Ismail Kadare: Intrigat që fshihen pas sulmit ndaj Gjergj Kastriotit

*  *  *
Që Mithat Frashëri e hodhi për herë të parë e, me sa duket, të fundit, këtë dëshirë të tij teatrore, në vitet tridhjetë, dëshmonte se dy çështjet që do të përcaktonin fatin e mëtejshëm të kombit: shkollat shqipe dhe emancipimi i gruas shqiptare (të dyja të zhytura në terr prej osmanllisë) ishin ende probleme të ditës, madje do të vazhdonin të ishin të tilla në të ardhmen.
Mithat Frashëri, i fajësuar me gjithë koleksionin e akuzave, të cilat njeriu shqiptar, për fat të keq, i përdor aq bujarisht, i himnizuar me koleksionin tjetër, të kundërtin, si “gjeni i kombit”, që njeriu shqiptar, përsëri për fat të keq, i përdor aq koprracisht kur duhet, e aq pa vend kur nuk duhet, ka shfaqur disa herë parashikime me të vërtetë profetike. Sikur ta ndiente nga do t‘i vinte jo vetëm fatkeqësia e re kombit shqiptar, por atij vetë, vdekja, ishte i pari njeri në botë që gjeti një fill bashkues midis ngjarjeve të 1917-ës në Rusi dhe rebelimit proturk të Haxhi Qamilit në Shqipëri, katër vite më parë, më 1913!
Si një paralajmërim ndëshkimi për atë profeci, dy vite përpara vrasjes në Nju-Jork, armiku numër një i Frashërit, shefi i komunistëve shqiptarë, shkroi të vetmen sprovë historike, kushtuar Haxhi Qamilit, ku, në kundërshtim të plotë me gjithë mendimin shqiptar, e himnizonte të çmendurin mizor nga Sharra, që nën zhurmën e daulleve dhe ulërimave “Dum Babën!” (lexo Sulltanin) kërkonte kthimin e Shqipërisë nën sundimin osman.
Kjo kundërvënie e dy personazheve rrotull psikopatit turkofil ishte kuptimplotë. Ajo dëshmonte se sundimi osman në Shqipëri ishte më keq se një sundim ushtarak. Ajo dëshmonte synimin osman, jo thjesht për ta mbajtur të sunduar Shqipërinë, por për ta zhbërë si të tillë.
Turqizmi i popullit shqiptar ishte projekti më i lemerishëm me të cilin atij i ra fati të ndeshet. Për fat të keq, mekanizmat mbrojtës të tij nuk u treguan të aftë për të shmangur plotësisht të keqen. Për vizionin otoman, ndër popujt e Ballkanit, populli shqiptar ishte ai që ndërkaq kishte vdekur.
Ai përftohej si turk, trajtohej si i tillë, me fjalë të tjera favorizohej si turk, por, ndërkaq, nëse kërkonte identitetin e vet, ndëshkohej egërsisht si turk i pabesë.
Një pjesë e tragjedisë shqiptare ishte pikërisht interpretimi i keq i statusit të tij.
Në vjershën e dëgjuar “Jam turk, elham-dulila”, poeti Esad Mekuli e shpallte me dëshpërim këtë nyjëtim dramatik ku kishte ngecur ende si në kurth njeriu shqiptar. Shumë njerëz bënin pyetjet: përse Shqipërisë i shkojnë punët mbrapsht? Përse për të tjerët po zbardhte liria, e për Shqipërinë jo?
Rilindja shqiptare, bashkë me pararendësit dhe pasrendësit e saj, e kapi hijen e vdekjes që po i vërtitej kombit. Robëria e gjatë po pillte filozofinë e robërisë, ngadhënjimi i së cilës do të ishte shumë herë më fatal se robëria vetë. Shkrimtarët veriorë, Budi, Bardhi, Bogdani, më pas arbëreshët me De Radën në krye, e fill pas tyre vargu i vetë rilindësve, të herët a të vonë, si Naimi, Mjeda, Çajupi, Fishta e deri te Noli, u ranë gjithë kambanave që duhej të zgjonin shqiptarët, për t‘i ngritur kundër robërisë, por sidomos kundër filozofisë së saj.
Për aksionin e saj, dëshpërimisht solemn, Rilindja shqiptare solli në Shqipëri fantazmën e dëbuar, Gjergj Kastriotin, të cilin Europa, për fatin tonë, na e ruajti, jo vetëm në sheshet dhe rrugët e pagëzuara me emrin e tij, por edhe në kujtesën e saj.
Mithat Frashëri ishte njëri nga rilindësit që i jetoi të tria kohët, atë të sundimit osman, të Shqipërisë së pavarur dhe fillimin e komunizmit, asgjësuesin e tij. Koha e republikës së Nolit dhe ajo e mbretërisë së Zogut, e para mjaft e shkurtër, e dyta jo aq e gjatë sa ç‘do të duhej, ndonëse në kundërshtim me njëra-tjetrën në shumë gjëra, u bashkuan në një pikë themelore, njëmendësimin e ideve të Rilindjes shqiptare, dhe testamentin e Gjergj Kastriotit, thënë ndryshe, nxjerrjen e tyre nga statusi idealist e romantik dhe vënien në themel të institucioneve, të filozofisë, të politikës e të strategjisë shqiptare.
Për fat të keq, koha e pavarësisë ishte e shkurtër për t‘ia lënë vendin periudhës groteske të varfërisë, terrorit dhe izolimit komunist. Pyetjet: përse Shqipëria vazhdon të jetë e pafat, përse të tjerët ecin e ajo ngec, bëheshin tani, me të njëjtin pezm fatalist, ndonëse për një tjetër fatkeqësi.
Ato pyetje do të përsëriteshin më pas, atëherë ku s‘do të duhej, pas rënies së komunizmit. Ato vazhdojnë të bëhen sot, jo vetëm nga mendjet elitare, por nga shumica e shqiptarëve, gjithkund ku ata ndodhen. Përgjigjet për to janë të ndryshme dhe kjo është e kuptueshme. Pas dy robërive, aq pranë njëra-tjetrës, vizioni shqiptar i botës mbetet ende i turbullt e kaotik.
Midis përgjigjeve është njëra që gjithmonë e më shpesh përsëritet, në mënyrë ogurzezë: në Shqipëri punët do të shkojnë gjithmonë e më mbrapsht, përderisa në qendër të Tiranës nuk do të hiqet shtatorja e Skënderbeut për t‘u zëvendësuar me atë të Sulltan Muratit.
Ngjan e pabesueshme, por këto fjalë të një rimohuesi nga Shqipëria, hulumtuesit mund t‘i gjejnë jo më larg se tre muaj më parë.
Një tjetër rimohues, këtë herë nga Kosova, shkruan, e zezë mbi të bardhë, se “antishqiptari Gjergj Kastrioti Skënderbeu, është protagonist kryesor i historiografisë komuniste, i futur në tekstet e historisë prej komunistëve”.
Emri i këtij rimohuesi është H. Ferraj dhe sa ç‘është e madhe habia për mashtrime të tilla, po aq, në mos më shumë, është habia tjetër se ky rimohues paska përkrahje në rrethet universitare e gjysmëzyrtare në Shqipëri. Ky, e të tjerë si ky, duke abuzuar me lirinë kaotike, shpesh karikatureske shqiptare, guxojnë të hedhin mendimin se regjimi i egër komunist shqiptar, ishte i tillë ngaqë u projektua në bazë të orientimit të rilindësve shqiptarë!
Për të mos u zgjatur me këtë barbari shembujsh, po e mbyllim me fjalët e një tjetër rimohuesi, prapë nga Kosova, që bën paralajmërimin se të kesh qëndrim mohues ndaj Perandorisë Osmane sot është njëlloj si të sulmosh miqtë tanë amerikanë, që çliruan Kosovën!
Ç‘të thuash për këtë nostalgji të ringjallur befas një shekull pas ikjes së osmanëve?
Ta quash groteske, tragjike, komike nuk mjafton. Të thuash se po t‘i përmbahej programit të Rilindjes, Shqipëria jo që s‘do të bëhej kurrë komuniste, por do të ishte prej kohësh një shtet model në Bashkimin Europian, është prapë pak.
Të thuash se i ashtuquajturi “mit” i Skënderbeut, u ngjiz shekuj më parë kur komunizmi nuk ekzistonte askund, se u sublimua prej Rilindjes dhe pastaj prej kohës së pavarësisë, prej Nolit dhe Zogut, se komunizmi jo vetëm ishte i huaj për të, por në vitet e flirtit me jugosllavët 1946-1947, emri i heroit pothuajse u zhduk nga shtypi shqiptar.
Të vazhdosh me kronikën e asaj që mund të quhet “lufta e shtatoreve”, kur më 1968, qeveria shqiptare bëri çmos që pagëzimi i sheshit “Skënderbe” në Paris, bashkë me shtatoren midis, të mos lejohej prej qeverisë franceze dhe bashkisë së Parisit?
Të vazhdosh me ngritjen e shtatores së shefit të komunistëve shqiptarë, njëzet hapa pranë shtatores së heroit, paralajmërimi i hapur, se Kastrioti do të zhvendosej së shpejti dhe sheshi i parë i Shqipërisë do t‘i përkiste këndej e tutje, patronit të ri komunist? (Brenda tre viteve, historia do të jepte një nga mësimet madhështore të saj, kur princi mesjetar do ta shihte rivalin jetëshkurtër të tij t‘i zvarritej mu përpara syve, krejtësisht në stilin e Mesjetës.)
Shumëkujt mund t‘i duket se të ngresh çështje të tilla, pra të polemizosh me të çmendurit, është kohë e humbur. Ndërkaq, të çmendurit (që në këtë rast do t‘i përligjnim po të ishin thjesht të tillë), vazhdojnë veprën shkatërruese mu në sytë tanë. Në kohën që po shkruhen këto radhë, metropoli shqiptar vlon nga polemika: ta ruajmë apo ta rrëzojmë Skënderbeun!
Vetë shtrimi i çështjes është njollë e zezë për Shqipërinë. Dihet se kush do ta fitojë këtë polemikë, por vetë fakti që ajo ndodhi, që populli shqiptar, një shekull pas osmanllisë, ende guxoi ta lejojë një pyetje të tillë, është një turp për të.
Nën këtë ndriçim të keq, do të zbulohet ndoshta më qartë ai cen që e ka shtyrë disa herë nga gabimi në gabim. Polemika vulgare dhe imorale për rilindësit dhe Skënderbeun është shenja e një sëmundjeje më të thellë, prej së cilës kombi shqiptar, nëse kërkon një të ardhme në këtë botë, duhet të shërohet.
Intelektualët që nismëtuan baltën kundër Skënderbeut dhe Rilindjes nuk janë katundarë me shallvare që i bien daulles e klithin “Dum Babën!”. E ndërkaq, mund të thuhet se janë jo vetëm më të rrezikshëm, por më vulgarë e më pa moral se ata.
Duket fyerje, natyrisht, të merresh me ta. Dhe ashtu është. Por kur ujërat e zeza vërshojnë befas, dikush duhet të merret me to. Të mësuar të nderojmë personazhe të shquar, artistë, politikanë e gra të bukura, në çastin kur ujërat e zeza shpërthejnë, ne kujtohemi për ata që përveshin mëngët e zbresin të punojnë mes tubave, veglave e territ, atje ku nuk guxon të zbresë kush.
Duke kujtuar se po ia hedhin publikut, intelektualët gjysmakë, ata që ushqehen kryesisht nga “Google”, merren me raportet mit-histori, pa kuptuar asgjë prej tyre. Pa e ditur se nocionet mit, histori, mitizim e çmitizim janë shumë më të ndërlikuara se ç‘i di mendja e tyre e ngushtë. Me nocione të tilla zakonisht, e sidomos me raportet mit-histori, është e lehtë të bëhen spekulime. Përpara se të jenë kundërthënëse, ato janë plotësuese, dy vizione të botës, njëri i dendësuar jashtë mase, e tjetri, po ashtu, jashtë mase i faktuar, që mëtojnë të njëjtën gjë: të rrëfejnë botën dhe njerëzimin.
Seriozë nuk janë provokatorët e këtij diskutimi, por serioz është, ndërkaq, problemi. Në kohën kur Shqipërisë së sotme, familja e popujve europianë i kërkon zbardhjen e së vërtetës për regjimin e saj të turpshëm, prej të cilit nuk ka as njëzet vite që ka dalë, një aksion thellësisht çoroditës kërkon ta kthejë energjinë dhe vëmendjen gjashtë shekuj pas, në një hulumtim krejtësisht të kotë.
A ka alibi për këtë çoroditje? A ka vërtet diçka serioze për të qortuar e ndrequr në atë që është quajtur “moti i madh” i shqiptarëve? Ajo epokë, si asnjë tjetër, është zbardhur e dëshmuar në mijëra libra e studime, nga Uashingtoni në Tokio, nga Tirana, Venediku e Roma në Londër, Stokholm e Shën Petërburg. Nga kjo mizëri botimesh e faktesh del një dëshmi përgjithësisht unanime: një luftë për jetë a vdekje e shqiptarëve dhe gjithë ballkanasve kundër Perandorisë Osmane.
Një thyerje me pasoja fatale: shkatërrim fizik, kulturor, moral. Për ironi të fatit, populli shqiptar, ai që besoi se po favorizohej, pësoi goditjen më të rëndë.
Ajo ishte në logjikën osmane: popullit që iu vu shenjë për t‘u turqizuar, pikërisht ai, në rast kundërshtimi, do të ndëshkohej më rëndë. U shestuan, kështu, dy projekte paralele: shkombëtarizimi, që do të ndodhte në truallin shqiptar, shpërngulja masive, gjenocidi i fshehtë, që do të përfundonte në rrafshinat e Anadollit.
Akti i fundit i kësaj shpërnguljeje do të ndodhte në shekullin XX, si rrjedhojë e pakteve të fshehta turko-jugosllave për të zbrazur një pjesë të Kosovës.
Ajo që më së shumti vërteton jo favorizimin, por diskriminimin shqiptar, është ndalimi i gjuhës së shkruar shqipe dhe ndalimi i shkollave shqiptare.
Asnjë gjuhë tjetër dhe asnjë shkollim në Europë nuk kanë pasur një martirizim të tillë: pesë shekuj dënim. Për të mos u zgjatur, mjafton një statistikë tmerruese nxjerrë nga “Historia e shqiptarëve”, e francezit Serge Metais, botuar në vitin 2006, Paris. Tabloja e shkollimit është e pabesueshme.
Më 1887, në Shqipëri kishte tre mijë shkolla. Prej të cilave një mijë e dyqind shkolla publike turke, po aq shkolla private greke, treqind shkolla bullgare, serbe dhe vllahe, shkollë shqipe vetëm një, me drejtor Pandeli Sotirin!
Pra, gati çdo gjuhë lejohej të mësohej në “perandorinë tolerante”, përveç njërës: gjuhës shqipe! Dhe historia s‘mbaron me kaq. Katër vite më pas, Pandeli Sotiri vritet, shkolla shqipe mbyllet! Kjo është e vërteta, që ende nuk është shpalosur qartë përpara popullit shqiptar.
Por rimohuesit nuk e duan këtë të vërtetë. Në vend të saj, ata duan të vendosin një tjetër histori. Siç u pa më lart, për ata pushtimi, pra, sundimi osman nuk ka qenë i keq. E keqe dhe kundërproduktive ka qenë qëndresa e Gjergj Kastriotit. Duke e sulmuar Kastriotin, më shumë se njeriun e shpatës, ata sulmojnë vizionarin e madh, princin, që, ndryshe nga të tjerët, e ktheu vështrimin drejt Europës. Në këtë mënyrë, bashkë me doktrinën e lirisë, ai nismëtoi programin më europianist shqiptar, më modernin program të këtij populli.
Është e qartë tani përse rimohuesit shqiptarë janë kundër testamentit të tij. Teza e tyre se sundimi osman s‘ka qenë i keq, e keqe ka qenë qëndresa, mund të përkthehet fare saktë: e mirë për Shqipërinë nuk është Europa, por Azia. Andej, pra, të kthehemi!
Nga ky këndvështrim, mendimi gjenial i Mithat Frashërit kur e përqasi mizorinë haxhiqamiliste me atë bolshevike, e ruan ende të plotë vlerën e vet. Rrënimi i Skënderbeut, natyrshëm shfaqet këtu si synim i përbashkët i dy armiqve kryesorë të Europës, otomanizmit dhe bolshevizmit. Rrënimi i Skënderbeut është i pandarë nga rrënimi i Shqipërisë. Gjergj Kastrioti është vënë kështu në një rrethim të dyfishtë: nëse përbaltet, siç ëndërrojnë rimohuesit, problemi mbyllet thjesht. Nëse mbetet në këmbë, siç ka ndodhur e do të ndodhë përsëri, të mbetet i tillë jo si shqiptar, por me tjetër kombësi.
Kjo do të ishte nga njëra anë zbrazja më e madhe e Shqipërisë, e nga ana tjetër mbyllja e një cikli të zi për Kosovën, kur kjo e fundit, provincë e përjetshme serbe dhe djep i Serbisë, siç ëndërrohet prej sllavëve, do ta kishte të natyrshëm, sipas tyre, një kryezot serb.
Nostalgjia e kohëve të fundit për osmanizmin, nostalgji që vetë Turqia e sotme, moderne dhe kemaliste do ta dënonte, është më shumë se shqetësuese. Çdo vonesë në zbehjen e pastaj shuarjen e saj e bën më të zezë njollën që ajo po i vë kësaj shoqërie. Raportet e një populli me lirinë janë shenja e parë identifikuese e tij. Ato janë karta e parë kredenciale, e fisme apo e pafisme, me të cilën ai shfaqet përpara familjes së popujve.
Flirtet e turbullta me robërinë dëshmojnë, as më pak, as më shumë, raportet e turbullta me lirinë. Një dëshmi e munguar për këtë të fundit, do ta vinte kombin shqiptar në bankën e turpit, si i vetmi popull në kontinent, që, duke shkelur më të epërmin ligj moral të njerëzimit, e modifikoi identitetin e vet, për t‘ia përshtatur atë robërisë.

Historia e kthyer në mit (dhe jo miti në histori) e Kastriotit ka qenë dhe mbetet një histori fund e krye pozitive, shqiptare dhe europiane. Është pjella e parë e përbashkët e Shqipërisë me Europën dhe, si e tillë, përveç që na nderon, na jep shpresë.

Burimi: http://www.revistadrini.com/?p=33407

Raporti TRONDITES i BB: 57% e 15- vjeçarëve në Shqipëri janë analfabetë funksionalë

Dihet se gjendja e arsimit në vendin tonë është në mjerim të plotë, por një raport i Bankës Botërore lëshon alarmin, duke theksuar se të rinjtë në Shqipëri nuk po marrin dot as aftësitë më minimale.

Siç raporton TCH, në raport del një e dhënë tronditëse. 57 përqind e 15- vjeçarëve në Shqipëri janë analfabetë funksionalë, që nuk kanë aftësinë për të kuptuar dhe zbatuar njohuritë e marra përmes leximit.
Me fjalë të tjera, dinë të lexojnë, por nuk kuptojnë se çfarë kanë lexuar.
Të dhënat bazohen në të famshmin test të Pizës. Shqipëria mban rekordin negativ në Ballkan.
Në raport thuhet se arsimi në Shqipëri është i keqfinancuar në raport me vendet e tjera.
Po ashtu një problem shumë i madh është fakti se shumica e të paarsimuarve nuk kanë mundësi për të gjetur një vend pune.

T. Channel
http://www.top-channel.tv/artikull.php?id=256025&ref=ml

Agim Hamiti: Fajtorë super të aftë dhe të pafajshëm naivë

Si s'të lodhi robëria, Shqiptar!
Çajupi
Ajo që pritej, ndodhi. Veriu i Kosovës ka marrë rrugën t'i bashkohet fondit në rritje të ish-trojeve shqiptare. Aktualisht ai nuk është serbizuar akoma, por tjetërsimi i tij është thjesht çështje kohe e procedurash të parashikuara mirë nga vendimmarrësit e politikës. Asociacioni i Komunave Serbe në Veri të Kosovës do të thotë Vetadministrim i tyre dhe ky i fundit s'është gjë tjetër, veçse paradhoma e Autonomisë. Për të mbërritur tek autonomia, Asociacionit serb do t'i duhet të organizojë një referendum në të ardhmen, në rrethana të favorshme.
Fillimi i negociatave të Serbisë me Brukselin për anëtarësim në BE, ishte dhurata e dytë që iu bë Beogradit, me rastin e nënshkrimit të marrëveshjes me Prishtinën.
Kur fiton njëra palë, vetëkuptohet që pala tjetër ka humbur.
Megjithëse ky realitet i hidhur do të mbetet i pandryshueshëm, ia vlen shumë që Shqiptarët, duke përfituar nga ky rast i përjetuar në ditët tona, të krijojnë një ide sesi i hartojnë planet me qitje të largët të Mëdhenjtë e politikës dhe si i sajojnë paraprakisht koniukturat e duhura politike, me qëllim që projektet e tyre të rrëshqasin si në gjalpë, kur vjen faza e zbatimit. Një veprim i tillë nuk duhet bërë thjesht për të shuar kureshtjen, por për të nxjerrë mësimin e duhur prej asaj që ndodhi dhe për t'u orientuar më mirë në të ardhmen, mbasi rajoni i Ballkanit po i nënshtrohet një procesi transformimi herë të heshtur e herë të shpallur. Kjo vlen si për Kosovën edhe për Shqipërinë, si edhe për trojet e tjerë të banuar nga Shqiptarë.
Është gabim i madh të mendohet se Kosova sot e tutje mund të mbushet e qetë me frymë të paktën deri tek ura e Ibrit, pas nënshkrimit të marrëveshjes me Serbinë. Jo, mushkëritë e Kosovës janë të prekura nga njollat e zeza të manastireve serbe me goxha sipërfaqe toke brenda territorit të saj, të cilët përfitojnë së tepërmi nga parimi administrativ i ekstra-territorialitetit, në dëm të pavarësisë së Kosovës. Ata janë çibanë helmatisës në trupin e dobësuar të Kosovës, që mund ta infektojnë rëndë atë një ditë.
Pasi e mbyllën me fitore kapitullin e Veriut, Serbët në të ardhmen do t'i përqëndrojnë bateritë e tyre pikërisht tek zgjerimi i territorit të manastireve me blerje tokash, apo forma të tjera abuzive (oreksi vjen duke ngrënë). Kur t'ua dojë puna (apo kur t'iu japin sinjal rusët), Serbët do t'i kthejnë manastiret në mollë sherri me Kosovën, me psikologjinë e ujkut që akuzonte qengjin se i turbullonte ujin, ndonëse uji rridhte poshtë e jo lart nga ishte ujku. A nuk ishte një provokim arrogant vizita në Mitrovicë e ambasadorit rus në Beograd, pa lejen e qeverisë së Kosovës? Pse heshtën forcat e NATO-s në Kosovë dhe BE?
Që të qartësohet më mirë përgjigjja e kësaj pyetjeje, duhet shqyrtuar problemi që në zanafillë:
Qyshkur SHBA e shpalli UÇK-ën forcë çlirimtare (jo terroriste, siç përflitej nga armiqtë e saj), kjo e fitoi davanë në planin moral dhe politik. Mirëpo një Superfuqi nuk investon asgjë symbyllas, për bamirësi, apo për miqësi, siç mendojnë shumica e Shqiptarëve. Sipas kushtetutës, qeveria e SHBA duhet t'i justifikojë në Kongres, në emër të interesave të ardhshme amerikane, të gjitha shpenzimet që parashikon të bëjë në një vend të caktuar e për një çështje të caktuar, përndryshe ato shpenzime nuk aprovohen nga Kongresi. Në politikë fjala miqësi tingëllon qesharake, absurde, dhe është e pranueshme vetëm si sheqerosje në fjalimet e një politikani profesionist, por krejt e papranueshme për psikologjinë dhe veprimtarinë e tij. Vetë Kosovarët mund të krijojnë një ide sesa miqësore është politika në esencën e saj, po të kenë parasysh karikaturën fyese për ta që publikoi kohët e fundit Kristofer Dell në facebook. Dhe Dell nuk ka qenë asgjë më pak sesa përfaqësuesi i SHBA në Prishtinë për mjaft kohë.
Në politikë funksionojnë vetëm aleancat me interes reciprok. Madje historianët më cilësorë dhe politologët më të hollë pranojnë njëzëri se «aleanca e një shteti shumë të fortë me një të dobët nuk është kurrë e sigurt për këtë të fundit».
Forma më e lartë e një aleance politike është «aleanca strategjike». SHBA kanë vetëm dy aleatë strategjikë: Anglinë dhe Izraelin. Një sërë gazetarësh të paformuar shqiptarë, apo intelektualë të cekët, e klasifikojnë gabimisht Shqipërinë si aleate strategjike të Amerikës.
Qysh nga çasti që Shtëpia e Bardhë shpall publikisht interesimin e saj për zhvillimet politike apo ushtarake në një vend të caktuar (siç ishte rasti i UÇK-ës), CIA-s i caktohen detyrat në terren konform objektivave që synon të arrijë në të ardhmen politika amerikane në atë rajon. Fjala vjen, në qoftë se në rastin e UÇK-ës, SHBA parashikonin se, pas çlirimit të Kosovës, do t'iu duhej një lidership i fortë për të marrë përsipër një ditë përgjegjësitë e marrëveshjes së vështirë me Serbinë (sipas ujdisë paraprake midis tyre e Rusisë), një nga detyrat parësore të shërbimeve sekrete amerikane në terren ka qenë përcaktimi i rrethit të individëve që mund ta luanin atë rol aspak të lehtë, duke i arsyetuar me hollësi propozimet e tyre. Pas miratimit nga Washingtoni të liderit të ardhshëm dhe rrethit të tij të ngushtë, shërbimet sekrete amerikane kanë bërë gjithë investimet e nevojshëm në terren, në format e tyre të kamufluara, për afirmimin e këtij grupi njerëzish si koka drejtuese e asaj veprimtarie ushtarako-politike. Në rastin e UÇK-ës, kjo ishte një detyrë e lehtë për CIA-n, mbasi ndihma amerikane shërbente si oksigjen i fitores në Kosovë.
Pasi merr formë në terren udhëheqja e luftës (që një ditë do të bëhej doemos udhëheqje e Kosovës, po me ndihmën e Atyre), kalohet në fazën tjetër të rëndësishme, që është garancia e plotë për kryerjen pa mëdyshje të çdo misioni politik që do t'i ngarkohet në të ardhmen. Në këtë pikë të spirales së formimit të misionarit të ardhshëm politik mbahet gjithmonë parasysh parimi i madh i Napoleonit:
«Vetëm dy forca mund ta robërojnë njeriun: interesi dhe frika».
Mirëpo shërbimet sekrete nuk mjaftohen vetëm me aplikimin e njërës prej këtyre dy forcave misterioze (interesit ose frikës), por i përdorin të dyja bashkë ato, paralel, kur bëhet fjalë për përgatitjen e një misionari politik. Interesi është problem automatikisht i zgjidhur në rastin në fjalë, mbasi misionari politik e ka karrierën të siguruar për interesin e të dy palëve.
Pika e dytë mbetet detyrë e ardhshme e shërbimeve sekrete, të cilët bëjnë çmos që të sigurojnë material kompromentues të argumentuar me prova të pakundërshtueshme, lidhur me veprime ilegale në terrenin e luftës të misionarit të ardhshëm politik. Këto përbëjnë garancinë më të madhe të bindjes së tij në të ardhmen, ndërsa karriera e blinduar politike mbetet qershia mbi tortë.
Ekspertët përkatës i marrin paraprakisht të gjitha masat e domosdoshme, që plani i tyre të funksionojë normalisht në çdo tregues në momentin e duhur. Në rastin e Kosovës, ata i kanë pasur shumë të qarta vështirësitë që do të haste z. Thaçi për të gjetur mbështetje në parlament nga pjesa tjetër e spektrit politik, për miratimin në parim të bisedimeve me Serbinë (pa zgjidhur të paktën problemin e Kosovarëve të zhdukur nga shkjahu gjatë luftës) dhe, veçanërisht, miratimin e statusit të Veriut të Kosovës (Asociacioni i komunave serbe, si fazë embrionale e tij). Për këtë arsye, ata ua kanë përgatitur dosjet e korrupsionit krerëve të LDK dhe aleatëve të saj gjatë viteve që ata kanë qeverisur. I vini re se çfarë ndodh me Isa Mustafën, sa herë që ai vendos të «tregohet burrë» dhe t'i kundërvihet kryeministrit. Mjafton një takim kokë më kokë me këtë fundit dhe Isa bëhet qëngj: lëpin me një buzëqeshje tartufiane atë që kishte pështyrë pak më parë. Edhe Ramushi u vetëdeklarua para kohe kryeministër, kur u lirua për herë të dytë nga Haga, pastaj i ranë pendët dhe pranoi ta mbështeste pa kushte Shefin e vërtetë, se s'kishte rrugë tjetër.
Me qëllim që marrëveshja serbo-kosovare të mos kundërshtohej dot as në Beograd e as në Prishtinë, të Mëdhenjtë e politikës i organizuan bisedimet midis kampeve më radikalë të të dy palëve: vëllezërit idealistë të Sheshelit u vendosën përballë Heronjve të UÇK-ës. Kush mund t'i akuzonte për mungesë nacionalizmi radikalët shovinistë serbë në Beograd dhe kush mund ta vinte në dyshim atdhedashurinë e Heronjve të UÇK-ës në Prishtinë?
Pikërisht kur bisedimet u duk se mund të dështonin (ishte çasti kur baronesha angleze kishte shtruar në tavolinë diskutimin e statusit të Veriut) ndodhi diçka sinjifikative, që në përgjithësi i ka shpëtuar vëmendjes së publikut. Për ta ngjyrosur disi në rozë situatën në favor të palës së humbur, që kjo ta gëlltiste më me lehtësi pilulën e ofruar nga baronesha, dolën në skenë, si rastësisht, ata që kishin gatuar gjithçka në hije: CIA dhe shërbimet sekrete ruse. Si rrallë ndonjëherë me veprime publike aq të akorduara mes tyre, këta shërbime sekrete, sa prestigjiozë edhe rivalë, botuan një hartë të «Shqipërisë së Madhe», ku shpreheshin me të njëjtat fjalë: trojet shqiptare do të bashkohen deri në vitin 2035. Ky njoftim, bashkë me hartën, u publikua edhe nga disa gazeta shqiptare. Një lloj narkoze para operacionit, për të mos ndier shumë dhimbje, kur bisturia e tyre do të priste Veriun e Kosovës nga trungu kombëtar.
Realitetet e dhimbshëm që po përjetohen në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Mal të Zi dhe në Luginën e Preshevës kanë në themel të tyre të njëjtin shkak: zgjidhjen e çështjes së komplikuar të Ballkanit në dëm të trojeve shqiptare dhe të të drejtave jetike të popullsisë albanofone në këtë rajon. Kjo nuk është një praktikë e re; përkundrazi, begatia e fqinjëve tanë të Veriut e të Jugut është ngritur prej shekujsh mbi fatkeqësinë shqiptare. Të njëjtën gjë po e përjetojmë qartazi edhe sot, si një problem të pazgjidhshëm shekullor. Mirëpo asnjë problem nuk mund të zgjidhet kurrë, po nuk e njohe shumë mirë atë. Aq më tepër problemet politikë, të cilët koklaviten dhe vështirësohen në vijimësi prej atyre që i krijojnë me qëllime të paramenduara.
Qëllimi i koklavitjes së problemeve shqiptare prej të Mëdhenjve të politikës ka qenë dhe është pikërisht krijimi i koniukturave të nevojshme, për të mundësuar zgjidhjen e problemeve ballkanese me shpenzime shqiptare, si gjithmonë. Parë nga ky këndvështrim, politikanët tanë janë të privuar nga e drejta e vendimmarrrjes dhe janë të detyruar të zbatojnë udhëzimet që u jepen në kuadër të projekteve të gatshëm të evolucionit politik të Ballkanit. Pikërisht pse janë të domosdoshëm për një rol të tillë në drejtimin e pushtetit qendror, të Mëdhenjtë e politikës ua lejojnë atyre pa mëdyshje manipulimin e zgjedhjeve (në mos edhe i autorizojnë për këtë), korrupsionin, nepotizmin gangrenizues të pushtetit, paaftësinë qeverisëse dhe mëkate të tjerë. Në këto rrethana, të presësh ndryshim kursi politik prej tyre, do të thotë t'iu kërkosh të pamundurën.
Zgjidhja e vërtetë e çdo problemi nënkupton eliminimin e shkakut, që ka sjellë pasojën e padëshirueshme. Nuk mund të akuzohet gozhda pse ngulet në dërrasë, por sqepari që e godit gozhdën për t'u ngulur patjetër. Në qoftë se populli shqiptar i Kosovës apo i Shqipërisë janë dërrasa, politikanët e Tiranës e të Prishtinës janë gozhdët që ngulen në të, por jo dora që godit gozhdën me sqepar. Kjo e fundit është shkaku i vërtetë i problemit tonë dhe, pa u ballafaquar me të, nuk ka e nuk do të ketë kurrë zgjidhje të problemit shqiptar, veçse koklavitje të tij.
«Rruga më e mirë për t'i çarë vështirësitë është që t'iu biesh atyre mes për mes», ka thënë Leonidas i Spartës.
Pikërisht këtë duhet të bëjmë ne si Shqiptarë, nëse e duam vërtet lirinë dhe begatinë tonë dhe jemi të gatshëm të përpiqemi për to.
Dy vjet më parë, unë kam publikuar në disa gazeta elektronike në Internet një «letër të hapur» drejtuar gjithë Shqiptarëve, politikanëve të Tiranës e të Prishtinës dhe ambasadorit amerikan në Shqipëri. Atë e shoqëroja me dy vëllimet e një libri («Odiseja e një detektivi») me ngjarje të jetuara e personazhe realë, të cilin ua postoja falas të interesuarve, ose ata mund ta shkarkonin direkt në disa organe elektronike. Megjithëse vërtetësia e disa prej informacioneve, që jepen përmbledhtas në «letrën e hapur» dhe hollësisht në dy vëllimet e librit, mund të verifikohet pa mundim nga çdo i interesuar, indiferentizmi klasik i Shqiptarëve qe pothuajse i plotë. Nuk bëhet fjalë thjesht për gazetat e Tiranës e të Prishtinës, që nuk e botonin «letrën e hapur». Por i tillë qe reagimi publik në tërësi: reagim varrezash.
Pata shpresë tek z. Agron Tufa, i cili m'u drejtua me cilësinë e Drejtorit të Institutit të Zbulimit të Krimeve të Komunizmit dhe me premtimin se nuk do të trembej përballë çdo të vërtete, meqenëse kishte edhe tagret ligjorë të hapjes së çdo arkivi sekret, pa kufizim. Iu përgjigja në mënyrë të detajuar pyetjeve që më shtronte z. Tufa (i ruaj e-mailet), duke i premtuar se do të isha gjithmonë i gatshëm e i hapur të bashkëpunoja me të për këtë çështje madhore. Për fat të keq, ndryshe nga ç'kishte premtuar, z. Tufa u tërhoq nga sipërmarrja e tij në heshtje, për arsye që i di ai vetë.
Kisha krijuar simpati për lëvizjen Vetëvendosje dhe shpresoja se ata djem e vajza, kurajozë e të zgjuar, nuk do të qëndronin indiferentë ndaj përmbajtjes së «letrës së hapur» dhe asaj të librit. Ua postova me e-maile të veçantë e me diferencë kohe «letrën e hapur» dhe librin. Asnjë lloj reagimi nga ana e tyre. Unë e di që ata janë intelektualë të edukuar dhe nuk do të hezitonin kurrë të kthenin një përgjigje lakonike, qoftë edhe për mirësjellje, sikur heshtja të mos ishte një zgjedhje taktike: si e vetmja rrugë për të evituar angazhimin e tyre në një «affaire épineuse» («çështje me gjemba»), siç i quajnë francezët çështjet delikate.
Aksionet e mëvonshëm të VV më janë dukur krejt formalë, për bujë e jo për bukë, sa për të justifikuar ekzistencën e tyre si forcë opozitare. Nuk e kuptoja dot se çfarë kërkonin veprimtarët e asaj lëvizjeje të bënte Hashim Thaçi si kryeministër kundër orientimeve të SHBA për bisedime me Serbinë, ndërkohë që ata vetë, si forca e tretë politike kosovare dhe pjesa më aktive e opozitës, preferonin të mbyllnin sytë për të mos parë një të vërtetë tronditëse, që denonconte veprimtarinë ilegale prej dekadash të po asaj Superfuqie në dëm të çështjes shqiptare. Një opozitë e vërtetë evropiane (jo shqiptare) do ta kapte fluturimthi një kauzë të tillë, e cila do të përbënte një kredibilitet të madh politik dhe krenari për një forcë politike serioze e të vendosur. «Kush nuk rrezikon asgjë, s'fiton asgjë», thonë francezët.
Katër muaj pas publikimit në Internet të «letrës së hapur» dhe të librit tim, «demokracia» shqiptare më prishi shtëpinë në Dukat (për fat, e kisha shitur apartamentin në Vlorë), gjë që e mësova me vonesë. Një ndëshkim të tillë nuk m'a kishte bërë as diktatura, kur më kishte internuar e burgosur. Me qëllim që ta shikoni me sytë tuaj hakmarrjen primitive të «demokracisë moderne» shqiptare, po publikoj një film të shkurtër.
Gjithsesi unë vetë kam marrë parasysh shumë më tepër sesa kaq, por shpreh keqardhjen për kërcënimin që i është bërë të vetmit gazetar shqiptar që vendosi të hidhte dritë mbi të vërtetën e «letrës së hapur» dhe të librit tim. http://www.youtube.com/watch?v=WCQjZtU-iww
Pas publikimit të videos së parë (që ishte më pak e rëndësishmja), ai u bllokua për më tej, duke ju privuar edhe juve, si sehirxhinj shembullorë, nga shikimi i disa gjërave që nuk do t'ju fshiheshin kollaj nga kujtesa... http://youtu.be/LX1zmrBY4EY

Nguliteni një herë e përgjithmonë në mendje, Shqiptarë: për sa kohë do t'i kërkoni të drejtat tuaja tek poltikanët që u kanë vënë mbi krye (tek gozhda), nuk do të gjeni kurrë derman, veç telashe pa bereqet do të keni. Është shumë më premtuese, më pak e mundimshme dhe pa sakrifica, t'i kërkoni ato tek dora që godit gozhdën me sqepar. Vetëm zgjidhjet rrënjësore janë zgjidhjet e vërteta e të përhershme.
Rreziku është pothuajse zero dhe mundësia e zgjidhjes shumë më e lartë e shumë më cilësore, po qe se një protestë drejtohet kundër Miqve tanë të Mëdhenj dhe jo kundër politikanëve shqiptarë (urdhërzbatuesve të atyre), për këtë arsye: ATA lejojnë të bëhen shkelje të çfardoshme ligji (qoftë edhe krime, siç ka ndodhur), kur këto prapësi u faturohen direkt politikanëve shqiptarë, por kurrsesi nuk e lejojnë një gjë të tillë, kur objekt i protestës janë ATA vetë. Në këtë rast, ATA tregohen tejet të kujdesshëm, mbasi jo vetëm që janë shtet i mirëfilltë juridik e demokratik, por edhe BE nuk është gjithmonë e për çdo gjë në unitet mendimi e veprimi me ta, dhe ATA e dinë më së miri një gjë të tillë.
Në qoftë se nuk jeni të gatshëm të bëni gjë për veten tuaj dhe për fëmijët tuaj atje ku duhet bërë, do të ishte më pragmatiste t'i lini të qetë politikanët shqiptarë, mbasi ata nuk bëjnë dot asgjë të mirë për ju, edhe sikur të duan. Për ta bërë diçka të tillë, ata duhet të ndryshojnë patjetër kursin politik (kush i lë?), që do të thotë të dalin kundër dirigjentëve të tyre, të cilët kanë investuar shumë për të ndodhur ajo që po ndodh sot dhe ajo që është parashikuar të ndodhë në të ardhmen (me përjashtim të rastit kur populli zgjohet nga gjumi dhe ATA detyrohen të aplikojnë planin B, që e kanë gjithmonë rezervë).
Zgjedhjet e afërta në Shqipëri dhe ato më vonë në Kosovë do të jenë spektakle mësimdhënës, që do t'ju sqarojnë shumë më mirë se ky shkrim i imi. Gjersa Saliu 70 vjeçar është zotuar se do ta sundojë Shqipërinë deri në vitin 2035 (unë e besoj plotësisht, mbasi mumjet mund t'i sundosh sa të duash), e bie puna që Hashimi i ri dhe në formë të shkëlqyer fizike duhet të sundojë në Kosovë deri në vitin 2050, të paktën. Ju uroj përzemërsisht që t'i gëzoni të dy! Vazhdoni të vegjetoni të qetë, se kush zvarritet, nuk rrëzohet.

Faqja e Agim Hamitit në Facebook:
http://www.facebook.com/pages/Agim-Hamiti/174353345957127

Pa koment...

Çifti i moshuar faturohet nga CEZ me 11 milion lekë për një muaj

Ky është një nga rastet e shumta se si CEZ mbifaturon qytetarët. Një çift pleqsh në Shkodër, të cilët jetojnë vetëm dhe përdorin gazin për të gatuar, janë faturuar për një muaj plot 11 milion e gjysëm lekë.

Kjo faturë ka ardhur në shtëpinë e Zef dhe Lula Bregu për muajin dhjetor, ndërkohë që një muaj më parë atij i kishte ardhur një tjetër faturë e fryrë prej 4 milionë lekësh. Aktualisht, CEZ pretendon nga çifti i moshuar që t’i paguajë 17 milionë lekë.

Duke folur në një intervistë për “Shqip”, Zef Bregu thotë se CEZ, në vend që të verifikojë gabimin, kërkon nga ai pagimin e këtyre faturave stratosferike, ndërsa ato do të kontrollohen më pas, nëse ka pasur mbifaturim.

Prokuroria ka nisur një hetim për mbifaturimet e CEZ dhe deri më tani rezulton se rreth 15 mijë abonentë janë mbifaturuar.

Shqip

Aleanca Kuq e Zi, Sorrë apo Shqiponjë?

Menjëherë sapo Aleanca Kuq e Zi në afatin e fundit deklaroi se do të garojë e vetme në këto zgjedhje, prej kryetarit të Partisë Socialiste, prej deputeti Saimir Tahiri si dhe disa analistëve të tjerë të pavarur i cilësua si një sorrë, e cila nuk ishte asgjë tjetër veçse një patericë e Saliut.

Pra, mqs Aleanca Kuq e Zi nuk u fut në kualicionin opozitar, ku hyri edhe vetë LSI-ja si pjesë e Qeverisë Berisha, shqiponja na u bë sorrë dhe e gjithë fryma atdhetare e shprehur këto kohë u cilësua si sharlatanizëm spektakolar!

Nuk e di se me cilin pasion patriotik u hidhka baltë nga AK-së, kur Partia Socialiste merr në kualicion armiqtë e përbetuar të Rezolutës Çame?

Në fakt, në rast se Aleanca Kuq e Zi do bëhej pjesë e një kualicioni të caktuar, ajo do të humbiste moralin e saj. Atë moral që nuk e ka as partia në pushtet, as LSI-ja që bredh si zog sa majtas e djathas dhe as Partia Socialiste që do dënojë 21 janarin tani që shkaktarin e saj e ktheu aleat.

Dhe kur e quajnë Aleancën Kuq e Zi si një vegël të Berishës, me cilin standart nisen të gjykojnë, me atë të LSI-së që fushatën e bëri kundra Berishës, por që më pas u bë paterica e tij?
Shkroi: Stop Injorancës !

Të heshtim apo të flasim?!

"Në Gjermani ata erdhën fillimisht për komunistët dhe unë nuk fola. Nuk fola sepse unë vetë nuk isha komunist.
Atëherë ata erdhën për çifutët e unë përsëri nuk fola. Nuk fola sepse unë vetë nuk isha çifut.
Më vonë ata erdhën për sindikalistët dhe unë përsëri nuk fola. Nuk fola sepse unë vetë nuk isha sindikalist.
Pastaj ata erdhën për Katolikët dhe unë përsëri nuk u ndjeva. Unë nuk fola sepse une vetë isha protestant...

Më në fund ata erdhën për mua dhe atëherë nuk kishte mbetur askush të fliste..."
Elie Wiesel

Itali, shqiptari blen diskotekën dhe ndalon hyrjen e italianëve

Një sipërmarrës shqiptar është bërë pronari i një prej diskotekave më të njohura në Itali, "Papillon". Deri këtu nuk ka asgjë për tu çuditur pasi, 32- vjeçari Ramiz Kryemadhi kishte ngritur në Itali një ndërmarrje të suksesshme që prej vitit 2003 dhe mund t’ia mbante xhepi një shpenzim të tillë.

Por ajo që ka tërhequr vëmendjen e mediave kanë qenë vendimet e shqiptarit, i cili ka ndaluar hyrjen në diskotekë të të rinjve me shtetësi italiane.

Njoftimi u bë përmes faqes zyrtare të "Papillon" në “Facebook”, ku shkruhej: “Mbrëmjet komerciale nuk ecnin mirë, kështu mu desh të bëja një zgjedhje, ta ndaja sallën e kërcimit në dy pjesë. Në njërën do të kërcehet muzikë hip hop, ndërsa në tjetrën do të ketë muzikë rumune dhe performanca live të muzikantëve folkloristikë.”

Më tej njoftimi vazhdon: “Informacion i ri: Që prej të shtunës stafi do të seleksionojë të gjithë miqtë që do të vizitojnë diskotekën. Personat që nuk kanë kombësi rumune duhet të jenë të shoqëruar nga një femër, në të kundërt nuk mund të futen”.

Sipas pronarit të lokalit, vendimi është marrë vetëm për të shmangur problemet. Ai thotë se nëse dikush vjen i shoqëruar me një vajzë në diskotekë, është më i qetë dhe nuk shkakton probleme gjatë festës.

Lokali “Papillon” është një nga më të mëdhenjtë në zonën e Pordenones në veri të Italisë.

(er.nu/BalkanWeb)

Adresa e lokalit:
http://www.papillondisco.it/home.htm
https://www.facebook.com/papillon.pordenone

Gafa:”Dielli rrotullohet rreth Tokës”, Miss Rusia lë kurorën

Miss Rusia 2012,Ina Zhirkova ka hequr dorë nga titulli pas një gafe në një intervistë televizive e cila shumë shpejt mori miliona klikime në YouTube dhe komente ofenduese ndaj nivelit të saj të inteligjencës.

23-vjeçarja u pyet nga një television Rus i cili po organizonte një emision me bukuroshe e modele vendase për të testuar njohuritë e tyre nësë Toka rreth Diellit,apo Dielli rreth Tokës dhe përgjigja e saj ishte: “Dielli rreth Tokës mendoj. Jo.Jo! Toka rreth Diellit. Të jem e sinqertë nuk jam e sigurtë”.

Videoja është përhapur me shpejtësi në web çka ka detyru bukuroshen Ruse të heqë dorë nga titulli Miss Rusia 2012,thekson “Shqip”

http://youtu.be/K-sEWTWI5Uw
Femrat e bukura janë si kukulla, si nga bukuria ashtu edhe nga inteligjenca. (S.I)

Shëndetësia dhe studentët e mjekësisë... në Facebook

Më ka bërë shumë përshtypje që sa herë trajtohen dhe diskutohen rastet korruptive abuzive të bluzave të bardha ndaj qytetarëve, studentët e mjekësisë, e ardhmja e shëndetësisë shqiptare e cila duhet ti japë fund njëherë e mirë kasaphanës, në vend që të bëhet palë me qytetarët për ti mbështetur dhe denoncuar bashkë këto raste të turpshme flagrante abuzimi, zgjedh të bëjë avokatinë e mjekëve dhe sistemit të korruptuar.

Si do ta ndryshojmë këtë sistem të kalbur kështu, kur pikërisht nxënësit më të dalluar, tani studentë të mjekësisë dhe mjekët e ardhshëm hiqen më mizorë se vetë paraardhësit e tyre?

A i keni hyrë këtij profesioni fisnik se karakterizoheni nga ndjesia e dhembshurisë dhe humanitetit, apo s'e ju kanë thënë prindërit se kështu bëheni milionerë?

Shkroi: Stop Injorancës !

Demokracia hibride

E çuditshme kjo demokracia jonë hibride ku njerëzit mund të vishen si të duan pasi askujt nuk i bëhet vonë, mund të thonë gjithçka që duan sepse askush nuk do t'ia dijë, mund ta kalojnë kohën ku dhe si të duan sepse askujt tjetër nuk i intereson.

Eshtë e vërtetë që njerëzit janë të lirë të bëjnë gjithçka që duan, por ajo që nuk ndryshon, është fakti se askujt nuk po i bëhet më vonë.

Shkroi: Stop Injorancës !

Xhamia e Madhe apo hija e neo-otomanizmit në Tiranë

Me shumë bujë u shpall show i radhës nga kryeministri për ndërtimin e Xhamisë së Madhe, në lulishten e Parlamentit, duke e quajtur këtë një ditë historike për besimtarët myslimanë shqiptarë. Në prani të më shumë bodigardëve dhe kamerave televizive se sa besimtarëve, zoti Berisha dhe beniaminët e tij, më shumë se një nisje fantazmë të inaugurimit të ndërtimit të një xhamie, trumbetuan patologjinë elektorale, rreth të cilës vërtitet tash sa kohë.

Pa hyrë në analiza politologjike, të cilat nuk kanë vend në këtë shkrim, ne do të merremi me fakte që hedhin dritë mbi absurditetin e një sipërmarrje të tillë, e cila nuk i shërben askujt, aq më pak një shteti laik, si Shqipëria.
Kryeministri Sali Berisha, që nuk nguroi edhe këtë herë t’i japë ngjyra elektorale edhe kësaj ngjarje, urdhëroi me urgjencë dy ditë më parë vartësit e tij që të mblidhnin një duzinë dishepujsh, që duartrokasin në mënyrë frenetike, duke thënë me tone emfatike se demokratët janë zotuar se kudo ku ka 4 myslimanë të ketë një xhami. Me sa duket, Berisha me këto deklarata kërkon që t’ua kalojë dhe liderëve të vendeve që zbatojnë ligjet islame, duke u bërë një shembull dhe burim frymëzimi edhe për Xhihadin! Për të kulmuar në këtë hipnozë, ai, madje, është shprehur se ka vlerësuar durimin që kanë treguar myslimanët për të pritur ndërtimin e kësaj xhamie. Një deklaratë e tillë, ashtu si dhe notat nacionaliste të pak muajve më parë, nuk mund të mos kalojë në heshtje pa shqetësimin që mbart po t’i shtosh edhe thirrjen drejtuar nga një tribunë islame të zgjedhurve të tij vendorë kryetarë të komunave dhe bashkive për të ndërtuar më shumë xhami ka tronditur këto ditë jo vetëm ekuilibrin social të shoqërisë, por edhe shqetësuar shumë intelektualë, analistë dhe qendra kërkimore e strategjike të huaja që merren me problemet e Shqipërisë.
Është e vështirë të hyjmë në detaje se ku duhet të ndërtohet xhamia dhe e kujt është toka, por, sigurisht, të drejtën për të kërkuar një projekt modern për Xhaminë e Madhe nuk mund t’ia mohosh askujt. Tirana e shekullit XXI, dhe Shqipëria që synon të bëhet një vend Europian, nuk ka pse zgjedh mes një projekti modern e Perëndimor dhe një mbetje otomane, si kjo e fundit.
Natyrisht, nuk jemi kundër ndërtimit të objekteve të kulteve fetare, qofshin këto kisha, xhamia apo teqe, por ajo që është shqetësuese është zhurma e madhe që bëhet periodikisht në favor të komunitetit mysliman dhe, tani së fundi, në pikun e fushatës elektorale, e cila do të pasohet me tingujt e çjerrë të minareve, sipas stilit arabesk, duke prishur qetësinë dhe paqen e qytetarëve të gjithë besimeve, aq më tepër shumicës ateiste të këtij vendi!…
Është detyrë e kryeministrit të bëjë transparencën e një sipërmarrje të tillë, pasi prapa maketit të Xhamisë së zbuluar në të cilën pozojnë ai së bashku me Bashën dhe Muçën, ka një plan të fshehtë, për të ndërtuar një Qendër Biznesi nga klientela e kryetarit të Bashkisë, të cilëve meqë ata paskan vënë dorën në zemër për t’i “dhuruar” dy mijë metra katror tokë Komunitetit Mysliman për këtë xhami, t’iu jepet në këmbim Leja e Ndërtimit për të ndërtuar këtë qendër biznesi, një ndërtesë mbi 10 kate, përafërsisht 10 mijë metra katrorë sipërfaqe ndërtimi! Nuk kam parë askund, në asnjë vend të botës perëndimore që kam vizitur të ekzistojë një Parlament pa një lulishte-Park, ku mund të shëtitin të lirë jo vetëm qytetarët, por edhe vizitorët e atij vendi.
Në një sistem demokratik me demokraci funksionale është e papranueshme ajo që deklaroi dje kryeministri, se ne ndahemi nga qëndrimet paragjykuese, të inspiruara nga ateizmi dhe ideologjitë e tij, të cilat penguan për 20 vjet ndërtimin e kësaj xhamie kaq shumë të domosdoshme për besimtarët myslimanë në Tiranë, por edhe si një detyrim i madh për të rivendosur të drejta të shkelmuara në vendin që meritojnë. Është e tmerrshme kjo thirrje e z. Berisha per të detyruar njerëzit të transformohen në besimtarë. Kryeministri harron se ne shqiptarët vijmë nga paganizmi dhe sot jemi në shumicë ateistë. Europa e Bashkuar ku inspirojmë të anëtarësohemi tash sa kohë jo vetëm shpirtërisht, por dhe juridikisht ne do të jemi qytetarë të lirë.
Nga ana tjetër, Berisha flet ditë e natë për tregun e lirë dhe pronat në këtë vend, harron se ndërtimi i kësaj xhamie cenon një pronë private, me pronarët e të cilës nga informacionet që kemi nuk ekziston asnjë marrëveshje ligjore. (Përveç premtimit verbal të fshehtë të kryebashkiakut -a thua se jemi në pazarin e Roskovecit). Po pse duhet që ne taksapaguesit e këtij vendi të paguajmë faturat e kripura të kësaj marrëveshje? Përveç këtyre, siç ka thënë dhe misionarja e madhe e shqiptarizmës, Edith Durham, objektet dhe komunitetet fetare nuk duhet të financohen e të ndërtohen nga të huajt, pasi ata do të vihen në shërbim të tyre!…
Edhe pse kjo maskaradë po të shohësh forumet online apo organet e mediave është shoqëruar me reagime dhe komente të shumta si nga intelektualët, analistë të ndryshëm ashtu edhe nga qytetarë të ndryshëm, atyre për çudi nuk iu dëgjohet zëri dhe nuk merret parasysh vullneti i tyre nga institucionet vendimmarrëse. Thelbi i këtyre shqetësimeve është: përse po zihen hapësira të tilla të gjelbra?! Ka plot qytetarë JOBESIMTARË që tashmë nuk kanë ku të nxjerrin fëmijët shëtitje dhe sikur të mos mjaftonte kjo dhe gjithë hallet e shumta që kanë në këtë përditshmëri të sëmurë nga mungesa e standardeve elementare, janë të detyruar të dëgjojnë çdo ditë minaret që ulërijnë dhunshëm dhe nuk paskan të sosur në këtë vend. Këtu flitet vetëm për të drejtat e besimtarëve, por lind pyetja: Ku janë të drejtat e ateistëve?!
Ajo që ndoshta i ka shpëtuar “vigjilencës” së Kryeministrit është fakti se një ndërtesë e tillë e stilit arabesk dhe otoman, copy/paste e një xhamie në Turqi, do të cenojë rëndë jo vetëm sigurinë, por edhe imazhin e institucionit të Kuvendit të Shqipërisë, kësaj ndërtese legjitime që shpreh dhe mbart vetë thelbin e sistemit juridik të Republikës sonë parlamentare.
Sipërmarrje të tilla nuk mund të bëhen për show elektoral apo për të joshur votues të këtij besimi, por duhet të kenë një bazë të thellë legjitimiteti dhe kjo nuk mund të bëhet ndryshe vetëm se me rrugë referendare, si shprehje e drejtpërdrejtë e vullnetit të qytetarëve. Themi se duhet referendum për xhaminë, sepse konstatohet se në këtë vend ka shumë pak ushtrues/praktikantë të besimit dhe kjo mund të vërtetohet shumë lehtë, mjafton të soditësh objektet e kultit të ndërtuara të gjitha besimeve që ushtrohen në Shqipëri. Nga ana tjetër, ky veprim cenon rëndë identitetin kombëtar dhe trashëgiminë kombëtare dhe do të ishte një hap që do të na largonte më shumë nga Europa dhe do të na traumatizonte si shoqëri. Është vendi të informoj lexuesin se para 2-3 muajve edhe komisioni i ekspertëve për Vlerësimin Strategjik Mjedisor të Tiranës në zonën ku kryeministri kërkon të ndërtojë Xhaminë e Madhe e ka përcaktuar si zonë të gjelbër!
Ata që kanë ndjekur show-n televiziv në fjalë nuk mund të mos kuptojnë absurditetin e medias, si pjesë e katrahurës publicitare dhe shërbëtore të biznes-politikës dhe gënjeshtrave të tyre. Çuditem përse kjo media nxjerr vetëm imazhet e Saliut dhe nuk nxjerr ata pak njerëz që e dëgjonin dhe aq në shumë ata që ishin përzënë me dhunë nga lulishtja dhe nuk dinin nga të shkonin, në pritje të largimit të komedianëve! A nuk mundet vallë që për të mos iu fryrë ndasive fetare redaksitë të botojnë një foto më reale dhe më të natyrshme të kësaj audience dhe të mos manipulojnë opinionin publik me fantazmën e vendosjes së gurit të themelit dhe ekzistencës së kantierit të ndërtimit në timon të së cilit gjendet përherë kryeministri?!…
Shqiptarët e dinë prej rilindësve të tyre, atyre që i paraprinë zgjimit kombëtar se me ndihmën e ish-Perandorisë Osmane nuk mund të shkohet as në Anadoll e jo më në Bruksel! Erdhi koha e zgjedhjeve për të bindur tiranasit që të rivotojnë për të tretën herë Kryeministrin, por tiranasit e njohin tashmë se ç’aktor kanë përpara, se çfarë feje predikon dhe sa është i zoti të bëjë, për të qëndruar gjithmonë në pushtet. Kjo xhami me 4 minare nga 50 metra të larta tregon se Turqia e beri misionin e saj, se vendi kandidat për në dyert e BE-së vazhdon të prodhojë sindromën e mbetjeve të Al Kaedës! Pra, le të nguten të mësojnë arabishten pas turqishtes nga kolegjet dhe universitetet, ekonominë ua kanë dhuruar, e të bëhen kamikazë a muhaxhedinë… E thënë ndryshe, ndërtimi i saj do të cenojë rëndë sigurinë kombëtare. Ajo do të eklipsojë institucionin e Parlamentit si burimin e të gjitha pushteteve dhe institucioneve të tjera të shtetit; nga ana tjetër, kjo arkitekturë përbën një kontrast të madh urban, një model për vende ku feja identifikohet me shtetin. Ndaj kryeministri ynë 4 minaret e saj nuk mund t’ua shesë shqiptarëve në këtë përpjekje të fundit për Eiffel Tower, Tower Bridge apo Fernsehturm Berlin!
Europa nuk do të donte të kishte kurrë një Arabi Saudite në zemër të Ballkanit. Ne shqiptarët që jemi në zemër dhe në shpirt të kontinentit të vjetër duhet të vështrojmë ashtu siç na kanë lënë amanet rilindësit tanë andej nga perëndon, andej nga kemi lënë gjurmë në kohëra të lavdishme dhe kjo nuk mund të zhbëhet nga disa politikanë që kanë marrë peng të ardhmen tonë. Për fat të keq, opozita, që nuk lë rast pa kritikuar qeverinë, vazhdon të heshtë për këtë akt agresiv të Kryeministrit, i cili cenon rëndë laicitetin e shtetit të sanksionuar në Kushtetutë dhe të garantuar prej saj!
A mund të bëjë Tirana pa këtë xhami?! Tirana ka bërë pa xhami të madhe me shekuj, tani le ta shohë të udhës Komuniteti Mysliman Shqiptar se çfarë mund të bëjë, por nuk ka detyrim shoqëria dhe shteti të përzihet në këtë histori, aq më shumë duke marrë flamurin e protagonizmit, në një kohë kur komuniteteve fetare sipas ligjit iu janë kthyer pronat e tyre. Edhe nëse kjo xhami do të ndërtohet nëpërmjet këtyre procedurave mafioze ajo nuk do të gëzojë kurrë respektin e qytetarëve, si rrjedhim, do të ketë emrin e një qendre të ngritur nga bota e krimit dhe nuk do të ketë reputacionin e domosdoshëm të një qendre religjioze. Mund të bëhet e mundur që besimtarët myslimanë të kenë një xhami më shumë, le të zgjerojnë hapësirat në ndonjë nga xhamitë ekzistuese për nevojat e tyre, por jo një poster elektoral, që kërkon të emocionojë ndonjë mendje të mykur osmane me arabeskat e një projekti démodé dhe të padobishëm për portretin e Shqipërisë në shekullin e XXI.

Nga Kastriot Frashëri* *Drejtor, Instituti i Çështjeve Kombëtare

Çelësi i suksesit

Nuk e di cili është çelsi i suksesit, por çelsi i dështimit është të përpiqesh ti kënaqësh të gjithë. Bill Cosby

Në një kohë kur:
Forumi Mysliman i Shqipërisë, përmes një letre drejtuar ministrit të Drejtësisë, Eduard Halimi, ka shprehur shqetësimin në lidhje me mbrojtjen e të drejtave të komunitetit LGBT nga Avokati i Popullit, Igli Totozani, ku sipas tyre, Totozani po eklipson probleme shumë më të mëdha të shoqërisë shqiptare. http://www.fmsh-al.org/html/prill2013lgbt.html

Në një kohë kur:
Ambasada Pink deklaron se Forumi Mysliman Shqiptar kërkon kthimin e Shqipërisë nën diktaturën komuniste!
http://pinkembassy.al/node/515

Në një kohë kur:
Kryeministri Berisha në ndërtimim i xhamisë së Namazgjasë deklaron se jemi të çliruar nga trashëgimia ateiste.
http://www.balkanweb.com/bw_lajme2.php?IDNotizia=129171&IDCategoria=1

Po gjatë kësaj kohe:
Berisha i premton komunitetit LGBT se është dakord me martesat homoseksuale dhe në shtator i premton se ata do të mbajnë paradën e tyre të parë.
http://www.gazetatema.net/web/2013/04/22/berisha-takon-perfaqesuesit-e-komunitetit-lgbt-jam-dakord-per-martesat-mes-homoseksualeve/

Shkroi: Stop Injorancës !

S H K E R D H A T O K R A C I A

Gjëagjëzë

Nuk i kushton rëndësi pamjes së jashtme edhe pse preferon aq shumë ato syzet me xham pasqyrë, që qëndrojnë pozicion jashtë loje me fytyrën e tij, ku pas dhëmbëve të shtrembëta me ngjyrë xhelozie të bien në sy mollëzat në ngjyrë molle të kuqe.
Kur përtyp çamçakëz e shqyen me dhëmballë sikur të jetë duke shkitur ndonjë copë dell. Tek qafa mund ti dallosh lehtësisht vizën që i ndan ngjyrën e fytyrës me atë të trupit. Por edhe koka nga ana tjetër nuk ka pothuajse asnjëherë formë të rregullt, që vetullat e trasha ia nxjerrin edhe tej në pah.
Kur flet në telefon, bërtet aq fort saqë të jep idenë se me atë volum me bashkëbiseduesin e krahut tjetër do mund të merrej vesh edhe pa përdorur telefon fare. Hapat nuk i hedh asnjëherë drejt apo të rregullta, por zakonisht këmbët i hap nga brenda në atë ecjen e tij plot ulje-ngritje, pavarësisht se rruga mund të jetë e drejtë. I ashpër, më tepër se duart e veta, me një fjalor të rëndë që ndot më tepër se vret. Takimet me shampon gjatë një muaji mund t'ia numërosh me gishtat e një dore.
Nuk merr vesh nga arti e kultura se këto nuk prodhojnë para.
Nuk merr vesh nga biznesi, por nisur prej guximit të njeriut që s'ka patur asgjë për të humbur, ka kapluar biznesin shqiptar.
Nuk merr vesh nga politika, por kur hyn në politikë nuk i zdryp më!

Kush është?
Shkroi: Stop Injorancës !

Serbia është “krijuar” nga shqiptarë

Historia duket se do të jetë beteja e re mes Kosovës dhe Beogradit. Shkrimtari dhe publicisti, Jusuf Buxhovi, sjell për herë të parë një libër mbi historinë e Kosovës. Libri ka ngjallur reagime në qarqet akademike serbe
Madje, edhe kur Serbia është pranuar si shtet në kongresin e Berlinit më 1878, sipas burimeve osmane dhe austro-hungareze, rreth gjysma e asaj popullate nuk ishte serbe. Shumicën e përbënin shqiptarët dhe vllahët, siç nuk kishte shumicë greke, por arvanite, edhe Greqia kur u pranua si shtet më 1831.
“Vepra ime edhe pse quhet Kosova, paraqet historinë e Shqipërisë së natyrshme nga antikiteti (mileniumi i pestë) e tutje”, kështu shprehet shkrimtari dhe historiani, Jusuf Buxhovi, në një intervistë për gazetën “Shqip” mbi librin e tij “Historia e Kosovës” i cili ka hapur debate të forta mes historianëve në Serbi e Kosovë. A janë gati Kosova dhe Serbia të kenë një histori të çliruar nga nacionalizmat?  Pse serbët mohojnë dy gjenocide që kanë bërë në Kosovë? Libri i Buxhovit është në tri vëllime: Antikiteti, Mesjeta dhe Perandoria Osmane. Ai del në përfundimin se Dardanët janë themelues të Trojës dhe bartës të qytetërimit antik, i cili me pa të drejtë u është atribuuar grekëve, të cilët erdhën shumë vonë dhe përvetësuan gjithë qytetërimin pellazg, madje dhe shkrimin e tyre. Sipas tij, edhe “Iliada” dhe filozofia antike paraqesin trashëgimi shpirtërore të shqiptarëve.
 Libri juaj “Historia e Kosovës”, nis nga antikiteti dhe Mesjeta për të vijuar me Perandorinë Osmane. Çfarë sipas jush i identifikon shqiptarët në këto periudha?
Fillimisht duhet sqaruar se “Kosova” është historiografi kritike. Është, pra, një projekt individual, që mbështetet mbi konceptin kohë-hapësirë me gamën e fokusimit që nis nga mileniumi i pestë e vjen deri në ditët tona. Në këtë kontekst etnogjeneza e shqiptarëve, si etni, shihet e ndërlidhur me Pellazgët, një si perandori me shumë mbretëri, ndër të cilat më të rëndësishme janë ajo dardane me Trojën, mbretëria maqedone, ajo epirote, si dhe mbretëritë ilire. Ky kundrim, nuk e dëmton teorinë e deritanishme ilire, pos që e plotëson në kuadrin e perandorisë pellazge, që ishte botërore dhe themel i qytetërimit antik. Nga trashëgimia pellazge lindën dhe u zhvilluan edhe dy perandoritë e mëdha: ajo e Romës (nga Dardanët, Galabrët dhe Etruskët) si dhe Bizanti (kryesisht nga dardano-ilirët).
“Kosova” ka sjellë shumë polemika, por edhe zemërim te historianët serbë, të cilët e kanë quajtur “një fantazi” dhe të pabazuar në fakte?
Zemërimi i historianëve dhe i akademikëve serbë ka qenë i arsyeshëm, ngaqë ata për herë të parë ndeshen me një libër autorial te një autor shqiptar, dhe po ashtu, për herë të parë, ndeshën me një historiografi, e cila rrënon gënjeshtrat e tyre rreth shqiptarëve, me të cilat ata kanë ushqyer edhe programet e njohura hegjemoniste kundër shqiptarëve, me të cilat politika serbomadhe ka ushtruar katër gjenocide kundër shqiptarëve (i pari në vitet 1877/8, i dyti në vitet 1912/’13, i treti në vitin 1944/45 dhe i katërti në vitin 1998/’99). Historianët serbë i ka zemëruar teza pellazge, pastaj pamja e rolit shtetfromues në Bizant, si dhe mohimi i shtetit mesjetar serb në Kosovë, që nuk ka ekzistuar kurrë (pos zhupanive dhe organizimeve të tjera fisnore-fetare, që i kanë pas edhe të tjerët). Po ashtu, akademikët serbë i ka hidhëruar së tepërmi, pohimi im se në Kosovë nuk ka pas kishë ortodokse serbe, por vetëm krishterim të ritit katolik apo ortodoks, dhe se shqiptarët, krishterimin e kanë marrë nga shekulli i tretë, ndërsa sllavët në shekullin dhjetë. Kjo çështje demanton mitin për Kosovën djep “shpirtëror serbë” dhe të ngjashme, me të cilat historiografia serbe është plot e për plot dhe për fat të keq ia ka dalë të mashtrojë edhe qendrat e vendosjes, dje, por edhe sot… Janë, pra faktet, që më mbrojnë nga akuzat serbe, fakte këto që edhe ata i dinë, por nuk dëshirojnë të heqin dorë prej tyre, ngaqë u bie koncepti hegjemonsit serbomadh, me të cilin edhe sot e gjithë ditën përpiqen ta destabilizojnë Ballkanin dhe veçmas shqiptarët.


Librat historike të kësaj natyre zakonisht janë nisma të institucioneve akademike, a e keni ndier që mund të paragjykoheshit kur shkruat këtë libër?
Është detyrë e akademive dhe institucioneve shkencore zyrtare të merren me projekte të tilla, veçmas në rrethanat e ndryshimeve të mëdha shoqërore dhe politike, siç janë këto nëpër të cilat po kalojmë. Disa herë kam shtruar këtë çështje dhe kam kërkuar që në Tiranë dhe Prishtinë të veprohet në këtë drejtim, por thuajse asgjë nuk ka ndodhur. Kjo, nuk më ka penguar që si hulumtues ta bëj punën time, punë kjo që ngrit disa çështje që kanë të bëjë me rishqyrtime, nëpër të cilat domosdoshmërisht do të kalojë historiogarfia jonë, i pëlqej apo nuk i pëlqen kjo dikujt. Megjithatë, puna ime, e cila është pritur shumë mirë nga opinionin (pesë ribotime brenda tetë muajsh me një tirazh prej më shumë se njëzet e pesë mijë ekzemplarësh), krahas kritikave të ashpra që i erdhën nga Beogradi, nuk u ka shpëtuar disa paragjykimeve, nga disa “historianë” dhe akademikë të Kosovës, të cilët, nga xhelozia pse nuk kanë bërë gjë, edhe pse paguhen mirë, u përpoqën që veprën time ta anatemojnë politikisht duke e etikuar “vepër nacionaliste”, “vepër që mohon serbët” dhe madje “vepër që zgjon urrejtje” e të ngjashme!
Sa e vështirë ka qenë të binit në gjurmët e dokumenteve  dhe ku i keni gjetur ato?
Ka mbi tridhjetë vjet që merrem me hulumtime nëpër arkivat gjermane dhe austriake. Pjesën më të madhe të këtyre dokumenteve i kam vjelë nga Arkivi Politik i Ministrisë së Punëve të Jashtme të Gjermanisë në Bon, pastaj Arkivi Historik i Berlinit, Arkivi i Majcit, ai i Institutit të Europës Juglindore në Munih dhe nga Arkivi Shtetëror i Vjenës. Një pjesë tjetër të dokumenteve e kam vjelë nga arkivat jugosllave, por nuk kanë munguar edhe dokumentet nga arkivat osmane, ato ruse, italiane dhe greke. Një rol të rëndësishëm në koncipimin e veprës sime, kanë luajtur edhe veprat e rëndësishme nga historiografia botërore që kanë trajtuar çështjen shqiptare nga antikiteti e deri te koha jonë.
E kujt ka qenë Kosova, dhe cili shtet ka pasur i pari vendbanimin në të?
Kosova, për mua paraqet epiqendrën e Shqipërisë së natyrshme nga antikiteti e deri në ditët tona. Natyrisht se ajo ka të bëjë me Dardaninë dhe Dardanët, por edhe Ilirët, Maqedonët, Epirotët dhe të tjerët, të degëzuar nga Pellazgët. Në këtë vazhdimësi historike prej pesë mijë vjetësh, pra nga parahistoria dhe koha historike, mbretëria dardane ka qenë njëri ndër faktorët më të rëndësishëm të antikitetit. Pas rënies së mbretërisë dardane, kjo hapësirë sërish do të luajë rol tepër të rëndësishëm gjatë perandorisë së Romës dhe asaj të Bizantit. Dardania, si pjesë e Ilirikut, do të kthehet në faktor kryesor të Bizantit, ku edhe kanë rrënjën tri identitetet me të cilat duhet të lidhet qenia shtetërore shqiptare: identiteti administrativ (i shpallur nga Diokleciani), identiteti kishtar (i shpallur nga Konstandini i Madh) dhe identiteti politik dhe juridik (i shpallur nga Justiniani). Termi Kosovë, është i vonshëm. Shfaqet në shekullin XIX, me vilajetin e Kosovës, që edhe si i tillë, paraqet epiqendrën e rilindjes kombëtare (Lidhja Shqiptare e Prizrenit), që do të çojë edhe deri te pavarësia e Shqipërisë. Pra, Kosova (Dardania) përherë ka pas identitet shpirtëror dhe shtetëror dardano-iliro-arbëror-shqiptar.
Kur shfaqen shenjat e para të Serbisë në Kosovë?
Nuk duhet ngatërruar praninë sllave me atë serbe, ngaqë sllavët paraqesin një konglomerat popujsh barbar, që sulmuan Ilirikun dhe Dardaninë nga shekulli VI e tutje, për t’u shfaqur si formacione fisnore nga shekulli IX e tutje, ndërsa serbët, si pakicë shfaqen në shekullin XIX. Pra në Kosovë, sllavët shfaqen në shekullin XIII, si pushtues, por pa atributet e mbretërisë, ose të perandorisë, siç i shohim edhe sot e gjithë ditën në historiografinë zyrtare në Shqipëri dhe Kosovë, por erdhën si fise të prirë nga zhupanë dhe despotë. Madje, edhe vetë Rashka, që serbët e quajnë “mbretëri mesjetare serbe”, sipas shumë indikacionesh, nuk ka qenë serbe, por tribale (një fis pellazg i lidhur me Dardanët). Ato që historiografia serbe i thotë rreth “Car” Dushanit, apo “Kral” Millutinit, janë falsifikime, ngaqë edhe i pari e edhe i dyti kanë qenë feudalë ortodoksë, si shumë feudalë të tjerë ortodoksë arbërorë, që ishin në përbërje të Bizantit dhe asgjë më shumë. Madje, edhe kur Serbia është pranuar si shtet në kongresin e Berlinit më 1878, sipas burimeve osmane dhe austro-hungareze, rreth gjysma e asaj popullate nuk ishte serbe. Shumicën e përbënin shqiptarët dhe vllahët, siç nuk kishte shumicë greke, por arvanite, edhe Greqia kur u pranua si shtet më 1831.
Ç’vend zë sipas jush historia e shqiptarëve në Ballkan?
Shqiptarët dhe Shqipëria, në raport me Ballkanin, por edhe të tjerët, paraqiten në qendër të antikitetit, si djep i saj. Ata janë protagonistët kryesorë të historisë nga lashtësia deri te koha jonë. Kjo është një e vërtetë që historiografia jonë duhet ta thotë pa ngurrim.
Sa e vështirë ka qenë për ju kjo nismë, dhe a është i përgatitur opinioni në Kosovë apo rajon për të pasur një histori të shtetit më të ri të Kosovës?
Secili shtet duhet të ketë historinë, së paku atë politike. Vepra ime pretendon që të paraqesë Kosovën si epiqendër të natyrshme të botës shqiptare nga antikiteti e deri më sot, siç ka qenë në të vërtetë. Pse historia politike e shqiptarëve, me pavarësinë e Shqipërisë, është vendosur në “periferi” në vend të qendrës, kjo nuk do të thotë që historia jonë të ndjekë kornizat e dhunshme politike, që ia kanë përcaktuar të tjerët.
Al.Ba
http://gazeta-shqip.com/lajme/2013/01/16/serbia-eshte-krijuar-nga-shqiptare/

Pashko Vasa - Çensuruar ... nga Zoti

E drejta e autorit
Të gjithë e kemi lexuar në shkollë, e kemi recituar e mësuar përmendësh poezinë e mrekullueshme të Pashko Vasës "O Moj Shqypni"

 
                                                                                        Por në një recitim të Reshat Arbanës të viteve

të fundit, tek kjo poezi janë futur duart dhe janë hequr e ndryshuar prej poezisë disa vargje të caktuara.
http://youtu.be/GxwFiBiKHss

Janë hequr fare vargjet: "Priftnit e hoxhët ju kanë hutue, Për me ju damun me ju vorfnue!", si dhe është ndryshuar vargu nga: "E mos shikoni kisha e xhamia: Feja e shqyptarit asht shqyptaria!" në "E mos braktisni jo, kisha e xhamia, veç e para fe për Shqiptarin asht Shqiptaria".

Tani, me cilën të drejtë janë prekur vargjet e autorit (një e drejtë kjo e mbrojtur me kushtetutë), duke ndryshuar madje edhe vetë kontekstin e poezisë?

Kanë diskutuar vallë me Perëndinë dhe ai është ofenduar?
Apo na është ofenduar Anastas Janullatos e Selim Muça me kompani me vargjet e patriotit?
Ore perversë të ndyrë, çfarë i dini poezitë e patriotëve shqiptarë ju, Bibla e Kuran që i ndryshoni sa herë ato i bëjnë të tjerët për të qeshur?
Apo mos doni të thoni se Pashko Vasa ka qenë komunist?
Apo apo thjesht vazhdoni luftën tuaj të pandërprerë ndaj së vërtetës?



Plehra të ndyra!
Larg duart nga veprat e atdhetarëve shqiptarë!

Dhe ti Reshat papagalli mos harro që koha është e maskarenjve, por Atdheu i shqiptarëve.

Shkroi: Stop Injorancës !

Ese për edukimin

Liria e martesës kufizohet nga disa kushte të përcaktuara me ligj. Këto kushte, të vendosura sot thjesht me marrëveshje, do të jenë - për sa i përket martesës në të ardhmen - të një karakteri shkencor: individë të sëmurë ose ata me shëndet të dobët, do duhet të presin të shërohen ose të marrin veten, me qëllim që të martohen. Individë të dënuar me sëmundje të pashërueshme, të çfarëdo natyre qofshin, nuk ka si ta shohin veten të zhveshur nga një epsh që ndez instinkti, por thjesht do e shohin veten në pamundësi riprodhimi. Do shkoja edhe më tej duke thënë: s'ka pse mos mendohet se një ditë, - falë njohurive shkencore përhapur gjithnjë e më shumë në shkallë të gjerë dhe falë ndjenjës estetike gjithnjë e më të zhvilluar - individët do ndiejnë njëfarë krupe ndaj trupave të dobët dhe se dashuria e tyre do priret vetëm drejt qenieve të fuqishme e të plotësuara, prej nga do mund të dalin fëmijë të fortë. Atëherë do kuptohet përkufizimi i thellë i Bossuet: "Bukuria nuk është gjë tjetër veçse shkëlqimi i shëndetit".

Një tjetër mendim do ndihmojë në krijimin e bukurisë, për sa i përket martesës në të ardhmen. Fëmijët nuk do të jenë më rezultat disi i padëshiruar i një shkujdesjeje ose i një rastësie të çastit: ata do lindin falë një mendimi të peshuar. Duke ndenjur vullnetarisht sterile gjatë dhjetë muajve të vitit, gruaja do mbetet shtatzënë vetëm gjatë muajit shtator ose tetor. Në këtë mënyrë, fëmija do lindë në qershor ose korrik dhe, veç temperaturës së lartë, mund të ndodhin edhe shpërgënjje absurde e mizore që dëmtojnë organizmin dhe deformojnë mishrat. Në të kundërt, lakuriqësia e tij e plotë do të vishet me ajrin e vakët dhe të shëndetshëm, trupi i tij i brishtë do të vijë e do të shëndoshet në mënyrë të natyrshme dhe gjymtyrët e lirshme do njohin elementët e para të bukurisë së ardhshme.

Kalimi i menjëhershëm nga trupi i nënës në temperaturën e jashtme përbën një goditje të ftohti dhe verbim drite që me siguri duhet të jetë për foshnjën një shkak vuajtjesh të forta dhe ndoshta me pasoja të hidhura që ende nuk janë vëzhguar nga afër. Do duhej pra, në çastin e lindjes, të krijohej në dhomë një mjedis i ngrohtë dhe një gjysmë dritë e mugët.


Gruaja që mban një foshnje në barkun e vet duhet të jetojë në një mjedis hijeshie e poezie. Orë të tëra duhet t'i kalojë mes luleve, peizazheve gjithë bukuri ose nëpër muze të artit. Ndjenjat që do i lindin nga shfaqje të tilla para syve do të ndikojnë në bukurinë morale dhe fizike të foshnjës së vet. E kush nuk e ka vënë re bukurinë, shpesh të jashtëzakonshme, të sovraneve dhe princeshave mbretërore? Është rrjedhojë e ndikimit të mjedisit joshës e gjithë aromë ku jetojnë, prej shekujsh, nëna dhe vajza princeshash.


Është për të ardhur keq tek sheh se një vëzhgim shkencor bëhet i padobishëm, kur në të vërtetë, do duhet të kthehej në qëllim praktik. Përpiquni sa të doni të tregoni dobinë e përputhshmërisë së lindjes së fëmijëve me stinën e temperaturave të ngrohta, ata prapëseprapë do vazhdojnë të lindin në çdo kohë dhe askush s'do ta përfillë dobinë e mendimit tuaj.
Fëmijët që lindin në një periudhë të ndryshme nga qershori ose korriku, duhet të rriten lakuriq në një dhomë-serrë ngrohur në minimumin e temperaturës së nevojshme vetëm kur të nxirren në kopsht ose në shëtitje, duhen mbështjellë me copëra jo ngjitur pas trupit.

Fëmija qan dhe bërtet për dy arsye: herë ngaqë ka gjumë a vuan dhe vihet re kollaj duke përdorur këtë ose atë ilaç që i përshtatet, herë ngaqë nuk bën gjë tjetër - falë një instinkti të mrekullueshëm - veçse ushtron zërin e tij. Dhe në këtë rast të fundit duhet lënë të vazhdojë në punë të vet.

Fëmija lihet të luaj përtokë, mbi qilim ose mes barit; luhet me të, ndonjëherë merret në krahë, por duhet bërë kujdes të mos e "mësosh" të ecë. Kam vërejtur shpesh, në të vërtetë, se duke dashur gjoja t'i mësosh të ecin, mbahen më këmbë fëmijë, këmbët e të cilëve janë ende tepër të dobëta për të mbajtur peshën e trupit. Shkoni në një plazh dhe vëreni me kujdes njerëzit që bëjnë banjë: do shihni se shumica i kanë këmbët të harkuara lehtë, dhe ky deformim, pak i kapshëm nga syri, dëmton ecjen drejt dhe të harmonishme. Kur fëmija është në gjendje të ecë, ai shpreh padurimin e tij për ta provuar, nëpërmjet kërcimeve dhe lodrimeve. Përgjithësisht kjo ndodh rreth moshës 18 muajshe.

Fëmija mbahet në krahë me masë, me qëllim që mos t'i lihet kurrsesi për më vonë kënaqësia dhe zakoni i pekuleve. Por sidomos, duhet bërë mjaft kujdes për të mos e mbajtur përherë nga njëra anë, duke i paralizuar një nga dy krahët, siç ndodh në përgjithësi. Ky zakon i dëmshëm është arsyeja që ne jemi pothuaj të gjithë qenie të paplotësuara, duke qenë se krejt shkathtësia dhe krejt aftësia jonë përdoruese qëndrojnë në një dorë të vetme. E megjithatë, është absurde të nxjerrësh përjetë jashtë përdorimi një dorë të shëndetshme; - dhe askush nuk do të na kundërshtojë po të themi se, sikur krahët e lira - që të dyja në lëvizjet e tyre dhe të ushtruara që në moshë të njomë - të ishin të barabarta në forcë, shkrimtari, artisti, artizani sidomos, dhe krejt njerëzit do kishin pasur dobi të madhe.

Fëmija nuk duhet të hajë kurrë bonbone dhe sheqerka të forta. Mendoj - edhe pse mendimi im i formuluar në këtë mënyrë do duket paradoksal - se sheqerkat dëmtojnë zhvillimin e mendjes. Le të kujtojmë faktin e raportit të dhëmbëve me tretjen dhe le të vëzhgojmë te fëmijët dhe adoleshentët rrënimin e sjellë prej papastërtive të sheqerosura në gojën e tyre. Më se një herë më ka rënë në sy se nxënës që kanë dhëmbët në tërësi të deformuar, shoqëruar nga një tretje që nuk është e mirë, dhe kjo nga ana e saj pasuar nga dhimbje koke dhe një rëndesë e mendjes, nxënës, nofullat e të cilëve janë mbushur me vrima dhe kalbësira, ndjekin me një vëmendje më pak të përqendruar studimet e tyre, madje dhe idetë që shprehin i kanë më pak të qarta se të tjerët. Veçse nuk pretendoj se sheqerkat janë të vetmet shkaktare të prishjes së dhëmbëve dhe se pakujdesia nuk luan rol për shumë vetë në këtë mes.
Është e domosdoshme të braktisen traditat e përtacisë dhe të papastërtisë, si dhe t'u mësohet fëmijëve që në moshë të njomë t'i trajtojnë përkujdesjen e imët të gojës e të flokëve, banjat me ujë të ftohtë në mënyrë të përditshme, sportet në natyrë dhe zbatimin e rezultateve të përgjithshme të shkencës higjienike si një domosdoshmëri e dorës së parë, po aq sa puna, ushqimi e gjumi.

Një nga absurditetet e edukimit modern më duket se është rëndësia e tepruar që i jepet gjimnastikës. E kuptoj krejt dobinë e notit, të kanotazhit dhe të ekskursioneve më këmbë; por jam kundër atyre ushtrimeve të programuara në shkolla që kanë të bëjnë me ngjitjen në litar, si majmunë, me përdredhimet në paralele dhe akrobaci të tjera. Këto janë lodra panairesh dhe nuk kanë të bëjnë me shëndetin; madje do shkoja më tej: janë të dëmshme. Lëvizjet e panatyrshme, kur disa të shkretë detyrohen të përkulin trupat, cenojnë harmoninë e organizmit dhe qëllon shpesh të shihen njerëz të zellshëm, të dhënë pas gjimnastikës, të preken nga sëmundje të zemrës ose të tjera sëmundje. Për më tepër, është vërë re tashmë se në shkolla, nxënësit më të shkathët në gjimnastikë janë po ashtu pa ndonjë nivel inteligjence. Dhe nuk është e vështirë për të përcaktuar shkakun: gjimnastika është një akrobaci që nuk i sjell kurrfarë dobie trupit: ajo përzien gjakun, nuk e pastron nëse është i molepsur, nuk e shton nëse është i pamjaftueshëm. Duke qenë se ka lidhje midis ushtrimit në litar dhe trupit njerëzor, askush nuk e mohon më sot nevojën për ushtrime fizike, veçse këtu duhet bërë dallimi midis ushtrimeve dhe përdredhimeve. Mirëpo gjimnastika nuk është tjetër veçse një vazhdimësi përdredhimesh dhe do ishte qesharake për t'i detyruar fëmijët në këtë drejtim. Nxënësi ynë, në të vërtetë nuk ka nevojë veçse për ushtrime pa sforcime të forta, kur tërë trupi vihet në veprim, si noti, që më duket lloji i ushtrimeve të natyrshme të afta për të zhvilluar format harmonishëm.

Një nga detyrat më të vështira të edukimit ka të bëjë me atë që unë do ta quaja pa frikë kundërtrashëgimia. Ashtu sikurse ka kundërhelme, ka në të vërtetë edhe një trajtim psikik për të zbutur ose zhdukur - sipas shkallës së qëndresës që shfaqin - të metat, pasionet ose veset e trashëguara. Po shpjegoj nëpërmjet një shembulli - dhe për të qenë më bindës, nëpërmjet një shembulli vetjak - mënyrën se si e kuptoj unë këtë degë të edukimit.
Duke qenë me një nervozizëm të skajshëm, që më bën të tronditem dhe të vuaj mjaft për shkakun më të vogël, për deri sa e kam një djalë - dhe që është me nënë po ashtu nervoze, - bota e jashtme nuk do të jetë për këtë fëmijë veçse një subjekt trishtimi, zemërimi dhe dhimbjeje. Do më duhet pra, të tregoj kujdesin më të madh për të mos e vënë në prani të papriturash të pakëndshme. Do duhet që kurrfarë përplasje të mos shkaktojë nervozizmin e tij të mundshëm. Nuk mund t'ia plotësojë të gjitha dëshirat, sepse do ta bëja një qenie tekanjoze dhe autoritare, por nga ana tjetër, nuk mund ta kundërshtoj gjer në fund, sepse do të bëhet zemërak. Do të kërkoj me një fjalë të parashikoj krejt nevojat që ka, për t'u dalë përpara. Do të krijoj më në fund rreth tij një mjedis të qetë e të qeshur.
Po ashtu, kur një fëmijë është tepër i ngadaltë, tepër apatik dhe kur kjo mungesë gjallërie dëmton zhvillimin e lirë të intelektit të tij, duhen krijuar me zotësi gjendje troshitëse, jo shumë të forta, duke e vënë mes një mjedisi me veprimtari të gjallë ose duke i treguar ndodhi emocionuese.
Kështu, të ndërgjegjshëm për të metat e tyre dhe të pasioneve të këqija, prindërit do të drejtojnë edukimin e fëmijëve, nisur nga ideja e baraspeshimit dhe e kundërpeshimit.

Për zhvillimin e harmonishëm të mendimit të tij, është e nevojshme në përgjithësi që fëmija të jetojë në një atmosferë përmbajtjeje dhe mirësie. Përpara tij ose përreth tij, kurrfarë zënke, shpërthimi, rrëmbimi, shfaqje të fortë dhimbjeje ose shfaqeje të zhurmshme gëzimi, kurrfarë fjale urrejtjeje ose shpifjeje, as edhe servilizmi. Duhet që mendja e fëmijës të jetë sa më shumë e lirë për t'u lënë vend përshtypjeve, me qëllim që në të të nguliten vetëm idetë falë meditimit.

Fëmijës i mësohet të lexojë e shkruajë rreth moshës pesë vjeçe. Por, a nuk janë leximi dhe shkrimi mjeti për të përftuar e shprehur idetë? Atëherë, a nuk është me të vërtetë absurde që t'i mësohet një fëmije të shkruajë kur nuk ka ende asnjë ide për të shprehur dhe të lexojë kur nuk e ndien nevojën, ndërkohë që truri i tij është i paaftë për të përftuar ide? Le të sjellim pak ndër mend vuajtjet që kemi pësuar gjatë viteve të para të shkollës ose, nëse nuk na kujtohen, le të pyesim vogëlushët që shkojnë pa dëshirë në shkollë, le t'i pyesim me ëmbëlsinë e dhembshurinë e duhur dhe do të marrim një përgjigje me zemër të hapur për torturën që pësojnë ato mendje të njoma. T'u mësojmë të lexojnë e shkruajnë! Po a e kanë shkuar vallë ndonjëherë nëpër mend ata fëmijë të shkretë jo më dobinë, do thosha, po të paktën vetë qëllimin e një pune të tillë? Ata nuk shohin në të veçse një dënim për të vizatuar çdo ditë figura të bezdisshme dhe për të përsëritur fjali të zhveshura nga kuptimi. E lodhin veprimtarinë e tyre cerebrale nëpërmjet përpjekjesh të kota dhe kur arrijnë në moshën e studimeve të thelluara, mendësia e tyre e dobësuar është e pafuqishme për meditim e thellim kuptimi. Në Belgjikë, në vetë nderin e këtij vendi të vogël plot qartësi, është kuptuar gabimi kriminal i të mësuarit të parakohshëm. Të quajtura kopshte fëmijësh, ekzistojnë në krejt Belgjikën shkolla fillore ku arsimi - tërësisht gojor - përzihet me lojërat. Fëmijët shkojnë në to gjer në moshën gjashtë vjeçare. Pak, gati kurrgjë, por prapë është një fillim që meriton të duartrokitet.
Nxënësi im do jetë i tillë që të marrë një arsim gojor, të larmishëm, të qartë dhe zbavitës gjer në moshën tetë vjeçe. Veç atëherë, do të filloj të lexoj para tij përralla, herë prekëse, herë të gëzueshme dhe më vonë, skica historie e filozofie të lehta dhe tërheqëse. Mendja e tij do të kuptojë në mënyrën më mbërthyese fuqinë e fjalës dhe konkretisht se si ato njolla boje të rreshtuara metodikisht në letër janë motori i mendimit njerëzor. Sigurisht, do më thotë herë-herë: "Do të dëshiroja që këto gjëra të bukura t'i ndieja drejtpërdrejt, pa ndihmën e zërit tuaj". Por edhe më tej do t'ia nxis dëshirën për të mësuar: "Prisni, deri sa të keni një mendim më të formuar, deri sa të zotëroni më shumë njohuri, me qëllim që të kuptoni më qartë atë çka do lexoni."
Mosha se kur fëmija duhet të mësojë të lexojë ndryshon sipas zhvillimit të tyre fizik, pjekurisë së parakohshme dhe vendit të lindjes. Në vendet jugore, arsimi i shkruar duhet të nisë përgjithësisht rreth moshës 13 vjeçe dhe në Veri vetëm rreth moshës 15 vjeçe.
I përgatitur në këtë mënyrë, nxënësi im do të mësojë leximin dhe shkrimin brenda një muaji, dhe në gjashtë muaj gramatikën.

Duke qenë se shkrimi e leximi, si të pakuptueshme e të padobishme më herët, nuk do të mësohen para moshës dymbëdhjetë vjeçe. Për arsye diametralisht të kundërt, muzika do të jetë për fëmijën nga mosha gjashtë vjeçe një veprimtari e këndshme, e lehtë, e shpejtë, e përditshme. Ngaqë këtu, çdo shenjë përputhet me një tingull, krejt joshjen e të cilit fëmija do ta ndjejë në mënyrë intuitave, - dhe kur mendja joshet, nuk ndien as lodhje, as ligështim. Për më tepër, muzika do të jetë jo vetëm një ndihmë e madhe për zhvillimin e vetëdijes, dhe rrjedhimisht për formimin e mendimit, por edhe një parathënie në lëçitjen e librave.
Arsimimi gojor do përqendrohet tek shkencat, historia, artet, dhe sidomos tek filozofia. Do të jetë me një fjalë një hyrje praktike drejt studimit të thelluar të krejt shfaqjeve të mendimit njerëzor.
Flitet shpesh për "përkushtim", për edukuesit e parë të rinisë. Ndoshta është një përkushtim disi i pavullnetshëm. Ka të ngjarë që arsimtarët, sikur të ishin ambasadorë a ministra, do t'ua linin të tjerëve radhën për të ushtruar këtë lloj përkushtimi. Nuk kam qëllim të kritikoj arsimtarët, që janë të denjë për të merituar krejt simpatitë; por dua vetëm të them se, në japin mësim, këtë e bëjnë për të fituar bukën e gojës, dhe asgjë më shumë. Mirëpo, është për të ardhur keq kur sheh funksionin e ndritur të edukuesit të njerëzimit të ushtruar nga mercenarë të paditur. Do më copëtohej zemra e do më bëhej plagë sikur të kuptohesha se po shprehkam përbuzje me anë të këtij fjalori, kur, në fakt, arsimtarët janë kaq të shkretë, sa do të ishte mizore t'i dërrmoje edhe më tepër: por unë, thjesht konstatoj. Në një shoqëri të administruar më mirë, funksionet e edukatorit do duhej të ushtroheshin falas, nga njerëz të mendimit. Në gjendjen e sotme, a nuk mund të ngrihet të paktën profesorati në nivelin e duhur, të përmirësohet në mënyrë të konsiderueshme ana materiale e edukatorëve dhe, në të njëjtën kohë, të kërkohet prej tyre një kuptim i tillë i nevojave të fëmijës, një thellim i tillë dhe një larmi e tillë e njohurive, një dashuri aq e zjarrtë dhe një vetëdije aq e qartë e bukurisë së arsimimit sa të jetë e pamundur për askënd që të ketë guximin të marrë përsipër rolin e edukatorit thjesht për një zanat e aq!
Do ta cilësonit torollak kopshtarin që do kultivonte në të njëjtën arë dhe me të njëjtën mënyrë kultivimi si lule, ashtu edhe kaçube, zarzavate e fruta të çdo lloji. Mirëpo në fushën edukimit, ne, në të vërtetë, veprojmë njëlloj si ky kopshtar: të njëjtit rregull, së njëjtës mënyrë arsimimi i nënshtrojmë mijëra e mijëra fëmijë, të gjithë të ndryshëm për nga prirjet trashëguese, mënyra e të konceptuarit të gjërave dhe shëndeti. Filan fëmijë i cili, me përkujdesje të veçantë si ajo bima e brishtë kultivuar në një serrë më vete, do të duhej të ishte bërë ndoshta një mendje e lartë, nuk është veçse një leshko ose një maniak. Për të bërë seriozisht edukimin tërësor të një fëmije, do duhej të vëzhgoheshin (nuk them të mbikëqyreshin) gjestet e tij më të vogla dhe do duhej marrë nga afër me tërë shfaqjet e intelektit të tij foshnjor. Nga ky çast, është më se e qartë se edukimi i parë do duhej t'i jepej fëmijës nga e ëma - dhe kjo domosdoshmëri shoqërohet me krijimin e kurseve të veçanta dhe të detyrueshme për vajzat e reja, ku t'u mësohet seriozisht fiziologjia, higjiena dhe psikologjia e fëmijës, me qëllim që nënat e ardhshme të kenë njohje shumë të qartë dhe shumë konkrete për parimet shkencore të edukimit. Rreth moshës tetë vjeçe, është babai apo vëllai më i madh që do të vazhdojë veprën e filluar nga nëna. Shkollat do të duhej të merreshin vetëm me përfundimin e edukimin nëpërmjet një arsimimi të shkallës së lartë. Natyrisht nuk do t'i jepja jetës konviktore nderin për ta sulmuar. Ato burgje absurde, zymtësia e të cilave nxite te fëmijët ndotjet, ligësinë, spiunimin, egërsinë, janë fidanishte të tuberkulozeve, idiotësive, shthurjeve apo kriminelëve, dhe janë dënuar mjaft për rezultatet që japin.
Shkencat klasifikohen sipas natyrës ose objektit të tyre. Do të ishte me interes të klasifikoheshin shkencat edhe sipas shkallës së lehtësisë për t'i studiuar. Në radhë të parë do të vinte logjika dhe matematikat. Ligjet e mendimi dhe të numrave janë, në të vërtetë, të pandashme nga mendimi njerëzor. Përderisa ka vetëdijen e të qenit, fëmija di të bëjë dallimin e së shumës nga e pakta dhe të zbatojë parimet kontradiktore dhe identifikuese. Duhet pra, nxitur me anë pyetjesh, për të arsyetuar veprimet e tij, për të gjetur shkakun dhe për ta formuluar. Mos prisni të jetë pesëmbëdhjetë vjeç për t'i mësuar gjeometrinë: kur ta thërrisni për herë të parë dhe do vijë drejt jush, do ta pyesni përse nuk erdhi në formë zigzage dhe do t'i shpjegoni vetinë e vijës së drejtë: do të jetë kështu mësimi i tij i parë i gjeometrisë.

Duhet shmangur me kujdesin më të madh për të folur përpara fëmijës për Perëndinë ose kundër saj. Në është për të ardhur keq tek shihen prindër të mbrujnë trurin e një fëmije sipas ëndërrimeve vulgare të tyre fetare, është po ashtu qesharake të shihen të tjerë të shajnë pandërprerë një qenie, për ekzistencën e së cilës thonë se nuk e besojnë. Mendimi i lirë nuk i nënshtrohet kurrfarë sektarizmi, dhe pasioni antifetar, më shumë nga ateizëm, nuk është veçse një religjiozitet zvetënues. Ateizmi është asnjanësia. Pra, nuk do të shqiptohet as fjala Perëndi përpara nxënësit tonë. Në këtë mënyrë, mendimi i tij, i lirë nga çdo ide e paraformuar dhe nga çdo përshtypje paraprake, do të shqyrtojë lirisht, në rrjedhën e studimeve filozofike, vlerën dhe rëndësinë e termit Perëndi.
Për zhvillimin e mendjes së fëmijës dhe për ta përgatitur atë drejt studimesh të thelluara filozofike është e nevojshme t'i ngjallet që nga mosha katër vjeçe shija e të vëzhguarit dhe e të kërkuarit të shkaqeve. Çdo ditë mund t'i parashtrohen një a dy probleme në masën e duhur të mendjes së tij të njomë. Kështu, ndërsa fëmijët e moshës së tij do të ngjisin me zor - nën vështrimin e mërishëm të xhelatëve të diplomuar - kalvarin e gramatikave asnjëherë të kuptuara, nxënësi ynë do shkëlqejë gjithë buzëqeshje tek zgjidh këtë problem të vogël, sa i pavlerë në formë, aq edhe filozofik në përmbajtje, duke qenë se ushtron mendimin.
Nëse një objekt bie nga dora e një vogëlusheje, ajo do hapë gjunjët, duke dashur të mos e lërë të bjerë; por një djalkë, për të njëjtin qëllim, do i bashkojë gjunjët: dhe cila është arsyeja e pa menduar e këtyre dy lëvizjeve të kundërta? Është - do përgjigjet nxënësi ynë pasi e vret mendjen (sa i brishtë është mendimi në këtë moshë!) - se vajza është e veshur me fustan, kurse djali me pantallona të shkurtra!
Metoda analitike që shkon nga e njohura tek e panjohura, nga veprimi te shkaku është sot e vetmja metodë që zbatohet në shkenca. Ngaqë është e vetmja metodë rreptësisht racionale. Dikur, për shembull, psikologjia - duke qenë se parashtrohej hipoteza e shpirtit - kishte të bënte me nxjerrjen nga kjo hipotezë të pasojave prejardhur nga pasojat. Sot, shkenca e psikologjisë, nëpërmjet analizës, vëzhgon faktet, kërkon fakte të tjera që kanë përcaktuar faktet e dhëna, shkon nga shkaku në shkak të shkakut, dhe përpiqet të çmontojë krejt mekanizmin e jetës njerëzore.
Është për të ardhur keq që metoda analitike nuk zbatohet në mësimin e historisë, e cila, edhe ajo nga ana e saj, është një shkencë. Do të ndieja veten mirë duke shpjeguar për shembull mënyrën si e kuptoj unë këtë mësimdhënie.
Më duhet t'i paraqes nxënësit tim historinë e qytetërimit, domethënë gjendjen mendore e shoqërore të njerëzimit përmes shekujve. Nëse do të filloj t'i flas atij për qytetërimin në periudhën më të hershme të historisë, për të zbritur, nëpërmjet një cikli leksionesh, nga lashtësia drejt shekullit tonë, do të ishte një punë e padobishme. Le të mendojmë në të vërtetë, se çfarë sforcimi i madh na duhet për të rikrijuar në kokën tonë një shoqëri diametralisht të kundërt me tonën! Për më tepër, është absurde të presësh që truri i një fëmijë të arrijë të konceptojë një njerëzim, i cili nuk ngjason aspak me atë mes të cilit ai rritet. Por, nëse ia nis duke skicuar tablonë e qytetërimit bashkëkohor, nëse i vë në dukje nxënësit tim institucionet dhe sendet që e rrethojnë, do ta kem më të kollajtë t'i përshkruaj periudhën menjëherë paraprirëse dhe pak e pangjashme nga e jona dhe kështu, - nga dje në sot - ai do ta ketë më të lehtë për të kuptuar tranzicionin dhe gjendjen e një qytetërimi i cili, duke ndryshuar ku këtu, ku atje, ka lindur qytetërimin tonë të sotëm; kur të ketë një kuptim të qartë të njerëzve dhe sendeve që na kanë paraprirë, do t'i bëj të njohur të tjerët paraprirës dhe kështu, pa kapërcime të befta dhe pa zgjidhje vazhdimësie mësimdhënia ime do ngjisë rrjedhën e shekujve: dhe kur të arrij periudhat më të largëta, nxënësi im do ketë vizion të qartë të qytezës antike, në krejt organizmin e vet.
Një tjetër shembull. Duhet t'i shpjegoj nxënësit tim historinë e turqve. Nuk do ta filloj aspak duke i folur për jetën e Ertogrulit, as për marrjen e Kostandinopojës. Do t'i jepja të lexonte në gazeta një nga ato telegrame, tragjike për nga përmbajtja e tyre e shkurtër, që japin lajmin e filan masakre paraprirë nga filan kryengritje. Do t'i paraqisja atëherë çështjen e Orientit; do t'i shpjegoja se ajo shkaktohet nga një çështje tjetër: ajo e kombësive; kombet e ndryshme të Perandorisë Osmane, roli që luajnë; çështje e kombësive u shtrua në Turqi gjatë regjimit të ngathët të sulltani Mahmudit, i cili, përpara regjimit federativ të provincave autonome që ekzistonin në atë kohë në Turqi, parapëlqeu sistemin centralizues, i cili synon të fiksojë vetëm një pikë si qendër të shumë rrathëve ekscentrikë dhe të kalojë zdrukthin e së njëjtit organizim përmbi racat, me prirje të tilla që nuk përputhen aspak; por vetë politika e sulltan Mahmudit, a nuk ishte e përcaktuar nga arsye më të thella? Do të përshkruaja atëherë fuqinë e feudalizmit gjatë sundimeve të mëparshme; do të kërkoja shkaqet e rënies së Perandorisë Osmane dhe, në këtë mënyrë, do zbërtheja krejt historinë e Turqisë.
Të shpjegosh një periudhë të panjohur nëpërmjet një periudhe të njohur, ta nisësh nga historia bashkëkohore për të përfunduar me historinë e lashtësisë më të hershme, ja cila do jetë mësimdhënia racionale e historisë. Kurse sot, historia mësohet së prapthi.

Mësimdhënia e gjuhëve të gjalla është e një dobie praktike të pamohueshme. Në këtë epokë të turbullt, kur struggle of live* cenon deri edhe format e luftës, zotërimi i shumë gjuhëve është për një të mjerë një armë e mirë dhe municion shumë i mirë. Por edukimi është shkencë, ajo e parimeve më të përgjithshme për zhvillimin e plotë të mendimit; dhe çdo shkencë formulon në vetvete parime që nuk mbajnë dhe nuk mund të mbajnë parasysh kohët që përjetohen. Nëse për këtë ose atë parim, provuar si i vërtetë, është i pamundur ose i vështirë zbatimi i tij, përsëri, kjo nuk do të thotë të hiqet dorë nga zbatimi dhe të hidhet poshtë vetë parimi, kur në të vërtetë, duhet zhdukur shkaku që vonon realizimin e tij. Mirëpo, mësimi i gjuhëve të gjalla, edhe pse është shumë i dobishëm, i domosdoshme madje në kohën e sotme, përsëri është i dëmshëm për zhvillimin e lirë të mendimit. Ja përse: Gjuha, është metoda e interpretimit të mendimit. Sa gjuhë ka, aq edhe metoda ka. Veçse, përdorimi i njëkohshëm i dy a më shumë metodave, pavarësisht nga lënda mbi të cilën zbatohen, jep përherë një rezultat të hapërdarë e të çrregullt. Një njeri i cili, në rininë e tij, ka mësuar shumë gjuhë, mund të ketë mendime gjeniale, por prapë, nuk do mendojë asnjëherë qartas. Vështroni nga afër historinë intelektuale të vendeve dygjuhëshe: do gjeni në të ndoshta artistë ose shkrimtarë të mëdhenj, por kurrë një mendimtar të vërtetë. Mund të më kundërshtojnë ndoshta duke më thënë se mësimi në shkolla nuk shkon gjer aty sa të formojë nxënës të aftë për të menduar në gjuhë të huaj. Po atëherë, ky mësim është i panevojshëm, duke qenë se një gjuhë njihet vetëm kur mund të mendohet nëpërmjet saj, dhe është po ashtu i dëmshëm, përderisa e mbingarkon mendjen më kot.
Nxënësi ynë nuk do të mësojë pra asnjë gjuhë të huaj gjer në përfundim të edukimit të tij. Atëherë ai do të udhëtojë, do të vizitojë vende të ndryshme dhe, nëse një popull ngacmon kërshërinë e tij, ai do t'i vihet studimit të gjuhës dhe letërsisë së tij.

Mësimi i profesorit do reshtë - dhe edukimi do të plotësohet nëpërmjet udhëtimeve - kur vetë formimi i mendimit të adoleshentit do të shfaqë krejt rreptësinë e metodës gjatë polemikave dhe kritikave. Dekarti ka vërtetuar se çdo filozofi mbështetet mbi metodën. Dhe qartësia ose verbëria, saktësia ose falsiteti i ideve dhe i mendimeve, qëndrimi ndaj veprimeve të jetës varen shpesh nga metoda e mirë ose e keqe e të menduarit ose thjesht, nga mungesa e çdo lloj metode. Edukimi, me një fjalë, s'është gjë tjetër veçse t'i mësohet fëmijës të veprojë në jetë vetëm pasi të mendojë, të mendojë vetëm pasi të arsyetojë dhe të arsyetojë vetëm metodikisht dhe nëpërmjet një metode të mirë, domethënë shkencore.

* Kjo ese është botuar për herë të parë në gjuhën frënge në Bruksel në vitin 1898 me pseudonimin Trhank Spirobeg. U përkthye nga Fotaq Andrea.
Ballina e broshurës "Ese për edukimin", të botuar për herë të parë nga Faik Konica në gjuhën frënge.