Myslimanët e Shqipërisë: Të hiqet Nënë Tereza

Forumi Mysliman i Kosovës i ka kërkuar autoriteteve drejtuese të shtetit më të ri në rajon, largimin e fotografisë së Nënë Terezës nga institucionet publike.

Me anë të një peticioni, ata shpjegojnë se nuk janë kundër fesë katolike, por kundër përdorimit politik e kulturor dhe imponimit të figurave katolike.  



Ata kanë deklaruar se nëse kërkesa e tyre nuk merret në konsideratë, atëherë do të hidhen në protesta masive.

Ndërkohë që edhe forumi mysliman shqiptar, nëpërmjet Roald Hysës, e mbështet këtë peticion të ardhur nga Kosova, pasi sipas tyre, po teprohet me përdorimin e figurës së Gonxhe Bojaxhiut, pasi ajo nuk ka dhënë ndonjë kontribut konkret për Shqipërinë. Sipas Hysës Shqipëria ka plot figura të tjera, siç është ajo e Dom Nikollë Kaçorrit që ia vlen të respektohet, pasi ka dhënë një kontribut konkret për Shqipërinë.


Peticioni
Forumi mysliman i Kosovës ia drejton peticionin presidentit Behxhet Pacolli, kryeministrit Hashim Thaçi dhe kryetarit të kuvendit Jakup Krasniqi.

"Komuniteti musliman në Kosovë, si komunitet shumicë, është konkretisht i brengosur mbi shkallën fillimisht latente, por kohëve të fundit të përmasave të mëdha, të tendencave dhe metodave të një dominimi kulturor, të ritit katolik në vend, si relikë e trashëguar nga e kaluara e garniturave më të hershme pushtetare, që ishin akcelereuse të një dominimi të tillë. Vazhda e tolerimit të tendencave dhe metodave të tilla, po sfidon laicitetin edhe të qeverisë së re. Nuk është se tendencat dhe metodat e tilla, nuk janë vërejtur nga ne edhe më herët, sikurse në rrafshin ligjërues/mësimor, kulturor, medial, e politik, por për hirë të arsyeshmërisë dhe mosshkaktimit të reaksioneve publike, i kemi kaluar me heshtje. Hapi i ndërrmarur nga ministri Memli Krasniqi për largimin e fotografisë së Nënë Terezës nga zyret e MSKRS-së, si dhe detyrimi për ta rikthyer prap, pas reaksioneve të shumta katolike e filokatolike, ishin dëshmi e sfidimit serioz të laicitetit institucional/shtetëror nga katolicizimi kulturor dhe tendencat e tij dominuese në rritje. Sidomos adresimi i një peticioni nga ana e disa "intelektualëve" ku nga kryeministri kërkohej shkarkimi i minstrit Krasniqi, duke u thirrur ndër të tjera edhe në bindjen e tij fetare si arsye për largim, na bëri që ta thyejmë heshtjen.

Duke e ditur se Kushtetuta e Kosovës, në Nenin 8, Pika 1, e përcakton Kosovën si shtet laik dhe neutral në çështje të besimeve fetare, ateherë nuk shohim arsye të shkeljes së Kushtetutës, nëpërmjet përdorimit publik e institucional të një figure krejtësisht fetare, pa ndërlidhmëri me shtetin e Kosovës, dhe sidomos jemi kundër imponimit publik të një figure që deklarativisht thoshte se "i përkasë Krishtit" si figure kombëtare, pasi që një imponim i tillë, përpos që dhunon laicitetin institucional, përbën poashtu një imponim religjioz e kulturor nacional-katolicist, në një shoqëri me shumicë muslimane.

Nuk jemi aspakt kundër fesë katolike, por kundër përdorimit politik e kulturor dhe imponimit të figurave katolike. Ndaj ne kërkojmë largimin e figurës (fotografisë) së Gonxhe Bojaxhiut (Nënë Terezës) nga Zyra e MSKRS-së, si dhe nga Insitucionet shtetërore e publike të vendit. Shrepsojmë që kërkesa jonë të mirret parasysh dhe të diskutohet, në të kundërtën jemi të shtyrë drejt protestave publike", -përfundon peticioni i forumit mysliman Kosovar.



ShqipëriaKërkesa për largimin e figurës së Nënë Terezës nga institucionet publike është mbështetur edhe nga forumi mysliman i Shqipërisë. Roald Hysi, sekretar i këtij forumi, ka deklaruar se po abuzohet me përdorimin e figurës së Gonxhe Bojaxhiut. "Në mendojmë dhe këtë e kemi shprehur edhe herë të tjera, që nuk ka përse i jepet një akses kaq i madh Nënë Terezës, për sa kohë që ajo përfaqëson një fe të caktuar dhe nuk ka bërë asgjë konkrete për Shqipërinë. Gjithë aktivitetin e saj ajo e ka zhvilluar në emër të rrobës së krishtërimit që mbante veshur dhe jo në emër të Shqipërisë. Ne kemi plot figura të tjera, shumë më përfaqësuese, siç është ajo e Dom Nikollë Kaçorrit, i cili ka marrë pjesë në ngritjen e flamurit në Vlorë.  

Me këtë dua të them, se ne nuk jemi kundër fesë katolike apo figurave që na vijnë nga kjo fe, por jemi kundër teprimeve kur ata nuk kanë dhënë një ndihmesë konkrete për vendin tonë. Ndaj ne mendojmë se kërkesa e forumit mysliman të Kosovës është e drejtë", - ka përfunduar ai.

Esmeralda Keta, G. Shqiptare

"Gocat pëlqejnë çunat me makinë dhe më të mëdhenj në moshë"

Periudha e gjimnazit është njohur nga hera si periudha, në të cilën të rinjtë krijojnë ndjenja dhe afeksione për bashkëmoshatarët e seksit tjetër. Jo rrallë herë na ka ndodhur të dëgjojmë për historitë e krijuara në gjimnaze, histori të bukura, e shpeshherë edhe jetëgjata.

Me xhelozi e zënka adoleshentësh, por që në vetvete mbartin një angazhim serioz nga të dy partnerët. E njëjta histori përsëritet nga viti në vit, vetëm se kohët e fundit gjithnjë e më shumë djemtë kanë filluar të përballen me refuzimin e vajzave… Këto të fundit, siç na tregojnë edhe disa nga gjimnazistët e intervistuar pëlqejnë djemtë e pasur, më të mëdhenj në moshë, mundësisht me makinë dhe angazhime serioze.
"Dhe më e bukura është se të gjitha këto gocat që pëlqejnë çunat e mëdhenj, ndonjëherë shumë të mëdhenj, janë më simpatiket", - tregon Klejti, një gjimnazist i kryeqytetit.

Sakaq vajzat vetë tregojnë se djemtë e moshës së tyre janë të papjekur, mendjelehtë dhe shumë posesivë. "Kërkojnë medoemos të dominojnë në lidhje, duan që gjatë gjithë kohës të jemi në dispozicionin e tyre dhe për gjënë më të vogël iu ngel hatri. Djemtë mbi 22 vjeç janë më me eksperiencë dhe tregojnë maturi në veprimet e tyre. Të paktën kështu veprojnë shumica se edhe këtu ka përjashtime", - vijon më tej Arlinda, e cila sapo ka hyrë në lidhje me një djalë jo të moshës së saj...


Historitë
Historitë janë nga më të ndryshmet, por përgjithësisht 'dashuritë' në bankat e gjimnazeve nuk janë shumë jetëgjata, ndonëse edhe këtu ka përjashtime. Në suplementin "Gjimnazistët" kemi sjellë 2 herë historitë e çifteve të krijuara në gjimnaz, e që pavarësisht peshës së kohës ia kanë dalë ta mbajnë të gjallë ndjenjën e tyre. Ndërkaq të tjerat, shumë herë më të mëdha në numër janë shuar po aty ku janë krijuar. Arsyet janë nga më të ndryshmet, një nga më kryesoret edhe dëshira për t'u njohur me njerëz të rinj, për të provuar eksperienca të reja. Janë jo të pakta rastet kur në një çift ekzistojnë kushte 'ekstreme' ndaj njëri-tjetrit. "Jo se çiftet me partnerë të mëdhenj janë më jetëgjata, por në krahët e tyre sikur ndihemi më të sigurta", - tregon Darla.

Gjimnazistët e refuzuar
Në vazhdën e këtyre historive, djemtë janë ata që përjetojnë më shumë zhgënjime si pasojë e refuzimeve. Ndaj zgjedhja e tyre më e mirë, në rastet kur nuk duan të mbeten 'beqo', janë vajzat e shkollave 9-vjeçare, kryesisht ato që janë në vitet e fundit, që shërbejnë dhe si shpëtim për ta. Një nga problematikat e tjera që i shoqëron djemtë, është se në rastin që fillojnë të përkujdesen sado pak për veten e tyre, kur bëjnë pjesë në djemtë e bukur, kur janë nxënës të mirë në shkollë, apo kur nuk dëshirojnë të krijojnë lidhje në këtë moshë si pasojë e refuzimeve që ndeshin, etiketohen nga bashkëmoshatarët si persona me orientim seksual drejt të njëjtëve, gjë që krijon shumë probleme në personalitetin e tyre, edhe sipas specialistëve.


Psikologet e shkollave
Vetë psikologët e gjimnazeve pohojnë për suplementin se konstatimet e bëra më sipër janë mëse të vërteta. Ato ndër të tjera thonë se historitë e krijuara mes moshatarësh janë më të prirur për të qenë jetëshkurtra, sidomos kur nxënësit janë të dy në një shkollë, e më keq akoma në një klasë. "Nxënës të tillë kërkojnë që gjatë gjithë kohës të kenë vëmendjen e tjetrit, ndikojnë në shoqërizimin ose jo të partnerit dhe bëhen xhelozë për situatën më të vogël. Shpeshherë sidomos djemtë, por edhe vajzat kohët e fundit, përfshihen në konflikte për shkak të tjetrit, të të dashurës/it...Ndaj dhe vajzat duke u përpjekur sado pak për të qëndruar larg këtyre situatave, por edhe për t'u ndjerë të mbrojtura fizikisht dhe ekonomikisht zgjedhin partnerë më të mëdhenj, me një pozitë në shoqëri", - tregojnë më tej specialistet e punësuara në shkollat e mesme.

Dashuria nuk është gjithçka

Por një nga krizat e tjera të adoleshencës, të vajzave përgjithësisht janë edhe marrëdhëniet seksuale. Me kalimin e viteve është shtuar shumë numri i marrëdhënieve seksuale gjatë kësaj moshe, por megjithatë ka edhe nga ato fanatiket që mendojnë se në gjimnaz është ende herët për të kryer marrëdhënie. Kështu të vëna përballë një dileme të sikletshme nga partnerët, qofshin këta të rritur ose jo, femrat në binomin seks apo ndarje, zgjedhin këtë të fundit, duke mos dashur të bëjnë gjëra nga halli, pa dëshirën e tyre.

"Ish-i dashuri më tha që do të lë nëse nuk bëjmë seks dhe realisht më la. Më thoshte që përmes seksit do të më tregosh dashurinë, por unë nuk i mendoj kështu gjërat dhe mendoj se veprova në mënyrën e duhur", - përfundon gjimnazistja 17-vjeçare, Xhejsi.

G. Shqiptare

20 vjet pa Enverin, 20 vjet me Berishën.

20 vjet me pare, ashtu si ne vendet e tjera te bllokut komunist, edhe ne Shqiperi, rrezimi i komunizmit u be jo me dhune, por me forcen dhe deshiren e njerezve per liri, me deshiren per te vendosur parimet e demokracise liberale: respektimin e te drejtave te njeriut, ekonomine e tregut, shtetin ligjor dhe globalizmin.

 Por, endrra evropiane, optimizmi i tejskajshem, idealizmi per nje sistem te ri demokratik bene qe te mos mendonim per shume vite per rrezikun e se keqes se vjeter, e cila u fsheh pas perdese se ndryshimeve drastike te kohes. Nen euforine e mendimit per shkaterrimin e komunizmit mashtruam veten, duke menduar që koniunkturat komuniste mund te ndryshonin. Por, gabuam rende.Lidhjet biologjike, me diktaturen komuniste jane shume te forta. ADN-ja e komunizmit u mbart ne menyre konstante dhe sistematike tek bijte e eterve komuniste. Shqiperia ishte vendi i fundit qe 20 vjet me pare shembi regjimin komunist duke i hapur rrugen pluralizmit me themelimin e Partise Demokratike, forces se pare politike qe lindi ne vend.

Te gjithe pranojne se Shqiperia ka pesuar ndryshime te thella dhe ka realizuar nje kapercim te madh, por gjithashtu ajo mund te kishte perparuar me shpejt nese tranzicioni i saj nuk do te ishte shoqeruar me trauma qe e vonuan ne kohe. Me 20 shkurt te ketij viti u mbushen 20 vjet nga rrezimi i diktatures komuniste. Sali Berisha  ftoi te gjithe qytetaret qe te beheshin pjese e koncertit festiv, qe u  mbajt te dielen, me rastin e 20 shkurtit, diten ne te cilen 20 vjet me pare, u rrezua shtatorja e diktatorit Enver Hoxha ne Tirane. 20 vjet pas 20 shkurtit 1991 kryeministri ka thënë se Shqiperia eshte nje vend ku funksionojne institucionet.

"Sot Shqiperia eshte nje vend me nje kushtetute thellesisht demokratike. Shqiperia eshte nje vend me ligje thellesisht demokratike. Gjithçka dhe çdo gje ne kete vend eshte e mundur dhe duhet te zgjidhet ne respekt te plote te kushtetutes” ka thene pasuesi i Enver Hoxhes, Sali Berisha. Them pasuesi se ka  ca si teper ngjashmeri Enveri me Saliun.

Qe te dy thone: “Degjomeni mua, une di, ju s’dini, do behet si them une”. Opozitarin Enveri e varroste ose e burgoste, Saliu e heq nga puna. Servilet Enveri i paguante kot, po kete bene edhe Saliu, ju jep edhe pozite. Enveri kishte shume spiune, Saliu ka prape spiune me shumice. Familjaret e Enverit benin jete disi me te mire se te tjeret, familja e Saliut deklaron miliona euro luksi. Vetemburrjen Enveri e ngriti ne qiell, Saliu e çoi ne hene. Median Enveri e kishte personale, Saliu e komandon me  Fariun etj.

Ata te dy i ndane vetem sensi se”njeri ish grure, tjetri KASHTE”. Kashta kashte mbetet…Te dy menduan se po u ngjite ne maje te shtetit je burre shteti. Me i ndershmi,me i drejti,me i afti,me i kulturuari.Keto jane cilesit e nje burri shteti qe meren qe ne familje,ndersa,Enveri urente te jatin,Saliu ka sekret gjithe jeten familjare te pa ardhesve te tij.

Nëse nje shoqeri mbart krimet e se kaluares te ndrydhura ne vetvete ajo eshte shoqeri  jo e shendetshme, qe vuan pasojat e krimit te djeshem duke mos gjetur dot energji per te sotmen e per te ardhmen. Historia po i ndeshkon shqiptaret, po i ndeshkon pse nuk ndeshkuan kriminelin, pse jo vetem e lane te lire te bridhte rrugeve, por edhe e veshen me pushtet dhe me arme. Ishim edhe ne ne demostraten tragjike te 21 Janarit dhe protestuam paqesisht.

Mund te kishim marre nje plumb edhe ne. Syte na pane njerëz te pafajshem, te cilet moren Kushtetuten e te drejtave te njeriut me vete ne varr.U vrane pa gjyq. Ishin te paarmatosur. Arma me e fuqishme qe kane pasur ka qene zemerimi qe iu vlonte ne shpirt. Kryeministri i Shqiperise nuk diti as kete here te mos e çoje popullin e vet deri ne ate menyre te skajshme. Tregoi edhe një herë se nuk i dhimbset asgjë, përveç kolltukut. Sot ndihemi sikur po rijetojmë në kohën e Enver Hoxhës. Në fakt, gjendemi edhe më keq se atëherë. Enver Hoxha të vriste pa firmosur asnjë kontratë për të drejtat e njeriut me botën e qytetëruar dhe demokratike. Ndërsa sot ndodhin turpe dhe tmerre “në emër të demokracisë”, dhe kur janë nënshkruar të gjitha kartat e të drejtave të njeriut. E në vend të drejtësisë, sot na duhet të dëgjojmë fjalimet e Sali Berishës. Përditë e më shumë i ngjajnë fjalimeve të Enver Hoxhës...

Shqipëria po ndryshon me vrasje e tmerre. Por edhe më parë ka qenë kështu. Veç në dukje ishte pak më e qetë, por në brendësinë e vet ky pushtet e ka pasur të fjetur krimin, i cili zgjohet sa herë e ngacmojnë aty ku nuk i pëlqen.


Geraldo Durdaj
Shënim: Autori është gjimnazist, banor i Gërdecit.

"Habiten se pse ky popull "idiot" nuk qenkësh i lumtur!"

Gati tre javë më parë, një modele izraelite, gjatë një seance fotografimi, u kafshua nga një gjarpër në gjoks. Fati i mirë i modeles dhe fati i keq i gjarpërit u bënë bashkë në mënyrë të pabesueshme duke prishur radhën dhe rendin në zinxhirin e evolucionit dhe duke ndërruar vendin mes viktimës së parashkruar dhe agresorit natyral: silikoni me të cilin ajo kishte harkuar dhe zmadhuar gjoksin, helmoi gjarprin, i cili ngordhi më pas.

"Të bëhet drejtësia, pa të përmbyset bota", i mësojnë juristët e rinj që në semestrin e parë, të vitit të parë të jurisprudencës. Bota e vogël shqiptare është përmbysur shpesh herë pikërisht sepse ka munguar drejtësia.

Dhe nëse javën që shkoi, një valë arrestesh për kontrabandën e naftës tronditi vendin, çdo qytetar është ndjerë edhe i vjedhur, edhe i grabitur, edhe i tallur. Eshtë ndjerë edhe i helmuar nga tymi mbytës i makinave.

Do të jetë i tallur dhe helmuar nëse e gjithë historia do të shfryhet në ndëshkimin e disa fakirëve që drejtonin autobotët e naftës, do të jenë të tallur e të helmuar të gjithë qytetarët edhe nëse do të ndëshkohen disa nga bosët që shumëfishuan milionat e eurove.
Do të jenë të tallur e të helmuar sa kohë nuk shpjegohet gjithë ky zinxhir krimi që nuk mbyllet me të arrestuarit dhe nuk ndëshkohen të gjitha hallkat e të njëjtit zinxhir.
Si në rastin e Diverolit të fishekëve kinezë, këtij profeti të së keqes që paralajmëronte dikur: gjithçka ka vajtur shumë larg e lart. Kafshët kanë dalë nga kontrolli.

Në fakt, pushteti kontrollohet kafshërisht. Pushteti është fotografia që tentohet të shitet si realitet.
Gjarpri i modeles izraelite që fotografohej me zvarranikun i nguli dhëmbët aty ku është mësuar t´i ngulë sytë njerëzia. Për fatin e tij të keq dhe për fatin e mirë të modeles u vetëhelmua nga silikoni i gjoksit të saj.
Shoqëria shqiptare nuk është gjoks izraeliteje. Edhe pse e kanë mbushur me silikon lumturie dhe i kanë mpirë nervin që e bën të dallojë viktimën nga xhelati, të vërtetën nga gënjeshtra, krimin nga dëmshpërblimi.  
Sepse sot shqiptarët janë "romë" në vendin e tyre dhe vetë romët, trajtohen siç trajtonin hebrenjtë nazistët.
Nazistët kishin bindjen e verbër se për pushtetin ishin në të drejtën të tyre edhe kur vrisnin, edhe kur digjnin, edhe kur shkelnin me zjarr të drejtën elementare të tjetrit për të jetuar.

Kështu, sot në Tiranë, ca jetojnë si patricët romakë në Romë, shumë të tjerë trajtohen si "romë" periferie: i duan shumë në letra, kurse në të vërtetë i vrasin edhe në mes të Bulevardit si në 21 janar.

Aleks Nika, prostestues i 21 janarit, i vrarë në mes të bulevardit!!!

Për hir të pushtetit, në emër të pushtetit, që habitet se pse ky popull "idiot" nuk është i lumtur!

Shekulli

Gërdeci, njolla e pashlyer e turpit

Sot, në tre vjetorin e shpërthimit të Gërdecit Shqipëria nuk ka zemër, më mirë me thanë nuk ka fytyrë të përkulet mbi varret e 26 burrave, grave, fëmijëve dhe pleqve që humbën jetën atje.

Njëmijë e njëqind ditë dhe nuk ka ende asnjë fajtor të shpallur nga gjykata.
Nuk ka asnjë marrje të hapur përgjegjësie dhe shprehje të hapur ndjese nga qeveria "Berisha". Nuk ka asnjë kumpt për ata që nuk kthehen më, a thua se i ka vrarë rrufeja apo përpirë toka. Jo,nuk jam krejt i saktë. Ka një lajm të ri në këtë tre vjetor të Gërdecit. Të pandehurit janë kthyer në shtëpi dhe po gjykohen në gjendje të lirë për shkak të kalimit të afateve !
E di se në kuptimin e përgjegjësisë, "Shqipëria" është një nocion abstrakt. Nuk ka fajtorë në fajin e atdheut. Faji i të gjithëve është shpeshherë faji i askujt, sikurse është strofkulla më e mirë për fajtorët konkretë.

Por dua të nënvizoj se mungesa edhe pas tre vjetësh e drejtësisë dhe ndjesës për tragjedinë e 15 marsit 2008 rëndon tashmë si njollë, si dështim dhe si turp mbi Prokurorinë dhe Gjykatën, mbi Këshillin e Lartë të Drejtësisë, mbi Minisitrinë e Drejtësisë, mbi Qeverinë në tërësi, mbi partitë, mbi shoqërinë civile. Për të mos thënë më shumë.
Natyrisht, nuk mund të futen të gjithë në një thes. Nuk janë njëlloj si ata që kanë bërë çmos për degradimin e procesit, si ata që kanë heshtur. Nuk është e njëjtë përgjegjësia e e organeve të drejtësisë me atë të shoqërisë civile, përgjegjësia e qeverisë me atë të opozitës.
Dallimin këtu e kupton kushdo. Por duhet ta themi se guximi i disa politikanëve dhe gjyqtarëve për të kaluar pa të keq mbi të vrarët na përfshin të gjithëve në bashkëfajësinë e oportunizmit dhe konformizmit.

Nuk ka asnjë mister në faktin se Gërdecin si aferë e ka krijuar qeveria "Berisha" në tryezën vezake të mbledhjeve të saj me 12 shkurt dhe 14 mars 2007 kur u miratua projekti i ripunuar.
Mund ta kishim menduar si një vepër të pakujdesisë dhe nxitimit- tragjeditë me zanafillë vendimet qeveritare kanë ndodhur e ndodhin, edhe pse gjithnjë e më pak. Por pas shpërthimi tragjik, në vend që të jepte shembullin e trasparencës edhe atje ku nuk i kërkohej, meqenëse humbjet ishin shumë të mëdha , kryeministri Sali Berisha nuk gjeti asnjëherë forca ta bënte këtë.
Në të kundërtën, përballë shpërthimit që do të ndante në dysh qeverisjen e tij dhe raportin e tij me të vërtetën, ai konturoi një fushatë sulmesh kundër Prokurores së Përgjithshme, Ina Rama. Sot ne kemi në mendje sulmet dhe fyerjet e fresketa të Berishës ndaj Ina Ramës për shkak të 21 janarit, 2011.

Por po të kthehemi prapa në kohë, në muajt maj dhe qershor të vitit 2008, do të shohim se ajo ka qenë edhe atëherë nën të njëjtin agresioni verbal të kryeministri dhe shpurës së tij.  
Gërdeci ndihmon shumë për të kuptuar pozicionin e qeverisë ndaj vrasjeve të 21 janarit sikurse 21 janari ndihmon shumë për të kuptuar pozicionin e qeverisë ndaj tragjedisë së Gërdecit.

Aleks Nika, prostestues i 21 janarit, i vrarë në mes të bulevardit!!!

E përbashkëta e këtyre qëndrimeve qëndron në të njëjtën teknologji politike të orjentimit të hetimeve në një hulli të caktuar nepërmjet intimidimit dhe nënshtrimit të prokurorëve. Në vitin 2008 ishte në rendin e ditës zbardhja e Gërdecit.
Prokurorja e Përgjithshme po kërkonte heqjen e imunitetit të ish ministrit të Mbrojtjes, Fatmir Mediu. Edhe ateherë, ashtu si sot, ajo mbështetej me forcë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Në pamje të parë dukej sikur kryeministri Berisha po bëntë vetëvrasje politike me sulme, që kishin kuptimin e marrjen në mbrojtje të Fatmir Mediut.

Në të vërtetë në rrethanat e krijuara Berisha nuk mund të mos e jepte imunitetin e Fatmir Mediut. Me sulmet kundër kryeprokurores, që dukeshin pa kuptim teksa shumica po votonte me të dyja duart kërkesën e firmosur prej saj, Berisha dhe shpura e tij po krijonin një qëndrim, që ishte njëkohësisht edhe një politikë në lidhje me zbardhjen e Gërdecit.
Nuk do të rrinin të varur nga hetimi, nuk do të drejtoheshin nga hetimi, por do të bënin çmos ta drejtonin ata hetimin dhe gjykimin e Gërdecit.


Kjo ishte politika e mbledhjes se hetimit dhe gjykimit në një pistë anësore, në një pistë të tillë, që në një anë publiku dhe të afërmit e viktimave të mendonin se Gërdeci po zbardhet, ndërsa nga ana tjetër të lihej jashtë procesit gjithçka dhe gjithkush që imlikonte moralisht apo penalisht Berishën dhe qeverinë e tij. Kjo ishte një zgjidhje e përshtatshme edhe për ata privatë apo zyrtarë të rangjeve të dyta e të treta që do të viheshin përkohësisht prapa hekurave.
Më mirë të dilnin para drejtësisë dhe të sakrifikonin paksa duke ruajtur mbështetjen e shefave, se sa të gjykoheshin e dënoheshin bashkë me shefat.
Mbetet e paharrueshme buzeqeshja e presidentit të firmës Albademil, Mihal Delijorgji, kur po dilte me duart në pranga nga dyer e gjykatës ku sapo kishte marrë vendimin e burgut pa afat për 26 të vdekurit në fabrikën e tij.

Shumë shpjegime dhe komente janë bërë për atë buzeqeshje intriguese si të Mona Lizës. Më ka mbetur në mendje shpjegimi që thoshte se Mihali buzeqeshte ashtu sepse ndihej si trimi i mirë me shokë me shumë, kishte marrë siguri dhe po u kthente siguri shokëve jashtë.
E shoqëruar me forma të shumllojshme presioni dhe me manovra të ulëta për djegien e afateve ligjore të gjykimit, politika e mbledhjes së Gërdecit në një pistë të dorës së dytë ka patur e ka një rol të dorës së parë në dështimin e deritanishëm të procesit.
Në gjykatë kanë përfunduar si të pandehur drejtuesit e ndërmarrjes MEICO dhe Albademil, që janë akuzuar respektivisht për favorizim dhe për shkelje të rregullave të mbrojtjes së jetës me pasovë vdekjen e personave.
Kurse ajo pjesë e historisë që ka të bëje me vendimet e Këshillit të Ministrave, me urdhrat e ministrit të Mbrotjes, me kontratën e dytë të 31 dhjetorit 2007, me funksionimin e çuditshëm të fabrikës, ku një palë e ka përdorur për demontim fishekësh, një palë tjetër për paketim fishekësh, një palë për të shitur barut dhe tunxh e një palë tjetër për të shitur fishekë- pra gjithë pjesa që e tregon Gërdecin si një histori korrupsioni nuk shohim të këtë përfunduar në gjykatë.
Zvarrisjet flagrante të procesit shpjegohen rëndom me mungesën e qëllimshme të avokatëve në seancat gjyqësore.

Kryeministri bën sikur revoltohet.
Minsitria e Drejtësisë bën sikur revoltohet. Këshilli i Lartë i Dretjësisë bën sikur revoltohet. Të gjithë bëjnë sikur. Edhje gjyqtarët bëjnë sikur po gjykojnë. Avokatët kanë përgjegjësinë e tyre, por problemi është më i thëllë. Sjellja e avokatëve u vjen përshtat të gjithë të lartpërmendurve.
Vetë Gërdeci si proces gjyqësor ka katandisur në një "sikur" të madh, ku gjytarët vinë vërdallë pa qenë të qartë ç`do të bëjnë me të. Gërdeci është konceptuar i tillë për t'u zvarrisur. Është ndërtuar i tillë që të degradojë.
Po të ishte ndryshe, gjykata do të kishte shpallur me kohë gjykimin e panderprerë, për t'ua djegur llogaritë në xhep avokatëve. Po të ishte ndryshe, do të ishte gjetur patjetër rruga për të sjellë në Shqipëri pronarin e shoqërisë amerikane SAC, Partik Henri, pronarin e madh të Gërdecit që ka krijuar të vegjlit, atë të cilit qeveria "Berisha" i ka dhënë formalisht të drejtën e demontimit të fishekëve në Gërdec.
Si është e mundur që edhe pas tre vjetësh ky zotëri nuk ka dhënë ende një dëshmi për fabrikën që qeveria shqiptare ia dha me aq bujari dhe ku një ditë të bukur gjetën vdekjen 26 njerëz!
Zhdukja e tij, distanca e tij me drejtësinë shqiptare apo fshehja e tij bien erë të keqe.
Lind pyetja përse nuk është kërkuar arrestimi i tij , sa kohë që ai e ka pas përfituar njëqind për qind kontratën e Gërdecit për të ndarë pastaj me shqitarin Mihal Delijorgji?
Kam frikë se Patrik Henri ka humbur apo ka munguar në Shqipëri sepse askush nuk e ka kërkuar serjozisht.
Ardhja e tij në Shqipëri apo një dëshmi e tij e dretpërdrejtë do ta hapte historinë e Gërdecit në zonën tash për tash të ndaluar për zbardhje ligjore. Një mori pyetjesh kuptimplote e kërkojnë atë.
Jo se nuk mund të sqarohen pa të, por gjithsesi përgjigjet e të zotit të punës do t'i jepnin me shumë dritë së vërtetës. Përse Gërdeci që ishte dhënë nga qeveria shqiptare për demontim fishekësh, është përdorur nga një palë shqiptare edhe për paketim fishekësh për shitje? Ç'ishte ajo fabrikë që kishte jo vetëm punëtorë por edhe pronarë në të zezë?

Cili është roli i Patrik Henrit në kontratën e dytë të Gërdecit, në kontratë që në një përqeshje tragjike me fishekzjarret e vitit të ri 2008 dhe si një paralajmërim kobzi i kërpurdhës që do të ngrihej në qiell dy muaj e gjysëm me vonë, u lidh pikërisht me 31 dhejtor 2007?
A mos vallë Patrik e kishte mbaruar punën e tij dhe ndërkaq zotërinjtë shqiptarë të fabrikës ishin sulur si të ndërkryer për të mbushur xhepat në të zezë?


Ka edhe një pikë tjetër që mund të sqarohet më mirë nga Patrik. Në 30 prill të vitit 2007, pa dalë ende urdhëri i ministrit të mbrojtjes për hapjen e fabrikës, ai ka autorizuar si përfaqësues të tij në Shqipëri biznesmenin Rrahman Selmanllari, shokun e Shkëlzen Berishës, djalit të kryeministrit.
Është interesant të mësohet si dhe në ç'kushte ky amerikan ka ndarë biznesin apo u ka deleguar përfaqësimin individëve shqiptarë me të cilët nuk mund të ndërronte asnjë fjalë për shkak të mosnjohjes së gjuhëve.
Rrahman Selmanllari ka mohuar çdo lidhje me Gërdecin në Prokurori. Ka mohuar autorizmin, edhe pse ka emrin e tij në të. Ka mohuar lidhjen me pjesëtarët e "grupit hije" që punonin kryesisht natën në Gërdec, edhe pse ka dhënë e ka marrë me dy prej tyre.
Kuptohet se kjo e Selmanllarit nuk është gjë tjetër veçse pjesë e një perbetimi më të gjerë për të mohuar gjithçka që nxjerr në skenën e Gërdecit djalin e Berishës, Shkelzenin.

Është një budallallëk. Në Gërdec ka vdekur edhe baxhanaku i Berishës, Muhamet Hoxha. Berisha mund të mos e ketë njohur, siç ka deklaruar vetë, por Shkëlzeni e ka çuar me punë në "grupin hije" të miqve të Rrahmanit. Gjithçka mund të mohohet, madje edhe të fshihet. I vdekuri nuk mund të mohohet.

Muhamet Hoxha është një viktimë, por edhe një dëshmitar i së vërtetës së Gërdecit. I asaj pjese të së vertetës që nuk është hetuar. Ose është hetuar me ndrojtje, sa për të kaluar radhën, por nuk është dërguar në gjykatë. Ose është dërguar në gjykatë, por është mbyllur me procedurë, në përputhje me politikën qeveritare të zvarritjes dhe degradimit të procesit.
Në trevjetorin e shpërthimit, kur nuk ka ende asnjë fajtor për vrasjen e 26 njerëzve, Gërdeci tregon me gisht shkaktarët e vërtetë të tragjedisë, të gjithë ata që të vërbuar nga ethet e pasurimit të përshpejtuar kurdisen një minë gjigante pranë një zone të banuar, të gjithë ata që s'lanë gur pa luajtur që të mos merret vesh çfarë ndodhi e të mos bëhet drejtësia, të gjithë ata që kanë qenë përbetuar për të vërtetën mbi varret e të rënëve, por që harruan gjithçka në karriget e pushtetit dhe kusarisë.

Një vit më parë Gjykata e Lartë pushoi çeshtjen në ngarkim të ministrit Fatmir Mediu për shkak të riveshjes së tij me imunitet parlamentar.




Këtë vit lanë qelitë dhe u kthyen në shtëpi për shkak të kalimit të afateve të pandehurit kryesorë. Nuk përjashtohet mundësia që vitin e ardhshëm, në përvjetorin e katërt të tragjedisë, ndoshta edhe më parë, ndoshta edhe më vonë, në vartësi të kalkulimeve që do të bëjnë avokatët, të kemi një lajm tjetër të ri: një pjesë e të pandehurve do të marrin pafajësinë, ndërsa tre katër prej tyre do të dënohen me afatet e paraburgimit, që do të thotë se do ta mbyllin çeshtjen në liri.

Ky do të jetë kulmi i një provokimi, që edhe pa këtë është bërë i padurueshëm.
Për familiarët e viktimave, për ndergjegjën qytetare, që nuk mund ta konsiderojë tragjedinë e Gërdecit si një problem privat i individëve që kanë humbur të dashurit në atë tragjedi.

Preç Zogaj, G. Shekulli

Pensionet bëjnë vllehët grekë

Prej vitesh, popullsia vllehe është tentuar të përdoret nga qarqe të caktuara për t’i dhënë udhë një teorie të rreme se ata janë grekë.
Siç zbuloi reportazhi i edicionit qëndror të lajmeve, “Shqipëria Tjetër”, plani është vënë në jetë në mënyra të ndryshme, jo vetëm në trajtë deklaratash mediatike.

Qëllimi është i njëjtë si me shqipëtarët ortodoksë, të cilet së bashku me vllehët synohet t’i shtohen artificialisht numrit të minoritetit grek në Shqipëri.

Udhëtimi i kamerave të Top Channel nisi nga Boboshtica e Korçës , fshati aq shumë i trazuar pas dhunimit të varreve të banorëve të zonës dhe betonizimit të tyre në emër të një memoriali të ngritur nga Omonia për dy ushtare grekë, të vrarë diku në pyjet përreth 71 vjet më parë.

Pavarësisht se të bezdisur nga zhurma e kohëve të fundit që i ka vënë në fokus të gjerë, sidomos pas deklaratave të konsullit grek të Korçës, Ikonomu, banorët vllehë të Boboshticës nuk druhen të flasin mbi prejardhjen e tyre, përkundrazi ata thonë hapur se shtet mëmë kanë Greqinë dhe jo Shqipërinë, e aq më pak Rumaninë a ndonjë vend tjetër.

”Shumica jonë e kemi prejardhje nga Greqia, shumica e vllehëve janë prej andej”, thotë Ilia Petro, një nga banorët e zonës.

Në rrugicat karakteristike të Boboshticës, duket se Greqia ka hedhur rrënjë të forta ndër vite, duke u bërë vllehëve apo çobenjeve, siç njihen ndryshe, një ofertë të mirë të cilën shumica e tyre nuk e kanë refuzuar.

”Greku na ka quajtur homogjenë dhe na ka dhënë karta homogjeni”, thotë Thanas Shaka, një tjetër banor, ndërsa përgjigja e vllehëve në fshat duket kudo e njëjtë.

”Unë jam grek dhe të gjithë vllehët janë greke. Të gjithë këtu janë me pasaportë greke”, shtoi Dine Marku, një tjetër rezident i Boboshticës.

Pak minuta udhëtim, në fshatin e Drenovës, vllehët i gjejmë shumicën duke luajtur, ndërsa pensioni i majmë që marrin nga shteti grek u lejon të mos punojnë në masë.

Mes pensionit 250-300 euro që marrin vllehët nga grekët dhe atij 8 mijë lekësh që jep shteti shqiptar për pensionistët e tij, diferenca është e madhe dhe thuajse ka vënë vulën në zgjedhjen e tyre.

”Ne vllehët jemi të gjithë grekë dhe të gjithë kemi pasaporta greke e marrim pension nga Greqia”, thonë edhe në Drenovë.

Tek disa, lidhja me Greqinë ka shkuar shumë më larg, deri tek egzistenca e të ashtuquajturit “Vorio-Epir”.

”Saranda është e krishterë, Korça është e krishterë dhe të gjitha këto janë zona vorioepiriote”, thonë. Për ironi, himni i flamurit ka lindur pikërisht në këtë fshat, i shkruar nga një vlleh siç ishte Asdreni.

Poeti dhe publicisti i shquar që aq shumë vargje i kushtoi këtij vendi, vështirë se do të imagjinonte kur vdiq 66 vjet më parë, se do të vinte një kohë kur pasardhësit e tij do të ndiheshin grekë.

Në Floq, një tjetër fshat jo larg Drenovës nuk gjejmë qoftë edhe një familje të vetme vllehe. Banorët thonë se ata janë larguar të gjithë vit pas viti. Megjithatë, edhe në fshatin musliman të boshatisur nga arumunet, grekët kanë lënë shenjat e tyre.

”U detyrova që emrin nga Fahri t’a ktheja në Vangjel kur shkova në emigracion, pasi greku nuk më pranonte me emrin musliman, kështu që ndryshova pasaportën. Dhashë 7 mijë lekë dhe e ndryshova”, rrëfen një banor i Floqit.

Nga Floqi, ku dikur jepte mësim edhe këngetarja vllehe Eli Fara, kamerat udhëtuan drejt Voskopojës shekullore. Në fshatin aq shumë të mpleksur mes historive e pretendimeve greke, arumunëve e shqiptarëve, realiteti është krejt i ndryshëm nga ai i Boboshticës e Drenovës.

”Faktikisht ne jemi shqipëtarë, jemi me kombësi shqipëtare dhe mbetemi shqipëtarë. Nuk ka sesi te jemi ndryshe”, thotë disi i tërhequr e i drojtur për shkak të pozicionit si prift i kishës ortodokse të Voskopojës At Thomai, edhe ai vlleh, lindur e rritur në Voskopojë.

”Edhe unë jam vllah, por jam shqiptar. Me aq sa di unë, gjuha vllehe është latine. Jam vllah lindur dhe banues në Voskopojë dhe këtu do të mbetem”.

Menjëherë pas viteve 90, Greqia vrapoi të kthente në grekë edhe popullsinë vllehe, sidomos në fshatrat përreth Korçës, Sarandës, Gjirokastrës e më tej, duke ofruar në këmbim pensione të majme.

Vllehët e sotëm, në një pjesë të madhe duket se kanë harruar paraardhesit e tyre, Mihal Gramenon, Themistokli Gërmenjin, Kostandin Kristoforidhin, Naum Veqilharxhin, Asdrenin, Spiro Ballkamenin, Kol Idromenon e shumë e shumë të tjerë që bënë histori me pushke e me penë në emër të flamurit të kombit shqipëtar.

Asnjë nga këta burra vllehë të shqiptarizmës nuk ishte grek, ashtu si të sotmit, që vetëm pensionin kanë të tillë.

Top Channel

Paganizmi ndër shqiptarë: Festohet masivisht Dita e Verës.

Kur Vaso Pasha do të shkruante në fund të ‘800 se “feja e shqiptarit është shqyptaria’’ besoj do të kishte parasysh më shumë se një thirrje kombëtare për shpëtimin e kombit, faktin se bashkëkombësit e tij nuk ishin edhe aq fetarë sa ky element të përbënte një çelës propagande apo thirrjeje për zgjim kombëtar por ishte e kundërta, pra fakti që nuk ishin fetarë aspak.

Në ditët e sotme ndajmë të gjithë të njëjtin mendim se tek shqiptarët edhe pse të ndarë në disa fe ekziston tradita e mirë e tolerancës fetaredhe e një harmonie bashkëjetese midis feve të ndryshme, gjë që na bën të krenohemi dhe ta trumbetojmë si një vlerë të madhe të shoqërisë sonë. Dhe padyshim që është e tillë.Ne shqiptaret pavaresisht se te “ndare” ne dy fe e kater komunitete fetare, jane të shkëputur nga feja, që nuk ka rëndësi të madhe në jetën tonë të përditshme e deri diku edhe në sensin e të thënit si të ‘pa fe’, jo në kuptimin negativ të fjalës.
Shqiptarët kanë qenë dhe janë tolerantë është se atyre nuk u bëhet shumë vonë për fenë, nuk e kanë atë si tregues të identitetit të tyre dhe as pjesë përbërëse e jetës së tyre të përditshme. E kam fjalën në përgjithësi duke mos marrë parasysh grupe të caktuara religjozësh apo besimtarësh që janë një pakicë shume e vogël, sidomos ne Shqiperine londineze.


Gjithashtu, janë të shumtë ata që mendojnë se shqiptarët janë popull pagan dhe kjo shihet në shumë artikuj dhe forume ku njerëzit shprehen për këtë temë. Termi ‘paganizëm’ haset shpesh,  ai perdoret masivisht, por shpesh here ne menyre te gabuar. Paganizmi nuk eshte prapambetje një nga format më të vjetra të besimit në botë, praktikuar pothuaj në të gjitha kulturat e hershme. Fakti qe Shqiptaret jane kaq pagane sot, eshte nje tjeter deshmi si shume te tjera,per vjetersine e ketij populli e lidhjen e forte qe ka ky i fundit me te kaluaren e tij.

Festimet ne Tirane

E faktin me kokeforte per paganizmin nder shqiptare e per cka thame me siper, mund ta vereje dje vecanerisht ne Tirane e Elbasan, ne Diten e Veres. Nje festim masiv, me i madhi qe prej kohes kur kjo date u shpall si Feste Kombetare, ashtu sic i kishte hije te ishte, nje feste etnike, e lashte, pan-shqiptare, nje feste e races sone, sic do te shprehej Konica i madh. Dita e Verës është dita ne te cilën stërgjyshërit tanë, -shprehej Konica -kur s’kish lindur ende Krishterimi, kremtonin per perëndite e luleve, te shelgjeve. Kur shkrin dimri, kur qaset vera e buzëqeshur, e holle dhe e gjate si ne pikture te Boticelit. Zemra e njeriut shkarkohet nga një barre, shijon një qetësi, një lumturi te ëmbël. Në këtë gëzim stërgjyshërit tanë ndjenin një detyre, tu faleshin perëndive qe sillnin këto miresi. Dhe ashtu lindi festa hiroshe qe e quajnë Dita e Verës.

 Rrugët e sheshet kryesore u tejmbushën nga të gjithë shqiptarët pa dallim moshe, besimi fetar dhe krahinor, tw bashkuar si një trung i vetëm duke treguar se janë një komb i vetëm dhe që kanë vetëm një identitet, atë shqiptar, i cili rrjedh nga qytetërimi antik Ilir, ndër më të vjetërit në Evropë. Dita e Verës e vërteton këtë lidhje, sepse vetë " Dita e Verës" është shumë e lashtë për nga koha e kremtimit dhe mënyra. Është festë pagane që rrjedh nga lashtësia dhë që është ruajtur me shumë fanatizëm deri në ditët tona, kryesisht ne VALM (Elbasan) i cili eshte kryeqyteti I kesaj feste me embelsiren tradicionale, ballokumen, shume te kerkuar tanime ne cdo treve shqiptare.

Festimet ne Tirane

Dita e verës, pavarësisht se e festuar kryesisht ne Elbasan, ajo eshte feste mbare shqiptare, ku cdo krahine e feston me menyren e vet. Ne veri ajo festohet me ndezjen e zjarreve purifikuese dhe kercimin rreth tyre, nje rit teresisht pagan dhe si gatim tradicional eshte dupa me kembe te thata dhie. Ne jug ajo festohet edhe me veze te lyera me shume ngjyra. Ne Tirane e Durres, ajo festohej ne menyre te ngjashme. Ne mengjes here tai qw zgjohej i pari duhet te kepuste nje dege me lule kumbulle e nje dege ulliri ose caraci e ta vite ate ne hyrje te shtepise. Ai qe e bente kete, do ti shkonte viti i mbare. Femijet shkonin dere me dere, e duke bere si zogj lajmeronin ardhjen e veres. Nuk duhet harruar edhe verorja aksesori i kesaj fete, ku diku behej me ngjyre te bardhe e te kuqe e diku me shume ngjyra.

Shoqeria shqiptare është më tepër pagane sesa e kundërta. Po të shohim kalendarin e festave e veçanërisht se çfarë ndodhgjatë tyre vëmë re se shqiptarët festojnë të gjitha ditët fetare sipas mënyrës së tyre. Kështu ndodh kur është Bajrami. E bëjnë në mënyrë pagane pa qenë nevoja të shkojnë në xhami. Kur janë krishtlindjet edhe
pse jemi një shoqëri me shumicë myslimane përsëri gjithë vendi zien nga atmosfera e festës. Dhe mesazhe urimi u dërgojmë të gjithë të dashurve, duke harruar se çfarë besimi u përkasin.

Gjatë komunizmit ne ishim i vetmi vend ateist në botë. Edhe Bashkimi Sovjetik e vendet e tjera të diktaturave komuniste pavarësisht se denigruan fenë dhe propogandonin kundër saj, nuk arritën kurrë ta ndalonin atë, të mbyllnin vendet e kultit e të shpallnin të jashtëligjshme praktimin e riteve te saj. Dhe jo çuditërisht shumica e popullsisë shqiptare gjatë asaj periudhe e mbështeste këtë duke bërë që dhe sot numri i atyre që konsiderohen ateistë të jetë jo pak i ndjeshëm.

Pelegrinazh ne Kishen e Lacit

Po ashtu festojmë edhe Vitin e Ri që është festë me origjine pagane bazuar në kalendarin Gregorian si dhe ditën e verës apo ndonjë festë tjetër që nuk ka lidhje më fenë. Shqiptari mjaftohet te shkoje ne nje vend te mire, po se janë xhami, teqe bektashinjsh, kisha ortodokse apo katolike nuk bëjnë dallim. Pelegrinazhet thaujse epike, ne Kishen e Shen Ndout ne Lac, ne malin e Tomorrit etj. e deshmojne kokefortesisht kete. Vitin e kaluar keto dy destinacione shpirterore te shqiptareve arriten te benin bashke, afro nje milion Shqiptare nga te gjitha trevat shqiptare, per nje kohe record prej vetem dy-tre ditesh.

Ja pra që ne shqiptarët më shumë se monoteistë, pavarësisht fesë që i përkasim veprojmë si pagane. Per ne feja ka fare pak rendesi. Shqiptari nuk bën diferencim rëndësi ka që beson.Nje arsye me shume edhe per te treguar se regjistrimi mbi baza fetare, eshte kaq i pa vlere ne keto kushte.

Shqiponja e shenjte dhe Zeusi

Ku t'i kërkojmë heronjtë?

Ka një minierë që shumë politikanë, në vetëdijen e tyre e konsiderojnë, floriri. Ato janë ndjenjat e qytetarëve.
Në mënyrë të veçantë, eksplorimi më rezultativ dhe më i thjeshtë i tyre, ndodh në moment stresi, varfërie, mungese informacioni. Këto ndjenja, kanë një fuqi të tillë që mund të lëvizin dhe male.
E midis tyre, sidomos për popuj të vegjël e me histori të jashtëzakonshme mbijetese, atdhedashuria mbetet më e forta. Me këtë ndjenjë nuk duhet luajtur, çdo herë e për çfarëdo arsye.
Janë këto ndjenja që të nxitura nga mëndje të ndritura kanë sjellë revolucione demokratike në të katër anët e botë. Por jo rrallë, kanë sjellë edhe diktatura, nga më të egrat e më gjakataret. Shpesh keqpërdoren edhe për cështje më të vogla.
Psh për të ndryshuar drejtimin dhe qartësinë e shikimit të opinionit publik për ngjarje dhe fenomene politike të ditës. Kur lodhja jonë është e madhe, kur vështirësitë e jetës janë një ortek që s'ndalet, kur vuajtja nga e gjitha kjo s'ka fund e kur s'ka më besim tek askush, ne jemi më vulnerabël se kurrë ndaj rrezikut, që mendje të caktuara, të na "ndihmojnë" të jetojmë në një realitet virtual, që na pengon ti shohim gjërat drejt.

A na kujtohet Gërdeci?

Lajmeve për shtyrjen e gjyqeve të tij as nuk iu hedhim më sytë se na lodhin. E pra, a ju kujtohet zhurma e jashtëzakonshme që e pasoi atë.
Ndjenjat tona? Ku janë ato? Ku mbeti dëshira jonë për drejtësi? Ku ngeci?

A ju kujtohet 21 janari?

Lëmshi i ndjenjave që na zuri fytin. Ishte aq i qartë 21 janari kur ndodhi para syve tanë. Një sekondë më vonë ne qeshëm me "përshkrimin" që i bënë atij. Sepse e kishim jetuar vetë, e kishim parë vetë e kishim prekur vetë e kishim qarë vetë.
Të gjithë njësoj.
Po sot, a ju kujtohet më?
Ne jemi të ndarë: dikush mendon se e prodhoi opozita, dikush qeveria. Ne kemi harruar ç'kemi parë. Ne "kujtojmë" ç'na thanë. Ne e jetojmë këtë datë, siç na u tha nga partitë që duam. Kjo nuk na rrit. Si qytetar, si shoqëri.
Sot jemi mobilizuar të gjithë, në shtyp, në blogje, në ekrane për të zgjidhur cështjen e regjistrimit të popullsisë.  
A kemi të drejtë të shqetësohemi nga regjistrimi i popullsisë sot?
Po. Pa asnjë dyshim.
Sepse me të drejtë, numri i minoriteteve mund të na dalë më i madh se ç'është dhe në vazhdim të kësaj, mund të na ndodhë pas disa vitesh, kur t'i kërkojmë Europës integrimin e plotë, për shkak të vendimmarrjes me unanimitet të saj, në procedurat e anëtarësimit, ndoshta Greqia do të vërë veton e saj, me kusht autonominë e jugut të vendit. Sikurse po vepron me Maqedoninë fqinje.
Ndjenjat tona janë tashmë prekur. Dhe siç ndodh rëndom, ne kemi tashmë vendosur kush do të jetë heroi ynë i radhës. Dhe kush do të jenë tradhtarët gjithashtu. Ai që sakrifikon gjithçka për kombin dhe ata që e shesin atë.

S'ka gjë, s'ka gjë se po shkelen një numër parimesh, të cilat përbëjnë thelbin e sistemit demokratik. S'ka gjë, s'ka gjë, se drejtësia jonë është ajo që është dhe ne, përveç të tjerave, jemi larg Europës edhe për këtë. S'ka problem, aspak pse për Gërdecin nuk do të ketë drejtësi. Dhe me sa duket, as për 21 janarin. A mos vallë i harruam që tani?
Sigurisht. Sigurisht, gjithashtu, as që ja vlen të kthesh kokën, kur qytetarët e këtij vendi nuk kanë më besim tek një drejtësi e pavarur, e paanshme, efektive dhe transparente.

Por, përse nuk kemi një drejtësi siç duhet? A nuk kemi në krye të saj, njerëz që për kombin sakrifikojnë edhe veten? Ku janë ata?
Tani s'ka kohë për këtë, do të thotë dikush. Një rrezik më i madh se një drejtësi e kalbur po i drejtohet kombit tonë.
Kush mendon ndryshe e ka gabim ose nuk e do vendin. Si gjithmonë, s'ka kurrë kohë të ndalemi e të protestojmë për këtë drejtësi që kemi. Ndjenjat tona nuk i prek mungesa e saj.
Në fakt, një drejtësi e kalbur i sjell një shoqërie dhe një populli situata si kjo që ne po jetojmë çdo ditë. Një drejtësi e kalbur dhe e bërë njësh me politikën, nuk mundet kurrë të luajë një nga rolet më thelbësore për të cilin ekziston në një sistem demokratik: të kontrollojë pushtetin politik.

Ku është fshehur kjo lloj drejtësie? Kush po e kontrollon këtë pushtet, dje dhe sot? Pse ka heshtur ajo? Pse s'ka funksionuar, gjatë gjithë këtyre viteve? Çfarë e ka penguar? Përse duhet të vinte çështja e regjistrimit për të kuptuar se çpo ndodh në gjykatat tona?
Me drejtësinë tonë?
Puna e heshtur dhe profesionale e të cilës do të duhej të ishte shpëtimtari ynë, shumë e shumë herë më tepër se konferencat, mitingjet dhe debatet televizive. "Sakrificat" e drejtuesve të saj do të duhet të ishin të një natyre tjetër.
Jo në retorika gjithë "zjarrmi", në studio luksoze të televizioneve modernë, por në sallat e "ftohta", të pavarura, të paanshme e gjithë dinjitet të drejtësisë së vendit. Dhe mos harrojmë: pa zhurma patriotike, pa intervista që të ngjethin mishin, pa bujë e pa gazetarë, njëzet vjet më parë, në vendin me të cilin na ndajnë vetëm 40 milje, një tjetër jurist i madh me emrin Di Pietro, në salla të tilla të mbyllura, ndërronte republikat e një vendi. Disa të tjerëve iu dëgjuam emrin vetëm pasi u masakruan.
Kjo drejtësi nuk lind papritmas. Atëherë, kur se pret njeri dhe për më tepër, jashtë sallave të saj. Është një drejtësi që lind nga qytetari, nga arsyeja dhe kultura demokratike dhe jo ndjenjat që aq lehtësisht provokohen. Kjo drejtësi mban shtetin në këmbë.
Drejtuesit e saj, nuk kanë nevojë të dalin në shesh e ti vënë gishtin shtetit fqinj apo qarqeve të tij nacionaliste, që dihet që s'do rreshtin asnjë çast të vetëm së provokuari. Aq më tepër të dalin e të flasin për Europën e Bashkuar dhe miqtë e tjerë të këtij vendi duke rrezikuar, përhapjen e një sentimenti të vjetër ndaj kontinentit, të cilin shqiptarët duhet ta harrojnë.  
Askush në Europën e Bashkuar ka thënë apo nënkuptuar se rruga e Shqipërisë dhe Kosovës kalon nga Athina apo Beogradi.
Asnjë drejtues drejtësie nuk ka të drejtë të dalë e të përhapë në eter ide se mosdhënia e statusit të kandidatit Shqipërisë, janë arsye krejt të tjera nga ajo që dimë të gjithë dhe gjendet e shkruar në raportin e BE-së, midis të cilëve një krizë e pashembullt politike dhe një drejtësi e kalbur qëndrojnë në të njëjtin nivel.
Nxitja e ndjenjave në këtë drejtim shkon veç në të kundërt të interesave tona kombëtare. Vetëm një drejtësi e vërtetë e guximshme e pavarur nga politika shpeton Shqipërinë tonë nga situata të tilla që prodhohen nga politikanë që janë të gatshëm të shesin çdo gjë për pak pushtet.

Askush nuk na e bën Shqipërinë tonë më të vogël. Vetëm ne mund ta zvogëlojmë atë.
Ne "burat" e këtij vendi të lashtë e gjithë histori, që bëhemi "burra", vetëm kur "veza" mbërrin, ngadalë-ngadalë drejt daljes.
Ne burat, që se pyetëm kurrë veten, kur shëllohemi, lyer e zhgërruer me gjithfarëlloj vajrash, nën diellin e jugut tonë, me se jetojnë ata njerëz? Me se mbahen?
Përse burat e këtij vendi kërrusen dhe lëpihen para punonjeseve të gjendjeve civile të atyre zonave për të ndryshuar emra e sorrollop?
Ne burat që edhe sot e kësaj dite, nuk na bën përshtypje përse drejtuesit e drejtësisë edhe pse kanë dalë tashmë nga "toga e zezë", kanë guximin e madh ti vënë gishtin tradhtisë e nuk kanë forcën të deklarojnë fajtorin. Sepse ky ligj i gjendjes civile, ka një fajtor. Siç ka një fajtor edhe formulari i regjistrimit i cili, në një Shqipëri të ndryshme nga kjo e sotmja, s'do të kish kurrfarë problemi.
Kjo luftë patriotike, këto ndjenjat tona na trondisin dhe ngrenë në këmbë me të drejtë. Por ato nuk duhet të na errësojnë deri në atë farë feje sa të mos kuptojmë se sot Shqipërisë sonë, Shqipërisë sonë Europiane nuk i duhen heronj të papritur tribunash pas ngjarjesh të rënda, kur po u vjen fundi. I duhen heronj në zyrat që u janë besuar.
Përveç votës sonë, drejtësia është mjeti i fundit që na mbron nga abuzimi gjithfarësh me pushtetin. Nga djersa jonë, në një jetë tmerrësisht të vështirë, ne u "heqim bukën" fëmijëve tanë për të paguar rrogat e majme një numri të madh njerëzish, që të jenë patriotë në vendin e tyre të punës, aty ku militojnë ata.
Dhe të jemi të sigurtë, nëse gjithkush do të punonte si patriot, gjithmonë, gjithë kohës, aty ku i është besuar, ngjarje të tilla nuk ndodhin. Dhe ngjarje të tilla, ligje të tillë, formularë të tillë, ata që i konceptuan dhe miratuan më shumë se përballjen në debate dhe intervista gjithë bujë, meritojnë përballjen e ftohtë, të heshtur, të pavarur, të paanshme, pa pasion me togat e zeza.
Historia duhet të na ketë mësuar besoj.
Se kur ngjarjet e rënda që na bien mbi shpatulla, fillojnë e bëhen objekte vetëm të deklaratave apo intervistave patriotike, si pa kuptuar, nën furinë e ndjenjave që na nxisin dhe prodhojnë ato, truri ynë i heshtur, harron më pas, ngadalë-ngadalë, se rezultati nuk vjen e se drejtësia nuk jepet, gjithashtu.
Jo rrallë, historia jonë na ka mësuar se zhurma të tilla, bëhen pikërisht për këtë. Për të mbuluar zullumin dhe për të fshehur fajtorët e vërtetë. A do të ndodhë kështu edhe kësaj radhe?
Le të shpresojmë që jo.

Regjistrimi kështu, me këtë formular ndoshta do të ndalet e do të bëhet me standarde objektive. Po kështu, ndoshta Gjykata Kushtetuese do ta shpallë si antikushtetues, ligjin apo nenin në fjalë.


Po më pas?
Më pas çdo të bëhet? A do të kemi fajtorë për këtë? A kemi shpëtuar nga ngjarje të tilla? A do ta lëmë "fertil, barkun" që e polli këtë situatë të shëmtuar? A do të funksionojë drejtësia?
Apo do të vazhdojmë, të vetëkënaqur, të shëllehemi në brigjet e mrekullueshme të jugut, duke tretur vështrimin "larg", të ngazëllyer për gjetjen e heroit të radhës dhe të "tradhtarëve" gjithashtu.

Duke harruar ashtu, nën diellin verbonjës, se ngjarje të tilla vijnë se s'kemi heronj në zyrat e këtij shteti. Ngjarje që do të vazhdojnë të vijnë, pikërisht për këtë, ashtu ngadalë-ngadalë, gjithmonë, sic vijnë vaporët e mëdhenj, një pas një, në Vlorën apo Sarandën tonë, mbushur me turistë të zhurmshëm e gjithë hare.

Igli Totozani, Shekulli

Sondazhi i GALLUP: 49 % e shqiptarëve japin ryshfet

Shqipëria konsiderohet si vendi i rajonit, ku jepet më shumë ryshfet për shërbimet publike.

Sipas sondazhit të publikuar së fundi nga kompania e mirënjohur GALLUP dhe Lëvizja Evropiane në Shqipëri, 49% e shqiptarëve japin ryshfet në shërbimet publike. Në biseda të përditshme të qytetarëve janë të zakonshme pyetjet dhe përgjigjet lidhur me ryshfetin, që ata dhanë në spital, gjykatë, universitet apo tek zyrat e tatimeve.


Sondazhi
Sondazhi në fjalë nuk bën  gjë tjetër veçse shpreh me gjuhën e saktë të shifrave praktikën e ryshfetit, të kthyer për fat të keq në një tipar të shoqërisë së sotme në Shqipëri. Gledis Gjipali, drejtor Ekzekutiv i Lëvizjes Europiane në Shqipëri, partnere e GALLUP-it, në sondazhin rajonal për përhapjen e dukurisë së ryshfetit thotë për programin shqip të DW-së se nga 49% e qytetarëve të intervistuar në Shqipëri thanë se japin ryshfet për të marrë  shërbime në sektorin publik.

Krahasimi
Kjo shifër është pothuajse dy herë më e lartë se në vendet e tjera të rajonit: “ Sipas sondazhit niveli i dhënies së ryshfetit në B-H është 18%, në Maqedoni 13%, në Mali të Zi dhe në Serbia 12%, në Kroaci 10% dhe  në Kosovë 9%.” thotë Gledis Gjipali. Në sondazhin e GALLUP-it disa sektorë rezultojnë të jenë më tipikët për dhënien e ryshfetit në këmbim të marrjes së shërbimit. Pikërisht Mjekësia dhe drejtësia konsiderohen si sektorët, ku dominon më shumë ryshfeti.

Sektorët
“Në vend të parë për marrje të ryshfetit janë shërbimet mjekësore, 645 e të intervistuarve kanë thënë që kanë paguar ryshfet për të marrë një shërbim mjekësor.

1. Në vend të dytë vjen gjyqësori.
2. Më pas sistemi i taksave,
3. Policia,
4. Sektori publik i marrjes së licensave
5. Hipoteka,
6. Doganat
7. Sistemki arsimor”

thotë z.Gjipali.

Po sipas sondazhit ryshfeti vjen si pasojë e mungesës së një legjislacioni të plotë. Një kombinim rrethanash sociale, ekonomike, kulturore dhe psikologjike e kanë bërë në Shqipëri dhënien e ryshfetit në këmbim të shërbimeve nga sektori publik një dukuri zotëruese, që për fat të keq po fiton terren aq sa të duket si  normale dhe e pashmangshme.

Shkaqet
Sociologu Kosta Bajraba, me titullin Profesor, rreshton një sërë arsyesh pse praktika e dhënies  dhe marrjes së ryshfetit vazhdon të fitojë terren. Në krye të tyre qëndron kalimi nga një shoqëri e mbyllur dhe ekonomi e centralizuar në një shoqëri të hapur dhe ekonomi të tregut të lirë. “Ritmi shumë i shpejtë i kalimit nga gjithçka publike në regjimin e kaluar në private ka sjellë që punonjësit në sektorin publik, pra shtetëror të sillen me pasurinë dhe të mirat publike, sikur të jenë private. Dua të them që të sjellurit në mënyrë private me publiken ka arsye ekonomike, shoqërore, kulturore, politike,  madje edhe psikologjike” thotë z.Bajraba. Kombinimi i varfërisë, papunësisë me ndryshimet kulturore, psikologjike të një shoqërie ende në tranzicion duken të jenë shkaqet e kthimit të ryshfetit në një praktikë pothuajse legjitime. Por ka një element tjetër, që është shkaku kryesor i kësaj situate.

Mungesa e legjislacionit
“Ajo, që i jep ryshfetit përmasa dramatike në Shqipëri, është mungesa e një legjislacioni të plotë, që do t’i pengonte nëpunësit publikë të silleshin  me pasurinë dhe të mirat publike në mënyrë private.” thotë Kosta Bajraba. Ndërkohë edhe ato ligje, që ekzistojnë në Shqipëri herë zbatohen dhe herë jo. Kjo  ka sjellë fenomenin e krijimit të një kulture pandëshkueshmërie. “Kultura e pandëshkueshmërisë është bërë në Shqipëri diçka e hasur dendur. Askush nuk mban përgjegjësi, nëse nuk zbaton dhe shkel ligjin. Nëpunësit në sektorët publikë duhet të edukohen dhe të detyrohen që të zbatojnë ligjin", thotë më tej z. Bajraba. Por edhe qytetarët kanë rolin e tyre në lulëzimin e praktikës së ryshfetit në Shqipëri. Çdo qytetar, që jep ryshfet për të marrë shërbimet, që i nevojiten nga sektorët publikë, vepron si individ pa e konsideruar veten pjesëtar aktiv të një komuniteti, që duhet të denoncojë dhe godasë këtë praktikë. Për të dyja palët: ata, që marrin dhe ata, që japin ryshfet, ka një fillim për t'u thënë: "Ndal".  

"Ky është zbatimi me dorë të hekurt, zbatimi i pamëshirshëm i ligjit,” përfundon argumentin e tij Kosta Bajraba.

T. Observer

“Faleminderit” Bollano!

Nuk na ka mbetur  gjë  tjetër  veçse të të ulemi në  gjunjë  e  të themi:

Për ty përgjërohemi, për ty do të lutemi  Bollano... Vërtetë duhet “të të përgjërohemi”, por jo vetëm ty...  Duhet të “përgjërohemi” edhe për qeverinë  tonë  që të bën sehir dhe të  lë  që “të  livadhisësh,  të bredhësh,  të  lëpish kocka”, duke vazhduar  gëlltitjen e  çorbës që mund të  ketë  ngrënë  ndonjëherë, gjatë gjithë historisë,  ndonjë shqiptar politik i fëlliqur, i sojit dhe llojeve të tilla...

“Të përgjërohemi dhe të lumturohemi” pa masë, aq sa, na duhet të dalim në majën e malit të Korabit, të Gramozit, apo të Vetëtimës, e të thërrasim sa të kemi fuqi, për “gëzimin” e madh që ka Presidenti, politika e politikanët e vendit, që “relaksohen”, “kënaqen e ngrenë dolli”, “të shtërgojnë dorën e të përqafojnë” për “bëmat dhe sipërmarrjet” e tua politike ndaj vendit…

Nuk mund të ketë “forcë” në botë, që të mund të na ndalë “gëzimin”,  të na “pushojë harenë”, për partitë  politike shqiptare që të përkrahin, mbështesin, apo të propozojnë për të qenë pjesë e qeverisjes dhe e përfaqësimit…

“Të përgjërohemi”, për të gjithë ata shqiptarë e bashkatdhetarë, të cilët do i gërryejë ndërgjegjja nga brenda dhe as në botën tjetër s’do prehen rehat, që jo vetëm të mbështetën e të votuan, të cilët kanë mohuar apo mohojnë vendin e tyre për ca Euro të “qelbura”, që ua jep “ti”, apo ndoshta ata që të vënë e të iniciojnë “ty”

… Ata, që mohuan nënë e babë, motër e vëlla, sot po mohojnë edhe veten e tyre...
Edhe sikur shpirtin e tyre të shesin, përsëri Qazim, Shaban, Shahin, Myslim do mbeten, e kurrë ndonjëherë sdo mund të bëhen Spiro, Janullatus, Kristo e Vangjel...

“Të krenohem e të mburrem” për prokurorinë, policinë, për të famshmen “drejtësi” në Shqipëri, të cilët “rrinë e tulaten” si pula të lagura në shi, përpara “bëmave  dhe veprave të tua”,  që “qëndrojnë dhe mbeten” më lart se sa ligji…  E si të mos “përgjërohemi” ne për ty…  Nga të katër anët e globit, askush nuk e ka marrë dot iniciativën apo ta ketë çuar ndërmend, të ketë guxuar apo të ketë shansin e mundësinë, që ta quajë vendin e vet “zaptues, pushtues”, ashtu siç e quan vetëm ti…“Të përgjërohem” edhe për një fakt të madh, se nuk kam as edhe një cikë forcë më shumë, se këto rreshta të shkruajtura në këtë gazetë të vërtetë shqiptare.  Me padurim po pres “të të falënderoj”, për  “bombat dhe dasmat e mëdha”, që  kërkon të  bësh e të arrish për Shqipërinë...
Ngrihem në këmbë për mediat vizive shqiptare, që edhe pse “kursyen” pak pudër e një paruke,  nuk hezituan, por të dhanë mundësinë “të bilbilosh” pa tu dridhur syri, të  flasësh  “broçkulla” e të tregosh përralla për historinë e Shqipërisë, sic tregon gjyshja për Nastradinin... Deklaratat e intervistat e tua, të japin përshtypjen sikur flet nga Spitali Psikiatrik në Vlorë, e jo nga Himara me krenari shqiptare.

Zjarr e flakë më merr zëmra, për profesorët e nderuar të historisë, për miqtë e mi historian, që më kanë mësuar historinë e vërtetë, e në këto momente heshtin kur të dëgjojnë, kur ti me “fakte dhe argumente” ke filluar jo vetëm t’ua tregosh historinë, por realisht “t’ua mësosh”,  jo ashtu siç e di ti, por siç e “duan” apostujt e tu…
Se di, se sa “krenarë” ndjehen Papuliasi, Papandreu, qytetarët, politika dhe qeveria e tyre, që  kanë vendosur zgjidhjen e “halleve” të kusuremadhes  Greqi, përmes dorës dhe  besës  së një njeriu, të një “burreci apo dordoleci”, që për ironi te fatit se di as origjinën e tij…  Jo vetëm një ekstremist Grek, por edhe një qytetar i thjeshtë, s’do i besonte të përfaqësohej në “luftën për greqizimin e Shqipërisë” nga një “grek”, me mbiemrin më mysliman se myslimani, si: Dule dhe Bollano. Nuk besoj që të kenë kaq zemër të madhe, të lënë këtë hapësirë e mundësi minoritarët e vërtetë grek në Shqipëri, sa të “besojnë” që ti, të përfaqësosh ata... Ata, i luten dhe i përgjërohen zotit njësoj si unë, që të mos ulesh e të bëhesh pjesë në “sofrën” e tyre, pasi  një njeri që s’do vendin e tij, nesër mund ti shesë dhe ata,  tek ndonjë “Binlanden bythëzi”… Vetë Jezu Krishti do “të të kishte zili”, pasi për shekuj me radhë, nuk mundi t’i ndërrontë emrin dhe  mbiemrin kaq shpejt askujt njëherazi. “Filozofi Bollano”, sa hap e mbyll sytë, quan jo vetëm Tiranën, por rrezik Shkodrën e Kukësin Greqi.

Eh, mallkuar qoftë kudo në botë, kjo “farë e farsë” si kjo që je ti…Nuk e di se si unë vazhdoj të besoj e respektoj organizata dhe organizma ndërkombëtare për të drejtat e njeriut që aderojnë në Shqipëri, kur ato heshtin e dëgjojnë, nga një njëri kaq i “vogël”, që nxjerr nga goja e tij “sa një çorape” budallallëqe e turpe. Si nuk i vjen “turp” ndonjë përfaqësuesi apo diplomati të huaj në Shqipëri, që ka kurajon e i jep dorën një “krimbi të zi”,  që ndoshta për pesë aspra, do t’ia  nxirrte edhe vendin e tij në “treg të zi”… Jam i sigurt se nesër, as Janullatosi nuk do të të mbështesë e të jetë në krahun tënd, kur sheh se si merr kurajon për të “poshtëruar e tjetërsuar” Progonatin, Himarën, Bregun, Labërinë, Vatanin dhe gjithë Shqipërinë.E ndërsa shqiptarët nuk gjejnë dot hapësirë në shpirtin e zemrën  e tyre që të përtypin “vrerin dhe helmin” që vjell e nxjerr Nikolla Geixh, nuk arrijnë të suportojnë “nismat dhe lëvizjet” e Janullatosit, papritur e pa kuptuar del një shqiptar “kopil” si ti, që i kundërvihet vendit të tij.

Ndoshta, je i vetmi ti në rruzullin tokësor, ai që thua “këto që thua”, kur akoma nuk ke hequr nga këmbët opingat tela-tinga, te cilat të kanë bërë kallo në “kokë” dhe jo në këmbë…
Përse po ja “ha” shpirtin Sabri Godos, i cili luftoi me pushkë dhe penë për vendin e tij???
Përse ma “veremose” Kristo Frashërin në këtë moshë???
Përse duhet ta bësh këtë ti? Përse nuk e lë të madhin Dritëro, ta shijojë deri në fund rakinë e prodhuar nga rrushtë e tokës së tij???
Përse se lë Rexhep Qosen të merret me hallet e gjysmës së nënës sonë Shqipëri???
Pse duhet të na bëhesh barrë edhe ti???
Përse e detyron Kastriot Bezatin të luftojë natë e ditë, që dhe Himara të mos ketë fatin e Shtëpisë së Kulturës e të madhit Naim Frashëri???

Mbase ndonjë politikan, shtetar, qytetar, Berisha, Rama, Dulja e Janullatosi, mund të të kenë ndonjë “borxh”, por jam i sigurt se Shqipëria s’të ka kurrë borxhe e as do të të ketë… 
Si ka mundësi që po ia “punon” kaq keq Shqipërisë, me “pordhët” që vazhdimisht lëshon??? Si ka mundësi që ligji ka kaq shumë hapësirë dhe është kaq tolerant me mostra e farsa si ti? Përse mundohesh që të na e bësh “nënën” më të mirën në botë e më të vjetrën në Ballkan, me damkë e bojë të zezë??? Këtë nuk mund ta bëjë “biri” i saj, por veç një “gjarpër i zi”.  
Përse Bollano, përse nuk i lë të prehen të qetë te paret e rilindasit tanë???
Të kam zili, që di “ta shesësh” kaq shtrenjtë “lëkurën tënde të qelbur e të paskrupullt”, ndërsa Shqipërinë e shet kaq lirë… “E fale” Progonatin, Labërinë, Bregun, Himarën, ballin e krenarinë e Shqipërisë, sikur të ishte “motra më kurvë e shtëpisë”...

T. Observer, Fejzo Subashi