Ishin hapur e prisnin. Piklat derdheshin qetesisht mbi to.
Nuk e di ende zoti kryeministër, nese dita lindi vajzë apo djalë. E çfarë rëndësie ka kjo. Orët po i prisnin kërthizën, kur filloi të ecë. Më beso, nuk po qante më nga orët e drekës. Dielli edhe pse ishte zhdukur qiellit dhe tavolinës së punës tënde, ishte diku lart.
Nuk guxonte të zbriste poshtë dhe t’i ndërronte pelenat. Herë-herë, djali apo vajza-ditë shurronte. Si çdo ditë-fëmijë tjetër Zoti Kryeministër. Jam dëshmitare për këtë. Jemi të dy bashkë dëshmitarë, të paktën në këto 20 vitet e fundit. Ua kemi ndërruar njëlloj pelenat. Veçse TI i ke hedhur tutje pa u kujtuar për to. Une i kam akoma palosur në komonë e mendjes. Jemi nunë të mëngjeseve-fëmijë që nuk u rritën. Mos thuaj jo. Mbase do të doje që të ishe vetëm TI. Por ja qe nuk je.
Erdhën të pisët, Zoti Kryeministër. Dhe fëmija i djeshëm. Ishte i pakët, i zverdhur, i palarë, i pagjak që në lindje, i pa shpresë për të ecur. E pashë vetë fëmijën që edhe dje u shua paemër. E pamë bashkë. Ndryshe nga TI dhe NUNET e tjerë që ke rrotull, veshur me ngjyrë blu apo rozë, unë nuk dija gjë për varret.
U druhesha atyre prej kohësh. Dhe atëherë kur TI nuk ishe Kryeministër, por pranë Oborrit që pagëzon djalë apo vajzë-ditët. Vonë pasdite fëmijës i mbyllëm sytë. E mbështollëm me qefin të kuq. Po po të kuq dhe së bashku e dërguam tek varret. Kortezhi ishte i gjatë. E çfarë rëndësie ka se kush u bëri ftesën. Ishte kurbani JOT dhe Oborrtarëve të këtij vendi. Nuk dua tua them emrat. Emrat tuaj i kam fshirë me kohë. Më duhet që të të thërras thjesht Kryeministër.
Fëmija-ditë ishte se një vajzë afrikane, më e bukura e fisit dhe duhej medeomos të ngjyhej me të kuq. Duhej medeomos të bëhej fli dhe të shtriqej në ato varre.
E pe kortezhin Zoti Kryeministër?
Çirrte flokët. Të shante TY. Dhe jo vetëm Ty. Të tjerë që nuk ishin në atë kortezh të mburrnin TY, për të sharë atë TJETRIN.
Por i gjithi një Popull-Fëmijë ishte aty. Më beso për këtë. Mos beso gjithnjë veten. Pamë së bashku sesi u shkulën trotuaret. Sesi copat e kalldrëmta goditën mbi muret e zyrës TËNDE. Mos thuaj që nuk i pe. Mos thuaj që dita-fëmijë ishte mallkim. Mallkimin duhet ta shohësh nganjëherë dhe nga vetja Zoti Kryeministër. Se fëmija, vajzë apo djalë, lindi i uritur. Nuk mundi të shkonte në Europë. Me vizën që ia dhurove TI, nuk mbërrin deri tek furgoni i fshatit apo i lagjes. Më beso për këtë Zoti Kryeministër. Unë vetë nuk mund t’i gëzohem asaj vizës TËNDE. E çfarë rëndësie ka viza. As që më bie ndërmend për të. E harrova kur pashë fëmijë, burra, gra dhe pleq të pjekur në fytyrë nga ai gazi që ua lëshove para dyerve të Kryeministrisë. E harrova, kur pashë shumkënd me kokë të çarë dhe të gjakosur. Qava dhe vetë nga shtëllungat e tymit të zi, Zoti Kryeministër. Nuk kisha qarë ashtu, veçse sa kisha parë nëpër filma. Doja të vija tek zyra JOTE dhe të të tregoja lotët dhe qyrrat që më shkonin, doja të të thoja mos e vrit FËMIJËN. Ndërkohë, e kishe vrarë Zoti Kryeministër.
Thua se nuk e ke zemrën e keqe. Dua të të besoj Zoti Kryeministër. Mos më thuaj se ai funeral ishte njëlloj si çdo funeral tjetër. Nuk mund të jetë kështu gjithmonë Zoti Kryeministër. Nuk mund të jetë kështu as për ZOTAT e tjerë. Duhet të më besosh për këtë. Të paktën beso njëherë të vetme se dhe ti linde FËMIJË!
Mos ma vrit FËMIJËN ZOTI KRYEMINISTËR!
Nga:Trendafile Visha
No comments:
Post a Comment