Avionët dhe anijet që zhduken në shumë raste nuk lënë asnjë gjurmë. Zhduken në kuptimin e vërtetë të fjalës.
"Trekëndëshi i Bermudeve" (apo Bermudës) është një emër konvencionalisht i njohur për të treguar zonën e Detit të Karaibeve që përfshin Ishujt Bahamas, Ishujt Bermude, Porto Rikon dhe Kubën. Bëhet fjalë për një vend misterioz dhe njëkohësisht famëkeq, për shkak të fenomeneve të zhdukjes dhe të ndërhyrjeve që ndodhin.
Protagonistë janë pilotët e avionëve dhe të anijeve, të cilët shpesh kanë vërejtur se me të hyrë në këtë zonë busullat çmenden dhe sinjalet e radios humbasin. Është si të hysh në një botë tjetër, në një dimension tjetër. Pastaj, në mënyrë të papritur, gjithçka qetësohet dhe kthehet si më parë. Kurse herë të tjera, avionë dhe anije që kalojnë atje janë zhdukur në kuptimin e vërtetë të fjalës.
Zhdukjet janë verifikuar nga '800 në vitet '70 të '900-ës, por në realitet Kristofor Kolombi në '400-ën e kish vërejtur tashmë personalisht ekzistencën e energjive të çuditshme në vend. Një rast veçanërisht domethënës ka ndodhur në vitin 1963, kur dy avionë, pa u përplasur njëri me tjetrin, do të rrëzoheshin njëkohësisht. Në realitet, anomali në kuptimin e vërtetë të fjalës nuk janë dhe aq zhdukjet sesa mungesa e mbeturinave.
Avionët dhe anijet që zhduken në shumë raste nuk lënë asnjë gjurmë. Zhduken në kuptimin e vërtetë të fjalës. Për këtë ekzistojnë dëshmi të shumta. Për shkak të këtyre ndodhive misterioze, trekëndëshi i Bermudeve është quajtur edhe "Trekëndëshi i Djallit" ose "Trekëndëshi i Mallkuar".
Trekëndëshi i Bermudeve dhe mbeturinat e mbytura: Studimi i Çarlz Berlicit
Çarlz Berlici është një studiues arkeologjie që ka kryer eksplorime nënujore. Në librin e tij "Atlantida kontinenti i tetë" (1984) i kushton një kapitull të tërë Trekëndëshit të Bermudeve, të titulluar "Mbeturina të mbytura në Trekëndëshin e Bermudeve". Në këtë libër, Berlici përcjell dëshmitë e disa marinarëve të cilët kanë vërejtur nga lart ndërtime të mbytura në këtë zonë. Ka mundësi që të ekzistojnë mbeturina të mbytura?
Çfarë misteresh fsheh Trekëndëshi i Bermudeve? Në konferencën "Mite dhe realitete të Atlantidës" është thënë se nën ujërat e oqeanit, pikërisht në zonën e Trekëndëshit të Mallkuar, gjendet një piramidë misterioze, ndoshta me origjinë atlantidase, e cila rrezaton një energji të fuqishme. Është kjo energji ajo që shkakton zhdukjet dhe që i çmend busullat dhe mjetet e tjera të komunikimit?
Në librin e tij, Berlici flet pikërisht për këtë piramidë, bile na thotë diçka më shumë. Jo vetëm që do të ishte vërtet piramida, por se do të kishte mbeturina arkitektonike në kuptimin e vërtetë të fjalës, midis të cilave një mur me origjinë të dukshme njerëzore. Këto rrënoja u përkasin 12 mijë viteve më parë, në mos më shumë, edhe pse natyrisht shkencëtarët këmbëngulin që t'i deklarojnë se këto mbeturina janë "natyrore".
Me këtë "qytet" të mbytur është marrë Doktori Menson Valentin, që për 25 vjet me radhë ka studiuar dhe shqyrtuar zonën nënujore në fjalë. Doktor Valentini është paleontolog, gjeolog dhe arkeolog nënujor, pse jo dhe speleolog amator dhe pilot avionësh. Gjatë një interviste të bërë me Berlicin, ai ka deklaruar: "E gjithë zona e Bahama Benksit, gjatë akullnajës së fundit, ndodhej sipër nivelit të detit dhe u mbyt nga shkrirja e mëtejshme e akujve. (...)
Në të gjithë zonën e Biminit ka një suksesion të vazhdueshëm skemash dhe modelesh arkitektonike, katrore dhe katërkëndore, të cilat përbëjnë konturet dhe dimensionet e atij vendi që ndodhet nën ujë. Mirëpo e gjitha kjo më bindi se dikur zona ishte e banuar nga popuj të lashtë. [...] Në shkretëtirën e Naxkas në Peru kam parë figura gjeometrike me përmasa të ndryshme, të cilat përbëjnë provën e pranisë së lashtë të njeriut në këtë lokalitet dhe shumë figura të tilla janë të ngjashme me modulet e Bahama Benksit".
Duke vazhduar për sa i përket qëndrimit të shkencëtarëve: "Jam i bindur se motivi sipas të cilit shumë shkencëtarë hezitojnë apo deri refuzojnë për t'i vizituar këto dhe rrënoja të tjera misterioze dhe enigmatike, është për t'u kërkuar në faktin që kanë frikë se duhet të vënë në diskutim teoritë e tyre, shpjegimet e tyre sempliciste. [...] Preferojnë të vazhdojnë t'i konsiderojnë shumë rrënoja e statuja si kapriço të natyrës".
Pyetjes së Berlicit: "Cili popull mund t'i ketë ndërtuar këto rrugë apo mure?", Doktor Valentini i është përgjigjur:
"Të njëjtit njerëz që kanë bërë sferat e mëdha të Amerikës Qendrore, kokat e gurta të Tehuantepekut, platformat e mëdha mbështetëse të tempullit të Baalbekut në Liban dhe të atij të Maltës në Mesdhe, e njëjta racë që ka ndërtuar Stonhenxhin në Angli dhe muret ciklopike të Saksahuamànit dhe të Ollantajtambos në Peru, menhirët dhe rrugët e gurta të Bretanjës dhe rrënojat kolosale të Tiahuanakos në Bolivi, dhe statujat e Ishullit të Pashkëve - një racë parahistorike që ishte në gjendje të spostonte, përpunonte dhe realizonte blloqe gurësh gjiganteske, sipas sistemesh dhe metodash që vazhdojnë të mbesin mister për ne njerëzit modernë".
Energjia e kristalit dhe fuqia piramidale
Për të kuptuar më mirë se nga vjen energjia e rrezatuar nga kjo piramidë, duhet të marrim në konsideratë faktorë të tjerë. Në artikullin e tij "Perandoria e diellit", Pablo Ayo flet për një kristal që duhet të ndodhet në brendësi të kësaj piramide. Ja se çfarë shkruan studiuesi: "Sipas sensitivit Edgar Cayce, në bazën e teknologjisë atlantidase ishin disa kristale, struktura atomike e të cilëve duhej modifikuar për të ndriçuar dhe përcjellë sasira të mëdha energjie të absorbuar nga toka, deti, dielli dhe nga yjet, si një lloj Vale Tesla e stërmadhe.
Shpesh këto kristale ndodheshin në brendësi ndërtesash të ngjashme me tempuj, të studiuara për të rritur potencialin e kristaleve. Fantazi? Jo tamam. Në vitin 1970, një ekspeditë zhytësish amerikanë që po eksploronte në ujërat e Ishujve Bahamas, në kërkim anijesh të mbytura, u ndesh me një qytet të mbytur, të gjatë kilometra të tëra. Doktor Rei Braun, i cili ishte midis zhytësve, gërmoi midis rrënojave një piramidë që "shkëlqente tamam si pasqyrë".
Disa dhjetëra metra nga maja e piramidave ndodhej një hapje që çonte në një dhomë të brendshme, në të cilën Brauni pa në ujin e pistë e të kripur një kristal të madh të mbajtur nga dy duar metalike. Zhytësi kurajoz e mori kristalin dhe e nxori në sipërfaqe. Brauni e posedon akoma sot atë dhe pohon se kur e merr në dorë këtë kristal të rrumbullakët - në brendësi të të cilit ravijëzohen forma piramidale - ndjehet një "vibracion shumë i fuqishëm, por ndoshta është sugjestionim".
Po, ndoshta ose bëhet fjalë për potencial energjitik mbeturinë e kristaleve për të cilët fliste Cayce. "Ndërtesat e ngjashme me tempuj, të studiuara për të rritur potencialin e kristaleve", janë piramidat. Piramidat kishin pikërisht funksionin e kanalizimit të energjisë.
Nëqoftëse për të rrezatuar këtë energji të fuqishme nga piramidat e Ishujve Bahamas (që për pasojë duhet t'i korrespondojë të njëjtës piramidë të Trekëndëshit të Bermudës, veç në mos pastë më shumë se një) ka qenë kristali, duke parë që ky kristal sot ndodhet në duart e Doktor Braunit, nuk duhet të verifikohen më zhdukje apo interferenca nga viti 1970 e prapa (datë në të cilën ai ka nxjerrë kristalin nga fundi i detit).
Do të duhej të investigohej mbi datat e zhdukjeve. Nëqoftëse këto janë verifikuar njësoj, kjo nënkupton se piramida rrezaton energji, pavarësisht nga kristali ose që ekzistojnë shkaqe të tjera që duhen kërkuar. Duke analizuar listat e zhdukjes së avionëve dhe të anijeve, të përcjella nga site Wikipedia dhe nga site të tjera internetore, vërejmë se zhdukjet kanë ndodhur të paktën deri në gjysmën e dytë të viteve '70.
Gjithsesi, nëqoftëse ekziston një piramidë, duhet konsideruar se piramida është në vetvete një kanalizues i energjisë pikërisht prej formës së saj. Në librin e tij "Kultura enigmatike egjiptiane", Ernesto Baròn ia kushton kapitullin e katërt të librit pikërisht energjisë piramidale dhe shkruan: "Fjala piramidë rrjedh nga greqishtja "pyramidos", që do të thotë "zjarr në qendër", domethënë energji apo nxehtësi që merret në qendër apo në pikën qendrore të këtij trekëndëshi apo piramide.
Të tjerë ia atribuojnë emrin "piramidë" fenikasesh "pirimi-din", përkthimi i të cilës është "drita" apo "masa hyjnore".
Piramidat janë një lloj centralesh atomike përftuese, gjeneruese dhe transmetuese të energjisë. Përftojnë nga kozmosi tipe dhe nëntipe të ndryshme vibracionesh, që pastaj gjenerohen në brendësi të tyre për t'u kanalizuar apo transmetuar.. Ky akumulim energjie logjikisht ndodh edhe në male. Prova qëndron në faktin që kulturat e mëdha i krijuan tempujt e tyre kryesorë në male të mëdha të quajtur male të shenjta.
Kujtojmë për shembull Malin Olimp, seli e Zeusit, babait të zotave; Malin Sinai ku Moisiu mori Tabelat e Ligjit të Zotit; kodrinën ose malin e Montserratit në Katalonjë të Spanjës, ku ndodhet Kupa e Shenjtë e Krishtit, etj.".
Ekzagjërim apo realitet?
Siç shpjegohet deri këtu, Trekëndëshi i Bermudeve ka famën se është një vend shumë i rrezikshëm dhe emri i tij rrethohet nga një aureolë misteri dhe shqetësimi. Megjithatë, jo të gjithë janë dakord me faktin se ajo që ndodh, është efektivisht e pashpjegueshme. Disa kritika i janë bërë pikërisht studimit të Berlicit (veç të tjerash, autor i një libri pikërisht mbi Trekëndëshin e Bermudeve, me titullin "Trekëndëshi i mallkuar", 1999).
Në fakt konsiderohet se një numër i caktuar të dhënash që ai i paraqet si reale, në të vërtetë janë të falsifikuara apo të ekzagjeruara. Studime të kryera në Amerikë, në vitin 1981, nga "United States Geological Survey", theksojnë se këto evenimente të çuditshme mund të jenë përcaktuar nga "emisione metani natyror që mund të bëhen një kërcënim për lundrueshmërinë e anijeve".
Megjithatë, edhe Kristofor Kolombi kur ka kaluar aty, ka vërejtur jo vetëm keqfunksionime të busullës, por edhe "drita vallëzuese në horizont". Kjo u shpjegua me rënien e një meteoriti (vështirë të thuash se ky shpjegim është i besueshëm).
Ndoshta do të ishte e vërtetë që studimi i Berlicit është paksa i ekzagjeruar, ndoshta kristali nuk ekziston... por duke parë që piramida rrezaton energji (dhe kjo është provuar) dhe me sa duket një piramidë nën ujë ekziston, atëherë ka mundësi që shkaku i evenimenteve nuk është as meteoriti, as edhe emisionet e gazit metan.
Në brendësi të një zone të kufizuar nga një vijë imagjinare janë zhdukur një numër i konsiderueshëm avionësh dhe anijesh - Viti 1945 do të shënonte fillimin e sagës moderne Përpjekjet e pafuqishme të shkencëtarëve.
Ngjarje të çuditshme duket se kanë ndodhur në Oqeanin Atlantik përballë brigjeve të Shteteve të Bashkuara. Në brendësi të një zone të kufizuar nga një vijë imagjinare që bashkon Bermudat, Floridën dhe Porto Rikon, një trekëndësh, brinjët e të cilit janë secila rreth dymijë kilometra të gjatë, janë zhdukur në rrethana të mistershme një numër i konsiderueshëm avionësh dhe anijesh.
Qielli shkëlqente nga yjet dhe avioni DC-3 po i afrohej aeroportit të Majamit. Fluturimi nga San Juan (Porto Riko) po shkonte mirë. Krejt papritur, komunikimi mes kullës së kontrollit dhe avionit u ndërpre. Pothuajse menjëherë nisi një operacion i ngjeshur kontrolli. Koha ishte ideale, shikueshmëria në parametra optimalë, por nga ekuipazhi i DC-3 nuk kishte ngelur asnjë gjurmë. Ata ishin zhdukur në asgjë, agimin e datës 28 dhjetor 1948.
Të njëjtin fat kishte pësuar disa muaj më parë edhe Star Tiger, një avion linje i kompanisë “British South American Airways”, ndërsa po u afroheshin Bermudave. Disa javë pas zhdukjes së DC-3, Star Ariel, binjak i Star Tiger, kishte humbur çdo lloj kontakti me kullën mes Bermudave dhe Xhamajkës. Megjithë mjetet e panumërta të angazhuar në kërkime, incidenti mbeti një enigmë dhe asnjë pjesë e avionit nuk u gjet dot.
Por më 5 dhjetor 1945 është verifikuar edhe drama më e pabesueshme. Atë pasdite, pesë avionë raketahedhës Avenger të Marinës së Shteteve të Bashkuara u ngritën në fluturim nga baza e Fort Lauderdale për një fluturim të shkurtër stërvitor.
Ishte një mision rutinë, që përfundoi në një tragjedi të tmerrshme të rrethuar nga misteri dhe me vdekjen e mundshme të katërmbëdhjetë anëtarëve të ekuipazhit. Edhe pse nuk kishte asnjë të dhënë për mot të keq, komandanti i skuadriljes komunikoi përmes radios se të pestë avionët kishin humbur rrugën dhe nuk ishin në gjendje të kuptonin drejtimin në të cilin po vazhdonin të fluturonin.
Disa çaste pas këtij mesazhi dramatik, komunikimi u ndërpre, për të mos rifilluar kurrë më. Dy avionë të Marinës u dërguan menjëherë në zonën ku mendohej se kishin humbur gjurmët e patrullës. Pas disa orësh, edhe si pasojë e përkeqësimit të kushteve metereologjike, avionët që ishin nisur në kërkim të të humburve morën urdhrin për t’u rikthyer në bazë. Vetëm njëri prej tyre u kthye.
Kërkimet vazhduan për pesë ditë, por pa dhënë asnjë rezultat. Ky episod do të shënonte fillimin e sagës moderne të të ashtuquajturit Trekëndëshi i Bermudave. Shumë incidente të tjera u shënuan gjatë viteve ’40. City Belle u gjet i braktisur pranë brigjeve të Bahamasit në vitin 1946, saktësisht një vit pas tragjedisë së TBM Avenger, dhe Rubiconi ishte shndërruar në një anije fantazëm që i drejtohej bregut përgjatë Floridës, kur u gjet në kushte të shkëlqyera në tetor të vitit 1944.
Por, në bordin e saj nuk kishte asnjë shenjë jete. Në vitin 1940 Gloria Colita u gjet e braktisur, por në kushte të shkëlqyera, përgjatë bregut perëndimor të Floridës në Gjirin e Meksikës. Dhe duke u kthyer pas në kohë, në gusht të vitit 1935 imbarkimi La Dahama u shfaq në gjendje të përkryer në Trekëndëshin e Bermudave disa ditë pasi një tjetër anije e kishte parë gati në fundosje.
Në vitin 1931 anija norvegjeze Stavenger u zhduk në Bahamas së bashku me dyzet e tre burrat që kishte në bord, sikurse ndodhi edhe në një ditë të qetë prilli të vitit 1925 me anijen Raifuku Maru e cila do të lëshonte mesazhin e tmerrshëm: “Ejani shpejt, është e tmerrshme! Nuk mund të largohemi”.
Anija Carroll A. Deering u gjet e kapërthyer në Diamond Shoals në janar të vitit 1921 me vela të mbledhura. Dy mace ishin të vetmet krijesa të gjalla të mbetura në bord. Gjëja më e çuditshme ishte se tryeza ishte e shtruar, në pritje të një ekuipazhi që nuk do të mund ta shijonte dot kurrë ushqimin e gatuar.
Në të njëjtin vit një duzinë anijesh humbi pa lënë asnjë gjurmë në të njëjtat koordinata. Në vitin 1918 Marina e Shteteve të Bashkuara sinjalizoi një tjetër zhdukje: behej fjale per anijen e transportit Cyclops, e gjatë rreth 170 metra me 309 burra në bord, në lundrim nga Barbados drejt Baltomorës. Megjithëse ishte një nga imbarkimet e para e pajisur me radio në bordin prej saj nuk u lëshua asnjë sinjal SOS. Për të ushqyer më shumë misterin e kësaj ngjarjeje do të shërbenin edhe zhdukja në vitin 1941 në të njëjtat koordinata e dy anijeve simotra me Cyclops, Proteus dhe Nereus.
Çudia:Tragjedi të pashpjegueshme ?
Kristofor Kolombi, në udhëtimin e tij të parë drejt zbulimit të Botës së Re në vitin 1492 hasi në fenomene që tronditën ekuipazhin e anijes
Fama e trishtueshme e këtij deti haset edhe gjatë shekujve të mëparshëm. Një nga të parët që lundroi në ato zona, Kristofor Kolombi, në udhëtimin e tij të parë drejt zbulimit të Botës së Re në vitin 1492 hasi në fenomene që tronditën ekuipazhin e anijes së tij: një vetëtimë e zjarrtë ra mbi det, busullat u çorientuan dhe një dritë e çuditshme u shfaq në errësirën e natës.
Edhe pse referimet ndaj këtyre fenomeneve janë fragmentare, një ngjarje e dokumentuar është zhdukja e të paktën katër imbarkimeve amerikane në periudhën kohore mes viteve 1781 dhe 1812. Në vitin 1840 Rosalie, një anije franceze, u gjet e braktisur pranë Nassau: vela të mbledhura, një ngarkesë e konsiderueshme e paprekur dhe e gjitha në gjendje të shkëlqyer. Një anije luftarake suedeze, Lotta, u zhduk në vitin 1866 pranë Haitit, e ndjekur dy vite më pas nga Viergo, një anije tregtare spanjolle.
Por një nga misteret më të mëdhenj të detit mbetet zhdukja e Atalantës në vitin 1880. Anija u nis nga Bermuda në janar për në Angli me një ekuipazh të përbërë nga treqind kadetë dhe oficerë dhe nuk u gjend më kurrë. Zinxhiri i fatkeqësive vazhdon në vitin 1884 me Miramonin, një anije me vela italiane e nisur nga Nju Orleans dhe e zhdukur në hiç. Në tetor të vitit 1902 anija gjermane Freya do të gjendej e braktisur në këto brigje.
Historia duket se përsëritet edhe në kohët më të afërta: kushte të mira metereologjike, asnjë problem mekanik, komunikime normale me radio, dhe më pas heshtje totale. Pothuajse asnjëherë nuk janë gjetur relike apo është marrë ndonjë mesazh kërkese për ndihmë.
Përjashtimi i vetëm do të ndodhte në shkurt të vitit 1953, kur një avion anglez me tridhjetë e nëntë persona në bord do të lëshonte një SOS ndërsa gjendej në veri të Trekëndëshit: kërkesa për ndihmë u ndërpre papritur. Operacionet e shpëtimit nuk dhanë asnjë rezultat. Në mars të vitit 1950 një katërmotorsh Globemaster amerikan i nisur drejt Irlandës u zhduk në Trekëndësh, i ndjekur disa muaj më pas, nga anija Sandra; ishte një natë e qetë tropikale dhe anija transportonte 340 tonelata me insekticide.
Incidentet kanë vazhduar pa pushim: një Super Constellation i Marinës në vitin 1954 me 42 persona në bord; Sourthen Districts e mbushur me një ngarkesë squfuri në të njëjtin vit; jahti Connemara IV i gjetur i braktisur në qendër të Trekëndëshit në vitin 1955. Një vit më vonë do të ishte radha e një Marine Sky Raider me 10 persona në bord. Në janar të vitit 1958 botuesi Harvey Conover së bashku me disa familjarë u nis nga Key West në jahtin e tij drejt Majamit.
Të gjithë u zhdukën përgjithnjë. Në vitin 1962 një avion cisternë KB-50 i Forcave Ajrore u ngrit në fluturim nga baza ajrore e Langley (Virxhinia) me drejtim ishujt Azzore me nëntë persona në bord. Pak kohë pas ngritjes kulla e kontrollit mori një mesazh të shkurtër, i cili tregonte për një avari. Megjithë kërkimin intensiv, akoma edhe një herë nuk do të gjendeshin gjurmë të të zhdukurve.
Në korrik të vitit 1963 Marina dhe roja bregdetare amerikane u impenjuan për dhjetë ditë në kërkimet e Sno’Boy, një peskarexhë, gjurmët së cilës kishin humbur në afërsi të Xhamajkës. Dy muaj më pas do të ishte radha e dy avionëve çisternë KC-135. Kur mbeturinat e tyre u gjetën në afërsi të Bermudave, u mendua për një përplasje në ajër, por gjetja e copëzave të tjera në largësinë 160 milje e shtoi misterin.
Nëse avionët nuk ishin përplasur me njëri-tjetrin, si mund të shpjegohej rënia e tyre simultane? Por, ngjarjet misterioze nuk do të përfundonin këtu. Në qershor të vitit 1965, në qershor, një avion C-119 i Forcave Ajrore Amerikane u zhduk pashpjegueshmërisht pasi kishte lëshuar një mesazh të pakuptueshëm. Në janar të vitit 1967 i njëjti fat i takoi edhe një avioni transporti Chase YC-122 gjatë një fluturimi të shkurtër mes Fort Lauderdale dhe Bimini.
Në korrik të vitit 1969, megjithë kushtet e shkëlqyera metereologjike, u gjetën pesë imbarkime të braktisura. Muajin pasardhës, edhe Bill Verity, një lundërtar ekspert në fushën e tij, u zhduk në Trekëndësh. Të tjera ngjarje të pashpjegueshme ndodhën gjatë viteve në vazhdim. Në vitin 1971 do të humbnin anije transporti si Elisabeth dhe El Caribe. Në vitin 1973, ishte Anita, anija më e madhe e transportit të mallrave që e nisur nga Norfolku do të humbte përgjithnjë në ujrat e famëkeqit Trekëndësh i Bermudave.
explorerunivers.forumslife
Trekëndëshi i Bermudeve: Çfarë ndodh ?
"Trekëndëshi i Bermudeve" (apo Bermudës) është një emër konvencionalisht i njohur për të treguar zonën e Detit të Karaibeve që përfshin Ishujt Bahamas, Ishujt Bermude, Porto Rikon dhe Kubën. Bëhet fjalë për një vend misterioz dhe njëkohësisht famëkeq, për shkak të fenomeneve të zhdukjes dhe të ndërhyrjeve që ndodhin.
Protagonistë janë pilotët e avionëve dhe të anijeve, të cilët shpesh kanë vërejtur se me të hyrë në këtë zonë busullat çmenden dhe sinjalet e radios humbasin. Është si të hysh në një botë tjetër, në një dimension tjetër. Pastaj, në mënyrë të papritur, gjithçka qetësohet dhe kthehet si më parë. Kurse herë të tjera, avionë dhe anije që kalojnë atje janë zhdukur në kuptimin e vërtetë të fjalës.
Zhdukjet janë verifikuar nga '800 në vitet '70 të '900-ës, por në realitet Kristofor Kolombi në '400-ën e kish vërejtur tashmë personalisht ekzistencën e energjive të çuditshme në vend. Një rast veçanërisht domethënës ka ndodhur në vitin 1963, kur dy avionë, pa u përplasur njëri me tjetrin, do të rrëzoheshin njëkohësisht. Në realitet, anomali në kuptimin e vërtetë të fjalës nuk janë dhe aq zhdukjet sesa mungesa e mbeturinave.
Avionët dhe anijet që zhduken në shumë raste nuk lënë asnjë gjurmë. Zhduken në kuptimin e vërtetë të fjalës. Për këtë ekzistojnë dëshmi të shumta. Për shkak të këtyre ndodhive misterioze, trekëndëshi i Bermudeve është quajtur edhe "Trekëndëshi i Djallit" ose "Trekëndëshi i Mallkuar".
Trekëndëshi i Bermudeve dhe mbeturinat e mbytura: Studimi i Çarlz Berlicit
Çarlz Berlici është një studiues arkeologjie që ka kryer eksplorime nënujore. Në librin e tij "Atlantida kontinenti i tetë" (1984) i kushton një kapitull të tërë Trekëndëshit të Bermudeve, të titulluar "Mbeturina të mbytura në Trekëndëshin e Bermudeve". Në këtë libër, Berlici përcjell dëshmitë e disa marinarëve të cilët kanë vërejtur nga lart ndërtime të mbytura në këtë zonë. Ka mundësi që të ekzistojnë mbeturina të mbytura?
Çfarë misteresh fsheh Trekëndëshi i Bermudeve? Në konferencën "Mite dhe realitete të Atlantidës" është thënë se nën ujërat e oqeanit, pikërisht në zonën e Trekëndëshit të Mallkuar, gjendet një piramidë misterioze, ndoshta me origjinë atlantidase, e cila rrezaton një energji të fuqishme. Është kjo energji ajo që shkakton zhdukjet dhe që i çmend busullat dhe mjetet e tjera të komunikimit?
Në librin e tij, Berlici flet pikërisht për këtë piramidë, bile na thotë diçka më shumë. Jo vetëm që do të ishte vërtet piramida, por se do të kishte mbeturina arkitektonike në kuptimin e vërtetë të fjalës, midis të cilave një mur me origjinë të dukshme njerëzore. Këto rrënoja u përkasin 12 mijë viteve më parë, në mos më shumë, edhe pse natyrisht shkencëtarët këmbëngulin që t'i deklarojnë se këto mbeturina janë "natyrore".
Me këtë "qytet" të mbytur është marrë Doktori Menson Valentin, që për 25 vjet me radhë ka studiuar dhe shqyrtuar zonën nënujore në fjalë. Doktor Valentini është paleontolog, gjeolog dhe arkeolog nënujor, pse jo dhe speleolog amator dhe pilot avionësh. Gjatë një interviste të bërë me Berlicin, ai ka deklaruar: "E gjithë zona e Bahama Benksit, gjatë akullnajës së fundit, ndodhej sipër nivelit të detit dhe u mbyt nga shkrirja e mëtejshme e akujve. (...)
Në të gjithë zonën e Biminit ka një suksesion të vazhdueshëm skemash dhe modelesh arkitektonike, katrore dhe katërkëndore, të cilat përbëjnë konturet dhe dimensionet e atij vendi që ndodhet nën ujë. Mirëpo e gjitha kjo më bindi se dikur zona ishte e banuar nga popuj të lashtë. [...] Në shkretëtirën e Naxkas në Peru kam parë figura gjeometrike me përmasa të ndryshme, të cilat përbëjnë provën e pranisë së lashtë të njeriut në këtë lokalitet dhe shumë figura të tilla janë të ngjashme me modulet e Bahama Benksit".
Duke vazhduar për sa i përket qëndrimit të shkencëtarëve: "Jam i bindur se motivi sipas të cilit shumë shkencëtarë hezitojnë apo deri refuzojnë për t'i vizituar këto dhe rrënoja të tjera misterioze dhe enigmatike, është për t'u kërkuar në faktin që kanë frikë se duhet të vënë në diskutim teoritë e tyre, shpjegimet e tyre sempliciste. [...] Preferojnë të vazhdojnë t'i konsiderojnë shumë rrënoja e statuja si kapriço të natyrës".
Pyetjes së Berlicit: "Cili popull mund t'i ketë ndërtuar këto rrugë apo mure?", Doktor Valentini i është përgjigjur:
"Të njëjtit njerëz që kanë bërë sferat e mëdha të Amerikës Qendrore, kokat e gurta të Tehuantepekut, platformat e mëdha mbështetëse të tempullit të Baalbekut në Liban dhe të atij të Maltës në Mesdhe, e njëjta racë që ka ndërtuar Stonhenxhin në Angli dhe muret ciklopike të Saksahuamànit dhe të Ollantajtambos në Peru, menhirët dhe rrugët e gurta të Bretanjës dhe rrënojat kolosale të Tiahuanakos në Bolivi, dhe statujat e Ishullit të Pashkëve - një racë parahistorike që ishte në gjendje të spostonte, përpunonte dhe realizonte blloqe gurësh gjiganteske, sipas sistemesh dhe metodash që vazhdojnë të mbesin mister për ne njerëzit modernë".
Energjia e kristalit dhe fuqia piramidale
Për të kuptuar më mirë se nga vjen energjia e rrezatuar nga kjo piramidë, duhet të marrim në konsideratë faktorë të tjerë. Në artikullin e tij "Perandoria e diellit", Pablo Ayo flet për një kristal që duhet të ndodhet në brendësi të kësaj piramide. Ja se çfarë shkruan studiuesi: "Sipas sensitivit Edgar Cayce, në bazën e teknologjisë atlantidase ishin disa kristale, struktura atomike e të cilëve duhej modifikuar për të ndriçuar dhe përcjellë sasira të mëdha energjie të absorbuar nga toka, deti, dielli dhe nga yjet, si një lloj Vale Tesla e stërmadhe.
Shpesh këto kristale ndodheshin në brendësi ndërtesash të ngjashme me tempuj, të studiuara për të rritur potencialin e kristaleve. Fantazi? Jo tamam. Në vitin 1970, një ekspeditë zhytësish amerikanë që po eksploronte në ujërat e Ishujve Bahamas, në kërkim anijesh të mbytura, u ndesh me një qytet të mbytur, të gjatë kilometra të tëra. Doktor Rei Braun, i cili ishte midis zhytësve, gërmoi midis rrënojave një piramidë që "shkëlqente tamam si pasqyrë".
Disa dhjetëra metra nga maja e piramidave ndodhej një hapje që çonte në një dhomë të brendshme, në të cilën Brauni pa në ujin e pistë e të kripur një kristal të madh të mbajtur nga dy duar metalike. Zhytësi kurajoz e mori kristalin dhe e nxori në sipërfaqe. Brauni e posedon akoma sot atë dhe pohon se kur e merr në dorë këtë kristal të rrumbullakët - në brendësi të të cilit ravijëzohen forma piramidale - ndjehet një "vibracion shumë i fuqishëm, por ndoshta është sugjestionim".
Po, ndoshta ose bëhet fjalë për potencial energjitik mbeturinë e kristaleve për të cilët fliste Cayce. "Ndërtesat e ngjashme me tempuj, të studiuara për të rritur potencialin e kristaleve", janë piramidat. Piramidat kishin pikërisht funksionin e kanalizimit të energjisë.
Nëqoftëse për të rrezatuar këtë energji të fuqishme nga piramidat e Ishujve Bahamas (që për pasojë duhet t'i korrespondojë të njëjtës piramidë të Trekëndëshit të Bermudës, veç në mos pastë më shumë se një) ka qenë kristali, duke parë që ky kristal sot ndodhet në duart e Doktor Braunit, nuk duhet të verifikohen më zhdukje apo interferenca nga viti 1970 e prapa (datë në të cilën ai ka nxjerrë kristalin nga fundi i detit).
Do të duhej të investigohej mbi datat e zhdukjeve. Nëqoftëse këto janë verifikuar njësoj, kjo nënkupton se piramida rrezaton energji, pavarësisht nga kristali ose që ekzistojnë shkaqe të tjera që duhen kërkuar. Duke analizuar listat e zhdukjes së avionëve dhe të anijeve, të përcjella nga site Wikipedia dhe nga site të tjera internetore, vërejmë se zhdukjet kanë ndodhur të paktën deri në gjysmën e dytë të viteve '70.
Gjithsesi, nëqoftëse ekziston një piramidë, duhet konsideruar se piramida është në vetvete një kanalizues i energjisë pikërisht prej formës së saj. Në librin e tij "Kultura enigmatike egjiptiane", Ernesto Baròn ia kushton kapitullin e katërt të librit pikërisht energjisë piramidale dhe shkruan: "Fjala piramidë rrjedh nga greqishtja "pyramidos", që do të thotë "zjarr në qendër", domethënë energji apo nxehtësi që merret në qendër apo në pikën qendrore të këtij trekëndëshi apo piramide.
Të tjerë ia atribuojnë emrin "piramidë" fenikasesh "pirimi-din", përkthimi i të cilës është "drita" apo "masa hyjnore".
Piramidat janë një lloj centralesh atomike përftuese, gjeneruese dhe transmetuese të energjisë. Përftojnë nga kozmosi tipe dhe nëntipe të ndryshme vibracionesh, që pastaj gjenerohen në brendësi të tyre për t'u kanalizuar apo transmetuar.. Ky akumulim energjie logjikisht ndodh edhe në male. Prova qëndron në faktin që kulturat e mëdha i krijuan tempujt e tyre kryesorë në male të mëdha të quajtur male të shenjta.
Kujtojmë për shembull Malin Olimp, seli e Zeusit, babait të zotave; Malin Sinai ku Moisiu mori Tabelat e Ligjit të Zotit; kodrinën ose malin e Montserratit në Katalonjë të Spanjës, ku ndodhet Kupa e Shenjtë e Krishtit, etj.".
Ekzagjërim apo realitet?
Siç shpjegohet deri këtu, Trekëndëshi i Bermudeve ka famën se është një vend shumë i rrezikshëm dhe emri i tij rrethohet nga një aureolë misteri dhe shqetësimi. Megjithatë, jo të gjithë janë dakord me faktin se ajo që ndodh, është efektivisht e pashpjegueshme. Disa kritika i janë bërë pikërisht studimit të Berlicit (veç të tjerash, autor i një libri pikërisht mbi Trekëndëshin e Bermudeve, me titullin "Trekëndëshi i mallkuar", 1999).
Në fakt konsiderohet se një numër i caktuar të dhënash që ai i paraqet si reale, në të vërtetë janë të falsifikuara apo të ekzagjeruara. Studime të kryera në Amerikë, në vitin 1981, nga "United States Geological Survey", theksojnë se këto evenimente të çuditshme mund të jenë përcaktuar nga "emisione metani natyror që mund të bëhen një kërcënim për lundrueshmërinë e anijeve".
Megjithatë, edhe Kristofor Kolombi kur ka kaluar aty, ka vërejtur jo vetëm keqfunksionime të busullës, por edhe "drita vallëzuese në horizont". Kjo u shpjegua me rënien e një meteoriti (vështirë të thuash se ky shpjegim është i besueshëm).
Ndoshta do të ishte e vërtetë që studimi i Berlicit është paksa i ekzagjeruar, ndoshta kristali nuk ekziston... por duke parë që piramida rrezaton energji (dhe kjo është provuar) dhe me sa duket një piramidë nën ujë ekziston, atëherë ka mundësi që shkaku i evenimenteve nuk është as meteoriti, as edhe emisionet e gazit metan.
Në brendësi të një zone të kufizuar nga një vijë imagjinare janë zhdukur një numër i konsiderueshëm avionësh dhe anijesh - Viti 1945 do të shënonte fillimin e sagës moderne Përpjekjet e pafuqishme të shkencëtarëve.
Ngjarje të çuditshme duket se kanë ndodhur në Oqeanin Atlantik përballë brigjeve të Shteteve të Bashkuara. Në brendësi të një zone të kufizuar nga një vijë imagjinare që bashkon Bermudat, Floridën dhe Porto Rikon, një trekëndësh, brinjët e të cilit janë secila rreth dymijë kilometra të gjatë, janë zhdukur në rrethana të mistershme një numër i konsiderueshëm avionësh dhe anijesh.
Qielli shkëlqente nga yjet dhe avioni DC-3 po i afrohej aeroportit të Majamit. Fluturimi nga San Juan (Porto Riko) po shkonte mirë. Krejt papritur, komunikimi mes kullës së kontrollit dhe avionit u ndërpre. Pothuajse menjëherë nisi një operacion i ngjeshur kontrolli. Koha ishte ideale, shikueshmëria në parametra optimalë, por nga ekuipazhi i DC-3 nuk kishte ngelur asnjë gjurmë. Ata ishin zhdukur në asgjë, agimin e datës 28 dhjetor 1948.
Të njëjtin fat kishte pësuar disa muaj më parë edhe Star Tiger, një avion linje i kompanisë “British South American Airways”, ndërsa po u afroheshin Bermudave. Disa javë pas zhdukjes së DC-3, Star Ariel, binjak i Star Tiger, kishte humbur çdo lloj kontakti me kullën mes Bermudave dhe Xhamajkës. Megjithë mjetet e panumërta të angazhuar në kërkime, incidenti mbeti një enigmë dhe asnjë pjesë e avionit nuk u gjet dot.
Por më 5 dhjetor 1945 është verifikuar edhe drama më e pabesueshme. Atë pasdite, pesë avionë raketahedhës Avenger të Marinës së Shteteve të Bashkuara u ngritën në fluturim nga baza e Fort Lauderdale për një fluturim të shkurtër stërvitor.
Ishte një mision rutinë, që përfundoi në një tragjedi të tmerrshme të rrethuar nga misteri dhe me vdekjen e mundshme të katërmbëdhjetë anëtarëve të ekuipazhit. Edhe pse nuk kishte asnjë të dhënë për mot të keq, komandanti i skuadriljes komunikoi përmes radios se të pestë avionët kishin humbur rrugën dhe nuk ishin në gjendje të kuptonin drejtimin në të cilin po vazhdonin të fluturonin.
Disa çaste pas këtij mesazhi dramatik, komunikimi u ndërpre, për të mos rifilluar kurrë më. Dy avionë të Marinës u dërguan menjëherë në zonën ku mendohej se kishin humbur gjurmët e patrullës. Pas disa orësh, edhe si pasojë e përkeqësimit të kushteve metereologjike, avionët që ishin nisur në kërkim të të humburve morën urdhrin për t’u rikthyer në bazë. Vetëm njëri prej tyre u kthye.
Kërkimet vazhduan për pesë ditë, por pa dhënë asnjë rezultat. Ky episod do të shënonte fillimin e sagës moderne të të ashtuquajturit Trekëndëshi i Bermudave. Shumë incidente të tjera u shënuan gjatë viteve ’40. City Belle u gjet i braktisur pranë brigjeve të Bahamasit në vitin 1946, saktësisht një vit pas tragjedisë së TBM Avenger, dhe Rubiconi ishte shndërruar në një anije fantazëm që i drejtohej bregut përgjatë Floridës, kur u gjet në kushte të shkëlqyera në tetor të vitit 1944.
Por, në bordin e saj nuk kishte asnjë shenjë jete. Në vitin 1940 Gloria Colita u gjet e braktisur, por në kushte të shkëlqyera, përgjatë bregut perëndimor të Floridës në Gjirin e Meksikës. Dhe duke u kthyer pas në kohë, në gusht të vitit 1935 imbarkimi La Dahama u shfaq në gjendje të përkryer në Trekëndëshin e Bermudave disa ditë pasi një tjetër anije e kishte parë gati në fundosje.
Në vitin 1931 anija norvegjeze Stavenger u zhduk në Bahamas së bashku me dyzet e tre burrat që kishte në bord, sikurse ndodhi edhe në një ditë të qetë prilli të vitit 1925 me anijen Raifuku Maru e cila do të lëshonte mesazhin e tmerrshëm: “Ejani shpejt, është e tmerrshme! Nuk mund të largohemi”.
Anija Carroll A. Deering u gjet e kapërthyer në Diamond Shoals në janar të vitit 1921 me vela të mbledhura. Dy mace ishin të vetmet krijesa të gjalla të mbetura në bord. Gjëja më e çuditshme ishte se tryeza ishte e shtruar, në pritje të një ekuipazhi që nuk do të mund ta shijonte dot kurrë ushqimin e gatuar.
Në të njëjtin vit një duzinë anijesh humbi pa lënë asnjë gjurmë në të njëjtat koordinata. Në vitin 1918 Marina e Shteteve të Bashkuara sinjalizoi një tjetër zhdukje: behej fjale per anijen e transportit Cyclops, e gjatë rreth 170 metra me 309 burra në bord, në lundrim nga Barbados drejt Baltomorës. Megjithëse ishte një nga imbarkimet e para e pajisur me radio në bordin prej saj nuk u lëshua asnjë sinjal SOS. Për të ushqyer më shumë misterin e kësaj ngjarjeje do të shërbenin edhe zhdukja në vitin 1941 në të njëjtat koordinata e dy anijeve simotra me Cyclops, Proteus dhe Nereus.
Çudia:Tragjedi të pashpjegueshme ?
Kristofor Kolombi, në udhëtimin e tij të parë drejt zbulimit të Botës së Re në vitin 1492 hasi në fenomene që tronditën ekuipazhin e anijes
Fama e trishtueshme e këtij deti haset edhe gjatë shekujve të mëparshëm. Një nga të parët që lundroi në ato zona, Kristofor Kolombi, në udhëtimin e tij të parë drejt zbulimit të Botës së Re në vitin 1492 hasi në fenomene që tronditën ekuipazhin e anijes së tij: një vetëtimë e zjarrtë ra mbi det, busullat u çorientuan dhe një dritë e çuditshme u shfaq në errësirën e natës.
Edhe pse referimet ndaj këtyre fenomeneve janë fragmentare, një ngjarje e dokumentuar është zhdukja e të paktën katër imbarkimeve amerikane në periudhën kohore mes viteve 1781 dhe 1812. Në vitin 1840 Rosalie, një anije franceze, u gjet e braktisur pranë Nassau: vela të mbledhura, një ngarkesë e konsiderueshme e paprekur dhe e gjitha në gjendje të shkëlqyer. Një anije luftarake suedeze, Lotta, u zhduk në vitin 1866 pranë Haitit, e ndjekur dy vite më pas nga Viergo, një anije tregtare spanjolle.
Por një nga misteret më të mëdhenj të detit mbetet zhdukja e Atalantës në vitin 1880. Anija u nis nga Bermuda në janar për në Angli me një ekuipazh të përbërë nga treqind kadetë dhe oficerë dhe nuk u gjend më kurrë. Zinxhiri i fatkeqësive vazhdon në vitin 1884 me Miramonin, një anije me vela italiane e nisur nga Nju Orleans dhe e zhdukur në hiç. Në tetor të vitit 1902 anija gjermane Freya do të gjendej e braktisur në këto brigje.
Historia duket se përsëritet edhe në kohët më të afërta: kushte të mira metereologjike, asnjë problem mekanik, komunikime normale me radio, dhe më pas heshtje totale. Pothuajse asnjëherë nuk janë gjetur relike apo është marrë ndonjë mesazh kërkese për ndihmë.
Përjashtimi i vetëm do të ndodhte në shkurt të vitit 1953, kur një avion anglez me tridhjetë e nëntë persona në bord do të lëshonte një SOS ndërsa gjendej në veri të Trekëndëshit: kërkesa për ndihmë u ndërpre papritur. Operacionet e shpëtimit nuk dhanë asnjë rezultat. Në mars të vitit 1950 një katërmotorsh Globemaster amerikan i nisur drejt Irlandës u zhduk në Trekëndësh, i ndjekur disa muaj më pas, nga anija Sandra; ishte një natë e qetë tropikale dhe anija transportonte 340 tonelata me insekticide.
Incidentet kanë vazhduar pa pushim: një Super Constellation i Marinës në vitin 1954 me 42 persona në bord; Sourthen Districts e mbushur me një ngarkesë squfuri në të njëjtin vit; jahti Connemara IV i gjetur i braktisur në qendër të Trekëndëshit në vitin 1955. Një vit më vonë do të ishte radha e një Marine Sky Raider me 10 persona në bord. Në janar të vitit 1958 botuesi Harvey Conover së bashku me disa familjarë u nis nga Key West në jahtin e tij drejt Majamit.
Të gjithë u zhdukën përgjithnjë. Në vitin 1962 një avion cisternë KB-50 i Forcave Ajrore u ngrit në fluturim nga baza ajrore e Langley (Virxhinia) me drejtim ishujt Azzore me nëntë persona në bord. Pak kohë pas ngritjes kulla e kontrollit mori një mesazh të shkurtër, i cili tregonte për një avari. Megjithë kërkimin intensiv, akoma edhe një herë nuk do të gjendeshin gjurmë të të zhdukurve.
Në korrik të vitit 1963 Marina dhe roja bregdetare amerikane u impenjuan për dhjetë ditë në kërkimet e Sno’Boy, një peskarexhë, gjurmët së cilës kishin humbur në afërsi të Xhamajkës. Dy muaj më pas do të ishte radha e dy avionëve çisternë KC-135. Kur mbeturinat e tyre u gjetën në afërsi të Bermudave, u mendua për një përplasje në ajër, por gjetja e copëzave të tjera në largësinë 160 milje e shtoi misterin.
Nëse avionët nuk ishin përplasur me njëri-tjetrin, si mund të shpjegohej rënia e tyre simultane? Por, ngjarjet misterioze nuk do të përfundonin këtu. Në qershor të vitit 1965, në qershor, një avion C-119 i Forcave Ajrore Amerikane u zhduk pashpjegueshmërisht pasi kishte lëshuar një mesazh të pakuptueshëm. Në janar të vitit 1967 i njëjti fat i takoi edhe një avioni transporti Chase YC-122 gjatë një fluturimi të shkurtër mes Fort Lauderdale dhe Bimini.
Në korrik të vitit 1969, megjithë kushtet e shkëlqyera metereologjike, u gjetën pesë imbarkime të braktisura. Muajin pasardhës, edhe Bill Verity, një lundërtar ekspert në fushën e tij, u zhduk në Trekëndësh. Të tjera ngjarje të pashpjegueshme ndodhën gjatë viteve në vazhdim. Në vitin 1971 do të humbnin anije transporti si Elisabeth dhe El Caribe. Në vitin 1973, ishte Anita, anija më e madhe e transportit të mallrave që e nisur nga Norfolku do të humbte përgjithnjë në ujrat e famëkeqit Trekëndësh i Bermudave.
explorerunivers.forumslife
No comments:
Post a Comment