Historia gjithmonë është shfrytëzuar për qëllime ideologjike dhe politike

Levantinët e «nacionalizmit totalitar shqiptar» dhe levantinët e Faik Konicës.

Mendimi i themelit tek Levantinët , është që çdo gjë e vjetër në Shqipëri u duket ose e poshtër ose qesharake (f.85F.K.)

Ky përcaktim i një prej figurave të shquara të gazetarisë sonë, Faik Konicës me erdhi ndër mend, duke lexuar shkrimin «Bëhu i ditur (që) të jesh i lirë» i F.Lubonjes (dt 2.12.2008), «Mbi debatin për Skënderbeun» në gazetën «Korrieri» (dt.5,9,12,16.2.2009).
Ky mohim, që bëhet në emër të shekullit të XXI-të i cili kërkon « të tjera instrumente intelektuale e shpirtërore» bëhet për arsyen ,siç vëren zoti Lubonja, «se armiku më i madh i shqiptarëve të Shqipërisë dhe të Kosovës, është PADITURIA e cila «i tregon të papjekur kulturalisht për t‟u bërë pjesë e komunitetit evropian».
Dhe për të ftilluar (ndriçuar) këtë popull «të paditur» zoti Lubonja ka më se dhjetë vjet që boton revistën «Përpjekja» synimi i së cilës është «futja e frymës kritike në kulturën shqiptare». Një synim i tillë është për t‟u lavdëruar. Por kritika, sidomos kur merr përsipër të udhëheq mendimin e shoqërisë së cilës i drejtohet, për probleme jetësore dhe të ardhmërisë së saj, bën të domosdoshme dy faktorë:
- njohjen e fakteve historike të temës që trajton
- atdhedashurinë (fjalë që s‟para e ka për zemër autori).

Pavarësisht se në qendër të debatit është figura e heroit tonë kombëtar Skënderbeu, thelbi në fakt është tek trajtimi i problemit «kombi» dhe « nacionalizmi». «Shoqëria jonë, duke filluar nga shkollat apo akademitë, ka prirjen të ngurtësohet në klishetë nacional-komuniste …(ne këto) mite kombëtariste totalitare të trashëguara nga Rilindja dhe periudha komuniste». Ku qëndron thelbi i kësaj metode nacionalkomuniste-kombëtariste-totalitare që nënvizon autori? Tek manipulimi i historisë për qëllim ideologjik e politik të kohës.

Siç na tregojnë kritikët e historisë, që nga koha e Aleksandrisë së lashtë e deri në ditët e sotme (autori bën mirë t‟iu drejtohet sidomos studimeve shqiptare, meqenëse flet për historinë tonë), Historia gjithmonë është shfrytëzuar për qëllime ideologjike dhe politike të kohës. Ky fakt nuk lidhet vetëm me kohën e E.Hoxhës që është pikë referimi i të gjitha përfundimeve të autorit dhe as ajo e Rilindësve. Historia është përdorur për qëllime të larta e fisnike por edhe për ato shoviniste e regresive.
Kryqi i thyer i Hitlerit ishte një simbol pellazg, apo një shembull tipik i ditëve tona është trajtimi i sulmit fashist italian gjatë Luftës së II botërore, si italo-shqiptar, për nevojat e politikës së Greqisë për të përvetësuar pronat e popullsisë shqiptare dhe zbimin e saj.
Çuditërisht, asnjë nga Levantinët e «nacionalizmit totalitar shqiptar» nuk flasin për këto fakte. Meqenëse zoti Lubonja bën thirrje për dituri dhe merr përsipër të fusë frymën kritike në kulturën shqiptare,nuk besoj se i ka shpëtuar pa lexuar historia e krijimit të Kombeve dhe trajtimi i temës «Nacionalizëm» në të gjithë shfaqjet e saj që nga shk.18, deri në ditët tona. Gjithashtu si studiues dhe analist shqiptarë, që nënkupton njohjen e historisë dhe mentalitetit të shqiptarëve, të na sillte tiparet e nacionalizmit shqiptar dhe dallimet nga ai europia , veçanërisht ai ballkanik, historikisht dhe sidomos në shk.20-21.

Në artikujt dedikuar nacionalizmit totalitar shqiptar që na e bënë «peshqesh» Rilindasit, Levantinët, çuditërisht nuk përmendin në asnjë rresht nacionalizmin shovinist serb, shtet që ka shpallur synimin për t‟iu bashkuar BE-së. Nuk përmendet as edhe nacionalizmi mesjetar i një shteti anëtar të saj, si Greqia (gjë që nuk e nderon aspak BE-në), trysnia e të cilave është aq e pranishme në ditët e sotme në trevat dhe shoqërinë shqiptare. Po le t‟i drejtohemi fakteve historike që të bëhemi «më të ditur». «Shembujt e parë (të lindjes së kombeve në Europë-shënimi im) nuk shkojnë më parë se shk.18 » shprehet historiania franceze Anne Marie Thiesse.  

Por nga se ndërtohet kombi?
Sipas Renan-it, «është një trashëgimi e pasur kujtimesh», «është përfundim i një të kaluare të gjatë përpjekjesh, sakrificash dhe privimesh…(ku-shënimi im) kulti i të parëve është më legjitimi nga të gjithë. Të parët na kanë bërë kjo që jemi». A.M.Thiesse me poshtë saktëson: «T‟i përkasësh kombit do të thotë të jesh një nga trashëgimtaret e kësaj pasurie të përbashkët dhe të pandashme, ta njohësh dhe ta nderosh…I gjithë procesi i formësimit të identitetit (kombëtar) ka konsistuar në përcaktimin e pasurisë së çdo kombi dhe në përhapjen e kultit të tij »(f.10,11 A.M.Th).
Nuk marrim përsipër t‟i faksojmë për « nacionalizëm totalitar komunist » shtetet europiane që edhe sot e kësaj dite, në shk.21, vazhdojnë ta bëjnë këtë punë. Në krahinën e Rouenit gjatë zgjedhjeve presidenciale në Francë (2007), Nicola Sarkozy ju kujtoi zgjedhësve figurat më të shquara të historisë së vendit si Zhan Dark (1431), Corneille, Cid, Horace e deri tek vlerat 2000 vjeçare të krishterimit francez. Ai shtroi domosdoshmërinë e njohjes në shkolla, të kësaj historie dhe kulture. « Atyre të cilëve kjo nuk ju pëlqen, nuk janë të detyruar të qëndrojnë në territorin e Republikës Franceze » u shpreh Sarkozy.
Ndërkohe, jo vetëm nga politikanët tanë, por as në tekstet e historisë, nuk përmendet fakti se, kur në trevat arbërore ishte përhapur feja e krishterë, popullsia e pjesës tjetër të Europës ishte akoma pagane dhe ishte perandori ilir Kostandini, ai që lejoi të praktikohej krishterimi dhe ndaloi dhunën që ushtrohej mbi besimtarët e saj.

Studimet historike na dëshmojnë se popullsia arbërore-shqiptare,në dallim nga popullsitë europiane, gjithemonë ka qenë e vetëdijshme për përkatësinë e saj kombëtare. Duke qenë një popullsi autoktone në trojet e sotme dhe e pastër etnikisht, e njihte mirë heronjtë e saj që nga lashtësia e hershme (para se të krijoheshin fetë e sotme), prejardhjen dhe kulturën e saj pellazgo-ilire. Hobhauzi, miku i Bajronit i kishte bërë shumë përshtypje ndjenja kombëtare si një tipar i shqiptarëve . “…një shpirt pavarësie dhe dashuri për atdheun nga i gjithë populli, e kjo në një masë të madhe e mënjanon ( e tregon-shënimi im) dallimin e thellë që vihet re në pjesët e tjera të Turqisë ndërmjet përfaqësuesve të dy feve. Kështu kur banorët e viseve të tjera i pyet se çfarë janë, ata përgjigjen: “Jemi turq” ose “Jemi të krishterë”, ndërsa banori i këtij vëndi përgjigjet :”Jam shqiptar”…
 Ndjenja kombëtare bie fort në sy në karakterin e tyre”(f.114 F.K.) “Kombësia i bashkon shqiptarët shumë më tepër sesa i ndan feja” (f.115 FK.)

(shumë kohë përpara se këtë ta shprehnin Rilindësit) vëren admirali francez Zh.de la Gravjere që kishte bërë një studim të thelluar shqiptarëve, në një kohe kur mbretëritë e Europës ishin akoma në valën e punës për formimin e Kombeve. Fakti se 90% e shqiptarëve,(sipas statistikës së Lubonjës) vazhdojnë të vlerësojnë luftën për kombin shqiptar të Skëndërbeut, pohon se ndjenja kombëtare edhe sot qëndron e fortë në shpirtin e popullit tonë. Formimi i kombeve në Europë lindi në shk.18 si një trysni e ardhur « nga lart » (në dallim nga popullsia arbërore) fillimisht nga lëvizjet kulturore kundër monopolit kulturor francez dhe më vonë u përqafua nga monarkët e sidomos borgjezia e re, që kërkonte mbështetje dhe mbrojtje për kapitalet dhe veprimtarinë e saj.

Formimi i kombeve lidhet me modernizimin ekonomik dhe shoqëror, integrimin e tregjeve nacionale, dmth krijimin e hapësirave ekonomike të unifikuara dhe drejtuara nga rregulla dhe norma të përshtatshme për zhvillimin kapitalist, dhe të ishin të garantuara nga Shteti. Fillimisht kësaj lëvizjeje kulturore ju desh shumë pune dhe kohe, për të kërkuar “rrënjët” historike dhe kulturore të të parëve të lashtë të tyre. Të parët e morën përsipër poetët skoceze që rrugëtuan nëpër fshatra të thella e të izoluara malore, për të mbledhur krijimtarinë gojore që kishte mbetur ende e gjallë dhe për t‟i afruar skocezëve dhe anglezëve një epike të denjë, si ajo e “Iliadës” së Homerit.
Me 1761 u botua “Poema e Lashtë Epike”(6 vëllime) e shkruar nga Ossian (figure e krijuar),dhe e përkthyer nga gjuha galike prej J.Macpherson. Kur Epopetë osianike sapo u botuan “…shumë filologe vlerësuan se Macphersoni nuk ka mundur ta gjente epopenë e shk.3 veçse në përfytyrimin e vet…(atij) ju desh të shpikte disa dorëshkrime të lashta, sipas të gjitha gjasave, bardike”(f.29 A.M.Th.)
Franca , Gjermania dhe shumë shtete të tjera europiane, nxituan të ndiqnin shembullin e anglezëve për të ndërtuar edhe ata “lashtësinë” e tyre. Ndërkohë, për fatin e keq të Levantinëve, në historinë shqiptare nuk ka asnjë rast ku të sajohen figura dhe ngjarje historike.
Rilindasit vijuan atë traditë të hershme të arbërorëve, të cilët në veprimtarinë e tyre gjenin frymëzimin tek figurat më të ndritura të të parëve. Barleti e ka përkufizuar si «ligji i ndjekjes së gjurmëve të gjakut dhe të fisit» . Sipas kujtimeve të Papa Piut II, Skënderbeu më 1636 i përgjigjet princ Antonio Orsinit: « …të parët tanë kanë qenë epirote nga të cilët ka dale Pirroja me nam…në thënç se Arbëri është pjesë e Maqedonisë, atëherë të parët tanë i pranon edhe më fisnike, sepse ata nën Aleksandrin u futën gjer në Indi» (f.35 Dh.P)
Nuk duhet kurrsesi të ngatërrohet Historia me Mitologjinë si një fushë e krijimtarisë popullore. Për këtë raport do të flitet në një shkrim tjetër. Kjo lëvizje kulturore europiane, më vonë u shndërrua në ideologji nacionaliste, herë çlirimtare e herë agresive. Pra nga një lëvizje kulturore për t‟u çliruar nga sundimi i lashtësisë greko-romake dhe kulturës franceze, u kthye në lëvizje politike nacionaliste për të ndërtuar shtete nacionale po me popullsi të ndryshme. Lëvizjet nacionaliste gjatë historisë patën shfaqje të ndryshme. Secili shtet duke treguar “lashtësinë” e vet, ndërtonte supremacinë e vet dhe pretendimet territoriale.
(Rast të freskët kemi Serbinë) Edhe sot e kësaj dite, nën emrin “Nacionalizëm” përfshihen lëvizje ideologjike dhe shtetërore krejt të kundërta si psh “nacionalizmi popullor”gjatë luftës së popullsisë shqiptare të Kosovës dhe “nacionalizmi agresiv” i shtetit shovinist serb që shkaktoi jo pak gjakderdhje tek popullsia e pafajshme e Ballkanit. Pikërisht ky dallim mungon në shkrimet e Lubonjës dhe të autoreve të tjerë që e kanë shumë për zëmër të flasin për “nacionalizmin totalitar shqiptar”.
Po për t‟u bërë « më të ditur » le të kuptojmë se ç‟do të thotë emërtimi « nacionalizëm agresiv». Nacionalizmi agresiv është ekzaltimi i shtetit nacional, prestigji dhe hyjnizimi i të cilit kërkojnë një pozitë sunduese në bote . Ky nacionalizëm bëhet një nga frymëzuesit kryesor i luftërave ndërkombëtare. Në planin ekonomik, nacionalizmi agresiv përfaqëson interesat e industrisë dhe kapitalizmit nacional. Po le të përqendrohemi në Ballkanin e ditëve tona. Në një shkrim të L. B. Henri « Të ndihmojmë Rugovën, armikun e histerisë nacionaliste» (dt.19.03.1998 «Corriere della Sera») lexojmë «Rugova mbetet barrikada e fundit dhe më e mira përball histerisë nacionaliste panshqiptar » triumfi i së cilës do të ishte një shkatërrim ».

Është më se e dukshme se, me gjithë thirrjen e drejtë që u bën shteteve europiane për rrezikshmërinë e shtetit shovinist serb, autori nuk e njeh historinë e Ballkanit. Nuk është për t‟u habitur, sepse krahas shtrembërimeve historike që janë bërë një metode pune e sërbo-grekëve, Levantinët shqiptarë shkruajnë për « nacionalizmin totalitar shqiptar » edhe në anglisht, e në media të huaja (që ta kuptojë e gjithë bota se sa kritike dhe të paanshëm janë) siç ka qenë shkrimi «Re-Inventing Skenderbeg» me nëntitull «Nacionalizmi shqiptar dhe Nato neo-kolonializëm » bazuar mbi shkrimin e F.Lubonjës të dt 24.10.2001 dhe i duartrokitur në internet (kuptohet se nga kush).
Si pasojë e këtyre shkrimeve të Levantinëve shqiptar që përforcojnë korin sllavo-grek për rrezikshmërinë e «nacionalizmit totalitar shqiptar »shumë media europiane barazvlerësojnë nacionalizmin shqiptar me atë shovinist serb.
Ai që, sa do pak e njeh historinë, e ka të qartë se arbërorët në historinë shumë shekullore të gadishullit, nuk kanë qenë kurrë pushtues dhe historia e Ballkanit është një histori e zaptimit të trojeve të tyre, e dëbimit dhe shfarosjes së tyre nga fqinjët sërbo-greke, po jo pa lakminë dhe pushtimet edhe të popujve të tjerë. Dhe siç thonë studiuesit « historia përsëritet». Kjo dukuri vazhdon edhe sot e kësaj dite.

Që kur u bë nacionalizmi shqiptar i rrezikshëm për fqinjët?
Nga na doli ky “Nacionalizëm totalitar shqiptar”?
Në kohën e E.Hoxhës nuk flitej për shqiptarët e Malit të Zi, Kosovës, Maqedonisë,Greqisë dhe historia e shqiptarëve u tkurr që nga lashtësia ilire brenda 28 mijë km katrore. Interesat jetike të tyre ishin të huaja për shtetin komunist. Në atë periudhë (dhe as sot) nuk flitej për rolin e madh që kishte dhënë kombi ynë në formimin e shteteve modernë si në Europë dhe jashtë saj, që të ngrinte krenarinë kombëtare të shqiptarëve.
Pasuria kulturore dhe ajo historike arshivohej vetëm në raftet e Institucioneve tona studimore dhe lidhja me botën ishte simbolike.  

Sa studime nga shqiptarë dhe të huaj janë bërë për gjuhën pellazgo-shqipe, por në tekstet që ka sot rinia, ajo përcaktohet vetëm me disa rreshta.
Shqipëria dhe populli shqiptar edhe sot është po aq i panjohur për popullsinë europiane si në shekujt e mëparshëm. Arkivat europiane dhe më gjerë ishin të paarritshme për studiuesit shqiptar (fatkeqësisht dhe sot). Kjo lidhje ishte e mekët edhe me diasporën tonë të përhapur në të katër anët e botës. Historia e jonë edhe për periudha të vonshme ishte në kufijtë e minimales (në shkolla). Edhe në kohën e demokracisë, historia e kombit shqiptar, në ciklin parauniversitar është reduktuar në një mesatare vjetore prej 3% të lëndës së historisë (besoj një rast i paparë në Europë e Ballkan) për t‟i bërë «sa më europiane» këto tekste dhe « sa më pak nacionaliste ( pa dashur të mendoj diçka tjetër).

Para viteve 90, në fakt kemi “nacionalizëm partiak” që në ideologjinë e tij shfrytëzonte ndjenjën kombëtare dhe atdhedashurinë e popullit dhe jo “nacionalizëm komunist shqiptar”. Nocioni i atdheut dhe shqiptarizmës u zëvendësua me atë partiak dhe ideologjinë komuniste (me drejtuesin e saj të lavdishëm) që nuk kishte asgjë të përbashkët me mbrojtjen e interesave kulturore, historike dhe ekonomike të kombit shqiptar. Vetë politika kapitulluese ndaj problemeve të shqiptarëve jashtë shtetit dhe falimentuese brenda tij, sa e katandisi Shqipërinë si vendin më të varfër në Europë e Ballkan, tregon qartë se gjatë asaj periudhe nuk ka ekzistuar ndonjë « nacionalizëm shqiptar» por « nacionalizëm partiak totalitar»i rrezikshëm vetëm për shqiptarët dhe jo për fqinjët, që vazhduan genocidin ndaj popullsisë sonë brenda shteteve të tyre. Gjatë asaj periudhe, figurat historike jepeshin të zbehta për nga faktet dhe të seleksionuara dhe të zvogëluara në numër.

U botuan shumë pak studime historike në krahasim me vendet e tjera ballkanike. Ndërkohe që dy shtetet fqinje, Jugosllavia dhe Greqia edhe mbas luftës së dytë botërore, vazhdonin dhe vazhdojnë edhe sot, të botojnë nj numër të madh «studimesh historike »të mbështetura nga shteti, simbas ideologjisë së tyre shoviniste. Këto shtete ushqejnë popullin e tyre me urrejtje ndaj shqiptarëve dhe udhëhiqen nga ideollogjija e “nacionalizmit agresiv”. Kosova ishte një koloni në Federatën e sllavëve të jugut dhe humbja e saj nuk mund të pranohet nga ky shtet. Në media dhe në kancelaritë diplomatike, pa ju tharë akoma në duar gjaku i viktimave të «nacionalizmit shtetëror serb» me paturpësi bërtasin «për rrezikun nacionalit shqiptar që kërcënon pakicat serbe dhe objektet e kultit» në shtetin e Kosovës.
Këtë muzikë e dëgjojmë edhe nga fqinji ynë jugor , që gjithashtu ka vënë në lëvizje median, lobin e tij dhe përfaqësitë diplomatike për «padrejtësitë që ushtrohen mbi minoritetin grek » në Shqipëri.
Kur paturpësisht nuk lejojnë asnjë shkollë në gjuhën shqipe , të mos flasim për të drejtat e tjera të parashikuara nga konventat e BE-së. Faktet historike të dokumentuara të planeve pushtuese të shtetit grek pas Luftës së Dytë botërore na dëshmojnë se: -
Në fillim të prillit të v.1949 qeveria greke i dërgoi një memorandum Londrës dhe Washingtonit i cili sugjeronte dhe argumentonte nevojën e pushtimit të Shqipërisë
-Në 1960, kur Shqipëria preu marrëdhëniet me B.Sovjetik dhe mbasi kishte siguruar mbështetjen e Hrushovit, qeveria e Athinës kishte pyetur qeverinë austriake se cili do të ishte reagimi i saj në rast se Greqia sulmonte ushtarakisht për të aneksuar Shqipërinë e Jugut.
- Mbas 1990-ës, Gjenerali Grilakis kujton: « …më ftoi Kryepeshkopi i Greqisë, Serafimi për të shkëmbyer pikëpamje rreth çështjeve të helenizimit të Vorio-Epirit »që solli me vonë konkretizimin në hartimin e « Planit Lotos» që kishte për detyrë të çlironte « Epirin e Veriut».
-Më 10.04.1994 një komando terroriste greke e armatosur me armë zjarri dhe me uniformë ushtarake greke u fut në territorin shqiptar, në një repart ushtarak në afërsi të fshatit Peshkep, kryen masakra te përgjakshme duke thirrur “Kete e keni për VorioEpirin”.
- Në vitin e famshëm 1997 (skenari i të cilit akoma nuk është i njohur) Greqia kërkoi Amerikës ta lejonte të fuste trupat e veta në Shqipërinë e Jugut.

Këto janë vetëm disa nga veprimet e hapura te shtetit shovinist grek për pushtimin e vendit tonë pas Luftës se dyte Botërore. Një pasqyre me të hollësishme analistët e marrëdhënieve te popujve të Ballkanit do ta gjejnë në studimin «Tensioni greko-shqiptar…» i historianit Beqir Meta.
Një politikë të ngjashme ka ndjekur edhe ish fqinji ynë verior.
Pasi kanë masakruar shqiptarët për vite të tëra, pasi i ka shkuar në thikë së paku 1000 foshnja nën 5 vjeç, siç e ka pohuar vetë shtypi serb (gazetari Filipoviç në gazetën “Le Mond” e “Liberation”) pasi i ka përdhunuar qindra vajza e gra të reja dhe shpërngulur barbarisht rreth 1 milion njerëz , shteti shovinist serb ngre zërin për rrezikun nga “nacionalizmi shqiptar”.
Makina e tij ushtarake dhe politike agresive vazhdon veprimtarinë edhe mbas vitit 1999, mjafton të ndjekësh median shqiptare dhe atë të huaj, për të gjetur material të bollshëm.

Këto kanë ndodhur dhe po ndodhin jo në një periudhë mitike, por në ditët e sotme.
Si përfundim të të gjithë meditimit të tij filozofik, të paraqitur në këto shkrime, zoti Lubonja shprehet se «kulti i atdheut» njeriu perëndimor e ka vënë në dyshim pasi ky e çoi në luftërat botërore.  

Sot jo më analistët por edhe lexuesit e thjeshtë të historisë e dine shumë mirë se kush janë shkaqet e vërteta të luftërave botërore.
Mbrapa çdo lufte botërore, kanë qenë gjithmonë interesat e kapitalit dhe rindarja e «zonave të influencës». Na vjen çudi, që drejtuesi i revistës «Përpjekja » na paraqet si prove mbështetëse të tezave të tij, propagandën e zakonshme të shteteve agresore se «duhet të sulmojnë, për të mbrojtur atdheun ». Nuk besoj që autori t‟i vë në një thes të gjitha luftërat. Ashtu sikurse historikisht janë shfaqur forma të ndryshme të «nacionalizmit» , edhe luftërat kanë qenë të natyrave të ndryshme: luftëra çlirimtare dhe luftëra pushtuese. Ndërsa e para bëhej në emër të lirisë dhe jetës, e dyta në emër të robërimit dhe grabitjes apo zhdukjes së një popullsie.

Dua ta mbyll shkrimin tim me një vëzhgim shume te goditur te studiuesit Veis Seiko:«Shumë të vërteta elementare nuk njihen për Shqipërinë dhe shumëkush flet përçart për të… ».








Referenca: F.K.- Faik Konica «Ç’është liria» 2005
A.M.Th- Anne Marie Thiesse “Krijimi i Identiteteve Kombëtare”Peje 2004
Dh.P.-Dhimiter Pilika «Pellazget… »

Fatbardha Demi
E Merkurë, 25 Shkurt 2009

Anglishtja dhe shqipja (etimologji)

Tani do të shohim me vëmendje shumë nga fjalët e anglishtes, të cilat i ka me rrënjë shqipe dhe që shpjegohen pikërisht prej shqipes.

Shkruhet  --------------- Lexohet ---------------- Përkthehet


Allow ----------------------- e'llou ---------------------- lejoj
Fjala e ka rrënjën tek fjala la e shqipes, pra e lënë, e la të ikte, lë, lejoj.

alone------------------------ e'loun---------------------- vetëm
Kjo fjalë shpjegohet nga fjala e-len, që në gegërisht bën e-lon vetëm. Personi që është lënë nga të tjerët është edhe vetëm

am--------------------------- em --------------------------jam
Kjo folje, që në vetën e parë numri njëjës, zgjedhohet në të njëjtën formë si në shqip dhe në anglisht. Çfarë kërkon shqipja në Angli? Sigurisht që as njëra dhe as tjetra nuk ia kanë vjedhur njëra-tjetrës, por e trashëgojnë atë nga gjuha e pellazgo-ilire.

Unë   jam
I          am

bake-------------------------beik ---------------------------pjek
Shkronjat p dhe b apo v shumë herë kanë zëvendësuar njëra-tjetrën. Beiker është edhe pjekësi në furrë, i cili tregohet nga fjala pjekës, por nëse do e marrim fjalën pjek dhe i shtonim "er" si në anglisht, do të bënte pjekër.

barn ------------------------- ban --------------------------- plevica
Ku mbahet kashta apo bari, sigurisht tek plevica. Anglishtja nuk e thekson shkronjën "r" dhe për këtë ajo lexohet nga barn në ban, që përdoret në të folurën e sotme dialektore, në të dyja mënyrat. Këtu fjala bar e shqipes tregon edhe plevicën.

Belly ------------------------- beli ---------------------------- beli
belt --------------------------belt ---------------------------- belt, rripi i belit.

big --------------------------- big ----------------------------- i madh
Fjala big, tregon dikë që është i madh në trup, apo një send të madh. Në shqip gjendet fjala vig-an, që tregon personin që ka trup të madh. Fjala vig-an dhe big janë të njëjta, pasi dihet që "b" dhe i "v" shpesh i zënë vendin njëra-tjetrës, pa ndryshuar kuptimin e fjalës.

booze ------------------------ buze ---------------------------- pijaneci
Kjo fjalë rrjedh nga shqipja buzë, që tregon pijanecin që e mban pijen tërë ditën në buzë.

buzzer ----------------------- ba-zë --------------------------- gjinkalla
Çfarë bën gjinkalla tërë ditë? Zhurmë. Në shqip edhe sot themi në vend të fjalës "Mos bëj zhurmë", mos bë zë. Pra fjala ba+zë tregon gjinkallën, pasi ajo bën zë papushim.

busy ------------------------- bi-zi ------------------------------ i zënë (me punë)
Fjalë shumë e bukur, e cila gjendet edhe tek frengjishtja. Ajo shpjegohet me fjalët e shqipes, pra nga bi+zi, apo bën-zënë me punë.

boundary -------------------- bondari -------------------------- kufiri
Për çfarë e vendosim kufirin me fqinjin tonë? Sigurisht për të bërë një ndarje të qartë midis pasurisë tokësore të tij dhe tonën. Pra fjala shpjegohet nga bo-ndarë, që bën ndarje.

come ------------------------- kam ------------------------------- hajde
Fjala që tregon ardhjen e personit. Me çfarë vjen personi? Sigurisht që me këmbë. Fjala kamb, apo kam e shqipes është përdorur edhe për të treguar foljen vij. Në këtë rast, vetë këmbët janë përdorur për të treguar ardhjen dhe sigurisht që kjo është e lidhur me këmbët, pasi vetëm nëpërmjet tyre bëhet e mundur ecja, ardhja e vajtja.

shqip  kam ( gegërisht)
anglsiht come (lexohet kam)
italisht caminare
gjermanisht kommen

cheese ------------------------ çize ----------------------------- djath
Anglishtja ka fjalën çizë, që në shqip tregon një lloj produkti qumeshti që ngjan me djathin. Gjiza e shqipes tregon djathin në anglisht. Të dyjan janë njëlloj, sepse janë bulmetra dhe përbëhen nga qumështi dhe është normale që anglishtja të përdorë fjalën gjizë për djathin, pasi edhe vetë djathi është një lloj gjize.

chi ----------------------------- çik -------------------------------- zogu dhe vajza e vogël
Kjo fjalë ka dy kuptime, të zogut të vogël të pulës dhe të vajzës së vogël. Fjala çik edhe sot në botën shqiptare përdoret për të treguar çikën, pra vajzën e vogël. e cila quhet e tillë sepse është e pakët, e vogël dhe ikën, që'ik.

corn --------------------------- kon --------------------------------drith
Fjala kon, tregon drithin, që ka dalë nga folja korr. Shpesh në shqip edhe sot drithërat i quajmë dhe me emrin të korrurat.

cough ------------------------ kof ---------------------------------- kollë
cow -------------------------- kau ---------------------------------- kau (ose lopa)

crazy ------------------------- kre-i-zi ----------------------------- i çmendur
Ndryshe shpjegohet nga kre-i-zi, kry zi, i çmendur, që i janë errur kryet, apo koka. Edhe sot në shqip për një person të marrë thuhet se i janë errur kryet, madje kemi edhe mbiemra Kryeziu.

crest ------------------------- krest -------------------------------- kreshtë
Rrjedh nga fjala krye e shqipes, që tregon majën. pra kokën apo në këtë rast kreshta e malit, apo kryet e malet. Kre-she, she-kre si tek italishtja crese, rritet.

cool --------------------------- kull ---------------------------------- i freskët
Në pamjen e parë, duket se fjala kull me fjalën i freskët që përdor shqipja, nuk ka kuptim e lidhje, por në fakt shqipja përdor edhe një fjalë tjetër, që tregon të ftohtin e acartë, derisa ngrin dhe që është sinonimi i të ftohtit, apo freskisë, që është fjala akull. Akull, do të thotë është kullë, ku vetë fjala kullë, nënkupton q+është yll. Shikoni edhe fjalët miracle dhe mrekulli, apo miracolo. Eshtë vetëm shqipja kullë e mirë.

cry ---------------------------- kraj ---------------------------------- qaj
Këtu është gegërisht kjaj, e shqipes qaj.

dark -------------------------- dark ---------------------------------- darkë, errësirë
Kjo fjalë që tregon errësirën  është e së njëjtës kuptim me fjalën darkë të shqipes, me të cilën tregojmë darkën që gjithmonë është në mbrëmje, pra në errësirë.

decoy ------------------------dikoj -----------------------------------karrem (dhi-koj)
Fjala koj, tregon karremin dhe funksionin që ai kryen. Çfarë i bëjmë karremit, e kojmë me ushqim, që qëllim që të kojmë peshkun që duam të kapim.

do -----------------------------du ------------------------------------- du, bëj
E ka origjinën tek fjala e shqipes du. Fjala "do" është tepër e rëndësishme në anglisht, pasi ajo bën pyetjen dhe negativin e foljeve në kohën e tashme. "Do", tregon dhe ka të njëjtin kuptim me shqipen për të treguar se "a do të bësh këtë, apo jo" madje në shqip përgjigja mbetet ndaj pyetjes "A do", " Po, du" në dialektin geg.

door --------------------------dor -------------------------------------- der(ë)
dry ---------------------------- drai ------------------------------------ thatë (thai)
Kanë të njëjtën rrënjë, vetëm ndryshon gërma e parë, që është e zakonshme edhe midis dy dialekteve të shqipes.

flat -----------------------------flet ------------------------------------ i sheshtë
Fletë, i sheshtë, si fletë.

flock --------------------------- flok ----------------------------------- flok(ë)
Anglishtja, gjermanishtja, shqipja janë gjuhët që për flokun përdorin fjalën "flok". Anglishtja ka edhe fjalë tjetër për të treguar flokun, si "hair", ndërsa shqipja fjalën flokë e ruan në dy dialektet e saj. Italishtja përdor capelli, kapelen për flokët, që formohet gjithashtu nga folja shqip "kap", që në shqip formon edhe kaptinë, kapiten, kapo, etj.

freak -------------------------- frik ----------------------------------- përbindësh, trill
Anglishtja ka përdorur fjalën frikë, për të emëruar këtë lloj përbindëshi, pasi pamja e tyre shkakton frikë.

go ----------------------------- go ------------------------------------ shko
Anglishtja ka rrënjën e foljes shkoj, në mënyrën urdhërore. Fjala   go është një formë e shkurtuar e fjalës shko. Në të shkuarën folja "go" bëhet "gone" dhe folja shko, bën "shkon". Pra, kjo folje ndjek rregullin e foljeve në gjuhën shqipe.

god ---------------------------- god ----------------------------------- zot
Këto dy fjalë janë të njëjta, ndryshimi i vetëm është tek bashtingëllorja "g" që në shqip është "z", që është normale, pasi edhe vetë brenda dialekteve të shqipes ka ndryshime të tilla, madje edhe më të mëdha. Shpesh në anglisht gjatë shqiptimit të "t-së" dhe "d-së", ato shpesh zëvendësojnë njëra-tjetrën si në shqip, pasi tingujt janë të përafërt dhe lindin nga dy pika të ngjitura të gjuhës.

grab -------------------------- grab ----------------------------------- rrëmbej
Fjala e ka origjinën apo kuptimin tek folja grab-is, që është sinonimi i foljes rrëmbej. Madje në disa zona të Shqipërisë nuk përdoret fare fjala rrëmbej, por përdoret vetëm fjala grabis., që ruan të njëjtin kuptim.

grieve ------------------------ griv ------------------------------------ u brengosa
Tregohet nga fjala u griva, u bëra copa-copa në shpirt. M'u gri, apo m'u dërrmua shpirti, pra u brengosa.

grind ------------------------ grind ------------------------------------ bluaj, thërrmoj
Sinonimi i fjalës bluaj është grij, që tregon të njëjtën gjë, si bluaj dhe thërrmoj. Kjo fjalë përdoret ashtu si edhe në shqip edhe për një njeri që mundohet, apo ankohet. Pra, një njeri që grindet.

grip ------------------------- grip -------------------------------------- grip
Në disa zona të Shqipërisë kapësve të vogla të flokut iu thuhet gripa apo griba, qështë është e njëjtë me fjalën grip, që përdor anglishtja për kapjen, shtrëngimin apo mbërthimin.

gruel ----------------------- gruel ------------------------------------ ëmbëlsirë që bëhet me grurë
Këtu është përdorur fjala grurë për të treguar ëmblësirën që bëhet me grurë. Kjo fjalë që përdor anglishtja është më shqip se vetë fjala e shqipes për të treguar atë lloj ëmbëlsire që bëhet me grurë. Në fakt anglishtja e përdor fjalën "gruer" për të treguar  këtë lloj gatimi me grurë, por fjalën grurë për grurin ajo nuk e ka dhe këtë fjalë e ruan në mënyrë perfekte vetëm shqipja.

Vazhdon...

Shkeputur nga libri: Roli Pellazgo-ilir në formimin e kombeve e gjuhëve europiane - Elena Kocaqi
Shkroi: Stop Injorancës

Albioni i vjetër

Britania në prehistori është quajtur ALBION, rreth 1700-vjet p.k. Ajo ka qenë e banuar në antikitet nga një valë popujsh me origjinë nga zona e Azisë së Vogël dhe gadishulli Ilirik. http://en.wikipedia.org/wiki/Albion

 Edhe ne Britani gjendet varre me tuma, po ashtu si tek iliret, qe tregon se aty ka pasur nje prezence te forte ilire, ashtu sic deshmojne edhe burimet historike.

Librat me te rendesishem mesjetar te Britanise si ai i Gefrey of Manmouths & Nenniu, tregojne se Britanine antike e kane banuar fise te ndryshme, te cilat kane qene te nje etnie. Në këto dy libra shkruhet që Britania e vjetër ka qenë banuar nga trojanë, pasi një pjese e dardanëve të Trojës emigruan për në Britani me liderin e tyre Britin, i cili e nxori një pjesë të popullsisë dardane nga Italia, për arsye se pa dashur vrau të atin dhe në krye të tyre, emigroi për në Albion. Ai i vendosi te gjithe ishullit emrin Britani, sipas emrit te tij dhe nje pjese te tij e quajti Alban, sipas emrit te djalit te tij, ku sot ndodhet Skocia.

Per kete periudhe historike flitet shume pak, pasi historia e Bbritanise fillon vetem kur Çezari e pushton ate, ndersa per historine e popullit qe pushtoi Cezari, nuk thuhet asgje...

Kjo popullsi trojane banoi ne Britani deri ne kohen, qe aty mberriten anglo-sakset, ne shekullin e VII. Edhe anglo-sanksonet, ishin me origjine ilire dhe kjo tregohet nga vete ata, kur flasin per origjinen e tyre.
Irlandezet e vjeter, ia dedikojne origjinen e tyre Milesise se Azise se vogel, te cilet ishin nje popullsi me origjine trako-skithe. Kjo popullsi e udhehequr nga dy lideret e saj, Doni dhe Eremoni u vendos perfundimisht ne Irlande, qe ne ate kohe banohej nga nje popullsi tjeter, qe quhej Teuta Denan dhe para saj Partholanet.
E njejta gje mund te thuhet edhe per Belgjiken, pasi tek historia e "Hainhautit", thuhet se nga familja princore trojane, nje pinjoll i saj i quajtur Bavo, nipi i Laomedonit, kusheririt te Priamit, u vendos ne Belgjiken e sotme. Ne qytetin Gent eshte edhe sot Katedralja e Shen-Bavos, pasi aty ishte qendra e shtetit qe ngriti Bavo.

Sipas Strabonit, ne Belgjike ka nje qytet bregdetar qe quhet Venetia, si Venecia ne Itali dhe kjo mendohet si e themeluar nga trojanet, apo ndryshe iliret.
Po te njejten gje mund te themi edhe per Skandinavine antike, ku burimet mesjetare te Robert Wace, Proza Eda, Hemiskringla, tregojne se Skandinavia eshte banuar nga nje popullsi nga zona e Trojes dhe Trakes dhe territoret e Detit te Zi. Burimet historike jane te pakta, por ato deshmojne te njejten gje, si dhe te dhenat arkeologjike. Edhe ne territoret e Skandinavise mbizoteron varrimi me tuma, qe ne kohen e Bronzit, i cili del edhe gjate epokes se hekurit, ashtu si dhe tek iliret. Madje ne Skandinavi, varrimi me tuma vazhdon deri ne shek XI.

Origjina e britanikëve

Anglia ka një histori të vjetër shumë interesante. Kombi i sotëm anglez është formuar nga përzierja e popullsive të ndryshme që kanë pushtuar ishullin gjatë periudhave të ndryshme historike.
Në kohët më të vjetra rreth 1723 p.k. vendi është quajtur Albion dhe në shek. X-të p.k ka marrë emrin Britani. Dyndja më e rëndësishme që ka krijuar kombin anglez është dyndja anglo-sakse e shek. VI-VII-të. Përzierja e popullsisë anglo-sakse me popullsinë vendase që ishte me origjinë dardano-trojane, çoi në formimin e kombit anglez, apo britanik.

Kush ishin anglo-sakët dhe nga erdhën?

Në histori tashmë është pranuar hapur se të ashtëquajturat dyndje gjermanike kanë patur si fillesë të tyre rrethinat e Detit të Zi, sidomos pjesa perëndimore e tij, që në atë kohë ka qenë e banuar nga një popullsi e quajtur skithe dhe dake, si dhe nga Danubi, ku banonte në atë kohë popullsia e quajtur iliro-trake.
Shpërngulja e këtyre popujve drejt perëndimit u bë masive në shek. V-VI-të. Në këtë kohë në Evropë fillojnë dyndjet sllave, të cilat niseshin nga Azia Qëndrore drejt Evropës. Ardhja e sllavëve është shkaku kryesor i kësaj vale të madhe shpërnguljesh të popujve, të cilat trazuan Evropën për një kohë të gjatë. Mund të thuhet me bindje që dyndjet në Evropë mbarojnë në shek. X-XIII-të me vendosjen e disa fiseve turke në Azi të Vogël.
Britaninë në prehistori e kanë banuar keltët, të cilët nuk dihen se nga e kanë origjinën. Librat e mesjetës flasin për një prani të madhe të popullsisë me origjinë pellazgo-ilire dhe kështu keltët nuk janë gjë tjetër veçse degë e kësaj popullsie. Në shek. e VI-të, në Britaninë e sotme dynden anglo-saksët dhe piktët.
Në shek. X-XII-të ka një dyndje të skandinavëve dhe për këtë arsye britanikët kanë ngjashmëri antropologjike me skandinavët. Pra ka një numër të madh popujsh, që përbëjnë etninë britanike, që në thelb janë popullsi e vjetër evropiane.
Kur flitet për origjinën e anglo-saksëve nuk thuhet hapur se nga kanë ardhur, por thuhet me hamendje se kanë ardhur nga veriu i Gjermanisë dhe janë të një rrace me gjermanët, apo edhe me skandinavët.
Që janë të një rrace me gjermanët këtë nuk e diskuton askush, por ajo që diskutohet është origjina e fiseve gjermane. Sipas burimeve historike, fiset gjermane kanë ardhur nga territoret midis Detit të Zi dhe Adriatikut, pra nga veriu i Ilirisë.
Kështu edhe anglo-saksët, që janë të një rrace me gjermanët, kanë ardhur nga territore nga ku erdhën gjermanët.
Anglo-saksët në kronikat e tyre e kanë treguar shumë qartë origjinën e tyre.
Në kronikën më të rëndësishme anglo-sakse të quajtur "Widuking" thuhet se: anglo-saksët e kanë prejardhjen nga Maqedonia. (Vep. cit. Rydberg's teutonic mythology, pjesa e II, parag. 16)
Maqedonia është quajtur shumë më vonë me këtë emër, pasi emri i saj i vërtetë është Paioni. Pra, që anglo-saksët kanë dalë nga fisi ilir i paionëve, ashtu si edhe frankët, vandalët, ndërsa gotët dalin nga mysia.
Anglo-saksët pasi shpërngulen nga Paionia e Ilirisë vendosen në Gjermaninë veri-perëndimore. Kështu e fillojnë disa historianë zanafillën e anglo-saksëve dhe nuk u intereson apo dhe nuk duan t'ia dinë se para se të vendoseshin në atë territor, nga kanë emigruar.(?!) Kronikat e tjera të mëpasme tregojnë luftërat që bënë anglo-saksët për të pushtuar Britaninë. Pra, si përfundim, anglo-saksët janë me origjinë ilire.

Skithët dhe Piktët

Fise të rëndësishëm, që kanë luajtur rol të rëndësishëm në formimin e kombit britanik, sot janë pikët, të cilët quheshin pikërisht kështu pasi pikturonin trupin me tatuazhe, si edhe skithët.
Në "Piktich Chronical" thuhet se:
"Njerëzit e Skithisë kanë lindur me flokë të bardhë për shkak të borës së vazhdueshme dhe nga ngjyra e flokëve iu dha emri njerëzve alban, nga ata skotët dhe piktët e kanë origjinën".
Pra, një pjesë e britanikëve rrjedhin nga fiset skithe, të cilat kishin etnicitet të njëjtë me dakët dhe trakët dhe të njëjtën gjuhë me ta. Meqë gjuha dake sot përkthehet nga shqipja, atëherë edhe skithët e bardhë kanë folur një variant, apo dialekt të shqipes së sotme. Edhe antropologjikisht Britania ka një larmi popujsh përsa i përket të dhënave qafalike duke filluar nga mezocefalas, dolicefalas dhe brakicefalas, që tregon për diversitetin e fiseve që e kanë populluar atë rajon, të cilat në thelb kanë qenë pak a shumë të përafërt. Britanikët e vjetër kanë qenë brakicefal, por bashkimi i tyre me dolicefalin skandinaz ka sjellë edhe këtë përzierje.
Gjuha, pavarësisht se në shekuj evolon dhe ndryshon, mbetet një nga shtyllat kryesore për të përcaktuar origjinën e kombeve të caktuara. Pikërisht duke u bazuar tek gjuha do të tregojmë ngjashmëritë e anglishtes me shqipen, që kanë ardhur si rezultat i këtyre popujve ilirë, që kanë populluar historikisht Anglinë.

Anglishtja ka huazuar pjesën më të madhe të leksikut nga latinishtja, por siç e pamë (Shiko http://www.youtube.com/watch?v=UMLAWedKmtk&feature=related dhe http://www.youtube.com/watch?v=5YMHQNEB3k0&feature=related) shumë fjalë latine janë të përbashkëta me shqipen dhe kuptimin e marrin nga ajo. Pothuajse një pjesë e madhe e fjalëve të shpjeguara tek videot lart gjenden edhe tek anglishtja dhe për të mos i përsëritur 2-herë, nuk do i shpjegoj. Tek kjo pjesë do shpjegojmë ato fjalë që anglishtja letrare i ka të përbashkëta me shqipen.
Le ti marrim me rradhë ato fjalë të anglishtes që kanë etimologji të njëjtë me shqipen, ose që kuptimi i tyre tregohet nga shqipja, ose nga bashkimi i disa fjalëve shqip.

Në mitologjinë kelte njeriu i parë që ka lindur quhet Buri dhe u lind nga Ymri. Vetë Buri lindi Borin. Bori u martua me Bestlan, vajzën e gjigandit Boltha. (mit. gjermane)
Buri, sipas etimologjisë gjermane është i pari njeri që ka lindur në tokë. Fjalën burri, që tregon dhe të parin njeri që ka lindur në tokë, sot e ka vetëm shqipja dhe tregon burrin.
Fjala Ymri, që ka kuptimin edhe të shpirtit, ishte babai i Burrit.
Ymri është ai që i dha jetën Burit. Në shqip ymër, do të thotë jeta dhe sot ende të vjetrit e përdorin për të uruar dikë si: Tu rritë ymri, pra tu rrittë jeta.

Në mitologjinë Kelte ka disa emra perëndish që shpjegohen me shqipen.

- Lug, ishte perëndia që shërbente për të ngritur, ose kthyer diçka, që në shqip i përgjigjet fjala lugë, që është sendi, që përdorim për të trazuar diçka. Lug është përdorur për krahun dhe shqipja ruan shumë mirë fjalën lugë, që nuk është krah, por një që shërben për të trazuar ushqimin. Disa autorë këtë fjalë e përkthejnë edhe me emrin Lugat, që përdoret për diçkla të frikshme dhe të keqe.
- Ler, quhej djali i perëndeshës së detit. Ler në shqip quhet një pellg me ujë të pisët, (lërë).
Sidhe, ishte perëndia e tokës, pra e dheut dhe në shqip është si-dhe, pra është si dheu.
- Ben Sidhe, ishte perëndia që të lajmëronte vdekjen, pra është ajo që do të thotë se do të bëjë si dhe, pra do të vdesësh.
- Karman, ishte perëndia e së keqes dhe e ka shpjegimin me fjalën "kërmë" të shqipes, që përdoret ende sot jo vetëm për kërmën si kërmë, por edhe për të treguar një njeri shumë të keq.

Ritet e Druizmit

- Druid, ishte feja e vjetër e të gjithë Europës, që e ka origjinën nga fjala dru e shqipes, pasi ata praktikonin një fe që lidhej me drurët. Në Dodonë, në qendrën më të vjetër fetare të shqiptarëve praktikohej një ritual fetar, ku priftërinjtë shikonin fatin nga gjethet e lisit. Klasa priftërore në gjuhën e kësaj kohe, quhej sipas fesë që ata praktikonin, druid.
- Macha, ishte perëndia e luftës, ajo që bëhej shkaktore për fillimin e tyre dhe që nga shqipja masha që shtyn zjarrin, pra ajo që fut mashën dhe ndez zjarrin.
- Anu, ishte perëndia e qiellit, pra nga fjala shqipe ana, që mund të jetë edhe sinonimi i qiellit.
- Math, ishte perëndia që tregonte shumicën, pra nga fjala shqipe math apo madh e shqipes së sotme.

Në Angli ka ekzistuar edhe festa e quajtur Alban, që do të thotë festa e dritës dhe e bardhësisë dhe janë plot 4 festa verore që mbajnë emrin Alban.

Shkëputur nga libri "Roli pellazgo-ilir në formimin e kombeve dhe gjuhëve europiane" - Elena Kocaqi

Shkroi: Stop Injorancës

Përkrenarja e Skënderbeut

Sipas Kristo Frasherit,

Përshkrimi i përkrenares
Përkrenarja e Skënderbeut është punuar në metal të bardhë, pajisur me një rrip (ruban) të larë në ar. Në majë të saj është vendosur një kokë dhije me brirë, punuan në bronx të larë gjithashtu në ar.
Në pjesën e poshtme të saj, ka rreth e rrotull një rrip bakri me një mbishkrim prej gjashtë rrokjesh, të ndarë midis tyre me rozeta: IM*PE*RA*TO*RE*BT, që do të thotë: Jhezus Nazarenus*Principi Emathiae “Regi Albaniae* Terrori Osmanorum *Benedictat Te (Jezuj i Nazaretit të beton ty Skënderbej, princ i Matit, Mbret i Shqipërisë, Tmerri i osmanllinjve, Mbret i Epirit). Por rripi prej bakri me këto gjashtë monograme duket se është vënë më vonë në përkrenare nga pasardhësit e Heroit, të cilët kanë menduar se me shtimin e titujve do t’ia rritnin atij vlerën, kurse, siç u tha, ai nuk ka mbajtur asnjë nga këto tituj, por vetëm “zot i Shqipërisë” (Dominus Albaniae).

Perkrenarja e Skenderbeut nuk mund te jete e kohes se Skenderbeut pasi ajo permban shkrimin:

*PE*RA*TO*RE*BT, që do të thotë: Jhezus Nazarenus*Principi Emathiae “Regi Albaniae* Terrori Osmanorum *Benedictat Te

dhe emri Jezus nuk del ne frengjisht para vitit 1740 (shih Petit Robert) dhe ne anglisht para vitit 1924.

http://dictionary.reference.com/search?q=Jesus
Jesus
c.1175 (O.E. simply used hælend "savior"), from Gk. Iesous, attempt to render Aramaic proper name Jeshua (Heb. Yeshua) "Jah is salvation," a common Jewish personal name, the later form of Heb. Yehoshua (see Joshua). As an oath, attested from 1377. For Jesus H. Christ (1924), see I.H.S. First record of Jesus freak is from 1970. Jesu, common in M.E., is from the O.Fr. objective case.

Në citimin e mësipërm nuk na jepet asnjë shembull tjetër se kur përmendet për herë të parë emri Jesus, pikërisht në këtë formë. Shembujt nga hebraishtja nuk janë shembuj. Civilizimi çifut është një nga Mashtrimet më të paturpshme të historisë.

Te http://www.cnrtl.fr/definition/jésus lexojme se

Hist. 1. 1496 Jhesus interj. (Andrieu de La Vigne, Le Mystère de Saint Martin, éd. A. Duplat, 3638); 2. 1633 papet. (doc. ds de Beaurepaire, Dern. mél. hist. et archéol., 195 ds Fonds Barbier : Papier du nom de Jesus); 1704 (Trév. : voilà de bon Jesus); 3. 1753 terme d'affection (Vadé, Bouquet du Roy, p. 15 : p'tit Jesus de cire); 4. 1840 dévotion au cœur de Jésus, à l'enfant Jésus « image représentant un cœur ou un enfant Jésus entouré d'une gloire » (Ac. Compl. 1842). De Jésus, nom propre. Au sens 2 parce que cette sorte de papier portait dans la marge la marque I.H.S., monogramme de Jésus. Fréq. abs. littér. : 77. Bbg. Chautard, (É.). La Vie étrange de l'arg. Paris, 1931, p. 652. - Quem. DDL t. 19. - Sain. Arg. 1972 [1907], p. 103, 115.

Keshtu, kush di frengjisht, sheh se me 1496 Jhesus eshte nje pasthirrme, nuk eshte emer, dhe me sa duket eshte shkruar ne ndonje fallsifikim te shkruar me vone, pasi nuk ndeshet ne biblen frenge. Edhe me 1633 nuk eshte bibla frenge qe e permend kete emer, por ndonje dokument tjeter i fallsifikuar dhe ky me vone. Edhe ne vitin 1704 ne nuk kemi perseri Jezusin per te cilin na kane folur. Keshtu qe mbetet i vertete shenimi i Petit Robert, qe ne frengjisht fjala jesus ka dale vetem ne vitin 1740

Përse kaq vonë?
Si ka mundësi, që ky Jesus të qëndronte në kapelen (përkrenaren) e Skënderbeut?

Këto gjëra nuk duan t'i lexojnë, i lexojnë por kanë frikë se mos përfundojnë si 48 mikrobiologët e Amerikës. Po pse, me frikacakë do të përmirësohet jeta e shqiptarëve? 

Çlirim Xhunga

Aleksandri i Madh i Greqisë apo i shqiptarëve

Emri i Aleksandrit të Madh ende vazhdon të krijojë trubullira politike edhe sot këtu e dymijë e dyqind vjet nga vdekja e tij duke bërë që politikat e vendeve të ndryshme të varen shpeshherë nga lavdia dhe emri i tij për ta privatizuar.

A ishte grek Aleksandri?

Aleksandri i Madh, skulpturë që gjendet te VILA ALBANI, Romë.

 Çfarë e lidhte atë me shqiptarët dhe grekët mbretin e Maqedonisë Antike?

Disa pseudo historianë të fqinjëve tanë të afërt dhe të largët pretendojnë që Leka i Madh nuk ka prejardhje shqiptar. Por historianët e lashtë kanë lënë shënime që tregojnë se Aleksandri i Madh ishte i biri i mbreti të Maqedonisë Filipit II dhe i Olimbisë, një princeshë Ilire, e bija e mbretit të Epirit Neoptolemi I.
Shumë shkrues të historisë Antike ndër ta babai i Historisë greke Herodoti dhe Tukidi na lajmërojnë se Pellazgjët(shqiptarët) janë popull para grekëve “proelinioi”.


Filipi II

Filipi II

Filipi lindi në vitin 382 para K., nga një baba maqedonas dhe nënën e kishte ilire e cila quhej Euridike dhe ishte nga fisi ilir i Lynkestisë. Lynkestët ishin ilirë, këtë na e dëshmojnë studiuesit dhe historianët antikë si: Livi, Plini, Straboini, Ptolemeu etj.

Ilirët Lynkestë banoni përreth liqenit ët Ohrit dhe kryeqytet kishin Manastirin e sotëm. Pra, vetë Filipi ishte gjysmë maqedonas dhe gjysmë ilir. Mbas vdekjes të babait Amynta, Euridikja e dërgon Filipin në Iliri tek Lynkestët,dhe më tej në Tebë. Filipi pas disa vitesh bëhet mbret i Maqedonisë më 359 p. K.
Filipi u martua me iliren Olimbi dhe nga kjo martesë do të lindte Kleopatra, Kynëna dhe Aleksandri, një burrë i fort, një legjendë Biblike që do bënte emër të madh.
Filipi me të hipur në frontin e maqedonasve nënshtroi fisin e nënës së tij Lynkestët të cilët kishin udhëhequr politikën e maqedonasve. Më tej Filipi i drejtoi synimet e tij për të spastruar territoret e Maqedonisë nga kolonët grekë. Ai shtiri në dorë Selanikun, Thraqin, Skithinë etj., duke zhdukur mbi 200 koloni greke.
Demosdenin i cili ishte oratori më i madh grek i quajtur edhe mbrojtësi i grekëve kundra maqedonasve ka thënë për Filipin mbasi pushtoi të tërë Greqinë në ligjëratën e tij të titulluar “FILIPIKA e Tretë” thotë: “Filipi, jo vetëm që nuk është grek, edhe asnjë lidhje nuk ka farefis me grekërit, por ai është një murtajë e ndyrë e Maqedonisë...”. Ndërsa Straboni shkruan: “Maqedonasit janë quajtur si Paion”.
Por nga historia kemi mësuar se në të vërtetë Paionët ishin ilirë1.
Një nga dashnoret e Filipit e akuzoi Olimbinë se Aleksandri nuk ishte djalë i Filipit por, Olimbia e kishte me Amonin. Amoni ishte një gjarpër, perëndia më e lartë. Olimbia u fye rëndë nga kjo akuzë. Pasi Filipi e ndau Olimbinë ajo bashkë me Aleksandrin shkuan për disa kohë të jetojnë mbretërinë e Lynkestëve. Atëherë Filipi i shpalli luftë Lynkestëve, por gjatë betejës ai desh u vra. Më tej Filipi kërkoi që Aleksandri të kthehej në Maqedoni, por Aleksandri këmbëngulës dhe kokë shkëmb i vuri kusht që të kthehej edhe nëna e tij Olimbia dhe të respektohej si mbretëreshë. Filipi e pranoi kushtin. Ai për tu afruar me fisin ilir të Olimbisë kërkoi që vajza e tij Kleopatra të martohej me mbretin e Epirit vëllanë e Olimbisë. Gjatë dasmës, Aleksandri në bashkëpunim me nënën e tij dhanë urdhër që Filipi të vritej. Gjatë dasmës një ushtar maqedonas i afrohej Filipit dhe i ngul thikën në zemër duke e lënë te vdekur në vend atë. Me ngjitjen e Aleksandërit në frontin e maqedonasve Olimbia e vret gruan e re të Filipit bashkë me fëmijët e saj.

Olimbia

Mirtali, nëna e Aleksandrit të Madhe e njohur me emrin Olimbi. E cila ishte Ilire.

Gruaja e Filipi dhe nëna e Aleksandri të Madh Olimbia vinte nga visi i Ilirëve të Epiriotëve. Olimbia ishte stërmbesë e mbretit të Mirmidonëve Akilit i cili u vra në luftën Trojë.
Pra Olimbia ishte e bija e mbretit të Epirit Neoptolemi I, i cili rridhte nga fisi i Pirro Neoptolemi djali i Akilit. Pirro Neoptolemi mbas luftës së Trojës u vendos në Toskëri duke themeluar mbretërinë e Epirit. Pirro Neoptolemi është stërgjyshi i Pirros së Madh që luftoi deri në Romë në shekullin III, përpara Krishtit. Olimbia dhe Pirrua janë kushërinj të parë. Emri i vërtetë i Olimbisë ishte Mirtal, pra edhe kjo një fjalë shqipe e përbërë nga MIR-DAL. Në gjuhën shqipe shpesh herë shkronja T ngatërrohet me D, sikurse S me Z, etj. Më vonë Mirtalia u quajt Olimbi, emër që ia vuri vetë Filipi. Edhe kjo fjalë rrjedh nga gjuha shqipe të cilën do ta shpjegojmë më poshtë. Olimbia ishte shumë bukur me flokë të verdha, të dredhura e të gjata. Bukurisë së Olimbisë nuk i rezistoi Filipi i cila la gruan e tij të parë që ishte ilire dhe quhej Audata. Siç duket bukuria e veçantë, zgjuarsia e Mirtalisë ka bërë që më tej ajo të thirrej me emrin madhështor Olimbi.
Olimbia është një emër shqiptar që përbëhet nga bashkimi i fjalëve pellazgje OLI dhe MBI2. OLI do të thotë i TË GJITHË dhe MBI, sipër. Emri OLIMBI është një emër që tregon madhështi. Lojërat më të mëdha në botë quhen Lojrat OLIMBIKE, mali më i madh në Greqi quhet Mali i OLIMBIT. Pra, emri Olimbi ka kuptimin e madhështisë “MBI TË GJITHË”. Dhe vërtetë a nuk janë Lojrat Olimbike aktiviteti më i madhsportivë në botë?!


Sot gjuhëtarët shqiptar e ngatërrojnë fjalën Olimbi me Olimpi. Fjala OLIMBI në greqisht shkruhet OLIMPI dhe shqiptohet OLIMBI. Shkronja MP në greqisht është B dhe kur ndodhen midis dy zanoreve shqiptohet MB. Gjuhëtarët shqiptar kanë bërë deri më sot transkriptim të fjalës greke OLIMBI, duke bërë që kjo fjalë të humbi kuptimin e saj që rrjedh nga gjuha shqipe(pellazgjike). Gjuhëtarët tanë me dashje ose pa dashje kanë bërë shumë gabime në disa fjalët shqipe duke i quajtur si fjalë të ardhura nga greqishtja, sllavishtja, latinishtja etj. Por po të studiohet më thellë do kuptojmë se kemi fjalë të gjuhës shqipe të përvetësuara nga gjuhët e tjera.

Pirro i Epirit

Aleksandri i Madh
Plutarku shkruan për Aleksandrin e Madh se ai ishte biond, me një përskuqje të lehtë në faqe dhe në gjoks. Dua të shtoj se edhe Pirrua i ynë i Epirit kishte një përskuqje në të tërë fytyrën e tij. Aleksandri pamjen e jashtme i ngjante nënës së tij Olimbisë dhe dajallarëve që ishin nga fisi ilir i Epirit.
Filipi për të mësuar Aleksandrin në edukimin e tij mori dy mësues Leonidhën që ishte kushëri me Olimbinë dhe Lisimakun edhe ky ishte nga krahina e Dodonës Pellazgjike3. Pra siç del nga historia me edukimin e Aleksandrit u morën dy mësues ilirë. Më vonë Filipi solli edhe Stagjire me prejardhje shqiptare4 i njohur me emrin Aristoteli, një filozof i zoti nga Selaniku për të mësuar Aleksandri gjuhën greke dhe letërsinë e tyre.
Në moshën 18 vjeçare Aleksandri në krye të 2.000 kalorës mposhti ushtrinë e Athinës. Mbas vrasjes së Filipit, Aleksandri në moshën 20 vjeçare bëhet mbret i Maqedonisë dhe i Greqisë në një moshë të re në verën e vitit 336 p.K. Në vjeshtën e vitit 335 para K. Aleksandri i Madh u kthye në Pellë për të përgatitur planin e tij të madh për të pushtuar Azinë dhe të shkatërronte perandorinë perse.
Aleksandri gjatë udhëtimit të tij për në Azi bëri edhe një ndalesë të vogël në bregdetin e Trojës që tashmë ishte shkatërruar e tëra nga lufta dhjetëvjeçare midis Trojanëve dhe Akejve. Kur mbërriti në Trojë Aleksandri u mallëngjye. Librin më të dashur ai kishte ILIADËN dhe nëpërmjet Iliadës kishte mësuar për Trojën dhe luftën e saj. Gjatë vizitës në Trojën e shkatërruar Aleksandri bëri fli në kujtim të mbretit të pafat të Trojanëve Priamit të cilin e kishte vrarë djali i Akilit, Pirroja. Por nga heronjtë e luftës së Trojës ai adhuronte Akilin mbretin e Mirmidonëve që e kishte stërgjyshin nga nëna.
Ishte mëngjesi i 3 qershorit ët vitit 323 p.K., kur Aleksandri ndeu se kishte zjarrmi të brendshme, pasi bëri një banjë ai ushtri përsëri në gjumë. Kur u zgjua thirri të gjithë gjeneralët për planin e betejës, por pa se vetë ishte i pamundur. Për disa ditë rënkoi në shtrat nga temperatura e lartë dhe më 13 qershor vdiq në krevat i sëmurë. Kështu, mbreti i Maqedonisë që kishte mposhtur në fillim Greqinë dhe i kishte marrë emrin nuk mundi të realizonte ëndrrën e tij për të pushtuar tërë botën. Ai për dhjet vjet pushtoi pjesën më të madhe të botës, ndërsa stërgjyshi i tij Akili me aleatët e tij iu deshën dhjetë vite për të mposhtur Trojanët me dredhi.
Aleksandri vdiq, por mbeti gjallë emri, legjenda e tij. Lavdia e tij ndriçon e herë errëson dhe krijon probleme, dymijë e dyqind vjet pas vdekjes së tij
Sipas disa studiuesve të huaj Aleksandri i madhe quhej Meryamun Aleksandri, këtë mendim studiuesit e mbështesin në një mbishkrim që është gjetur në Egjipt.
Ku thuhej në një citim “meryamun setepenra Aleksandros”5. Kjo është një dëshmi që tregon se emri Aleksandër është i mëvonshëm. Ose më mirë të themi që është Llagap. Shpesh herë duhet të na punojë logjika e thjeshtë për të mësuar shumë të fshehta të njerëzve në kohën antike.
Po ta ndajmë emrin ALEKSANDËR në tre pjesë do të lexojmë tre fjalë, A-LEKS-ANDËR, që do të thotë: A është fjala e sotme shqipe ËSHTË, LEKS që është emri LEK dhe ANDRA është një fjalë e vjetër pellazgje që e përdorin ende shqiptarët, dhe do të thotë Ëndërr.
Pra, emrin ALEKSANDËR do të thotë LËKA ËSHTË NË ËNDËRR. Dhe me të vërtetë Leka ishte burrë i madh që mbeti në historinë e botës për të realizuar ëndrrat që ai shihte në gjumë, ky fakt përmendet në disa shkrimtar dhe historian. Sot shqiptarët emrin Aleksandër e kanë në disa variante si: LEK, ALEKS, SANDRI, LEKSANDËR. Shqiptarët që njihen ne Itali me emrin arbëreshë dhe në Greqi me emrin arvanitas në vend të emrit Aleksandër ata përdornin Leksandër. Duhet të dimë që në kohët e lashta njerëzit shpeshherë e humbnin emrin e pagëzimit dhe thirreshin me Llagapet e tyre. Më vonë Llagapet u bënë mbiemrat e familjeve. Shqiptarët e sotëm i pagëzojnë fëmijët edhe me emrin Andra. Në Greqi ndodhet një ishull me emrin ANDRA. Gjatë një studime që kam bërë në vitin 2001 për këtë ishull kam zbuluar se ky ishull banohej që në shekullin e XII nga shqiptarët. Edhe sot ishulli Andra (Ëndra) banohet nga 70% e popullsisë greke që flet në familje gjuhën shqipe, pra nga shqiptarë që njihen me emrin arvanitas. Ishulli ANDRA6 ka 27 fshatra shqipfolës, toponime, dhe mbiemrat e familjeve janë të kuptimit të gjuhës shqipe. Emri ALEKSANDËR përbëhet nga fjalë të kuptimësisë në gjuhën shqipe.

Monedha e Republikës së Shqipërisë LEK me pamjen e Aleksandrit të Madh, 1926.
Elementët që tregojnë origjinën ilire(shqiptare) të Aleksandrit të Madh
1.- Më lartë kemi sjellë origjinat familjare të Filipi dhe Olimbisë që vijnë nga fiset ilire. Filipi ishte lindur nga një nënë ilire dhe Olimbia nënën dhe babain e kishte ilir. Shkencërisht ALEKSANDRI I MADH është Ilir, duke patur parasysh se logjika na shpie se nëna është ajo që përcakton babain e fëmijës. Pra, Filipi ishte djali i Eurodikes që vinte nga fisi ilir i Lynkestëve. Dhe për Aleksandrin kemi të sigurt që ishte djali i ilires Olimbisë që vinte nga fisi ilir i Epiriotëve. Më lartë thamë që Olimbia akuzoheshe shpeshherë që Aleksandri nuk ishte djalë i Filipit, por i gjarprit Amon.
2.- Nga pamja e jashtme dhe karakteri Aleksandri i ngjante Olimbisë, kishin të përbashkët ngjyrën e flokëve, bukurinë e fytyrës, ambicien, zgjuarsinë etj.
3.-Emri i pagëzimit të Aleksandrit ishte Meriamun, një emër që zbërthehet në gjuhën shqipe të dialektit geg, MER-JAM-UN. Sot disa fshatra shqiptar në Maqedoni ende thonë: MER JAM UN, që në gjuhës standarde shqipe është MIR JAM UNË.
4.- Emri i njohur botërisht nga bëmat e Miriamun ishte Aleksandër që siç e shpjeguam më lartë ka kuptim vetëm në gjuhën shqipe.
5.- Aleksandri ishte mbajtës i brirëve të Cjapit. Më vonë këtë shenjë do ta mbante Pirrua, mbreti i Epirit dhe Skënderbeu, mbreti i Epirit dhe Arbërisë.
6.- Gjuha që u fliste Aleksandri miqve të tij ishte ilirishtja e dialektit geg të Maqedonisë. Aleksandri greqishten e mësoi nga Aristoteli.
7.- Në vitin 1925 Republika e Shqipërisë që drejtohej nga Ahmet Zogu monedhës shtetërore e quajti me emrin LEK për nder të Aleksandrit të madh. Dhe në faqet e monedhës shqiptare LEK pasqyroheshin figurat e Aleksandrit, Herkulit, Akilit, Pirros etj. Kur shteti shqiptar kishte këto elemente në monedhën e tij në vitin 1925 që vazhdoi deri në vitet 1950, Greqia dhe Republika e Maqedonisë(FYROM) nuk kishin monedhë me këta figura të njohura të historisë së lashtë.

Monedha e Republikës së Shqipërisë LEK me pamjen e Aleksandrit të Madh, 1926.
Aleksandri në Bibël
Gjatë leximit të Biblës, në kapitullin e tetë, profecia e Danielit, thuhet se në shek.VII p.k. do të lindte Aleksandri i Madh. Profecia ka titullin: “Vegimi i Danielit: Dashi e Cjapi”7 ku shkruhet: “Në tretin vit të mbretërimit të mbretit Baltazar, unë, Danieli, pata një vegim, pas atij që pata në fillim të mbretërimit. Pashë në vegim dhe, ndërsa po shikoja, më ndodhi të gjëndesha në qytezën e Suzas, që është në krahinën e Elamit; nga vegimi e kuptova që isha pranë lumit Ulai. Ngrita sytë dhe shikova, dhe ja, pranë lumit pashë më këmbë një dash me dy brirë; të dy brirët ishin të lartë, por njëri ishte më i lartë se tjetri, megjithëse më i larti kishte dalë i fundit. Pashë dashin që godiste kundrejt perëndimit, drejt veriut dhe drejt jugut; asnjë kafshë nuk mund t'i rezistonte, askush nuk mund të çlirohej nga pushteti i tij; kështu ai bëri atë që desh dhe u bë i madh. Ndërsa kisha parasysh këtë, ja, ku po vinte nga perëndimi një cjap, që përshkonte tërë sipërfaqen e dheut pa e prekur tokën; cjapi kishte një bri të madh midis syve të vet. Arriti deri te dashi me dy brirë që kisha parë më këmbë përpara lumit, dhe iu hodh kundër me furinë e forcës së tij. E pashë të afrohet dhe të zemërohet kundër tij; pastaj i ra me bri dashit dhe copëtoi dy brirët e tij, ndërsa dashi nuk kishte fuqi për t'i rezistuar; kështu e hodhi për tokë dhe askush nuk mundi ta çlirojë dashin nga pushteti i këtij. Cjapi u bë shumë i madh; por, kur u bë i fuqishëm, briri i tij i madh u thye; në vend të tij dolën katër brirë të mëdhenj, që drejtoheshin drejt katër erërave të qiellit. Nga një prej tyre doli një bri i vogël, që u bë shumë i madh në drejtim të jugut, të lindjes dhe të vendit të lavdishëm. U rrit deri sa arriti ushtrinë e qiellit, bëri të bjerë për tokë një pjesë e ushtrisë dhe e yjeve dhe i shkeli. U ngrit madje deri te komandanti i ushtrisë, i hoqi flijimin e vazhdueshëm dhe vendi i shenjtërores së tij u shemb. Ushtria iu la në dorë bashkë me flijimin e vazhdueshëm, për shkak të shkeljes; ai hodhi për tokë të vërtetën; bëri tërë këto gjëra dhe i shkoi mbarë. Pastaj dëgjova një të shenjtë që fliste, dhe një i shenjtë tjetër i tha atij që fliste: "Deri kur do të vazhdojë ky vegim: ndalimi i flijimit të përditshëm, shkretimi për shkak të paudhësisë, shenjtërorja dhe ushtria të shkelur?" Ai më tha: "Deri dymijë e treqind ditë; pastaj shenjtërorja do të pastrohet". Tani, ndërsa unë, Danieli, e kisha parasysh vegimin dhe përpiqesha ta kuptoja, ja ku po rri para meje dikush që ka pamje burri. Dëgjova pastaj në mes të lumit Ulai zërin e një burri, që bërtiste dhe thoshte: "Gabriel, shpjegoja këtij vegimin". Ai iu afrua vendit ku ndodhesha unë dhe, kur arriti, unë pata frikë dhe rashë me fytyrë. Por ai më tha: "Kuptoje mirë, o bir njeriu, sepse ky vegim ka të bëjë me kohën e fundit". Ndërsa ai fliste me mua, unë rashë në një gjumë të rëndë me fytyrë për tokë, por ai më preku dhe më bëri të ngrihem më këmbë në vendin ku ndodhesha. Dhe tha: "Ja, unë do të të tregoj atë që ka për të ndodhur në kohën e fundit të indinjatës, sepse ka të bëjë me kohën e caktuar të fundit. Dashi me dy brirë, që ti ke parë, përfaqëson mbretërit e Medisë dhe të Persisë. Cjapi leshtor është mbreti i Javanit dhe briri i madh që ishte në mes të syve të tij është mbreti i parë. Briri i thyer dhe katër brirët që dolën në vend të tij janë katër mbretëri që do të dalin nga ky komb, por jo me të njëjtën fuqi të tij. Në fund të mbretërisë së tyre, kur rebelët do ta kenë mbushur kupën, do të dalë një mbret me pamje të egër dhe i rrahur në dredhitë luftarake. Fuqia e tij do të rritet, por jo për shkak të forcës së tij; do të bëjë shkatërrime të habitshme, do të ketë sukses në ndërmarrjet e tij dhe do të shkatërrojë të fuqishmit dhe popullin e shenjtorëve. Për shkak të dinakërisë së tij do shtohet mashtrimi në duart e tij; do të krenohet në zemër te vet dhe do të shkatërrojë shumë njerëz që janë në siguri; do të ngrihet kundër princit të princave, por do të thyhet jo nga dorë njeriu. Vegimi i mbrëmjeve dhe i mëngjeseve, për të cilin është folur, është i vërtetë. Ti e mban sekret vegimin, sepse ka të bëjë me gjëra që do të ndodhin mbas shumë kohe". Dhe unë, Danieli, e ndjeva veten të sfilitur dhe qeshë i sëmurë disa ditë; pastaj u ngrita dhe u interesova për punët e mbretit. Unë isha i tronditur nga vegimi, por askush nuk e vuri re”.
Shkencëtarët e kanë zbërthyer Profetësinë e Danielit dhe kanë nxjerrë përfundimin se bëhet fjalë për ngjarje që lidhen me Aleksandrin. Dashi ishte mbreti i Medisë dhe Persisë, që në shek. VI-V para K. vunë nën kontroll Maqedoninë dhe Thrakën. Cjapi me një brirë është Aleksandri i madh, i cili mundi Persinë, Darin e III që na paraqitet me shenjën e dashit. Cjapi që është shenja e Aleksandrit që pushtojë Persinë brenda 10 vjetësh, pra ashtu siç ka ndodhur me të vërtetë. Briri i thyer në katër pjesë ishte ndarja që pësoj mbretëria e Aleksandrit nga gjeneralët e tij. Ptolemeu, Lisimarku, Antipatrit dhe Seleku, që ishin të njëjtës kombësi, ilir. Po të shohim emri Lisimarku ka kuptimsin në të gjuhës së sotme shqipe Lis i Markut, edhe emri Seleku mund të jetë fjala shqipe Shelek që emërtohet qingji i vogël i sapo qethur. Këtë fjalë e ndeshim në tërë territoret Ballkanike që banohen nga shqiptarët. (INA)


Referime

1 Elena Kocaqi, Roli Pellazgo-Ilir..., Tiranë, 2007, fq.63.
2 Arben Llalla, ALBANIA, Tiranë, 24.01. 2007.
3 Edwin Jacques, SHQIPTARËT, Tiranë, 1996, fq.105
4 Robert d’Angely, ENIGMA, Tiranë, 1998, fq.244.
5 Elena Kocaqi, Albanët me famë në mijëvjeçarë, Tiranë, 2006, fq.93.
6 Τιτοσ Π. Γιοχαλας, ΑΝΔΡΟΣ, ΑΘΗΝΑ, 2000.
7 BIBLA, Ferizaj, 1996, fq.1220.

Arben Llalla

72 virgjëresha na qenka parajsë, po 100?

Ore, këta mirë bëjnë që krijojnë dhe besojnë një Zot të gjithëpushtetshëm, kur përmes frikës ndaj tij detyrohen të sillen drejtë dhe mirë, po pse dreqin e shfaqin kaq të gabuar?

Më mbeti në mendje një përshkrim i sures 55:72, nga Al – Tirmidhiu, e më vonë edhe nga Ibn Kathiri, ku thuhet se shpërblimi më i vogël për banorët e xhenhetit (parajsës) do të jenë 72 virgjëresha.

E para që mendova ishte pikërisht numri 72, jo për faktin se më interesonte numri, por sepse më bëri kurioz fakti, se përse shkruhet pikërisht 72, përse pikërisht ky numër i caktuar? Pasi u rreka më kot t'i gjeja një kuptim, thashë direkt atë që mendova instiktivisht:
"Flitet për numra, për një jetë të pafundtë"?!!!

Sado i madh të jetë ky numër, përsëri mbetet i pakrahasueshëm me pafundësinë e përjetshme.

Megjithatë, iu riktheva termit e virgjër. Femra në moshë rinore dhe të virgjëra.  
Kush joshet vallë me femra të virgjëra, apo me femra që virgjërohen pas çdo akti seksual?

Si mund të jetë vallë kënaqësi të merresh gjithë jetën duke zhvirgjëruar, të njëjtat 72 femra të virgjëra?

72 virgjëreshat

Kaq banale është vallë kënaqësia, sa të izolohet vetëm në këtë përsiatje të dhimbshme fizike?

Opo e marrim si të mirëqenë, që kështu na qenka e ashtëquajtura Parajsë - Xhenheti, po femrat vallë pse u dashkan joshur, për të plotësuar këtë numër, apo për të parë të dashurit e tyre, rrethuar me virgjëresha?

I habitur e çoroditur e hedh tutje këtë kapitull të çuditshëm dhe i rikthehem asaj jetës time ferr, që edhe përse vetëm me një femër dhe aspak të virgjër, mrekullohem.

Shkroi: Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

A ka moral tek politikbërësit shqiptarë?

Sot kjo pyetje në vendin tonë mund të quhet "pyetje retorike" që në letërsi do të thotë se s'ka nevojë për përgjigje.

Mjafton të lexosh shtypin dhe çdo shqiptar e ka të qartë se në vendin tonë, klasa politike nuk ka moral (sigurisht pa përgjithësuar). Arsyeja është se vetë fjala "moral" nënkupton mos shkeljen e ligjeve: "të shoqërisë", "të shtetit", "të familjes" dhe kështu me radhë, sipas fushave në të cilat përdoret.

Morali është një kategori shoqërore d.m.th. një element që përdoret brenda një grupi njerëzish.

Historikisht tek shqiptarët ajo nënkuptonte normat (Kodet e qyteteve dhe kanunet) e vendosura nga komuniteti dhe respektimin e tyre. Kjo arrihej nëpërmjet ligjeve, traditës dhe besës.
Soloni (burrë shteti , poet dhe ligjvënës i Athinës v.640) p.k.) për t'i detyruar bashkëqytetaret e tij të zbatonin ligjin, u kërkoi t'i jepnin besën se deri sa të kthehej në qytetin e tij, të mos i shkelnin dhe as mos t'i ndryshonin. Soloni e dinte se nuk do të kthehej më, dhe dëshironte që ligjet të zbatoheshin përjetësisht.

Shkatërrimi i institucionit të traditës dhe të besës (një nga mbështetësit kryesor te ligjit dhe kombit), qe krimi më i madh që sistemi enverist i shkaktoi popullit shqiptar.
Ky shkatërrim nuk u synua të bëhej vetëm në Shqipëri. Edhe shtetet ku mbeten popullsi shqiptare, luftuan shume në këtë drejtim. Ngjarjet ne Maqedoni, janë dëshmuese të kësaj dukurie. Mos vënia e prioritetit për problemet kombëtare mbi ato partiake dhe personale, qe shprehje e qarte e degradimit shpirtëror te disa politikaneve shqiptare, por me pasoja të rënda për popullsinë tonë, bashkëjetesën paqësore dhe demokracinë në vendin fqinj.
Shpërfytyrimi gradual i karakterit te brezave filloi ne Shqipërinë e pas 45-sës, me anën e eliminimit të figurave me demokratike, trashëguese të vlerave shpirtërore te popullit tone, me anën e pushkatimeve, internimeve, varfërimit financiar dhe shpirtëror, me anën e lënies ne duart e njerëzve te pa afte, te pa skrupull, servileve dhe jo profesionistëve, te fateve ekonomike dhe politike te shtetit..
Media dhe shteti ligjor enverist, kjo "shpate e Demokleut" qe rinte mbi kokën e shqiptareve, e bene realitet këtë shpërfytyrim.
Trafiku i prostitucionit, shitja e kombësisë për një grusht para , dëmtimi i trashëgimisë historike dhe natyrore , etj. janë disa dukuri te shkatërrimit te karakterit te shqiptarit.
Të mos harrojmë se gruaja (simbol i familjes), atdheu dhe historia (simbole të përkatësisë dhe prejardhjes), kanë qenë gjithmonë të shenjta për popullin tonë.

Gjatë kësaj periudhe 45 vjeçare, ky shpërfytyrim maskohej nën parullat e paprekshmërisë territoriale, kontrollit punëtor, të drejtimit të pushteteve nga populli, qarkullimit të kuadrit, të shkojmë në gjirin e popullit, etj. Por në fakt, udhëheqja enveriane punonte për të përjetësuar pushtetin dhe pamoralshmërinë e vet. Edhe ne kushtet e ardhjes se pashmangshme te demokracisë, ajo shpejtoi "të fabrikoje" demokratet shqiptare, nga radhët e saj partiake. 20 vitet e "demokracisë shqiptare" janë pasqyrë e aktivitetit të pamoralshëm d.m.th., larg çdo ligji tradicional dhe shtetëror, te klasës drejtuese politike shqiptare.
Ne rast se ne kohen e Enverit, te drejtat e çameve ishte një kapitull i mbyllur, se ekzistonte "një miqësi e madhe midis dy popujve" dëshmi te te cilit kemi edhe një libër te tij, ne rast se shqiptaret ishin kthyer ne skllevër të një pakice, pa të drejtën e pronës private, besimit dhe të fateve të jetës së vet (se për çdo gjë do të vendoste Partia, lagjja, fronti, etj) edhe mbas viteve 90, pak gjë ose më mirë të themi përmes shumë sakrificave dhe viktimave, arritëm minimalisht te lëvizim dhe te punojmë për veten tone.

Parimi bazë në Shqipërinë e DEMOKRACISË u bë :
" secili të mendojë për kokën e tij dhe zoti (të huajt) për të gjithë! "

Dhe shteti, nga një shtet i shqiptarëve siç duhej të ishte, u bë shtet i politikanëve. Një miqësi e madhe na rrethon me shtetin jugor e "çelikosur" nga Traktati i Miqësisë 1996 qe garanton se, edhe ne dekadat e ardhshme, te drejtat e shqiptareve çam dhe te minoriteteve me kombësi shqiptare, nuk do te zgjidhen kurrë. Te braktisurve historike, siç janë minoriteti ynë ne Greqi (pavarësisht se është disa milionësh), ne kohen e demokracisë ju shtuan edhe te braktisurit ekonomike te pas viteve 90.
Këto 20 vjet treguan, qe këta nxënës te devotshëm te politikes enveriane, vazhdojnë te mos çajnë kokën për fatin ekonomik, ligjor dhe shpirtëror te afro 1 milion shqiptareve, te emigruar për te mundësuar jetesën për veten dhe familjen e tyre. Aktualisht, te ardhurat nga emigracioni përbejnë mbështetjen me te madhe ekonomike te shtetit tone (afro 950 milion euro ne vit) dhe mjet mbijetese te shume familjeve ne vend. (ndërkohë qe akoma nuk ju është njohur e drejta e votimit për vendin e tyre !).
Por nuk ndryshon gjendja as edhe për popullsinë e braktisur brenda vendit. Ndryshimi i vetëm i viteve te demokracisë është ndryshimi i parullave nga: "Të luftojmë për të mbajtur lart fenerin e socializmit" dhe "Gjithçka me forcat tona" ne: "Te luftojmë qe te bëhemi anëtare te BE-se dhe NATO-s".

A ka ndryshuar ndonjë gjë ne funksionimin e shtetit dhe plotësimin e kërkesave te natyrshme te shqiptareve?
Situata shëndetësore, ekonomike, rendi, liria e shtypit, korrupsioni e shume tregues te tjerë, nuk kane shënuar përmirësim. Dhe s'kish si te ndodhte ndryshe. A është valle e mundur qe, nga këta drejtues te politikes shqiptare , nxënës dhe pasues te karakterit dhe synimeve të sistemit enverian, por edhe të shembullit "të ustallarëve" nga shtetet perëndimore, të kërkojmë moral, shtet ligjor, mbrojtjen e interesave kombëtare, ndershmëri dhe përfaqësim dinjitoz ne arenën ndërkombëtare?
Përjetësimi i pushtetit dhe pasurimi personal, janë dy qëllime te vetme te tyre dhe përbejnë "moralin" e çdo partie qe e shikon "pushtetin" si shpellën e Ali Babait.
A është kjo një dukuri vetëm shqiptare?
Sigurisht qe jo.
Pushteti si mjet sundimi ekonomik dhe politik, është një filozofi e mësuar qe ne ditët e para te shoqërisë njerëzore.
Por a ekziston morali politik dhe ekonomik ne shoqërinë e sotme?
Kjo varet nga ndërgjegjësimi i qytetareve te një shteti. Shqiptaret nuk kane patur një shtet të konsoliduar historikisht, me gjithë përpjekjet e pareshtura e te vulosura me gjak dhe sakrifica. Por ka qene, një popull qe drejtohej nga një moral i forte tradicional familjar dhe shoqëror, qe shume popuj europiane e kane admiruar. Jo me kot emri i Aleksandrit te Madh, Pirros, Teutës, Skenderbeut, Ali Pashe Tepelenës, u bene jo vetëm emra historike për shqiptaret, por dhe figura frymëzimi te kulturës europiane.

Vete figura kolektive e shqiptareve, qe një figure admirimi nga te huajt (shpesh edhe armiq tanë), për vetitë më të vlerësueshme te njeriut si: besnik, luftëtar i lirisë, i ndershëm, punëtor, krenar, i zgjuar,?..

Pikërisht, për te shkatërruar këtë moral shoqëror te shqiptareve, qe ne periudhat para kristiane ne kohen e pushtimeve te Pol Emilit, u be ndarja gjeometrike e trevave shqiptare, qe edhe vëllai me vëllanë te mos takohej. Mohimi i qarkullimit te lire brenda shtetit te cunguar shqiptar (pas 45-sës) dhe te çdo lirie tjetër, gjenocidi politik dhe ekonomik ndaj përfaqësuesve me te shquar te patriotizmit, cënoi rëndë vlerat e traditës dhe te moralit kombëtar te komunitetit.

Sot shqiptaret, një popull tradicionalisht vital, ne kushtet e një demokracie (qe erdhi me shume si rrjedhoje e kushteve te krijuara ne Europe) akoma të mangët brenda vendit, janë ndërgjegjësuar, se kanë shumë të drejta që nuk i gëzojnë.
E drejta themelore është ajo e dinjitetit kombëtar.
Sot politikanet tanë dalin me teza se ne periudhën e bashkëjetesës brenda një familjeje europiane po humbet nocioni i Kombit, duke harruar se organizata me e madhe botërore quhet Organizata e Kombeve te Bashkuara dhe shenjtërimi i Kombit është ne bazën e çdo politike shtetërore ne vendet demokratike.

Shqiptaret kërkojnë te drejtën, për te plotësuar jetesën ekonomikisht, nëpërmjet zhvillimit ekonomik brenda vendit te tyre, si dhe te mos punojnë nen presionin e "fshesës" jashtë vendit. Demokracia në radhë të parë nënkupton fjalën "SIGURI", që do të thotë siguri brenda shtëpisë, në vendin ku jeton dhe siguri kombëtare. Siguri edhe kur ndodhet në çdo cep të botës, si qytetar të një shteti të caktuar, që figuron në Organizatën e Kombeve të Bashkuara dhe pjesëtar i shumë organizmave të tjera ndërkombëtare.

A jemi ne të siguruar kombëtarisht?
Duke pare se brenda vendit, bëhen thirrje publike për tu tjetërsuar, për "autonomi" te tokave dhe popullsisë shqiptare, brenda territorit dhe popullsisë po shqiptare, kur nëpunësit e administratës shqiptare janë drejtuesit e këtyre veprimeve, kur përfaqësuesit më të larte shtetëror, nuk e ngrenë zërin me mjete ligjore tek institucionet kombëtare dhe ndërkombëtare, por me buzëqeshjen qe s'iu hiqet nga buza bëjnë shurdhmemecin, populli e kupton qarte, se ne Shqipëri nuk ka siguri, pra nuk ka demokraci reale.

Fatbardha Demi
E Shtune, 14 Qershor 2008



Bishtpëllumbes tonë!

Moj bukuroshe bishtpëllumbe
që shpesh thua:
"Për askënd në botë
t'ia di, nuk dua"!

Dhe e thua
me zë të lartë ,
me arrogancë e krenari
mes miqve e mikeshave të tua.

Me sa mend në kokë
e në ballë, me sa sy,
pret që thirrje të tilla
të ftojnë ndokënd, t'ia dijë për ty?!

Ne të gjithë për njëri-tjetrin
duhet t'ia dimë gjithmonë
dhe realisht të gjithë ia dimë
me apo pa hipokrizi,
si ti...bishtpëllumbja jonë.




Shkroi: Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2

Arrestohet djali i deputetes Arta Dade, plagosi nipin e Adil Çarçanit

Besnik Dabulla, djali i deputetes të Partisë Socialiste, Arta Dade është vënë në pranga nga policia për akuzën e plagosjes dhe armëmbajtjes pa leje.

Policia e Tiranës bëri të ditur sot se zanafilla e ngjarjes ka qënë një sherr që ka nisur në mbrëmje vonë në lokalin që është në pronësi të Dabullës në zonën e ish-Bllokut, ku mbeti i plagosur rëndë për jetën, shtetasi Endrin Lufi, nipi i ish-anëtar I Byrosë politike të kohës së Hoxhës, Adil Carcani. Lufi ishte duke darkuar dhe ne lokal ndodhej dhe Shkëlzen Hoxha, nipit i Enver Hoxhës, djalit të Ilir Hoxhës.

Burime zyrtare nga Policia e Tiranes bënë të ditur se, në këtë konflikt u përfshinë shtetasit: Besnik Dabulla, djali i deputetes se Partise Socialiste, Arda Dade, Edrin Lufi, nipi i ish- kryeministrit te fundit komunist Adil Çarçani si dhe Shkelzen Hoxha, nipi i ish -diktatorit komunist Enver Hoxha.

Sipas policisë, shtetasit e lartepermendur ndodheshin duke darkuar në një lokal prane ish -zones se bllokut kur, Besnik Dabulla është konfliktuar me Edrin Lufin duke e plagosur me arme zjarri atë.

Forcat e policisë që shkuan menjëherë në vendin e ngjarjes sekuestruan me cilesine e proves materiale një armë zjarri tip pistolete, që mendohet se i perket autorit të dyshuar të ngjarjes. Ndërkohë që u morr masa e arrestit në flagrancë ndaj shtetasit Besnik Dabulla me akuzat e "Plagosjes së rëndë" dhe "Armëmbajtjes pa leje".

Të njëjtat burime bene të ditur gjithashtu se, per dokumentimin e plote ligjor te ngjarjes është ngritur nje grup i posacem hetimor ne drejtimin e Prokurorise se Tiranes.

Balkanweb



Kur ish komunistët fillojnë e vriten mes njëri-tjetrit do të thotë se pazaret e tyre  për robërimin e qytetarëve nuk kanë shkuar si duhet. Eshtë qetësia dhe harmonia e tyre që duhet të na shqetësojë më shumë.
Ndal paditurisë!


Zogj të ngordhur bien nga qielli edhe në Suedi, bota sheh me ankth

Edhe në Suedi kanë nisur që të bien zogj të ngordhur nga qielli.

Disa ditë më përpara kishin nisur që të binin zogj nga qielli në disa shtete të Amerikës. Gjithashtu me mijëra peshq janë gjetur të ngordhur.

Askush nuk di të thotë me saktësi se çfarë po ndodh. Disa flasin për stres vdekjeprurës tek zogjtë e peshqit. Teoria e ngordhjes së zogjve për shkak të fishekzjarreve ka rënë për shkak se zogjtë po ngordhin sërish. Disa ekspertë thonë se shkak është fusha magnetike e tokës, e cila ka nisur e po humbet fuqinë.

Advocate staff photo by LIZ CONDO. Photo shot on 01/03/11. Trax No. 10022772A / Hundreds of dead Starlings, Red-winged Blackbirds and Brown-headed Cowbirds lay along the side of the Morganza Hwy. in New Roads. The birds were found dead and dying along a half mile stretch of the road Monday. No cause of death has yet been reported.



Në internet po qarkullojnë edhe shumë teori konspirative. Njëra flet për testimin e një arme të fuqishme nga amerikanët. Disa besimtarë thonë se këto janë shenjat e apokalipsit.

G. Tema 


Njeriu dhe uji i bekuar

Të gjithë po përballemi me një dukuri natyrore që për nga dëmi i ngjan përmasave të një epidemie, por që, kurrsesi, me këto njohuri të sotme që zotëron pjesa shkencore shqiptare të barazohet me fatkeqësi natyrore.

Pse?
Sepse me përkufizim është quajtur dhe do të quhet fatkeqësi natyrore, ajo dukuri e natyrës, që kur ndodh kalon kufijtë e njohjes inxhinierike apo shkencore ose është për herë të parë, e pastudiuar ende, e pandodhur më parë, e pamonitoruar më parë.

Në këtë kuptim janë quajtur proceset vullkanike, ato të tërmeteve, të përmbytjeve, deri në ato të bubullimave, në kohën kur njeriu primat trembesh dhe strukesh në shpella, siç bëjnë qeniet e sotme paranjerëzore, ato me ndërgjegje e arsyetim të ulët - Qentë.

Për disa nga proceset natyrore, kjo tromaksje ka vazhduar edhe në mesjetë, madje për pak nga këto dukuri, që lidhen ende me shkallën e injorancës vazhdon deri në ditët tona (ju kujtojmë eklipsin e vitit '99, se si media struku shqiptarët brenda mureve të shtëpisë).

Por, nuk mund të pranojmë, sot, se tërmeti, vullkani, përmbytja, rrëshqitja e erozioni përbëjnë fatkeqësi natyrore, në një kohë, kur për to në të gjithë botën e shkencëruar ekzistojnë harta të shpërndarjes së potencialeve të tyre të mundshme.
Kësisoj, çdo vend është i rajonizuar sipas kuptimit të rreziqeve natyrore në shkallë të ndryshme, ku edhe vendi ynë e gëzon këtë fakt në sajë të institucioneve shkencore që kishte, që sot janë kthyer si çiban apo si atashe aparatçikësh pranë katedrave pedagogjike. Harrojmë se këta i nevojiten vendit si deveja në shkretëtirë, si fotosinteza në bimë, por mbi të gjitha si oficeri në luftë.

Le të kthehemi tek halli që na ka zënë, por të jeni të bindur e të gatitur or qytetarë e katundarë shkodranë, se ky hall i ngjan miut që kaloi njëherë nëpër mustaqe. Zamzaneja prej qelqi u thye apo shtamba prej balte u kris.
Aq keq më vjen që po ju shkruaj, duke iu drejtuar juve këto reshta, aq sa po më dridhet dora mbi tastierë, por jo mendja, sepse më parë se të kesh këtë fatkeqësi, më saktë këtë zemërim natyror, ulu pak pranë një oxhaku me zjarr bubulak ose mund të ulesh edhe në banjat alla franga, sepse në kësi vendesh njeriu reflekton qetazi për ato që ka bërë dhe për ato që duhet të bëjë.
Çfarë?
Së pari, se si ndërtove në zonë përmbytje, duke zaptuar tokë buke, që shqiptari ka ndërtuar në mijëvjeçarë, qysh nga koha e Trojës, në kodra e në rrëzë saj (ju kujtojmë Beratin të ndërtuar në shtatë kodra, prej të cilit mori shembull Roma e Stambolli më pas).

Së dyti, nuk mjaftoi që ky vend fitoi nga ky lumë Drin, (i cili kur ndodh që gjëmon, ndodhka që ky popull edhe e mallkon), tokat që dikur përmbyteshin përgjatë zonës së Gjadrit. Sikur nuk mjaftoi, që ky komb fitoi nga ky lumë Drin, tokat, që dikur përmbyteshin përgjatë zonës së Lezhës.
Sikur nuk mjaftoi, që ky vendimmarrës qaraman fitoi energji elektrike për ditën, duke i zënë rrugën në Vaun e Dejës. Sikur nuk mjaftoi, që ky politikëbërës derëzi fitoi energji elektrike për natën, duke i zënë rrugën në Koman. Sikur nuk mjaftoi, që ky ligjvënës "hallemadh" fitoi energji elektrike për dimër e për verë, duke i zënë rrugën në Fierzë. Dhe pastaj e detyruan të bashkohej i tëri me Bunën.

Dhe pastaj katundarë e malësorë, që nga Shkodra gjer' në Vlorë, i zunë pusi me ndërtime të "legalizuara" anash majtas, anash djathtas, para e prapa rrjedhës, të njohura në mijëvjeçarë si zona përmbytje që janë vetëm për mish e oriz.

Çfarë nuk arrijmë të kuptojmë?
Mirë në zonë përmbytje, po pse në zonën gropë të saj, ku ju kujtojmë Nartën, Divjakën, Velipojën, Ulqinin, të cilat janë ndërtuar mbi mezhdë, që përmbytja t'i rrethojë për pak ditë, por jo t`i mbysë shtëpi e katandi për çdo vit.
Mirë në zonë përmbytje, po pse një ngrehinë këtu e një atje, duke betonizuar tokën, që në kësi kushtesh, rrit volumin e ujit përmbytës.
Së treti, si mund të derdhësh ujërat e zeza pranë një Liqeni që të ka dhënë ujë me u ngijue, peshk me jetue, shpezë me shijue, bimë me zbukurue, aq më tepër që ti o shkodran vajte e ndërtove jetë, qysh nga pellazgia, tek Liqeni, që pasi e pagëzove me emrin Shkodër, ku s'ka mundur gjuhë tjetër ta thyej, ti sot e thyen dhe e fyen, duke e bërë të thirret gjirizi i Shkodrës.

I dashur countryman and countrycitisen!
Jam i bindur, që si çdokush, e dini se uji ka një formulë të thjeshtë të ndërtuar nga dy atome hidrogjeni, si baza kimike e formimit të tokës që na ushqen dhe një atom oksigjeni, si baza kimike e jetës së gjallë, përfshirë dhe njeriun. Pra, uji është baza e jetës edhe për njeriun.
Sikundër jam i bindur, që nuk di të kundërtën e saj, që njeriu dhe qeniet e tjera të gjalla (kafshët, bimët etj.) janë baza e jetës së ujit.
Dëgjo këtu tani dhe dëgjomë mirë.
Uji, veç përbërjes kimike të mësipërme, duke qenë mineral, si gjithë të tjerët ka dhe ndërtohet prej kristalesh optikë, që marrin një formë të caktuar në varësi të sjelljes me të.
Pra, ndryshe nga të gjithë mineralet e tjerë, këto kristale optikë marrin formë të caktuar nga mënyra se si reagon, ajo qenie për të cilën ai është baza e jetës, pra, si qeniet e gjalla, si edhe njeriu. Ndërkohë që dihet, që qeniet e gjalla, si bimët edhe kafshët kanë ekuilibër dhe mënyrë të sjelluri me ujin sipas ligjeve e rregullave perfekte.
Ai që del nga binarët në marrëdhënie me të është vetëm qenia me dy këmbë.  
Kështu, në të gjitha eksperimentet e kryera në qindra pika të globit me ujin që rridhte nëpër rrjedha të caktuara, rezultoi se kur njeriu e bekonte me fjalë të ngrohta, dashamirëse e uruese, kristalet optike të ujit të rrjedhës vendoseshin sipas një forme të rregullt, duke e bërë atë ujë paqësor, të qetë, të dashur dhe dobiprurës.

man holding singing bowl at sunset

Kur njeriu nuk i bëzante kurrgjë ujit të kësaj rrjedhe, kristalet e tij merrnin formë amorfe dhe nuk reflektonin më vetitë e mësipërme. Por, kur njeriu i pëshpëriste fjalë të mallkuara, ai kthehesh në ujë agresiv, në ujë realisht i tërbuar, sepse kristalet e tij merrnin formën më të çrregullt të mundshme, sepse ato deformoheshin, zgjeroheshin, duke krijuar turbulenca brenda vetvetes, pa shkaqe të jashtme natyrore ose për të njëjtat shkaqe natyrore, si ato më sipër. Me këtë shkak shpjegohet rasti, pse një akshën gatim del me shije, edhe pa hedhur erëza.
Sepse, kuzhinieri apo amvisa e ka këndue apo ia ka pasë kënda ushqimin që gatuan, duke i dhënë një shije të papërsëritur. Kujtoj supën e prerë me vezë, kur dikush nga fisi im sëmurej në Berat, që vetëm nëna Minos (sime Mëje) i kërkohej ta gatiste, sepse ajo e këndonte kur e gatuante. Pra, është uji brenda gatimit që merr formë të gëzueshme, dhe/ose e kundërta, kur gjella del pa shije, dhe kuzhinieri e moleps me erëza.

Kjo po më tremb me këta politikëbërës apo me këta vendimmarrës, por më shumë më vjen të bërtas për këta qytetarë, që shajnë e shfrejnë për forcat e verbra të natyrës, duke harruar zemërimin natyror të saj për bëmat që i kanë kandisur. Po kur thonë: - "U çmendën apo u tërbuan ujërat!" Çështja është ujërat apo njerëzit?!

Nga prof. asc. Sazan Guri, G. Shekulli

Ndal Paditurisë - Ndiqni këtë eksperiment me video, se çfarë i ndodh realisht ujit, me anë të tingujve:
http://www.youtube.com/watch?v=rdOJZDWJkuk