Megjithëse ka kaluar një dekadë e gjysëm, duket i vështirë kapërcimi i mentalitetit kolektivist, që anonimizon frymën individualiste të realizimeve personale. Në çdo sektor të jetës sonë, ndihet mentaliteti frenues ndaj njeriut të suksesit, të guximshëm, ambicioz, që ka vullnet të ngrihet mbi mentalitetin frenues barazitarist.
Shoqeria shqiptare është ende peng i mentalitetit të vjetër pengues, frenues ndaj çdo synimi për progres personal, që shfaqet edhe si sfidë ndaj kolektivit, grupit, komunitetit.
Ne politike, shkence e kulture ndihet presioni mental i ndjenjes, qe vishet me aureole morale kolektiviste, paragjykuese ndaj individit te sukseshem, ambicioz,pragmatist. Shoqeria jone ka koncept minimalist, qe nuk te nget po qe se qendron ne turme dhe i pa evidentuar personalisht.
E keqja fillon,kur njeriu me ambicjen e tij evidentohet, behet i shquar, i njohur publikisht.
Asnjëherë dembelit dhe parazitit shoqëria jonë nuk i bie në qafë, sa njeriut të aftë dhe publik. Përkundrazi, e mbështet, e mëshiron që të mbijetojë. Vetem njeriu i aftë ka probleme me kolektivin, grupin, komunitetin ngjyrë gri dhe pa identitet, që nuk mund të konceptojë ritmin e suksesit.
Nuk ka diskutim, qe ne jetojme ne nje shoqeri, qe ka si pikenisje garen, konkurencen, dallimin, sfiden, ambicien per suksesin personal. Ne kete gare te perditshme, te gjate, te lodhshme, rraskapitese do te kete njerez te deshtuar, te pakenaqur, te zhgenjyer. Kjo kategori sociale shpesh shfaq ndjenjen e SMIRES.
Shoqeria jone nuk mund t’i nenshtrohet dhe as nuk mund te deformohet nga presioni i smires se njerezve, apo qofte dhe grupit social, qe kerkojne te maskojne “takatin e kufizuar individual” me presionin e “opinionit barazitarist”, me ankesa te padrejta, per te krijuar me shume shanse te barabarta per te gjithe. Shanset e barabarta nuk mund te sjellin rezultat te barabarte. Shansi eshte mundesi, qe ne cdo rast e kushtezuar me energjite, vullnetin dhe aftesite personale, qe jane te pabarabarta. Eshte e pamundur qe te gjithe te kene te njejtin rezultat. Njeriu mund të bëhet njeri, nëse ai mund të largohet nga e kaluara biologjike vetëm përmes arsyes, kur çdo njeri të bëhet i arsyeshëm, atëherë shoqëria do të bëhet normale, nëse secili njeri bëhet qytetar, shoqëria bëhet funksionale. Jane keto pak fjale nga nje filozof i madh, por ajo qe me kujtoi kete filozof te madh eshte merita dhe besimi i tij ne shoqerine moderne.
Autori: Ana Kodima
Shoqeria shqiptare është ende peng i mentalitetit të vjetër pengues, frenues ndaj çdo synimi për progres personal, që shfaqet edhe si sfidë ndaj kolektivit, grupit, komunitetit.
Ne politike, shkence e kulture ndihet presioni mental i ndjenjes, qe vishet me aureole morale kolektiviste, paragjykuese ndaj individit te sukseshem, ambicioz,pragmatist. Shoqeria jone ka koncept minimalist, qe nuk te nget po qe se qendron ne turme dhe i pa evidentuar personalisht.
E keqja fillon,kur njeriu me ambicjen e tij evidentohet, behet i shquar, i njohur publikisht.
Asnjëherë dembelit dhe parazitit shoqëria jonë nuk i bie në qafë, sa njeriut të aftë dhe publik. Përkundrazi, e mbështet, e mëshiron që të mbijetojë. Vetem njeriu i aftë ka probleme me kolektivin, grupin, komunitetin ngjyrë gri dhe pa identitet, që nuk mund të konceptojë ritmin e suksesit.
Nuk ka diskutim, qe ne jetojme ne nje shoqeri, qe ka si pikenisje garen, konkurencen, dallimin, sfiden, ambicien per suksesin personal. Ne kete gare te perditshme, te gjate, te lodhshme, rraskapitese do te kete njerez te deshtuar, te pakenaqur, te zhgenjyer. Kjo kategori sociale shpesh shfaq ndjenjen e SMIRES.
Shoqeria jone nuk mund t’i nenshtrohet dhe as nuk mund te deformohet nga presioni i smires se njerezve, apo qofte dhe grupit social, qe kerkojne te maskojne “takatin e kufizuar individual” me presionin e “opinionit barazitarist”, me ankesa te padrejta, per te krijuar me shume shanse te barabarta per te gjithe. Shanset e barabarta nuk mund te sjellin rezultat te barabarte. Shansi eshte mundesi, qe ne cdo rast e kushtezuar me energjite, vullnetin dhe aftesite personale, qe jane te pabarabarta. Eshte e pamundur qe te gjithe te kene te njejtin rezultat. Njeriu mund të bëhet njeri, nëse ai mund të largohet nga e kaluara biologjike vetëm përmes arsyes, kur çdo njeri të bëhet i arsyeshëm, atëherë shoqëria do të bëhet normale, nëse secili njeri bëhet qytetar, shoqëria bëhet funksionale. Jane keto pak fjale nga nje filozof i madh, por ajo qe me kujtoi kete filozof te madh eshte merita dhe besimi i tij ne shoqerine moderne.
Autori: Ana Kodima
No comments:
Post a Comment