Ishte fundviti, 1993!
Ne ishim fëmijë e si gjithë fëmijtë e tjerë, të lumtur. Mbase edhe më tepër se fëmijët e tjerë. Ishim të barabartë dhe ajo që na dallonte ishte veçse imagjinata për të krijuar lojëra artizanale.
E adhuronim atë dritare që quhej televizor edhe pse Televizioni Shqiptar, i cili hapej pas orës 18:00 dhe filma jepte në ditët çift ( të martë, të enjte, të shtunë e të dielë).
Majmunin Hirko, Arush Dudushin, Aventurat e Çufos e Tipit, Lolën e Lelën, Ujku e Kaun, Nilsin e Tao Taon etj, i kishim parë si të babzitur, por ajo bota jonë kureshtare fëminore nuk kishte të ngopur.
Ishin përhapur zëra se do të vendosej një antenë e madhe satelitore që do të mbulonte me valë transmetimi të gjithë qytetin tonë të vogël, nga ku do të na shfaqej në televizor një kanal i ri televiziv. Nga forma që këta transmetues kishin, ishim pagëzuar me emrin SAÇ, sepse kishin pikërisht formën e saçit që piqte bukë.
Bisedonim shpesh rreth këtij argumenti, herë trillonim herë thurrnim thashetheme të mira, herë vendosnim data dhe herë i zëvendësonim me data të reja ku pritej që saçi gjigand do vinte në qytetin tonë.
Kështu ëndrra jonë ndaj saçit filloi të bëhej edhe më e besueshme kur pamë konstruksionin prej betoni që po ngrihej posaçërisht për të mbajtur gjigandin tonë. U ndërtua tek muzeumi i qytetit, deri në atë kohë i pasur e plot vizitorë, pika edhe më e lartë e qytetit, rrethuar me pisha me gjelbërim "non stop".
Emocioni që përjetuam kur mbi të u vendos saçi ynë magjik ishte i papërshkrueshëm. Fluturat përplaseshin lehtazi në bark, vendi nuk na mbante nga gëzimi. Një gëzim që lexohej aq lehtë tek sytë tanë. Një gëzim si i një fëmije që sapo ka marrë një mace shtëpiake, mezi pret të kthehet nga mësimi, për t'u kthyerr në shtëpi tek macja e tij. Një gëzim i një fëmijë që shkëmbehet me një bashkëmoshatare bukuroshe, ndaj së cilës nuk ka asnjë fjalë guxim të thotë. Një gëzim që vetëm fëmijët e kuptojnë.
Vraponin e luanim rreth monumentit të saçit. Edhe me djemtë e lagjeve me të cilat shpesh kishim jo vetëm rivalitet, por edhe përplasje të herëpashershme, ardhja e saçit në të njëjtin gëzim në paqe na kishte bashkuar.
Dhe ja, duke kontrrolluar në televizorët tanë u shfaq kanali i ëndërruar prej të gjithëve, ITALIA UNO. Të nesërmen në shkollë u informuan edhe ata të painformuarit dhe magjia e tërheqja ndaj kësaj dritareje të re, u bë kolektive.
U mahnitëm, u ngjitëm pashmangërisht ndaj tij, drejt atij horizonti të ri plot ngjyra, që na ftoi të preknim virtualisht një botë krejt të re, ku si të verbër u dashuruam me shikim të parë, për ta eksploruar në çdo qelizë.
Pa kaluar as viti, ishin jashtëzakonisht të rrallë fëmijët që tashmë nuk flisnin apo shkruanin italisht. Filmat vizatimorë, e jo veç, ishin kthyer në oksigjenin tonë të përditshëm. Ndiqnim çdo film, çdo emision, çdo spektakël madje edhe reklamat i kishim mësuar përmendësh. Kur shkonim për peshk e pasi hanim si në tryezën e rrumbullakët të Arturit fetat tona me gjalp e domate, këndonim në kor të gjitha këngët e filmave tanë vizatimorë. Përfitoj nga rasti të kujtoj "Lupen-in" tim të preferuar dhe "Storie Incredibile" të S. Splieberg-ut, në orën 22:00. Dita niste me "Tiger Sharks", i cili përfundonte pikërisht në 07:30, në kohën e duhur për t'u nisur për në shkollë. Dhe në shkollë çdo film që shihnim kthehej në një forum debati, Nëse një film gjumi nuk të kishte lejuar t'a shikoje, ishin padyshim disa shokë të palodhur, të gatshëm për të t'a ritreguar.
Kjo magji sigurisht që kishte filluar të shkaktonte edhe bezdi tek prindërit tanë, jo veç pse harxhonim energjinë elektrike tërë ditën përballë televizorit, jo veç pse "Il Principe Di Bell'Air" niste pikërisht në një orar me edicionin e lajmeve të orës 20:00, jo veç pse ne qeshnim e prindërit tanë rrinin të gufatur, jo veç se ne fëmijët bisedonim me njëri-tjetrin në italisht që prindërit të mos na kuptonin, por mbi të gjitha se ne po rriteshim me një botëkuptim të ri, shumë të ndryshëm nga prindërit tanë dhe identik me atë të fëmijëve përtej Adriatikut.
Tek saçi ynë shkonim si në një formë pelegrinazhi, për tu kujdesur e falenderuar për gjithçka na dhuronte.
Ne tashmë mendonim, visheshim, silleshim si fëmijët e gjithë botës së qytetëruar. Të një bote që e kishim nuhatur që kur shoferëve të mauneve tranzit u thërrisnim "Guma-guma" dhe me çamçakëzët e çokollatat që na hidhnin, ia ndjemë shijen.
Dhe kjo bashkëjetesë vazhdoi për disa vite në mënyrë të mrekullueshme, derisa një mars të vitit 1997, krejt papritur një kapitull i ri u hap përpara nesh. Një kapitull filmash, por këtë herë real. Lodrat tona u bënë armët.
Lodra që shpuan me 3 vrima saçin tonë, të cilit i vodhën kokën, ashtu siç shkretuan edhe muzeumin, rajonin e policisë, bibliotekën, librarinë, shtëpinë e kulturës dhe atë të pionerit, bashkinë, depot, dyqanet e gjithçka që pronar ishim ne të gjithë.
Dhe ishte vërtetë një koeçidencë e hidhur, që pasi saçi ynë u shkatërrua, ne filluam të blinim thasë mielli dhe një pjesë e madhe u rikthye të pjekë bukë, sërish me S A Ç.
Shkroi : Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2
Ne ishim fëmijë e si gjithë fëmijtë e tjerë, të lumtur. Mbase edhe më tepër se fëmijët e tjerë. Ishim të barabartë dhe ajo që na dallonte ishte veçse imagjinata për të krijuar lojëra artizanale.
Majmunin Hirko, Arush Dudushin, Aventurat e Çufos e Tipit, Lolën e Lelën, Ujku e Kaun, Nilsin e Tao Taon etj, i kishim parë si të babzitur, por ajo bota jonë kureshtare fëminore nuk kishte të ngopur.
Ishin përhapur zëra se do të vendosej një antenë e madhe satelitore që do të mbulonte me valë transmetimi të gjithë qytetin tonë të vogël, nga ku do të na shfaqej në televizor një kanal i ri televiziv. Nga forma që këta transmetues kishin, ishim pagëzuar me emrin SAÇ, sepse kishin pikërisht formën e saçit që piqte bukë.
Kështu ëndrra jonë ndaj saçit filloi të bëhej edhe më e besueshme kur pamë konstruksionin prej betoni që po ngrihej posaçërisht për të mbajtur gjigandin tonë. U ndërtua tek muzeumi i qytetit, deri në atë kohë i pasur e plot vizitorë, pika edhe më e lartë e qytetit, rrethuar me pisha me gjelbërim "non stop".
Emocioni që përjetuam kur mbi të u vendos saçi ynë magjik ishte i papërshkrueshëm. Fluturat përplaseshin lehtazi në bark, vendi nuk na mbante nga gëzimi. Një gëzim që lexohej aq lehtë tek sytë tanë. Një gëzim si i një fëmije që sapo ka marrë një mace shtëpiake, mezi pret të kthehet nga mësimi, për t'u kthyerr në shtëpi tek macja e tij. Një gëzim i një fëmijë që shkëmbehet me një bashkëmoshatare bukuroshe, ndaj së cilës nuk ka asnjë fjalë guxim të thotë. Një gëzim që vetëm fëmijët e kuptojnë.
Vraponin e luanim rreth monumentit të saçit. Edhe me djemtë e lagjeve me të cilat shpesh kishim jo vetëm rivalitet, por edhe përplasje të herëpashershme, ardhja e saçit në të njëjtin gëzim në paqe na kishte bashkuar.
Dhe ja, duke kontrrolluar në televizorët tanë u shfaq kanali i ëndërruar prej të gjithëve, ITALIA UNO. Të nesërmen në shkollë u informuan edhe ata të painformuarit dhe magjia e tërheqja ndaj kësaj dritareje të re, u bë kolektive.
U mahnitëm, u ngjitëm pashmangërisht ndaj tij, drejt atij horizonti të ri plot ngjyra, që na ftoi të preknim virtualisht një botë krejt të re, ku si të verbër u dashuruam me shikim të parë, për ta eksploruar në çdo qelizë.
Pa kaluar as viti, ishin jashtëzakonisht të rrallë fëmijët që tashmë nuk flisnin apo shkruanin italisht. Filmat vizatimorë, e jo veç, ishin kthyer në oksigjenin tonë të përditshëm. Ndiqnim çdo film, çdo emision, çdo spektakël madje edhe reklamat i kishim mësuar përmendësh. Kur shkonim për peshk e pasi hanim si në tryezën e rrumbullakët të Arturit fetat tona me gjalp e domate, këndonim në kor të gjitha këngët e filmave tanë vizatimorë. Përfitoj nga rasti të kujtoj "Lupen-in" tim të preferuar dhe "Storie Incredibile" të S. Splieberg-ut, në orën 22:00. Dita niste me "Tiger Sharks", i cili përfundonte pikërisht në 07:30, në kohën e duhur për t'u nisur për në shkollë. Dhe në shkollë çdo film që shihnim kthehej në një forum debati, Nëse një film gjumi nuk të kishte lejuar t'a shikoje, ishin padyshim disa shokë të palodhur, të gatshëm për të t'a ritreguar.
Kjo magji sigurisht që kishte filluar të shkaktonte edhe bezdi tek prindërit tanë, jo veç pse harxhonim energjinë elektrike tërë ditën përballë televizorit, jo veç pse "Il Principe Di Bell'Air" niste pikërisht në një orar me edicionin e lajmeve të orës 20:00, jo veç pse ne qeshnim e prindërit tanë rrinin të gufatur, jo veç se ne fëmijët bisedonim me njëri-tjetrin në italisht që prindërit të mos na kuptonin, por mbi të gjitha se ne po rriteshim me një botëkuptim të ri, shumë të ndryshëm nga prindërit tanë dhe identik me atë të fëmijëve përtej Adriatikut.
Tek saçi ynë shkonim si në një formë pelegrinazhi, për tu kujdesur e falenderuar për gjithçka na dhuronte.
Ne tashmë mendonim, visheshim, silleshim si fëmijët e gjithë botës së qytetëruar. Të një bote që e kishim nuhatur që kur shoferëve të mauneve tranzit u thërrisnim "Guma-guma" dhe me çamçakëzët e çokollatat që na hidhnin, ia ndjemë shijen.
Dhe kjo bashkëjetesë vazhdoi për disa vite në mënyrë të mrekullueshme, derisa një mars të vitit 1997, krejt papritur një kapitull i ri u hap përpara nesh. Një kapitull filmash, por këtë herë real. Lodrat tona u bënë armët.
Dhe ishte vërtetë një koeçidencë e hidhur, që pasi saçi ynë u shkatërrua, ne filluam të blinim thasë mielli dhe një pjesë e madhe u rikthye të pjekë bukë, sërish me S A Ç.
Shkroi : Stop Injorancës http://www.facebook.com/NdalPaditurise2
No comments:
Post a Comment