Feja, ideologji antikombëtare !

Pasojat e produkteve fetare

- Semitizimi (arabizimi dhe çifutizimi) i kulturës (letërsisë, artit, muzikës, shkencës) dhe çdo pikëpamjeje të kulturës e qytetërimit
- Vrasja e arsyetimit, zhdukja e mendimit kritik, idiotizimi afatgjatë i intelektit
- Përjetësimi dhe infektimi i kombit me frikën nga vdekja
- Tregtimi masiv i fesë si bar qetësues për të shqetësuarit
- Tregtimi i fesë si produkt konsumi për të cekëtit
- Shfrytëzim përjashtues i energjive që përndryshe do të ishin përdorur për kombin

Feja shërben pikë së pari për semitizimin e vazhdueshëm dhe të kontrolluar të veprimtarisë mendore, e për pasojë krijuese, të subjekteve të saj. Një "shqiptar fetar", me detyrim të dyanshëm, është ose fetar, ose shqiptar, pasi fetë semite bien ndesh ballazi me kombin, së pari si njësi identifikimi, së dyti si njësi kulturoro-shoqëroro-qytetëruese, së treti si mënyra jetese.

Togjet "shqiptar mysliman" apo "shqiptar kristian" janë kundërthënëse, nuk kanë kuptim.

Nën fe krejt kultura dhe veprimtaria kombëtare ashtu si dhe arsyetimi i subjekteve kalojnë përmes filtrit të plotfuqishëm fetar. Historia, artet, shkencat riinterpretohen rigorozisht sipas këtij filtri duke humbur krejt lidhjen me realitetin dhe duke iu përshtatur doktrinave semite. Personazhet mitologjike arabo-çifute dhe shprehje kulturore të lindura prej kësaj mitologjie zënë vend në jetën e përditshme duke infektuar botëkuptimin, mënyrën e shprehjes e vetë fjalorin, deri tek emrat identifikues të individëve. Çdo referim për standarde e vlera caktohet në figura arabo-çifute, çdo model për rritjen dhe edukimin e subjekteve vilet prej bëmave të shkretëtirës dhe për pasojë tërë procesi i mendimit, arsyetimit e krijimtarisë ka për bazë këto standarde, ka për udhërrëfyes këto standarde dhe mbrohet e identifikohet kudo me këto standarde duke mënjanuar, zbehur, zhdukur dhe vartësuar kombin në shërbim të fesë. Muzika, letërsia, filozofia fetarizohen, arabizohen e çifutizohen duke identifikuar tashmë një subjekt arab apo një subjekt çifut dhe jo një shqiptar.

Përveç asimilimit të trurit kombëtar hapi i parë është aktualisht asimilimi i aftësisë arsyetuese, duke çuar në idiotizimin dhe handikapatizimin e vazhdueshëm të individëve e për rrjedhojë dhe të kombit, për të prodhuar bagëti të bindur ndaj autoritetesh të pamerituara ideologjike, morale, etike, shoqërore e shkencore të vetëshpallura, si kleri dhe institucioni gërryes që këta përfaqësojnë. Çdo mendim apo pohim fiton vërtetësi duke marrë për bazë "autoritetin" dhe jo vërtetësinë, vëzhgimin, arsyen, faktin a përvojën. Njeriu nxitet të besojë gjithçka që i thuhet dhe të mos arsyetojë, duke asgjësuar krejt aftësinë e mendimit kritik, pasi e vërteta, krejt e vërteta, ndodhet në librat e shkretëtirës në Mekë dhe në Jeruzalem e nuk ka nevojë për mendjen, arsyen, apo realitetin a natyrën. Paaftësia mendore, pezullimi i trurit, promovohet dhe përpallet si virtyt duke synuar dhe marrë fëmijët që të vegjël dhe duke i indoktrinuar në këtë mënyrë (mos)mendimi e duke sjellë kështu afatgjatë, sipas ligjeve të natyrës, degradimin e vazhdueshëm të intelektit në popullsinë e prekur.

Sakaq funksioni më i rëndomtë të cilin feja rëndom thirret të adresojë dhe mbi të cilin mbështetet më fort se kudo, duke zbatuar më tej "të mirat" e tjera të saj, është frika e subjekteve të caktuara nga vdekja. Ajo që nuk kuptohet prej mendjeve naive është se zgjidhja këtu nuk është përrallëzimi dhe përgjumja e kësaj frike me narkotikë si feja, por stërvitja agresive mendore me disiplina arsyetimi apo disiplina ideologjike kombëtare të provuara e zbatuara historikisht, ku të paktën këtyre maleve vdekja shihet si një formë e jetës dhe në asnjë rast nuk pranohet këndvështrimi i përbuzshëm frikac dualist i shkretëtirës, i cili zbut frikën e dhimbjet e kësaj me shpikje realitetesh fiktive (njësoj si në raste individësh patologjikë, por për fat të keq me zbatim masiv). Feja nuk e zgjidh frikën ndaj vdekjes, ajo e përjetëson këtë frikë aty ku e gjen, e zgjeron dhe e zhvillon më tej; përjetëson vazhdueshëm trembjen e subjektit, sepse nëse synohet dhe arrihet shpërbërja e kësaj frike nga vdekja, atëherë feja nuk do të ishte e nevojshme për pjesën dërrmuese të subjekteve. Në një shoqëri ku hasen njerëz të mbyllur pas katër muresh betoni nuk janë të pakta rastet që kjo frikë të lindë, duke qenë se subjekti ka shkëputje të plotë me realitetin natyror dhe e zëvendëson atë (ose ia imponojnë në fëmijëri kur nuk ka ende aftësi arsyetimi kritik) me norma pseudosociale dhe teori letrare. Feja pikërisht duke buruar prej një industrie të veçantë në pazarin e konsumerizmit, ofrohet si produkt që lehtëson këto dhimbje të modernizmit qytetës dhe stoqesh të caktuara gjenetike frikacësh, por që duke synuar mendimet e subjektit i uzurpon vetë botëkuptimin. Çështja që shtrohet për këtë kategori është: "Të marr fe të lehtësoj frikën nga vdekja duke mbetur prore një frikac i varur prej fesë dhe i natyralizuar si bartës kulture aziatike, apo të bëj kontakt me realitetin dhe natyrën dhe të ndjek disiplinat mendore dhe pse jo dhe ato kombëtare?"

Feja, jo rrallë, shërben gjithashtu si një kinkalerizëm më shumë, si një veshje më shumë për një kategori tjetër njerëzish që nuk kanë identitet të tyrin dhe që duke grumbulluar veshje majtas e djathtas në formën e tabelave përpiqen të identifikohen me anën e këtyre, duke mbetur në të gjitha rastet hipokritë. Shprehje të tilla si "Unë jam mysliman", megjithëse as nuk ke dëshmuar shehadetin e as nuk ndjek ndonjë rregull të myslimanizmit, apo "Unë jam kristian" megjithëse as nuk je pagëzuar kurrkund e as nuk ndjek ndonjë rregull të kristianizmit, përkthehen në "Jam një copë sylesh që hiqem fetar për sytë e botës, sepse sot po më shkon kjo fe me veshjen dhe stinën.

Më pëlqen në tregun e zgjedhjeve të kem disa veshje me të cilat të dal në rrugë." shkurtimisht "Jam një magjyp kulturor" një "ballkanas". Në këtë lloj plehu shfaqen dhe disa kandrra shumëngjyrëshe që pëllasin dhe mburren për "tolerancën historike fetare" mes shqiptarëve, duke mos vënë re se diku rrugës së fesë (rasti i fundit jo më pak se 60-90 vjet para) humbëm mbi gjysmën e kombit, që u asimilua krejtësisht në jug, e pjesërisht dhe në lindje e veri të gadishullit duke shërbyer si material për kombet fqinje që janë ende në ngjizje biologjiko-kulturore, ndaj dhe vjedhin vazhdueshëm vendasit; duke mos vënë re gjithashtu se tolerancë midis teorish të papajtueshme konfliktuale nuk mund të ketë dhe "tolerantë" janë vetëm ata që në fakt pohojnë rrejshëm se i përkasin një feje apo një kombi e që ose nuk ndjekin asnjë mësim të asaj feje ose nuk bëjnë asgjë për kombin. Kjo hipokrizi që shitet si virtyt, madje, na këshillohet se duhet ta kemi për mburrje që t'i tregojmë të tjerëve se nuk ka nevojë të jesh fetar i vërtetë, as kombëtar i vertetë, mund të jesh hipokrit i vërtetë dhe kështu është më mirë... E tepërt të komentohet kjo vlerë degraduese skllevërish. Kjo kategori njerëzish duke futur dhe mikrobin e hipokrizisë në tavë e duke e përligjur fenë, i lë kësaj veprimtari të lirë në fushat ku doemos duhet të veprojë kultura kombëtare, ai që quhet qytetërim vendas, i cili tek ne është në krizë të plotë integralisht prej rreth 5 shekujsh, megjithë themelin e madh kulturor që pararend.

Feja gjithashtu është ajo që thith dhe zhduk energji të tëra të pallogaritshme të rinisë, por dhe të subjekteve të kudondodhura kombëtare nga të gjitha fushat e moshat duke i kushtëzuar vetëdijshëm ose pavetëdijshëm të shpenzojnë tërë ditën e tërë natën së menduari e së vepruari për fenë "e tyre", për kulturën dhe vlerat që ajo promovon, e cila në çdo rast hahet me kohën që do të mund të shpenzohej ndërkaq për kombin, kulturën dhe vlerat fisnore. Kur punon për fenë, nuk punon për kombin! Kaq e thjeshtë. Së pari, sepse janë botëkuptime përjashtuese në parim, së dyti, sepse feja është vegël manipulimi që i natyralizon subjektet e veta në qytetërime aziatike sipas fesë përkatëse e së treti, sepse gjithë synimi i fesë është zgjerimi dhe zhvillimi i vet dhe jo i njësive të tjera organizative shoqërore siç është kombi. Ky konflikt ndodh kudo, nuk është veçori vetëm shqiptare, por e çdo kombi që e respekton vetveten dhe që ka patur rastin e keq të ketë të bëjë me fetë meslindore. Lufta kundër kombit në disa vende është kurorëzuar në një amalgamë të padëshiruar hipokrizie që fjala vjen në rastin e Norvegjisë vazhdon të prodhojë reaksion me 2 kisha të djegura në vit. E tek ne sa subjekte fetare që e quajnë veten shqiptarë njohin aq qytetërim, folklor dhe histori shqiptare sa njohin qytetërimin, folklorin dhe historinë e vendeve ku ka lindur feja e tyre? Sa prej këtyre subjekteve dijnë rreth kombit të tyre sa dijnë rreth fesë së tyre?

Mjedisi mendor jo vetëm që duhet ruajtur siç ruhet shëndeti, por madje duhet zhvilluar me rastin më të parë. Dërgimi i fesë për riciklim është nga hapat e para të nevojshme për të çliruar aftësitë e arsyetimit, agresivitetin e dashurisë për jetën, veten dhe familjen. Duhen fëmijë të pabindur dhe të zgjuar, me nisma vetjake dhe krijimtari, jo të lodhurit nga jeta e bagëtitë mendjefjetura për thertoret e Lindjes.


Kadri Fusha