që pikërisht ku diskutojmë me argumenta kunda skandaleve, paradokseve fetare, njerëzit replikojnë më fort, më dhunshëm, mbushur me banalitet. Janë pikërisht dogmat fetare që i ushqejnë njerëzit të bëhen fanatikë. Sa më shumë fetar të jesh, aq më shumë fanatik do bëhesh rreth besimit tënd dhe aq më shumë do kundërshtosh besimin e tjetrit.
Këto debate fetare, në jetën e përditshme të shqiptarëve nuk zenë fare peshë, ndërsa në virtualitet na shfaqen dhunshëm, pasi një pjesë e mirë e komentuesve shkruajnë nga Dardania e Ilirida, atje ku të qenit shqiptar është luftuar nga rregjimet shtypëse, por islamizmi është përshëndetur. Edhe ky vetë është plan i mirëprojektuar.
Por gjithashtu edhe në Shqipërinë londineze vihen re dita-ditës fetarizmi i shoqërisë shqiptare, që nis nga shtresat më të varfra e në nevojë e sipër.
Deklaratës së Presidentit Topi "Feja të flasë shqip", xhamitë vazhdojnë t'i përgjigjen 5 herë në ditë arabisht në gjithë truallin shqiptar. Sot indiferentë, nesër do jetë shumë vonë.

Pra, mbyllja e faqes nuk është shkaktuar nga ofendimet që keni marrë në mur. Atëherë përse e keni mbyllur murin për anëtarët?

Këtu do doja të më lexonin të gjithë, edhe ata që edhe pse e urrejnë leximin janë bërë pjesë e faqes tonë...

Dua që çdokush prej jush të vendosë veten në vendin tim, ashtu siç disave ua këshillon bibla, kurani apo kultura personale.

Kam postuar mbi 1000 artikuj, duke shfletuar çdo ditë të gjithë shtypin e ditës, për të përzgjedhur artikujt më pikantë. Këta artikuj janë redaktuar duke nënvizuar pjesën më thelbësore të tij, për çdo përtac që nxjerr moralin e shkrimeve vetëm nga titulli. Çdo artikull është i shoqëruar me foto ilustruese.

Kam postuar mbi 100 albume fotografike dhe këto me mesatarisht nga 100 foto secili. Pra të ngarkuara afro 10 mijë foto. Mbi 100 foto të hedhura për diskutim në profil. Gjithashtu të përzgjedhura.
Kam postuar mbi 25 anketa mbi çështjet më delikate shqiptare. Mbi çështje ku të gjithë hezitojnë të pyesin qytetarët, pasi nuk u pëlqen rezultati përfundimtar.
Mbi 100 anketa të tjera ditore, që humbasin në volumin e madh të postimeve ditore.

Kam postuar citate nën siglën (S.I) mbi 1000 citate të bllokut tim personal, që nuk guxova kurrë ti botoj.

Kam bllokuar mbi 1000 anëtarë të ndryshëm, për banalitetin që i karakterizonte, si e si që faqja të ishte një ambjent i ngrohtë për të gjithë, ku femrat mos të ndjeheshin të ofenduara e kërcënuara, siç ndodh rëndom. Jo më kot 60% e anëtarëve të faqes i përkasin gjinisë femërore.

Dhe të gjithë këtë mund, djersë e kohë, e kam derdhur i vetëm, pa përfitimin më minimal, por duke e bërë me pasion e përkujdesje. Askush nuk m'a kërkoi këtë sakrificë dhe askujt nuk i jam borxh. Nuk jam i punësuar tek kjo faqe, por gjithçka është frut vullnetar. Nuk më sponsorizon as Partia në Pushtet, as ajo në opozitë, as agjenturat e huaja, që aq shpesh i demaskoj tek shqiptarë të veshur me pozitë, por sytë e mi, duart e mia, koha ime, durimi im dhe shpresa për të ndryshuar sadopak këtë realitet shqiptar, të kësaj Shqipëria që kaq shumë e dua dhe kaq ndryshe nga sa po bëhet.

Përjashto një periudhë 2-3 mujore ku tek kompania ku punoj u mbyll hapja e FB-ut, dhe 3 prej anëtarëve më të respektuar u kërkova ndihmë në mirëmbajtjen e faqes dhe mbajtjen gjallë të saj dhe për këtë i falenderoj jashtë mase, pasi punuan me pastërti e përkushtim të plotë.

Pra faqen nuk e mbylla se u ndjeva i ofenduar nga sharjet në publik të një apo disa bastardëve. Faqen e mbylla pas jam i zhgënjyer nga të gjithë shqiptarët, vëllezërit e motra.

E shikoj faqen, gjithë mundin që kam derdhur me pastërti e pasion të gllabërohet dita-ditës nga njerëz frikacakë, nga njerëz që e kanë parë dhe u ka shërbyer vetëm për të shtyrë kafen, ku mund të thonin ç'të donin e si të donin, por që unë isha i detyruar t'iu shërbeja me devotshmëri. Të pastroja ofendimet ndaj tyre, por mos çensuroja mendimin.

Dikush thotë t'a hedhim në short kush do të jetë "admini", se ky që kemi është lodhur, dikush thotë se nuk duhet të marr pjesë në asnjë diskutim, 100 të tjerë thonë që nuk kam asnjë vlerë dhe këtu hyjnë për anëtarët e faqes, që një zot i tyre e merr vesh përse zgjodhën pikërisht këtë faqe.
Tjetri të quan diktator dhe këtë e bën prej muajsh. A thua vallë se e kam për detyrë t'ia mësoj ç'është diktatura duke i dhënë vërtetë leksionin që meriton.

Këta, anëtarët që zgjohen e gdhihen këtu më thonë se jemi ne, pa je ti, pa ne ti je një hiç. A thua vallë se tani jam një dikush? A thua se kërkova ndonjëherë ndonjë gjë, ku mbi të gjitha nuk kam vendosur as emrin tim për t'a përfaqësuar?

Dhe po këta shqiptarë më quajnë kaurr të shitur, grek, serb kur informoj me argumenta paradokset, krimet dhe qëllimet mizore të dogmës islamike, që çdo shqiptarë e shkombtarizon.
Pala tjetër më quajnë islamik e lindor të prapambetur kur informoj mbi krimet e dogmës së krishterë mbi njerëzimin në përgjithësi dhe shqiptarët në veçanti.

Të tjerë kanë frikë se kjo faqe i shërben nacionalizmit, që është një e keqe e madhe e ditëve të sotme. Po ne jemi populli i vetëm, më i diskriminuari shkeluri me këmbë në planet e mbase edhe në univers që jemi të shplarë komplet nga atdhedashuria. Shqipëria nuk ka atdhetarë, nuk ka rryma ekstremiste siç ka çdo shtet europian, por këta kokëboshë që ndjehen gjithçka veçse shqiptarë, i tremb nacionalizmi shqiptar (që ende nuk ekziston), ku çdo ditë janë viktima të nacionalizmave të huaja.

Më quajnë qesharak, tallen, kur u them me argumenta se shqipja është në rrënjë të të gjitha gjuhëve. Por këtë nuk e thotë Stopi edhe thonë 2000 zëra të ndryshëm shkencëtarësh të cilat interesat politike nuk i lënë të dëgjohen. Dhe nuk e përkrah shqipen sepse jam shqiptar, por sepse dua të vërtetën më shumë se gjithçka tjetër.

Dhe tani qenkeni ju të ofenduarit?

Sepse ju është mbyllur kanali ku bënit chat gjithë ditën, ku shfrynit gjithë mllefin e vrerin tuaj, ku kalonit gjithë kohën pa tentuar kurrë të merrnit seriozisht idenë se të bashkuar këtë vend me 180 ditë me diell, të bekuar nga natyra mund t'a kthejmë në parajsë vetëm brenda 5 vitesh.

Përgjigja e shkurtër është që jeni shpirtrobër e të verbër. Jeni frikacakë dhe nuk dini potencialin real tuaj. Nuk keni asnjë besim dhe nuk shpresoni asgjë.

Ky është respekti që keni ndaj njëri-tjetrit, respekti që shfaqni ndaj drejtuesit të faqes. Ky është respekti që keni ndaj pronës, ku kush i pari t'ia grabisë tjetrit.

Qëllimi i kësaj faqeje nuk ishte një "passatempo" siç e quajnë shqiptarët modernë sot, por kishte qëllim REAGIMIN. Ku ka shkuar ky reagim në 2 vjet që tregojmë e bardha në të zezë të gjitha skandalet që ndodhin në vendin tonë?

Për çfarë duhet të vazhdojë kjo faqe të jetë e lirë për anëtarët ku ju nuk denjoni të lexoni, nuk denjoni të aktivizoheni e të merrni pjesë në diskutimet më të nxehta, tek niveli skandaloz i mjekësisë, arsimit, infrastrukturës, krimeve shtetërore që bien ndaj të gjithë qytetarëve, të majtë apo djathtë qofshin.

Kam kaq shumë për të thënë sa nuk di ç'ë shkruaj përpara e gjithçka e shkruaj me një frymë.

Më vjen keq për të gjithë që realisht e kanë pëlqyer këtë faqe dhe kanë ditur çfarë të marrin prej saj, por sot e shohin të mbyllur si protestë ndaj asaj palës tjetër. Edhe ju të nderuar dashamirës jeni shkaktarë, sepse nuk keni guxuar. Nuk kam dhe nuk kisha asgjë më tepër se ju dhe tentova. Tentova disa herë ti bashkoj shqiptarët.

Ata shqiptarë që fjalën e mirë e kanë të kalbur në shpirtin e tyre, por që fjalën e ligë, të ndyrë e vrastare e kanë të varur në majë të gojës dhe nuk mendojnë t'a shprehin në çastin e parë gjithë atë energji negative që i karakterizon. Qindra teori konspirative mbi mua, qindra sulme mbi mua pjesëtarët e familjes. Qindra kërcënime reale dhe ofendime nga më të ndryshmet. Përse ? Për të më shpërblyer?

Shteti Shqiptar, prona jonë e përbashkët dita-ditës po rrënohet dhe shumë pak njerëz e kuptojnë. Pjesa më e madhe e duartrokasin, duke dashur të shfaqen edhe si vizionarë.

A e kuptoni të dashur anëtarë që na ka mbytur urrejtja ndaj njëri-tjetrit? Xhelozia, smira...

Aty ku kam patur argumenta kam debatuar gjithmonë dhe aty ku injoranti ulëret e thërret më fort nga të gjithë, nuk është e zgjuar të heshtësh. Kjo është arsyeja e gjithë përqasjes negative që kam krijuar, sepse çdo kokëboshi i kam rënë me kopan kokës, me argumenta. Dhe prandaj më urrejnë, sepse janë mësuar të llastohen, sepse janë ndjerë ngrohtë në këtë shoqëri në krizë ku hipokrizia është e ngritur në kult.

Jo të dashur, ne ende nuk kemi mësuar të debatojmë. Ne nuk kemi akoma kulturën themelore të debatit, ku respektohet mendimi i tjetrit dhe pastaj kundërshtohet me argumenta. Ku diskutohet tema dhe jo individi.

Mos i prek këto tema, se këto debate ndajnë shqiptarët thonë kokëboshët. Që kur njerëzit qenkan të rrezikuar të ndahen nga debati, diskutimi? Që kur diskutimi qenka rreziku? Dmth jemi të bashkuar si pasojë e mungesës së diskutimit, apo temat tabu na shërbejnë të qëndrojmë bashkë?
Këto janë mendime të mjera. Ne duhet të flasim me këdo dhe për çdo shqetësim të përbashkët, vetëm kështu do njihemi më mirë dhe sigurisht, më shumë do të duhemi. Mjaft me vrer,xhelozi, smirë e karaktere të sëmura. Hapeni zemrën e mendjen se bota na përket të gjithëve. Nëse heshtim sot përballë padrejtësive, nesër nuk do kemi arsye përse të flasim. Nesër, kur të lëmë një botë më të keqe nga sa e gjetëm.



Më thoni, për cilën arsye duhet t'a hap murin e kësaj faqeje? http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Skandali i Boboshticës, - Konsulli grek të largohet nga Shqipëria

"Qeveria shqiptare duhet ta largojë këtë konsull nga Shqipëria".

Kjo është deklarata që bën historiani Sabri Godo për gazetën "Shekulli" lidhur me deklaratën e konsullit grek Teodor Ikonomu më datën 29 tetor, kur tha se Korça u çlirua më 21 nëntor 1940.


Duke i bashkëngjitur edhe ngjarjet më të fundit në Boboshticë, Godo tha se heshtja e qeverisë shqiptare është thjesht një qëndrim i gabuar dhe nuk bën gjë tjetër veçse nxit individë të tillë që të vijojnë të japin edhe deklarata të tjera të paqena.


Ditën e premte, më 29 tetor, në një pritje të organizuar me rastin e festës kombëtare të Greqisë ku ata përkujtojnë çlirimin nga Italia, konsulli grek në Korçë, në prani të shumë drejtuesve të lartë të qytetit juglindor deklaroi se "jam shumë i gëzuar për këtë festë të rëndësishme në jubileun e saj të 70-të. Gjithashtu jemi të gëzuar edhe për çlirimin e Korçës më 21 nëntor 1940".

Pavarësisht kësaj deklarate që e cilëson Korçën si pjesë të Greqisë, nga ana e qeverisë shqiptare apo përfaqësuesve të saj në këtë takim nuk pati asnjë reagim.

E njëjta gjë ka ndodhur edhe në rastin e dhunimit të varreve në Boboshticë ku u ndërtua një memorial kushtuar një ushtari grek të rënë 70 vjet më parë në luftën italo-greke. Në një prononcim për "Shekullin" për deklaratat e Ikonomus,

Godo u shpreh: "Duket që konsulli grek i cili ka dhënë këtë deklaratë hyn tek ata persona të cilët nuk i pranojnë kufijtë e sotëm grekë. Korça, ashtu si edhe Greqia, kanë qenë të okupuar nga Italia dhe Korça ka po atë datë çlirimi si e gjithë Shqipëria, që është viti 1944. Duket që ky konsull flet përçart. Është punë e ambasadës greke në Tiranë dhe e Ministrisë së Jashtme Greke që t'i japin mësime historie këtij konsulli".


Ndërsa për mosreagimin e shtetit shqiptar, Godo tha se në përgjithësi në këto raste shteti shqiptar preferon të heshtë, duke pretenduar se në këtë mënyrë mund t'i zbusë gjërat. "Por, në mendimin tim, ky është vetëm një qëndrim i gabuar", u shpreh ai duke vijuar se heshtja e qeverisë shqiptare nuk bën gjë tjetër veçse u jep zemër personave të tillë që zërin e tyre ta ngrenë më shumë.
"Kështu nesër ky konsull mund të dalë dhe të deklarojë se ka qenë ai që e ka çliruar Korçën apo edhe mund ta deklarojë Korçën pjesë të Greqisë", vijoi historiani, duke theksuar se heshtja aktuale bën shumë dëm. Lidhur me ngjarjen e Boboshticës ku u ngrit dhe një memorial kushtuar një ushtari të vdekur grek, duke dhunuar edhe varret e vendasve, Godo e cilësoi atë një turp, teksa lidhur me veprimet e konsullit grek bashkëngjitur dhe ngjarjet në këtë fshat ai tha se "qeveria shqiptare duhet të marrë masa dhe ta largojë këtë konsull nga Shqipëria".

Dje u dogjën kurorat me lule te vendosura ne Boboshtice gjate ceremonise per Festen e Çlirimit te Greqise. Ngjarja ndodhi ne mesdite, pak kohe pas mbylljes se ceremonise zyrtare ne varret 200 vjecare të Boboshtices.


Ceremonia eshte mbajtur gjate paradites në nderim te ushtareve grekë të rënë në luftën italo-greke në vitin 1940, ku Konsullata greke ne Korce, OMONIA dhe qindra vizitorë kanë mbërritur nga shteti grek me autobusë kanë zhvilluar homazhe dhe kanë vendosur kurora e buqeta me lule, pranë Memorialit, i ndërtuar në kujtim të një ushtari grek.


Pjese e ceremonise ishte edhe nje meshe në manastirin e Shën Mërise, brenda territorit të së ciles ndodhet edhe kjo varrezë. Homazhet zhvillohen pak ditë pas debateve për ceshtjen e zhvarrimeve në varrezat e Boboshticës për ngritjen e Memorialit për nderimin e ushtarëve grekë të vrarë në këtë zonë.


Konsullata greke dhe OMONIA kane bere denoncimin ne policine e Korçes, nderkohe qe kjo e fundit pohon se djegia e kurorave eshte bere nga persona te paidentifikuar.


Historiani i njohur shqiptar, Pëllumb Xhufi, reagon për skandalin e Boboshticës, teksa bën përgjegjës shtetin shqiptar që nuk reagon kur dhunohen të vdekurit, një vepër e rëndë penale e dënuar nga ligji shqiptar, por që dënohej edhe në Athinën e Lashtë.
Pas ngjarjeve të ditëve të fundit, Xhufi ka udhëtuar drejt juglindjes për t'u ndalur gjatë së shtunës në Boboshticë ku ka parë nga afër memorialin për ushtarët grekë, por dhe është takuar me banorë të këtij fshati të njohur. Skandali i dhunimit të varreve 200-vjeçare të Boboshticës ne Korçë, po merr përmasa të mëdha nga dita në ditë. Edhe pse komuna Drenovë, pjesë administrative e të cilës është fshati në fjalë, deklaroi se ndërtimi është i paligjshëm dhe se nuk kishte dijeni për autorët, ky institucion nuk ka marrë asnjë masë konkrete për shembjen e ndërtimit që nxori në sipërfaqe eshtrat e të vdekurve.


Historiani Pëllumb Xhufi e cilëson si skandal e madje dhe vepër të rëndë kriminale dhunimin e varrezës. Kjo histori, sipas ish-numrit dy të diplomacisë shqiptare është e njëjtë me Kosinën në Përmet dhe me të kanë lidhje si autoritetet greke, ashtu edhe ato të kishës në Shqipëri. Ai akuzon shtetin shqiptar se ka lënë të pambrojtura me ligj këto vende, pas një marrëveshjeje të fshehtë me shtetin grek. "Kjo që ka ndodhur së fundmi në Boboshticë, është një tentativë e dëshpëruar për t'i dhënë identitet të paqenë vijës imagjinare të Vorio-Epirit. Historia është shumë më e komplikuar nga sa shfaqet, pasi në të kanë ndërhyrë dhe klerikët e kishës në Shqipëri, por dhe heshtja e shtetit tonë është për t'u parë.

Dua të theksoj se ka një shkelje të Kodit Penal të Republikës së Shqipërisë për përdhosjen e varreve.
Ky është një krim shumë i rëndë që duhet ndëshkuar me ligj, krim që ndëshkohej po rëndë që në kohën e Athinës së lashtë, ligj që grekët e njohin shumë mirë dhe nuk duhet ta anashkalojnë kur bëhet fjalë për eshtrat e shqiptarëve",- ka theksuar gjatë të shtunës historiani Pëllub Xhufi nga Boboshtica, vetëm 6 kilometra larg Korçës. Xhufi i ka bërë thirrje prokurorisë të ndërhyjë me urgjencë për të zbardhur deri në fund këtë ngjarje të rëndë kriminale që, për habinë e të gjithëve, ka mbetur pa autor. Madje dhe vetë komuna Drenovë, në reagimin e saj bën të ditur se, ndonëse dënon aktin e përçudnimit të varreve të të vdekurve, nuk ka marrë asnjë vendim për prishjen e këtij objekti pa leje që është ngritur në rrethana krejt të paqarta nga persona të panjohur ndonëse në mes të ditës në një fshat të banuar me njerëz. Në Boboshticë disa javë më pare, është ndërtuar një memorial për ushtarët grekë të rënë në luftën italo-greke në vitin 1940. Ndonëse në këtë fshat ka rënë realisht një ushtar grek, eshtrat e të cilit nuk ndodhen më në këtë varrezë të vjetër gati dy shekullore, është ndërtuar memorali që ka dëmtuar të paktën 50 varre duke nxjerrë eshtrat në sipërfaqe.
*************

Konsulli grek: Korca eshte Greqi
"Korça është Greqi, qytetarët e saj janë çliruar nga ushtarët grekë 70 vjet më parë". Kjo është deklarata e bërë dje nga konsulli grek në qytetin e Korçës, në prani të zyrtarëve të shtetit shqiptar, të cilët nuk kanë marrë asnjë masë ndaj tij. Ata kanë qëndruar të ulur në vendet e tyre duke miratuar në heshtje këto deklarata provokuese nga ana e zyrtarit grek.


Në fjalën e tij, konsulli, e ka cilësuar çlirimin e qytetit juglindor të Shqipërisë nga fashizmi si të kryer në vitin 1940 në të njëjtin vit, të cilin Greqia e mban si vitin e çlirimit nga fashistët italianë. Deklarimet u bënë gjatë një takimi në qytetin e Korçës ku përkujtohet 70- vjetori i krijimit të organizatës greke OMONIA dhe çlirimi i Greqisë nga fashizmi.


Në takimin e zhvilluar me këtë rast ishin pjesëmarrës edhe pushtetarë dhe drejtues të administratës lokale, si prefekti i Qarkut të Korçës, Andrea Mano, kreu i Këshillit të Qarkut, kryetari i bashkisë së Korçës, si dhe funksionarë të tjerë të administratës lokale. Këta të fundit ishin të pranishëm në sallë me ftesë të organizatës lokale OMONIA, e cila kishte organizuar edhe një takim dhe kokteil me rastin e 70- vjetorit të krijimit të saj. Një deklaratë e tillë duket se është në përmasat e një incidenti diplomatik, por ajo nuk ka marrë asnjë përgjigje nga funksionarët lokalë dhe prefekti i qarkut si i dërguari i qeverisë shqiptare në Korçë. Madje ky i fundit ndodhej në podiumin e takimit, në momentin e deklarimit të konsullit grek. Thuajse asnjë nga pushtetarët e pranishëm nuk foli gjatë deklaratës së guximshme të konsullit grek, ndërsa shumë persona me shtetësi shqiptare që ndodheshin në sallë braktisën takimin.


Të pranishëm në takim pohuan për Shekullin se konsulli grek Teodoris Ikonomus tha mes të tjerash: Dua të përshëndes gjithë popullin helen në qytetin e Korçës me rastin e 70- vjetorit të çlirimit nga fashizmi dhe me rastin e përvjetorit të krijimit të organizatës OMONIA. Deklarimi shkaktoi jo pak reagim tek pjesëmarrësit. Më tej përfaqësuesi i shtetit grek në qytetin e Korçës, vijoi fjalimin e tij: Dua të uroj veç festës së krijimit të OMONIAS dhe çlirimit të Greqisë edhe çlirimin e Korçës në vitin 1940 nga pushtuesit fashistë. Në këtë mënyrë konsulli grek Ikonomus, ka tentuar ta quajë çlirimin e qytetit të Korçës në të njëjtën kohë me Greqinë. Deklarimet e mësipërme, Ikonomus i dha ende pa përshëndetur as funksionarët e pushtetit lokal si përfaqësues të shtetit shqiptar, si dhe as përfaqësuesin e qeverisë në këtë qark.

Prefekti: Nuk dëgjova gjë se flitej greqisht
Prefekti i Korçës, Andrea Mano është një nga zyrtarët shtetërorë të pranishëm në mbledhjen e OMONIA-s ku konsulli grek e ka quajtur Korçën: Greqi. i kontaktuar dje nga "Shekulli", Mano pohoi se bëhej fjalë për një takim për 70-vjetorin e çlirimit të Greqisë nga fashizmi. Ai pranoi që ka qenë në takim, i ulur në podium, por tha se nuk e ka dëgjuar këtë pjesë pasi është folur greqisht. "Unë dëgjova përfaqësuesin e OMONIA-s por nuk dëgjova fjalën e konsullit grek. Ai foli greqisht dhe unë nuk e dëgjova",- deklaroi Mano. i pyetur nga "Shekulli" për prezencën apo jo të një përkthyesi në sallë, Mano tha se ndodhej një vajzë por që ai nuk e ka dëgjuar. "Ishte një vajzë që përkthente por mu duk sikur nuk përkthente mirë. Dëgjoja njerëz që qeshnin në sallë . Nuk di t'ju them më shumë në lidhje me këtë fakt që ju po më thoni", shpjegoi dje prefekti Andrea Mano.

Memoriali grek përçan Boboshticën
KORÇË- Pasaportat greke i kanë mbyllur gojën banorëve të Boboshticës, edhe pse po u dhunohen varret e të parëve. Mbi varrezën e vjetër po ndërtohet memoriali i një ushtari grek, i cili është vrarë në luftë me italianët 70 vjet më parë. Gjatë ndërtimit të memorialit kanë dalë në sipërfaqe eshtrat e 50 banorëve të Boboshticës të varrosur në këtë zonë por ato janë shortuar për t'i hapur vend përkujtimit të ushtarit grek. Ky memorial ka ndarë përgjysmë fshatin me afro 200 banorë. Një pjesë e banorëve kanë frikë të flasin për shkak se posedojnë pasaporta greke dhe trajtohen me pensione nga shteti fqinj, ndërkohë që të tjerët janë kundër këtij horrori që po ndodh me të parët e tyre. Madje në memorial nuk flitet për një ushtar të vetëm por për dhjetëra të tillë duke krijuar idenë se këta ushtarë kanë vdekur për të çliruar zonën e Korçës. Ata që duhet të flasin për këtë çështje, pasardhësit e të zhvarrosurve, e kanë gojën e mbyllur nga pensionet dhe pasaportat greke. Për këto përfitime personale ata kanë harruar edhe eshtrat e të parëve të tyre që ndodhen aty prej 200 vjetësh. 

Shekulli

Të vdesësh si "fans i Stresit" (!)

Denisi i mbushi 19 vjeç në shtratin e spitalit. Prej 6 muajsh ai nuk është as i gjallë, as i vdekur.
 E vetmja shenjë jete është një .. klithmë e lehtë, e rrallë e shoqëruar me një ngërç të fytyrës në pjesën e syve, si fillimi i një lotimi.. As zë nuk është tamam. Mjekët janë habitur fillimisht por më pas prindërit e kuptuan. Denisi as flet, as ha, as lëviz.. Por ai ndjen vetminë. "Nëse njëri nga ne nuk i lëviz këmbën vazhdimisht ose ta prekë në faqe, ai lëshon atë klithmën. Ndaj i rrimë gjithnjë te koka. Djali nuk do të rrijë vetëm.. Dhe unë nuk do ta lë kurrë vetëm..". Nënës së tij, Xhevit, i dridhet zëri.. Denisi është në vdekje klinike.

*** Në 28 prill të këtij viti, Denis Dollapi u sulmua nga bashkëmoshatarë të tij. Denisi ishte fans i Stresit, kurse agresorët fansa të Noizy OTR.
Të dy këta këngëtarë kanë mjaft ndikim te fansat e tyre. Të dy shkëmbejnë kërcënime njëri me tjetrin. I fundit prej këtyre kërcënimeve, kaloi gjithë barrierat e etikës dhe u dha në transmetim direkt në televizion dy net më parë në "Zonën e Lirë" të Arjan Çanit. Dhe fansat jashtë studios, janë gjithë sy e veshë. Rastet e dhunës mes të rinjve adoleshentë, ndjekës të këtyre dy këngëtarëve, janë shtuar frikshëm. Denisi është njëri nga viktimat. "Ishte gjithnjë i qetë, i pëlqente të pikturonte, të shkruante tekste këngësh dhe të vishej bukur,- thonë shokët. Por djali me origjinë nga Tropoja, që ëndërronte të bëhej muzikant tashmë dergjet në koma në shtëpinë e tij, pasi kaloi disa muaj në spital, pa mundur të rikthehet në jetë pas sulmit. Ai u qëllua 14 herë me thikë. Sulmuesit, "rivalët" e grupit të fansave, e arritën në një lokal të rinjsh, dhe e qëlluan në fillim në këmbë, pastaj në trup e më pas, në zemër.. Babai i tij, Kujtim Dollapi, nuk e mban dot dhimbjen as sot: "Më treguan shokët.. Ashtu i plagosur djali ka kërkuar ndihmë ta sjellin në spital. Ka shkuar i gjakosur me lekë në dorë tek dy taksi, më pas tek një makinë dhe askush nuk ka dashur ta marrë.. Deri sa është rrëzuar përdhe. Nëse do të shkonte pak më herët në spital nuk do të ishte në këtë gjendje"..


Kujtim Dollapi kërkon drejtësi. Bashkë me gruan, Xhevin, dhe vajzën ata i rrinë mbi kokë Denisit, me shpresën se do të rikthehet sërish mes tyre si më parë. Nuk largohen asnjë minutë. Një prej tyre duhet të jetë patjetër aty. Ndryshe Denisi nxjerr atë klithmën që ia shtrëngon zemrën nënës së tij, Xhevit: "Im bir u bë 19 vjeç dhe nuk më ka trokitur askush në derë për ndonjë problem me të. Nuk e kuptoj se pse duhet të ma bënin djalin kështu për një këngë.. pa asnjë arsye". Ajo gjen forca të tregojë për "Shekullin", tmerrin e ditës kur morën vesh ngjarjen "Shkuam menjëherë në spital dhe e pashë që trupi i djalit ishte bërë shoshë. Ai ende mbahej dhe më shikonte në sy, diçka donte të më thoshte. Infermierja më tha të bëhem e fortë dhe të mos reagoja në sy të tij, ndryshe ai do të vdiste menjëherë. Ashtu bëra, durova.. Por zemra ime e di..",- ofshan Xhevi. Por ajo ka besim: "Zoti nuk do ma marrë djalin..."


Prindërit dhe motra e Denisit thonë se do luftojnë deri në fund dhe me të gjitha mundësitë që Denisi të jetë sërish mes tyre. "Im bir meriton të jetojë. Edhe shteti mund të na ndihmojë, së paku të mund ta çojmë djalin jashtë sepse këtu nuk ka një qendër rehabilitimi për ta trajtuar", - thotë Kujtim Dollapi.



Liridona: Nuk dua të ndahem nga vëllai, Zoti do bëjë mrekullinë
"Interesoheni për Denin vëllain tim?!" Liridona është paksa e habitur që një gazetare pyet për Denisin. Motra e vetme e Denisit del të na presë afër shtëpisë së saj dhe na shoqëron me shumë mirësjellje brenda. Ajo ka një fytyrë të trishtuar, shumë të trishtuar. "Unë nuk e di nëse ju keni parë ndonjë njeri në gjendjen e vëllait tim. Është e rëndë. Megjithatë unë prapë rri me të. I tregoj kujtimet që kemi kaluar.. Mami nuk më beson po ai më buzëqesh mua ndonjëherë. Unë e dua, mjafton të jetë mes nesh, është drita e shtëpisë tonë, është gjithçka për ne..".


Liridona na tregon edhe besimin që ka Denisi, ajo dhe familja e saj tek një vend i shenjtë që quhet Tyrbe në Tropojë. Beson se atje mund të ndodhë mrekullia dhe Denisi të jetë sërish si më parë. "E di që Zoti dhe Tyrbja do bëjnë mrekulli për vëllain tim të mirë. Ai nuk ka bërë kurrë keq në këtë botë, është vëllai më i mirë në botë. Jo, Zoti nuk do na e marrë.." Tek shtrati i Denisit vijnë shpesh edhe shokët e tij. I bëjnë muhabet edhe pse nuk janë të bindur se Denisi po i dëgjon. "Denisi nuk ishte nga ata të sherreve. Kurrë nuk bënte sherre me askënd. Adhuron muzikën, shkruan bukur tekste edhe bën vizatime vërtet interesante. S'e kuptojmë pse duhej t'i ndodhte pikërisht Denit kjo",- thotë Ermali që e gjejmë pranë shtratit, gjatë vizitës zonë në familjen Dollapi. Ai dëshiron ta quajë Denisin vëlla sepse ka pirë gjakun e gishtit me të dhe për të gjithnjë kështu do të jetë.


Mjekët: Është rast i rrallë..
Për mjekët Denisi është një rast i rrallë. Më saktë, është ngjarje e rrallë, që ai vazhdon e jeton. "Është rast i rrallë që thika të godasë zemrën në ato përmasa dhe pacienti të mos vdesë. Por tashmë problemi është se nga kjo goditje i ka ardhur si pasojë dëmtimi i trurit.. Nga mungesa e qarkullimit të gjakut truri është dëmtuar",- pohon kirurgu që e ka pritur adoleshentin, Skënder Buci. Mjeku shton se 19-vjecari me kalimin e kohës mund të përmirësohet dhe të reagojë.

Nga Facebook te Zonë e Lirë, një valë mesazhesh dhune që duhen ndalur

Mesazhet e dhunës në TV dhe në 'Facebook'
A mund të arrihet "sukses" nëpërmjet dhunës?
Kjo është rruga që kanë zgjedhur dy nga të rinjtë e hip-hopit shqiptar Stresi (Arkimed Lusha) dhe Noizy (Rigels Rjaku). Sikur të mos mjaftonin fyerjet në tekstet e këngëve, këngëtarët e kanë çuar konfliktin e tyre në një tjetër nivel: në një luftë bandash që të kujtojnë përleshjet e fund-viteve '80 mes bandave amerikane të rrepit East Coast-Ëest Coast. Konfliktet e atjeshme u pasuan me disa vrasje. Nëpër këtë rrugë po ecin me shpejtësi edhe mbështetësit e dy këngëtarëve, ndaj kjo duhet ndalur sa pa pasur viktima të tjera si Denisi.


Në emisionin e fundit "Zonë e Lirë" këngëtari Stresi tha se dëshira e tij ishte që konflikti i disa muajve me parë mes mbështetësve të tij dhe atyre të këngëtarit Noizy "të kishte përfunduar ndryshe". Gjatë një evenimenti muzikor, të rinjtë u përplasën me njëri-tjetrin, por për fat të mirë asnjëri prej tyre nuk pësoi gjë. Por për Stresin ky happy end, nuk ishte fundi i duhur. "Do të doja një fund ndryshe u shpreh ai", duke dhënë një mesazh që fansat e tij ndoshta do ta lexojnë në një tjetër mënyrë. "...S'ka mëshirë për bandën tjetër". Madje në bisedë e sipër me drejtuesin e emisionit Stresi jep edhe një tjetër mesazh me nënkuptim. Duke përshkruar armën të cilën kishin adhuruesit e tij, "jo shot gun por sharrs" - saktëson ai moderatorin kurioz.

"Një ditë o ai o unë" - vijon më tej në transmetim direkt. Ky ultimatum i drejtohej vetëm Noizyit. Moderatori i "Zonë e Lirë" e zhvendos bisedën te familja, duke e pyetur 24 vjeçarin se si reagonte babai i tij kur dëgjonte këtë vendim të të birit. "ai e di se si jam", përgjigjet këngëtari, duke buzëqeshur. Biseda përfundoi me një tjetër deklaratë. "I love geto, I ëill day for geto" (e dua geton do vdes në geto). Po në cilën geto?
Në vendin tonë, në rast se nuk ekziston një etikë transmetimi, të paktën në letër ekziston një ligj për transmetimet televizive. Ky ligj ndalon transmetimin e mesazheve apo pamjeve të dhunës, të cilat ndikojnë tek fëmijët dhe adoleshentët. Por kur Stresi bënte këto thirrje, mbi ekran nuk kishte asnjë shenjë. Çuditërisht logoja u vu pas bisedës me Stresin. Vetë moderatori i emisionit Arjan Çani i pyetur dje nga Shekulli, lidhur me këto mesazhe dhune, nuk donte të komentonte duke dhënë vetëm disa lëvdata për "emisionin e tij ndryshe".
Në polici është e pamundur të marrësh një prononcim zyrtar për gjëra të tilla. I pyetur nëse duhej të arrestohej dikush që jep mesazhe dhune në TV, një zyrtar policie (edhe ky duke kërkuar të ruajë anonimatin) u përgjigj me një kundër-pyetje: "Po pse nuk e dini ju, djali i kujt është ai tipi..?!"


FACEBOOK Armë dhe poza kërcënuese të imituara. Këto janë ajo çka gjen në profilin në Facebook të njërit prej "rivalëve" muzikorë të Hip-Hopit, Stresit. Në profilin që ka mijëra fansa është e vështirë të hysh për shkak të masivitetit, por pasi hyn ajo që sheh janë këto foto. Y.Lezo


Kolegët e Noizyt dhe Stresit i shmangen komenteve për dhunën *
Një nga këngëtarët e tjerë të njohur të rrymës Hip-Hop është edhe Fugaa. Në një intervistë të cilën mund ta lexoni të plotë në faqen 16 në SH2-shin e sotëm, këngëtari kosovar është pyetur edhe për Noizyn dhe Stresin. Ja përgjigjet e tij, për ata që duan të kuptojnë diçka më shumë, nga kjo histori:


Fugaa, po Noizy si ju duket? Shumë i kërkuar është në Shqipëri... I mirë është ai.. Ka stil unik që s'e ka tjetërkush. Ajo lypet në hip-hop. Shumë MC, më shumë stile, shumë ngjyra të zonit, shumë lloje t'floë-it. Q'ajo pengon të 2 milion MC-të e ri që "krijohen", sepse s'kanë gjo autentike por kapin për bazë ndoj' rreper të hershëm edhe "bëhen" sikur ata. Kap kopjo prej Amerikës se ka 2 milionë MC e jo prej shqiptarëve se janë vetëm 20 që ia vlen. Ky është mendimi im. Unë personalisht kam ndëgjuar shumë, jam bazuar në Methodman sa i përket liricizmit, ndërsa tek Redman sa i përket flokit. Vite më vite, deri sa dikur e "gjen" veten edhe s'ke nevojë për asgjë tjetër po vetëm "ecën" vetë.

Po në lidhje me grindjet dhe sherret midis Noizy dhe Stresit çfarë mendoni? Dua të them, gjithmonë ka pas grindje midis rreperave, por ata e kanë çuar disi në ekstrem sepse ka pasur goditje reale me armë, sherre midis fansave etj.... Besomë që e di si fjalë që "nuk e qojnë mirë ata t'dy" po ma shumë info s'kam n'lidhje me kit' punë.
*Intervistën e plotë mund ta lexoni sot në faqet e SH2
Eglantina Bardhi, Shekulli