Je në inetervalë të përjetshme, je!
Para teje zhvishem, vishem, mbërthehem të ngrohem, dhe ngroh që të zhvesh. Para teje mposhtem por gjithnjë duke mos pranuar vërtetësinë e qënësisë tënde.Dua të të kundërshtoj, dua mos t’i jap jetë reaksioneve kimike të natyrës mëmë, kur ti me petkun tënd sytë mi zë. Në dallgët e tua unë mbytem dhe shuaj etjen, rrëmbehem dhe lihem detit tënd të trazuar…
Brënda meje , sipër meje , jashtë cdo përkufizimi letrar dhe fizik, qëndron ti më e madhe se mua...
Ironike… të krijosh një të mbinatyrshme dhe t’a ushqesh me të natyrshmen tënde, të vdekshmen. Je dialogu im, kryengritja ime ndaj pyetjeve të tua retorike. Je komunikim, je përcjelles dëpërtues i buzëve që meken para oratorisë së rrahjeve të zemres. Je e brishtë, ateherë kur s’duhet dhe ky fakt më çmënd! Jep jetë iluzioneve pamore dhe për ketë jam i ndërgjegjshëm. Dua të bukurën që ti më bën të shoh, urrej gjithçka që ty larg meje do të mbante.
Je oreksi im, per ty vuaj në uri...
Je e këndshme ...po po e këndshme se si vuajtjen tek mua penetron, aq embël aq vuajtshëm aq pa përmasa , aq të shpërbërë. Dhe unë i mjeruari , lojës-vuatje i jap formë, e mbledh , i jap jetë , e bëj të bëlbëzojë deri diku dhe të ulërasë, teksa fundi mua të shpërbërë të më përpijë. Je e njohur, ke një fytyrë, ndihen lëvizjet e tua , ndjehet veprimi yt, por mbetesh në formatin anonim kur çështja shtrihet me përballimin. Nuk të përballoj dot, nuk di ç’fund më pret kur vërtetë të ndjej pranë, mbase brënda meje.
Përemri i vetëm që më vjen në qënie kur të ndjej zotërimin është;e bukur... Dhe më pas cuditshëm më vjen të lutem:Lërmë të vuaj...!
Lind e zgjuar brënda meje sikur natë ti të mos kesh pasur kurrë! Vjen e fresket , ti vesë petali të spërkatësh sytë, që vetë rrjetën këtyre syve naiv ti ja ende në heshtje. Vjen heshtur , e mbytur , e mekur, ti gjurmë nuk le kur vjen, më pas ti nis e shkel, gjurmëzon , ngatërron , çjerrë shpon skutat e skuqura nën kraharor. Ngjyrën ia rrëmben, më të përlyesh gazmore ti e kuqja e jetës sime…!
Je intervalë të përjetshme je! Lërmë të sinkronizoj frymarrjet me jetëgjatësinë e intervalëve të tua.
Argita .Lleshi
Para teje zhvishem, vishem, mbërthehem të ngrohem, dhe ngroh që të zhvesh. Para teje mposhtem por gjithnjë duke mos pranuar vërtetësinë e qënësisë tënde.Dua të të kundërshtoj, dua mos t’i jap jetë reaksioneve kimike të natyrës mëmë, kur ti me petkun tënd sytë mi zë. Në dallgët e tua unë mbytem dhe shuaj etjen, rrëmbehem dhe lihem detit tënd të trazuar…
Brënda meje , sipër meje , jashtë cdo përkufizimi letrar dhe fizik, qëndron ti më e madhe se mua...
Ironike… të krijosh një të mbinatyrshme dhe t’a ushqesh me të natyrshmen tënde, të vdekshmen. Je dialogu im, kryengritja ime ndaj pyetjeve të tua retorike. Je komunikim, je përcjelles dëpërtues i buzëve që meken para oratorisë së rrahjeve të zemres. Je e brishtë, ateherë kur s’duhet dhe ky fakt më çmënd! Jep jetë iluzioneve pamore dhe për ketë jam i ndërgjegjshëm. Dua të bukurën që ti më bën të shoh, urrej gjithçka që ty larg meje do të mbante.
Je oreksi im, per ty vuaj në uri...
Je e këndshme ...po po e këndshme se si vuajtjen tek mua penetron, aq embël aq vuajtshëm aq pa përmasa , aq të shpërbërë. Dhe unë i mjeruari , lojës-vuatje i jap formë, e mbledh , i jap jetë , e bëj të bëlbëzojë deri diku dhe të ulërasë, teksa fundi mua të shpërbërë të më përpijë. Je e njohur, ke një fytyrë, ndihen lëvizjet e tua , ndjehet veprimi yt, por mbetesh në formatin anonim kur çështja shtrihet me përballimin. Nuk të përballoj dot, nuk di ç’fund më pret kur vërtetë të ndjej pranë, mbase brënda meje.
Përemri i vetëm që më vjen në qënie kur të ndjej zotërimin është;e bukur... Dhe më pas cuditshëm më vjen të lutem:Lërmë të vuaj...!
Lind e zgjuar brënda meje sikur natë ti të mos kesh pasur kurrë! Vjen e fresket , ti vesë petali të spërkatësh sytë, që vetë rrjetën këtyre syve naiv ti ja ende në heshtje. Vjen heshtur , e mbytur , e mekur, ti gjurmë nuk le kur vjen, më pas ti nis e shkel, gjurmëzon , ngatërron , çjerrë shpon skutat e skuqura nën kraharor. Ngjyrën ia rrëmben, më të përlyesh gazmore ti e kuqja e jetës sime…!
Je intervalë të përjetshme je! Lërmë të sinkronizoj frymarrjet me jetëgjatësinë e intervalëve të tua.
Argita .Lleshi
No comments:
Post a Comment