Në këtë intervistë të zgjeruar, Ismajl Qerimi nga Vushtria e Kosovës flet për dramën e shumëfishtë që po përjeton që prej afro një dekade, ku pas një aksidenti në punë, u operua në mënyrë joprofesionale dhe për më tepër pa praninë e specialistit anestezist. Kjo ndërhyrje kirurgjikale rezultoi e pafalshme sipas specialistëve që e vizituan më vonë. Kushdo që e ka lexuar romanin “Rrethi i kujtesës” do t’i dukej më komode eksperimentimi me medikamente që bëhej në një klinikë naziste ndaj një partizaneje shqiptareje në vitet e Luftës së Dytë Botërore në raport me kalvarin e vuajtjeve dhe privimeve që ka hequr dhe vazhdon të vuajë Ismajli në vitet ‘2000. Sepse zhgënjimi i tij më i madh do të vinte më pas si pasojë e diskriminimit, antihumanizmit dhe presioneve që ka përjetuar dhe po përjeton ende për të mbyllur gojën dhe për të mos ta publikuar këtë skandal.
Historia e tij e dhimbshme është e vështirë të përshkruhet nëpërmjet një interviste, sado voluminoz që të jetë sepse bëhet fjalë për afro një dekadë që ai vuan familjarisht pasojat e papërgjegjshmërisë së bluzave të bardha, të përfshirjes së tyre indirekte në presione dhe më pas të burracakërisë së një makine të tërë shtetërore në kurriz të shëndetit dhe sigurisë së tij dhe të familjes. Me një gjëndje shëndetësore tashmë të cunguar përgjithmonë, ai tregon madje edhe për atentatet e organizuara për ta eliminuar fizikisht.
Duke pasur në dispozicion nga ana e tij mjaft dokumente të skanuara të cilat provojnë vërtetësinë e thënieve të tij, arrita që të bindesha plotësisht se këtu kemi të bëjmë me një skandal të shumfishtë.
Dhe, si për ironi të fatit, Ismajl Qerimi nuk jeton as në Ruanda dhe as në ndonjë republikë të humbur bananesh por në zemër të Europës. Në një shtet që po i afrohet 800-vjetorit të formimit të tij dhe konsiderohet si model në funksionimin e tij. Pikërisht në Zvicër.
Në kushtet e një dëshpërimi dhe ankthi të tejskajshëm që ai ndien cdo ditë, ku sic shprehet edhe vetë, jo aq për vete se sa për pasigurinë e familjes së tij, Qerimi i është drejtuar tashmë Gjykatës Europiane të Strasbourgut. Ai falenderon për ndërhyrjen pranë Ambasadës së Zvicrës në Prishtinë të Ministrit të Jashtëm të Kosovës Enver Hoxhaj në lidhje me problemin e tij, ndonëse ajo ra në vesh të shurdhër të autoriteteve zvicerane. Dhe, në mbyllje të këtij prononcimi, duke konsideruar si më efikase dhe më me peshë në arenën ndërkombëtare institucionet e shtetit shqiptar në raport me ato të Kosovës, ai i bën thirrje për ndërhyrje edhe Kryeministrit të Shqipërisë Sali Berisha.
Fillimisht dicka per veten tuaj. Kush është Ismajl Qerimi, kur erdhët ne Zvicer, per c’arsye dhe si u integruat…?
Në radhë të parë ju falenderoj për mundësinë që po më jepni për të komunikuar me publikun nëpërmjet kësaj interviste. Quhem Ismail Qerimaj dhe jam nga Dumnica e Vushtrisë në Kosovë ku edhe kam lindur më 1975. Lashë Kosovën në vitin 1992 për arsye politike si pasojë e shNë radhë të parë ju falenderoj për mundësinë që po më jepni për të komunikuar me publikun nëpërmjet kësaj interviste. Quhem Ismail Qerimaj dhe jam nga Dumnica e Vushtrisë në Kosovë ku edhe kam lindur më 1975. Lashë Kosovën në vitin 1992 për arsye politike si pasojë e shtypjes dhe e represionit të atëhershë m dhe në vitin 1993 kam ardhur në Zvicër ku më priste vëllai im i cili kishte emigruar më parë. Pas një viti fitova statusin e refugjatit politik dhe u vendosa në kantonin e Vaudit. Gjatë këtij viti mund të them se u integrova mjaft mirë profesionalisht dhe vendosa që ku edhe kërkova azil dhe u vendosa këtu përfundimisht. Në vitin 1997 u njoha më Isabela Pereira, një vajzë e mrekullueshme me nënshtetësi franceze dhe origjinë portugeze, me të cilën edhe u martova në vitin 2000 dhe kemi një djalë 7-vjecar Adrin. Unë fillova punë në postën zvicerane ndërsa bashkëshortja ime ka punuar menaxhere biznesi në lavanderi.
Tani le te ndalemi ne aksidentin që ju ndodhi në punë. Si ndodhi?
Aksidenti ndodhi më 26 nëntor të vitit 2003 kur një pako me peshë afro 30 kilogram më ra në dorën e majtë nga një lartësi prej 4-5 metra. Shefi me dërgoi urgjentisht në Poliklinikën Vidymed në Lozanë. Dy mjekë më kanë kontrolluar, Dr. Moeri dhe Dr. Stuzenegger, të cilët, me anë të radiografisë, gjetën lëndim të damarit të syrit dhe të një kisti palmaire radiale (një lloj palme muskulore). Nga kjo ditë kam ndërprerë punën duke marrë ilace kundër dhembjeve. Në mes kohës, gjatë përcjelljeve mjeksore, më është dhënë një injeksion për të m’i ndaluar dhimbjet në dorën e majtë, gjë që më ka mundësuar që ta rifilloj punën në 19 shkurt të vitit 2004. Kështu, pas disa muajve, Dr. Moeri dhe Dr. Stuzeneger, më sugjeruan që t’i shtrohem njè ndërhyrjeje kirurgjiale, i cila mu bë më 22 shtator 2004 në klinikën La Source. 3 ditë para operimit më komunikuan pushimin nga puna…
Gjatë bisedës theksuat disa herë se ky operacion rezultoi fatal për juve. A mund të na shpjegoni në mënyrë më të kuptueshme për lexuesin se çfarë ndodhi me ju?
Në çdo operacion pacientit i mundësohet prania një mjeku anestezist por kjo nuk ndodhi me mua. Unë jam vendosur direkt në sallën e operacionit dhe një infermiere erdhi për të luajtur rolin e anestezistes. Këtë e vërteton edhe deklarata e firmosur nga mjeku i amnestezisë Dr. Pierre Ledermann, i cili, në dijeni profesionale të kësaj ndërhyrjeje të papërgjegjëshme kirurgjike ndaj meje, pohon se nuk ka qenë i pranishëm në operacionin tim, cka dhe është e vërtetë. Prandaj edhe vendosja e emrit të Dr. Ledermann si i pranishëm në protokollin e hartuar nga ana e Stuzenegger dhe mosvendosja e emrit të infermieres Sabine Noel e cila në të vërtetë e zëvendësoi atë, ka qenë një tentativë e pastër për të fallsifikuar dokumentet. Kjo për arsye se Stuzenegger ka qenë i ndërgjegjshëm se zëvendësimi i një mjeku anestezist me një infermiere në sallën e operacionit përbën një shkelje të rëndë ligjore. Ju keni në dispozision edhe dokumentin e këtij protokolli që vërteton këto që sapo ju thashë. Vetë mjeku anestezist Pierre Ledermann duke mohuar me anë të një deklarate të firmosur pjesmarrjen e tij në operacion, i le në dorë dopjogjashtën Dr. Stuzenneger pasi ai nuk kishte përse të mbante përgjegjësinë e paaftësisë së tij, për më tepër që dihet se si u përkeqësua gjëndja ime shëndetësore pas operacionit. Ndërkohë mjeku kirurg Dr. Michael Stuzenegger filloi menjëherë operacionin dhe aplikoi anestezinë lokale nën sqetull. Kam ndjerë një dhimbje të padurueshme, dora më ishte mpirë fare. Ishtë një torturë e vërtetë dhe e mbaj mend mirë se kam ulëritur nga dhimbja. Kirurgu ishte në panik dhe i bërtiste infermieres në një kohë që në vend të saj duhej të ishte anestezisti. Ai vazhdoi operacionin në dorën time dhe kjo shënoi fillimin e një makthi të gjatë për mua. Pas operacionit jo vetëm ndjeja dhimbje të konsiderueshme dhe reduktim të ndjeshëm të forcës në parakrahun e majtë.
Që nga ky operacion shëndeti dhe jeta ime pësuan një traumë fizike dhe psiqike.
Nga dhimbjet u detyrova menjëherë pas operimit që të kërkoj ndihmë mjeksore në urgjencë, ku për të dytën herë më kanë aplikuar morfinë kundër dhimbjeve dhe aty mjekët më thanë se duhet të konsultoj kirurgun tim sepse këto dhembje nuk janë normale. Pas konsultimeve me Dr. Sturzenegger shkova te Dr. Huggenbuhler, i cili më bëri ekzamimin EMG dhe më konstaton se nuk ka përmirësim. Kirurgu im, kësaj here, më propozon një rioperim, duke dyshuar se operimi i nervit carpien ishte gabim, por duke u arsyetuar se duhet konsultuar sigurimin e aksidenteve, SUVA (Sigurimi Aksidental Profesional ne Zvicer), për ta përcjellur gjendjen shëndetsore, gjegjësisht të dorës sime. SUVA më propozoi një klinikë speciale për riadaptim në Sion… Në këtë klinikë iu kam nënshtruar seancave fizioterapive dhe ergoterapi dhe të papërshtatshme të cilat më kanë dëmtuar duke ma paralizuar grushtin të cilin nuk kam mundur ta hap. Duke u përpjekur që të ma hapin grushtin, ata kanë praktikuar shumë infiltrime ingjekcionesh në muskuj (Calcitonine, Botoxe e Redia), që nuk kanë pasur asnjë sukses. Mjekët e SUVA-s nuk e kanë marrë seriozisht gjendjën time shëndetësore, madje edhe duke më quajtur si stimulues (!!!). Për injorimin e shërimit tim nga ana e mjekëve, i kam njoftuar edhe anëtarët e familjës sime. Unë kam këmbëngulur se përse më mbajnë, të mbyllur si një jetim, duke më keqtrajtuar me sjelljet e tyre vulgare e agresive…Pas insistimit tim për kontrolle më profesionale, ata më në fund praktikuan prova të cilat, sipas tyre, rezultuan me diagnozën “algoneurodystrophie”. Mjekët e SUVA-s më thanë se përmirësimi i gjendjes shëdetësore do të bëhët me kalimin e kohës. Gjithnjë, gjatë qëndrimit tim në klinikën e Sionit, dhembjet e mia nuk kishin pushim, për çka edhe u kërkoja ndihmë infermiereve dhe mjekve për të më marrë parasysh dhimbjet e padurueshme, por ata në vend që të kujdeseshin sipas profesionit të tyre human, më provokonin duke më nxituar që me fajin tim, të lëshoja klinikën dhe të mbetesha në mëshirën e dhimbjeve. Dhe më në fund, ata më lëshuan nga klinika pa më dhënë kurrfarë përmirësimi të gjendjës sime shëndetësore. Pas 4 ditësh nga dalja nga klinika, në banesën time më vazhduan dhimbjet e padurueshme duke u rritur me kriza edhe më të madha, duke u përhapur në krahun e majtë dhe në shpatullë, nën sqetull, në anën e majtë të fytyrës si dhe në anën e majtë të boshtit kurrizor duke shkuar deri në tru. Pastaj mu keqësua edhe frymëmarrja. Mu skuq veshi i majtë, qafa në anën e majtë, si dhe të gjitha pjesët e trupit nga ana e majtë gjithashtu. Familja ime, e shqetësuar nga kjo gjendje shumë delikate e shëndetit tim, thirri ndihmën e shpejtë, e cila erdhi në kohë dhe më dërgoi në SUVA. Aty, duke më parë të tillë, më dhanë ushqim artificial-infuzion dhe pastaj Morphine. Neurologu deklaroi se është i panjohtuar për këto simptome dhe kërkon ndihmë e shefit neurologjik për sëmundjën algoneurodystrophie. Pas shumë orvë pritje, më në fund arriti neurologu, i cili pas ekzaminimit, konsaton se gjendja ime ishtë tejet e komplikuar dhe nuk ka mundësi të më ndihmojë. Ai më sygjeroi që të shkoj në banesë duke më premtuar se, në konsultim me kolegët e vet, do të bëj të mundshme një egzaminim më të përsosur. Por kjo nuk ndodhi deri më sot. Pse-në ata e dinë ??!!…
Po ju vetë e dini arsyen pas kaq kohësh?
Po. Fillova që të dyshoj derisa u binda plotësisht se të gjitha këto injorime dhe keqtrajtime medicinale kanë qenë të ndikuara nga mjekët e Sigurimit Shëndetësor, SUVA. Mjekët e dinin mirë shkakun e gabimit profesional mjekësor dhe detyrimisht edhe dëmin moral dhe material që më detyrohen ligjërisht. Por bashkëpunimi i tyre jo në favor të shëndetit tim, por të rrënimit të mëtejshëm të tij tregon se asnjëri prej tyre nuk dëshironte të merrte një hap të duhur për një kujdes më human. Madje ata janë të interesuar që të më paraqesin edhe si të sëmurë psiqikisht, mjaft që të mbulojnë fajin e tyre duke e pasur nesër më të lehtë para gjykatës pasi fjalët e një të sëmuri psiqik nuk merren në konsideratë. Por unë posedoj dokumente të hartuara nga mjekë të tjerë të cilët vërtetojnë pretendimin tim, pra atë se ndaj meje është bërë një ndërhyrje e pafalshme kirurgjikale e cila më ka lënë pasoja të pariparueshme.
Mjekja Dresse Pappas, në konsultimet e saja me vëllezërit e mi, ka konstatuar se gjendja e keqësuar e imja vjen nga një operim plotësisht i gabuar nga mjeku i lartëpërmendur. Por më lëjoni që të vijoj kalvarin e vuajtjeve të mia nga bluzat e bardha zvicerane. Pas brengave të arsyeshme të familjarëve të mi dhe të miqve si dhe të shqetsimeve të mia personale, vendosa të që të shkoj në HUG (Spitali Universitar i Gjenevës) në Gjenevë. Kjo u bë me këmbënguljën time duke i bërë SUVA-s një kërkesë për kontrollim në këtë spital. Kisha një shpresë se në Gjenevë, meqë aty kanë selinë shumë institucioneve ndërkombëtare për të drejtat e njeriut si dhe Komiteti Ndërkombëtar i Kryqit të Kuq, por shpresat m'u shuajtën qysh në ditën e parë. Aty pashë dhe përjetova keqtrajtime fiziko-psiqike të paimagjinuara nga një njeri i thjeshtë. Në ditën e dytë, pas paralizimit tim fizik, gjë që më ndodh nganjëherë në krizat e mia shëndetësore, shefi i repartit neurologjik, në prezencën e vëllait tim, Agimit dhe të gruas sime, Isabelës, ma kapi këmbën duka ma tërhequr herë djathtas herë majtas, duke më provokuar një dhembje të hatashme nga e cila më vinin edhe britma e ulërima të paimagjinuara…Kjo sjellje ç'njerëzore për mendimin tim dhe të Agimit, u bë për të na hequr nga trajtimet e mëtejshme mjekësore me qëllim për të mos shpenzuar para për mua nga ana e sigurimit shëndetsor, SUVA. Ai po ashtu e provokoj rëndë edhe vëllain tim Agimin duke pritur një ngatërresë, me atë rast sikur, po të largohasha unë nga spitali, të na linte neve fajtor duke më quajtur stimulant. Nga të gjitha këto, si dhe keqtrajtime të tjera të cekura më lart, qëllimi i tyre ishte që të më hiqnin qafe me çdo mënyrë, e në fund të fundit edhe të më shpallnin si të çmendur për të më dërguar në ndonjë çmendurinë… As vetë nuk e di se si ia kam arritur t’i shpëtoj këtyre kurtheve të kurdisura nga këta mjekë të pashpirt që kanë bërë Betimin e Hipokratit.
Pas një kërkese për sqarime, bërë nga familjarët të mi, për keqtrajtimet që m'u bënë në spitalin Universitar të Gjenevës, na u përgjigjën me një falje formale. Zhgënjimet dhe humbja e besimit te këta mjekë vetëm sa m’u shtuan…
A jeni vizituar jashtë Zvicrës?
Duke mos humbur shpresat për një trajtim human e mjekësor dhe duke hulumtuar edhe nëpërmes internetit, vendosa që të shkoj për një kontrollim rutinor në një poliklinikë e specializuar për duar – d.m.th. te një specialist i njohur në Belgjikë, konkretisht te Dr. Huard në klinikën “Parc service electromyographie”. Kjo u realizua më 26 gusht 2005. Pasi kontaktova, me anë të telefonit, mjeku belg më caktoj një takimin të shpejtë, për çka edhe i jam shumë mirënjohës. Ai më dëgjonte me shumë vëmendje për të gjitha peripecitë e mia dhe pas shikimit të dokumenteve mjeksore që ia tregova si dhe pas kontrollimit shumë të kujdesshëm më tha:
“-Kush është ai mjek që të ka thënë se duhej t’i nënshtroheshe një operacionit të tillë?!!
Dhe pasi më sqaroj se “ky hap i mjekëve zviceran ishte shumë i gabuar, dhe si pasoj e krejt kësaj, sëmundja jote nuk vjen vetëm nga “algoneurodystrophie”, por nga ky operim i gabuar duke të dhënë se gabimisht anestazionin post-opératoire, dhe diagnoza e saktë quhet “plexus brachial”..
Nga nevoja për një shërim adekuat kam shkuar te shumë specialistë, si në Kosovë, Austri e Gjermani gjithe ashtu në Francë, ku më kanë thënë se diagnoztifikimi i mjekut nga Belgjika ishtë i saktë, kuptohet pas një ekzaminimit të tyre. Me fjalë të tjera janë tèrè nervat e mia të lënduara ne territorin plexus brachial dhe gjithashtu një infektim toksik. Askush nuk dëshiron ta marrë përgjegjësinë për këtë gabim të pafalshëm mjekësor, i cili e ka shkatërruar ardhmërinë e jetës sime. Pas kthimit nga Belgjika, iu drejtova CHUV-it për t’më ndihmuar me medikamente në bazë të diagnozës së saktë që më dha mjeku belg. Një mjek zviceran më udhëzoi që të shkoja te shërbimet kundër dhimbjeve. Aty më kanë dhënë disa ingjekcione shumë të forta në qafë, të quajtura “blocs sténillaires” por pa sukses. Një trajtim tjetër, me anë të barnave, në vend të Neurotin të zëvendësohën me barin Lyrica, i cili, nga shuma e dozës, reagoj negativisht duke m’i rritur dhimbjet tej mase, për çka gruaja ime u detyrua , në mesnatë, të më dërgoj në Urgjencë të CHUV (Qendra Spitalore Universitare e kantonit te Vaudit) . Aty prita afërsisht 4 orë derisa erdhi mjekja kujdestare. Ajo, sigurisht nga një paragjykim subjektiv ngaqë kishte parë dosjën time, më priti me një arrogancë, që në çdo rast nuk mund të imagjinohet të ketë sjellje të një profesioni human, sepse në moment përpiqej të ma hap grushtin duke më bërë dhimbje të papërballueshme. Gruaja ime duke parë këtë gjendje u mundua që t’iu sqaroj mjekës se nëse vazhdohet të trajtohet kështu mund të vjen deri te paraliza dhe do të keqësohet gjendja ime deri në një paralizim tè cilin e kisha nè raste tè tilla. Ajo iu kèrcènua shoqès sime duke i thènè dil jashtè. Gruaja ime duke parè keqtretimet qè mè bèheshin, i kèrkoj qè tè mè lironte se do tè ishte mè mirè se sa tè paralizohesha terèsisht edhe njè herè nga trupi. Ajo e nxitur nga egoja e vet, pèr t`u arsyetuar pèr sjelljet e veta thirri punonjësit e sigurimit të spitalit pèr ndërhyrje, gjoja pèr ndihmè. Ata na keqtrajtuan fizikisht e psiqikisht duke na larguar me dhunë nga spitali. Pèr pasojat fizike qè i pèrjetuam kemi dèshmitè faktike sepse ishim fotografuar me njè aparat kur erdhèm nè shtëpi. Disa orè mè vonè, unè dhe gruaja ime, shkuam nè shèrbimet kundèr dhimbjeve, ku u trajtuam nga mjeku Dr Grange,tè cilin e informova pèr incidentin e rëndë te mjekja kujdestare e CHUV. Dr. Grange, pas vizitës që mè bèri ishte shumè i trazuar dhe mbeti pa fjalë për sjelljen e mjekes ndaj meje dhe gruas sime sepse ishte i vetmi që më kuptonte dhe përpiqej që të më ndihmonte sinqerisht dhe me profesionalizëm në shërimin tim…
Këtë gabim të pafalshëm gjatë operimit tim si dhe kushtet në të cilat unë u operova pa specialist anestezist e ka konstatuar dhe dokumentuar edhe Dr. Ann-Marie Bendahan në Strasbourg e cila është në të njëjtën kohë edhe Sekretare e Shoqatës Kombëtare të Mjekëve të Këshillit të Rekursit në Francë. Zonja u tregua shumë humane në rastin tim. Ajo u prek dhe në të njëjtën kohë u revoltua shumë kur pas vizitë s që më bëri mësoi gafat e pafalshme profesionale të Dr. Stuzenegger pasi, të cilat i konsideroi si “sharlatane”. Ju mund të shihni edhe deklaratat që Dr. Ann-Marie Bendahan ka lëshuar për rastin tim dhe që i keni në dispozicion. Në të njëjtën kohë kjo zonjë e nderuar më është shprehur e gatshme që të dëshmojë profesionalisht para çdo gjykate, si në Zvicër ashtu edhe në Gjykatën Europiane në Strasbourg për çështjet që kam hapur kundër klinikës “La Source” dhe Dr. Stuzenneger që më shkatërruan jetën. Po kështu edhe mjaft mjekë të tjerë belgë, austriakë, kosovarë dhe zviceranë, pasi më kanë vizituar janë në të njëjtën linjë profesionale.
Nga të gjitha këto që u thanë më lart, jeta ime është ç'orientuar. Kjo vjen nga injorimi, mungesa e humanizmit dhe e vullnetit të mirë nga ana e disa mjekëve në Zvicër si Dr. Stuzengger dhe ekipi i tij. Edhe më pas ky i fundit u tregua mjaft arrogant. Unë habitem se si monstra të tilla kanë pranuar betimin e Hipokratit. Ata preferojnë që të mbeten solidarë në gënjeshtrat e tyre në vend që të tregojnë të vertetën e të më shërojnë. Përballë këtij moskuptimi dhe në këtë padrejtësi, unë gjendem në tridhjetë vitet e mia, i dënuar të mbetem handikap përjetë. Eshtë kjo arsyeja për të cilën ngjarja ime më ka detyruaruar që t’ju lutem juve për ta publikuar në mënyrë që kjo padrejtësi mos të përseritet më kurrë dhe duke shpresuar se mund të më ndihmoni.
Gjatë bisedës jeni shprehur për presionet, incidentet e deri në atentatet fizike që janë kryer ndaj jush dhe pjestarëve të familjes suaj me qëllim që t’ju detyrojnë që të heshtni për këtë skandal. Lutem të ndaleni konkretisht në rastet që ka qenë më të rëndë dhe flagrant.
Një atentat i rëndë më ka ndodhur në korrik të vitit 2006 kur isha në Kosovë. Po pija një kafe më një mik timin në një lokal të Prishtinës dhe shoh të na afrohet një person që fliste frëngjisht dhe që po tentonte të më fotografonte. I thashë që të largohej se nuk doja të fotografohesha nga një i panjohur, por ai vijonte të më shikonte dhe kjo më bëri të dyshoj. Pas pak minutash hipëm në makinë dhe duke u kthyer jashtë Prishtinës, në afërsi të një tuneli që fillonte pas një ure, një person na kishte dalë përpara në anën e majtë para hyrjes së tunelit. Ai shkrepi një pistoletë në drejtimin tim. Shpëtova për mrekulli sepse kisha ngadalësuar instiktivisht paksa shpejtësinë kur pashë këtë skenë dhe pashë flakërimën e plumbit pak metra para automjetit. Qysh atë ditë e kuptova përfundimisht se duan të më eleminojnë në pamundësi për të më mbyllur gojën për të drejtat e mia legjitime të përdhunuara në mënyrë flagrante nga shteti zviceran. Miku im ishte prezent dhe mund të dëshmojë për këtë atentat që për pak më kushtoi jetën. Gruaja u trondit shumë dhe gjatë një kontrolli të imët që i bëri automjetit tonë për siguri, gjeti një aparat të vogël përgjues. Vëllai e ruajti këtë për të bërë denoncimin dhe për momentin më largoi larg nga shtëpia për arsye sigurie.
Jam sulmuar edhe pranë banesës sime natën e 22 shkurtit 2009 nga 5 persona të maskuar dhe të armatosur. Dhe ky atentat erdhi gjatë periudhës kur unë komunikoja me gazetën “Lausanne Cites” në lidhje operacionin e gabuar gjatë operimit tim në klinikën “Source”. Me fjalë të tjera unë kam qenë dhe vijoj të jem i survejuar në lëvizjet e mia sepse ata e dinë se çfarë më kanë punuar. Po kthehesha në shtëpi dhe pashë 5 persona në 2 automjete. Ata kishin parkuar njërën makinë në vendparkimin tim dhe tjetrën në anë të rrugës. Kur e pashë këtë skenë nga makina ime kam tentuar që të kthehem me shpejtësi nga rruga kryesore, bërtita dhe i telefonova vëllait tim që banon aty pranë. Gruaja ime që ndodhej në shtëpi dëgjoi thirrjet e mia dhe doli të dera. Ata u larguan menjëherë sepse më panë kur telefonova nga makina. Njëri prej tyre deshi të më qëllonte, por në atë moment kaloi një makinë dhe dritat e drejtuara nga ne e frikësuan agresorin duke kujtuar se mbase ishte policia. Kjo rastësi më shpëtoi. Ndërkohë unë arrita që të bllokoja njërin prej tyre me ndihmën edhe të vëllait që mbëriti menjëherë. E mbërthyem në flagrancë dhe i morëm kartën e identitetit për ta denoncuar në polici, së bashku me një foto që ia bëmë po aty me celular. Ishte nga Lituania. Në stacionin e policisë në Renens na pyetën se nga kush dyshonim se më vjen ky agresion. Ia bëmë të qartë se qysh nga dita e operimit tim fatal, shumë incidente kanë ndodhur me mua dhe për këtë bëj fajtor punonjësit e paguar të SUVA dhe klinikën “La Source”. Policët u treguan indiferentë duke më thënë se kjo akuzë nuk ka se si provohet… Kur u ktheva në shtëpi përjetova një tronditje akoma edhe më të madhe. Gruaja ishte zverdhur dhe shokuar nga incidenti pasi kishte parë cdo gjë në momentin kur doli nga shtëpia. Në këto kushte depresive ajo humbi fëmijën tim të dytë sepse ishte shtatzënë…
Vetëm pas pak kohësh mësova nga burime të mirëinformuara se lituanezi që kapëm dhe denoncuam kishte dy të afërm nga rrethi i tij familjar që punonin në klinikën La Source. Pra dyshimet dhe akuza që bëra bashkë me vëllain qenë të bazuara dhe të sakta sepse unë nuk kisha të bëja me atë njeri. Në këto kushte e denoncova edhe këtë fakt por përgjigja ishte mëse qesharake; Sipas policisë lituanezi që bënte pjesë në grupin që më sulmuan para shtëpisë nuk jetonte më në Zvicër (!!!). Në fakt kam informacione të sakta se ai jeton edhe sot në Zvicër. U demoralizova edhe më tepër pasi mësova se tashmë aleatë me bluzat e bardha të klinikës Source dhe SUVA-s ishte bërë edhe policia. Përfundimisht gjykata vendosi pushimin e cështjes për mungesë provash (!!!) megjithë se ne e denoncuam në flagrancë agresorin në fjalë pasi e detyruam që të na jepte identitetin. Edhe këto jua vë në dispozicion të dokumentuara.
Përpara takimeve të planifikuara me mjekë, avokatë apo aktivistë të të drejtave të njeriut kam vuajtur me dhjetra presione dhe incidente nga më të ndryshmet, si tentativa për të më aksidentuar me makinë, prishje të qëllimshme të automjetit tim dhe të vëllait, gjoba të paarsyetuara nga policia etj. Segmente të rëndësishëm të shtetit zviceran janë të përfshirë në gjithë këto që j'ua thashë sepse të gjithë këshilltarët e shtetit në Ministrinë e Shëndetësisë janë të mirëinformuar me dosjen dhe vuajtjet e mia. Por ata preferojnë që të qëndrojnë në hije dhe në heshtje. Ju përmenda vetëm 2 nga sulmet dhe atentatet më të rënda që kanë organizuar kundër meje por ka edhe shumë të tjerë gjatë këtyre 10 viteve. Ndërkohë mund t’ju them se pas publikimit që “Lausanne Cites” i bëri shkurtimisht operimit tim të gabuar në artikullin “Gabime mjekësore”, autori i kë tij shkrimi, gazetari Fabio Bonavita u largua nga ajo gazetë sepse redaksisë i ishte bërë presion nga ata që nuk ishin dhe nuk janë të interesuar që e vërteta e dramës sime të dalë në dritë. Këto janë sjellje antihumane dhe kriminale e një makinerie të tërë shtetërore që kam hequr dhe po vazhdoj të vuaj këtu në Zvicër.
Në këto kushte flagrante diskriminimi dhe represioni ju iu drejtuat gjykatës dhe prokurosisë. Cfarë padish dhe kundër kujt i keni ngritur konkretisht?
Po dhe kam hapur gjyq kundër SUVA-s, kirurgut Stuzengger, klinikes “La Source” dhe kundër infermieres Sabine Noel e cila u fut në mënyrë joligjore në sallën e operacionit duke zëvendësuar mjekun anestezist., si shkaktarë të përkeqësimit të mëtejshëm të gjëndjes sime shëndetësore. Për mua ka një cështje sociale për pensionin prej 9 vjetësh, një procedurë penale që prej 3 vjetësh dhe një procedurë civile. Në të trija rastet ka vetëm zvarritje të qëllimshme për të mos ardhur në vendimin i cili dukshëm që është në favorin tim. Vetëm para pak kohësh më kanë zhdukur një pjesë të rëndësishme të dosjes sime civile në Gjykatën e Kantonit të Vaudit duke arritur të më thonë me pafytyrësinë më të madhe se dosja ime nuk ka ekzistuar kurrë. Por unë posedoj të gjithë dokumentet origjinale duke qenë i vetëdijshëm më përpara për këto manovra të ulëta nga ana e tyre.
Po qëndrimi i avokateve tuaj cili ka qenë dhe është aktualisht?
Avokat Guigax nuk ishte në gjëndje që të përballonte presionin psikologjik të sistemit të Kantonit të Vaudit dhe e braktisi cështjen time. Avokat Poggia më ka dhënë vetëm premtime por deri tai asgjë edhe pas pagesave që ka marrë nuk po shoh ndonjë inisiativë të tij në celjen e gjyqit. I pyetur për cështjen time ai ka deklaruar se nuk do të mbronte viktimën në një cështje të kundër një klinike private apo shtetërore (!!).Por atë nuk e detyroi askush që ta merrte rastin tim. Ndërkohë me avokatin e tretë fillova procedurën pensla dhe civile por edhe ky u tërhoq pas presioneve që i erdhën nga funksionarë të kantonit të Vaudit pasi kishte përfituar edhe ky mjaft pagesa për shërbimin e tij të pakryer ndaj meje. Por atë nuk e detyroi askush që ta merrte rastin tim.
Duke iu rikthyer pyetjes suaj mund të them se, në rastin më të mirë avokatët zviceranë i shoh të pafuqishëm për cështjen time. Ky është realiteti në Zvicër.
Në Zvicër ka më shume se 100 mijë shqiptarë të Kosovës si residentë të rregullt që prej disa dekadash. A keni kërkuar ndihmën e organizatave dhe bashkësisë të shumta të shqiptarëve që operojnë atje prej shumë kohësh?
Kam tentuar por për hir të së vërtetës ndihma e tyre nuk ka shkuar përtej këshillimeve konfidenciale sepse që të reagosh direkt ndaj padrejtësive shtetërore këtu në Zvicër është shumë problematike sepse hakmarrja të vjen në më nyra të ndryshme. Pra ndikimi i tyre është krejtësisht i papërfillshëm.
Përtej fakteve të qarta dhe të frikshme që dëshmuat që janë ndërmarrë ndaj jush, a shihni ndonjë arsye tjetër të kësaj sjellje kriminale që ka ushtruar dhe po ushtrojnë ende ndaj jush nga segmente te rëndësishme të shtetit helvetik?
Mëgjithëse u mbushen 5 vjet qyshkur Kosova u shpall shtet i pavarur, mund t’ju them se gjëndja e shqiptarëve të Kosovës por edhe e shqiptarëve në përgjithësi në Zvicër nuk ka shënuar kurrfarë përmirësimi përsa i takon përmbushjes së të drejtave të tyre.
A keni ende shpresë te drejtësia për shkeljet që ju janë bërë ? Si do të operoni konkretisht për ta çuar deri në fund këto padrejtësi që jua kanë bërë dhe që po i vuani edhe në vazhdim?
Unë shpresoj gjithmonë se drejtësia do të fitojë por jo në Zvicër. Tani cështja ime ndodhet në Gjykatën Europiane të Strasburgut dhe do ta vazhdoj luftën time deri në fund në bazë të dosjes së plotë të provave të pakontestueshme që i kam paraqitur atje. Sidoqoftë unë bëj apel Federatës së Zvicrës ose thënë ndryshe pushtetit qendror, që të reagojë ligjërisht ndaj këtyre presioneve dhe krimeve që po vijojnë të më bëhen mua dhe familjes sime, vetëm e vetëm se po ngre zërin për të drejtat e mia të mohuara. I kam shkruar gjerë sisht një letër prej mëse 20 faqesh edhe Këshilltares Federale Znj. Calmy Rey por asnjë përgjigje apo reagim nuk kam marrë nga ana e saj. Po kështu ka ndërhyrë me një letër pranë Ambasadës së Zvicrës në Prishtinë për problemin tim edhe Ministri i Jashtëm i Kosovës Enver Hoxhaj. Këtë letër e kam dorëzuar unë së bashku me Këshilltarin e z. Hoxhaj. Përsëri heshtje.
Në rast se cështja ime do të vazhdojë të zvarritet atëherë unë do të dal publikisht së bashku me familjen në një grevë të pakthyeshme urie përpara një prej institucioneve kryesore të shtetit zviceran. Le të shërbejë vetësakrifikimi im me qëllim që kjo fatkeqësi që më ndodhi mua të mos u ndodhë emigrantëve të tjerë në Zvicër. Durimi im ka marrë fund dhe kjo që ju thashë do të ndodhë shumë shpejt nëse autoritetet përgjegjëse në këtë vend do të bëjnë të paditurin. Në një shtet demokratik është detyrë parësore mbrojtja e jetës së shtetasve të tij.
Në mbyllje a keni ndonjë mesazh për të dhënë?
I lutem publikisht Kryeministrit të Kosovës dhe Kryeministrit të Shqipërisë që ta ngrenë zërin më shumë për të drejtat e mohuara të shqiptarëve në mërgim. Në vecanti lutja ime personale shkon për Kryeministrin e Shqipërisë, zotin Sali Berisha që të ushtrojë autoritetin e tij politik për këto që po heq prej 10 vjetësh në Zvicër dhe që drejtësia të vihet në vend. Kjo sepse zëri i shtetit shqiptar ka më shumë peshë në arenën ndërkombëtare sepse Shqipëria sapo mbushi 100-vjet shtetformim dhe është vend anëtar i NATO-s. Për më tepër që zoti Berisha është vetë mjek dhe e ka ushtruar këtë profesion të nderuar për shumë kohë dhe e kupton akoma më mirë se c’farë do të thotë që të abuzohet në këtë mënyrë ndaj një pacienti si në rastin tim të faktuar. Historikisht sytë e shqiptarëve të Kosovës si dhe të shqiptarëve të tjerë jashtë kufijve administrativë të Shqipërisë kanë qenë drejtuar kurdoherë nga shteti amë. Familja ime, djali im 7-vjecar kanë plotësisht të drejtë që të jetojnë në paqe dhe në harmoni si dhe me dinjitet pas afro 10 vitesh frikë, ankthi dhe pasigurie për të nesërmen.
INTERVISTOI ARBEN LAGRETA http://gazetaditore.com/2013/03/15/i-denuar-per-te-heshtur/Koha Ditore
No comments:
Post a Comment