Skllavërimi i historiografisë shqiptare

Kur flasim për shoqërinë shqiptare, na pëlqen ta përcaktojmë: “para 90-ës” apo “pas 90-ës”, duke menduar se ky mur është aq i betonuar, sa asgjë nuk i lidh dy anët e kundërta që ndahen prej tij.

Por gjatë këtyre 20 viteve, gjithmonë e më shumë po bindemi se veçanërisht në mentalitetin politik, shumë pak gjë ka ndryshuar.
Kësaj dukurie nuk i ka shpëtuar edhe shkenca historiografike zyrtare shqiptare.
Mbas viteve 90, si një prej fitoreve më të mëdha të demokracisë sonë, qe vërshimi në tregun e botimeve, jashtë çdo lloj “dogane” politike, të studimeve që trajtonin origjinën e popullit tonë dhe ngjarjet e ndodhura që nga lashtësia e deri në ditët e sotme.
Në këtë prurje të bollshme, botimet që nuk përmbushnin “kriteret” e politikave të ditës, mbetën përsëri, ashtu si “para 90-ës”, të padëshiruara për institucionet albanologjike zyrtare shqiptare dhe fatkeqësisht, materiali studimor i tyre nuk u pasqyrua në tekstet mësimore të brezit të ri (qofshin edhe ato alternative).

Ka më se njëzet vjet që lexojmë, sidomos për disa tema të caktuara, dy Histori shqiptare, atë “zyrtare” dhe atë “të pavarur” (libra, artikuj dhe në internet), që jo rrallë, pak ose aspak i ngjasojnë njëra- tjetrës.
A është një dukuri normale për shkencën tonë historike që, në fund të fundit, duhet t’i shërbejë në radhë të parë formimit kombëtar të brezit të ri?

Në rast se Historiografia zyrtare e emërton veten si një Institucion shkencor, me gjithë këtë prurje të madhe të viteve të fundit, dhomat e këtij institucioni dhe sidomos të kabineteve universitare shtetërore dhe private, duhet të dridheshin nga debati, më shumë se sa Parlamenti ynë zhurmëmadh. Por nuk ndodh kështu.

Duke vërejtur tekstin e maturës “Historia 4” të shtëpisë botuese “Pegi” 2010, në faqen 4, ndodhet kapitulli “Banorët e tejlashtë të vendit tonë”. Në dhjetë rreshta përshkruhet se: Ata prodhuan veglat e para prej bakri, përsosën enët prej balte dhe zhvilluan më tej bujqësinë dhe blegtorinë duke formuar edhe një bashkësi të gjerë kulturore”. Kapitulli mbyllet me përfundimin se: “banorët e tejlashtë të territorit të vendit tonë mund të quhen pellazgë”.
Duke qenë në demokraci, mund ta marrësh edhe po, edhe jo, secili sipas bindjeve!

Në fakt pas viteve ‘90 historiografia zyrtare (në unitet të plotë komunist) vazhdoi t’i shpërfillë studimet për origjinën pellazgjike të arbërorëve, duke ndjekur besnikërisht udhëzimet e politikës së “para ‘90-ës”.
Në mbledhjen e Byrosë Politike të K.Q. të PPSH-së më 3.11.1969 lidhur me detyrën e studiuesve për të sqaruar origjinën e popullit tonë, Enver Hoxha udhëzonte: “Nëse, duke u nisur nga Homeri e disa autorë të tjerë të lashtësisë, pretendohet që të vërtetohet se kultura greke është ndikuar nga autoktonët, përbërja etnike dhe kulturore e të cilëve ende diskutohet, ne parasëgjithash na duhet të hedhim poshtë me argumente, të dhënat që sjell sot shkenca botërore. Bota e njeh me themele kulturën greke e cila, siç dihet, është ndikuar nga civilizimi më i lashte i popujve të Azisë. Është një fakt i njohur, ndërkohë që teza e ndikimit (pellazg-shën. im), që kanë ushtruar mbi civilizimin helenik mbetet ende një supozim që ne nuk mund ta mbështesim për mungesë të provave dhe fakteve”.
Edhe sot në historiografinë zyrtare shqiptare mbi tezën pellazge të origjinës së popullit tonë mbetet i pakapërcyeshëm gardhi: “vetëm kur ta ketë pohuar shkenca botërore!”.

Ja një shembull tipik: “Sa herë që kemi të bëjmë me përpjekje për të shkruar historinë e bijve të shqipes, ajo që vihet re lehtësisht është se historia e tyre bëhet e besueshme kur tregohet nëpërmjet fakteve botërisht të pranueshme” (Ilir Mati “Pellazgët, një çështje e ngritur ndoshta keq” Balkanweb 7.10.2007)
Kjo shprehje, në thelbin e saj është anti-shkencore, sepse në të gjitha fushat studimore por edhe të artit, ecja cilësore përpara, historikisht ka ndodhur me prurjet që “nuk diheshin nga bota” dhe që kanë çarë rrugën duke u ndeshur me ato që “ishin pranuar nga të gjithë”. Prandaj studiuesit në çdo epokë të shoqërisë njerëzore, i kanë paraprirë mentalitetit të kohës së tyre, asaj që “tashmë është pranuar botërisht” duke sjellë ide të reja dhe një logjikë të re të fakteve.
Gjithashtu është për të ardhur keq për inferioritetin që ndihet në këto pohime.  
Historiografia zyrtare shqiptare nuk guxon as ta mendojë faktin se studiuesit shqiptarë mund të udhëheqin në ndonjë drejtim historiografinë europiane apo atë botërore, dhe të sjellin materiale të papunuara më parë “nga të huajt”.
Jo pak intelektualë, pa pasur asnjë njohuri shkencore historike për periudhën pellazgjike, e kanë emërtuar pohimin e origjinës pellazgjike të shqiptarëve, si një mjet- mit (i pabazuar) i përdorur për qëllime të ditës, nga figura të njohura historike shqiptare. D.Omari në hyrje të librit “Rinia e një shqiptareje”, mbasi akuzon Elena Gjikën dhe Skënderbeun për përdorimin e origjinës pellazge për t’iu ngritur moralin shqiptarëve, pohon se edhe sot “e hasim shumë të gjallë një krenari të tillë të shoqëruar shpesh me një padije të madhe”.
Kësaj sëmundjeje nuk i ka shpëtuar as edhe autori i kapitullit të lashtësisë në tekstin e maturës 2010 Myzafer Korkuti, i cili në një material mbi para-ilirët-ilirët-arbrit, kur flet për tezën pellazge të origjinës së arbërorëve shprehet: “Nuk munguan as hipotezat romantike, pa baza shkencore, apo të tjera të frymëzuara nga motive politike”.
Në mbledhjen e Byrosë Politike të K.Q. të sipërpërmëndur, të bën përshtypje një shprehje e E.Hoxhës: “Shkencat tona albanologjike duhet të bazohen dhe udhëhiqen nga shkenca marksiste-leniniste. Të gjitha studimet që do të realizohen në Shqipëri (bëhej fjalë për origjinën e shqiptarëve- shën im), duhet të kenë bazë solide dhe të distancuara nga çdo gjurmë shoviniste”.
Çfarë ka dashur të përcaktojë me fjalën “shovinizëm”?
Kjo fjalë nuk ka pasur kurrë lidhje, jo vetëm me studimet historike të shqiptarëve të të gjitha kohërave, por as me ngjarjet e ndodhura gjatë të gjithë historisë së popullit tonë. Problemi qëndronte gjetkë: Si do ta priste historiografia botërore dhe veçanërisht ajo greko-serbe origjinën pellazgjike të gjuhës dhe popullit tonë?
Ky merak i lindi kur u njoh me studimin e Spiro Kondës. Megjithatë, për të mos ja ngrënë hakun, lejoi të paraqitej teza pellazgjike në Konferencën e parë Albanologjike që u organizua në Tiranë (1962) dhe ku merrnin pjesë autoritete shkencore me emër nga vendi dhe bota. Me gjithë argumentimin e S.Kondës, të bazuar në autorë të shumtë, fakte dhe arsyetime, mbi origjinën pellazge të gjuhës dhe kombit shqiptar, nuk pati debate. As sot e kësaj dite, nga ana e shkencës albanologjike zyrtare shqiptare, nuk janë sjellë fakte shkencore që do ta hidhnin poshtë tezën pellazgjike të tij, por preferohet heshtja.

Historiografia zyrtare e “pas 90” vazhdon të ndjekë denjësisht udhëzimet e E.Hoxhës, i cili theksonte se “sipas mendimit tim, ata (studiuesit e shkencave albanologjike-shën im) duhet t’iu japin përparësi problemit ilir…
Ne nuk mund të mbështetemi mbi hamendësime dhe të themi se etruskët (origjina e të cilëve është shumë e diskutueshme dhe mbetet e errët) janë paraardhësit tanë …dhe përderisa ajo do të jetë një hipotezë, ajo nuk do të përfillet në studimet tona”.

Po kush ishin këta Ilirët dhe Etruskët?

Studiuesi Arif Mati i emërton në grupin “dega perëndimore dhe lindore e fiseve pellazge, ku futeshin edhe thesprotët, molosët, kaonët, dodonët, thesalianët dardanët, venetët, dalmatët, frigjianët, trojanët, maqedonët, getët, dakët etj. Pra Ilirët dhe Etruskët, ose me saktësisht Thrako-Ilirët janë vetë pellazgët!.
Që janë fise të të njëjtit trung pellazg, na e dëshmojnë fakte të shumta, si arkeologjike, ashtu edhe të shkruara, të traditës gojore, zakonore, miteve dhe sidomos ato gjuhësore. “Sintaksa dhe struktura e gjuhës etruske rigjendet në shqipen e sotme prej më shumë se 2000 vjetësh më pas, pa folur për toponime dhe antroponime të shumta të cilat shpjegohen falë kësaj gjuhe (shqipes-shën im)... (f.176 A.Mati).
Fakti që fiset pellazge, kanë marrë dhe kanë dhënë ndërmjet tyre dhe kanë lëvizur në “tokat e tyre”, por edhe janë hedhur deri në Indi, ka çoroditur shumë studiues të lashtësisë. Të nisur nga gjetja e materialeve arkeologjike apo rite të varrimit dhe besimit të njëjta, apo fjalë të një rrënje, kanë shprehur mendime se X-fis ka zbritur nga veriu ndërsa Y- fis ka ardhur nga lindja, pa kuptuar se bëhej fjalë për fise të të njëjtit trung pellazg, dhe që kishin një shtrirje të gjerë tokësore, sidomos fisi i Trako-Ilirëve.
M.Korkuti në paraqitjen e studimit të tij mbi para-ilirët-ilirët -arbrit, duke ju referuar botimeve të studiuesit Zaharia Mayanit dhe Spiro Kondës, mbi lidhjen e gjuhës pellazgjike etruske me atë shqipe, vëren se: “ata kanë përdorur metoda jashtë shkencore, ndaj përfundimet e tyre nuk janë përfillur nga asnjë gjuhëtar shqiptar”. Këtu ka dashur të thotë “nga asnjë gjuhëtar zyrtar shqiptar”. Për të mos u zgjatur për problemin e gjuhës, dua të sjell vetëm një fakt të dhënë nga studiuesi francez Eduard Shnaider në fund të shek.19.
Duke studiuar fjalët njërrokëshe të shqipes, që dëshmojnë lashtësinë e një gjuhe, e që ruhen edhe sot në fondin e saj bazë leksikor (785 të tilla, ndërkohë që në gjuhët e tjera europiane gjenden jo më tepër se katër-pesë rrënjë, në greqishte 9 rrënje, e në latinisht vetëm një) pohon se “i vetmi popull që mund të mburret se trashëgon vetitë, zakonet, traditat, tiparet dhe gjuhën e Pellazgëve, është populli shqiptar” (f.11 E.Sh.).

Për pasojë, në tekstin e Historisë së 2010-ës, ku është ai autor, nuk e pasqyrojnë fare këtë fis pellazg (etruskët, apo toskët e jugut shqiptar), i cili ka meritën e madhe që na ka përcjellë shkrime të shumta deri në ditët e sotme (afro 10.000 siç na njofton Niko Stillo), me alfabetin origjinal pellazgjik, i cili padrejtësisht iu atribuohet fenikasve apo grekëve, por që kuptohet vetëm nëpërmjet dialekteve të shqipes.
Studimet e pavarura shqiptare të viteve të fundit kanë dhënë një ndihmesë të madhe për largimin e errësirës që mbulonte lashtësinë europiane, dhe u takon atyre merita që sqaruan hap pas hapi botën mitike të Pellazgëve dhe sollën zërin e tyre, ashtu siç kanë folur dhe emërtuar vetveten dhe natyrën që i rrethonte që kur u shfaq njeriu i parë mendimtar (botimi i Niko Stillos “Etruskishte Toskërishte”). Sot shkenca botërore këtë periudhë mbi fillimet e inteligjencës njerëzore (periudhën pellazge), e llogarit të ketë filluar 45.000 mijë vjet më parë. Ndërkohë që të gjitha periudhat e tjera historike të shoqërisë njerëzore (edhe ajo greko-romake), nuk i kalojnë disa shekuj. Përjashtim bën vetëm periudha Bizantine, me një kohëzgjatje 1.000 vjeçare.
Si përfundim, brezat e rinj të shqiptarëve që shkollohen me tekstet historike zyrtare, duhet të presin edhe ca shekuj se ndoshta historiografia botërore (në rast se do ta lejojnë akademitë serbo-greke etj) do të kujtohet për studimet tona.
Që historiografia botërore të shprehet për origjinën pellazge të shqiptarëve, ajo duhet të njihet me studimet e bëra në këtë drejtim. Meqenëse këto studime përfshijnë një periudhe kohore tre shekullore (shk.19, 20, 21) janë pikërisht tre Akademi Albanologjike në trevat shqiptare: e Tiranës, e Prishtinës dhe e Shkupit, pa përmendur edhe ato në vendet e huaja, që duhet t’i debatojnë këto studime dhe t’i popullarizojnë në vendet e tyre dhe në botë, duke i përkthyer në gjuhët kryesore dhe jo të presin që këtë punë ta bëjnë vetë autorët me shpenzimet e tyre financiare.
Sigurisht këtu një problem themelor është: nëse këto Akademi kanë studiues të atij niveli sa të debatojnë me autorët për faktet e sjella prej tyre?
“Që të merresh me historinë e popullit shqiptar, që nga prehistoria dhe deri në kohët e vona - shprehej Spiro Konda – duhet të jesh filolog, helenist, latinist, glosolog, indolog dhe gjuhën shqipe ta kesh gjuhë ametare dhe ta zotërosh shkencërisht”. (A.Bitraku “S.Konda dhe prejardhja pellazgjike e shqiptareve”)
Deri sa nxori në dritë librin e tij “Shqipëria- Origjina e pabesueshme e një populli parahelen” Arif Mati pohon: “Unë kam kryer studime të shumta, hulumtime dhe analiza të hollësishme në pesë fusha të ndryshme: Histori, Arkeologji, Antropologji, Gjuhësi, Mitologji” (f.12 A.M.).
A është e drejtë që të vijojmë t’ia hedhim fajin viteve të “para 90-ës” për ç’ka vërejmë në historiografinë zyrtare shqiptare të ditëve të sotme?
Sigurisht që jo. Këtu kemi vetëm një përputhje të qëndrimeve dhe synimeve politike të dy anëve të murit ndarës të vitit 1990.
A është “origjina pellazge e arbërorëve” thjesht një problem i shkencës albanologjike shqiptare, apo ka një shtrirje të gjerë kulturore dhe etnike dhe me një theks veçanërisht aktual politik?

Sa i rëndësishëm është problemi i origjinës së një populli?

Në veprën e tij Spiro Konda përmend një thënie të Aristotelit pellazg se: “Fisnikëri është për një komb kur të parët e tij janë autoktonë ose shumë të vjetër në vendin ku banojnë dhe kur nga gjiri i tyre kanë nxjerrë njerëz që me veprat që kanë lënë, janë për t’u pasur zili”. (A.Bitaku “S.Konda dhe prejardhja pellazgjike e shqiptarëve”)
Në shekullin e 18-të, për të konsoliduar kombësinë e popujve të ndryshëm, që përfshiheshin brenda kufijve të tyre dhe për supremaci kulturore, ekonomike dhe politike, mbretëritë europiane i kthyen sytë “nga origjina e tyre e stërlashtë” dhe filluan të punojnë intensivisht për të dëshmuar lashtësinë dhe vlerat e të parëve. Në këto përpjekje, që u përfshi në lëvizjen e Rilindjes Europiane, prioritet patën romakët dhe grekët. Megjithëse hynë më vonë në këtë garë, ata kishin trashëguar një material të pasur arkeologjik të dëshmuar edhe nga autorët e lashtësisë, gjithashtu kishin një arkiv të pasur të shkruar apo të përkthyer mbi lashtësinë.
Mirëpo është dëshmuar se shumë shkrime, ndërtime dhe vepra monumentale apo të kultit të lashtësisë së hershme, janë shkatërruar qëllimisht nga pushtuesit ose janë përvetësuar apo adaptuar nga më të vonshmit, “për historinë” që do të shkruhej. Siç pohon edhe themeluesi i Akademisë keltike (franceze më 30.3.1805) Mangourit “Aneksimet kulturore, ecin në të njëjtin hap me pushtimet territoriale”. (f.66 A.Th .)
Kështu p.sh. gjatë pushtimit romak, më 167 p.K u sheshuan deri në themel shumë qytete të lulëzuara të Epirit, u shkatërrua edhe vendi i shenjtë i Dodonës.

Të gjithë pushtuesit që kaluan historikisht mbi trevat arbërore, lanë pas “tokën e djegur” apo ringritën mbi trashëgiminë pellazgo-arbërore ndërtime të kulturës apo besimeve të tyre. Shembujt nuk mungojnë as edhe në ditët e sotme. Shumë monumente fetare të lashtësisë dardane apo të periudhës bizantine, janë përvetësuar nga serbët në Kosovë.

Shqiptarë të asimiluar me anë të kishës serbe. Edhe pikturat në kishat serbe pasqyrojnë vetëm shqiptarë, e jo serbë.

Kështu u ndërtua historiografia e lashtësisë europiane si një lashtësi “greko-romake”. Atyre ju takoi edhe “fisnikëria” kombëtare, si dhe “zilia” e shteteve të tjera të mëvonshme që njiheshin historikisht si të ardhur, sidomos në Ballkan.
“Miza nën kësulë” për periudhën pellazgjike, e historiografisë greko-romake ka qenë se nuk mund të vërtetonte shkencërisht autoktoninë dhe vijueshmërinë pa ndërprerje deri në ditët e sotme të kombeve të tyre.
“…Nëse ne kërkojmë në legjendat e lashta mitet historike apo shkrimet më të lashta greke, nuk do të gjejmë asnjë gjurmë të emrit grek, apo Graikos, Helenëve apo Dorianëve! ... Manipuluesit e historisë romake janë përpjekur dhe gjithmonë kanë dashur të mbulojnë rolin vendimtar të Etruskëve në lindjen e qytetërimit romak”. (f.41, f 144 A. Mati)

Mbretëresha Teutë, ndryshe Tefta

Historiografia jonë zyrtare, mbasi ja qan hallin “mizës” së historiografisë greke, me bujari i vendosin grekët (të dëshmuar vetëm në shek.8 p.K) përkrah ilireve dhe trakëve, në vitin 3000 P.K! “Gjatë epokës së bronzit dhe të hekurit, në territorin e Ballkanit kanë banuar tre popuj të mëdhenj: grekët në jug, ilirët në perëndim dhe trakët në lindje të gadishullit”. (f.5. “Historia 4”)
Një pengesë e pakapërcyeshme për historiografinë “greko-romake” qe edhe pamundësia e zbërthimit të shkrimeve të kësaj periudhe, me anën e gjuhëve të tyre, greqishten dhe latinishten e lashtë.
Pa dashur të zgjatem mbi këtë argument, dua të sjell përfundimin e historianit A.Mati, i cili duke u bazuar edhe në arritjet e studiuesve të huaj dhe shqiptar, që në studimin e popujve të parë europianë i kthyen sytë drejt arbërorëve, thekson: “…Shqipëria dhe rajonet në kufi të saj (që njihen si treva arbërore- shën. im) paraqesin një rast unik në Europë: një dhe vetëm një popull, i cili jeton në tokat e tij stërgjyshore, të paktën që nga neolitiku… Ajo që duket të jetë greqishtja e lashtë apo dialekti “miken” nuk është gjë tjetër veçse “pellazgjishtja e lashtë”. (f.12, f 22 A.Mati)
Vetë flamuri i shtetit shqiptar, që është flamur kombëtar i arbërorëve, flet për pellazgët.

Kur flitet për njerëzit e parë europianë duhet të theksojmë se besimi, ishte epiqendra e kësaj shoqërie të stërlashtë, dhe tek Pellazgët ajo përfaqësohej (jo rastësisht) me Dodonën e trevës arbërore. Për të kuptuar rolin e Faltores së Dodonës, mjafton të themi se është dëshmuar si qendra më e vjetër fetare pellazge. Nga gjetjet e qeramikës parahistorike, mësohet se kulti i drurit (i përhapur në popujt e lashtë të Europës qendrore dhe veriore) në Dodonë ka filluar që në vitet 2000 p.K.
Në tekstin “Historia 4” nuk flitet as edhe një rresht për Dodonën, nisur ndoshta nga fakti, se trevat e Thesprotisë shqiptare, ku janë zbuluar gjetjet arkeologjike të kësaj faltoreje, sot ndodhen në shtetin grek.
Frika e historiografisë zyrtare shqiptare është aq e madhe ndaj historiografisë europiane e sidomos asaj greke, sa nuk guxojnë të pohojnë se Ilirët, si pellazgë që ishin, kishin perënditë e tyre që i përshkruan hollësisht Homeri tek “Iliada” (a nuk ishin trojanët fis dardano-ilir?) dhe emërtimet e të cilëve, shpjegohen me dialektet e shqipes (Niko Stillo “Etruskishte Toskërishte” etj.) Simbolet e tyre gjenden edhe në ditët e sotme tek popullsia shqipfolëse (Dhimitër Pilika “Pellazgët, origjina jonë e mohuar” etj).
Në librin “Historia 4” shkruhet: “Nën ndikimin e kulturës dhe mitologjisë greke, në besimet ilire u futën edhe kultet e perëndive greke. Ilirët adhuronin Zeusin, Poseidonin, Afërditën, Artemisin etj. Këtyre perëndive ilirët u veshën atribute vendase” (f14).
Në fakt, nuk ka mbetur historian i lashtësisë që nuk ka pohuar se grekët i morën besimet nga pellazgët dhe romakët nga etruskët. Është e njohur thirrja “O Zeus Pellazg!” që e gjejmë shpesh tek “Iliada” (“Zemërimi i Akilit”) e Homerit.

Akili me plis - qeleshe

T’i heqësh kurorën “greko-romake” historiografisë europiane dhe sidomos asaj greke, është një nismë, që do shumë kurajë si shkencore dhe politike, megjithëse shumë studime historike, tashmë e kanë bërë të dyshimtë shkëlqimin e artë të saj.
Ja përse edhe historiografia e jonë zyrtare e sotme, nuk guxon të debatojë mbi këtë tezë. Studiuesit tanë zyrtarë i tremben debatit për origjinën pellazge të arbërorëve, sepse domosdoshmërisht do të dalin pohime se:
“Shqiptarët (Arbërorët) janë jo vetëm autoktonë dhe pasardhës të drejtpërdrejt të Pellazgëve dhe që sot e kësaj dite flasin gjuhën pellazgo-shqipe, por deri para Kongresit të Berlinit 1878 dhe të Londrës 1913 ka qenë popullsia më e madhe në gadishullin Ballkanik. Historia e tyre lidhet me qytetërimet më të hershme dhe shumë figura që vunë themelet e qytetërimit grek dhe romak kanë pasur gjak iliro-pellazg në dejet e tyre. (f.212 A. Mati)
Duke njohur këtë të vërtetë historike, si shqiptarët ashtu edhe popullsia europiane, e sidomos brezi i ri, do të avullonin të gjitha pretendimet “ për truall historik” të fqinjëve tanë. Do të pëlcisnin edhe flluskat “historike” për t’i karakterizuar shqiptarët si popull “i ardhur” dhe “pa figura të shquara autoktone historike”.
Këto përpjekje antishqiptare janë mbështetur edhe nga një pakicë intelektualesh shqiptarë, të cilët pa asnjë përgjegjësi shkencore dhe ndërgjegje kombëtare pohojnë “origjinën e huaj” të Skënderbeut apo figurave të tjera historike, duke arritur sa të venë në dyshim edhe origjinën ilire të shqiptarëve.
Vënia në dyshim e origjinës së shqiptarëve, rolit dhe kontributit të figurave të shquara të tij në historinë europiane, padyshim është shprehje e qartë e një strategjie politike dhe luftës psikologjike për të përulur kombin shqiptar.

Pretendohet se ka mungesë të dokumenteve historike për iliro-arbërorët. Përveç materialit të pasur arkeologjik që ruajnë trevat shqiptare, nëpër arkivat e shteteve europiane gjendet një fond i pasur shkrimor, për historiografinë tonë. Qytetet bregdetare dalmate, ruajnë në arkivat e bibliotekat e tyre të shumta, qofshin ato publike, shtetërore, kishtare apo private, një lëndë jashtëzakonisht të pasur dhe të vlefshme për shqiptarët dhe Shqipërinë, po kështu të pa gjurmuara janë arkivat e Vatikanit dhe Athinës, apo të shteteve të tjera. Vetëm nga arkiva e Pragës, Dhimitër Pilika solli 5 arka me dokumente për lashtësinë e popullit tonë.
Studiuesi Bejtulla Destani në Arkivin e Stambollit gjeti për periudhën osmane mbi 90 milion dokumente të dixhitalizuara dhe miliona të tjera që prisnin të dixhitalizoheshin (“Në arkivat e Stambollit ka miliona dokumenta për shqiptarët” pashtriku.org).  
Se përse shpërfillet kjo pasuri historike, është më se e qarte kur vërejmë se si po rrënohet trashëgimia arkeologjike dhe ndërtimore në vendin tonë dhe se si hulumtimet historike pothuajse janë jashtë planifikimeve financiare shtetërore.
Për raportin midis politikës dhe historiografisë, lexova një shkrim interesant, “Rrufetë politike mbi një tekst shkolle” (Gazeta “Standard”) të Artan Fugës, postuar në një prej forumeve me 26.09.2009. Autori shprehet se: “Europa dhe përvojat më të mira perëndimore sot po i nxisin ato praktika që quhen “multiperspektiva historike”, domethënë për ta rindërtuar historinë në mënyra të diversifikuar, kundër mendimit unik. Teksti alternativ shkollor prandaj është. Sjell pikëpamje të ndryshme. Këtu (do të thotë se në Shqipëri- shën. im) ende vazhdon kulti i historiografisë unike, që i “takon popullit”, që i “takon kombit”. Fjalë të mëdha pa pikë kuptimi. Teksti i historisë i takon autorëve të tij, nuk është e vërteta historike përfundimtare dhe unikale”.
Kjo shprehje ka një filozofi të gjerë brenda saj, që më kujton disa citate të Mao-s mbi “dy të mira dhe tre të këqija” apo anasjelltas.  
Autori ngre me të drejtë problemin e pavarësisë nga politika të punës së historianëve në hartimin e tekstit. Gjithashtu leximi i mendimeve të ndryshme mbi një ngjarje historike është më se i drejtë. Ky nuk është një mendim i shekullit të XXI. Shën Jeronimi prej Ilirije (shk.3 pas erës së re) theksonte se duhet të paraqiteshin mendime të ndryshme: “në mënyrë që lexuesi, mbasi të ketë lexuar shpjegime të ndryshme dhe të ketë njohur pikëpamje të ndryshme, të gjykojë vetë se cili është më i besueshmi dhe si një ekspert i këmbimit të valutave të refuzojë monedhën false”. (D.Gazulli “Shen Jeronimi prej Ilirije”17.11.2010)
Por, përsa i takon “historisë kombëtare”, arsyetimi i A.Fugës nuk është i drejtë dhe praktikisht i dëmshëm për vetë këtë shkencë. Autori nuk shpreh se deri ku është “kufiri” i qëndrimit subjektiv të studiuesve ndaj fakteve historike. Historia si shkencë, ashtu si edhe gazetaria, që gjithashtu pasqyron jetën e shoqërisë njerëzore, bazohet në faktet e ndodhura. Trajtimi i këtyre fakteve nuk mund të jetë kurrë “tërësisht objektiv” përderisa ato pasqyrohen nga individë, që kanë një formim kulturor dhe politik të caktuar. Por...këtu ka një kusht, që analisti italian Marko Travaglio e përcakton mjaft qartë:
“Ndryshimi i paraqitjes në tre këndvështrime jo të njëjta, në rast se thelbi i ngjarjes (faktit) është respektuar, nuk përbën problem; kjo është një pasurim për lexuesin dhe vetë ata, gazetarët...(f.20 “La scomparsa dei fatti” 2006).
Dhënia e pacenuar e thelbit të faktit historik, të ngjarjes së ndodhur në historinë e popullit tonë, përbën historiografinë që “i takon popullit dhe kombit”. Respektimi i “thelbit të faktit historik” kufizon “lirinë” e historianëve. Kjo përbën pikërisht linjën “unike” dhe “kombëtare” të teksteve historike, duke përfshirë edhe tekstet alternative.  
Pikërisht kjo historiografi kombëtare, është vlera më e madhe e çdo shteti, sepse ushqen ideologjikisht qytetarët e ardhshëm dhe formon ndërgjegjen e tyre etnike.
Të thuash, se kjo përgjegjësi e historiografisë ndaj popullit dhe kombit të vet, është “fjalë e madhe pa pikë kuptimi” do të thotë se nuk njeh funksionin e kësaj shkence. Autorët nuk janë “pronarë” të teksteve historike të tyre sa të shpërfillin periudha historike, të shtrembërojnë, minimizojnë apo mbulojnë faktet historike të popullit tonë.
Historiografia unike dhe kombëtare në pasqyrimin e fakteve, është sa shkencore aq edhe e kohës dhe nuk duhet të shpërfillim mësimet e saj.
Një ndër gazetarët e shquar amerikanë të kohës së Luftës së Dytë Botërore, Edward R. Morrow ka thënë: “Hapi i parë në likuidimin e një populli është të fshini kujtesën e tij. Shkatërroni librat e tij, kulturën e tij, historinë e tij. Atëherë vini dikë të shkruajë libra të rinj, të krijojë një kulturë të re, të shpikë një histori të re. Para se të kalojë shumë kohë, kombi do të harrojë se çfarë është dhe çfarë qe”. ("A nation of sheep will beget a government of wolves")
Se sa fut duart politika shqiptare dhe ajo e huaj në tekstet zyrtare historike, mjafton të rikujtojmë kërkesat e vazhdueshme të shtetit grek ndaj teksteve tona të historisë.
Me nënshkrimin e Protokollit të bashkëpunimit midis dy shteteve (Athinë 3.04.2003), Ministria e Arsimit e Greqisë u angazhua se do të ngrejë një komision pedagogësh dhe ekspertësh të shkencave historike që njohin edhe gjuhën shqipe për të diskutuar me qëllim që “të heqin nga librat e historisë, kryesisht të palës shqiptare, pasaktësitë dhe ngjarje të cilat helmojnë marrëdhëniet dypalëshe”. Ajo u shpreh se: “Ka akoma ide për Shqipërinë e Madhe” (Shekulli 30/10/2004).

Mbasi u “krasitën” tekstet tona zyrtare nga faktet e shumta komprometuese të shtetit dhe kishës greke, mbasi u përcaktuan edhe “kufijtë” e paraqitjes së lashtësisë, historiografia zyrtare greke vijoi qetësisht të pasqyrojë në tekstet e saj mësimore dhe ato studimore, “viset vorio-epirote të pushtuara nga shqiptarët” pa harruar edhe zakonin e saj të lashtësisë, në greqizimin e emrave dhe kombësive të figurave të shquara historike shqiptare.

Si rrjedhojë, përpara Historiografisë zyrtare shqiptare shtrohet jo aq një problem shkencor, se sa ai aktual politik. Në rast se Historiografia zyrtare shqiptare nuk do të distancohet nga diktati i politikës, “zëri i saj” nuk do të jetë i ndryshëm nga ai i një skllavi, sepse siç vërente dramaturgu i lashtësisë, Euripidi: “Një skllav nuk e ka të drejtën të thotë të vërtetën, nëse ajo nuk i vjen për shtat zotërinjve të tij”.

Nga Fatbardha Demi, G. Tema

Itali: MPJ, fetarët të bashkohen kundër ateistëve

Ministri i Jashtëm i Italisë, Franko Fratini, ka bërë këtë javë një deklaratë të pazakontë, ku kërkon që të gjithë përfaqësuesit e feve abrahamike të bashkohen në luftë kundër "ateistëve, materialistëve dhe relativistëve".

Fratini e ka bërë deklaratën në një artikull në gazetën e Vatikanit, "Osservatore Romano", ku i etiketon ateistët si "perversë" dhe "kërcënim për shoqërinë".

“Kristianët duhet të mundësojnë lidhjen e një marrëveshjeje me islamikët për të luftuar ato aspekte, që si çdo ekstremizëm, kërcënojnë shoqërinë. E kam fjalën për ateizmin, materializmin dhe relativizmin.

Kristianët, islamikët dhe judaistët duhet të punojnë së bashku për t'ia arritur këtij synimi të përbashkët. Besoj se ka ardhur koha për një humanizëm të ri, në mënyrë që të luftojmë këto dukuri perverse, pasi vetëm qendërzimi i qenies njerëzore është shërimi kundër fanatizmit dhe intolerancës."

Veç postit të ministrit të Jashtëm të Italisë, Fratini ka shërbyer më herët në strukturat e Bashkimit Evropian, si komisioner evropian për Lirinë, Sigurinë dhe Drejtësinë, si dhe zv/kryetar në komisionin Barroso. 

Burimi: http://www.esteri.it/MAE/EN/Sala_Stampa/ArchivioNotizie/Interviste/2010/10/20101022_FrattiniMedioOriente.htm ateist.org

Vëllai vret motrën për nder. Punonte në lokale nate për të mbijetuar

Halit Vukaj nga Peraj i Hasit ka vrarë motrën e tij Flora Vukaj në një hotel në dalje të qytetit të Pejës. Policia bën të ditur se autori ka përfunduar në pranga. Dyshonte se e motra ushtronte prostitucion.

PEJË - Vëllai ka vrarë motrën për nder.

Halit Vukaj, 21 vjeç, nga fshati Peraj i komunës Golaj në rrethin e Hasit ka vrarë me armë zjarri automatike motrën e tijj, Flora Vukaj, 20 vjeçe. Ngjarja ka ndodhur mesnatën duke u gdhirë e mërkurë në hotel "Adriatiku" në dalje të qytetit të Pejës në rrugën Pejë-Istog në afërsi të fshatit Vitomiricë. Viktima ka qenë në shoqërinë e pesë meshkujve të gjithë shqiptarë nga Peja, Klina e Gjakova kur vëllai i saj, Halit Vukaj, i armatosur me kallashnikov ka hyrë brenda në lokal dhe pa ndonjë paralajmërim ka qëlluar në drejtim të motrës.

Ajo ka mbetur e vdekur pasi ka marrë disa goditje plumbash në pjesët e sipërme të trupit dhe në kokë.

Policia e Pejës ka raportuar për këtë rast se sulmi i armatosur ka qenë i pakontrolluar nga ana e vrasësit, i cili nuk ka kursyer nga plumbat gjithë hapësirën e lokalit, duke frikësuar për vdekje personat që ishin aty. Pesë persona që shoqëronin viktimën dhe që ishin pesë meshkuj janë lënduar nga xhamat e thyer nëpër dritaret ku ata kanë tentuar të dalin sa më parë për t'u shpëtuar breshërive të kallashnikovit. Megjithatë, përveç femrës që ishte objektiv i vrasësit, askush tjetër nga të pranishmit nuk ka pësuar nga plumbat.


"Një person i dyshuar sipas informacioneve të para, ka hyrë në restorantin "Adriatiku" dhe me armën e tij automatike kallashnikov nga dera e hyrjes ka filluar të hapë zjarr në drejtim të viktimës, e cila ishte ulur në një nga tavolinat e restorantit bashkë me pesë meshkuj. Vajza e identifikuar me emrin Flora Vukaj dhe që mbante nofkën "Lola", ishte qëlluar me plumba automatiku pas kokës dhe në pjesët e sipërme te trupit nga vëllai i saj Halit Vukaj duke i shkaktuar vdekjen e menjëhershme, ndërsa shoqëruesit e saj kishin arritur të iknin dritareve të lokalit.

Pesë pesonat që shoqëronin viktimën, ishin të gjithë shqiptarë nga Klina, Peja dhe Gjakova. Policia e Pejës bëri të ditur për këtë rast se pesë personat janë lënduar nga xhamat e thyer nëpër dritaret ku ata kanë tentuar të dalin sa më parë për t'i shpëtuar breshërisë. Pas kryerjes së vrasjes autori është larguar, ndërkohë që policia ka bërë identifikimin e tij. Ai është arrestuar rreth 12 orë pas kryerjes së vrasjes në qendër të qytetit të Deçanit rreth 30 kilometër larg nga vendi i krimit. Një patrullë policie në qytetin e Deçanit ka dyshuar në sjelljen e të dyshuarit për vrasjen e motrës. Ai është shoqëruar në stacionin e policisë në Deçan për mungesë dokumentesh identifikimi.


"Pas marrjes në pyetje nga policia është arritur të zbulohet se i dyshuari kishte vrarë motrën e vet, Florën",- tha zëdhënësi i policisë, duke shtuar se dyshimet ishin përforcuar pas kontakteve me policinë kufitare në Qafë-Prush, ku ishte vërtetuar periudha kur Halit Vukaj kishte hyrë në Kosovë nga Shqipëria. Po punohet për zbardhjen dhe arsyet që çuan në vrasjen makabre. Ndërkohë prokuroria e Pejës ka arrestuar Halit Vukajn nga Hasi. Burimet zyrtare ende nuk kanë dhënë detaje për motivin e kësaj vrasjeje. Sipas të dhënave të para, viktima që ishte nënë e divorcuar nga bashkëshorti, punonte në lokale nate për të mbijetuar. Kjo duket se ka shtyrë 21-vjeçarin të vriste motrën e tij. Ngjarjen e ka konfirmuar edhe policia e Hasit. Shefi i komisariatit të Krumës, Ndriçim Koka, ka bërë të ditur se Halit Vukaj nga Peraj ka vrarë motrën e tij në Pejë dhe më pas i është dorëzuar policisë.

Burime nga komuna Golaj e rrethit të Hasit theksojnë se Flora Vukaj ka qenë e martuar në Kosovë në qytetin e Deçanit, por nuk saktësojnë nëse ajo ka qenë e divorcuar. 

Bashkim Shala, G. Shekulli

Humor i zi me Shkodrën

Kur Shkodra pushoi së prodhuari barsoleta për regjimin, ndodhi që regjimi po prodhon barsoleta për Shkodrën.

Nëse i hedh një sy arkivës elektronike të qeverisë shqiptare, nga përmbytjet e këtij fillimviti deri në përmbytjet e këtij fundviti në Shkodër, e kupton qartë se komedia ka kaluar nga qytetarët për qeverinë, tek qeveria për qytetarët. Një vit më parë, kur Shkodra u gjend nën ujë si sot, Berisha filloi të prodhojë argumente kozmike për situatën.
Së pari, shpiku një "hënë blu" që paskësh dalë një natë përmbi Lezhë dhe kishte ngritur detin në këmbë kundër tokave tona. Pastaj, kur pa se hëna nuk e ndihmonte dot, arriti në përfundimin se kjo ishte një fatkeqësi që ndodhte një herë në njëqind vjet.

Por, për të dalë nga situata, i duhej një premtim, dhe e bëri.
Brenda vitit, tha, në Shkodër do të bëhen investimet më të mëdha publike, diga, argjinatura, do të thellohet Buna, do të ngrihet bregu i Liqenit, do të sistemohet shtrati i Drinit dhe Shkodra do të kthehet në një nga vendet më të bukura turistike. Si gjithmonë, siç e ka ai, më e mira në botë.

Ende pa u mbyllur viti, (jo 100 vjet), Shkodra u përmbyt për herë të pestë.
Tallja e Berishës me atë qytet, ngjan sot si një humor i zi, që ka zëvendësuar humorin e shkodranëve për qeveritarët qesharakë të gjithë kohërave. Nëse vitin e kaluar debati ishte mbi fajin, ose jo, të Dritan Priftit për keqmenaxhimin e kaskadës së Drinit, sivjet faji është i qartë dhe pa asnjë të panjohur.
Gjithçka vjen nga fakti se qeveria gënjeu dhe nuk bëri asgjë për të shmangur këtë katastrofë.

Dhe si për ta bërë më qesharake këtë situatë, dëgjoni arsyetimin gjeografik të Jozefina Topallit, e cila zbuloi pas shkollës së natës që ka bërë, që faji qenka i Liqenit të Shkodrës, pasi aty u zbrazkan gjithë lumenjtë e Ballkanit jugperëndimor.
Tani ka pak shanse të ketë zgjidhje radikale. Qyteti dhe Nënshkdora do të jetojnë emergjencën e prodhuar nga papërgjegjësia e qeverisë. Ata tashmë kanë nevojë për bukë, ujë, strehë, ngrohje dhe siguri për pronat e tyre, të cilat me siguri që do t'iu mungojnë.

Por, problemi është si do të jetojë më tej kjo zonë?
Deri më sot, qeveria ka shpallur disa prioritete, siç është tuneli i Elbasanit apo Unaza e Tiranës, të cilat do të zgjidhin probleme të rëndësishme të transportit urban në Shqipëri të mesme. Deri më sot kemi harxhuar me qindra-miliona euro për projekte politike dhe shpesh për nevoja korruptive të Familjes në pushtet.
Por, Shkodra sot është një komunitet i rrezikuar për t'u zhdukur, nëse nuk ndërhyhet shpejt dhe me vizion të qartë. Shkodra është sot një zonë, ku njeriu për të qenë i qetë duhet të ketë dy shtëpi, një për verë, ku të jetojë në tokat e përmbytura, dhe një për në dimër, ku të jetojë atje ku nuk e kap uji.
Ajo po i ngjan dita-ditës Kukësit të Vjetër, që zbulohet kur nuk bien shira. Për këtë arsye, ajo ka nevojë për një projekt serioz, thelbësor dhe strategjik që të zgjidhë perspektivën e mbijetesës së saj.
Gënjeshtrat e Sali Berishës, një vit më parë, i ka përmbytur përsëri uji. Paret që kanë zhvatur njerëzit e Familjes me punët që prokuron direkt ai dhe njerëzit e Familjes së tij, janë nën ujë. Asnjë investim i qeverisë nuk duket brenda vitit, ndërkohë që prioritet e qeverisë nuk kanë të bëjnë fare me Shkodrën dhe në të ardhmen.
Dhe sikur të mos mjaftonin këto, Shkodra duhet të durojë dhe mbledhjet e qeverisë në qytetin e përmbytur si për t'u dukur që qeveria është pranë saj. Zoti Berisha bën mirë që mbledhjet t'i bëjë në Tiranë, mundësisht të mbyllura që të mos i verifikohen gënjeshtrat një vit më vonë, dhe, së paku, të ketë kurajë të marrë ndonjë vendim konkret për Shkodrën.
Është qesharake dhe cinike që në ditën kur Shkodra mbytet, kryeministri e ka mendjen tek sulmet ndaj rivalit të tij, të cilin e kërcënon pse nuk e ka zbukuruar Tiranën, siç bën ai për koncertet e tij festive.
Në një vend ku qytetarët mbyten dhe qeveritarët krihen, e ke të vështirë të shikosh shpresë për të ardhmen tënde. Mbledhja e djeshme e qeverisë në Tiranë dhe shpallja e Edi Ramës si problemi i saj kryesor është humori më i zi që mund të bësh me një qytet të përmbytur dhe një zonë të tërë të lënë në mëshirë të Zotit, që duket se i ka mallkuar ata njerëz. Shkodra ka filluar të përmbytet nga Liqeni, por mund të vazhdojë të përmbytet dhe nga Buna e Drini.

Ka vetëm një mënyrë që kjo fatkeqësi të ndalet dhe të mos ndikojë më mbufatin e atij qyteti, dhe kjo është që të hartohet me qetësi dhe profesionalizëm një plan për digat, hidrovoret dhe kanalet bonifikuese të kësaj zone, e cila rrezikon të zhduket nga harta jonë, nëse qeveria do të vazhdojë të bëjë humor të zi me ta, siç po bën tani.

Mero Baze, G. Shekulli

Faji i shiut apo i shtetit?

Kater intelektuale te njohur shkodrane, Mahir Hoti, Gezim Uruçi. Lindita Bushati dhe Majlinda Angoni flasin per situaten kritike te krijuar nga permbytjet, cfare po ndodh ne Shkoder dhe nese faji per gjendjen eshte e motit, apo e shtetit

Anila Dushi http://www.shekulli.com.al/2010/12/02/faji-i-shiut-apo-i-shtetit.html


AIDS, një armë biologjike?!

A ishte "paraqitja" e AIDS një aksident i rastësishëm i natyrës, apo AIDS ishte një ekperiment biologjik për pastruar botën nga homoseksualët, të zinjtë dhe raca të tjera të padëshiruara?

Qe kur epidemia e AIDS u be zyrtare ne Qershor te vitit 1981, ka patur peshperitje te vazhdueshme qe AIDS eshte nje epidemi e krijuar nga njeriu me nje virus (HIV) te ndertuar gjenetikisht dhe qe u perhap ne menyre te qellimshme tek homoseksualet amerikane dhe zezaket e Afrikes per qellime djallezore.

Ndonese shume njeres i konsiderojne keto idera si nje mendim paranojak, ka shume evidenca te cilat suportojne theorine qe AIDS eshte nje virus i krijuar si arme biologjike. Historia "zyrtare" qe paraqiteten nga eksperti me i madh sot per sot mbi AIDS, Robert Gallo eshte qe viursi fillimisht u shfaq tek mamjunet e gjelbert te Afrikes dhe me pas ne nje menyre apo tjetren kaloi tek specien dhe ju njgit te zinjeve te afrikes. QE prej aty, supozohet qe eshte perhapur ne Manhatan nepermjet lidhjes me Haitin.

Duke perseritur kete histori me qindra here, agjensite qeveritare dhe mediat e kane kthyer historine "zyrtare" te majmunit ne nje fakt. Per disa arsye ekspertet dhe mediat heshtin per disa fakte qe lidhen em AIDS te cilat nuk perputhen me historine "zyrtare".

Gjurmet e AIDS ne Amerike i gjejme qe tek eksperimentet me Hepatitin B te cilat u kryen mbi mijera homoseksuale vullnetare midis viteve 1978-1981. Eksperimenti filloi ne Manhatan ne Nentor te vitit 1978 kur mbi 1 mije homoseksual dhe biseksual u injektuan me vaksinen eksperimentale. Per ti qendruar fakteve, personat e zgjedhur duhet te ishin te shendetshem, te rinj nen moshen 40 vjec dhe te shkolluar. Shumica e meshkujve qe u zgjodhen ishin te bardhe.

Tre muaj mbas fillimit te eksperimentit ne Qendren e Gjakut te qytetit te New York, rasti i pare i AIDS u zbulua tek nje mashkull i bardhe, i ri dhe homoseksual nga San Francisco. Nje raport i hartuar ne gusht te vitit 1981 specifikon rastet e para, ne total 26 ku te semuret ishin te gjithe homoseksual, me pare te shendetshem. 20 ishin nga Manhatan, 6 nga Los Angeles dhe San Francisco; 25 ishin te bardhe me nje moshe mesatare 39 vjec dhe te gjithe te arsimuar me se miri. Ky eshte ne esence profili epidemologjik i homoseksualeve ndaj te cileve u injektua vaksina e Hepatitit B.

Ekperimenti u drejtua nga Wolf Szmuness, nje polak, ish i burgosur nga Ruset ne Luften e Dyte Boterore dhe i cuar ne kampet e Siberise. Mbas luftes ai kishte studiuar mjekesi ne Bashkimin Sovjetik. Me pas kthehet ne Poloni ku ka konflikte te forta me komunistet. Ne vitin 1969 largohet ne Amerike dhe gjen pune ne New York si nje teknik laboratori ne Qendren e Gjakut te NY. Ne me pak se nje dekade ai behet profesor i Epidemologjise ne Universitetin e Columbias dhe u caktua me detyren per studimin e hepatitit tek homoseksualet. Nepermjet lidhjeve qe kishte ne Departamentin e Shtetit ai u lejua te shkonte ne Moske dhe te mbante konferenca mbi ekspertizen e Hepatitit. Szmuness vdiq ne vitin 1982 nga kanceri.

Nje dekade perpara AIDS, virologjistet e kancerit ishin shume te zene duke mesuar si te transferonin viruset nga nje specia tek nje tjeter ne mennyre qe te krijoinin nje virus shkaktues te kancerit qe mundt e shkaterronte sistemin imunitar. Qellimi ishte krijimi artificial i kancerit ne laborator. Ne kete menyre virologjistet zbuluan menyren sesi te krijonin viruse shkatrrimtare qe mund te kalonin nga kafsha tek njeriu. Keto viruse te krijuara nepermjet inxhinjerise gjenetike kur u bashkuan me qelizat kanceroze njerezore, perftuan aftesine e "kapercimit te specieve", pra nga kafsha tek njeriu.

Disa nga keta shkenctare qe realizuan kete lloj virusi me pas u caktuan ne krye te eksperimentit mbi hepatitin tek homoseksualet te cilet i perdoren keta te fundit si te ishin kavje laboratori. Virologjistet ishin koshiente te mundesise qe njeri prej ketyre viruseve te rrezikshem mund te arrinte te dilte nga laboratori i tyre i teknologjise se larte. Por sidoqofte shkenctaret ishin te vendosur te provonin efikasitetin e virusit kancerogjen tek kafshet nese mund te shkaktonte te njejten gje tek njerezit. Ne vitin 1973 u mbajt nje Konference e Biologjise Virale ne California. Qellimi ishte qe te krijohej nje agjensi qeveritare dhe nje kohorte me njerez te afte te merrnin masa te duhura nese ndonje nga viruset dilte nga laboratori.

Disa vjet me pas, homosekualet nga New York, San Francisco dhe Los Angeles te cilet u afruan vullnetarisht per te eksperimentuar vaksinat e hepatitit, u shnderruan ne kohorten e shkenctareve te qeverise per te provuar perhapjen e virusit. Cuditerisht asnje nga virologjistet se ka permendur kurre faktin qe AIDS mund te kete prejardhjen nga nje virus laboratori i manipuluar per te kapercyer speciet. Teoria e majmunit te blerte eshte kundershtuar kohet e fundit nga disa eksperte virologe te cilet besojne se HIV eshte manipuluar gjenetikisht. Publikut i eshte thene qe AIDS e ka origjinen ne Afrike vite me pare. Si prove, ekspertet fillimisht deklaruan qe gjaku i vjeter afrikan, i ruajtur ne qendrat e dhurimit ishte pozitiv me virusin. Testime te mevonshme e nxorren kete teori ose te gabuar ose thjesht nje genjeshter trashanike.

Fakti eshte qe rastet me AIDS ne Afrike dhe Haiti filluan te shfaqen ne te njejten kohe kur u raportuan rastet e para tek homoseksualet ne Manhatan. Me pas u kryen disa kerkime tek njerezit ne moshe dhe seksualisht jo aktive ne Kampala, Uganda ku asnjeri prej tyre nuk tregoi shenja te semundjes, gje qe provoi faktin se teoria mbi vjetersine e semundjes ne Afrike ishte thjesht nje falsitet.

Ne 11 Maj te vitit 1987, gazeta London Times hapej me nje histori qe lidhej me programin e vaksinave te lise ne Afrike nga Organizata Boterore e Shendetesise dhe AIDS ne Afriken Qendrore. Edhe vete Robert Gallo u detyrua te pranoje qe programi i vaksinimit qe perfshiu me miliona zezake, mund te kete zgjuar virusin e "fjetur" te AIDS. Kjo histori kaq e rendesishme u retushua menjehere ne

Amerike dhe nuk u paraqit asnjehere ne TV apo mediat e shkruara. Ideja e AIDS si nje eksperiment biologjik nuk eshte pa precedente. Gjate dekadave qe kane kaluar, ka prova te shumta qe implikojne agjensite qeveritare si shkaktare te ekspozimit te njerezve ndaj agjenteve biologjike nen ombrellen e Sherbimit Shendetesor Publik Amerikan prej 40 vjetesh (1932-1972).

Historia zyrtare mbi majmunin afrikan nuk jep detaje mbi faktin sesi epidemia heteroseksuale afrikane, u transferua ne te njejten kohe tek homoseksualet e bardhe ne Manhatan apo per faktin sesi ka mundesi qe AIDS u shfaq ne kohe te njejte si ne Afrike ashtu dhe ne New York.

Ne vitin 1983 perpara se AIDS te perhapej, nje doktor i ri i quajtur Robert Strecker, mjek shume i talentuar dhe me disa diploma ne fusha te ndryshme sidomos ne ate te patologjise dhe farmacise beri nje studim te detajuar duke i vajtur deri ne themel historise se AIDS dhe sebashku me te vellain qe ishte nje avokat i njohur, hartuan nje memorandum urgjent qe njihem me emrin The Strecker Memorandum dhe qe titullohet "Alarmi mbi Sulmin Biologjik". Ky memorandum ju dergua organizatave shendetesore me prestigjioze te cilat heshten si pergjigje. Strecker studjoi gjithe raportet e meparshme per semundjet virale dhe per habine e tij gjeti materiale te pakontestueshme qe provonin faktin qe AIDS ishte krijuar nga njeriu. Ai beri edhe nje video per kete studim ku shpjegon me detaje gjithe historine fizike dhe ate shkencore te semundjes. Ne perfundim te kesaj kasete prej 96 minutash, cdo kush do jete ne gjendje te dije per AIDS po aq sa dine dhe vete mjeket virogole. (Kujtoni se cfare eshte deklaruar nga Phil Schnedier per origjinen e AIDS ne Librin e Dulces).

Ndersa nje nga teoricienet konspirativ, nga me te sulmuarit prej organizatave qeveritare dhe vete agjensite sekrete dhe ato te inteligjences qeveritare, deri sa e vrane ne shtator te vitit 2001, William Cooper, ka dhene nje pamje akoma dhe me te frikshme te AIDS si nje arme biologjike dhe e perdorur enkas per qellime djallezore.
Cooper ka qene ish-pjestar i Inteligjences se Marines dhe ne nje pozicion te tille ka patur akses ne shume dokumenta sekrete qe vendosi ti bente publike ne fund te viteve 80 dhe vazhdoi parreshtur per 13 vjet deri sa e ekzekutuan para shtepise se tij. Ai ka dhene detaje jo vetem per AIDS por edhe shume fakte te tjera qo do jene objekt i shkrimeve te mija me pas.

MESAZH 705 NGA: BILL (WILLIAM) COOPER (SYSOP)
PER: TE GJITHESubjekti: GLOBAL 2000, Dosja B
"VETEM per subjekt kerkimor"


Gjate fjalimeve te mija ne Las Vegas fundjaven e kaluar, zbulova para jush disa detaje mbi AIDS, gjera qe i kam mbajtur te fshehura thelle ne gjirin tim. Kam deklaruar po ashtu qe kam pare dokumenta (si pjestar i Inteligjences dhe Sigurise se Marines) qe vertetojne faktin qe AIDS eshte krijuar nga njeriu per te eleminuar elementa te padeshirueshem te shoqerise. E kam deklaruar kete fakt ne dokumentin te hartuar prej meje te titulluar "Qeveria Sekrete". Tani po vazhdoj me pjesen tjeter te fakteve. Studimi i pare eshte bere ne vitin 1957 ne takimini e shkenctareve ne Huntsville, Alabama. Studimi rezultoi ne hartimini e "Alternatives se 3-te". (Shenim nga pepi: Se cfare eshte Alternativa e 3-te, cfare perfaqeson dhe ne sherbim te kujt eshte hartuar si plan, kjo do jete tema e mepasshme imja). Nje tjeter studim u krye nga Klubi i Romes ne vitin 1968 per te gjetur menyrat e ndalimit te rritjes se popullesise. Konkluzioni i studimit ishte qe civilizimi sic e njohim ne do shkoje drejt shkaterrimit pak vite mbas vitit 2000 dhe kjo mund te ndalohet vetem nese popullata kufizohet ndjeshem.

Elites drejtuese ju bene shume rekomandime top sekrete nga doktor Aurelio Peccei i Klubit te Romes. Rekomandimi me kryesor ishte ai i zhvillimit te nje mikrobi i cili do te mund te sulmone sistemin imunitar dhe te bente te pamundur krijimin e nje vaksine. U dhane urdherat per krijimin e mikrobit dhe po ashtu te kures dhe profilaktikut. Mikrobi do perdorej kunder popullates ne pergjithesi dhe do transmetohej ne formen e vaksines nga Organizata Boterore e Shendetesise. Profilaktiku do perdorej nga Elita Drejtues, ndersa vete kura do administrohej per te mbijetuarit kur elita te vendoste qe numri i njerezve te vdekur ishte i mjaftueshem. AJo do paraqitej si e shpikur rishtazi.

Ky plan u quajt Global 2000. Kura dhe profilaktiku eshte perfunduar. Financimi per kete projekt eshte marre nga Kongresi Amerikan nen H.B. 15090 (1969) ku ju dhane 10 milion dollare Departamentit te Mbrojtjes si buxhet per vitin 1970 per te prodhuar nje "agjent sintetik biologjik, nje agjent i cili nuk ekziston ne forme natyrale dhe qe smund te luftohet nga zhvillimi i nje imuniteti natyral." Ne harkun kohor 5 deri ne 10 vjet do behet e mundur qe te krijohet nje mikroorganizem i ri infektiv i panjohur fare me pare dhe mbi cdo lloj epidemie tjeter te meparshme. Gjeja me e rendesishme eshte qe ky virus do jete i panenshtruar ndaj sistemit tone imunitar dhe terapeutik, faktore ku varet pavaresia e njeriut nga semundejt infektive.

Projekti u zhvillua ne Fort Detrick, Maryland. Duke qene se u vendos qe masa te medha te popullates duhej te reduktoheshin ne numer, Elita Drejtuese vendosi ta drejtonte sulmin e saj ndaj "elementeve te padesherueshem te shoqerise". Ne menyre specifike u zgjodhen zezaket, espaniket dhe popullsia homoseksuale. Emri i projektit qe shpiku AIDS eshte MKNAOMI. Kontinenti Afrikan ishte infektuar nepermjet vaksinave te lise ne vitin 1977. Popullata e Amerikes ishte infektuar ne vitin 1978 me vaksinen e Hepatitit B nepermjet Qendres se Kontrollit te Semundjeve dhe Qendres se Gjakut ne New York. Ju tani keni komplet historine perpara jush.

Urdheri u dha nga KOMITETI VENDIMARRES I GRUPIT BILDERBERG me qender ne Zvicer.
Po ashtu u urdheruan masa te tjera. Me e thjeshta per ju qe ta verifikoni eshte Vendimi per Depopullimin Haig-Kissinger i administruar nga Departamenti i Shtetit. Per tju ndihmuar ne kerkimet tuaja per kete KRIM, emri i raportit ishte "KUFIZIMI I RRITJES", nje raport per projektin Gjendja e Veshtire e Njerezimit nga Klubi i Romes. Ne prill te vitit 1968 filloi studimi i projektit ne Accademia dei Lincei ne Rome, Itali. Ata u bashkuan nen drejtimin e Dr. Aurelio Peccei. Rekomandimet top sekrete per rezultatet e studimit ishin hartuar nga vete Peccei i cili u zotua qe te mos perdorte profilaktik dhe kure nese ai vete do prekej nga semundja. Peccei u pershendet si nje hero i vertete kur vendosi qe te merrte persiper te njejtin rrezik si pjesa tjeter e popullates. Rezultatet e studimit u publikuan ne vitin 1972. Grupi qe u mor me hartimin e ketij studimi eshte si me poshte:

Dr. Dennis L. Meadows, Director, United States Dr. Alison A. Anderson, United States (ndotje) Dr. Jay M. Anderson, United States (ndotje) Ilyas Bayar, Turkey (agrikulture) William W. Behrens III, United States (burimet) Farhad Hakimzadeh, Iran (popullata) Dr. Steffen Harbordt, Germany (drejtimet socio-politike) Judith A. Machen, United States (administrim) Dr. Donella H. Meadows, U. S. (popullata) Peter Milliny, Germany (kryeqytet) Nirmala S. Murthy, India (popullata) Roger F. Naill, United States (burimet) Jorgen Randers, Norway (popullata) Stephen Shantzis, United States (agrikulture) John A. Seeger, United States (administrim) Marilyn Williams, United States (dokumentim) Dr. Erich K. O. Zahnm, Germany (agrikulture).

Kur studimi mbaroi ne vitin 1969, Sekretari i Pergjithshem i OKB-se, U Thant beri kete deklarate: "Nuk dua te tingelloj tejet dramatik, por mund te shprehem, i bazuar nga informatat qe kam si Sekretar i Pergjithshem, qe Pjestaret e Kombeve te Bashkuara kane mbase 10 vjet te mbetur ne dispozicionin e tyre per te koordinuar perpjekjet per tu bashkuar dhe realizuar nje partnership ne ndalimin e mbipopullimit dhe te gjejne menyrat per te mbeshtetur zhvillimet ekonomike. Nese keto hapa nuk ndermerren sa me pare atehere ne pak vite do shikojme se sa te pamundur do jemi te kontrollojme gjera te nje porpocioni pertej aftesive tona.

MKNAOMI u zhvillua nga shkenctaret e Divizionit Special te Operacioneve ne FT. Detrick, Maryland, nen supervizimin e CIA-s dhe per vete CIA-n. Nje reference per projektin MKNAOMI mund te gjehet tek "The Intelligence Community" nga Fain dhe Al Bowker, 1977. Kur te gjeni kete informacion, shperndajeni duke e bashkuar me kete qe thashe. Ne kete menyre me ndihmoni edhe mua qe te mbetem i gjalle.

Betohem qe informacioni i mesiperm eshte i vertete dhe i sakte per aq sa kam dijeni dhe kujtese per te.
E jap kete informacion per njerezit e kesaj bote duke shpresuar qe ndonjeri do kete kurajon dhe burimet e duhura per te me ndihmuar te ndaloj kete marrezi. Illuminatit (Urdheri) jane ne kontroll te pjeses derrmuese te botes dhe i kane deklaruar lufte popullates se pergjithshme te cdo vendi. Ne duhet ti ndalojme ata me cdo kusht. Ju lutem me ndihmoni sepse nuk mund tja arrij i vetem. Ju lutem shperndaheni kete informacion pa e ndryshuar tek te gjithe ata qe njihni dhe kerkojini edhe atyre qe te bejne te njejten gje. Zoti ju bekofte !

William Cooper, CAJI BBS (602) 567-6725, 19744 Beach Blvd. Ste. 301, HOTLINE (213) 281-6222, Huntington Beach, CA 92648, INFO (805) 948-1255

Sic e thashe dhe me siper William Cooper eshte ekzekutuar ne 5 Nentor, 2001, ne nje konflikt te sajuar me policine. Perpara ekzekutimit perfundimtar ishin bere disa tentativa te tjera ndaj jetes se tij ne njeren prej te cilave ai ishte plagosur ne kembe dhe ishte kthyer ne invalid. Ne cdo simpozium qe ka marre pjese, Bill Cooper ka deklaruar atentatet e shumta qe i beheshin si dhe faktin qe shpejt do gjente vdekjen, gje qe u be realitet ne 5 nentor 2001. Me poshte po postoj nje foto te tij personale (fatkeqesisht me ka humbur nje foto qe kisha te marre gjate nje simpoziumi), nje foto te nje dedikimi qe i kane bere personat qe e admironin per perkushtimin e tij si dhe nje foto qe tregon harten dhe vendndodhjen kur u vra. Bill Cooper fitoi fame ne te gjithe Ameriken per kurajon e tij dhe informacionin qe zbuloi perpara publikut amerikan. Gama e informacionit qe ai ka paraqitur eshte shume e madhe dhe perfshini ngjarje apo konspiraci per te cilat populli amerikan eshte shume i ndjeshem. Ai ka dhene detaje shume te hollesishme per vrasjen e Kennedy (gje qe do ta mbuloj ne shkrimet e miija), AIDS, Shoqerite Sekrete, UFO dhe Alienet etj dhe informacioni i tij eshte konsideruar si shume derrmues kunder organizmave sekrete dhe ato te inteligjences ne SHBA. Vete pozicioni i tij ne ambjentet e inteligjences i ka dhene mundesi te kete akses ne shume informacione sensitive dhe kjo tregohet qarte nga lekturat e tij. Nese jeni te interesuar mund te kerkoni ne torrent sites per videot e tij por personalisht do ju keshilloja njeren qe quhet Behold The Pale Horse qe eshte dhe nje liber me te njejtin emer te shkruar nga Cooper.

Vdekja e tij erdhi fill mbas botimit te librit Behold A Pale Horse. Po ashtu (sic mendojne disa nga koleget e tij) edhe pjestaret e familjes se tij, jane vrare njeri mbas tjetrit ne nje hark kohor shume te shkuter duke pasuar vdekjen e kryetarit te familjes. Edhe botuesi qe mori persiper publikimin e librit eshte vrare.

Darius, forumishqiptar

Nëna e infektuar: Pengu i jetës sime, lindja e fëmijës me SIDA

Numri i personave të infektuar me virusin HIV/AIDS po vjen gjithnjë në rritje në vendin tonë. Tashmë numërohen zyrtarisht 406 persona të infektuar me këtë virus dhe 41 raste u zbuluan gjatë vitit 2010.

Kjo u bë e ditur dje në Komisionin Parlamentar të Çështjeve Sociale dhe Shëndetësisë nga drejtori i Institutit të Shëndetit Publik, Enver Roshi, i cili bëri analizën epidemiologjike të virusit në vendin tonë. Ndërkohë, përfaqësuesja e Shoqatës së Personave me Virusin HIV/AIDS bëri me dije problematikat që ndeshin çdo ditë këta persona.

Ndërkohë specialistët bëjnë me dije edhe hartën e personave të infektuar me këtë virus, ku kryeson Tirana e ndjekur nga Durrësi dhe Lushnja.
Pikërisht në ditën Botërore kundra virusit HIV/AIDS komisioni i Shëndetësisë ka vendosur të dëgjojë grupet e interesit me rastin e ditës Botërore Kundra Virusit HIV/AIDS. "Dua të theksoj se numri më i madh i të infektuarve është në zonat urbane dhe pikërisht 73 për qind e të infektuarve i përkasin këtyre zonave. Tashmë, numri i të infektuarve ka arritur në 406 persona, por numri i tyre mendohet të jetë më i lartë, sepse jo të gjithë të infektuarit janë diagnostikuar", - thekson Roshi.

Sipas shpërndarjes gjeografike,
54% e rasteve i përkasin rrethit Tiranë,
6,2% i përkasin rrethit Durrës,
5.6% i përkasin rrethit Lushnjë,
3.9% në rrethet Fier dhe Elbasan,
3.6% në rrethet Shkodër
dhe Vlorë, 3%
në rrethin e Laçit,
2.4% në rrethin Berat
dhe në një përqindje më të vogël në rrethet e tjera (më pak se 1%).

Ndërkohë, sa i takon transmetimit, rruga seksuale vazhdon të mbetet mbizotëruese, me 90% të rasteve (80% heteroseksuale dhe 10% homo-biseksuale). Ndërsa rastet dhe më fatkeqe janë kur virusi është transmetuar nga nëna tek fëmija dhe në këto raste kemi konkretisht 5% të rasteve, ku infeksioni është transmetuar nga nëna e infektuar të fëmija dhe në 4% nëpërmjet gjakut dhe në 1% te përdoruesit intravenozë të drogës.



Një nënë e infektuar me virusin HIV/AIDS rrëfen historinë e saj në përballje me virusin. Të gjithë më mohuan
"Pengu i jetës sime është se lindja fëmijën me SIDA"
Pengu më i madh i jetës së saj është se solli në jetë një fëmijë me virusin HIV/AIDS. As sëmundja e rëndë nuk do ta vriste më shumë se fakti që edhe fëmija e saj do të vuajë këtë sëmundje. Në një intervistë për "Shekullin", një nënë e infektuar me virusin HIV rrëfen historinë e saj.


Si e përjetuat marrjen e një përgjigje pozitive të testit për HIV?
Efekti i parë është shokues. Nuk është e lehtë të marrësh një përgjigje pozitive të testit të HIV-it. Mendimi i parë që më shkoi në mendje ishte se do të vdisja shumë shpejt. Dhe nëse bota, njerëzit vërtiteshin rreth meje, gjithë mendja fokusohej tek gjërat me të cilat jam e lidhur më shumë shpirtërisht dhe që do të vuanin pasojat nga ikja ime nga kjo botë. Dhe për një prind mendimi i parë janë fëmijët. Kush do të m'i rrisë fëmijët? Kush...? Si e keni ndjerë veten pas ballafaqimit me faktin e të qenit një person HIV pozitiv? Isha një grua relativisht e brishtë. Një grua e lumtur, me një jetë normale si gjithë të tjerët, ku familja përbënte thelbin e ekzistencës sime. Nuk e kisha menduar kurrë që do mund të përballesha me diçka të tille dhe që "supet" e mia do të mbanin gjithë këtë peshë. Mund t'ju rrëfej se të tjerët ma bënë jetën shumë më të rëndë. Unë i përkisja asaj kategorie që janë të bindur se kanë miq, të afërm dhe se po të kesh një problem, një hall askush nuk do të braktiste. Por, ndodhi ndryshe. Fakti i braktisjes së tyre më lëndoi shumë edhe pse nuk ishte jetik. Frika dhe vuajtja që kam brenda meje më bënë më të guximshme. Nuk pretendoj të jem dikush në këtë botë, por për një gjë jam e sigurt që me jetën time po sjell një ndryshim edhe pse fare të vogël... Në fillim mendja ime analizonte çdo sjellje, veprim, apo reagim të njerëzve karshi meje. Më vonë e kuptova se nuk do të më vinte asgjë pozitive nga kjo, asgjë e mirë dhe hoqa dorë, u bëra indiferente dhe shpesh i anashkaloja.

Ju jeni një nënë që i keni dhuruar jetën fëmijës, por bashkë me këtë dhuratë i keni transmetuar dhe virusin HIV. A përbën kjo pjesën më të vështirë?
Brejtja më e madhe shpirtërore është kjo. Fëmija është gjëja më shtrenjtë dhe më e shenjtë në botë dhe ky fakt që përmendët është gjëja, për të cilën shpirti më dhemb më shumë. Kjo është një lloj dhimbjeje që pavarësisht se nuk shfaqet në jetën time të përditshme më vret shpirtërisht nga brenda. Ashtu si pika e ujit gërryen gurin, ashtu dalëngadalë gërryhet dhe shpirti im. Sepse sa herë që ti e sheh fëmijën tënd, e përkëdhel, e puth, shkëmben dashurinë me të është e pashmangshme të mos të të kalojë vetëtimthi në kokë mendimi që bashkë me jetën i ke dhënë dhe këtë virus.


Cila është dëshira juaj më e madhe?
Të arrij të jetoj momentin kur virusi HIV të mos jetë më një "mysafiri i përhershëm" në familjen time dhe ta shikoj fëmijën tim të shëndetshëm.


"Diskriminohen nga shoqëria dhe personeli shëndetësor"
Jemi të diskriminuar jo vetëm nga shoqëria, por edhe nga institucionet shtetërore. Kështu u shpreh kryetarja e Shoqatës së Peronave të Infektuar me virusin HIV/AIDS, e cila renditi një sërë problemesh të këtyre personave. "Duhet të dini se personat me virusin HIV/AIDS shpesh iu mungojnë antiretroviralët dhe kjo është fatale për ta, sepse jeta e tyre varet pikërisht nga trajtimi mjekësor", - thekson ajo, duke shtuar se nuk mundohen çdo ditë të edukojnë peronat me SIDA të jenë korrekt në trajtimin, por ky trajtim nuk u bëhet e mundur. Ndërkohë, ajo thekson se ndihen të diskriminuar nga shoqëria dhe vetë personeli mjekësor, pasi këta të fundit ka pasur raste që nuk kanë ofruar ndihmë mjekësore për personat me virusin HIV/AIDS. "Ajo çka është e rëndësishme është fati se ligji kundra SIDA-s është miratuar para dy vjetësh dhe nuk zbatohet. Bëjmë ecejake nëpër institucione dhe nuk gjejmë përkrahje", - thekson ajo. Ndërkohë, ajo thekson se duhet të rritet numri i shërbimeve sociale dhe shëndetësor për këtë kategori pacientësh.



Zonat më të prekura
54% e rasteve i përkasin rrethit Tiranë
6,2% e rasteve i përkasin rrethit Durrës
5.6% e rasteve i përkasin rrethit Lushnjë
3.9% e rasteve në rrethet Fier dhe Elbasan
3.6% e rasteve në rrethet Shkodër e Vlorë
3% e rasteve i përkasin rrethit të Laçit
2.4% e rasteve i përkasin rrethit Berat


Ja moshat më të prekura
Grupmosha më e prekur nga virusi HI/AIDS është 25-45 vjeç që është grupmosha seksualisht aktive dhe përbëjnë 65 % të rasteve. "Duhet të dini se kjo grupmoshë është më e prekura edhe në vendet e tjera, pasi janë mosha më aktive", - pohojnë specialistët. Ndërsa, sa i takon fëmijëve në vendin tonë, numërohen 21 fëmijë, 15 prej të cilëve janë infektuar nëpërmjet transmetimit vertikal nga nëna tek fëmija dhe 6 nëpërmjet transfuzionit të gjakut ose nënprodukteve të tij. Ndërkohë, bëhet me dije se gjatë këtij viti ka një rritje të përqindjes së femrave të që shkon deri në 34%.


Përdoruesit e drogave, një shiringë e përdorin 5 persona
Përdoruesit e drogave janë një kontingjent i rrezikuar nga virusi HIV/AIDS. Shkak për këtë është përdorimi i një shiringe nga shumë përdorues. Kështu u shprehen specialistët e qendrës "Stop AIDS", të cilët theksuan se rritja e numrit të përdoruesve të drogës rrit edhe rrezikshmërinë për rritjen e numrit të infektuarve me virusin vdekjeprurës. Kjo është edhe arsyeja që misioni i tyre është që të shpërndajnë falas shiringa përdoruesve të drogës, në mënyrë që rreziku të minimizohet disi. "Nga puna që bëjmë në terren, vëmë re që shumë përdorues përdorin të njëjtat shiringa.

Madje, ka raste që një shiringë mund të përdoret në më shumë se 5 persona.
Detyra jonë është që jo vetëm t'i këshillojmë përdoruesit e drogave, por edhe t'u japim atyre shiringa falas", - pohojnë specialistët e "Stop AIDS".

Eglantina Bardhi, G. Shekulli

“Të llastuar, maniakë, të dobët, të rrezikshëm”. Ja liderët përmes syve të diplomacisë në Uashington

Protagonistët

Nga Putin te Gedaffi, portretet e pacensuruara të aleatëve dhe armiqve
Për herë të parë, për fatin e keq të atyre që qeverisin në Uashington, jepen detaje të gjykimit që diplomacia amerikane ka për liderë dhe udhëheqës të ndryshëm të botës. Kjo bëhet përmes publikimit të një numri dokumentesh të mbledhura nga sajti “Wikileaks”, të cilat iu dhanë për botim disa prej gazetave më të mëdha amerikane.

Krerë shtetesh të vendeve aleate, aleatë afatgjatë dhe armiq numër një si Ahmadinexhadi dalin në revistë përmes këtyre dosjeve  që përbëhen nga të dhënat e shërbimeve sekrete dhe materiale diplomatike, po sekrete. Është një kornizë impresionuese që tregon një anë të panjohur të shumë prej liderëve të botës, një anë e panjohur për publikun, por jo për diplomacinë amerikane që kërkon të jetë e informuar realisht dhe në hollësi mbi ata me të cilët ka të bëjë. Bëhet fjalë për një sfilatë vesesh, defektesh politike, strategjish, skeletesh në dollap pra me pak fjalë për një radiografi top sekret të shtetarëve që tashmë nuk është më top sekret.

Kështu, kemi dokumente sipas të cilave e ngarkuara me punë pranë ambasadës amerikane në Romë i shkruan Uashingtonit në lidhje me Kryeministrin italian, Berluskoni, në lidhje me “festat e gjata që organizon” dhe se pikërisht falë këtyre festave ai është “fizikisht dhe mendërisht” i paaftë.

Edhe pikërisht lajmi për festat e Berluskonit ka ngjallur shqetësim për diplomacinë amerikane. Në dokumente flitet edhe për lidhjen tepër të ngushtë mes Putinit, Kryeministrit rus dhe Kryeministrit italian, një miqësi që konsiderohet si e bazuar te “dhuratat e çmuara”, “kontratat e majme energjetike” përmes një “ndërmjetësi-hije”.

Si përfundim Berluskoni, Kryeministri italian, në gjykimin e ambasadës amerikane “shfaqet gjithnjë e më shumë si një zëdhënës i Putinit në Europë”, sesa si një lider i një vendi të pavarur.
Një rol ky që ka alarmuar shumë Shtetet e Bashkuara që nuk mund të tolerojnë lojën e dyfishtë nga një partner i përbashkët i NATO-s.

E për të vazhduar me Putinin, ajo që thotë ambasada amerikane për të është edhe më ofenduese për Kryeministrin. Ai cilësohet si qen race, që ushtron supremacinë e tij te të gjitha autoritetet më të larta të vendit. Krahasuar me të, Presidenti Medvedev, pra lideri që Obama ka zgjedhur si palë për rivendosjen e marrëdhënieve mes vendit të tij dhe Rusisë, ai edhe pse është zyrtarisht në një pozicion më të lartë se Putin, në realitet  është krahasuar me Robinin kundrejt Batamanit, pra me pak fjalë konsiderohet si një figurë më e dobët dhe deri diku vasale ndaj Putinit.

Ndërsa për Gedafin, një tjetër personazh kyç në panteonin e liderëve botërorë, informacionet kapin edhe aspekte të jetës së tij private. “Është hipokondriak, i filmon të gjitha vizitat e tij mjekësore, është i fiksuar pas gjilpërave me botox që i heqin rrudhat dhe e tregojnë shumë më të ri në moshë se ç’është. Ai ka frikë nga udhëtimet e gjata dhe nga katet e larta dhe kërkon gjithmonë me vete një infermiere seksi e bionde nga Ukraina”.
Madje, kjo grua është kaq e rëndësishme për Gedafin sa për të ai shpesh dërgon avionin personal për ta marrë kur i duhet për t’i qëndruar pranë gjatë ndërhyrjeve plastike në fytyrë. Një rast i tillë ishte ai para daljes në fjalimin e mbajtur në shtator në OKB.

Çdolloj dobësie personale e liderëve kalohet nëpër filtra dhe përbën një material të çmuar për të gjykuar dhe për të vendosur mënyrën e sjelljes së administratës amerikane përkundrejt liderëve të huaj. Gjykimet për Berluskonin janë veçanërisht të rrepta, por edhe të tjerët nuk mbeten më pas.

Kështu, Presidenti francez, Sarkozi, ka një portret aspak të pëlqyeshëm. Kështu, në dokumente ai cilësohet si një “perandor i zhveshur” për shkak të stilit autoritar, për parapëlqimin e injorimit të vazhdueshëm të Kryeministrit të tij në publik dhe atë të anëtarëve të tjerë të qeverisë.

Ndërsa për Kancelaren gjermane, Merkel, jepet cilësimi “Teflon” që është edhe materiali që përdoret për tiganët në të cilën ushqimi nuk ngjitet. Ajo konsiderohet një Kancelare “këmbëngulëse kur ndodhet në vështirësi”, por edhe “shumë pak kreative”.

Me pak fjalë liderët europianë, nuk shihen me sy të mirë nga diplomacia amerikane, duke u nisur nga vlerësimet diplomatike. Më të hidhur amerikanët kanë qenë në lidhje me ministrin e Jashtëm gjerman, Westerwelle, i cili rezulton të jetë “antiamerikan dhe pak kompetent në detyrë”.

Ndërsa publikimet në lidhje me liderët e vendeve që Amerika i konsideron armiq janë të rëndësishme gjithashtu, sepse përmes tyre shfaqet një botë edhe më e rrezikshme, e vështirë për t’u drejtuar dhe mbushur me kërcënime.

Ahmadinexhad krahasohet me Hitlerin, ose me një Pinoçet të ri, për zgjedhjen e të cilit populli iranian do të pendohet seriozisht.

Diktatori i Koresë së Veriut, Kim Jong Il, që aktualisht e ka vënë Amerikën para një krize të rëndë ndërkombëtare këto ditë, është “një plak i budallepsur, pas iktusit”.

Liderët e Kinës janë në fakt mandatorët e vërtetë të sulmit kundër “Google” dhe që nga viti 2002, sipas disa informacioneve të ambasadës amerikane në Pekin ka pasur një direktivë të drejtpërdrejtë dhe të koordinuar për sabotime informatike në dëm të qeverisë amerikane dhe të aleatëve të saj europianë.
Në teatrot më të nxehtë të Lindjes së Mesme dhe të Azisë Qendrore, palët e privilegjuara të Uashingtonit shfaqen si palë me besueshmëri të pakët, ose më keq akoma.
Për Kryeministrin hebre, Natanjahu, ka një gjykim pozitiv në dukje, por në fund  jepet edhe mesazhi se ndër të tjera ai është një njeri që nuk i mban premtimet. Dhe të mendosh se ky është njeriu ndaj të cilit Obama ka mbështetur planin e tij për paqe në Lindjen e Mesme.

Shkatërrimtar është ndërkohë portreti i Presidentit të Afganistanit, Karzai, të cilit Obama duhet që t’i kalojë pak nga pak përgjegjësinë e luftës kundër talebanëve. Ai konsiderohet nga Uashingtoni një paranoiak, i zhytur në korrupsion e me vëllain që është shefi i trafikantëve të drogës. Dy ditë më parë, sekretarja Amerikane e Shtetit ka kaluar orë të gjatë në telefon me shefat e shtetit që shfaqen në dosjet e “Wikileaks” për të qetësuar plagët e sapohapura.

Por vetëm diplomacia ndoshta këtë herë nuk do të mjaftojë për qetësimin e ujërave. Në të ardhmen do të duhen rregulla të reja, mënyra të reja të shkëmbimit të informacionit.


G. Shqip

Muzikë, Maestro!

"Muzika nuk tradhëton, muzika është pikëmbërritja e udhëtimit. Muzika, është vetë udhëtimi." shkruan Giorgio Faletti tek "Io Uccido". Një DJ vrasës që lë indicie muzikore para vrasjeve të veta.

Mund t'i shpëtosh ata njerëz, po arrite ta zbërthesh muzikën.
Po tek ne, a prodhohet muzikë nga ajo që lë gjurmë, si tek "Io Uccido" të mund të përdoret qoftë edhe nga delikatesa e një vrasësi? Kam frikë se jo.

Testi i vërtetë për muzikën janë klubet ku këndohet live.

Dhe në live, këndohen këngët shqipe që vijnë deri në 98-n. Pas 98's, me ndonjë përjashtim shumë të rrallë, ka vetëm black out. Dhe live-in e mbizotëron "Margherita", himni ynë kombëtar! Vitet 1998-2010, vitet kur kemi prodhuar muzikë sa 300 vjet bashkë, janë vitet që nuk po lënë pas asgjë.
Kjo, sepse muzika vidhet, dhe sepse muzika ka nisur të shërbejë më tepër si një vitrinë prostitucioni artistik.
Edhe kantautori im i preferuar, me sa duket vjedh. Më afrohet para disa ditësh një mik dhe sikur të më jepte një lajm vakie, më tha pikërisht këtë. Kantautori im i parapëlqyer, vidhka muzikë. A ka ndonjë shans për të që të shpëtojë shpirtin?

ARTI VIDHET MË KOLLAJ SE SUFLAQET
Një hajdut banke që largohet me 4 milionë të vjetra, është super-lajm. Rri në faqet e para të gazetave me ditë e javë.
Një kompozitor që vjedh?! Për t'u gajasur! Ç'të keqe ka këtu? Vidhka muzikë? Po punë e madhe, sikur vodhi ndonjë bankë! Le që ky nuk është as i pari dhe nuk ka për të qenë as i fundit. E dimë të gjithë, dhe nuk na bëhet vonë.

Unë nuk e kam hallin edhe aq te hajdutët, sesa tek ata që vidhen.

Vjedhja e muzikës na pengon që të admirojmë autorët e vërtetë, qofshin këta bullgarë, turq, algjerianë apo francezë. Dhe më e keqja, vjedhja e muzikës nga disa e bën të pamundur mbijetesën për ca të tjerë. Fakti që disa hanë bukë duke vjedhur e bën të pamundur që kushdo të hajë bukë me djersë (për aq sa mund të djersisë një artist në Shqipëri).
Artistët e vërtetë, po pati mbetur akoma ndonjë, nuk mund të mbijetojnë përballë ritmit "kreativ" të hajdutëve. Ti bën një këngë të mirë në muaj, ata "krijojnë" 10 të vjedhura në ditë!
Hajdutët, në fakt, vjedhin jetën e të tjerëve.
Prandaj, edhe më i ndershmi do vijë një ditë që do detyrohet të mbijetojë duke vjedhur. Po atëherë, si është e mundur që askujt nuk i bëhet vonë kur merr vesh që një kompozitor/këngëtar vjedh në mënyrë të pacipë?
Si është e mundur që media e konsideron akoma të suksesshëm? Si është e mundur që ka njerëz që "vdesin" akoma për të? Si është e mundur që shoqata për mbrojtjen e të drejtave të autorit nuk bën një denoncim? Sepse, vjedhja është nder!

NJË SINGLE, CA SINGLE, SHUMË SINGLE...
Vjedhja është nder. Ja, shikoni më të suksesshmit në treg. Janë ata që vjedhin më shumë! Dhe vjedhja ka prodhuar një fenomen sa qesharak aq edhe të mjerë, fenomenin: "single". Single - dmth një këngë teke.
Kushton lirë, dhe garanton famë të menjëhershme. Një artist i vërtetë normalisht shkon te fansat e vet me një album, një produkt integral për të cilin punohet me muaj e jo rrallë edhe 1 vit ose më shumë. Artistët tanë të futur në furrë brenda natës, të pagjykuar nga institucionet apo morali i shoqërisë vjedhin një këngë në 3 ditë dhe ja ku janë, të famshëm për një javë.
Tërë ditën në TV, në gazeta, gjithandej. Në majë të famës. Shpesh, me një "single" të vjedhur.

EMIGRANTËT DHE YJET PREJ MËMËDHEUT
E gjithë loja e "famës" dhe "single"-ve pa fund, nuk është gjë tjetër vetëm lufta e pandershme për të marrë me çdo kusht tregun e vetëm që ekziston. Atë të diasporës.
Këngëtarë apo këngëtare që nuk janë në gjendje të këndojnë pa playback as në dush, që skena e live-it e Tiranës i ka spost'uar me mëshirë, janë "yjet" e koncerteve në diasporë, koncerte shumica e të cilëve bëhen në salla kafenesh apo bilardosh. Problemi nuk është te sallat (muzika e mirë fundja, më shpesh luhet në metro) por tek abuzimi këtë rradhë me mallin e disa njerëzve.
Ajo që u ofrohet emigrantëve (në shumë raste) është abuzim i pastër me dëshirën e tyre për të parë një copë Shqipërie, për të shlyer mallin apo pengjet që kanë ndaj vendit ku kanë lindur.
Prandaj ia vlen të investosh në një këngë, në një video, në një single dhe aq. Sa të të shohin në youtube në diasporë. Eurot e dollarët fluturojnë mbi skena si në dasëm! Dhe askujt nuk i vjen ndoht t'i mbledhë përdhe.

1000 FANS
Shqetësimi im i vërtetë sot nuk është as shija e keqe që është ndërt'uar në muzikën shqiptare këto 10-12 vitet e fundit, e as "përfaqësuesit" e saj.
Shqetësimi im është si mund të mbijetojë një artist i vërtetë, pa qenë nevoja të vjedhë muzikë.
Por ne këngetarët tanë i kemi burgosur në bare-pube ku këndohet live. Ne shpenzojmë minimalisht 2000 lek në natë në një pub që këngëtari ynë i preferuar (në shumicën e rasteve) të mos këndojë këngët e tij, por repertore të huaja, shtampë, duke e shndërruar atë në marionetë të shijeve masovike. "Po s'këndove Kalinkën ikin klientët". O burra, Kalinkën! Pa harruar Margheritën e shkretë, që e këndojmë në Shqipëri më shumë se në Itali.

Atëherë çfarë duhet të bëjë ky artist për të mbijet'uar në Tiranë?

Kam përshtypjen se nëse një kantautor do të kishte 1000 fansë të cilët janë gati të shpenzojnë 5000 lek të reja për të në vit, ky artist do mund të mbijetonte.
Sikur, të hiqnim dorë nga 2 fundjava në vit të kaluara në pub/club, dhe t'i shpenzonim për të blerë CD-në e re të artistit jo me çmimin e një palë çorapesh, por me një çmim më të denjë; sikur të pranonim të paguanim një biletë koncerti makar dhe në një pub, për të suport'uar artistin që të luajë muzikën e vet; sikur të blinim objekte të tjera me logon e albumit a të artistit, qofshin bluza, mbajtëse çelësash apo tasa çaji... Sikur... atëherë, artisti nuk do të vdesë.
Por, ne na vjen turp të veshim bluza me logon "Djemtë e Detit", se mos na tallin, ndërkohë që ka djem e vajza në bllok që u duket tendencë të veshin bluza me Megan Fox. Ne presim që albumi të dalë pirat në tezga apo në Internet që ta marrim falas, se nuk jemi budallenj ta blejmë.
Ne na duket krim kur na vënë biletë për të hyrë në një pub për bendin që luan live, ndërsa paguajmë bileta të kripura për të parë një DJ anonim nga Polonia që luan 90 minuta në një pishinë, sepse kjo është trendy.
Meqë ra fjala, Djemtë e Detit kanë nxjerrë album, "Epos". Sa nga fansat e tyre apo të asaj rryme e dinë këtë, le më që ta kanë blerë albumin?!
Ama, që filan këngëtare ka bërë gjoksin dhe një këngë të re... këtë e dimë të gjithë! Kjo e fundit nuk na kërkon ta sponsorizojmë. Kjo e ka gjetur tregun dhe sponsorët e saj me investimin e vet.
Unë nuk pres, e as nuk dua që Djemtë e Detit të bëhen "mainstream" - grupi a muzika e pëlqyer nga të gjithë - e as të spostojnë turbo-folkun nga moda.
Unë thjesht dua që ata dhe arti i tyre, sikurse dhe i shumë artistëve të tjerë pa gjoks të bërë, të mbijetojnë. Dhe për këtë, duhen vetëm 1000 fans! 1000!
1000 vetë që të duan dhe që janë gati të shpenzojnë për ty, duke blerë CD-të e t'ua apo bileta për në koncertet e shfaqjet e t'ua. Me kaq, shpirti i kantautorit shpëtohet, ai nuk detyrohet të vjedhë.
Kaq i mjaftojnë të punojë i qetë që ata 1000 t'i bëjë 5000 apo 30000 fansë.

MUZIKË FUGONI 

Çuditërisht, ata që e mbështesin më pastërtisht muzikën janë shoferët e kamionëve e fugonëve të rrugëve të largëta. Ata e blejnë pa u menduar gjatë kasetën me artistin që u pëlqen, ndryshe nga neve, njerëzit e Internetit e të Bllokut, që kemi zbuluar parajsën e shkarkimit pirat të këngëve në mp3. Prandaj këngëtarët e fugonave do të mbijetojnë në treg. Sepse, ata që i duan, i duan me të vërtetë e janë gati të shpenzojnë për ta.
Ky është turpi ynë para atyre shoferëve të Kukësit. I yni, që ankohemi për "këngëtarët e fugonit", por nuk u japim shans artistëve që ne pëlqejmë që të mbijetojnë. Përndryshe ata e kanë një zgjidhje alternative. Të vjedhin.

Koloreto Cukali, G. Shekulli

Wikileaks, 822 dokumente sekrete për Shqipërinë

"Bomba", Wikileaks, trondit edhe Shqipërinë.

Sipas verifikimeve të bëra janë 822 file, apo dokumente sekrete. Sipas të përditëshmes gjermane Der Shpigel dokumentet sekrete për vendin tonë (file) nisin nga viti 1997 deri më 2010.

Gazeta prestigjioze ka bërë klasifikimin të 452 fileve që lidhen me Shqipërinë, prej të cilave:

1 është klasifikuar Noforn, tejet sekret edhe për aleatët,
8 janë sekret,
dy janë Cofidential Noforn,
147 konfidenciale,
169 janë për përdorim të brendshëm
dhe 125 Unclassififeld.

Ende nuk janë bërë të ditura se çfarë përmbajnë këto materiale por thuhet se pjesën më të madhe të tyre do e zënë marrëdhëniet kufitare me Shqipërinë dhe Greqinë. Ndërkohë dosje sekrete ka edhe për Kosovën e cila ka 1320 dokumente sekrete, Greqia 1758 dokumente sekrete, Maqedonia 783, ndërsa Turqia mban rekord në rajon dhe listohet e dyta në botë për sasinë e dokumenteve sekrete pas Irakut me 11086 dokumente sekrete.
Siç del nga klasifikimi i vendeve të përfshira në "Hiroshimën" Wikileaks, Iraku mban vendin e parë me 15365 dosje sekrete.  

Reagimi
Pas njoftimeve të para për publikimin e dokumenteve secrete amerikane, Gazeta Shqitare komunikoi me zv.ambasadoren e SHBA në Tiranë, znj. Deborah Jones, e cila deklaroi se e konsideron të rrezikshme për mijëra njerëz publikimin e tyre.  
Znj. Xhons, sot dolën në internet njoftime lidhur me dokumente sekrete të ambasadave amerikane, dërguar Departamentit të Shtetit. Ka informacione për Shqipërinë në to?
Nuk kemi asnjë koment lidhur me informacione që përfshijnë zyrtarë të Shqipërisë në informacionet, të cilat kanë dalë së fundmi në sajtin e Wikileaks. Ne jemi një institucion zyrtar, ndërkohë që informacionet në fjalë kanë dalë nga një një burim jozyrtar.  

Si i komentoni, atëhere, publikimet e Wikileaks, që do të dalin nesër në faqet e para të disa gazetavë më të mëdha botërore?
Mund të them vetëm se ato do të rrezikojnë jetët e mijëra njerëzve, amerikanë dhe joamerikanë.  

Në një ndër njoftimet e para, thuhet se administrata e SHBA ka bërë presione, që të pranojnë në vendet e tyre të burgosur të Guantanamos. Keni një reagim lidhur me këtë?
Nuk kemi asnjë lloj komenti lidhur me këtë informacion.  

Hackersat
Wikileaks, faqja e internetit që po trondit qeveritë më të mëdha botërore për shkak të publikimit të dokumenteve sekrete, njoftoi dje se është nën sulm të vazhdueshëm, por se kjo nuk do ta pengojë në publikimin e materialeve amerikane të klasifikuara. Mesazhi është dhënë përmes rrjetit social 'Twitter', vetëm disa orë para publikimit masiv të dokumenteve. Wikileaks ka insistuar se gazetat spanjolle, franceze, gjermane, britanike por edhe amerikane, që kishin planifikuar të publikonin informacionet të dielën në mbrëmje, do ta bëjnë këtë edhe nëse bie uebsajti i Wikileaks. "El Pais, Le Monde, Spiegel, Guardian dhe New York Times, do të publikojnë shumë dokumente të ambasadave amerikane sot (dje)", thuhet në mesazh. Wikileaks zakonisht shkon offline pak orë para publikimit të dokumenteve sekrete për t'u dhënë kohë ngarkimit të tyre. Por, ditën e djeshme në internet qarkullonin hipoteza të ndryshme, nga ajo e mbingarkesës për shkak të klikimeve të shumta dhe deri tek ajo e një sulmi të mundshëm të hackerave, hipoteza këto që gjithsesi mbeten për t'u vërtetuar. Më herët, shefi i Wikileaks, Julian Asange tha se dokumentet do të mbulojnë çështje madhore të çdo vendi në botë. Dalja e fundit e tij ka qenë me anë të një video-konference në Aman të Jordanisë. "Nuk mund të jem aty me ju dhe jam i detyruar të adresoj këtë mesazh me anë të kësaj videoje. Jordania nuk është vendi perfekt kur ke CIA-n që të është vënë pas", - deklaroi Assange në videon e tij për gazetarët investigativë në Jordani. Dokumentet "top secret" të Wikileaks pritet të nxjerrin fakte të forta në lidhje me marrëdhëniet mes Tiranës dhe Athinës dhe për paktin ujor mes dy vendeve, i cili u rrëzua pak muaj më parë nga Gjykata Kushtetuese në Tiranë.  

Pakti detar

Në dokumentet sekrete të Wikileaks që parashikohet të publikohen së shpejti, përfshihet edhe Shqipëria dhe konkretisht në marrëdhëniet diplomatike me Greqinë. Dokumentet pritet të nxjerrin fakte të forta në lidhje me marrëdhëniet mes Tiranës dhe Athinës dhe për paktin ujor mes dy vendeve, që u rrëzua pak muaj më parë nga Gjykata Kushtetuese në Tiranë. Sipas mediave greke dhe shqiptare, në dokumente përfshihen edhe dosjet sekrete të marrëdhënieve mes Greqisë dhe disa shteteve të tjera. Siç bëjnë të ditura, ministri i Jashtëm grek, Dimitris Droutsas ka kërkuar sqarime se si kanë përfunduar në duart e SHBA-së informacione të klasifikuara si "top sekret" nga qeveria greke. Marrëveshja e ujërave mes dy vende u denoncua fillimisht në "Gazetën Shqiptare", që çoi më pas dhe në rrëzimin e kësaj marrëveshjeje nga Gjykata Kushtetuese.

G.Shqiptare

Hidhini një sy edhe kësaj videoje, ku flitet për peticionin që faqja jonë krijoi kundra marrëveshjes së turpshme në fjalë:
http://www.youtube.com/watch?v=TqwhujIpGM4

STOP INJORANCES - NDAL PADITURISE !

Lufta Antifashiste Nacionalçlirimtare

Në përkujtim të natës së masakrës së Tiranës nga nazistët gjermanë dhe ballistët, më datën 4 shkurt 1944


Gjashtëdhjetë e pese vjet më parë, në Tiranë është ngrysur “Nata e Shën Bartolemeut” shqiptar. Një nga masakrat më të dhimbshme franceze, është zhvendosur në realitetin shqiptar, duke u gdhirë me 84 njerëz të vrarë nga pushtuesit gjermanë. Katër shkurti i vitit 1944, në librat e historisë së Shqipërisë është shënuar me emrin masakra e Tiranës. Për Kadri Dingun, historianin dhe njeriun që e ka përjetuar vetë atë masakër, ajo s’është gjë tjetër veçse një natë e Shën Bartolemeut shqiptar. Në rrëfimin e tij, Dingu kujton se si ndodhi masakra ku u vranë 84 njerëz dhe u prangosën 500 të tjerë. Ai tregon edhe se kush shërbeu si shkak për këtë masakër, si dhe lojën që përdorën gjermanët, duke e quajtur masakrën në dokumentet e tyre një “operacion të grupeve nacionaliste kundër forcave të tjera antifashiste”.

Masakra gjakatare e 4 shkurtit të vitit 1944 në Tiranë, ka mbetur në kujtesën e popullit si një nga ngjarjet më të egra çnjerëzore e pushtuesve nazistë dhe e shërbëtorëve të tyre kuisling, një krim monstruoz që i rëndoi popullit tepër.

Atë natë dimri të ashpër, krisma të llahtarshme, të qara fëmijësh e britma nënash deri në agim. Duke tërhequr zvarrë nëpër rrugica e kanale u pushkatuan barbarisht 84 njerëz. U arrestuan dhe u internuan edhe mbi 500 të tjerë. Kudo pellgje gjaku, kufoma të rinjsh komunistë e patriotësh antifashistë e të tjerë njerëz të pafajshëm, punëtorë, druvarë deri edhe tre italianë ish-ushtarë të strehuar nga tiranasit pas kapitullimit dhe dy antifashistë malazezë të nxjerrë nga burgu. Të tilla akte terrorizmi masiv, në ato vite, i praktikonin shpesh nëpër qytetet e Evropës. Masakra e Tiranës, me aq pak banorë në atë kohë për makabritetin dhe numrin e të vrarëve dhe të arrestuarve nuk kishte precedentë. Nazistët, nuk e ndërmorën këtë siç e kishin zakon për reprezalje ndaj ndonjë aksioni gueriles, por papritmas nëpër të gjithë qytetin. Ai qe një terrorizëm masiv për qëllime politiko-ushtarake të pushtuesit dhe të tradhtarëve, të cilët në planin strategjik dhe po prisnin edhe ndonjë zbarkim të aleatëve në bregdetin Adriatik e kombinonin dhe këto vrasje masive me operacionin e madh të dimrit në shumë zona të Shqipërisë që kishte për qëllim të likuidonte forcat e UNÇ. Pra, me këtë po terrorizonin me djegie, vrasje e pushkatime edhe popullin për ta larguar nga lufta ANÇ.

Skenari i masakrës

Nga dokumentet arkivale, nga kujtimet e shumë veteranëve që përjetuan këto ngjarje, nga tregimet e disa pjesëtarëve të familjeve të kësaj masakre, si dhe deponimet e bëra nga disa ish-kryepleq të lagjeve të Tiranës që u morën me forcë rezulton: për këtë masakër çnjerëzore nazistët kuisling-ballistë që më parë kishin hartuar një skenar në një takim që ishte bërë më 16 janar 1944, në zyrën e ish-kryeministrit të qeverisë kuislinge, ku në të kishin marrë pjesë vetë kryeministri, Xhaferr Deva, ish-ministri i Brendshëm, Hysni Dema, komandant i përgjithshëm i Xhandarmërisë, Kadri Cakrani, komandant i forcave të Ballit Kombëtar, Qazim Mulleti ish-prefekt i Tiranës dhe një oficer i Gestapo-s gjermane.

Objektivi kryesor që synonte të realizonte në këtë operacion terrorist ishte që t’i jepej një goditje e rëndë asgjësuese organizatës së Partisë Komuniste dhe të Frontit Nacionalçlirimtar të Tiranës.
Kjo do të bëhej si kundërpërgjigje që pësuan forcat ushtarake gjermane dhe bashkëpunëtorët e tyre gjatë operacionit që bënë në muajin nëntor 1943 -janar 1944 kundër Ushtrisë Nacionalçlirimtare. Të arrestoheshin dhe të pushkatoheshin personat që përfshiheshin në listat e hartuara nga policia sekrete, në to në radhë të parë figuronin emrat e drejtuesve të qarkorit të Tiranës me në krye Gogo Nushin dhe të tjerë, aktivistë të rinisë komuniste dhe të Frontit Nacionalçlirimtar, të gruas antifashiste, nacionalistë, patriotë dhe pjesëtarë të njësiteve guerile. Operacioni do të mbahej shumë sekret dhe do të fillonte në orët e pasdites së 3 shkurtit 1944 dhe do të përfundonte në ora 5 të mëngjesit të datës 4 shkurt 1944. Ky operacion do të drejtohej nga Xhaferr Deva dhe Kadri Cakrani. Në këtë operacion terrorist, forcat e Gestapo-s gjermane nuk do të merrnin pjesë, pasi në një dokument të Komandës së Përgjithshme të Korparmatës së 21-të gjermane, thuhej: “Grupet nacionaliste sot natën do të ndërmarrin një kundër-reaksion. Të gjithë pjesëtarët e trupës gjermane në postat e shërbimit të qëndrojnë jashtë kësaj grindjeje. “Ky ishte një mashtrim, që synonte t’i paraqiste forcat gjermane të ardhura në Shqipëri jo si pushtuese, por si kalimtare, si nevojë e sigurimit të krahëve të forcave gjermane në jug të Ballkanit dhe të sigurimit të rrugëkalimit të këtyre forcave për në veri të Evropës. Por më vonë, në dokumentet gjermane të zbuluara, vërtetohen se në krye të këtij aksioni ka qenë oficeri i Gestapo-s gjermane Haufmanlangen, përfaqësues personal i Hitlerit në Shqipëri. Forcat që do të merrnin pjesë në këtë operacion përbëheshin nga xhandarmëria dhe policia sekrete kuislinge, që kishin ardhur në Shqipëri për ta shpëtuar atë nga regjimi komunist dhe nga forcat e armatosura të Ballit Kombëtar. Në krye të tyre ishin: Qazim Mulleti, Osman Kukaleshi, Xhelal Staravecka, Seit Matja dhe drejtues kryesor të organizatës së Ballit Kombëtar të Tiranës, Halim Begeja, Halil Mëniku, Seit Dumneri, Arif Merepeza, Osman Kazazi, Ziçe Hatipi dhe të tjerë. Operacioni filloi në orët e para të 3 shkurtit, ku disa grupe terroriste kanë tentuar të bëjnë atentat kundër qeverisë, personaliteteve të larta shqiptare, kundër Xhaferr Devës, Kadri Cakranit dhe kanë sulmuar automobilat e tyre me bomba dhe revolverë. Duke marrë shkas nga këto atentate të inskenuara, Xhelal Staravecka dhe Kadri Cakrani me agjentët e tyre në Tiranën e Re, arrestuan qytetarë të pafajshëm, të cilët ishin duke shkuar nga puna në shtëpitë e tyre dhe i pushkatuan. Duke filluar nga ora 02.00 e natës dhe deri në mëngjesin e ditës së 4 shkurtit, bastisën qindra shtëpi, u arrestuan mbi 500 qytetarë, prej të cilëve 84 u pushkatuan. Shumica e të pushkatuarve ishin antifashistë, aktivistë të Frontit Nacionalçlirimtar, të rinj dhe punëtorë të thjeshtë. Nga të pushkatuarit pati dhe me kombësi italiane, si dhe 4 të burgosur politikë, që me gjakun e tyre lagën rrugët e Tiranës.

Rrëfimi i nënës së Fadil Radës

“Isha vetëm në shtëpi me djalin e vogël, Fadilin, se dy djemtë e tjerë, Ademi dhe Isufi, ishin partizanë. Në orën 02.00 të natës, xhelatët e armatosur thyen derën dhe më morën Fadilin. U ngjita pas djalit tim, por katilët më shtynë dhe më shkëputën nga ai.
“Lidheni qenin”, bërtisnin Qazim Mulleti dhe Osman Kazazi dhe mua më përplasën në fund të oborrit, ku dëgjova për herë të fundit zërin e Dilit tim të shtrenjtë, duke më thënë: “Nënë, shko në shtëpi”. Për dy ditë radhazi nëna me bukë në gji, kërkova nëpër Tiranë, që të gjeja djalin dhe t’i jepja për të ngrënë, por nuk e gjeta . Ah, unë e zeza! Pas dy ditësh shokët e tij ma sjellin trupin që e kishin gjetur në një gropë jashtë Tiranës, në rrugën e Elbasanit, por nënëzeza nuk e njohu Dilin, se e kishin copëtuar xhelatët.
"Qava dhe lotët për të nuk më thanë kurrë”.

Kjo nënë trime tiranase ka qenë e arrestuar nga kuestura në vitin 1943, kur u vra Xhorxhi Martini, të cilin e kishte strehuar të plagosur në shtëpinë e saj. Ndërsa trupat e dy vëllezërve, Maliq dhe Haki Huta, aktivistë të rinisë komuniste dhe të Frontit Nacionalçlirimtar, nuk janë gjetur. Edhe sot e kësaj dite nuk dihet ku janë varrosur. Në një bisedë që kam bërë me vëllain e tyre për nënën, Mehmet Shkëmbi, kam mësuar se ai ka qenë së bashku me vëllezërit e tyre në shtëpi natën e 4 shkurtit 1944, kur ata u arrestuan.
Ai tregon: “Ishte ora 03.00 pas mesnatës, kur dhjetë xhandarë me në krye Osman Kazazin dhe një farë kapter Selimi, goditën me qytat e pushkëve dhe me të thirrura kërkonin që ta hapnim derën. Në shtëpi ishin baba, nëna, dy motrat dhe tre vëllezërit. Shtëpia dhe rruga e Kazanëve ishte e rrethuar nga forcat e xhandarmërisë dhe ne nuk kishim mundësi të dilnim nga rrethimi. Në fillim hezituam ta hapnim portën, por pasi dëgjuam zërin e ish-kryeplakut të lagjes, Xhemal Zela, e hapëm. Me një egërsi shtazore ata hynë në shtëpi dhe na arrestuan të tre vëllezërve, na lidhën duart dhe i thanë babës se do të na çonin te Xhaferr Deva. Prindërit dhe motrat kërkuan që të na lironin, qanin dhe na ngjiteshin pas trupit për të na mbrojtur, por xhelatët i shkëputën me forcë. Në të dalë të portës, Osman Kazazi më tërheq dhe më shkëput nga dy vëllezërit dhe me zë të lartë më thotë: “Ti Met shko te pleqtë, se nuk je djalë i Hutëve, ty të ka sjellë plaka me vete”. (Osman Kazazi e njihte familjen tonë, sepse xhaxhai ynë ishte martuar me tezen e tij).
Atë natë, bashkë me të dy vëllezërit e mi, arrestuan edhe Fadil Radën dhe Islam Allën, që i kishim komshinj. Gjatë gjithë ditës së 4 shkurtit 1944 kërkonim se mos i gjenim vëllezërit të gjallë apo të vdekur, por më kot. Në mbrëmje, një miku ynë nga fshati Farkë na solli lajmin se sipas thënieve të një ushtari gjerman, që ishte nga Kaukazi, në pyllin e Saukut, në një gropë, kanë hedhur shumë trupa të pushkatuar.
Këtë ia tha edhe Qazim Mulleti dhe Osman Kukaleshi babait tonë kur shkoi t’i takonte ata për lirimin e vëllezërve. Më 5 shkurt 1944, ne dhe disa familje të tjera shkuam dhe e gjetëm gropën, por trupat e të pushkatuarve i kishin hequr. Fundi i gropës ishte mbuluar me gjak dhe aty ishin hedhur shumë sende të të pushkatuarve, si këpucë, xhaketa dhe sende të tjera. Aty gjetëm xhaketat e dy vëllezërve dhe letërnjoftimet e tyre”.
Kjo familje i dha luftës tre djem dëshmorë: Ramiz Hutën që ra në fushën e betejës në çetën e Pezës dhe Haki e Maliq Hutën, të pushkatuar më 4 shkurt 1944.
Po atë natë, kriminelët me Osman Kazazin arrestuan edhe dy intelektualët antifashistë, Ramiz Trenin dhe Sitki Çiçon, të cilët i pushkatojnë te mulliri i Fagëve në rrugën e Dibrës afër Medresesë. Të gjithë personat e tjerë të arrestuar, që nuk u pushkatuan, u burgosën në Komandën e Përgjithshme të Xhandarmërisë, midis të cilëve fare pak u liruan, pasi paguan qindra napolona flori, të tjerë u burgosën ose u dërguan në kampet naziste të vdekjes. Nga ky operacion terrorist, forcat mercenare të qeverisë kuislinge dhe të Ballit Kombëtar nuk mundën të zbulonin asnjë bazë ilegale të LANÇ-it dhe nuk mundën të arrestonin asnjë anëtar të Komitetit Qarkor të PKSH-së dhe të Këshillit Nacionalçlirimtar të Tiranës. Në këtë situatë të rëndë, Partia Komuniste shpërndan në Tiranë traktin e saj, ku dënon terrorin e 4 shkurtit 1944.
Në traktin e shpërndarë, midis të tjerave thuhej: Populli i Tiranës! Armiqtë duan të përkulin qëndresën tënde me terror, mblidh forcat tuaja dhe me vendosmëri vazhdo luftën tënde heroike.
Gjatë ditëve të 5 shkurtit 1944 e më vonë u bënë varrimet e disa të pushkatuarve të identifikuar me banim në Tiranë. Në kushtet e një terrori shume të egër, në varrimet e tyre morën pjesë shumë qytetarë të Tiranës. Aty mbi varret e arkivolet e tyre, u fol nga aktivistë të Partisë Komuniste dhe të Frontit Nacionalçlirimtar të mbuluar me flamuj kombëtar, të cilët u betuan se do të merrnin hakun dhe se do të luftonin deri në fund për çlirimin e atdheut, për të cilin këta martirë dhanë jetën. Të njëjtat manifestime politike u bënë edhe në rrethe të tjera të vendit. Në ditët që vijuan më pas për të përligjur këtë krim makabër, i tërë kori i reaksionit bërtiste sheshit se “Duam gjak”.

Më 4 shkurt 1944 i damkosi përfundimisht me vulën e tradhtisë regjencën kuislinge me në krye Mehdi Frashërin, qeverinë kuislinge, Ballin Kombëtar e Legalitetin si terroristë dhe bashkëpunëtorë të nazistëve gjermanë.
Dha këta bashkëpunëtorë të pushtuesve gjermanë, duke mos u ngopur me gjakun e martirëve të 4 shkurtit, në përpjekjet e tyre për të mposhtur popullin e Tiranës, më 23 shkurt 1944, në orën 11.00, arrestuan 4 antifashistë, luftëtarë trima. Pasi i torturuan, po atë pasdite, në orën 16.00 i pushkatuan afër ish-xhamisë së Zajmit, ku sot është ngritur lapidari i tyre.
Ata ishin 4 ilegalë dhe kërkoheshin nga policia sekrete e qeverisë së asaj kohe dhe nga Gestapoja. Zbulohen dhe spiunohen nga Gëzim Latifi. Operacioni i arrestimit të tyre u drejtua nga Qazim Mulleti, Osman Kukaleshi dhe Said Matja, të cilët i pushkatuan të 4 të rinjtë me duart e tyre në mes të rrugës. Pas 4 shkurtit 1944, populli i Tiranës, duke përballuar me dhimbje të thellë humbjen e bijve të tij, tregoi edhe një herë shpirtin luftarak të pamposhtur, duke forcuar edhe më tej unitetin rreth Frontit Antifashist Nacionalçlirimtar dhe rriti në një shkallë më të lartë pjesëmarrjen në luftë për çlirimin e vendit. Kështu, njësitet guerilje rritën aksionet ndaj forcave pushtuese gjermane dhe qeverisë kusilinge.
Shumë të rinj u hodhën në radhët partizane. 4 shkurti 1944 është një ngjarje që tregon dhe do të tregojë fytyrën e vërtet të pushtuesve gjermanë dhe të bashkëpunëtorëve të tyre. Kjo natë e zezë ka hyrë në historinë tonë si nata e Shën Bartolemeut shqiptar.


Nga Kadri Dingu, historian dhe veteran i Luftes Antifashiste Nacionalclirimtare

BashkimiKombëtar.com

Pedofili në tekstin e Gjuhës së klasës III?

Një tekst i dyshimtë për një pasion gjithashtu të dyshimtë

Teksti i habitshëm në librin e Gjuhës për klasat e treta flet për një "bamirës anglez që fiksohet me një vogëlushe jetime shqiptare 8-vjeçare dhe lahen bashkë në liqenin e Shkodrës"

Shqetësimi i parë ka ardhur nga një grup prindërish që u paraqitën dy javë më parë në redaksinë e "Shekullit" me një tekst të Gjuhës Shqipe në dorë, botim shkollor për klasat e treta. Një prej tyre na kishte shkruar një ditë më parë një e-mail për një tekst me titullin "Tregim për Jehonën e Vogël", ku mes të tjerash shkruante: '...Mua si prind nuk më lë asnjë shije të mirë e gjithë kjo histori...
Minimalisht nuk është aspak një histori që ka vlera edukuese e që e meriton të vendoset në një tekst shkollor. Nuk po ndalem në atë që dallohen shkelje rregulloresh që nuk janë të ligjshme për t'u aplikuar në Shtëpinë e Fëmijës etj., por në këtë tekst, fëmijët lexojnë dhe mësojnë se është normale të dalësh andej-këndej me një të rritur, ndërkohë, që ne u mësojmë fëmijëve tanë të kundërtën dhe sesi shoqërimi me të huaj zakonisht bëhet kur prezent është edhe një anëtar i familjes, ose në rastin e një jetimi, sigurisht dikush nga mbikëqyrësit ligjor..." Në fakt, teksti është së paku i habitshëm në shumë pika. E ndoshta jo vetëm kaq... Flitet për një burrë anglez që sjell ndihma humanitare, por që i ka ngelur keq në mendje Jehona, një jetime shqiptare "me kaçurrela të zeza dhe me sy bojëkafe...". Më poshtë, ai thotë që çdo herë që vinte në Shqipëri "një nga gëzimet e tij ishte takimi me Jehonën", madje, i ka numëruar 19 herët që është takuar me vogëlushen"... E pak më poshtë, burri dhe vajza 8 vjeçe shkojnë bashkë të lahen në liqenin e Shkodrës (!). Aty ky burrë i huaj thotë se "ndjeu një dashuri të madhe..." dhe e mbyll me sigurinë që "të dy e dimë mirë se ç'ka në zemrën e secilit..." Ne folëm gjatë këtyre ditëve me shumë njerëz lidhur me këtë tekst. Me vetë autorët e librit (në tekst thuhet se "Tregimi i Jehonës" është marrë nga një revistë për fëmijë), pastaj me prindër të huaj që jetojnë në Tiranë për të parë si e shihnin ata këtë tekst, me pedagogë dhe autorë tekstesh, me drejtues të Shtëpisë së Fëmijës, me psikologë etj. Mendimet e tyre janë në këtë faqe. Shumica e tyre dhe redaksia mendojnë që një tekst i tillë është shqetësues dhe duhet hequr nga tekstet shkollore, të cilat sigurisht duhet të kenë një nivel shumë më të lartë 'vigjilence' në raste të tilla.


JA TEKSTI I LIBRIT TË "GJUHËS" PËR KLASAT E TRETA
Tregim për Jehonën e vogël
"...Në Shqipëri kam ardhur disa herë si punonjës britanik i ndihmave humanitare. Herën e tretë erdha me një ekip mjekësh anglezë. Plani ynë ishte që të mjekonim disa fëmijë nga "Shtëpia e Fëmijës" në spitalin e madh të Tiranës. Këta fëmijë vuanin nga sëmundje të ndryshme. Ata u operuan prej doktor Sokolit nga Tirana dhe një doktori nga Londra. Tre muaj më pas, kur u ktheva në "Shtëpinë e Fëmijës", pashë se të gjithë fëmijët e kishin marrë veten për mrekulli. Gjatë kësaj vizite unë u njoha me Jehonën. Ajo ishte katër vjeçe, me kaçurrela të zeza dhe me sy bojëkafe. Mendova se ajo ishte vogëlushja më e bukur shqiptare që kisha parë. Çdo herë që vija në Shqipëri për të sjellë ndihma humanitare, një nga gëzimet e mia ishte takimi me Jehonën. Në fillim Jehona mërzitej shumë kur unë ikja, por pak nga pak filloi të mësohej. Tani ajo është tetë vjeçe dhe unë e kam takuar nëntëmbëdhjetë herë. Në udhëtimin tim të fundit unë dhe Jehona dolëm së bashku shëtitje. Ishte një ditë e bukur vere dhe ne shkuam në liqenin e Shkodrës për të notuar. - A di not? - e pyeta. - Sigurisht që di, - m'u përgjigj, - përderisa jam nga Shkodra. Unë dyshova dhe kisha të drejtë. Ajo nuk dinte not dhe rrinte në vendin e cekët të bregut, po unë nuk e ngacmova. E lashë të kënaqej me ujin e liqenit. Më pas hëngrëm drekë me peshk në një anije që ishte restorant lundrues. Nuk mund ta merrni me mend shendin e saj kur po hanim drekë në anije! Në mbrëmje u kthyem në "Shtëpinë e Fëmijës". Kur pashë sytë e saj të mëdhenj, bojëkafe, të përlotur, ndjeva një dashuri të madhe për këtë vajzë shqiptare pa prindër. Ajo më buzëqeshi ëmbël, duke e ditur se unë do të kthehesha përsëri. Dhe vërtet ashtu do të bëj. Miqësia midis meje dhe kësaj vajze jetime nga Shkodra tani është forcuar më tepër se kurrë. Ndonëse asnjëri prej nesh nuk e flet gjuhën e tjetrit, të dy e dimë mirë se ç'ka në zemrën e secilit..."


"Shtëpia e Fëmijës": Nuk është normale
E pyetur se cili ishte opinion i saj në lidhje me këtë tekst shkollor, Drejtoresha e Shtëpisë së Fëmijës "Zyber Hallulli", Drita Mandreja, shprehet se "Një nga trembëdhjetë standardet që ne duhet të plotësojmë si institucion është edhe ai i sigurisë. Dhe, sipas këtij standardi, nuk mund të ndodhi në realitet që një individ i caktuar ose më saktë një maxhoren si në tregimin që rrëfehet në këtë tekst shkollor, me shtetësi të huaj apo jo, të marrë qoftë për një shëtitje të vetme një fëmije në qoftë se ai nuk ka lidhje farefisnore me të. Dhe nëse kjo ndodh, nuk mund të realizohet pa mbikëqyrjen e edukatorëve, kujdestarëve apo pjesëtarë të tjerë të stafit. Ekziston një formular për largimin me fëmijës së aprovuar nga Shërbimi Social Shtetëror dhe që plotësohet për rastet e largimet me leje pa mbikëqyrje të stafit përkujdesës, vetëm kur ky individ ka lidhje farefisnore me fëmijën. Në këto raste, ai duhet të plotësojë këtë formular, në të cilin merren të dhënat e këtij individi, numri i kartës së identitetit dhe i pasaportës, si dhe numri i tij i telefonit."


Psikologja: Mesazh i paqartë për fëmijët
E pyetur në lidhje me këtë tekst mësimor të klasës së tretë, psikologja Artemisi Shehu, pedagoge në Degën e Psikologjisë pranë Fakultetit të Shkencave Sociale jep këtë opinion: "Unë nuk e di se cili është qëllimi i vërtetë i autorit të këtij teksti dhe nuk mund të paragjykoj për arsyen e vërtetë që pse e kanë zgjedhur këtë pjesë. Nëse e lexon si histori, pyetja është se çfarë mesazhi do të transmetojë autori i këtij teksti. Mendoj se rregulla kryesore e gramatikës, sintaksës dhe e gjuhës shqipe është që përmes tregimit të transmetojë një vlerë edukative. Kam përshtypjen se një fëmijë i klasës së tretë mund të keqkuptojë vlerën apo mesazhin e këtij tregimi. Një fëmijë 8-9 vjeçar mund të aludojë që nuk ka problem që të krijojë një marrëdhënie me një të panjohur ose pak të njohur dhe mbi të gjitha të një marrëdhënie që jepet e paqartë, sepse në tekst nuk përcaktohet se cili është thelbi apo përfundimi i kësaj marrëdhënie. Pjesa mbyllëse e tregimit "Të dy e dimë mirë se çka në zemrën e njëri-tjetrit" nuk përcakton se çfarë lloj ndjenje kishte lindur midis këtij punonjësi dhe vajzës tetëvjeçare: A është ndjenjë afeksioni, dhembshurie, ngushëllimi... Teksti nuk na e shpjegon këtë. Nga ana tjetër, ideja që i krijohet këtij target grupi ose grupi të caktuar, si ai i fëmijëve të braktisur dhe jetimë, është se ata mund të atashohen në mënyrë të çuditshme te çdokush që i afrohet atyre për t'u përmbushur një nevojë. Si përfundim, nuk mendoj se ky tekst mund t'u transmetojë një vlerë edukative një fëmijë të klasës së tretë përkundrazi të lë në mjegullinë se cili është mesazhi i tij i vërtetë. Ndërkohë që misioni i tekstit të gjuhës shqipe është të transmetojë mesazhe të qarta ku fëmijët të mësojnë rregullat e gjuhës."


Çfarë mendon një prind i huaj që jeton në Shqipëri
Marta Onorato, është italiane, martuar me shtetas shqiptar, ish-punonjëse e organizatave ndërkombëtare që veprojnë në Shqipëri. Ajo ka dy fëmijë të vegjël dhe jeton e punon në Tiranë prej vitesh. Ia dhamë Martës tekstin me qëllimin për të paralelizuar mendimet e një prindi shqiptar me ato të një prindi të huaj. Ja reagimi i Martës për tekstin: "...Një tekst i tillë, në mënyrë të veçantë, i publikuar në një libër për fëmijë, nuk ka si të mos çudisë një prind që e lexon. Ideja e parë që të vjen në mend është vulnerabiliteti i Jehonës së vogël, jo thjesht si fëmijë por dhe si e privuar nga mbrojtja e prindërve. Nuk përjashtoj që punonjësi i huaj mund të jetë një njeri i mirë me shpirt humanitar dhe ndjenja fisnike në lidhje me vogëlushen. Por pyetja e parë që më lind si prind është: A do ta lejoja unë vajzën time të kalonte larg nga shtëpia, një ditë të tërë me një burrë? Pa asnjë dyshim: jo, kurrë. Një fëmijë, sidomos në rastin në fjalë, që ka nevojë për afeksion dhe për gjëra të bukura si çdo fëmijë tjetër, është sigurisht një i tillë, mjaft i ekspozuar ndaj rreziqeve dhe abuzimeve nga ai që mund të ia përmbush këto kërkesa të natyrshme shpirtërore apo materiale. Por duhet të dimë gjithashtu që pedofilia është një fenomen real për të cilin duhet të jemi të gjithë të ndërgjegjshëm. Kronikat e ndryshme, kombëtare apo ndërkombëtare janë të mbushura me raste abuzimesh ndaj minorëve deri edhe nga familjarë, miq apo dhe edukatorë. Detyra kryesore e një prindi apo e institucioneve, kur prindërit mungojnë, është ajo e mbrojtjes së fëmijëve dhe parandalimit të abuzimeve të mundshme. Një institucion i tillë si "Shtëpia e fëmijës", për të cilin flitet në tekst, nuk duhet t'i prezantojë fëmijët përballë rreziqesh të tillë. Pyetja e dytë që më vjen në mënd është: a është një fëmijë i moshës 8 vjeç i aftë të lexojë në mënyrë kritike një tekst të tillë? Rreziku më i madh qëndron në faktin se lexuesi i vogël, i njësuar me bashkëmoshataren e tij të tekstit, do të shikojë tek punonjësi i huaj, heroin e tij të aftë të krijojë dhe dhurojë ngjarje speciale. Teksti e ambienton fëmijën me idenë se një adult i huaj për të, mund të bëhet miku i tij, shoqëruesi i tij, duke e bërë kështu të pambrojtur përballë qëllimesh të këqija. Natyrisht, nuk jam e mendimit se një fëmijë duhet rritur i ushqyer me ndjenjën e frikës dhe refuzimit ndaj botës së të rriturve, por kujdesi mbetet një virtyt që duhet mësuar qysh në vegjëli. Ujku, megjithatë ekziston dhe detyra jonë si prindër është që t'i bëjmë të kuptojnë fëmijët tanë se jo rrallë, përtej putrave të bardha dhe një zëri të ëmbël, fshihet diçka tjetër. Si përfundim, jam e mendimit se institucionet kompetente duhet të tregohen më të vëmendshme ndaj teksteve të përfshira në librat e leximit, duke synuar që t'i ambientojnë fëmijët, këta lexues të vegjël, në përputhje me moshën, me kontekstin social në të cilin jetojmë..."


Autorët: Është humanizëm, por do ta heqim në ribotim
Rita Petro dhe Natasha Pepivani, dy autoret veterane të shumë teksteve shkollore, ndihen të befasuara, që teksti i përzgjedhur nga ato mund të merret me të tillë kuptim. "Shtëpia jonë botuese 'Albas' është lider në botimet shkollore. Tekstet rishihen dhe kontrollohen gjithashtu çdo vit. Ka 4 vjet që ky tekst lexohet në çdo shkollë dhe nuk i ka shkuar në mend askujt leximi në këtë mënyrë. Është parë në Ministri, e ka lexuar çdo prind dhe mësues dhe nuk është ankuar asnjë", - thotë Rita Petro. Në mbrojtje të kësaj ideje vihet natyrshëm edhe bashkëautorja Natasha Pepivani. "Një tekst mund të interpretohet në mënyra të ndryshme. Po të kërkosh nëntekste, gjen lloj-lloj, por ky bëhet problem i atij se me çfarë syri i sheh gjërat. Por më duket e padrejtë që një tekst që përcjell humanizëm të përkapet si pedofili", - thotë ajo. Nëse diskuton me to mbi "takimet e memorizuara saktësisht në nëntëmbëdhjetë herë të punonjësit britanik dhe Jehonës së vogël", "ikjen e një fëmije jetim me një të rritur vetëm larg qytetit nga liqeni" etj., ajo shpjegon se "numri nëntëmbëdhjetë është përdorur për të fiksuar te fëmijët më mirë numrat e gjatë dhe të vështirë'. Konkretisht, sipas Petros, punonjësi britanik në tregimin dokumentar vetëm është kujdesur për vajzën me humanizëm. I pyesim autoret se pse ky tekst është marrë "nga një revistë" siç shkruhet dhe a nuk u ka tingëlluar keq statusi i personazhit kur dihet konteksti i organizatës së britanikut David Brown akuzuar dhe dënuar nga gjykata shqiptare për raste pedofilie me fëmijë jetimë dhe të braktisur. Natasha Pepivani e mohon kategorikisht, pasi ajo ka punuar në Ministrinë e Punës dhe ka pasur rastin ta njohë mirë David Brown... "Ne e kemi si strategji që në tekste të fusim edhe shkrime gazetash, revistash për fëmijë, për ta bërë librin të larmishëm. Edhe nga shoqatat humanitare që kanë punuar në Shqipëri. Ndaj e kemi përzgjedhur. Tekstet tona nuk janë të pagabueshme, por 99% peshojnë nga vlerat dhe 1% nga gabimet. Ky është një rast i shkëputur", - thotë Natasha Pepivani, e cila bashkë me Rita Petron kanë të drejtë të ndërhyjnë në 15% të tekstit. "Ta dinim që do të lexohej në këtë mënyrë, do ta kishim bërë jo 'punonjësi britanik', por 'punonjësja britanike' dhe s'krijohej asnjë dyshim", - thotë Rita Petro. E veç kësaj, ato tregohen të gatshme që vitin tjetër, qoftë dhe për një vërejtje të vetme, ta ndryshojnë tekstin e kundërshtuar.


Një tekst i dyshimtë për një pasion gjithashtu të dyshimtë
Ilir Yzeiri Dr. i Shkencave Filologjike
Befasia më e madhe për mua nuk ishte thjesht objekti i këtij teksti, por guximi dhe naiviteti për ta përfshirë në një libër shkollor. Por pse ky tekst është një shfrim gati pervers për një dashuri të pakuptimtë mes një mashkulli mjek ose shpërndarës ndihmash, mosha e të cilit nuk tregohet dhe një vogëlusheje jetime shumë të bukur. Të kuptohemi drejt. Një copë leximi është një tekst. Një tekst, sipas teorive të komunikimit, ka një thënës, një mesazh dhe një marrës. Kur analizojmë një copë letrare duhet të gjejmë në fillim se cili është ai që rrëfen, pra cili është ai që flet. Autorët e librit na thonë që ky tregim është marrë nga një revistë. Menjëherë ne na vjen në mend një fondacion anglez që është marrë me fëmijët jetimë dhe drejtuesit e tij që kanë përfunduar në burg të akuzuar për pedofili. Po ky është konteksti, ose ajo që Benveniste e quante referenti. Lexuesi është në dyshim dhe nuk e di a ta quajë këtë një tregim artistik, pra një trillim apo ta marrë si një reportazh me elemente autobiografike të vërteta. Në të dyja rastet, mesazhi nuk ndryshon, është po ai: nxitja e dashurisë mes një burri që, në këtë rast, është mjek dhe me qenë se mosha nuk tregohet mund të hamendësojmë se është mbi të 25-tat meqenëse ka mbaruar një fakultet, dhe një vajze jetime 8-vjeçare. E dyta, historia është e thjeshtë. Ai ka rënë në dashuri me një vajzë shumë të bukur të shtëpisë së fëmijës dhe dashurinë e tij e vizaton si marrëdhënie mes një çifti normal. Ai e merr vogëlushen dhe shëtit me të në Shkodër. E çon në liqen dhe e zhvesh me rroba banje që të notojë, por ajo nuk di not, pastaj e merr dhe, si një xhentëlmen i vërtetë, i jep një drekë me peshk në një anije lundruese. Harron një detaj, verën, por ne duhet ta marrim me mend vetë, pastaj i flet për Kalanë e Shkodrës dhe në fund ne zbulojmë se vajza e vogël jetime, me emrin Jehonë, nuk flet anglisht dhe tregimi mbyllet: "Ndonëse asnjëri prej nesh nuk e flet gjuhën e tjetrit, të dy e dimë mirë se ç'ka në zemrën e secilit". Si duhet t'ua shpjegojë mësuesja fëmijëve të klasës së tretë, këtë marrëdhënie mes një mjeku anglez dhe një vajze shumë të bukur jetime? Kështu siç është vizatuar kjo marrëdhënie në këtë tekst, të gjithë mendojnë se këtu nuk ka asnjë lloj marrëdhënieje tjetër mes këtyre të dyve veç pasionit dhe simpatisë së thellë që mjeku provon për një fëmijë. Detajet dhe fjalët kyç janë sytë e bukur të vajzës, pra bukuria e saj dhe pasioni i mjekut anglez. Veprimi i këtij tregimi ndërtohet vetëm mbi pasionin e verbër të një burri me një vajzë jetime.
A thua mund ta quajmë miqësi?
Dhe e fundit, a do të pranonin autorët që kanë lejuar botimin e këtij teksti që ta nisnin vajzën e tyre 8 vjeçe në një shëtitje me një burrë anglez që do t'i jepte dhe një drekë me peshk në një anije lundruese?! Përgjigjja mund të jetë se ky është trillim. Po është trillim në kuptimin që një ngjarje e tillë nuk ka ndodhur, por ky tekst është një reportazh i shëmtuar për një pasion pervers si pedofilia. Të duket sikur edhe emri i vajzës - Jehonë - është gjetur nga autori i ashtuquajtur anglez, që të përhapë një sëmundje të pështirë te një brez i brishtë dhe i pambrojtur. Nyja lidhëse e mjekut me vajzën në tregim është bukuria e vajzës. Pra, ne do të pranonim një miqësi të një të huaji me një vajzë shqiptare, në rastet kur ajo ishte e verbër apo e vuajtur, e sëmurë apo e drobitur dhe ky engjëll vjen e i ndryshon jetën.

Mirëpo, këtu, ai vjen për tjetër punë dhe sapo e sheh jetimen me flokë kaçurrela dhe me sy bojë kafe thotë se është fëmija më i bukur shqiptar dhe pas kësaj vjen dhe e takon edhe 19 herë të tjera. Pra, pasioni i tij për të është pasion që ka lindur nga bukuria, është joshje dhe pas çdo joshjeje fshihet edhe pasioni për ta shijuar, ose për ta realizuar...


Flona Demollari, G. Shekulli