Kemi rastisur të takohemi disa herë ndërsa çojmë fëmijët tanë të luajnë në ato pak metra katrorë gjelbërim, të mbetura për një lagje të tërë.
Më ka bërë shumë përshtypje që në atë gjuhën e saj më lëvizje duarsh e mimikë fytyre, në sytë e saj nuk sheh kurrë trishtim. Në gjuhën e saj nuk mund të gjesh fjalë të tepërta, thashetheme, pyetje konfidenciale apo të sikletshme.
Gjuha e saj e trupit nuk përmban sharje verbale, nuk përmban as ironi, smirë a zili.
Ajo buzëqesh sa herë komunikon nëpërmjet shenjave të saj, pasi për të, të komunikosh me dikënd, të ndash mendimet me tjetrin është gjithmonë një arritje, është kënaqësi.
E në fakt duke biseduar me sa mundesha përmes gjuhës së shenjave, nisa të vija re që edhe unë po ndjehesha gjithmonë e më mirë përmes këtij lloj komunikimi.
Vendosa kështu të studioja e të praktikoja gjuhën e trupit pasi dalëngadalë po më forcohej ideja që përmes atij komunikimi njerëzit do të mund të shmangin keqkuptimet e panevojshme që lindin shpesh mes tyre, do të evitonin lëshimin e disa fjalëve të hidhura që zakonisht një jetë nuk mjafton ti harrosh. Fillova të besoj se ndoshta të gjithë ne njerëzit duhet të heqim dorë njëherë e mirë prej komunikimit gojor dhe ti rikthehemi gjuhës së trupit. Eshtë alegro, e thjeshtë, e bukur, e gjallë, plot entuziasëm e emocion.
E ndërkohë që me zell dhe seriozitet të madh isha duke studiuar e praktikuar pranë lagjes gjuhën e trupit një ditë të bukur kuptova që realisht nuk isha dashuruar pas gjuhës së trupit, por pas kësaj zonjës...kështu që vazhdoni e llomotisni si zakonisht dhe harrojini leksionet e mësipërme mbi gjuhën e trupit.
Shkroi: Stop Injorancës !
No comments:
Post a Comment